Brief aan mijn jongere zelf

Net voor de herfstvakantie nam Nicolas afscheid als directeur van zijn school. De passie spatte er tot op de laatste vergadering vanaf. Maar twijfel of zijn energie op peil zou blijven, deed hem een evenwichtiger pad kiezen. In zijn tweede week als aanvangsbegeleider schrijft hij zijn toekomstige zelf een brief.

Dag Nicolas

Weet je nog dat je moest wenen op de fiets, op weg naar huis van de scholengroep? Uitzonderlijk emotioneel voor jouw doen. Dolblij was je. Dat ze jou kozen om starters te begeleiden. Dat je op het onbekende terrein van het secundair mocht gaan spelen. Dat de druk van je schouders viel. Tegelijk was je overdonderd, want het ging plots wel erg snel.

Het was tijd om iets anders te gaan doen, dat voelde je al eventjes. De verantwoordelijkheid, de voortdurende veranderingen, kritische ouders en de negativiteit in de media knabbelden aan je energie. Terwijl jij de lat hoog wil. Dat je dit niet nog eens tien jaar kon – of wou – was zeker. Daarvoor wilde je gerust loon inleveren. En nog eens uit je comfortzone treden. Remember de ICT­werkgroep?

“Waarom niet wat minder werken, of ziekteverlof?” opperden sommigen. Maar van een burn­out was (nog) geen sprake. En nee, corona zat er voor niets tussen. Hoewel je codi erkende dat hij je signalen misschien had moeten opmerken, waren de meeste collega­directeurs verrast. Ze feliciteerden je met je beslissing. Moedig vonden ze het.

Je algemeen directeur probeerde je niet te overhalen. Hij kent jou: net als bij elke stap in je carrière, had je ook over deze ongetwijfeld lang nagedacht. Dat wist ook je team, en toch was de schok groot die ochtend in de lerarenkamer. Opnieuw tranen. Ook bij juf Caroline, je raadgever thuis. “Papa zit niet meer op die stoel, hé mama”, zei de jongste toen ze samen langs je bureau liepen. Het zou voor iedereen wennen worden.

Afkicken zelfs voor mij op dit moment, ik geef het toe. Hoe vaak die duim nog afdwaalt naar de mail­app op mijn telefoon! Om dan vast te stellen dat er geen nieuwe berichten zijn. Want ik ben niet meer altijd ‘van wacht’. De knop mag nu af in het weekend. Toch een verademing, voor mezelf en ons gezin. Ik kan weer genieten.

Ga ik ook dingen missen, Nicolas? Blijf ik tevreden zonder ‘de lange termijn’ en ‘het grotere geheel’? Of wil ik binnen de kortste keren weer strategische plannen bedenken terwijl ik het gras afrijd?

Ik vermoed van niet, want ik krijg een zee van tijd om een andere expertise in te zetten: luisteren, ook tussen de lijnen. Mijn mening geven, maar met andere standpunten daarin verwerkt. Het gesprek nooit uit de weg gaan, zonder technieken ‘uit de boekjes’ te gebruiken. Of ik een topcoach word voor de twintig starters onder mijn vleugels, dat weet alleen jij. Ik ben alvast heel leergierig.