BIHURRIKERIAK-3.ZIKLOA

Liburutegian lehiaketa honi buruz hitz egin zidaten. Etxera korrika joan, eta arratsalde oso dibertigarria pasatu nuen, amak txikitako istoriotxoak kontu kontari. Bihurrikeria hau ere kontatu zidan.

Egun batean, nire amona egongelan telebista ikusten zegoela bat-batean logura sartu eta lokartu egin zen. Nire ama oso bihurria zenez, egongelatik komunera korrika joan eta komuneko armairuak zabaltzen hasi zen. Pila bat gauza hartu zituen : lehorgailua, orrazia, makilatzeko pila bat tresna eta margoak ‌ Nire aitona ez zegoenez etxean, nire ama gora eta behera ibili zen inork ezer esan gabe. Zazpi urte zituenez eta txikia zenez, hartu zituen aparatu eta tresna guztiak egongelara eramateko bost buelta eman behar izan zituen.

Amonarengana iritsi eta ezpainak margotu, betileetan errimela eman, masailak koloreztatu ‌ Oraindik gure amonak ezin digu ondo zehaztu zer gertatu zen arratsalde hartan lotan egon baizen eta ez zen gauza askotaz ohartu, hori bai, esnatutakoan, bere burua ikusi zuenean egin zuen oihua, hori bai ondo gogoratzen duela! Beheko eta goiko bizilagunak zer gertatzen zen galdezka etorri ziren, ia-ia udaltzaingoari ere deitu zioten.

Hori bai, nire amari sekulako errieta egin zioten eta ahots gabe geratu zen egun osoan, eta ez zuen berriro horrelako bihurrikeriarik egin. “Egia da, nik ikusi dudalako eta ikusi ez badut ere amari entzun diot eta berari galdetu ahal diozu.�

Un día de tormenta, mientras jugaba con mi padre, vi como tenía una pequeña cicatriz en la mano y le pregunté cómo se la había hecho. Así que mi padre empezó a contarme esta historia...

Una tarde de invierno, cuando ya oscurecía, mi padre y todos sus amigos pasaron por el parque sobre las ocho de la noche para dirigirse a casa y de pronto vieron como salía un grupo de ratitas por una de las alcantarillas y tras ellas un enorme ratón gris.

Mi padre, que era el más atrevido de toda la cuadrilla, cogió al ratón y cuando todos sus amigos lo vieron se pusieron en círculo y empezaron a gritar su nombre. El ratón, al verse acorralado, se puso demasiado nervioso y solo se le ocurrió intentar que le soltase y lo consiguió, ¿pero a qué no sabéis cómo? Pues el ratón, colgado de la cola, intento alcanzar la mano de mi padre, después de un gran impulso logró alcanzarla y en ese mismo instante le propinó un enorme mordisco. Mi padre sintió un fuerte dolor en su mano y empezó a llorar como un niño pequeño. Echó a correr hasta su casa y le contó a su madre cómo había cogido un ratón con la mano y le enseñó la marca del mordisco Mi abuela lo castigó, y con razón. Después fueron al médico y éste le dio la inyección del tétano.

Después de aquella horrible experiencia a mi padre no se le ocurrió volver a coger ningún otro animal por su cola y mucho menos a un enorme ratón gris de alcantarilla.

Y esta historia es tan cierta como que me llamo Maialen y si no te lo crees te invito a mi casa para que puedas ver la cicatriz que aquel enorme ratón de alcantarilla dejó en la mano de mi padre.

Egun batean, nire aita eta bere koadrila herrian zebiltzala, honela esan zuen batek metro batzuk harago zegoen etxea seinalatuz : -Etxe horren jabea asteburuetan bakarrik etortzen da herrira.

Eta atea erdi irekita zegoela ikusi zutenez bodegara sartu ziren. Han jolasean ibili ziren zarata handia sortuz. Aitaren lagun bati atzamarra saguentzako tranpa batean harrapatuta geratu zitzaion. Min handia egin zion eta gogor garrasi egin zuen. Asko kostata baina bizkor atera zuen. Ondoko etxekoak, ordea, entzun egin zituen eta hurrengo egunean eskolako irakasleari kontatu zion gertatutakoa. Irakasleak gurasoei komentatu zien eta astebete lagunekin irten gabe egon behar izan zuten koadrilako guztiek zigor modura. Handik aurrera ez ziren berriz inoren etxera sartu baimenik gabe.

Gure amonak betidanik esan du nire aita txikitan oso bihurria zela, horregatik berari galdetu nion eta aitaren hainbat bihurrikeri kontatu zizkidan.

Udako gau batean, nire aitak 9 urte zituela gutxi gora behera , Kanpantxoko auzora joan zen lagunekin marrubiak bilatzera. Ordu bi ibili ziren bidetik gora eta bidetik behera baina azkenean marrubiz betetako baratz batera heldu ziren eta astiro-astiro, arrastaka, inork ikusi gabe eta linterna txiki baten laguntzaz, marrubi pila bat hartu eta etxerantz abiatu ziren. Baina bat-batean baserritarra, linternaren argiaz ohartu zen, eta baserritik atera eta txakur txiki bat gainera bota zien, baina eurek ez ziren beldurtu. Orduan, baserritarrak haserre bizian, gatzarekin kargatutako txinbera bat hartu eta tirokatzen ari zien. Mutilak korrika hasi ziren ziztu bizian eta lehen bi ordu behar izan bazituzten baratzera heltzeko, oraingoan ordu bete baino gutxiago eman zuten etxera iristen. Nekatuta eta arnasestuka heldu ziren, baina hori bai, tripa marrubiz beterik.

Hurrengo gaua,San Joan bezperako gaua zen. Nire aitaren auzoan bi su egiten zituzten, bata auzoko surik handiena Eta bestea txikiena. Nire aitak eta bere koadrilakoek inbidia zuten beti tokatzen zitzaielako egurrak biltzera joatea su txikia osatzeko.

Eta arratsaldeko zazpietan, inork ohartu gabe, su handiari sua eman zioten eta horrela auzoko guztiak euren sua ikustera joan ziren.

Udako arratsalde bero batean nire aita eta bere lagunak Olezko auzora joan ziren Oka ibaian bainatzeko asmoz. Bainatzen ari ziren bitartean baserritar batek euren arropa guztiak sasietara bota zizkien. Ez ziren ausartzen etxera joaten baina batbatean Miguel izeneko lagun bat agertu zen eta dena kontatu zioten. Miguel bere amarengana joan zen eta azkenean makila handi batekin arropak sasietatik ateratzea lortu zuten.

Gero askaltzera joan ziren baina kalean bildu zirenean berriro baserritarra zigortzea pentsatu zuten , eta horrelaxe egin zuten, bere baratzera joan eta hantxe landatutako ehun arbi atera zituzten.

Baina baserritarrak bazekien nortzuk ziren eta hurrengo egunean mutil baten etxera joan zen baina berak ez zuenez tutik ere esan guardia zibilen koartelera eraman zituen denak eta familia bakoitzak 1000 pezeta ordaindu behar zituen, eta horrela aita, uda osoan paga gabe gelditu zen. “Egia da, nik ikusi dudalako eta ikusi ez badut ere amonari entzun diot eta berari galdetu ahal diozu.�

Nire aitak, 17 urte zituenean, lokal bat zuen bere auzoko lagunekin. Bere lagun batek 18 urte zituen, eta zuek esango duzue �zetarako jakin behar dugu hori?� Ba istorioarekin zerikusia duelako.

Nire aitaren koadrila oso koadrila berezia zen eta ez dakit ondo zergatia baina inguruko gazte guztiek beldurra zieten. Euren lokala ondo hornituta zegoen, denetarik zuen komuna izan ezik eta komuna lortzeko asmoz, alboko auzora joatea bururatu zitzaien eta beste lokal bateko komuna hartu zuten. Komuna 18 urteko mutilaren autoan sartu zuten eta goizaldeko ordu bietan euren lokalera abiatu ziren baina bidetik ertzainek lotu egin zieten. Ertzainek autoa arakatu eta nire aitari galdetu zioten zer egiten zuten goizeko ordu bietan komun batekin kotxean. Nire aitak erantzun zien etxea obretan zuela eta nire amonak komuna eman ziola lokalera eroateko. Ertzainek zerbait susmatu zutenez galdetu zioten ia zergatik joaten ziren ordu haietan. Eta nire aitak erantzun zien akziozko pelikula bat ikusten aritu zirela eta berandu egin zitzaiela.

Lokalera joan ziren eta han ikusi zuten beste lagunak lokalaren erdi erdian taberna bateko barra jartzen. Galdetzerakoan nondik atera zuten tramankulu hura, euren erantzuna “zakarretan zegoela botata� izan zen. Komuna jarri zutenean ia goizaldeko hirurak ziren eta bakoitza bere etxera joan zen.

Hurrengo goizean kristoren iskanbila sortu zen komuna falta zen lokalean, udaltzaingoari ere deitu zioten.

Udaltzainek herriko lokal guztiak arakatu zituzten. Nire aitaren lokalaren txanda heldu zen.

Beste lokaleko jabeak komuna ikusterakoan euren komuna zela konturatu ziren baina beldurraren beldurrez euren lokaleko komuna ez zela esan zuten. Dena amaitu zenean beste lokaleko jabeak nire amumarengana joan ziren gertatutakoa kontatzera. Nire amonak komuna entregatzeko agindu zion nire aitari eta bi aste kalera irten gabe egongo zela esan zion. Nire amonak beste gazteen amekin hitz egin zuen eta lagun guztiek zigor berbera izan zuten. Eta, noski, komuna bere jabeei itzuli eta barkamena eskatu zieten.

Susto handia hartu zuten eta egun hartatik aurrera ez zuten ezer gehiago hartu “baimenik gabeâ€?, nire aita behintzat, besteak ‌ alla kuidaus!

Ikasbide bikaina izan zen nire aitarentzat.

Egia da nik ikusi dudalako eta ikusi ez badut ere nire aitari entzun diot eta berari galdetu ahal diozu.