BW - Ramiro kindsoldaat:• Stramien Jeugdboek 12+
27-10-2008
15:20
Pagina 23
hing, stond een man voorovergebogen met zijn neus bijna tegen het papier. ‘Kameraad commandant,’ zei de man die hem had binnengebracht. De man bij de kaart zwaaide met zijn linkerarm ten teken dat hij zijn mond moest houden. ‘Hebbes,’ riep hij toen. Hij prikte met een zwierige zwaai van zijn rechterarm een vlaggetje op de kaart. Toen kwam hij omhoog en draaide zich naar hen toe. De commandant had een rood en bezweet hoofd met een brede kikkermond. ‘lda 3,’ zei de man en hij duwde Ramiro naar voren. De commandant trok zijn wenkbrauwen op. ‘lda 3? Jullie lijken wel gek,’ riep hij. ‘Het is hier geen peuterspeelzaal. Eerst zijn het er zogenaamd zes. Dan blijken het er maar twee te zijn. En nu dit. Wat moet ik met zo’n uk? Veertien jaar is het minimum, heb ik vorige week gezegd. Wie heeft dit prutswerk georganiseerd? Ik maak korte metten met hem.’ Hij zuchtte en ging zitten. Hij keek op een papier dat op de tafel lag en schudde zijn hoofd. ‘En daar moet ik de oorlog mee winnen.’ Ramiro probeerde zich zo onzichtbaar mogelijk te maken. Hij voelde de ogen van de strijders op de bank in zijn rug prikken. ‘Kameraad Caesar heeft dit aangedragen, kameraad commandant,’ zei de man. ‘Caesar? Caesar?’ herhaalde de commandant peinzend. ‘Wie is die ellendeling? Die incompetente tekkel?’ ‘Caesar, chef explosieven van de regio, kameraad commandant.’ ‘O,’ zei hij verrast. ‘O.’ Hij krabde op zijn hoofd. ‘Dan ligt het anders. Dan moeten we de zaak misschien toch in studie nemen.’ De oom van Jon deed in explosieven. Dat wist Ramiro, want dat had Jon hem verteld. Maar Jons oom heette Ricardo. Of zou Caesar de krijgsnaam van Ricardo zijn? Dat moest hij Jon vragen als hij hem zag.
23