Tabela 1.6. Przykłady trucizn obecnych w grzybach. nazwa i wzór trucizny
α-amanityna
nazwa grzyba
Muchomor jadowity (Amanita virosa) Muchomor sromotnikowy (Amanita phalloides)
falloidyna
Muchomor sromotnikowy (Amanita phalloides) Muchomor jadowity (Amanita virosa)
muskaryna Muchomor czerwony (Amanita muscaria)
90
charakterystyka toksykologiczna Amanityna jest cyklicznym oktapeptydem zawierającym w swojej budowie kilka nietypowych aminokwasów. Szacuje się, że śmiertelna dawka dla człowieka wynosi 0,1 mg/kg m.c. Po przyjęciu doustnym wchłania się bardzo dobrze i jest możliwa do zidentyfikowania w moczu. Wiąże się z tkankami aktywnymi metabolicznie, które intensywnie syntezują białka (hepatocytami, komórkami kanalików nerkowych i komórkami wyścielającymi przewód pokarmowy). Jest bardzo słabo wchłaniana z przewodu pokarmowego. Wykazuje działanie miejscowe na błonę śluzową przewodu pokarmowego, obniżając integralność jej komórek – zaburza strukturę cytoszkieletu i funkcjonalność komórki. Fallotoksyna działa szybciej niż αamanityna, ale jest mniej trująca. Muskaryna jest agonistą receptorów muskarynowych. Działa już 15-30 minut po spożyciu. Zazwyczaj zatrucie objawia się mdłościami i wymiotami, ślinieniem, łzawieniem, biegunką oraz trudnościami z oddychaniem. Przypadki śmiertelnego zatrucia są dość rzadkie, mogą być spowodowane depresją układu oddechowego lub zawałem serca. Ludy syberyjskie stosują muskarynę do odurzania się, co stanowi pewnego rodzaju rytuał szamański.