Grać Bacha, zawsze grać Bacha! Fryderyk Chopin
Organizator
Fundacja Wspierania Kultury „Magna Res” we współpracy z
Para ą pw. św. Floriana i Wniebowzięcia NMP w Wąchocku oraz
Wojewodą Świętokrzyskim
Dyrektor Generalny
William de Mousson-Romanski Dyrektor Artystyczny
dr Hanna Romanska-Knight Dyrektor ds. Mediów i PR
Sławomir Biel Rzecznik Prasowy
Filip Piestrzeniewicz Tekst
dr Hanna Romanska-Knight Projekt okładki i plakatu festiwalowego
Sebastian Kubica Skład i druk
Tecken.pl
Program Sobota, 2 września 2017, godz. 20.00
Recital fortepianowy
Michał Michalski Bach — Inwencje dwu- i trzygłosowe
sobota, 9 września 2017, godz. 20.00
Recital fortepianowy
Georgijs Osokins Scarlatti — Rameau — Bach
sobota, 16 września 2017, godz. 20.00
Recital klawesynowy
Marek Toporowski Bach — Suity francuskie
sobota, 23 września 2017, godz. 20.00
Recital wiolonczelowy
Mischa Maisky Bach — Suity na wiolonczelę solo
sobota, 30 września 2017, godz. 20.00
Recital skrzypcowy
Bomsori Kim Seiji Okamoto Ysaye — Milstein — Locatelli — Bach
Recital fortepianowy
Michał Michalski sobota, 2 września 2017, godz. 20.00 Johann Sebastian Bach — Inwencje dwugłosowe (BWV 772 – 786) Nr. 1 C-dur, Nr.2 c-moll, Nr. 3 D-dur, Nr. 4 d-moll, Nr. 5 Es-dur, Nr. 6 e-moll, Nr. 7 E-dur, Nr.8 F-dur, Nr. 9 f-moll, Nr. 10 G-dur, Nr. 11 g-moll, Nr. 12 A-dur, Nr. 13 a-moll, Nr. 14 B-dur, Nr. 15 h-moll — Inwencje dwugłosowe (BWV 787 – 801) Nr. 1 C-dur, Nr. 2 c-moll, Nr. 3 D-dur, Nr. 4 d-moll. Nr. 5 Es-dur, Nr. 6 e-moll, Nr. 7 E-dur, Nr. 8 F-dur, Nr. 9 f-moll, Nr. 10 G-dur, Nr. 11 g-moll, Nr. 12 A-dur, Nr. 13 a-moll, Nr. 14 B-dur, Nr. 15 h-moll
4
Inwencje i sinfonie Inwencje i sinfonie (BWV 772–801), znane także jako Inwencje dwu- i trzygłosowe to zbiór trzydziestu krótkich utworów na instrument klawiszowy, zawierający 15 inwencji (dwugłosowych kompozycji kontrapunktycznych) oraz 15 sinfonii (trzygłosowych kompozycji kontrapunktycznych). Zbiór napisany został przez Bacha w 1722 roku dla 12-letniego syna Wilhelma Friedmanna. Zatytułowany pierwotnie Preambula i fantazje, został on poszerzony i poprawiony rok później. Nową wersję przemianowaną na Inwencje dla utworów dwugłosowych oraz Sinfonie dla trzygłosowych uznaje się dziś za obowiązującą w wykonawstwie. Zamysłem zbioru było wprowadzenie ucznia w arkana instrumentu poprzez ukazanie sposobu, w jaki prowadzone są dwa/trzy niezależne głosy.
Inwencje i sinfonie to również osobliwe studium kompozycji ukazujące wielorakość możliwości rozbudowania pojedynczej myśli muzycznej (inwencji–pomysłu) do złożonej konstrukcji polifonicznej. Obie części zbioru obejmują po osiem tonacji durowych i siedem molowych, uszeregowanych w rosnącym porządku gam.
5
Recital fortepianowy
Georgijs Osokins sobota, 9 września 2017, godz. 20.00 Domenico Scarlatti — Sonata d-moll K. 1
Jean Philippe Rameau — Suita G-dur „Nouvelles Suites de Pièces de Clavecin”
Johann Sebastian Bach — Ferruccio Busoni Preludium Chorałowe „Nun komm den Heiden Heiland” Adagio BWV 564 — Chromatyczna Fantazja i Fuga d-moll BWV 903 — Ferruccio Busoni — „Chaconne” z II Partity d-moll na skrzypce solo, BWV 1004
6
Scarlatti i Rameau Giuseppe Domenico Scarlatti (1685 – 1757), kompozytor włoski, syn sławnego Alessandro, przez większość swojego związany był ze służbą na portugalskim i hiszpańskim dworach królewskich. Jego twórczość, tradycyjnie zaliczana do baroku, wywarła duży wpływ na rozwój następującej po nim epoki — Klasycyzmu — i nowego stylu w muzyce. Dorobek kompozytora obejmuje różnorodność form muzycznych, ale dziś znany jest głównie z 555 sonat na instrument klawiszowy (klawesyn lub pianoforte). Wiele z nich opublikowane zostało wiele lat (w ciągu 2,5 wieku) po śmierci kompozytora. Do najwybitniejszych wykonawców i wielbicieli twórczości Domenico Scarlattiego należą takie sławy światowej pianistyki jak Arturo Benedetti Michelangeli, Emil Gilels, czy Władimir Horowitz.
Jean-Philippe Rameau (1683 – 1764), mistrz francuskiej szkoły klawesynu XVIII wieku, zaliczany jest do grona najwybitniejszych kompozytorów francuskich. Dzieło powstałe w 1741 roku, Pièces de clavecin en concert, uważane jest przez wielu muzykologów za szczytowe osiągnięcie francuskiej barokowej muzyki kameralnej.
7
Recital klawesynowy
Marek Toporowski Sobota, 16 września 2017, godz. 20.00 Johann Sebastian Bach — Suity francuskie BWV (812 – 817) Suita d-moll nr 1 (BWV 812) Allemande, Courante, Sarabande, Menuet I/II, Gigue Suita c-moll nr 2 (BWV 813) Allemande, Courante, Sarabande, Air, Menuet, Menuet - Trio), Gigue Suita h-moll nr 3 (BWV 814) Allemande, Courante, Sarabande, Menuet, Trio, Anglaise, Gigue Suita Es-dur nr 4 (BWV 815) Allemande, Courante, Sarabande, Gavotte, Air, Gigue Suita G-dur nr 5 (BWV 816) Allemande, Courante, Sarabande, Gavotte, Bourrée, Loure, Gigue Suita E-dur nr 6 (BWV 817) Allemande, Courante, Sarabande, Gavotte, Polonaise, Bourrée, Menuet, Gigue
8
Suity francuskie Suita [fr. następstwo, kolejność], to forma muzyczna będąca sekwencją miniatur tanecznych (allemande, courante, sarabanda, gigue, passepied, menuet, gawot) i nietanecznych (np. burleska, scherzo, aria, sinfonia) połączonych wspólną tonacją. Po raz pierwszy pojawiła się w muzyce renesansu, rozwinęła w baroku i ostatecznie ukształtowana została przez klawesynistów francuskich. W różnych postaciach przetrwała do XX wieku.
Suity francuskie Johanna Sebastiana Bacha to zbiór sześciu suit, napisanych na clavier (klawesyn lub klawikord) między 1722 a 1725 rokiem, umieszczonych w katalogu dzieł kompozytora jako BWV 812 – 817. Suitom nadano przydomek francuskie, aby odróżnić je od wcześniejszych suit angielskich, ale nazwa ta nie pochodzi od samego kompozytora. Po raz pierwszy występują jako Suity francuskie u Friedricha Wilhelma Marpurga w 1762 roku, a więc 12 lat po śmierci Bacha. Nazwa ta została spopularyzowana przez Johanna Nikolausa Forkela, który w pierwszej biografii kompozytora napisał, że „nazywane są suitami francuskimi, ponieważ napisane zostały w stylu francuskim”. Nie zachował się manuskrypt, który przedstawiałby ostateczną wersję utworów. Ornamentacja w poszczególnych rękopisach różni się zarówno w rodzaju, jak i w obfitości zastosowania.
9
Recital wiolonczelowy
Mischa Maisky sobota, 23 września 2017, godz. 20.00 Johann Sebastian Bach Suity na wiolonczelę solo: — Suita No. 1 G-dur, BWV 1007 Prélude – Allemande – Courante – Sarabande – Menuet I – Menuet II – Menuet I da capo – Gigue — Suita No. 4 Es-dur BWV 1010 Prélude – Allemande – Courante – Sarabande – Bourrée I – Bourrée II – Gigue — Suita No. 5 c-moll BWV 1011 Prélude – Allemande – Courante – Sarabande – Gavotte – Gavotte – Gigue
10
Suity wiolonczelowe Choć przed J. S. Bachem utwory na wiolonczelę solo pisali i inni kompozytorzy, to właśnie 6 Suit (BWV 1007 – 1012) lipskiego kapelmistrza stanowi perfekcyjną realizację i kanon gatunku. Komponowane w latach 1717 – 1723, Suity na wiolonczelę solo nie były znane aż do początku XX wieku, kiedy to odkrył je przypadkiem w Barcelonie 13-letni Pablo Casals. On też był ich pierwszym współczesnym wykonawcą. Bogate możliwości techniczne i wyrazowe, niska skala nadająca brzmieniu ciepłą, szlachetną barwę sprawiają, że wiolonczela uważana jest dziś za „arystokratkę instrumentów”. Ale w czasach Bacha była przede wszystkim „narzędziem” do wydobywania dźwięków, do tworzenia muzyki. Podlegała rozmaitym modyfikacjom, ulepszeniom technicznym, zmienny był też sposób gry. Różne odmiany i wielkości XVIII-wiecznych instrumentów smyczkowych świadczą o tym, że nie istniało wyraźne rozgraniczenie między skrzypcami, altówką i wiolonczelą.
W takiej rzeczywistości Johann Sebastian Bach komponował swoje Suity wiolonczelowe. Nie tylko więc stosował skordaturę, czyli praktykę przestrajania strun (V Suita), ale też zmieniał ich liczbę. VI Suita przeznaczona była na wiolonczelę pięciostrunową — z jedną struną dodatkową w wysokim rejestrze. W praktyce barokowej grano na violoncello da spalla, tzn. instrument nie był trzymany między nogami, lecz zawieszony na ramieniu jak gitara (wł. da spalla — barkowa). Przypuszczalnie tak właśnie Suity wiolonczelowe Bacha mogły być grane w baroku. Dziś suity wykonywane są przeważnie na czterech strunach, co podnosi trudność wykonawczą.
11
Recital skrzypcowy
Bomsori Kim, Seiji Okamoto sobota, 23 września 2017, godz. 20.00 Bomsori Kim
Johann Sebastian Bach — Sonata No. 1 g-moll na skrzypce solo, BWV 1001 Adagio – Fuga – Sicilliana – Presto
Eugène Ysaye — Sonata nr 3 „Ballada”
Nathan Milstein — Paganiniana Seiji Okamoto
Pietro Locatelli — „L'arte del Violino” – Kaprysy
Johann Sebastian Bach — Partita No. 2, d-moll na skrzypce solo, BWV 1004 Allemande – Courante – Sarabande – Gigue – Chaconne
12
Sonaty i partity Sonaty i partity na skrzypce solo (BWV 1001 – 1006) to zbiór sześciu utworów Johanna Sebastiana Bacha, ukończony w 1720 roku. Po wielu latach zapomnienia, opublikowany został po raz pierwszy w 1802 roku przez Nikolausa Simrocka i rozpowszechniony przez wybitnego skrzypka węgierskiego Josepha Joachima (1831 – 1907). Uważane przez kolejne pokolenia kompozytorów, m.in. Eugène Ysaÿe'a i Béla Bartóka za archetypy utworów skrzypcowych, Sonaty i Partity stanowią dziś istotną część repertuaru skrzypcowego. Eugène Ysaÿe (1858 – 1931), kompozytor i skrzypek belgijski, w latach 1886 – 1897 był profesorem konserwatorium w Brukseli. Był uczniem m.in. Henryka Wieniawskiego. Z jego licznych kompozycji skrzypcowych dziś najbardziej znane jest Sześć sonat na skrzypce solo. Każda z nich zadedykowana została jednemu z wielkich skrzypków. Sonata nr 3 zwana także Balladą poświęcona została Gerorge Enescu (1881 – 1955) — rumuńskiemu kompozytorowi, skrzypkowi, pianiście, dyrygentowi i pedagogowi, jednemu z najważniejszych postaci świata muzycznego I-szej połowy XX wieku.
Nathan Mironovich Milstein (1903 – 1992), amerykański skrzypek, uczeń Ysaÿe'a, jeden z najwybitniejszych skrzypków XX wieku, znany był ze swoich interpretacji utworów skrzypcowych Bacha i utworów okresu romantyzmu. Był również kompozytorem. Jednym z jego najbardziej znanych dzieł jest Paganiniana, zbiór utworów na różne tematy z twórczości Niccolò Paganiniego. Pietro Locatelli (1695 – 1764), włoski kompozytor barokowy, wirtuoz skrzypiec, jako dziecko studiował grę na skrzypcach w Rzymie pod kierunkiem Corellego. W 1729 roku przeniósł się do Amsterdamu, gdzie pozostał do końca życia. Był wirtuozem gry na skrzypcach — niektóre napisane przez niego utwory miały tak wielki stopień trudności, że w jego czasach praktycznie tylko on sam był je w stanie wykonać. L'arte del violino to dwanaście utworów napisanych na solo skrzypce, struny i basso continuo, wydanych w 1733 roku, jako trzeci opus kompozytora. Wirtuozowski styl i artyzm utworów wywarły duży wpływ na grę skrzypcową w XVIII wieku i utwierdzając reputację Locatelliego jako pioniera nowoczesnej techniki skrzypcowej.
13
Wąchock. Między historią, humorem a muzyką W Polsce są tylko trzy miasta na
skanalizowane. Każdemu przyjezdne-
turyści mogą zwiedzić miasteczko
literę „W”, których nazwy są znane wszystkim Polakom — Warszawa, Wrocław oraz Wąchock. Oprócz powyższego podobieństwa łączy je jeszcze jedna istotna idea — w każdym z nich rokrocz-
mu oferuje stale rozwijającą się in-
i okolice. Zainteresowani aktywnym wypoczynkiem skorzystają z licznych szlaków rowerowych i pieszych, których gęsta sieć pokrywa obszar całej gminy. Niewątpliwą atrakcją jest zlokalizo-
frastrukturę sportową, rekreacyjną i turystyczną, a tym, którzy szukają miejsca, gdzie chcieliby osiąść
na dłużej, możliwość zanurzenia się w idei „slow city”. nie odbywają się wspaniałe spoDzięki założonemu w 1179 roku opactkania muzyczne, podczas których twu cysterskiemu wokół klasztoru uczestnicy mają okazję podziwiać wyrosła osada, której w roku 1454 król światowej sławy artystów. Kazimierz Jagiellończyk nadał prawa
tenisowy, siłownię zewnętrzną, plac
Kolejna edycja Międzynarodowego Festiwalu „Muzyka w Opactwie” będzie wspaniałą okazją do spotkania w murach Opactwa Cystersów założonego przez biskupa krakowskiego Gedeona
zabaw dla maluchów, skatepark z najgłębszym bowlem w Polsce oraz imponujący pumptruck. Całość oferty uzupełniają wypożyczalnie sprzętu wodnego, rowerów, gastronomia oraz
miejskie. Splądrowane przez Tatarów w XIII wieku i przez Węgrów księcia Rakoczego w czasie potopu szwedz-
wany obok wąchockiego zalewu nowy park rekreacyjno-sportowy, który oferuje boiska sportowe, plażowe i kort
kiego miasto stało się podczas powstania styczniowego „Rzeczpow 1179 roku. Tak jak w latach poprzed- spolitą Wąchocką”, a podczas II wojny nich, Szanownych Gości czeka muzycz- światowej ostoją dla partyzantów na uczta przygotowana przez przedArmii Krajowej. stawicieli Fundacji Wspierania Niewątpliwe perłą wąchockich oraz
oferowanych podczas cyklicznych
Kultury „Magna Res” — Panią Hannę Romańską-Knight oraz Pana Williama de Mousson-Romańskiego. Oprócz zaproszenia do udziału w kulturalnym wydarzeniu zachęcamy
imprez — Turnieju Sołtysów, PolandBike Maratonu, Marszobiegu Wykus '43, pikniku archeologicznego Rydno czy koncertów muzyki klasycznej podczas Festiwalu „Muzyka w Opactwie”.
europejskich zabytków jest XII-wieczne opactwo, które w swej znaczącej części prezentuje nie zmienione
oczywiście jedyny w Polsce pomnik słynnego sołtysa. Warto również skorzystać z atrakcji
wątpliwie interesującym — miastecz-
od XIII wieku wnętrza: kapitularz, fraternię, karcer i refektarz. Wspaniale prezentuje się kościół z bogatą polichromią z połowy XVIII wieku. W klasztornych krużgankach spoczy-
corocznie we wrześniu. Do Wąchocka
ku. Położone na obrzeżach Puszczy
wa krypta z prochami Jana Piwnika
zapraszamy codziennie.
Świętokrzyskiej w dolinie rzeki Kamiennej miasto jest w 100% zgazyfikowane, zwodociągowane oraz
„Ponurego" — legendarnego dowódcy
Do zobaczenia!
serdecznie do odwiedzenia Wąchocka i dłuższego pozostania w tym — nie-
partyzanckiego Armii Krajowej. Oprócz monumentalnego opactwa
Międzynarodowy Festiwal Muzyka w Opactwie odbywa się w Wąchocku
Wykonawcy
Michał Michalski
Michał Michalski urodził się w 1994 roku we Wrocławiu. Obecnie jest studentem Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w klasie fortepianu profesora Pawła Zawadzkiego. Jest laureatem wielu nagród, m.in.: I nagroda na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym w Livorno (2017), I nagroda na Ogólnopolskim Konkursie Pianistycznym o Stypendium Fundacji Yamaha (2014), II nagroda w kategorii Grand Prix na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym Ville de Gagny w Paryżu (2013), I nagroda na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym Simone Delbert-Fevrier w Nicei (2010), I nagroda na VI Ogólnopolskim Forum Młodych Instrumentalistów „Z muzyką Fryderyka Chopina” w Rybniku (2010), I nagroda na XV Ogólnopolskim Turnieju Pianistycznym im. Haliny Czerny-Stefańskiej w Żaganiu (2010) oraz I nagroda oraz Nagroda Główna na VII Międzynarodowym Polsko-Niemieckim Konkursie Pianistycznym w Görlitz/Zgorzelcu (2008).
Michał Michalski prowadzi ożywioną działalność koncertową w Polsce i zagranicą. Swoje umiejętności artystyczne prezentował m.in. na 71. Międzynarodowym Festiwalu Chopinowskim w Dusznikach-Zdroju, Festiwalu „Wieczory Chopinowskie na Okólniku” organizowanym przez Uniwersytet Muzyczny im. Fryderyka Chopina w Warszawie, VIII Międzynarodowym Festiwalu Mozart nacht und tag w Turynie, VII Międzynarodowym Festiwalu Muzycznym Sacrum non profanum w Trzęsaczu oraz Muzeum Fryderyka Chopina w Warszawie w ramach cyklu koncertów „Młode Talenty” organizowanego przez Narodowy Instytut Fryderyka Chopina w Bibliotece Polskiej w Paryżu. W listopadzie 2015 roku nakładem wydawnictwa JB Records ukazał się debiutancki album fonograficzny pianisty „Michał Michalski – Piano Recital”. Artysta został uhonorowany wielokrotnie Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Prezydenta Miasta Wrocławia oraz Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci. W 2016 roku został objęty programem Promo-cji Młodych Talentów Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina.
`7
Georgijs Osokins
Georgijs Osokins jest finalistą XVII Międzynarodowego Konkursu im. Fryderyka Chopina w Warszawie w 2015 roku oraz ulubieńcem publiczności konkursowej. Urodził się 25 kwietnia 1995 roku w Rydze. Naukę gry na fortepianie rozpoczął w wieku pięciu lat, a na estradzie zadebiutował jako dziesięciolatek wykonaniem Koncertu d-moll KV 466 Mozarta z towarzyszeniem Narodowej Orkiestry Łotewskiej. Studiuje pod kierunkiem Sergejsa Osokinsa, od 2009 roku pobiera też prywatne lekcje u Mikhaila Voskresenskiego. Od września 2015 roku kontynuuje naukę w Juilliard School of Music. Jest zwycięzcą IX Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego dla Młodych Pianistów w Moskwie (2014), Konkursu Skriabinowskiego w Paryżu (2009) oraz Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego w Jurmale (Łotwa 2010). Zdobył też specjalną nagrodę za wykonanie utworu Fryderyka Chopina w Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym Rina Sala Gallo
w Monzy (Włochy). Koncertował m.in. z Lwowską Orkiestrą Symfoniczną, Orkiestrą Amber z Lipawy, Narodową Orkiestrą Armenii, Orkiestrą Kameralną „Wratislavia”. Pianista doceniany jest nagrodami i występami na międzynarodowych festiwalach, wyróżniony został też nagrodą Ministra Kultury Łotwy. Uczestniczył w kursach mistrzowskich Dmitrija Bashkirova, Siergieja Babayana, Bernda Goetzke, Georga Friedricha Schencka i Einara Steena-Nokleberga. Po Konkursie Chopinowskim w Warszawie wystąpił już w Polsce wielokrotnie, m.in. w nowej Sali NOSPR w Katowicach, w Filharmonii Szczecińskiej, z Orkiestrą Kameralna Polskiego Radia „Amadeus” w Poznaniu pd. Agnieszki Duczmal oraz z recitalem dla Radia Gdańsk.
19
Marek Toporowski
Marek Toporowski wirtuoz-klawesynista, harmonijnie łączy w swojej działalności różne, często pozornie odległe obszary muzyki. Jest cenionym solistą – klawesynistą i organistą, kameralistą i dyrygentem. Jego zainteresowania klawiszowe wciąż poszerzają się o nowe obszary; koncertuje również na klawikordzie, historycznych fortepianach oraz organach Hammonda. Studia ukończył w Akademii Muzycznej w Warszawie (organy — Józef Serafin, klawesyn — Leszek Kędracki). Następnie doskonalił swe umiejętności we Francji (Strasbourg), Niemczech (Saarbrücken) i Holandii (Amsterdam), pracując pod kierunkiem Aline Zylberajch i Boba van Asperena (klawesyn) oraz Daniela Rotha (organy). Otrzymał Pierwsze Nagrody Konserwatorium w Strasbourgu w dziedzinie organów i klawesynu oraz Dyplom Koncertowy Musikhochschule des Saarlandes (organy). Wiele zawdzięcza również kontaktowi ze znakomitym pianistą — Kajetanem Mochtakiem. Jest laureatem I nagrody I Ogólnopolskiego Konkursu Klawesy-
nowego im. Wandy Landowskiej w Krakowie (1985). W roku 1991 utworzył specjalizujący się w historycznym wykonawstwie zespół Concerto Polacco. Zainicjował w Warszawie regularny cykl koncertów muzyki oratoryjnej wykonywanej zgodnie z historyczną praktyką wykonawczą. Wiele utworów muzyki staropolskiej zostało po raz pierwszy wykonanych bądź nagranych pod jego batutą (opera „Agatka” J. D. Hollanda, oratorium „Christiani poenitentes ad sepulchrum Domini” J. T. Żebrowskiego, utwory Wronowicza, Cichoszewskiego i in.). Czterokrotnie otrzymywał Nagrodę Fryderyka, a wiele innych płyt otrzymywało nominacje do tej nagrody. Od 20 lat współorganizuje letni Kurs Interpretacji Muzyki Organowej w Koszalinie. Jest twórcą „Śląskiego Centrum Ochrony Instrumentów Klawiszowych — Fortepianarium”. Koncertuje w Polsce i za granicą, dokonał kilkudziesięciu nagrań płytowych w Polsce, Niemczech i we Francji. Jako profesor prowadzi klasę klawesynu w Akademii Muzycznej w Katowicach, gdzie pełni również funkcję kierownika Katedry Klawesynu i Historycznych Praktyk Wykonawczych.
21
Mischa Maisky
Mischa Maisky urodził się w 1948 roku w Rydze. Początkowo uczył się w tamtejszym konserwatorium, a następnie w Leningradzie, gdzie w wieku 17 lat wygrał krajowy konkurs młodych wiolonczelistów. Rok później, w 1966 roku, został zwycięzcą Międzynarodowego Konkursu im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie i podjął studia pod kierunkiem Mścisława Rostropowicza. W tym samym czasie Mischa Maisky rozpoczął aktywne życie koncertowe na terenie byłego Związku Radzieckiego. Po represjach i spędzeniu w radzieckim więzieniu półtora roku, w 1972 roku artysta wyemigrował do Izraela, gdzie jego siostra osiedliła się już wiele lat wcześniej. W następnym — 1973 roku zwyciężył w Międzynarodowym Konkursie Wiolonczelowym im. Gaspara Cassado we Florencji, a później, w tym samym roku zadebiutował w Carnegie Hall z Orkiestrą Symfoniczną z Pittsburga pod dyrekcją Williama Steiberga. Po tym nowojorskim koncercie jego wielbiciel pragnący zachować
anonimowość podarował Maiskiemu wiolonczelę Montagnana z XVIII w., na której artysta gra do dzisiaj. W roku 1979 Mischa Maisky przez wiele miesięcy studiował u Gregora Piatigorsky'ego, stając się w ten sposób ostatnim studentem wielkiego mistrza i jedynym wiolonczelistą, który uczył się zarówno u Piatigorsky'ego i Rostropowicza. Od 1975 roku Maisky koncertuje na wszystkich kontynentach. Wyjątkowe umiłowanie muzyki kameralnej zawiodło go na Festiwal Gidona Kremera do Lockenhaus, gdzie bywa stałym gościem, często występując także z Marthą Argerich. W 1995 roku, po 23 latach nieobecności, powrócił do Moskwy, aby wystąpić (i dokonać nagrania dla Deutsche Grammophon) na koncercie poświęconym muzyce Prokofiewa i Miaskowskiego (Rosyjską Orkiestrą Narodową dyrygował Michaił Pletniow). W Polsce wystąpił po raz pierwszy w 1993 roku biorąc udział w koncercie z okazji 25-lecia Orkiestry Kameralnej Amadeus. Mischa Maisky od wielu lat jest wyłącznym artystą Deutsche Grammophon, dla której nagrał już kilkanaście płyt.
23
Bomsori Kim Seiji Okamoto
Bomsori Kim (ur. 1989 r.), skrzypaczka południowo-koreańska, ukończyła Seoul National University, gdzie studiowała pod kierunkiem Y. U. Kim. Obecnie studiuje w nowojorskiej Juilliard School w klasie S. Rosenberg i R. Copesa. Odnosiła sukcesy w znaczących konkursach międzynarodowych, m.in. w 15. Międzynarodowym Konkursie im. P. Czajkowskiego (V nagroda), w Konkursie im. Królowej Elżbiety (laureatka). W 2013 roku wygrała 62. Międzynarodowy Konkurs Muzyczny ARD w Monachium, a w 2012 roku została laureatką hanowerskiego Konkursu Skrzypcowego im. J. Joachima. Występowała w prestiżowych salach koncertowych u boku wybitnych artystów takich jak: Andrey Boreyko, Marin Alsop, Hannu Lintu, Christopher Lee, i inni. Artystka jest laureatką drugiej nagrody ex aequo (z Sejii Okamoto) 15. Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego (2016) w Poznaniu. Gra na skrzypcach Joannesa Baptisty Guadagniniego, Turyn 1774, wypożyczonych przez azjatycki Bank Instrumentów Kumho.
Sejii Okamaoto, urodzony w Japonii w 1994 roku, rozpoczął naukę gry na skrzypcach już w 3. roku życia. W 2014 roku, jako pierwszy spośród skrzypków pochodzenia azjatyckiego, zdobył I nagrodę w 19. Międzynarodowym Konkursie im. J. S. Bacha w Lipsku. Jest też laureatem I nagrody 60. Konkursu Muzycznego Studentów Japońskich (Tokio), II nagrody i nagrody specjalnej Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Canettiego (Włochy 2009) i innych. Studiował pod kierunkiem: K. Nakazawy, K. Sawy, G. Pouleta, P. Amoyala oraz H. Zacka. Uczestniczył w kursach prowadzonych przez uznanych pedagogów, m.in.: P. Vernikova, O. Krysę, R. Pasquiera, R. Daugareila i innych. Obecnie studiuje w tokijskim Uniwersytecie Sztuki. Koncertował oraz grał recitale nie tylko w Japonii, ale również w: Niemczech, Austrii, we Włoszech, Chorwacji, USA oraz w Korei Południowej. Artysta jest laureatem drugiej nagrody ex aequo (z Bomsori Kim) 15. Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego (2016) w Poznaniu. Gra na instrumencie Januariusa Gagliano, Włochy 1754 (użyczony przez Nippon Violin Co.).
25
Fundacja Wspierania Kultury „Magna Res” pragnie podziękować:
Sponsorom i Darczyńcom za do nansowanie
Panu
Wiktorowi Zajkiewiczowi za udział i pomoc w organizacji festiwalu
Pani
Marii Leźnickiej-Książkiewicz za nieustające wsparcie i pomoc w oprawie
Dziękujemy szczególnie ciepło
Ojcu Eugeniuszowi Opatowi Wąchockiemu i całej
Społeczności Zakonnej za otwarcie murów Opactwa dla festiwalu, życzliwość i pomoc w jego realizacji
Historic interiors revival & restoration
Partnerzy medialni: