Lulek czarny (Hyoscyamus niger L.)
W świeżych roślinach głównym alkaloidem jest L-hioscyjamina, a w suchym surowcu – atropina i skopolamina. Zazwyczaj zatrucia lulkiem powstają wskutek spożycia jego nasion omyłkowo wziętych za nasiona maku lub ziarna kaszy. Podobnie jak w przypadku bielunia przypadki zatruć mogą też wystąpić po spożyciu nasion tej rośliny przez dzieci lub młodzież w celach odurzających. Bardzo rzadko spotyka się stosowanie lulka w celach samobójczych.
Szczwół plamisty (Conium maculatum L.)
Głównymi alkaloidami związanymi z toksycznym działaniem są: koniina, konhydryna i koniceina. Koniina jest szczególnie niebezpieczna, bowiem działa podobnie do nikotyny (posiada zapach myszy) – głównie na zwoje rdzenia przedłużonego. Zatrucia mogą powstać podczas prób samobójczych lub przez pomylenie rośliny z korzeniami pietruszki lub chrzanu. Dawka śmiertelna wynosi 6-10 g, a objawy zatrucia może wywołać nawet wąchanie rośliny.
Złotokap pospolity (Laburnum anagyroides Medik.)
W całej roślinie (najwięcej w nasionach i kwiatach) znajdują się głównie dwa alkaloidy: cytyzyna i metylocytyzyna. Największe zagrożenie toksykologiczne stwarzają zielone owoce (strąki i nasiona), głównie w przypadku dzieci, które bawiąc się mogą je zjadać. Cytyzyna działa podobnie do nikotyny – po przyjęciu doustnym wywołuje najpierw pobudzenie ośrodków wymiotnego i oddechowego, a następnie ich porażenie. Dawki śmiertelne powodują porażenie oddechu.
Buławinka czerwona (Claviceps purpurea (Fr.) Tul.)
W przetrwalnikach grzyba buławinki czerwonej (tzw. sporysz) jest bardzo wiele związków o charakterze alkaloidów m.in. pochodne kwasu lizergowego, (np. ergometryna) i pochodne ergopeptydyny (ergotamina, ergotoksyna, ergokryptyna i ergokornina). Działanie tych związków polega na wywoływaniu skurczów mięśni macicy oraz mięśni gładkich naczyń krwionośnych. Dawniej powodem występowania takich objawów było znaczne zanieczyszczenie
Alkaloidy pochodne pirydyny i piperydyny
Alkaloidy indolowe
83