editorial Αλλάζουν οι εποχές. Η ψυχολογία όμως πεισματικά κάνει χαμηλές πτήσεις. Άνθισε η φύση, γεμίσαμε χρώματα κι αρώματα, αλλά η άνοιξη κοπιάζει να τρυπώσει στην ψυχή μας. Αναρωτιέμαι αν η καλοκαιρινή λιακάδα θα ζεστάνει την καρδιά μου. Ψυχραιμία και καρτερικότητα μου συστήνουν κάποιοι αισιόδοξοι. Είναι κι αυτή μια άποψη. Ίσως
[02]
το αντίδοτο βρίσκεται στην αγάπη. Την αγάπη, που όπως θα διαπιστώσετε από τις πρώτες σελίδες αυτού του τεύχους, αγωνίζεται αγόγγυστα να θρέψει την ύπαρξή μας. Ας έχουμε λοιπόν ένα ήρεμο καλοκαίρι με καλή διάθεση κι ας προσπαθήσουμε να συμφιλιωθούμε με τη νέα τάξη πραγμάτων. Ερμίνα Συρρή Γενική διευθύντρια της σχολής
τεύχος 12
Διανέμεται δωρεάν La Press Libre
ΕΛΛΗΝΟΓΑΛΛΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΑΜΑΡΙ 06 08 10 14 16 18 20 24 26 28 30 32 36 38 40 42 44 46 48 52 54 56 60
Copmuter Love Α...όπως Το σχήμα που δίνει στα πράγματα η αγάπη Α+Χ Έρωτας Ελ.Όου.Βι.Η love free your soyl love will save the day love will keep us together stop motion Κατερίνα Μισιχρόνη Καζαμπλάνκα Εγω ή Εσύ; Μακροβούτι στη θάλασσα της μνήμης Ένας φτερωτός σκύλος πικ νικ Πάρκαρε μαζί μας Irene Ατσάλι HomoAnarchy L’ecole Spring
Σ’αυτό το τεύχος συνεργάστηκαν: Αγγελική Τροκάνα, Βίκυ Αδαμοπούλου, Γιάννης Γκροσδάνης, Γ.Γ, Γιώργος Φουντέας, Δέσποινα Πολυχρονίδου, Δημήτρης Νάσκος, Δήμητρα Χατζηαδαμίδου, Ελίζα Ζαρίφη, Κωνσταντίνος Καρεμφύλλης, Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου, Kuki, Μαριάννα Ζάχου, Μαγδαληνή Κωνσταντινίδου, Μάρα Τσικάρα, Νίκος Μαραντίδης, Ολυμπία Λιώνη, Παιδιά εν δράσει, Υβόννη Σγουρού, James Enox.
Διεύθυνση περιοδικού: Ερμίνα Συρρή Επιμέλεια Ύλης - Σύνταξης: Μαρία Φαρδέλλα Σχεδιασμός: getAroom Art Director: Στέφανος Μιχαηλίδης Τυπογραφείο: ΛΙΘΟΓΡΑΦΙΑ Ι.Αντωνιάδης - Θ.Ψαρράς τηλ.2310 466 776
Διόρθωση κειμένων: Γιώργος Νιξαρλίδης Γραμματειακή υποστήριξη: Εύα Ολυμπίου
/////////////////////////////////////////////////// /////////////////////////////////////////////////// Εάν θέλετε και εσείς να μπείτε στο περιοδικο αποφοίτων της Σχολής Καλαμαρί Επικοινωνήστε: Mαρία Φαρδέλλα Tηλ.: 6972183273 e-mail: maria.fardella@yahoo.com
Μπείτε στο http://issuu.com/kmagazine και διαβάστε το περιοδικό [k] σε ηλεκτρονική μορφή.
me n ne ith ee eo w m scr e o r v s e o t l or pu g f ecial w om hin o p c l s c r g y t t ea tha nm tha ns eo ee share ave e b s h I e an es I’v ce o c ur ey ur fa h o o W rld ey dy wo An ld it b l r r i e u ut lg Co cia comp tegy y pe s tra og y a m a s hnol ed e in c ed e e r Ne t sha ger n dern To on mo ol s to In k an Th pp
Za
i uk eha :k b ork ww. w art ://w p htt
[06]
e nc
.ne
t/k
uk
ra i/f
me
/a
ll
Α Κ
όπως Άνθος, Άνθρωπος και Άγγελος,
όπως Κερασιά και Καρδιά Γράφει η Μαγδαληνή Κωνσταντινίδους
Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε πει: Ξεκίνησα το ταξίδι μου στην Ιαπωνία ξέροντας μόνο δύο λέξεις. Το άνθος κερασιάς, που λέγεται Σακουρά και την καρδιά, που λέγεται στα ιαπωνικά Κοκορό. Για αρχή, ίσως αρκούν. Θεωρητικά τα άνθη κερασιάς και η καρδιά είναι τόποι που ανθεί ο έρωτας. Τα πρώτα ρίχνουν τις σκιές τους πάνω στους ερωτευμένους και το άρωμά τους στα μονοπάτια τους. Η καρδιά είναι το παν κυριολεκτικά και αλληγορικά, εκεί ξεκινά η αγάπη και τα συναισθήματα. Εκεί τελειώνει, σαν ο παλμογράφος δείξει ευθεία γραμμή. Στους θρύλους του κόσμου, λαοί του κόσμου. Εκφάνσεις και εκφράσεις έρωτα και ερωτισμού. Τέχνη λέξεων και αρώματα. Στην Ιαπωνία μάλιστα οι κερασιές ανθίζουν υπέροχα. Σαν τις δικές μας επαναστάτριες αμυγδαλιές. Μόνο που φέτος οι άνθρωποι εκεί δε θα ερωτευτούν, κι αν ερωτευτούν δε θα το δείξουν. Οι τραγωδίες ξεπερνούν τον έρωτα. Μετά όμως, η μαγική του συνταγή τις ξεπερνά, σαν τον χρόνο τον αέναο, που γιατρεύει. Σε άλλες μεριές και θωριές του κόσμου, άλλοι άνθρωποι πολεμούν, άλλοι χάνουν πατρίδες, άλλοι ανθίζουν σαν λουλούδια και άλλοι σιωπούν βουβά. Κι άλλοι πολλοί, μιλούν για οικονομική κρίση. Ζουν εντός της. Την πολεμούν. Την αντιμετωπίζουν ή λυγίζουν. Στις θωριές αυτές τις τελευταίες, επικρατεί γκρίνια και μιζέρια. Λέξεις χωρίς αξία πανανθρώπινη. Λέξεις που δε μας αρμόζουν. Σαν πλαστά τιμολόγια που οδηγούν σε ανθρώπινα ρήγματα.
[08]
Ο δικός μας γαλάζιος πλανήτης νοσεί. Θυμωμένα σύννεφα, μελλοντικές βροχές που θα ξεσπάσουν, φλέβες ανορυγμένης γης, άνθρωποι σε αέναη κίνηση. Από ψηλά ωστόσο, η θέα είναι διαφορετική. Επιτεύγματα, ομορφιά, χρώματα, θαύματα...που γεννούν ελπίδα, έρωτα, γένεση και φως. Το βέλος ενός μικρού συμβολικού Θεού, ανθίσταται και αποζημιώνει. Ενεργοποιεί τα μόριά μας, να επιζήσουμε, να γελάσουμε, να αφουγκραστούμε τη ζωή σε κάθε της έκφραση. Να χτυπά η καρδιά δυνατά, ασταμάτητα, ακούραστα. Ο λόγος να πραγματώνεται ως διάλογος Η επιβίωση να καθορίζεται από τη συμβίωση Η κοινωνία με την επικοινωνία Ο άνθρωπος με την ανθρωπιά Κλείστε τα μάτια και δείτε... εικόνες για ανάσες, συναισθήματα και θάλασσες. Εικόνες ζωής ανεξίτηλες. Ευτυχία και λάμψη σε κάθε ηλικία στην οποία βρισκόμαστε, προσωπικές στιγμές έντονες και πάθος, κρασί και μυρωδιές, ταξίδια, αγέρηδες και αστέρια, στη στέγη του πλανήτη, όλοι εμείς, ένας κόσμος εκθαμβωτικός που όμως πέφτει... Και όταν πέφτουμε, πρέπει να μάθουμε να σηκωνόμαστε Από τον έρωτα αντλούμε όλες μας τις δυνάμεις Παραδόξως όμως, εκεί εναποθέτουμε και όλες μας τις αδυναμίες Κλείνω με τον προφητικό Α.Σικελιανό Γιατί δεν είπα: «εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει...» μα «αν είν’ η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως... μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει, τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός...» νά που, ό,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει, νά που ο μέγας Θάνατος μου γίνηκε αδερφός!... Οι άνθρωποι θα ερωτεύονται...
[09] [33]
Tο σχήμα που δίνει στα πράγματα η αγάπη Γράφει o Κωνσταντίνος Ν. Καρεμφύλλης
[10]
Ήταν πριν από χρόνια σ’ ένα μπουγατσατζίδικο επί της οδού Βα-
στο τραπέζι και σοκολατούχο γάλα. Κάθονταν σιωπηλοί ο ένας
σιλίσσης Όλγας στην Ανάληψη της Θεσσαλονίκης. Μπήκα μέσα
απέναντι στον άλλο, με άδεια κλειστά χαμένα στο πουθενά μά-
για να φάω κάτι, πριν συνεχίσω μια δύσκολη νύχτα. Περασμένες
τια. Έμοιαζαν σα να απολαμβάνουν το δικό τους διάστημα, κοιτά-
έντεκα, μαθητής σε μια Παρασκευή χωρίς μέλλον, με καταδικα-
ζοντας ο ένας τον άλλο με τρόπο που όλοι οι υπόλοιποι δεν θα
σμένο ξενύχτι για το υπόλοιπο της βραδιάς: την επόμενη έγραφα
μαθαίναμε ποτέ. Θα υποψιαζόμασταν ίσως κάποια βράδια, πολύ
«εφ’ όλης της ύλης». Στο μαγαζί λίγοι πελάτες, ο κουρασμένος
αργότερα, όταν θα κοιτάζαμε σε κάποιο μισοσκόταδο το δικό μας
ιδιοκτήτης και όλοι να κουβαλούν μια ιδιότυπη μορφή εγκατά-
άνθρωπο, με τρόπο που δεν θα έβλεπε άλλος κανείς. Ποτέ. Κά-
λειψης, αυτή που κάνει τους ανθρώπους να τρυπώνουν σε ένα
ποια στιγμή εκείνος σήκωσε το χέρι του και άρχισε να τη χαϊδεύει
χώρο για συνυπάρξουν - φευγαλέα έστω - με κάποιους άλλους.
στο πρόσωπο. Την άγγιζε απαλά, προσέχοντας κάθε πτυχή και
Ήταν το ίδιο αίσθημα που έστειλε και μένα εκεί: ήμουνα μόνος.
κάθε γωνία του προσώπου της. Αγαπώντας την.
Τότε τους είδα. Ένα ζευγάρι τυφλών σε μία γωνία, πιάτα με άχνη
Την έβλεπε με τα χέρια.
[11]
Το θυμήθηκα αυτό τις τελευταίες μέρες ακούγοντας φίλους, γνωστούς, μαθητές να μιλούν για μοναξιές, να υπονοούν απόγνωση γι’ αυτό που έχει απομείνει στο γαλαξία των συναντήσεων, για το τίποτα, το χέρσο, το ελάχιστο, το περίπου μηδέν από την αναζήτηση του άλλου. Κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν πια και οι μεγάλες προσδοκίες εξυφαίνουν στα σκοτάδια τις επερχόμενες ματαιώσεις. Μια απογοήτευση για το σκάρτο των αισθημάτων, μια παραίτηση από την προϊούσα έλλειψη μπέσας των καιρών, μια ανασφάλεια που πήρε χαρακτηριστικά πολιτισμικής ψύχωσης: οι άνθρωποι δυσκολεύονται να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Έτσι είναι; Κι όμως: όλοι μιλούν γι’ αγάπη, γράφουν γι’ αγάπη, υμνούν την αγάπη και ό,τι αυτή σημαίνει. Όλοι λένε «σ’ αγαπώ». Κι ύστερα σκοτώνονται. Στις αγορές και τους συρμούς το «σ’ αγαπώ» γίνεται η τσίχλα με την οποία βουλώνονται οι τρύπες στα ντεπόζιτα της κενότητας. Από πότε το «σ’ αγαπώ» έγινε τόσο εύκολο και τόσο δημόσιο; Κι όσο πιο πολύ μιλούν οι πολλοί, τόσο η λέξη διαφεύγει. Πράγματα που ενώ θα έπρεπε να είναι εσωτερικά και σχεδόν μυστικά, γίνονται ατάκες περιφερόμενες από μπαρ σε μπαρ κάθε βράδυ. Πράγματα που όταν τα νιώθει κανείς δεν τα βγάζει στην αγορά, είτε γιατί δε δύναται να τα ονοματίσει είτε γιατί δε χρειάζεται να ειπωθούν – ο άλλος τα ξέρει και αυτό αρκεί. Τα θυμήθηκα όλα αυτά τώρα που η καθημερινότητα έχει ρίξει πυρηνικά στις μέρες, στο ημερολόγιο μια σισύφεια μέτρηση ανεβαίνει από το ένα ως το τριάντα και ύστερα πάλι
[12]
κυλάει από την αρχή, η μπάλα έχει χαθεί στα γήπεδα της ανάγκης, οι κερκίδες φωνάζουν «λήξ’ το» και μόνο η μάνα μου ρωτάει αραιά και που, πότε θα πάμε να τη δούμε. Το θυμήθηκα τώρα που έρχεται το βράδυ της Παρασκευής και δεν υπάρχει κουράγιο ούτε καν για την αναμονή του Σαββατοκύριακου, τόσα και τόσα που περιμένουν από τις εκκρεμότητες της βδομάδας – αυτής που πέρασε, αυτής που έρχεται; άγνωστο και αδιάφορο πια – η ζωή όλη μια εκκρεμότητα, «να πιεις καφέ, ν’ αποστρέψεις τα μάτια», στις οθόνες της τηλεόρασης η κατάθλιψη δεν έχει πάρει ακόμη ψυχοφάρμακα, τόσοι πειραγμένοι να κυκλοφορούν ανάμεσά μας και να τετραγωνίζουν τους κύκλους κι ούτε ένας να μη σιωπά, ούτε ένας για δείγμα να κόψει απότομα το λόγο, να τον αφήσει μετέωρο και να σηκωθεί να φύγει σε μια τρομερή στιγμή αυτοσυνειδησίας. Τι μένει; Τι επιμένει; Αυτό, ένα χαμόγελο που ανθίζει στη σκέψη του άλλου καλή του μέρα, καλή του νύχτα, καλό μήνα, καλή βδομάδα σ’ όποια όνειρα και σ’ όποια ανάγκη να τριγυρνάει. Η ζωή μάς χρωστάει ακόμα. Τι επιμένει; Το πρωί καφές κοντά στο καλοριφέρ, μια μυρωδιά που γεμίζει το σπίτι και μας κάνει να ζούμε, η θάλασσα σκοτεινή στο βάθος, το κλείσιμο των ματιών σε αργή κίνηση, ο ύπνος μαζί που ποτέ δε φτάνει γιατί είναι τα όνειρα πολλά, στο καλό να προσέχεις, κανείς δεν πρόσεξε ποτέ - ξόρκια λες απλώς φωναχτά κι ύστερα πέφτεις κοιμάσαι και ανασαίνεις με την ίδια ανάσα, ζεις από το ίδιο χάδι. Θέλω απλά να πω ότι το χάδι στο πρόσωπο του άλλου είναι αυτό που θα δώσει στα πράγματα τη μορφή, για να μη χαθείς μέσα στα σκοτάδια, τα καθημερινά και τα άλλα.
[14]
[15]
Εικονογράφηση: Νίκος Μαραντίδης http://notenoughart.blogspot.com
[16]
{
έρωτας! η πιο άφατη, άρρητη, μυστηριακή, μυστηριώδης επαναστατική, ανατρεπτική διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης έρωτας – δαίμονας της απόλυτης πληρότητας του κορμιού – του πνεύματος – της ψυχής έρωτας – φως εν-σωματωμένος, εν-χυμένος στα πιο ανεπαίσθητα απόκρυφα κύτταρα έρωτας – του ατελεύτητου της μελαγχολίας, της μοναξιάς έρωτας ταξιδευτής και ταξιδιώτης στην υφήλιο της φαντασίας έρωτας μετα-πλάστης του ασήμαντου έρωτα ποθοφλόγιστε μοίρα της ανθρωπότητας της τραγικής αποστολής, της διαστολής και της εκ-τίναξης σε σέ ομνύω λούσε μας με το φως σου λαμπάδιασέ μας με το παράφορο πάθος ανάστησε τα κορμιά αναρρίγησε τις ψυχές γιάτρεψε τη miseria – miserrima αλλιώς θα είμαστε πιο νεκροί κι από τα χρόνια της χολέρας.
[17]
[18]
[19]
Σχ
ός,
σμ
εδι α
ία:
ραφ
τογ
φω
νη
Λιώ
ία,
υμπ
Ολ
r
2.g
ost
[24]
[25]
[26]
[27]
[28]
[29]
[30] [58]
[31]
Συνέντευξη στον Γιάννη Γκροσδάνη • Φωτογραφίες Πέτρος Δελλατόλας
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΙΣΙΧΡΟΝΗ
[32] [24]
Είναι μια από τις πρωταγωνίστριες της πιο πε-
Θεσσαλονίκη ωστόσο νιώθει πως πάντα εδώ
τυχημένης και πιο συζητημένης ελληνικής σει-
γυρίζει. Μέσα στο 2011 θα κυκλοφορήσει και
ράς της χρονιάς. Πριν από το “Νησί” η Κατερίνα
η νέα ταινία στην οποία συμπρωταγωνιστεί με
Μισιχρόνη χρειάστηκε να επαναπροσδιορίσει
τη Θέμιδα Μπαζάκα, “Τα τρία Καταφύγια” της
τις ανάγκες και τις επιθυμίες της γεγονός που
Αλίκης Δανέζη Κνούτσεν, για την οποία χρει-
την οδήγησε στον χώρο της υποκριτικής και
άστηκε να προπονηθεί σκληρά στις πολεμικές
του χορού. Αν και δεν ζει μόνιμα πλέον στη
τέχνες.
[33]
[34]
Παρ’ ότι είσαι ένας άνθρωπος που δεν ζει πλέον στη
Ποια είναι η εντύπωση σου για τον ελληνικό κινη-
Θεσσαλονίκη και βρίσκεται σε μια διαρκή κίνηση,
ματογράφο; Πιστεύεις πως τα 2-3 τελευταία χρόνια
ποια είναι η επαφή σου και η αίσθηση με την γενέ-
κάτι αλλάζει;
τειρα; Υπάρχει κάτι λάθος και στάσιμο; Πού πιστεύ-
Ναι, μπορώ να πω ότι τα τελευταία χρόνια κάτι έχει
εις ότι θα έπρεπε να είναι η θέση της πόλης;
αρχίσει να συμβαίνει. Αισθάνομαι ότι παρ’ ότι οι δυ-
Μου αρέσει πολύ να ταξιδεύω και να μετακινούμε,
σκολίες για τους δημιουργούς εξακολουθούν να
άλλα όταν είμαι στην Θεσσαλονίκη νιώθω ότι είμαι
υπάρχουν και να είναι αρκετές υπάρχει και περισ-
“σπίτι” και έτσι επιδιώκω να την επισκέπτομαι όσο το
σότερο πάθος και πίστη στο έργο τους. Νιώθουν με-
δυνατόν πιο συχνά. Άλλωστε η οικογένεια μου και οι
γαλύτερη την ανάγκη να εκφραστούν και να πουν
φίλοι μου ζουν εκεί. Νομίζω ότι η πόλη έχει μια πολύ
αυτό που θέλουν.
δυνατή καλλιτεχνική σκηνή στην οποία πιστεύω. Θεωρώ πως η έννοια του στάσιμου άφορα το ανθρωπιΈκανες κάποια ειδική προετοιμασία για τον ρόλο
νό δυναμικό που απαρτίζει την εκάστοτε πόλη, και
Το Νησί άνοιξε φέτος μια τεράστια κουβέντα για το
ναι, στην Θεσσαλονίκη μπορείς να συναντήσεις και
πόσο οι καλές και ποιοτικές προτάσεις έχουν χώρο
της Ηλέκτρας;
αυτό το είδος,όπως και παντού. Εξάλλου η θέση της
στην τηλεόραση και αν η τηλεόραση τις αγκαλιάζει.
Δούλεψα πολύ μονή μου αλλά και με την Μιρελλα
κάθε πόλης είναι η θέση που της δίνουν ,μέσα από
Ποια είναι η γνώμη σου;
Παπαοικονομου και τον σκηνοθέτη μου, τον Θοδωρη
τις πράξεις τους,οι άνθρωποι που την ζουν.
Νομίζω ότι ο αριθμός των ανθρώπων που παρακο-
Παπαδουλακη. Εξαιρετικά χρήσιμες επίσης στάθη-
λουθούν το νησί είναι η καλύτερη απάντηση σε αυ-
καν και οι επισκέψεις μου στον Φάρο Τυφλών Καλ-
τήν την ερώτηση.
λιθέας, οπού οι υπεύθυνοι άλλα και τα παιδιά που
Η Ελλάδα ζει μια πολύ ιδιαίτερη και δύσκολη κατά-
συμμετέχουν στην θεατρική ομάδα είχαν την ευγενή
σταση τα τελευταία χρόνια. Πώς μπορεί να είναι για
καλοσύνη να μου επιτρέψουν να παρακολουθήσω
ένα νέο άνθρωπο που ονειρεύεται το μέλλον του;
Το Νησί αναφέρεται σε ένα ευαίσθητο κοινωνικό
κάποια μαθήματα τους άλλα και να μου παραχωρή-
Υπάρχει φοβερός προβληματισμός, ανησυχία αλλά
θέμα και τις προκαταλήψεις που υπήρχαν για αυτό.
σουν λίγο από το χρόνο τους, δίνοντας μου έτσι την
και εγρήγορση. Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να
Πιστεύεις ότι ανάλογα ζητήματα και σχετικές προ-
ευκαιρία να τους παρατηρήσω και να τους γνωρίσω
έχεις αντανακλαστικά, το μυαλό να τρέχει, να γεν-
καταλήψεις στην εποχή μας υπάρχουν; Αν ναι πώς
καλύτερα και για αυτό τους ευχαριστώ ειλικρινά από
νήσει νέες ιδέες. Τελικά το ξεβόλεμα οδηγεί στον
θα μπορούσαν να ξεπεραστούν οι προκαταλήψεις
τα βάθη της καρδιάς μου. Οι ώρες που πέρασα εκεί
επαναπροσδιορισμό και αυτό μπορεί να είναι και δη-
μας;
ήταν πολύτιμες και καθοριστικές για τον ρόλο της
μιουργικό. Δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα μας.
Σαφώς και υπάρχουν! Απλώς παρουσιάζονται μέσα
Ήλεκτρας.
Εγώ τουλάχιστον την έχω. Και όσο την πιστεύουμε
από μια διαφορετική μορφή.
τόσο θα υπάρχει.
Η προκατάληψη τις περισσότερες φόρες προσω-
Θεατρικά ετοιμάζεις κάτι για το 2011; Υπάρχουν κά-
ποποιεί τον φόβο και την ανασφάλεια μας για το
ποια άλλα σχέδια προσεχώς;
διαφορετικό, για αυτό που δεν μας μοιάζει και μας
Βρίσκομαι ακόμη στο στάδιο της συζήτησης για ένα
Πώς έζησες την εμπειρία των γυρισμάτων της
φαίνεται ξένο. Όσο πιο καλά αισθανόμαστε με τον
πολύ ενδιαφέρον κλασικό θεατρικό έργο το οποίο
Chinatown - The Three Shelters (Τα 3 Καταφύγια),
εαυτό μας τόσο πιο θετικοί και δεκτικοί είμαστε με
προγραμματίζεται για την επόμενη θεατρική σεζόν.
της τελευταίας ταινίας στην οποία πρωταγωνιστείς;
τους γύρω μας.
Μόλις επέστρεψα από Νέα Υόρκη, οπού πέρασα τον
Οι συνθήκες και οι απαιτήσεις των γυρισμάτων θα
τελευταίο μήνα. Είχα την ευκαιρία να κάνω μαθήμα-
έλεγα ότι ήταν αρκετά δύσκολες. Χρειάστηκε να
τα φωνητικής με τον Jason Robarts,και να συζητήσω
κάνω μια πολύ απαιτητική προετοιμασία και προ-
μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση συνεργασίας, την
πόνηση,για να μπορέσω να αντεπεξέλθω αξιοπρε-
οποία σκέφτομαι σοβαρά.•
πώς στις σκηνές μάχης, άλλα και στο physic και την ψυχολογία του χαρακτήρα που ενσαρκώνω. Το
* η Κατερίνα Μισιχρονή είναι απόφοιτη του Καλαμαρί
πρόγραμμα μου περιλάμβανε σχεδόν καθημερινή προπόνηση φυσικής κατάστασης, kung fu και χορογραφία με σπαθί. Αυτή η ταινία για μένα ήταν μια τεράστια πρόκληση, κάτι που ήθελα πολύ να κάνω. Πολλές φόρες έφτασα στα όρια μου, άλλα ένα σημαντικό δώρο που μου έκανε αυτή η δουλειά είναι ότι κλήθηκα να τα ξεπεράσω. Δεν ήταν καθόλου εύκολο, ουσιαστικά έπρεπε να αναμετρηθώ με τον ίδιο μου τον εαυτό και είμαι ευγνώμων γι”αυτό.
[35]
Θα έχουμε πάντα το Παρίσι (ή την Καζαμπλάνκα) Γράφει ο Γιάννης Γκροσδάνης
[36]
Καζαμπλάνκα, 1943. Άναψε ένα τσιγάρο και
Ήταν παντρεμένη. Με τον αρχηγό της αντί-
Πόσο μάλλον όταν επεμβαίνει ο έρωτας.
είπε στην ορχήστρα να ξεκινήσει να παίζει.
στασης. Η Καζαμπλάνκα ήταν πέρασμα για
Η ιστορική συγκυρία στην οποία κινηματο-
“Αφεντικό να σε κεράσουμε ένα ποτό για το
να ξεφύγουν από τους Γερμανούς. Η τύχη
γραφήθηκε η ταινία το 1943, έφερε την Κα-
καλό της βραδιάς;” Αρνήθηκε. Είχε πάντα μια
τους ήταν στα χέρια του. Ξαφνικά βρέθηκε με
ζαμπλάνκα στην επικαιρότητα, καθώς εκεί
πίκρα στο βλέμμα. Κοφτός, λιγομίλητος, δεν
ένα ηθικό δίλημμα. Δεν υπήρχαν περιθώρια.
συναντήθηκαν οι σύμμαχοι Φ. Ρούσβελτ, Γ.
έδινε λογαριασμό για κανέναν. Με τους πε-
Οι μνήμες που τόσο ξαφνικά τον αναστάτω-
Τσόρτσιλ και Σ. Ντε Γκολ. Μια ταινία σημείο
λάτες του, στην συντριπτική τους πλειοψηφία
σαν έπρεπε να μείνουν εκεί. “Θα έχουμε πά-
αναφοράς για την ιστορία του κινηματογρά-
Ευρωπαίοι φυγάδες, τυχοδιώκτες, έμποροι,
ντα το Παρίσι”...
φου, που ισορροπεί ανάμεσα στο μελόδραμα,
ναζί, αντιστασιακοί, κατάσκοποι, στρατιωτικοί,
Play it again, Sam... Η ταινία “Καζαμπλάνκα”,
το δράμα, την κωμωδία, το νουάρ, το μυστή-
λες και είχε υπογράψει μια άτυπη, σιωπηλή
που χαρακτηρίζεται από την αβεβαιότητα που
ριο, την ίντριγκα. Πολύ περισσότερο όμως για
συμφωνία: “Σας παρέχω ποτά και διασκέδα-
αποπνέουν τα πλάνα της, πολύ περισσότερο
τους δύο πρωταγωνιστές του, την Ίνγκριντ
ση, μου παρέχετε τα χρήματα σας”. Ωστόσο
όμως από την αγωνία και την ανασφάλεια
Μπέργκμαν και τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ αλλά
ένα βράδυ σαν να γύρισαν τα πάντα ανάπο-
που καθρεφτίζονται στα μάτια της Ίλσα, της
και τις ατάκες της ταινίας. Γιατί θα έχουμε για
δα. Είχε καιρό να ξανανιώσει κάπως έτσι. Την
μοιραίας γυναίκας του φιλμ, για την οποία ο
πάντα το Παρίσι...
αναγνώρισε αμέσως. Μόλις την είδε στην εί-
σκηνοθέτης της “Καζαμπλάνκα” Μάικλ Κέρ-
σοδο του μπαρ σάστισε. Το ίδιο και αυτή. Κάτι
τιζ, μέχρι την ολοκλήρωση της διαδικασίας
σαν να μούδιασε μέσα τους. Μια μελωδία,
του μοντάζ δεν ήξερε ποιον από τους δύο
ένα τραγούδι ήρθε αμέσως στην μνήμη τους.
άντρες θα ακολουθούσε.. Αυτή η αβεβαιό-
Πήρε το ποτό της και πήγε στον πιανίστα. “Σε
τητα στήνεται με έντεχνο τρόπο χάρη στην
παρακαλώ Σαμ, παίξε το “As time goes by...”.
νουάρ ατμόσφαιρα που καθηλώνει τους θεα-
Για χάρη του παλιού καιρού...
τές. Αβεβαιότητα, όπως εκείνη που νοιώθει ο άνθρωπος εν καιρώ πολέμου.
Παρίσι 1939. Την είχε γνωρίσει κάτω από μια παράδοξη συνθήκη. Δεν ήξερε τίποτα για αυτήν. Αυτή η γυναίκα μυστήριο ένιωθε πως τον τραβούσε, είχε μια περίεργη έλξη στον ίδιο. Ο έρωτας, το πάθος, η ένταση, η αβεβαιότητα. Η Ευρώπη να παίρνει φωτιά με έναν πόλεμο. Το Παρίσι που παραδίδεται στους Ναζί. Όπως τόσο ξαφνικά μπήκε στη ζωή του, έτσι απρόσμενα εξαφανίστηκε. Κι η μοίρα που τους ένωσε, με την ίδια ευκολία τους χώρισε... You must remember this A kiss is just a kiss, a sigh is just a sigh. The fundamental things apply As time goes by. “Here’s looking at you kid”.
[37]
Εγώ ή Εσύ; Γράφει ο γ.γ Δεν υπάρχει θάνατος χωρίς γέννηση, γέν-
τρομακτικά επώδυνο να κλείσεις τα μάτια και
ρέσεις να παλέψεις το αόρατο. Είναι άνιση
νηση χωρίς θάνατο. Δεν υπάρχει εξέλιξη
να αφιερώσεις χρόνο στον εαυτό σου. Οργή
μάχη, θέλει κάθαρση, θυσία, ανυπακοή. Δεν
χωρίς σύγκρουση, δημιουργία χωρίς έρωτα.
υπάρχει παντού, γύρω σου.. μέσα σου. Κλει-
βολέυεσαι με τους ήχους του μηδέν..Ψάχνεις
Ερχόμαστε και φεύγουμε ταυτόχρονα. Είναι
στά μάτια για πολλούς σημαίνει ήττα. Τα μά-
παντού να βρείς τη δύναμη να αντέξεις την
ζήτημα τιμής να σταθείς όρθιος και ανέγγι-
τια δεν κλείνουν ποτέ, μονάχα όταν κοιμού-
εικόνα σου. Ζεις, ελπίζεις, υπάρχεις... Δακρύ-
χτα σιωπηλός σε ό,τι συμβαίνει γύρω σου.
νται.. εκεί ανοίγουν τα μάτια της ψυχής, είναι
ζεις, πονάς, χαμογελάς. Δεν λυγίζουμε, δεν
Τα έχουμε όλα και μας λείπουν τα πάντα. Η
η στιγμή που ο ύπνος έρχεται και σ’ αγγίζει
αποδεχόμαστε την υποταγή.. Αγώνας, μάχη
γενιά του τίποτα, της βασανιστικής αλήθειας,
αναίτια. Πλούσιος είναι αυτός που βάζει σε
με ό,τι μας έχει απομείνει, η αλήθεια δεν κρύ-
της στιγμιαίας ηδονής. Αναπάντεχα ερωτή-
τάξη τις ανάγκες του, αυτός που καθημερινά
βεται σε καμιά οθόνη, σε κανένα γήπεδο, σε
ματα έρχονται στο νου και περιμένουν υπο-
παλεύει με το είναι του, δικαιολογεί τα πάθη,
κανένα σχολείο, σε κανέναν δρόμο... βρίσκε-
μονετικά τη σειρά τους να απαντηθούν. Τα
ζει τη στιγμή, αφουγκράζεται το παρελθόν και
ται στον αέρα, στις ανάσες μας...
περισσότερα δεν απαντιούνται ποτέ. Είναι
νιώθει το μέλλον του. Είναι δύσκολο να μπο-
[38]
Μακροβούτι στην Θάλασσα της Μνήμης Γράφει ο Δημήτρης Νάσκος
[40]
Θυμάται ακόμη τις έρημες εκκλησίες που μπήκε
παιχνίδια, άρωμα από την δεκαετία του ογδόντα με
να ξεχαστεί και να δει τις τρεμάμενες φλόγες των
την ηχώ της ντίσκο να σιγοντάρει στο ραντεβού με
μισολιωμένων κεριών, θυμάται ακόμη τα έρημα
το κιτς. Ήταν ο δολοφόνος του χρόνου και δίπλα του
μπαρ μιας τυχαίας χειμωνιάτικης νύχτας που πήγε
ο θάνατος γελούσε με λυγμούς. Ύστερα τον έπια-
να γιορτάσει το τίποτα. Και τον ήχο θυμάται του
νε από τον ώμο φιλικά και τον ρωτούσε: -καπνίζεις;
ραδιοφώνου, επάνω από το προσκεφάλι του πριν
Προτείνοντας του να πάρει ένα τσιγάρο από το πα-
τα χαράματα, να διαχέει μιαν απόκοσμη μελωδία,
κέτο του όπως κάνουν τα καλά φιλαράκια μεταξύ
κάτι σαν τον χορό των νεκρών στον Άδη. Dead can
τους.
dance ‘’saltarello’’.
Κενότητα, μοναξιά και ένας ανεξήγητος πόνος.
Υπάρχουν χαλασμένες παιδικές χαρές στον λαβύ-
Άλλοτε σαν εκούσια οδύνη και άλλοτε σαν φορά
ρινθο της μνήμης και ο μίτος μιας Αριάδνης κομ-
γεγονότων, σαν τον άνθρωπο που παίρνει την
μένος. Υπάρχει ένας Σίσυφος που ανεβοκατεβάζει
ζωή όπως του έρχεται. Το μονοπάτι της ύπαρξης το
ακατάπαυστα την αγγαρεία της καθημερινότητας
έβλεπε φωτεινό, στρωμένο με πέρλες. Δηλαδή και
και ο τρόμος μήπως του μοιάσει.
τώρα έτσι το βλέπει απλά του αρέσει να φαντάζεται
Πια δεν μπορεί να θυμηθεί όμως πώς μύριζε εκείνο
λιγάκι και την προοπτική ενός ανηφορικού δρόμου
το τριαντάφυλλο που βρήκε πεσμένο κάποτε έξω
που χάνεται στον ουρανό. Επιτέλους να και κάτι
από τα δημόσια ουρητήρια. Η αγάπη λένε πως ανα-
που δεν έχει σχήμα, κάτι που δεν είναι μια δαιδα-
δύεται μέσα από τα χώματα μιας νεκρής γης.
λώδης τεθλασμένη γραμμή μέσα στην πολιτεία του
Συλλογιέται άκυρα πράγματα. Όπως το πόσες κινή-
γκρι και του ατσαλιού!
σεις μπορεί να κάνει ένα πιόνι πάνω σε μια σκα-
Ξαφνικά έπιασε να βρέχει, νομίζω ήταν Νοέμβριος
κιέρα και ποιος του έδωσε αυτό το απεχθές όραμα,
του 1997, ένας teenager με μια σπασμένη καρδιά
να πιστέψει πως το εγγύς μέλλον του ανήκει. Συλ-
περιφέρεται βράδυ καθημερινής. Οι θεοί της βρο-
λογιέται τις πιθανότητες που έχει κάποιος αδαής
χής χορεύουν επάνω στα σύννεφα κρατώντας
να λύσει τον πολύχρωμο κύβο του Ρούμπικ με μια
έναν αναπτήρα Zippo. Ύστερα είδε μακριά στο βου-
μόνο προσπάθεια.
νό την αστραπή να πέφτει. Ύστερα ένιωσε την αση-
Τον βλέπω τώρα πίσω καθαρά εκεί στο 1991 σε
μαντότητα και την αστρονομική κυριαρχία.
κάτι σάπια, παρακμιακά μαγαζιά με ηλεκτρονικά
Το όνειρο έφυγε, το παιδί μεγάλωσε και το ασυμ-
μάζευτο τραπέζι της μελαγχολικής Κυ-
πότητας, τσακισμένο από ένα τσουνάμι
ριακής, πάντα θα περιμένει κάποιον
χαρμολύπες. Στην ζωή αφήνεις πάντοτε
εθελοντή από την οικογένεια που Θα
πίσω μιαν αιμάσσουσα καρδιά και κοιτάς
φιλοτιμηθεί να το καθαρίσει. Όλοι όμως
πάντα μπροστά μιαν αγέννητη αγωνία.
πήγαιναν για ύπνο, όλοι περίμεναν το
Είδε κάποτε έναν άνθρωπο να τρέχει
απόγευμα. Όλοι εκτός από εκείνον που
μέσα στην βροχή, σαν ονειροφαντασία,
καθόταν μόνος νιώθοντας φόβο για το
σαν αποτύπωμα ανεξήγητο στον λογισμό
αύριο. Ακόμα και σήμερα εκείνοι οι φόβοι
του.
του μεσημεριού ενυπάρχουν αγκαλιά με
-Κράτησα τη ζωή μου!
την εικόνα του δωματίου που κάποτε ξε-
τραγουδούσε… κάτω από
κουράζονταν η μητέρα. Τώρα μονάχα μια
το πλάγιασμα της βροχής.
μύγα βουίζει κι αυτός κάποιες φορές πα-
Βραδιάζει…
ρατηρεί τους επίμονους περιπάτους της
Κάπως έτσι πέρασε ο καιρός!
στο χάος του μικρόκοσμου. Ο πίνακας του
Εις το επανιδείν!
Giorgio de Chirico στο βάθος, στον τοίχο ,σαν αντίλαλος του εσωτερικού υπερρεαλισμού. Επανέρχεται τελευταία που και που στην ζωή σαν ένας σχεδόν πνιγμένος ναυαγός που ζωντάνεψε από το φιλί της ζωής που του χάρισε η πόρνη, η έμπνευση. Προσπαθεί να θυμηθεί μάταια κάποια παλιά νανουρίσματα, της γιαγιάς. Του αρέσει να ονειρεύεται την θάλασσα και τον πατέρα ωκεανό. Ένα πλοίο φάντασμα που προβάλλει μέσα από την ομίχλη ακυβέρνητο σαν τις ελπίδες της ανθρω-
[41]
Ένας φτερωτός σκύλος
Γράφει ο Γιώργος Φουντέας
- Ο χρόνος δεν μετριέται σε έρωτες, με απογοητεύεις, γλυκάκι μου. Τι έμαθες τόσο καιρό, εσύ, το μονάκριβο μου της μοναξιάς, λησμόνησες το μέτρημα στα χρόνια που κάποιος σε άφησε πίσω; - Πάσχω από θλίψη στα λακκάκια του προσώπου μου. Στα τριάντα τρία μου χρόνια μετρώ τον χρόνο σε δεκαετείς στιγμές, για να μην λησμονώ τους ανθρώπους που με αγάπησαν πραγματικά σε εκείνες στιγμιαία, υστερικές στιγμές από αλήθειες γεμάτες, εκείνα τα σ’ αγαπώ της στιγμής, αδύναμα εκπεφρασμένα, χωρίς σάλιο.
Έτσι ήταν αδιαμαρτύρητα σε κάθε σπασμό του κορμιού μου, σε κάθε κλείσιμο του ματιού, κάθε μια από αυτές τις δεκαετίες της ζωής μου, ολόκληρος ο χαρισμένος ερωτικός μου χρόνος στη γη, αρχινά και τελεύει πάντα με μια τρανή κηδεία των φίλων και εραστών. Οι επισκέπτες εκείνοι, όσοι έκρινα φιλαίτεροι άλλων κατά το πέρας της αδάμαστης μοναξιάς μου μεταξύ των ερωτικών σκιρτημάτων. Ενθυμούμαι εκείνα τα τρέμουλα που έβγαιναν από τα προικώα αγγίγματα, το επόμενο τέντωμα του χεριού ενός δυνητικού εραστή να ακουμπήσει τη σάρκα, η μαμά και ο μπαμπάς το επέτρεπαν για να μάθω να αγαπώ, το ονόμαζαν επιλογή και τελικά ήταν εκείνο το εκ νέου παντοτινό λάθος. Άπαντα εκείνα τα τρέμουλα τα θέλουν εκ του αποτελέσματος βασανιστικά για τον ορισμό του αποχωρισμού, μεγαλώνοντας σε δεκαετίες προσμονής της ερχόμενης θλίψης. Στις επιλογές μου στο ταίρι ήμουν άψογος, κύριος περιποιημένος με το παπιγιόν του σαν σε προξενιό - αν και αργός συνάμα, έχασα δεκαετίες έρωτος γιατί δεν διδάχτηκα να αγαπώ εμένα περισσότερο από το λίγο. Κατά το ανάγνωσμα τούτο διανύω περήφανα την τέταρτη δεκαετία του ερωτικού μου χρόνου, τα κόλλυβα τα δευτερότριτα είναι ακόμα ζεστά, δεν τα φιλεύω όμως πλέον διότι μου τελείωσαν οι λίγο φίλοι, οι άγευστοι, οι αργόσχολοι περαστικοί, και κουράγιο για συμπόνια δεν έχω άλλο για ουδένα. Άλλωστε δαύτους τους φερμένους περαστικούς εναπόθεσα σε αγκάλες άλλες ερωτικές, του χώματος, σε βάθος άσκαφτο, να μην βγουν στα σύντομα. Έτερον πρακτικό, πέραν του μίσους για να σωθώ από την τρέλα και το βάσανο, δεν έκαμα με το μυαλουδάκι μου, η λύση μου είναι να φύγω μακριά, σας βαρέθηκε φίλους και εραστές η καλοσύνη της ψυχής μου και είστε επαίσχυντοι για όσα με έμαθαν οι δεκαετίες μου στις συναναστροφές - ουδόλως ανιαρές - ομολογώ. Διότι αγάπησα πολλάκις πολλά στο χρόνο, άπαντα φερμένα. Στην πέμπτη τάξη του δημοτικού η αδερφή έφερε και μας σύστησε το σκύλο. Είχα στη δούλεψη μου κατά καιρούς διάφορα ζωντανά, η μαμά τα επέτρεπε στο σπίτι για να μάθω να αγαπώ, τα ταχτάριζα μέχρι να βαρεθώ και έκρυβα τα κουφάρια
[42
στο κήπο, πίσω από το τσιμέντο του Παγκρατίου, στο πατρικό
μου, κάπου στις πόλεις. Ενίοτε με δάγκωναν αυτά τα αιμοβό-
μου. Ενίοτε με δάγκωναν αυτά τα αιμοβόρικα, πονούσα φριχτά
ρικα, πονούσα φριχτά και η μητέρα δεν έλεγε πλέον τίποτα,
και η μητέρα έλεγε ότι μου κάνει καλό, ότι δεν καταλαβαίνω
δεν θυμόταν, σαν να μην υπήρξε ποτέ η λαλιά της, άλλωστε
σε αυτή τη δεκαετία από τσαλίμια, να μην ομιλώ ανήξερα. Τον
καταλάβαινα σοφά σε αυτή τη δεκαετία τα πάντα, ομιλούσα
σκύλο, τον καφέ κανελί ερωτύλο, τον πόθησα με το παραπάνω,
υπεροπτικά. Τον άντρα, τον ξεχωριστό ερωτύλο, τον πόθησα
κοιμόμασταν μαζί, έγλυφε το χοντρό δάχτυλο του ποδιού μου,
με το παραπάνω, κοιμόμασταν μαζί, έγλυφε το χοντρό δάχτυλο
δάγκωνε το νύχι μου και μου κουνούσε την ουρά σπαστικά,
του ποδιού μου, δάγκωνε τα σώψυχα μου και μου κουνούσε
σχεδόν βαρετά. Τον τάιζα και τον πότιζα από ανάγκη, τον χάι-
την ουρά πονηρά, με υποκρισία λατρευτικά. Τον τάιζα και τον
δευα ξελιγωτικά, του φρόντιζα τις πληγές, εκνεύριζε τη μαμά
πότιζα από έρωτα, τον χάιδευα ξελιγωτικά, του χάραζα τις πλη-
και μια μέρα μου είπε ότι με αγαπά με ένα γαβ.
γές με ότι υπήρχε πιο αιχμηρό και έριχνα αλάτι χοντρό, κυρίως λόγια πολλά πέρα δώθε, εκνεύριζε τη μαμά και το μπαμπά και
Δεν πέρασε πολύ καιρός και γνώρισα το κορμί. Ήταν το πρώτο
μια μέρα μου είπε ότι με αγαπά κλείνοντας πίσω του την πόρτα.
κορμί μου, μεγάλωσα μια δεκαετία για να το φτιάξω, άλλο δεν
Όχι μπαμ, ίδιο με γαβ ακούστηκε. Μπαμ, σε λούπα στα αυτιά.
είχα ματαδεί, παρά μόνο σε ανιαρές κούκλες, πλαστικούρα. Τέτοιες είχα αποκεφαλίσει κατά καιρούς ανηλεώς, η αδερφή τα
Στα χρόνια που ήρθαν μετά από αυτά κανείς δεν έφερε κάτι,
έφερνε στο σπίτι για να μάθει να αγαπά, άχρηστη και αυτή εξ
και τις γάτες, όπως και τη μοναξιά μου, δεν τις αγαπώ σε καμία
αίματος, δεν χωρεί αμφιβολία ότι αμφότεροι αναμέναμε το δικό
δεκαετία, ίσως γιατί δεν συναίνεσα να αγαπώ εμένα λιγότερο
μας κορμί. Το ταχτάριζα μέχρι να βαρεθώ και κρυβόμουν από
από τον σκύλο άντρα και τα φερμένα τα σιχάθηκα εκ προελεύ-
φόβο στα ιδιαίτερα, πίσω από το τσιμέντο του τοίχου στο πατρικό,
σεως και λόγω default προορισμού προς το τέλος που προσμέ-
νομίζω κάπου στο Παγκράτι. Ενίοτε με δάγκωνε αυτό το λυσσα-
νω εκ γενετής.
σμένο, σαν να ‘ταν ξένο κορμί, πονούσε φριχτά το κορμί μου και η μητέρα έλεγε ότι μου κάνει καλό, ότι δεν καταλαβαίνω σε αυτή τη δεκαετία από ανατριχίλες, να μην ομιλώ ανέραστα. Το κορμί, εφηβικά σφριγηλό, το πόθησα με το παραπάνω, κοιμόμασταν μαζί, έγλυφε όλο το είναι μου, συστηνόταν με νεύρο, τρανταζόταν και μου έκλεινε πονηρά το μάτι για ζαβολιές. Το τάιζα και το πότιζα για να θεριέψει, το χάιδευα για να σπαρταρά στα συναισθήματα, στον εαυτό μου δεν θα έκανα ποτέ ηθελημένες πληγές, εκνεύριζε τη μαμά μέχρι να σοβαρευτεί και μια μέρα μου είπε ότι με αγαπά με έναν πρωτόγνωρο οργασμό, σαν μουγκρητό. Δεν με λησμόνησε ο χρόνος και όταν ολοκλήρωσα τη σπουδή στα μαγικά και τα ξόρκια, ο έρωτας μου χάρισε τον άντρα. Είχα στη δούλεψη μου κατά καιρούς διάφορα ζωντανά, τα έφερνα στην κλίνη για να μάθω να αγαπώ, τα ταχτάριζα μέχρι να βαρεθώ και έκρυβα τα κουφάρια στο κήπο, φαμιλιάρικο σπιτικό δικό μου δεν είχα, παρά μόνο το ακατανόμαστο τσιμέντο γύρω
[43]
[44]
Κάνε πικ νικ στην πόλη ! Γράφει η Δέσποινα Πολυχρονίδου Βγες έξω εσύ και το φαί σου! Έχεις δει κατά καιρούς κόσμο να λιάζεται στα γρασίδια και να περνάει ώρες έξω, έστω κι αν στα δέκα μέτρα βρίσκεται ένας ασφαλτοστρωμένος δρόμος. Γιατί να μείνεις μέσα ενώ μπορείς να περάσεις υπέροχα έξω στην φύση; Το πικ νικ δεν είναι μόνο για την πρώτη μέρα του Μαϊου, είναι για κάθε μέρα που θέλεις
Μπορείς να πας παντού, σε δάσος, σε πάρκο, στην παραλία, αρκεί να έχει δέντρα και σκιά για να μπορέσετε να μείνετε μερικές ώρες. Κάνε μια βόλτα στην πόλη και εντόπισε μέρη που σου αρέσουν και σε εμπνέουν. Παρακάτω είναι μερικά από τα πολλά μέρη που μπορείς να βάλεις το τραπεζομάντηλό σου!
να περάσεις καλά με την παρέα σου και να χαλαρώσεις κάτω από τη σκιά ενός δέντρου.
Ξαμοληθείτε στα πάρκα! Κάθε περιοχή της πόλης έχει κάποια πάρκα που δεν τους δίνουμε τη σημασία που τους
Ετοίμασε τη τσάντα σου κάλεσε τους φίλους σου και δώστε
πρέπει. Δίπλα σου σίγουρα θα υπάρχει κάποιο πάρκο- κι
ραντεβού κάπου εκεί έξω.
αν όχι δίπλα σου τότε κάνε μια βόλτα από τους Κήπους του
Μαγείρεψε κάτι που να μπορεί κάποιος να το φάει χωρίς
Πασά ή στο ρέμα στην Τούμπα.
να ζοριστεί. Σάντουιτς και αυτό που λέγεται finger food.
Περπατήστε στα δρομάκια βρείτε έναν ίσκιο και ξεκινήστε
Μην πάρετε περισσότερο φαγητό απ’όσο χρειάζεστε. Πάρ-
να μοιράζετε τα σαντουιτς.
τε ένα ψυγειάκι μαζί σας για να διατηρείτε τα αναψυκτικά
Δοκιμάστε και στη Νέα Παραλία αλλά και στο Άγαλμα Μ.
κρύα. Μην ξεχάσετε χαρτοπετσέτες, πλαστικά πιατάκια
Αλεξάνδρου αλλά και φυσικά στο Φράγμα της Θέρμης.
και ποτήρια, και φυσικά ραδιοφωνάκι. Φυσικά εκτός από το φαγητό μπορείς να πάρεις και άλλα πράγματα- ρακέτες, τάβλι, σκάκι, εφημερίδες, περιοδικά, επιτραπέζια ή οτιδήποτε άλλο θελήσετε. Εκτός από το φαγητό μπορείτε να καθήσετε εκεί για ώρες και να ξεχαστείτε παίζοντας όπως όταν είσασταν μικροί. Ή να κάνετε αυτό που κάνουν σε άλλες χώρες της Ευρώπης χωρίς καν να έχουν αυτόν τον υπέροχο
Μην ξεχάσετε να μαζέψετε σκουπίδια φεύγοντας. Οι δημόσιοι χώροι ανήκουν σε όλους και τους θέλουμε καθαρούς. Γιατί την επόμενη μέρα ίσως πάμε εμείς.
ελληνικό ήλιο. Ηλιοθεραπεία! Πού να πας!
[45]
Πάρκα… Ρε Μαζί μας Μία πρωτοβουλία των «Παιδιών Εν Δράσει» Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα όμορφο πάρκο, όμορφο μα
συνήθεια και την καθημερινότητα, να απολαύσουμε τις ομορφιές
χωρίς φίλους και ζούσε σε μία πόλη πνιγμένη στο τσιμέντο, γε-
της πόλης μας και να κάνουμε δικό μας ό,τι μας ανήκει, ό,τι μας
μάτη θόρυβο και ανθρώπους που, είτε έτρεχαν αγχωμένοι στους
αρέσει και αγαπάμε…. να αγκαλιάσουμε το όμορφο και να δώ-
δρόμους της για να προλάβουν το χρόνο, είτε κλείνονταν μέσα
σουμε ζωή σε ό,τι αφήνουμε να εγκαταλειφθεί…. εμείς οι άνθρω-
στα σπίτια, προσπαθώντας να ξεφύγουν από αυτόν….
ποι είμαστε η πόλη, είμαστε αυτό εδώ το πάρκο…. το πάρκο νιώθει
Το πάρκο ήταν στεναχωρημένο.... «στεναχώρια φέρνει η μονα-
μοναξιά διότι και εμείς νιώθουμε το ίδιο… τα πράγματα γύρω μας
ξιά», του είχε πει ένα πουλάκι, που του άρεσε να ξεκουράζεται
παίρνουν κάτι από τη μορφή και το χαρακτήρα μας….»
στα δέντρα του και από εκεί ψηλά να αγναντεύει την πόλη και
Έτσι λοιπόν ο νεαρός άνδρας αποφάσισε να απελευθερώσει το
τη θάλασσα, να ηρεμεί και να απολαμβάνει τη συντροφιά του
πάρκο από τη μοναξιά του… άνοιξε τις πόρτες του, το φρόντιζε
πάρκου…. αυτή η μοναξιά και η εγκατάλειψη έπνιγε το πάρκο,
σαν να ήταν η αυλή του σπιτιού του, γέμισε με λουλούδια τα παρ-
οι μέρες του φαινόταν ατέλειωτες, οι νύχτες τρομακτικές… ήθελε
τέρια του, πότισε τα δέντρα του και κάλεσε τους φίλους του να
να γλιτώσει να λυτρωθεί από τον πόνο του…. Ένας πόνος τόσο
γνωρίσουν τον νέο του φίλο, το πάρκο, να παίξουν, να γελάσουν
κοινός και στους ανθρώπους της πόλης…. μοναξιά, άγχος, σκο-
και να ξεκουραστούν κάτω από τα δέντρα. Κάθε μέρα που περ-
τούρες…
νούσε το πάρκο έκανε ολοένα και περισσότερους φίλους, ξεχεί-
Εκεί που όλα έδειχναν να μην αλλάζουν και οι μέρες έμοιαζαν
λιζε από χαρά, γέμισε με χαρούμενες φωνές και γέλια. Γονείς,
ίδιες…. το πάρκο απέκτησε ένα φίλο, έναν νεαρό άνδρα ο οποίος
παιδιά, νέοι και νέες απολάμβαναν την ηρεμία του, τα δέντρα
σαν το μικρό πουλάκι, αναζητούσε την ηρεμία, αφήνοντας πίσω
του, ξεκούραζαν το νου και τη ψυχή τους, περνούσαν τις μέρες
από τις μεγάλες κλειδωμένες πόρτες του πάρκου τις έγνοιες του,
τους ξένοιαστα, με αισιοδοξία και ευτυχία, ζώντας αυτοί και το
απολαμβάνοντας από εκεί ψηλά την ομορφιά της πόλης που τον
πάρκο καλά και εμείς καλύτερα….
πλήγωνε, τον άγχωνε και τον προβλημάτιζε…. την πρώτη φορά
[46]
πήγε εκεί διστακτικά, είχε την ανάγκη να μοιραστεί τη σιωπή με
Πάρκακρε μαζί μας, κάθε Κυριακή από τις 11.00 και σε ενα δι-
κάποιον που είχε την ίδια στεναχώρια με εκείνον, αργότερα αυ-
αφορετικό πάρκο της πόλης. Μία δράση για την αξιοποίηση των
τός ο δισταγμός έγινε συνήθεια, μία συνήθεια που ηρεμούσε τη
ελεύθερων χώρων της πόλης μας και τη βελτίωση του αστικού
ψυχή και αναστάτωνε τη σκέψη του, «αφού η λύση υπάρχει γιατί
τοπίου και του αστικού τρόπου ζωής.
δεν τη βλέπουμε», μονολογούσε, «πρέπει να ξεφύγουμε από αυτό
www.kidsinaction.gr
που μας πιέζει, να βγούμε από το σπίτι, να ξεφύγουμε από τη
mail:info@kidsinaction.gr
[47]
«Elle s’ apelle Irene, que Dieu la garde» Ιρέν (Ρένα) Μόλχο Σακή
Με την ευκαιρία της μνήμης του ολοκαυτώματος των Εβραίων που είναι στις 27 Ιανουαρίου κατά τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), διοργανώθηκε, εις μνήμην των θυμάτων από τη φρικτή αυτή θηριωδία, μια εκδήλωση από την ισραηλιτική κοινότητα Θεσσαλονίκης και την ομάδα «Πολιτισμός και Διαθρησκευτικός Διάλογος» με την χορωδία της κοινότητας και με ορχήστρα. Η εκδήλωση έλαβε χώρα το Σάββατο το βράδυ της 29/1/2011 στην Καθολική Εκκλησία της Θεσσαλονίκης. Ακούστηκαν εβραϊκά άσματα και κομμάτια μουσικής απο την ορχήστρα και την χορωδία. Τιμήθηκαν ειδικά οι Αδελφές του Ελέους του Ελληνογαλλικού Κολλεγίου Καλαμαρί που με κίνδυνο της ζωής τους έσωσαν Εβραιόπουλα και άνοιξαν νοσοκομείο 20 θέσεων. Το Καλαμαρί έγινε τότε καταφύγιο για 200 άτομα.
Μίλησαν αρκετοί αλλά κυρίως η διασωθείσα από τις Αδελφές, Gilberte, γεννηθείσα το 1942 από αστική οικογένεια, που διηγήθηκε πως σώθηκε, καθώς και την βάπτιση της απο τις Αδελφές για να έχει χριστιανικό όνομα. Διηγήθηκε, επίσης, οτι η Ηγούμενη Αδελφή Rochette την μετέφερε και την παρέδωσε στην μητέρα της στο Παρίσι, ενώ ο πατέρας της, δικηγόρος, ήταν στο Ισραήλ. Δεν παρέλειψε να αναφέρει όλα τα ονόματα των Αδελφών που γνώρισε στο Καλαμαρί και που επισκέφτηκε επανειλημμένως. Σήμερα οι Αδελφές αυτές δεν ζουν πια. Ευγνωμονεί τις Αδελφές και αγαπά ειδικά τους καθολικούς ιερείς, όπως είπε. Η Εκκλησία της Αμίαντου Συλλήψεως της Παναγίας ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Παραβρέθηκαν ο Ισραηλινός Πρέσβης, ο Γενικός Πρόξενος της Γαλλίας, καθώς και ο Λυκειάρχης του Κολλεγίου Καλαμαρί.
[48]
[49]
«Αγαπητοί παρευρισκόμενοι, Στο άκουσμα της είδησης ότι εφέτος η κοινότητα Θεσσαλονίκης
Όπως πολλοί Εβραίοι, έτσι και οι γονείς μου έψαχναν τρόπο να
επέλεξε να αφιερώσει την επέτειο του Ολοκαυτώματος στη μνήμη
σωθούν. Ο πατέρας μου Αλβέρτος Σιακής, νέος δικηγόρος τότε,
των Καλογριών της Σχολής Καλαμαρί, αισθάνθηκα την ανάγκη
αποφάσισε, κατόπιν συμφωνίας, να χωρίσουν με τη μητέρα μου
και την ηθική υποχρέωση να καταθέσω την προσωπική μου μαρ-
Έντα Μποτόν, ώστε να της δώσει τη δυνατότητα να ανακτήσει την
τυρία.
ισπανική υπηκοότητα που είχε ως κοπέλα. Έτσι, αφού βγήκε το δια-
Είμαι ένα από τα παιδιά που σώθηκαν στα δύσκολα χρόνια της να-
ζύγιο, ο πατέρας έφυγε να συναντήσει τους αντάρτες στα βουνά.
ζιστικής λαίλαπας, χάρη στο μεγαλείο ψυχής και αυταπάρνησης
Η μητέρα μου έμεινε μόνη στο Γκέτο με ένα μωρό στην αγκαλιά.
των καλογριών. Γεννήθηκα τον Απρίλιο του 1942 σε μια αστική εβραϊκή οικογένεια.
Μια μέρα ήρθε να την επισκεφθεί μια φίλη, η κα Λίλιαν Φερνά-
Οι Γερμανοί βρίσκονταν ήδη στη Θεσσαλονίκη και είχαν εξαγγεί-
ντες της Βίλα Μπιάνκα. Βλέποντάς την, της είπε: «Πού θα πας Έντα
λει περιοριστικούς νόμους για τους Εβραίους. Έξι μήνες περίπου
μ’ ένα μωρό; Πώς θα μπορέσεις να σωθείς; Δώσε μου τη μικρή να
μετά τη γέννηση μου, αφού είχα περάσει μια βαριά πνευμονία, με-
την πάω στις καλόγριες να την φυλάξουν μέχρι να τελειώσει ο
ταφερθήκαμε οικογενειακώς στο Γκέτο, στην περιοχή Ευζώνων.
πόλεμος». Η μητέρα μου, με πολύ πόνο, δέχθηκε. Έτσι την επομένη, η Λίλιαν γύρισε και με πήρε. Με πήγε στο μοναστήρι και με άφησε στην εκκλησία, στα πόδια της Παναγίας, τυλιγμένη στις φασκιές με ένα σημείωμα που έλεγε: «Elle s’ apelle Irene, que Dieu la garde» (ονομάζεται Ιρέν, ο Θεός να την προστατεύσει). Ήταν 4 Απριλίου του 1943, η ημέρα των πρώτων μου γενεθλίων.
[50]
Έμεινα εκεί 3 ολόκληρα χρόνια. Οι καλόγριες με αγάπησαν, με φρό-
Με αποκαλούσαν πάντα Ζιλμπέρτ και μάλιστα, μια φορά, η Soeur
ντισαν, με προστάτευσαν. Κινδύνευσαν κι αυτές διότι οι Γερμανοί
Rochette μου αποκάλυψε πως μου έδωσε αυτό το όνομα γιατί έτσι
είχαν πει πως όποιος έκρυβε Εβραίους θα τουφεκίζεται. Η ηγουμέ-
έλεγαν τον πατέρα της. Όταν παντρεύτηκα πήγα τον άνδρα μου να
νη, Soeur Rochette, είχε αναθέσει στην αδελφή Madeleine να μάθει
τον γνωρίσουν και αργότερα τα παιδιά μου.
τα στοιχεία της ταυτότητάς μου, φοβούμενη μήπως οι Γερμανοί την αναγκάσουν να τους πει ποια ήμουν, να ορκιστεί πως δεν ήξερε...
Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να αναφερθώ στις άλλες εβραιοπούλες
Για να έχουν ένα πιστοποιητικό που να μαρτυρά ποια ήμουν, με βά-
που ήταν μαζί μου στο Καλαμαρί εκείνη την εποχή. Η μια ήταν η
φτισαν και με ονομάσανε Ζιλμπέρτ. Παρόλ’ αυτά, όταν περνούσε η
Λούσυ, 6 μηνών, που δυστυχώς πέθανε εκεί από μια παιδική αρρώ-
Γκεστάπο έξω από το σχολείο στην Βασ. Όλγας, ο παπάς της εκκλη-
στια. Η άλλη ήταν η Marie Louise που ζει στο Ισραήλ, στο Κιμπούτς
σίας τους έκανε σινιάλο. Τότε, η αδελφή Ζοζέφ με άρπαξε, με έβαλε
Αφικήρ, στη Γαλιλαία. Είναι παντρεμένη με 3 παιδιά και εγγόνια.
σε μια βάρκα που ήταν δεμένη στην παραλία και τραβώντας κουπί
Οι γονείς της, εκείνα τα φοβερά χρόνια, πέθαναν στη Θεσσαλο-
ξανοιγόταν στη θάλασσα.
νίκη από πείνα. Τα 2 αδέλφια της μεταφέρθηκαν στο ορφανοτροφείο Αμποάβ. Λίγο αργότερα, οι ναζί μάζεψαν όλα τα παιδιά και τα
Εν τω μεταξύ, η μητέρα μου πιάστηκε και μεταφέρθηκε με τη δεύτε-
έστειλαν στο Άουσβιτς όπου εξοντώθηκαν. Χάρη στις καλόγριες, η
ρη αποστολή των ισπανών υπηκόων στο στρατόπεδο Bergen Beljen
Marie Louise ήταν η μόνη που επέζησε.
στη Γερμανία. Εκεί έμεινε 1 ½ χρόνο. Ελευθερώθηκε στις 13 Απριλίου 1945 και οδηγήθηκε στο Παρίσι. Ένα χρόνο μετά, τον Μάιο του
Τελειώνοντας, επιτρέψτε μου να σκύψω με ευλάβεια το κεφάλι μου
1946, η ηγουμένη soeur Rochette με πήγε αεροπορικώς στο Παρίσι
στη μνήμη τους και να τις κατονομάσω όλες: Soeur Rochette, Soeur
και με παρέδωσε στη μαμά μου, μια άγνωστη για μένα έως τότε
Madeleine, Soeur Marguerite, Soeur Joseph, Soeur Marie Terese,
γυναίκα . . .
Soeur Claire.
Ένα χρόνο μετά, αφού μάθαμε πως και ο πατέρας είχε σωθεί, πή-
γαμε να τον συναντήσουμε στο Ισραήλ. Μετά από πολλές περιπέ-
Αιωνία τους η μνήμη
τειες, η οικογένεια ξανάσμιξε. Ήμουν 5 χρονών όταν γνώρισα τον
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε
μπαμπά μου . . .
Ιρέν (Ρένα) Μόλχο Σακή»
Μετά από 10 χρόνια επιστρέψαμε στη Θεσσαλονίκη. Δεν έχασα ποτέ επαφή με τις καλόγριες της σχολής Καλαμαρί. Η μητέρα μου συχνά μου έλεγε πως αν ζω, το χρωστώ στις καλόγριες. Εκεί πήγα σχολείο, τελείωσα το εξατάξιο γυμνάσιο. Ένοιωθα πάντα πως είχαν ιδιαίτερη αγάπη σε μένα.
[51]
ΑΤΣΑΛΙ
της Rona Munro Ατσάλι. Κράμα σιδήρου και άνθρακα.
κες ξαναβρίσκουν το δεσμό μάνας και κόρης αλλά και τα δεσμά
Ίσως μια πόρτα, ένα λουκέτο και το κλειδί του, ένα ρολόι ή ένα
που συνεπάγεται αυτός.
σκουλαρίκι, το μαχαίρι που τυχαία παρακολουθούσε έναν καυγά, μια πανοπλία ή το μέσα της σώμα, μια σχέση, μια απόφαση.
Ένας ύμνος στη ζωή μιας μάνας που τόλμησε να την στερήσει από
Από τι υλικό είναι φτιαγμένη η φυλακή του καθένα από μας;
τον άνθρωπο με τον οποίο υπήρξε πιο ερωτευμένη από ποτέ. Άλλωστε κι ο έρωτας μπορεί να είναι από ατσάλι. Μπορεί να εί-
Η φυλακή της Φέη έχει κάγκελα και γεράνια. Το κελί της Τζόσυ
ναι και φυλακή. Απλώς επιλέγεις αν μέσα του θα εγκλωβιστείς ή
έχει επαγγελματικά ταξίδια και μια αυστηρή απώθηση μνήμης
μαζί του θα δραπετεύσεις.
για δεσμοφύλακα. Κι οι δεσμοφύλακες όμως παγιδευμένοι είναι πίσω από όλα τα κλειδιά που κρατάνε πάνω τους.
ΦΕΗ: … Θεέ μου, ένα βράδυ καταλήξαμε στη θάλασσα, γυμνοί Νοέμβρη μήνα! Παραλίγο να πεθάνουμε. Παραλίγο να μας συλ-
Ελεύθερη παραμένει πάντα η επιθυμία, ακόμη κι αν καταδικάστη-
λάβουν. Γυρίζαμε σπίτι από το μπροστινό δρόμο περπατούσαμε
κε η πραγμάτωση της σε ισόβια δεσμά.
και φιλιόμασταν ταυτόχρονα… ξέρεις, όπως κάνεις όταν είσαι ζε-
Οι «Ομάδες Θεατρικής Δράσης», καλλιτεχνικό σκέλος του Κέ-
στός, πιωμένος κι ευτυχισμένος και δεν σε νοιάζει ποιος σε βλέ-
ντρου Θεατρικής Έρευνας Θεσσαλονίκης παρουσιάζουν από τις
πει… κι η θάλασσα ήταν ήρεμη σαν μεγάλο γκρι τραπεζομάντιλο
9 Απριλίου 2011, μόνο για 19 παραστάσεις και για πρώτη φορά
έτοιμη να λάμψει όταν θα γλιστρούσε πάνω της η μέρα… και του
στη Θεσσαλονίκη, την τελευταία φετινή τους παραγωγή, το έργο
λέω, «θα μπορούσα να μπω μέσα στη θάλασσα τώρα». Και μου
της Σκωτσέζας συγγραφέως Ρόουνα Μανρώ, «Ατσάλι», σε σκηνο-
λέει «θα μπορούσα να μπω μέσα σου τώρα». Και λέω «Τι, εδώ;»
θεσία του Π. Ζηβανού.
Και βλέπω την έκφρασή του και λέω «Θα πρέπει πρώτα να με πιά-
Το έργο διαδραματίζεται σε μια φυλακή όπου εκτελεί την ποινή
σεις»… και βρεθήκαμε να τρέχουμε μέσα στο νερό… (στην πραγ-
της η ισοβίτισσα Φέη με την κατηγορία της δολοφονίας του συζύ-
ματικότητα ήταν πολύ βρώμικα τα νερά! Τρέλα!)… με τα χαλίκια
γου της. Μετά από 15 χρόνια την επισκέπτεται για πρώτη φορά, η
να μας κόβουν τα πόδια και τα ρούχα μας πεταμένα γύρω μέσα
κόρη της Τζόσυ, ζητώντας να καλύψει τα κενά μνήμης που έχει
στις λάσπες και τα πετρέλαια και τα κουτιά από γάλα πάνω στα
από τον κοινό τους βίο κατά τη διάρκεια των πρώτων 10 χρόνων
βότσαλα.
της ζωής της. Μέσα από τις ανέγγιχτες συναντήσεις τους και με την διαρκή εποπτεία δύο δεσμοφυλάκων, οι δύο άγνωστες γυναί-
[52]
(μετάφραση Χριστίνα Μπάμπου- Παγκουρέλη)
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Φωτογραφίες από τις πρόβες: Κώστας Παπαντωνίου
Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου-Παγκουρέλη Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζηβανός
ΔΙΑΝΟΜΗ
Σκηνικά : Νατάσα Ζηβανού
Φέη: Όλγα Αλεξανδροπούλου
Κοστούμια: Κώστας Τραϊανός
Τσόσυ: Μάρα Τσικάρα
Μουσική : Γιώργος Χούχος
Τζωρτζ:Τζίμης Κούρτης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Πέτρος Ζηβανός
Σήλα: Έλένη Κοτσώνα
Οργάνωση παραγωγής: Γιάννης Γκουντάρας Βοηθός Σκηνοθέτη : Λήδα Μπατσή
INFO Χώρος: Αίθουσα Μάντεως Τειρεσία, Γ. Κωνσταντινίδη 15 & Μ. Τειρεσία
Κατασκευή Σκηνικών: Ιωσήφ Στεφανίδης – Λευτέρης Λουτρίδης
(περιοχή Φάληρο)
Ειδικές κατασκευές: Βασιλεία Ποιμενίδου
ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο 9 Απριλίου 2011
Σχεδιασμός Εντύπων: victwr
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: Παρασκευή , Σάββατο & Κυριακή στις 21.00 μ.μ.
Χειρισμός Κονσόλας Φωτισμού: Κώστας Βουρλιώτης
ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ: Από Τετάρτη έως Κυριακή 17.30-20.30, 2310865904
Χειρισμός Κονσόλας Ήχου: Θένια Χριστάκου
Τιμές Εισιτηρίων: 15 ευρώ & 10 ευρώ ( φοιτητικό)
Μακιγιάζ: Σοφία Μωυσιάδου
[53]
Homoanarchy Χρήστος Καπράλος Ο Χρήστος Καπράλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα το 1984. Σπούδασε interior design. Η σχέση του με τη φωτογραφία ξεκίνησε στα 15 του χρόνια όταν πειραματίστηκε με φτήνες φωτογραφικές μηχανές μίας χρήσεως. Το 2008 έστησε μία έκθεση φωτογραφίας στην Τεχνόπολη του Γκαζίου και συνεργάστηκε με καλλιτέχνες στην Αθήνα και το εξωτερικό. Αγαπημένος του φωτογράφος ο Wolfgang Tillmans. Στα 26 του χρόνια μετακόμισε μόνιμα στο Βερολίνο.
homoanarchy.tumblr.com (blog)
[54]
[55]
Η ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΣΤΗ ΛΙΕΓΗ Η χορωδία της Σχολής στο πλαίσιο των πολιτιστικών δραστηριοτήτων, ανταλλαγών, γνωριμίας με νέους τόπους και στήριξης του ελληνικού στοιχείου, όπου αυτό υπάρχει και δραστηριοποιείται, πραγματοποίησε εκδρομή στην πόλη Λιέγη του Βελγίου. Η εκδρομή οργανώθηκε την περίοδο της 25ης Μαρτίου μετά από πρόσκληση του εκεί Ελληνικού σχολείου( όπου φοιτούν παιδιά Ελλήνων μεταναστών) προς τη χορωδία της Σχολής. Κατά τη διάρκεια της εορτής για την Εθνική Παλιγγενεσία, οι μαθητές και οι μαθήτριες της χορωδίας,υπό τη διεύθυνση της μαέστρου, κας A.Ιγνατιάδου, παρουσίασαν το πρόγραμμά τους, κομίζοντας μήνυμα αγάπης από τη μητέρα Πατρίδα. Εμφανίστηκαν ακόμη στον Ορθόδοξο Ναό της πόλης, παρουσία μελών της Ελληνικής Κοινότητας και του Μητροπολίτη Βελγίου, Ολλανδίας και Λουξεμβούργου κκ. Παντελεήμονα, ενώ έγιναν δεκτοί και από τον Αντιδήμαρχο πολιτισμού της Λιέγης κ. Roland Leonard, στο δημαρχείο. Οι εντυπώσεις από την εμφάνιση της χορωδίας ήταν εξαιρετικές, ενώ οι συμπατριώτες μας μετανάστες της Λιέγης με φανερή συγκίνηση στα πρόσωπά τους εκφράστηκαν με ιδιαίτερα κολακευτικά σχόλια για την ποιότητα της δουλειάς και το ήθος των μαθητών μας.
[56]
ΑΓΓΛΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Θεσσαλονίκη - 9η Σύνοδος Τ-MUN (Μοντέλο Ηνωμένων Εθνών) 19-21/11/2010 Παρίσι -10η Σύνοδος PAMUN (Μοντέλο Ηνωμένων Εθνών) Θεσσαλονίκη -
22η
9-12/12/2010
Εθνική Συνδιάσκεψη
Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Νέων Ελλάδος Καλαμαρί - 6o K-MEC (Μοντέλο Ευρωπαϊκής Συνδιάσκεψης)
17-19/12/2010 27/2/2011
Βρυξέλλες - HMCE - 24η Σύνοδος Ευρωπαϊκού Μοντέλου Κογκρέσου Harvard
11-14/3/2011
Αν η εκπαίδευση καλλιεργεί το λόγο, η διπλωματία τον χρησιμοποιεί για την ειρηνική επίλυση των διαφορών, και αν το σχολικό περιβάλλον ανοίγει ορίζοντες σε αυτήν την κατεύθυνση και δημιουργεί ανάλογες υποδομές, τότε οι μαθητές εξοικειώνονται με τους κανόνες της δημόσιας διαβούλευσης και χρησιμοποιούν την αξία της διαπραγμάτευσης και του δημόσιου διαλόγου για τη διαχείριση των προβλημάτων. Αυτή η καλλιέργεια είχε ως αποτέλεσμα μια εντυπωσιακή δραστηριοποίηση 155 μαθητών και μαθητριών κατά την χρονιά 2010-11 στα συνέδρια προσομοίωσης στα οποία κλήθηκε να συμμετάσχει το σχολείο, με αποκορύφωμα την διάκριση – βραβείο εξαιρετικής παρουσίας και συμμετοχής που απονεμήθηκε στην μαθήτρια της Α’ Λυκείου ‘Έλλη Αδαμούδη στο συνέδριο του Πανεπιστημίου Harvard στις Βρυξέλλες. Ειδικότερα στο συνέδριο αυτό η φετινή μας αποστολή συνδυάστηκε με επίσκεψη στο Ευρωκοινοβούλιο, μετά από πρόσκληση του Ευρωβουλευτή κ. Θ. Σκυλακάκη κατά την οποία οι μαθητές και μαθήτριες είχαν την ευκαιρία να ξεναγηθούν στο χώρο και να έρθουν σε επαφή με τη φιλοσοφία του. Αυτή η εμπειρία, καθώς συνάδει απόλυτα με τους στόχους της αποστολής μας έδωσε μια νέα προοπτική στο ταξίδι μας.
[57]
ΓΙΟΡΤΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΓΑΛΛΟΦΩΝΙΑ ΣΤΟ ΚΑΛΑΜΑΡΙ Στις 18 Μαρτίου γιορτάσαμε στο σχολείο μας τη Διεθνή ημέρα της
Αυτή τη χρονιά, η γιορτή της Γαλλοφωνίας είχε σαν κύριο θέμα της
Γαλλοφωνίας. Ο διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου κύριος Julien
την «Αλληλεγγύη στον Πλανήτη», μια αξία που θα πρέπει στις μέρες
Chiappone Lucchesi μας θύμισε τις αξίες που υποστηρίζει ο γαλλό-
μας να καλλιεργηθεί σε όλους τους τομείς, οικονομικούς, κοινωνι-
φωνος κόσμος όπως η ειρήνη, η αλληλεγγύη, η συνεργασία και η
κούς, περιβαλλοντικούς. Ο κύριος Chiappone Lucchesi θύμισε την
αειφόρος ανάπτυξη.
περίπτωση της Αϊτής, που υπέφερε τον προηγούμενο χρόνο μετά τον φοβερό σεισμό που υπέστη και υπογράμμισε το σημαντικό ρόλο του Οργανισμού Γαλλοφωνίας στην αποκατάστασή της. Στη συνέχεια οι μαζορέτες, το σύνολο hip-hop και η χορωδία της Σχολής χρωμάτισαν μουσικά και χορευτικά τη γιορτή μέσα από γαλλόφωνες επιλογές. Τέλος τα «πρωτάκια μας» παρουσίασαν κάτω από τους ήχους της γαλλικής ραπ τις χώρες-μέλη της Γαλλοφωνίας. Ευχαριστούμε όλους τους συντελεστές αυτής της γιορτής και ιδιαιτέρως τους άξιους παρουσιαστές του προγράμματος Αλκιβιάδη Κανάκη και Ελιάνα Λαμπριανίδου μαθητές της Β΄λυκείου. A l’année prochaine!
[58]
Βραβείο στο διαγωνισμό Γαλλοφωνίας 2011 Κατηγορία τραγουδιού και βίντεο-clip Το θέμα του φετινού διαγωνισμού Γαλλοφωνίας μας « Αλληλεγγύη
Το μουσικό σύνολο 4 Εποχές αποτελείται από 3 αγόρια και 4 κορί-
στον Πλανήτη» μας ώθησε να σκεφτούμε πάνω στο πραγματικό νό-
τσια, όλοι μαθητές της γ΄γυμνασίου που έγραψαν τους στίχους του
ημα της αλληλεγγύης και ιδιαιτέρως πάνω σε όλους τους τομείς
τραγουδιού και το μελοποίησαν πάνω στη μουσική του τραγουδιού
της ζωής μας πάνω στον Πλανήτη Γη.
της Ζαζ “Je veux” με τη βοήθεια της καθηγήτριας των γαλλικών κυρίας Μαρίας Καμηλιέρη. Οι μαθητές που συμμετείχαν ήταν οι:
Το τραγούδι μας που διακρίθηκε στον διαγωνισμό, είχε τον τίτλο «
Αφροδίτη Αυγέρου (κιθάρα), Νικηφόρος Ντέμπος ( ηλεκτρική κιθά-
Main dans la main” (Xέρι με χέρι) και οι στίχοι του είχαν ως στόχο
ρα), Δημήτρης Καμπούρογλου ( μπάσο), Παναγιώτης Λιάκος ( ηλε-
[
να δείξουν αυτό το πνεύμα ανεμελιάς αλλά συγχρόνως και ευ-
κτρική κιθάρα), Εύη Συμεωνίδου (τραγούδι), Κατερίνα Θεολογίτου
αισθησίας που χαρακτηρίζει τους νέους σήμερα, απέναντι σε μια
(πιάνο), Αφροδίτη Τσακαλίδου (τραγούδι).
κοινωνία αδιάφορη για τον πλανήτη που υποφέρει αλλά και τους ανθρώπους της που συμπάσχουν.
Main dans la main Je suis né sur une planète, je n’ai pas peur car ma vie est comme une fête et sans douleur Un coup d’oeil au monde autour pourrait être dur Des gens très indifférents au coeur obscur
[# ]
D’ la violence continuelle et sans mesure Dépression et solitude, course sans futur (Refrain) Avec nos larmes, nos peines, nos bouleversements la Terre qui s’ débat, souffre tristement C’est l’ temps d’ agir main dans la main donner sans compte, des copains en cordée retrouver le sourire qui nous manquait tenir le fil d(e)’ nos fausses destinées! Je suis né sur une planète, je n’ai plus peur vivre en choeur est une conquète, une vie meilleure solidaires, non plus complices à cette enfer Aspirer à la justice, (à) la tolérance au respect de toute vie, (à) la bienveillance sans amour, sans paix profonde, (on) n’a plus de chance
[59]
[60]
όδρομος) ελά & Ζεύξιδος(πεζ Café: spirto - 33 Π.Μ όδρομος) g - Ζεύξιδος 6(πεζ • Pasta flora darlin • Social ωφόρος Νίκης 21 • Θερμαϊκός- Λε ρμανού 17 cal - Π. Πατρών Γε Κούσκουρα 2 • Lo Καλλάρη mondo - Στρατηγού & Ζεύξιδος • Allos η 9 • Melia ma - Στρ. Καλλάρ 6 • Don’t tell ma ocolat &Μητρ.Ιωσήφ • Ch - Μητροπόλεως 79 • 4 Ερμής use - Βογατσικού Ικτίνου 4 • Art ho Π.Μελά 19 • ότη 4 • De facto – εστιατόριο – Ρογκ Βαλαωρίτου ίτου 29 • Elvis Partisan - Βαλαωρ 17 • CaΠατρών Γερμανού 31 Other: Core - Π. λαμαριάς • 8,πεζόδρομος Κα marini - Ιμέρας ιστοτέλους ελά 8 • Ιανός - Αρ Fena fresh – Π.Μ ven gallery Β.Όλγας 93 • Se 7 • Seven spot – τικά - Χρυσ. • Αντικατζίδης οπ – Αλ.Σβώλου 45 tooligans οξ.Κορομηλά • Ta Σμύρνης 7 & Πρ ο - Ισάβρων η 5-7 • Kitchen 29 Γεωργίου Θεοχάρ Χρ. Σμύρνης 13 6 • TinT Gallery -
Μπείτε στο
http://issuu.com/kmagazine και διαβάστε το περιοδικό [k] σε ηλεκτρονική μορφή.
www.kalamari.gr