editorial Είναι μέρες τώρα, που άρχισα να ζηλεύω τα μικρά παιδιά. Τα ζηλεύω, γιατί στην αθωότητα της ηλικίας τους πιστεύουν ότι με ένα άνοιξε-κλείσε των ματιών τους θα αλλάξουν τον κόσμο∙ ότι με μια ευχή θα βρεθούν στη χώρα των θαυμάτων και θα αποκοιμηθούν με τη μαγεία των παραμυθιών. Κι εγώ ονειρεύομαι να φύγω, να δραπετεύσω από αυτό το θέατρο του παραλόγου, όπου σε κάθε βλέμμα, σε κάθε δειλό χαμόγελο πλανάται αυτή η ανυπόφορη κατήφεια. Αποφάσισα, λοιπόν, να εξαργυρώσω τα μεγαλόπνοα σχέδιά μου με τα μικρά και εύθραυστα, με την καθημερινή επαφή με ανθρώπους που αγαπώ και νοιάζομαι, με την κουβέντα που τόσο μου έχει λείψει. Και για να μη ξεχνιόμαστε! Χριστούγεννα έρχονται. Εύχομαι η νέα χρόνια να μας δώσει δύναμη και να κρατήσει ζωντανή τη φλόγα της ελπίδας. Ερμίνα Συρρή Γενική Διευθύντρια της Σχολής
[02]
τεύχος 11
Διανέμεται δωρεάν La Press Libre
ΕΛΛΗΝΟΓΑΛΛΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΑΜΑΡΙ 06 08 10 12 14 16 20 22 24 26 28 30 32 36 39 40 44 48 50 52 54 58
Το απόλυτο τίποτα Κρουασάν Παραμύθια της χαλιμάς Υπάρχει ερώτηση; Someday Σαν αχνίσει το παράθυρο Με/χωρίς Domino Τέλοςαρχή Οχτώ ρόδες, δύο χερούλια, μια σκέψη. Wrap my words around you Ο νταλκάς Δον Ποντίκης Το ρολόϊ κούκος Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Μποζόνιο Σοκοφρέτα Δάσκαλε που δίδασκες Η ζωή περνά και χάνεται Ζωή από την αρχή Επιτυχίες Σχολής Tο σχήμα που δίνει στα πράγματα η αγάπη Διεύθυνση περιοδικού: Ερμίνα Συρρή
Επιμέλεια Ύλης - Σύνταξης: Μαρία Φαρδέλλα Σχεδιασμός: getAroom Art Director: Στέφανος Μιχαηλίδης Τυπογραφείο: GRAFO A.E. Διόρθωση κειμένων: Γιώργος Νιξαρλίδης Γραμματειακή υποστήριξη: Εύα Ολυμπίου
Σ’αυτό το τεύχος συνεργάστηκαν: Αγγελική Τροκάνα, Ελίζα Ζαρίφη, Γιώργος Φουντέας, Γ.Γ, Δέσποινα Πολυχρονίδου, Δημήτρης Νάσκος, Ελένη Στεργίου, Θοδωρής Μάρκογλου, Ιωάννα Χατζηανδρέου, Κωνσταντίνος Καρεμφύλλης, Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου, Νίκος Μαραντίδης, Μ. Γουγούση, Μαγδαληνή Κωνσταντινίδου, Σάκης Βασιλικούδης, Σπύρος Μπαλτογιάννης, Τζιάννι Κάλλεν, Υβόννη Σγουρού, Φένυ Γιαγτζίδου, Χρήστος Κουλεμάνης. Εάν θέλετε και εσείς να μπείτε στο περιοδικο αποφοίτων της Σχολής Καλαμαρί Επικοινωνήστε: Mαρία Φαρδέλλα Tηλ.: 6972183273 e-mail: maria.fardella@yahoo.com
Μπείτε στο http://issuu.com/kmagazine και διαβάστε το περιοδικό [k] σε ηλεκτρονική μορφή.
Εξώφυλλο: Στέφανος Μιχαηλίδης, έργο από τη σειρά «NANOGOD3*» *Tα έργα θα εκτίθενται στο Χριστ/νιάτικο Βazaar της TinT Gallery, Χρ. Σμύρνης 13, από 4 Δεκεμβρίου 2010 εώς 21 Ιανουρίου 2011.
Το Απόλυτο Τίποτα Οι Κυριακές του χειμώνα πάντα με δυσκόλευαν. Ναι θα παίζει η ομαδάρα μας, ναι θα πάμε για κανένα τσιπουράκι και μετά καφέ, ναι θα αράξουμε στο σπίτι και θα μαγειρέψουμε, ναι και πάλι όλα αυτά πόσες φορές ρε μεγάλε να τα κάνεις; Έτοιμος για το ραντεβού; Διάβασες τα μαθήματα σου; Σκούπισες; Άλλαξες σεντόνια;
Οι Δευτέρες πάλι έρχονται σαν μαύρα σύννεφα πάνω στο κεφάλι
Απλώσες τα ρούχα;
μου και με πλακώνουν!Να ξέρεις είναι αυτή η ασταμάτητη βροχή
Πλήρωσες τη Δ.Ε.Η;
που δεν λέει να σταματήσει εδώ και είκοσι μέρες.. και συνέπεια
Σου έμειναν λεφτά για τα κοινόχρηστα;
αυτού ήταν κι αναθεματισμένη ανάγκη ν’αγοράσω γαλότσες!
Αυτές οι Κυριακές πολύ με δυσκολέυουν...
Μαύρες, κόκκινες, άσπρες, μωβ, καρό, ριγέ... όλη η πόλη μια γαλότσα! Τις Τρίτες συνήθως τραγουδούσες μπροστά στον καθρέφτη πριν φύγεις για δουλειά, καιρό έχω να σ’ακούσω. Ήρθε η ώρα για μετακόμιση σου λέω! Και τον Φόντα θα τον αφήσουμε μόνο του στην πρασιά; Τετάρτη βράδυ σε περιμένω στο σπίτι να σε κοιμήσω στον καναπέ μου, τι λέω κι εσύ την εγκατέλειψες την πόλη! Πάμε προς τα κάτω να δούμε τα φιλαράκια κι άμα σκαλώσουμε και πουθενά τι σε πειράζει θα κοιμηθείς το μεσημέρι. Να πάρω καμμιά ταινία να την πέσουμε σπίτι; Δεν είμαστε για έξω, ο Σάκης είχε εργατικό ατύχημα. Πέμπτη με dvd και pizza, πήγε περίπατο η δίαιτα! Σήμερα ό,τι κάνουμε, Παρασκευή είναι παιδιά χαλαρώστε εσένα θα σε βάλω στις 10, εσένα στις 1μιση, εσένα στις 5μιση, εσένα στις 8. Λυπάμαι αύριο απεργώ! Το Σάββατο μου θέλω να ‘ναι γεμάτο απ’το τίποτα! Κυριακή… κι εκεί που έλεγα δεν θα σταματήσει να βρέχει ποτέ εκεί βγήκε ένας ήλιος ολοστρόγγυλος… κι εκεί που είπα θα εγκαταλείψω αυτή την πόλη εκεί αποφάσισα να παραμείνω περιμένοντας το αναπάντεχο...
[06]
Μ.Π.
της Δέσποινας Πολυχρονίδου
Καθώς κατηφορίζουμε την Συγγρού και αφήνουμε πίσω μας ένα ζευγάρι που τσακώνεται, αναρωτιέμαι τι μπορεί να συνέβη ανάμεσά τους. Και σκέφτομαι πως, θα μπορούσαν να είχαν συμβεί τα πάντα. Είναι λίγο τρομακτικό να σκεφτείς πως όλα είναι πιθανά, έτσι δεν είναι; Το να ξέρεις πως όλα μπορούν να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή μπορεί είτε να σε οδηγήσει στην τρέλα, είτε να σε κάνει απίστευτα ελεύθερο. Και πιστεύω πως αυτό είναι και χαρακτηριστικό σχέσης -ή δέχεσαι την κάθε μέρα, χωρίς να τρελαίνεσαι για το αύριο (αν ξέρεις πώς γίνεται αλήθεια πες μου) ή να σχεδιάζεις βήμα βήμα το πώς θα την προχωρήσεις (σε αυτή τη περίπτωση τρελαίνεσαι λίγο παραπάνω όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα προέβλεπες). Όποιος τηλεφωνήσει πρώτος μετά από καυγά, υποχώρησε. (Αδυναμία -Ή μήπως αυτό θα πρεπε να θεωρείται δύναμη;) Όποιος φύγει πρώτος, έχει το πάνω χέρι (ή τελικά δεν κέρδισε τίποτα;) Αναρωτιέμαι, ποιος από τους δύο έχει τον έλεγχο; Είναι αυτός που πληγώνει τον άλλο περισσότερο; Ή είναι αυτός που φεύγει, όταν ο άλλος δεν το περιμένει; Και τελικά γιατί λειτουργούμε έτσι; Κανείς φέρεται λες και πρέπει να προλάβει τον άλλο στη στροφή, ενώ ουσιαστικά πρέπει να πηγαίνει με την ίδια ταχύτητα. Και τελικά, αν το καλοσκεφτείς, ο έρωτας δεν προϋποθέτει το να χάνεις αυτό το ρημάδι το κοντρόλ; Αλλιώς, why bother? To πρωί θα τροφοδοτήσω την παρέα με ζεστά κρουασάν. Πάντα ανεβάζει τη διάθεση.
[08]
κρουασάν
[23] [33]
Παραμύθια της χαλιμάς
Γράφει ο Τζιάννι Κάλλεν
Το πρόβλημα μου είναι ηθικό και κατ’ επέκτασιν οικονομικό… Συνεχίζω τη μετωπικήν επίθεσην κατά του δαίμονα εαυτού
Την ίδια στιγμή που ο Ναύαρχος έχανε 2 από τα μεγαλύτερα
που έλεγε και ο Τζιμ να ούμε αλλά τι σε νοιάζει;
πλοία του και αυτά περνούσαν στα χέρια των Γουατελματέκων
Και αν νοιάζει εσένα δεν νοιάζει εμένα, ακούς;
με εκατοντάδες απώλειες ψυχών η αγαπημένη του Γουότ-
Λοιπόν έχω πρόβλημα ηθικόν, ο πόνος μου σκεπάζει την πόλη
φορντ έχανε με 2-0 απο τη μισητή Σουόνσι .
σας που έχει πάντα συννεφιά Χριστέ και Πα- Χριστέ και Πα-
Λουτρό αίματος έπνιγε τη λαβωμένη του καρδιά, οι μαύροι
ναγιά μου. Με πρόσχημα όλα τα παραπάνω με ευθύνη και
βρωμεροί Γουατελματέκοι έκαναν πάρτυ στα καράβια του και
άκρατον σεβασμόν μόνο προς το ατόμων μου, θα προχωρήσω
οι καράβλαχοι της Κολοσουόνσι ήταν μπροστά με δυο γκόλ αν
συναλλασσόμενος με όποιον πιστεύω ότι μπορεί να με βοη-
και βέβαια το πρώτο ήτανε καθαρό όφσαϊντ. Οι εχθροί πλέον
θήσει να λύσω γρίφους άλυτους μέσα από την καθημερινή
έφταναν κοντά στο Ναύαρχο «Θαρρώ ανάμεσα στα κύματα,
τριβή-διατριβή-εντριβή του με τα τούνελ μέσα στις στοές
ακούω τις στριγγλιές τους» είπε στον πιστό του Γκόντφριντ
του μυαλού-δαίμονα (ούτε εγώ καταλαβαίνω). Το 1939 ο πα-
και κοίταξε στο κενό ωσάν τον Αγγελόπουλο ενώ το μυαλό
γκοσμίου φήμης Άγγλο-Σουηδός ναύαρχος Σίγκουρσον (ναι
του ήταν στο Vicarage road
έπαιξε και δεξί μπάκ στην Έλφσμποργκ) είπε τι σοφή κουβέντα
εκεί που τα γκολάκια του
μετά από πολύ μεστή σκέψη «ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ»... Ναι όταν το
σχίζαν την καρδιά...
πρωτοδιάβασα είχα την ίδια αντίδραση με εσάς, είπα «πωωώ τι είπε ο άνθρωπας;;;» (βέβαια η δικιά σας αντίδραση είναι κάτι που με αφήνει παγερά αδιάφορο).
[10]
Με μια απλή ανάγνωση επί του θέματος η σύγκρουση συναισθημάτων του ήρωα είναι εξόφθαλμη (σαν εκείνον με το μουστάκι στην ΕΡΤ που προλόγιζε κάτι ταινίες ως κοινωνικοπολιτικά δράματα με πινελιές νουάρ) και έλεγες: «Άντε ρε μπάρμπα άστα σάλια και βάλε την ταινία». Τι σχέση έχει τώρα ο Ναύαρχος από το μακρινό 1939 με το σήμερα, αυτό το αφήνω στην κρίση σας (αν και η κρίση σας είναι το τελευταίο που με ενδιαφέρει ). Ο Ναύαρχος έχει τα δικά του ενδιαφέροντα και ΑΥΤΟΣ και μόνον ΑΥΤΟΣ ξέρει τι είναι σημαντικό για τον ίδιο, άλλοι πάνε για την Δόξα και άλλοι μόλις ακούσουν αυτή την λέξη ξεκινάνε για Δράμα, το ρητό «ο κόσμος καίγεται, βαρκούλες αρμενίζουν» τοποθετείται εδώ μόνο στο πλαίσιο της αυτοκριτικής μας. Κρατήστε τα ταμπελάκια σας λοιπόν, κάντε πράγματα γι’ αυτό που εσείς οι Αινστάϊν της λογικής θεωρείτε σημαντικό, γιατί οι Ναύαρχοι γύρω σας είναι εκατομμύρια και όλοι έχουν και μια ναυαρχίδα που σας γράφουν όταν τους κρίνεται. Τι να κάνουμε Ναύαρχοι είναι παλιά παπούτσια δεν έχουν Ναυαρχίδα έχουν...
Υ.Γ. Θέλω να ευχαριστήσω το Βασιλικό Πολεμικό Ναυτικό, τον επιστάτη του Vicarage road και ιδιοκτήτη παρακμιακής πάμπ «Goddfried» και σίγουρα τον τύπο με το μουστάκι του οποίου το όνομα μου διαφεύγει!
[11]
Υπάρχει ερώτηση; Είναι πολύ δύσκολο λένε να μπορείς να μάθεις τη συνεργασία με άλλους ανθρώπους. Είναι όμως τρομακτικά επώδυνο να αποδεχτείς και τη συνύπαρξη με τον εαυτό σου. Τα πράγματα γίνονται πολύ πιο εύκολα, όταν ζεις σε ένα ήρεμο περιβάλλον, σε ένα μικρό χωριό σε ένα βουνό ή σε ένα νησί, όπου ο χρόνος σου δίνει το δικαίωμα για περισσότερη σκέψη και ηρεμία. Στο μεγάλο αστικό κέντρο τα πράγματα δυσκολεύουν. Ο χρόνος δεν είναι ο ίδιος... δεν ισχύουν οι ίδιοι κανόνες. Πολλές φορές καλείσαι να παίρνεις ενστικτωδώς αποφάσεις, να αρκείσαι στην επιφάνεια, να μετράς την ποσότητα και όχι την ποιότητα. Είναι σημεία των καιρών και του αστικού τοπίου στο οποίο έχουμε αποφασίσει να ζήσουμε. Είμαστε καταδικασμένοι σε μια απέραντη ανία, σε μια βασανιστική εσωστρέφεια που δε μας αφήνει να ανασάνουμε, να κοιτάξουμε τον ουρανό, να νοιώσουμε το σκοτάδι, τη σιωπή, το τίποτα. Στοιβαγμένοι ό ένας δίπλα στον άλλο προσπαθούμε αδιάκοπα να αποδείξουμε ότι υπάρχουμε. Ενοχλούμαστε με τη διαφορετική ματιά του άλλου. Ζούμε για να υπνωτίζουμε το εγώ μας σε ένα συνεχή αγώνα αυτάρκειας και ανεξαρτησίας. Δε μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι, κανένας δεν υπήρξε και κανένας δεν θα υπάρξει. Αναζητούμε στα δύσκολα τη δύναμη να εκφραστούμε, να αποτελέσουμε σημείο των καιρών ψηλαφίζοντας τα συναισθήματα μας. Κραυγές βγάζαμε πριν εκατομμύρια χρόνια, κραυγές βγάζουμε ακόμη και σήμερα. Η αλλαγή δεν έρχεται με το χρόνο... ίσως να μην έρθει και ποτέ. Ο αγώνας του τίποτα, ο ιδρώτας της πλήξης. Φαντάζομαι για ένα λεπτό τον κόσμο, με όλους τους ανθρώπους να πιάνονται χέρι χέρι, παντού... στα χωριά, στις πόλεις, στα βουνά, στις θάλασσες... να νοιώθαμε την δύναμη του αγγίγματος. Αυτή είναι η απάντηση στην ερώτηση, αν υπάρχει ερώτηση. Ζούμε... Υπάρχουμε... δεν αρκεί... είμαστε καταδικασμένοι να δημιουργούμε, να αναζητούμε και να συνθέτουμε... γ.γ.
[12]
[13]
[14]
[15]
[16]
[18]
[20]
[21]
[22]
[23]
[24]
[25]
[26] [58]
[27]
Γράφει η Δέσποινα Πολυχρονίδου
Οι λέξεις για τον καθένα έχουν τόσο διαφορετική σημασία που καμιά φορά είναι να απορείς πώς καταφέρνουμε να συνεννοηθούμε. φιλία και αγάπη-ουσιαστικά. Τι σημαίνουν για σένα; Είσαι σίγουρος πως οι γύρω σου έχουν την ίδια άποψη; Πώς μπερδεύονται, όταν μιλάς με τους άλλους; Όταν οι λέξεις δε σημαίνουν το ίδιο για όλους, τότε πώς λέμε “σ’αγαπώ” και “συγνώμη”; “Σ’ αγαπώ” - ρήμα. Έχει την ίδια δυναμική για όλους; Όταν λέμε “για πάντα” εννοούμε πραγματικά για πάντα; Όταν λέμε “όχι” εννοούμε όχι ή κατά βάθος είναι ναι; Όταν λες ότι είσαι ερωτευμένος, είσαι πραγματικά; Στο μικρόκοσμό του ο καθένας έχοντας στο κέντρο τον εαυτό του, χτίζει την καθημερινότητά του, τις μέρες του, τις σχέσεις του, τις σκέψεις του, τις λέξεις του. Και πάνω σε αυτό, φτιάχνει τη ζωή του. Αυτοί οι μικρόκοσμοι που διαφέρουν τόσο μεταξύ τους, πώς γίνεται να ενώνονται; Οι λέξεις έχουν τη δύναμη που τους δίνεις εσύ. Οι λέξεις είναι μέσα στον μικρόκοσμό σου και φέρονται όπως τις αφήσεις να φερθούν. Όταν οι λέξεις δε σημαίνουν το ίδιο για τον καθένα μας τότε πώς περιμένουμε να καθορίζουμε τις σχέσεις; Ίσως οι μικρόκοσμοί μας, που τους στριμώχνουμε μαζί για λίγο ή για πολύ, ίσως να είναι έτσι μικροί για να γίνουν μεγάλοι όταν βρεις και άλλους που μοιάζουν με σένα, και όταν βρεις ανθρώπους που τα ουσιαστικά τους και τα ρήματά τους μοιάζουν με τα δικά σου. Και Ίσως τότε να μπορείς να ασχοληθείς και με τα επιρρήματα -όπως το “για πάντα”. 14 λόγια on love.
[24] [28]
[29]
Gonjasufi - Πάολα Γιατί ο νταλκάς σύνορα δεν κοιτά... Photo by: Ioanna Chatziandreou
Gonjasufi REWORKS, Θεσσαλονίκη 2010
[30]
Πάολα Άστρα, Θεσσαλονίκη 2007
[31]
Δον Πον-τίκης από τον Σάκη Βασιλικούδη Διαβάστηκε από την εκπομπή “Μεθυσμένο παραμύθι” της Μάρας Τσικάρας από τον 95,8 “Σταθμός στον Πολιτισμό”. Εικονογράφηση: Στέφανος Μιχαηλίδης
Μια φορά που λέτε κι έναν καιρό, ο οποίος ήτανε και χάλια, κρύο, βροχή, αέρας... στα στενά μιας μικρής και ήσυχης πόλης, μια σκιά περιφερότανε ταλαιπωρημένη με σκυμμένο το κεφάλι, η σκιά αυτή άνηκε στον Δον Πον-τίκη, έναν μικροσκοπικό τοσοδούλη ποντικάκο που όμως ήτανε τετραπέρατος και πολύ πλούσιος. Ζούσε σ’ ένα κάστρο σε κάποιο λόφο πάνω απ’την πόλη και είχε ό,τι τραβούσε η ψυχή του, υπηρέτες, λεφτά, αυτοκίνητα, υπολογιστές, κινητά 3ης γενιάς και όποια άλλη πολυτέλεια μπορείς να βάλεις στο μυαλό σου!!! Του έλειπε όμως κάτι βασικό, δεν είχε γνωρίσει ποτέ του τον έρωτα, άγνωστη λέξη και συναίσθημα γι’ αυτόν. Δεν συνήθιζε να κατεβαίνει στην πόλη, γιατί ήτανε και λίγο σνόμπ ο τύπος. Μια μέρα όμως αποφάσισε να κατέβει για να γνωρίσει αυτόν τον ξακουστό έρωτα που τον άκουγε και τον έβλεπε σε καθημερινά σήριαλ της τηλεόρασης, αλλά δεν τον είχε νιώσει ποτέ του.
[32]
Περπατούσε
μέσα
στην
πόλη
και
ρωτούσε
τους
μουσική και παντού πολλές μικρές ταλαιπωρημένες
περαστικούς, “μήπως ξέρετε που μπορώ να βρω τον
ποντικούλες που δεν του δίνανε καμιά αίσθηση του
έρωτα;” ένας του είπε, “ψάξε ψάξε δε θα τον βρείς”, άλλος
έρωτα. Με σκυμμένο το κεφάλι λέει στη γριά γάτα,
του είπε, “λίγο πιο κάτω έχει έναν καλό ψυχίατρο”,
“θα φύγω, εδώ μέσα δε θα βρω αυτό που ψάχνω, άσε που
ένας άλλος πάλι του απάντησε, “αν τον βρείς πες μου κι
βρωμάει κιόλας”, τσατισμένη η γριά γάτα, τον πιάνει απ’
εμένα”, στο τέλος ένας άλλος, που φαινότανε και λίγο
το αυτί και σέρνοντας τον προς την πόρτα, του λέει,
μάγκας του λέει με βραχνή φωνή, “σ’ εκείνο το σπιτάκι με
“εσύ βρωμάς, κι αν δε σ’ αρέσει ούστ απ’εδώ”, και μ’ ένα
το κόκκινο φως.. εκεί θα τον βρείς”.
δυνατό σπρώξιμο τον πετάει έξω.
Πάει λοιπόν ο Δον προς το σπιτάκι με την σκέψη πως δεν
Συνέχισε όμως να ψάχνει, ρωτούσε, ξαναρωτούσε, καμιά
έχει να χάσει και τίποτα...τακ,τακ,τακ, χτυπάει διστακτικά,
τύχη. Είχε περάσει η ώρα και άρχισε να πεινάει κιόλας.
ανοίγει η πόρτα και βγαίνει μια γριά, ξεμαλιασμένη γάτα
Στο βάθος ενός στενού βλέπει ενα μαγαζάκι με μια
και του λέει με φωνή Σπεράντζας, “καλώς τον παίδαρο, τι
φωτεινή ταμπέλα “ΜΙΝΙ ΜΑΡΚΕΤ ΤΣΙΓΑΡΑ ΨΙΛΙΚΑ”.
θέλεις;” με τρομαγμένη φωνή της λέει αυτός, “ψάχνω να
Μια και δυο πάει προς το μαγαζί και σαν μπαίνει μέσα
βρω τον έρωτα”,
ένα ρεύμα διαπερνάει το άδειο απο συναισθήματα κορμί
“γκελ μπουρντά” του λέει αυτή και κάνει ένα βήμα
του.“Καλησπέρα”, ακούει μια γλυκιά φωνούλα, “τι θα
μέσα. Στο θέαμα που αντίκρυσε η αλήθεια είναι πως
θέλατε;”
πανικοβλήθηκε λιγάκι καπνός, φασαρία, μια υποτυπώδης
[33]
Άφωνος ο Δον, “σας ρώτησα, τι θα θέλατε;” ακούγεται πάλι
έφερα εδώ γιατί σ’ αγαπάω, στο πρόσωπο σου γνώρισα τον
η φωνούλα, Αμίλητος ο Δον.
αληθινό έρωτα, έλα να ζήσουμε μαζί”,
Θα είναι μουγκός,
“Όχι”,του είπε με δολοφονικό βλέμμα θύματος, η Ρέα,
σκέφτεται η ωραία αρουραία που τη λέγαν Ρέα,
“θέλω να με πάς στο μαγαζί μου” είπε η Ρέα σφίγγοντας
“θα θα θα θα θα ήθελα”.
τα δόντια, τότε ο Δον άρχισε να την πλησιάζει θέλοντας
Αχ μιλάει, σκέφτηκε η Ρέα,
να της δώσει ένα φιλί, “Όχι μη”, φώναζε η Ρέα, ”Ναι”, έλεγε
“πει πει πει πεινάω”, κατάφερε να πει ο Δον που δε σταμάτησε
ο Δον, και χωρίς να το καταλάβουν πιαστήκανε στα χέρια.
ούτε στιγμή να κοιτάει τα μάτια της ωραίας αρουραίας, που
“Ναι” “Όχι”, “Ναι” “Όχι”, “Ναι”, “ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙΣ ΑΛΛΟ”,
τη λέγαν Ρέα. Είχε πάθει κάτι που πρώτη φορά το ένιωθε
πήγαινε ν’ ανοίξεις το μαγαζί λέει η Ρέα...
στη ζωή του, κοπήκανε τα γόνατά του, ένα ταμπούρλο
Ο Δον Πον-τίκης γυρνάει την κοιτάζει και αντιλαμβάνεται
είχε μπει στο στομάχι του και χτυπούσε σαν σε πανηγύρι,
πως στο κρεβάτι του βρίσκεται η γυναίκα του η Ρέα, η ωραία
ζαλιζότανε, θόλωνε, χανότανε, αλλά ταυτόχρονα πεινούσε
αρουραία, που είχε μαζί της 14 ποντικάκια. Σηκώθηκε,την
κιόλας,
αγκάλιασε της είπε “Καλημέρα”,
“ένα τέταρτο κασέρι Σοχού”,
χαμογελαστός
είπε κοφτά και με αποφασιστικότητα, η Ρέα που ήταν και
και έφυγε για
πολύ ωραία αρουραία, του τύλιξε σε μια εφημερίδα “Το
το μαγαζί.
ποντίκι”, το κασέρι και του είπε,“4,25 παρακαλώ”,
Στο δρόμο
Βγάζει ο Δον Πον-τίκης ένα τσαλακωμένο 5ευρο και
σκεφτότανε το
δίνοντας του η Ρέα τα ρέστα ακουμπήσανε τα νύχια τους,
όνειρο που είχε δει
στο τσαφ κρατήθηκε και δεν λιποθύμησε, και μαζεύοντας
και θυμήθηκε πως αυτό το
τα κομμάτια του βγήκε απο το μίνι μάρκετ. Έκανε 5 αργά
συναίσθημα
βήματα, έστριψε από τη γωνία και ούρλιαξε,
που είχε νιώσει
“ΕΙΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΟΟΟΣ!!!!!!!!”
στον ύπνο του το
...έφυγε τροχάδην για το κάστρο του πετώντας πίσω του
είχε νιώσει κάποτε και για
το κασέρι Σοχού σε κάτι αλητοπόντικες που καθότανε πιο
τη Ρέα, αλλά με το πέρας του
‘κει. Πέρασαν μέρες σκεπτόμενος τρόπους να πλησιάσει
καιρού, που ήτανε και χάλια,
τη Ρέα την ωραία αρουραία, μέχρι να αρχίσει το κάπνισμα
κρύο, βροχή, αέρας, είχε χαθεί
σκέφτηκε, για να ‘χει μια αφορμή να ξαναπάει, αλλά μπήκε
απ’ τη μνήμη του και με αφορμή
σε λειτουργία το πονηρό μέρος του εγκεφάλου του, νομίζω
το όνειρο, το ξαναέζησε έστω
το αριστερό, και σκέφτηκε, θα στείλω τους υπηρέτες μου
κι έτσι και ένιωθε πολύ όμορφα!
να την απαγάγουν και να μου τη φέρουν, και τους έστειλε.
Πήγε λοιπόν στο μαγαζί,
Πήγαν λοιπόν οι υπηρέτες στη μικρή πόλη, περιμένανε να
κοιτάχτηκε στον καθρέφτη,
πάει 8:30 να κλείσει η Ρέα το μαγαζί και με το γνωστό τρόπο
και είπε στον εαυτό του
του χλωροφορμίου, την αναισθητοποιούν, τη βάζουνε σ’
“Καλημέρα!!!”
ένα τσουβάλι και την πηγαίνουνε στο κάστρο! Μόλις ξύπνησε η Ρέα άρχισε να φωνάζει για ΒΟΗΘΕΙΑ “ησύχασε” της λέει ο Δον Ποντικης, “Δε θα σε πειράξω, σ’
[34]
Το Ρολόι-Κούκος δείχνει ‘’τριάντα’’! Του Δημήτρη Νάσκου
Πολύχρωμες εικόνες, βγαλμένες από την πρώτη ποίηση της ζωής. Τι έχεις να θυμάσαι άνθρωπε; Περιπλανήσεις σε μια έρημη χώρα; Κι άραγε η καρδιά σου πώς νιώθει; Μήπως δεν νιώθει όπως θα έπρεπε; Στην ανοιξιάτικη Ρώμη, πάλι τι ζητάς, στα μέσα ενός σκληρού Απριλίου; Εφηβικά κορμιά που ήταν μια φορά, πάντως δε θα βρεις!! Μου φαίνεται πως τελευταία κάθεσαι, με αδειανό βλέμμα, πολύ ώρα μπροστά σ’ έναν καθρέπτη γκροτέσκο! Μα δυστυχώς δεν υπάρχει ‘παυσιθάνατο’ χάπι να σου προσφέρω!! Έγινες κιόλας τριάντα χρονών! Το σπιτάκι του κούκου στον τοίχο δεν χάνει ποτέ τον λογαριασμό!! Για αυτό καλύτερα να θυμάσαι απόψε εκείνα τα παιδικά γέλια μέσα στις φωτογραφίες του τίποτα! Ωραίες εποχές, ε; Για πες μου τώρα ποιον ρόλο είχες πάντοτε στα παραμύθια της, γκόλεμ; Όχι, όχι δεν ήσουν ο πρωταγωνιστής! Δεν είχες μέσα της εμβαδόν! Όμως αλήθεια που να πηγαίνουν οι παλιές αγάπες και τα γυμνά σώματα που χόρευαν στους τοίχους; Τα λόγια που ποτέ δεν θ’ αναιρέσει η εποχή της φρόνησης;
[36]
‘’μόνο επειδή είσαι εσύ, θα άλλαζα κάτι από τον εαυτό μου αν το ζητούσες!’’ ,’’Εύχομαι να βρισκόσουν εδώ, τώρα που σκοτεινιάζει επικίνδυνα σ’ αυτόν τον κρύο και βιαστικό κόσμο!’’. Τα γράμματα που έλεγαν... ‘’Κάτω από φώτα κόκκινα, κοιμάσαι με λυτά μαλλιά ακόμη; Κράτησε το πιο μεγάλο ψέμα για μένα, μην απαντάς!’’ ...τα φυλάει άραγε πια, κάτω από το μαξιλάρι της; Η ζωή είναι όμορφη ονειροπόλε!! Όμως τα πράγματα δεν γίνονται ξανά όπως πρώτα. Για δες τώρα έξω από το παράθυρο την όμορφη μέρα! Ο καιρός είναι καλός για τις πάπιες! Άκου πως τραγουδούν στην λίμνη του χτες!! Και τι απίστευτο το λυκόφως του Σεπτεμβρίου στις ακρογιαλιές της Χαλκιδικής!! Αγάπης φως της γης ταξίδια! Ποιος μπορεί όμως να μπει σ’ ένα ταξί και να γυρίσει τον γαλαξία; Έγινες κιόλας τριάντα χρονών! Ο κούκος στον τοίχο φαίνεται να το διασκεδάζει αρκετά που σε βλέπει να παριστάνεις, την στρουθοκάμηλο!! Δεν μου λες; Τι θα έλεγες να πηγαίναμε κάποτε στα ψηλά βουνά για σκι και μετά στο Παρίσι; Να δεις τι όμορφο που είναι στην boulevard saint germain!! Ψιχάλες σαν στιγμές χαμένες στον χρόνο! Σα να μην υπήρξανε ποτέ! Αλλόκοτοι συνειρμοί απόψε!! Αταίριαστα κομμάτια του πάζλ ξεβράζει, η γκρίζα θάλασσα μιας επιλεκτικής μνήμης. Θυμάμαι ήσουν παραγωγός στο ραδιόφωνο, όταν άλλαζε ο αιώνας. Τη νέα χιλιετία, την υποδέχτηκε το πιο αινιγματικό χαμόγελο μιας τζοκόντας! Κι αλήθεια τι έκανες στο μιλένιουμ; Πέρα από το ν’ ακούς σε επανάληψη το lovers in the wind; Επίσης τότε είχε γίνει μόδα ο άρχοντας των δαχτυλιδιών, μα εσύ έμοιαζες σαν ένα μικρό και ασήμαντο χόμπιτ, που επέμενε να πετάξει μ’ εκείνη την γυναίκα πάνω απ’ τα σύννεφα. Τι μάταιος κόπος!! Πρέπει επιτέλους να μάθεις να ξεχωρίζεις ποιος γεννήθηκε με φτερά!! Ξέρω απόψε έχεις ανάγκη από οξυγόνο. Ξέρω πως την αγαπούσες πολύ, μα δεν της το είπες κι έχεις μετανιώσει τόσο για αυτό!
[37]
Τώρα όμως έγινες τριάντα χρονών και ακόμη κλείνεσαι μόνος σ’ ένα δωμάτιο κι αναρωτιέσαι σαν άλλος κούκος-χρονοποιός, ποιος στ’ αλήθεια είσαι εσύ και που πάς... Μια λύση μοναχά θα έλεγα πως υπάρχει για σένα αφελή!! Κοίταξε να συμφιλιωθείς το συντομότερο δυνατόν, με αυτό το παράξενο πουλί που πετάγεται κάθε χρονο, ίδια ημερομηνία, από το σπιτάκι του στον τοίχο, μ’ ένα παραπάνω ‘’κούκου’’ στο ρεπερτόριο του!! (αφιερωμένο στους απόφοιτους του ‘98 που γίνονται φέτος τριάντα χρονών...)
[32] [38]
Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Γράφει ο Χρήστος Κουλεμάνης
Όσο πίσω κι αν γυρίσει κανείς το ρολόι της ζωής του, θα ανακαλύψει ότι αυτό είναι το πρώτο μεγάλο ερώτημα που κλήθηκε να απαντήσει. Δε μπορώ να θυμηθώ έστω κι έναν μεγάλο -έτσι τους λέγαμε τότε- που να μη με ρώτησε «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;». Γιατί ρε φίλε εγώ σε ρώτησα πώς θα ήθελες να ήσουν μικρός; Και σαν να μην έφτανε αυτό, είχε άποψη, ένα σχόλιο για όλα τα όνειρά μου: Θέλω να γίνω δικηγόρος! -Ψεύτης δηλαδή; Θέλω να γίνω τραγουδιστής! -Μα ο δάσκαλος μουσικής δεν ήταν που σε έδιωξε από τη χορωδία (και μάλιστα από την πρώτη κιόλας στροφή του τραγουδιού); Θέλω να γίνω μπασκετμπολίστας! -Μα αυτοί είναι ψηλοί άχαροι και βλάκες. Έτσι είστε, τότε θα γίνω ηλεκτρολόγος πυραύλων!!! Σε αυτή την απάντηση δεν υπήρχε ποτέ σχόλιο. Θυμάμαι μόνο που μετά πήγαιναν και μιλούσαν χαμηλόφωνα στους γονείς μου, «…πολύ παράξενο αυτό το παιδί». Κι όσο μεγάλωνα ήταν όλο κι εντονότερο. Καθώς η διαφορετικότητα στις απαντήσεις μου γινόταν συχνότερη, τόσο γιγαντώνονταν τα τείχη που προσπαθούσαν να υψώσουν μπροστά μου. Και σήμερα τι; Όλους αυτούς με τις αναστολές για τα όνειρα μου, ήρθαν να τις αντικαταστήσουν μερικές «νέες πραγματικότητες», μερικές νέες λέξεις. Κρίση, χρεοκοπία, ΔΝΤ, βιομηχανία παραγωγής άγχους και ανασφάλειας για το μέλλον. Κάποια στιγμή ήρθε ένας συμπαθητικός κατά τα άλλα παππούς, και μου είπε ότι « κάθε νέος άνθρωπος που σέβεται πραγματικά τον εαυτό του πρέπει να φύγει από αυτόν τον τόπο ». Άσε μας ρε παππού, δεν πάω πουθενά. Δηλαδή τι πρέπει να κάνω, να διαγράψω με μιας τα πάντα γύρω μου και να κλάψω για όλα αυτά πού ήθελα και δεν μπόρεσα ποτέ να γίνω; Η ζωή είναι γεμάτη μυρωδιές και γεύσεις, τόσο έντονες που είναι ικανές να σκεπάσουν τα πάντα. Θέλω μετά από χρόνια να μπορώ να τραβήξω μια γραμμή (όχι άσπρη), να κάνω απολογισμό και να μη μετανιώσω για καμία απόφαση που πήρα, είτε αυτή ήταν σωστή, είτε ήταν λάθος. Θέλω να μπορώ να ονειρεύομαι. Επιτέλους βρήκα τι ήθελα πάντα να γίνω. Θέλω να γίνω… ονειροπόλος !!!
[39]
*
Μποζόνιο Γράφει η Μαγδαληνή Β. Κωνσταντινίδου
Αγαπητό «Κ», Είμαι ένα Μποζόνιο Χιγκς !
ήλιο και μια κινούμενη γη, κάτι που δεν ενδιέφερε τον
Δεν με έχουν ανακαλύψει ακόμα εκεί στο CERN, αλλά
Πόπερ ούτε με τη σημερινή εκδοχή.
υπάρχω. Βλέπεις, τα επιτεύγματα στην επιστήμη, χτίζονται
Τον ενδιέφερε πρωτίστως η τόλμη της εικασίας. Ήταν
το ένα πάνω στο άλλο. Έλα, θα σε ξεναγήσω για λίγο στα
τολμηρή, επειδή ερχόταν σε σύγκρουση με όλες τις
μέρη της…
κοινά αποδεκτές απόψεις της εποχής και τα φαινομενικά
Ας πούμε ένα βράδυ,
δεδομένα των αισθήσεων.
Κοιτώντας τα αστέρια, βλέπεις φως έντονο αλλά και
Και ήταν και τολμηρή, επειδή δεν είχε υπόψη της κάποιο
αμυδρό. Ακολουθείς την καμπύλη μάζας-λαμπρότητας,
πραγματοποιήσιμο κρίσιμο πείραμα.
τους Κηφείδες, αυτούς τους παλλόμενους μεταβλητούς
Πίνει έναν σκέτο καφέ και μου λέει κάτι αξιοπερίεργο.
αστέρες, με τους Αμυδρούς μπροστά τους να αφήνουν ένα
Κεπλερ, Αϊνστάιν, Νεύτωνας, δεν κατάφεραν ποτέ να
λεπτό μηνίσκο που φαίνεται ανατολικά ή δυτικά…
εκπληρώσουν το επιστημονικό τους όνειρο. Ή έστω το
Συχνά κοιτώντας το στερέωμα του ουρανού, βλέπεις ένα
μεταφυσικό.
παρελθόν, αφού το φως αυτό μπορεί να μην υπάρχει πλέον
Μέχρι το τέλος της ζωής τους εξακολουθούσαν να
όταν φτάνει στα δικά σας μάτια…
εργάζονται για το όραμά τους.
Το φτερούγισμα μιας πεταλούδας στη μια πλευρά του
Εγώ, μου λέει ο Πόπερ, είμαι ταγμένος στην τόλμη των
Ατλαντικού, μπορεί να προκαλέσει τυφώνα στην άλλη…
προβλέψεων, των ποικίλων πλευρών του κόσμου.
Για να είναι επιστημονική μια πρόταση πρέπει να μπορεί να
Εκείνης της τόλμης που διακινδυνεύει πραγματικά κάτι, να
διαψευσθεί.
υποβληθεί σε δοκιμασία, να αναιρεθεί ίσως, να συγκρουστεί
Ο Αρίσταρχος και ο Κοπέρνικος μίλησαν για έναν ακίνητο
με την πραγματικότητα.
[40]
*
Στη φυσική, τα W και Z μποζόνια είναι τα στοιχειώδη σωμάτια που μεταδίδουν την ασθενή αλληλεπίδραση. Η ανακάλυψή τους στο CERN το 1983 αντιμετωπίστηκε ως μια σπουδαία επιτυχία του καθιερωμένου μοντέλου της σωματιδιακής φυσικής. Το σωμάτιο W ονομάστηκε έτσι από την ασθενή (weak) πυρηνική δύναμη. Το σωμάτιο Z πήρε το όνομά του με χιουμοριστικό τρόπο, καθώς θεωρούνταν το τελευταίο σωματίδιο που έμενε να ανακαλυφθεί. Μια άλλη εξήγηση έγκειται στο ότι το σωμάτιο Ζ πήρε το όνομά του από το γεγονός ότι έχει μηδενικό (zero) ηλεκτρικό φορτίο.
[41]
Αγαπητό μου -Κ-,
Μα και εκεί; Τον ρωτώ.
Ανεβαίνω τώρα στο μύθο χιλιάδων ετών με τον αέρα,
Ναι μου λέει. Κοίτα πως έχει το ζήτημα
το νερό και τη φωτιά και την οσμή εκείνης της αιθέριας
Στο αέριο κάθε μόριο περνά τον ελεύθερο χρόνο του
ουσίας που περιβάλλει τα πάντα.
διαγράφοντας ελεύθερη πορεία και για πολύ λίγο έρχεται
Με το ιπτάμενο χαλί, προσπερνώ τον Μπέικον, τη
σε επαφή με άλλα μόρια.
θερμότητα και το θειάφι, τις αναθυμιάσεις και τον Ερνστ
Ενώ στα υγρά, ένα μόριο, δεν κινείται σχεδόν ποτέ
Σταλ, το φλογιστόν και ένα κερί που βέβαια δεν καίει στο
ελεύθερα, και βρίσκεται πάντα σε επαφή με άλλα μόρια
κενό…
Ουααααου!! Αέρας θα θελα να μαι!! σκέφτομαι.
Κάνω μια στάση εκ νέου στην Αφρική με τα μάτια των
Άφθαρτες και οι ακτίνες Μπεκερέλ.
θεών, στα είδωλα της φυλής.
Αποτυπώνουν φωτογραφικά την ουσία που τις εκπέμπει.
Μα τι θέλεις να πεις; ρωτώ τον Φράνσις Μπέικον.
Το φως που βγάζει τη φωτογραφία, έλαμπε στη χαραυγή
Ας πούμε ότι τα αίτια μπορούν να αποκαλυφθούν
της Δημιουργίας και θα λάμπει μέχρι να ξημερώσει και η
επαγωγικά… Καλύτερα να τεμαχίζουμε τη φύση σε μέρη
τελευταία μέρα της κρίσης.
παρά να την αναλύουμε σε αφηρημένες έννοιες.
Η κυρία Κιουρί μου αναλύει το Ράδιο και τα κύματα. Ξεκουράζομαι στους παλλόμενους ρυθμούς τους.
Η βραδύτητα, η ανεπάρκεια, οι πλάνες των αισθήσεων…
Πρέπει να ξαποστάσω και λέω να το κάνω σε μελλοντικό
Και ο Φέινμαν να προσπαθεί να καταλάβει, γιατί ο χρόνος
παρελθόν. Πρέπει να πιαστώ πίσω από ένα μόριο
περνά από το παρελθόν και όχι αντίστροφα
αμμωνίας, πιο γρήγορα θα φτάσω στο Μεγάλο Νεφέλωμα
Κάποτε, ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, μου διηγήθηκε ότι ενώ
της Ανδρομέδας.
εργαζόταν στο Μιλάνο, κάποιοι χωρικοί του έφεραν ένα
Ένα μακρινό νησιωτικό σύμπαν που βρίσκεται τόσο μακριά,
σακί με όστρακα και κοράλλια που είχαν βρει στα βουνά
ώστε χρειάζεται το φως ένα εκατομμύριο χρόνια για να
της Παρμας και της Πλακεντίας.
φτάσει στη γη!!
Μετά από πολλή σκέψη κατέληξε ότι ήταν λείψανα
Δηλαδή,
θαλασσίων πλασμάτων και όχι φάρσα της φύσης.
εκατομμύριο έτη πριν!!!
Εξαιρετική επιστημονικότητα σε μια μη επιστημονική
Ταξινομώ από εκεί επάνω τα αστέρια.
εποχή! Χαμογελά έως και η Μόνα Λίζα!
Έφτασα κάπως εξουθενωμένο.
Θαλάσσιες άργιλοι, όστρακα στη Λομβαρδία, Λάριο Κόμο
Χρειάζομαι νερό από τον Γαλάζιο Πλανήτη.
και Γκολφολίνα, Κατακλυσμός του Νώε…
Ακούω φωνές και τι να δω. Τον Σιμπλίκιο να μιλά δυνατά
Μα που πήγε τόσο νερό;
με τον Σαλβιάτι:
Εξατμίστηκε;
-Σας παρακαλώ Σαλβιάτι να μιλάτε με περισσότερο
Πρέπει να επισκεφτώ επειγόντως τα Γκαλάπαγκος.
σεβασμό για τον Αριστοτέλη
Εκεί παραθερίζει ο Δαρβίνος.
-Σιμπλίκιε,
Άθεος πάντως δεν υπήρξε.
διερευνήσουμε κάποιες αλήθειες.
Αγνωστικιστής ίσως...
-Μα θέλετε να ανατρέψετε όλη τη φυσική φιλοσοφία!
Συναντώ τυχαία τον Μάξγουελ, τον γλυκοφιλώ και
-Μην ανησυχείτε αγαπητέ μου για τον ουρανό και τη γη,
αναπτύσσουμε συζητήσιμες θεωρίες... Μου μιλά για τη
ούτε να φοβάστε για καταστροφή της φιλοσοφίας
σκλαβιά και την ελευθερία σε κάθε επίπεδο.
πρέπει να εξετάσουμε εξίσου Πτολεμαίο και Κοπέρνικο
Ακόμα και στον αθέατο κόσμο υγρών και αερίων
-Πολύ καλά, ας μιλήσουμε για τη βαρύτητα
[42]
βλέπουμε
κάνουμε
το
μια
νεφέλωμα
σοβαρή
όπως
ήταν
συζήτηση,
ένα
για
να
Α!!! σκέφτηκα, ήρθα ως εδώ για να αισθάνομαι βαρύτητα;
τις αισθήσεις εκτός από την όραση. Δεν μπορούμε να
Θα φύγω, θα τους αφήσω να ονειρεύονται μήλα που
αγγίξουμε τον ήλιο, να εφαρμόσουμε τον κανόνα μήκους
πέφτουν
στις Πλειάδες, να βαδίσουμε γύρω από το φεγγάρι».
Θα βρω έναν σκεπτικιστή χημικό. Πάντως όχι τον Χιουμ.
Νεύτωνα, Συγχώρεσε με
Θα πρέπει να αναζητήσω τον Θεμίστιο, να μου αναπτύξει
Κβάντα της Δράσης, Πλανκ, είναι ο θυρεός που κοσμεί
τον Ρ.Μπουλ
την πύλη εισόδου σε έναν καινούριο κόσμο και οδήγησε
Μου φαίνεται μάλιστα ότι πρέπει πρωτίστως να αγοράσω
τον Αϊνστάιν στο συμπέρασμα ότι το φως είναι και
ένα κύπελλο, να αναμείξω χρυσό και μόλυβδο στην ένταση
σωματιδιακό!
της φωτιάς, να διαχωρίζονται καθαρά και να λάμπουν
Εισέρχομαι της Πύλης
I love αλχημεία σε Παράκελσου γκραβούρες
Και θυμάμαι τα παραδείγματα του Kuhn. Την κάθε αλλαγή
Πρέπει να δω την αλληλογραφία μου. Φλεβάρης του
που συνοδεύει η δυσφορία όλης της επιστημονικής
1672. Η επιστολή είναι του Νεύτωνα, προς τον Χενρυ
κοινότητας
Όλντενμπουργκ.
Η επιστήμη παρά τις επαναστάσεις της θα είναι πάντα
Κύριε, το φως κινείται σε ευθεία γραμμή.
συντηρητική
Δεύτερη επιστολή, του Χουκ αυτή τη φορά προς τον ίδιο
Και κανείς ποτέ δεν θα κατακτήσει τη γνώση σε μεγάλο
παραλήπτη.
βαθμό
Το φως κινείται ως κύμα
Όλοι όμως μαζί θα κατέχουμε όλο και περισσότερη
Ανταπαντά ο Νεύτωνας
γνώση
Αλλά δεν μπορεί να είναι κύμα
Το Σύμπαν που μας περιβάλλει
…………………….
Η θάλασσα που μας περιζώνει
Θυμήθηκα τα λόγια της φίλης μου Μαρίας Κιουρί
Η Κόκκινη Βασίλισσα στην Αλίκη λέει:
Μακριά από διενέξεις και με ελάχιστα μέσα, έζησε
Χρειάζεται να τρέξεις όσο πιο γρήγορα μπορείς για να
ευτυχισμένα χρόνια κάτω από ένα υπόστεγο με μόνο
μείνεις στο ίδιο σημείο
στόχο την έρευνά της
Τα μάτια μου στο όρος Πάλομαρ
Δουλειά λεπτεπίλεπτης κλασματικής κρυστάλλωσης σε
………………..
μια προσπάθεια συγκέντρωσης του Ραδίου
Αγαπητό περιοδικό –Κ-
Ειδικά τις νύχτες
Στον αιώνα που ζούμε, η πραγματικότητα δεν αστειεύεται
Οι λαμπυρίζοντες σωλήνες έμοιαζαν με αχνά παραμυθένια
Με εκτίμηση και θαυμασμό στην επιστήμη και τον
Φώτα
Άνθρωπο
Εκείνο το φως που σε ελκύει στο τούνελ
Μποζονιο Χιγκς
Ήξερε, ότι κινδυνεύει
Και για την αντιγραφή, Μπέρτολτ Μπρέχτ
Αγαπητέ Γαλιλαίε, αναφέρει κάπου ο Κέπλερ, δέχομαι
Η ζωή του Γαλιλαίου
ότι οι κηλίδες είναι θάλασσες, δέχομαι ότι οι φωτεινές
«Η επιστήμη γνωρίζει μία και μόνο εντολή: να συμβάλλεις
περιοχές είναι ξηρά
στην επιστήμη»
………….. Ω!! θεωρία της Σχετικότητας. Ω!! Ράσελ πες μου… «Μελετώντας τους ουρανούς, στερηθήκαμε όλες μας
[43]
Ο φούρνος μικροκυμάτων το δήλωσε απερίφραστα, δεν με αγαπά, με εγκατέλειψε με μια κύκνεια θεατρικότητα μια νύχτα που πεινούσα και τον έβαλα σε δοκιμασία να καταπιεί μια ληγμένη σοκοφρέτα. Κάρβουνο την ήθελα για να κορεστώ από τις ξεφτελισμένες μου ανάγκες για όλα όσα δεν είμαι δίχως εκείνη τη συνύπαρξη. Ανατινάχτηκε στη γωνιά του, σεβάστηκε όμως το αλκοόλ που στοιβάζω πλησίον του σε κάβα περισπούδαστη, ο φούρνος υποκλίθηκε στο αψέντι που μου σβήνει τον πόνο του ανικανοποίητου. Έμεινα πεινασμένη και είπα στο χάρο να ξαναέρθει όταν θα έχω χορτάσει από έρωτα. Ο άντρας που είχα στα τωρινά κοιμόταν στο δικό του σπίτι, καρφί δεν του καιγόταν αν το επερχόμενο πρωινό θα έφερα παραμόρφωση στο μούτρο πέραν του θυμικού μου. Πήρα τα λείψανα της συσκευής και ξεκίνησα βουρκωμένη για το ξένο σπίτι, ήλπιζα θα μου αγοράσει άλλο, καλόβολο, για να με στεφανωθεί και να αποκτήσω νοικοκυροσύνη. Αγάπη, για τους ανίδεους.
[44]
Εκεί, κοντά στον άντρα, υπάρχει ένα περίπτερο, γωνία Διομείας και Περικλέους, που αρσενικό μονάχο του από επιλογή, πωλεί σοκοφρέτες λαχταριστές, γλυκάκι συνυφασμένο με εραστές. Κάθε φορά στο διάβα μου τρέχω παιδιάστικα να μπουκωθώ
και
μιλώ
με
στόμα
όλο
γλύκα για αγάπες που θα ‘ρθουν, ενίοτε πίνοντας
καφέ
κερασμένο
από
τον
τρελούτσικο περιπτερά που καρτερικά περιμένει ανάμεσα στην πραμάτεια του να χαμογελάσει στον επόμενο μοναχικό πελάτη, κρεβάτι λαχταρά ο δόλιος και η σοκοφρέτα πάει και έρχεται στα ανέγγιχτα στόματα της πόλης. Δεν πάει καιρός, που στα πρωτοβρόχια πάνω εκείνου του συφοριασμένου πρωινού– όταν τα πατώματα και τα πατουσάκια είναι ακόμα άμαθα και μαλωμένα, γλίστρησα, και λίγο πριν με εναποθέσει η συνήθεια της επίσκεψης για γλυκό φαγοπότι στο ράφι του περιπτέρου, σιμά στα ανέραστα πολιτικά αναγνώσματα, ένας εραστής μού χαμογέλασε και με ρώτησε στοργικά: Πόνεσες; Είμαι ο άντρας που περιμένεις, ξέρω να γιατρεύω τον πόνο, χρόνια μόνος και τριγυρνώ σε περίπτερα να ψωνιστώ, αγοράζω έρωτα, αλλά ποτέ αυτή την αηδία που μπουκώνεσαι. Σου είπα καλό βράδυ? Αύριο θα σε παντρευτώ.
[45]
Δεν απόκαμα να απαντήσω στο ερωτικό κάλεσμα αυτού του
Σταμάτησε
μήνα, πονούσε φρικτά το γόνατό μου, άλλωστε έκαστος
δεδομένη παρασπονδία μου και εγώ τις βαριές κουβέντες
μήνας είναι μια αποτυχία για τα ημερολόγια μιας ανυπαρξίας
του. Αυτό το πλάσμα διέθετε έναν ελιτισμό στον έρωτά
που διανύει τριήμερους έρωτες, την επόμενη μέρα τον
του, αρκεί τελικά να χτυπάει δυσλειτουργικά η καρδία σου
στεφανώθηκα. Πήρα κλειδιά σπιτιού, έδωσα παλτό να με
γρηγορότερα από των υπολοίπων για να διακρίνεσαι ως
μυρίζει στις αποστάσεις μας, του έκανα μικροδουλειές και
εκλεκτός στα πέριξ των περιπτέρων. Μου έκανε γνωστό ότι
καθήκοντα κρεβατιού. Στο σόι μου ανακοίνωσα ότι είναι
φούρνο δεν θα αγόραζε, ο υποκριτής, με ύφος περίτρανο
έρως μοναδικός, τον δέχτηκαν με τα σπουδάγματά του
από γινάτι έδωσε οδηγίες για το δικό του αμέτοχο των
και τα προικιά της κραιπάλης από την πρώτη του νιότη,
ερωτικών μας συνευρέσεων, έτσι είχε μεγαλώσει με
αναμφιβόλως από ερωτική γενιά ταχταρισμένος, τον πρώτο
πατρική συμβουλή να τιμωρεί, τσιμουδιά δεν έβγαλα,
καιρό με τραπέζωνε με σκοπό πονηρό, να απαρνηθώ τον
ένιωθα κόπωση για τα επερχόμενα και τη γεύση μιας γλύκας
κόσμο και τα ιμάτια μου, να μπω στο παραμύθι του και να
στο στόμα, με τσάκισε όταν ένιωσα ότι είμαι μήτρα κακών
του μιλώ για τον εαυτό του, ξεχνώντας τον ανόητο εθισμό
και ολάκερη σαν υπερχείλης απώλεια, από γλυκόλογα δεν
μου για τα ευτελή γλυκάκια. Όντως, είχα μάθει πλέον να
έπαιρνε και βαρέθηκα ακόμα έναν άντρα, όπως πλείστοι στα
θαμπώνομαι από κοτοπουλίστικα φιλιά, αυτά που στο
παρελθόντα μου. Βαρέθηκα, σαν τόσα άλλα στόματα μέσα
συνεχές τους ηχούν ως κραυγές νεοσσών, το κατάφερε και
στην πόλη που περπατούν μπουκωμένα και ερωτοτροπούν
όλα ωχριούσαν, ακόμα και το γλυκάκι.
με γλυκάκια περιπτέρου, αποφάσισα να εγκαταλείψω
ευθύς
μόλις
επέστρεψα,
ανακάλυψε
την
τον άντρα και τον εαυτό του και να δώσω λόγο στους Σε αγαπώ. Θα πεταχτώ ταξίδι στο σοκολατένιο Βέλγιο για
διαφημιστές να καμώνονται έτερες πραγματικές ιστορίες
να το σιγουρέψω. Αν φάω γλυκάκι, θα επιστρέψω για να με
αγάπης με πρωταγωνίστρια μια λαχταριστή σοκοφρέτα.
καταραστείς. Είναι η πρώτη φορά από την ημέρα που σε
Έκτοτε, έφθασε ο Νοέμβρης, άνυδρος, πήγα ξανά στο
ερωτεύτηκα, που φεύγω μακριά σου, ετοιμάσου για γιορτές
περίπτερο για το γλυκάκι του μήνα, στο περίπτερο δεν
στον αναίσχυντο μικρόκοσμο του κέντρου της πόλης,
ψωνίζεις έρωτα παρά μόνο σοκοφρέτα, όλα ήταν όπως τα
μονάχα μην πλησιάσει-ς το περίπτερο και πονέσεις που δεν
είχα αφήσει, ξυπνούσα όμως με μια φρέσκια αναπνοή ότι
θα με βρεις. Τυχαία φεύγω, να ξεμυαλιστώ αποζητώ, δεν
έρως εστί αναμφίβολα άνευρος άνευ γλυκού, ανύπαρκτος
μου θύμωσες για κάποια ανοησία μου, αν και θα ήθελα να
άνευ ατυχήματος. Όλοι φαίνονταν διαφορετικοί στα πέριξ.
με μαλώσεις μετά από τέσσερα άνυδρα χρόνια μοναξιάς, όταν ξαπλώνω σε αγκαλιές κάνω σαν παιδί σε υποκοριστικό σύμπαν, στη δική σου τη μονάκριβη κρύβω το βλέμμα μου και αρνούμαι τα φιλιά, σωπαίνεις για να μου δώσεις τόπο και αναπνοές να οργάζομαι από έρωτα στο τέλος των αγγιγμάτων. Μην σταματήσεις ποτέ.
[46]
Γράφει η Μ. Γουγούση
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2010 ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΑΠΘ «Τίποτα δεν μάθατε στο Λύκειο». Ήταν μερικά από τα πρώτα λόγια του κ. Δ και της κας C.E. που άκουσα στο αμφιθέατρο! ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ: Κοκκίνισα, κοίταξα με απορία τη διπλανή μου και κάτι παιδιά πίσω μου που γελούσαν και μετά… ανακάλεσα στη μνήμη μου μερικά από όσα έμαθα τα τελευταία χρόνια του Λυκείου.
[48]
Ο κύριος Δ. συνέχισε να παραδίδει ερήμην μου.
απλώς απρόσωπες φιγούρες που κουνούν επιδεικτικά
Η σκέψη έτρεχε στο σχολείο
το χέρι τους σε μαθητές που τρέμουν από φόβο.
Δεν μπορώ να πω...καλός και ο Αριστοτέλης, καλό και
Ως απόφοιτος, πλέον, μπορώ να πω τώρα πια
το θεώρημα Lagrange, καλή και η αρχή διατήρησης
πως είχα δίπλα μου καθηγητές άξιους του τίτλου
ενέργειας αλλά τίποτα καλύτερο από τις αξίες και τα
ΔΑΣΚΑΛΟΣ που πέρα από τις «υποχρεωτικές» γνώσεις,
ιδανικά. Και αν δεν θυμάμαι τώρα πλέον ακριβώς τι είπε
μου μετέδωσαν αξίες, που μ’ έκαναν με τα λεγόμενά
ο Πλάτωνας και τα λόγια του Σωκράτη δεν πειράζει. Θα
τους να προβληματίζομαι. Πάνω απ’ όλα είχα δίπλα
πείραζε, όμως, αν δε με πότιζαν οι ιδέες και οι αξίες.
μου
Υποχρέωση του δασκάλου δεν είναι μόνο η 45λεπτη
συμπαραστέκονταν… γιατί όπως και να το κάνουμε ήταν
παράδοση του μαθήματος αλλά και η απρόσκοπτη
μία δύσκολη και απαιτητική χρονιά (μην κρυβόμαστε
μεταλαμπάδευση αξιών, ιδανικών, προτύπων, τα οποία
πίσω από το δάχτυλό μας).
πρέπει να διέπουν όλη μας τη ζωή.
Σας ευχαριστώ πολύ για όλα αυτά που ΕΜΑΘΑ!
ανθρώπους
που
με
κατανοούσαν
και
μου
Γι’ αυτά που ΔΕΝ ΕΜΑΘΑ. ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΩ;
Γι’ αυτά που πρόκειται να μάθω φροντίστε εσείς κύριοι
Οι γνώσεις με τις οποίες μας εφοδιάζουν τα αναλυτικά
καθηγητές του πανεπιστημίου! Εσείς είστε οι άνθρωποι
προγράμματα και τα βιβλία, σαφώς και δεν αρκούν
που μας «μαθαίνετε» το επάγγελμά μας ! Με τη βοήθειά
για τη ζωή μετά τα 18. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι
σας θα μάθουμε και εμείς περισσότερα!
δασκάλους με Δ κεφαλαίο, όχι ως επαγγελματίες αλλά
Μην κάθεστε απέναντι μας σαν απρόσωπες μορφές ...
ως άνθρωποι με ολοκληρωμένες προσωπικότητες, με
Βοηθείστε μας λίγο για να προσφέρουμε και εμείς
μεράκι και πάθος για τη δουλειά τους. Δεν θέλουμε
πολλά στην κοινωνία αύριο μεθαύριο …
[49]
Η ζωή περνά. Και χάνεται(;) Γράφει η Φένυ Τ. Γιαγτζίδου
Kάποτε όμως -ευτυχώς- όλα επιστρέφουν, σαν μια αίσθηση κυκλικού χρόνου, Tα Χριστούγεννα, μοιάζουν μεταξύ τους. Έρχονται και γυρνάνε σε ζεστά σαλόνια, σε μπαλκόνια ολόφωτα. Στο πατρικό, σαν τεύχος συλλεκτικό που ξανανοίγεις, με το τραπέζι στρωμένο να σβήνει όλες τις ρυτίδες. Ίσως να αξίζουν όλα για κάποιες μόνο στιγμές: Κυκλοφορείς στο σπίτι με τη φόρμα και τα πιο δυνατά σκουλαρίκια και ξαναβάζεις το “Cinema Paradiso” ή το “Ρέκβιεμ” -ό,τι αντέχει στην επανάληψη και έχει γίνει “εγώ”. Στέκεσαι μπροστά στο παιδί σαν αδιάβαστη· έτσι δεν είμαστε μπροστά στο θαύμα; Για κείνη την ελάχιστη στιγμή που υπάρχουμε αληθινοί πάνω από το χρόνο, έξω από τον κόσμο, απέναντι, στο μέσα της αγάπης. Για τότε που σηκώνεσαι μόνο για να μείνεις εσύ και τα φωτάκια στο δέντρο, όταν όλοι ασφαλώς κοιμούνται.
Για κείνη τη στιγμή που απλώνονται τα χέρια γυμνά πάνω στο χαρτί, στο τραπέζι, σε άλλο χέρι. Καλά Χριστούγεννα Υ.Γ. Μη δακρύζεις, γιατί θα λιώσουν γρηγορότερα τα έλατα του χειμώνα.
ζωή από την αρχή γράφει ο Κωνσταντίνος Καρεμφύλλης
Μ’ αρέσει η ανησυχία της Παραμονής των Χριστουγέννων. Είναι όλοι έξω. Κι αν δεν είναι, κάποια στιγμή θα βγουν. Ένα πολύχρωμο, πολύβουο μελίσσι που χαίρεται: από την πολυκοσμία, από την αργία, από την ξένοιαστη ζωή, από τη μέρα, από τους καφέδες, από τις κουβέντες, από τα ψώνια,
Μ’ αρέσει ο καιρός πριν τα Χριστούγεννα. Το διάστημα της
από τα δώρα, από αυτό το μοίρασμα της χαράς. Οι βόλ-
ετοιμασίας. Η αναμονή που μετατρέπεται σε αδημονία. Το
τες χωρίς σκοπό και χωρίς τίποτα στο κεφάλι, παρά μόνο
παιδί που χοροπηδάει από χαρά μπροστά στο δέντρο. Το
το τώρα, λίγο το αύριο και λίγο που έχει ο Θεός. Τα παιδιά
τραινάκι που κουβαλάει χρωματιστές πέτρες. Τα σχέδια και
για τα κάλαντα: αυτή η αμήχανη παραφωνία. Οι πόρτες των
πιθανόν οι ανοιχτοί χάρτες. Η καινούργια ζάλη. Το φως της
πολυκατοικιών είναι απρόσωπες πια. Και έχουν και ματάκια.
οθόνης του υπολογιστή, με πιθανούς προορισμούς στην
Και το φως του διαδρόμου σβήνει στα 50 δεύτερα κι είναι
περιοχή αναζήτησης. Οι κατάλογοι με τα δώρα (λιγοστά
μοναξιά να μη σου ανοίγουν.
φέτος). Αυτά, τα σενάρια και οι σκηνοθεσίες της ζωής που
Παραμονή στο χωριό, παραμονή στην πόλη και παραμονή
τόσο έχουν λείψει. Το δικαίωμα να ονειρεύεσαι. Οι φωτο-
στις πόλεις του κόσμου. Οι εκδοχές και οι δυνατότητες της
σωλήνες τις νύχτες. Έλκηθρα από χώρες του Βορρά και
ζωής. Στα χωριά τα πράγματα είναι ήσυχα. Παίρνεις το αυ-
κατάλογοι με βιβλία που θα ήθελες να διαβάσεις. Οι πωλη-
τοκίνητο και πηγαίνεις σε κάποιο βουνό, στη θάλασσα ή σε
τές χριστουγεννιάτικων δέντρων από το Χολομώντα και η
κανένα ποτάμι, με σοκολάτα στην τσέπη και κανένα μικρό
φωτιά που ανάβουν σε βαρέλια για να ζεσταθούν. Μ’ αρέ-
βιβλίο. Συμφιλιώνεσαι. Στην πόλη παροξυσμός. Μετέχεις
σουν οι μέρες όπου όλους τους έχει καταλάβει μια γλυκιά
στο πανηγύρι, γυρίζεις στο κέντρο, χαίρεσαι τα φώτα, την
ανησυχία.
οχλαγωγία, τις βιτρίνες και γελάς. Θυμάσαι την αγάπη, που
Θα είναι δύσκολα φέτος. Το βλέπεις στα πρόσωπα και τις
τόσο την πλήγωσες. Στις πόλεις του κόσμου, απλώς ονει-
κινήσεις. Σαν κάτι να έχει γραπωθεί στην καρδιά και να μην
ρεύεσαι. Με μάτια ανοιχτά. Σκέφτεσαι πώς είναι η ζωή σου
την αφήνει να χαρεί. Αλλά πάλι, ήταν και άλλοτε δύσκολα.
και πώς θα έπρεπε να είναι. Και ξαναπαίρνεις τη ζωή σου απ’
Ή ακόμη, ίσως να είναι μια ευκαιρία, για να πάρεις κάποια
την αρχή. Κερδίζεις χρόνο.
πράγματα από την αρχή. Όταν χαθείς επιστρέφεις εκεί απ’
Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι την παραμονή των Χριστουγέννων.
όπου χάθηκες και κοιτάς ξανά τα δεδομένα. Τις ονομασίες
Δεν είναι μίζεροι και αγαπούν λίγο περισσότερο.
των δρόμων και τα σημάδια. Υπάρχει το ταξίδι και ο προορισμός. Και η ζωή, που εξακολουθεί να είναι όμορφη.
[52]
Μ’ αρέσουν τ’ απομεσήμερα των Χριστουγέννων. Στο σπίτι μια απολαυστική ηρεμία. Ακόμη και τα λαμπάκια στο δέντρο επιμένουν μονότονα στο πολύχρωμο lento της ζωής. Έξω κάποιος ήχος από το κόψιμο ξύλων ή από κανένα περαστικό αυτοκίνητο. Οι περισσότεροι κοιμούνται βαθιά, ζαλισμένοι από το κρασί. Η αγάπη ανασαίνει βαριά στα ζεστά δωμάτια. Τώρα ησύχασε. Η ζωή σου είναι σε κίνδυνο έτσι και αλλιώς. Τι ωφελεί Μ’ αρέσει η λειτουργία των Χριστουγέν-
να ανησυχείς, τη στιγμή που δεν μπορείς να
νων στις μικρές εκκλησίες. Τα βήματα
κάνεις τίποτα για το απρόοπτο και την «πε-
που αντηχούν μέσα στη νύχτα, πριν τα
ριπέτεια»; Σήμερα είσαι αύριο δεν είσαι. Είχε
χαράματα. Το πρωινό κρύο. Η ομίχλη
κανείς τρομερότερη βεβαιότητα; Κοίταξε
και η υγρασία στις θαμπές λάμπες. Τα
και αυτούς που τα απέκτησαν όλα και όλα
βαριά παλτά. Οι ψάλτες οι ντυμένοι με
ήθελαν να τα έχουν υπό έλεγχο. Το παιδί
μαύρα κουστούμια από άλλες εποχές,
τους δεν τους μιλάει και η επιχείρηση φα-
Μ’ αρέσουν τα απογεύματα των Χρι-
κάποιο παλιομοδίτικο μουστάκι και το
λίρισε. Λοιπόν; Λοιπόν απόλαυσε το χαοτι-
στουγέννων, τότε που ο ροοστάτης
βλέμμα το άγρυπνο για τα νεύματα του
κό και κοίτα να επωφεληθείς από την ουσία
του κόσμου σβήνει σιγά, για την έλευ-
παπά. Η μυρωδιά από το θυμιατό. Ο λι-
του: το επιθυμητό δεν είναι παρά η προσω-
ση μιας τρυφερής νύχτας. Θα ανοίξεις
γοστός κόσμος. Ένα στασίδι που χτυ-
πίδα του πραγματικού. Το ιδεατό θα είναι, η
την πόρτα και θα βγεις έξω. Ένας κρύ-
πάει μέσα στην ησυχία, μια ασυμμετρία
επιθυμία να δώσει τη μορφή στο πραγματι-
ος αέρας θα παγώσει το πρόσωπο. Θα
στη συλλογική κατάνυξη. Και μια χαρά
κό. Η αίρεση, το πραγματικό που μπορεί να
περπατήσεις για ώρα μέσα στους ήσυ-
για όσους απέμειναν να πιστεύουν. Χρι-
δώσει μορφή στην επιθυμία. Και τότε δεν
χους δρόμους.
στός γεννάται δοξάσατε. Πού χάθηκαν
έχεις παρά να αποφασίσεις αν θα επιθυμείς
Και θα σκεφτείς ότι η λεγόμενη «γαλή-
όλα αυτά; Έξω ξημερώνει. Μεγάλο μυ-
μόνο αυτά που μπορείς ή αν θα εξακολου-
νη» είναι πάντα ο εντοπισμός της θέ-
στήριο το φως, η αυγή, τα πρωινά του
θείς να επιθυμείς, δίχως να δίνεις δεκάρα
σης σου στη γεωγραφία του κόσμου.
κόσμου και η ελπίδα. Το αντίδωρο στο
για το τι μπορείς και τι όχι. Πείσμων
χέρι και ο μέσα καταυγασμός. Μ’ αρέ-
και γενναίος, μέχρι το τέλος του
σουν οι μικρές εκκλησίες των χαμένων
κόσμου. Μπορεί να ονειρεύεσαι
στο πουθενά χωριών, όπου ξαναπαίρ-
και ξύπνιος. Αυτό είναι μια
νει κανείς τη ζωή του απ’ την αρχή.
πραγματικότητα.
Ανανεώνει το χρόνο.
[53]
[54]
[56]
Tο σχήμα που δίνει στα πράγματα η αγάπη Από τον Σπύρο Μπαλτογιάννη
Ο ιστορικός Γιάννης Σβορώνος είπε για
και πέρα. Καλείστε να ζήσετε δυστυ-
για την πραγματικότητα». Με όποιον
την ομορφιά.Με αυτή την έννοια νοιώ-
χώς στη μονοδιάστατη χρονική εκδοχή
λοιπόν κίνδυνο εγωιστικής συνάφειας
θω ότι είμαστε, στο σύνολο, έμπλεοι
του σκοτεινού σήμερα.
ελλοχεύει υιοθετούμε την απάντηση.
αγάπης σε ένα ωκεανό ομορφιάς.
Ως δάσκαλοι νομίζουμε ότι ξέρουμε να
Διότι πως μπορεί να ταυτιστεί κανείς
Στην ονειρική αυτή βραδιά, μας απο-
περιγράφουμε ελκυστικά το παρελ-
με μια πραγματικότητα που αποδέχε-
τρέπει να ονειροβατούμε η ηφαιστεια-
θόν, να προκαλούμε πόνο για ότι χά-
ται έναν περιορισμένης ηθικής νόμο
κή σκόνη μιας απρόσωπης εκρηκτικής
θηκε οριστικά. Η λυτρωτική αυτή απο-
ή ακόμα χειρότερα αποδέχεται τη θε-
εκδίκησης.
δοχή του πένθους είναι το κλειδί της
σμοθέτηση της ανηθικότητας;
«Συγκλονισμένοι από τα σπασμωδικά
ανάλυσης. Η ικανότητα της ανάλυσης
Βλέπετε πως η σκουριά της καθημερι-
νοήματα*» των οικονομικών αναλύσε-
είναι η απαραίτητη προϋπόθεση της
νής μας οξείδωσης θαμπώνει και την
ων, υφιστάμενοι των καλεσμένων της
σύνθεσης. Η σύνθεση δεν εξασφαλίζει
ξεχωριστή αυτή στιγμή που έπρεπε
πρωινής και βραδινής ζώνης, ανεχό-
πρόβλεψη του μέλλοντος αλλά δίνει
όλα να φωτίζονται από τη λάμψη των
μαστε την αισθητική απρέπεια και τους
ένα στέρεο παρόν για να στηριχτεί το
δικών σας άστρων;
αποπνικτικούς συναισθηματισμούς των
μέλλον.
Παρασέρνεται κανείς στις ασάφειες
μεσημεριανών καταιγίδων και δεχόμα-
Ως δάσκαλοι,
του μέλλοντος αντί να περιγράφει με
στε τη σκόνη ως τιμωρία μιας εθνικής
Δε θα κριθούμε για αυτά που είπαμε ότι
σαφήνεια την ελπίδα που διαγράφεται
μωρίας και ως πέπλο που αποπειράται
θα κάνουμε.
από τη λαμπερή παρουσία σας.
να σκιάσει τη λάμψη αυτής της βρα-
Δε θα κριθούμε για αυτά που λέμε ότι
Σας διαβεβαιώνω ότι φέρετε μαζί σας
διάς.
κάναμε.
τις ταπεινές μας προσδοκίες, περισσό-
Κανείς δεν μπορεί να είναι ευτυχής σ’
Δε θα κριθούμε τώρα για την εικόνα
τερο σαν παράσημο και λιγότερο σαν
αυτόν τον τόπο.
που έχουμε στο χώρο της εκπαιδευτι-
άδικο τοκοχρεολύσιο μιας χαμένης
Σχεδόν κανείς δεν είναι αισιόδοξος.
κής κοινότητας.
γενιάς. Πρέπει να έχετε επίγνωση ότι
Δικαιούται απλώς να ελπίζει όταν μά-
Δε θα κριθούμε συνολικά ούτε και από
στις ολισθηρές ατραπούς της ορεινής
χεται.
αυτό το μέγεθος της εμπιστοσύνης
βαλκανικής, στις πλινθόκτιστες συν-
Ελπίζουμε, γιατί δίνουμε καθημερινά
που απολαμβάνουμε.
θέσεις με
μάχες χωρίς ιαχές πολέμου ακριβώς
Ταπεινά με ή χωρίς αυταπάτες προ-
προσόψεις, σε μια θύελλα από χωρο-
όπως το έθεσε ο Καμί: «αληθινή γενναι-
σβλέπουμε οι μετέχοντες της παιδείας
χρονικά Vertigo, είναι λίγοι αυτοί που
οδωρία απέναντι στο μέλλον είναι να
στο χώρο αυτό να συμβάλλουν στην
μπορούμε να τους εμπιστευτούμε ένα
τα δίνεις όλα στο παρόν»
αλλαγή του κόσμου και είμαστε έτοι-
φυλαχτό σαν αυτό που κρατάτε.
«Περνούμε πάντοτε τη μέρα που έφυ-
μοι να κριθούμε γι’ αυτή την προσδο-
γε στη στήλη των τρανών απωλειών**»
κία μας
Περνώντας την πύλη δε χρειάζεται να
όπως προστάζουν οι ποιητές.
Ακούσαμε πολλές φορές: «Δάσκαλε
ψαχουλέψετε το φυλαχτό για να ανι-
Η διαλεκτική σχέση του χτες με το αύ-
αυτά που λέτε δεν έχουν καμία σχέση
χνεύσετε τη σύστασή του.
ριο είναι ίσως και η ειδοποιός διαφορά
με την πραγματικότητα». Ο Χέγκελ με
Σας το λέμε από τώρα:
του χώρου αυτού με το περιβάλλον
το ειδικό του βάρος σε αντίστοιχη πρό-
το φυλαχτό έχει κρυμμένη μέσα του
στο οποίο καλείστε να ζήσετε από δω
κληση απάντησε: «Τόσο το χειρότερο
την ΕΛΠΙΔΑ.
[58]
τις χάρτινες ευρωπαϊκές
Το κείμενο αύτο διαβάστηκε στην Τελετή Αποφοίτησης τον Ιούνιο 2010 *Γ. Σεφέρης** Κ. Δημουλά
“
Περνώντας την πύλη δε χρειάζεται να ψαχουλέψετε το φυλαχτό για να ανιχνεύσετε τη σύστασή του. Σας το λέμε από τώρα: το φυλαχτό έχει κρυμμένη μέσα του την ΕΛΠΙΔΑ.
“
[59]
[60]
Σημεία διανομής: Café: spirto - 33 Π.Μελά & Ζεύξιδος(πεζόδρομος) • Pasta flora darling - Ζεύξιδος 6(πεζόδρομος) • Θερμαϊκός- Λεωφόρος Νίκης 21 • Social - Κούσκουρα 2 • Local - Π. Πατρών Γερμανού 17 & Ζεύξιδος • Allos mondo - Στρατηγού Καλλάρη 6 • Don’t tell mama - Στρ. Καλλάρη 9 • Melia - Μητροπόλεως 79 &Μητρ. Ιωσήφ • Chocolat - Ικτίνου 4 • Art house - Βογατσικού 4 • Ερμής εστιατόριο – Ρογκότη 4 • De facto – Π.Μελά 19 • Partisan - Βαλαωρίτου 29 • Elvis - Βαλαωρίτου 31 Other: Core - Π. Πατρών Γερμανού 17 • Camarini - Ιμέρας 8,πεζόδρομος Καλαμαριάς • Fena fresh – Π.Μελά 8 • Ιανός - Αριστοτέλους 7 • Seven spot – Β.Όλγας 93 • Seven gallery – Αλ.Σβώλου 45 • Αντικατζίδης οπτικά - Χρυσ.Σμύρνης 7 & Προξ.Κορομηλά • Tatooligans - Γεωργίου Θεοχάρη 5-7 • Kitchen 29ο - Ισάβρων 6 • TinT Gallery - Χρ. Σμύρνης 13
Μπείτε στο
http://issuu.com/kmagazine και διαβάστε το περιοδικό [k] σε ηλεκτρονική μορφή.
www.kalamari.gr