— zwierzyniec —
Bielik
fot. G&T Kłosowscy
To największy ptak szponiasty północnej Europy. Upierzenie grzbietu i brzucha jest ciemnobrunatne. Ogon krótki, w kształcie wachlarza, z każdym rokiem jaśniejszy, w końcu — śnieżnobiały. Dziób mocny, nogi żółte, zakończone silnymi szponami, skok — do połowy nieopierzony. Rozpiętość skrzydeł: samce 210–230 cm, samice 220–250 cm, waga: samce 3,5–4,5 kg, samice 4–6 kg. Bielik zakłada gniazda w najstarszych drzewostanach, w pobliżu dużych, otwartych zbiorników lub cieków wodnych. Gniazdo bielika sięga nawet do czterech metrów wysokości, a jego ciężar dochodzi do jednej tony! Najchętniej wybiera ponad 150-letnie sosny, czasem również stare buki, lokując gniazdo na wysokości 18–25 m. Wyprowadza w roku jeden lęg. Żywi się głównie rybami, ptakami wodno-błotnymi, sporadycznie łapie zające, gryzonie i młode sarny czy dziki. Poluje na te zwierzęta solo i w tandemie — jeden osobnik napędza ofiarę, a drugi ją chwyta. Zimą, z braku innych zdobyczy, nie pogardzi padliną. Para dochowuje sobie wierności do końca życia. Bielik zmienia partnera tylko w razie jego śmierci. A współplemieńca rozpoznaje z odległości kilkudziesięciu kilometrów i potrafi ocenić, czy to młodzieniec czy dorosły osobnik. Żyje 20–30 lat.
Jak Feniks z popiołów
Mało brakowało, a bieliki zniknęłyby z naszego kra jobrazu. Na początku minionego wieku doliczono się zaledwie 20 par lęgow ych t ych ptaków. Dzisia j ma ją się całkiem dobrze. W duże j mierze dzięki leśnikom. tekst:
➺
Eugeniusz Pudlis
jesień 2012 echa leśne—13