4
A anrijding met een persoon I k h e b w a t r u z i e m e t m i j n c o m p u te r. D e P D F d i e i k w i l p r i n te n w e r k t i n a l l e t o o n a a r d e n te g e n , h i j z i e t e r ‘o p p a p i e r ’ i n e e n s h e e l a n d e r s u i t . Z o n d e r g e h i n d e r d te w o r d e n d o o r e n i g e ke n n i s o p d i t g e b i e d l o o p i k w a t o m te prutsen. Te r w i j l i k b i j n a o v e r w e e g o m a s s i s te n t i e te v r a g e n ko m t i n e e n s m i j n r u s t i g e co l l e g a v a n d e o v e r k a n t v a n d e g a n g b i n n e n w a a i e n . H i j i s n u helemaal niet zo rustig.
Beetje ontdaan
Hij vraagt aan mijn kantoorgenoot: ‘Heb je de boodschap nog doorgegeven?’ Mijn collega knikt. ‘Ja’, zegt de collega van de overkant, ‘dan sta je les te geven over goede forensische zorg, over behandeling van vaak complexe problematiek.’ Hij slikt, en komt nog gehaast over. ‘En dat ging leuk hoor. De studenten waren zeer geïnteresseerd en kwamen gemotiveerd over. Maar dan ga ik weer met de trein naar het werk en komen we stil te staan. ‘Aanrijding met een persoon’, werd er omgeroepen. Nou, dan weet je het wel’, zegt hij. Mijn collega krijgt alle aandacht. ‘Het is zo’n tegenstrijdig gevoel’, zegt hij. ‘Dan sta je daar in dat college je stinkende best te doen, en dan…. Ik ben er een beetje ontdaan van.’ I n te r c i t y
Een paar dagen later loop ik vroeg in de ochtend over roestige ijzerplaten in de regen naar het station. Een beetje in gedachten verzonken wacht ik op de Sprinter. In de verte zie ik een gele vlek: de Intercity komt met hoge snelheid aanrazen. Ik doe een stap achteruit. De vrouw naast mij ook. De Intercity raast voorbij. De wind trekt hard aan mijn haren. Onderhand vang ik de blik van de vrouw naast mij en vraag haar: ‘Denk jij dan ook aan…’?, en kijk naar het spoor. Ik maak mijn zin niet af. ‘Ja’ zegt ze, en ze knikt. ‘Ik word er altijd een beetje akelig van’, voegt ze nog toe.