Pagina:
5 / 144 Over dit boek
In Vogels huilen niet zijn hulpbehoevende vogels in het Rotterdamse vogelopvangcentrum Vogelklas Karel Schot op indringende wijze geportretteerd op de gehandschoende hand die hen verzorgt. De foto’s tonen een bonte verzameling van vogels, uiteenlopend van spreeuw tot knobbelzwaan en van havik tot draaihals. De blauwe handschoen, die in bijna elke foto terugkomt, staat symbool voor de verzorging die de vogels krijgen maar verwijst ook naar de invloed van de mens op het leven van vogels in de stad. Het urbane gebied biedt vogels een leefomgeving met unieke kansen, maar is tegelijkertijd gevaarlijk en vijandig. De gefotografeerde vogels hebben allemaal gemeen dat zij direct of indirect door mensen in een benarde situatie terecht zijn gekomen en dat zij nu door diezelfde mensenhand weer op de been worden geholpen. Documentair fotograaf Anjès Gesink is sinds 2012 vrijwilligster in het vogelopvangcentrum. Zij verzorgde en fotografeerde de vogels. Voor Vogels huilen niet werkte ze samen met André de Baerdemaeker, stadsecoloog en bestuursvoorzitter van de Vogelklas. Hij schreef de teksten bij de foto’s, en het stuk over het fenomeen vogelopvang is eveneens van zijn hand. Dat stadsvogels ook het leven van stadsmensen kunnen beïnvloeden, blijkt uit de bijzondere liefdesgeschiedenis die Ernest van der Kwast speciaal voor dit boek schreef. Hoe en waarom vogels letterlijk met de stad kunnen botsen en welke impact dat op een vogelleven kan hebben, beschrijft Kees Moeliker. De teksten en de foto’s vertellen samen een bijzonder verhaal van tegenslag, leed, compassie, liefde, veerkracht en hoop bij vogels en mensen: klein vogelleed in de grote stad.