Wg teorii Brönsteda-Lawryego za kwasy uznaje się związki chemiczne oddające proton, zasady zaś są zdolne do przyłączenia protonu. Można to przedstawić w skróconym zapisie (80): kwas zasada + proton
(80)
Z powyższego zapisu wynika, że kwas oddając proton staje się zasadą, ta przyłączając proton przekształca się w kwas. W związku powyższym, aby w roztworze mogło następować przekazywanie i przyłączanie protonu niezbędna jest obecność oprócz kwasu A1, również cząsteczki niesprzężonej z nim, zasadą, B2 przyłączającej proton. Wówczas następuje w roztworze np. proces: kwas A1 oddając proton przekształca się w sprzężoną z nim zasadę B1, natomiast zasada B2 przyłączając proton przekształca się w sprzężony z nią kwas A2 (81): A1 + B2 B1 + A2
(81)
Rolę cząsteczki pobierającej proton w równaniu (82) lub oddającej proton w równaniu (83) spełniać może cząsteczka wody: HCl + H2O Cl- + H3O+
(82)
NH3 + H2O NH4+ + OH-
(83)
W pierwszym przypadku (82) woda przyłączając proton, powoduje że roztwór ma odczyn kwaśny, a w drugim(83) oddając proton roztwór ma charakter zasadowy. Lewis uważa za zasadę każdy donor pary elektronowej, a kwasem natomiast akceptor pary elektronowej. Moc kwasów wg Paulinga można określić na podstawie jego budowy. Rośnie ona ze wzrostem różnicy ilościowej pomiędzy atomami tlenu i wodoru, a przy takiej samej różnicy mocniejszy jest ten kwas, którego jon centralny ma większą elektroujemność. Np. kwas chlorowy (I) – HClO 1 – 1 = 0 kwas b. słaby kwas siarkowy (IV) – H2SO3 3 – 2 = 1 kwas umiarkowanie słaby kwas siarkowy (VI) – H2SO4 4 – 2 = 2 kwas mocny kwas chlorowy (VII) – HClO4 4 – 1 = 3 kwas b. mocny 122