Lizette de Koning Nina van den Bosch
Het was nog vroeg, toen de kleine baron zijn butler bij zich riep. ‘Waar is mijn koek?’ vroeg hij. ‘Je weet toch dat ik elke morgen koek eet?’ De butler krabde op zijn achterhoofd. ‘Tja,’ zei hij. ‘De koek is op.’ En stilletjes verliet hij de eetzaal.
De kleine baron liet van schrik zijn vork vallen. Geen koek! Dat was nog nooit gebeurd. Verdrietig keek hij naar zijn lege bord. Wat nu? Maar wacht eens… ‘Ik heb een idee!’ zei de kleine baron. ‘Ik ga ZELF koek maken.’ Hij huppelde naar de kast, waarin wel duizend boeken stonden. ‘Even zoeken,’ mompelde hij. ‘Een kookboek…’ De kleine baron trok een zwaar, rood boek uit de kast. Op de voorkant stond een plaatje van een kok met een witte muts op zijn hoofd en een pollepel in zijn hand. ‘Hierin móet het koekrecept staan,’ zei de kleine baron.
Zijn hondjes draaiden inmiddels hongerig om zijn benen. Het water liep hen al in de bek. Koek! Dat lustten zij ook wel! De kleine baron deed het boek open. Hij bladerde en bladerde. Hij bekeek het boek van onder en van boven, van achteren naar voren. ‘Hoe kan dat nou?’ mompelde hij. ‘Ik zie alleen maar lege bladzijden. Waar zijn de letters gebleven?’ Er bekroop hem een angstig gevoel.
Haastig begon de kleine baron allerlei boeken uit de kast te trekken. Zenuwachtig bladerde hij er doorheen. En steeds zag hij hetzelfde. Witte pagina’s. Zonder letters. Geen woord meer te bekennen. De kleine baron kon zijn ogen niet geloven. Al zijn boeken. Leeg! Verdrietig plofte hij op de grond. Hoe kon hij nu ooit koek maken? Zonder recept? Vragend keek hij zijn hondjes aan. ‘Weten jullie misschien waar mijn letters zijn gebleven?’
Ineens stak Donau, de grote Deense dog, zijn neus in de lucht en begon te snuffelen. De andere honden sprongen nu ook op. Ze trokken de kleine baron aan zijn jasje omhoog. Al snel begreep de kleine baron wat ze bedoelden. ‘Jullie hebben gelijk,’ zei hij. ‘We moeten de letters gaan ZOEKEN!’ Even later raceten de hondjes door het huis. Opgewonden rende de kleine baron achter hen aan. ‘Zoek!’ riep hij. ‘Zoek de letters!’ Ze zochten onder de stoelen en achter de gordijnen. Ze tilden het tapijt op en verschoven de schilderijen. Ze snuffelden in de bureauladen, op tafel en in de prullenbak. Alle hondjes deden mee. Alle hondjes, behalve witte Leto. Hij stond bij de tuindeur en piepte zacht. ‘Even wachten Leto,’ zei de kleine baron. ‘Straks mag je een plasje doen. We moeten eerst de letters zoeken.’
De kleine baron en zijn hondjes eten elke dag koek. Dat vinden ze heerlijk. Maar vandaag heeft de butler slecht nieuws. De koek is op! De kleine baron besluit om zelf koek te bakken en gaat op zoek naar het recept. Maar wat is er aan de hand? Alle boeken in de kast zijn leeg. Er staat geen letter meer in. En zonder recept kan de baron niks beginnen... Samen met zijn hondjes gaat de kleine baron op zoek naar de verdwenen letters, zodat hij alsnog koek kan maken.