Foto: Lisa Suurmond Illusa fotografie
IN BEELD
Een ‘verbondje’
met kinderen
Evelien is naast eigenaar van Evelien Uitvaartverzorging ook rouwpedagoge. Ze begeleidt kinderen bij het ontdekken van wat doodgaan betekent, wat er allemaal bij komt kijken en wat ze kunnen verwachten tijdens de uitvaart. Dit doet ze via een belevingsgerichte benadering. „Doen is ervaren.” „Tijdens de begrafenis heb ik hun kereltje van vijf jaar op mijn schouder gedragen. Hij wilde alles goed zien, zat vol met vragen en had al snel door dat hij daarvoor bij mij moest zijn. Een spontaan samenzijn en zo fijn want zo kon zijn vader, op dat moment, ook écht even zoon zijn.” Of: „Met de kinderen bellenblazen vanaf de kist, die ze liggend op hun buik aan het beschilderen waren. Zo vertederend.” Zomaar een paar verhalen uit de koker van Evelien, uitvaartarchitecte van beroep. Ze heeft iets met kinderen en zij met haar. Tijdens uitvaarten probeert ze hen mee te nemen. „Kinderen ervaren door te beleven. Door de situatie te zien, te voelen, te horen, te ruiken en mee te maken kunnen ze een ervaring een plek geven, er een eigen gevoel bij krijgen en zichzelf beter inleven.” Doodgaan, afscheid nemen, begraven en cremeren, zijn niet vanzelfsprekende onderwerpen waarbij een kind al van te voren een duidelijk beeld en/of gevoel heeft, weet ze: „Ik ondersteun en stimuleer kinderen gaandeweg bij het creëren van hun eigen beleving rondom overlijden, afscheid en rouw.” Evelien ondersteunt kind, gezin en scholen bij verlies, afscheid nemen en rouwbeleving. „Aan ‘grote mensen met eigen verdriet’ hebben kinderen niet altijd evenveel. Wij kunnen best – goedbedoeld - beschermend zijn en kunnen het soms moeilijk vinden om woorden te geven aan de gebeurtenis waarmee we zelf nog even geen raad
weten. Terwijl kinderen, over het algemeen, juist in duidelijke woorden willen horen wat er precies aan de hand is.” „Daarom maak ik, met goedvinden van de ouders, een ‘verbondje’. Aan mij mag je alles vragen, je mag altijd naar me toe komen, maar daar tegenover staat wel dat ik dan om een helpend handje mag vragen, met een knipoog. Zo ontstaan gevoelens van vertrouwen, veiligheid en vrijheid. Ze voelen zich speciaal en vinden het fijn om een taakje te hebben en ‘mee te mogen doen’. ‘Doen’ is ervaren en dat helpt kinderen in hun beleving van het moment en het omgaan met alle indrukken. Met de oudere kinderen heb ik ook weleens een WhatsApp gesprek. Daar worden vragen en verhalen gedeeld: ’Eef, waarom waren de handen van oma zo wit? Ik vind het niet zo’n leuke vraag voor mama’. Met kleuters level ik graag op hun niveau. Lekker op de grond zitten, tussen de knuffels en samen met pap en mam kletsen over wat cremeren is en uitzoeken welke knuffel mee mag naar de uitvaart. Als er geen behoefte is aan een ‘verbondje’ even goede vrienden, leven en laten leven. Ze weten dat de ruimte er is en kinderen weten heel goed voor zichzelf wanneer ze deze wel of niet nodig hebben.” 1
LATER... als ik dood ben
103
