Albinia Leelas boek 15-11-12 16:10 Pagina 354
vast wel bereid zijn om hen te trouwen onder de wetten van de sharia. Hij drukte de tas met geld en sieraden tegen zich aan en probeerde het vastbesloten gevoel weer op te roepen dat hem zo ver van Delhi had gevoerd. De C-trein arriveerde, er zaten bijna geen passagiers in en Humayun en Aisha stapten aarzelend in en gingen naast elkaar zitten. ‘De lucht ruikt hier naar vis!’ zei ze toen ze het tweede station binnen reden. ‘Dat is de zee,’ zei hij stuurs, omdat hij de juiste halte niet wilde missen. ‘De zee!’ herhaalde ze en ze wees door de tralies voor het raam en vroeg: ‘Is dat de zee, Humayun?’ ‘Ja,’ zei hij en hij keek naar een grijzige watermassa, zonder te weten of het inderdaad de zee was of een meer of een rivier. Bij de derde halte liepen ze achter een paar andere passagiers aan het station uit over een smalle metalen brug naar de weg toe. Langs Princess Street stonden hoge gele en witte huizen voorzien van sierlijk beschilderde balkons. Aisha en Humayun liepen de weg door naar de moskee verderop. Hij was bezorgd, zij was opgewonden door de stad. ‘Zullen we vanavond vis eten, Humayun?’ fluisterde ze toen de zeebries de prikkelende smaak van zout en zeeleven op haar lippen blies. Hij gaf een kneepje in haar hand. Hij zou haar vis te eten geven, hij zou haar zoetigheden te eten geven, hij zou haar het beste geven dat Bombay te bieden had. Hij dwong zichzelf om deze beloftes de enorme, onverschillige stad in te schreeuwen, en de stad keek terug en lachte om zijn ambitie. Ze liepen zwijgend voort, zijn blik viel op een binnenplaats met standbeelden van dames in nauwsluitende kleren en op grote groene bomen met reusachtige, elkaar overlappende bladeren die stuk voor stuk even groot waren als zijn hoofd, en op de mensen die overal op de stoep lagen te slapen – maar in zijn hoofd was hij alleen maar bezig met de moskee die voor hen lag. Ten slotte zagen ze de witte minaretten links van de weg oprijzen en hij merkte dat hij iets strengers en indrukwekkenders had 354