Kerala Naadam 2018

KERALA NAADAM 2018 A L I T E R A R Y P U B L I C AT I O N FROM SYDNEY

Life is blissful

in the domain of Arts

സന്ദേശം

1

EDITORIAL BOARD

JACOB THOMAS

Dr. AVANISH PANIKKAR

Dr. T. C. GEORGE

SUB EDITOR

TREASURER

Dr. PARAMESWARAN PILLAI

SANTHOSH JOSEPH

SHINOJ KALYADAN

CHIEF EDITOR

BOARD MEMBER

BOARD MEMBER

COVER PAINTING: SHEEJA

ILLUSTRATIONS:

GOVINDAN

RANJITH RAGHUPATHY

2

BOARD MEMBER

MAGAZINE DESIGN:

BINU VARGHESE

Dr. ANAND ANTONY PUBLIC OFFICER

BINU VARGHESE BOARD MEMBER

പത്രാധിപക്കുറിപ്പ് ക

ഴിഞ്ഞ ഒരു നൂറ്റാണ്ടിൽ കേരളം കണ്ട ഏറ്റവും ഭീകരമായ ജലപ്രളയത്തിന്റെ കെടുതികളെ നേരിടാൻ കേരളത്തിലും ല�ോകമെമ്പാടുമുള്ള മലയാളികൾ മതത്തിനും ജാതിയ്ക്കും അതീതമായി നിലക�ൊണ്ടത് നാം അഭിമാനത്തോടെ സ്മരിക്കേണ്ടതാണ്. പക്ഷെ, പ്രളയാനന്തര കേരളത്തിൽ നാം ഇന്ന് കാണുകയും കേൾക്കുകയും ചെയ്യുന്ന പല കാര്യങ്ങളും രാജ്യസ്നേഹിയായ ഏത�ൊരു ശരാശരി മലയാളിയെയും ലജ്ജിപ്പിക്കുന്നവയാണ്. മതവും ജാതിയും ജനാധിപത്യ മൂല്യങ്ങളും കൂട്ടിക്കുഴച്ചുള്ള വാദപ്രതിവാദങ്ങൾ, സമരങ്ങൾ, മാധ്യമ വിചാരണകൾ എന്നിവക്കൊപ്പം മതവികാരം ഇളക്കിവിട്ട് ജനങ്ങളെ തമ്മിലടിപ്പിച്ചുക�ൊണ്ടിരിക്കുന്ന രാഷ്ട്രീയ നേതൃത്വങ്ങൾ. പ്രളയം മനുഷ്യനിർമ്മിതമായിരുന്നു എന്ന കണ്ടെത്തലുകൾ, ആര�ോപണപ്രത്യാര�ോപണങ്ങൾ; ദുരിതാശ്വാസ നിധി വഴിവിട്ടു ചിലവാക്കുന്നു എന്നും മറ്റുമുള്ള ആര�ോപങ്ങൾ; അങ്ങനെ പ�ോകുന്നു അവ. പണ്ട് സ്വാമി വിവേകാനന്ദൻ പറഞ്ഞ ‘ഭ്രാന്താലയം’ എന്ന അവസ്ഥയിലേക്ക് നമ്മുടെ ജന്മനാട് പിന്നോട്ട് ഗമിക്കുകയാണ�ോ എന്ന് സന്ദേഹിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. മതത്തിന്റേയും ജാതിയുടെയും ഇടുങ്ങിയ അതിർവരമ്പുകൾ മനുഷ്യ മനസ്സുകളെ വേർതിരിച്ച് കാലുഷ്യം നിറയ്ക്കുന്നു. ഈ അവസ്ഥ മാറിയാലേ നമ്മുടെ നാട് രക്ഷപ്പെടുകയുള്ളു. ഓസ്ട്രേലിയൻ മലയാളികളുടെ ഇടയിൽ പ�ോലും രൂപപ്പെട്ടു വരുന്ന മതത്തിന്റെയും ജാതിയുടെയും അടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള വേർതിരിവുകൾ ആശങ്ക ഉളവാക്കുന്നവയാണ്. അപകടകരമായ ഇത്തരം പ്രവണതകൾക്കെതിരെ മതേതര വാദികൾ ജാഗ്രത പുലർത്തേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. കേരളനാദം അതിന്റെ ഉത്ഭവം മുതൽ തന്നെ അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനും ആവിഷ്കാര സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനുമുള്ള വേദി ആയിരുന്നു. ആവിഷ്കാര സ്വാതന്ത്ര്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള സിമ്പോസിയം ഉൾപ്പടെ ഈ ലക്കം കേരളനാദത്തിലെ പല സാഹിത്യ രചനകളും വിമർശനങ്ങൾക്കും എതിർപ്പുകൾക്കുമ�ൊക്കെ ഇടനൽകുന്നവയായിരിക്കാം. വിമർശനങ്ങളെയും എതിർപ്പുകളേയും അവധാനതയ�ോടെ നേരിടുവാനുള്ള ആർജ്ജവം കേരളനാദം പ്രവർത്തകർക്കുണ്ട്. എല്ലാവരെയും എല്ലാക്കാലത്തും തൃപ്തിപ്പെടുത്തുന്ന രചനകൾ മാത്രം പ്രസിദ്ധീകരിക്കുക എന്നതല്ല, വാണിജ്യ താല്പര്യങ്ങൾ ലവലേശമില്ലാത്ത കേരളനാദമെന്ന ഈ നിഷ്‌പക്ഷ മാധ്യമ പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ പ്രവർത്തന രീതി. എന്ത് പ്രസിദ്ധീകരിക്കണമെന്നു തീരുമാനിക്കാനുള്ള അവകാശം പത്രാധിപസമിതിയിൽ പൂർണ്ണമായും നിക്ഷിപ്തമാണ്. വിമർശനങ്ങളെയും എതിർപ്പുകളെയും ഭയന്ന്, ജനാധിപത്യത്തിന്റ നെടുംതുണായ മാധ്യമ സ്വാതന്ത്ര്യം അടിയറ വയ്ക്കുവാൻ ഞങ്ങൾ തയ്യാറല്ല. സമുഹ നന്മയ്ക്കും, സത്യത്തിനും നീതിയ്ക്കുമായി സാഹിതീയ പ്രവർത്തനങ്ങൾ ഉപയ�ോഗിക്കുക എന്ന മൗലികമായ കർത്തവ്യം ഞങ്ങൾ നിർഭയമായി നിർവ്വഹിച്ചുക�ൊണ്ടേയിരിക്കും. സിഡ്നിയിലും പ്രാന്തപ്രദേശങ്ങളിലുമെന്നപ�ോലെ ഓസ്ട്രേലിയയിലെമ്പാടും വിജയകരമായി പ്രവർത്തിച്ചു വരുന്ന മലയാള പഠന കേന്ദ്രങ്ങൾ, മലയാള ഗ്രന്ഥങ്ങളുടെ വലിയ ശേഖരത്തോടെ പലയിടങ്ങളിലായി പ്രവർത്തിച്ചു വരുന്ന ഗ്രന്ഥശാലകൾ തുടങ്ങിയവ, ഓസ്ട്രേലിയൻ മലയാളികളുടെ ഭാഷാ സ്നേഹത്തിന്റെയും പ്രതിബദ്ധതയുടെയും പ്രതീകങ്ങളാണ്. കേരളനാദം പത്രാധിപ സമിതി അംഗമായ ആനന്ദ് ആന്റണി, മെൽബണിലെ എഴുത്തുകാരായ ബെനില അംബിക, ജ�ോണി മറ്റം എന്നിവരുടെ പുസ്തകങ്ങളുടെയും, സന്തോഷ് ജ�ോസഫ് എഡിറ്റ് ചെയ്ത എം എൻ കാരശ്ശേരിയുടെ ഓസ്ട്രേലിയൻ പ്രഭാഷണ സമാഹാരത്തിന്റെയും പ്രകാശനം ഓസ്ട്രേലിയൻ മലയാളികൾക്ക് അഭിമാനിക്കാൻ വക നൽകുന്നു. ഇത്തരം സംരംഭങ്ങളിലെല്ലാം തന്നെ, കേരളനാദം പ്രവർത്തകരുടെ പിന്തുണയും പങ്കാളിത്തവും ഉണ്ടെന്ന കാര്യം ഇത്തരുണത്തിൽ പ്രസ്താവ്യമാണ്. കഴിഞ്ഞ ഏതാനും ലക്കങ്ങളിലെന്നതുപ�ോലെ കേരളനാദം 2018-ലെ പതിപ്പിലും മലയാള വിഭാഗത്തിന് കൂടുതൽ പ്രാധാന്യം നൽകിയിട്ടുണ്ട്. ഓസ്ട്രേലിയൻ മലയാളി സമുഹങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള പുതിയ എഴുത്തുകാരുടെ കൂടുതൽ രചനകൾ ഉൾക്കൊള്ളിക്കുവാൻ ഞങ്ങൾ പരമാവധി ശ്രമിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇംഗ്ലീഷ് വിഭാഗം താരതമ്യേന ചെറുതാണെങ്കിലും നിലവാരത്തിന്റെ കാര്യത്തിൽ വിട്ടുവീഴ്ച ചെയ്തിട്ടില്ല.

2001-ൽ കേരളനാദം ആരംഭിച്ച കാലം മുതൽ ഞങ്ങളെ സാമ്പത്തികമായി പിന്തുണയ്ക്കുകയും പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഉദാരമതികളായ പ്രായ�ോജകര�ോടുള്ള നിസ്സീമമായ നന്ദി രേഖപ്പെടുത്തുവാൻ ഞാൻ ഈ അവസരം ഉപയ�ോഗിക്കുന്നു. ഓസ്ട്രേലിയൻ മലയാളി സമൂഹത്തിൽ അംഗീകരിക്കപ്പെട്ട മാധ്യമ പ്രസ്ഥാനമായി വളർന്നു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്ന കേരളനാദത്തിന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട വായനക്കാര�ോടുള്ള പത്രാധിപ സമിതിയുടെ നന്ദിയും സ്നേഹവും അറിയിച്ചുക�ൊള്ളുന്നു. ഭാഷയെയും സാഹിത്യത്തെയും സ്നേഹിക്കുന്ന എല്ലാ അനുവാചകർക്കും ആസ്വാദ്യകരമായ വായനാനുഭവം വാഗ്ദാനം ചെയ്തുക�ൊണ്ട് കേരളനാദം 2018, പ്രിയപ്പെട്ട മലയാളി സമൂഹത്തിന് സ്നേഹപൂർവം സമർപ്പിക്കുന്നു. വരും കാലങ്ങളിലും നിങ്ങളുടെയെല്ലാം പ്രോത്സാഹനവും സഹകരണവും പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു. എല്ലാവർക്കും സമാധാനവും സന്തോഷവും നിറഞ്ഞ ക്രിസ്തുമസിന്റെയും െഎശ്വര്യ സമ്പൂർണ്ണമായ പുതുവത്സരത്തിന്റെയും ഊഷ്മളമായ ആശംസകൾ നേരുന്നു. സ്നേഹാദരങ്ങള�ോടെ,

ജേക്കബ് ത�ോമസ് (മുഖ്യ പത്രാധിപർ)

3

Contents SYMPOSIUM

Freedom of Speech & Expression:

with special reference to Australia & India Introduction......................................................................Jacob Thomas (Chief Editor)............................ 7 അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യവും നമ്മളും........................................... സക്കറിയ........................................................... 8 Freedom to Speak or Liberty to Offend?.......................Dr. A S M Sajeev................................................. 9 Freedom of Speech: How Sacred and Fundamental is it?...............................Dr. Anand Antony............................................ 11 ആവിഷ്കാര സ്വാതന്ത്ര്യവും അസഹിഷ്ണുതാ ബ�ോധവും................സന്തോഷ് ജ�ോസഫ്........................................ 13 Freedom of expression? A grey area exists!..................Resmi Krishnan................................................ 14

KERALA NAADAM: A LITERARY PUBLICATION Published From: Sydney, Australia Year of Publication: 2018 Printed and Published by: Jacob Thomas (Chief Editor) on behalf of Australian Kerala Naadam Inc. (For Private Circulation Only, Not for Sale) Printed at: Bullprint, Northmead NSW 2152 Disclaimer: Kerala Naadam is not responsible for the views and opinions expressed by the individual authors contributing to this magazine. E&OE.

4

Contents ENGLISH SECTION FEATURE The Power of Compassion.................................................... Sudha Kumar......................................................25 Monsoon Memories............................................................... Susie Abraham...................................................30 Homosexuality and India..................................................... Mittu Gopalan....................................................34 Science = Doing = Thinking................................................ Dr. T C George...................................................37 Legends - A Study of Human Psychology & Society........ Vikas Varrier......................................................42 Meaningful Relationship...................................................... Leena Mercy........................................................49

STORY Monsoon Rain.......................................................................... Dr. Anne Benjamin...........................................28 The Impossible Knife of Fear.............................................. Aysha Faisal (yr 9 student)...............................33 The Wives of Bath.................................................................... Dr. Anne Benjamin...........................................40 Bitter-Sweet Chocolate.......................................................... Safa Rashid (yr 12 student)..............................44

POEM To the writer.............................................................................. Lalitha Gouri......................................................27 Forgiveness................................................................................ Afrah Choorapulakkal (yr 10 student)..........32 May I have a name?................................................................. Dr. Deepa Chandran Ram...............................36 Chocolate................................................................................... Dyuthi Anoop (yr 5 student)............................39

ARTICLES INVITED The main aim of this publication is to encourage, promote and foster the inherent literary talents of Sydney Malayalees and to cater to the literary and related artistic needs of our community.

This is purely a literary, not-for-profit venture.

We are planning to publish the next issue of “Kerala Naadam� in December 2019.

Literary contributions in Malayalam and English such as Articles, Poems, Short Stories, Inspirational anecdotes, Satires etc., and related artistic materials, like Cartoons and Drawings, on topics of interest from various age groups are solicited.

Please send your literary and artistic contributions to: keralanaadam@gmail.com

5

ഉള്ളടക്കം മ ല യ ാള വിഭ ാ ഗം ലേഖനം ഓസ്ട്രേലിയൻ മലയാളിയുടെ സ്വത്വ ബ�ോധം.................................... നിർമൽ ജ�ോയ്. ..................................... 59 വിദ്യാധരൻ - ചന്ദനം മണക്കുന്ന ഗാനങ്ങളുടെ ശില്പി. ....................... ജെയിംസ് ചാക്കോ..................................68 ഇന്ത്യൻ-ഓസ്ട്രേലിയൻ മാധ്യമ വിചാരം: ഒരു താരതമ്യ വിശകലനം. ............................................................. സൽവി മനീഷ്. ..................................... 74 മനുഷ്യർ ദൈവങ്ങളായി അവതരിച്ച പ്രളയദിനങ്ങളേ നന്ദി................ ബാബു സെബാസ്റ്റ്യൻ.............................. 84

കഥ ദേശാന്തരഗമനം............................................................................. സതീഷ് ഹരിപ്പാട്................................... 61 അനുരാഗി........................................................................................ ഷൈനി ജേക്കബ് ബെഞ്ചമിൻ................. 70 മേഘാവൃതം..................................................................................... സത്യരാജ്...............................................78 ഗ�ോൾബൺ.................................................................................... ഷാജി................................................... 101 ക�ൊച്ചുത്രേസ്യ................................................................................. ജ�ോർജ് വിൽസൺ................................105 ന്യൂ ജനറേഷൻ................................................................................ മാടമ്പ് വാസുദേവൻ.................................113 സ്വർഗ്ഗം നഷ്ടപ്പെട്ടവർ (മിനിക്കഥ).................................................... ഷിന�ോജ് കല്ല്യാടൻ............................... 117 പാഠം ഒന്ന് - ജീവിതം...................................................................... റെയ്മോൾ................................................118

ഓർമ്മക്കുറിപ്പ് സമാന്തരങ്ങൾ................................................................................. ഗിൽബർട്ട്. ............................................ 90 മഴയ�ോർമ്മകൾ... ഒരു ചെറുകുറിപ്പ്. .................................................. ജിതേഷ് പ�ൊയിലൂർ............................... 99

പുസ്തക പരിചയം 'ഏറ്റവും സന്തോഷവാനായ അഭയാർത്ഥി'. ...................................... ജേക്കബ് ത�ോമസ്.................................. 96

കവിത മരണപത്രം..................................................................................... കാവാലം ജയകൃഷ്ണൻ............................... 67 ഞാൻ പഠിക്കേണ്ട പാഠങ്ങൾ........................................................... ബെനില അംബിക..................................73 ചിന്തകളുടെ ഉത്ഭവം........................................................................ റ�ോഷിൻ.................................................83 പുനർജ്ജനി..................................................................................... ചിത്ര അനൂപ്......................................... 95

നർമ്മം മുന്തിരിക്കുലകളുടെ നാട്ടിൽ ഒരു പ്രഭാത സവാരി............................... ജ�ോണി സി മറ്റം......................................87 To get a free copy of Kerala Naadam Please contact: Jacob Thomas on: 0403 675 382 6

SYMPOSIUM

Freedom of Speech & Expression: with special reference to Australia & India INT RODUCT ION - JACOB T HOMAS

I

t is gratifying to note that the debates and symposiums in the previous editions of Kerala Naadam have been well received by readers.

Inspired by the positive feedback about our debates and symposiums on relevant and sensitive issues, we are encouraged to present a symposium on “Freedom of speech and expression in a democratic system with special reference to Australia� in the current issue of Kerala Naadam.

We live in an era of democracy. In spite of some of its imperfections, democratic system has proved to be the best form of government that we can possibly have. Freedom of speech and expression is one of the fundamental features of a democratic system.

Democratic societies are inclined to take this freedom for granted and do not seem to recognise and realise its value fully.

The writers participating in this symposium are drawn from various walks of life. They have been given complete 'freedom' to express their views frankly, without fear or favour, based on their knowledge, experience and affiliation to ideologies, regarding the different aspects of freedom of speech and expression: *Freedom of speech and expression is considered as the fourth pillar of democracy; freedom of expression of opinions; freedom of expression of

creativity. *Should these freedoms be contained or controlled in any manner by the state or by individuals and organisations?

Or, should there be unlimited, uncontrolled freedom? *Do writers have the complete freedom to express their views without fear or favour?

Or, do they have to make sure to avoid provoking individuals and organisations? *What is the role of the press or media in a democratic system with all the advancements in technology, with special reference to social media? *With the ever-increasing popularity, relevance and influence of the social media and television channels, the possibility of the misuse of freedom of expression may prove to be detrimental to the democratic system itself. How can this danger be overcome? *Should writers take sides in a democratic system or should they be neutral? *Is it desirable for writers to belong to political organisations? *How relevant is this topic for the Malayalee community in Australia?

7

അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യവും നമ്മളും സക്കറിയ (തിരുവനന്തപുരം)

അ

ഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യം ജനാധിപത്യത്തിന്റെ അടിവേരാണ്.‌ വ�ോട്ട് ചെയ്യുന്നതിൽ നിന്ന് അത് ആരംഭിക്കുന്നു. വ�ോട്ട് നമ്മുടെ അഭിപ്രായമാണ്‌. അഭിപ്രായം പറയാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം മാത്രമല്ല അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യം എന്നതാണ്‌വാസ്തവം. എന്തു തിന്നണം, എന്തു കുടിക്കണം, എന്തു ധരിക്കണം, ഏതു ദൈവത്തെ വണങ്ങണം, ഇതെല്ലാം അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യമാണ്. മറ്റു വാക്കുകളിൽ പറഞ്ഞാൽ അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ വകഭേദങ്ങളാണ്‌; സ്വന്തം അഭിപ്രായമനുസരിച്ച് തിന്നാനും കുടിക്കാനുമെല്ലാമുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം. ഒരു രാജ്യത്ത് ജനാധിപത്യം തകരുന്നതിന്റെ ഒന്നാം ചുവടുവയ്പാണ്‌അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യങ്ങളുടെ മേലുള്ള ആക്രമണം. അതിന്‌പല മുഖങ്ങളുണ്ട്. ഭരണകൂടം തന്നെ ആ ആക്രമണം നടത്തിയേക്കാം - ഇന്ന് ഇൻഡ്യയിൽ സംഭവിക്കുന്നതുപ�ോലെ. അല്ലെങ്കിൽ ഭരണകൂടത്തിന്റെ ആജ്ഞാനുവർത്തികളായ സംഘടനകള�ോ ആൾക്കൂട്ടങ്ങള�ോ ഭീഷണിപ്പെടുത്തിയും തല്ലിച്ചതച്ചും ക�ൊലപ്പെടുത്തിയും അതു ചെയ്തേക്കാം - ഇന്ന് ഇൻഡ്യയിൽ സംഭവിക്കുന്നതുപ�ോലെ. ജനാധിപത്യ വിര�ോധികളായ ഭരണകൂടങ്ങൾ കണിശ്ശമായി നടപ്പിലാക്കുന്ന ഒരു അജൻഡ, എല്ലാവർക്കും ഒറ്റ അഭിപ്രായം മതി എന്ന ആജ്ഞയാണ്‌- ഇന്ന് ഇൻഡ്യയിൽ സംഭവിച്ചുക�ൊണ്ടിരിക്കുന്നതുപ�ോലെ. അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യം തടസങ്ങളില്ലാതെ അനുഭവിക്കുന്ന പൗരന്‌ഒരു ചുമതലയുണ്ട്‌. തന്റെ അഭിപ്രായം മറ്റൊരാളുടെ മേൽ അടിച്ചേൽപ്പിക്കാൻ പാടില്ല. എന്റെ അഭിപ്രായസ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ അതിർവരമ്പ് എന്റെ അയൽപക്കക്കാരന്റ അഭിപ്രായസ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ അതിർവരമ്പു തന്നെയാണ്‌. അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യം ഇൻഡ്യൻ ഭരണഘടന പ്രഖ്യാപിക്കുന്ന അടിസ്ഥാന സ്വാതന്ത്ര്യങ്ങളില�ൊന്നാണ്‌. അതി‍ന് തീർച്ചയായും സാമാന്യ ബുദ്ധിയും, പരസ്പര മര്യാദകളുടെ സംസ്കാരവും, എന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യം അവസാനിക്കുന്നത് അയൽക്കാരന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യം തുടങ്ങുന്നിടത്താണ്‌എന്ന സാംസ്കാരിക ബ�ോധവും, അതുപ�ോലെയുള്ള മൂല്യങ്ങളും നിർദ്ദേശിക്കുന്ന നിയന്ത്രണങ്ങളുമുണ്ടാവും. അത് ഓര�ോ സമൂഹത്തിന്റെയും സംസ്കാരത്തിന്റെ ഭാഗമാണ്‌- പീനൽ ക�ോഡിന്റെ ഭാഗമായിക്കൂടാ. ഇൻഡ്യയിൽ അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യം അടക്കമുള്ള അടിസ്ഥാന സ്വാതന്ത്ര്യങ്ങൾക്കു നല്കപ്പെട്ട ഏറ്റവും മാരകമായ പ്രഹരം ഇന്ദിരാ ഗാന്ധിയുടെ അടിയന്തരാവസ്ഥാ പ്രഖ്യാപനമാണ്‌. അടിയന്തരാവസ്ഥ കഴിഞ്ഞുപ�ോയെങ്കിലും, അടിസ്ഥാന സ്വാതന്ത്ര്യങ്ങളെ വരുതിയിൽ നിർത്താനും വെട്ടിമുറിക്കാനുമുള്ള, 8

കേന്ദ്രത്തിലെയും സംസ്ഥാനങ്ങളിലെയും ഭരണകൂടങ്ങളുടെ, ശ്രമങ്ങൾ പിന്നീട�ൊരിക്കലും നിലച്ചില്ല. ഇന്ന് അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്മേലും മറ്റ് അടിസ്ഥാന സ്വാതന്ത്ര്യങ്ങളിന്മേലുമുള്ള ആക്രമണങ്ങൾ അതിന്റെ ഉച്ഛസ്ഥായിയിലെത്തിയിരിക്കുകയാണ്‌. എഴുത്തുകാർക്ക് അവരുടെ അഭിപ്രായങ്ങൾ തുറന്നു പറയാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യത്തിൽ കൈ വച്ചു കഴിഞ്ഞു. ഒരു വശത്ത് ഗൗരി ലങ്കേഷിനെയും ധബ�ോൽക്കറെയും പ�ോലെയുള്ളവരുടെ ക�ൊലപാതകങ്ങളിലൂടെ, എഴുത്തുകാരുടെ വായ് മൂടാൻ ശ്രമിച്ചുക�ൊണ്ടിരിക്കുന്നു. മറുവശത്ത്, എഴുത്തുകാരെയും ചിന്തകരെയും ബുദ്ധിജീവികളെയും കള്ളക്കേസുകളിൽ കുടുക്കിയും ജയിലിലടച്ചും ഈ പ്രക്രിയ നടപ്പിലാക്കുന്നു. ഇന്നത്തെ ഇൻഡ്യൻ ഭരണകൂടത്തിന്റെ അപ്രഖ്യാപിതമെങ്കിലും അതിപ്രധാനമായ അജൻഡകളില�ൊന്നാണ്‌സ്വതന്ത്രരായ എഴുത്തുകാരെയും, കലാകാരന്മാരെയും, കലാകാരികളെയും നിശബ്ദരാക്കുക എന്നത്. ഓര�ോ എഴുത്തുകാരിയും എഴുത്തുകാരനും അവരുടേതായ രീതികളിൽ ഇതിനെ അഭിമുഖീകരിക്കേണ്ടതുണ്ട്‌.

അടിയന്തരാവസ്ഥ കഴിഞ്ഞുപ�ോയെങ്കിലും, അടിസ്ഥാന സ്വാതന്ത്ര്യങ്ങളെ വരുതിയിൽ നിർത്താനും വെട്ടിമുറിക്കാനുമുള്ള, കേന്ദ്രത്തിലെയും സംസ്ഥാനങ്ങളിലെയും ഭരണകൂടങ്ങളുടെ, ശ്രമങ്ങൾ പിന്നീട�ൊരിക്കലും നിലച്ചില്ല. ഇന്ന് അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്മേലും മറ്റ് അടിസ്ഥാന സ്വാതന്ത്ര്യങ്ങളിന്മേലുമുള്ള ആക്രമണങ്ങൾ അതിന്റെ ഉച്ഛസ്ഥായിയിലെത്തിയിരിക്കുകയാണ്‌. ഇത്തരമ�ൊരവസ്ഥയിൽ മാധ്യമങ്ങളുടെ പങ്ക് അതിപ്രധാനമാണ്‌. അവരാണ്‌അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ ഏറ്റവും വലിയ ഗുണഭ�ോക്താക്കൾ. ഭരണഘടന എല്ലാ പൗരന്മാർക്കും പ്രഖ്യാപിച്ചു നല്കിയിരിക്കുന്ന അതേ അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യമാണ്‌അവരും പങ്കുവയ്ക്കുന്നത്. അവരുടെ അസ്ഥിത്വത്തിനുള്ള ന്യായീകരണം അവർ ഭരണഘടനയ്ക്കും എല്ലാ പൗരസ്വാതന്ത്ര്യങ്ങൾക്കും എല്ലാ പൗരാവകാശങ്ങൾക്കും ജനാധിപത്യത്തിനും നീതിക്കും ന്യായത്തിനും വേണ്ടി നിലക�ൊള്ളുന്നു എന്ന അവരുടെ പ്രഖ്യാപനമാണ്‌. മാധ്യമ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്‌ അർഥം ലഭിക്കുന്നത് അതു പൗരന്റെ പക്ഷത്തു നില്ക്കുമ്പോഴാണ്.‌ കാരണം ഭരണകൂടത്തിന്റെ തെറ്റുകൾ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുക അതിന്റെ പ്രധാന ചുമതലകളിൽ ഒന്നാണ്‌. ഒപ്പം ജനങ്ങൾക്കു തെറ്റു പറ്റുന്നെങ്കിൽ അവരെ

യാത�ൊരു കാരണവശാലും ഒരു സാഹി‍ത്യകാരി/ സാഹിത്യകാരൻ ഒരു രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടിയുടെ അംഗമാകരുതെന്ന് ഞാൻ കരുതുന്നു. അങ്ങിനെ ചെയ്യുന്നത�ോടെ അയാളുടെ രാഷ്ട്രീയ സ്വാതന്ത്ര്യം നഷ്ടപ്പെടുന്നു. അയാൾ ആ രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടിയുടെ ആജ്ഞാനുവർത്തി ആയിത്തീരുന്നു. ഇത് ആത്മഹത്യാപരമാണ്‌. ബ�ോധവല്ക്കരിക്കുകയും വേണം. നിർഭാഗ്യവശാൽ ഇന്ന്മുൻപും- ഭൂരിപക്ഷം മാധ്യമങ്ങളും നിലയുറപ്പിക്കുന്നത് ഭരണകൂടത്തിന്റെയും അധികാരത്തിന്റെയും പക്ഷത്താണ്‌. ഇത് ഒളിഞ്ഞും തെളിഞ്ഞും നടന്നുക�ൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. ഇൻഡ്യൻ ജനാധിപത്യവും മതേതര മൂല്യങ്ങളും സംരക്ഷിക്കുക മാധ്യമങ്ങളുടെ ഒന്നാം ചുമതലയാണ്‌. പക്ഷേ അവർ അത് നിർവ്വഹിക്കുന്നില്ല എന്നതാണ്‌സത്യം. സ�ോഷ്യൽ മീഡിയയ്ക്ക് മുഖ്യധാരാ മാധ്യമങ്ങളേക്കാൾ ജനങ്ങളുടെയ�ൊപ്പം ശക്തമായി നിലക�ൊള്ളാൻ സാധിക്കേണ്ടതാണ്‌. പക്ഷെ അതിന്റെ സിംഹഭാഗവും ത�ൊലിപ്പുറത്തെ വർഗ്ഗീയവും മാനവികതാ വിരുദ്ധവുമായ പ്രചാരണങ്ങളുടെ വേദിയായിത്തീരുകയാണ്‌. ഒരു ജനാധിപത്യത്തിൽ എഴുത്തുകാർ പക്ഷം പിടിക്കണമെന്നതിന്‌എന്താണു സംശയം? അവർ ജനങ്ങളുടെയും ജനാധിപത്യത്തിന്റെയും - ഇൻഡ്യയിൽ പ്രത്യേകിച്ച് മതേതരത്വത്തിന്റെയും - സാധുക്കളുടെയും

സ്ത്രീകളുടെയും ദളിതരുടെയും നീതിയുടെയും സത്യത്തിന്റെയും മനുഷ്യ സ്നേഹത്തിന്റെയും പക്ഷത്തു നിന്നേ തീരൂ. എഴുത്തുകാരന് രാഷ്ട്രീയം അത്യാവശ്യമാണ്‌. അതിന് രണ്ടു വശങ്ങളുണ്ട്‌. ഒരു വശത്ത് അത് രാഷ്ട്രീയം എന്നു വിളിക്കപ്പെടുന്ന രാഷ്ട്ര നിർമ്മാണ പ്രക്രിയയെ, കണ്ണു തുറന്ന് പൗര പക്ഷത്തു നിന്ന് വിമർശനാത്മകമായി ന�ോക്കിക്കാണുന്നതായിരിക്കണം; ഭരണകൂടങ്ങളെ നൂറു ശതമാനം വിമർശനാത്മകമായി കാണുന്നതായിരിക്കണം. മറുവശത്ത് അത്, നേരത്തെ സൂചിപ്പിച്ചതുപ�ോലെ, സാധു ജനങ്ങളുടെയും സത്യത്തിന്റെയും പക്ഷത്ത് നില്ക്കുന്ന ഒരു രാഷ്ട്രീയമായിരിക്കണം. യാത�ൊരു കാരണവശാലും ഒരു സാഹി‍ത്യകാരി/സാഹിത്യകാരൻ ഒരു രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടിയുടെ അംഗമാകരുതെന്ന് ഞാൻ കരുതുന്നു. അങ്ങിനെ ചെയ്യുന്നത�ോടെ അയാളുടെ രാഷ്ട്രീയ സ്വാതന്ത്ര്യം നഷ്ടപ്പെടുന്നു. അയാൾ ആ രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടിയുടെ ആജ്ഞാനുവർത്തി ആയിത്തീരുന്നു. ഇത് ആത്മഹത്യാപരമാണ്‌. ഓസ്ട്രേലിയായിലെ മലയാളികൾക്കിതെല്ലാം വളരെ പ്രസക്തമാണ്.‌ അവർ ജീവിക്കുന്നത് ഒരു പക്ഷേ പൂർണ്ണ അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യമുള്ള ഒരു സമൂഹത്തിലാണ്‌. പക്ഷേ കേരളത്തിനും ഇൻഡ്യക്കും വേണ്ടി മിടിക്കുന്ന ഒരു ഹൃദയം അവർക്കുണ്ടെങ്കിൽ - തീർച്ചയായും അതുണ്ട്‌- അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യവും ജനാധിപത്യവും അതിൽ തെളിഞ്ഞു നിൽക്കേണ്ട ദീപങ്ങളാണ്‌.

Freedom to Speak or Liberty to Offend?

DR. A S M S A JE E V (SYDNE Y)

F

reedom of expression is often a reliable indicator of a nation’s maturity as a democracy. Even though it is only one of the several factors that the UK-based Economist Intelligence Unit¹ uses to rank democracies worldwide, the countries that come high in their ranking (Norway, Iceland, Sweden, New Zealand and so on) are known for their citizens’ freedom to speak their mind frankly. The ones that are at the bottom of the rank (North Korea, for instance), on the other hand, are not known for such rights.

The first amendment to the Constitution of the United States (known as part of the Bill of Rights) ratified in the 18th Century, declared that “the Congress shall make no law respecting

an establishment of religion, or prohibiting the free exercise thereof; or abridging the freedom of speech, or of the press; or the right of the people peaceably to assemble, and to petition the Government for a redress of grievances.”² Even today, we see the President of the United States while facing criticisms in the media—be that serious allegations of potentially illegal activities or parodies of personal misdemeanour—has no means to stop them than to call them fake on twitter.

In less developed democracies however, it is not uncommon for media outlets to be shut down or journalists jailed for much less.

In pre-independent India, when Jawaharlal Nehru completed his second term as the President of 9

Freedom of expression is often a reliable indicator of a nation’s maturity as a democracy. the Indian National Congress and was going to be elected a third time as President, an article appeared in the Modern Review magazine severely criticising Nehru;³ it said, “Men like Jawaharlal, with all their capacity for great and good work, are unsafe in democracy” and “he has all the makings of a dictator in him”; the article asked readers not to encourage such autocratic tendencies. It later turned out that the article was written by Nehru himself using ‘Chanakya’ as a pseudonym!

While Australia does not have a bill of rights guaranteeing freedom of expression, nor one sees self-reproach by politicians in the style of Nehru, Australian media and citizens do enjoy freedom of expression as in any advanced democracy. Evelyn Hall made the following comment to emphasise the French Philosopher Voltaire’s belief in freedom of expression: “I disapprove of what you say, but I’ll defend to death your right to say it.” We see this in action in the Australian Parliament, in the media and even in daily discourses from television debates to coffee shop chitchats.

Freedom of speech is freedom to express one’s thoughts, argue one’s convictions, dissipate one’s knowledge, as well as express disagreements with another’s thoughts, convictions and arguments.

However, is it also liberty to offend, hurt and impart emotional violence on fellow human beings?

In 1894, Rev. A. C. Dixon, a campaigner for prohibition of alcohol in the United States, narrated the following: “A drunken man was going down the street in Baltimore flinging his hands right and left when one of his arms came across the nose of a passer-by. The passer-by instinctively clenched his

fist and sent the intruder sprawling to the ground.

He got up, rubbing the place where he was hit, and said, ‘I would like to know if this is not a land of liberty.’ ‘It is,’ said the other fellow; ‘but I want you to understand that your liberty ends just where my nose begins.’”⁴ The adage ‘the pen is mightier than the sword’ has relevance in this context. Just as a sword can cause physical harm, a pen can cause emotional harm, which may even lead to physical harm. There is general agreement on what constitutes physical violence, and most countries have effective laws to penalise it. However, emotional violence often goes unrecognised as a crime even when the effect can

While we must cherish the power, choice and liberation that the ‘mighty pen’ gives us, we need to be also aware of the harm its misuse can cause. be as serious as physical violence. Some proponents of free speech believe in the right to say what they please, irrespective of its consequences. People can be deeply hurt when what they hold dear to them— be it memories of sufferings they or their ancestors underwent, be it religious beliefs and practices they hold sacred, be it overcoming discrimination they have been facing in the society—become objects of ridicule or trivialisation under the guise of free speech.

While we must cherish the power, choice and liberation that the ‘mighty pen’ gives us, we need to be also aware of the harm its misuse can cause.

Effective communicators are the ones who can change the world with words and images without having to denigrate, demonise and vilify their fellow citizens.

¹ https://www.eiu.com/topic/democracy-index ² https://www.archives.gov/founding-docs/bill-of-rights-transcript ³ http://www.caravanmagazine.in/vantage/want-no-caesars-nehrus-warning ⁴ https://quoteinvestigator.com/2011/10/15/liberty-fist-nose/

10

Freedom of Speech: How Sacred and Fundamental is it?

DR. A N A N D A NTO NY (SYDNE Y)

F

reedom of speech is seen as cornerstone of a healthy democracy, although the fine print varies from one country to another. Among the major democracies, the one giving the most reverence to this ideal is, without doubt, the United States. There is a fundamentalist view of freedom of speech in that country that could very well be understood in the context of the early settlers, arriving in order to escape from religious persecution. Freedom of speech is essentially enshrined within the First Amendment of the constitution and is further fortified by a series of court decisions. It should be noted that there is less protection accorded for some categories such as fraud, child pornography, speech inciting imminent lawless action etc. What speech is protected and what is not, could come down to court precedents; nevertheless, the tendency is to place the burden of proving the need for restriction on the government or prosecution. Also, the courts have ruled that freedom of speech extends beyond the traditional notions of speech. For example, it confers the right not to speak and right to symbolic speech such as the right not to salute a flag or the right to burn a flag in protest.

Now, here In Australia, do we have a freedom of speech section enshrined in the constitution?

The answer, which may be a surprise to many, is a NO! What the Australian High court has ruled is that there is an implied right of freedom of speech of political nature. In adjudicating Lange v Australian Broadcasting Corporation (1997) case, the High Court ruled that the relevant parts of the constitution do not confer personal rights on the individuals; rather, the constitution prevents any law from restricting communication of a political nature alone. So, what about freedom of other types of speech? Essentially, the extent of freedom in a particular piece of speech is in fact clarified by the legal sections it could be tested against. For example, does speech imply racial vilification? If there is such an implication, then it is not within a person’s freedom to make that item of speech. Let us look at a recent example of a case, testing the Racial

Discrimination Act 1975. The item in contention was an article by News Limited columnist Andrew Bolt implying that “fair skinned” people identifying as aboriginals did so for personal gain. On 28 September 2011, the Federal Court ruled that the contents of the article violated the racial vilification provisions in Section 18 (C) and the exemptions in section 18(D) did not apply. Section 18(C) says that it is unlawful to act in a manner other than in a private place, if the person’s act offends, insults, humiliates or intimidates another person or group of persons on the basis of race, colour, ethnicity and nationality. Exemptions under section 18 (D) apply for artistic and scientific work and fair comment on public interest matters, provided the comments are made reasonably and in good faith.

Freedom of speech is seen as cornerstone of a healthy democracy, although the fine print varies from one country to another.

After the Bolt case verdict, there were demands from conservative politicians to repeal or amend section 18(C), saying it violates right to free speech. On the other hand, the supporters of section 18(C) say that it is essential to protect vulnerable people from vilification arising from unrestricted free speech.

Ramifications from Bolt case succinctly captures the arguments for and against a more or less unfettered right to freedom of speech. One view is that the starting position should be that freedom of speech is paramount. Safeguards against harassments and vilifications can then be handled separately by other laws. This view is more in line with the United States situation. According to the proponents of this view, there should be freedom to express a view even if that view could offend, insult, humiliate or intimidate sections of the society. Restrictions could then be placed to outlaw behaviour which becomes harassment. For example, if the expression of a view becomes a pattern and it is combined with 11

other types of behaviour, or it induces other types of behaviour then it becomes harassment. On the other hand, the opponents of this view argue that in a civilized society, the exercise of free speech comes with responsibilities and hence it should be made illegal to express certain views that may hurt the feelings of others. However, this restriction can be overturned by exceptions such as fair comment, public interest etc.

Confused? In practical terms, aren’t both sides saying the same? One side says that there should be unfettered freedom of speech to begin with and restrictions may be placed on some items. The other side says that there is no fundamental right to free speech of certain categories but still this restriction can be lifted in certain circumstances.

While theoretically these two views seemingly lead to similar outcomes, that is not the case in practice.

The key is where the burden of proof lies. In the first view, freedom speech is the default position and there is a burden on proving that a restriction is necessary. Conversely, in the second view certain restrictions are in place by default and there is a burden on proving that these restrictions may be lifted in certain cases. The practical implication is that it is more than likely to have more freedom of speech with the first view in place rather than with the second view in place. Conversely there is less chance of being insulted, offended or humiliated with the second view in place, rather than with the first view in place.

So far, we have discussed the topic in the context of the Western world. Bring in Indian, Middle Eastern or Asian cultures; a strong element of religion suddenly enters into the fray. Only recently, we had an interesting example. The item in contention was a “Lamb ad� by the Meat & Livestock Australia (MLA) that included religious figures Lord Ganesha, Jesus, Budha and Moses and others with the notable exception of Mohammed. There was strong protest from a section of the Hindu community on the basis that this offended their religious feelings. The Indian government also lodged a diplomatic protest.

The Advertising Standards Board initially refused to ban the ad saying it was light hearted. However, on appeal, they backflipped saying that the MLA did not give sufficient weight to the people likely

12

to be offended by the ad. The MLA said it respects the decision but rejects any intent to disrespect any particular community. Note that the MLA has a history of brazen ads and have drawn criticism from Vegans and Aboriginal communities in the past. The question one could ask is this; had a fundamental right of freedom of speech been enshrined in the constitution, would it have been more difficult for the Advertising Standards Board to ban the ad? My thinking is that then the board would have had to work harder to prove that this case is an exception that warrants a restriction on the freedom of speech.

Bring in Indian, Middle Eastern or Asian cultures; a strong element of religion suddenly enters into the fray.

So, which way to go? Should the sacredness of freedom of speech be enshrined and any restraining of it be effected, after presenting enough proof?

Conversely, in certain matters where the expression of speech hurts the feelings of a section of the society, should freedom of expression be restrained to start with and the right for it be gained only by weighing in on the benefits? These are the two options a democratically minded person can agree upon. I am with the first option. That is because with the second option in place, I fear that over the course of time, certain personalities, beliefs or ideologies will become so sacred that, they will be extremely difficult to be criticised. I do agree that, with the first option in place, there are real possibilities that the feelings of many sections including those who are vulnerable be hurt unnecessarily. However, these can be mitigated to a large extent with proper harassment laws in place.

While we can all argue on the two options, is there a litmus test to see which option balances best, both free speech and the protection of the vulnerable?

Notwithstanding factors like disparities in education and living standards, a comparison of western countries where the first option is practically in place and countries like those in Asia, Africa and the Middle East where the second option is very much in place, indicates that the first option seems to have yielded better results.

ആവിഷ്കാര സ്വാതന്ത്ര്യവും അസഹിഷ്ണുതാ ബ�ോധവും സന്തോഷ് ജ�ോസഫ് (സിഡ്നി)

ജ

നാധിപത്യ ചര്‍ച്ചകളിലെ കാതലായ വിഷയങ്ങളില്‍ ഒന്നാണ്‌ഫ്രീഡം ഓഫ് എക്സ്പ്രഷന്‍ അഥവാ ആവിഷ്കാര സ്വാതന്ത്ര്യം. ആവിഷ്കരണത്തിനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം എത്രത്തോളം എന്നത് ജനാധിപത്യ ബ�ോധത്തിന്റെ അളവുക�ോലായി കണക്കാക്കാവുന്നതാണ്‌. ഡ�ോണാള്‍ഡ് ട്രംപ് അമേരിക്കന്‍ പ്രസിഡണ്ടായപ്പോള്‍ അമേരിക്കയില്‍ നടന്ന ഒരു കാര്‍ണിവല്‍ പരിപാടിയില്‍ ട്രംപിന്റെ ബലൂണ്‍ രൂപത്തിന്റെ പൃഷ്ഠഭാഗത്ത് കാണികള്‍ ആഞ്ഞ് ത�ൊഴിക്കുന്ന ഒരു വീഡിയ�ോ ഏറെ ക�ൌതുകമുണര്‍ത്തുന്ന ഒന്നായിരുന്നു. ഒരു രാജ്യത്തിന്റെ ഭരണാധികാരിയെ കളിയാക്കാനും പുതിയ ല�ോക ഭാഷയില്‍ പറഞ്ഞാല്‍ ‘ട്രോളാനും’ ഒരു ജനത കണ്ടെത്തിയ ആവിഷ്കാര രീതിയെ എങ്ങനെയാണ്‌

ആവിഷ്കരണത്തിനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം എത്രത്തോളം എന്നത് ജനാധിപത്യ ബ�ോധത്തിന്റെ അളവുക�ോലായി കണക്കാക്കാവുന്നതാണ്‌. സ്വീകരിക്കപ്പെടുന്നത് എന്നത് ജനാധിപത്യ വളര്‍ച്ചയുടെ (പക്വതയുടെ) അളവുക�ോലായി പരിഗണിക്കാവുന്നതാണ്‌. നെഹ്രുവിന്റെ കാലത്ത്, തന്റെ ഭരണത്തെ കാര്‍ട്ടൂണുകളിലൂടെ കളിയാക്കിയ കാര്‍ട്ടൂണിസ്റ്റുകളെ പ്രധാനമന്ത്രിയായിരുന്ന നെഹ്രു ഏറെ ആദരവ�ോടെയാണ്‌സമീപിച്ചിരുന്നതെന്ന് ചരിത്രം രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. എന്നാല്‍ ല�ോക ചരിത്രത്തെ തന്നെ മാറ്റി മറിച്ച ഇറാഖിന്റെ കുവൈറ്റ് അധിനിവേശവും തുടര്‍ന്നുണ്ടായ യുദ്ധവും സദ്ദാം ഹുസൈന്റെ പതനവും എല്ലാം സദ്ദാം ഹുസൈനെതിരെ നടത്തിയ ‘ശുനകന്‍’ എന്ന ഒരു പദപ്രയ�ോഗത്തില്‍ നിന്നാണ്‌തുടക്കം കുറിച്ചത് എന്നു പറയപ്പെടുന്നുണ്ട്. 2018 നവംബര്‍ 19-ന്‌അമേരിക്കന്‍ പ്രസിഡന്റ് ഡ�ോണാള്‍ഡ് ട്രംപ് പാക്കിസ്ഥാനെ ‘വിഡ്ഡികള്‍’ എന്ന് ട്വീറ്റ് ചെയ്തതിനെ തുടര്‍ന്നുള്ള പുകിലുകള്‍ ഇപ്പോഴും നടന്നു വരികയാണ്‌. ആവിഷ്കാര സ്വാതന്ത്ര്യം എന്ന വിഷയം ചര്‍ച്ച ചെയ്യപ്പെടുമ്പോള്‍ ഓര�ോ സമൂഹവും രാജ്യവും വ്യക്തിയും സംഘടനയും ആവിഷ്കാരങ്ങള്‍ക്ക് നല്‍കുന്ന അതിര്‍ വരമ്പുകള്‍ എങ്ങനെയെന്നത്, ലളിതമായി പറഞ്ഞാല്‍ മനുഷ്യ ശരീരത്തിന്റെ പെയിന്‍ സെന്‍സിറ്റിവിറ്റിയുടെ ത�ോതു പ�ോലെയിരിക്കും എന്ന് വേണമെങ്കിൽ പറയാം. നിസ്സാരമായ വേദന പ�ോലും സഹിക്കാന്‍ കഴിയാത്ത പ്രകൃതമുള്ളവരേയും ഒരുമാതിരി വേദനയെല്ലാം സഹിക്കുന്നവരേയും കണ്ടിട്ടില്ലേ? ഇന്ത്യയില്‍ പ്രധാന മന്ത്രി ഇന്ദിരാ ഗാന്ധി നടപ്പിലാക്കിയ അടിയന്തരാവസ്ഥാ കാലത്ത് പത്രസ്വാതന്ത്ര്യവും ആശയങ്ങള്‍ പ്രകടിപ്പിക്കാനുള്ള അവകാശങ്ങളും എടുത്തു

കളഞ്ഞിരുന്നു. ഏകാധിപതികള്‍ ഭരിക്കുന്ന രാജ്യങ്ങളിൽ ഇതുപ�ോലെ ജനാധിപത്യ രീതിയിലുള്ള ആശയ പ്രകാശനങ്ങള്‍ക്കോ ബഹുസ്വരമായ അഭിപ്രായങ്ങള്‍ക്കോ ഇടം ക�ൊടുക്കാറില്ല. ചൈനയിലെ ടിയാനന്‍ മന്‍ സ്ക്വയര്‍ സംഭവവും ല�ോക ചരിത്രത്തിലെ മറ്റു പല അടിച്ചമര്‍ത്തലുകളും എങ്ങനെയാണ്‌വിരുദ്ധാഭിപ്രായങ്ങളും ആവിഷ്കാര സ്വാതന്ത്ര്യവും ഹിംസിക്കുന്നത് എന്നത് വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട്. ആധുനിക ല�ോക ക്രമത്തില്‍ ആശയ വിനിമയം എന്നത് ഏറ്റവും ലളിതമായ സാങ്കേതികത്വം മാത്രമാണ്. സ�ോഷ്യല്‍ മീഡിയയുടെ പ്രചാരത്തിലൂടെ നിയന്ത്രണങ്ങള്‍ക്കതീതമായ ആവിഷ്കാര സാധ്യതകളാണ്‌കൈവന്നിരിക്കുന്നത്. സാമൂഹ്യ നന്‍മയ്ക്കും തിന്‍മയ്ക്കും ഒരുപ�ോലെ ഉപയ�ോഗിക്കാവുന്ന ഇരുതല മൂര്‍ച്ചയുള്ള വാളായി സ�ോഷ്യല്‍ മീഡിയ വളര്‍ന്നു കഴിഞ്ഞു. ആധുനിക കാലത്തെ ഇത്തരം പ്രതലങ്ങളിലൂടെ നടക്കുന്ന ആശയ വിനിമയങ്ങളും ആവിഷ്ക്കരണങ്ങളും കൈകാര്യം ചെയ്യാനും പ്രോസ്സസ് ചെയ്യാനും സ്വീകര്‍ത്താക്കള്‍ ഏറെ പക്വത നേടേണ്ടതുണ്ട്. ഒരു ഭാഗത്ത് ആശയ വിനിമയവും ആവിഷ്കാര സാധ്യതകളും വളർന്നു വികസിക്കുമ്പോൾ മറുഭാഗത്ത് ആശയങ്ങള�ോടും, ആവിഷ്കാരങ്ങള�ോടുമുള്ള അസഹിഷ്ണുതയും വർദ്ധിച്ചു വരുന്നതും കാണാം. കലാ സാഹിത്യ മേഖലകളിൽ ആവിഷ്കാര സ്വാതന്ത്ര്യം ഭയാനകമാം വിധം നിയന്ത്രിക്കപ്പെടുകയും ഹിംസിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു കാലഘട്ടത്തിലൂടെയാണ്‌ ഇന്ത്യന്‍ ജനാധിപത്യം കടന്നു പ�ോകുന്നത്. അടുത്ത കാലത്ത് ഇന്ത്യയില്‍ ക�ൊലചെയ്യപ്പെട്ട പത്രപ്രവര്‍ത്തകര്‍, സാമൂഹ്യ പ്രവര്‍ത്തകര്‍, എഴുത്തുകാര്‍ എന്നിവരുടെ പട്ടിക പരിശ�ോധിക്കുമ്പോള്‍ ആശയങ്ങള�ോടും ആവിഷ്കാരങ്ങള�ോടുമുള്ള അസഹിഷ്ണുത ഇന്ത്യയില്‍ എത്രത്തോളം വര്‍ദ്ധിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന് മനസിലാക്കാന്‍ കഴിയും. പുരാണ കഥകളും ഇതിഹാസങ്ങളും ദൈവസങ്കല്‍പ്പങ്ങളും സിനിമകളിലും പെയിന്റിങ്ങുകളിലും സാഹിത്യ രചനകളിലും പുനരാവിഷ്കരിക്കാനാവാത്ത വിധം

അടുത്ത കാലത്ത് ഇന്ത്യയില്‍ ക�ൊലചെയ്യപ്പെട്ട പത്രപ്രവര്‍ത്തകര്‍, സാമൂഹ്യ പ്രവര്‍ത്തകര്‍, എഴുത്തുകാര്‍ എന്നിവരുടെ പട്ടിക പരിശ�ോധിക്കുമ്പോള്‍ ആശയങ്ങള�ോടും ആവിഷ്കാരങ്ങള�ോടുമുള്ള അസഹിഷ്ണുത ഇന്ത്യയില്‍ എത്രത്തോളം വര്‍ദ്ധിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന് മനസിലാക്കാന്‍ കഴിയും.

13

ഇടുങ്ങിയ ബ�ോധതലത്തിലേക്ക് ഭരണാധികാരികളും അവരെ പിന്‍പറ്റുന്ന രാഷ്ട്രീയ സംഘങ്ങളും മാറിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

ആവിഷ്കാര സ്വാതന്ത്ര്യവും മലയാളി ബ�ോധവും മലയാളികളുടെ പ�ൊതുബ�ോധത്തില്‍ അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യം എന്നത് എത്ര ജനാധിപത്യപരമാണ്‌? ബഹുസ്വരതയും വ്യത്യസ്ത അഭിപ്രായങ്ങളും വ്യക്തിതലത്തിലും സാമൂഹ്യ തലത്തിലും എങ്ങനെയാണ്‌ സ്വീകരിക്കപ്പെടുന്നത്? മാതൃഭൂമി മാസികയില്‍ അച്ചടിച്ചു വന്ന ‘മീശ’ എന്ന ന�ോവലിന്റെ പ്രസിദ്ധീകരണം അവസാനിപ്പിച്ചതും, കവി പവിത്രന്‍ തീക്കുനി, തന്റെ കവിത പിന്‍വലിച്ചതും, ടി. പി. ചന്ദ്രശേഖരന്റെ ക�ൊലപാതകം ആസ്പദമാക്കിയെടുത്ത സിനിമ റിലീസ് ചെയ്തതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് പ്രശ്നങ്ങൾ ഉണ്ടായതും, ട�ോം വട്ടക്കുഴിയുടെ അവസാനത്തെ അത്താഴം പെയിന്റിങ് മുഖചിത്രമായി

ബഹുസ്വരതയും ഭിന്നാഭിപ്രായങ്ങളും ആവിഷ്കാര സ്വാതന്ത്ര്യവും ജനാധിപത്യ വ്യവസ്ഥയുടെ അടിസ്ഥാന ശിലകളാണ്. ഭാഷാപ�ോഷിണി നല്‍കി പിന്നീട് പിന്‍വലിച്ചതുമെല്ലാം കേരളത്തിലെ ആവിഷ്കാര സ്വാതന്ത്ര്യ ബ�ോധം എവിടെ എത്തിനില്‍ക്കുന്നു എന്ന് വ്യക്തമാക്കുന്നതാണ്. 1973ല്‍ എം .ടി. വാസുദേവന്‍ നായര്‍ സംവിധാനം ചെയ്ത പ്രശസ്ത സിനിമ ‘നിര്‍മ്മാല്യ’ത്തില്‍ പി.ജെ.ആന്റണി അവിസ്മരണീയമാക്കിയ ക�ോമരമെന്ന കഥാപാത്രം അമ്പലത്തിലെ പ്രതിഷ്ഠയായ ദേവീ വിഗ്രഹത്തിന്റെ മേല്‍ തുപ്പുന്ന രംഗം ഇന്നത്തെ കാലത്തായിരുന്നെങ്കില്‍ എങ്ങനെ സ്വീകരിക്കപ്പെടുമായിരുന്നു എന്നത് ഒരുപക്ഷേ മലയാളിയുടെ

ആവിഷ്കാര സ്വാതന്ത്ര്യ ബ�ോധമെങ്ങനെ മാറിമറിഞ്ഞു എന്ന് വ്യക്തമാക്കാനുതകുന്നതാണ്. നവ�ോത്ഥാന മൂല്യങ്ങളില്‍ നിന്ന് മലയാളികള്‍ പിന്നോക്കം നടക്കുന്നതിന്റെ സൂചനകള്‍ കൂടിയാണ്‌ഇവ. അസഹിഷ്ണുതയുടെ വിളവെടുപ്പിലൂടെ മതങ്ങളും രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികളും സംഘടനകളും ജനാധിപത്യ വിരുദ്ധ സമീപനങ്ങള്‍ വളര്‍ത്തിയെടുക്കുകയാണ്‌, ഇന്ന്. മലയാളി പ്രവാസ ല�ോകത്തും ഇത് പ്രകടമാണ്. അടുത്ത കാലത്ത് സിഡ്നിയിലെ ഒരു മലയാളി സംഘടനയ്ക്ക് ഈ ലേഖകൻ സമർപ്പിച്ച അംഗത്വ അപേക്ഷ നിരസിക്കുവാൻ കണ്ടെത്തിയ കാരണം ലേഖകൻ സംഘടനയെക്കുറിച്ച് ഫേസ്ബുക്കില്‍ വിമർശിച്ച് എഴുതി എന്നതായിരുന്നു! സിഡ്നിയില്‍ നിന്ന് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു വരുന്ന ഒരു മലയാള മാധ്യമത്തിന്‌ അവാര്‍ഡ് പ്രഖ്യാപിക്കുകയും പിന്നീട് പിന്‍വലിക്കുകയും ചെയ്തതിന്‌ഈ സംഘടന കണ്ടെത്തിയ കാരണവും മറ്റൊന്നായിരുന്നില്ല! ആ പ്രസിദ്ധീകരണത്തില്‍ വന്ന ഒരു ലേഖനം സംഘടനയ്ക്ക് ഇഷ്ടമായില്ലെത്രെ! കടല്‍ കടക്കുന്ന മലയാളിക്കൊപ്പം നാട്ടിലെ സകല ‘സവിശേഷത’കളും കടന്നു കൂടുമ്പോള്‍ അസഹിഷ്ണുത മാത്രമായി എന്തിന്‌ ബാക്കിവെക്കണം! ബഹുസ്വരതയും ഭിന്നാഭിപ്രായങ്ങളും ആവിഷ്കാര സ്വാതന്ത്ര്യവും ജനാധിപത്യ വ്യവസ്ഥയുടെ അടിസ്ഥാന ശിലകളാണ്. സിനിമയും നാടകവും പെയിന്റിങ്ങും കവിതയും കഥയും ന�ോവലും സംഗീതവും എല്ലാം ജനാധിപത്യ ബ�ോധത്തെ, സ്വാതന്ത്ര്യ ബ�ോധത്തെ കൂടുതല്‍ പുഷ്ക്കലമാക്കാനാണ്‌ഉതകുക. വ്യത്യസ്താഭിപ്രായങ്ങള്‍ അവധാനതയ�ോടെ കേള്‍ക്കുവാനും സംവദിക്കുവാനുമുള്ള പക്വത ആര്‍ജിക്കാന്‍ നാം ബ�ോധപൂര്‍വ്വമായ ശ്രമം നടത്തിയേ തീരൂ. പക്വതയാർന്ന ജനാധിപത്യം അങ്ങനെയാണ് രൂപം ക�ൊള്ളുക.

Freedom of expression?

A grey area exists!

RE S M I K R I S H NAN (SYDNE Y)

A

s part of the Australian Human Rights Commission, ICCPR Article 19 states, “Everyone shall have the right to freedom of expression; this right shall include freedom to seek, receive and impart information and ideas of all kinds, regardless of frontiers, either orally, in writing or in print, in the form of art, or through any other media of his choice.”

Society consistently evolves according to technology, politics, human evolution and the knowledge that 14

we gain over time. We have been able to view our successes and our shortcomings as human beings through the works of art, films, news articles and media pieces that have been released in that time period. We are granted the right to express our feelings and our thoughts through any medium and this is something written into our constitution. Yet, this right comes with qualifiers implemented by law: (a) For respect of the rights or reputations of others; (b) For the protection of national security or of

We are granted the right to express our feelings and our thoughts through any medium and this is something written into our constitution.

Yet, this right comes with qualifiers implemented by law: public order or of public health or morals.

We live in a democratic society with free thinking people, and with this comes the responsibility to be aware of what we release into the world and the effect it can have on people. Our words can be used to incite hatred and violence all in the name of ‘freedom of expression’. These qualifiers play an important role in national security, protecting the safety and reputation of others in society. Our society in Australia has many cultures, religions, skin colours and people who think in a variety of ways. Keeping this in mind, we must maintain decorum for all the sensibilities that we are catering to, with our expressions. Understanding the implications of our expressions is as important as expressing our beliefs.

If humans were given absolute freedom of expression with no qualifiers, this could bare the question of, how far is too far? I believe there should be a grey area and these qualifiers should be in place but there should not be complete restriction.

At the same time, people should have freedom to express their views, opinions, likes, dislikes and feelings without harming or hurting an individual, a group of people or causing havoc to public order and national security. Both sides of the argument hold value and importance. Humans are not black or white in any case. Being human beings with an infinite amount of intricacies in our lives, there are grey areas and exceptions to rules in many facets of our lives.

Artistotle said “Art imitates life” and I strongly believe that for a very long time, our art work told the story of our society and what we went through. As times have changed, this statement has been pulled and tugged at as we are noticing now that ‘Life imitates art’, as Oscar Wilde wrote in a philosophical and oppositional stand point to Aristotle. Young people look to music videos, social media influencers, Youtubers, politicians and any person with an opinion on social media, to imitate and implement what they find useful, into their lives. This was not a common practice 20 or 30 years

ago. As times have changed, media & technology are playing strong roles in shaping our ways of thinking, opinions and how we present ourselves to the world.

Art work is seen as something perfect; an ideal or something to strive towards. Social media has played a big hand in influencing what we see as art and has presented what society should work towards hence now taking on, “Life imitates art”.

One could argue that, to have absolute and free reign on freedom of expression, we must first become a tolerant society. Once we are tolerant, then we will have the ability to accept freedom of expression without any parameters. Exception is, a tolerant society is informed and catalysed by exposure. If you have a myopic view of society or have no exposure to differences, then it will be impossible to become tolerant and understanding of individual views, needs and opinions. For example, feminism was exposed, understood and implemented through our media and art forms and had they not been, then women’s rights would not have progressed and evolved to what it is today in Australia.

That being said, there are specific audiences or people who are vulnerable, that we as a society should be aware of. For example, we have the Australian Classification Board that censors media that is shown to certain age groups. This is done to prevent children being exposed to graphic content, drugs, violence, sex, nudity or profanities as children are seen as impressionable and vulnerable. Until they reach certain age they can have difficulty deciphering right from wrong, what to imitate and what not to imitate. These classifications assist in protecting children from this. In this case, I believe

These freedoms come with terms and conditions as it should, within a civilised society, taking into consideration all the people with a host of differences. these restrictions and parameters are helpful in freedom of expression. Where I would not agree is once the media or art form is classified, then to cut out scenes from movies or bleep out words is unnecessary and stepping on the freedom of the creator to express their art. This grey area is important to note as there is no absolute freedom.

These freedoms come with terms and conditions as it should, within a civilised society, taking 15

into consideration all the people with a host of differences.

Adults are able to give informed consent, whereas children and some adults have confirmed assent as they are unable to provide legal consent to participate in an activity. We as a society must think before we write or produce art as to how we want to influence not only the adults capable of free thinking but also the children and adults who are unable to make informed decisions. We have a social responsibility to exercise in freedom of expression without engaging in any behaviour that could be destructive to any other right in the constitution.

Being a writer myself, I believe that I am not just a writer but an individual as well who has the right to not only express myself but to associate freely and join in peaceful assembly. Therefore, a writer being part of a political organisation is seen as an individual exercising their rights which they are free to do. Being a woman, I have been able to note that the Malayalee community struggles to grasp



the legalities of freedom of expression. I have been monitored and told what to do and say by many people within the community. At the same token, I believe many people have stood down and not exercised their right to freely express themselves because they are simply fearful or unaware that they can do so. This discussion will create important conversation on what we say and how we say it.

Is there one hard and fast rule to freedom of expression? I think not; there are your rights that come with parameters in place and this should be implemented across the board fairly. The grey area that I speak of is a position that takes into consideration that people should be free to take political stances or express their feelings the way they want but not at the expense of another individual, organisation or the nation’s security.

This position understands both sides and believes that art should exist and people should express themselves. People have the right to choose whether they like or dislike art but they have no right to completely stop another individual’s expression.





കേരള നാദത്തിന് ആശംസകള�ോടെ...

kwkvIrXn, Iym³_d 16

S

UL

CESSF UC

Y EARS

$ Attractive Exchange Rates... $ Money Transfer to All Major Countries...

REGISTER

ONLINE AT:

wallstreetfx.com.au Contacts: To open an Account, please visit: https://onlineservices.dcbbank.com/NRIOnline

Rajan Thomas

Mob: 0415 255 915

Vikram Ahluwalia

Mob: 0408 290 053

Ph: 02 8626 8775 | Email: admin@wallstreetfx.com.au | Web: wallstreetfx.com.au

17

Best Compliments to Kerala Naadam

from Jojo, Rohini, George, Michael, Mathew & Martha

Best Wishes to Kerala Naadam from

Dr. Sophi Roy, Newcastle

18

PRECISION ENGINEERS & TOOLMAKERS Unit 5, 48 Lancaster Street, Ingleburn, NSW 2565, Australia

Ph: 61 2 9829 8224 Fax: 61 2 9829 8226 Email: alexander@microprecision.com.au Web: www.microprecision.com.au

Best Compliments from Alex & Omana

Unit 1/27, Philip Street, Kingswood - NSW-2747, SYDNEY-Australia 19

With Best Compliments

Mayraj, Mini, Molukutty and Tessamu

Best Compliments to Kerala Naadam from Elsie Cheriachen

Best Compliments to

Kerala Naadam

Best Compliments to Kerala Naadam from

Councillor SUSAI BENJAMIN

20

from

Sanu, Bobby, Ann & Zac

സ്വാദിഷ്ഠമായ കേരളീയ ഭക്ഷണം - ഞങ്ങളുടെ പ്രത്യേകത

135 seats 32 Burlington Rd, Homebush Ph: 9953 9999 Mob: 0422 306 777

സ്വാദിഷ്ഠമായ കേരളീയ ഭക്ഷണം - ഞങ്ങളുടെ പ്രത്യേകത

TAKEAWAY & CATERING

4 Station Street, Wentworthville.

Ph: 9896 2887 Mob: 0422 306 777

21

അഭിമാനിക്കാന്‍ നാല്‌പുസ്തകങ്ങള്‍; ഓസ്ട്രേലിയയിലെ സാഹിത്യ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ക്ക് ചരിത്ര മാനം ഓസ്ട്രേലിയന്‍ മലയാളി ലിറ്റററി അസ്സോസിയേഷന്റെ (അംല) ആഭിമുഖ്യത്തില്‍ 2018 നവംമ്പര്‍ 17-ന്‌ മെല്‍ബണില്‍ വച്ച് നടന്ന നാല്‌ പുസ്തകങ്ങളുടെ പ്രകാശനം ഓസ്ട്രേലിയയില്‍ നടന്നുവരുന്ന മലയാള സാഹിത്യ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ക്ക് പുതിയ മാനം നല്‍കുന്നു. ബെനില അംബികയുടെ കവിതാ സമാഹാരമായ ‘അന്തര്‍മുഖിയുടെ ഭാവഗീതങ്ങള്‍’, ജ�ോണി മറ്റത്തിന്റെ നര്‍മ്മ രചനകളുടെ സമാഹാരമായ ‘പാവം പാപ്പച്ചന്‍’, ആനന്ദ് ആന്റണിയുടെ ലേഖന സമാഹാരം ‘വിശ്വാസം അതല്ലേ എല്ലാം’, സന്തോഷ് ജ�ോസഫ് എഡിറ്റ് ചെയ്ത ‘എം എന്‍ കാരശ്ശേരിയുടെ ഓസ്ട്രേലിയന്‍ പ്രഭാഷണങ്ങള്‍’ എന്നീ പുസ്തകങ്ങളാണ്‌പ്രകാശിതമായത്.

 

െബനില അംബിക

ISBN 978-93-87398-68-9

www.insightpublica.com facebook.com/insightpublica

insight publica

അ�ർമുഖിയുെട ഭാവ ഗീത�ൾ െബനില അംബിക

അയാൾ വി�ന�; ‘പാവം’ ആണ്. ഇ�ിരി െപാ��ം ഉെ�േ���. ഓേരാ �വാസി മലയാളിയി�ം പാ����്. അയാ�െട വ�േതാ െച�േതാ ആയ അംശം ഇ�ാ� മലയാളി ഇ� എ� പറയാം. ആേ� ലിയയി�ം അേമരി�യി�ം ഗൾഫി�ം എ� േപാെല െകാ��ം േകാ�യ�ം എറണാ�ള�ം നി�ൾ അയാെള ക���ം. ചിലേ�ാൾ നി�ളിൽ �െ��ം- ക�ാടി േനാ�േ�ാൾ ശകലം ക�ത��ാ��ത് ന�് േകേ�ാ!

വിശ�ാസം, അതേ� എ�ാം?

അവതാരിക: എം.എൻ. കാരേ�രി ISBN 978-93-87398-69-6

ആന�് ആ�ണി

വിശ�ാസം, അതേ� എ�ാം?

Story ` 130

േകരളനാദം പ�ാധിപർ

ISBN 978-93-87398-70-2

Notes ` 100

www.insightpublica.com

facebook.com/insightpublica

ആന�് ആ�ണി

പതി��് േലഖന�ൾ ഉൾെ��� ഈ ��ക�ിെന വ�ത��മാ��ത് അവ ൈകകാര�ം െച�� വിഷയ��െട ൈവവിധ�മാണ്. വിേദശ ജീവിതം ആരംഭി�� മലയാളിക�െട ചില സവിേശഷ സ�ഭാവ�ൾ, എ� ആ�നികരാ�േ�ാ�ം �ലർ�� ചില അ�വിശ�ാസ�ൾ, രാജ�േ�ഹം, ശാ�േബാധം എ�ിവെയ�റി�ം മ�ം സരസമായ രചനകളാണ് ഇവയിൽ ഉ�ത്. അവതാരിക : േജ�ബ് േതാമസ്

22

]mhw ]m¸¨³

"�ണയ�ിൽ നി�ം അതിൈവകാരികതകളിൽ നി�ം �റ�ിറ�ിയ െബനില�െട കവിതകൾ �ത�മായ നിലപാ�ക��വയാണ്. അവ രാ�ീയെ� �റി�്, െപ��െള �റി�്, വാടക�് ലഭി�ാൻ സാധ�ത�� ��ഷെന �റി�്, വ���േപ�ി� �ീകെള �റി�്... എ� തീ�മായ വാ�കേളാെടയാണ് അടയാളെ���ത്! എെ��ി�ം ഉറെ� പറയാൻ കഴി�� െപ��െള വായി�ക എ�ാൽ ന� �ട് ക�ൻ ചായയിൽ നാര�ാനീര് വീണത് �ടി�ംേപാെല�� ആന�മാണ്." _�ീപാർവതി

Poems ` 110

]mhw ]m¸¨³

അ�ർമുഖിയുെട ഭാവഗീത�ൾ

അ�ർമുഖിയുെട ഭാവഗീത�ൾ

www.insightpublica.com facebook.com/insightpublica

insight publica

insight publica

]mhw ]m¸¨³  

HOME LOANS

BUSINESS LOANS AND INVESTMENT SOLUTIONS

Sydney and Melbourne SMSF Loans Private Funding

H.O - Suite 19, 80-82 Bathurst St Liverpool 2170 Shaju Chonedath 04139 27065 e. shaju@flexifin.com.au

Tel. 02 8749 7707 , 0404 21 22 44 e. loans@flexifin.com.au www.flexifin.com.au 23

ENGLISH SECTION SECTION ENGLIS ENGLISH SECTION SECTION ENGLISH ENGLISH SECTION

NGLISH SECTION SECTION ENGLISH 24

FEATURE SUD HA K U M AR (SYDNE Y)

The Power of Compassion T

hat human capacity which enables us to feel for another’s situation is compassion. Compassion makes one human. It has the power to empower.

I have been blessed with the opportunity of sharing and caring. Every few weeks I have special Saturday nights, with a group of special people out in the glamorous city. People who have been my teachers and my heroes. Most times these nights are cold, windy, wet and most enriching. As we drive the van into the designated stops, there they were - cold, hungry, dirty, unwashed, and waiting… lined up and waiting… as always. The sight grabs one by the guts and brings a smile at the same time.

Compassion makes one human. It has the power to empower.

The city’s homeless. Waiting for their ‘family’.

“Hey there! G’day! How are you today?”

“Oh well…could have been better.”

“Would you like a hot drink mate?”

“Yes please…”

“What would you like?”

“A coffee please… black with two sugars.. Thanks…”

“Milo with milk… And an egg sandwich.. Thanks…

“Can I have a ham and cheese sandwich with a black tea? Thanks.”

And so it goes, through the night…. the conversations (stories) of jobs (non-existent), families (that used to be), travels(dreams), interviews (figments of imaginations)… hallucinations, delusions…concoctions.

Coming back for a second and even a third drink, just for a chat…standing barefoot in the rain,

wearing what used to be a poncho, just for a chat.

Fully engaged, eye contact and all….. just for a chat.

Painstakingly building a conversation that would hold your interest, lest you walk away.

All, just for a chat.

Through the years, these Saturday night ‘chats’ have been the most learning encounters of my life. John who challenged me on Gandhi, Matt who after his first drink disappeared and reappeared about fifteen minutes later with a poem on how artistically I mixed his drink for him (though I am convinced to this day that he was talking about his wife/ partner), Winnie who waits for her ‘family’ every night and is quite willing and happy to make a flat tyre happen if we plan to leave a tad earlier than expected, Cassie who is always dressed to her coiffed hair and satin shoes ready for her debut stage performance. Each fighting their demons in ways only they know, but always making themselves available to their ‘family’ for a chat.

People who were once parts of real families and communities, who had real jobs, responsibilities and children at some point. Today it is only these conversations that keep them going. These chats are so valuable, that some of them finish at one stop and then appear at the next lined up and waiting for their drink, which is only a pretext to continue the conversation. Compassionate conversations which help them get through the day. High on their intoxications, sometimes disjointed, sometimes incoherent, and yet intriguing all the same, the conversations of the ‘not-so-blessed homeless’. Time and time again they help me realize the strength and power of human connect and relationship.

Then a moment of irony. Across the street a bunch of ‘the blessed’ step out of a pub …. Expensively 25

Let us extend a hand, lend an ear or a shoulder whenever we can. Compassion is a blessing. dressed, arm in arm, happy and gay, slurred singing in drunken stupor, stumbling along the footpath and then plonk! they sit down right there on the street… carrying on… blissful and content in each other’s company.

And from across the road the ‘not- so- blessed’ look on in stupefaction! And there I was slap bang in

the middle of it all… looking left to right and back again, realizing how one can turn to intoxication as a celebration or because of sheer hopelessness.

Perhaps it has to do with ‘human connect’, either because of it…, or perhaps the lack of it? Or both?

Human compassion needs no language and I am brought to believe is the one thing that is the bedrock of human contentment As for intoxicated bliss? Well, intoxicated bliss knows no bounds!!

Let us extend a hand, lend an ear or a shoulder whenever we can. Compassion is a blessing.

Best Complimets to Kerala Naadam from

Sydney Malayalee Association

26

POEM L AL I T H A G O UR I (ME LBO UR NE )

To the writer Dear writer, when I read your lines And between the lines, Let me be me, with all my stories.

The words that you picked Jump up to prick me in my sore places And push out a tear from my long dried up hope.

The way you described my neighbour Tickles me, pink, let’s say, Till the pull in my stomach Reminds me of that day when I found roses had thorns.

Let me cry it out, just a few tears The pangs are fresh, and later Let’s smile, for we now know a few things That my neighbour doesn’t know.

Take me to places I have never been; You conjure up visions, and I am thrilled.

How did you know, the way I bit into my pillow?

How did you know of the pain in the deep pit Of my stomach?

How did you see the haughty way I turned my head To tell the all-trampled-over-me that It’s okay; that we will go on, and on.

Dear writer, somewhere in the marketplace Our thoughts resonate and vibe, We hold hands and whisper vows, Or we find discord and split.

When you leave, leave me the pot Your deft hands shaped.

I accept and acknowledge, the clay In its soul carries your dream.

And you are present, with grace, To speak to me in all its forms.

Let me cook my broth in it, or place it As a vase that brings the spring indoors Let me rub off my envy for that Deep blue coffee mug, my workmate has.

Or push it back to the corner of my shelf Neatly covered by the new miniature Eiffel I bought from the peddler in Paris.

Let me, for who else will know, my kitchen sink is full And the walls are splattered with yesterdays.







27

STORY DR. A N N E B ENJAMIN (SYDNE Y)

Monsoon Rain

I

had only come because of the two young women. I dislike the seedy shabbiness of the Cosmopolitan Club, with its echoes from the Raj, dim corners that hold conversations that never go on record and mediocre food oiled with much whiskey and astringent wine. Even more, I dislike the dinners that bring together political shadow-huggers. On this occasion, the event was to honour a visiting professor of law from Texas, a graduate of our venerable institution, University of Madras. I had been persuaded to come because my senior colleague, Professor Nayar, a man I respected and admired, had suggested it would be a pleasant evening.

The shards of his words bounced across the room cutting my chest with ice cold daggers.

Mira and Anisha were final-year law students from Sydney who had successully applied to spend their summer vacation on exchange in Chennai at the university. The program was organised annually for foreign students with Indian heritage as part of a program to develop intercultural understandings.

I was their supervisor while they were in Chennai.

They were both enthusiastic and thoughtful young women. Mira, earthy and passionate, with her heart-on-her-sleeve; Anisha, creative and sociallyattuned, with a mind as clear and fluid as water.

Back in Sydney, their families were close and the young women had both applied for the opportunity so that they could experience time in the country of their heritage together. They both struck me as intelligent, sensitive, adaptable and very open to learn from their time here.

When I had mentioned the invitation to a meal 28

with Dr Mani Chacko, the visiting academic, Mira and Anisha both agreed it was a good opportunity, provided, they said, that I accompany them. They were both tall and heavily-built young women who groomed themselves carefully. When I picked them up, I thought they both looked gorgous in the churidhar sets they had selected for the evening.

The tables were set in a closed rectangle. Our host was a city – rather than an academic – lawyer. I didn’t know him well, and I was a little surprised to note his scruffy-suit and grimy shirt cuffs. I imagined him (possbly unfairly) as one of those advocates who are sycophant to ministers and their minders. He sat at one end of the rectangle, to our right. As guest of honour, Professor Chacko sat beside him. A wizened grey-haired man, a sharpnosed man of about thirty and his middle-aged father sat to the left of us, facing our host at the other end of the room.

The speeches began. Then the young man’s father spoke, almost choking on his own wit. The shards of his words bounced across the room cutting my chest with ice cold daggers.

I glanced towards Mira on my right. Her face was flushed, beads of sweat on her forehead, her breathing heavy. I rested my hand on her arm. To my left, Anisha’s face shifted between shock and cynicism, eyebrows raised, eyes wide, lips tight.

I stared around the room, still not believing what I had heard. My eyes met those of Professor Nayar sitting opposite. World-wise and gentle, his eyes told me nothing. I willed him to read my anger.

Beside him, the only other woman apart from us three, sat impassive. No reaction from the three other men facing us. No demurs. No protest - only more of the usual, deferential, speeches to the host and his chief guest.

For the moment, Professor Chacko remained silent.

When our host draped him with the ritual gaudy shawl, he bowed and then proceeded to give a fairly long and technical speech, that would have been the same whether he gave it here in Chennai or from the top of an oil-rig in Texas. As he sat down, for some reason, maybe some kind of gallantry, he turned and passed the shawl over to Mira. Her face registered a flicker of disgust before she promptly tossed the silk into my lap.

I had not been invited to speak, but I had to. As an academic in law at the University, I knew I had some credibility. Without knowing what I would say, I rose to my feet. (I cannot let your cruelty pass. I want to shout at your stupidity. I want you to feel my anger, tonight. All of you, who have assented by your silence. This is abuse.)

I spoke firmly, clearly, so everyone could hear. I was determined to put a spoke into this cruelty, to stop it spinning further. (What gives you the right to humiliate these young women? They are guests, in a room of strangers, a room of men, and you speak across the room about them, as if they are not here, as if they are objects.) I talked about what it means to enter into another culture and to try to understand it; to open one’s mind to a different way of doing things. I praised the young women for doing this with such good will.

I was not speaking to the room. I was speaking to Mira and Anisha. From my gut, I tried to wrench up words, to tell those two beautiful young women that I cried Foul at the way they had been treated.

“Such intercultural interaction must be two-way,” I said. “If these young visitors can try and understand this culture that is strange to them, then, we here should reach out, at least halfway, to try to understand them; and their culture. To appreciate that difference is enriching. To be sensitive about the impact of our words on each other. You have treated them with disdain and dishonour. I am disgusted with you.”

The man’s words continued to pierce my brain...

“Such intercultural interaction must be two-way,” I said. “If these young visitors can try and understand this culture that is strange to them, then, we here should reach out, at least halfway, to try to understand them; and their culture.

“You know, Sir,” he had pronounced across the room to the host, loudly, so everyone could hear. “I thought when you said we would see some young Indian women from Australia here tonight, I might have been able to consider marriage for my two sons.

But,” and I heard again his miserable snigger, “not now I see them. They are so - huge.”

Our host had made no comment. Professor Nayar had made no comment. The woman beside him seemed to notice unusual. And the esteemed visiting expert from Texas had refrained from comment.

I sat down, knowing I had made no difference. *** As soon as dinner was announced, Mira told me she wanted to leave and would I mind dropping them at their hotel. She stood to go.

“Wait,” our host said. “Stay. Enjoy the meal. You’ll like it. You want to stay and eat.”

Mira turned and looked at him.

“Do I?” she asked. I wondered what else she might say. I wanted her to speak her anger. I also wanted her to escape. She looked long and hard at our host, fire and tears in her eyes. She said nothing. Then, she grabbed Anisha by the hand and strode away.

We went out into the dark. It had started to rain, a deluge so dense we could barely see the exit. The purple shawl slipped. I let it fall. Then, I went back and stamped it into the mud. Our clothes clung.

Our hair dripped down our faces. We stood there, waiting for the driver to bring my car, and letting the exhilaration of the monsoon cleanse us.

29

FEATURE SUS I E A B R A H AM (SYDNE Y)

Monsoon Memories...

A

fter a long hot summer, the advent of lifegiving monsoon in the month of June is a much-awaited event in Kerala. Its magic engulfs and encompasses the young and the old. The scorching and relentless heat of summer is quenched by the arrival of rain. Farmers rejoice as they watch the parched land dramatically transform into greenery, while heat and dust take a rest. The scenic beauty of our country with its lush green forests, beautiful valleys and amazing waterfalls is the greatest monsoon blessing.

Varying degrees of flood occurs during the rainy season. In August this year, due to unusually heavy rainfall, severe flood affected Kerala and we witnessed God’s own country being transformed into a calamity zone. We have also witnessed humanity at its best as all barriers of caste, creed, colour and religion were forgotten while people carried out the biggest rescue mission ever. Ordinary people became local legends due to their courage, valour and sacrificial efforts to save thousands trapped in the floods.

This reminded me of my grandmother’s stories of the great deluge of ‘ “99”, which occurred in July 1924. We children listened in awe and disbelief when she told us that during this flood, a huge hill called “Karinthirimala” completely disappeared and a monorail system in Munnar was also destroyed.

But most of my childhood monsoon memories are of ordinary rainy days with flooding on the roads and rivers. Every year, along with the onset of the rainy season, the schools would reopen in June after the long hot summer vacation. Walking to the school in heavy rain when water gushed forth on both sides of the road was an adventure. The boys would have fun catching small fish and tadpoles along the way. We sat in leaky classrooms with wet 30

clothes as children coughed and the asthmatics wheezed pitifully. All sorts of creepy crawlies crawled into our classrooms for shelter and my feet found its resting place on the bench instead of the cement floor.

Ordinary people became local legends due to their courage, valour and sacrificial efforts to save thousands trapped in the floods.

Sometimes, the rain would pour heavily day and night without a break and the main roads would be flooded to dangerous levels making it unsafe for people and vehicles to travel. People stayed indoors and got out of their houses only for emergencies.

Then the schools would be officially closed for few days and this “ rainy day” holiday brought relief and joy to students and teachers. Business slumped at markets and shops. Starvation crept into families who depended on daily wages from manual labour.

I remember my mother giving out dried tapioca pieces to poor families, which they boiled and ate with dried small fish.

Staying indoors for lengthy period of time was not idyllic for the children but the rainy season had its own magical sights and sounds to scare us as well as to lift our spirits. We got used to the familiar sound of rain pelting heavily on rooftops while thunder rumbled like a madman in the cloudy sky. My younger brother and I would scream at the sound of thunder while our dog Flossy used to hide beneath my mother’s bed, whimpering for a cuddle. Black and red millipedes, known as Atta in Malayalam, crawled stealthily into our houses and felt at home in nooks and corners. On days when the rain eased a bit, we would take a walk to watch the awesome

sight of the swollen Pumba river, which engulfed its banks and rushed forth with fury; tree branches, huts, logs and debris floating in the brown muddy water.

Every time the rainbow appeared, the beauty and wonder of nature took our breath away. To keep boredom at bay we used to make paper boats and float them in the puddles in the front yard. To me, the most magical time was the sudden appearance of brilliant sunshine in between the rain, its dazzling rays uplifting our spirits and caressing the drenched earth. We children would run out to play outside while the sun played hide and seek with its fleeting on and off appearances. Even five minutes of playing in the slushy ground was a thrill to us and a good exercise to our comatose limbs after being indoors for many days.

During one rainy season, my whole family watched in horror and sadness when a beautiful old tree in our back yard was struck by lightening and fell to the ground with a loud noise while flocks of birds, which nestled among the branches screeched and flew away. This particular tree (called Pala in Malayalam) had a huge hollow high up in its trunk.

According to folklore the school children believed that the hollow was the abode of a mystery occupant called Yekshi, a beautiful she- vampire, who sucked blood from the throat of people to satisfy her hunger. People had sighted her roaming lonely roads at night in search of victims. Terrified of the Yekshi

On sleepless nights when the rain pelted heavily with intermittent sound of thunder and the frogs croaked non- stop, my mind would take flight to a faraway forest where these splendid birds sang and danced to their hearts content. This incredible scene remains as an enchanted monsoon dream of mine. living in our property, I pleaded with my family to cut down the tree, but I would get only scolding and ridicule from them. Finally, I was enveloped in sheer joy and relief when the school children reported that some of them had sighted the agitated Yekshi flying away with a mournful cry to some other destination.

I thanked God and the monsoon season for this miracle.

It is believed that at the onset of the rainy season, the forest in North India would come alive with the singing of the cuckoo birds while flocks of peacock danced to the rhythm. But these birds were not the inhabitants of my native village and so I was not able to witness this phenomenon. On sleepless nights when the rain pelted heavily with intermittent sound of thunder and the frogs croaked non- stop, my mind would take flight to a faraway forest where these splendid birds sang and danced to their hearts content. This incredible scene remains as an enchanted monsoon dream of mine.

Best Complimets to Kerala Naadam from

AMLA

(Australian Malayalee Literary Association)

31

POEM A FR A H C HO O R AP ULAK KAL (SYD NEY) yr 10 st udent

Forgiveness When anger chokes you Like a cloud of smoke When hate and anguish Wrap around like a cloak There still shall be a little light Struggling against the darkness It’s the great solace that you need The magic lies with forgiveness It opens your heart And lets you decide To understand and sympathise And then take your side For then you shall find peace within yourself Which purifies your soul and will mendYour heart and the conflict within your self For then, your foe shall become your friend



32





STORY AY S H A FA I S AL (SYDNE Y) y r 9 student

The Impossible Knife of Fear T

hey clawed at her; ripped her apart and painted with her blood. They rejoiced at her pain. They triumphed over her helplessness. They were the demons that did not hesitate to kill; to shatter and destroy for the sole purpose of pleasure.

She lay there devoid of emotions; her body and soul somewhere far away from her. She heard screams that carried the hollowness she felt inside; screams that contained the note and hue of injustice; screams that felt like her own. She closed her eyes and saw the core of her suffering: *************************************************** She saw a girl who ran with the wind; whose eyes danced with mirth; whose hair was kissed by the Sun. The girl was surrounded by other girls who knew nothing about the dark, menace filled world in which they lived. They chattered like birds and played contently. A dark shadow settled in front of them. Their beautiful smiles were replaced with terrorised cries. They were snatched and thrown into a hole filled with evil immorality. Their shrieks and agonised cries kept playing in her ears.

NO... Somewhere deep within her, a voice commanded. You will not become another victim of their animosity, you will not succumb to fear, you will fight. Fight!

Her eyes fluttered open. Adrenaline flooded through her veins. Her fear and helplessness transformed into an oasis of strength and determination. Hope penetrated through her heart. She rose. Maybe it

NO... Somewhere deep within her, a voice commanded. You will not become another victim of their animosity, you will not succumb to fear, you will fight. Fight! was because of the fury she felt or maybe because of the hatred; she rose and kicked and punched.

They were strong but not stronger than the fury that gripped her. She didn’t stop, couldn’t stop until all of them were clutching their bodies and moaning with pain. Satisfied, she walked away.

Today she lives a life of joy for she walked into a world of her own creation. A world where little girls could run around freely with no fear for their lives; a world where equality and justice, trample and shatter the twisted intentions of animal-like men; a world where kindness and consideration reign.

“You control your life.

Your own will is extremely powerful” - J.K Rowling

33

FEATURE M IT T U G O PALAN (SYDNE Y)

A

Homosexuality and India

s per Indian traditions and cultural norms dictated by the society over the past centuries, homosexuality was a taboo subject in India. Neither did the society nor legislation help in any manner.

Section 377 of the Indian Penal Code confirmed that sex with persons of the same sex was punishable by law.

History On or about 2 July 2009, in the matter of Naz Foundation v. Government of NCT of Delhi, the court held that it was unconstitutional for same sex couples to have sex. But the Supreme Court of India overturned that ruling as of 11 December 2013 stating that it required clarity. In February 2016, the Supreme Court was prepared to reconsider its judgement.

Accordingly, the much-awaited judgement was handed down by a 5-judge constitutional bench of the Supreme Court of India on 6 September 2018.

This judgement in the matter of Navtej Singh Johar and others vs. Union of India and others (here and after referred to as the judgement) invalidated Section 377 of the Indian Penal Code making homosexuality legal in India. This judgement set aside the punishment of 10 years imprisonment and is paving the way for a better future.

This is a significant step in the history of India, considering that consensual gay sex was previously illegal. As most people are aware, section 377 of the Indian Penal Code dates back to 1961 and makes sexual activities against the orders of nature “Punishable by law”. The new law replaces the variety of punishment for unlawful intercourse.

The records confirm that there are about 2.5 million gay people in India. This however is only based on individuals who have self-declared to the Ministry 34

of Health. There could be much higher numbers for the same, considering people conceal their identity especially people who live in fear of discrimination.

India being a country where religion plays a predominant role in the society and Hinduism being one of the major religions followed through India, Hindu views of homosexuality and in general LBGT (Lesbian, gay, bi-sexual and transgender) issues are very diverse.

Accordingly, the much-awaited judgement was handed down by a 5-judge constitutional bench of the Supreme Court of India on 6 September 2018. This judgement in the matter of Navtej Singh Johar and others vs.

Union of India and others (here and after referred to as the judgement) invalidated Section 377 of the Indian Penal Code making homosexuality legal in India.

Although there are scenarios where the Hindu text contains teachings against homosexuality, a number of Hindu mythical stories however portray homosexual experiences to be natural. Same sex relations and gender variants have continued to be represented through Hinduism from time immemorial.

Joint general secretary of Rashtriya Swayamsevak Sangh (RSS) Mr Dattatreya Hosabale, recently commented stating that, he does not believe that homosexuality should be illegal and that RSS had no official stand on this issue. Unlike the Western society, some believe that there is no concept of sexual orientation that classifies males on the basis of who they desire. However, “the ancient concept of

This land-mark judgement declared that Section 377 of the Indian Penal Code violated the fundamental rights that would otherwise be guaranteed by the Indian Constitution and the judgement wanted to ensure that the national human rights, secular and legal trends were always adhered to. third gender” which is individuals who have strong elements for both male and female tendencies in them, is a concept that is part of the religion.

Accordingly, to the Sanskrit texts, this third gender includes people who have conventionally been called homosexuals, bi-sexual, transgender people and intersex people. However, it is interesting to note that the concept of homosexuality has finally taken route in the past three years.

This is a significant and much needed change as far as the Indian society is concerned. In February 2017, the Ministry of Health and Family Welfare had produced a plan called “Saathiya”, a material that discusses homosexuality and stated, “yes adolescents frequently fall in love, they can feel attraction for a friend or any individual of the same sex or opposite sex. It is normal to have special feelings for someone. It is important for adolescents to understand that such relationship is based on mutual consent, trust, transparency and respect.”

This is huge progress as far as India is concerned with the emerging changes and significant advances

that the country otherwise makes, in the fields of technology, brain power and innovation. For the new concepts to be engrained into the fabric of Indian Society, the people, their feelings and how they are respectfully treated in a society and if they are considered equal are all paramount.

This land-mark judgement declared that Section 377 of the Indian Penal Code violated the fundamental rights that would otherwise be guaranteed by the Indian Constitution and the judgement wanted to ensure that the national human rights, secular and legal trends were always adhered to. These concepts not having been followed through in the past decade and finally the Supreme court having handed down this judgment, confirm that India has finally evolved to ensure that this tremendous gap has in fact been rectified.

As everyone would concur, human sexuality is complex and diverse. India needed to focus on people’s humanity aspect, rather than on their sexual orientation. As with all complex behaviours, personality characteristics in addition to biological and environmental issues, influence to combine together to produce a particular individual with a specific sexual orientation and identity. It is not out of one’s volition that one ends up choosing a sex. It is certainly a combination of various factors.

It is time that spotlight be realigned in order for focus to be made on a person’s need rather than what a society previously considered to be a norm; time for “Incredible India” to in fact show that it is “Emerging and Incredible” in all facets of life.

6

-ാം

35

POEM DR. DE E PA C H ANDR AN R AM (MELBOURNE)

May I have a name?

May I have a name, Modest and with fame?

I call on my own weather, as my landscapes pull together, With steep and rounded ridges Of curvy plate tectonics.

May I have a name, Modest and with fame?

As I define borders And shelter fleeting armies, With glaciers on my lap And maples on my top, May I have a name, Modest and with fame?

Sacred to my tribes, And snowy to bushwalkers, History honour memories, Of dams and hydro dreams,



36

May I have a name, Modest and with fame?

Mountain trails to timberlines, Of alpine ash and gum pines, Make Montane, Wattle forest, For wandering summer tourist, May I have a name, Modest and with fame?

I house endangered fauna, And thick and varied flora, I welcome new infusions, To graze my Mt Kosciuszko.

May I have a name Modest and with fame?





FEATURE DR. T C G EO R G E (SYDNE Y)

Science = Doing = Thinking I

n the Sydney Morning Herald dated February 26, 2018, there was a disturbing piece about the current situation of Mathematics, Reading and Science learning in schools. It was reported that, “The proportion of 15 year olds who are reaching international baseline levels in Mathematics, Reading and Science has fallen significantly over a decade.” Instead of suggesting practical means to improve the situation, NSW Education Minister, Rob Stokes, went on to recommend that schools “reject a focus on science.” He said that the push to promote STEM subjects (Science, Technology, Engineering, Mathematics) above other disciplines was an act of intellectual snobbery. He further added, “It has become an educational fad that places academic disciplines into silos - pitting the Sciences against the Arts in a self defeating zero sum game of intellectual snobbery.”

The Minister’s statement is a reflection of the kind of thinking that many amongst the general public hold, including a large number of academics. I had an unexpected experience at a college in Sydney where I taught many years ago. I was at a staff meeting to discuss the curricula for the middle school. The content of the science programme came up and as the discussion progressed, one participant raised an objection, “Why should we teach science?

What benefit do pupils obtain by learning science?

My suggestion is that the time set aside for science could be beneficially used for teaching English”. I was shocked at such an extreme comment from a staff member of a tertiary institution in a developed country.

Clearly, it showed how ignorant the staff member was of the importance of science in the world. Every thing she used or saw around her was wholly or partially an application of science. For example, the

ball point pen she was using. That was the result of different materials chemically combined using scientific principles to produce the tube and the ink that flowed through it. Everything in that pen was a product of chemistry and physics. Another example is the nail polish she wore - entirely made

It was reported that, “The proportion of 15 year olds who are reaching international baseline levels in Mathematics, Reading and Science has fallen significantly over a decade.” from chemicals combined using scientific processes.

Everything could be analysed in this manner, demonstrating that we are dependent on Science for the most ordinary things in our lives.

Many would consider Science a difficult subject to learn. I suspect that this is because the subject was poorly presented during the early school years. The word ‘Science’ was mistakenly treated as a noun.

Science wants us to learn it by doing -- but by doing what? By doing ‘Thinking’. Science means doing thinking.

Science, by means of its varied intellectual activities developed its own thinking processes. These processes, commonly known as Science Process Skills, were joined together to form what we now know as the Scientific Method. The Scientific Method is the means by which scientific knowledge is produced and multiplied. Starting from an observation or a question, the scientific method steps through ways to arrive at a reliable conclusion.

The goal is to discover cause and effect relationships in a systematic and reproducible way. Everybody has freedom to use the scientific method as well as 37

make alterations. This has enabled the production, acquisition and proliferation of scientific knowledge.

This article deals with two science processes. In future articles, I shall take you through the other science processes to demonstrate how easy it is to acquire the beginnings of a scientific mindset.

In this article, I will also explain how parents and teachers can help to develop an open, inquiring mind in children.

1. Developing a curious, inquiring mind in a child In a playful manner, ask the children to write down the names of all the objects they see around them.

This first task is to capture the children’s attention and to make them fall into a question-answer mode.

Ask the children to look and learn: how many animals do you see? How many plants do you see?

Name them. Encourage them to ask you questions.

Thus create an open process of dialogue between you and the children. Give them a similar exercise every day; e.g. list the names of five things they use every day. Try to give them simple exercises so that they develop an interest in observing what is around them thereby developing a connection to their surroundings. Science learning starts in and around the house or school. Those with a gift for rhyme can compose a poem about their surroundings. “How” and “Why” questions should be encouraged as they foster the development of an inquiring mind.

Science Process Skills 1. Observation – using the senses Let’s take a close look at a flower. Is it small/big?

What other things do you see?

How many different parts does it have? What colour is the flower? What does it feel like? Do you want to know anything more about the flower? Does it have a smell? What does it smell like? You can smell it with your nose and may find that it has a sweet smell. You can touch it with your tongue - you may get a sweet taste in one part and no taste in other parts.

What did we find out about the flower? How did we find out about the flower?

What parts of our body did we use? Did you learn the same thing about the flower with each part?

38

This article deals with two science processes.

In future articles, I shall take you through the other science processes to demonstrate how easy it is to acquire the beginnings of a scientific mindset.

We can thus learn through simple doing processes.

These simple processes assembled together form the basic science process skill of Observation.

Observation is the use of our senses to learn science.

How many senses did they use in observation? If they did not use all their senses, it was not a full observation. If you feel the children have fully acquired the skill of observation, you can proceed to the next stage.

2. Grouping / Classification The next stage of thinking is Grouping or Classification. Here, we have to think a bit deeper than mere observation. We have to look for qualities that are the same and those that are different. We have to look closely. Parents also should take part in this exercise. You could collect different objects/ things and ask their school going children to write down their observations of each item. Parents should also write down their observation and after half an hour compare the results.

We have a collection of flowers. How do you want to group them? Consider all proposals.

Eventually suggestions could lead to put them in order. Discuss different ways of putting them in order. Make sure that the children find a quality, characteristic or trait that could be applied uniformly.

Be sure that they only use objects in their immediate environment.

Once the parent/teacher is satisfied with the progress, move to the next process skill.

(This concludes the preliminary discussion on Science Process Skills. Three topics that were dealt with are, what Science is and about, Science process skills in relation to Scientific Method and two Basic Process Skills and their application. In the succeeding issues of Kerala Naadam, the remaining Process Skills and their application will be illustrated).

POEM DYU T HI A N OO P (P E RTH ) yr 5 student

Chocolate The most superb feeling, Of melting in your mouth, Almost overwhelming, Not a person in doubt.

Some are crunchy, Some are gummy, Some are minty, They’re all yummy!

Flavours make me be hypnosis, Some of these are Caramel Cream, There is Cadbury and Roses, Don’t forget Cherry Ripe and Dream.

No one loathes this super snack, On this planet or elsewhere.

It’s now time for you to sit, Be comfortable anywhere.

Chocolate is an amazing thing, My tastebuds will certainly dance, When it’s in my mouth, I will sing.

Take the chocolate it’s your last chance.







39

STORY DR. A N N E B ENJAMIN (SYDNE Y)

The Wives of Bath O

ur landlord, Bala, has two wives. Sunita and her two children live on the ground floor of the house. Kamala and her two children on the second floor. We live in between.

Each morning, Bala’s four children are driven to school in a government car by a government driver, because Bala, is, after all, a quite-senior government official. When they return each evening, the driver sounds the horn for the housemaid to open the gate.

The delicate balancing of this unusual household apparently prohibits that any one of the children themselves might open the gate and risk threatening the negotiated hierarchy. Annual holidays see Sunita and Kamala join their offspring in the car for what must be one very big happy family holiday.

In contrast, ours is still a small family, - my husband, our infant daughter and me. And usually, our lives are unaffected by the domestic complexity in which we have landed. But not always.

For there is another idiosyncrasy in our household arrangements: the water supply is as fickle as the shifting relationship between the two wives. Sunita, first in time and in legal standing, controls the motor which pumps the water from the well to a tank on the roof. Kamala, with the confidence of the currently more-favoured, determines when, and if, she will turn the tap which releases the water back down to the household. When war flares between the two, each woman takes up her particular weapon against the other. We are mere observers, but like innocent bystanders in many conflicts, we suffer collateral damage.

So it happens again. The early morning is as hot and oppressive as South India can get. I have not yet bathed the baby and she is fretting. Bala is at his office. My husband is out of town. The ceiling fan wobbles to a lazy halt. And at that moment, with the 40

shrill shrieking of the possessed, the wives declare yet another water war.

From her second-floor doorway, Kamala bowls a slurry of unsavoury epithets down the stairs upon her adversary. Sunita, darker, older, plainer, less assured, lets the insults wash over her. Despite her disadvantages, she has the higher ground – and we all know it. She holds the ultimate weapon, for she is, for now at least, by law, the wife.

From my observation point on our back veranda, I suddenly am struck by my immediate plight. Too late, I recall that I had forgotten the previous night to re-fill our buckets and drums and our water reserve is depleted. I assess the situation: there are three bottles of boiled water in the refrigerator for drinking; the baby’s nappies are washed but other clothes are soaped up and soaking; and, a real bonus, I find about two litres in the bottom of a small bucket in the bathroom.

An hour passes. The sun is getting hotter and even crows move listlessly in the shade. The baby is restless. My clothes stick to me. Not knowing when the water will flow again, I dare not touch the drinking water. I use half the water from the bucket to bathe and cool the baby. Then, in a wild gesture of desperate abandon, I squander the remaining

I bathe the baby indulgently. I feed her and put her to sleep. I fill to the brim every spare receptacle I can find. I wash our clothes. I wash the dishes. I prepare the evening meal, even though it is still early. I make some tea and drink it slowly. And finally, with great deliberation, I take a long cool bath.

litre on myself.

I consider wild strategies that might end the conflict. Shall I plead illness? Shall I use the baby to bring them to their senses? Even the wildest jealousies must grow limp in this heat. I wait, knowing that, eventually, the water war must lose steam. Bala’s lunch must be cooked after all, and both Sunita and Kamala need water – and his good pleasure - as much as each other. They withdraw to their own places and I continue my vigil.

Then, I hear it: a soft hum through the concrete floor, a motor whirring below me. A white flag has gone up from Sunita. I sit, unmoving, on guard, superstitiously fearing that any undue anticipation

might shatter the promise. Another hour passes, the motor ceases. Again I hold my breath. Will Kamala relent?

I strain to hear the trickle from above which will herald the détente. I must have dozed because I wake to hear our clock chimes reverberating. Then, at high noon, it happens: with a gurgle and a flush, peace flows through the plumbing of the house.

I bathe the baby indulgently. I feed her and put her to sleep. I fill to the brim every spare receptacle I can find. I wash our clothes. I wash the dishes. I prepare the evening meal, even though it is still early. I make some tea and drink it slowly. And finally, with great deliberation, I take a long cool bath.

കേരള നാദത്തിന് ആശംസകള�ോടെ...

aebmfo]{Xw 41

FEATURE VIKA S VA R R I E R (SYDNE Y)

Legends – A study of human psychology and society F

rom time immemorial, man has used various means to tell stories. In the beginning, it was through pictograms, wall paintings and drawings.

Later, as languages took form, these stories were communicated through songs and ballads and were passed down to the next generation by word of mouth. As the written script evolved, stories started to take a written form and as a result, man has been able to preserve them and pass on the stories and legends which would have otherwise died a natural death.

In India, education was imparted through the “Gurukula” system. The Gurukula method of education required the student to stay with his teacher and learn by heart, any text through repetition. In spite of a script being available, listening and repeating the text was a more popular means of learning than writing it down.

Later, as preferences changed, so did the practices.

Written records started gaining popularity and authenticity over spoken ones. This resulted in an influx of written literature.

“Aithihyamala”, a collection of century-old stories written in Malayalam, can be considered as a prime example of this. This book contains popular legends of the region that were passed down. The stories throw much information about the persistence of caste system and inequalities that prevailed in the society.

The caste system in India continues to have a strong impact on the society. Even in the 21st century, India hasn’t been able to shake it off. Here is an attempt to understand the class and caste division (among others) of the past, through one of the most popular stories from Aithihyamala – “Parayi Petta Panthirukulam” - translated as the 12 clans born of a 42

“Pariah” woman.

From the title of the story itself, one cannot miss the deep-rooted casteism jumping out at you.

Here is the story of a low-caste woman, who, for no fault of hers was abandoned in childhood, only to be married to the very person responsible for her abandonment.

As the written script evolved, stories started to take a written form and as a result, man has been able to preserve them and pass on the stories and legends which would have otherwise died a natural death.

Vararuchi, a Brahmin and a great scholar in the royal court overhears a few dryads talking among themselves that he would marry a Parayi girl – a girl from a lower caste. To avoid this, Vararuchi, with the help of the King, gets all the Parayi new-born girls killed by fixing a nail on their heads and throwing them into a river.

However, he ends up marrying a girl who is brought up by a Brahmin couple but is actually a low-caste woman by birth. In due course he discovers it. He then decides to live a nomadic life from thereon.

Their travels take them to Kerala, where she gives birth to her 12 children.

When she delivers her first baby, Vararuchi asks her whether the baby has a mouth. She says “yes” and he declares that God who has provided the baby with a mouth shall provide him with food too. He then asks her to abandon the baby. This awful command is repeated every time she bears a child and gives birth. Eventually, she abandons 11 of her children.

When he asks her the question a twelfth time, she doesn’t even look at the baby but blurts out ‘No’, to her husband. So he allows her to take the baby with her. But, to her horror, the baby’s mouth disappears and soon he is proclaimed as Vayillakunnilappan – a deity without mouth – and is installed as a deity on a mountain nearby.

In the meantime, all the other abandoned children are found by people of various castes and are raised as their own children as per their own customs.

One grows up as a Brahmin (Agnihotri), another as a carpenter (Perumthachan), another a Muslim (Uppukoottan), another a washerman (Rajakan), and another as a helper in a Brahmin family (Akavoor Chathan), a warrior lady (Karakkalamma) and so on. Of the twelve siblings, Naranathu Bhranthan (the lunatic) was infamous for his crazy ways – and yet one could understand from his doings that he was a great philosopher. Likewise, there are various stories to show that Pakkanaar was also a highly intelligent and spiritually evolved person, despite belonging to a lower caste.

That brings us to the crux of the matter – isn’t the story of Parayi Petta Panthirukulam a classic example of nature vs. nurture debate? Here are the siblings of same parents, brought up under different castes and cultures, and yet showing incredible brilliance and knowledge in their own area of expertise. There is no higher Brahmin than the Agnihotri – nor is there a better carpenter than Perumthachan.

One cannot help asking questions – does caste and class really matter, or is it all about DNA and lineage? Or do the circumstances you grow up also play a part in the way you shape up as an individual?

In the story, it is said that the siblings come to know about each other and even get together to perform the yearly ceremonial offerings to their parents.

The more you try to understand the psychology, class and caste system of those days, the more you’ll get confused. This single story unveils so many layers of the human mind that it becomes difficult to separate fact from fiction. Of course, one knows these stories are more likely a symbolic take on life and does not portray reality as such.

One can’t help thinking about how different things would have been if Vararuchi hadn’t married the Parayi or even if he had, never discovered the real identity of his wife. What if he had allowed her to keep all her children and they raised them together? If so, the world would not have heard such

The more you try to understand the psychology, class and caste system of those days, the more you’ll get confused. fascinating stories about Naranathu Bhranthan or Perumthachan. They would all have been wise men/ women living up to their father’s legacy. Perhaps then, the story would be called ‘Vararuchi and his Children’ and not Parayi Petta Panthirukulam.

And it slowly dawns on the reader that despite being a Parayi, a submissive wife, and a voiceless woman, it is her legacy that’s shining through all these stories.

It is not Vararuchi, the most learned and wise man of the era that stands out in the end. Instead, it is the Parayi and her progeny that steal the show and stand tall.

Her children are a testimony of what one can become in spite of circumstances. Despite their many flaws as individuals, they came together as one and did their duty towards the parents they never knew. Even though they belonged to different strata of society, their most important identity was that they were the children of a Parayi – a low caste woman. Perhaps that’s what makes their stories intriguing and interesting too.

In the end, one can try to find peace in the thought that it was as the ‘Parayi’s’ children they found a space in the annals of legends. Is that an ample reward for the neglect and persecution suffered by the lower castes, or the helplessness of a mother?

Well, it can’t be. And yet, the Parayi got her share of recognition and place in legends. It can’t repay her the desolation and pain of being forced to abandon her children or all the other injustice done to her just because of her being born into a lower caste family. Although it is not redemption, it offers some sort of justice.

Her story is a reminder to us not to treat people differently – especially based on their caste, creed or colour. Who knows, tomorrow those could be the very reasons we would remember someone and celebrate them. Especially in the modern society, we need to treat people equally, without presumptions or reservations.

That’s what legends do – they open our sensibilities and urge us to go beyond the obvious. Life is a neverending journey of knowledge and inquisitiveness.

Legends are some tools that help us in that journey towards self-discovery, as the story of “Parayi Petta Panthirukulam” shows us.

43

STORY SAFA R A S HI D (SYDNE Y) yr 12 student

Bitter-Sweet Chocolate I

t’s hard living as an African-American man. It’s worse when because of all of the hate people have towards ‘your kind’, they deny you a job. It’s worse when you don’t have a job and can’t afford to pay your bills, so you’re evicted.

It’s painful living as a homeless black man sitting on the city streets, with everyone else looking down at you like a rat.

I guess, in a way, I lead that life.

I never thought much of it. I’m only garbage to everyone else, I always thought. No one thinks much of trash anyway.

I was wrong. ******************** It was a Sunday, I reminisce. I was ambling around the local church, a piece of history dwarfed and concealed by gangs of giant grey and black skyscrapers that ruled the city like the mafia.

I hid myself in a small alleyway, five or so metres away from the religious building, scoping out potential money-donators. Living on the streets, you learn secret mechanisms that are crucial to survival in this grey jungle. One of these is that at most, once a month, begging after Mass virtually always guarantees a jackpot. No more than a month, though. Anymore, and the churchgoers would remember and deem you a nuisance. When you competed with the rats for the mercy of the well-off, it’s deadly to be avoided.

All the churchgoers, all white people, were welldressed, all prim and proper. I noticed a little girl dressed in an eccentric Victorian Gothic-style dress.

She was gripping the hand of her, I suppose, father, who wore a black and white suit. He was like the best man of the wedding in that movie scene I saw once by peering through the window of the ground44

floor houses. She must be pretty rich.

That girl was the last person I saw, that seemed like they could afford to give money away. All the others that followed were the ‘regulars’, as they were deemed around here. They were people we saw on a regular basis, traipsing around on the streets on their way to school, work or home. Being a regular meant they accepted our existence, us homeless.

The majority of them ignored us, which was fine, but there were very few that attacked us. I remember when one of us died, due to a single blow to the chest, which caused a broken rib to puncture his lung.

Each of us had out own territory. We could go, scavenge and beg in other people territories, but we could only sleep in our own. That unspoken law made us stick close to our boundaries.

The church was in none of our territories, which is fair. Otherwise, that poor guy would have to deal with us getting money on a regular and frequent basis.

For the guy that died, we abandoned his territory altogether, even though we had the most success in his area. It was one of the ways others could see that we were respectful.

One day, his decaying body was taken in a council garbage truck, and we never heard of him again.

I sat on the curb of the pavement, lying in wait for the mass to end. In my head, I practised my begging, visualising how people’s expressions might be and how I should respond. Once again, your reaction is vital. Seem too strong? They won’t give you a cent, thinking that you could survive on your own. Seem too weak? They will ignore you, thinking that you could survive on your own. Seem too weak? They will ignore you, thinking that it’s wasted money for

someone that appeared to be close being snatched

by Death.

I had a long time to wait. ******************** I saw the first few people trickle out, the most eager to leave. I recognised them all, those frugal regulars-men and women, with some having older children. It was easy at first, when those same children were younger, perhaps 4 or 5 years less than what they were now, when those naïve believed that “karma” existed. They gave, believing that it would be returned to them tenfold. It took them time to realise that their money was being sucked into a well-meaning black hole. Regardless, they would skitter past. However, they then slowed down after realising that I wouldn’t pursue them.

Following them led to alarm bells ringing in the council’s minds. The media would soon pursue us like ravenous tigers, much like how we pursued one of them. I guess karma does exist.

Soon, larger crowds were strolling away from the church. As the less experienced people came, I took action.

“Sir, ma’am, please. No money.” I begged with pleading eyes, “Hungry. No food. Need money.”

I abandoned most of my education being homeless.

It didn’t serve any use in this lifestyle.

My heart jumped with glee as three young couples and four families pitied me and donated their spare change, which added up to quite a bit. Of course they would be feeling generous! Sunday Mass has mellowing effect, and it’s wise that you should utilise its ‘powers’ before their hearts hardened again.

Gradually, the number of people dwindled until there came no more. Satisfied with the day’s gain, I sat back, closed my eyes and relaxed on the curb for a while.

After half an hour or so, that unusually dressed girl walked out with her father. I already had enough money to last until the following month. Well, following the way I lived.

She must’ve been curious, for she came up close and called, “Hey, mister?”

I lazily opened one eye, looked at her, and then opened the other, “Whadya want?”

“I don’t want anything,” she innocently answered, “I think.”

“Then leave,” I demanded, “Go back to your home.”

“But I want to know something, though.” She

sweetly told.

I looked behind her, and her father was looking on at her with no worries that his child was at any risk.

“Oh, that’s my kind brother. He is 13 years older than me.” She informed, “May I ask you one question?”

“Already have.” I replied, and got up to my feet. I should hurry back to my territory.

“Why are you on the streets?” she questioned.

“I have no home,” I stated.

“Why do you have no home?” she asked.

“I have no job.” I told her, eager to go back.

“Why do you have no job?” she persisted.

Irritated, I raised my voice, “I’m black, okay? No one likes black men.”

“Your skin is dark brown though,” she corrected, “Not black.”

It’s painful living as a homeless black man sitting on the city streets, with everyone else looking down at you like a rat.

“Someone called my people black and the label stuck, okay,” I answered, my temper steadily rising as well as my voice, “They don’t like me because my skin is so dark that you can call it black. Now leave.”

She came a few steps closer to me and reached up to touch my face. When she realised that she was just a couple of centimetres short, she went on her toes, holding her hand to my cheek.

“Why?” she innocently questioned, “You remind me of chocolate. Dark chocolate. I love it so much. That person must have been a bad person if they didn’t like chocolate. Surely you’re as sweet as chocolate, too.”

I never heard words like that in my entire life. Often, I too, felt that being black was no reason to be treated so badly. But I soon learned that dwelling on those thoughts led you to nowhere. I had to focus on making sure that I survive another day.

There was an instinct from somewhere telling me that tears were going to fall. I took a couple of steps away from the girl, letting her hand fall, and with the money in my hands, I ran off.

The girl was left there standing with her brother, surely confused.

A hundred metres of running, and tears started to 45

dot the ground.

Being homeless, I grew desensitised to everything around me. I didn’t even cry at that man’s death, and he was a really close friend.

For some reason, hearing those words reminded me that innocence still existed in the world. ******************** I eventually slowed down, exhausted from all that running away. I ended up back in my territory, where I was safe in seclusion. My tears had already finished quite a while back, but I ran till I was satisfied I wouldn’t cry again. Wiping at my eyes with money-filled hands, I looked again at my gains.

I’ve got quite a bit of money today.

Then, I idly spoke to the thin air, “Perhaps I should buy some chocolate. I have forgotten its taste completely. I forgot how sweet chocolate is.”

My mouth tried to summon its taste, my brain digging through my memories from before I lost my home, before I couldn’t find a job and before, when I was a happy guy thinking that life wouldn’t change.

But my brain shut down. I, exhausted, kept on walking to a dark alley and entered it to, once again, see my makeshift bed made of a large hessian bag.

I sat down on the bed, well, crouched, rather, and ran those words again through my head, goofily smiling each time she told ‘sweet’ and ‘chocolate’. I was in a perfect daze.

“Whatcha thinking, man?” I heard a voice. I returned to the real world, to see a guy that regularly comes over to my area.

“You need to find food, man,” he reminded me, “Destiny may like the whites in whatever they do, but it sure don’t like the black man that does nothing.”

I stood up and approached him the same way that girl did. I was larger than him though, so it was a lot more awkward. He started to shrink away, as though I was a serial killer that caught their next victim, but I shot out my hand and gripped his wrist with the least amount of force possible.

“Whatcha tryna do?” he questioned, understandably confused, “Why you holdin’ me like a little girl, huh?

If you angry at me, then do it harder, man. I don’t feel like a man anymore.”

I took a couple of seconds to steady my resolve. I could keep those words to myself and remember that someone out there didn’t look down on me, but those words were too sweet to keep to one person.

46

“You’re not black,” I countered, “People like us, we’re… we’re chocolate.” ******************** The following Sunday, I was back in that street, the church on my left. It was the first time I ever went back to that place twice in a month, and it was nerve-wracking.

The Mass was going on as I, the lone man in the streets, fretted with the small chocolate bar in my hands. I felt my anxiety soar through the roof. Each second dragged on, much more today, as I lay in wait, waiting for that girl.

When the regulars walked out at last, instead of approaching them, I ran to the security of the nearest narrow alley, the complete opposite of my usual routine. Not that coming here again was usual anyway.

Yet again, I saw her depart half an hour later, but this time, alone.

I emerged from the darkness and tried my very best to look like I was just loitering around the area and not waiting for someone. At the same time, I was hoping desperately that she would approach me. It was very disliked for a white person to be talking to a homeless black person, but it was forbidden the other way around.

To my great inner happiness, she noticed me and walked towards me, dressed in the same dress as last Sunday.

“I’m sorry,” were her first words, “My brother told me that you ran away because you were sad you could not buy chocolate. I did not mean to make you say by saying all that. I have got some of my pocket money for you,” She was going to take her money from inside the sleeve of her dress, when I shook my head and motioned her to stop, “I’ve got something for you.”

I sheepishly gave her the bar, remembering how I savoured my first taste in years. To think I can forget such a thing! Such a sweet, sweet thing!

She smiled in absolute delight at the sight of the bar and accepted it gratefully.

“May I eat it here?” she asked humbly, “And thank you.”

I nodded my head and she opened up the wrapper.

The soft crinkling of the wrapper conveyed her gratitude and joy much more than words. She broke off a small piece of the bar and silently offered it to me.

“No thanks,” I declined, and saw her smile falter, “I ate chocolate after you talked to me. It really is sweet.”

She regained her smile and held the chocolate to her mouth. Just as she was about to take a bite, a loud “Beatrice!” echoed through the streets. She jumped at the noise like a rabbit caught in the headlights, and dropped the chocolate piece, unaware, as she looked straight ahead like a doll.

I looked to the church and I saw the properly dressed man and woman with their arms flailing, as though they were shooing away a bird. The woman was much slower than the man, her dress being a massive hindrance to her speed.

“Stay away from her, you street rat!” the man yelled.

I should have prepared for this.

I stepped away from the girl, still frozen with the chocolate bar in her hand. The man slowed down and positioned himself between the girl and me.

“What do you want with my daughter?” he demanded angrily.

“He… he was giving me chocolate.” She recounted in a soft voice.

The woman stopped next to her, huffing and puffing, before asking, “Where is it?”

Unbeknownst to me, the girl had gotten rid of it, or concealed it somewhere.

“I threw it away.” She lied. She was shifting from one foot to the other, and was tightly gripping her large sleeve. There it is.

“Good girl, Beatrice.” Her mother praised, “He might have wanted to hurt you.”

The girl perked up and questioned, “Why? I did not hurt him.”

“There are lots of bad people out there,” her mother calmly explained, “He might be one of them.”

“Why?” she asked again, “What makes you say that?”

“He’s black, Beatrice.” Her father answered confidently, “All of them are dangerous.”

I lowered my head and turned to walk away. It was a bad idea to come here again in the first place.

I took utmost ten steps when something ‘whumped’ into my legs. I looked behind me to see Beatrice holding tight to me.

“Let go,” I ordered, “Did you not hear your parents?”

“I don’t want to listen.” She told adamantly, “They’re bad people.”

“They’re not.” I countered, “They’re looking after

you.”

“They’re bad people.” She restated, “They called you black, not chocolate.”

“Let them call me that.” I requested, “All that matters is that you don’t.”

“I don’t want to do that.” She stated, gripping me harder, “I want to have good people as parents.”

Prying her fingers away to relieve the pain, I silently contemplated my response. She attempted to dig in further, but managed to slip out of her grip, “What do you want me to do?”

“I want you to stop my parents calling you black.”

She innocently requested, “Please.”

“Fine,” I relented.

Harrison and Beatrice warmly smiled at me, and I returned them with my own half-smile.

I turned around, strolling towards home with an unnoticeable jump in my step.

There still is goodness and innocence in this world.

She grabbed my hand with intense determination, “I’m not letting you run away like you did last time.”

It was something I could only describe as one of the hardest minutes I ever lived through. Here I was, with a little girl gripping my hand with surprising strength, and I was walking to her parents, whose anger shot through the roof at the sight of me being with their daughter.

“Beatrice, he’s a bad man.” Her mother repeated when I stopped a couple of metres away, “We have to go Home.”

Beatrice looked up at me with expectant eyes. Oh well, might as well.

“She… uh… doesn’t want to go home until you stop calling me black.” I managed to speak.

“What a small thing!” her father commented, “Come here now, Beatrice.”

She shook her head firmly before she spoke, “I want you to say that he is a chocolate man, and that all the people like him are too.”

“Come here, Beatrice.” Her father told sternly, “We haven’t got time for this.”

“Say it.” She demanded, “Or I won’t go home.”

“Please.” I added, “She is not asking you to let me 47

stay in your house. Your daughter is the kindest person to have ever talked to me, and I am grateful to you, as well, for raising her. So please?”

“Give him a break,” I heard a male voice say, growing louder as he came closer, “Beet’s not going to change her mind until you do.”

“Harrison!” his mother screeched as I noticed the familiar face of her brother, “Get your sister. We must go Home, otherwise this man would offer more of that poisoned chocolate to her.”

“I’m sorry, but not this time. He’s not done anything wrong, and he could’ve bolted with her the minute she came out alone.” Harrison replied, “Where is the wrapper, Beet?”

The girl slowly pulled it out of her sleeve, the bar wrapped inside like a glove, much to the chagrin of her parents.

Scrutinising the wrapper, he concluded, “That chocolate’s not poison either. Unless, of course, Beet didn’t open it herself. Who opened it?”

“Me.” She confirmed.

“She could l-” the father began.

“No, she is not. Give her the benefit of the doubt.

Beet’s got no reason to in the first place.” The brother interjected, “So I reckon you should apologise to this man. I saw him last week, and this is his response to Beet’s actions.”

“Howev-” the mother attempted to dispute.

“It’s one word, Mother.” He lectured, “One word.”

“I… I… I’m sorry.” The mother hesitantly apologised, “For… for thinking that you were dangerous… cho….

48

chocolate man.”

“Father?” Harrison questioned, turning to him.

“I… apologise,” the father told, too, “…Chocolate man.”

“Thanks for the chocolate.” Harrison gratified in the end.

“You’re welcome.” I replied. Looking at ‘Beet’, I asked, “Ready to go Home?”

She eagerly nodded her head and ran to latch onto her brother’s hand. In one hand, the chocolate was gripped onto as tightly as she held onto me.

“Weill it be possible for you to come every Sunday immediately after Mass?” the brother questioned, “I want to know more about how you live and survive.”

His parents were about to cry out in protest, but a single look from their son quietened them, as though he were saying, ‘You’re still having an issue?’

“Of course, we’ll bring some money on each visit as a sort of thank you gift each time.” He negotiated.

My eyes widened at the thought of not having to scavenge and beg for it, “So, will you?”

“I can’t promise you anything,” I answered, grasping the opportunity with both hands whilst trying to appear humble and not absolutely desperate, “But I’ll try my best to come.”

Harrison and Beatrice warmly smiled at me, and I returned them with my own half-smile. I turned around, strolling towards home with an unnoticeable jump in my step.

There still is goodness and innocence in this world.

FEATURE L E E N A M E R CY (SYDNE Y)

Meaningful Relationship I

was convalescing in the hospital after a minor medical procedure. It was around 9.00 pm at night. The nurses had finished their rounds and the lights were turned off. I could hear the random sound of the monitoring machines from the far end of the corridor. The hospital ward finally became quiet. A sense of peace engulfed me and I was trying to sleep. Suddenly I heard someone asking a question "Do you love me." I opened my eyes and looked around... Then I heard it again. "Do you really love me?" The sound was from inside the blue curtain just next to me. I could see the light of a mobile phone. I realised that the elderly lady there, was talking to someone over the phone. She was crying. She had been very happy in the morning when her children and grandchildren visited her.

They brought balloons, gifts and flowers and I saw them sitting on her bed, laughing and sharing a meal. Also, the volunteers from the nearby church were there too, to pray for her. What might have prompted her to ask this question, was she feeling lonely? Why was she crying?..... I thought to myself.

What would make a recovery faster, gifts and prayers or feeling of being loved by someone.. I fell into sleep while contemplating these.

In this current Social Media era, it only needs a click to find friends and establish friendship. Yet why, even more and more people feel lonely... It seems, it is not the lack of relationship which makes someone feel lonely, rather it is the lack of meaningful relationship that makes people feel lonely. Many years ago, a study was conducted among married older adults in the US which revealed that 62 % married people feel loneliness. When marital couples stop sharing their thoughts and feelings between each other and when conversations become mere formal questions and answers, they

feel disconnected and lonely. People may express this loneliness in different forms; some can show physical symptoms of fatigue and headache, or others may show signs of depression. Some may

A sense of peace engulfed me and I was trying to sleep. Suddenly I heard someone asking a question "Do you love me." I opened my eyes and looked around... Then I heard it again. “Do you really love me?" try to use drugs or alcohol to overcome this. There are people who may even put an end to their lives.

Often, we don’t understand their difficulties and are therefore unable to intervene on time. It was not long ago that a young poet in Kerala who used to write poems on death and dying, committed suicide.

When I heard this news, I thought about the severe loneliness he might have gone through, before taking his own life. Yet none seemed to notice it.

It is meaningful relationship which gives the feeling of belongingness and happiness to people. Many social researchs have demonstrated this fact. It is when people put an effort to see each other, hear each other and value each other, that a meaningful relationship is created. This process needs conscious effort. It is very important that we need to find time to meet and be with our friends and family, listen to them on regular intervals and value them, in order to establish a meaningful relationship. It is a ritual which needs conscious effort. A National Geographic study has identified five places in the world called blue zones where people live much longer than average. One of the reasons for their happiness and longevity was identified as feeling 49

None of these studies found wealth, a major factor for happiness. of belongingness. They were observed to be keeping meaningful family and social relationships.

Another 80 years long Harvard study found that our relationship and how happy we are in our relationship has a powerful influence on our health.

This study revealed that close relationships, more than money or fame, are what keep people happy

throughout their lives, None of these studies found wealth, a major factor for happiness.

“Do you love me”?…the question still echoes in my ear...I don’t know what the reply was, yet I wish the answer was “yes I love you”. “I love you so much”. I hope this answer made her smile and that she slept peacefully. It is deep and meaningful relationship which gives happiness and nothing else can replace it. Let us remember that “relationships don’t develop automatically or don’t deepen on their own. It needs effort”.

Best Complimets to Kerala Naadam from

Ozindcare

50

$ BI¿jIamb FIvkvtN©v \nc°pIƒ... $ F√m {]apJ cmPyßfnte°pw ]Wab°m\p≈ kuIcyw...

REGISTER

ONLINE AT:

wallstreetfx.com.au Contacts: To open an Account, please visit: https://onlineservices.dcbbank.com/NRIOnline

Rajan Thomas

Mob: 0415 255 915

Vikram Ahluwalia

Mob: 0408 290 053

Ph: 02 8626 8775 | Email: admin@wallstreetfx.com.au | Web: wallstreetfx.com.au

Felicitations and Best Wishes to Kerala Naadam from Jacob Thomas, Beena Jacob, Vinod Jacob, Thomas Jacob & Fernanda

51

Best Compliments to Kerala Naadam from Keith & Lisa

കേരള നാദത്തിന് ആശംസകള�ോടെ...

knUv\n kmlnXy thZn

52

53

Best Compliments from Santhosh George Abraham and Simi Santhosh

Felicitations to Kerala Naadam

From Dr. T. C. George & Family Best Compliments to Kerala Naadam

from Philomina Devasia 54

55

56

57

ebmf hn`mKw aebmf hn`mKw aebmf hn`mK ebmf hn`mKw aebmf hn`mKw aebmf hn`mK aebmf hn`mKw

ebmf hn`mKw aebmf hn`mKw aebmf hn`mK 58

ലേ ഖ ന ം നിർമൽ ജ�ോയ് (സിഡ്നി)

ഒ

ഓസ്ട്രേലിയൻ മലയാളിയുടെ സ്വത്വ ബ�ോധം

രു ഓസ്ട്രേലിയൻ യൂണിവേഴ്‌സിറ്റിയിലെ ക്ലാസ് മുറി; ഒന്നാം ദിവസം. ചന്ദ്രനിൽ ചായക്കട തുടങ്ങിയ മത്തായിച്ചേട്ടനെ ഓർമ്മിപ്പിക്കും വിധം ഈ ക്ലാസ് മുറിയിലും മൂന്നു മലയാളികൾ.’’ആ, മലയാളിയാ?’’, ചുറ്റുമുള്ളവരെ ഒട്ടുംതന്നെ ഗൗനിക്കാതെ, ഒരാളുടെ ഉറക്കെ യുള്ള ച�ോദ്യം. മറ്റേ ആൾ കൂടുതൽ അത്ഭുതപ്പെടുത്തി. റ്റീ ഷർട്ടും ഷ�ോർട്‌സുമിട്ട മാഷ് പഠിപ്പിക്കുന്ന ക്ലാസിൽ ക�ോട്ടും സൂട്ടുമിട്ട്, മറ്റു മലയാളികളുടെ അടുത്തേക്കു പ�ോലും പ�ോകാതെ. ഓസ്ട്രേലിയാക്കാരെക്കാളും ഓസ്ട്രേലിയാക്കാരനായ ഒരു മലയാളി. ഇത് ഒരു വേറിട്ട കാഴ്ചയല്ല. ഒന്നാം തലമുറ ഓസ്ട്രേലിയൻ മലയാളികളുടെ പ്രതിനിധികളാണിവർ. മറുനാട്ടിൽ സാംസ്കാരികമായ�ൊരു ഇടം കണ്ടെത്താനുള്ള തത്രപ്പാടിലാണിവർ. ഈ ഫ്രെയിം ഒന്നു വലുതാക്കിയാൽ, ഇതു മറുനാടൻ മലയാളികളുടെ മാത്രം കഥയല്ല എന്നു വ്യക്തമാകും. മറുനാട്ടിൽ വേരുറപ്പിക്കാനുള്ള, ഓര�ോ കുടിയേറ്റക്കാരന്റെയും ശ്രമങ്ങളുടെ പ്രതിഫലനങ്ങളാണിവ. ഈ കുറിപ്പ്, പുതിയ കണ്ടുപിടുത്തങ്ങള�ൊന്നും തന്നെ മുന്നോട്ടു വയ്ക്കുന്നില്ല. സാംസ്കാരിക ശാസ്ത്രത്തിൽ നടന്നിട്ടുള്ള പഠനങ്ങളെ സാധാരണക്കാരന്റെ ഭാഷയിൽ പരിഭാഷപ്പെടുത്താൻ ഒരു ശ്രമം; അത്രമാത്രം.

‘കേരളീയം’, അല്ലെങ്കിൽ നമ്മുടേതെന്നു നാം കരുതുന്ന പലതും നാം പലരിൽ നിന്നും കടമെടുത്തതാണെന്ന് അംഗീകരിക്കേണ്ടി വരും. കസവു സാരി മുതൽ പാലപ്പം വരെ ഈ പട്ടികയിൽ പെടും. സാംസ്കാരിക ഇണങ്ങിച്ചേരലിന്റെ ശാസ്ത്രം (Acculturation) ആഫ്രിക്കയിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്കുള്ള ആദിമ മനുഷ്യന്റെ യാത്രകളിൽ തുടങ്ങി, ആയിരത്തിത്തൊള്ളായിരത്തി ത�ൊണ്ണൂറുകൾക്കിപ്പുറം സാമ്പത്തിക ആഗ�ോളവല്ക്കരണത്തിന്റെ ഫലമായി ഉണ്ടായ സാമ്പത്തിക കുടിയേറ്റങ്ങളിൽ വരെ, പ�ൊതുവായിട്ടുള്ളത് സംസ്കാരങ്ങളുടെ ഇഴുകിച്ചേരലാണ്.

കേരളത്തിന്റെ സാംസ്കാരിക സങ്കല്പത്തിന്റെ ചരിത്രം പരിശ�ോധിച്ചാൽ കേരള സംസ്കാരം എന്നു നാം വിളിക്കുന്ന, ഇന്നത്തെ മലയാളിയുടെ, പ�ൊതു സ്വത്വം ഉടലെടുക്കുന്നതിൽ, അറേബ്യൻ കച്ചവട ബന്ധങ്ങൾ മുതൽ ഇങ്ങോട്ട്; അകത്തേക്കും പുറത്തേക്കുമുള്ള കുടിയേറ്റത്തിന്റെ സ്വാധീനം വ്യക്തമാകും. കുറച്ചുകൂടി ലളിതമാക്കിപ്പറഞ്ഞാൽ, ‘കേരളീയം’, അല്ലെങ്കിൽ നമ്മുടേതെന്നു നാം കരുതുന്ന പലതും നാം പലരിൽ നിന്നും കടമെടുത്തതാണെന്ന് അംഗീകരിക്കേണ്ടി വരും. കസവു സാരി മുതൽ പാലപ്പം വരെ ഈ പട്ടികയിൽ പെടും. നാം ആയിരിക്കുന്ന സാമൂഹ്യ സാഹചര്യങ്ങളിലേക്ക് നമ്മിലെ പലതും ഇഴുകിച്ചേരുകയും, നാം പലതും കടമെടുക്കുകയും, നാം എന്നത് ഇവ രണ്ടിന്റെയും ആകെത്തുക ആവുകയും ചെയ്യുന്നതിനെയാണ് സാംസ്കാരികമായ ഇഴുകിച്ചേരൽ (acculturation) എന്നു വിളിക്കുന്നത്. മറുനാട്ടിലായിരിക്കുമ്പോൾ നമ്മില�ോര�ോരുത്തരിലും ഈ പ്രക്രിയ നടന്നുക�ൊണ്ടേയിരിക്കുകയാണ്.

ആരാണ് ഓസ്ട്രേലിയൻ മലയാളി?

Acculturation എന്ന പ്രക്രിയ കൂടിയേറ്റക്കാരന്റെ ജീവിതത്തിന�ൊപ്പം സഞ്ചരിക്കുകയാണെന്ന് മുകളിൽ പറഞ്ഞു വച്ചല്ലോ. അങ്ങനെയെങ്കിൽ, ഓസ്ട്രേലിയൻ മലയാളി എന്ന സ്വത്വബ�ോധം ഉടലെടുക്കുന്നത് ഒരു കൂട്ടം മലയാളികൾ മറുനാട്ടിൽ കേരളത്തിന്റെ സാംസ്കാരിക മൂല്യചിഹ്നങ്ങളെ അതേപടി പകർത്തുന്നതിലൂടെയാണ�ോ? അഥവാ ഒരുകൂട്ടം ആളുകളുടെ ഗൃഹാതുരത്വം അയവിറക്കാനുള്ള പ�ൊതു വേദികളിലൂടെയാണ�ോ ഈ സ്വത്വ ബ�ോധം ഉടലെടുക്കുന്നത്? നേരത്തെ പറഞ്ഞ നിർവ്വചനം ചേർത്തുവച്ചു വായിക്കുമ്പോൾ ഈ ച�ോദ്യങ്ങളുടെ ഉത്തരം ‘അല്ല’ എന്നാണ്. എന്നാൽ ഓസ്ട്രേലിയൻ മലയാളിക്കൂട്ടായ്മകളിൽ നടക്കുന്ന സംഘാടനവും ചടങ്ങുകളും പങ്കാളിത്തവും, പുറത്തു നിന്നു ന�ോക്കിയാൽ ‘അതെ’ എന്നും ഉത്തരം പറയേണ്ടി വരും. ഒരു സാംസ്കാരിക ശാസ്ത്ര വിദ്യാർത്ഥി എന്ന നിലയ്ക്ക് എന്നെ അതിശയിപ്പിക്കുന്നത് ഈ വൈരുദ്ധ്യമാണ്. ഈ വൈരുദ്ധ്യത്തെ കൂടുതൽ അടുത്തറിയാൻ acculturation സിദ്ധാന്തങ്ങളും, സാമൂഹിക സ്വത്വ സിദ്ധാന്തങ്ങളും (Social Identity Theories) മനസ്സിലാക്കേണ്ടതുണ്ട്.

59

ജ�ോൺ ബെറിയുടെയും മറ്റനേകം സാംസ്കാരിക ശാസ്ത്രജ്ഞരുടെയും കണ്ടുപിടുത്തങ്ങൾ സ്ഥിരീകരിക്കുന്ന ഒന്നുണ്ട്. ഒരു കുടിയേറ്റക്കാരന് സാദ്ധ്യമായ ഏറ്റവും സുഖകരമായ മാനസികാവസ്ഥയെന്നത്, സംയ�ോജനത്തിലൂന്നിയ സ്വത്വബ�ോധത്തിലായിരിക്കുക എന്നതാണ്. സാമൂഹിക ഇണങ്ങിച്ചേരലിന്റെ മാതൃക സാമൂഹിക ശാസ്ത്രജ്ഞർ കുടിയേറ്റവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഇണങ്ങിച്ചേരലുകൾ വിശദമായി പഠന വിഷയമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. കനേഡിയൻ പ്രൊഫസ്സർ ജ�ോൺ ഡബ്ലിയു. ബെറിയുടെ acculturation മാതൃക ഇതിൽ ഏറെ ശ്രദ്ധേയമാണ്. കുടിയേറ്റമെന്ന പ്രക്രിയയിൽ, വർഷങ്ങളായി ഇടപെട്ടു പ�ോന്നിരുന്ന തന്റെ സാമൂഹിക ബന്ധങ്ങളുമായി ഒരു വ്യക്തിക്ക് വേർപെടേണ്ടി വരുന്നു. ഈ നഷ്ടബ�ോധവുമായി എങ്ങനെ ഇടപെടുന്നു എന്നതാണ്, ഇഴുകിച്ചേരലിന്റെ അനുഭവങ്ങളെ ഓര�ോ വ്യക്തിയിലും വ്യത്യസ്തമാക്കുന്നത്. ബെറി മുന്നോട്ടു വച്ച മാതൃകയിൽ നാലു തലങ്ങളാണുള്ളത്; സ്വാംശീകരണം (assimilation) വേർപെടൽ (separation), പാർശ്വവത്കരണം (marginalisation), സംയ�ോജനം (integration / biculturatalism). ഒരു ഓസ്ട്രേലിയൻ മലയാളി എന്ന നിലയിൽ നാമ�ോര�ോരുത്തരും നമ്മുടെ സ്വത്വത്തെ ഈ നാലു തലങ്ങളിൽ ഏതെങ്കിലും ഒന്നിൽ, അല്ലെങ്കിൽ ഇതിനു മദ്ധ്യത്തിലെവിടെയ�ോ നിരന്തരം പ്രതിഷ്ഠിച്ചുക�ൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. ഈ സ്ഥാനം, നാം എവിടെയായിരിക്കുന്നുവ�ോ അതിനനുസരിച്ച് മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാൽ, സ്ഥായിയായ ഓസ്ട്രേലിയൻ മലയാളി സ്വത്വം എന്നൊന്നില്ല. സ്വത്വം, സംസ്കാരം, ഭാഷ ഇത�ൊന്നും സ്ഥായിയായ അവസ്ഥയിൽ നിലനില്ക്കുന്നതല്ല എന്നതാണ് സത്യം. കാലത്തിന�ൊപ്പം ഇവയ�ൊക്കെ മാറിക്കൊണ്ടേയിരിക്കും. ഒരു കുടിയേറ്റക്കാരന്റെ സ്വത്വമാകട്ടെ വളരെ സങ്കീർണ്ണമായ, മേൽപ്പറഞ്ഞ നാലു തലങ്ങൾക്ക് ചുറ്റും ഓടിക്കൊണ്ടേയിരിക്കും.

നമ്മിലെ മലയാളിത്തത്തിന്റെ അളവ് ഓസ്ട്രേലിയയിൽ നാം ഓര�ോ ദിവസവും നേരിടുന്ന വേറിട്ട സാംസ്കാരിക സാഹചര്യങ്ങളില�ോര�ോന്നിലും, മേൽപ്പറഞ്ഞ തലങ്ങളിൽ ഏതു തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നു എന്നത് (പലപ്പോഴും ഇത�ൊരു തീരുമാനമല്ല, സാംസ്കാരിക നിർമ്മിതികളാണ് എന്നു കൂടി ഇവിടെ പറഞ്ഞു വയ്ക്കട്ടെ) രണ്ടു തീരുമാനങ്ങൾ അടിസ്ഥാനമാക്കിയാണ്: 1. സ്വന്തമെന്നു കരുതുന്ന സംസ്കാരം, സ്വത്വം, പൈതൃകം എന്നിവ നിലനിർത്തുന്നതിൽ പങ്കാളിയാവുക.

2. ഓസ്ട്രേലിയ എന്ന രാജ്യത്തിന്റെ വിശാലമായ സാദ്ധ്യതകളിലും സമൂഹങ്ങളിലും പങ്കാളിയാവുക. ലേഖനത്തിന്റെ തുടക്കത്തിൽ പരാമർശിച്ച രണ്ടു മലയാളികൾ ഈ തീരുമാനങ്ങളിൽ ഓര�ോന്നിന്റെയും അങ്ങേ അറ്റങ്ങളെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നവരാണ്. ഈ രണ്ടു വ്യക്തികളിൽ ഞാൻ 60

കണ്ടത് ഇതാണ്. ആദ്യത്തെയാൾ വേർപെടലിന്റെയും, പാർശ്വവല്ക്കരണത്തിന്റെയും തലങ്ങളിലാണ് തന്റെ സ്വത്വബ�ോധം പ്രതിഷ്ഠിച്ചിരിക്കുന്നത്. ഈ അവസ്ഥയിൽ ഇയാൾക്ക് സുഖപ്രദമായത് ഒന്നേയുള്ളു. മലയാളിത്തമെന്നു ത�ോന്നുന്ന എന്തിലേക്കും ചേർന്നു നിൽക്കുകയും, അതല്ലാത്ത എന്തിൽനിന്നും അകന്നു നിൽക്കുകയും ചെയ്യുക. ഇത് ഈ വ്യക്തിയുടെ മാത്രം അവസ്ഥയല്ല. നമുക്കു ചുറ്റും ഈ മറുനാട്ടിൽ, കേരളത്തിലേതിനേക്കാൾ ‘ഗംഭീരമായി’ നടക്കുന്ന മലയാളി ആഘ�ോഷങ്ങളും, മലയാളിത്തത്തിൽ മാത്രം ഇടപെടുന്ന സംഘടനകളുമ�ൊക്കെ ഈ വ്യക്തിയുടെ പ്രതീകങ്ങളാണ്. മറുവശത്ത്, രണ്ടാമത്തെയാൾ സ്വാംശീകരണത്തിന്റെയും, പാർശ്വവൽക്കരണത്തിന്റെയും തലങ്ങളിലാണ് സ്വയം പ്രതിഷ്ഠിച്ചിരിക്കുന്നത്. അയാൾക്ക് മലയാളിത്തമുള്ള എന്തിന�ോടും വെറുപ്പാണ്. ഈ അകൽച്ച സ്ഥാപിച്ചെടുക്കാൻ അയാൾ ഓസ്ട്രേലിയക്കാരനേക്കാളും വലിയ ഓസ്ട്രേലിയക്കാരനായി ഭാവിക്കുന്നു. ഫലം, പാർശ്വവത്കരണം. ഈ രണ്ടു ഉദാഹരണങ്ങളിലും പ�ൊതുവായിട്ടുള്ളത് പാർശ്വവത്കരണമാണ്. നാമ�ോര�ോരുത്തരും ശ്രദ്ധയ�ോടെ വീക്ഷിക്കേണ്ട വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ട അടുത്ത വസ്തുതയെന്നത് ഈ രണ്ടു പേരും സംയ�ോജനം (integration / biculturalism) എന്ന സ്വത്വതലത്തിൽ ഇടപെടുന്നില്ല എന്നതാണ്. ചുരുക്കത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ, ഒരേ സമയം ഓസ്ട്രേലിയക്കാരനും മലയാളിയും ആയിരിക്കുന്നൊരു സാമൂഹിക അവസ്ഥയാണിത്. ജ�ോൺ ബെറിയുടെയും മറ്റനേകം സാംസ്കാരിക ശാസ്ത്രജ്ഞരുടെയും കണ്ടുപിടുത്തങ്ങൾ സ്ഥിരീകരിക്കുന്ന ഒന്നുണ്ട്. ഒരു കുടിയേറ്റക്കാരന് സാദ്ധ്യമായ ഏറ്റവും സുഖകരമായ മാനസികാവസ്ഥയെന്നത്, സംയ�ോജനത്തിലൂന്നിയ സ്വത്വബ�ോധത്തിലായിരിക്കുക എന്നതാണ്.

നമ്മിലെ ഗവേഷകൻ മറുനാടൻ മലയാളികളെന്ന നിലയിൽ നമുക്കിതിൽ നിന്ന് ഉൾക്കൊള്ളാൻ പാഠങ്ങളേറെയുണ്ട്. ഈ ലേഖനം ചെയ്യുന്നത്, നടന്നിട്ടുള്ള പഠനങ്ങളെ അവല�ോകനം ചെയ്ത് സാധാരണക്കാരന്റെ ഭാഷയിൽ അവതരിപ്പിക്കുക എന്നതാണ്. ഈ പ്രക്രിയയെ ഗവേഷകന്റെ ഭാഷയിൽ പറയുന്നത് ‘ലിറ്ററേച്ചർ റിവ്യൂ’ എന്നാണ്. ഒരു ഗവേഷണത്തിന്റെ ആദ്യ പടിയാണിത്. ഇനി നടക്കേണ്ടത് ഗവേഷണമാണ്. ഓസ്ട്രേലിയയിലെ ഒന്നാം തലമുറ കുടിയേറ്റക്കാർ ആർക്കും തന്നെ ഒരു ഉഭയ സംസ്കാര സ്വത്വം (bi-cultural identity) സ്വീകരിക്കാനാവുന്നില്ല എന്നൊന്നും പറയാൻ ഞാൻ ധൈര്യപ്പെടുന്നില്ല. എന്നാൽ ഒരു കാര്യം എനിക്കുറപ്പാണ്. നേരത്തെ പറഞ്ഞ രണ്ടുപേരെപ്പോലെയുള്ള ഒരുപാടു മലയാളികളെ ഞാൻ ദിവസവും കാണുന്നുണ്ട്. നിങ്ങളുടെ സ്വത്വബ�ോധം ഇഴുകിച്ചേരലിന്റെ ഏതു തലത്തിലാണ്? നിങ്ങൾ തന്നെ കണ്ടെത്തുക. ആ അന്വേഷണം ഞാൻ നിങ്ങൾക്ക് വിടുന്നു.

കഥ സതീഷ് ഹരിപ്പാട് (സിഡ്നി)

ഓ

ടിക്കിതച്ച് പ്ലാറ്റ്ഫോമിലേക്കെത്തിയപ്പോഴേക്കും ട്രെയിനിന്റെ വാതിലുകൾ അടഞ്ഞിരുന്നു. പതിയെ നീങ്ങിത്തുടങ്ങിയ ട്രെയിനിനെ ന�ോക്കി പ്രാകിക്കൊണ്ട് ഞാന�ൊരു നിമിഷം നിന്നു. അൻസാർ താമസിക്കുന്ന സ്ഥലത്തേക്കുള്ള അടുത്ത ട്രെയിൻ ഇനി 25 മിനുട്ട് കഴിഞ്ഞിട്ടേയുള്ളൂ എന്നാണ് പ്ലാറ്റ്ഫോമിലെ മ�ോണിറ്ററുകൾ കാണിക്കുന്നത്. ശനിയാഴ്ചയായതുക�ൊണ്ട് വലിയ തിരക്കില്ല, ചിതറിത്തെറിച്ചതുപ�ോലെ അവിടെയും ഇവിടെയും ഏതാനും ചിലർ മാത്രം. ചുറ്റുപാടും കണ്ണോടിച്ച് അങ്ങനെ നിന്നു. അൻസാർ രാവിലെ തന്നെ രണ്ടുമൂന്നു തവണ മെസ്സേജ് ഇട്ടിരുന്നു; ഒട്ടും താമസിക്കരുത്, ഉച്ചയ്ക്ക് മുന്നേ എത്തിയിരിക്കണം എന്നൊക്കെ കർശനനിർദ്ദേശങ്ങളും തന്നിട്ടുണ്ട്.

അവളുടെ ചായം തേച്ച മുഖവും കടും ചുവപ്പ് ലിപ് സ്റ്റിക് അണിഞ്ഞ ചുണ്ടുകളും പ്രഭാതരശ്മികളേറ്റ് വെട്ടിത്തിളങ്ങി. പ്ലാറ്റ്ഫോമിലെ വിജനത വിരസമായി ത�ോന്നിത്തുടങ്ങിപ്പോൾ അല്പം മുന്നോട്ടു നടന്ന് അവിടെ കണ്ട ഒരു ബഞ്ചിൽ ഇരുന്നു. ചിലർ പടികളിറങ്ങി വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു, അവരിൽ കൂടുതൽ പേരും മറുവശത്തുള്ള പ്ലാറ്റ്ഫോമിലേക്കാണ് പ�ോയത്. അവിടെയാണ് സിറ്റിയിലേക്കുള്ള ട്രെയിനുകൾ നിർത്തുന്നത്. വെറുതെ മ�ൊബൈലിൽ വാർത്തകൾ വായിച്ചിരുന്ന് ബ�ോറടിച്ച് തുടങ്ങിയപ്പോഴാണ് പെട്ടെന്നൊരു പതിഞ്ഞ കാൽപ്പെരുമാറ്റം കേട്ടത്. മുകളിലേക്കുയർന്ന ദൃഷ്ടിയിൽ ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ രൂപം തെളിഞ്ഞു വന്നു. ബഞ്ചിന്റെ മറ്റേ അറ്റത്തായി അവൾ ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചു. വെറുതെ ചുറ്റും ന�ോക്കുകയാണെന്ന ഭാവേന ഞാൻ അവളെ ഇടംകണ്ണിട്ട് ന�ോക്കി. ചൈനക്കാരിയാണെന്ന് ത�ോന്നുന്നു. ചൈനീസ് സിനിമകളിലും കാർട്ടൂണുകളിലും കണ്ടിട്ടുള്ള അതേ ഉരുണ്ട മുഖവും ചെറിയ കണ്ണുകളും. പക്ഷെ ഉറപ്പിക്കാൻ പറ്റില്ല, മുഖത്തിന്റെ പ്രത്യേകതകൾ വച്ച് ക�ൊറിയനും തായ്‌വാനീസും ജാപ്പനീസും എല്ലാം ഏതാണ്ട് ഒരു പ�ോലെയാണ് ത�ോന്നാറ്. നീണ്ടു കിടക്കുന്ന നേർരേഖകൾ പ�ോലെ ചെമ്പുനിറമുള്ള

മുടിയിഴകൾ അവളുടെ ത�ോളിൽ ഉരസിക്കിടന്നു. ഇരുപതുകൾ തന്നെ ആയിരിക്കണം പ്രായം, എന്റെ ത�ോള�ൊപ്പം ഉയരം കാണും. വളരെ മെലിഞ്ഞ ശരീരം. ചാര നിറത്തിലുള്ള ട�ോപ്പും കറുത്ത സ്കർട്ടും ആണ് വേഷം. കഴുത്തിൽ നേർത്ത ഒരു വെള്ളിമാല ധരിച്ചിട്ടുണ്ട്. അവളുടെ ചായം തേച്ച മുഖവും കടും ചുവപ്പ് ലിപ് സ്റ്റിക് അണിഞ്ഞ ചുണ്ടുകളും പ്രഭാതരശ്മികളേറ്റ് വെട്ടിത്തിളങ്ങി. അവൾ അല്പം നീങ്ങി ബഞ്ചിന്റെ മധ്യത്തിലേക്ക് കടന്നിരുന്നപ്പോൾ പെർഫ്യുമിന്റെ മനം മയക്കുന്ന മണം എന്റെ മൂക്കിലേക്കെത്തി. ത�ോളിൽ ഒരു കറുത്ത ഹാൻഡ് ബാഗ് തൂങ്ങിക്കിടന്നിരുന്നു. കയ്യിൽ പിടിച്ചിരുന്ന മ�ൊബൈൽ ഫ�ോൺ ബെഞ്ചിൽ വച്ചിട്ട് അവൾ ഹാൻഡ്ബാഗിൽ നിന്ന് ഒരു പ�ോളിത്തീൻ കവർ എടുത്ത് മടിയിൽ തുറന്നുവച്ചു. അതിൽ നിന്ന് എന്തോ എടുത്ത് ക�ൊറിക്കുവാൻ തുടങ്ങി. അതിനിടെ ബാഗിൽ നിന്നും കറുത്ത ഫ്രെയിമുള്ള ഒരു വട്ടക്കണ്ണാടിയെടുത്തു അതിൽ മുഖം ന�ോക്കി, ചുണ്ടുകൾ നനച്ചു. എന്നിട്ട് പാളങ്ങളിലേക്ക് ന�ോക്കി കാലിന്മേൽ കാലും വച്ച് അവളങ്ങനെ ഇരുന്നു, ത�ൊട്ടടുത്തായി ഞാനും. ഒരു ഗുഡ് മ�ോർണിംഗ് പറഞ്ഞാല�ോ എന്ന് ആല�ോചിച്ചു. അല്ലെങ്കിൽ വേണ്ട, മറുപടി കിട്ടിയില്ലെങ്കിൽ നാണക്കേടാകും. മനസ്സിൽ കുമിഞ്ഞുകൂടിയ കൗതുകക്കുമിളകളെ വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടി ഞെരിച്ചുടച്ചുക�ൊണ്ട് ഞാൻ അവിടെ ഇരുന്നു. അൽപ്പനേരത്തിനു ശേഷം ഒരു ട്രെയിൻ വന്നു. പെട്ടെന്ന് കയ്യിലുള്ളതെല്ലാം വാരിയ�ൊതുക്കി പിടിച്ചുക�ൊണ്ട് അവൾ ട്രെയിനിലേക്ക് നടന്നു കയറി. അവൾക്കു പിന്നാലെ ഒന്നുരണ്ടു പേര് കൂടി കയറുന്നതു കണ്ടു. ഇതുകഴിഞ്ഞ് വരുന്ന അടുത്ത ട്രെയിനിലാണ് എനിക്ക് പ�ോകാനുള്ളത്. പ്ലാറ്റ്ഫോമിലെ മ�ോണിറ്റർ പ്രകാരം പതിമൂന്നു മിനുട്ട് കൂടിയുണ്ട്. ചുറ്റും ന�ോക്കിയപ്പോഴാണ് ഞാൻ അത് ശ്രദ്ധിച്ചത്; അവളുടെ മ�ൊബൈൽഫ�ോൺ ബെഞ്ചിൽ മറന്നുവച്ചിരിക്കുന്നു. പുതിയതെന്നു ത�ോന്നിക്കുന്ന ഒരു ഐഫ�ോൺ ആണ്. ഭംഗിയുള്ള പിങ്ക് കവറിന്റെ പിൻഭാഗത്ത് ഹൃദയത്തിന്റെ ആകൃതിയിലുള്ള ഒരു ചുവന്ന സ്റ്റിക്കർ ഒട്ടിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഞാനാ ഫ�ോൺ എടുത്ത് നടക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോഴേക്കും ട്രെയിനിന്റെ വാതിലുകൾ അടയ്ക്കാൻ പ�ോകുന്നു എന്ന 61

അറിയിപ്പ് കേട്ടു. സർവശക്തിയും സംഭരിച്ച് ഓടി, വാതിൽ അടഞ്ഞു തുടങ്ങുന്നതിനു ഒരു നിമിഷം മുൻപായി അകത്ത് കയറിപ്പറ്റി. ട്രെയിനിനുള്ളിൽ അധികം ആളുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഇരുവശങ്ങളിലായി വളരെ വൃത്തിയായി നിരത്തിയിട്ടിരുന്ന നീലയും മഞ്ഞയും കറുപ്പും കലർന്ന നിറമുള്ള സീറ്റുകളിൽ പകുതിയ�ോളം ഒഴിഞ്ഞു കിടന്നിരുന്നു. മൂന്നുപേർക്കിരിക്കാവുന്ന ഒരു സീറ്റിൽ ജാലകത്തോട് ചേർന്ന് അവളിരിക്കുന്നു. ബാഗ് തുറന്നു സംഭ്രമത്തോടെ പരതുകയായിരുന്നു അവൾ. ഞാൻ അവളെ ന�ോക്കി കൈ കാണിച്ചു. എന്റെ ഉയർത്തിപ്പിടിച്ച കയ്യിൽ തന്റെ ഫ�ോൺ കണ്ടപ്പോഴേക്കും അവളുടെ കണ്ണുകൾ ജ്വലിച്ചു, ചുണ്ടിൽ ഒരു പുഞ്ചിരി നിറഞ്ഞു, മുഖത്തൊരു ആശ്വാസം തളിരിട്ടു. കയ്യിലേക്ക് ഫ�ോൺ ക�ൊടുത്തപ്പോൾ അവൾ തല കുനിച്ച് നെഞ്ചിൽ കൈവച്ച് ഏഷ്യൻ ചുവയുള്ള ഇംഗ്ലീഷിൽ നന്ദി പറഞ്ഞു. അവളുടെ ഫ�ോൺ തിരിച്ചു നൽകാൻ വേണ്ടി മാത്രമാണ് ഞാനീ ട്രെയിനിൽ കയറിയതെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൾ എന്റെ ആത്മാർത്ഥതയേയും സത്യസന്ധതയേയും അഭിനന്ദിച്ചു. ഒപ്പം താൻ കാരണം നേരിട്ട ബുദ്ധിമുട്ടിന്‌ക്ഷമ ച�ോദിച്ചു. ഞാൻ അത�ൊന്നും സാരമില്ല എന്നർത്ഥത്തിൽ തലയാട്ടിക്കൊണ്ട് അവളുടെ അടുത്തായി ഇരുന്നു. എനിക്കിനി ഇടയ്ക്കൊരു സ്റ്റോപ്പിൽ ഇറങ്ങി മറ്റൊരു ട്രെയിനിൽ കയറിവേണം പ�ോകാൻ. ഈ പെൺകുട്ടിയെ പരിചയപ്പെടാൻ ഒരു അവസരമായല്ലോ എന്നോർത്തപ്പോൾ അത�ൊരു ബുദ്ധിമുട്ടായി ത�ോന്നിയില്ല. മാത്രമല്ല ചിലപ്പോൾ അഞ്ചു മിനുട്ട് നേരത്തെ എത്താനും മതി. അൻസാർ 62

കാറുമായി സ്റ്റേഷനിൽ വരാമെന്ന് ഏറ്റിട്ടുണ്ട്. അവനും സന്തോഷമാകും. അവള�ോട് എന്തെങ്കിലും സംസാരിക്കാൻ ഒരു നല്ല കാരണം കിട്ടി എന്ന് മനസ്സിൽ സന്തോഷിച്ചപ്പോഴേക്കും ഒരു അപശകുനം പ�ോലെ അവളുടെ മ�ൊബൈൽ ശബ്ദിച്ചു. ക�ോൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്ത് എനിക്ക് അപരിചിതമായ ഭാഷയിൽ അവൾ സംസാരിക്കുവാൻ തുടങ്ങി. എന്തൊക്കെയ�ോ ചവിട്ടിക്കുഴയ്ക്കുന്നതുപ�ോലെ ചില ശബ്ദങ്ങൾ, പ്രത്യേക താളത്തിലുള്ള മൂളലുകൾ- അത്ര മാത്രമേ എനിക്ക് മനസ്സിലായുള്ളൂ. അവളുടെ അടുത്തായി കയ്യും കെട്ടി ഞാനിരുന്നു. ഏതാണ്ടെല്ലാ സീറ്റുകളിലും ഒറ്റക്കും അല്ലാതെയുമായി ആളുകൾ നിറഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരുന്നു. പല പ്രായത്തിലും നിറത്തിലും ഉയരത്തിലും വേഷവിധാനങ്ങളിലും ഉള്ള മനുഷ്യർ, പല ഭാഷകൾ സംസാരിക്കുന്നവർ. അക്കൂട്ടത്തിൽ ആഫ്രിക്കൻ വംശജരും പാശ്ചാത്യരും ഇന്ത്യക്കാരും മറ്റ് ഏഷ്യൻ രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നുള്ളവരും എല്ലാം ഉണ്ട്. ല�ോകസമൂഹത്തിന്റെ തന്നെ ചെറിയ�ൊരു മാതൃകയാണ് ആ ട്രെയിൻ കമ്പാർട്ട്മെന്റ്. ഈ രാജ്യത്ത് വന്നപ്പോൾ ഏറ്റവും കൗതുകം ഉണർത്തിയതും ഇവിടുത്തെ വ്യത്യസ്തരായ ജനവിഭാഗങ്ങളാണ്. എല്ലാം കുടിയേറ്റക്കാർ. നിലനിൽപ്പിനും മെച്ചപ്പെട്ട ജീവിത സാഹചര്യങ്ങൾക്കും വേണ്ടി കടലും ആകാശവും താണ്ടിയെത്തിയവർ. ദിവസവും കൗതുകങ്ങൾ സമ്മാനിച്ച് എന്നെ പിടിച്ചു നിർത്തുകയാണ് ഈ നാട്. ഭൂരിഭാഗം മുഖങ്ങളും മ�ൊബൈൽ ഫ�ോണുകളുടെ ചതുരക്കളത്തിലേക്ക് നങ്കൂരമിട്ടിരിക്കുകയാണ്. മറ്റു

ചിലരാകട്ടെ അലക്ഷ്യമായ കണ്ണുകള�ോടെ ചിന്തകളുടെ ചിതൽപുറ്റിൽ ശ്വാസം പിടിച്ചിരിക്കുകയാണ്. ഏറ്റവും മുന്നിലായി വലതുവശത്തുള്ള സീറ്റിൽ മധ്യവയസ്കരായ ഇന്ത്യൻ ദമ്പതികൾ എന്തോ ഗൗരവമായ ചർച്ചയിലാണ്. അവർക്കഭിമുഖമായിട്ടുള്ള സീറ്റിൽ ഇരിക്കുന്ന രണ്ടു ചെറിയ ആൺകുട്ടികൾ കയ്യിലിരിക്കുന്ന ടാബ്ലെറ്റുമായി മല്പിടുത്തതിലും. അങ്ങനെ വിവിധയിനം മനുഷ്യപ്രകൃതികളേയും വഹിച്ചുക�ൊണ്ട് ട്രെയിൻ അതിവേഗത്തിൽ മൂളിപ്പാഞ്ഞു. ചതുരാകൃതിയിലുള്ള ചില്ലുജാലകത്തിനപ്പുറം വേഗത്തിൽ കടന്നുപ�ോകുന്ന കാഴ്ചകളിലേക്ക്‌കണ്ണുപായിച്ചു ഞാനിരുന്നു. ഏറെക്കുറെ വിജനമായ തെരുവുകൾ, വിശാലമായ പുൽമൈതാനങ്ങൾ, പൂക്കൾ നിറഞ്ഞ പാതയ�ോരങ്ങൾ, വ്യാപാര കേന്ദ്രങ്ങൾ, ഫാക്ടറികൾ- കണ്മുന്നിൽ വിവിധ വർണ്ണചിത്രങ്ങൾ അതിവേഗത്തിൽ മാറിമറിഞ്ഞു ക�ൊണ്ടിരുന്നു.

ഭൂരിഭാഗം മുഖങ്ങളും മ�ൊബൈൽ ഫ�ോണുകളുടെ ചതുരക്കളത്തിലേക്ക് നങ്കൂരമിട്ടിരിക്കുകയാണ്. മറ്റു ചിലരാകട്ടെ അലക്ഷ്യമായ കണ്ണുകള�ോടെ ചിന്തകളുടെ ചിതൽപുറ്റിൽ ശ്വാസം പിടിച്ചിരിക്കുകയാണ്. “ഹായ്, എന്റെ പേര് ജാസ്മിൻ.” ആ ശബ്ദം കേട്ട് ഞാനെന്റെ ദൃഷ്ടിയെ ട്രെയിനിനകത്തേക്ക് തിരിച്ചെടുത്തു. ഷേക്ക്ഹാൻഡിനായി അവൾ കൈ നീട്ടി. അവളുടെ വെളുത്തു നീണ്ടു ക�ൊലുന്നനെയുള്ള വിരലുകളുടെ അറ്റത്ത് നന്നായി വെട്ടിയ�ൊതുക്കി ചുവന്ന പ�ോളിഷ് ചെയ്ത നഖങ്ങൾ ഞാൻ കണ്ടു. “പ്രശാന്ത് ” - അവളുടെ കരം കവർന്നു ക�ൊണ്ട് ഞാനും പേര് പറഞ്ഞു. “പ്രെസെന്റ് ? നല്ല പേര് ” അവൾ പുഞ്ചിരിച്ചു ക�ൊണ്ട് പറഞ്ഞു. ഞാൻ തിരുത്തി- “പ്രസന്റ് അല്ല, പ്രശാന്ത്.” “പ്രസെന്റ് ” - അവൾ വീണ്ടും അവിടെത്തന്നെ. അതിൽ കൂടുതൽ അവളുടെ നാവ് വഴങ്ങുന്നില്ല. അതുക�ൊണ്ടു തന്നെ കൂടുതൽ തിരുത്തി അവളെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കാൻ പ�ോയില്ല. ‘പ്രശാന്ത് ജ�ോസഫ് ചക്കാലക്കൽ’ എന്ന എന്റെ മുഴുവൻ പേര് പറയേണ്ടി വന്നിരുന്നെങ്കിൽ എന്തായേനെ അവളുടെ അവസ്ഥ എന്നോർത്തപ്പോൾ മനസ്സിൽ ചിരി പ�ൊട്ടി. “ഇന്ത്യൻ?” -അവളുടെ അടുത്ത ച�ോദ്യം. “അതെ. എവിടെയാ ജാസ്മിന്റെ നാട്?” “ചൈന” - അപ്പോൾ എനിക്ക് തെറ്റിയില്ല. “ഇന്ത്യയിൽ പ�ോയിട്ടുണ്ടോ?” ആഗ്രഹിച്ച ഒരു സംഭാഷണം തുടങ്ങിക്കിട്ടിയതിന്റെ സകല ആവേശവും എന്റെ ച�ോദ്യത്തിലുണ്ടായിരുന്നു. “പ�ോയിട്ടില്ല, പക്ഷേ പ�ോകണമെന്ന് ആഗ്രഹമുണ്ട് ” അത�ോടെ ആ സംഭാഷണത്തിന്റെ കടിഞ്ഞാൺ എന്റെ കയ്യിലായി. ഇന്ത്യൻ സംസ്കാരത്തെപ്പറ്റിയും

താജ്മഹലിനെപ്പറ്റിയും കേരളത്തെപ്പറ്റിയും ഞാൻ വാചാലനായപ്പോൾ കൗതുകം സ്ഫുരിക്കുന്ന കണ്ണുകള�ോടെ അവൾ കേട്ടിരുന്നു. അത്രയും ആത്മവിശ്വാസത്തോടെ മുൻപ് മറ്റൊരാളുമായിട്ടും ഞാൻ ഇംഗ്ലീഷ് സംസാരിച്ചിട്ടില്ല. സായിപ്പന്മാരുടെ സംസാരം കേൾക്കുമ്പോൾ പകുതിയും മനസ്സിലാവുകയുമില്ല, തിരിച്ചു പറയാന�ൊരു ധൈര്യം കിട്ടാറുമില്ല. ഇവൾ പറയുന്ന ഇംഗ്ലീഷിനേക്കാൾ മെച്ചമാണ് എന്റേതെന്ന വിശ്വാസം ആയിരിക്കാം, ആ ഒരു വിമുഖത ഇപ്പോൾ ത�ോന്നുന്നില്ല. “എത്ര നാളായി ഓസ്ട്രേലിയയിൽ വന്നിട്ട്?” - അവളുടെ ച�ോദ്യം വന്നു. “നാളെയാകുമ്പോൾ ഞാൻ എത്തിയിട്ട് കൃത്യം രണ്ടുമാസമാകും.” “അത്രേ ആയുള്ളോ?.. ഞാൻ ഇവിടെ വന്നിട്ട് രണ്ടു വർഷം കഴിഞ്ഞു.” “ഇവിടം ഇഷ്ടമായ�ോ?” അവൾ ച�ോദിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ ഒരു നിമിഷം ചിന്തിച്ചു, എന്നിട്ട് “ഇഷ്ടമായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു” എന്ന് മറുപടി നൽകി. അതുകേട്ട് അവൾ ചിരിച്ചു. ആ ചിരിയിൽ അവളുടെ കണ്ണുകൾ വീണ്ടും ചെറുതായതുപ�ോലെ ത�ോന്നി. ജാസ്മിനും എന്നെപ്പോലെ ഉപരിപഠനത്തിനായി ഈ രാജ്യത്ത് വന്നതാണ്. മണപ്പറമ്പിലെ കറിയാച്ചന്റെ മകൻ സാമുവേൽ യു. കെ. യിൽ പഠിക്കാൻ പ�ോയതിന്റെ കണ്ണുകടിയിൽ ആണെങ്കിലും എന്നെ ഓസ്ട്രേലിയയ്ക്ക് പഠിക്കാൻ തള്ളി വിട്ട അപ്പച്ചനെ മനസ്സിൽ സ്തുതിച്ചു. ഹാൻഡ് ബാഗിലിരുന്ന പ�ോളിത്തീൻ കവർ എടുത്തു മടിയിൽ വച്ച് അവൾ അതിൽ നിന്നും കപ്പലണ്ടിയും ചിപ്സും ഒക്കെയെടുത്ത് ക�ൊറിക്കുവാൻ തുടങ്ങി. വേണ�ോ എന്ന് ച�ോദിച്ചപ്പോൾ അവളെ ബ�ോധ്യപ്പെടുത്താൻ വേണ്ടി മാത്രം ഞാൻ രണ്ടു ചിപ്‌സെടുത്ത് വായിലിട്ടു ചവച്ചു. ഭയങ്കര ഉപ്പായിരുന്നു. കഴിക്കാൻ നന്നേ പാടുപെട്ടു എങ്കിലും അതിന്റെ അതൃപ്തി മുഖത്തുകാണിച്ചില്ല. ഇപ്പോൾ ട്രെയിൻ കടന്നുപ�ോകുന്നത് ജനവാസകേന്ദ്രങ്ങളിലൂടെയാണ്. ഓട് മേഞ്ഞ മന�ോഹരമായ വീടുകൾ, മിക്കതിന്റെയും മുറ്റം പുല്ലുമേഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. വഴിയരികിൽ പാർക്ക് ചെയ്തിരിക്കുന്ന വാഹനങ്ങൾ ഒഴിച്ചാൽ മിക്കവാറും നിരത്തുകൾ വിജനമാണ്. ഇന്നലെ പെയ്ത വേനൽമഴയുടെ ക�ോരിത്തരിപ്പ്‌പ്രകൃതിയ്ക്ക്‌ ഇനിയും വിട്ടുമാറിയിട്ടില്ല. ട്രെയിനിലുള്ളിലെ എയർ കണ്ടീഷൻ തണുപ്പിലിരുന്ന് പുറത്തേക്ക്‌ന�ോക്കിയപ്പോൾ കണ്ട കാഴ്ചകൾക്കും അതേ തണുപ്പു ത�ോന്നി. ആ തണുപ്പ് പുറത്തെ ഇളംചൂടുള്ള വെയിലുമായി സമരസപ്പെടാനാവാതെ ട്രെയിനിനുള്ളിൽ തന്നെ കിടന്നു കറങ്ങി. ഇടയ്ക്കിടെ ഓടിത്തളർന്ന തീവണ്ടി വിവിധ സ്റ്റേഷനുകളിൽ ഏതാനും നിമിഷങ്ങൾ നിർത്തിയിടുകയും ആളുകൾക്കിറങ്ങുവാനും കയറുവാനും വേണ്ടി തന്റെ വാതിലുകൾ തുറന്നടയ്ക്കുകയും ചെയ്തുക�ൊണ്ടിരുന്നു. ഓര�ോ സ്റ്റേഷനുകൾ കടന്നുപ�ോകുന്തോറും ഞങ്ങളുടെ മുന്നിലിരിക്കുന്ന ആളുകളുടെ എണ്ണവും മുഖവും നിറവും 63

പ്രവർത്തികളും ഒക്കെ മാറിമറിഞ്ഞു ക�ൊണ്ടിരുന്നു. അവൾ ഫ�ോണിൽ എന്തോ ടൈപ്പ് ചെയ്തുക�ൊണ്ട് ഇരിക്കുകയായിരുന്നു അപ്പോൾ. എനിക്കാണെങ്കിൽ അങ്ങനെ മൗനത്തിൽ പൂണ്ടിരിക്കുന്നതിന്റെ അസ്വസ്ഥതയും. ആവശ്യക്കാരൻ ഞാനാണെന്ന ബ�ോധ്യത്തിൽ ആ മൗനം ഭഞ്ജിക്കുവാൻ ഞാൻ തന്നെ മുൻകൈയെടുത്തു. “ജാസ്മിൻ ഒറ്റക്കാണ�ോ താമസം?” “ഏയ് അല്ല, ഒരു സുഹൃത്തിന്റെ ഒപ്പമാണ്.” ആൺസുഹൃത്താണ�ോ എന്ന് ച�ോദിക്കുവാൻ നാവ് പ�ൊങ്ങിയെങ്കിലും ച�ോദിച്ചില്ല. ഒപ്പം പഠിക്കുന്ന രണ്ടുപേരുമായി ഒരു അപ്പാർട്ട്മെന്റ് പങ്കിടുകയാണ് ഞാനെന്ന് അവള�ോട് പറഞ്ഞു. അവൾ ഒരു സുഹൃത്തിന്റെ ബർത്ത്ഡേ പാർട്ടി കഴിഞ്ഞു തിരികെ പ�ോവുകയാണ്. എന്റെ യാത്രയുടെ ഉദ്ദേശ്യം ആരാഞ്ഞപ്പോൾ ഞാൻ അൻസാറിനെക്കുറിച്ചു സംസാരിച്ചു. ഒന്നിച്ചു പഠിച്ചു കളിച്ചു വളർന്ന ഞങ്ങളുടെ സ്‌കൂൾ ജീവിതത്തെ പറ്റിയുള്ള ഓർമ്മകളെ ഞാൻ അവളുടെ മുന്നിൽ കുടഞ്ഞിട്ടു. അവൻ ഇവിടെ തന്റെ സഹ�ോദരന്റെ കുടുംബത്തോട�ൊപ്പമാണ് താമസം. അവിടെയടുത്തുതന്നെ ഒരു കടയിൽ ജ�ോലി ശരിയായിട്ടുമുണ്ട്. “ഞാനിവിടെ വരുമ്പോൾ എനിക്ക് പരിചയമുള്ള ഒരാൾ പ�ോലും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.” അവളത് പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞാൻ അത്ഭുതത്തോടെ അവളെ ന�ോക്കി. വന്ന സമയത്ത് പണമുണ്ടാക്കുവാൻ വേണ്ടി ക്ലീനിങ് ജ�ോലികൾ ചെയ്തതും ചൈനീസ് ഭാഷ പഠിപ്പിക്കാൻ പ�ോയതും ഒക്കെ അവൾ വിവരിച്ചപ്പോൾ അവള�ോട് ഉള്ളിൽ ഒരു ബഹുമാനം ത�ോന്നി. അവളുടെ ഇംഗ്ലീഷ് പലപ്പോഴും അവ്യക്തം ആയിരുന്നെങ്കിലും അവളുടെ മന�ോഹരമായ ചിരിയും അംഗവിക്ഷേപങ്ങളും ആ സംഭാഷണം ഒട്ടേറെ ആസ്വാദ്യകരമാക്കി. സമയം പ�ോകുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞതേയില്ല. അവൾ ഒരു സൂപ്പർമാർക്കറ്റിൽ ജ�ോലി ചെയ്യുകയാണ്. ഇവിടെ വന്നിറങ്ങിയ അന്നു മുതൽ ഒരു ജ�ോലിക്കായി അലയുന്ന എന്റെ അവസ്ഥയെപ്പറ്റി ഞാനവള�ോട് പറഞ്ഞില്ല. ആ വഴിക്ക് സംസാരം നീങ്ങുമെന്നായപ്പോൾ വിഷയം മാറ്റുവാനായി ഞാൻ മൈബൈൽഫ�ോൺ എടുത്ത് ഗൂഗിളിൽ ‘കേരള’ എന്ന സേർച്ച് ചെയ്ത് ഫ�ോട്ടോകൾ അവളെ കാണിച്ചു ക�ൊടുത്തു. അതെല്ലാം കണ്ടപ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ തിളങ്ങിയ അത്ഭുതം വളരെ അഭിമാനത്തോടെ ഞാൻ ന�ോക്കിയിരുന്നു. “ജാസ്മിൻ എന്നെങ്കിലും ഇന്ത്യയിൽ വരികയാണെങ്കിൽ തീർച്ചയായും ഞങ്ങളുടെ നാട്ടിൽ വരണം.” “ശരിക്കും എന്ത് ഭംഗിയാ നിങ്ങളുടെ നാട്!” “വരണമെന്ന് ആഗ്രഹമുണ്ടോ?” “ഉണ്ടെങ്കിൽ...? ക�ൊണ്ടുപ�ോകുമ�ോ എന്നെ? എങ്കിൽ ഞാൻ വരാം.” - അങ്ങനെയ�ൊരു ച�ോദ്യം എന്റെ മേൽ എറിഞ്ഞു തന്നിട്ട് അവളിരുന്ന് ചിരിക്കുവാൻ തുടങ്ങി. അപ്രതീക്ഷിതമായ ആ ച�ോദ്യത്തിനു മുന്നിൽ ഞാന�ൊന്ന് പതറി.

64

എന്റെ ചിന്തകൾ അപ്പോഴേക്കും അവളെയും ക�ൊണ്ട് എന്റെ നാട്ടിൻപുറത്തെ കുന്നിൻ മുകളിലും പള്ളിയങ്കണത്തിലും പുഴക്കരയിലും ഒക്കെ അലയുകയായിരുന്നു. അവളുടെ കയ്യും പിടിച്ചു വീട്ടിലേക്കു കയറുന്ന രംഗം മനസ്സിൽ ഒരു തിരശീലയിലെന്നപ�ോലെ തെളിഞ്ഞു. വീടിന്റെ ഗേറ്റു തുറന്ന് അകത്തേക്ക് വച്ച കാലുകൾ പക്ഷെ അതിഭീകരമാംവിധം വിറക�ൊണ്ടു.

ഇന്നലെ പെയ്ത വേനൽമഴയുടെ ക�ോരിത്തരിപ്പ്‌പ്രകൃതിയ്ക്ക്‌ ഇനിയും വിട്ടുമാറിയിട്ടില്ല. ട്രെയിനിലുള്ളിലെ എയർ കണ്ടീഷൻ തണുപ്പിലിരുന്ന് പുറത്തേക്ക്‌ന�ോക്കിയപ്പോൾ കണ്ട കാഴ്ചകൾക്കും അതേ തണുപ്പു ത�ോന്നി. ആ തണുപ്പ് പുറത്തെ ഇളംചൂടുള്ള വെയിലുമായി സമരസപ്പെടാനാവാതെ ട്രെയിനിനുള്ളിൽ തന്നെ കിടന്നു കറങ്ങി. നാട്ടിൽ അറിയപ്പെടുന്ന നല്ലൊന്നാന്തരം കേരളാ ക�ോൺഗ്രസ്സുകാരനാണ് എന്റപ്പച്ചൻ. ചൈനയെന്നും കമ്മ്യുണിസ്റ്റ് എന്നും ഒക്കെ കേട്ടാൽ തന്നെ നിയന്ത്രണം പ�ോകും. അകത്തേക്ക് വയ്ക്കുന്ന എന്റെ കാലുകൾ ആദ്യം വെട്ടുന്നത് വേറെ ആരും ആയിരിക്കില്ല. മമ്മിയാണെങ്കിൽ നേരെയിങ്ങ് ഇറങ്ങിവന്ന് തിളച്ച ചായയെടുത്തു മുഖത്തൊഴിക്കും. ചിന്തകൾ കാടും മലയും കയറി കുത്തനെ ഒരു നിലയില്ലാക്കയത്തിലേക്ക് പതിച്ചു. പെട്ടെന്ന് എന്റെ ത�ോളിൽ ശക്തിയായി ഉരസിക്കൊണ്ടു വലിയ�ൊരു ഭാരം വന്നു വീണു. ഒരുത്തൻ അടുത്തുവന്നിരുന്നതാണ്. ചെറുപ്പക്കാരനാണ്, മുപ്പതുകൾ ആയിരിക്കണം പ്രായം. മെലിഞ്ഞ ശരീരം, ഷേവ് ചെയ്യാത്ത പരുക്കൻ മുഖത്ത് തടിച്ചു വീർത്ത കൺപ�ോളകൾ, നിറം മങ്ങിയ കയ്യില്ലാത്ത ബനിയനിൽ ഏത�ോ മ്യുസിക് ബാൻഡിന്റെതെന്ന് ത�ോന്നുന്ന ഒരു ചിത്രം പതിച്ചിട്ടുണ്ട്. ചെമ്പൻ ര�ോമങ്ങൾ നിറഞ്ഞ കാലുകൾ മടക്കി മുൻസീറ്റിന്റെ പിറകിലായി ചവുട്ടി, ഗർഭപാത്രത്തിൽ കിടക്കുന്ന കുട്ടിയെ പ�ോലെ അയാൾ കൂനിക്കൂടി ഇരുന്നു. മദ്യത്തിന്റെ രൂക്ഷമായ ഗന്ധം വമിക്കുന്നുണ്ട്. അയാളുടെ കറപിടിച്ച ചുണ്ടുകൾ ചുറ്റുമുള്ളവരെ ന�ോക്കി ശബ്ദമില്ലാതെ ചലിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. അയാളുടെ ഇരിപ്പുകണ്ട് എന്നെപ്പോലെ തന്നെ ജാസ്മിനും അസ്വസ്ഥയാകുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു. ഞങ്ങളുടെ ഇടയിൽ വീണ്ടും മൗനം കയറി വന്നു ചുരുണ്ടുകൂടിക്കിടന്നു. ആ സമയത്ത് ട്രെയിനിലിരിക്കുന്ന ഓര�ോരുത്തരുടെയും ഉദ്ദേശ്യം എന്തായിരിക്കുമെന്നു ഞാൻ ചിന്തിച്ചു ന�ോക്കി. ട്രെയിൻ അതിന്റെ നിശ്ചിതമായ പാതയിലൂടെ നിശ്ചിതമായ ഒരു ലക്ഷ്യ സ്ഥാനത്തേക്ക് കുതിച്ചുക�ൊണ്ടിരിക്കുന്നു. പക്ഷെ ഒരേ പാതയിൽ വ്യത്യസ്ത ലക്ഷ്യങ്ങളിലേക്കുള്ള യാത്രയിലാണ് ഇവിടെയിരിക്കുന്ന ആളുകൾ. എന്റെയും ജാസ്മിന്റെയും ഈ കൂടിക്കാഴ്ചയ്ക്കും കാണും ഞങ്ങളറിയാത്ത, ഞങ്ങളുടേതായ ലക്ഷ്യങ്ങൾ. അല്ലെങ്കിൽ എവിടുന്നോ നിന്ന് വന്ന ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ ഇത്രയും സംസാരിക്കില്ലായിരുന്നു. അവള�ോട് നമ്പർ വാങ്ങണം, ഇനിയും സംസാരിക്കണം, എവിടെയെങ്കിലും ഒക്കെ വച്ച് കാണണം, ഒന്നിച്ചു യാത്രകൾ പ�ോകണം...എന്റെ മനസ്സിൽ ഉടലെടുത്ത മ�ോഹങ്ങൾക്ക്

അവളുടെ നിഷ്കളങ്കമായ ചിരിയുടെ തിളക്കമുണ്ടായിരുന്നു. കൂട്ടം തെറ്റി മുഖത്തേക്ക്‌പാറിവീണ മുടിനാരുകളെ ചെവിക്ക്‌പിന്നിലേക്ക്‌തിരുകി വയ്ക്കുകയായിരുന്നു അവൾ. എന്നിട്ട് ബാഗ് തുറന്ന് ഒരു ബാൻഡെടുത്തു മുടി കൂട്ടിപ്പിടിച്ചു പിന്നിലേക്ക് കെട്ടിയിട്ടു. അത് വേണ്ടിയിരുന്നില്ല എന്നെനിക്കു ത�ോന്നി. സ്വതന്ത്രമായി വിഹരിക്കുന്ന മുടിയിഴകളിൽ അവൾ കൂടുതൽ സുന്ദരിയായിരുന്നു. ഞാൻ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു എന്ന് മനസ്സിലാക്കി അവൾ ചിരിച്ചു. അപ്പോഴാണ് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചത്; അവൾ കാതു കുത്തിയിട്ടില്ല. അതെ പറ്റി ച�ോദിക്കാൻ തുനിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും അവളുടെ മ�ൊബൈൽ വീണ്ടും ശബ്ദിച്ചു. ഇത്തവണ വളരെ പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ ഇംഗ്ലീഷിൽ അവ്യക്തമായിരുന്നു സംസാരം. അവളിൽ നിന്നും ഞാനെന്റെ ശ്രദ്ധയെ പറിച്ചു മാറ്റി മറ്റു കാഴ്ചകളിൽ ക�ൊണ്ട് കെട്ടിയിട്ടു. ഇടയ്ക്കിടെ ഒരു സ്ത്രീ ശബ്ദം അടുത്തുവരാൻ പ�ോകുന്ന സ്റ്റേഷനുകളുടെ ലിസ്റ്റ് അനൗൺസ്‌ചെയ്തുക�ൊണ്ടിരുന്നു. പ�ൊടുന്നനെ എന്റെ അടുത്തിരുന്ന ചെറുപ്പക്കാരൻ എന്തോ ഓർത്ത മട്ടിൽ ചാടിയെഴുന്നേറ്റ് ചുറ്റും ന�ോക്കി. എന്നിട്ട് അല്പം മുന്നിലായി ഒഴിഞ്ഞ ഒരു സീറ്റിൽ പ�ോയി പുറത്തേക്കു ന�ോക്കിയിരുപ്പായി. ജാസ്മിൻ അപ്പോഴും ഫ�ോൺ സംഭാഷണം തുടർന്നു.

ഞങ്ങളുടെ ത�ൊട്ടുമുന്നിലെ സീറ്റിൽ ഒരറ്റത്തായി ഇരിക്കുന്ന മധ്യവയസ്കനായ വെള്ളക്കാരൻ നല്ല ഉറക്കത്തിലാണ്. അയാളുടെ ഏറെക്കുറെ ശൂന്യമായ തലയിൽ ബാക്കിയുള്ള കുഞ്ചിര�ോമങ്ങൾക്ക് തൂവെള്ളനിറമായിരുന്നു. ആ തല ഇടക്കിടെ വശങ്ങളിലേക്ക് ചരിഞ്ഞു പ�ോകുമ്പോഴ�ൊക്കെ അയാൾ ഉണർന്ന് നിവർന്നിരുന്നു, വീണ്ടും ഉറക്കം തുടർന്നു. ട്രെയിനിന് വേഗത കുറഞ്ഞു തുടങ്ങി. അടുത്ത സ്റ്റേഷനിൽ നിർത്താൻ പ�ോവുകയാണ് എന്ന അനൗണ്സ്മെന്റും കേട്ടു. ജാസ്മിൻ ഫ�ോണിൽ സംസാരിച്ചുക�ൊണ്ടു തന്നെ പെട്ടെന്ന് ചാടിയെഴുന്നേറ്റു എന്നെ ന�ോക്കി. ഞാൻ എഴുന്നേറ്റു മാറിക്കൊടുത്തുക�ൊണ്ട് ആകാംക്ഷയ�ോടെ അവളെ ന�ോക്കി നിന്നു. “സ�ോറി പ്രെസെന്റ്! എനിക്കിറങ്ങേണ്ട സ്റ്റേഷൻ ഇതാണ്. എന്റെ ബ�ോയ്‌ഫ്രണ്ട്‌ഇവിടെ കാത്തുനിൽക്കുന്നുണ്ട്.”

പ്ലാറ്റ്ഫോമിൽ ഞാന�ൊരു കാഴ്ച കണ്ടു; ആലിംഗനബദ്ധരായി പരസ്പരം ചുംബിച്ചു നിൽക്കുന്ന പ്രണയിതാക്കൾ. ആജാനുബാഹുവായ പുരുഷശരീരത്തിനുള്ളിൽ പുളഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന പെൺകുട്ടിക്ക് ജാസ്മിന്റെ മുഖമാണെന്നു തിരിച്ചറിയാൻ ഒരേ ഒരു ന�ോട്ടം മതിയായിരുന്നു.

65

അതും പറഞ്ഞു കൈയിലിരുന്ന ഹാൻഡ്ബാഗ് ത�ോളിലിട്ട് അവൾ വേഗത്തിൽ വാതിലിനടുത്തേക്കു കുതിച്ചു. ഒന്നും മിണ്ടാനാവാതെ ഞാൻ സ്തബ്ധനായി നിന്നു. അവള�ോട് പറയാൻ ബാക്കിവച്ചതെല്ലാം എന്റെ ത�ൊണ്ടയിൽ കിടന്നു പിടയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവളെന്നെ തിരിഞ്ഞു ന�ോക്കാതെ വാതിലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് മറയുന്നതു കണ്ടു. ട്രെയിൻ ചലിച്ചു തുടങ്ങി. പിന്നിലേക്ക് നീങ്ങിത്തുടങ്ങിയ പ്ലാറ്റ്ഫോമിൽ ഞാന�ൊരു കാഴ്ച കണ്ടു; ആലിംഗനബദ്ധരായി പരസ്പരം ചുംബിച്ചു നിൽക്കുന്ന പ്രണയിതാക്കൾ. ആജാനുബാഹുവായ പുരുഷശരീരത്തിനുള്ളിൽ പുളഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന പെൺകുട്ടിക്ക് ജാസ്മിന്റെ മുഖമാണെന്നു തിരിച്ചറിയാൻ ഒരേ ഒരു ന�ോട്ടം മതിയായിരുന്നു. അവളെ പുണർന്നു നിൽക്കുന്ന, എന്റെ തുടയ�ോളം വണ്ണമുള്ള കൈകൾ നിറയെ വിവിധ രൂപങ്ങൾ പച്ചകുത്തിയിരുന്നു.

സ്വർണ്ണ നിറമുള്ള അയാളുടെ പാറിപ്പറക്കുന്ന നീളൻ മുടിയിഴകൾക്കു പിന്നിൽ അവളുടെ മുഖം മറയുന്നതു ഞാൻ എന്തുക�ൊണ്ടെന്നറിയാത്ത ഒരു മരവിപ്പോടെ ന�ോക്കിനിന്നു. ആ കാഴ്ചയും മറ്റനേകം കാഴ്ചകളുടെയ�ൊപ്പം ഒരു നിമിഷാർദ്ധം ക�ൊണ്ട് പിന്നിലേക്ക് ഓടിമറഞ്ഞു. വീണ്ടും ഇരിക്കാൻ ഭാവിച്ചപ്പോൾ സീറ്റിൽ ഒരു പ�ോളിത്തീൻ കവർ കിടക്കുന്നതു കണ്ടു. അവൾ കഴിച്ച കപ്പലണ്ടിയുടെ അവശിഷങ്ങളും ബാക്കിയായ ചിപ്സുമായിരുന്നു അതിൽ. ചുരുട്ടിക്കൂട്ടി എറിയാൻ ത�ോന്നി. ആരെങ്കിലും കണ്ടാൽ കുഴപ്പമാകും എന്നതിനാൽ ചെയ്തില്ല. ഒരു വശത്തേക്ക് നീക്കി വച്ചിട്ട് ഞാൻ ഇരുന്നു. ട്രെയിൻ അതിവേഗത്തിൽ ചീറിപ്പായുകയാണ്. ഞാൻ പുറത്തേക്കു ന�ോക്കി; പുതിയ കാഴ്ചകൾക്ക് ചൂടൽപ്പം കൂടുതലായിരുന്നു.

Best Complimets to Kerala Naadam from

Balakairali Malayalam Classes 66

കവിത കാവാലം ജയകൃഷ്ണൻ (ആലപ്പുഴ)

നെഞ്ചുപ�ൊട്ടിക്കരഞ്ഞുക�ൊണ്ടിങ്ങനെ അന്ത്യചുംബനം നൽകുന്നകുഞ്ഞിനും ഉള്ളിലുണ്ടൊരു തീജ്ജ്വാലയ�ോർക്കുക ശത്രുവേ... നീ മരിക്കാന�ൊരുങ്ങുക

കത്തുമൂഷരഭൂമിയിൽ കാശ്മീരധവളഗംഭീരസമരമുഖങ്ങളിൽ കാനനത്തിൽ, കടൽത്തിരമാലയിൽ, ഗഗനവീഥിയിൽ കത്തിപ്പടർന്നവർ

രാഷ്ട്രക്ഷേമാർത്ഥമേകിയ ജീവന്റെ യുൾത്തുടിപ്പുകൾ സിരയിൽ തുടിക്കുന്ന ഒന്നു പത്തല്ല നൂറല്ല ക�ോടികൾ കാത്തു നിൽക്കുന്നു കാവലായ് മണ്ണിതിൽ

പ�ൊലിയുകില്ലുഗ്ര വീര്യം നിറച്ചൊരീ അമരഭൂമിതൻ സൈന്യതപ�ോബലം അണയുമ�ോര�ോയരിക്കും നിരന്തരം അണിയാൻ മൃത്യുതൻ കമ്പളം തീർപ്പവർ

കാത്തു ഭീതിയിൽ വിറക�ൊണ്ടിരിക്കുക കത്തിയഗ്നിയിൽ തീർന്നു പ�ോയില്ലവൻ ചാരകമ്പളം മൂടിക്കിടക്കുന്ന താപമേറും കനൽക്കട്ടയാണവൻ

സഹജനങ്ങൾക്കു സൗഖ്യം ക�ൊടുപ്പവർ സഹജരാണവർ ഭാരതമക്കൾക്ക് മറവിയിൽ നീ പ�ൊതിഞ്ഞീടിലീ സത്യം മരണഹേതുകം നിശ്ചയം ച�ൊല്ലിടാം







67

ലേ ഖ ന ം ജെയിംസ് ചാക്കോ (സിഡ്നി)

വിദ്യാധരൻ - ചന്ദനം മണക്കുന്ന ഗാനങ്ങളുടെ ശില്പി എ

ട്ടാം ക്ലാസിൽ പഠിക്കുന്ന ഒരു പയ്യൻ 1965-ൽ തൃശൂരിൽ നിന്ന് മദ്രാസിലേക്ക് തീവണ്ടി കയറുന്നു. ദേവരാഗങ്ങളുടെ ശില്പിയായ ദേവരാജന�ോടുള്ള ആരാധന തലയ്ക്കു പിടിച്ച് അദ്ദേഹത്തെ കാണുകയും, പറ്റിയാൽ സിനിമയിൽ ഒരു അവസരം ച�ോദിക്കുകയുമാണ് ലക്ഷ്യം. പാരമ്പര്യമായി കിട്ടിയ സംഗീത അഭിരുചിയും അൽപ്പ സ്വല്പം സംഗീത അഭ്യസനവുമാണ് കൈമുതൽ. മദ്രാസിലെത്തി ദേവരാജൻ മാഷിനെ കാണുന്നു. സാധാരണ ചെയ്യുന്നതുപ�ോലെ അല്പം പരുഷമായി സംസാരിച്ചു വണ്ടിക്കൂലിയും നൽകി പറഞ്ഞയച്ചില്ല അദ്ദേഹം. മറിച്ച്, ഓടയിൽ നിന്ന് എന്ന പ്രശസ്തമായ ചിത്രത്തിൽ മെഹ്ബൂബ് എന്ന ഗായകന�ൊപ്പം ‘ഓ റിക്ഷാവാല’ എന്ന ഗാനത്തിന് ക�ോറസ് പാടിച്ചു 25 രൂപ പ്രതിഫലവും നൽകി. കർണ്ണാടകസംഗീതം പഠിക്കാൻ ഉപദേശവും നൽകി പറഞ്ഞയച്ചു. പന്ത്രണ്ട് വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം 1977-ൽ പുറത്തിറങ്ങിയ ‘എന്റെ ഗ്രാമം’ എന്ന ചിത്രത്തിലെ ‘കല്പാന്ത കാലത്തോളം’ എന്ന ഗാനത്തിലൂടെ മലയാള ചലച്ചിത്ര രംഗത്തേക്ക് വീണ്ടും എത്തിയപ്പോൾ ചന്ദന സുഗന്ധിയായ ചില ഗാനങ്ങളുടെ വരവറിയിച്ച ഒരു വിളമ്പരം കൂടിയായിരുന്നു അത്. ദേവരാജൻ രൂപപ്പെടുത്തിയ സംഗീത സംസ്കാരത്തിന്റെ, ഒരുപക്ഷേ, അവസാനത്തെ കണ്ണിയാണ് വിദ്യാധരൻ മാഷ് എന്നു നാം സ്നേഹപൂർവ്വം വിളിക്കുന്ന വിദ്യാധരൻ. അധികമ�ൊന്നും ചെയ്തിട്ടില്ല, പക്ഷെ ചെയ്തതെല്ലാം കൽപ്പാന്തകാലത്തോളം നില നിൽക്കുന്ന ഗാനങ്ങളുമായി. തൃശൂർ ജില്ലയിലെ ആറാട്ടുപുഴ ഗ്രാമത്തിലെ ഒരു കൂട്ടുകുടുംബത്തിൽ 1945 മാർച്ച് 6-നാണ് വിദ്യാധരന്റെ ജനനം. കർണാടകസംഗീതത്തിൽ അവഗാഹമുണ്ടായിരുന്ന മുത്തച്ഛൻ ക�ൊച്ചാക്കാൻ ആശാനും അച്ഛൻ ശങ്കരനുമായിരുന്നു ആദ്യ ഗുരുക്കന്മാർ. തുടർന്ന് മറ്റു ചില ഗുരുക്കന്മാരിൽ നിന്നും സംഗീതം അഭ്യസിച്ചശേഷമാണ് മദ്രാസിലേക്ക് പ�ോകുന്നതും ദേവരാജൻ മാഷിനെ കാണുന്നതും. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഉപദേശപ്രകാരം ഹൈസ്കൂൾ വിദ്യാഭ്യസവും കർണാടക സംഗീതപഠനവും തുടർന്നു. അതിനുശേഷം അമേച്ച്വർ നാടകങ്ങൾക്ക് സംഗീതം നൽകുവാൻ അവസരങ്ങൾ ലഭിച്ചു. ‘പ്രണവം’ എന്ന നാടകത്തിൽ മുല്ലനേഴിയുടെ വരികൾക്കാണ് അദ്ദേഹം ആദ്യം സംഗീതം പകർന്നത്.

68

അതിലെ ഗാനങ്ങൾ ഇഷ്ടപെട്ട സംവിധായകൻ ശ്രീമൂലനഗരം വിജയൻ തന്റെ നാടകമായ ‘രംഗ’ത്തിലേക്കു സംഗീതം നൽകുവാൻ അദ്ദേഹത്തെ ക്ഷണിച്ചു. പിന്നീട് 1977-ൽ ശ്രീമൂലനഗരം വിജയൻ തന്റെ ആദ്യ സിനിമയായ ‘എന്റെ ഗ്രാമം’ സംവിധാനം ചെയ്തപ്പോൾ സംഗീതം നൽകുവാൻ വിദ്യാധരനെ വിളിക്കുവാൻ രണ്ടാമത�ൊന്ന് ആല�ോചിക്കേണ്ടി വന്നില്ല. ആ വിശ്വാസത്തെ അന്വർത്ഥ മാക്കുന്നതായിരുന്നു അതിലെ ‘കല്പാന്തകാലത്തോളം’ എന്ന ഗാനം. ഇന്നു കേൾക്കുമ്പോഴും ഒരു പുതിയ ഗാനം കേൾക്കുന്ന പ്രതീതി ജനിപ്പിക്കുന്ന അപൂർവം ഗാനങ്ങളില�ൊന്ന്.

1983-ൽ പുറത്തിറങ്ങിയ ‘വീണ പൂവ് ’ എന്ന ചിത്രത്തിലെ ‘നഷ്ടസ്വർഗ്ഗങ്ങളേ’ എന്ന ഗാനം അദ്ദേഹത്തെ പ്രശസ്തിയുടെ ക�ൊടുമുടിയിലെത്തിച്ചു. ശ്രീകുമാരൻതമ്പിയുടെ ഫില�ോസഫിക്കൽ മെലങ്കളിക്ക് അദ്ദേഹം ക�ൊടുത്ത ഈണം സാമാന്യജനങ്ങളെയും സംഗീത നിരൂപകരെയും ഒരുപ�ോലെ ആകർഷിച്ചു. വിഷാദം ചാലിച്ച വരികൾക്ക് സവിശേഷമായ ഒരു ചാരുത നൽകുവാനുള്ള കഴിവ്‌ഈ ഗാനത്തിൽ നമുക്കു കാണുവാൻ കഴിയും. സംഗീതം അദ്ദേഹത്തിന് പാരമ്പര്യമായി ലഭിച്ചതാണെങ്കിലും ഗ്രാമീണ ജീവിതത്തിലെ സാന്നിദ്ധ്യങ്ങളായിരുന്ന കാവും കുളവും പൂരവും ഐതിഹ്യങ്ങളും നാട്ടുസങ്കല്പങ്ങളും വിശ്വാസങ്ങളുമ�ൊക്കെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സംഗീതജീവിതത്തിൽ വലിയ സ്വാധീനം ചെലുത്തി. അതുക�ൊണ്ടാവണം ശാലീനത, ലാളിത്യം, ഗ്രാമഭംഗി, നിഷ്കളങ്കത, വിഷാദം, സ്നേഹം തുടങ്ങി മലയാളി ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന എല്ലാ വികാരങ്ങളും സ്വഭാവങ്ങളും ഉൾക്കൊള്ളുന്നതായി അദ്ദേഹത്തിന്റെ സംഗീതം. ‘കാണാൻ ക�ൊതിച്ചു’ എന്ന ചിത്രത്തിനു വേണ്ടി 1987ൽ ചിട്ടപ്പെടുത്തിയ ‘സ്വപ്നങ്ങള�ൊക്കെയും പങ്കുവെക്കാം’ എന്ന ഗാനം ഉദാഹരണം. പി ഭാസ്കരന്റെ ലളിതസുഭഗമായ വരികളും, വരികളുടെ ആത്മാവിനെ ത�ൊട്ടുതഴുകുന്ന

ദേവരാജൻ രൂപപ്പെടുത്തിയ സംഗീത സംസ്കാരത്തിന്റെ, ഒരുപക്ഷേ, അവസാനത്തെ കണ്ണിയാണ് വിദ്യാധരൻ മാഷ് എന്നു നാം സ്നേഹപൂർവ്വം വിളിക്കുന്ന വിദ്യാധരൻ. അധികമ�ൊന്നും ചെയ്തിട്ടില്ല, പക്ഷെ ചെയ്തതെല്ലാം കൽപ്പാന്തകാലത്തോളം നില നിൽക്കുന്ന ഗാനങ്ങളുമായി.

സംഗീതവും. ചിത്രം ഒരിക്കലും പുറത്തിറങ്ങിയില്ലായെങ്കിലും ഗാനം അനശ്വരമായി നിലനിൽക്കുന്നതും അതുക�ൊണ്ടു തന്നെയാണ്. വരികളുടെ അന്തരംഗം പ�ൊലിപ്പിച്ചെടുക്കുവാനുള്ള സംഗീത മന�ോധർമ്മവും ഉപകരണ സംഗീതത്തിന്റെ ഔചിത്യ പൂർണ്ണമായ സന്നിവേശവും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഗാനങ്ങളെ വ്യത്യസ്തമാക്കി. വരികളിലെ ഭാവസത്തയെ വികാര തീവ്രമായി അവതരിപ്പിക്കുന്നതിൽ അദ്ദേഹം ശ്രദ്ധാലുവായിരുന്നു. ‘പാദമുദ്ര’ എന്ന ചിത്രത്തിനുവേണ്ടി കുടപ്പനക്കുന്ന് ഹരി രചിച്ച് ‘അമ്പലമില്ലാതെ ആൽത്തറയിൽ വാഴും’ എന്ന ഗാനം, ഗാനഗന്ധർവ്വൻ ഭാവങ്ങളുടെ പൂർണതയിൽ പാടിവയ്ക്കുകയും മ�ോഹൻലാൽ എന്ന മഹാപ്രതിഭയുടെ വിസ്മയിപ്പിക്കുന്ന അഭിനയ പകർച്ചയിലൂടെ ചിത്രീകരിക്കുകയും ചെയ്തപ്പോൾ ആസ്വാദനത്തിന്റെ അപൂർവ്വ തലങ്ങളിലേക്ക് നമ്മെ എത്തിച്ചിരിക്കുന്നു. അസംസ്കൃതമായ ഘടനയിൽ നിന്നും മെലഡിയുടെ നനുത്ത സ്വർഗ്ഗങ്ങളിലേക്ക് ഉയർത്തപ്പടുന്ന പാട്ടനുഭവനമാണ് ‘അച്ചുവേട്ടന്റെ വീട് ’ എന്ന ചിത്രത്തിനുവേണ്ടി ഒരുക്കിയ ‘ചന്ദനം മണക്കുന്ന പൂന്തോട്ടം’ എന്ന ഗാനം. ഒരു തുളസിക്കതിരിന്റെ വിശുദ്ധിയ�ോടെ നമ്മോട് ഇന്നും സംവദിച്ചുക�ൊണ്ടിരിക്കുന്നു, ഈ ഗാനം. മുൻപ് സൂചിപ്പിച്ചതുപ�ോലെ 1965-ൽ ‘ഓ റിക്ഷാവാല’ എന്ന ഗാനത്തിൽ ക�ോറസ് പാടിയതിൽ തീർന്നില്ല അദ്ധേഹത്തിന്റെ ഗായകനായുള്ള മലയാള സിനിമയിലെ സാന്നിദ്ധ്യം. ഭൂതക്കണ്ണാടി, കേളി, കഥാവശേഷൻ, ഓർഡിനറി തുടങ്ങിയ ചിത്രങ്ങളിൽ അദ്ദേഹം പാടിയ ഗാനങ്ങൾ ആലാപന വൈവിദ്ധ്യം ക�ൊണ്ട് ശ്രദ്ധേയമായിട്ടുണ്ട്. കഥാവശേഷൻ എന്ന ചിത്രത്തിന് വേണ്ടി ഭാവഗായകൻ പി ജയചന്ദ്രനുമായി ചേർന്ന്

വരികളുടെ അന്തരംഗം പ�ൊലിപ്പിച്ചെടുക്കുവാനുള്ള സംഗീത മന�ോധർമ്മവും ഉപകരണ സംഗീതത്തിന്റെ ഔചിത്യ പൂർണ്ണമായ സന്നിവേശവും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഗാനങ്ങളെ വ്യത്യസ്തമാക്കി. വരികളിലെ ഭാവസത്തയെ വികാര തീവ്രമായി അവതരിപ്പിക്കുന്നതിൽ അദ്ദേഹം

വിദൂരമായ ഹരിത തീരങ്ങളിൽ നിന്ന് ഒഴുകിവന്നു നമ്മെ തഴുകിയുറക്കുന്ന കൈതപ്പൂമണമുള്ള തെന്നലായി വിദ്യാധരസംഗീതം കല്പാന്തകാലത്തോളം നിലനിൽക്കും. പാടിയ കണ്ണ് നട്ടു കാത്തിരുന്നിട്ടും എന്ന ഗാനം ഏറെ ശ്രദ്ധേയമായതാണ്. ഉച്ചസ്ഥായിയിലുള്ള നാടൻ സംഗീതത്തിന്റെ ഭാവതലത്തെ ത�ൊട്ടുണർത്തുന്ന ആലാപനം നമ്മുടെ ഹൃദയത്തോട് ചേർന്ന് നിൽക്കുന്നു. വിദൂരമായ ഹരിത തീരങ്ങളിൽ നിന്ന് ഒഴുകിവന്നു നമ്മെ തഴുകിയുറക്കുന്ന കൈതപ്പൂമണമുള്ള തെന്നലായി വിദ്യാധരസംഗീതം കല്പാന്തകാലത്തോളം നിലനിൽക്കും. വിദ്യാധരസംഗീതത്തിന്റെ മികച്ച 10 ഗാനങ്ങൾ 1. കല്പാന്തകാലത്തോളം... (എന്റെ ഗ്രാമം) ശ്രീമൂലനഗരം വിജയൻ - യേശുദാസ് 2. നഷ്ടസ്വർഗ്ഗങ്ങളേ... (വീണപൂവ്) ശ്രീകുമാരൻ തമ്പി യേശുദാസ് 3. ചന്ദനം മണക്കുന്ന... (അച്ചുവേട്ടന്റെ വീട്) എസ്. രമേശൻ നായർ - യേശുദാസ് 4. പാടുവാനായ് വന്നു നിന്റെ... (എഴുതാപ്പുറങ്ങൾ) ഒ.എൻ. വി. - യേശുദാസ് 5. അമ്പലമില്ലാതെ... (പാദമുദ്ര) കുടപ്പനക്കുന്ന് ഹരി യേശുദാസ് 6. സ്വപ്നങ്ങള�ൊക്കെയും പങ്കുവെയ്ക്കാം... (കാണാൻ ക�ൊതിച്ച്) പി. ഭാസ്കരൻ - യേശുദാസ് 7. താല�ോലം പൈതൽ... (എഴുതാപ്പുറങ്ങൾ) ഒ.എൻ.വി. കെ.എസ്. ചിത്ര 8. പുഞ്ചവയൽ ചിറയുറയ്ക്കണ ത�ോറ്റംപാട്ട്... (ഗ്രാമീണഗാനങ്ങൾ) മുല്ലനേഴി - യേശുദാസ് 9. നിലാവേ വാ... (എല്ലാം സ്വാമിക്കായ്) എസ്. രമേശൻ നായർ - യേശുദാസ്...

10. അമാവാസി നാളിൽ... (രാഗതരംഗിണി) യൂസഫലി കേച്ചേരി - യേശുദാസ്...

69

കഥ ഷൈനി ജേക്കബ് ബെഞ്ചമിൻ (തിരുവനന്തപുരം)

ഡ്രാ

ക്കുള കണ്ടത് അവൾ ാറ്റിന്റെ ജനാലയിലൂടെ താഴെ നിരത്തിലേക്ക് ന�ോക്കി നിൽക്കുന്നതാണ്. വഴുകുന്നതും, പായൽ പിടിച്ച് നിറം പ�ോയതും, അവിടവിടെ തകർന്നു തുടങ്ങിയതുമായ ഒരു ാറ്റ് ആയിരുന്നു അത്. പതിനേഴ് നിലകളിലായി നൂറ്റിരണ്ട് വീടുകൾ, രാവണൻ ക�ോട്ട പ�ോലെ ഒന്ന്. ഇരുണ്ട നിറമായിരുന്നു അവൾക്ക്, വലിയ കണ്ണുകൾ. താഴെ ആരെയാണ് അവൾ ന�ോക്കുന്നതെന്ന് ഡ്രാക്കുളയ്ക്ക് മനസ്സിലായില്ല. കാരണം, താഴെ മിന്നി മറയുന്ന വെളിച്ചങ്ങളും, വണ്ടിന്റെ മുരൾച്ചപ�ോലത്തെ ഒച്ചയും

70

അല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമില്ലായിരുന്നു. പതിനേഴാം നിലയിൽ മൂന്നാമത്തെ വീടായിരുന്നു അവളുടേത്. ആ ജനാല മാത്രം തുറന്നിട്ടിരുന്നു. വഴുകുന്ന ഭിത്തിയിൽ കൈ അമർത്തി ഡ്രാക്കുള മുകളിലെത്തി. ഇപ്പോൾ അവളെ കുറെക്കൂടി വ്യക്തമായി കാണാം. മുടി പുറകിൽ ഉയർത്തി കെട്ടിവച്ചിരുന്നു. ജീവിതത്തിന്റെ സ്വപ്നമില്ലായ്മ അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ അടിഞ്ഞുകിടന്നിരുന്നു. ഹ്യദയത്തിന്റെ അറകളിൽ ഒരു സ്നേഹക്കാറ്റ് മരവിക്കുന്നത് ഡ്രാക്കുള കണ്ടു. അതിന് പുറത്തേക്ക് പ�ോകാന�ോ അനങ്ങാൻ തന്നെയ�ോ കഴിയുമായിരുന്നില്ല. അവൾ ഹൃദയം പ�ൊട്ടി

ജീവിതത്തിന്റെ സ്വപ്നമില്ലായ്മ അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ അടിഞ്ഞുകിടന്നിരുന്നു. ഹ്യദയത്തിന്റെ അറകളിൽ ഒരു സ്നേഹക്കാറ്റ് മരവിക്കുന്നത് ഡ്രാക്കുള കണ്ടു. അതിന് പുറത്തേക്ക് പ�ോകാന�ോ അനങ്ങാൻ തന്നെയ�ോ കഴിയുമായിരുന്നില്ല. അവൾ ഹൃദയം പ�ൊട്ടി മരിച്ചുപ�ോകുമ�ോ എന്ന് ഡ്രാക്കുള ചിന്തിച്ചു. മരിച്ചുപ�ോകുമ�ോ എന്ന് ഡ്രാക്കുള ചിന്തിച്ചു. അയാൾക്കും ഇടക്കിടെ മരിക്കാനെന്നപ�ോലെ ശ്വാസം മുട്ടൽ അനുഭവപ്പെടാറുണ്ടായിരുന്നു. അത്രയും പഴക്കവും പ�ൊടിയും നിറഞ്ഞതായിരുന്നു അയാളുടെ ജീവിതം. പെട്ടെന്നോർമ്മ വന്നതുപ�ോലെ ഡ്രാക്കുള പൈപ്പ് ലൈനിൽ ഒട്ടിയിരുന്ന് നഖങ്ങൾക്കിടയിലെ ചെളിനീക്കാൻ

തുടങ്ങി. ജീവിതത്തിലെ അളളിപ്പിടുത്തങ്ങൾ അയാളുടെ നഖങ്ങളെ എപ്പോഴും വൃത്തിഹീനമാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു. നഖങ്ങൾക്കിടയിലെ ചെളി സുന്ദരിമാർക്കിഷ്ടമല്ല എന്നയാൾക്കറിയാമായിരുന്നു. അവൾ ഒന്നിനേയും ആരേയും ന�ോക്കുകയില്ലെന്ന് ഡ്രാക്കുളയ്ക്ക് മനസ്സിലായി. വെറുതെ കണ്ണ് തുറന്നു വച്ചിരിക്കുകയാണ്. അവൾ ഒരുവേള തഴേക്ക് ചാടാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ടോ എന്നുപ�ോലും ഡ്രാക്കുളയ്ക്ക് ത�ോന്നി. ഒരു അരയാലില

പ�ോലെ താഴേക്ക് പ�ോകുമ്പോൾ എന്തായിരിക്കും അവൾ ആല�ോചിക്കുക? ഭാരമില്ലായ്മ മേഘങ്ങളെപ്പോലെ അവളെ താങ്ങുമ�ോ? ഒരുപക്ഷേ തനിക്ക് കടവാവലായി പറന്നുചെന്ന് അവളെ നെഞ്ചോടടുക്കിപ്പിടിച്ച് പറന്നുപ�ോകാം. പക്ഷേ ഒരാളിനെക്കൂടി താങ്ങിക്കൊണ്ട് തനിക്ക് പറക്കാനാകുമ�ോ എന്ന് പ്രഭുവിന് സംശയം ത�ോന്നി. നന്നായി വിശന്നിട്ടും രാത്രി വൈകുംവരെ ഡ്രാക്കുള അവളുടെ ജനാലയ്ക്ക് പുറത്ത് കാത്തു നിന്നു. അവളുടെ ഭർത്താവു വന്ന് ജനാല വലിച്ചടച്ചപ്പോൾ സൺഷെയ്ഡിൽ അയാൾ പിടിച്ചുകയറി എയർഹ�ോളിലൂടെ ന�ോക്കി, അവളുടെ ഭർത്താവിനെ മാത്രമേ കാണാനായുളളു. അയാൾ വിയർപ്പിൽ നനഞ്ഞ ഷർട്ട് സ്റ്റാൻഡിൽ തൂക്കിയിട്ടു. അതിൽ നിറയെ അയാളുടെ മുഷിഞ്ഞതും പഴകിയതുമായ വസ്ത്രങ്ങൾ ആയിരുന്നു. സ്റ്റാൻഡിലെ ചിലന്തിവലകൾ

പ�ൊടി നിറഞ്ഞ് കറുത്തിരുന്നു. മെലിഞ്ഞ് രക്തമില്ലാത്ത എട്ടുകാലിക്കുഞ്ഞുങ്ങൾ തുണികളിലൂടെ ഓടി നടന്നു. തുണിക്കൂമ്പാരത്തിനടിയിൽ നിന്നു നിറം മങ്ങി, കരിമ്പനടിച്ച ഒരു ത�ോർത്തെടുത്ത് അയാൾ കക്ഷം തുടച്ചു. പിന്നെ പ�ൊടിപിടിച്ച എഴുത്തുമേശയിലേക്ക് കുനിഞ്ഞ് കണക്കു പുസ്തകം തുറന്നു. മേശമേൽ തലേദിവസം കുടിച്ച ചായഗ്ലാസ് കഴുകാതെ വച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. അതിൽ രണ്ട് ചത്ത ഈച്ചകൾ. ഡ്രാക്കുളയുടെ സാന്നിദ്ധ്യം അറിഞ്ഞ ഒരുകൂട്ടം എലികൾ 71

സൺഷെയ്ഡിനടിയിലെ മാളത്തിൽ നിന്നിറങ്ങി പ്രാണഭയത്തോടെ ചാടിപ്പോയി, ചുറ്റും നായ്ക്കളുടെ ഓരിയിടൽ ഉയർന്നു. അയാൾക്ക് പിന്നെ അവളെ കാണാനായില്ല. പാതിര ആയപ്പോഴേക്കും വീട്ടിനുളളിലെ ലൈറ്റണഞ്ഞു. വിശക്കുന്ന വയറ�ോടെ ഡ്രാക്കുള താഴെയിറങ്ങി. രാത്രി നീളെ തെരുവുകളിലൂടെ അലഞ്ഞു.

“ജ�ൊനാഥൻ,” അവൾ തുടർന്നു. “നിങ്ങൾക്ക് ഈ കാറ്റിലൂടെ എന്നെ എടുത്ത് ഭൂമിയിൽ എത്തിക്കാൻ കഴിയുമ�ോ? ഈ പതിനേഴാം നിലയിൽ എത്തിയതിൽപ്പിന്നെ ഞാൻ ഭൂമി ത�ൊട്ടിട്ടില്ല. വിയർപ്പിന്റെ ദുർഗന്ധം എന്നെ ശ്വാസം മുട്ടിക്കുന്നു”, വീണ്ടും അയാൾക്ക് താൻ ജ�ൊനാഥന്റെ ശത്രുവായ ഡ്രാക്കുളയാണെന്ന് പറയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. സൂര്യനുദിക്കും മുമ്പേ അയാൾ തിരക്കിട്ടോടിവന്ന് നിലവറയിലെ ശവപ്പെട്ടിയിൽ കയറിക്കിടന്നു. നൂറ്റാണ്ടുകളായി കെട്ടിക്കിടക്കുന്ന വായുവിന്റെ കെട്ട മണം നിറഞ്ഞ തണുത്ത ശവക്കല്ലറയിൽ കിടന്നപ്പോൾ ഡ്രാക്കുള പതിനേഴാം നിലയിലെ മൂന്നാം വീട് ഓർത്തു. അവള�ോട�ൊപ്പം ശയിച്ചുവെന്ന് സ്വപ്നം കണ്ടു. രാത്രി ഏറെ ചെന്നാണ് പ്രഭു ഉണർന്നത്. ഇന്ന് ആ ഇടുങ്ങിയ തെരുവിലേക്ക് പ�ോകേണ്ട എന്നുതന്നെ അയാൾ ഉറച്ചു. പക്ഷെ ഇരുട്ടിൽ അയാളുടെ ചെന്നായ്ക്കളുടേയും കുതിരകളുടേയും കണ്ണുകൾ തീക്കഷണങ്ങളായി തിളങ്ങി. അവ പതിവിലേറെ ഊർജ്ജസ്വലരായി കാണപ്പെട്ടു. യജമാനന്റെ മനസ്സറിയാതെ കുതിരകൾ ആ ഇടുങ്ങിയ തെരുവിലെ പതിനേഴ് നിലകളുളള ാറ്റിന്റെ അടുത്തേക്ക് വണ്ടി വലിച്ചു. നാല് കുതിരകളേയും ഒരു നിമിഷം ഡ്രാക്കുള വാത്സല്യത്തോടെ ചേർത്തുപിടിച്ചു. എന്നിട്ട് അവളുടെ ജനാലയ്ക്കരികിലേക്ക് കയറിപ്പോയി. പകൽ പെയ്ത മഴയിൽ ഭിത്തിയിലെ വഴുക്കൽ കൂടിയിരുന്ന ജനാല അടഞ്ഞുകിടന്നു. അയാളുടെ നഖങ്ങളിൽ തലേ ദിവസത്തേക്കാളേറെ ചെളി നിറഞ്ഞു. അകലെ ചെന്നായ്ക്കളുടെ ഓരിയിടൽ ഉയർന്നു. അയാൾ എയർഹ�ോളിലൂടെ എത്തിന�ോക്കി. അടഞ്ഞ മുറിക്കുളളിൽ അവളുടെ ഭർത്താവിന്റെ മുരൾച്ച മാത്രമായിരുന്നു ഏക ശബ്ദം. വീതികുറഞ്ഞ ഇരട്ടക്കട്ടിലിൽ മെഴുക്ക് പുരണ്ടതും മുഷിഞ്ഞതുമായ കിടക്കയിൽ അവൾ ശ്വാസം അടക്കിപ്പിടിച്ച് കിടന്നു. അയാളുടെ ശരീരം അവളുടെ ദേഹത്ത് അമരുമ്പോൾ വിയർപ്പ് ഗന്ധം ശ്വസിക്കാതിരിക്കാൻ അവൾ മുഖം മാറ്റിമാറ്റി പിടിച്ചു. തലേന്ന് കണ്ട ചായഗ്ലാസ് ചത്ത ഈച്ചകള�ോടെ അതേ പ�ോലെ മേശപ്പുറത്ത് ഉണ്ടായിരുന്നു. അവളുടെ ഭർത്താവ് വേഗം നിശ്ശബ്ദനായി, അയാൾ ത�ോർത്തെടുത്ത് കക്ഷം തുടച്ചു. പിന്നീട് അതുക�ൊണ്ട് ഇടക്കിടെ മുഖം തുടച്ചുക�ൊണ്ട് മുറിയിലൂടെ ഉലാത്തി. അവൾ വസ്ത്രങ്ങൾ ഉരിഞ്ഞിട്ടില്ലാത്തതിനാൽ ഡ്രാക്കുളയ്ക്ക് അവളുടെ

72

ശരീരം കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.പ്രസവിച്ചവളാണ�ോ? അരക്കെട്ട് ഉടഞ്ഞതാണ�ോ? ഞ�ൊറിവുകൾ വീണതാണ�ോ എന്നെല്ലാം ന�ോക്കാൻ ഡ്രാക്കുളക്ക് മ�ോഹം ത�ോന്നി. അതിനിടെ അവൾ അതിവേഗം മുറിവിട്ടുപ�ോയി. എന്തെല്ലാമ�ോ ആല�ോചിച്ച് ഡ്രാക്കുള അവിടെത്തന്നെ ഇരുന്നു. ബാൽക്കണിയിൽ ആളനക്കം ത�ോന്നിയപ്പോൾ അയാൾ ഞെട്ടിത്തിരിഞ്ഞു ന�ോക്കി. പ�ൊട്ടിയ ചെടിച്ചട്ടിയിൽ വിളറി നിന്ന് പത്തുമണിച്ചെടിയുടെ സമീപം ഭിത്തിയ�ോട് ചേർന്നുനിന്നത് അവളായിരുന്നു. അഴിഞ്ഞുലഞ്ഞ നീണ്ട മുടി അവളുടെ നഗ്നത മറച്ചു. മിന്നൽപ്പിണരിൽ തെളിഞ്ഞ അവളുടെ രൂപം ഡ്രാക്കുളയെ പരവശനാക്കി. അവളെ കാണാനായി അള്ളിപ്പിടിച്ച് നിൽക്കേണ്ടിവന്നതിനാൽ നഖങ്ങളിലെ ചെളിമാറ്റാൻ അയാൾക്ക് അവസരം കിട്ടിയിരുന്നില്ല. പല്ലിലും നാക്കിലും പറ്റിയിരുന്ന രക്തക്കറയും പ്രഭുവിനെ അസ്വസ്ഥനാക്കി. കുറച്ച് മുമ്പു തിന്ന എട്ടുകാലികളുടെ ചീഞ്ഞ മണവും വായിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഡ്രാക്കുള വായ് നാറ്റം അകറ്റാൻ ന�ോക്കി. തന്റെ കൂർത്ത പല്ലുകൾ അവൾ കാണാതിരിക്കാൻ അയാൾ ചുണ്ടുകൾ കൂട്ടിപ്പിടിച്ചു. തന്റെ ജീർണരൂപം അവളെ ഭയപ്പെടുത്തുമെന്ന് ആശങ്കപ്പെട്ടുക�ൊണ്ട് സൺഷെയ്ഡിൽ നിന്ന് താഴേക്ക് കുനിഞ്ഞ് ന�ോക്കി ഡ്രാക്കുള ‘ഓമനേ’ എന്ന് വിളിച്ചു. അവൾ തണുത്ത് വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. കണ്ണുകൾ ഉയർത്തി ന�ോക്കിയതല്ലാതെ അവൾ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. അയാൾ ബാൽക്കണിയിലേക്ക് ഊർന്നിറങ്ങി അവള�ോട് ചേർന്നുനിന്നു. നനഞ്ഞ മുടികൾക്കിടയിലൂടെ താഴേക്കൊഴുകിയ മഴത്തുളളികൾ അവളുടെ ഉടയാത്ത മുലകളിൽ നക്ഷത്രക്കുരുന്നുകളായി തിളങ്ങിക്കിടന്നു. അയാൾ തന്റെ ദ്രവിച്ച ക�ോട്ടൂരി അവളെ പുതപ്പിച്ചു. നീണ്ട ത�ൊപ്പി മറന്നുവച്ചതിനാൽ ഡ്രാക്കുളയ്ക്ക് സങ്കടം ത�ോന്നി. അതവൾക്ക് നന്നായി ചേരുമായിരുന്നു. ‘ജ�ൊനാഥൻ’ അവൾ പതുക്കെ വിളിച്ചു. താൻ ജ�ൊനാഥൻ അല്ലെന്നും ഡ്രാക്കുള പ്രഭുവാണെന്നും പറയാൻ അയാൾക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. “ജ�ൊനാഥൻ,” അവൾ തുടർന്നു. “നിങ്ങൾക്ക് ഈ കാറ്റിലൂടെ എന്നെ എടുത്ത് ഭൂമിയിൽ എത്തിക്കാൻ കഴിയുമ�ോ? ഈ പതിനേഴാം നിലയിൽ എത്തിയതിൽപ്പിന്നെ ഞാൻ ഭൂമി ത�ൊട്ടിട്ടില്ല. വിയർപ്പിന്റെ ദുർഗന്ധം എന്നെ ശ്വാസം മുട്ടിക്കുന്നു”, വീണ്ടും അയാൾക്ക് താൻ ജ�ൊനാഥന്റെ ശത്രുവായ ഡ്രാക്കുളയാണെന്ന് പറയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അവളുടെ ശംഖുപ�ോലുളള പിൻകഴുത്തിൽ ചുംബിക്കാൻ ഡ്രാക്കുളക്ക് ആഗ്രഹം ത�ോന്നി. പക്ഷെ അത് തന്നിലെ രക്തദാഹിയെ ഉണർത്തിയാല�ോ എന്ന് ഭയന്ന് അയാൾ പിൻവാങ്ങി. പിന്നെ വായിൽ നിറഞ്ഞ ഉമിനീർ വിഴുങ്ങി. ആർത്തിയുള്ള സ്നേഹത്തോടെ അവളെ വീണ്ടും വീണ്ടും അയാൾ ന�ോക്കി, വീണ്ടും ഉമിനീർ വിഴുങ്ങി. അയാൾ ഒന്ന് കരഞ്ഞു. എന്നിട്ട് പതിനേഴാം നിലയിലെ ബാൽക്കണിയിൽ അവളെ തനിച്ചാക്കി, പ്രണയത്താൽ ഞെരിപിരിക�ൊണ്ട്, ഇടിമിന്നലിന്റെ ഇടവിട്ട വെളിച്ചത്തിൽ ഒരു പുഴുവിനെ പ�ോലെ ഭിത്തിയിലൂടെ അയാൾ താഴേക്ക് ഇഴഞ്ഞു.

കവിത ബെനില അംബിക (മെൽബൺ)

ഞാൻ പഠിക്കേണ്ട ചെങ്കുത്തായ ചെരുവിലൂടെ ഞാൻ ജീവനും ക�ൊണ്ടോടുമ്പോൾ എന്റെ ഹൃദയം മിനിറ്റിൽ എൺപത്തിരണ്ട്‌പ്രാവശ്യമിടിച്ചു

കുട്ടികൾ ഇനി എരുമകളെ ന�ോക്കേണ്ട കുട്ടികൾ ഇനി വയലിൽ പണിയെടുക്കേണ്ട അവർക്ക് പഠിക്കാം. എന്താണവർ പഠിക്കുന്നത് ? ഞാൻ അവര�ോട് ച�ോദിച്ചില്ല

എന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പിന് പ�ോലും എന്തിന്റെയ�ോ രാഷ്ട്രീയമുണ്ട് കൃത്യമായി അവർ പറഞ്ഞു ഇനി മുതൽ മിനിറ്റിൽ എഴുപത് മതി നിന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പുകൾ പിന്നിലെ ചലനങ്ങളിൽ അടർന്നു വീണ ആക്രോശങ്ങൾ നിന്റെ ശരീരം റിപ്പബ്ലിക് ആണ് ഉഴുത് മറിക്കാനും, കൃഷിയിറക്കാനും ശ്രേഷ്ഠം

എനിക്കാവശ്യം എന്റെ കുട്ടികളുടെ വിശപ്പും, പഠനവുമാണ്. എനിക്കാവശ്യം കുളിമുറിയും, കക്കൂസും കുടിവെള്ളവുമാണ്. ഞാൻ പഠിക്കേണ്ട പാഠങ്ങളില�ൊന്ന് നിശബ്‌ദയാകുവാനാണ് ഞാൻ ധൃതിയിൽ നിറമുള്ള സാരിയുടുത്തു നെറുകയിൽ സിന്ദൂരം വിതറി ഇനി ഞാൻ നിശബ്ദയാകാനുള്ള പാഠമാണ് പഠിക്കേണ്ടത്.

മനസ്സും ശരീരവും അസ്വാതന്ത്ര്യ പ്രഖ്യാപനത്തിന്റെ ഉച്ചിയിൽ സ്വയം വിലങ്ങുതീർക്കുന്നു. ഗ്രാമങ്ങൾ ത�ോറും കക്കൂസും, കുളിമുറിയും തിന്നാൻ ച�ോളവും, ഗ�ോതമ്പും പച്ചക്കറികളും. കുടിക്കാൻ യഥേഷ്ടം പാലും, കുടിവെള്ളവും.







73

ലേ ഖ ന ം സൽവി മനീഷ് (മെൽബൺ)

ഇന്ത്യൻ-ഓസ്ട്രേലിയൻ മാധ്യമ വിചാരം: ഒരു താരതമ്യ വിശകലനം

പ്ര

ളയച്ചുഴിയിൽ മുങ്ങിത്താണ കേരളത്തിന് കൈത്താങ്ങായി, ജനങ്ങൾക്കൊപ്പം മാധ്യമസമൂഹം ത�ോള�ോടു ത�ോൾ ചേർന്ന കാഴ്ച ഒരു മലയാളി എന്ന നിലയിലും “മ്മിണി ചെറിയ മാധ്യമ ജീവി” എന്ന നിലയിലും ഉള്ളിൽ തട്ടിയ ഒരനുഭവമായിരുന്നു. എന്നാൽ ആ പ്രളയം, അത് റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യാൻ പ�ോയ ഒരു മാധ്യമ പ്രവർത്തകന്റെ ജീവനെടുത്തപ്പോൾ, നവമാധ്യമങ്ങളിൽ വന്നു നിറഞ്ഞ ട്രോളുകൾക്ക് പരിഹാസത്തിന്റെയും വിമർശനത്തിന്റെയും കയ്പ് ചുവയാണെന്നത് തെല്ലൊന്നമ്പരപ്പിച്ചു. മറ്റേത�ൊരു കാലഘട്ടത്തിലും ഉപരി, ദേശത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയ-സാമൂഹിക മാറ്റങ്ങൾ അളന്നു മുറിച്ച്, തനതായ ശൈലികളിൽ സ്വന്തം മാറ്റൊലികൾ മുഴക്കി ഇന്ത്യൻ മാധ്യമ സമൂഹം കുതിക്കുമ്പോൾ, ആ പടയ�ോട്ടം പ�ൊതുജനം എങ്ങനെ കാണുന്നു എന്നത് ചിന്തനീയമാണ്. ഇന്ത്യൻ വാർത്തകൾ നിരന്തരം പിന്തുടരുന്ന ഒരു ഓസ്ട്രേലിയൻ മലയാളി എന്ന നിലയിലും ആറു വർഷമായി ഓസ്ട്രേലിയൻ മീഡിയയിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്ന മാധ്യമ പ്രവർത്തക എന്ന നിലയിലും ഇരു രാജ്യങ്ങളിലെയും വാർത്താ സംസ്കാരത്തിലുള്ള അന്തരങ്ങൾ ഒരു കൗതുകത്തോടെ ന�ോക്കിക്കണ്ടിട്ടുണ്ട്. ഓര�ോ വാർത്തയും ഒട്ടൊരു ക�ോലാഹലത്തോടെ ക�ൊണ്ടാടുന്ന ഇന്ത്യൻ മാധ്യമ രീതി ജനങ്ങൾക്കിടയിൽ തന്നെ ഏറെ വിമർശനങ്ങൾക്ക് വിധേയമാകുമ്പോൾ, സ്വകാര്യതയുടെയും ക�ോടതി നടപടി ക്രമങ്ങളുടെയും അതിർവരമ്പുകൾ ഭേദിക്കാതെ, അനുവദനീയമായ കളങ്ങൾക്കുള്ളിൽ നിന്ന് മാത്രം ശബ്ദിക്കുന്ന ഓസ്ട്രേലിയൻ റിപ്പോർട്ടിങ് ശൈലി പത്രപ്രവർത്തന സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന് വിലങ്ങുതടിയാവുകയല്ലേ എന്ന് പലരും

ഇന്ത്യൻ വാർത്തകൾ നിരന്തരം പിന്തുടരുന്ന ഒരു ഓസ്ട്രേലിയൻ മലയാളി എന്ന നിലയിലും ആറു വർഷമായി ഓസ്ട്രേലിയൻ മീഡിയയിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്ന മാധ്യമ പ്രവർത്തക എന്ന നിലയിലും ഇരു രാജ്യങ്ങളിലെയും വാർത്താ സംസ്കാരത്തിലുള്ള അന്തരങ്ങൾ ഒരു കൗതുകത്തോടെ ന�ോക്കിക്കണ്ടിട്ടുണ്ട്.

74

ച�ോദിക്കുകയുണ്ടായി. രണ്ടു ശൈലികളും ഏറെക്കുറെ കണ്ടു പരിചയിച്ചതിനാലാവാം, നാണയത്തിന്റെ ഇരു വശങ്ങളും പ�ോലെ രണ്ടിനും അതിന്റേതായ നന്മ തിന്മകൾ ഉണ്ടെന്നു പലപ്പോഴും ത�ോന്നിയിട്ടുണ്ട്.

ജനാധിപത്യത്തിന്റെ കാവൽ നായ അടുത്തിടെ നടത്തിയ ഒരു ചൈനാ യാത്രയാണ് ഇന്ത്യൻ പത്ര പ്രവർത്തകർ അനുഭവിക്കുന്ന അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ ഒരു പൂർണ അവബ�ോധം പകർന്നു നൽകിയത്. സർക്കാരിന് എതിരായി യാത�ൊന്നും പറയാൻ കഴിയാതെ വായ് മൂടിക്കെട്ടിയ ഒരു മാധ്യമ സമൂഹത്തെയാണവിടെ കാണാൻ കഴിഞ്ഞത്! സ്വാതന്ത്ര്യം പരിപൂർണ്ണമല്ലെങ്കിലും, പ്രതികരണ ശേഷി ഇനിയും നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടില്ലാത്ത, അഴിമതിക്കെതിരെ ശബ്ദമുയർത്തുവാൻ മടിയില്ലാത്ത ഒരു മാധ്യമപ്പട ഉണ്ടെന്നത് ഏത�ൊരു ഇന്ത്യന്റെയും അഭിമാനമാണ്. ‘ഫ�ോർത്ത് എസ്റ്റേറ്റ് ’ അഥവാ നാലാം തൂണായാണ് മറ്റു ജനാധിപത്യ രാജ്യങ്ങളിലെന്നതുപ�ോലെ ഇന്ത്യയിലും മാധ്യമങ്ങൾ കണക്കാക്കപ്പെടുന്നത് (ഭരണഘടനയുടെ ആർട്ടിക്കിൾ 19A നിർദേശിച്ചതു പ�ോലുള്ള സ്വതന്ത്ര മാധ്യമ പ്രവർത്തനം). ഓസ്ട്രേലിയയെ അപേക്ഷിച്ച്, നിയമത്തിന്റെ കർക്കശമായ അതിർവരമ്പുകള�ോ നൂൽപ്പാലങ്ങള�ോ ഇല്ലാതെ ഏതു വിഷയത്തെക്കുറിച്ചും തുറന്നു ചർച്ച ചെയ്യാനുള്ള അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യവും അധികാരവും ഇന്ത്യയിൽ കൂടുതലുണ്ട്. മാധ്യമങ്ങൾക്ക് ലഭിക്കുന്ന ഈ അധികാരം ചില നേരങ്ങളിൽ അതിരുകടക്കുന്നോ എന്നും വളരെയേറെ പരാമർശങ്ങളും ആര�ോപണങ്ങളും ഉണ്ട്. എന്നാൽ ക�ൊലപാതകം, അഴിമതി, പീഡന കേസുകൾ തലങ്ങും വിലങ്ങും ചർച്ചക്ക് വയ്ക്കുന്നതുക�ൊണ്ടു തന്നെയല്ലേ പലപ്പോഴും അവ ന്യായത്തിന്റെ തുലാസ് തട്ടിൽ കയറിപ്പറ്റുന്നതും എന്നും വിമർശകർ ഓർക്കേണ്ടതാണ്. നിയമത്തിന്റെ ചട്ടക്കൂടുകൾ ഇല്ലാതെ പൂർണ്ണ സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടെ ചർച്ച ചെയ്യുന്ന ഇത്തരം കേസുകൾ ഒരു പ്രളയത്തിലും മുങ്ങിപ്പോകാൻ മാധ്യമങ്ങളുടെ ചർച്ചകൾ അനുവദിക്കുന്നില്ല എന്ന് പറയാതെ വയ്യ. അതിന് ഏറ്റവും സമീപ ഉദാഹരണമാണ് ബിഷപ്പ് ഫ്രാങ്കോ മുളയ്ക്കലിന്

എതിരെയുള്ള പീഡനക്കേസ്. കന്യാസ്ത്രീയുടെ പരാതിയിൻ മേൽ ചർച്ച ചെയ്തു തുടങ്ങിയിരുന്നെങ്കിലും കേരളത്തെ പ്രളയം വിഴുങ്ങിയ സാഹചര്യത്തിൽ മാധ്യമശ്രദ്ധ അതിലേക്ക് മാറിയത് കേസ് തേഞ്ഞു മാഞ്ഞു പ�ോയേക്കും എന്ന ആശങ്ക ഉയർത്തിയിരുന്നു. എന്നാൽ, പ്രളയത്തിൽ നിന്നും കരകയറിയ കേരളം കണ്ടത് വർദ്ധിച്ച ഉത്സാഹത്തോടെ ഫ്രാങ്കോ കേസ് വീണ്ടും ചർച്ചക്ക് വയ്ക്കുന്ന മാധ്യമങ്ങളെയാണ്! പിടിപാടുകളുടെയും രാഷ്ട്രീയ ഇടപെടലുകളുടെയും കരങ്ങളിൽ മുങ്ങിപ്പോകാതെ തെളിവുകളുടെ ചുവടുപിടിച്ച് നീതി ലഭിക്കും വരെ പരാതിക്കാർക്കൊപ്പം പ�ോരാടുന്ന രീതി തികച്ചും പ്രശംസനീയമാണ്. പൂഴ്ത്തിവയ്ക്കപ്പെടുന്ന അഴിമതിക്കേസുകളും പീഡനകഥകളും രാഷ്ട്രീയക്കാരുടെ ഒത്താശയ�ോടെ നടക്കുന്ന ക�ൊലപാതകങ്ങളും കള്ളപ്പണ ഇടപാടുകളുമെല്ലാം എങ്ങനെയും മാന്തിയെടുത്ത് പ�ോസ്റ്റുമ�ോർട്ടം ചെയ്യുന്ന രീതി റേറ്റിംഗ് വർദ്ധിപ്പിക്കാനായുള്ള മാധ്യമങ്ങളുടെ മാർക്കറ്റിംഗ് സ്ട്രാറ്റജി മാത്രമെന്ന് വിമർശിക്കപ്പെടാറുണ്ടെങ്കിലും, ഒരർത്ഥത്തിൽ ഇത്തരം മാധ്യമ പ്രവർത്തനം ഉത്തരവാദിത്തം നിറവേറ്റൽകൂടിയാണെന്നു വേണം പറയാൻ. പറയാനുള്ളത് നിർഭയത്തോടെ പറയുവാൻ സാധിക്കുന്ന, അധികാരമുള്ള, സമൂഹത്തിന് കാവലായി നിൽക്കുന്ന മാധ്യമ ധർമ്മം.

ഓസ്ട്രേലിയയെ അപേക്ഷിച്ച്, നിയമത്തിന്റെ കർക്കശമായ അതിർവരമ്പുകള�ോ നൂൽപ്പാലങ്ങള�ോ ഇല്ലാതെ ഏതു വിഷയത്തെക്കുറിച്ചും തുറന്നു ചർച്ച ചെയ്യാനുള്ള അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യവും അധികാരവും ഇന്ത്യയിൽ കൂടുതലുണ്ട്. അതേസമയം, ഇത്തരം കേസുകൾ ഓസ്ട്രേലിയൻ മാധ്യമങ്ങൾ ചർച്ചക്ക് വയ്ക്കുകയ�ോ മാധ്യമ വിചാരണ നടത്തുകയ�ോ ചെയ്യുന്ന പതിവില്ല. ഒരുപക്ഷേ പ്രക്ഷോഭത്തിന്റെയ�ോ പ്രതിര�ോധത്തിന്റെയ�ോ ശബ്ദമില്ലാതെ, തികച്ചും തെളിവുകളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ, കുറ്റവാളികൾ രക്ഷപ്പെടില്ല എന്ന ഓസ്ട്രേലിയൻ നിയമ വ്യവസ്ഥയിലുള്ള വിശ്വാസം ക�ൊണ്ടോ മാധ്യമങ്ങൾക്ക് കേസുകൾ കൈകാര്യം ചെയ്യാനുള്ള നിയമ പരിമിതികൾ ക�ൊണ്ടോ ആകാം ഇത്.

ഒരു വേറിട്ട മാധ്യമ കാഴ്ച ഓസ്ട്രേലിയൻ മാധ്യമ രംഗത്ത് പ്രവർത്തനം ആരംഭിച്ചതു മുതൽ മലയാളികളെ ബാധിക്കുന്ന, അഥവാ മലയാളികൾ ഉറ്റുന�ോക്കിയിരുന്ന, നിരവധി വാർത്തകൾ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യാൻ ലഭിച്ച അവസരം അടിസ്ഥാനമാക്കിക്കൊണ്ടു തന്നെ ഓസ്ട്രേലിയൻ മാധ്യമങ്ങൾ പാലിക്കുന്ന അല്ലെങ്കിൽ നിർബന്ധമായും പാലിക്കേണ്ട നിയമങ്ങൾ ഇവിടെ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു. ഇന്റർനാഷണൽ കവനന്റ് ഓൺ സിവിൽ ആൻഡ് പ�ൊളിറ്റിക്കൽ റൈറ്റ് സ് (ICCPR) പ്രകാരം മാധ്യമ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന് ഊന്നൽ നൽകുന്ന Article19 അനുസരിച്ചാണ് ഓസ്ട്രേലിയൻ മാധ്യമപ്രവർത്തനവും. എന്നാൽ അപകീർത്തിപ്പെടുത്തൽ, ക�ോപ്പിറൈറ്റ്

ലംഘനം, സ്വകാര്യത ഹനിക്കുക തുടങ്ങി മറ്റുള്ളവർക്ക് ഹാനികരമാകുന്ന സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന് കടിഞ്ഞാണിട്ടു ക�ൊണ്ടാണ് ഓസ്ട്രേലിയൻ മാധ്യമ റിപ്പോർട്ടിങ്. പീഡനക്കേസ�ോ ക�ൊലപാതകക്കേസ�ോ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യുന്നതിന് മുന്നോടിയായി ശ്രദ്ധിക്കേണ്ട നിരവധി കാര്യങ്ങളുണ്ട്. ഓര�ോ സംസ്ഥാനത്തും ഈ നിയമങ്ങൾ വ്യത്യസ്തവുമാണ്. ക്വീൻസ് ലാന്റിലെ നിയമപ്രകാരം ലൈംഗിക പീഡനത്തിന് ആര�ോപണ വിധേയരായവരെ തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയുന്ന വിവരങ്ങൾ വെളിപ്പെടുത്തുന്ന ഒന്നും തന്നെ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യുവാൻ അനുവാദമില്ല. ഒരാൾ വിചാരണ നേരിടുന്ന സാഹചര്യമുണ്ടായാൽ മാത്രമേ അയാളെ തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയുന്ന വിവരങ്ങൾ വെളിപ്പെടുത്തുവാൻ ഇവിടെ അവകാശമുള്ളൂ. ഈ നിയമം നിലവിലില്ലാത്ത മറ്റ് സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ പ�ോലും നിയമം ഇല്ല എന്ന കാരണത്താൽ എല്ലാ വിവരങ്ങളും ഉൾപ്പെടുത്തി റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യുന്ന പതിവില്ല. വാർത്തകൾ എന്തു തന്നെയായാലും അത് റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യാൻ അനുവാദമുണ്ടോ എന്നത് പ�ോലീസിലും ക�ോടതിയിലും അതാത് മാധ്യമങ്ങളുടെ ലീഗൽ ഡിപ്പാർട്ട്മെന്റിലും വിളിച്ചന്വേഷിച്ച് ഉറപ്പു വരുത്തിയ ശേഷം മാത്രമാണ് റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യുക. പാലിക്കേണ്ട നിയമങ്ങളെല്ലാം കൃത്യമായി പാലിച്ചുക�ൊണ്ടാണ് ഓസ്ട്രേലിയൻ മാധ്യമങ്ങൾ ഓര�ോ വാർത്തയും റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യുന്നത്. നിയമങ്ങൾ പാലിക്കാത്ത പക്ഷം ലഭിക്കുന്ന ശിക്ഷയും പിഴയും തന്നെ ആണ് നിയമങ്ങൾ കാറ്റിൽ പറത്താനുള്ള പ്രവണതകൾക്ക് കടിഞ്ഞാണിടുന്നതും. ഇത് ആധികാരികതയും വിശ്വാസ്യതയും വർദ്ധിപ്പിക്കാൻ ഒരു പരിധി വരെ കാരണമാകുന്നുണ്ട്. നിയമത്തിന്റെ ഈ ചട്ടക്കൂട് തന്നെയാകാം ഓസ്ട്രേലിയൻ മാധ്യമങ്ങൾ “സെൻസേഷനൽ വാർത്ത”കളുടെ കാര്യത്തിൽ ഉൾവലിഞ്ഞു നിൽക്കുന്നതും! ഇന്ത്യൻ മാധ്യമങ്ങൾക്ക് ഒരു പക്ഷേ നിയമത്തിന്റെ കടിഞ്ഞാണിലും അധികമായി, മാനേജ്മെന്റുകളുടെ ചിട്ടവട്ടങ്ങളാവാം വേലികൾ തീർക്കുന്നത്! ഇതാകാം ഓസ്ട്രേലിയൻ മ�ോഡൽ നിഷ് പക്ഷ റിപ്പോർട്ടിങ് നാട്ടിൽ നടപ്പാക്കാൻ പ്രയാസവും. ഓര�ോ വർഷവും നമ്മുടെ പത്രപ്രവർത്തന സ്വാതന്ത്ര്യം കുറഞ്ഞു വരികയാണെന്നാണ് കണക്കുകൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത്.

Reporters without Borders എന്ന ഫ്രഞ്ച് non-profit സംഘടനയുടെ കണക്ക് പ്രകാരം Press Freedom Index 2018 ലുള്ള 180 ല�ോകരാഷ്ട്രങ്ങളുടെ പട്ടികയിൽ 138-ാം സ്ഥാനത്ത് മാത്രമാണ് ഇന്ത്യ ഇടം നേടിയിരിക്കുന്നത്. ഓസ്ട്രേലിയ ആകട്ടെ 19-ാം സ്ഥാനത്തും! മാറി മാറി വരുന്ന സർക്കാരുകളും ജനങ്ങളുടെ അസഹിഷ്ണുതയും, മുൻനിര മാധ്യമ പ്രവർത്തകരായ ഗൗരി ലങ്കേഷിന്റെയും ഷുജാത് ബുക്കാരിയുടെയും ക�ൊലപാതകങ്ങളും ഇതിന്റെ കാരണങ്ങളായി ചൂണ്ടിക്കാട്ടപ്പെടുന്നു.

നിഷ്‌പക്ഷത നിഷ് പക്ഷമായ റിപ്പോർട്ടിങ് ശൈലിയാണ് ഓസ്ട്രേലിയൻ മീഡിയയെ ഇന്ത്യൻ മീഡിയയിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തമാക്കുന്ന മറ്റൊരു ഘടകം. ഏതു കേസ് റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യുമ്പോഴും 75

ഒരാളുടെയും പക്ഷം പിടിക്കാതെ വസ്തുതകൾ മാത്രം റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യുന്ന രീതി. ഈ നിയമം പാലിക്കുന്നതു ക�ൊണ്ടു തന്നെ ആരും ആരെയും പഴിചാരാറില്ല. ആരുടേയും പക്ഷം പിടിക്കാറില്ല. മാധ്യമ വിചാരണകളും ഇല്ല. ആര�ോപണ വിധേയരായവരെ കുറ്റവാളിയായി ചിത്രീകരിക്കുന്നുമില്ല. ഇത് സമൂഹത്തിന്റെ ചിന്താഗതിയിൽ വരുത്തുന്ന മാറ്റവും വലുതാണ്. ഓസ്ട്രേലിയയിലും കേരളത്തിലും ഒരു പ�ോലെ ചർച്ച ചെയ്യപ്പെട്ട സാം എബ്രഹാം വധക്കേസിലും ഈ രീതി തന്നെയാണ് പിന്തുടർന്നത്. ഭാര്യയും കാമുകനും ചേർന്ന് സാം എബ്രഹാം എന്ന 35 കാരനെ സയനൈഡ് ക�ൊടുത്ത് ക�ൊലപ്പെടുത്തിയെന്നത് അല്പം ക�ൊഴുപ്പിച്ച് ക�ൊടുക്കാവുന്ന ഒരു വാർത്തയായിട്ടു കൂടി അതിന്റെ ഗൗരവവും വാർത്താപ്രാധാന്യവും നഷ്ടപ്പെടുത്താതെ വസ്തുതകൾ മാത്രം റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യുകയായിരുന്നു ഇവിടുത്തെ മാധ്യമങ്ങൾ. ക�ോടതിയലക്ഷ്യത്തിന് ലഭിക്കാവുന്ന ശിക്ഷയുടെ കാഠിന്യം തന്നെയാണ് മാധ്യമങ്ങൾ വാർത്തകൾ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യാൻ കാണിക്കുന്ന ശ്രദ്ധയുടെ കാരണം. ഇത്തരത്തിൽ ഒരു കേസിന്റെ വിചാരണ നടക്കുമ്പോൾ ക�ോടതി നടപടികൾക്ക് തടസ്സം വരുത്തുന്ന രീതിയിൽ വാർത്ത റിപ്പോർട്ട് ചെയ്ത ഒരു മാധ്യമപ്രവർത്തകയ്ക്ക് ക�ോടതിയലക്ഷ്യത്തിന് ലഭിച്ച ശിക്ഷ 300,000 ഡ�ോളറാണ്. ഒരു കേസ് ഉയർന്നുവന്നാൽ ഉടനെ ആര�ോപണ വിധേയരായവരെ കുറ്റക്കാരായി മുദ്രകുത്തുകയും വിധിയെഴുതുകയും ചെയ്യുന്ന നമ്മുടെ മാധ്യമ നടപടികളിൽ നിന്നും തീർത്തും വിഭിന്നം!

ബാലൻസ്ഡ് റിപ്പോർട്ടിങ് ഇന്ത്യയിൽ പ�ൊതുവിൽ കാണാത്ത റിപ്പോർട്ടിങ് രീതി! ഇവിടെ നടക്കുന്ന ഓര�ോ കേസുകളും റിപ്പോർട്ട് ചെയ്തപ്പോൾ മനസ്സിലാക്കിയതും പഠിച്ചതുമായ ഒരു മാധ്യമ മര്യാദയാണ് ഇതെന്ന് പറയാം. കുറ്റാര�ോപിതമായ വ്യക്തിയുടെയ�ോ സ്ഥാപനത്തിന്റെയ�ോ വിവരങ്ങൾ ഉൾപ്പെടുത്തിയ വാർത്തകൾ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യും മുൻപ് ഈ വ്യക്തിയെയും സ്ഥാപനത്തെയും ബന്ധപ്പെട്ട് അവരുടെ പ്രതികരണം കൂടി ഉൾപ്പെടുത്തി മാത്രമേ വാർത്തകൾ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യാൻ അനുവാദമുള്ളൂ. ഇത് വാർത്തയുടെ നിഷ് പക്ഷത നിലനിർത്താനും വിശ്വാസ്യത വർദ്ധിപ്പിക്കാനും വലിയ ഒരളവു വരെ കാരണവുമാണ്. മാനേജ്മെന്റുകൾ ഏതു പാർട്ടിയുടെയ�ോ സമുദായത്തിന്റെയ�ോ പക്ഷത്താണ�ോ അതനുസരിച്ച് വാർത്തകൾ മയപ്പെടുത്തേണ്ടിവരുന്ന ഇന്ത്യൻ അവസ്ഥകളിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തം.

സ്വകാര്യതയുടെ മതിൽക്കെട്ടുകൾ കേരളത്തിൽ ചലച്ചിത്ര നടിയെ പീഡിപ്പിച്ച സംഭവവും കന്യാസ്ത്രീയുടെ പീഡന പരാതിയും, എല്ലാം തന്നെ ജനങ്ങൾ നിരന്തരം ചർച്ച ചെയ്യുകയും അഭിപ്രായ പ്രകടനങ്ങൾ

നിഷ് പക്ഷമായ റിപ്പോർട്ടിങ് ശൈലിയാണ് ഓസ്ട്രേലിയൻ മീഡിയയെ ഇന്ത്യൻ മീഡിയയിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തമാക്കുന്ന മറ്റൊരു ഘടകം.

76

നടത്തുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇത്തരം വാർത്തകൾ ഏറെ ശ്രദ്ധയ�ോടെയും ചർച്ചയ്ക്ക് വയ്ക്കാതെയുമാണ് ഓസ്ട്രേലിയൻ മാധ്യമങ്ങൾ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യാറ്.

ഒരു ജനതയുടെ സ്വരമായി ഇന്ത്യയിൽ മാധ്യമങ്ങൾ മാറുമ്പോൾ ജനത തന്നെ ഇതിനെ വിമർശിക്കുന്ന വിധത്തിലേക്ക് കാര്യങ്ങൾ എത്താതെ ന�ോക്കേണ്ടത് അനിവാര്യമാണ്. ജനങ്ങൾക്കായി, ന്യായത്തിനായി, രാഷ്ട്ര പുര�ോഗതിക്കായി മാത്രം ചലിക്കുന്ന ശക്തിയേറിയ ഒരു വാളായി തുടരാൻ നമ്മുടെ തൂലികയ്ക്കു കഴിയട്ടെ. വിവാദങ്ങളില�ോ കേസുകളില�ോ അകപ്പെട്ടവരുടെ മാത്രമല്ല അപകടങ്ങളിൽ മരണമടയുന്നവരുടെയും - പ്രത്യേകിച്ചും കുട്ടികളുടെ - ചിത്രങ്ങളും പേരും വെളിപ്പെടുത്തുവാൻ നിയമപ്രകാരം മാധ്യമങ്ങൾക്ക് അനുവാദമില്ല. രക്ഷിതാക്കളുടെ അനുവാദമില്ലാതെ ഒരു വാർത്തയിലും കുട്ടികളുടെ ചിത്രങ്ങൾ ക�ൊടുക്കാൻ പാടില്ല എന്നാണ് നിയമം അനുശാസിക്കുന്നത്. ഇതിനു ഒരു ഉദാഹരണമാണ് മെൽബൺ കാറപകടത്തിൽ മലയാളി കുട്ടികൾ മരണമടഞ്ഞ സംഭവം റിപ്പോർട്ട് ചെയ്തപ്പോൾ ഉണ്ടായ അനുഭവം. കുട്ടികളുടെ പേരും ചിത്രവും ഒന്നും നൽകാതെയാണ് എല്ലാ ഓസ്ട്രേലിയൻ മാധ്യമങ്ങളും ഈ വാർത്ത ആദ്യം റിപ്പോർട്ട് ചെയ്തത്. ഇവരുടെ സ്വകാര്യതയ്ക്ക് സംരക്ഷണം നൽകണമെന്ന രക്ഷിതാക്കളുടെ അഭ്യർത്ഥന മാനിക്കണമെന്ന പ�ോലീസ് അറിയിപ്പ് തികച്ചും പരിഗണിച്ചുക�ൊണ്ട് കുട്ടികളുടെയും ഈ കുടുംബത്തിന്റെയും പേര് വിവരങ്ങൾ മറച്ചു വച്ചാണ് ഈ വാർത്ത എല്ലാ മാധ്യമങ്ങളും റിപ്പോർട്ട് ചെയ്തത്. ഇതേ രീതി തന്നെയാണ് സാം എബ്രഹാം വധക്കേസിലും പാലിച്ചത്. സാമിന്റെ കുട്ടിയുടെ പേര് വെളിപ്പെടുത്താതെയും കുടുംബചിത്രത്തിൽ കുട്ടിയുടെ മുഖം മറച്ചുക�ൊണ്ടുമാണ് ഓസ്ട്രേലിയൻ മാധ്യമങ്ങൾ വാർത്ത ക�ൊടുത്തത്. എന്നാൽ ഇത് ഇന്ത്യൻ മാധ്യമങ്ങൾ അത്ര കണ്ട് പാലിക്കാത്തത് നിയമത്തിന്റെ മതിൽക്കെട്ടുകളുടെ അഭാവം ക�ൊണ്ട് തന്നെയാവാം.

പ�ൊതുജനവും വാർത്താ സംസ്കാരവും ഒരു കപ്പ് കാപ്പിക്കൊപ്പം പത്രവും എന്ന പതിവാണ് കുട്ടിക്കാലം മുതൽ നമ്മൾ ശീലിച്ചിട്ടുള്ളത്. ആ ശീലം ഇവിടെ പ�ൊതുവിൽ കാണാറില്ല. ഇന്ത്യയിൽ F. I. R. ഇട്ടതും ക�ോടതിയിൽ പരിഗണനയ്ക്കു നിൽക്കുന്നതുമായ കേസുകളിൽ പ�ോലും ജനപ്രതിനിധികളടക്കം വായിൽ വരുന്നത് വിളിച്ചു കൂവുന്നത് ഒരു മഹാ അപരാധമല്ല. സമൂഹം അത്രകണ്ട് ഓര�ോ വിഷയത്തെയും നിരീക്ഷിക്കുകയും വിമർശിക്കുകയും അഭിപ്രായം പറയുകയും ചെയ്യുന്നു. എന്നാൽ ഇവിടുത്തെ ജനങ്ങൾ ഇത�ൊന്നും അത്രകണ്ട് തലയിലേറ്റുന്നവരല്ല. നിന്ന നിൽപ്പിൽ പ്രധാനമന്ത്രിയുടെ കസേര തെറിക്കുന്നതും ഭരണത്തിൽ മാറ്റം സംഭവിക്കുന്നതുമെല്ലാം ജീവിതത്തിരക്കിനിടയിൽ വായിച്ച് കേട്ട്, സ്വീകരിച്ച്, മറക്കുന്ന രീതിയാണ് ഇവിടെ. ഇത�ൊക്കെയാണെങ്കിലും ഓസ്ട്രേലിയൻ മാധ്യമങ്ങൾ ഇവിടുത്തെ രാഷ്ട്രീയത്തിൽ തലയിടുന്ന പതിവ്

ശ്രദ്ധേയമാണ്. രാഷ്ട്രീയ ഇടപാടുകളിൽ, ഒരളവിൽ ഭരണ തീരുമാനങ്ങളിൽ വരെ അലയടികൾ ഉണ്ടാക്കാൻ മാധ്യമ ഭീമന്മാർക്ക് കഴിയുന്നുണ്ടെന്നത് എടുത്തുപറയേണ്ട ഒന്നാണ്. ഇന്ത്യൻ മാധ്യമപ്രവർത്തനത്തിൽ ചുരുക്കം മാത്രം കാണുന്ന രീതി.

അതിർ വരമ്പുകൾ അനിവാര്യമ�ോ? ഏകപക്ഷീയമായ നിയമ കുടക്കീഴിൽ ദേശത്തെ മാധ്യമങ്ങളെ നിരത്തുക എന്നത് ഓസ്ട്രേലിയൻ മണ്ണിലെപ്പോലെ ഇന്ത്യയിൽ അത്രകണ്ട് പ്രായ�ോഗികമല്ല. അതിന്റെ ഭവിഷ്യത്തുകളും ഒരു പക്ഷെ ഇന്നാട്ടിലെ പ�ോലെ ശുഭകരം ആയിക�ൊള്ളണമെന്നില്ല. എന്നാൽ ഇന്ത്യൻ മാധ്യമങ്ങൾക്കു നേരെ ജനങ്ങൾക്കിടയിൽ നിന്നുതന്നെ മുറുമുറുപ്പുകൾ ഉയരുമ്പോൾ ഒരു സ്വയം വിശകലനം നല്ലതാണ്. പലപ്പോഴും ഊഹാപ�ോഹങ്ങളിലും സ്വന്തം അവല�ോകനങ്ങളിലും തെന്നിത്തെറിച്ചാണ് മിക്ക മാധ്യമങ്ങളും വാർത്തകൾ ക�ൊഴുപ്പിക്കുന്നത് എന്നതാണ് പ�ൊതുവിലുള്ള ഒരു കുറ്റാര�ോപണം. യഥാർത്ഥ വിശദാംശങ്ങൾ തേടുന്നതിലും ഉറപ്പാക്കുന്നതിലും ഉപരി എത്രയും വേഗം, എത്രയും മുന്നേ വാർത്ത എത്തിക്കുക

എന്നത് ലക്ഷ്യമാകുമ്പോൾ, വാർത്തയുടെ മൂല്യവും വിശ്വാസ്യതയും ച�ോർന്നു പ�ോകുന്നു എന്ന വിമർശനങ്ങളും ഉയരുന്നു. ഇവിടെയാണ് നിയമത്തിന്റെ അതിർ വരമ്പുകളിൽ നിന്നുക�ൊണ്ടുള്ള ഓസ്ട്രേലിയൻ മാധ്യമപ്രവർത്തനം പ്രസക്തമാകുന്നത്. ഉത്സവപ്പറമ്പിലെ കാതടപ്പിക്കുന്ന ഉച്ചഭാഷിണി പ�ോലെയായി മാറുന്ന മാധ്യമ വിചാരണകൾ പത്രപ്രവർത്തനത്തിന്റെ ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളെയും ഉദ്ദേശ ശുദ്ധിയേയും ഞെരിച്ചമർത്താതിരിക്കട്ടെ! ഒരു ജനതയുടെ സ്വരമായി ഇന്ത്യയിൽ മാധ്യമങ്ങൾ മാറുമ്പോൾ ജനത തന്നെ ഇതിനെ വിമർശിക്കുന്ന വിധത്തിലേക്ക് കാര്യങ്ങൾ എത്താതെ ന�ോക്കേണ്ടത് അനിവാര്യമാണ്. ജനങ്ങൾക്കായി, ന്യായത്തിനായി, രാഷ്ട്ര പുര�ോഗതിക്കായി മാത്രം ചലിക്കുന്ന ശക്തിയേറിയ ഒരു വാളായി തുടരാൻ നമ്മുടെ തൂലികയ്ക്കു കഴിയട്ടെ. അനാവശ്യമായ നിറങ്ങളും രുചികളും കുത്തിനിറയ്ക്കുന്ന INSTANT JUNK FOOD സംസ്കാരത്തിൽ നാമെത്തി നിൽക്കുമ്പോൾ, “ഒരു വിഡ്ഢി പറഞ്ഞ കഥയിലെ അർത്ഥശൂന്യമായ ശബ്ദഘ�ോഷങ്ങൾ” (Shakespeare’s Macbeth) ആയി മാറാതിരിക്കട്ടെ പുതു മാധ്യമ വിപ്ലവങ്ങൾ!

77

കഥ സത്യരാജ് (സിഡ്നി)

കേ

രളത്തിലെ പ്രളയ ദുരന്തത്തിന്റെ വാർത്തകൾ കേൾക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് മൂന്നു നാളുകൾ ആയിരിക്കുന്നു. സർവ്വവും നഷ്ടപ്പെട്ട് തളർന്നവരുടെ നിലവിളികൾക്കും മീതെ, അവരെ നെഞ്ചോടു ചേർത്ത് നിൽക്കുന്ന ഒരു നാടിന്റെ സ്നേഹം തുളുമ്പുന്ന കാഴ്ചകൾ മനസ്സിനെ കുറച്ചെങ്കിലും ആശ്വസിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്.ടി വി യിൽ പിന്നെയും വാർത്തകളും ചിത്രങ്ങളും വന്നുക�ൊണ്ടേയിരുന്നു. ടീപ്പോയിൽ വെച്ചിരുന്ന ഫ�ോൺ ബെല്ലടിച്ചപ്പോൾ വൈഗ അതെടുത്തു ശരണിനു നേരെ നീട്ടി. സേവ് ചെയ്തിട്ടില്ലാത്ത നമ്പർ ആയതിനാലും ഈയടുത്തു സ്ഥിരമായി വരാറുണ്ടായിരുന്ന ടെലിമാർക്കറ്റിങ് ക�ോളുകളുടെ ബാഹുല്യവും കാരണം ഫ�ോൺ അറ്റൻഡ് ചെയ്യാൻ താല്പര്യം ത�ോന്നിയില്ല, എന്നാലും എന്തുക�ൊണ്ടോ കട്ട് ചെയ്തില്ല. “ഹല�ോ... ശരൺ സ്പീക്കിംഗ് ” “Mr. Sharon’’- Williamson farm stay - യിൽ നിന്നും Amanda യാണ് വിളിച്ചത്...ആദ്യമ�ൊക്കെ ഷാര�ോൺ എന്ന് വിളിക്കുന്നവര�ോട് തന്റെ പേര് ശരൺ എന്നാണെന്നു പറഞ്ഞു തർക്കിക്കുമായിരുന്നു. പിന്നെ പിന്നെ അതില്ലാതായി. സത്യത്തിൽ തന്റെ പേര് ഷാര�ോൺ എന്നു തന്നെയാണെന്ന് ത�ോന്നിപ്പോകും ചിലപ്പോൾ. വരുന്ന വീക്കെൻഡിൽ നഗരത്തിൽ നിന്നും ഏകദേശം അഞ്ഞൂറു കില�ോമീറ്റർ ദൂരെ രണ്ടു ദിവസത്തെ ഫാം സ്റ്റേ ബുക്ക് ചെയ്‌തിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. കുറച്ചു ദിവസം ഗൂഗിളിൽ തിരഞ്ഞ ശേഷമാണ് Williamson farm stay കണ്ടു പിടിച്ചത്. വെബ്സൈറ്റ് തുറന്നു ഫ�ോട്ടോകൾ കണ്ടപ്പോൾ ക�ൊള്ളാമെന്നു ത�ോന്നി. കുട്ടികളെ കാണിച്ചപ്പോൾ അവർക്കും ആവേശമായി. നീണ്ടുകിടക്കുന്ന പച്ചപ്പ്‌വിരിച്ച പുൽത്തകിടിയിലൂടെ നടന്നുനീങ്ങുന്ന ചെമ്മരിയാട്ടിൻ പറ്റങ്ങളും കാലിക്കൂട്ടങ്ങളും... അങ്ങിങ്ങായി സ്ഫടികം പ�ോലെ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന തടാകങ്ങൾ..... ഇലകൾ പൂത്തുനിൽക്കുന്ന മേപ്പിൾ മരങ്ങൾ. ക�ോഴികൾ, ചെമ്മരിയാടുകൾ, മുയലുകൾ, രണ്ടു ചെമ്പൻ നിറമുള്ള ലാമകൾ - ലാമകളുടെ ഫ�ോട്ടോ കണ്ടതും മൂന്നു വയസ്സുള്ള മകൾ കബനി വിളിച്ചു പറഞ്ഞു - “ജിറാഫ്!!” അവൾ കണ്ട വീഡിയ�ോകളിലും കേട്ട കഥകളിലും കഴുത്തിന് നീളമുള്ള ജീവി ജിറാഫ് മാത്രമായിരുന്നു. മൂത്തമകൾ കാവേരിയാണ് തിരുത്തിയത്. കബനി, it's not Giraffe... it’s called Llama. എന്നിട്ടവൾ ശരണിനു നേരെ ന�ോക്കി 78

ഒന്നുറപ്പ് വരുത്തി. അച്ഛാ, Am I right, is it Llama or Alpaca?” “let’s find out during our farm stay.’’ ശരൺ തൽക്കാലം ജാമ്യം എടുത്തു. ഒരു വള്ളുവനാടൻ ഗ്രാമത്തിൽ പുഴയുടെ തീരത്തെ വലിയ കൃഷിയിടത്തിൽ കളിച്ചു വളർന്ന ശരണിന് അഞ്ഞൂറു കില�ോമീറ്റർ താണ്ടി ഒരു ഫാം കാണാൻ പ�ോകുന്നതിൽ അത്ര താല്പര്യമില്ലായിരുന്നു. എന്നാലും മക്കൾക്കുവേണ്ടി അത് ചെയ്യണം.അവർക്കന്യമായ മണ്ണിന്റെ മണവും പച്ചപ്പിന്റെ സൗന്ദര്യവും കാണിച്ചു ക�ൊടുക്കണം. എന്തായാലും ഇത്തവണ യാത്ര Williamson farm stay - യിലേക്ക് തന്നെയെന്ന് ഉറപ്പിച്ചു, വെബ്സൈറ്റിൽ കണ്ട നമ്പറിലേക്കു വിളിച്ച അമാൻഡയുമായി സംസാരിച്ച്‌രണ്ടു നാളത്തെ താമസം ബുക്ക് ചെയ്തു. ജ�ോലിയുടെ തിരക്കു കാരണം ഫാം സ്റ്റേയെക്കുറിച്ചു പിന്നീട് ആല�ോചിച്ചേയില്ല. കേരളത്തിലെ പ്രളയത്തിന്റെ വാർത്തകൾ കേട്ടത�ോടെ കഴിഞ്ഞ രണ്ടു മൂന്നു ദിവസമായി മനസ്സ് മുഴുവനും അത് മാത്രമാണ്. നാട്ടിലേക്ക് വിളിച്ചപ്പോൾ പറമ്പു മുഴുവൻ വെള്ളത്തിനടിയിലാണെന്നാണ് അച്ഛൻ പറഞ്ഞത്. വീടിന്റെ രണ്ടാം നിലയിൽ അച്ഛനുമമ്മയും സുരക്ഷിതരായിരുന്നു...

നീണ്ടുകിടക്കുന്ന പച്ചപ്പ്‌വിരിച്ച പുൽത്തകിടിയിലൂടെ നടന്നുനീങ്ങുന്ന ചെമ്മരിയാട്ടിൻ പറ്റങ്ങളും കാലിക്കൂട്ടങ്ങളും... അങ്ങിങ്ങായി സ്ഫടികം പ�ോലെ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന തടാകങ്ങൾ..... ഇലകൾ പൂത്തുനിൽക്കുന്ന മേപ്പിൾ മരങ്ങൾ. ക�ോഴികൾ, ചെമ്മരിയാടുകൾ, മുയലുകൾ, രണ്ടു ചെമ്പൻ നിറമുള്ള ലാമകൾ - ലാമകളുടെ ഫ�ോട്ടോ കണ്ടതും മൂന്നു വയസ്സുള്ള മകൾ കബനി വിളിച്ചു പറഞ്ഞു - “ജിറാഫ്!!” അമാൻഡ വിളിച്ചത് യാത്രയുടെ കാര്യങ്ങൾ ഓർമിപ്പിക്കാനും പ്രത്യേകിച്ച് എന്തെങ്കിലും സൗകര്യങ്ങൾ ഒരുക്കേണ്ടി വരുമ�ോ എന്ന് അറിയാനും കൂടിയാണ്. യാത്രയ്ക്ക് ഇനി രണ്ടു ദിവസമേയുള്ളൂ. ഫാം സ്റ്റേയുടെ കാര്യം ഓർമിപ്പിച്ചപ്പോൾ കുട്ടികൾക്ക് ബാഗുകൾ പാക്ക് ചെയ്യാൻ തിരക്കായിത്തുടങ്ങി. വെള്ളിയാഴ്ച വൈഗയും ശരണും അരദിവസത്തെ ലീവ് എടുത്തു.

കാവേരിയെ സ്കൂളിൽ നിന്നും കബനിയെ ഡേ- കെയറിൽ നിന്നും നേരത്തെ കൂട്ടി. ഏകദേശം ഒരുമണിയായപ്പോൾ ബാഗുകളുമെടുത്തു എല്ലാവരും വണ്ടിയിൽ കയറി. മായക്കാഴ്ചകൾക്കായുള്ള പുറപ്പാടിന്റെ ആവേശം കുട്ടികളുടെ മുഖത്തു പ്രകടമായിരുന്നു. റെയ്‌ഞ്ച് പ�ോകുന്നതിനു മുൻപ് രണ്ടു വീട്ടിലും വിളിക്കണംവൈഗ ഓർമിപ്പിച്ചു.... അവളുടെ നാട്ടിൽ പ്രളയം പ�ോയിട്ട് മഴ പ�ോലും ഇല്ലെന്നാണ് ഇന്നലെ വിളിച്ചപ്പോൾ പറഞ്ഞത്. ശരണിനു അത് നൽകിയ ആശ്വാസം ചെറുതല്ല.’’ അതെന്താ കാസറഗ�ോഡ് കേരളത്തിൽ അല്ലേ?’’- എന്ന പതിവ് ച�ോദ്യം ച�ോദിയ്ക്കാൻ ശരണിന്റെ നാവു പ�ൊങ്ങിയില്ല. ഗ�ോൾബണിൽ നിന്നും ബ്രാഡ് വുഡ്ഡിലേക്കുള്ള റ�ോഡരികിൽ ഒരു കങ്കാരു ചത്തു കിടക്കുന്നതു കണ്ടപ്പോൾ കബനി പറഞ്ഞു “അച്ഛാ... വണ്ടി നിർത്തൂ... ഞങ്ങൾ കാണട്ടെ.” ശരൺ വണ്ടി നിർത്തി. ചീറിപ്പായുന്ന വണ്ടികളില�ൊന്നിൽ വന്നിടിച്ച് എരിഞ്ഞുപ�ോയ ഒരു പാവം മിണ്ടാപ്രാണി... കബനിയുടെയും കാവേരിയുടെയും മുഖം വാടി.. ആ കങ്കാരുവിന്റെ വയറ്റിലെ സഞ്ചിയിൽ ഒരു കുഞ്ഞുവാവയുണ്ടാവുമ�ോ എന്നായിരുന്നു കാവേരിയുടെ സംശയം. പിന്നെ വഴിയിൽ ഇരുവശത്തുമായി എത്രയ�ോ കങ്കാരുക്കളും ഇടയ്ക്ക് വ�ോംബാറ്റുകളും ചത്തുവീണിരിക്കുന്നു. ഇങ്ങനെ ചാകാൻ മാത്രം ഇത്രയ്ക്ക് കങ്കാരുക്കൾ ഉണ്ടോ ഈ നാട്ടിൽ ?

വൈഗയും മക്കളും മെല്ലെ ഉറക്കം പിടിച്ചു തുടങ്ങി. ഒന്നാല�ോചിച്ചപ്പോൾ സ്കൂളിൽ പഠിച്ച ഭക്ഷ്യശൃംഖലയ്ക്ക് ഓസ്ട്രേലിയൻ മണ്ണിൽ എന്തോ പാളിച്ചയുള്ളതായി ശരണിനു ത�ോന്നി. മനുഷ്യരും ഏഷ്യൻ രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നും നാലായിരത്തോളം വർങ്ങൾക്കു മുൻപേ മനുഷ്യന്റെ കൂടെ വന്നെത്തി എന്ന് കരുതുന്ന, നമ്മുടെ നാട്ടിലെ നായ്ക്കളുടെ രൂപസാദൃശമുള്ള ഡിങ്കോകളും അല്ലാതെ കങ്കാരുക്കൾക്ക് വലിയ ശത്രുക്കളില്ല. കങ്കാരുക്കളെ വേട്ടയാടിയിരുന്ന ടാസ്മേനിയൻ ടൈഗർ എന്നൊരു ജീവി വർഗ്ഗം അതിജീവനത്തിനായുള്ള സമരത്തിൽ പരാജയപ്പെട്ട് ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആദ്യ പതിറ്റാണ്ടുകളിലെപ്പോഴ�ോ ഈ ഭൂമുഖത്തു നിന്നും അപ്രത്യക്ഷമായി. രണ്ടരക്കോടി ജനസംഖ്യയുള്ള ഓസ്ട്രേലിയയിൽ നാലരക്കോടിയിലധികം കങ്കാരുക്കൾ ഉണ്ടെന്നാണ് കണക്ക്. വെറുതെയല്ല ഓസ്ട്രേലിയയെ കങ്കാരുക്കളുടെ നാടെന്നു വിളിക്കുന്നത്. ഡിങ്കോകൾ ഓസ്ട്രേലിയയിൽ എത്തിയത് പ്രാചീന മനുഷ്യന്റെ കുടിയേറ്റത്തിന്റെ കൂടെയാണെങ്കിൽ ആധുനിക കുടിയേറ്റത്തിന്റെ കൂടെ എത്തിയ ജീവികളും ഇവിടെ പെറ്റുപെരുകുന്നുണ്ട്. കഴിഞ്ഞ തവണ ദുബായിൽ പ�ോയപ്പോൾ ഓസ്ട്രേലിയ ഒട്ടകങ്ങളെ സൗദി അറേബിയയിലേക്കു കയറ്റി അയക്കുന്നുണ്ടെന്നു പറഞ്ഞതിന് ശരണിനെ 79

സഹപാഠിയായിരുന്ന ഹാഷിം കളിയാക്കിയിരുന്നു. പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഇന്ത്യയിൽ നിന്നും കാബൂളിൽനിന്നും ക�ൊണ്ടുവന്ന ഒട്ടകങ്ങൾ ഓസ്ട്രേലിയൻ മരുഭൂമികളിൽ പെറ്റുപെരുകി ഭീഷണിയായതിനാൽ ഓര�ോ വർഷവും ആയിരക്കണക്കിന് ഒട്ടകങ്ങളെ ക�ൊന്നൊടുക്കുന്നുണ്ടെന്നു തെളിവുകൾ നിരത്തി ശരൺ പറഞ്ഞപ്പോൾ ഹാഷിമിന് അത�ൊരു പുതിയ അറിവായിരുന്നു. ഒട്ടകങ്ങൾ മാത്രമല്ല, 20 ക�ോടി മുയലുകൾക്കും ലക്ഷക്കണക്കിന് മാനുകൾക്കും ഇവിടെ പ്രത്യേകിച്ച് ഭീഷണിയ�ൊന്നും ഇല്ല. ഹൈവേയിലൂടെ അലസമായി ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന വണ്ടി മെല്ലെ ഒരു ചെറിയ റ�ോഡിലേക്ക് നീങ്ങി... സമയം ആറര കഴിഞ്ഞു... നേരം ഇരുട്ടിത്തുടങ്ങി... സ്ട്രീറ്റ് ലൈറ്റുകൾ ഇല്ലാത്തതിനാൽ ഹൈ ബീം ലൈറ്റ് ഇട്ടു. വൈഗയും മക്കളും നല്ല ഉറക്കത്തിലാണ്. വേറെ വാഹനങ്ങൾ ഒന്നും ഇല്ലാത്ത റ�ോഡിൽ പെട്ടെന്ന് ക�ൊള്ളിയാൻ പ�ോലെ ഒരു കങ്കാരു വന്ന് വണ്ടിക്കു കുറുകെ ചാടി. ശരൺ ബ്രേക്കിൽ ആഞ്ഞു ചവിട്ടി. വണ്ടി ഒന്ന് പാളി, മക്കൾ ഞെട്ടിക്കരഞ്ഞു, വൈഗയ്ക്കും ഒന്നും മനസ്സിലായില്ല, ശരൺ വണ്ടി നിർത്തി. അവരെ ഈ അവസ്ഥയിലേക്ക് തള്ളിവിട്ട കങ്കാരു ഒന്നും സംഭവിക്കാത്ത മട്ടിൽ കാട്ടിലേക്ക് കുതിച്ചു. എല്ലാവരും ഞെട്ടലിന്റെ ആഘാതത്തിൽ നിന്നും രക്ഷപെടാൻ കുറച്ചു നേരമെടുത്തു. സാധാരണയായി ശരൺ വണ്ടി ഓടിക്കുമ്പോൾ വൈഗ ഉറങ്ങാറില്ല... വെള്ളിയാഴ്ചയായതിനാലും തലേന്ന്

80

രാത്രി ഉറങ്ങാൻ ലേറ്റ് ആയതിനാലും അറിയാതെ കണ്ണടച്ചു പ�ോയതാണ്. ഒരു മണിക്കൂറിലധികം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. പിന്നെ വണ്ടിയ�ോടിക്കൽ മെല്ലെയാക്കി. ഇനി ഒരിരുപതു കില�ോമീറ്റർ മാത്രമേയുള്ളു. നല്ല ഇരുട്ടാണ്... റ�ോഡ് പ�ോലും ശരിക്കും കാണാനില്ല. കില�ോമീറ്ററുകൾ കഴിയുമ്പോഴാണ് ഒരു വീടിന്റെ വെളിച്ചം കാണാനാവുക.. Are we there yet?

Not yet. Are we there yet? Not yet.. എന്ന് പറഞ്ഞു കുട്ടികൾ കളിയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി. റ�ോഡരികിൽ വില്യംസൺ ഫാം സ്റ്റേയിലേക്കുള്ള വഴി ചൂണ്ടി കാണിക്കുന്ന ഒരു പഴയ ബ�ോർഡ് കണ്ടപ്പോൾ ശരൺ വണ്ടി ചെമ്മൺ റ�ോഡിലേക്ക് തിരിച്ചു... പിന്നെയും ഒരു കില�ോമീറ്റർ പ�ോയപ്പോൾ ഒരു വീടിന്റെ വെളിച്ചം കാണാൻ തുടങ്ങി... ഗേറ്റിനടുത്തെത്തുമ്പോൾ അവിടെ മറ്റൊരു ബ�ോർഡ് തൂക്കിയിട്ടിരുന്നു. “Blind and Deaf Dog around- please take care” - ആദ്യമായാണ് ശരൺ അങ്ങനെ ഒരു ബ�ോർഡ് കാണുന്നത്. വണ്ടി നിർത്തി ഇറങ്ങിയപ്പോഴേക്കും അമാൻഡ താക്കോലുമെടുത്തു വാതിൽ തുറന്നു പുറത്തേക്കു വന്നു. എഴുപതിന�ോടടുത്തു പ്രായമുണ്ടെങ്കിലും അവരുടെ ശബ്ദം മധുരതരമായിരുന്നു. അവരുടെ വീട്ടിൽ നിന്നും ഒരഞ്ഞൂറു മീറ്റർ മാറി, നാല് ക�ോട്ടേജുകളാണ് വില്യംസൺ ഫാം സ്റ്റേ. അകത്തുനിന്നും ഊന്നുവടികളുമായി ഒരാൾ ശരണിനെ കൈവീശിക്കാണിച്ചു. അത് അമാൻഡയുടെ ഭർത്താവ് വില്യംസൺ ആയിരുന്നു.

പകുതിയ�ോളം ര�ോമങ്ങൾ ക�ൊഴിഞ്ഞു വയ�ോവൃദ്ധനായ ബൂമറെന്ന വയസൻ നായ വേച്ചു വേച്ച് നടന്നു വന്നു. കുഞ്ഞുങ്ങൾ അവനെ തല�ോടാൻ അടുത്തപ്പോൾ വൈഗ തടഞ്ഞു. മക്കൾക്കെന്തെങ്കിലും അസുഖം വന്നാല�ോ എന്ന് ശരണും ഭയപ്പെട്ടു. “No need to stop them, he will love a pat from the kids’’ - കബനിയും കാവേരിയും തല�ോടുമ്പോൾ ബൂമർ അവന്റെ വാലനക്കി അവര�ോടുള്ള നന്ദി പ്രകടിപ്പിച്ചു. ബൂമർ അന്ധനും ബധിരനുമാണ്- അമാൻഡ പറഞ്ഞപ്പോൾ കുഞ്ഞുങ്ങൾക്ക് വിഷമമായി. ഇതുപ�ോലെ ഒരു ജീവിയെ ഇവരെന്തിനാണ് വളർത്തുന്നതെന്നായിരുന്നു ശരൺ ചിന്തിച്ചത് – “ചെറുപ്പകാലത്ത് അവൻ ഈ പറമ്പിൽ മുഴുവനും ഓടി നടക്കുമായിരുന്നു. പുറത്തുനിന്നും

ഒരു നിമിഷം.... എല്ലാവരും പുറത്തേക്കു ന�ോക്കി. കണ്ണെത്താ ദൂരത്തോളം വരണ്ടുണങ്ങിയ കൃഷിപ്രദേശം. ഉയർന്നു നിന്നിരുന്ന പാറക്കല്ലുകൾക്കും കൂട്ടം കൂടി നിൽക്കുന്ന ചെമ്മരിയാടുകൾക്കും തിരിച്ചറിയാനാവാത്ത വിധം ഒരുതരം മഞ്ഞ നിറമായിരുന്നു. അവർക്കു മുന്നിലുണ്ടായിരുന്ന വലിയ കുളം ഒരു തുള്ളി വെള്ളം പ�ോലും ഇല്ലാതെ വിണ്ടുകീറിയിരുന്നു.

അനുവാദമില്ലാതെ ആരെങ്കിലും വന്നാൽ അവൻ അവരെ ഓടിക്കുമായിരുന്നു. പ്രായമേറിയപ്പോൾ അവന്റെ കാഴ്ചയും കേൾവിശക്തിയും നഷ്ടമായി” - അമാൻഡ അങ്ങനെ എന്തൊക്കെയ�ോ പിന്നെയും പറഞ്ഞുക�ൊണ്ടിരുന്നു.

Let us go to the rooms - വൈഗ തിടുക്കം കൂട്ടി. സാധാരണയായി മൂന്നുനാല് കുടുംബങ്ങളുള്ള ഗ്രൂപ്പുകൾ ആണത്രേ അവിടെ വരാറുള്ളത്. അതുക�ൊണ്ടുതന്നെ ഇഷ്ടമുള്ള ക�ോട്ടേജെടുത്തോളാൻ പറഞ്ഞു. നാലു ക�ോട്ടജുകളുടെയും താക്കോൽ ഒരുമിച്ചാണ് അമാൻഡ ശരണിനു നൽകിയത്. കൂട്ടത്തിലെ വലിയ ക�ോട്ടേജ് തുറന്നു. രണ്ടു മുറികളും ഒരു ബാത്ത്റൂമുമായിരുന്നു ആ ക�ോട്ടേജിൽ ഉണ്ടായിരുന്നത്. ഒരുപാട് നാൾ ആരും ഉപയ�ോഗിക്കാത്തതിന്റെ മുഷിച്ച ഗന്ധമായിരുന്നു ആ മുറിക്ക്. വൈഗ ഒരു എയർ ഫ്രഷ്നർ എടുത്തു മുറി മുഴുവനും സ്പ്രേ ചെയ്തു. ബെഡ്ഡിൽ ഷീറ്റുകൾ വിരിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും വൈഗ വീട്ടിൽ നിന്നും ക�ൊണ്ടുവന്ന ഷീറ്റുകൾ എടുത്തു വിരിച്ചു. മക്കളെ വേഗത്തിൽ കൈയും മുഖവും കഴുകിച്ചു കിടത്തി. രാവിലെ എണീക്കാൻ അലാറം സെറ്റ് ചെയ്തു. യാത്രയുടെ ക്ഷീണം ക�ൊണ്ടായിരിക്കണം എല്ലാവരും വേഗം ഉറങ്ങിപ്പോയി. ആറുമണിക്ക് അലാറം അടിച്ചപ്പോൾ, സാധാരണയായി തിരിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും കിടന്നും പരിഭവം പറഞ്ഞും എണീക്കാതിരിക്കാൻ ശ്രമിക്കാറുള്ള കുട്ടികളായിരുന്നു ആദ്യം 81

ചാടി എണീറ്റത്. കാണാൻ പ�ോകുന്ന കാഴ്ചകളെക്കുറിച്ച് അവർക്കൊരുപാട് സ്വപ്നങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു.. നേരം മെല്ലെ പുലരുന്നതേ ഉഉളൂ. കബനിയും കാവേരിയും പുറത്തേക്കുള്ള വാതിലിനടുത്തുവന്നു നിന്നു.. ശരൺ മെല്ലെ വാതിൽ തുറന്നു..... ഒരു നിമിഷം.... എല്ലാവരും പുറത്തേക്കു ന�ോക്കി. കണ്ണെത്താ ദൂരത്തോളം വരണ്ടുണങ്ങിയ കൃഷിപ്രദേശം. ഉയർന്നു നിന്നിരുന്ന പാറക്കല്ലുകൾക്കും കൂട്ടം കൂടി നിൽക്കുന്ന ചെമ്മരിയാടുകൾക്കും തിരിച്ചറിയാനാവാത്ത വിധം ഒരുതരം മഞ്ഞ നിറമായിരുന്നു. അവർക്കു മുന്നിലുണ്ടായിരുന്ന വലിയ കുളം ഒരു തുള്ളി വെള്ളം പ�ോലും ഇല്ലാതെ വിണ്ടുകീറിയിരുന്നു. കുറച്ചകലെയായി ഒരു പൈക്കിടാവ് മുടന്തി നടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. നഷ്ടപ്രതാപത്തിന്റെ അവശേഷിപ്പുകൾ പ�ോലെ ഇലയുണങ്ങിയ മേപ്പിൾമരങ്ങൾ അങ്ങിങ്ങായി നിലക�ൊണ്ടു. വൈഗയും ശരണും പരസ്പരം ന�ോക്കി. കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ മുഖത്തും നിരാശയായിരുന്നു. പച്ചപ്പിന്റെ ഒരു തരിപ�ോലും അവിടെയെങ്ങും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

“Are you alright’’ അമാൻഡയും, ഊന്നുവടിയുടെ സഹായത്തോടെ വില്ല്യംസണും നടന്നുവന്നു. അവരുടെ മുഖത്ത് എന്തോ ഒരുതരം ആധിയുണ്ടായിരുന്നു. അതിനെ ശരിവച്ചു ക�ൊണ്ട് വൈഗ ച�ോദിച്ചു. “ഞങ്ങൾ കുഞ്ഞുക്കൾക്ക് പ്രകൃതിയുടെ പച്ചപ്പ്‌ കാണിച്ചുക�ൊടുക്കാൻ വേണ്ടിയാണ് ഇത്രയും ദൂരം യാത്ര ചെയ്തത്. ഇതു കാണാനായി ആരെങ്കിലും അഞ്ഞൂറ് കില�ോമീറ്റർ യാത്രചെയ്യുമ�ോ?” എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് നിരാശ പടരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. “നിങ്ങൾ ആ Website-ലെ ഇമേജുകൾ എങ്കിലും അപ്ഡേറ്റ് ചെയ്യണമായിരുന്നു.’’ ശരൺ സമവായത്തിന്റെ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു. “ഷാര�ോൺ - ഓസ്ട്രേലിയയിൽ എമ്പാടും ന്യൂ സൗത്ത് വെയിൽസിൽ പ്രത്യേകിച്ചും, കർഷകരെയും ഞങ്ങളെപ്പോലെ ഉൾപ്രദേശങ്ങളിൽ താമസിക്കുന്നവരെയും വരൾച്ച കാർന്നുതിന്നുകയാണ്. ഒരു പേമാരി വരുമെന്ന് ഞങ്ങൾ ഓര�ോ രാത്രിയിലും സ്വപ്നം കാണുന്നുണ്ട്.. ഈ ഉണങ്ങിയ മണ്ണിൽനിന്നും പ�ൊട്ടിമുളയ്ക്കാനായി ഒരായിരം പുൽനാമ്പുകൾ ഈ മണ്ണിൽ കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ട്. ഈ തടാകത്തിൽ വെള്ളം നിറയുന്ന ഒരു ദിവസം ഉണ്ടാകുമെന്ന് ഈ ചെമ്മരിയാടിൻ കൂട്ടങ്ങൾ പ്രതീക്ഷിക്കുണ്ടാവും. ഇവിടെ വരുന്ന അതിഥികൾക്ക് മരതക നിറമുള്ള ഒരു പുൽത്തകിടി കാണിച്ചുക�ൊടുക്കാൻ എനിക്കാവുമെന്നു തന്നെയാണ് ഞാൻ കരുതുന്നത്...” അമാൻഡ പിന്നെയും അവരുടെ സ്വപ്നങ്ങളെക്കുറിച്ച് വാചാലയായി. പക്ഷേ, അതില�ൊന്നും ശരണിനും വൈഗയ്ക്കും കുഞ്ഞുങ്ങൾക്കുമുള്ള ഉത്തരങ്ങൾ ഇല്ലായിരുന്നു. ഇവിടെ താമസിച്ച്‌ഈ കുഞ്ഞുങ്ങളെ ഇനിയും നിരാശരാക്കുന്നില്ല. ഞങ്ങൾ ഒന്നുരണ്ടു മണിക്കൂറുകൾക്കുള്ളിൽ ഇവിടെ നിന്നിറങ്ങും. ശരൺ പറഞ്ഞു. “വൈഗ, നമുക്ക് കുട്ടികളെയും

82

കൂട്ടി ക്യാൻബറയില�ോ മറ്റോ പ�ോകാം.’’ അമാൻഡയുടെ മുഖം വാടി. ആ ക�ൊച്ചു കുഞ്ഞുങ്ങളെ താൻ ചതിക്കുകയായിരുന്നോ എന്നവർ ചിന്തിച്ചിരിക്കാം. ഒരു ദിവസത്തെ വാടക തിരിച്ചു തരാമെന്നവർ പറഞ്ഞു. കുട്ടികൾ ഉണങ്ങിയ മണ്ണിലൂടെ കുറച്ചുനേരം ഓടിക്കളിച്ചു. പിന്നെ ശരൺ പറഞ്ഞതു കേട്ട് അവരുടെ ബാഗുകൾ പായ്ക്ക് ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി. “ഫ�ോണിന് റെയ്ഞ്ച് കിട്ടാൻ തുടങ്ങിയാൽ കാൻബറയിൽ റൂം ബുക്ക് ചെയ്യണം”- വൈഗ ഓർമിപ്പിച്ചു.

ഭക്ഷണവും വെള്ളവും കിട്ടാതെ, മെലിഞ്ഞുണങ്ങിയ ചെമ്മരിയാടുകളെ അപരിചിതരിൽ ഒരാൾ വരിവരിയായി കെട്ടിവലിച്ചു കുഴിക്കരികിൽ നിർത്തുകയും മറ്റൊരാൾ വെടിവെച്ചു ക�ൊല്ലുകയും മൂന്നാമൻ പാതി മരിച്ച ജീവനുകളെ വലിയ കുഴിയിലേക്ക് വലിച്ചെറിയുകയും ചെയ്തുക�ൊണ്ടേയിരുന്നു. അധികനേരം ആ കാഴ്ച കാണാൻ ശരണിനു ത�ോന്നിയില്ല. അവൻ മെല്ലെ കാറിനടുത്തേക്ക് നടന്നു. അധികം താമസിയാതെ അവർ അവിടെനിന്നും യാത്ര തിരിച്ചു. ഒരഞ്ഞൂറു മീറ്റർ പ�ോയപ്പോഴേക്കും അടുത്തുനിന്നും ഒരു വെടിയ�ൊച്ച കേട്ട് ശരൺ വണ്ടി നിർത്തി. പിന്നെ ഒന്നിനു പിറകെ ഒന്നായി വെടിയ�ൊച്ച കേട്ടപ്പോൾ മറ്റുള്ളവരെ വണ്ടിയിൽ ഇരുത്തി ശരൺ അരികത്തെ വലിയ കല്ലിൽ കയറി ന�ോക്കി. അവിടെ ഒരു വലിയ കുഴി തീർത്തിരുന്നു. അതിനടുത്തായി നാട്ടിൽ ജെ സി ബി എന്നറിയപ്പെടുന്ന എക്സ്‌കവേറ്ററും അപരിചിതരായ മൂന്നാലാളുകളെയും കാണാം. കുറച്ചകലെയായി അമാൻഡയും വില്യംസണും ബൂമറും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഭക്ഷണവും വെള്ളവും കിട്ടാതെ, മെലിഞ്ഞുണങ്ങിയ ചെമ്മരിയാടുകളെ അപരിചിതരിൽ ഒരാൾ വരിവരിയായി കെട്ടിവലിച്ചു കുഴിക്കരികിൽ നിർത്തുകയും മറ്റൊരാൾ വെടിവെച്ചു ക�ൊല്ലുകയും മൂന്നാമൻ പാതി മരിച്ച ജീവനുകളെ വലിയ കുഴിയിലേക്ക് വലിച്ചെറിയുകയും ചെയ്തുക�ൊണ്ടേയിരുന്നു. അധികനേരം ആ കാഴ്ച കാണാൻ ശരണിനു ത�ോന്നിയില്ല. അവൻ മെല്ലെ കാറിനടുത്തേക്ക് നടന്നു. കാറിലിരിക്കുന്ന വൈഗയുടെയും മക്കളുടെയും മുഖത്ത് ചെറിയ പേടി ത�ോന്നിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു. “എന്താ അച്ഛാ അവിടെ”? കുട്ടികൾ ഒരുമിച്ചാണ് ച�ോദിച്ചത്. പേടിക്കാൻ ഒന്നും ഇല്ല മക്കളേ. അത�ൊരു ഷൂട്ടിംഗ് റെയ്ഞ്ചോ മറ്റോ ആണ്. ആളുകൾ ത�ോക്കുപയ�ോഗിക്കാൻ പഠിക്കുന്ന സ്ഥലം. “എനിക്കും വലുതാകുമ്പോൾ ഷൂട്ടിംഗ് പഠിക്കണം’’. കബനി പറഞ്ഞു...’’എനിക്കും’’... കാവേരി അതേറ്റു പറഞ്ഞു. വണ്ടി അകലുംത�ോറും വെടിയ�ൊച്ചയുടെ ശബ്ദം കുറഞ്ഞു കുറഞ്ഞു വന്നു.

കവിത റ�ോഷിൻ (സിഡ്നി)

ചിന്തകളുടെ

സ്വാഭാവിക നിർദ്ധാരണത്തിലൂടെയുള്ള ചിന്തകളുടെ ഉത്ഭവത്തെക്കുറിച്ച് നുരയ്ക്കുന്ന ചിന്തകളുടെ ആവാസ വ്യവസ്ഥയെക്കുറിച്ച്അതിന്റെ ജൈവപരിണാമത്തെക്കുറിച്ചോർക്കുക രസാവഹം തന്നെപിറവിയില�ോ അതിനും മുൻപുതന്നെയ�ോയെന്നുറപ്പില്ലാത്ത ഒരു കാലത്തിൽ തിളച്ചുമറിയുന്ന ഒച്ചപ്പാടുകൾക്കിടയിലേക്ക് ചിന്തയുടെ ഒരേകക�ോശഭ്രൂണം ഉരുവം ക�ൊള്ളുന്നതിനെക്കുറിച്ച്. പിന്നെ കാഴ്ചകളുടെയും കേൾവികളുടെയും അലൈംഗികവിഭജനങ്ങളിലൂടെ, അപ്രതീക്ഷിതാനുഭവങ്ങളുടെ മ്യൂട്ടേഷനുകളിലൂടെ, ബഹുക�ോശജീവികൾ ജലജീവിതങ്ങളിൽ നിറയുന്നു. തിരിച്ചറിവുകളുടെ കരയിലേക്ക് ഇഴഞ്ഞുകയറുന്ന ആല�ോചനയുടെ ഉരഗങ്ങൾക്ക്‌കാലുകൾ മുളയ്ക്കുന്നു. പിന്നെയും കാലങ്ങൾക്ക് ശേഷം, വഴിതെറ്റിവരുന്ന പ്രണയങ്ങളുടെയ�ോ മരണങ്ങളുടെയ�ോ ധൂമകേതുക്കൾ പ�ൊട്ടിത്തെറിച്ച് ഡൈനസ�ോറിയൻ ചിന്തകൾക്ക് വംശനാശം വന്നുപ�ോകുന്നു. പുകയും പ�ൊടിയുമടങ്ങുമ്പോൾ പിന്നെയും ഇരുകാലി-നാൽക്കാലി ചിന്തകളുടെ സസ്തനികൾ പെറ്റുപെരുകുന്നു. അതിലാര�ൊക്കെയ�ൊ ഓർമയുടെ പാലിയ�ോസ�ോയിക് അടരുകളിൽ നിന്ന് ഫ�ോസിലുകൾ കുഴിച്ചെടുത്ത് പരിണാമത്തിലെ മിസ്സിംഗ്‌ലിങ്കുകളെക്കുറിച്ച് (ഇങ്ങനെ) അത്ഭുതപ്പെടുന്നു.

അടിക്കാടുകളിലും ആഴങ്ങളിലും, എകാന്തതയുടെയ�ോ വിഷാദത്തിന്റെയ�ൊ ഒക്കെ ജീവിക്കുന്ന ഫ�ോസിലുകൾ പരിണാമത്തെ നിരാകരിച്ചുക�ൊണ്ട്‌ പിന്നെയും ബാക്കിയാവുന്നു.







83

ലേ ഖ ന ം ബാബു സെബാസ്റ്റ്യൻ (സിഡ്നി)

മനുഷ്യർ ദൈവങ്ങളായി അവതരിച്ച പ്രളയ ദിനങ്ങളേ നന്ദി... “നീ

ദൈവത്തെ കണ്ടിട്ടുണ്ടോ?’’ “ദൈവം ഓര�ോ മനുഷ്യനിലുമാണ് അധിവസിക്കുന്നത്!’’ പലതവണ പല സ്ഥലങ്ങളിലും പല സന്ദർഭങ്ങളിലും കേൾക്കുന്ന വാചകങ്ങൾ. ശരിക്കും മനുഷ്യനിൽ അധിവസിക്കുന്ന ദൈവത്തെ കണ്ടിട്ടുണ്ടോ എന്നൊരു ച�ോദ്യം ച�ോദിച്ചാൽ ചിലർക്കൊക്കെ പറയാനാകും: “ഞാൻ മരിക്കണ�ോ ജീവിക്കണ�ോ എന്നാല�ോചിച്ചുനിൽക്കുന്ന വേളയിൽ കുഞ്ഞൂട്ടിലെ കറിയാച്ചന്റെ രൂപത്തിൽ ദൈവം വന്ന് എന്നെ രക്ഷിച്ചായിരുന്നു. അന്ന് ആ പെരും കടത്തീന്ന് രക്ഷിച്ചത് അങ്ങേരായിരുന്നു. ഇല്ലേൽ ഞാനിന്ന് ഉണ്ടാവുമായിരുന്നില്ല.’’ അങ്ങനെ അപൂർവ്വം വ്യക്തികൾ, സന്ദർഭങ്ങൾ; അതായിരിക്കാം എല്ലാവർക്കും ദൈവദർശനത്തെക്കുറിച്ച് ഓർക്കാനുണ്ടാവുക. എന്നാൽ, കാണുന്ന ഓര�ോ മനുഷ്യനിലും ദൈവം നിറഞ്ഞുനിന്ന നിമിഷങ്ങൾ, മണിക്കൂറുകൾ, ദിവസങ്ങൾ അനുഭവിച്ചിട്ടുണ്ടോ? ഉണ്ടെന്ന് പറയുന്നവർ വിരളമായിരിക്കും. ആരുടെയും കുറ്റമല്ല, എല്ലാവരും തിരക്കിലാണ്. ആർക്കും ആരെയും ന�ോക്കാൻ സമയമില്ല. ആരെയും കുറ്റപ്പെടുത്തുന്നുമില്ല. എന്നാൽ കുറ്റവും കുറവുമില്ലാത്ത, ദൈവരൂപങ്ങൾ മാത്രം ചുറ്റിലും കാണപ്പെട്ട ദിവസങ്ങളെ ഞാൻ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. ഒരുപക്ഷെ, എന്റെ ജീവിതത്തെ രണ്ടുഘട്ടങ്ങളായി തിരിക്കുന്ന ആ ദിവസങ്ങളിൽ..... ഹാ! ആ ദിവസങ്ങൾ മാത്രം മതിയാകും മനുഷ്യാ, സ്നേഹിതാ, എനിക്കു നിന്നെ ഹൃദയത്തോളം സ്നേഹിക്കുവാൻ! ഇനി കാര്യത്തിലേക്ക് കടക്കട്ടെ. സ്വന്തമെന്നു പറയാവുന്ന, ബാല്യം പിച്ചവെച്ച, കൗമാരം നടന്നുതീർത്ത ഭൂമികയിലേക്കുള്ള യാത്ര ഏവർക്കും ആഹ്ലാദകരമാണെന്നതു

പുഴകളുടെ വഴിയിൽ നാം തടസ്സങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ചതിനാൽ പുഴയും കരയും എന്ന വേർതിരിവില്ലാതെ പുഴകൾ ഒഴുകിത്തുടങ്ങി. വെള്ളം, വെള്ളം സർവ്വത്ര.... പ്രളയം പ്രളയം.... നാടും നഗരവും മുങ്ങുന്നു. വാർത്തകൾ പരന്നു തുടങ്ങി. എന്റെ ഫ�ോണിലേക്ക് സിഡ്‌നിയിൽ നിന്നും ക�ോളുകൾ വന്നുക�ൊണ്ടേയിരുന്നു.

84

പ�ോലെത്തന്നെയാണ് എന്റെ ഓര�ോ കേരള യാത്രയും. തിരികെ വരുമ്പോൾ കുറച്ചെങ്കിലും നഷ്ടബ�ോധം ഓര�ോ പ്രവാസിക്കും ഉണ്ടാകാറുണ്ട്. പാടങ്ങൾ അപ്രത്യക്ഷമായി, ആ പഴയ സ്നേഹബന്ധങ്ങൾ കുറഞ്ഞു, എന്നൊക്കെ ഒരു പരിഭവം. എല്ലാവർക്കും തിരക്കല്ലേ എന്ന് നമുക്ക് ആശ്വസിക്കാം. ഞാൻ ഇത്തവണ കേരളത്തിലേക്ക് യാത്ര ആരംഭിക്കുമ്പോൾ ആ തിരക്കുകളുടെ ഒരു വലിയ ചാർട്ടുമുണ്ടായിരുന്നു. പലതരത്തിലുള്ള പ്ലാനുകൾ, ദിവസങ്ങളുടെ കണക്കുപുസ്തകം.... അങ്ങനെയങ്ങനെ.... കേരളത്തിലെത്തി ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും പ്രണയത്തിന്റെയ�ൊക്കെ പ്രതീകമായി കവികൾ ഉപമിച്ചിട്ടുള്ള പെരുമഴക്കാലമായി. പതിയെ മഴയുടെ ശക്തി കുറയുന്നു. വെയിലിന�ോട് ചേർന്ന നനുത്ത മഴത്തുള്ളികൾ പ്രണയത്തെ ത�ൊട്ടുണർത്തിക്കൊണ്ട് പെയ്തു. മഴയുടെ ശക്തി കൂടിയത് വൃഷ്ടിപ്രദേശം എന്നറിയപ്പെടുന്ന കിഴക്കൻ മലകളിൽ മാത്രമായിരുന്നു. നമ്മുടെ അണക്കെട്ടുകളെല്ലാം കിഴക്കൻ മലമുകളിലായതുക�ൊണ്ടുതന്നെ നിറയാൻ തുടങ്ങിയെന്നും വൈദ്യുതി ഉത്പാദനത്തിൽ മികച്ച നേട്ടം ഇക്കുറി ഉണ്ടാകുമെന്നും മറ്റുമുള്ള വിദഗ്ധാഭിപ്രായങ്ങളും പെയ്തുക�ൊണ്ടിരുന്നു. വൃഷ്ടിപ്രദേശങ്ങളിൽ കാലവർഷം അതിശക്തമായിത്തന്നെ തുടർന്നു. ഈ പ�ോക്ക് പ�ോയാൽ ഡാമുകൾ ഇപ്പോൾ തുറക്കും എന്ന സൂചനയ�ോടെ മന്ത്രിമാരും രംഗത്തെത്തി. ഡാമുകൾ തുറന്നാൽ നല്ല ക�ൊഴുത്ത മീനുകളെ കിട്ടുമല്ലോ എന്ന മുൻ അനുഭവത്തിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ ആളുകൾ ഡാമുകൾ തുറക്കുന്നതു കാണാൻ, സെൽഫിയെടുക്കാൻ പുറപ്പെട്ടു. ഡാമുകൾ തുറക്കാൻ പിന്നെയും വൈകി. ചിലർ അവിടെത്തന്നെ തങ്ങി; ഇനിയെപ്പോഴാണ് തുറക്കുന്നതെന്ന് അറിയില്ലല്ലോ! വൃഷ്ടിപ്രദേശത്തും താഴ്വാരങ്ങളിലും മഴ കനത്തുതുടങ്ങി. തുലാവർഷം ഭാരതപ്പുഴയുടെ തീരമണയുന്നത് നമ്മുടെ സ്വപ്നമായിരുന്നല്ലോ! അങ്ങനെ, പുഴകൾ നിറയുന്നു. സന്തോഷം നിറയുന്നു. പക്ഷെ, അപ്പോഴും മഴ നിർത്താതെ പെയ്യുകയായിരുന്നു. ഡാമുകൾ അപകടകരമാം വിധം നിറയാൻ തുടങ്ങി. ഡാമുകൾ തുറന്നുവിടേണ്ട സാഹചര്യം വന്നു. ഇടുക്കിയുടെ ചെറുത�ോണി ഡാം തുറക്കുന്നു. ചെറുത�ോണിയും കടന്ന് ജലം കുത്തിയ�ൊലിച്ചിറങ്ങുമ്പോഴേ

ചെറുത�ോണി പട്ടണം ചെറുകടലായി മാറിയിരുന്നു. പിന്നീടിങ്ങോട്ട് കനത്ത പ്രളയത്തെയായിരുന്നു നാം കണ്ടത്. പുഴകളുടെ വഴിയിൽ നാം തടസ്സങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ചതിനാൽ പുഴയും കരയും എന്ന വേർതിരിവില്ലാതെ പുഴകൾ ഒഴുകിത്തുടങ്ങി. വെള്ളം, വെള്ളം സർവ്വത്ര.... പ്രളയം പ്രളയം.... നാടും നഗരവും മുങ്ങുന്നു. വാർത്തകൾ പരന്നു തുടങ്ങി. എന്റെ ഫ�ോണിലേക്ക് സിഡ്‌നിയിൽ നിന്നും ക�ോളുകൾ വന്നുക�ൊണ്ടേയിരുന്നു. “നാടു മുങ്ങുകയാണല്ലോ... പ�ോകേണ്ടിയിരുന്നില്ല അല്ലേ?’’ എല്ലാവരുടെയും ഫ�ോൺവിളികളെ ഈ മട്ടിൽ ചുരുക്കിയെഴുതാം. സ്നേഹത്തിന്റെ, കരുതലിന്റെ സന്ദേശങ്ങളായിരുന്നു അവയെല്ലാം എന്നെനിക്കറിയാം. ഒരുവേള ഞാനും ഈ വരവ് വേണ്ടിയിരുന്നില്ല എന്നു ചിന്തിച്ചുകാണണം. പതിയെ, ഫ�ോൺ - വൈദ്യുതി ബന്ധങ്ങൾ ഇല്ലാതാവുന്നു. മലയിടിഞ്ഞ് ഭൂമിയെ ഒരു പരന്ന പ്രദേശമാക്കി മാറ്റാനുള്ള വ്യഗ്രത ഞാനെപ്പോഴ�ൊക്കെയ�ോ പുഴയിൽ കണ്ടുതുടങ്ങി. എനിക്ക് ഭക്ഷണം എത്തിച്ചിരുന്ന വീട്ടിൽ നിന്നും വൈവിധ്യങ്ങളായ കറികളുടെ എണ്ണം കുറയുന്നു. അളവിൽ കുറവ് വന്നിരിക്കുന്നു. ഞാനറിയുകയായിരുന്നു, പ്രളയം നഷ്ടപ്പെടുത്തിയതെന്തെന്ന്. മുറിവിട്ട് പുറത്തേക്കിറങ്ങരുതെന്ന് പല പ്രാവശ്യം പലരും അറിയിച്ചിട്ടും പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങാതിരിക്കാനായില്ല. ഒരുപക്ഷെ ഞാന�ൊറ്റയ്ക്കായിരിക്കാം, എങ്കിലും എന്നെക്കൊണ്ടാവുന്നത് ചെയ്യണം എന്നൊരു ത�ോന്നൽ ഉള്ളിൽ ഉയരുമ്പോൾ ഞാനിറങ്ങി. ചുറ്റും ആളുകൾ. രക്ഷാപ്രവർത്തനത്തിന് ആരും ആർക്കും നിർദ്ദേശം ക�ൊടുക്കേണ്ടിവന്നില്ല. എല്ലാവരും തന്നാൽ കഴിയുന്നത് ചെയ്തുക�ൊണ്ടിരിക്കുന്നു. കുത്തിയ�ൊലിച്ചു പ�ോകുന്ന പുഴയിലൂടെ കയർ കടിച്ചുപിടിച്ച് അതിസാഹസിക യാത്ര നടത്തി രക്ഷാപ്രവർത്തനത്തിൽ മുഴുകിനിൽക്കുന്ന

ചെറുപ്പക്കാർ, അവരുടെ ജീവൻ പണയം വയ്ക്കുകയായിരുന്നു. ഗർഭിണിയായ ഒരു സ്ത്രീയെ ത�ോണിയിൽ കരയിലേക്കെത്തിച്ചുക�ൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു ഈ ചെറുപ്പക്കാർ. പെട്ടെന്ന് ശക്തിയായി മറ്റൊരു ഒഴുക്ക്! ത�ോണി മറിഞ്ഞു. ഗർഭിണി ആർത്തലയ്ക്കുന്ന പുഴയിലേയ്ക്ക്. സെക്കൻറുകൾ പ�ോലും ചിന്തിക്കാതെ ആളുകൾ ഒഴുക്കിലേക്ക് ചാടി ആ ഗർഭിണിയെ രക്ഷിക്കുന്നു. മഴ അപ്പോഴും മനുഷ്യന് സ്നേഹത്തിന്റെ പാഠങ്ങൾ ഓതിക്കൊണ്ട് പെയ്യുകയായിരുന്നു. അഭയാർത്ഥിക്യാമ്പുകൾ എന്നൊക്കെ കഥാപുസ്തകത്തില�ോ, മറ്റു രാജ്യങ്ങളുടെ ചരിത്രപുസ്തകങ്ങളില�ോ മാത്രം അറിഞ്ഞിട്ടുള്ള മലയാളി, പ്രകൃതിയാൽ കുടിയ�ൊഴിപ്പിക്കപ്പെട്ട നിലങ്ങളിൽ നിന്നും ക്യാമ്പുകളിലേക്ക് മാറുന്നു. എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. നാലുദിവസത്തിനുശേഷം നടത്തേണ്ടിയിരുന്ന കല്യാണത്തിന് എടുത്തുവെച്ച

മലവെള്ളം അപ്പോഴും നിറഞ്ഞുതന്നെ. ദിവസങ്ങൾ... മനുഷ്യർ ദൈവങ്ങളായി അവതരിച്ച ദിനരാത്രങ്ങൾ.... ഫ�ോൺ നിലച്ചപ്പോഴും, ഈ കാഴ്ചാനുഭവങ്ങളിൽ പങ്കാളിയായപ്പോഴും ഞാന�ൊറ്റയ്ക്കാണെന്ന ത�ോന്നൽ എനിക്കുണ്ടായില്ല. സ്വർണ്ണാഭരണങ്ങൾ, വിലപിടിപ്പുള്ള വസ്ത്രങ്ങൾ, അരി, പച്ചക്കറി, പയർവർഗ്ഗങ്ങൾ... എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടു. ഒരു ചാൺ വയറും, ആയിരം മടങ്ങുള്ള മനസ്സും മാത്രം അവശേഷിക്കുന്നു. രണ്ടുനില മാളികയിലുള്ളവനും ഓലക്കുടിലിൽ കിടക്കുന്നവനും ഒരുപ�ോലെ! വർണ്ണമില്ല, ജാതിയില്ല, മതമില്ല, സമ്പന്നനെന്നോ ദരിദ്രനെന്നോ ഇല്ല.... എല്ലാവരും ഒരുപ�ോലെ, സ്നേഹം നിറയുന്ന മനസ്സുമാത്രം. ഇരുട്ടിലായ തറവാടുവീട് പ�ോലെയായി ഞങ്ങളുടെ

നാട്. അവിടേക്ക് പ്രൈവറ്റ് ബസുകൾ നിരത്തിയിട്ട് ജ�ോലിക്കാർ പറയുന്നു: “നിറയെ ഡീസലുണ്ട്. അത് മുഴുവൻ എടുത്തുക�ൊള്ളൂ.... ഈ കുട്ടികളെല്ലാം വെളിച്ചം കണ്ടെങ്കിലും ഉറങ്ങട്ടെ...’’ “ഞങ്ങളുടെ വാഹനം നിറയെ പലവിധത്തിലുള്ള സാധനങ്ങളാണ്. അതെടുത്ത് നിങ്ങൾ കഴിക്കൂ.... ഇനിയും ഞങ്ങൾ ക�ൊണ്ടുവരും.’’ ല�ോറിഡ്രൈവർമാർ..... റേഷൻഷാപ്പുടമ, വെള്ളത്തിൽ നഷ്ടപ്പെടാത്ത തന്റെ റേഷൻകട കാണിച്ച്, “കുത്തിത്തുറന്ന് എടുത്തോളൂ.... ഞാനായിട്ട് എടുത്തുതരാൻ നിയമം അനുവദിക്കില്ല.... ആ കുട്ടികളുടെ വിശപ്പകറ്റൂ...’’ എന്നു പറയുന്നു. പിറ്റേന്ന് ആ റേഷൻകടയുടെ മുന്നിലെ ക്യൂവിൽ, ബെൻസ് കാറുണ്ടായിരുന്നവരും സ്വന്തമായി പുരയിടം പ�ോലുമില്ലാത്തവരുമുണ്ടായിരുന്നു. ആർക്കാണ�ോ അത്യാവശ്യം അവർക്കായി മറ്റുള്ളവരെല്ലാം വഴിമാറി ആദ്യമേ ക�ൊടുക്കാൻ സൗകര്യമ�ൊരുക്കി നിൽക്കുന്നു. മലവെള്ളം അപ്പോഴും നിറഞ്ഞുതന്നെ. ദിവസങ്ങൾ... മനുഷ്യർ ദൈവങ്ങളായി അവതരിച്ച ദിനരാത്രങ്ങൾ.... ഫ�ോൺ നിലച്ചപ്പോഴും, ഈ കാഴ്ചാനുഭവങ്ങളിൽ പങ്കാളിയായപ്പോഴും ഞാന�ൊറ്റയ്ക്കാണെന്ന ത�ോന്നൽ എനിക്കുണ്ടായില്ല. ഫ�ോണിൽ വിളിച്ച് കൂട്ടുകാർ “പ�ോകേണ്ടിയിരുന്നില്ല’’

86

എന്ന് സ്നേഹം പങ്കുവെച്ചപ്പോൾ ഞാനും ശരിയാണെന്ന് ചിന്തിച്ചിരുന്നുവെങ്കിൽ ദൈവമേ എന്നോട് ക്ഷമിക്കേണമേ.... ഞാൻ ആ സമയത്ത് അവിടെയുണ്ടായിരുന്നില്ലെങ്കിൽ ഒരുപക്ഷെ, എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ നഷ്ടമാകുമായിരുന്നു. മനുഷ്യർ ദൈവങ്ങളായി അവതരിച്ച ആ ദിനരാത്രങ്ങൾ ഒരിക്കലും ആസ്വദിക്കാൻ പറ്റില്ലായിരുന്നു. അന്ന് ഞാനുമുണ്ടായിരുന്നു എന്ന് എനിക്ക് എന്നും അഭിമാനത്തോടെ പറയാം. ഞാനും ആ മനുഷ്യരിൽ ഒരാളായിരുന്നു. മനുഷ്യത്വം, സ്നേഹം, കരുണ, സഹജീവിസ്നേഹം, ആർദ്രത, എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ട സമൂഹമാണിതെന്ന പരിഭവം പറയുന്ന ഒരാളായി ഞാനും മാറിയേനെ.... ഇല്ല, മനുഷ്യത്വവും സ്നേഹവും അവസാനിക്കുന്നില്ല.... അതിന് ഞാൻ ദൃക്സാക്ഷിയായിട്ടുണ്ട്. എന്റെ കണ്ണുകൾ സാക്ഷി.... ഞാനേ സാക്ഷി.... ഈ താഴ്വരയിൽ സ്നേഹസ്പർശം ഇതാ എന്റെ ത�ൊട്ടടുത്തുതന്നെയുണ്ട്.... നന്ദി.... നന്ദി.... നന്ദി.... പ്രളയദിനങ്ങൾക്ക്..... വാൽക്കഷ്ണം: പ്രകൃതിയെ നശിപ്പിച്ച് നാം നേടിയതെല്ലാം പ്രകൃതിയായിത്തന്നെ തിരിച്ചെടുത്തു. പ്രളയം പഠിപ്പിച്ച പാഠങ്ങളിൽ ഒന്ന്. പുഴ വീണ്ടെടുത്തത് അതിന്റെ വഴികൾ മാത്രമായിരുന്നില്ല. പുഴയുടെ പഴയ വഴികളിൽ, ഓരങ്ങളിൽ ജീവിച്ച പഴയ ജീവിതത്തിന്റെ സ്നേഹങ്ങൾ കൂടിയായിരുന്നു.

ന ർ മ്മം ജ�ോണി സി മറ്റം (മെൽബൺ)

മുന്തിരിക്കുലകളുടെ നാട്ടിൽ ഒരു

പാവം പാപ്പച്ചൻ

പ്ര

വാസ നാട്ടിൽ ‘മിസ്റ്റർ ഓസ്ട്രേലിയ’ പട്ടം കിട്ടുവാനുള്ള കഠിനപ്രയത്നത്തിലാണ് പാപ്പച്ചൻ. പുലർകാലെ, വീടിന�ോട് ചേർന്ന് പ്രത്യേകം തയ്യാറാക്കിയ ജിംനേഷ്യത്തിൽ മൂന്നുമണിക്കൂർ ‘അഭ്യാസ’ത്തിന�ൊടുവിൽ വിയർത്ത് കുളിച്ച് ആകപ്പാടെ പരവശനായി അടുക്കളയിലേക്ക് കയറി വരുന്നപാടെ മറിയാമ്മ പറയും: “ആക്രാന്തം കാട്ടണ്ട, വിളമ്പിത്തരാം.” പ്രിയ ഭർത്താവിന്റെ അനുദിനം ഉരുണ്ടുകയറുന്ന ‘മസിലു’ കാണുമ്പോൾതന്നെ മറിയാമ്മയ്ക്ക് ദേഹമാകെ ഒരുതരം ച�ൊറിച്ചിലാണ്. ഹ�ോളിവുഡ് ബ�ോളിവുഡ് സിനിമകളിലും മസിൽമാന്മാരെ കാണുമ്പോൾ മറിയാമ്മ മുഖം തിരിച്ചിരിക്കാറാണ് പതിവ്. പ്രവാസ നാട്ടിലെ ചരിത്രത്തിൽ ഇടം പിടിക്കുവാനുള്ള പരാക്രമത്തിന് ഒരുമ്പെട്ടിറങ്ങിയിരിക്കുന്ന പാപ്പച്ചനാണെങ്കിൽ മറിയാമ്മയുടെ പരിദേവനങ്ങൾക്ക്‌ അല്പംപ�ോലും ചെവി ക�ൊടുക്കാറില്ല. വിശാലമായ ജിംനേഷ്യത്തിന്റെ ഭിത്തികളിൽ സൽമാൻ ഖാൻ മുതൽ സിൽവർസ്റ്റർ സ്റ്റാലൻ വരെയുള്ളവരുടെ ചിരിക്കുന്ന മുഖങ്ങളിലേക്ക് പ്രത്യാശയ�ോടെ ന�ോക്കി വ്യായാമ മുറകളിലേർപ്പെടാറുണ്ട് അദ്ദേഹം. പുഴുങ്ങിയ ക�ോഴിമുട്ട ഒരെണ്ണം അപ്പാടെ വായിലാക്കി പത്തേക്കർ ഫാം ഹൗസിലെ വരാന്തയിലെ ചാരുകസേരയിൽ നിവർന്നങ്ങനെ കിടക്കുക. ഓസ്ട്രേലിയയിലെ സ്വർണ്ണ ഖനിയുടെ നാടായ ബല്ലാററ്റിൽ നിന്നും അഞ്ചു കില�ോമീറ്റർ അകലെയാണ് പാപ്പച്ചൻ നിവർന്ന് കിടക്കണമെന്നാഗ്രഹിച്ച സ്ഥലം. കുടുംബവുമ�ൊത്ത് ഒരിക്കൽ ഖനി കേന്ദ്രം സന്ദർശിച്ചപ്പോൾ സ്വർണ്ണ അയിരുകൾ വേർതിരിച്ചെടുക്കുവാനുള്ള ഭൂമിയിലെ വെള്ളച്ചാലിൽ സന്ദർശകരുടെ ഉന്തും തള്ളും കണ്ടപ്പോഴേ മനസ്സിൽ ചേക്കേറിയ സ്വപ്നം ആയിരുന്നു ഇവിടെ അടുത്തെവിടെയെങ്കിലും കുറച്ചു സ്ഥലം സ്വന്തമാക്കണം എന്നുള്ളത്.

ഭാഗ്യദേവത കടാക്ഷിക്കുന്നത് എപ്പോഴാണെന്ന് ആർക്കറിയാം? സ്വന്തമായി കുറച്ച് സ്ഥലം ഉണ്ടെങ്കിൽ സമയം പ�ോലെ മാന്തി ന�ോക്കി സ്വർണ അയിര് തപ്പിയാൽ മതിയല്ലോ എന്ന ബുദ്ധി, പാപ്പച്ചന്റെ ഉള്ളിലെ പഴയ കച്ചവടക്കാരൻ ഉപദേശിച്ചു. അങ്ങനെ വസ്തു വാങ്ങുവാൻ നടന്നപ്പോൾ ജേഷ്ഠസഹ�ോദരൻ പണ്ടൊരിക്കൽ തന്ന ഉപദേശം ഓർമ്മിച്ചു. മൂന്ന് ‘വ’ മറക്കരുത്! ‘വഴി, വൈദ്യുതി വെള്ളം’. എല്ലാ വായും ഒത്തുവന്ന പത്തേക്കർ മേടിച്ചപ്പോൾ ഒരു സ്വപ്നമാളിക പണികഴിപ്പിക്കാൻ എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു പൂതി. എന്നും പുതുമ മാത്രം തേടുന്ന മനസ്സ് ഇതിനായി അഞ്ചുവർഷത്തെ ഒരു ദീർഘകാല പദ്ധതി തന്നെ തയ്യാറാക്കി. പണം പ�ോയി പ്രതാപം വരട്ടെ, അടുത്ത ജന്മത്തെക്കുറിച്ച് കേട്ടുകേൾവി മാത്രമല്ലേയുള്ളൂ... സായിപ്പിന്റെ നാട്ടിൽ സകലവിധ പ്രതാപത്തോടും കൂടി ഒരു സുൽത്താനായി വാഴണം. മദാമ്മമാരെ വേലക്കാരികളായും സായിപ്പന്മാരെ വേലക്കാരന്മാരായും നിയമിക്കണം. പണ്ടുകാലത്ത് നമ്മുടെ നാട്ടിൽ വന്ന് സായിപ്പ് കാട്ടിയ ക�ോപ്രായങ്ങൾക്ക് പ്രതികാരം ചെയ്യണം. വെളുത്ത ത�ൊലിയുള്ള എല്ലാവരെയും ഒരു പാഠം പഠിപ്പിക്കണം. ആഡംബരത്തിന് അവസാനവാക്കായ രണ്ട് നിലയുടെ മുകളിലത്തെ നിലയിൽ അതീവ മന�ോഹരവും വിശാലവുമായ മാസ്റ്റർ ബെഡ്റൂം. വിശ്രമവേളകൾ ഉല്ലാസകരമാക്കാൻ സ്റ്റാറ്റസ് സിംബലായി ബാർ. അതിന�ോട് ചേർന്നു തന്നെ ഉയർന്ന സാങ്കേതിക വിദ്യയാൽ സജ്ജീകരിക്കപ്പെട്ട തിയേറ്ററും. അപ്രതീക്ഷിതമായി കടന്നുവരുന്ന അതിഥികൾക്കായി ഗസ്റ്റ് റൂം. വിവിധ മുന്തിയതരം ബ്രാൻഡുകൾ അലംകൃതമായ ബാറിലെ മദ്യക്കുപ്പികളിലേക്ക് കണ്ണും നട്ടിരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ 87

പാപ്പച്ചൻ പാതി ലഹരിയിൽ ആകും. മൂക്കറ്റം വലിച്ചുകയറ്റുന്ന, അലവലാതി സുഹൃത്തുക്കൾക്കായി വിലകുറഞ്ഞ ബ്രാൻഡുകൾ സൂക്ഷിച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു പ്രത്യേക ഷെൽഫുമുണ്ട്. കഴിഞ്ഞ വർഷം നാട്ടിൽ ചെന്നപ്പോൾ കണ്ട ബാറുകളുടെ പരിതാപകരമായ അവസ്ഥ ഓർമ്മയിലേക്ക് വന്നു. വെടിയും തെറിയും ശബ്ദക�ോലാഹലങ്ങളും ആയി വിജ്രംഭിത മായിരുന്ന ബാറിന്റെ അകത്തളങ്ങൾ. ശീതീകരണ യന്ത്രം പ്രവർത്തിക്കുവാൻ പണം ഇല്ലാതെ വലയുന്ന ഉടമകളുടെ പരമദയനീയാവസ്ഥയ�ോർത്ത് കുട്ടനാട്ടിലെ കള്ളുഷാപ്പിൽ ചെന്ന് നാലുകുപ്പി അന്തിക്കള്ള് അകത്താക്കിയാണ് പാപ്പച്ചൻ ആശ്വാസം തേടിയത്!

സായിപ്പിന്റെ നാട്ടിൽ സകലവിധ പ്രതാപത്തോടും കൂടി ഒരു സുൽത്താനായി വാഴണം. മദാമ്മമാരെ വേലക്കാരികളായും സായിപ്പന്മാരെ വേലക്കാരന്മാരായും നിയമിക്കണം. പണ്ടുകാലത്ത് നമ്മുടെ നാട്ടിൽ വന്ന് സായിപ്പ് കാട്ടിയ ക�ോപ്രായങ്ങൾക്ക് പ്രതികാരം ചെയ്യണം. വെളുത്ത ത�ൊലിയുള്ള എല്ലാവരെയും ഒരു പാഠം പഠിപ്പിക്കണം.

88

വീടിന്റെ പണി തീർന്ന ഉടനെ തന്നെ പിന്നാമ്പുറത്ത് ഒരു സ്വിമ്മിംഗ് പൂളും കൂടി റെഡിയാക്കി. ല�ോക്കൽ കൗൺസിലിന്റെ നീന്തൽ കുളങ്ങളിൽ നയനാനന്ദകരമായ കാഴ്ചകൾ ഫ്രീയാണെങ്കിലും വരട്ടുച�ൊറിയുള്ള വെള്ളക്കാരുടെയും മറ്റു രാജ്യക്കാരുടെയും അഭ്യാസത്തിൽ മലിനമായ വെള്ളത്തിൽ മുങ്ങിത്താഴാൻ പാപ്പച്ചന് താല്പര്യം ഇല്ല എന്നതാണ് പരമാർത്ഥം. ക�ൊട്ടാരസദൃശ്യമായ മാളികയിലേക്കുള്ള പ്രധാന പാതയുടെ ഒരു വശത്ത് പച്ച മുന്തിരിച്ചെടിയും മറുവശത്ത് കറുത്ത മുന്തിരിച്ചെടിയും ആണ് വെച്ചു പിടിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്. പഴുത്ത മുന്തിരിക്കുലകളും കയ്യിലേന്തി മറിയാമ്മയുമായി നടക്കുന്ന സായാഹ്നസവാരി ഇരട്ടിമധുരമാണ് സമ്മാനിക്കാറുള്ളത്. ആറടി പ�ൊക്കമുള്ള സുരക്ഷാ മതിലുകളുടെ നിർമ്മാണം പൂർത്തിയായത�ോട�ൊപ്പം കാറിനുള്ളിൽ വച്ചുതന്നെ ഞെ ക്കുമ്പോൾ തുറക്കുന്ന റിമ�ോട്ട് ഗേറ്റും കൂടി ഘടിപ്പിച്ചത�ോടെ അക്രമികളുടെ ആക്രമണത്തിന് അറുതിവരുത്താൻ ആയല്ലോ എന്നും ആശ്വസിച്ചു. വീടിന്റെ മുൻവശത്ത് ഇരുവശങ്ങളിലുമായി ആപ്പിൾ മരങ്ങളും ഓറഞ്ച് മരങ്ങളുമാണ് വെച്ചു പിടിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്.

കുഞ്ഞുനാളിൽ നാട്ടിലെ ധനികനായ അയൽവാസി ഊട്ടിയിൽ നിന്നും ക�ൊണ്ടുവന്ന് കനകം പ�ോലെ കരുതല�ോടെ വച്ചുപിടിപ്പിച്ച ആപ്പിൾ മരവും ആദ്യമായി അതിലുണ്ടായ ആപ്പിൾ പഴവും ഓർമ്മയിലേക്ക് തികട്ടിവന്നു. കാലത്തിന്റെ കുത്തൊഴുക്കിൽ ഇന്നിതാ തനിക്കും സ്വന്തമായി ഒരു ആപ്പിൾ ത�ോട്ടം കരഗതമായിരിക്കുന്നു എന്നോർത്തപ്പോൾ ഒരു ‘പയിനായിരം’ അമിട്ടൊരുമിച്ചു വിടർന്നു പ�ൊങ്ങി. വീടിന്റെ വരാന്തയിലെ സീലിങ്ങിൽ തൂങ്ങിയാടുന്ന ഹാങ്ങിങ് ബാസ്‌കറ്റുകളിലെ സാലഡ് ഇലകളും സ്ട്രോബറിയും വല്ലപ്പോഴും വാൽസല്യപൂർവ്വം മകൾക്കായി പറിച്ചു ക�ൊടുക്കാറുണ്ട്. വീട്ടിൽ നിന്ന് അധികം അകലെയല്ലാതെ അൻപത് മുന്തിയതരം പശുക്കളുടെ ഒരു ഡെയറിഫാം ഉണ്ട്. പുൽമേടുകളിലെ മേയലിനു ശേഷം നിരനിരയായി വൈകുന്നേരങ്ങളിൽ പാൽ കറക്കുന്ന, വട്ടത്തിൽ ചുറ്റുന്ന യന്ത്രത്തിലേക്ക് പശുക്കൾ അനുസരണയ�ോടെ വന്നുകയറുന്നത് ഏറെ കൗതുകമുള്ള ഒരു കാഴ്ച തന്നെ! കാലിത്തൊഴുത്തിന്റെയും പാൽ കറക്കുന്ന സംവിധാനത്തിന്റേയുമെല്ലാം പരിപൂർണ്ണ ഉത്തരവാദിത്തം നാല് സായിപ്പന്മാരും മൂന്ന് മദാമ്മമാരും കൂടിയാണ് നിർവഹിക്കുന്നത്. മറിയാമ്മയുടെ മേൽന�ോട്ടം, കാര്യങ്ങളുടെ സുഗമമായ നടത്തിപ്പിനായി എപ്പോഴുമുണ്ട് എന്നുമാത്രം. ഗേറ്റിന�ോട് ചേർന്ന് തന്നെ ഒരു ‘ഔട്ട് ഹൗസ് ’ ഉണ്ട്. തടിച്ചു കുള്ളനായ, കുടവയറനായ ഒരു സായിപ്പിനെയാണ് ഗൂർഖയായി നിയമിച്ചിരിക്കുന്നത്. പാപ്പച്ചന്റെ രാജകീയ വാഹനം ഗേറ്റിനടുത്ത് എത്തിയാൽ ഉടനെതന്നെ ഓടിവന്ന് അറ്റൻഷനായി ബഹുമാനപുരസ്സരം സല്യൂട്ട് ചെയ്ത് നിലയുറപ്പിക്കുവാൻ ആണ് ചുമതല. വീട്ടിൽനിന്നും പ�ോകുമ്പോഴും വരുമ്പോഴും ലഭ്യമാകുന്ന സല്യൂട്ടിന്റെ നിർവൃതിയിൽ പാപ്പച്ചൻ കാറിൽ പലപ്പോഴും ഞെരിഞ്ഞമർന്നിരിക്കാറുണ്ട്. കാറിന്റെ ഡ്രൈവർ സായിപ്പാണെങ്കിൽ തൂവെള്ള പാൻറ്, ഷർട്ട്, ത�ൊപ്പി ഇവ നിർബന്ധമായും ധരിച്ചിരിക്കണം. കാറിൽ കയറുമ്പോഴും ഇറങ്ങുമ്പോഴും ഡ�ോർ തുറന്നുപിടിച്ച് ഭയഭക്തിബഹുമാനത്തോടെ നിൽക്കുന്ന ആറടി പ�ൊക്കമുള്ള അര�ോഗദൃഢഗാത്രനായ ക്ലീൻഷേവ് ചെയ്ത

സായിപ്പിനെ ഒരല്പം പ�ോലും ഗൗരവഭാവം കൈവെടിയാതെ പാപ്പച്ചൻ വല്ലപ്പോഴും ഒന്ന് അടിമുടി ന�ോക്കാറുണ്ടത്രേ!! വീട്ടുജ�ോലിക്കായി തലമുടി കളർ ചെയ്ത, ചുണ്ടിലും മൂക്കിലും ക�ൊളുത്തു പിടിപ്പിച്ച മദാമ്മയുടെ സേവനം രാവിലെ എട്ട് മണിമുതൽ വൈകുന്നേരം നാലുമണിവരെ ലഭ്യമായതിനാൽ മറിയാമ്മയ്ക്ക് പരദൂഷണത്തിന് പതിവിലേറെ സമയം കിട്ടാറുണ്ട്.

കാലത്തിന്റെ കുത്തൊഴുക്കിൽ ഇന്നിതാ തനിക്കും സ്വന്തമായി ഒരു ആപ്പിൾ ത�ോട്ടം കരഗതമായിരിക്കുന്നു എന്നോർത്തപ്പോൾ ഒരു ‘പയിനായിരം’ അമിട്ടൊരുമിച്ചു വിടർന്നു പ�ൊങ്ങി. മസാലക്കൂട്ടുകളുടെ മണം ആദ്യമ�ൊന്നും മദാമ്മയ്ക്ക് അത്ര പിടിച്ചില്ലെങ്കിലും ഇപ്പോൾ ഒരുവിധം പരുവപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ബട്ടർ ചിക്കൻ എന്നു കേൾക്കുമ്പോഴേ മദാമ്മയുടെ വായിൽ കപ്പല�ോടും. രണ്ടു പാത്രം ഒറ്റയിരുപ്പിൽ അകത്താക്കുവാനും മദാമ്മ റെഡി. വീടിന്റെ പിന്നാമ്പുറത്തുള്ള കുതിരാലയത്തിൽ ശരീരപുഷ്ടി യുള്ള സെൽഫി എന്ന കുതിര. 2015-ലെ മെൽബൺ കപ്പിൽ മത്സരിച്ച് സമ്മാനം നേടിയ മിടുക്കനായ ഈ കുതിരയെ പ�ൊന്നുംവില ക�ൊടുത്താണ് പാപ്പച്ചൻ സ്വന്തമാക്കിയത്. പുലർകാലം വെറുംവയറ്റിൽ മുന്തിരി ജ്യൂസും കുടിച്ച് അരമണിക്കൂർ കുതിരസവാരി നടത്താറാണ് പതിവ്. സവാരിക്കിടയിൽ ദന്തശുദ്ധി വരുത്തുന്നതിനായി മുൻവശത്തെ ആപ്പിൾ ത�ോട്ടത്തിൽ നിന്ന് രണ്ട് ആപ്പിൾ പറിച്ചെടുക്കാനും പാപ്പച്ചൻ മറക്കാറില്ല. പ്രഭാതസവാരി കഴിഞ്ഞെത്തിയപ്പോൾ പതിവ് സല്യൂട്ട് നൽകേണ്ട സായിപ്പ് ഗൂർഖ ഗേറ്റിനടുത്ത് കസേരയിലിരുന്ന് ഉറക്കം തൂങ്ങുന്നത് കണ്ട പാപ്പച്ചൻ ദേഷ്യം ക�ൊണ്ട് അലറി. ഉച്ചത്തിലുള്ള അപ്രതീക്ഷിതമായ ശബ്ദം കേട്ട് മാനേജർ സായിപ്പ് ക്യാബിനിൽ നിന്നും ഇറങ്ങിവന്നു. ഉറക്കച്ചടവിൽ കണ്ണ് തിരുമ്മുന്ന പാപ്പച്ചന്റെ ത�ോളിൽതട്ടി പറഞ്ഞു: “Go home and enjoy rest of your sleep at home. Will call you later.”

89

ഓ ർ മ്മ ക്കു റ ി പ്പ് ഗിൽബർട്ട് (ബ്രിസ്ബെൻ)

യൗ

വ്വനകാലമെങ്കിലും വറുതികളുടെ എല്ലുന്തലും എന്നും കാലിയായി തുടരുന്ന കീശയുമായി തള്ളി നീക്കിയിരുന്ന കാലം. ത�ൊണ്ണൂറുകളുടെ തുടക്കം. കടം വാങ്ങി മടുത്തു. പലരും കാണുമ്പോൾ തന്നെ ഒഴിഞ്ഞു മാറാൻ തുടങ്ങുന്നു. മുന്നോട്ടുള്ള വഴിയിൽ മറ്റു ഗതിയ�ൊന്നും കാണാത്തതുക�ൊണ്ട് ബ�ോംബെ എന്ന മഹാനഗരത്തെക്കുറിച്ചുള്ള സ്വപ്നങ്ങൾ താല�ോലിക്കാൻ തുടങ്ങുന്നു. ഗൾഫു മ�ോഹികളുടെയും ഗതികെട്ടവരുടെയും മ�ോഹ, സ്വപ്ന നഗരമായി വിശേഷിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന ബ�ോംബെ. അവിടെ ഒരു സുഹൃത്തുണ്ട്. അവനു ഞാൻ എഴുതി. മറുപടിക്കു കാത്തു നിന്നില്ല. പലരിൽനിന്നും സ്വരുക്കൂട്ടിയ കുറച്ചു പണവുമായി ഞാൻ ആദ്യമായി ബ�ോംബെ എന്ന സ്വപ്ന നഗരത്തിലേക്കു തീവണ്ടി കയറുന്നു. ബ�ോംബെയിൽ നിന്നും ഗൾഫിലെത്തി ജീവിതം സ്വപ്നതുല്യമാക്കിയ അനേകരുടെ കഥകളായിരുന്നു മനസ്സ് നിറയെ. കഥകളിലൂടെയും സിനിമകളിലൂടെയും മാത്രം അടുത്തറിഞ്ഞ ബ�ോംബെ. നദികളും, പാലങ്ങളും, മലകളും, താഴ്വരകളും, അലയുന്ന കാലിക്കൂട്ടങ്ങളും, ചായം പൂശിയ സ്റ്റേഷനുകളും കാടുകളും പിന്നിട്ട്, കുതിച്ചു കുതിച്ചു പാഞ്ഞ്, അലറിയുറക്കെ ചിന്നം വിളിച്ചു ക�ൊണ്ട് തീവണ്ടിയങ്ങനെ പറപറക്കുകയാണ്...!

“Faster than fairies and faster than witches, Bridges and houses, hedges and ditches; And charging along like troops in a battle.” രണ്ടു രാത്രികളും ഒരു പകലും പിന്നിട്ട് വണ്ടി അതിരാവിലെ ബ�ോംബെ VT സ്റ്റേഷനിലേക്ക് അടുക്കാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ ഞാൻ ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്കൊന്നു പാളിന�ോക്കി. മറ്റൊന്നുമല്ല..., ആനന്ദ് എന്ന മഹാനായ കഥാകാരൻ ‘ആൾക്കൂട്ടം’ എന്ന ന�ോവലിൽ കുറിച്ചിട്ട വരികൾ സത്യമാണ�ോ എന്നറിയാൻ....! അതിതാണ്...! ഇൻഡ്യയെന്ന മഹാരാജ്യത്തിന്റെ പല ക�ോണുകളിൽനിന്നും അനേകായിരം യാത്രക്കാരെയും തിക്കിനിറച്ചു പള്ളയിലേറ്റിക്കൊണ്ട് അതിരാവിലെ മഹാനഗരത്തിലേക്കെത്തുന്ന തീവണ്ടികളിലെ യാത്രക്കാരെ 90

വരവേൽക്കാനുള്ള പ്രഭാതകണിക്കായി സ്റ്റേഷന�ോടടുത്ത്, റയിൽ പാളങ്ങളുടെ ഇരുവശങ്ങളിലുമായി പ്രഭാതകർമ്മികൾ പ്രദർശനത്തിനു തൂക്കിയിട്ടിരിക്കുന്ന ‘ബലിഷ്ഠങ്ങളായ പുരുഷലിംഗ’ങ്ങളുടെ കാഴ്ചകൾ അവിടെയുണ്ടോ എന്നതാണ് ഞാൻ പാളിന�ോക്കിയത്...! ങ്‌ഹും.... സത്യം... ഞാൻ കണ്ണുകൾ പിൻവലിച്ചു...! വണ്ടി പ്രധാന സ്റ്റേഷനിലെത്തി, പിന്നെ ഞരങ്ങി... മൂളി... ഉരഞ്ഞു... നിശ്ചലമായി.... ചത്തമീനിന്റെ കണ്ണുകളുടെ നിർവികാരത ആവാഹിച്ച മഹാനഗരത്തിന്റെ ആൾക്കൂട്ടങ്ങളുടെ മഹാസാഗരത്തിലേക്ക് ഞാനും ഒരു തുള്ളിയായി ഊളിയിട്ടിറങ്ങി.

ബ�ോംബെയിൽ നിന്നും ഗൾഫിലെത്തി ജീവിതം സ്വപ്നതുല്യമാക്കിയ അനേകരുടെ കഥകളായിരുന്നു മനസ്സ് നിറയെ. കഥകളിലൂടെയും സിനിമകളിലൂടെയും മാത്രം അടുത്തറിഞ്ഞ ബ�ോംബെ. പ്രസാദ് എന്നു പേരുള്ള സുഹൃത്ത് ഡ�ോക്‌യാർഡ് റ�ോഡ് എന്ന സ്ഥലത്തുണ്ട്. കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾക്കു മുമ്പ് ഞാനവന് എഴുതിരുന്നല്ലോ... കരുതിയിരുന്നോളാൻ... ഗൾഫ് മ�ോഹവുമായി ഇങ്ങനെയ�ൊരു ഗതികെട്ടവൻ മുന്നറിയിപ്പുകളില്ലാതെ ചിലപ്പോൾ നിന്റെ മുന്നിൽ പ്രത്യക്ഷനായേക്കും എന്ന്. എനിക്കിതിന്റെയ�ൊന്നും ആവശ്യമില്ല. പിന്നെ വെറുതെ പട്ടിണി കിടന്നു മരിക്കേണ്ട എന്നോർത്താണെന്നും...” അവന്റെ മേൽവിലാസം പ�ോക്കറ്റിൽ ഉണ്ടെന്ന്‍വീണ്ടും ഉറപ്പുവരുത്തി ഞാൻ സ്റ്റേഷനു പുറത്തേക്കുള്ള പടികൾ ഇറങ്ങി. പ്രസാദിന്റെ വാസസ്ഥലമായ ഡ�ോക്‌യാർഡ് റ�ോഡ് എവിടെയാണെന്ന് എനിക്കറിയില്ല. നാട്ടിൽ നിന്നും പ�ോരുന്നതിനു മുമ്പ് ആര�ോടും വിശദമായി അന്വേഷിക്കാൻ തരപ്പെടുന്ന അവസ്ഥ ആയിരുന്നില്ല. ബിരുദമെടുത്ത ശേഷം ഞാനെന്തെങ്കിലും ആയിത്തീരും എന്ന വീട്ടുകാരുടെ പ്രതീക്ഷകളും, അവരുടെ കണ്ണുകളിലെ ജിജ്ഞാസയുടെ തിളക്കവും നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടു കാലങ്ങൾ ആയിരിക്കുന്നു......!

എന്നാൽ......... എന്നാൽ, എനിക്കപ്പോഴും തിരിച്ചറിയാനാവാതെ പ�ോയ മറ്റൊരു ഭീകര സത്യം ഉണ്ടായിരുന്നു....! അടുത്ത 30 മണിക്കൂറുകൾക്കു ശേഷം സംഭവിക്കാനിരിക്കുന്ന വിധിയുടെ അനിവാര്യമായ മണിക്കൂറുകളിലേക്കാണ് ഞാൻ നടന്നടുത്തു ക�ൊണ്ടിരിക്കുന്നത് എന്നത്..... എന്റെത് ഏതാണ്ടൊരു ഒളിച്ചോട്ടം തന്നെയായിരുന്നു......! ഹിന്ദി എനിക്ക് നഹി നഹി ആയതുക�ൊണ്ട് അവന്റെ മേൽവിലാസം പേറുന്ന കടലാസ്‌പുറത്തെടുത്തു, ആംഗ്യഭാഷയിലും മുറി ഇംഗ്ലീഷിലും ഞാൻ പലര�ോടും വഴികൾ തേടി.

VT സ്റ്റേഷനിൽ വണ്ടിയിറങ്ങി അരമണിക്കൂറിനുള്ളിൽ ഒരു മഹാസത്യം ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു...! തെരുവിൽ കാണുന്ന പലർക്കും മാറാഠി കലർന്ന ഹിന്ദിയല്ലാതെ മറ്റൊരു ഭാഷ നഹി നഹി എന്നത്...! എന്നാൽ......... എന്നാൽ, എനിക്കപ്പോഴും തിരിച്ചറിയാനാവാതെ പ�ോയ മറ്റൊരു ഭീകര സത്യം ഉണ്ടായിരുന്നു....! അടുത്ത 30 മണിക്കൂറുകൾക്കു ശേഷം സംഭവിക്കാനിരിക്കുന്ന വിധിയുടെ അനിവാര്യമായ മണിക്കൂറുകളിലേക്കാണ് ഞാൻ

നടന്നടുത്തു ക�ൊണ്ടിരിക്കുന്നത് എന്നത്..... അടുത്ത 30 മണിക്കൂറുകൾക്കു ശേഷം എന്റെ ജീവിതം തന്നെ കശക്കി എറിയാൻ പ�ോന്ന ഒരു വലിയ സത്യം ആയിരുന്നു ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞത് എന്നതിന്റെ ഒരു ലക്ഷണവും ഞാൻ അപ്പോൾ കണ്ടില്ലായിരുന്നുതാനും...! നീണ്ട അന്വേഷണങ്ങൾക്കൊടുവില്‍, വണ്ടിയിറങ്ങി മൂന്നു മണിക്കൂറുകൾക്കു ശേഷം, ഡ�ോക്‌യാർഡ് റ�ോഡിലെ, പിണ്ണാക്ക് ക�ൊണ്ട് നിർമ്മിച്ചതെന്നു ത�ോന്നിപ്പിക്കുന്ന ഒരു മൂന്ന് നിലക്കെട്ടിടത്തിന്റെ ഒന്നാമത്തെ നിലയിലെ ഒരിടുങ്ങിയ ഓഫീസ് മുറിയിൽ പ്രസാദിനെ ഞാൻ കണ്ടെത്തുന്നു. അവന്റെ മുറിയിലേക്ക് ‘That’s one small step for me, one giant leap for mankind.’ എന്ന മട്ടിൽ വലതുകാൽ വച്ച് ഞാൻ കടന്നു... അവനപ്പോഴാണ് എന്നെ കാണുന്നത്....! “ശെടാ....ഗിൽബിയ�ോ...? ഒന്നറിയിക്കാമായിരുന്നില്ലേ?” “ഞാൻ നിനക്കെഴുതിയിരുന്നല്ലോ..... കിട്ടീല്ലേ....?” “കിട്ടി.... പക്ഷെ ഇത്ര പെട്ടെന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല.” ഞങ്ങൾ കുറച്ചു നേരം നാട്ടുവിശേഷം സംസാരിച്ചിരുന്നു. ല�ോണാവാലയില�ോ മറ്റോ വണ്ടി നിർത്തുമ്പോൾ വാങ്ങിച്ചു തിന്ന രണ്ടു പേരക്കകൾ ദഹിച്ചിട്ടു പകലിന്റെയും മുഴുരാത്രികളുടെയും നൂറ്റാണ്ടുകൾ പിന്നിട്ടിരുന്നു......! വയറ്റിനുള്ളിലെ വിശപ്പിന്റെ ഇരുമ്പാണികൾ കടുത്ത ആക്രമണം തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു...!

91

അവനെനിക്കു ‘നാസ്ത’യും ‘കട്ട് റ്റീ’ യും വരുത്തിച്ചു തന്നു. പിന്നെ, എന്റെ ബഡ്ജറ്റിൽ ഒതുങ്ങുന്ന, മൂട്ടകൾ സകുടുംബം താമസിക്കുന്ന, മറ്റു പന്ത്രണ്ടു കിടക്കകൾക്കൊപ്പമുള്ള ഒരു ചെറുകിടക്ക അടുത്ത മുറിയിൽ എനിക്ക് ലഭ്യമാക്കിത്തന്നു. എന്റെ ബഡ്ജറ്റ് എന്നത് അവന്റെ പ�ോക്കറ്റുമായി അടുത്തുതന്നെ കടുത്ത പ്രണയത്തിൽ ആകും എന്ന കാര്യം തൽക്കാലം ഒരു രഹസ്യം ആയി ഞാൻ സൂക്ഷിച്ചു വച്ചു. അവൻ വഴിയേ വിവരം അറിയട്ടെ... കുളിയും മറ്റു ചടങ്ങുകളും കഴിഞ്ഞ് ഞാൻ ഒരുറക്കത്തിന് തയ്യാറെടുക്കുന്നു. അൽപ്പം വലിയ ഒരു മുറിയിൽ പഴകിയ തുണികൾ വിരിച്ച പന്ത്രണ്ടു ചെറുകിടക്കകൾ. അന്തേവാസികളായവരിൽ പലരും രാവിലെ തന്നെ സ്വപ്ന ല�ോകത്തെ തെണ്ടൽ തുടങ്ങുന്നത് ക�ൊണ്ടാവാം എല്ലാം തന്നെ ഒഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. കടുത്ത ക്ഷീണം കാരണമാവും മൂട്ടകളുടെ സകുടുംബ ആക്രമണങ്ങൾ ഒന്നും അറിയാതെ ഞാൻ ഉറങ്ങി. ചന്ദ്രലേഖ എന്ന സിനിമയിലെ ‘ഹബീബി ഹബീബി’ എന്ന പാട്ടിലെ സുൽത്താൻ ആയിരുന്നു ഞാൻ സ്വപ്നത്തിൽ. സുഹൃത്ത് ഉപദേശിച്ചതനുസരിച്ചു ഞാൻ പിറ്റേദിവസം മുതൽ ദിനപത്രം ന�ോക്കാൻ തുടങ്ങി. ഗൾഫിലേക്കുള്ള ജ�ോലി ശരിയാകാൻ താമസം ഉണ്ടെങ്കിൽ ചിലവിനായി അവിടെയെന്തെങ്കിലും ജ�ോലി കിട്ടുമ�ോ എന്ന് ന�ോക്കുക എന്നതായിരുന്നു അവന്റെ ഉപദേശം. ഞാന�ൊന്നിനും കാത്തു നിൽക്കുന്നില്ല. കാലിയായ പ�ോക്കറ്റുമായി പുറത്ത് ഒരു ചായയ്ക്കുപ�ോലും ആരെയെങ്കിലും ആശ്രയിക്കണം എന്ന അവസ്ഥയുമായി നടക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് കാലങ്ങൾ കുറേ ആയി. പത്രത്തിൽ അനേകം കണക്കപ്പിള്ളമാരുടെ ഒഴിവുകൾ കണ്ടു. നമ്പറുകൾ തപ്പിയെടുത്തു പ്രസാദിന്റെ ഫ�ോണിൽ നിന്നും വിളി തുടങ്ങി. പരാജയപ്പെട്ട അനേകം വിളികൾക്കു ശേഷമുള്ള ഒരു വിളിയിൽ, ഭാഗ്യം, ഒരു വമ്പൻ സ്രാവ് ക�ൊത്തി....! ഇംഗ്ളീഷിലുള്ള കുറച്ചു സംസാരങ്ങൾക്കു ശേഷം “Can you come now?” എന്ന ത്രസിപ്പിക്കുന്ന ച�ോദ്യം അയാൾ ച�ോദിച്ചു. ‘Bharath Potteries’ എന്നാണ് കമ്പനിയുടെ പേര്. ഇപ്പോൾ തന്നെ വരാമ�ോ എന്ന് ച�ോദ്യം. പഠിക്കുന്ന കാലത്ത്, സുന്ദരിയായ ഹിന്ദി ടീച്ചറുടെ അന്നനടകൾ കൂട്ടുകാര�ൊപ്പം അനുകരിച്ച് ആസ്വദിച്ചു ചിരിച്ചു നടന്നിരുന്നതിന്റെ ഭവിഷ്യത്തുകൾ ഞാൻ അറിഞ്ഞു തുടങ്ങുകയായിരുന്നു.... ഒരു ഉപകാരം കിട്ടി.

Bharath Potteries എന്റെ ഹിന്ദിയെക്കുറിച്ചു കൂടുതല�ൊന്നും ച�ോദിച്ചില്ല. ഞാൻ പറഞ്ഞും ഇല്ല. ഇന്റർ‍വ്യൂവിനു വേണ്ട സഹായങ്ങൾ പ്രസാദ് ചെയ്തുതന്നു. എനിക്കൊരു സുന്ദരൻ ബാഗ്. കഴുത്തിൽ കെട്ടാൻ ടൈ. വെളുത്ത ഷർട്ട്. തുടങ്ങിയവ അവന്റെ വക. വഴി പറഞ്ഞു തന്നു. കയറേണ്ട ട്രെയിനും ഇറങ്ങേണ്ട സ്റ്റോപ്പും പറഞ്ഞു തന്നു. ഞാൻ അണിഞ്ഞൊരുങ്ങി യാത്രയായി. “പ�ോയിട്ട് വാ.... ബെസ്റ്റ് ഓഫ് ലക്ക് ” അവൻ എന്നെ 92

യാത്രയാക്കി. ഇനിയാണ് സുഹൃത്തുക്കളെ എന്റെ ജീവിതത്തെയാകെ മാറ്റിമറിച്ച ആ സംഭവം നടക്കുന്നത്...! പറഞ്ഞപ്രകാരം ഞാൻ ചെമ്പൂർ എന്ന സ്റ്റേഷനിൽ വണ്ടിയിറങ്ങുന്നു. സ്റ്റേഷന് പുറത്തിറങ്ങി... ഇനി എനിക്ക് വഴിയറിയില്ല. ഞാൻ കുറച്ചു നേരം അവിടെയ�ൊക്കെ കറങ്ങി നടന്നു. പിന്നെ മുന്നോട്ടു നടന്നു റ�ോഡിലേക്കിറങ്ങി. നിരന്നുകിടക്കുന്ന മഞ്ഞയും കറുപ്പും നിറമുള്ള ടാക്സിക്കാറുകൾ. വൃത്തികെട്ട പരിസരം. ഞാൻ കഥകളിൽ വായിക്കുകയും കേട്ടറിയുകയും ചെയ്ത സ്വപ്നനഗരമല്ല അത്. മറ്റൊരു വ്യത്യസ്ത ല�ോകം. ബ�ോർഡുകൾ പ�ോലും ഹിന്ദിയില�ോ മറാഠിയില�ോ ആണ്. മനസ്സിൽ അൽപ്പം പെടപെടപ്പും ഉണ്ട്. കാരണം, ആളുകൾ എന്നെ തുറിച്ചു ന�ോക്കുന്നു എന്നൊരു ത�ോന്നൽ. വഴിയറിയാതെ, അഡ്രസ്സു പേറിയ ഒരു കഷണം കടലാസും പിടിച്ചുക�ൊണ്ട് കുറച്ചു നേരമായി ഞാൻ അവിടെ വലംചുറ്റുന്നു. തന്നെയുമല്ല വെളുത്ത ഷർട്ടും കറുത്ത ടൈയും സുന്ദരൻ ബാഗും ആളുകളെ ‘ഹഠാദാകർഷിച്ചിരിക്കുന്നു’ എന്നൊരു ത�ോന്നൽ....!

വെയിലേറ്റുവാടിയ ചേമ്പിൻ തണ്ടു പ�ോലെ തളർന്നു കുഴഞ്ഞു പ�ോയ എന്റെ ശരീരം അവർ രണ്ടുപേരും ചേർന്ന് വണ്ടിയുടെ പിൻസീറ്റിലേക്ക് വലിച്ചു കയറ്റി. എന്റെ ബാഗും അവർ എന്നോട�ൊപ്പം പിൻസീറ്റിൽ വലിച്ചെറിഞ്ഞു...! ബ�ോംബെ എന്ന മഹാസാഗരത്തിനു മുന്നിൽ വിറങ്ങലിച്ചു നിൽക്കുന്ന ഒരു ചെറുതരി ഞാൻ. ഞാൻ വായിച്ച പുസ്തകങ്ങളിലെ മറ്റൊരു ബ�ോംബേയെ കുറിച്ച് എനിക്കപ്പോൾ ഓർമ്മ വന്നു. സ്വപ്നല�ോകമായ ബ�ോംബെയുടെ സമാന്തരമായി സഞ്ചരിക്കുന്ന മറ്റൊരു ഭീകര ല�ോകത്തെക്കുറിച്ച്..... വേശ്യകളുടെയും, കൂട്ടിക്കൊടുപ്പുകാരുടെയും, കള്ളവാറ്റുകാരുടെയും, അധ�ോല�ോക രാജാക്കന്മാരായ ദാവൂദ് ഇബ്രാഹിമിന്റെയും, ച�ോട്ടാ രാജന്റെയും നാട്. തിരക്കേറിയ തെരുവിൽ ഇടയ്ക്കിടെ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്ന അജ്ഞാത ശവങ്ങളുടെ നാട്....! അന്നു രാവിലെ വായിച്ച പത്രത്തിൽ, ജൂഹു ബീച്ചിൽ അന്ന് രാവിലെ കരയ്ക്കടിഞ്ഞ ഒരു സ്ത്രീയുടെ ചലനമറ്റ ശരീരത്തിന്റെ ചിത്രം പെട്ടെന്ന് മനസ്സിൽ വന്നു. വളരെ പെട്ടെന്ന്‌ചെമ്പൂർ, ന�ോവലുകളിലെ മറ്റൊരു സമാന്തര ല�ോകമായി മാറുന്നു. ചെമ്പൂർ അധ�ോല�ോക ലക്ഷണങ്ങൾ കാണിക്കാൻ തുടങ്ങുന്നു. സംശയക്കണ്ണുകളുള്ള റിക്ഷക്കാർ, തുറിച്ചു ന�ോക്കുന്ന ടാക്സി വാലകൾ.... ദുഷ്ട്ടലാക്കുള്ള വഴിയാത്രക്കാർ...... ഹിന്ദിക്ലാസുകളിൽ ഞാൻ കൂട്ടുകാരുമായി കൂടി അനുകരിച്ചു കാണിച്ച സുന്ദരിയായ ടീച്ചറുടെ അന്നനടത്തങ്ങൾ ഒരു ഇടിത്തീശാപം ആയി ഞാനിപ്പോൾ എറ്റുവാങ്ങുകയാണ�ോ? ദൈവമേ ഞാനെന്തു ചെയ്യും.....? ഇതിനകം ഒന്നുരണ്ടു പേര�ോട് വഴിച�ോദിക്കാൻ ഞാൻ നടത്തിയ ശ്രമങ്ങൾ പാളിയിരുന്നു... ഇംഗ്ലീഷിൽ എഴുതിയ അഡ്രസ്സ് പ�ോലും അവർക്കു വായിക്കാൻ അറിയില്ല.

ഇനിയെന്തു ചെയ്യും.....? അവിടവിടെയായി കിടക്കുന്ന മഞ്ഞയും കറുപ്പും നിറമുള്ള ടാക്സിക്കാറുകളിൽ നിന്നും ഡ്രൈവർമാർ എന്നെക്കണ്ട് പുറത്തിറങ്ങുന്നു. ഞാൻ അവരെയ�ൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ല. കാരണം, ബ�ോംബയിൽ നിന്നും തിരികെ നാട്ടിലേക്ക് കള്ളവണ്ടി കയറാനുള്ള പണം മാത്രമേ കയ്യിലുള്ളു....! തന്നെയുമല്ല ടാക്‌സികൾ അധ�ോല�ോകത്തിന്റെ സഹായികൾ ആണെന്ന് ഞാൻ വായിച്ചിട്ടും ഉണ്ട്. അവരിൽ ഭീകരന്റെ ലക്ഷണമുള്ള ഒരു വലിയ മനുഷ്യൻ എന്റെയടുക്കൽ വന്ന് അഡ്രസ് വാങ്ങി ന�ോക്കി എന്തൊക്കയ�ോ ച�ോദിച്ചു.ഞാൻ തട്ടി മൂളി എന്തോ പറഞ്ഞു. “ന�ോ മണി. പൈസ നഹി” എന്നൊക്കെ ശക്തിയായി പറഞ്ഞു. അവരത�ൊന്നും ഗൗനിക്കുന്നില്ല. ഒന്നും പിടികിട്ടിയ മട്ടില്ല. അയാൾ അതുമായി സുഹൃത്തായ മറ്റൊരു ടാക്സിക്കാരന്റെ അടുക്കലേക്ക് നടക്കുന്നു. അയാൾ അയാളുടെ കൂട്ടുകാരന�ോട് എന്തോ രഹസ്യമായി പറയുന്നു...! ഈ മഹാനഗരത്തിൽ എത്തുന്ന നിഷ്ക്കളങ്കരും നിസ്സഹായരുമായ പുതുമുഖങ്ങളെ തട്ടിയെടുത്തു അധ�ോല�ോകത്തിലേക്കെത്തിക്കുന്ന എത്രയ�ോ കഥകൾ ഞാൻ വായിച്ചിരിക്കുന്നു. ബഷീറിന്റെ കഥകളിലെ ആൺ വേശ്യകളുടെ കഥകള�ോർത്തു എന്റെ കരൾ പിടഞ്ഞു....! ആ മേൽവിലാസം എഴുതിയ കടലാസു തിരികെ വാങ്ങാനുള്ള ധൈര്യം വന്നില്ല. അവരെന്തോ ഒരുക്കൂട്ടുകയാണ്. സ്വരം താഴ്ത്തി അവർ തമ്മിൽ സംസാരിക്കുന്നു. എന്നെ ന�ോക്കുന്നു.

എനിക്കിപ്പോൾ എന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പ് കേൾക്കാം. വല്ലാതെ വിയർക്കാൻ തുടങ്ങുന്നു. ഞാൻ തിരിഞ്ഞു ന�ോക്കാതെ മുന്നോട്ടു നടന്നു. അവർ എന്നെ സ്വരമുയർത്തി വിളിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ നടത്തത്തിനു വേഗം കൂട്ടി...... അഡ്രസ് എഴുതിയ പേപ്പർ അവരുടെ കയ്യിലാണ്. ഇനി ജ�ോലിയ�ൊന്നും വേണ്ട. ജീവനാണ് മുഖ്യം. ഞാൻ തിരിഞ്ഞു ന�ോക്കാതെ നടക്കുകയാണ്. പക്ഷെ അനിവാര്യമായ വിധിയെ തടുക്കാൻ ആർക്കും കഴിയില്ലല്ലോ.....! ആ ടാക്സി ഡ്രൈവർ തടിമാടൻ ഓടിവന്ന് എന്റെ കൈക്കു ബലമായി കടന്നുപിടിച്ചു. എന്തൊക്കെയ�ോ എനിക്കറിയാത്ത ഭാഷയിൽ ഉച്ചത്തിൽ പറഞ്ഞു. എന്റെ സർവ്വ നാഡിയും തളർന്നു പ�ോയി. ആദ്യമായി പുരുഷന്റെ അനുരാഗ സ്പർശം ഏറ്റ പെണ്ണുടൽ പ�ോലെ കുഴഞ്ഞുപ�ോയി എന്റെ ശരീരം. കാലുകൾക്ക് ഭാരം ഏറി. അയാൾ എന്നെ ബലമായി വലിച്ചുക�ൊണ്ട് അയാളുടെ ടാക്‌സിക്കടുത്തേക്കു നീങ്ങി. ഞാൻ ബലംപിടിച്ചു നിന്നു. എന്റെ കുറച്ചുനേരമായുള്ള ബലം പിടിത്തം കണ്ടിട്ടാവണം ആ തടിമാടന്റെ മറ്റൊരു തടിമാടൻ സിഖുകാരൻ സുഹൃത്ത് അവന്റെ ടാക്സിയുമായി എന്റെ അടുത്ത് വന്നു. കയറാൻ മുഖം ക�ൊണ്ട് ആംഗ്യം കാണിച്ചു. ഞാൻ കുതറിയ�ോടാൻ ശ്രമിച്ചു. കഴിഞ്ഞില്ല. അയാളെന്റെ കൈത്തണ്ടയിൽ മുറുകെ പിടിച്ചിരിക്കുന്നു. ഞാൻ ആലില പ�ോലെ വിറയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി.

93

ചത്ത മീനിന്റെ കണ്ണുകൾ ആവാഹിക്കുന്ന ജനത്തിന് അത�ൊരു കാഴ്ചയായിരുന്നില്ല. ഇത�ൊരു പതിവ് സംഭവം ആയിരിക്കണം അവർക്ക്. ശവം തീനികൾ...! അപ്പോഴാണത് സംഭവിച്ചത്...! വെയിലേറ്റുവാടിയ ചേമ്പിൻ തണ്ടു പ�ോലെ തളർന്നു കുഴഞ്ഞു പ�ോയ എന്റെ ശരീരം അവർ രണ്ടുപേരും ചേർന്ന് വണ്ടിയുടെ പിൻസീറ്റിലേക്ക് വലിച്ചു കയറ്റി. എന്റെ ബാഗും അവർ എന്നോട�ൊപ്പം പിൻസീറ്റിൽ വലിച്ചെറിഞ്ഞു...! എന്നിട്ട്, ആ തടിമാടൻ എന്നോട�ൊപ്പം പിൻസീറ്റിലേക്ക് കയറി. ഞാൻ ചാടിയിറങ്ങി ഓടാതിരിക്കാൻ എന്റെ ത�ോളത്ത് അയ്യാളുടെ ഇരുമ്പുകൈകൾ ബലമായി പിടിച്ചിരിക്കുന്നു.... സിഖുകാരൻ ആണ് വണ്ടിയ�ോടിക്കുന്നത്. എന്നിട്ട്....

സൂര്യൻ ഭാഗീകമായി കമാനത്തിന്റെ കാഴ്ച മറച്ചിരുന്നെങ്കിലും ആ വലിയ കമാനത്തിലെ ബ�ോർഡിൽ എഴുതിയിരുന്നത് ഓര�ോ അക്ഷരങ്ങൾ ആയി ഞാൻ വായിച്ചു, B... H..... A..... R.... A.... T... H..... P.... O... T.... T... E...

R... I... E..... S..... നരകത്തിലേക്കുള്ള വഴിലൂടെ പ�ൊടിയും പറത്തിക്കൊണ്ട് ആ ടാക്സിക്കാർ അതിവേഗത്തിൽ പറന്നു നീങ്ങി...! എന്റെ ത�ൊണ്ടയിലെ ടൈ വലിഞ്ഞു മുറുകാൻ തുടങ്ങുന്നു എന്ന് ത�ോന്നി. ഞാൻ ദൈവത്തേയും പേരറിയാവുന്ന സകല പുണ്യവാളന്മാരെയും വിളിച്ച് ഉള്ളുരുകി പ്രാർത്ഥിച്ചു. “ബച്ചാവ�ോ” എന്ന വാക്ക് അന്നെനിക്ക് അറിയാമായിരുന്നില്ല. അറിഞ്ഞിട്ടും ഫലമില്ല. വാക്കുകൾ ത�ൊണ്ടയിൽ കുരുങ്ങിക്കിടക്കയാണല്ലോ....! അപ്പോൾ... അപ്പോൾ.... എന്റെ വാച്ചിൽ, ഞാൻ ബ�ോബെ മഹാനഗരത്തിലേക്ക് എന്നെ വരവേറ്റ ബലിഷ്ഠങ്ങൾ ആയ ലിംഗങ്ങളുടെ കണി കണ്ടുകഴിഞ്ഞിട്ടുള്ള മുപ്പതാം മണിക്കൂറിന്റെ അവസാനത്തിന്റെ ആരംഭം തുടങ്ങിയിരുന്നു. എന്റെ തളർന്ന ശരീരവും വഹിച്ചു ക�ൊണ്ട് ആ ടാക്സിക്കാർ അതിവേഗത്തിൽ ഒരു വളവു തിരിഞ്ഞ് ഏതാണ്ട് ഒരു കില�ോ മീററർ മാത്രം പിന്നിട്ടു ആള�ൊഴിഞ്ഞ ഒരു വലിയ ഗ�ോഡൗണിന് മുന്നിൽ പാഞ്ഞു വന്നുനിന്നു. പിന്നെ സംഭവിച്ചതെല്ലാം പെട്ടെന്നായിരുന്നു. എന്നെയവർ വലിച്ചു പുറത്തിറക്കി എന്റെ ബാഗും എടുത്തു

94

കയ്യിൽ തന്നു. ഞാൻ നിലത്തു കാലുകൾ ഉറപ്പിച്ചതും ആ കാർ തിരിച്ചു പറന്നു... പാഞ്ഞു പ�ോയി. എന്താണ് സംഭവിക്കുന്നത്??????? എന്നെയവർ തള്ളിയിറക്കിയിട്ടു പ�ോയി. ഇനി ആരുടെ ഊഴമാണ്? ഞാൻ ചുറ്റും ന�ോക്കി. ആള�ൊഴിഞ്ഞ ഒരു വലിയ ഗ�ോഡൗൺ. ഞാൻ അതിനു മുന്നിലെ ഒരു വലിയ കമാനത്തിനു മുന്നിൽ ആണ് നിൽക്കുന്നത്. ആരെയും കാണുന്നില്ല. ഓടാൻ എനി ക്കാവുമായിരുന്നില്ല. എന്റെ സർവനാഡിയും തളർന്നിരുന്നു. ഞാനങ്ങനെ കുറച്ചു നേരം നിന്നു. എന്നെ കടന്നു പിടിക്കാൻ വരുന്ന അധ�ോല�ോകനായകരെയും പ്രതീക്ഷിച്ച്...! ഇനിയെന്താണ് ?. ആരെയും കാണുന്നില്ല. സൂര്യൻ ഉച്ചിയിൽ. കനത്ത ചൂട്....! തല ചുറ്റുന്നതു പ�ോലെ. എന്റെ മുപ്പതാം മണിക്കൂറിന്റെ അവസാനം കുറിക്കുന്ന സെക്കന്റ് സൂചികൾ വാച്ചിൽ നിരങ്ങി നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ഞാൻ മുകളിലെ കമാനത്തിലേക്കു തലയുയർത്തി സൂക്ഷിച്ചു ന�ോക്കി. സൂര്യൻ ഭാഗീകമായി കമാനത്തിന്റെ കാഴ്ച മറച്ചിരുന്നെങ്കിലും ആ വലിയ കമാനത്തിലെ ബ�ോർഡിൽ എഴുതിയിരുന്നത് ഓര�ോ അക്ഷരങ്ങൾ ആയി ഞാൻ വായിച്ചു, B....H..... A..... R.... A.... T... H..... P.... O... T.... T... E...

R... I... E..... S..... സ്ഥലകാല ബ�ോധം ഞാൻ പെട്ടെന്ന് വീണ്ടെടുത്തു......!

Bharath Potteries.....! ങ്ഹേ. ഇതല്ലേ ഇന്റർവ്യൂവിനു വരാൻ വേണ്ടി ഞാൻ സ്റ്റേഷനിൽ ഇറങ്ങി മുഴുവൻ തപ്പി നടന്ന കമ്പനി! എന്നിട്ട്...? ********************************************* ************************************* എനിക്കാ ജ�ോലി കിട്ടി. കഥകളിലും പത്രവാർത്തകളിലും ഞാൻ കുടുങ്ങിപ്പോയിയതാണ്. എനിക്കായി കാത്തിരുന്ന യാഥാർഥ്യം മാറ്റൊന്നായിരുന്നു..! എനിക്കു വേണ്ടി ദൈവമയച്ച മാലാഖസൈന്യങ്ങളുടെ കൂട്ടം ആയിരുന്നു ആ ടാക്സിവാലകൾ...! ഞാനവരെ പിന്നീട് ഒരിക്കലും കണ്ടില്ല.

“See, I am sending an army of angels ahead of you to guard you along the way and to bring you to the place I have prepared.”

കവിത ചിത്ര അനൂപ് (പെർത്ത്)

ആഴി തൻ ആഴത്തിൽ ആര�ോരുമറിയാതെ സ്നേഹത്തിൻ ശംഖ�ൊലി നാദം മീട്ടി കതിർതൂവും മുത്തോ പവിഴമ�ോ നീ എന്നന്തരംഗത്തിൻ തേജസ്വിനീ

ചൂടേറ്റു ചിറകു വിരിച്ചു പറന്നു പ�ോയി മേഘങ്ങൾക്കപ്പുറം മാനസതീരത്തെ മാലാഖയായ് നീ മറഞ്ഞകന്നു ആകാശ നീലിമയ്ക്കപ്പുറത്തിന്നു ഞാൻ കേൾക്കുന്നു നിന്നുടെ ക�ൊഞ്ചലുകൾ

ആത്മാവിനുള്ളിലെ വാത്സല്യത്തോണിയിൽ ആയിരം കിനാക്കൾതൻ തീരമണഞ്ഞു പൂമ്പാറ്റയ�ോട�ൊപ്പം പാറി നടന്നു നീ പിച്ചവെച്ചു നടന്നു നീളെ പുഞ്ചിരി തൂവുന്നൊരമ്പിളിമാമന്റെ ഊഞ്ഞാലിലാടുന്ന കഥകൾ ച�ൊല്ലി

എന്നിലെ താരാട്ടു ബാക്കിയായി ന�ോവുന്ന കഥകളും ബാക്കിയായി എൻ ചിറകുകൾ രണ്ടും തളർന്നുപ�ോയി കരയുന്ന കണ്ണുകൾ മാത്രം കൂട്ടിനുണ്ട് ഇനിയ�ൊരു ജന്മം ഞാൻ കാത്തിരിക്കാം പുനർജ്ജനിക്കാൻ... നിൻ അമ്മയാവാൻ...

പാതിമയക്കത്തിൽ അച്ഛന്റെ നെഞ്ചിലെ







95

പു സ്ത ക പ ര ി ച യ ം ജേക്കബ് ത�ോമസ് (സിഡ്നി)

‘ഏറ്റവും സന്തോഷവാനായ അഭയാർത്ഥി’ സ

മത്വ സുന്ദരമായ ഓസ്ട്രേലിയ എന്ന ഈ രാജ്യത്ത് കുടിയേറി, ഇവിടെ ജീവിക്കുവാൻ ഭാഗ്യം ലഭിച്ച മലയാളികളായ നമ്മളിൽ പലരും ഇവിടെ ഒരു ക�ൊച്ചു കേരളം കെട്ടിപ്പടുക്കുവാൻ വെമ്പൽ ക�ൊള്ളുന്നവരാണ്. എന്നാൽ, നമുക്ക് മെച്ചപ്പെട്ട ജീവിത സാഹചര്യങ്ങൾ നൽകി നമ്മെ പ�ോറ്റുന്ന ഈ രാജ്യത്തെക്കുറിച്ചും, ഇവിടെ നടക്കുന്ന സംഭവവികാസങ്ങളെക്കുറിച്ചും, ഇവിടത്തെ സാഹിത്യത്തെക്കുറിച്ചുമ�ൊക്കെ ബ�ോധവാന്മാരായിരിക്കുക എന്ന പ്രാഥമികമായ കടമ നാം വിസ്മരിച്ചുകൂടാ. ഈ കടമ നിർവ്വഹിക്കുവാൻ ചെറിയ ത�ോതിലെങ്കിലും നമുക്ക് പ്രച�ോദനമാകുമെന്ന പ്രതീക്ഷയ�ോടെ, പ്രസിദ്ധരായ ഓസ്ട്രേലിയൻ എഴുത്തുകാരുടെ ആനുകാലിക സാഹിത്യ കൃതികൾ ഓസ്ട്രേലിയൻ മലയാളികൾക്കു പരിചയപ്പെടുത്തുക എന്ന ഉദ്യമത്തിന്റെ ഭാഗമായ ഒരു എളിയ ശ്രമമാണ്‌ഈ ലേഖനം. ല�ോകമെമ്പാടുമുള്ള രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്ന്, ചെറിയ ബ�ോട്ടില�ോ, കപ്പലില�ോ, വിമാനത്തില�ോ, അഭയാർത്ഥികളായ�ോ കുടിയേറ്റക്കാരായ�ോ ഓസ്ട്രേലിയയിലെത്തി, ഈ രാജ്യത്ത് ഉന്നത സ്ഥാനങ്ങൾ കരസ്ഥമാക്കി വിജയഗാഥകൾ രചിച്ചവർ പലരുണ്ട്‌; ഓസ്ട്രേലിയയിലെ ആദ്യത്തെ വനിതാ പ്രധാനമന്ത്രിയായിരുന്ന ജൂലിയാ ഗില്ലാർഡ്, കത്തോലിക്കാ സഭയിലെ ബിഷപ്പ് വിൻസന്റ് ല�ോങ്, അങ്ങനെ പ�ോകുന്നു ആ പട്ടിക. എന്നാൽ ഈ കൂട്ടത്തിൽ ഏറ്റവും ചെറിയ പ്രായത്തിൽ ഓസ്ട്രേലിയക്കാർക്ക് പ്രിയങ്കരനും, ഓസ്ട്രേലിയൻ മുഖ്യധാരയിൽ അതിപ്രശസ്തനും ആയ അഭയാർത്ഥി ആരെന്ന ച�ോദ്യത്തിന്‌ഒരു ഉത്തരമേയുള്ളു; വിയറ്റ്നാമിലെ യുദ്ധ ദുരിതങ്ങളിൽ നിന്ന് രക്ഷ നേടാനായി, മനുഷ്യ ജീവികളെ മത്സ്യങ്ങളെപ്പോലെ കുത്തിനിറച്ച, പ�ൊട്ടിയ�ൊലിക്കുന്ന ഒരു ചെറിയ ബ�ോട്ടിൽ, വിശന്നു വലഞ്ഞ്, നരക യാതന അനുഭവിച്ച് ചെറുപ്പക്കാരായ മാതാപിതാക്കള�ോട�ൊപ്പം രണ്ടര വയസ്സ് മാത്രം പ്രായമുള്ളപ്പോൾ ഓസ്ട്രേലിയയിലെത്തി, ഈ രാജ്യത്തെ ഏറ്റവും പ്രസിദ്ധരായ ക�ൊമേഡിയന്മാരിൽ ഒരാളായി ജനപ്രീതി നേടിയ ആൻ ഡ�ോ ആണത്.

‘The Happiest Refugee’ എന്ന പേരിൽ ആൻ ഡ�ോ എഴുതിയ ആത്മകഥ 2011- ലെ ഓസ്ട്രേലിയൻ ബെസ്റ്റ് സെല്ലർ ആയി തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെടുകയും, അത�ോട�ൊപ്പം മറ്റു പല പുരസ്കാരങ്ങളും നേടുകയും ചെയ്തു. സാഹിത്യ തല്പരനും 96

നല്ല വായനക്കാരനുമായ എന്റെ ഇളയ മകൻ അറുപതാം പിറന്നാൾ സമ്മാനമായി എനിക്കു നൽകിയ ഈ പുസ്തകം, വിയറ്റ്നാമിലെ ഒരു കുഗ്രാമത്തിൽ ജനിച്ച ആൻ എന്ന ദരിദ്ര ബാലൻ, തികഞ്ഞ ഒരു ഓസ്ട്രേലിയക്കാരനായി പരിണാമം പ്രാപിച്ചതിന്റെ കഥ പറയുന്നു. മൂന്നു പേജുകളിലുള്ള ആമുഖം വായിക്കുമ്പോൾ തന്നെ ആത്മകഥാകാരന്റെ ലളിതവും, ആകർഷകവും, ഹൃദയസ്പർശിയുമായ ആഖ്യാന ശൈലി വായനക്കാരന്‌ ആസ്വാദ്യകരമായ അനുഭവമായി മാറും. അത�ോട�ൊപ്പം ഈ പുസ്തകം ആദ്യന്തം വായിക്കുവാനുള്ള വ്യഗ്രത അനുവാചകരിൽ ഉളവാക്കുവാനുള്ള ശേഷി ഈ മൂന്നു പേജുകളിലായി വളരെ സമർത്ഥമായി ആവിഷ്കരിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. തന്നെയും തന്റെ മാതാവിനെയും കൂടപ്പിറപ്പുകളെയും ഉപേക്ഷിച്ച്, ആര�ോടും പറയാതെ ഒരു ദിവസം ഇറങ്ങിപ്പോയ പിതാവിനെ, വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം കാണുവാനായി, തന്റെ കണ്ണീരിനാൽ നനഞ്ഞതിനാൽ തുടരെ തുടരെ വഴുതിപ്പോകുന്ന സ്റ്റിയറിംഗ് വീലിൽ മുറുകെപ്പിടിച്ച്,

സമത്വ സുന്ദരമായ ഓസ്ട്രേലിയ എന്ന ഈ രാജ്യത്ത് കുടിയേറി, ഇവിടെ ജീവിക്കുവാൻ ഭാഗ്യം ലഭിച്ച മലയാളികളായ നമ്മളിൽ പലരും ഇവിടെ ഒരു ക�ൊച്ചു കേരളം കെട്ടിപ്പടുക്കുവാൻ വെമ്പൽ ക�ൊള്ളുന്നവരാണ്. എന്നാൽ, നമുക്ക് മെച്ചപ്പെട്ട ജീവിത സാഹചര്യങ്ങൾ നൽകി, നമ്മെ പ�ോറ്റുന്ന ഈ രാജ്യത്തെക്കുറിച്ചും, ഇവിടെ നടക്കുന്ന സംഭവവികാസങ്ങളെക്കുറിച്ചും, ഇവിടത്തെ സാഹിത്യത്തെക്കുറിച്ചുമ�ൊക്കെ ബ�ോധവാന്മാരായിരിക്കുക എന്ന പ്രാഥമികമായ കടമ നാം വിസ്മരിച്ചുകൂടാ. ഈ കടമ നിർവ്വഹിക്കുവാൻ ചെറിയ ത�ോതിലെങ്കിലും നമുക്ക് പ്രച�ോദനമാകുമെന്ന പ്രതീക്ഷയ�ോടെ, പ്രസിദ്ധരായ ഓസ്ട്രേലിയൻ എഴുത്തുകാരുടെ ആനുകാലിക സാഹിത്യ കൃതികൾ ഓസ്ട്രേലിയൻ മലയാളികൾക്കു പരിചയപ്പെടുത്തുക എന്ന ഉദ്യമത്തിന്റെ ഭാഗമായ ഒരു എളിയ ശ്രമമാണ്‌ഈ ലേഖനം.

ഹൈവേയിലൂടെ അമിത വേഗത്തിൽ കാറ�ോടിച്ചു പ�ോകുന്ന ഇരുപത്തിനാലുകാരനായ ആനിന്റെ ചിത്രം, ഏതു കഠിന ഹൃദയനായ വായനക്കാരന്റെയും കണ്ണുകളെ ഈറനണിയിക്കാൻ ശേഷിയുള്ളതാണ്. ("I'm flying down the Hume Highway at 130 kilometres an hour. I've lost control a few times, but the brrrrrrrrr of those white guide things on the side of the road keep me on track.

A steering wheel wet from tears is very slippery object.

I am sobbing uncontrollably"). ഒരു ആത്മകഥാ കഥനത്തിൽ പ്രതീക്ഷിക്കാവുന്ന വിരസത ഒട്ടും തന്നെ ഉളവാക്കാത്ത ലളിതവും സരസവുമായ ആഖ്യാന ശൈലി, ഈ ആത്മകഥയെ ഒരു ന�ോവൽ പ�ോലെ വായിച്ചു പ�ോകാനുള്ള സാദ്ധ്യത വായനക്കാരന് പ്രദാനം ചെയ്യുന്നു. ഈ കാരണത്താൽ തന്നെ ഈ പുസ്തകം ഒറ്റയടിക്ക് വായിച്ചു തീർക്കാനുള്ള പ്രച�ോദനവും വായനക്കാരന് ലഭിക്കുന്നു. എത്ര

‘The Happiest Refugee’ എന്ന പേരിൽ ആൻ ഡ�ോ എഴുതിയ ആത്മകഥ 2011- ലെ ഓസ്ട്രേലിയൻ ബെസ്റ്റ് സെല്ലർ ആയി തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെടുകയും, അത�ോട�ൊപ്പം മറ്റു പല പുരസ്കാരങ്ങളും നേടുകയും ചെയ്തു. ദുഷ്കരമയ ജീവിത സാഹചര്യങ്ങളായാലും, കഠിനാദ്ധ്വാനവും ശുഭപ്രതീക്ഷയും ആത്മാർത്ഥതയും ഉണ്ടെങ്കിൽ ജീവിതവിജയം നേടാൻ ആർക്കും സാധിക്കുമെന്ന മഹത്തായ പാഠമാണ്‌ആനിന്റെ ആത്മകഥ പ്രദാനം ചെയ്യുന്നത്. ആത്മകഥകൾ സാധാരണ എഴുതപ്പെടുന്നത് വ്യക്തികളുട്രെ വിശ്രമ കാലത്തോ, ജീവിത സായാഹ്നത്തില�ോ ആയിരിക്കും. എന്നാൽ ആത്മകഥാകാരന്റെ വളരെ

ചെറുപ്പകാലത്തു തന്നെ എഴുതപ്പെട്ടതെന്ന മൗലികത ഈ പുസ്തത്തിന്‌അവകാശപ്പെടാവുന്നതാണ്. മഹാന്മാരായ അമേരിക്കൻ പ്രസിഡന്റുമാരിൽ ഉന്നത സ്ഥാനീയനായ ഒബാമയുടെ ആത്മകഥയായ Dreams from my Father കുറച്ചുകാലം മുൻപ് വായിച്ചത് ഓർമ്മ വരുന്നു. ‘വൈറ്റ് ഹൗസിലെ’ ആദ്യത്തെ ‘ബ്ലായ്ക്ക് ’ അന്തേവാസിയായ ഒബാമയുടെ ആത്മകഥയും, വിയറ്റ്നാമിൽ നിന്ന് അഭയാർത്ഥിയായി വന്ന് ഓസ്ട്രേലിയക്കാർക്ക് പ്രിയങ്കരനായി മാറിയ ആൻ ഡ�ോയുടെ ആത്മകഥയും തമ്മിൽ വളരെയേറെ സാദൃശ്യമുള്ളതായി എനിക്കു ത�ോന്നുന്നു. വൈകാരികത തുളുമ്പി നിൽക്കുന്ന വശ്യമായ ആഖ്യാന ശൈലി, കഥ പറച്ചിലിന്റെ സത്യസന്ഥത, ഭാഷയുടെ ലാളിത്യം ഇവയിലെല്ലാം രണ്ട്‌ആത്മകഥകളും സമാനതയും തുല്യ നിലവാരവും പുലർത്തുന്നുണ്ട്. വിയറ്റ്‌നാമിലെ ദുസ്സഹവും, ആശങ്കാനിർഭരവുമായ ജീവിത സാഹചര്യങ്ങളിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ, കുടുംബാംഗങ്ങളും ബന്ധുക്കളുമായ നാൽപ്പതു പേരുമായി, മുൻ പരിചയമ�ൊന്നുമില്ലാത്ത കപ്പിത്താനായ പിതാവിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ, ഒരു ചെറിയ മത്സ്യബന്ധന ബ�ോട്ടിൽ ആരംഭിച്ച, യാതനകൾ നിറഞ്ഞ യാത്രയുടെ ഇടയിൽ മൂന്നു പ്രാവശ്യം കടൽക്കൊള്ളക്കാരുടെ ആക്രമണ ത്തിനിരയാകുന്നതും, ആഴക്കടലിൽ ലക്ഷ്യമില്ലാതെ ഉഴലുന്ന ആ ബ�ോട്ടിനെ അഞ്ചാം ദിവസം ഒരു ജർമ്മൻ കപ്പൽ രക്ഷപ്പെടുത്തി മലേഷ്യയിലെ ഒരു അഭ്യാർത്ഥിക്യാമ്പിൽ എത്തിക്കുന്നതും, തുടർന്ന്, ഓസ്ട്രേലിയൻ അഭയാർത്ഥിയായി സിഡ്‌നിയിൽ എത്തപ്പെടുന്നതുമാണ് പുസ്തകത്തിന്റെ ആദ്യഭാഗത്തു പ്രതിപാദിക്കുന്നത്. ഭാഷ പ�ോലും വശമില്ലാതെ അപരിചിതമായ ഒരു രാജ്യത്ത് ജീവിതം കെട്ടിപ്പടുക്കുന്നതിന്റെ ഭാഗമായുണ്ടാകുന്ന വെല്ലുവിളികളെ, 97

വൈകാരികത തുളുമ്പി നിൽക്കുന്ന വശ്യമായ ആഖ്യാന ശൈലി, കഥ പറച്ചിലിന്റെ സത്യസന്ഥത, ഭാഷയുടെ ലാളിത്യം ഇവയിലെല്ലാം രണ്ട്‌ആത്മകഥകളും സമാനതയും തുല്യ നിലവാരവും പുലർത്തുന്നുണ്ട്. കഠിനാധ്വാനവും, നിശ്ചയദാർഢ്യവും, ആത്മാർത്ഥതയും ക�ൊണ്ട് ആനിന്റെ കുടുംബം നേരിടുന്നതും അതിൽ വിജയം കണ്ടെത്തുന്നതും, തുടർന്ന് വിവരിക്കപ്പെടുന്നു. സ്കൂളിൽ പഠിക്കുന്ന കാലത്ത് ഒരു ക�ൊമേഡിയന്റെയ�ോ, നടന്റെയ�ോ ലക്ഷണങ്ങള�ൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല ആനിന്: പഠനത്തില്‍ മിടുക്കനായ കുട്ടി ആയിരുന്നു എന്നു മാത്രം. ഡ്രാമാ പഠനത്തിൽ തിരസ്കരിക്കപ്പെട്ട കുട്ടികളെ ഡ്രാമ പഠിപ്പിച്ച മിസ്സിസ് ബ�ോണി എന്ന അദ്ധ്യാപികയാണ് ആനിലെ കലാകാരനെ കണ്ടത്തി പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചത്. അറിയപ്പെടുന്ന ഒരു ക�ൊമേഡിയനാകാൻ തന്നെ പ്രാപ്തനാക്കിയ ആ അദ്ധ്യാപികയെ, ഇരുപത് വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം ഒരു റ്റെലിവിഷൻ പരിപാടിയിൽ വച്ച്, ആൻ ആദരിക്കുകയുണ്ടായി. തികഞ്ഞ കത്തോലിക്കാ വിശ്വാസിയായ അമ്മയുടെയും, കഠിനാദ്ധ്വാനിയും, സാഹസികനുമായ അച്ഛന്റെയും ശിക്ഷണത്തിൽ സ്കൂൾ വിദ്യാഭ്യാസം പൂർത്തിയാക്കിയ ആൻ, തുടർന്ന്, നിയമ ബിരുദം നേടുകയും, ഒരു വലിയ സ്ഥാപനത്തിൽ ലഭിച്ച കൺസൽറ്റന്റ് ജ�ോലി വേണ്ടെന്നു വച്ച്, ഒരു സ്റ്റാൻഡ് അപ്പ് ക�ൊമേഡിയനായി എന്റർറ്റയ്ൻമെന്റ് മേഖലയിൽ എത്തിപ്പെടുകയും, തുടർന്ന് നടനായും, റ്റെലിവിഷൻ താരമായും, എഴുത്തുകാരനായും ചിത്രകാരനായും ഒക്കെ തന്റെ ബഹുമുഖ പ്രതിഭ തെളിയിച്ച്, ഈ രാജ്യത്ത് ഏറ്റവും പ്രശസ്തരിൽ ഒരാളായി മാറുകയും ചെയ്ത വിജയഗാഥയാണ് തുടർന്ന് നാം വായിക്കുന്നത്. ബിസിനസ്സിൽ ഉണ്ടായ തകർച്ചയെത്തുടർന്ന് ആനിന്റെ അച്ഛൻ തികഞ്ഞ മദ്യപാനിയായി മാറി. തനിക്ക് പതിനഞ്ചു വയസ്സു മാത്രം പ്രായമുള്ളപ്പോൾ, തന്നെയും, അമ്മയെയും, പറക്ക പറ്റാത്ത സഹ�ോദരീ സഹ�ോദരന്മാരെയും ഉപേക്ഷിച്ച് അപ്രത്യക്ഷനായപ്പോൾ, അച്ചന�ോടു ത�ോന്നിയ എന്തെന്നില്ലാത്ത വെറുപ്പും വൈരാഗ്യവും, പ്രതികാര വാഞ്ചയും ആനിനെ നിരന്തരം വേട്ടയാടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. എന്നാൽ, വിയറ്റ്‌നാമിലെ ദുരിതങ്ങളിൽ നിന്ന് തന്നെയും കുടുംബത്തെയും രക്ഷപ്പെടുത്തിയ തന്റെ പിതാവിന്റെ സാഹസികതയെയും, നിശ്ചായദാർഢ്യത്തെയും ആതമധൈര്യത്തെയും കുറിച്ചുള്ള തിരിച്ചറിയൽ, മനുഷ്യസ്നേഹിയും ഹൃദയാലുവുമായ ആനിലെ വെറുപ്പും വിദ്വേഷവുമ�ൊക്കെ അലിയിച്ചുകളഞ്ഞു. മകനിലുണ്ടായ ഈ മനം മാറ്റം അച്ഛനെ കാണുവാനും ബന്ധപ്പെടുവാനും, അദ്ദേഹത്തിനു പ്രച�ോദനമാകുന്നതായി നാം കാണുന്നു. സമ്മിശ്ര വികാരങ്ങള�ോടെ വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം അച്ഛനെ കാണുന്ന മകൻ, തന്നെ ഈ രാജ്യത്ത് എത്തിക്കുകയും, ആദ്യകാലങ്ങളിൽ തികഞ്ഞ സ്നേഹത്തോടെയും കരുതല�ോടെയും സംരക്ഷിക്കുകയും ചെയ്ത അദ്ദേഹത്തോട് രമ്യതപ്പെട്ടു. തുടർന്നങ്ങോട്ട് കഴിയുമ്പോഴ�ൊക്കെ മെൽബണിലെത്തി അച്ഛനെ സന്ദർശിക്കുകയും, ഊഷ്മളമായ 98

പിതൃ-പുത്ര ബന്ധം തുടർന്നുക�ൊണ്ടു പ�ോകുകയും ചെയ്യുന്നു. പക്ഷേ, തന്നെയും കുഞ്ഞുങ്ങളെയും ഉപേക്ഷിച്ച് ഇറങ്ങിപ്പോകുകയും, ചെറുപ്പക്കാരിയായ മറ്റൊരു സ്ത്രീയെ വിവാഹം കഴിക്കുകയും ചെയ്ത ഭർത്താവിന�ോട് ആനിന്റെ അമ്മ ഒരിക്കലും രമ്യതപ്പെട്ടില്ല എന്ന് ആൻ പറയുന്നു. വളരെ ദുരിതപൂർണ്ണവും, അപകടകരവും, ഉദ്വേഗ ജനകവുമായ ഒരു ബ�ോട്ടുയാത്രയുടെ വിവരണത്തോടെ ആരംഭിക്കുന്ന ഈ ആത്മകഥ, വളരെ ആനന്ദകരവും, ആസ്വാദ്യകരവുമായ മറ്റൊരു ബ�ോട്ടുയാത്രയുടെ വിവരണത്തോടെയാണ് അവസാനിക്കുന്നത്; ആൻ തന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ഭാര്യയും, സ്നേഹ ഭാജനങ്ങളായ നാലു മക്കളും, വാത്സല്യ നിധിയായ അമ്മയും ഒക്കെയായി ആധുനിക സജ്ജീകരണങ്ങള�ോടു കൂടിയ ഒരു ബ�ോട്ടിൽ നടത്തുന്ന ഉല്ലാസ യാത്ര. അച്ഛന്റെ കൈമുതലായ ആത്മവിശ്വാസവും സാഹസികതയും, അമ്മയുടെ സഹനശക്തിയും, ദൈവ സ്നേഹവും ഒത്തുചേർന്നതിനാൽ ആൻ എന്ന വിയറ്റ്നാം കാരനായ ദാരിദ്ര ബാലന് ‘ഭാഗ്യമുള്ള രാജ്യം’ എന്നറിയപ്പെടുന്ന ഓസ്ട്രേലിയയിൽ വരുവാനും ജീവിത വിജയം നേടുവാനും സാധിച്ചു. ഏത�ൊരു വായനക്കാരന്റെയും ഹൃദയത്തെ ഗാഢമായി സ്പർശിക്കാൻ കഴിവുള്ള ധാരാളം മുഹൂർത്തങ്ങൾ ഈ പുസ്തകത്തിൽ എമ്പാടുമുണ്ട്. വിയറ്റ്‌നാമിലെ പട്ടിണിയിൽ നിന്നും ദാരിദ്ര്യത്തിൽ നിന്നും ഓസ്ട്രേലിയയിലെ ജനങ്ങൾക്ക് ഏറെ പ്രിയങ്കരനായ ഹാസ്യകാരനിലേക്കുള്ള ഒരു ക�ൊച്ചു കുട്ടിയുടെ അനന്യസാധാരണമായ ജീവിതയാത്രയുടെ കരളലിയിപ്പിക്കുന്ന കഥയാണ് ഈ പുസ്തകം.

അച്ഛന്റെ കൈമുതലായ ആത്മവിശ്വാസവും സാഹസികതയും, അമ്മയുടെ സഹനശക്തിയും, ദൈവ സ്നേഹവും ഒത്തുചേർന്നതിനാൽ ആൻ എന്ന വിയറ്റ്നാം കാരനായ ദാരിദ്ര ബാലന് ‘ഭാഗ്യമുള്ള രാജ്യം’ എന്നറിയപ്പെടുന്ന ഓസ്ട്രേലിയയിൽ വരുവാനും ജീവിത വിജയം നേടുവാനും സാധിച്ചു. ഏത�ൊരു വായനക്കാരന്റെയും ഹൃദയത്തെ ഗാഢമായി സ്പർശിക്കാൻ കഴിവുള്ള ധാരാളം മുഹൂർത്തങ്ങൾ ഈ പുസ്തകത്തിൽ എമ്പാടുമുണ്ട്. ഈ രാജ്യത്തു ജനിച്ചു വളർന്ന ഓസ്ട്രേലിയക്കാരെക്കാളുപരിയായി, കുടിയേറ്റക്കാരായും അഭയാർത്ഥികളായും ഇവിടെ എത്തിയ ഓര�ോ ഓസ്ട്രേലിയക്കാരനും നിർബന്ധമായും വായിച്ചിരിക്കേണ്ട പുസ്തകമാണിത്. ആൻ ഡ�ോ എന്ന യുവാവ് ഈ രാജ്യത്തെ അതിപ്രശസ്തരായ ഹാസ്യ സാമ്രാട്ടുകളിൽ ഒരാൾ മാത്രമല്ല, പ്രതിഭാധനനായ ഒരു എഴുത്തുകാരൻ കൂടിയാണെന്ന് ഈ പുസ്തകം സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ സർഗ്ഗാവിഷ്കാര വൈഭവത്തിന്റെ ഒരു തുടക്കം മാത്രമാണ് ഈ ആത്മകഥ. ഇനിയങ്ങോട്ട് എഴുത്തിന്റെ ല�ോകവും കീഴടക്കി അദ്ദേഹം മുന്നോട്ടു കുതിക്കുമെന്ന കാര്യത്തിൽ സംശയമില്ല. കുടിയേറ്റക്കാർക്കും അഭയാർത്ഥികൾക്കും മുന്നിൽ ഒരു മാതൃകാ പുരുഷന്റെ പരിവേഷമുള്ള ‘ഏറ്റവും സന്തോഷവാനായ അഭയാർഥി’ ആയ ഈ ചെറുപ്പക്കാരൻ, കഠിനാദ്ധ്വാനികളും പരിശ്രമ ശാലികളുമായ എല്ലാവർക്കും പ്രച�ോദനമായി മാറട്ടെ എന്ന് നമുക്ക് പ്രത്യാശിക്കാം.

ഓ ർ മ്മ ക്കു റ ി പ്പ് ജിതേഷ് പ�ൊയിലൂർ (മെൽബൺ)

എ

ഒരു ചെറുകുറിപ്പ്

ത്ര വലിയ പ്രളയങ്ങൾ നമ്മെ കടന്നു പ�ോയാലും മഴയെക്കുറിച്ചുള്ള ഓർമ്മകൾ എന്നും ഗൃഹാതുരത്വം നിറഞ്ഞതാണ്, പ്രത്യേകിച്ചും പ്രവാസികൾക്ക്. നിഷ്കളങ്കത നിറഞ്ഞ കുട്ടിക്കാലത്തിന്റെ മാത്രമല്ല, കനിവിന്റെയും സ്നേഹത്തിന്റെയും കഥകൾ പറയുന്ന ചില സന്ദർഭങ്ങളുടെയും പച്ചപ്പ്‌നിറഞ്ഞ ഇത്തരം ചില ഓർമ്മകളെങ്കിലും നമ്മൾ എല്ലാവരുടെയും സ്വകാര്യശേഖരത്തിൽ ഉണ്ടായിരിക്കും. സർവ്വനാശം വിതച്ച പ്രളയത്തിനിടയിലും ഒത്തിരി മനുഷ്യസ്നേഹത്തിന്റെ കണ്ണ് നനയിക്കുന്ന കാഴ്ചകൾക്ക് നമ്മൾ സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു. ഈ ചെറുകുറിപ്പിലൂടെ എന്റെ ചില മഴയ�ോർമ്മകൾ പങ്കുവെക്കുന്നു. കിഴക്ക് വാഴമലയുടെ മുകളിൽ നിന്നാണ് മഴ വരിക എന്നായിരുന്നു അച്ഛമ്മ പറയാറ്. മലയുടെ മുകളിലെ ആകാശം, പിണങ്ങിയ പെണ്ണിനെപ്പോലെ മുഖം കറുപ്പിച്ചു മുടിയഴിച്ച് ആടാൻ തുടങ്ങുന്നത് ന�ോക്കി പറയും “നല്ല മഴ വരുന്നുണ്ടല്ലോ കുട്ടിയെളേ, ഇടിയും കാറ്റുമെല്ലാം ഉണ്ടാവുമ�ോ??” പിന്നെ പുറത്തു പ�ോയവരെല്ലാം വീട്ടിനകത്തെത്തിയിട്ടുണ്ടോ എന്ന് കണക്കെടുക്കാൻ തുടങ്ങും. അല്പം കഴിഞ്ഞ് ഒരു തണുത്ത കാറ്റിന്റെ കൂടെ കടലിരമ്പം പ�ോലെ കേൾക്കാം മഴ വരുന്ന ശബ്ദം. ഉണങ്ങാനിട്ട തുണിയെടുക്കാനായി പെണ്ണുങ്ങളെല്ലാം പുറത്തേക്കോടുന്നത് കാണാം. എത്ര കണക്കു കൂട്ടിയാലും, പറന്നെത്തുന്ന മഴ അവസാനത്തെ തുണിയെ ഇത്തിരി നനയ്ക്കും. ആദ്യത്തെ പെയ്ത്ത് “ശർറേ” ന്നു പറഞ്ഞു കാറ്റോടു കൂടി ഇടവിട്ട വലിയ തുള്ളികളായി പ�ൊടിമണ്ണും തെറിപ്പിച്ച് പടിഞ്ഞാറ�ോട്ടേക്ക് ഒരു പ�ോക്കാ.... കുട്ടികളെല്ലാം മുറ്റത്തേക്ക് ചാടി പുതുമണ്ണിന്റെ ലഹരി പിടിപ്പിക്കുന്ന മണം മൂക്ക് വിടർത്തി വലിച്ചു കയറ്റും. അപ്പോൾ പ�ോയ മഴ പടിഞ്ഞാറൻ കാറ്റിന്റെ കൂടെ തിരിച്ചുവരും. “പുതുമഴയാണ്, ഓര�ോ അസുഖം വരുത്തണ്ട” എന്ന് മുതിർന്നവർ പറയുന്നതു വരെ മുറ്റത്ത് ഓടിക്കളിക്കും. മഴ നേർത്തു കഴിഞ്ഞാൽ ഞങ്ങൾ കുട്ടികൾ

സർവ്വനാശം വിതച്ച പ്രളയത്തിനിടയിലും ഒത്തിരി മനുഷ്യസ്നേഹത്തിന്റെ കണ്ണ് നനയിക്കുന്ന കാഴ്ചകൾക്ക് നമ്മൾ സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു. ഈ ചെറുകുറിപ്പിലൂടെ എന്റെ ചില മഴയ�ോർമ്മകൾ പങ്കുവെക്കുന്നു.

ത�ോണിക്കാരായി പകർന്നാടാൻ കടലാസന്വേഷിച്ചു നടക്കും. ചെറിയ നീർച്ചാലുകളിൽ എന്റെ ത�ോണി മുന്നിലെത്തണം എന്ന നേർച്ചയുമായി. അങ്ങിങ്ങുള്ള ക�ൊച്ചു ജലാശയങ്ങളിൽ മഴപ്പൊട്ടുകൾ അപ്പോഴും ചെറുവൃത്തങ്ങൾ വരച്ചും മായ്ചും കളിക്കുകയായിരിക്കും. നനഞ്ഞ മണ്ണിൽ നിന്ന് വിട്ടുപ�ോരാൻ മടിക്കുന്ന റബ്ബർ ചെരുപ്പ് പറിച്ചെടുത്തു നടക്കുമ്പോൾ വസ്ത്രങ്ങൾക്ക് പിറകിൽ ചെളിക്കുത്തുകൾ ചിത്രപ്പണി തീർക്കുന്നത് കൂട്ടുകാർ പറഞ്ഞു വേണം നമ്മളറിയാൻ. അപ്പോൾ, ഭൂമിയുമായുള്ള ബന്ധത്തിന് തടസ്സം നിൽക്കുന്ന ചെരുപ്പ് ഊരിവച്ചാവും കളി തുടരുക. മഴയിറുത്ത് കൂട്ടിയ ചക്കരമാങ്ങകളുടെ മാധുര്യം, കൂട്ടുകാരെ ചെറിയ കുറ്റിച്ചെടികളുടെ അടുത്തേക്ക് വിളിച്ച് ഇല മഴത്തുള്ളികളാൽ നനയ്ക്കുന്നത് - അങ്ങനെ, പറഞ്ഞാൽ തീരാത്ത മഴയ�ോർമ്മകൾ മനസ്സിൽ ഇടവപ്പാതിയാവുന്നുണ്ടെങ്കിലും എനിക്കേറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ടത് ഞാന�ൊരിക്കലും കാണാതെ പ�ോയ ഒരു നേർത്ത ചാറ്റൽ മഴയാണ്... ****************************** അന്ന് അമ്മയുടെ വീട്ടിൽ നിന്നും ഒന്നൊന്നര കില�ോമീറ്റർ അപ്പുറം വരെയേ കാർ വരുന്ന റ�ോഡ് ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. അവിടെ വരെ വീതിയുള്ള വയൽവരമ്പ് വഴി നടക്കണം. രണ്ടുവശത്തും ചെളി നിറഞ്ഞ വയലുകളായിരുന്നു. അമ്മ നടക്കുമ്പോൾ തീർച്ചയായും രണ്ടു പെണ്ണുങ്ങൾ തുണയായി താങ്ങിയിരിക്കണം, കാരണം, നിറഞ്ഞ വയറിനുള്ളിൽ സീമന്ത പുത്രനായ ഞാൻ തിരക്കു കൂട്ടാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. ആ ചാറ്റൽമഴയിൽ ചെളി നിറഞ്ഞ വരമ്പിൽ കൂടി നടന്നു പാതി ദൂരമെത്തിയപ്പോഴാണ് വെളിയിലേക്കിറങ്ങണമെന്ന എന്റെ പരാക്രമം കലശലായത് എന്ന് അമ്മ പറഞ്ഞു. “പിന്നെ കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന പെണ്ണുങ്ങളുടെ കൈ വിടുവിച്ച് നിന്നെയും ക�ൊണ്ട് തിരിച്ച് ഒരു ഓട്ടമായിരുന്നു, എങ്ങിനെയാണ് ഞാൻ വീട്ടിലെ വടക്കേ മുറി വരെ നിന്നെ എത്തിച്ചതെന്ന് എനിക്കും ദൈവത്തിനും മാത്രമേ അറിയൂ!” അന്ന് വയറിനകത്താണെങ്കിലും ഇന്ന് അകക്കണ്ണിനു മുൻപിൽ എനിക്ക് വ്യക്തമായി കാണാം, ആകെ വെപ്രാളപ്പെട്ട് ഉയിർ വിറച്ച് ഉടൽ വിറച്ച്, ചെളിയിൽ തെന്നി വീഴാതെയുള്ള ആ ഓട്ടം. ഒരുപക്ഷെ ഏത�ൊരു പിറവിക്കു പിന്നിലും ഒരമ്മയുടെ ഇങ്ങനെയുള്ള മരണപ്പാച്ചിൽ തീർച്ചയായും ഉണ്ടായിരിക്കും. മറ്റാർക്കും ഇടപെടാൻ 99

കഴിയാത്ത, കുഞ്ഞിന്റെ അച്ഛനു പ�ോലും സഹായിക്കാൻ കഴിയാതെ ന�ോക്കുകുത്തിയായി നിൽക്കേണ്ടി വരുന്ന, അമ്മയുടെ മാത്രം സ്വന്തമായ ഒരു മരണപ്പാച്ചിൽ! ഇതും പറഞ്ഞ് അമ്മ കണ്ണ് വിടർത്തി ദൂരേക്ക് ന�ോക്കി പ്രതിമ പ�ോലെയിരിക്കും. അമ്മ ന�ോക്കുന്നത് പുറത്ത് ചിണുങ്ങി പെയ്യുന്ന മഴയെയാണ�ോ, അതിനപ്പുറത്തെ കാറു കറുപ്പിച്ച ആകാശത്തേക്കാണ�ോ എന്നറിയാതെ ത�ോണ്ടി വിളിക്കും. അപ്പോഴുള്ള ഞെട്ടലിൽ നിന്നാണ് മനസ്സിലാവുക മൂപ്പർ ഓർമ്മകളുടെ ആഴങ്ങളിലാണ് ന�ോക്കിയിരുന്നതെന്ന്‍!

അന്ന് വയറിനകത്താണെങ്കിലും ഇന്ന് അകക്കണ്ണിനു മുൻപിൽ എനിക്ക് വ്യക്തമായി കാണാം, ആകെ വെപ്രാളപ്പെട്ട് ഉയിർ വിറച്ച് ഉടൽ വിറച്ച്, ചെളിയിൽ തെന്നി വീഴാതെയുള്ള ആ ഓട്ടം. ഒരുപക്ഷെ ഏത�ൊരു പിറവിക്കു പിന്നിലും ഒരമ്മയുടെ ഇങ്ങനെയുള്ള മരണപ്പാച്ചിൽ തീർച്ചയായും ഉണ്ടായിരിക്കും. വളർന്നു വലുതായി ജ�ോലി കിട്ടിയശേഷവും എല്ലാ മഴക്കാലത്തും ഒരാഴ്ചയ�ോളം ലീവെടുത്ത് ഞാൻ വീട്ടിലേക്കു വരുമായിരുന്നു. പ്രധാന ഉദ്ദേശ്യം മീൻ പിടിക്കൽ, മഴ

100

നനയൽ, നിറഞ്ഞൊഴുകുന്ന ത�ോട്ടിൽ കുളിക്കൽ, മഴ കേട്ടും കണ്ടും ക�ൊണ്ട് കൂട്ടുകാര�ൊത്തു ചീട്ടുകളി ഇത�ൊക്കെ തന്നെ. മഴക്കുളിരിൽ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് ചൂട് ചായ കുടിക്കാൻ ത�ോന്നും. അപ്പോൾ അമ്മയെ സ�ോപ്പിടാൻ വേണ്ടി ഞാൻ എന്റെ പിറവിയുടെ പുരാണം വീണ്ടും പുറത്തെടുക്കും. “എന്നെ ചെളി വരമ്പിലും, വയലിലും വീഴ്ത്താതെ വീട്ടിലെത്തിച്ച അമ്മയല്ലേ ഒരു ചായയുണ്ടാക്കിത്താ” എന്ന് പറഞ്ഞു അമ്മയെ കെട്ടിപ്പിടിക്കും.” വളർന്നു ശീമക്കൊന്ന പ�ോലെ വലുതായിട്ടാ നിന്റെ ഒരു പായ്യാരം, നിനക്ക് ചായ വേണെങ്കിൽ അതു പറഞ്ഞാൽ പ�ോരേ” എന്നുപറഞ്ഞ് എന്നെ തള്ളി മാറ്റുമ്പോൾ, പണ്ടെന്നോ അനുഭവിച്ച കഷ്ടപ്പാടും ന�ൊമ്പരവും ഒന്നുകൂടി അടിവയറ്റിൽ ഉണർന്നത് ക�ൊണ്ടോ, സ്കൂളിൽ പഠിക്കുമ്പോഴെന്നോ പറഞ്ഞ കാര്യം ഞാനിപ്പോഴും ഓർത്തിരിക്കുന്നുവെന്ന സന്തോഷം ക�ൊണ്ടോ എന്തോ അമ്മയുടെ കൺക�ോണിൽ കാണാം ചെറിയ, നേർത്ത ഒരു ചാറ്റൽ മഴ... നല്ല രസം! പുറത്തും മഴ!! അകത്തും മഴ!!!

കഥ ഷാജി (ക്യാൻബറ)

I

love you without knowing how, or the world will endI love you naturally without pesticides or pillsI love you like this because we don’t survive any other way, except in this form in which humans and nature are kin, so close that your emissions of carbon are mine, so close that your sea rises with my heat.

-Two sonnets by Craig Santos Perez നീൽ ബേൺസ് (Neil Burns) ജനിയ�ോളജി സൈറ്റായ ആൻസിസ്റ്ററി.ക�ോം ന�ോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു. *ഗ�ോൾബൺ വിടാൻ തീരുമാനിച്ചതു മുതൽ നീൽ ഒരുപാടു സമയം ആൻസിസ്റ്ററിക്കു മുന്നിൽ ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. നീലിന്റെ മുതുമുത്തച്ഛൻ വില്യം ബേൺസ് (William Burns) ഒരു ജൂത പെൺകുട്ടിയെയാണ് കല്യാണം കഴിച്ചത്. അവരുടെ പേര് ജൂലിയ�ോ ക�ോഹെൻ (Julio Cohen) എന്നായിരുന്നത്രെ. ‘എന്തുക�ൊണ്ടാണ് എന്നോടിത�ൊന്നും ആരും പറയാതിരുന്നത്.’ നീൽ ലാപ്‌ട�ോപിലേക്കു ന�ോക്കി വെറുതെ പിറുപിറുത്തു. ഇരുപത്തിനാലാം വയസ്സിൽ ഗ�ോൾബണിൽ പടർന്നു പിടിച്ച ജ്വരം പിടിച്ചാണ് ജൂലിയ�ോ മരിച്ചത്‌പിന്നെയാണ് എന്റെ മുതുമുത്തശ്ശിയായ നിക്കോൾ ടെയ്‌ലർ (Nicole Taylor) നെ

വെറുതെ മഴയെ കുറിച്ചോർത്തു. കുറെ ദിവസം പട്ടിണി കിടന്നവന്റെ വായിലേക്ക് വെള്ളം ഒഴിച്ചതു പ�ോലെ ഇപ്പോൾ ഒരു മഴ പെയ്താൽ ഭൂമിയുടെ ത�ൊണ്ട പ�ൊള്ളും. എങ്ങനെയാണാവ�ോ ഒരു മഴയെ ഈ ഭൂമി വരവേൽക്കുക? ഒരു പുതു മഴയിൽ ഗ�ോൾബണിന് ചാരത്തിന്റെ മണമായിരിക്കും. കഴിഞ്ഞ നാല് വർഷത്തെ പ�ൊള്ളുന്ന വേനലിൽ വിണ്ടുകീറിയ ഭൂമിക്കിടയിലെ കരിഞ്ഞ വേരുകളിലേക്ക് വെള്ളം ഊർന്നിറങ്ങുമ്പോൾ ഗ�ോൾബണിന് മുഴുവൻ കരിഞ്ഞ ഗന്ധമായിരിക്കാം.

കല്യാണം കഴിച്ചത്. ആൻസിസ്റ്ററി.ക�ോം ഒരുപാടു കുടുംബ ചരിത്രം പറഞ്ഞു തരുന്നുണ്ട്. സ്ലോആൻ (Sloane) സ്ട്രീറ്റിന�ോട് ചേർന്നു നിൽക്കുന്ന പതിനഞ്ചോളം *ബ്ലൂസ്പോട് ഗം ട്രീകൾ ആകാശത്തേക്കു ന�ോക്കി നിൽക്കുന്നു. നീൽ, ഡെക്കിൽ ഇരുന്നുക�ൊണ്ട് വെറുതെ പുറത്തേക്കു ന�ോക്കി. സൂര്യന�ോട് പ്രാർത്ഥിക്കുന്ന, എപ്പോഴും വെയിലിനെ പ്രണയിക്കുന്ന മരങ്ങൾ. വീടിന�ോടു ചേർന്ന് നിൽക്കുന്ന മൂന്നു *മന്ന ഗം ട്രീകളും സൂര്യനെ ന�ോക്കി നന്ദി പറയുന്നു. കഴിഞ്ഞ നാല് വർഷമായി കിട്ടിയ വെയിലിനെല്ലാം നന്ദി. ഗ�ോൽബണിലെ സ്വാർത്ഥരായ മരങ്ങൾ. മറ്റെല്ലാ ചെടികളും ഉണങ്ങിയപ്പോഴും ജീവന�ോടെയിരിക്കുന്ന അഹങ്കാരികൾ. നീൽ വീണ്ടും ആൻസിസ്റ്ററി-യിലേക്ക് കടന്നു. ഡി എൻ എ ക്കു വേണ്ടി അവർക്കു തുപ്പൽ അയച്ചു ക�ൊടുക്കുമ്പോൾ എട്ടോളം പേജുകൾ ഉള്ള പ്രൈവസി സ്റ്റേറ്റ്മെന്റ് മുഴുവൻ വായിച്ചിട്ടാണ് ഒപ്പിട്ടത്. വിട്ടേച്ചു പ�ോയ മുൻ തലമുറയെ അറിയണം, കിട്ടാവുന്നത്ര വിവരം ശേഖരിക്കണം. വെറുതെ മഴയെ കുറിച്ചോർത്തു. കുറെ ദിവസം പട്ടിണി കിടന്നവന്റെ വായിലേക്ക് വെള്ളം ഒഴിച്ചതു പ�ോലെ ഇപ്പോൾ ഒരു മഴ പെയ്താൽ ഭൂമിയുടെ ത�ൊണ്ട പ�ൊള്ളും. എങ്ങനെയാണാവ�ോ ഒരു മഴയെ ഈ ഭൂമി വരവേൽക്കുക? ഒരു പുതു മഴയിൽ ഗ�ോൾബണിന് ചാരത്തിന്റെ മണമായിരിക്കും. കഴിഞ്ഞ നാല് വർഷത്തെ പ�ൊള്ളുന്ന വേനലിൽ വിണ്ടുകീറിയ ഭൂമിക്കിടയിലെ കരിഞ്ഞ വേരുകളിലേക്ക് വെള്ളം ഊർന്നിറങ്ങുമ്പോൾ ഗ�ോൾബണിന് മുഴുവൻ കരിഞ്ഞ ഗന്ധമായിരിക്കാം.

1845 ഓഗസ്റ്റ് മാസത്തിൽ ഗവർണർ മക്വാറി 180 ന്യൂ സൗത്ത് വെയിൽസ് കാരെ ഗ�ോൾബണിലേക്ക് ക�ൊണ്ടു വരാൻ തീരുമാനമെടുത്തിരുന്നു. അതിന്റെ ഭാഗമായാണ് വില്യം വന്നത്. മറ്റുള്ളവർക്ക് 20-ഉം 30-ഉം പൗണ്ട് ശമ്പളമുള്ള ഗ�ോൾബണിൽ മരപ്പണിക്കാർക്ക് 60 പൗണ്ട് ആയിരുന്നു ശമ്പളം. നീലിന്റെ വൈദഗ്ദ്ധ്യത്തിന്‌അത്രയും വിലയുണ്ടായിരുന്നു. എന്റെ മകളുടെ ഏറ്റവും അടുത്ത സുഹൃത്തായ എലേനയെ ഇന്നു രാവിലെ വിളിച്ചിരുന്നു. St. Saviours സെമിത്തേരിയിൽ കുടുംബ കല്ലറകൾ സന്ദർശിക്കാൻ 101

വരുന്നോ എന്നു ച�ോദിച്ചു. 1953-കളിൽ യൂഗ�ോസ്ലാവിയയിൽ നിന്ന് എലേനയുടെ ഗ്രാൻഡ് ഡാഡ് ബ്ലാസ് വാസല�ോവ് ഓസ്ട്രേലിയയിലേക്ക് കുടിയേറുകയായിരുന്നു. യുഗ�ോസ്ലാവിയൻ പ്രസിഡൻറ് ആയ റ്റിറ്റോയെ പേടിച്ചിട്ടാണ് ബ്ലാസ്, ബെൽഗ്രേഡിൽ നിന്ന് ഓടിപ്പോന്നതെന്ന് എലേന എന്റെ മകള�ോട് പലപ്പോഴും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ജ�ോസിപ് ബ്രോസ് റ്റിറ്റോയെ കെ ജി ബി ഒരു പാട് സഹായിച്ചിരുന്നു. അതുക�ൊണ്ടു തന്നെ ചെറ്റ്നിക്സ് (Chetnics) കമാൻഡറായ ബ്ലാസിനെ പെട്ടെന്നു പിടിക്കാമായിരുന്നു. ബ്ലാസും ഭാര്യ ടിയാനെയും ഓസ്ട്രേലിയയിൽ ജീവന�ോടെ എത്തിയതു തന്നെ അത്ഭുതമാണ്. ഗ�ോൾബണിലെ പുതിയ തലമുറയെപ്പോലെ ബ്ലാസിന്റെ പേരക്കുട്ടിയായ എലേനയും ഓസ്ട്രേലിയൻ സംസ്കാരത്തോടു പൂർണമായും ഇണങ്ങിച്ചേർന്നിരിക്കുന്നു.

1856-ൽ ആറായിരം ഏക്കർ ഫാമും മൂവായിരത്തോളം ചെമ്മരിയാടും ഉണ്ടായിരുന്ന വില്യം 1200 കില�ോ പുകയിലയും 2600 പൗണ്ട് ചെമ്മരിയാടിൻ ര�ോമവുമായിരുന്നു ഓര�ോ ക�ൊല്ലവും സിഡ്നിയിലേക്ക് കയറ്റിയയച്ചിരുന്നത്. 660 പൗണ്ടിനായിരുന്നത്രെ ആറായിരം ഏക്കറും ഫാം ഹൗസും വാങ്ങിയത്. 1858ൽ ജർമ്മനിയിൽ നിന്നും വന്ന ജെയിംസ് ബക്കലെർ (James Backler) വരച്ച ഒര�ൊറ്റ എണ്ണഛായചിത്രവും കല്ലറയും മാത്രമേ വില്യം ബേൺസിന്റെതായി ചരിത്രം ബാക്കി വെച്ചിട്ടുള്ളൂ. ആ ചിത്രം ചുവരിൽ തൂങ്ങിയിരിപ്പുണ്ട്.

102

സ്യൂട്കേസിൽ ക�ൊള്ളുന്ന ചെറിയ ചിത്രമായതുക�ൊണ്ട് ലണ്ടനിലേക്ക് പ�ോകുന്നതിന്റെ തലേ ദിവസം പായ്ക്ക് ചെയ്താൽ മതി എന്ന് വിചാരിച്ചു. ലഗൂൺ സ്ട്രീറ്റിൽ നിന്നും സിഡ്നി സ്ട്രീറ്റിൽ എത്തുന്നതു വരെ റ�ോഡിൽ അവിടവിടെയായി ജ�ോഗിങ്ങിനും ഡ�ോഗ് വാക്കിനും ആയിട്ടു കുറെ ആളുകളെ കാണാമായിരുന്നു. ചിലർ കൗബ�ോയ് ത�ൊപ്പി വെച്ചിരിക്കുന്നു, ചിലർ റഗ്ബി ത�ൊപ്പിയും. കഠിനമായ വെയിലിൽ നിന്നും രക്ഷപെടാൻ വേറെ മാർഗ്ഗങ്ങള�ൊന്നുമില്ല. ഇപ്പൊ നവംബർ അവസാനമായിട്ടേയുള്ളു. ഇനി തണുപ്പിന് ഏപ്രിൽ വരെ കാത്തിരിക്കണം. മൗഡ് സ്ട്രീറ്റിൽ നിന്നും സെമട്രി സ്ട്രീറ്റിലേക്കു തിരിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും റ�ോഡിൽ ആരെയും കാണാനില്ല. സെമിത്തേരിയുടെ പ്രധാന കവാടം കഴിഞ്ഞ പാടെ ഇരുവശത്തും റ�ോസാ ത�ോട്ടം. ബാക്കിയുള്ള സ്ഥലങ്ങളിലെല്ലാം നല്ല പുൽത്തകിടിയും. ഗ�ോൾബൺ മുഴുവൻ ഉണങ്ങിയിരിക്കുമ്പോഴും ഇവിടം പച്ച പിടിച്ചിരിക്കുന്നു. കഴിഞ്ഞ മൂന്നു വർഷമായി വെള്ളത്തിന് *ലെവൽ വൺ നിയന്ത്രണമാണ്. ‘എന്നിട്ടും ഈ പുൽത്തകിടികൾ? ആ അറിയില്ല’. നീൽ ആര�ോടെന്നില്ലാതെ പറഞ്ഞു.

104.7 എഫ് എം ചാനലിലെ ഹാമിഷ് & ആൻഡി-യിലെ ഹാമിഷിന്റെ ചിരി കൃത്രിമമായി ത�ോന്നി. റേഡിയ�ോ ഓഫ്

ചെയ്തു ചുറ്റും ന�ോക്കി. എലേന നേരത്തെ എത്തിയിരിക്കുന്നു. സന്ദർശക പാർക്കിങ്ങിൽ കാർ നിർത്തി. എലേന കാറിൽ തന്നെ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു. എന്നെ കണ്ടയുടൻ കാറിൽ നിന്നിറങ്ങി പുറകിലെ സീറ്റിൽ നിന്നും പല നിറത്തിലുള്ള റ�ോസാപ്പൂക്കളുള്ള രണ്ടു ബ�ൊക്കെകൾ എടുത്ത് എന്റെ കയ്യിൽ തന്നു. ഒന്നും മിണ്ടാതെ നേരെ കല്ലറകൾക്കടുത്തേക്കു നടന്നു.

William Burns Born in Glasgow 1820 Died 10 August 1882.

മനസ്സിലാവാത്ത ഒരു സ്ത്രീയ�ോടുമ�ൊപ്പം നടന്നു വരുന്നു. ആ സ്ത്രീ കയ്യിലുള്ള ചെറു പുസ്തകത്തിൽ എന്തൊക്കെയ�ോ എഴുതിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നുണ്ട്. എലേനയുടെ കൂടെ വന്നവർ സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി. “ഞാൻ അജയ് ത�ോമസ്, ഓസ്ട്രേലിയൻ നാഷണൽ യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ കാലാവസ്ഥാ വ്യതിയാനത്തെക്കുറിച്ച് ഗവേഷണം നടത്തുന്നു. ഇവർ ക്സിൻ (Xin), ആന്ത്രോപ�ോളജിയിൽ അതേ യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ ഗവേഷണം നടത്തുന്നു. നിങ്ങളുടെ പേരും എവിടെനിന്നു വന്നു എന്നതും എല്ലാം ഈ കുറച്ചു സമയത്തിൽ എലേന

Nicole Taylor Widow of William Burns Born in Sydney 1818 Died 13 September 1884. ബ�ൊക്കെ കല്ലറമേൽ വച്ച് കുരിശു വരച്ചു. ഇത്തിരി നേരം മൗനത്തിൽ നിന്ന ശേഷം തിരിച്ചു നടന്നു. വിളിച്ചപ്പോൾ തിരിഞ്ഞു ന�ോക്കി. ഒറ്റ ന�ോട്ടത്തിൽ എലേന സൗത്ത് ഏഷ്യനായ ഒരാള�ോടും ഒപ്പം ചൈനയിൽ നിന്നാണ�ോ വിയറ്റ്നാമിൽ നിന്നാണ�ോ എന്നും പെട്ടെന്നു

ഞങ്ങള�ോടു പറഞ്ഞിരുന്നു. ‘നിങ്ങൾക്ക് ഇവിടെ ഈ ശ്മശാനത്തിൽ എന്താണ് കാര്യം?’ ക്സിൻ (Xin)ന്റെ വിഷയം ഓസ്ട്രേലിയയും മറ്റ് ഏഷ്യൻ രാജ്യങ്ങളും അയ്യായിരം വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് എങ്ങനെ ബന്ധം സ്ഥാപിച്ചു എന്നുള്ളതാണ്. അതിനു വേണ്ടി ഇവിടുത്തെ *അബ�ൊറിജിനൽ ഹെറിറ്റേജ് സെന്റർ (Aboriginal Heritage Centre) സന്ദർശിച്ച കൂട്ടത്തിൽ St. Saviours സെമിത്തേരിയും ഒന്ന് സന്ദർശിക്കാം എന്ന് കരുതി. ‘എന്റെ മുതുമുത്തച്ഛന്റെ കല്ലറ ഇവിടെയാണുള്ളത്. അടുത്ത 103

വെള്ളിയാഴ്ച ഞാൻ എന്റെ മകളുടെ അടുത്ത് ലണ്ടനിലേക്ക് പ�ോകുകയാണ്. എന്റെ അമ്മയുടെ മരണശേഷം വീട് വാടകയ്ക്ക് ക�ൊടുത്തതായിരുന്നു. അവിടെ എത്തിയാൽ അവളും ബ�ോയ്ഫ്രണ്ടും വേറെ സ്ഥലത്തേക്കു മാറി താമസിക്കും. ഇനി എന്റെ ഡാഡിന്റെയും ഗ്രാൻഡ് ഡാഡിന്റെയും ഗ്രാൻഡ് മാമിന്റെയും കല്ലറ കൂടി സന്ദർശിക്കണം. അവരുള്ളത് മ�ോറിറ്റ്സ് സ്ട്രീറ്റ് ഓൾഡ് സെമിത്തേരിയിലാണ്.’

‘കാലാവസ്ഥ വ്യതിയാനം ഒരു യാഥാർഥ്യമാണ�ോ? അത�ോ ഈ വേനൽ ഒരു താൽക്കാലിക പ്രതിഭാസം മാത്രമ�ോ?’ കൺക�ോണുകൾക്കടുത്ത ചുളിവുകൾ കാണത്തക്ക വിധത്തിൽ കവിളിലെ പേശികൾ മേൽപ്പോട്ടു പിടിച്ചുള്ള നീലിന്റെ ച�ോദ്യം കേട്ടപാടെ ക്സിൻ-ന്റെ ഇനിയും പൂർണ്ണമായും തുറക്കാത്ത കണ്ണുകൾക്ക് നേരെ ന�ോക്കി അജയ് പറഞ്ഞു. ‘ഇതു യഥാർത്ഥമാണ്.’ നീൽ എല്ലാവര�ോടുമായി പറഞ്ഞു. ‘ഞാൻ നിങ്ങളെ ഒരു കാപ്പിക്കു ക്ഷണിക്കട്ടെ?’ അജയ് ശൈത്യ കാലത്തെ ഓസ്ട്രേലിയൻ ആകാശം പ�ോലത്തെ, ഇടക്ക് വെള്ള കയറിയ തന്റെ താടിയിൽ തടവി ച�ോദിച്ചു. ‘എന്തു ക�ൊണ്ടില്ല’ തീർച്ചയായും... ചെറിയ മേൽച്ചുണ്ടുള്ള നീലിന്റെ ചിരി പുറത്തോട്ടു വന്നില്ല. ഓബൺ (Auburn) സ്ട്രീറ്റിലെ ക�ോഫി ഗുരുവിൽ നിന്ന് വാങ്ങിയ കപ്പുച്ചിന�ോ ഒരു സിപ്പ് എടുത്ത് അജയ് വീണ്ടും, സെമിത്തേരിയിൽ വച്ച് മുറിഞ്ഞ സംഭാഷണങ്ങളിലേക്കു കടന്നു. ‘മകളുടെ അടുത്തേക്കു പ�ോകുകയാണ് എന്ന് പറഞ്ഞല്ലോ, ച�ോദിക്കുന്നതിൽ ക്ഷമിക്കണം. ഇനി ഗ�ോൾബണിലേക്കു തിരിച്ചു വരില്ലേ?’ ‘വരും പക്ഷെ ഇനി ഒരു സ്ഥിര താമസത്തിനു ഗ�ോൾബണിലേക്കുണ്ടാവില്ല’. ‘ഞാൻ ഗ�ോൾബണിലെ ബേൺസ് ഫാമിലി ഫാമുകളുടെ അവസാന കണ്ണിയാണ്. കഴിഞ്ഞ നാലു വർഷമായുള്ള കഠിനമായ വേനൽ എന്നെ പ�ോലുള്ള എല്ലാ ഇടത്തരം ഫാമുടമകളെയും നഷ്ടത്തിലാക്കി. ഓസ്ട്രേലിയൻ ഗവൺമെന്റിന്റെ സഹായം ഉണ്ട് എന്നാലും മഴ കിട്ടാതെ

104

ഇവിടെ പിടിച്ചു നിൽക്കാനാവില്ല’. ‘എന്റെ ഡാഡ് മരിക്കുമ്പോൾ രണ്ടായിരത്തോളം *ആംഗസും നാലായിരത്തിനടുത്ത് ചെമ്മരിയാടുകളും ഉണ്ടായിരുന്നു. മഴയില്ലായ്മ എല്ലാറ്റിനെയും നശിപ്പിച്ചു. പണം ക�ൊടുത്തു പുല്ലു വാങ്ങിയാൽ ഒരിക്കലും ഫാം ലാഭകരമാക്കാൻ പറ്റില്ല’. ‘കാലാവസ്ഥ വ്യതിയാനം ഒരു യാഥാർഥ്യമാണ�ോ? അത�ോ ഈ വേനൽ ഒരു താൽക്കാലിക പ്രതിഭാസം മാത്രമ�ോ?’ കൺക�ോണുകൾക്കടുത്ത ചുളിവുകൾ കാണത്തക്ക വിധത്തിൽ കവിളിലെ പേശികൾ മേൽപ്പോട്ടു പിടിച്ചുള്ള നീലിന്റെ ച�ോദ്യം കേട്ടപാടെ ക്സിൻ-ന്റെ ഇനിയും പൂർണ്ണമായും തുറക്കാത്ത കണ്ണുകൾക്ക് നേരെ ന�ോക്കി അജയ് പറഞ്ഞു. ‘ഇതു യഥാർത്ഥമാണ്.’ ‘ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ഡാറ്റയുടെ സഹായത്താൽ ശാസ്ത്രീയമായി തെളിയിച്ച ഒരു അവസ്ഥ. ഭാവിയിൽ ഉണ്ടായേക്കാവുന്ന അതിന്റെ സാമ്പത്തിക പ്രത്യാഘാതങ്ങളെക്കുറിച്ചാണ്‌എന്റെ ഗവേഷണം.’ ക�ോഫി ഷ�ോപ്പിന്റെ ഗ്ലാസ്സുകൾക്കുള്ളിലൂടെ, ഭൂമിയിലെ ഭൂരിപക്ഷം മനുഷ്യർക്കും ഇനിയും മനസ്സിലാവാത്ത ആ യാഥാർഥ്യത്തിന്റെ രക്തസാക്ഷികളായ വറ്റിവരണ്ട ബാർഗ�ൊ (Bargo) നദിയെയും അതിനടുത്ത ഉണങ്ങി വരണ്ട കുന്നുകളെയും ന�ോക്കി നീൽ ചിന്താനിമഗ്നനായി. ___________________ *ഗ�ോൾബൺ - സിഡ്‌നിയിൽ നിന്ന് 195 km അകലെയുള്ള ഒരു ചെറു നഗരം *ബ്ലൂസ്പോട് ഗം ട്രീ – ഓസ്ട്രേലിയയുടെ തെക്കു ഭാഗത്ത് കൂടുതലായി കാണുന്ന യൂക്കാലിപ്റ്റ്സ് മരം *മന്ന ഗം ട്രീ – മറ്റൊരു തരം യൂക്കാലിപ്റ്റ്സ് മരം * ചെട്നിക്ക്സ് - 1950-കളിലെ യുഗ�ോസ്ലാവിൻ റിബൽ ഗ്രൂപ്പ് *ലെവൽ വൺ - വേനലിലെ വെള്ളത്തിന്റെ ലഭ്യതക്കനുസരിച്ച്, ഉപയ�ോഗിക്കാവുന്ന വെള്ളത്തിന്റെ അളവിനുള്ള നഗരസഭകളുടെ മാനദണ്ഡം *അബ�ൊറിജിനൽ - കുടിയേറ്റത്തിനു മുമ്പേ ഓസ്ട്രേലിയയിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ജനവിഭാഗം * ആംഗസ് - സ്കോട് ലൻഡ് ഒറിജിനായ ഓസ്ട്രേലിയൻ കന്നുകാലികൾ

കഥ ജ�ോർജ് വിൽസൺ (സിഡ്നി)

സാ

യംസന്ധ്യയിൽ സുവർണപതക്കമണിഞ്ഞ നീലാകാശം സുന്ദരിയായിരിക്കുന്നത് മന�ോഹരമായ ഒരു കാഴ്ച തന്നെയാണ്. പാവാടപ്രായക്കാരികളായ പെൺകുട്ടികളെപ്പോലെ ലജ്ജയാൽ ചുവന്നു തുടുത്ത കവിളിണകളിൽ ധാരാളം സ്വപ്നങ്ങൾ വിരിയുന്നുണ്ട്, ഭൂമിയെ പാദസരമണിയിക്കുവാൻ ചിരിച്ചാർത്ത് ഓടിത്തിമർത്തു വരുന്ന തിരമാലകളും അകമ്പടിയായെത്തുന്ന ഇളംതെന്നലും കൂടിച്ചേരുമ്പോൾ ഒരു വാൻഗ�ോഗ് ചിത്രത്തിന്റെ ചാരുത സായാഹ്നസന്ധ്യക്ക് അറിയാതെ വന്നുചേരുകയാണ്. ധാരാളം സന്ദർശകരുണ്ട് കായല�ോരത്ത്, അല്ലെങ്കിൽ കായലും കടലും കൂടിച്ചേരുന്നയിടത്തെ നാമെന്തു വിളിക്കുംകടൽക്കായലെന്നോ, കടൽക്കായൽത്തീരമെന്നോ? കമിതാക്കളുണ്ട്, കുട്ടികളുണ്ട്, കൂടുംബങ്ങളുണ്ട്. പിന്നെയേതാനും കച്ചവടക്കാരും യാചകരും ചേരുമ്പോൾ ദൃശ്യം പൂർണ്ണമായി; എറണാകുളം കടൽക്കായല�ോരത്തിന്റെ ഒരു നിശ്ഛലദൃശ്യം. പ്രഭാതത്തിൽ അഞ്ചുമണിക്കെഴുന്നേറ്റ് പ്രാഥമികാവശ്യങ്ങൾ നിറവേറ്റി ഓട്ടോ പിടിച്ച് ആറേമുക്കാലിന്റെ ട്രെയിനിൽ എറണാകുളം ന�ോർത്തിൽ തീവണ്ടിയിറങ്ങി, എം ജി റ�ോഡിനും മെട്രോ തൂണുകൾക്കുമിടയിലൂടെ മഹാനഗരത്തിലൂടെ ഒത്തിരി ദൂരം നടന്നലഞ്ഞ് കാഴ്ചകൾ പലതും കണ്ടു. ഇതിനിടയിൽ പ്രാതലും ഉച്ചഭക്ഷണവും വഴിയ�ോരവാണിഭക്കാരിൽനിന്നും വാങ്ങിക്കഴിച്ചു. എന്നിട്ടും മണിയഞ്ചായില്ല. ദിലീപിന്റെ പുതിയ സിനിമ ‘നുണകളുടെ രാജാവ്’ കണ്ടിട്ടും സമയമാകാത്തതിനാൽ ഒരു വലിയ കപ്പലണ്ടിപ്പൊതിയും വാങ്ങി അത് ക�ൊറിച്ചുക�ൊണ്ട് ചാരുബെഞ്ചിൽ വിശ്രമിക്കുകയാണ് ഞാൻ. ഈ കഷ്ടപ്പാടുകളുടെ കഥ കേട്ടാൽ നിങ്ങള�ൊക്കെ ചിരിച്ചേക്കും... എന്റെയ�ൊരു വായനക്കാരി- വെറും വായനക്കാരി എന്നുപറഞ്ഞ് ക�ൊച്ചുത്രേസ്യയെ തരം താഴ്ത്താനാകില്ല കേട്ടോ, എന്റെ ഒട്ടു മുക്കാലും കഥകളും ന�ോവലുകളും അവൾ വായിച്ചിട്ടുണ്ട്. അതും സമയം കളയാൻവേണ്ടി ബസ്-തീവണ്ടി യാത്രകൾക്കിടയിൽ വായിച്ചുതള്ളിയതല്ല, വായിച്ചുപഠിച്ചിരിക്കുന്നുഅങ്ങനെയ�ൊരാൾ എറണാകുളത്തെ കടൽക്കായല�ോരത്തുവന്ന് മഹാത്മാഗാന്ധി പ്രതിമ

പ്രതിഷ്ഠിച്ച ഉദ്യാനത്തിൽ ഇടത്തുനിന്നും ഒമ്പതാമത്തെ ചാരുബെഞ്ചിൽ കാത്തിരിക്കണമെന്നു പറഞ്ഞാൽ ആരാണെങ്കിലും വന്നുപ�ോകും... പ്രേമിച്ചു നടക്കണ്ട പ്രായമ�ൊന്നുമല്ല. അത�ൊക്കെയെന്നേ കഴിഞ്ഞു. പക്ഷെ, പിന്നീട് വിവാഹം കഴിക്കാൻ അപ്പൻ കുറെ നിർബന്ധിച്ചു. അപ്പാപ്പന് എന്റെ കുഞ്ഞിനെ ലാളിക്കണമെന്നായിരുന്നു മ�ോഹം, മകൻ കെട്ടി കുട്ടിയും കുടുംബവുമ�ൊക്കെ ആയിക്കാണാനായിരുന്നു അമ്മയ്ക്കാഗ്രഹം. അവരെല്ലാം ഒന്നിനു പിറകെയ�ൊന്നായി പ�ോയി. കാലം ബാക്കിവെച്ചത് ഏക സഹ�ോദരിയെയാണ്. വലിയ ശല്യമില്ല. അവളങ്ങ് തേനും പാലുമ�ൊഴുകുന്ന അമേരിക്കയിലാണ്. വല്ലപ്പോഴും ഫ�ോണില�ൊ നാടുകാണാൻ വരുമ്പോഴ�ൊ ച�ോദിക്കും, ചേട്ടായിയ�ൊന്ന് കെട്ടിക്കണ്ട് ക�ൊറച്ച് നാത്തൂൻപ�ോരു കാണിച്ച് എനിക്കെങ്കിലും മരിക്കാനാവുമ�ോ? വ�ോട്ട്സ് ദിസ് നാത്തൂൻപ�ോർ, വൈ ആർ യൂ സ്പീക്കിങ്ങ് ഇൻ സ്പാനിഷ്? ഒപ്പം അവളുടെ മൂന്നുവയസ്സുകാരി മകൾ തിരക്കും. പുർവ്വികമായി ലഭിച്ച കുറച്ച്‌തെങ്ങിൻത�ോപ്പുണ്ട്. നാളികേരത്തിന് നല്ല വില കിട്ടുന്നതുക�ൊണ്ട് വലിയ അല്ലലില്ലാതെ കഴിഞ്ഞുകൂടുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ കഥയെഴുതിക്കിട്ടുന്ന തുച്ഛവരുമാനം ക�ൊണ്ട് ഒരെഴുത്തുകാരനും ജീവിക്കാനാകുമെന്ന് ത�ോന്നുന്നില്ല. അകത്തെ സഹായത്തിന് കമലകുമാരിയുണ്ട്, പുറത്തെ കാര്യങ്ങൾക്ക് ഉസ്‌മാനിക്കയും. രണ്ടുപേരെയും അപ്പൻ നിയമിച്ചതിനാൽ വിശ്വസ്തരാണ്. സഹ�ോദരിയുടെ അമേരിക്കൻ വിസാകാര്യങ്ങൾക്കായി ചെന്നൈയിൽപ്പോയി തിരിച്ചുവരുമ്പോൾ ക�ൊണ്ടുവന്നതാണ് കമലകുമാരിയെ. അന്ന് കുട്ടിയായിരുന്നു- ഒരനിയത്തിയായിക്കരുതി, അവൾക്കും അണ്ണനെ ഏറെ പ്രിയമാണ്. എല്ലാവരും പ�ോയി ഒറ്റയ്ക്കായകാലത്ത് അവളെയങ്ങ് കെട്ടിയാല�ോ എന്നുവരെ ആല�ോചിച്ചു. അതുവന്ത് പെരിയ തപ്പണ്ണ.. നീങ്കയെനക്ക് അണ്ണൻ മാതിരി... മാതിരിയല്ല അസ്സൽ അണ്ണൻ താൻ. അപ്പടിയ�ൊന്നും പേശാതിങ്കോ... ഉങ്കക്കാതൽ ഉങ്കക്കിട്ടെ വന്ത് ചേർന്നിടും - അത് കടവുൾ ചട്ടം...

105

അങ്ങനെ കമലകുമാരി വലിയ വിശ്വാസത്തോടെ വിളിച്ചുപറഞ്ഞു. ഇങ്ങള് ബജാറാവാണ്ടിരി, അക്കുട്ടി പറഞ്ഞേലും കാര്യംണ്ട്.. ഒന്നാമത് ഓൾക്ക് ഇങ്ങളേക്കാട്ടിലും ഒരു പത്തുവയസ്സെങ്കിലും ക�ൊറവുണ്ട്... എണ എണയ�ോടേ ചേരൂ, മ�ോനെ. ഉസ്മാനിക്കയും അവളെ താങ്ങിപ്പറഞ്ഞത�ോടെ ആ സ്വപ്നവും പ�ൊലിഞ്ഞു. ഉസ്മാനിക്ക തേങ്ങ വിറ്റു കിട്ടിയ കാശുക�ൊണ്ട് വീട്ടുകാര്യങ്ങൾ നടത്തുന്നു, കമലകുമാരി നന്നായി ഭക്ഷണം പാചകം ചെയ്യുന്നു. ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും കഴിക്കുന്നു. ചിലപ്പോൾ ഉസ്മാനിക്കയും കൂടും, പുഴയിലെ കണമ്പുമീനാണ് കറിവച്ചതെങ്കിൽ. കമലകുമാരിയിപ്പോഴും പഴയ പതിവുമാറ്റാതെ അടുക്കളയിൽത്തന്നെ കിടന്നുറങ്ങുന്നു. ഞാൻ മുകളിലെ ഏകമുറിയിലിരുന്നു വായിച്ചുമെഴുതിയും കാലം കഴിക്കുന്നു. ഒരു വെള്ളിയാഴ്ച യാദൃശ്ച്‌ഛികമായാണ് ആ ഫ�ോൺവിളി വന്നത്. ഫ�ോൺ തുടർച്ചയായി ഒച്ചവെക്കുകയായിരുന്നു. എടുത്താൽ ക�ൊള്ളാമെന്നുണ്ട് പക്ഷെ ഞാന�ൊരു നൂറുകൂട്ടം തിരക്കിലായിരുന്നു.

106

ഒരിക്കൽ തുടങ്ങിയ മണിയടി കുറച്ചുനേരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ പെട്ടെന്നു നിന്നു. ഞാൻ സമാധാനത്തോടെ, ചെയ്തിരുന്ന കാര്യത്തിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു. ഇങ്ങനെ അപസ്വരമുയരുമ്പോൾ ആർക്കെങ്കിലും സ്വസ്ഥമായി എന്തെങ്കിലും എഴുതാനാകുമ�ോ? നിയെന്റെ പ്രാർത്ഥന കേട്ടു... ഇപ്രാവശ്യം മ�ൊബൈലായിരുന്നു. മ�ൊബൈലായതുക�ൊണ്ട് അറിയുന്നവരാരെങ്കിലുമായിരിക്കു മെന്ന് എനിക്കുറപ്പായിരുന്നു, കാരണം വളരെ കുറച്ചു പേരുമായിട്ടേ നമ്പർ കൈമാറിയിട്ടുള്ളു. നമസ്കാരം, ആരാ, മ�ൊബൈലിൽ പേരു കാണിക്കുന്നില്ലല്ലൊ,, ഉപചാരപൂർവ്വം സൗമ്യമായി മ�ൊഴിഞ്ഞു. സാറിനെന്നെയറിയില്യ... ഇത് ജീവിസാറല്ലേ, ഈ കഥകള�ൊക്കെയെഴുതുന്ന... ആണല്ലോ.. പക്ഷെ എനിക്ക് നിങ്ങളെയങ്ങട്ട് മനസ്സിലായില്ല.. കഷ്ടംണ്ട് ട്ടോ.. ഞാനെങ്ങിനാ പരിചയപ്പെടുത്തണ്ടെ... എന്റെ മ�ൊബൈലിൽ വിളിച്ച് നിങ്ങൾക്കറിയില്ലെങ്കിൽ പിന്നെന്തിനാ കുട്ടി വിളിച്ചത്, ഞാനൽപം തിരക്കിലാണ്.

പിന്നീട് വിളിക്കൂ... അയ്യോ, ലൈൻ കട്ടുചെയ്യല്ലേ... ഞാമ്പറയാം, ന്റെ പേര് ക�ൊച്ചുത്രേസ്യാന്നാ. ക�ൊച്ചുത്രേസ്യയെ സാറിനറിയില്ലെ.. കുട്ടീ... ഒരുപാട് ക�ൊച്ചുത്രേസ്യമാരെ എനിക്കറിയാം അതിലേതാണെന്ന് പറഞ്ഞാലല്ലേ തിരിച്ചറിയൂ.. സാർ, ഞാൻ ഇമ്മാനുവേലിന്റെ ക�ൊച്ചുത്രേസ്യാ.. ഈ കുട്ടിയെ എങ്ങിനെ കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കുമെന്ന് എനിക്കും തിട്ടമില്ലായിരുന്നു. ഇങ്ങനെ പല പെൺകുട്ടികളും വീട്ടിലെ ഫ�ോണിൽ വിളിക്കാറുണ്ട്. ഓര�ോര�ോ പേരുകൾ പറയും. എന്തെങ്കിലും ഒരത്യാവശ്യത്തിന് ആരെയെങ്കിലും ഫ�ോണിൽ ബന്ധപ്പെടുവാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോഴായിരിക്കും ഇത്തരം അബദ്ധവിളികൾ വരിക. കുറച്ച് തിരക്കിലാണ്, പിന്നെ വിളിക്കാം എന്നൊക്കെ മര്യാദപൂർവ്വം പറഞ്ഞ് തടിയൂരുകയാണ് പതിവ്. അതിലും ചില വമ്പത്തികളുണ്ട്, എന്നാ വിളിക്ക്യാ, ഞാൻ തന്നെ നാളെ വിളിച്ചോട്ടെ എന്നൊക്കെ ച�ോദിക്കുന്നവർ... ഓണപ്പതിപ്പുകളിലേക്ക് കഥകൾ വേണം, സാധാരണ ചെയ്യേണ്ട ചില തുടരൻ സംഭവങ്ങൾ വേറെയുമുണ്ട്. സത്യത്തിൽ ഈ ഓണക്കാലം എല്ലാവർക്കുമ�ൊരു ക�ൊയ്ത്തുകാലമാണ്. പണ്ടൊക്കെ നാട്ടിൻപുറങ്ങളിൽ വയലേലകളിലാണ് ക�ൊയ്ത്ത് നടന്നിരുന്നത്. ഇപ്പോ വയലെവിടെ? ക�ൊയ്ത്തുകാരെവിടെ? പകരം

സാറെ, ഞാൻ ഇമ്മാനുവലിന്റെ ക�ൊച്ചുത്രേസ്യാ... സാറിന്റെ ഇമ്മാനുവേൽ എന്ന ന�ോവലിലെ ഹീറ�ൊയിൻ... പക്ഷെ ഇത്രേം കടുപ്പം സാറാ ക�ൊച്ചിന�ോട് ചെയ്യാൻ പാടില്ലായിരുന്നു.. ആകെയുള്ളത്, തുമി കിക�ോൺ ആഷ�്ഛോ, താങ്കൾക്ക് സൗഖ്യമെല്ലെ... എന്നുച�ോദിക്കുന്ന ബംഗാളികളാണ് ഭൂരിപക്ഷവും. അവർക്കൊക്കെ നമ്മുടെ വിദ്യാഭ്യാസം നൽകി വ�ോട്ടുബാങ്കാക്കുവാൻ കഠിനപ്രയത്നം നടത്തുന്ന പ്രതിപക്ഷവും. പഴയ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുസംസ്ഥാനത്തിൽനിന്നും വരുന്നവരല്ലേ, അവർക്ക് പാർട്ടി ടിക്കറ്റുനൽകി തളർന്നുപ�ോയ പാർട്ടിയെ ശാക്തീകരിക്കാമെന്നു കരുതുന്ന പ�ൊളിറ്റ് ബ്യൂറ�ോയും, ഇതിനിടയിൽ ഹിന്ദുത്വത്തിന്റെ ക�ൊടികാണിച്ച് ഭയപ്പെടുത്തിയ�ൊ മയപ്പെടുത്തിയ�ൊ എക്കൗണ്ടു കൂട്ടാൻ ബദ്ധപ്പെടുന്ന താമരയും ചേർന്നാൽ കേരളരാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ ചിത്രമേറെക്കുറെ പൂർണ്ണമാകുന്നു. പക്ഷെ ഇത�ൊന്നുമല്ല പ്രശ്നം, ക�ൊച്ചുത്രേസ്യയെ എങ്ങിനെ പ്രതിര�ോധിക്കും? സാറെ, ഞാൻ ഇമ്മാനുവലിന്റെ ക�ൊച്ചുത്രേസ്യാ... സാറിന്റെ ഇമ്മാനുവേൽ എന്ന ന�ോവലിലെ ഹീറ�ൊയിൻ... പക്ഷെ ഇത്രേം കടുപ്പം സാറാ ക�ൊച്ചിന�ോട് ചെയ്യാൻ പാടില്ലായിരുന്നു.. ആരാധികയല്ലെങ്കിലും വായനക്കാരിയാണെന്നുറപ്പ്, സമാധാനം. ഈ ആരാധികമാരുടെ ശല്യത്തെക്കുറിച്ച് ഷേക് സ്പിയർ വരെ പറഞ്ഞുവെച്ചിട്ടുണ്ട്.

അതെന്താ കുട്ടിയങ്ങനെ പറഞ്ഞത്? അത�ോ... ഇമ്മാനുവേലും ക�ൊച്ചുത്രേസ്യയും പ്രണയത്തിലായിരുന്നു. ക�ൊറച്ചേറെ ബുദ്ധിമുട്ടിയിട്ടു തന്നെയാണ് ഇമ്മാനുവലിന് തന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ക�ൊച്ചുത്രേസ്യയെ സ്വന്തമാക്കാനായത്. ആ ദാമ്പത്യത്തിൽ ഒരു കുത്തിനെയവൾക്ക് സാറ് ക�ൊടുത്തില്ലെന്നതുപ�ോകട്ടെ... ഞാന�ോ? ഞാൻ ഇടയിൽക്കയറി ച�ോദിച്ചു. സാറിന്റെ ആ പഴയ തമാശയ�ൊന്നും ഇപ്പഴും കൈവിട്ടിട്ടില്ല, അല്ലെ ? അവൾ പ�ൊട്ടിച്ചിരിച്ചിട്ട് പറഞ്ഞു. ഇതിലിപ്പൊ ചിരിക്കാനായിട്ട് എന്താ ഇത്രയുള്ളത് ഞാൻ ചിന്തിച്ചു. സാറ് അവളെയിങ്ങനെ ഇത്ര ക്രൂരമായി മരണത്തിന് വിട്ടുക�ൊടുക്കണമായിരുന്നോ? എനിക്കത് സഹിക്കാനായില്ല സാറെ... ക�ൊച്ചുത്രേസ്യ ഒന്നു മനസ്സിലാക്കണം, എഴുത്തുകാരന്റെ കയ്യിൽ ഓര�ോ കഥാപാത്രങ്ങളും തൂലികയ്ക്കും മന�ോഗതത്തിനും അനുസൃതമായി കഥകളിൽ വിഹരിക്കുന്നു. ഇവിടെ കുട്ടി പറഞ്ഞ എന്റെ ന�ോവലിൽ നായകൻ ഇമ്മാനുവൽ ആണ്. കുറ്റം ചെയ്യാതെ ക�ൊലപാതകിയായി കഠിനതടവിന് ശിക്ഷിക്കപ്പെടുവാനും, അവിടെവച്ച് പരിചയപ്പെടുന്ന മനു എന്നു പേരായ മറ്റൊരു കുറ്റവാളിയിലൂടെ ജീവിതത്തിന്റെ നശ്വരതയെക്കുറിച്ച് അപഗ്രഥിച്ചു പഠിച്ച് മനുഷ്യരെ പ്രബ�ോധനം ചെയ്യുവാനുമായിരുന്നു അയാളുടെ നിയ�ോഗം. അതുനടക്കണമെങ്കിൽ ക�ൊച്ചുത്രേസ്യയെന്ന നായിക മരിച്ചിരിക്കണം. അതിലുടെ ഇമ്മാനു വേൽ ജീവിതത്തെ കുറേക്കൂടെ വെറുക്കുവാൻ ഇടയാകുന്നു. ഇപ്പോൾ സമാധാനമായ�ോ, ക�ൊച്ചുത്രേസ്യേ? സാറിന് എല്ലാറ്റിനും കാരണങ്ങളുണ്ട്. പക്ഷെ അവസാനനിമിഷങ്ങൾ എന്ന കഥയിലെ ക�ൊച്ചുത്രേസ്യ അവളുടെ കാമുകൻ ത�ോമാസുകുട്ടിയ�ോടുപറയുന്ന ഡയല�ോഗ് സാറിന് ഇങ്ങിനെയെളുപ്പത്തിൽ വിശദീകരിക്കാനാവില്ല.. എന്തായിരുന്നു അത്? കഷ്ടണ്ട്ട്ടോ, സാറെ... ഈയെഴുത്തുകാര�ൊക്കെ ഇങ്ങിന്യാ.. ഒരിക്കലെഴുതിക്കഴിഞ്ഞാൽ കഥയെയും കഥാപാത്രങ്ങളെയും വിസ്മരിക്കുന്നു. ഒരു പത്തുവർഷം കുടെ കാത്തിരിക്കാമെങ്കിൽ എന്റെ മ�ോളെ ത�ോമസുകുട്ടിക്ക് കെട്ടിച്ചുതരാമായിരുന്നു എന്നാണ് ക�ൊച്ചുത്രേസ്യ പറഞ്ഞത്. ഓ മനസ്സിലായി മനസിലായി, ഇവിടെ സ്കൂൾ റ്റീച്ചറായ ക�ൊച്ചുത്രേസ്യയെ ജ�ോലിയും കൂലിയുമില്ലാത്ത ത�ോമസുകുട്ടിക്ക് കെട്ടിച്ചുക�ൊടുക്കുവാൻ ക�ൊച്ചുത്രേസ്യയുടെ മാതാപിതാക്കൾ വിസമ്മതിക്കുമെന്ന് അറിയാവുന്നതുക�ൊണ്ട് ബുദ്ധിമതിയായ ക�ൊച്ചുത്രേസ്യ സ്നേഹപൂർവ്വം ഒരു ജ�ോലി കണ്ടെത്തുവാൻ ത�ോമസുകുട്ടിയെ നിർബ്ബന്ധിച്ചയച്ചു. പക്ഷെ ജ�ോലിയും വലിയ സമ്പാദ്യവുമായി തിരിച്ചെത്തുവാൻ അയാൾ വർഷങ്ങളേറെയെടുത്തു. ക�ൊച്ചുത്രേസ്യയ്ക്ക് ത�ോന്നുന്നുണ്ടോ ഇക്കാലത്ത് ഇത്രയും നീണ്ട കാലാവധി, പ്രത്യേകിച്ചും ജ�ോലിയും സാമാന്യം ഭേദപ്പെട്ട സാമ്പത്തിക 107

ചുറ്റുപാടുകളുമുള്ള വീട്ടിലെ പെൺകുട്ടിയെ കാമുകനു വേണ്ടി കാത്തിരിക്കുവാൻ മാതാപിതാക്കൾ അനുവദിക്കുമെന്ന്. അതു സാറിന്റെ വെറും ത�ോന്നലാ.. അങ്ങനെയെത്ര പേരുണ്ട് എന്നു ച�ോദിച്ചാൽ എനിക്കറിയില്ല. പക്ഷെ എനിക്കറിയാവുന്ന ഒരാളുണ്ട്, കാത്തിരിക്കുവാൻ വീട്ടുകാർ വിസമ്മതിക്കുമെന്ന് ഉറപ്പായപ്പോ അവള�ൊരു ജ�ോലി നേടി ഓസ്ട്രേലിയയ്ക്കു പ�ോയി. കുറെക്കാലം അവിടെ ജ�ോലിചെയ്ത് ജീവിച്ചു. പ്രല�ോഭനങ്ങൾ ഏറെയുണ്ടായിട്ടും അവൾ വിവാഹം കഴിച്ചില്ല. മാതാപിതാക്കളുടെ മരണശേഷം അവളിപ്പോൾ തന്റെ പ്രണയസാഫല്യം തേടി നാട്ടിലെത്തിയിരിക്കയാണ്. സാറിന്നവളെ പരിചയപ്പെടണമെന്നില്ലേ? ക�ൊച്ചുത്രേസ്യയ�ോട് എന്തു മറുപടി പറയണമെന്ന്, എനിക്കു നല്ല നിശ്ചയമില്ലായിരുന്നു. സാറെ, സാറു വെഷമിക്കണ്ട, പരിപൂർണ്ണ സമ്മതമാണെങ്കിൽ മാത്രം മതി. ഇത്തരം വ്യക്തികളെ കണ്ടുമുട്ടുമ്പോ സാധാരണ എഴുത്തുകാർ ചെയ്യുന്നത് അവരുടെ പ്രണയകഥകൾ ചികഞ്ഞറിഞ്ഞ് തങ്ങളുടെ പുതിയ ന�ോവലിലെ നായികയ�ോ ഒക്കെയാക്കി മാറ്റുകയാണ്... വൈക്കം മുഹമ്മദ് ബഷീർ, വാസുദേവൻ നായർ, സേതു എന്നുവേണ്ട ചെറുകഥകളുടെ കുലപതിയെന്ന് സ്നേഹത്തോടെ എല്ലാവരും വിളിക്കുന്ന പത്ഭനാഭൻസാർ വരെ ഇത�ൊക്കെ ചെയ്തിരിക്കുന്നു... ഇനിയെല്ലാം സാറിന്റെയിഷ്ടം... എനിക്കൊന്നും തീർത്തുപറയാനാവുന്നില്ലായിരുന്നു. ആ കുട്ടി പറഞ്ഞതെല്ലാം സത്യമാണ്. പുതിയ ന�ോവൽ, നായിക, വിഷയം ഒന്നും ചിന്തിച്ചിട്ടുപ�ോലുമില്ലായിരുന്നു. ശരി, കുട്ടി പറഞ്ഞതുപ�ോലെ ഞാൻ വരാം - എവിടെ, എന്ന്, എപ്പോൾ എന്നുകൂടിപ്പറ അവസാനം ഞാന�ൊരു തീരുമാനത്തിലെത്തി. എറണാകുളം കടൽത്തീരത്ത്, ഈ വരുന്ന ഒമ്പതാം തീയതി വൈകിട്ട് അഞ്ചുമണിക്ക്. വരുമല്ലോ, അല്ലേ ? ഞാനെങ്ങനെ നിങ്ങളുരണ്ടുപേരേയും തിരിച്ചറിയും.. വെറുതെ കടാപ്പുറത്തു വന്ന് പരീക്കുട്ടിയെപ്പോലെ മാനസമൈനേ പാടിനടന്നാൽ മതിയ�ോ? സാറ�ൊരു നല്ല തമാശക്കാരൻ കൂടിയാണല്ലൊ, ഞാനതുമറന്നു. എന്നാല�ൊരുകാര്യംചെയ് - അവിടെ ഗാന്ധിപ്രതിമയുടെ പൂന്തോട്ടത്തിൽ ധാരാളം ചാരുബെഞ്ചുകളുണ്ട്. ഇടത്തുനിന്നും ഒമ്പതാമത്തെ ബെഞ്ചിലിരുന്നാൽ മതി. കണ്ടെത്തിക്കോളാംഅങ്ങനെ പുതിയ കഥയിലേക്ക് നായികയാക്കാനുള്ള കഥാപാത്രത്തെയും തേടിയിറങ്ങിയതാണ് ഞാൻ. സാറെ, ഒരു കുലുക്കിസർവ്വത്തെടുക്കട്ടെ. ഫ്രഷാ... അല്ലാ ഇതെന്താത്ര പുതുമയിതിന്? സർബ്ബത്തുകളെല്ലാം കുലുക്കിത്തന്നെയല്ലേ നൽകാറ്? ഇത�ൊന്നു കുടിച്ചുന�ോക്കിൻ.. ഇഷ്ടായാ കാശ് തന്നാമതി. അതു വേണ്ടാ, എത്രയാ ഈ കുലുക്കിക്ക്? നാല്പതേള്ളൂ. ഞാൻ പഴ്സ് തുറന്ന് നാല്പതു രൂപയെടുത്ത് അയാൾക്കു നൽകി. രണ്ടുമൂന്ന് ബക്കറ്റുകളും അയാളും ചേർന്ന് ഏതാനും നിമിഷങ്ങൾ എന്റെ മുമ്പില�ൊരു സർക്കസ് കളികാണിച്ചു.

108

അതിന്റെ അവസാനത്തിൽ ഒരു വലിയ ചില്ലുഗ്ലാസ്സുനിറയെ നുരയും പതയും നിറഞ്ഞു തൂവുന്ന ഒരുതരം ദ്രാവകം എന്റെ നേരെ നീട്ടി. അതിന്റെ നിറമെന്താണെന്നു ച�ോദിച്ചാൽ എനിക്കുപറയാനറിയില്ല.. വേണമെങ്കിൽ നമുക്കതിനെ പൂവൻക�ോഴിവാൽ എന്നുവിളിക്കാം. ഇതാ സാറിന്റെ കുലുക്കിസർവ്വത്ത്, ഒന്ന് കുടിച്ചോക്കിൻ... ന്നിട്ടുപറ... ഞാനത് ഒറ്റവായിലങ്ങ് കുടിച്ചു. ഒരുതരം തരിപ്പും ചവർപ്പും എല്ലാംകൂടെ തലക്കങ്ങുപിടിച്ചു. നന്നായിട്ടുണ്ട്.. ഞാൻ തലയാട്ടിക്കൊണ്ടുപറഞ്ഞു. ന്നാ ഒന്നുങ്കൂടിവാല്ലെ ? പുറത്തേക്കെത്തിന�ോക്കുന്ന മഞ്ഞപ്പല്ലുകള�ൊക്കെ വിസ്തരിച്ച് കാണിച്ചിട്ട് അയാളെന്നോട് സ്നേഹത്തോടെ ച�ോദിച്ചു. ഞാൻ ചിരിച്ചു. അയാൾ പതിയെ അടുത്ത ഇരയെത്തേടി നടന്നുനീങ്ങി. അയാളുടെ വെള്ള പാന്റ്സും നീല ബനിയനും തലയിലെ കെട്ടും മായുന്നതുവരെ ഞാൻ ന�ോക്കിയിരുന്നു. തലയ്ക്കകത്തു പതിയെ ഒരു തീവണ്ടി കിതച്ചുക�ൊണ്ട് വന്നുനിന്നു. സാവധാനം വണ്ടിയതിന്റെ പ്രയാണം ആരംഭിച്ചു. പെട്ടെന്നതിന്റെ വേഗത വർദ്ധിച്ചു. വളരെ വേഗത്തിൽ അതു പാളങ്ങളിൽനിന്നും പാളങ്ങളിലേക്ക് ഓടിത്തുടങ്ങി.

സായാഹ്ന സൂര്യൻ ആകാശവിഹായസ്സിൽ വാരിപ്പൂശിയ സന്ധ്യയുടെ സ്വർണ്ണത്തരികൾ ക�ൊച്ചുത്രേസ്യയെ ഏറെ മന�ോഹരിയാക്കി. അവൾ കുറേക്കൂടെ സുന്ദരിയായിരിക്കുന്നു. പ്രായം അവളെയറിയിക്കാതെ കടന്നുപ�ോയതുപ�ോലെ. രണ്ടു പ�ൊതിയെടുക്കട്ടെ, സാറെ.... ക�ൊറെനേരായല്ലൊ. കപ്പലണ്ടിവിൽപ്പനക്കാരൻ രണ്ടുപ�ൊതി നീട്ടിക്കൊണ്ടു ച�ോദിച്ചു. പ�ോട�ോ... അവനെ ശാസിച്ചയച്ചു. പക്ഷെ അപ്പോഴേക്കും കായൽക്കടൽത്തീരത്ത് മെർക്കുറിവിളക്കുകൾ ഒന്നൊന്നായി തെളിഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരുന്നു. കടൽ നവവധുവിനെപ�ോലിരിക്കുന്ന ആകാശത്തെ ചുംബിക്കുവാൻ വെമ്പൽക�ൊള്ളുകയാണ്... തിരക്കൽപ്പം വർദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ട്, കമിതാക്കളുടെയെണ്ണം കൂടിയിരിക്കയാണ്. തിരക്കിട്ടുനടക്കുന്നവരും, പതിയെ സംസാരിച്ചും പ�ൊട്ടിച്ചിരിച്ചും കടന്നുപ�ോകുന്നവരും അക്കൂട്ടത്തിൽ ധാരാളമുണ്ട്. ജീവിതമെത്ര സുന്ദരം, ഞാന�ോർക്കുകയായിരുന്നു. അല്ലാ, ജീവിസാറല്ലേ? വിശ്രമബെഞ്ചിനു പിറകിൽ നിന്നും ഒരു യുവതി ച�ോദിച്ചു. മുട്ടറ്റംവരെ കഷ്ടിച്ചെത്തുന്ന അരജീൻസും, നീലനിറത്തിന് അനുയ�ോജ്യമായ വെള്ള ട�ോപ്‌സും, വിരിഞ്ഞ വലിയ ത�ൊപ്പിയും, കറുത്ത കണ്ണടയും കൂടി ആയപ്പോൾ ഒരു മദാമ്മ തന്നെ. പക്ഷെ ച�ോദ്യം മലയാളത്തിലായിരുന്നു... സമാധാനം. എനിക്കാണെങ്കിൽ ഇംഗ്ലീഷ് അത്ര വശമില്ല.

ഡിഗ്രിക്ക് ക�ൊറെയേറെ ഷേക്സ്പിയറും ഷെല്ലിയും വേഡ്സ് വർത്തുമ�ൊക്കെ കാണാപ്പാഠം പഠിച്ചിരുന്നുവെങ്കിലും, ആരെങ്കിലും എന്തെങ്കിലും ച�ോദിച്ചാൽ ഉത്തരം പറയാൻ ഇത്തിരി പ്രയാസമാണ്. ച�ോദിച്ചതിന്റെ അർത്ഥമ�ൊക്കെ മനസ്സിലാക്കിവരുമ്പോഴേക്കും ച�ോദിച്ചയാൾ സ്ഥലം വിട്ടിരിക്കും. അതേല�ോ. ആരാ മനസ്സിലായില്യാ... ഞാൻ ക�ൊച്ചു ത്രേസ്യ.. ഓർക്കുന്നില്യേ ? ഉവ്വ്... പക്ഷെ താൻ പറഞ്ഞ കഥാപാത്രമെവിടെ, കാണുന്നില്ലല്ലോ... ഞാനാണെങ്കിൽ വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടിയും കഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടുമാണ് ഇവിടെവരെവന്ന് കാലത്തുത�ൊട്ട് അവരെയ�ൊന്ന് നേരിട്ടുകാണാനും പരിചയപ്പെടാനുമായി കാത്തിരിക്കുന്നത്.. ശരിയാണ്.... ആ കഥാപാത്രം ഞാൻ തന്നെയാണ്... എന്താ പ�ോരേ?

അവർ ത�ൊപ്പിയൂരി ചാരുബെഞ്ചിൽ എൻറടുത്തിരുന്നു. ഓർമ്മച്ചെപ്പിലെവിടെയ�ോ സൂക്ഷിച്ചു വെച്ച മുഖം, നല്ല പരിചയം. പക്ഷെ സ്മരണയുടെ കയത്തിൽ എത്രയ�ോ മുഖങ്ങളുണ്ടാവും, അതെല്ലാം എല്ലാവർക്കും എല്ലായ് പ്പോഴും ഓർമ്മിക്കാനാകുമ�ോ? എന്നെ ഓർക്കുന്നുണ്ടോ ? മദാമ്മ ച�ോദിച്ചു ഞാൻ ആല�ോചിക്കയായിരുന്നു. സത്യത്തിൽ ഞാനെവിടെയാണ് ഇവരെ കണ്ടുമറന്നത് ? അവർ കണ്ണട കൂടി ഊരിയത�ോടെ എനിക്കെല്ലാം പെട്ടെന്നു വ്യക്തമായി ഇവൾ വെറും വായനക്കാരിയല്ല, എന്റെ സ്വന്തം ക�ൊച്ചുത്രേസ്യയാണ്. ഹെന്റെ ദൈവമേ. ഞാനറിയാതെ നിലവിളിച്ചുപ�ോയി. എന്തൊരു മാറ്റം. എന്റെ മനസ്സിലുണ്ടായിരുന്ന ശാലീനയായ പെൺകുട്ടി അടിമുടി മാറിയിരിക്കുന്നു 109

പഴയ ഗ്രാമീണസുന്ദരിയുടെ പ�ൊടിപ�ോലുമില്ല. ഒരു നാഗരിക പ്രൗഢാംഗനയാണ് എൻറ കൺമുമ്പിൽ. ഒട്ടും തിരിച്ചറിയില്ലായിരുന്നു... പക്ഷെ എനിക്കെങ്ങനെ അതിനു കഴിയും... നിയിതെവിടെയായിരുന്നു മ�ോളെ, ഇത്രയും കാലം ഒളിച്ചിരുന്നത്. എന്നെയ�ൊന്നുമറിയിക്കാതെ? അവൾ കൂറേക്കൂടെ എന്നോടുചേർന്നിരുന്നു. സായാഹ്ന സൂര്യൻ ആകാശവിഹായസ്സിൽ വാരിപ്പൂശിയ സന്ധ്യയുടെ സ്വർണ്ണത്തരികൾ ക�ൊച്ചുത്രേസ്യയെ ഏറെ മന�ോഹരിയാക്കി. അവൾ കുറേക്കൂടെ സുന്ദരിയായിരിക്കുന്നു. പ്രായം അവളെയറിയിക്കാതെ കടന്നുപ�ോയതുപ�ോലെ. നീണ്ടുചുരുണ്ടു കിടന്നിരുന്ന നല്ല കാർകൂന്തൽ നഗരത്തിലെ മധ്യവയസ്സുകാരികളെപ്പോലെ കഴുത്തറ്റം വെട്ടി ചെറുതാക്കിയിരിക്കുന്നു. താല�ോലിക്കുവാൻ ആരും ക�ൊതിക്കുന്ന മിനുസമുള്ള എണ്ണക്കറുപ്പാർന്ന ചുരുണ്ടമുടിയിഴകൾ നേരെയാക്കിയിരിക്കുന്നു.. കാച്ചിയ എണ്ണയുടേയും ചെമ്പരത്തിയുടെയും താളിയുടേയുമ�ൊക്കെ സുഗന്ധത്തിനു പകരം വിലകൂടിയ സൗന്ദര്യവർദ്ധകവസ്തു ക്കളുടെ രൂക്ഷഗന്ധമാണ്. ഒന്നു തിരക്കുകൂട്ടാതെ, ന്റെ ജീവാ... ഓര�ോന്നായി ഞാനെല്ലാം പറയാം... കേരളവർമ്മയിൽനിന്നും പിരിഞ്ഞ ശേഷം സ്പൂൺ റെസ്റ്റോറെന്ററിൽ വച്ച് നാം കണ്ടിരുന്നു. അവസാനം നിന്റെ ബർത്ത്ഡേയ്ക്ക് നമ്മള�ൊരുമിച്ച് കല്യാൺസിൽപ്പോയി സാരിയും വാങ്ങി നിന്ന നിന്നെ ശക്തൻ ബസ്സ് സ്റ്റാൻഡിൽ വിട്ടിട്ടാണ് ഞാനന്നു പ�ോന്നത്... നെനക്കോർമ്മയുണ്ടോ എന്തോ? എല്ലാമിന്നലെ കഴിഞ്ഞതുപ�ോലെ ഞാന�ോർക്കുന്നു, ജീവാ, നമ്മൾ പ്രണയജ�ോഡികളായി ആനുവൽ ഡേയ്ക്ക് അവതരിപ്പിച്ച വിധിയെന്ന നാടകത്തിലെ ഡയല�ോഗുകൾവരെ... പിന്നെന്തേ...? അതാണ് ഞാനുമന്വേഷിക്കുന്നത്... പറഞ്ഞൊത്തപ്രകാരം ബി എഡ്ഡിന്റെ റിസൾട്ടു വന്നുടനെ ഞാൻ ജീവനെ അറിയിച്ചില്ലേ, ആരുമെന്നെ പെണ്ണുകാണാൻ വന്നില്ല. കാത്തിരുന്നു മടുത്തു ഞാൻ പലതവണയെഴുതി, ഒന്നിനുപ�ോലും മറുപടിയുമില്ല. ആരാ നമ്മുടെ ജീവിതമിങ്ങനെ വ്യർത്ഥമാക്കിയത്, ജീവാ... ജീവാ, എഴുന്നേൽക്ക്, നമുക്കെന്റെ വീട്ടിലേക്കു പ�ോകാം... ചുറ്റുപാടുകൾ അത്ര പന്തിയല്ലെന്ന് അവൾക്കും ത�ോന്നിയിരിക്കണം. കുറ്റം പറയാനാവില്ല. ഓര�ോരുത്തരുടേയും ന�ോട്ടവും ഭാവവും കണ്ടാൽ കാലിലെ ചെരിപ്പൂരി ഒന്നു ക�ൊടുക്കണമെന്നു ത�ോന്നിപ്പോകും. അവർക്കറിയില്ലല്ലോ എത്രയ�ോ വർഷങ്ങളുടെ വിരഹാന്ത്യത്തിലാണ് ഞങ്ങളുടെ കൂടിക്കാഴ്ചയെന്ന്... അവൾ വാതിൽ തുറന്നുതന്ന് കാറിൽ കയറിയിരിക്കുവാൻ പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് ശ്രദ്ധിച്ചത്, അത�ൊരു ഔഡി കാറായിരുന്നു. നാൽപ്പതുലക്ഷത്തിലേറെ വില കാണുമായിരിക്കും.

110

എന്താ, ജീവനെന്റെ കാറ് വല്ലാതെയങ്ങിഷ്ടപ്പെട്ട മട്ടുണ്ടല്ലോ? ക�ൊച്ചുത്രേസ്യ ചിരിച്ചുക�ൊണ്ട് തിരക്കി. ഇത�ൊക്കെ ഇഷ്ടപ്പെടാത്തവരായി ഇന്നിവിടെയാരുണ്ട്? ഒപ്പത്തിന�ൊപ്പമെന്നാണ് നാട്ടുപ്രമാണം, നീ ഔഡിയിലാണ് യാത്രയെങ്കിൽ ഞാൻ ബെൻസു മേടിക്കും.. മ�ോനെ, ജീവാ, മ�ോനിതുകണ്ട് തുള്ളണ്ട, കേട്ടോ, ഇതേ, ബഡ്ജറ്റ് റെന്റേകാറിന്റെ മ�ൊതലാ.. ഓ അതുശരി. അപ്പോ നീയും ഒപ്പത്തിന�ൊപ്പം പഠിച്ചു. ഈ മഹാനഗരത്തിൽ നിനക്കൊരു വീടുണ്ടെന്നത് എന്തൊരു മഹാഭാഗ്യമാണെന്നറിയാമ�ോ ? എനിക്കാകട്ടെ അപ്പനപ്പൂപ്പന്മാരുടെ വക ആ പഴയ ഓടിട്ട വീടും തെങ്ങിൻത�ോപ്പും ശരണം. വാഹനങ്ങൾ ഒന്നും തന്നെയില്ലായിരുന്നു, അവസാനം ഓട്ടോക്കാരെക്കൊണ്ട് മടുത്തപ്പോൾ ഒരു സെക്കന്റ് ഹാന്റ് മാരുതി എണ്ണൂറു മേടിച്ചു, അവനിപ്പഴും പുലിയാണു കേട്ടോ.. അപ്പോ, നമ്മള�ൊരുമിച്ച് സിനിമയ്ക്കും സാഹിത്യ അക്കാദമി ഹാളില�ൊക്കെപ്പോയിരുന്ന ആ ല�ൊഡക്ക വെസ്പായ�ോ? നേരുതന്നെ, നിനക്ക് നല്ല ഓർമ്മയാണല്ലൊ.. അതുവിറ്റു. ആദ്യത്തെ പുസ്തകം പ ീഷ് ചെയ്യാനായി തുടങ്ങിയപ്പോ വേറെ വഴിയില്ലായിരുന്നു. പിന്നപ്പന�ോട് കാശുച�ോദിക്കാൻ ഭയന്ന് കുറേക്കാലം ബസ്സായിരുന്നു ശരണം. അപ്പൻ മരിച്ചശേഷം അമ്മയ�ോടു കിണുങ്ങി വാങ്ങിയതാണ് ഈ എണ്ണൂറ്.. അമ്മയ്ക്കു പിന്നെ പണ്ടേ കഥയെഴുത്തുകാരനെ പ്രിയമായിരുന്നല്ലോ... ന്നിട്ടാ പാവത്തിനെ പറ്റിച്ചുവല്ലെ? അങ്ങനെയ�ൊന്നുമല്ലടീ.. നേരുപറഞ്ഞാ അമ്മതന്നാ വാങ്ങിയത്. മുണ്ടും ചട്ടയുമിട്ടോണ്ട് കാറിൽ ഞെളിഞ്ഞിരുന്ന് പുത്തൻപളളിയിൽ ഞായറാഴ്ച കുർബ്ബാനയ്ക്കുപ�ോകാൻ അമ്മയ്ക്കും വലിയ മ�ോഹമായിരുന്നു. കൂടെ അനിയത്തിയുടെ സപ്പോർട്ടുമുണ്ടായിരുന്നു. വല്ലപ്പോഴുമവൾക്കും ക�ോളേജിൽ പ�ോകാമല്ലോ... അതു പറഞ്ഞപ്പഴാ ഓർത്തത്, അവള് അമേരിക്കയിൽ നിന്നും ചേട്ടായിയെ വിളിക്കാറുണ്ടോ? അവൾക്കു മടിയാണ്, പക്ഷെ അവൾടെ ഒരു മ�ോളുണ്ട്, തനിചീനമ�ൊളകാ... അവൾക്കങ്കിളിനെ വല്ലാതെയങ്ങു പിടിച്ചിരിക്യാ, ഇടക്കിടയ്ക്കു വിളിക്കും. ജീവാ, വീടെത്തി ഇറങ്ങാം. ഞാനമ്പരന്നുപ�ോയി. കായല�ോരത്ത് റിവർവ്യൂ ലക്ഷ്വറിവില്ല സമുച്ചയത്തിൽ ക�ൊള�ോണിയൽ സ്റ്റൈലിൽ ഒരു രമ്യഹർമ്മം, നമ്പർ തേർട്ടീൻ, ഏതൻസ്. മ�ോളെ, ക�ൊച്ചുത്രേസ്യ, ഇനിയിതും റെൻറിനാണെന്നു പറയരുത്.... കഥയെഴുതാൻ പറ്റിയ നല്ലൊരു സ്ഥലമാ. അവൾ ഒന്നും പറയാതെ ചിരിച്ചുക�ൊണ്ട് അകത്തേക്കു കയറി. ജീവനിരിക്കൂ, ഞാന�ൊന്നു ഫ്രഷായിട്ടുവരാം... ക�ൊച്ചുത്രേസ്യ, അത�ോ ഇവൾ വലിയത്രേസ്യയാണ�ോ എനിക്കു സംശയമായി. മന�ോഹരമായി അലങ്കരിച്ച ലിവിങ്‌റൂം, സ് പ്ലിറ്റ് ഏസി, വലിയ സാംസങ്ങ് എൽ ഇ ഡി റ്റീവി തുടങ്ങി എല്ലാ ആധുനിക സജജീകരണങ്ങളുമുണ്ട്.

ഇനിയിതെല്ലാം, അവളുടെ ഭർത്താവിന്റേതായിട്ടുവരുമ�ോ? അങ്ങനെയെങ്കിൽ ഓടിച്ചാടിനടക്കുന്ന രണ്ടുമൂന്നു പിള്ളാരെങ്കിലും കാണില്ലേ? ഒരു ഫാമിലി ട്രീ ഫ�ോട്ടോ. ക്യാൻവാസിൽ വരച്ച അപ്പന്റെയും അമ്മയുടേയും ചിത്രങ്ങൾ... ആകെയുള്ളത് എപ്പോഴും റ്റീവി കണ്ടുക�ൊണ്ടിരിക്കുന്ന പരിശുദ്ധ കന്യകമറിയത്തിന്റെ ചിത്രമാണ്. അതിനു കീഴെ

അപ്പോ അത്രയേയുള്ളൂ... അവൾ എന്റെ മാറിലേക്ക് വിഴുകയായിരുന്നു. ഞാനെത്ര രാത്രികൾ നിന്നെയ�ോർത്ത് ഉറക്കമില്ലാതെ സ്വപ്നങ്ങൾ കണ്ട് കരഞ്ഞിരുന്നുവെന്ന് നിനക്കറിയാമ�ോ, ജീവാ.. ആ നീ തന്നെ എന്നോടിതു ച�ോദിക്കണം. അവൾ ഗദ്ഗദത്തിനിടയിലുടെ ഏങ്ങിയേങ്ങിക്കരഞ്ഞു.

ഒരു കെടാവിളക്കുമുണ്ട്. ഇരുന്നു മുഷിഞ്ഞോ? ഇത് കൂടിക്കൂ... അവൾ താഴെയിറങ്ങിവന്നത് ഞാനറിഞ്ഞതേയില്ല. ചുവന്ന പൂമ്പാറ്റകൾ പാറിക്കളിക്കുന്ന ഒരു വെളുത്ത സിൽക്ക് രാത്രിവസ്ത്രമാണ് അവൾ ധരിച്ചിരിക്കുന്നത്. നിനക്ക് കെട്ട്യോനും കുട്ടികളുമ�ൊന്നുമായില്ലേ? ഞാനെന്റെ സ്വതസിദ്ധമായ നിഷ്കളങ്കതയ�ോടെ ച�ോദിച്ചു. ഒരു പ�ൊട്ടിക്കരച്ചിലായിരുന്നു മറുപടി. എന്റെ ദൈവമേ.. ഞാനിതെന്തുപിഴച്ചു. ക�ൊച്ചുത്രേസ്യേ.. നീ കരയാതെ കാര്യം പറ.... എനിക്ക് ലാസ്റ്റ് ബസ്സിനെങ്കിലും തിരിച്ചുപ�ോണം.

സ�ോറി, മ�ോളെ... നാം പറഞ്ഞൊത്ത പ്രകാരം, എന്റപ്പനും അളിയനും ചേർന്ന് പെണ്ണാല�ോചിച്ച് നിന്റെ വീട്ടിൽപ്പോയിരുന്നു. പക്ഷേ... എനിക്കിപ്പോ എല്ലാമറിയാം, പക്ഷെ അതെല്ലാമറിയാൻ വളരെയേറെ വൈകിപ്പോയിരുന്നു. എത്രയ�ോ വർഷങ്ങൾ തന്നെയെടുത്തു... നിന്റെ നാട്ടുകാരി ഒരു ജാൻസിയെ യാദൃശ്ചികമായി ബാങ്ക്സ്ടൗൺ ഹ�ോസ്പിറ്റലിൽവച്ചു കാണുന്നതുവരെ എനിക്കൊന്നുമറിയില്ലായിരുന്നു.... അതെന്റെ തെറ്റായിരുന്നു. ഞാനമ്മയ�ോടെല്ലാം തുറന്നുപറഞ്ഞിരുന്നു. നിന്നെയല്ലാതെ മറ്റാരെയും കല്യാണം കഴിക്കില്ല എന്നുവരെ. എന്നിട്ടെന്തു സംഭവിച്ചു, ക�ൊച്ചുത്രേസ്യ? ജ�ോലിയും 111

കൂലിയുമില്ലാത്തയെനിക്ക് നിന്നെ വിവാഹം കഴിച്ചു തരില്ലെന്നും, നിന്റെ വിവാഹം മറ്റൊരാളുമായി നിശ്ചയിച്ചിരിക്കുന്നുവെന്നുമാണല്ലോ ഞാനറിഞ്ഞത്. ഒരു ഓസ്ട്രേലിയക്കാരനുമായി. അയാളാണ് നമ്മുടെ പ്രണയസാഫല്യത്തിന് കൂച്ചുവിലങ്ങിട്ടവൻ... ഞാൻ നിന്റെ മടിയിൽ പഴയപ�ോലെയ�ൊന്നു കിടന്നോട്ടെ ജീവാ... ഞാൻ ക�ൊച്ചുത്രേസ്യയെ ക�ോരിയെടുത്ത് മടിയിൽ കിടത്തി. ഹാ, ഇനിപറ, നമ്മുടെ കഥയിലെ വില്ലനെക്കുറിച്ച്. ശരിയാണ്, എന്റെ നാട്ടുകാരൻ തന്നെയാണയാൾ.. ആയിടക്കാണ് അയാൾ ഓസ്ട്രേലിയയിൽനിന്നും അവധിയിൽ വന്നത്. ജയിംസിന്റയപ്പനും എൻറയപ്പച്ചനും ക�ൊപ്രക്കച്ചോടത്തിൽ പങ്കാളികളാണ്. അങ്ങനെയവർ തീരുമാനിച്ചുറപ്പിച്ചു എന്നെ അയാൾക്ക് കെട്ടിച്ചുക�ൊടുക്കാമെന്ന്. ഇതറിഞ്ഞ അമ്മച്ചി ഞാൻ പറഞ്ഞത�ൊന്നും അപ്പച്ചനെ അറിയിച്ചതുമില്ല... ജെയിംസ് എനിക്ക് സിഡ്നിക്കടുത്ത് വട്ടമ�ൊള്ള എന്നൊരു കുഗ്രാമത്തിൽ റ്റീച്ചറുദ്യോഗത്തിന് ശുപാർശചെയ്തു... അയാൾ വലിയ കൗശലക്കാരനായിരുന്നു, അപ്പന്മാരുടെ തീരുമാനങ്ങള�ൊന്നും അറിഞ്ഞതായി ഭാവിച്ചില്ല. ജീവിതം മടുത്ത് ആത്മഹത്യ വരെ ചിന്തിച്ചിരുന്ന എനിക്കൊരു യാത്ര അത്യാവശ്യമായിരുന്നു. ഞാൻ ഓസ്ട്രേലിയയ്ക്കു പറന്നു. അവിടെയെത്തി വൈകാതെ ജ�ോലിയിൽക്കയറി.

ആ മദാമ്മക്കൊച്ച്, ഓസ്ട്രേലിയക്കാരി. നല്ലവളായിരുന്നു, സാറെ പക്ഷെ... സ�ോറി, അവളിന്നു വെളുപ്പിന് വേളാങ്കണ്ണിയില്... അപ്പോ നിങ്ങളു കെട്ടിയില്ലായിരുന്നോ? അവളെൻറ ചെവിക്കുപിടിച്ചു. നീയ�ൊരു ശുദ്ധനാ, ജീവാ, അതാണു നിന്റെ സൗന്ദര്യം... അല്ലാ ഞാന�ൊന്നു ച�ോദിച്ചോട്ടെ, നിന്നെ കെട്ടാനല്ലായിരുന്നെങ്കി, പിന്നെയെന്തിനാ അയാളീ പങ്കപ്പാട�ൊക്കെ കഴിച്ചത് ? അതാ ഞാൻ പറഞ്ഞതു മ�ോനെ, അവൻ കൗശലക്കാരനാണെന്ന്.... എന്റടുത്ത് കുറെയേറെ പുന്നാരം പറഞ്ഞുന�ോക്കി. നടക്കാതെയായപ്പോൾ ഭീഷണിപ്പെടുത്തി. ഇത�ൊന്നും ഏശാതെയായപ്പോ അവന�ൊരു നാറിയ പാര വെച്ചു. ഒരു വിഷപ്പാര. ഞാന�ൊരു അഴിഞ്ഞാട്ടക്കാരിയാണെന്നും ഗർഭിണിയാണെന്നും

112

എന്റപ്പനെ വിളിച്ചറിയിച്ചു. എന്നിട്ടും അവന്റെ സൂത്രങ്ങള�ൊന്നും ഫലിച്ചില്ല. പക്ഷെ എനിക്കെന്റെയപ്പൻ നഷ്ടമായി. അഭിമാനിയായ എന്റപ്പൻ ഇത�ൊന്നും ആരേയുമറിയിക്കാതെ ആത്മഹത്യചെയ്തു. പിന്നീടമ്മ, അമ്മയെക്കാണാൻ പ�ോലും എന്നെ അനുവദിച്ചില്ല. അപ്പന്റെ മരണത്തിന് ഏറെ നാളുകൾക്കുശേഷമാണ് സത്യം അമ്മ പ�ോലുമറിയുന്നത്. പക്ഷെ വാശിക്കാരിയായ അമ്മയ്ക്ക് എന്നെക്കാണാന�ോ ഒന്നു മിണ്ടാന�ോ ഉള്ള അവസരം നൽകാതെ ദൈവം തിരിച്ചുവിളിച്ചു. ഞാൻ മാത്രം ബാക്കിയായി. അവൾ, എന്റെ ക�ൊച്ചുത്രേസ്യ, എന്റെ മടിയിൽക്കിടന്ന് എങ്ങലടിച്ച് കരഞ്ഞുക�ൊണ്ടിരുന്നു. അവളുടെ ഉച്ചത്തിലുള്ള ഏങ്ങലടികൾ ക്രമേണ നേർത്തുനേർത്ത് ഒട്ടുമില്ലാതെയായി... എറങ്ങെറങ്ങ്... സ്ഥലത്തെത്തി... ഒറ്റന�ോട്ടത്തിൽ ഞാനതു കണ്ടു. റിവർവ്യൂ നമ്പർ തേർട്ടീൻ ഏതൻസ്. ഓട്ടോറിക്ഷയിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങി. മണിച്ചിത്രത്താഴിട്ട ആ വലിയ വാതിൽ പൂട്ടിക്കിടക്കുന്നു. ആര�ോടു തിരക്കാൻ, അവിടെയെങ്ങും ഒറ്റ മനുഷ്യജീവിയെപ്പോലും കാണാനില്ല. സത്യത്തിൽ എനിക്കെന്തു സംഭവിച്ചു? എങ്ങനെയാണ് ഇവിടെയെത്തിയത്. ഈ വീടും ഈ നമ്പറും... എനിക്കൊന്നും മനസ്സിലാകുന്നില്ല.. തലയിലെ തീവണ്ടി പാളം മാറാതെ ഓടിക്കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. ഹല്ലാ ആരെക്കാണാനാ ഈ പാതിരയ്ക്ക്? അരയിൽ ബൽറ്റും ത�ോളിൽ ത�ോക്കും തലയിൽ ത�ൊപ്പിയും ധരിച്ച ഒരാൾ തിരക്കി. ഞാൻ... ജീവി... ഈ കഥകള�ൊക്കെ... താൻ ജീവിയ�ൊ ഇനാംപേച്ചിയ�ൊ എന്തുവേണംച്ചാലായിക്കോ, ഇവിടെയാരെക്കാണാനാ? അയാൾ വളരെ പരുഷമായി ച�ോദിച്ചു. ക�ൊച്ചുത്രേസ്യാ... ആ മദാമ്മക്കൊച്ച്, ഓസ്ട്രേലിയക്കാരി. നല്ലവളായിരുന്നു, സാറെ പക്ഷെ... സ�ോറി, അവളിന്നു വെളുപ്പിന് വേളാങ്കണ്ണിയില്... ത�ോളിൽ ത�ോക്കു ധരിച്ചയാൾ പിന്നെയും എന്തൊക്കയ�ോ വിളിച്ചുപറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എനിക്കൊന്നും കേൾക്കുവാനായില്ല... ഞാൻ നടന്നു, തിരിഞ്ഞുന�ോക്കാനാവാതെ നടന്നു. തലയിലൂടെ ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്ന തീവണ്ടി പെട്ടെന്ന് പാളം തെറ്റി കർണ്ണ കഠ�ോരമായ ശബ്ദത്തോടെ കടലിലേക്കു മറിഞ്ഞു.

കഥ മാടമ്പ് വാസുദേവൻ (സിഡ്നി)

ജനറേഷൻ ഇ

പ്പോൾ പഴയതുപ�ോല�ൊന്നുമല്ല. പെൻഷൻ പറ്റിയാലും വീട്ടിൽ തന്നെ ച�ൊറിയും കുത്തി ഇരിക്കണമെന്നൊന്നുമില്ല. ധാരാളം ജ�ോലികൾ പെൻഷൻ പറ്റിപ്പിരിഞ്ഞവരേയും കാത്തിരിപ്പുണ്ട്. പ്രത്യേകിച്ചും പരിചയസമ്പന്നന്മാരായ ഹൈസ്കൂൾ അധ്യാപകരെ. നല്ല വരുമാനം, അന്തസ്, ബുദ്ധിമാന്മാരായ വിദ്യാർത്ഥികൾ ഒരു അധ്യാപകന് ആത്മസംതൃപ്തി നൽകാൻ വേറെ എന്ത് വേണം. സ്വാശ്രയ വിദ്യാലയങ്ങളും ക�ോച്ചിങ് ക്ലാസ്സുകളും വച്ചുനീട്ടുന്ന പ്രല�ോഭനങ്ങൾ അങ്ങനെ തള്ളിക്കളയാൻ ഒരു സാധാരണ അധ്യാപകന് അത്ര എളുപ്പമല്ല. കൂടെ ജ�ോലിചെയ്തിരുന്നവരും തനിക്കു മുൻപ�ോ പിൻപ�ോ ആയി പെൻഷൻ പറ്റിപ്പിരിഞ്ഞവരും ആയ പല അധ്യാപകരും ഇപ്പോൾ അങ്ങനെ സ്വാശ്രയ വിദ്യാലയങ്ങളിലും ക�ോച്ചിങ് ക്ലാസ്സിലും ഒക്കെ നല്ല നിലയിൽ ജ�ോലി ചെയ്തു നല്ല വരുമാനം ഉണ്ടാക്കുന്നുമുണ്ട്. ചിലര�ൊക്കെ സ്വന്തം ക�ോച്ചിങ് ക്ലാസ്സ് തുടങ്ങുകയും ചെയ്തു. മത്തായി സാർ സർക്കാർ സ്കൂളിൽ നിന്നും പെൻഷൻ പറ്റിപ്പിരിഞ്ഞു വന്നപ്പോഴും പലരും പല പല പ്രല�ോഭനങ്ങളും ആയി അടുത്തു വന്നതാണ്. പക്ഷെ ആ പ്രല�ോഭനങ്ങളിൽ ഒന്നിലും മത്തായി സാർ വീണില്ല. അന്നാമ്മ പ്രത്യകിച്ചും പറഞ്ഞു “ഒന്നും വേണ്ടെന്റെ അച്ചായ�ോ ഇമ്മക്ക് ഒള്ളോത�ൊക്കെ മതീന്നെ” മത്തായി സാറിനും ത�ോന്നി. അതാ അതിന്റെ ശരി. പെൻഷൻ പറ്റിപ്പിരിഞ്ഞ അന്ന് സഹപ്രവർത്തകർ സ്നേഹപൂർവ്വം തന്ന സമ്മാനങ്ങളും ബ�ൊക്കെയും ഒക്കെ വീട്ടിൽ ക�ൊണ്ടുവന്നു വച്ചു. സമ്മാനമായി കിട്ടിയ സ്റ്റീൽ പാത്രങ്ങളും ബ�ൊക്കെയും അന്നാമ്മയെ ഏൽപ്പിച്ചു. അവരതു അടുക്കളയിൽ ക�ൊണ്ടുപ�ോയി ഭദ്രമായി ചില്ലലമാരയിൽ വെച്ചു. രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ബ�ൊക്കെ നേരെ ത�ൊടിയിലേക്കു വലിച്ചെറിഞ്ഞു. ചൂരൽ വടി അങ്ങനെ വലിച്ചെറിയാൻ മത്തായി സാർ ക�ൊടുത്തില്ല. എന്തോ മത്തായി സാറിന് ആ ചൂരൽ വടി അങ്ങനെ കളയാൻ ത�ോന്നിയില്ല. സാർ ആ ചൂരൽ വടി എഴുത്തുമേശയുടെ മുകളിൽ പഴയ സ്ഥാനത്തു തന്നെ വെച്ചു. ഏകദേശം മുപ്പതു ക�ൊല്ലം എന്നും ക�ൊണ്ടുനടന്നതല്ലേ? ചൂരലിനു കീഴെ ക�ോമ്പോസിഷൻ ബുക്കുകളും ച�ോറുംപാത്രവും മറ്റും എന്നും കാണും. ഇപ്പോൾ ചൂരൽ മാത്രം. ദിവസവും മത്തായി സാർ ആ ചൂരൽ ഒന്നെടുത്തു കൈവെള്ളയിൽ ഒന്നിട്ടു തിരിക്കും.

എത്ര പിള്ളേരുടെ കയ്യിലും ചന്തിയിലും പെരുമാറിയിട്ടുള്ള ചൂരലാ അങ്ങനെ അങ്ങ് കളയാൻ ഒക്കുമ�ോ? ഒരുമാതിരി പിള്ളേര�ൊന്നും മത്തായി സാറിന്റെ ചൂരലിന്റെ ചൂടറിയാതെ പ�ോയിട്ടില്ല. മത്തായി സാറിന്റെ ക്ലാസിൽ ഒരു വെളച്ചിലും ഒരുത്തനും എടുത്തിട്ടുമില്ല. അതിനു മാത്രം വിളഞ്ഞ വിത്ത് ആ സ്കൂളിൽ ഇല്ലായിരുന്നു. അങ്ങനെ സർവീസിൽ ഉള്ള കാലം മുഴുവൻ ഒപ്പം ക�ൊണ്ടുനടന്ന ചൂരലാണത്. ജില്ലാ മേലദ്ധ്യക്ഷൻ പറഞ്ഞിട്ടുപ�ോലും മത്തായിസാർ ആ ചൂരൽ ഉപേക്ഷിച്ചിട്ടില്ല. ആ ചൂരൽ ഇല്ലാതെ ഒര�ൊറ്റ കുട്ടിയും മത്തായി മാഷെ കണ്ടിട്ടുമില്ല. എത്ര പിള്ളേരുടെ കണ്ണ് തെളിച്ചുവിട്ട ചൂരലാ. ഇപ്പോൾ അങ്ങനെ വെറുതെ ഇരിക്കുന്നത് കാണുമ്പോ ഒരു വിഷമം. ആ, പെൻഷൻ പറ്റി പിരിഞ്ഞാ പിന്നെ എന്നാ ചെയ്യാനാ? എല്ലാവരെയും കർത്താവു കാക്കട്ടെ.

ഇപ്പോൾ പഴയതുപ�ോല�ൊന്നുമല്ല. പെൻഷൻ പറ്റിയാലും വീട്ടിൽ തന്നെ ച�ൊറിയും കുത്തി ഇരിക്കണമെന്നൊന്നുമില്ല. ധാരാളം ജ�ോലികൾ പെൻഷൻ പറ്റിപ്പിരിഞ്ഞവരേയും കാത്തിരിപ്പുണ്ട്. പ്രത്യേകിച്ചും പരിചയസമ്പന്നന്മാരായ ഹൈസ്കൂൾ അധ്യാപകരെ. പെൻഷൻ പറ്റി പിരിഞ്ഞു എന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ ആദ്യം അന്നാമ്മ ഒന്ന് സന്തോഷിച്ചു. ഇനി അച്ചായൻ എപ്പോഴും വീട്ടിൽ തന്നെ കാണുമല്ലോ! പിന്നെ വെളുപ്പാൻ കാലത്തു തന്നെ ച�ോറും കറിയും ഒന്നും വെച്ചുണ്ടാക്കണ്ടല്ലോ! സീരിയല�ൊക്കെ കണ്ട് എല്ലാ ദിവസവും കുറച്ചധികം നേരം ഉറങ്ങാം. ശനിയും ഞായറും അവധി ദിവസവും ഒന്നും ന�ോക്കേണ്ടല്ലോ! പിന്നെ ക�ോമ്പോസിഷൻ ബുക്ക് ന�ോക്കലും ഹ�ോം വർക് ന�ോക്കലും ഇമ്പോസിഷൻ ന�ോക്കലും, അച്ചായൻ എപ്പോഴും തിരക്കിലും ആയിരിക്കും. എന്തെങ്കിലും ആ നേരത്തെങ്ങാനും ച�ോദിച്ചാൽ കടിക്കാൻ വരും. ഇനി അത്തരം പ്രശ്നങ്ങൾ ഒന്നും കാണില്ലല്ലോ. കുറച്ചു ദിവസം ബാംഗ്ളൂരിൽ കുട്ടികളുടെ കൂടെ താമസിക്കണം. അന്നാമ്മ ഒരുപാട് പദ്ധതികൾ മനസ്സിൽ കണ്ടു. ഒരു ദിവസം സൗകര്യപ്പെട്ടപ്പോൾ അച്ചായന�ോട് എല്ലാം പറഞ്ഞു. അച്ചായനും സമ്മതിച്ചു.

113

അങ്ങനെയാണ് രണ്ടുപേരും കൂടെ ബാംഗ്ളൂരിലേക്കു പുറപ്പെട്ടത്. കുട്ടികൾക്കും സന്തോഷം. കുറച്ചു ദിവസം കുട്ടികളുടെ കൂടെ അവരുടെ വികൃതികളും കളികളും മറ്റും കണ്ടും കൂടെ കളിച്ചും അങ്ങനെ കഴിഞ്ഞു. പക്ഷെ വെക്കേഷൻ കഴിഞ്ഞു സ്കൂൾ തുറന്നത�ോടെ കാര്യങ്ങൾ ആകെ മാറി മറിഞ്ഞു. പേരക്കുട്ടികൾ സ്കൂളിൽ പ�ോകാൻ തുടങ്ങി. സ്കൂൾ വിട്ടു വന്നാൽ നേരെ ട്യൂഷൻ ക്ലാസ്. അതു കഴിഞ്ഞാൽ ഡാൻസ് ക്ലാസ്, കരാട്ടെ ക്ലാസ്, ഹ�ോം വർക്, പ്രോജക്ട് വർക്, ഡിബേറ്റ്... അങ്ങനെ അങ്ങനെ, പേരക്കുട്ടികൾക്ക് അപ്പാപ്പന്റെ കൂടെ കളിയ്ക്കാൻ പ�ോയിട്ട് ഒന്ന് കാണാന�ോ ചിരിക്കാന�ോ പ�ോലും സമയം തികയാതെ വന്നു. മക്കൾ ജ�ോലി കഴിഞ്ഞു വന്നാൽ പിന്നെ ഒന്നിനും സമയം കാണത്തില്ല. എത്ര കാലം അങ്ങനെ സീരിയലും കണ്ട് സമയം കളയും? അതിനും പുറമെ പട്ടണത്തിലെ തിക്കും തിരക്കും ബഹളവും - ഒന്ന് പുറത്തിറങ്ങാൻ പ�ോലും പറ്റില്ല. ആകപ്പാടെ നഗരത്തിലെ ജീവിതം സാറിനും അന്നാമ്മയ്ക്കും ഒട്ടും പിടിച്ചില്ല. ഓ ഇങ്ങനെയും ഉണ്ടോ ഒരു തിരക്ക്. ആർക്കും ഒന്നിനും നേരമില്ല. ആകെ മടുത്തു. നേരെ ച�ൊവ്വേ പഠിക്കാത്ത പേരക്കുട്ടികൾക്ക് രണ്ട് ക�ൊടുക്കണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു. ട്യുഷനും വേണ്ട ഒന്നും വേണ്ട, മത്തായി സാറിന്റെ ചൂരൽ മതി. പക്ഷെ എന്ത് 114

ചെയ്യാം, കാലം മാറി. മത്തായി സാർ ദേഷ്യം കടിച്ചമർത്തി, സീരിയലും കണ്ട് കുത്തിയിരുന്നു.. ഒടുവിൽ രണ്ടും കൽപ്പിച്ചു മത്തായി സാറും അന്നാമ്മയും നേരെ നാട്ടിലേക്ക് തന്നെ തിരിച്ചു വന്നു. കർത്താവിന്റെ കൃപ ക�ൊണ്ട് അപ്പനായിട്ടു സമ്പാദിച്ച വീടും പുരയിടവും ഇപ്പോഴും ഉണ്ട്. പണിയെടുക്കാൻ വേണ്ട ആര�ോഗ്യം രണ്ടു പേർക്കും ഉണ്ട്. മത്തായി സാർ പുരയിടത്തില�ൊക്കെ ഒന്ന് ചുറ്റി നടന്നു. ജ�ോലി ഉള്ള കാലത്തു വേണ്ട പ�ോലെ വെള്ളവും വളവും കിളയും ഒന്നും ചെയ്തിരുന്നില്ല. അതിനാൽ പറമ്പ് ആകെ കാടു പിടിച്ച് ഒരുമാതിരി ആയി കിടക്കുകയായിരുന്നു. കൈക്കോട്ടും വെട്ടുകത്തിയും മഴുവും ഒക്കെയായി മത്തായി സാർ പറമ്പിലേക്ക് ഇറങ്ങിയത�ോടു കൂടി ആ പറമ്പും ഒന്ന് നന്നായി, ആകപ്പാടെ ഒരു തെളിച്ചം. അടയ്ക്കയും നാളികേരവും കുരുമുളകും ഒക്കെയായി നല്ല വരുമാനവും കിട്ടാൻ തുടങ്ങി. പിന്നെ ഒന്നു രണ്ട് പശുക്കളും ഉണ്ട്. ആവശ്യത്തിന് പാലും കിട്ടും, പിന്നെ കുറച്ചു പാല് സ�ൊസൈറ്റിയിൽ ക�ൊടുക്കാനും കാണും. ആവശ്യത്തിന് വേണ്ട പച്ചക്കറികൾ ത�ൊടിയിൽ തന്നെ ഉണ്ടാക്കാനും പറ്റുന്നുണ്ട്. മത്തായി സാറിന്റെ ദിനചര്യകളും ആകപ്പാടെ മാറി മറിഞ്ഞു. ത�ൊടിയിലെ പണികളും പശുവിനെ കുളിപ്പിക്കലും തീറ്റി ക�ൊടുക്കലും...

ആകപ്പാടെ ദിവസങ്ങൾ അങ്ങനെ ഒരേ രീതിയിൽ അച്ചടക്കത്തോടെ പ�ോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു. എന്നാലും മത്തായി സാറിന്റെ ദിനചര്യയിൽ ഒരു കാര്യത്തിന് മാത്രം യാത�ൊരു മാറ്റവും വന്നില്ല. വരുത്താൻ മത്തായി സാർ സമ്മതിക്കത്തുമില്ല; കാലത്തേ ചായ കുടിക്കലും പത്രം വായിക്കലും. അത് കഴിഞ്ഞേ മത്തായി

ചെറുപ്പക്കാരൻ ഒന്ന് ചിരിച്ചു.”അത�ോണ്ടല്ല സാറെ. ഞാൻ ഉപദേശിക്കാന�ോ ഗുണദ�ോഷിക്കാന�ോ ഒന്നും ഉദ്ദേശിച്ചിട്ടല്ല. പിന്നെ അന്ന് അവൻ വീശിയ ആ ബ്രാണ്ടി ഉണ്ടല്ലോ? ഒന്നാംതരം സ്വയമ്പൻ സാധനാ. പിന്നെ വിലയും ക�ൊറവാ എന്നാ കേട്ടത്! അവൻ അത് എവിടന്നു സംഘടിപ്പിച്ചു എന്ന് ഒന്നറിയാനാ ഞാനിപ്പം വന്നത്. സാറ് എന്നെ ഒന്ന് സഹായിക്കണം. കമ്പനി കൂടാൻ സാറും, അല്ലേ വേണ്ട, സാറിന് നമ്മടെ കമ്പനി ഒന്നും അത്ര പറ്റി എന്ന് വരില്ല.” സാർ എന്തെങ്കിലും ഒക്കെ ചെയ്യാറുള്ളു. കാലത്ത് വീടിന്റെ ഉമ്മറത്തുള്ള ചാരുകസേരയിൽ മത്തായിസാർ വന്നിരിക്കും. അപ്പോഴേക്കും അന്നാമ്മ ചായ ക�ൊണ്ടുവരും. ചെക്കൻ പത്രം ഉമ്മറത്തിട്ടിരിക്കും. പത്രം മുഴുവൻ വായിച്ചു തീരുമ്പോഴേക്കും ചായയും കുടിച്ചു കഴിഞ്ഞിരിക്കും. അതു കഴിഞ്ഞാൽ ഉമ്മറത്ത് മേശപ്പുറത്ത് ഇപ്പോഴും കളയാതെ വെച്ചിട്ടുള്ള ആ ചെറിയ ചൂരൽ - മത്തായി സാർ അത�ൊന്നെടുത്തു കൈവെള്ളയിലിട്ട് തിരിച്ചും മറിച്ചും ന�ോക്കി അവിടെ തന്നെ വെക്കും. അത�ൊരു പതിവായിത്തീർന്നു. അന്നാമ്മയ്ക്ക് പലപ്പോഴും ത�ോന്നിയിട്ടുള്ളതാ ആ ചൂരൽ എടുത്തു ത�ൊടിയിലേക്കെവിടേയ്ക്കെങ്കിലും വലിച്ചെറിയണമെന്ന്. ഒന്നു രണ്ട് പ്രാവശ്യം അക്കാര്യം മത്തായി സാറിന�ോട് സൂചിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. പക്ഷെ അപ്പോഴത്തെ സാറിന്റെ ഭാവമാറ്റവും ന�ോട്ടവും കണ്ട അന്നാമ്മ ശരിക്കും ഭയന്നു വിറച്ചു. പിന്നെ ഒരിക്കലും അക്കാര്യം അന്നാമ്മ മത്തായിസാറിന�ോട് സൂചിപ്പിക്കുകപ�ോലും ചെയ്തിട്ടില്ല. ആ ചൂരൽ എടുത്ത് ഒന്നു മാറാല തട്ടാൻ പ�ോലും ഒരിക്കലും അന്നാമ്മ ധൈര്യപ്പെട്ടിട്ടില്ല. ഉപയ�ോഗമ�ൊന്നും ഇല്ലെങ്കിലും ആ ചൂരൽ ഇന്നും മത്തായി സാറിന്റെ മേശപ്പുറത്ത് നീളനെ അങ്ങനെ കിടക്കുന്നു. അന്നും ഒരു ശനിയാഴ്ചയായിരുന്നു എന്ന് ത�ോന്നുന്നു, ത�ോന്നുകയല്ല ശനിയാഴ്ചതന്നെ. മത്തായി സാർ ശരിക്കും ഓർക്കുന്നു. ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ ഒരു മുന്നറിയിപ്പുമില്ലാതെ പടികടന്നു വന്നു. കൂളിങ് ഗ്ലാസ്സും മുഷിഞ്ഞു കീറിയ ജീൻസും മുറിക്കയ്യൻ ടീ ഷർട്ടും ആണ് വേഷം. ആ ഷർട്ടിൻമേൽ മത്തായിസാർ ഒന്നേ ന�ോക്കിയുള്ളൂ ഉടനെ ന�ോട്ടം പിൻവലിച്ചു. എന്തൊക്കെയ�ോ വൃത്തികേടുകൾ എഴുതി വെച്ചിരിക്കുന്നു. തികച്ചും മര്യാദ ഇല്ലാത്തവനാണെന്ന് കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ മനസ്സിലായി. അല്ലെങ്കിൽ തുറന്ന ഗേറ്റ് ഒന്ന് അടച്ചാലെന്താ? മത്തായി സാർ രൂക്ഷമായി ഒന്ന് ന�ോക്കിയതല്ലാതെ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. മുറ്റത്തു ക�ൊപ്രായ�ൊന്നും ഉണക്കാൻ ഇട്ടിട്ടില്ലായിരുന്നു. അതു ക�ൊണ്ട് വല്ല തെരുവു പട്ടികളും വന്നു ക�ൊപ്ര തിന്നും എന്ന് പേടിക്കാനില്ല. എന്നാലും തുറന്ന ഗേറ്റ് അടയ്ക്കുക എന്ന ഒരു സാമാന്യ മര്യാദയെങ്കിലും വേണ്ടതല്ലേ? ന്യൂ ജനറേഷൻ

പിള്ളേരല്ലേ, ഒന്നും മിണ്ടണ്ട. തല്ക്കാലം മൗനം തന്നെ നല്ലത്. പിന്നെ എന്തിനാണ് വന്നതെന്നും അറിയില്ലല്ലോ? പക്ഷെ ഒന്നും ച�ോദിക്കേണ്ടി വന്നില്ല. ആഗതൻ സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി. “എന്റെ പേര് ഷാജി ഡേവീഡ്. സാർ ഷാജി എന്ന് വിളിച്ചാൽ മതി, എല്ലാവരും എന്നെ അങ്ങനാ വിളിക്കാറ്. സാറ് പഠിപ്പിച്ചിരുന്ന സ്കൂളിൽ പുതുതായി വന്ന അധ്യാപകനാണ്.” ഓ നല്ലകാര്യം. മത്തായി സാറിന് ആ ചെറുപ്പക്കാരനെ ക്കുറിച്ച് ഒരിത്തിരി മതിപ്പു ത�ോന്നാൻ തുടങ്ങി. ഇങ്ങനെ വേണം ചെറുപ്പക്കാർ. ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും പഴയ പെൻഷൻ പറ്റിയ ഒരു അധ്യാപകനെ വന്നു കാണണം എന്ന് അവനു ത�ോന്നിയല്ലോ? അതാണ് കുരുത്തം എന്ന് പറയുന്നത്. പിന്നെയും അയാൾ പലതും പറഞ്ഞു നാട്, വീട്, കൂട്ടുകാർ എന്നിങ്ങനെ സംസാരം നീണ്ടു പ�ോകാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ മത്തായി സാർ അന്നാമ്മയെ വിളിച്ച് ആ ചെറുപ്പക്കാരനെ പരിചയപ്പെടുത്തി. അന്നാമ്മ പറഞ്ഞു “നിങ്ങള് വർത്തമാനം പറഞ്ഞോണ്ടിരിക്ക്, അപ്പോഴേക്കും ഞാൻ ചായ ഇട്ടോണ്ട് വരാം.” ആഗതൻ പറഞ്ഞു “വേണ്ട ചേച്ചി, ചായയ�ൊന്നും വേണ്ട ചേച്ചി പ�ൊയ്ക്കോ, ഞാൻ വന്ന കാര്യം പറയട്ടെ.” “സാറെ രണ്ട് ദിവസം മുൻപ് സ്കൂളിൽ എട്ടാം ക്ലാസ്സിൽ ഉണ്ടായ സംഭവം സാർ അറിഞ്ഞോ എന്തോ?” “ഞാനും കേട്ടിരുന്നു ഏത�ോ ഒരു പയ്യൻ മദ്യം കഴിച്ചു ക്ലാസ്സിൽ വന്നെന്നോ മറ്റോ? അല്ലേ?” “അതെ, അതു തന്നെ.” “കർത്താവേ, കാര്യങ്ങളുടെ പ�ോക്കേ! എട്ടാം ക്ലാസിൽ പഠിക്കുന്ന പയ്യൻ മദ്യം കഴിച്ചു ക്ലാസ്സിൽ വരിക, അലമ്പുണ്ടാക്കുക... ഇതിനു മുൻപ് ഉണ്ടാവാത്ത സംഗതികളാണ്.” “ഇക്കാര്യത്തിൽ സാറ് എന്നെ ഒന്ന് സഹായിക്കണം. ആ പയ്യന്റെ വീട് ഇവിടെ എവിടേയ�ോ ആണ്. വീട്ടുപേരും മറ്റും ഞാൻ ഏകദേശം മനസ്സിലാക്കിയിട്ടുണ്ട്. അവനെ ഒന്ന് കാണണം. മ�ൊബൈൽ നമ്പർ അറിയാത്തോണ്ടാ, അല്ലെങ്കീ സാറിനെ ഞാൻ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കില്ലായിരുന്നു.” “ഓ അവനെ വീട്ടിൽ പ�ോയി കണ്ട് ഉപദേശിക്കാനാണ�ോ? അപ്പനെയും അമ്മയെയും കണ്ട് ഗുണദ�ോഷിക്കാന�ോ? അത�ൊണ്ടോന്നും കാര്യമില്ലന്നേയ്. പിന്നെ ഇത്തരം കേസില�ൊക്കെ ചെയ്യേണ്ടതേയ്, മറ്റൊന്നും ന�ോക്കാതെ നേരെ ച�ൊവ്വേ ടി സിയും ക�ൊടുത്തു പറഞ്ഞു വിടലാണ്. അതിനു മുൻപ് ചൂരലെടുത്തു രണ്ട് പ�ൊട്ടിയ്ക്കണം. അല്ല പിന്നെ, ഇത�ൊന്നും നേരെ ആവുന്ന കേസല്ലെന്നേ? മാഷ് വെറുതെ മെനക്കെടാൻ പ�ോണ്ടെന്നാ എനിക്ക് ത�ോന്നണേ.” ചെറുപ്പക്കാരൻ ഒന്ന് ചിരിച്ചു.”അത�ോണ്ടല്ല സാറെ. ഞാൻ ഉപദേശിക്കാന�ോ ഗുണദ�ോഷിക്കാന�ോ ഒന്നും ഉദ്ദേശിച്ചിട്ടല്ല. പിന്നെ അന്ന് അവൻ വീശിയ ആ ബ്രാണ്ടി ഉണ്ടല്ലോ? ഒന്നാംതരം സ്വയമ്പൻ സാധനാ. പിന്നെ വിലയും ക�ൊറവാ എന്നാ കേട്ടത്! അവൻ അത് എവിടന്നു സംഘടിപ്പിച്ചു 115

എന്ന് ഒന്നറിയാനാ ഞാനിപ്പം വന്നത്. സാറ് എന്നെ ഒന്ന് സഹായിക്കണം. കമ്പനി കൂടാൻ സാറും, അല്ലേ വേണ്ട, സാറിന് നമ്മടെ കമ്പനി ഒന്നും അത്ര പറ്റി എന്ന് വരില്ല.” മത്തായി സാറിന്റെ മുഖം ചുവന്നു ദേഹം ആസകലം ഒന്ന് വിറച്ചു. അറിയാതെ തന്നെ കൈ മേശപ്പുറത്തേക്കു ചെന്നു. ആ പഴയ ചൂരൽ കയ്യിലെടുത്തു സാർ ആഗതന്റെ അടുത്തേക്ക് നീങ്ങി. പിന്നെ കേട്ടത് ഒരു നിലവിളിയായിരുന്നു.

നിലവിളി കേട്ട് പേടിച്ചു വിറച്ച അന്നാമ്മ അടുക്കളയിൽ നിന്നും ഓടിയെത്തിയപ്പോഴും മത്തായിസാർ കണ്ണും ചുവപ്പിച്ചു ദേഷ്യപ്പെട്ടു ചൂരലും പിടിച്ചു നിൽക്കുകയായിരുന്നു. അന്നാമ്മ പ�ോലും പേടിച്ചു വിറച്ചു പ�ോയി. അപ്പോഴേക്കും ആഗതൻ ഗേറ്റും തുറന്ന് ഓടിപ്പോയിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. പക്ഷേ ഓടിപ്പോകുമ്പോഴും നിലവിളിക്കുമ്പോഴും ഗേറ്റ് ഭദ്രമായി അടയ്ക്കാൻ അയാൾ മറന്നില്ല.

esSENSE Sydney LIVE & LET LIVE A Group that Promotes

Scientific Temper 116

മ ി ന ി ക്ക ഥ ഷിന�ോജ് കല്ല്യാടൻ (സിഡ്നി)

സ്വ

നഷ്ടപ്പെട്ടവർ

ർഗ്ഗം നഷ്ടപ്പെട്ടവർ യ�ോഗം ചേർന്നത് ഇന്നലെയാണ്. തങ്ങളുടെ നഷ്ടത്തിന്റെ കാരണം ചികയുകയായിരുന്നു ഉദ്ദേശ്യം. ജീവിച്ചിരുന്നപ്പോൾ അവരെല്ലാവരും നല്ല കാര്യങ്ങൾ

ഇപ്പോൾ കരയുമെന്നു ത�ോന്നി. മൂന്നാമനും നാലാമനും പറഞ്ഞതും ത്യാഗത്തിന്റെയും സദ്പ്രവൃത്തികളുടെയും കഥകളായിരുന്നു. എന്നിട്ടും അവർക്കെല്ലാം എന്തേ സ്വർഗ്ഗം നിഷേധിക്കപ്പെട്ടു? അറിയേണ്ട കാര്യം തന്നെ.

ചെയ്തിരുന്നു. അതുക�ൊണ്ടുതന്നെ അവർ ന്യായമായും സ്വർഗ്ഗം ആഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്തു. കൂട്ടത്തിൽ പ്രായംചെന്ന ആൾ പറഞ്ഞു: ‘നിരത്തുവക്കിൽ അനാഥനായി കിടന്ന ഒരു ക�ൊച്ചുകുട്ടിക്ക് ഞാൻ ആശ്രയം നൽകി. അവനെ പ�ൊന്നുപ�ോലെ ന�ോക്കി. അവന് ഒരു ജീവിതം നൽകി.’ രണ്ടാമത്തെയാൾ: എന്റെ ജീവിതം മുഴുവൻ ഞാൻ സമൂഹ നന്മയ്ക്കായി ഉഴിഞ്ഞുവച്ചു. കഷ്ടപ്പെടുന്നവർക്കടുത്തേക്ക് എന്നും ഓടിയെത്തി. സ്വയം ജീവിക്കാൻ പ�ോലും മറന്നു.’ അയാൾ

അങ്ങനെയാണ്, വിവരാവകാശ നിയമപ്രകാരം അപേക്ഷ നൽകാൻ അവർ തീരുമാനിച്ചത്. ഒടുവിൽ മറുപടി ലഭിച്ചു: ‘കാരണം, അവരെല്ലാം സ്വർഗ്ഗം സ്വപ്നം കണ്ടു.’ മുൻവിധിയ�ോടുകൂടി സ്വർഗ്ഗത്തിൽ എത്തിച്ചേരണമെന്ന ആഗ്രഹത്തോടെ നന്മകൾ ചെയ്യുന്നവർക്ക് സ്വർഗ്ഗം ലഭിക്കില്ലെന്ന പുതിയ നിയമം അവതരിപ്പിക്കപ്പെട്ടതും പാസ്സായതും ഈ കഴിഞ്ഞ നിയമസഭാ സമ്മേളനത്തിലാണ്. ആരും അത് അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല!

117

കഥ റെയ്മോൾ (സിഡ്നി)

മേ

പാഠം ഒന്ന് -

ജർ അശ�ോക് മേന�ോൻ- ഐഐടി കമ്പ്യൂട്ടർ എഞ്ചിനീയറിംഗ്, ഐഐഎം എംബിഎ, കൂട്ടത്തിൽ ഒരു പ�ോസ്റ്റ് ഡ�ോക്ടറേറ്റ് ഫെല�ോഷിപ്പും. ഭാര്യ മ�ോഹിനി പേരു കേട്ട ന്യൂറ�ോ സർജൻ. ദമ്പതികൾ വാശിക്ക് ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസങ്ങൾ കയ്യടക്കുകയാണ�ോ എന്ന് സംശയം ഇല്ലാതെയില്ല. അവരുടെ വീടിന്റെ നല്ലൊരു ഭാഗം പുസ്‌തകങ്ങൾ കയ്യടക്കിക്കഴിഞ്ഞു. ചില്ലിട്ട അലമാരകളിൽ പട്ടാളച്ചിട്ടയിൽ ബൃഹത്തായ ഗ്രന്ഥശേഖരം. ഇന്ന് കേണൽ മൻമ�ോഹന്റെ മകളുടെ പതിനെട്ടാം ജന്മദിനമാണ്. പാർട്ടിക്ക് താമസിക്കാൻ പാടില്ല, മ�ോഹിനിയാണ് പരിപാടിയുടെ അവതാരക. അവൾ അവസാനഘട്ട ഒരുക്കത്തിലാണ്. അവളുടെ മുറിയിൽ എന്തിന്റെ പരിമളമാണെന്ന് ആർക്കും തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റില്ല. സാൻഡൽവുഡ് ബ�ോഡി സ്പ്രേയ�ോ, ഇംഗ്ലീഷ് റ�ോസ് പെർഫ്യൂമ�ോ അത�ോ ഐസി മിസ്ററ് ഫൗണ്ടേഷന�ോ! ഒരെത്തും പിടിയുമില്ല. പക്ഷേ ഒന്നറിയാം നല്ലൊരു തുക അവൾ മെയ്ക്കപ്പ് കപ�്ബോർഡിനായി ചെലവാക്കുന്നുണ്ട്. ഷൂ ഒന്നുകൂടി പ�ോളിഷ് ചെയ്തേക്കാം. “കനിയപ്പാ, മേരീ ഷൂ പ�ോളിഷ് ജെൽദി കര�ോ.”

118

സരയു ഉറക്കമാണെന്ന് ത�ോന്നുന്നു. മുറിയിൽ അനക്കമ�ൊന്നും കേൾക്കുന്നില്ല. ഞങ്ങൾ പുറത്ത് പ�ോകാൻ തയ്യാറാകുന്നത് കാണുമ്പോഴേ അലറിക്കരയുന്ന മകളാണ്. ഞങ്ങളുടെ ഒറ്റ മകൾ, അടുത്ത ജൂണിൽ എട്ടു വയസ്സാകും. പക്ഷേ പ്രായത്തിന്റെ വളർച്ചയില്ല. അതെങ്ങനാ, എന്ത് ക�ൊടുത്താലും കഴിക്കില്ല. പഠിക്കാൻ തീരെ താല്പര്യമില്ല. സിസ്റ്റർ റ�ോസ്‌ലിൻ എന്ന് കേട്ടാലേ പേടിയാണ്. അവളുടെ സ്കൂ ‌ ൾ പ്രിൻസിപ്പലാണ്. അല്ല അവരെ കുറ്റം പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല. സെന്റ് ആഗ്നസ് സ്കൂൾ എല്ലാ വർഷവും +2 പരീക്ഷയിൽ 100% ഫസ്റ്റ് ക്ലാസ് വാങ്ങുന്നതാണ്. എൽ കെ ജി സ്ക്രീനിംഗ് ടെസ്റ്റിൽ അമ്പേ ത�ോറ്റിട്ടും, മാതാപിതാക്കളുടെ വിദ്യാഭ്യാസം കണ്ടിട്ടാണ് അഡ്‌മിഷൻ കിട്ടിയത്; കൂട്ടത്തിൽ നല്ലൊരു തുക ഡ�ൊണേഷനും ക�ൊടുത്തു. അഞ്ച് വർഷങ്ങൾ അവരുടെ പരാതികളും, താക്കീതുകളും കേട്ട് മടുത്തു. സിസ്റ്ററിന്റെ പേര് മ�ൊബൈലിൽ തെളിയുമ്പോഴേ ഫ�ോൺ സൈലന്റിലാക്കും. എന്നെ കിട്ടിയില്ലേൽ അവർ മ�ോഹിനിയെ വിളിച്ചുക�ൊള്ളും. നല്ലൊരു തുക വർഷംത�ോറും സ്കൂളിന് ക�ൊടുക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും കുഴപ്പമില്ല, സ�ൊസൈറ്റിയുടെ മുൻപിൽ നാണം കെടേണ്ടല്ലോ. അല്ലേൽ

പ്രശ്നക്കാരിയായ കുട്ടിയെന്നോ, മന്ദബുദ്ധിയെന്നോ ഉള്ള ലേബൽ അവൾക്ക് സമൂഹം പതിച്ചു ക�ൊടുക്കില്ലേ! “സാബ് ബേട്ടി ക�ോ ഫീവർ ഹേ” കനിയപ്പയുടെ ശബ്‌ദം. നാശം! പാർട്ടി തുടങ്ങാൻ ഇനി ഒരു മണിക്കൂറേയുള്ളൂ. അതിനു മുൻപ് എല്ലാമ�ൊന്ന് ഏക�ോപിപ്പിക്കാൻ വേണം ഇരുപത് മിനിറ്റ്. ഇതിൻെറ ഇടയിൽ ട്രാഫിക് ബ്ലോക്ക് ഉണ്ടെങ്കിൽ പറയുകയും വേണ്ട. സരയുവിന്റെ മുറിയിൽ നിന്ന് ഞരക്കം കേൾക്കാം. മ�ോഹിനി ഒന്നും അറിഞ്ഞ മട്ടില്ല; അല്ല അറിഞ്ഞാലും അവളിനി ശ്രദ്ധിക്കില്ല. സരയു പനി ക�ൊണ്ട് തുള്ളി വിറയ്ക്കുമ്പോഴും കനിയപ്പയുടെ കൈകൾ തട്ടി മാറ്റുന്നു; അവളുടെ നെറ്റിയിൽ തുണി നനച്ചിടാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ് അവൻ. പനിച്ചു കിടക്കുമ്പോഴും അവളുടെ അഹങ്കാരം. “ഡാഡ് ീസ് ഡ�ോണ്ട് ഗ�ോ, സ്റ്റേ വിത്ത് മീ. പ്രെറ്റി ീസ് “അവളുടെ കരച്ചിൽ ആകെ ഒരു അല�ോസരം പ�ോലെ. ഏതു പാർട്ടിക്ക് പ�ോയാലും ഇത് സ്ഥിരം പല്ലവി. അടുത്ത ബ്ലോക്കിലെ ഡ�ോക്ടർ മന�ോഹറിനെ കാണിച്ചു

അവളുടെ മുറിയിൽ എന്തിന്റെ പരിമളമാണെന്ന് ആർക്കും തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റില്ല. സാൻഡൽവുഡ് ബ�ോഡി സ്പ്രേയ�ോ, ഇംഗ്ലീഷ് റ�ോസ് പെർഫ്യൂമ�ോ അത�ോ ഐസി മിസ്ററ് ഫൗണ്ടേഷന�ോ! ഒരെത്തും പിടിയുമില്ല. പക്ഷേ ഒന്നറിയാം നല്ലൊരു തുക അവൾ മെയ്ക്കപ്പ് കപ�്ബോർഡിനായി ചെലവാക്കുന്നുണ്ട്.

മരുന്ന് മേടിക്കാൻ കനിയപ്പയെ ചട്ടം കെട്ടി ഒരു വിധത്തിൽ പുറപ്പെട്ടു! ‘മേജർ വിങ്ങി’ൽ വ�ോഡ്‌ക സിപ് ചെയ്യുമ്പോൾ വെറുതെ മ�ൊബൈലിൽ ഒന്ന് ന�ോക്കി. ഡ�ോക്ടർ മന�ോഹറിന്റെ 8 മിസ്സ്ഡ് ക�ോൾസ്, “ക�ോൾ മീ അർജന്റ്‌ലി” എന്ന രണ്ട് മെസ്സേജും. അപ്പോൾ സരയുവിന്റെ പനി ഇത്തിരി കടുപ്പമാണെന്ന് സാരം. മന�ോഹർ അങ്ങനെയാണ്. പ്രായം 60-ന് മുകളിൽ. പക്ഷേ കുട്ടികളെ ഇത്രയധികം സ്നേഹിക്കുന്ന ഒരു ശിശുര�ോഗ വിദഗ്‌ദ്ധൻ ല�ോകത്തുണ്ടോ? ഞങ്ങളുടെ പേരെന്റിങ്ങിനെപ്പറ്റി എന്നും പരാതിയാണ് ടിയാന്. സരയുവിനെപ്പറ്റി കുറ്റം പറയാത്ത ഏക വ്യക്തി. എന്തായാലും കേക്ക് കട്ടിങ് തീർന്നിട്ട് വിളിക്കാമെന്നോർത്തു നിൽക്കുമ്പോൾ ദാ ഡ�ോക്ടറുടെ ത�ോട്ടക്കാരൻ മുൻപിൽ. സരയുവിനെ മൗണ്ട് കാർമൽ ഹ�ോസ്പിറ്റലിൽ അഡ്മിറ്റ് ചെയ്തു എന്ന ഡ�ോക്ടർന്റെ കുറിപ്പുമായാണ്‌അയാളുടെ വരവ്. ഇനി പ�ോകാതെ തരമില്ല. മ�ോഹിനിക്ക് എന്തായാലും വരാൻ പറ്റില്ല; പാർട്ടി ആങ്കർ ചെയ്യണ്ടേ. വാലേ പാർക്കിങ്ങിനു ക�ൊടുത്ത് ഹ�ോസ്പിറ്റൽ കൗണ്ടറിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ മന�ോഹറിനെ ഒന്ന് ഡയൽ ചെയ്തു. രണ്ടു റിംഗ് ചെയ്തപ്പോളേ അപ്പുറത്തു നിന്ന് “ഹായ് അശ�ോക് ” എന്ന് കേട്ടു. സരയു ഐ സി യു വിൽ ആണെന്നും, ഡ�ോക്ടറുടെ ഭാര്യ ശാന്തിനി കൂടെ ഉണ്ടെന്നും പറഞ്ഞു. കൂട്ടത്തിൽ പേടിക്കണ്ടായെന്നും. ഐ സി യു വിന്റെ മുൻപിൽ രക്തബന്ധമില്ലാത്ത ശാന്തിനിയേച്ചി അമ്മയുടെ സ്ഥാനത്ത്. മുഖത്തു അല്പം 119

പിരിമുറുക്കമുണ്ട്. പീടിയാട്രിക് ഹെഡ് ഡ�ോക്ടർ ജെയിംസ് പ�ോളിനെ അത്യാവശ്യമായി കാണാൻ ചേച്ചി പറഞ്ഞു. മകളെ കനിയപ്പയെ ഏൽപ്പിച്ചു ശാന്തിനിയേച്ചി പ�ോകാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ അവൾ ഉടുപ്പ് ഊരിയെറിഞ്ഞു ഭ്രാന്തുപിടിച്ചു ആശുപത്രി വരാന്തയിൽ കൂടി ഓടിയെന്ന സംഭവം ഒരു ഞെട്ടല�ോടെയാണ് കേട്ടിരുന്നത്. വീട്ടിൽ പലപ്പോഴും ഇത് ആവർത്തിച്ചുണ്ടങ്കിലും, ബാല്യത്തിൻെറ കുസൃതിയെന്നേ കരുതിയുള്ളൂ. മേജർ ആണെങ്കിലും ഉള്ളിൽ അല്പം ഭയം, എന്താണാവ�ോ? അല്പം പ്രാഥമിക കുശലാന്വേഷണങ്ങൾ കഴിഞ്ഞ് ഡ�ോക്ടർ നേരെ കാര്യത്തിലേക്ക് കടന്നു. സരയുവിനും, മാതാപിതാക്കൾക്കും ഉടൻ ഒരു കൗൺസിലിങ് വേണം പ�ോലും. അതും ഞങ്ങൾ മാത്രമേ പ�ോകാവൂ എന്നും. ഉള്ളിൽ അല്പം അമർ‍ഷം ത�ോന്നി. അവളുടെ അധ്യാപകരുടെ മുൻപിൽ തല കുനിച്ചു മതിയായി, ഇനി കൗൺസിലറുടെ മുൻപിലും! ഇങ്ങനെയുള്ള ഒന്നിനെയാണെല്ലോ മകളായി കിട്ടിയത്. ഡ�ോക്ടർ ഏത�ോ കൗൺസിലറിന്റെ വിവരം തന്നെങ്കിലും മ�ോഹിനിയുടെ അഭിപ്രായം ച�ോദിച്ച് ഒരാളെ കണ്ടുക�ൊള്ളാമെന്ന് പറഞ്ഞ് തടി ഊരി.

വിദ്യാഭ്യാസവും, പദവിയുമ�ൊക്കെ ഒരു നിമിഷം ക�ൊണ്ട് ഉരുകിയില്ലാതെയായ പ�ോലെ! ഒൻപതു വർഷങ്ങളായി ഞങ്ങളുടെ മനസ്സാക്ഷി സൂക്ഷിപ്പുകാരൻ ആയിരുന്ന കനിയപ്പയുടെ യഥാർത്ഥ മുഖം അവർ തുറന്നു കാട്ടി. ഡൽഹിയിൽ നിന്നും കുറെ ദൂരെയുള്ള ഹരിയാനയിലെ മലാർ ഗ്രാമത്തിലെ വന്ദന കുമാർ എന്ന ിനിക്കൽ സൈക്കോളജിസ്റ്റിനെ തേടി അതിരാവിലെ തന്നെ ഞങ്ങൾ യാത്രയായി. മ�ോഹിനിയുടെ ഡ�ോക്ടർ-വർഗ്ഗത്തിൽ അധികമ�ൊന്നും അറിയപ്പെടാത്ത ഒരു സ്ത്രീ. അല്ലെങ്കിൽ, പല്ലിട കുത്തി മണപ്പിക്കുന്ന പ�ോലെയാകും സമൂഹത്തിൽ. പല്ല് വെളുക്കെ ചിരിച്ചു കാണിച്ചിട്ട് മാറി നിന്ന് ഓക്കാനിക്കും. ഡൽഹിയുടെ മടുപ്പിക്കുന്ന തിരക്കിൽ നിന്നും ദൂരെ മാറി ജിൻഡ് പ്രവിശ്യയിലുള്ള ഗ്രാമമാണിത്. പാനിപ്പത്തിൽ നിന്നും, തിരിഞ്ഞതിൽ പിന്നെ കൂടുതലും കാളവണ്ടികളും, സൈക്കിൾ റിക്ഷകളും മാത്രമാണ് നിരത്തിൽ, കൂടെ കുറെ കാൽനടക്കാരും. ഇവിടെ ഒരു ിനിക്കൽ സൈക്കോളജിസ്റ്റ് ജ�ോലി ചെയ്താൽ എന്ത് നേടാൻ! കേട്ടറിഞ്ഞതിൽ നിന്ന് വന്ദന കുമാർ അത്ര പ്രശസ്‌തയല്ല, എന്നാൽ പ്രഗൽഭയാണ്. എന്തൊരു വൈരുദ്ധ്യം! ഗൂഗിൾ പറയുന്നത് ഇനി അഞ്ച് കില�ോ മീറ്റർ കൂടിയേ ഉള്ളു എന്ന്. പക്ഷേ ഒരു ബ�ോർഡ് പ�ോലും വന്ദനയുടേതായിട്ട് ഇല്ല. വഴിയരികിലുള്ള പാടത്ത് കുറച്ചു പണിക്കാരുണ്ട്. അവര�ോട് അന്വേഷിച്ചപ്പോൾ മനസ്സിലായി ആൾ ഇവിടെ പ്രശ യാണെന്ന്. അവരുടെ മുഖഭാവം കണ്ടാൽ അറിയാം ആള�ൊരു ആദരണീയ വ്യക്തിത്വം തന്നെ. ഒറ്റപ്പാലത്തെ എന്റെ തറവാട്ടിൽ എത്തിയ പ്രതീതി- മുറ്റം നിറയെ പല നിറത്തിൽ പൂക്കൾ, നടുക്കൊരു തുളസിത്തറയും.

120

വരാന്തയിൽ ഏതാനും ചൂരൽ കസേരകൾ മാത്രം. പൂമുഖത്തെ മണിയടിച്ചപ്പോൾ, ഞങ്ങളെ കാത്തിരുന്ന പ�ോലെ മുൻപിൽ പുഞ്ചിരി തൂകിക്കൊണ്ട് വന്ദന ഇറങ്ങിവന്നു. ആമുഖമ�ൊന്നുമില്ലാതെ അകത്തേക്ക് വരാൻ പറഞ്ഞിട്ട് സരയുവിനെ അടുത്ത മുറിയിലേക്ക് ക�ൊണ്ടുപ�ോയി. കുറച്ചു കളിപ്പാട്ടങ്ങളും, കഥാപുസ്‌തകങ്ങളുമായി, നിറയെ ജനലുകളുള്ള ഒരു മുറി. അതിശയം! ഒട്ടും അപരിചിതത്വം കാണിക്കാതെ അവൾ പെട്ടെന്ന് കളിപ്പാട്ടങ്ങളുമായി മുഴുകി. അടുത്ത മുറിയിലേക്ക് വരാൻ വന്ദന കണ്ണ് ക�ൊണ്ട് അടയാളം നൽകി. അവിടിരുന്നാൽ ഗ്ലാസ് ഡ�ോറിൽ കൂടി സരയുവിനെ കാണാം. വിശദാംശങ്ങൾ ഇമെയിൽ വഴിയും, ഫ�ോണിൽ കൂടിയും ക�ൊടുത്തത് ക�ൊണ്ട് മുഖവുര വേണ്ടിവന്നില്ല. ഞങ്ങളുടെ കൂട്ടുകാരെപ്പറ്റിയും, വീട്ടുജ�ോലിക്കാരെക്കുറിച്ചും ഒക്കെ ച�ോദ്യങ്ങൾ ഉയർന്നു. ഞങ്ങളുടെ ഭാഗം കഴിഞ്ഞുവെന്ന് ത�ോന്നുന്നു. അവർ സരയുവിനെയും ക�ൊണ്ട് അകത്തേക്ക് പ�ോയി. അൽപം സമയമെടുക്കും, വേണമെങ്കിൽ ഒന്ന് പുറത്തു പ�ോയി വന്നോളൂവെന്ന് അവർ അറിയിച്ചതനുസരിച്ച് ഞങ്ങൾ ജിൻഡ് ഗ്രാമം ഒന്നു കാണാൻ പ�ോയി. രണ്ടു മണിക്കൂറിനു ശേഷം തിരിച്ചു വന്ന ഞങ്ങൾ ഞെട്ടി. കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണുകളുമായി തളർന്ന് കിടക്കുന്ന മ�ോൾ. അരികത്തായി ചിന്താവിഷ്ടയായി വന്ദനയും, മറ്റൊരു സ്ത്രീയും. ഞങ്ങളെ കണ്ടതേ ആദ്യമിരുന്ന മുറിയിലേക്ക് വരാൻ പറഞ്ഞു. വിദ്യാഭ്യാസവും, പദവിയുമ�ൊക്കെ ഒരു നിമിഷം ക�ൊണ്ട് ഉരുകിയില്ലാതെയായ പ�ോലെ! ഒൻപതു വർഷങ്ങളായി ഞങ്ങളുടെ മനസ്സാക്ഷി സൂക്ഷിപ്പുകാരൻ ആയിരുന്ന കനിയപ്പയുടെ യഥാർത്ഥ മുഖം അവർ തുറന്നു കാട്ടി. പാർട്ടികളിലും, മിലിറ്ററി ഓഫീസികളിലും, മൾട്ടി സ്പെഷ്യാലിറ്റി ഹ�ോസ്പിറ്റലുകളിലുമായി ആഘ�ോഷിച്ചു നടന്നപ്പോൾ, ഞങ്ങളുടെ പാവം കുഞ്ഞ്‌ആ കാപാലികന്റെ വികൃത സ്വഭാവത്തിന് ഇരയാകുകയായിരുന്നു എന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോൾ വെറുതെയെന്ന് അറിഞ്ഞിട്ടും ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു ന�ോക്കി - ഈ പ്രതാപം ക�ൊണ്ട് എന്ത് നേടി? ഒരേയ�ൊരു മകളെ സംരക്ഷിക്കാൻ പറ്റാത്ത ഈ ഞാൻ എങ്ങനെ രാജ്യ സുരക്ഷക്കായി പ�ോരാടും? എൻെറ മേജർ യൂണിഫ�ോം എന്നെ ന�ോക്കി ക�ൊഞ്ഞനം കുത്തുന്ന പ�ോലെ. *************** വാൽക്കഷണം: പണവും, പ്രതാപവും ക�ൊണ്ട് ഒന്നും നേടിയില്ലായെന്ന തിരിച്ചറിവ്‌അശ�ോകിനെയും, മ�ോഹിനിയെയും മറ്റൊരു ല�ോകത്തെത്തിച്ചു. ഇന്നവർ നഗരത്തിൻെറ മടുപ്പിക്കുന്ന തിരക്കിൽ നിന്നും മാറി, ദൂരെയ�ൊരു ഗ്രാമത്തിൽ മന�ോഹരമായ ഒരു കൃഷിത്തോട്ടത്തിലെ വീട്ടിൽ ഒരു പറ്റം കുഞ്ഞുങ്ങളുമായി ജീവിക്കുന്നു. ഓട്ടിസമെന്നോ ചിത്തഭ്രമമെന്നോ ഒക്കെ നാം പറയുന്ന അവസ്ഥയിലുള്ള കുട്ടികളെ പരിപാലിച്ച്, അവരുടെ ചാപല്യം ആസ്വദിച്ചു ജീവിക്കുന്നു. ആ കുഞ്ഞുങ്ങളെ പ്രച�ോദിപ്പിച്ചും, പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചും ശാന്തിയുടെ പ്രതീകമായ ആ പൂക്കളെ താല�ോലിച്ചും സന്തു രായി ജീവിക്കുന്നു. ആ കുട്ടികളുടെയെല്ലാം ഓപ്പോളായി സരയു നല്ല തിരക്കിലാണ്.

121

Best Compliments to Kerala Naadam from

May Joe, Ashley, Leaha & Rachel Best Compliments to Kerala Naadam from

Martin Chacko, Claire & Jackie

Best Compliments to Kerala Naadam from

Juleen, Prima, Jana & Joseph 122

E: indianbeautysecrets@live.com.au www.indianbeautysecrets.com.au /IndianBeautySecretsSydney

Our Services

Packages

Facials

Beauty Packages Fruit & Eyebrow Thread/Wax Full Face, Underarm & Half Leg Wax Manicure, Pedicure & Mini Facial Full Arm, Full Legs & Underarm Wax Any Facial, Full Face Bleach & Eyebrows Thread/Wax Any Facial, Hair Treatment Eyebrows Wax/Thread

Manicure / Pedicure Threading / Waxing / Bleaching Hair Dressing & Scalp Therapy Makeup Massage Spa Ayurvedic Massage Eye Treatments Teeth Whitening Beauty Treatments Men’s Treatments

Hair Packages Wash, Cut & Blowdry Regrowth & Treatment Full Colour & Treatment Half Head Foils, Treatment & Toner Full colour, 15 Foils Treatment & Toner Full Head Treatment & Toner

22-24 Main St (David Lane), Blacktown Shop 28 & 169, Westfield, Mount Druitt 11 Douglas Road, Quakers Hill 1-4/60 Wigram Street, Harris Park Shop 1109, Westfield, Parramatta Shop 1014, Stockland, Merrylands Shop K025, Stockland, Wetherill Park

Ph: 02 9672 4448 Ph: 02 8678 9593 Ph: 02 9626 2600 Ph: 02 9635 1464 Ph: 02 8677 0191 Ph: 02 9682 2002 Ph: 0415 180 235 123

Best Compliments to Kerala Naadam

from

S Devi Best Compliments to Kerala Naadam from A Well Wisher

124

Best Compliments to

Kerala Naadam from

C.V. Jose & Beena 125

Best Compliments to Kerala Naadam from

Arun & Simi

Best Compliments to Kerala Naadam from Santhosh Joseph & Family 126

NEW

ALL IN ONE YOUR ONE STOP SUPERMARKET

CONVENIENCE & INDIAN GROCERY We also sell Philippines, Indian, Pakistan, Sri Lankan, Bangla Deshi & Fiji Products

Spices, Lentils, Fresh Products, Grocery, Dairy, Frozen Ready to Eat, Indian Sweets, CD & DVD, Newspapers and Much more..

Open s 7 Da8ypm

7am -

WE ARE SELLING MAJOR BRANDS

62 Evan Street, Penrith, NSW 2750. Ph: 024704 8981 127

MANOJ RAJAN BABU

LL.B, LL.M SOLICITOR / NOTARY PUBLIC

MANU NANDA KUMAR LL.B, LL.M SOLICITOR

NEIL LAWYERS Shop 1, 2 Garfield Street, Wentworthville, NSW 2145 PO Box 1060, Wentworthville, NSW 2145

NEIL LAWYERS

Ph: 9636 9224 | Fax: 9012 0762 Mob: 0403 264 976 Email: info@neillawyers.com

B est Compliments from

C R E A T I V E

GRAPHIC DESIGN | WEB DEVELOPMENT | PRINTING

Call BINU:

0403 993 399

Email: design@pixela.com.au

B U S I N E S S C A R D S | F LY E R S | B R O C H U R E S | T I C K E T S | P O S T E R S | B O O K L E T S | B A N N E R S

128

CALL TODAY!

PUNNACKAL FINANCIAL SERVICES PTY LTD Credit Representative # 394547. Australian Credit Licence # 389328

G a te w a y t o a Se c u r e L i f e For Free Consultation:

VARGHESE PAULOSE

M: 0421 430 068 E: varkeychan@hotmail.com

 HOME LOANS  REFINANCE  LIFE INSURANCE  CONSTRUCTION LOANS  INVESTMENT LOANS  INCOME PROTECTION

FREE PROPERTY REPORT