Een dag uit het leven | Eliza Pepermans

Een doorsneedag in het bestaan van een kunstenaar, hoe ziet die eruit? Wat doet, denkt, ziet hij of zij? We vangen een glimp op aan de hand van enkele welgemikte vragen. Deze keer: Eliza Pepermans. De uitbundige kleuren en levendige beelden geven haar werk een luchtige en speelse toets. Haar tekeningen en schilderijen doen naïef en direct aan, maar daarachter schuilt een doorgedreven zoektocht naar compositie, vorm en kleurgebruik.

ELIZA PEPERMANS °1988 Woont en werkt in Antwerpen. Studeerde Illustratie en beeldverhaal aan Luca School of Arts Brussel

De zon komt op. Welke kunstenaar mag met jou ontbijten?

Eliza: Oh, neem me maar mee naar de ochtendzon en de graanvelden van van Gogh. Snel een koffietje en een croissant bij zonsopgang om meteen aan de slag te gaan: ik zit naast van Gogh, stil en aandachtig te kijken hoe hij het landschap, het vrije veld en de zonnebloemen op papier zet.

De zogenaamde werkdag start. Kan je je droomatelier in kleuren, geuren en parafernalia beschrijven?

Mijn droomatelier ligt op een berg met een weids uitzicht over de zee in Zuid-Frankrijk of NoordItalië, liefst afgelegen van de bewoonde wereld en vooral zonder internetverbinding. Het 16e-eeuwse kasteeltje is rustiek ingericht. Houten meubilair, aardse kleuren en rust overheersen. De deuren staan altijd open, een zacht briesje waait doorheen de grote entree richting mijn atelier achteraan. Hier valt een zee van licht binnen. Alleen het noodzakelijke is aanwezig: schetsboeken, papier, olieverf en penselen, doeken, een paar stoelen en een koffiezetapparaat. Helaas is mijn atelier verboden toegang voor het publiek: het is de plek waar mijn werken zelfstandig moeten rijpen.

Om 11u krijg je een bericht met de vraag: oude meesters of moderne kunst?

De oude meesters! Mijn bezoek aan het Prado in Madrid heeft me echt aan de grond genageld. Voor een schilderij van Velázquez of een Goya voelt een mens zich heel klein en nederig. Wat een kracht komt uit die meesterwerken! Ik hou er enorm van om dergelijke beelden tot op het bot te verorberen, mij er volledig in te verliezen en dan als een spons de pracht en rijkdom met mondjesmaat op te zuigen. Heerlijk.

Het is middag. Tijd voor een pauze en een moment om te contempleren: wat is kunst?

Dat is een moeilijke vraag. Als ik een museum of galerie bezoek, wil ik graag overrompeld worden. Als ik de werken van Pablo Picasso, Max Beckmann of Jean Brusselmans bekijk, ben ik elke keer weer van mijn melk. Hun kracht is verwoestend en wonderbaarlijk zacht tegelijk. Kunst is ook vluchten of ontsnappen aan de realiteit. Als ik zelf schilder, kan ik soms urenlang verdwijnen in mijn eigen wereld. Maar kunst hangt niet alleen in musea of aan een muur, het zit evengoed in banale situaties. Een wandeling maken en je laten overdonderen door het intense en explosieve herfstige palet, dat is evenzeer kunst.

Vieruurtje met tussendoortje: wie is de meest onderschatte hedendaagse kunstenaar?

Ik hou erg van het duale karakter en de beeldtaal van Thomas Houseago en Thomas Schütte. De wisselwerking tussen expressiefkrachtig en intiem-gevoelig is top. Dichter bij huis ben ik fan van Eric Croes en Maen Florin. De rijke fantasie, het speelse karakter en de knipoog van Croes zijn frappant. Bij Florin intrigeert de poëtische en verstilde ondertoon.

Stilaan schemering. Een gedachte borrelt op: wat als ik geen kunstenaar was?

Oei, er is geen plan B. Tijdens de middelbare school wist ik al snel dat ik niet op de juiste plek zat: ik zat vast in een economische opleiding, voelde weinig of geen betrokkenheid. De interesse voor tekenen sluimerde al en eenmaal op Sint-Lukas Brussel ben ik niet meer gestopt. Tekenen is voor mij thuiskomen.

Sprong in het duister: welk kunstwerk mag men je als laatste avondmaal serveren?

Doe maar een Rubens, daar heb je veel vlees aan.’

Tekst: Filip Vandewiele Foto’s: Bart Hebben