Albinia Leelas boek 15-11-12 16:10 Pagina 37
varingen en dromen er uiteindelijk moeizaam uit was geperst, rechtstreeks in mijn wachtende pen. Wat onze literaire inspanningen onderscheidde van andere doodgewone literaire werken, was dat terwijl we op de Kailash zaten (hij pratend en ik schrijvend), beneden op aarde alles waar Vyasa over sprak in het echt plaatsvond. Dat weet iedereen wel: de personages van Vyasa bevolkten India. Maar waar niemand van op de hoogte is – de prachtige wending die ik nu pas prijsgeef – is dat het grote gedicht van Vyasa ook een vruchtbare voedingsbodem was voor mijn eigen fantasieën, voor mijn eigen verzonnen personages. Vyasa was net als alle dictators paradoxaal. Jaloers hield hij zijn verhaal voor zichzelf, hij weigerde het tijdens het leven van zijn kleinzoons te publiceren omdat zij er natuurlijk in voorkwamen, en als ze het hadden gelezen, zouden ze hebben geweten hoe hun leven er verder uit zou zien. En ofschoon hij de bergplaats van het manuscript heel scherp in de gaten hield – en precies regelde wie wanneer welk stuk mocht leren – pauzeerde hij nooit om te controleren wat ik had genoteerd. Misschien bezat hij niet de energie om ze nogmaals te lezen, omdat hij die honderdduizend shloka’s al twee keer had bedacht. Misschien kon hij ze ook niet controleren omdat hij niet kon lezen. Of misschien kende hij me meer goddelijke eer toe dan me toekwam. Om kort te gaan, ik zou me tot op de dag van vandaag schuldig hebben gevoeld, ware het niet dat bepaalde belangrijke mensen – de absolute toppers uit het verhaal dat ik dadelijk uit de doeken ga doen – zonder mijn ingrijpen nooit het daglicht zouden hebben gezien. Aldus was de stand van zaken. Vyasa had zijn versie van de gebeurtenissen. En ik, vanbuiten een en al instemming en vanbinnen een en al onenigheid, de mijne. En Vyasa merkte mijn toevoegingen pas toen het al veel te laat was. In werkelijkheid waren mijn mensen aanvankelijk schimmige types, marginale krabbels, gemakkelijk te missen. Ze glipten in de 37