Po Sztuce

Komitet Honorowy

Cezary Przybylski

Marszałek Województwa Dolnośląskiego

Paweł Rojek

Prezes Zarządu Spółki Rafin Sp. z o.o.

dr Jerzy Ilkosz

Dyrektor Muzeum Architektury we Wrocławiu w latach 2000-2022

dr Adolf Juzwenko

Dyrektor Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu w latach 1990-2022

dr Łukasz Kamiński

Dyrektor Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu

dr Maciej Łagiewski Dyrektor Muzeum Miejskiego Wrocławia

dr hab. Piotr Oszczanowski Dyrektor Muzeum Narodowego we Wrocławiu

prof. Wojciech Pukocz

Rektor Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu

Koleżanki i Koledzy

Na 75 lat istnienia Związku Polskich Artystów Plastyków we Wrocławiu (1946-2021) składa się wiele interesujących wydarzeń oraz wyjątkowych działań utalentowanych artystów, kształtujących historię i tożsamość stowarzyszenia. Jesteśmy dumni, że – począwszy od styczniowej decyzji, podjętej na gruzach Wrocławia w 1946 roku, poprzez działania artystów, którzy tworzyli kulturalne życie na terenach Ziem Odzyskanych – każdego dnia zaznaczamy naszą obecność w artystycznym życiu Wrocławia i Dolnego Śląska.

Związkiem Polskich Artystów Plastyków we Wrocławiu kierowali wybitni artyści, uzdolnieni organizatorzy, którzy dbali, by do Związku wstępowali wykształceni, utalentowani ludzie. Mamy za sobą lata artystycznej prosperity i trudny czas stanu wojennego, lata ponownej superaktywności w zmieniającej się korzystnie rzeczywistości. Dobrą pozycję społeczną zawdzięczamy promocji sztuki wysokiej – wystawom uznanych artystów, kompetentnie opracowanym katalogom, wyjątkowym plenerom, ciekawym akcjom artystycznym i odważnym międzynarodowym projektom, np. Międzynarodowy Festiwal Sztuki Włókna –Kowary (od 1973), organizowany przez prof. M.E. Poradowską-Werszler; Europejski Festiwal Szkła (od 2012), organizowany przez fundację Fly with Art przy współudziale Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu.

Współpracowaliśmy z muzeami i galeriami dolnośląskimi w zakresie prezentacji sztuki. Artyści wystawiali swoje dzieła w Polsce i Europie, w Chinach i USA, biorąc udział w festiwalach, konkursach i akcjach, przywożąc liczne dyplomy, medale i nagrody. Otrzymywali atrakcyjne stypendia i granty.

Współdziałamy z władzami miejskimi i samorządowymi przy organizacji dorocznych imprez kulturalnych, jak też zarządzając kompleksem galerii współprowadzonych przez artystów. Jesteśmy w Polsce trzecim pod względem liczby członków okręgiem.

Serdecznie dziękuję za lata wspólnych działań.

prof. Kazimierz Pawlak prezes Okręgu Wrocławskiego Związku Polskich Artystów Plastyków

WROTA SŁAWY

Chwalba wrocławskich autorów dzieł wizualności wysoko zorganizowanej

Po latach członkostwa we Wrocławskim Okręgu ZPAP (od 1966) nadal znajduję wiele powodów do trwania w tym miejscu i środowisku naturalnym – czyli ludzkim. Cóż to jest miasto? – pyta poeta i odpowiada – Miasto to ludzie! I tak było od początku, bo jesteśmy tutaj ludźmi początków, tak jest od pierwszych dni i lat po Godzinie Zero. Odra twoja Rzeka, Wrocław twoje Miasto – głosiły transparenty i plakaty, i…, i tak dalej – dopowiadali Nowi Wrocławianie. Wprawdzie napisałem, a raczej przepisałem Litwo ojczyzno moja… i tak dalej, ale zadeklarowałem się jako Ślązak naturalizowany (1969). Genius loci tego miasta/miejsca, to ten duch, którego tchnienie nasi (?/!) osiemnastowieczni badacze odkrywali w proroczej interpretacji nazwy miasta. Ich zdaniem, „Wrocław” jest transpozycją prasłowiańskiego zwrotu Wrat-Sław, czyli Wrota Sławy. I jeżeli teraz przedstawią nam inną interpretację, niech ta dawna zostanie! Bo przecież i tu można, i trzeba wymienić wiele powodów, także z historii wrocławskich artystów plastyków i ich organizacji.

Plastycy – jako specjaliści od racjonalnej organizacji materii wizualnej – wykazywali też zdolność i do racjonalnej organizacji materii społecznej, we własnym stowarzyszeniu, i w innych strukturach, o czym będzie jeszcze mowa. Będę starał się wykazać, że miałem rację, wybierając wrocławską, a nie inną uczelnię plastyczną, a potem pozostając we Wrocławiu. Czy mogłem wybrać inaczej? Teoretycznie tak! Ale tutaj byli sensibiliści. Gdzie indziej nie było sensibilistów. Ani w Polsce, ani na świecie. Dlatego przyjechałem do stolicy Śląska z dalekiego Koszalina. Był jeszcze jeden, a może nawet dwa powody; ta wrocławska uczelnia (obecna ASP) swoje początki zawdzięcza naszemu Hetmanowi Wielkiemu Wielkiego Księstwa Litewskiego – Michałowi Kazimierzowi Ogińskiemu. To on był protektorem skromnego rysownika i malarza, zamierzającego właśnie we Wrocławiu przekazywać szczególne umiejętności utalentowanej młodzieży1. Była też nad Odrą reprezentacja bliskich znajomych i krewnych z Wilna i z Jurgiszek. Zapamiętajcie to zestawienie imion – Michał i Kazimierz. Dzisiaj, nieco nadużywając koleżeńskiej wyrozumiałości prezesa Kazimierza Pawlaka, przedstawię w skromnym eseju kilka wątków z historii naszej grupy zawodowej, ukształtowanej tutaj na Dolnym Śląsku jako Wrocławski Okręg Związku Polskich Artystów Plastyków.

1 Carl Daniel Friedrich Bach (1756 Poczdam – 1829 Wrocław) – niemiecki malarz barokowy, rysownik i rytownik. (…) W 1791 roku mianowany profesorem i pierwszym dyrektorem Szkoły Sztuki we Wrocławiu, późniejszej Akademii Sztuk Pięknych. Wikipedia: 10.08.2022.

Czym/kim jesteśmy?

Według opinii najwyższych autorytetów, przedstawionej w Encyklopedii Wrocławia: Związek Polskich Artystów Plastyków (ZPAP) – stowarzyszenie twórcze powstałe w 1911, powołane do reprezentacji artystów plastyków w kraju i za granicą, ochrony ich praw autorskich i materialnych po wojnie, a przed rozwiązaniem w 1983, monopolistyczny, dyspozycyjny wobec PZPR związek zawodowy, utrzymujący się ze składek członkowskich. Po reaktywacji 1989 dobrowolna wspólnota i elitarna reprezentacja. Jesienią 1945 Urząd Wojewódzki we Wrocławiu rejestruje plastyków, A. Will powołał Komitet Organizacyjny Związku Zawodowego Artystów Plastyków. W 1946 władze centralne ZPAP powierzają organizację Okręgu Wrocławskiego E. Geppertowi (pierwszy prezes zarządu). Pierwsza wystawa okręgowa 1947 w Wałbrzychu, kolejne doroczne od 1949 we Wrocławiu. Od 1949 biuro i świetlica ZPAP mieszczą się przy Świdnickiej 26, do 1952 salon przy Ofiar Oświęcimskich 38, potem siedziby: Rynek-Ratusz 25, od lat 90. XX wieku. Stare Jatki. Rekomendacja ZPAP pozwalała w PRL-u być artystą, Związek organizował plenery, konkursy i pokazy, typował twórców do wystaw, ustalał harmonogram zakupów, rozdzielał stypendia, przydzielał mieszkania i pracownie. W 1974 przy ZPAP powstało przedsiębiorstwo Pracownie Sztuk Plastycznych – agenda gospodarcza związku, a wraz z nią sklepik artystyczny, galeria Na Jatkach i salony: Na Solnym (Solny 15) i Na Odwachu (Świdnicka 38a). W lipcu 1983 rozwiązany, na jego miejsce zadekretowane nowe związki, do których przystąpiła tylko część środowiska. Reszta skonsolidowana wokół Duszpasterstwa Środowisk Twórczych bojkotuje oficjalne galerie, organizuje niezależne wystawy w kościołach, także okręgowe. Po reaktywacji działalności statutowej nastąpiło odzyskanie majątku, uwłaszczenie obiektów: Stare Jatki, galerie Na Odwachu i Na Solnym (Solny 11)2 .

Nie umknęła uwadze ekspertki środowiskowa galeria ZPAP, opisywana jednak jako Galeria X (iks), Jatki 19/22, niekomercyjna galeria Z. Makarewicza działająca pod patronatem ZPAP (7.05.1978 – 13.12.1981). Związana z upowszechnionym w latach 70. XX w. nurtem antysztuki, miejsce wystaw, odczytów, spotkań autorskich, a przede wszystkim życia towarzyskiego. Zrealizowano kilkadziesiąt pokazów indywidualnych i zbiorowych, wystaw sztuki konceptualnej, obiektów, poezji konkretnej, happeningów,

2 AS [Agata Saraczyńska], Związek Polskich Artystów Plastyków, Encyklopedia Wrocławia, Wrocław 2000, str. 964.

performance’ów. Dokumentacja wrocławskiej tradycji artystycznej i problemów współczesnej plastyki3 .

Czy zwiedzając wrocławskie Stare Miasto – z przewodnikiem lub bez, gdy trafimy na uroczą uliczkę Stare Jatki – dowiemy się, że Marmurowa Tablica ku Czci Prostych Działań 1+1=2 – dzieło Eugeniusza Geta-Stankiewicza została tam zamontowana przez związkową (ZPAP) galerię X? Nie dowiemy się, bo nawet naoczni świadkowie wydarzeń z 20 grudnia 1978 roku i dorocznych upamiętnień (ponowne odsłonięcia) napiszą, że pojawienie się tego poetyckiego manifestu zawdzięczamy liberalizacji polityki ówczesnych władz państwowych. Gdybyśmy tak czekali na stosowne zezwolenia, to zamontowalibyśmy tablicę po śmierci autora.

W opinii co wybitniejszych swoich członków Związek nie miał zbyt wielu dobrych ocen. W czasie debaty na Sympozjum Plastycznym Wrocław ’70 Tadeusz Kantor bardzo sceptycznie odnotowywał zaangażowanie związku w organizację artystycznego przedsięwzięcia, zastrzegając jednak, że może we Wrocławiu jest inaczej niż w innych ośrodkach polskich4. Podobnie oceniał związek plastyków dr Piotr Piotrowski, widząc w nim gromadę bezideowych wyrobników w przeciwstawieniu do samotnych talentów Tadeusza Kantora (Kraków) lub Jarosława Kozłowskiego (Poznań)5. To oczywista przesada. Wszyscy plastycy byli członkami ZPAP, ponieważ legitymacja stowarzyszenia dawała prawo do ulgi podatkowej i dostęp do reglamentowanych dóbr (farby, dłuta, pędzle, rylce itd.); wszystko w socjalizmie było reglamentowane. Kto ma żywność, ten ma władzę, jak mawiał pewien orędownik systemu. We władzach ZPAP zdarzali się i tacy „chałturnicy” jak Jerzy Bereś (Kraków) i Stefan Gierowski (Warszawa). Ale siła legendy – tworzonej przez pseudohistoryków i quasi-badaczy – trwa, bo dla wielu „środowisk twórczych” i ich „moralnych autorytetów” jest najoczywiściej wygodna. Odnotujmy więc próbę przywołania faktów w miejsce kleconych byle jak „narracji”. Działalność Związku Polskich Artystów Plastyków (ZPAP) w latach 1980-1981 nie została dotychczas – cztery dekady po Sierpniu – opisana. Nie oznacza to oczywiście, że jest to motyw w historiografii artystycznej nieobecny. Wręcz przeciwnie, każdy absolwent i absolwentka historii sztuki wie, że po Sierpniu ZPAP odciął się od komunistycznych patronów i stanął po stronie Solidarności. Narracja ta nie wynika jednak z badań; przeciwnie, funduje ją par excellence literacka (a w istocie rzeczy biblijna) figura bohatera, który popełnia grzech, następnie odkupuje swoje winy, aby w końcu wrócić na

3 AS [Agata Saraczyńska], Galeria X, Encyklopedia…, str. 214

4 P. Lisowski (red.), Sympozjum Plastyczne Wrocław ’70. Materiały dyskusji. MWW, Wrocław 2020.

5 Piotr Piotrowski, Dekada. O syndromie lat siedemdziesiątych, kulturze artystycznej, krytyce, sztuce – wybiórczo i selektywnie, Poznań 1991.

łono społeczeństwa, trwale zmieniając swoje postępowanie. ZPAP, w przeciwieństwie do Raskolnikowa, Andrzeja Kmicica czy Jacka Soplicy, jest bohaterem zbiorowym, jednak mechanizm jest identyczny. Jego kanoniczną wykładnię znajdziemy w ważnej książce z początku lat 90. XX wieku: Piotra Piotrowskiego (1991). Najpierw poznajemy dzieje grzechu. ZPAP przedstawiony jest jako formacja do cna zepsuta: jej szeregi mieli zasilać wyłącznie karierowicze i konformiści, którzy dla pieniędzy i wygody godzili się na funkcjonowanie w organizacji będącej „narzędziem władzy”, czego – jak pisze Piotrowski – „chyba nie trzeba dowodzić”. Następnie, środowisko plastyczne odkupiło swoje winy, przyłączając się do wolnościowego zrywu w roku 1980. Piotrowski pisał: Warto zwrócić uwagę, że to właśnie ZPAP jako pierwsza oficjalna instytucja poparła letnie strajki robotnicze deklaracją z 29 lipca 1980 roku, a więc miesiąc przed podpisaniem Umów Sierpniowych. Gest ten Piotrowski zinterpretował jako świadome i wyraźne odcięcie się całego środowiska od komunistycznej władzy. Tej deklaracji – pisał autor – Związek pozostał wierny do końca. Wkroczenie na ścieżkę opozycyjności miało przesądzić o zawieszeniu Związku po 13 grudnia 1981, a następnie – rozwiązaniu go w czerwcu 1983 roku. Jednak wówczas jest to już inny Związek – mający za sobą pracę na rzecz wspólnoty, zrehabilitowany. Dzięki temu – i zgodnie z wymogami narracji – możliwa jest ostateczna przemiana: ZPAP zrzuca dawny kostium i zaczyna działać w podziemiu. Rzecz w tym, że wizja ta – a w zasadzie mit – miał fałszywe przesłanki. Zarząd Główny ZPAP podjął uchwałę (a nie deklarację) nie 29 lipca, lecz miesiąc później – 29 sierpnia 1980 roku. Jest to o tyle istotne, że wydarzenia zmieniały się wówczas z dnia na dzień (…) 30 sierpnia podpisano Porozumienia w Szczecinie, następnego dnia – w Gdańsku. Jeżeli więc brać pod uwagę kryterium pierwszeństwa, to należy uznać, że uchwała ZPAP została podjęta dopiero 29 sierpnia. Narracja o grzechu i odkupieniu ZPAP została powtórzona w dziesiątkach artykułów, wykładów, katalogów wystaw i książek. Sam Piotrowski powtórzył ją – już w syntetycznym skrócie – w „Znaczeniach modernizmu” (1999), osadzając ją tym samym w przebiegach całej historii polskiej sztuki powojennej. Jest to fragment utrzymany w podniosłym tonie: najpierw ZPAP sprzed Sierpnia zdefiniowany został jako „przybudówka partii komunistycznej”, następnie autor powtarza tezę o pionierskim charakterze poparcia udzielonego przez ZPAP strajkującym oraz „wierności” ideałom Sierpnia, w końcu mówi o „etycznym i politycznym przebudzeniu” artystów6 .

6 J. Banasiak, Pozycja prawie idealna. Związek Polskich Artystów Plastyków wobec przemian politycznych, kryzysu gospodarczego i napięć środowiskowych w latach 1980-1981, Artium Quaestiones 32, 2021, str. 295. ©The Author(s), Adam Mickiewicz, University Press, 2021.

Jakub Banasiak, którego opracowanie tutaj cytuję, trafnie koryguje owe „narracje”, ale też prowokuje do „prześwietlenia” struktury faktów. Znaczenie uchwały naczelnych władz ZPAP wykraczało nieco poza krąg środowisk „intelektualnych” czy „twórczych” z tego chociażby względu, że plastycy nie są intelektualistami, lecz rzemieślnikami – wytwórcami różnych rzeczy, uczestnikami w procesach produkcji, handlu, jak to zwyczajnie w życiu społeczno-ekonomicznym. Na spotkaniu z Zarządem Głównym ZPAP 29 sierpnia przedstawiciel KC PZPR Maciej Krzyżanowski, kierownik Wydziału Kultury, po uzyskaniu informacji o stanie związku (liczba członków, finanse, struktury organizacyjne, aparat administracji) zwrócił się do członków partyjno-rządowej delegacji słowami: Towarzysze to zmienia sytuację, to jest jedna stocznia więcej. Biura Związku służyły już do podtrzymywania łączności z najważniejszymi ośrodkami w całym kraju, a ponadto działacze ZPAP w kilku przypadkach kierowali organizacją niezależnych i samorządnych struktur nowych związków zawodowych (np. Koszalin, Białystok), ponieważ byli przygotowani do funkcjonowania w systemie łączącym w jedno struktury terenowe/regionalne z branżowymi specjalizacjami, z wyborami z nieograniczoną liczbą kandydatów itd. Statut NSZZ Solidarność był w zasadzie kopią Statutu ZPAP, opracowaną przez Jana Olszewskiego (był taki prawnik). Zarząd Główny podsumował wnioski z trwającej praktyki okręgów i opinii branżowych sekcji. 10 000 członków to jednak czyni różnicę wobec nawet 100 intelektualistów, popierających list do Partii (Apel 64).

Związek zrzeszał wszystkich zawodowych plastyków. Był swego rodzaju rzeczpospolitą w pigułce. Legitymacja ZPAP nie była jakimś szczególnym wyróżnieniem, ale potwierdzeniem uprawnień zawodowych i poświadczała samozatrudnienie, bo w PRL trzeba było mieć w dowodzie osobistym stempelek o zatrudnieniu. Bez stempelka spotkanie z milicyjnym patrolem mogło skończyć się wylądowaniem w areszcie. To z inicjatywy działaczy związkowych (z Wrocławia m.in. Jan Chwałczyk i Andrzej Will) decyzją statutowego Zjazdu Delegatów ZPAP doprowadzono w 1974 roku do zniesienia przymusu zrzeszeniowego, przenosząc uprawnienia zawodowe na dyplomy uczelni plastycznych i uprawnienia MKiS, w łączności z członkostwem ZPAP (przyjęcia na podstawie prac, co było utrwaloną tradycją) i z odpowiednim stempelkiem w dowodzie osobistym. ZPAP stał się „dobrowolną wspólnotą” po własnej reformie statutowej i takim pozostał do dziś, i nie jest „elitarną reprezentacją”, lecz reprezentuje autorów dzieł plastycznych. Dodajmy, że zniesienie przymusu stowarzyszeniowego, o co zabiegali szczególnie intensywnie Wrocławianie, miało bardzo ważne znaczenie w momencie rozwiązania Związku w 1983 roku.

Brak legitymacji stowarzyszenia twórczego nie łączył się już wtenczas z utratą uprawnień zawodowych. Rejestr plastyków zawodowców prowadzono w Państwowym Przedsiębiorstwie Sztuka Polska, założonym na skonfiskowanym majątku ZPAP. I tak oto znakomity środek nacisku na zapisywanie się do tzw. neozwiązków nie zadziałał, bo w ostatnich miesiącach swego istnienia Zarząd Główny ZPAP (Prezydium) wymógł i to, że kartki na żywność i zapomogi przejmowały Zakłady Artystyczne ZPAP ART7, a po nich Sztuka Polska. Takie wnioski wyciągnęliśmy na „wsiakij pożarnyj słuczaj” z sytuacji naszych koleżanek i kolegów z Czechosłowacji (kontaktami zajmowała się też owa „antysztukowa” galeryjka). Tam, u naszych sąsiadów, po 1968 roku zlikwidowano stowarzyszenia plastyków i przyjmowano do nowych związków tylko wybrańców losu, którzy na pytanie: Jak se máte, pane Havránek? odpowiadali zawsze: Vybornie, vybornie. Ještě lepší, jak to stojí v novinách! A właśnie zawodowe uprawnienia związane były z legitymacją „twórczego stowarzyszenia”. Mieszkania i pracownie, wystawy i zakupy nie były we władaniu ZPAP, lecz odpowiednich jednostek administracji państwowej, nad którą to administracją panował nomenklaturowy system komunistycznej monopartii. W strukturze władz Wrocławskiego Okręgu ZPAP funkcjonowała Komisja Socjalna, kierowana zwyczajowo przez jednego z członków Prezydium Zarządu Okręgu. I rzeczywiście, interwencje w sprawach mieszkaniowych i ogólniej bytowych członków związku na ogół okazywały się skuteczne. Podejmowano też inicjatywy planowania i projektowania budowy pracowni i mieszkań. Związek przez swoje władze, wybierane w normalnych wyborach, mógł wnioskować, prosić, ubiegać się itd. I czasem władze ulegały takiej perswazji, a czasem nie. Stwarzało to stałe napięcie między – między.

Bywały także powody do napięć wewnątrz społeczności koleżeńskiej. Biorąc rzecz nie tylko po koleżeńsku, ale według formalnych okoliczności, dających szczególne możliwości reinterpretacji wzniosłych zasad. Zdarzyło się, np. że trzeba było zawiesić działalność Zarządu Okręgu i ustanowić zarząd komisaryczny. Sprawował go bardzo sumiennie Włodzimierz Figan z Poznania do czasu wyboru nowego zarządu z prezesem Konradem Jarodzkim na czele.

Konfliktowała życie związkowe zasada specyficznego kolektywizmu, który oddawał zbyt wiele decyzji w ręce i głowy związkowych struktur z błogosławieństwem władz państwowych. Wyposażenie instytucjonalne i wprost fizyczne w przestrzenie do

7 Zakłady Artystyczne ART były przedsiębiorstwem ZPAP. Pracownie Sztuk Plastycznych były Przedsiębiorstwem Państwowym, działającym od 1952 roku.

wystaw i pracy było przez wiele lat bardzo skromne. Publiczna, indywidualna ekspozycja prac była uzależniona od kolejnych decyzji Rady Artystycznej właściwej sekcji, Rady Artystycznej Okręgu ZPAP – i ostatecznie, od decyzji Wydziału Kultury Prezydium, np. Wojewódzkiej Rady Narodowej. Zdarzało się więc, że artysta, chcąc przedstawić wyniki swojej pracy, czekał na taką okazję dziesięć lat. Uzyskanie tej możliwości było często niezależne od rzeczywistej aktywności i uzdolnień w uprawianej dyscyplinie. Udział w zbiorowym okręgowym przeglądzie prac był uzależniony od decyzji jury powoływanego przez Zarząd Okręgu. Kontynuowane w miejsce tamtych wystaw wrocławskie Prezentacje dawały od 1974 roku możliwość pokazania kilku prac bez selekcji. Tak nawiązano do tradycji tzw. Salonów Niezależnych, działających we Wrocławiu w latach 1948-1950. Realizowanie różnego rodzaju projektów w rzeźbie monumentalnej, w malarstwie architektonicznym, architekturze wnętrz oraz innych – nieraz wielkich przedsięwzięciach, gdzie plastyk jest wykonawcą zamówienia, zależało od decyzji inwestora. Uzyskanie zleceń było i jest wynikiem indywidualnej obrotności plastyka, który korzysta z technicznego pośrednictwa różnych form instytucjonalnych, lub polega na własnej działalności gospodarczej, albo działa na podstawie umowy o dzieło. Do 1989 roku (gdy weszła w życie tzw. Ustawa Wilczka i zlikwidowano socjalizm) rynek dzieł i usług plastycznych porządkowały Oddziały Państwowego Przedsiębiorstwa Pracownie Sztuk Plastycznych lub (od 1973 we Wrocławiu) Zakłady Artystyczne ZPAP ART (oczywiście – do czasu delegalizacji Związku). Działające w tych jednostkach kolegia rzeczoznawców były także delegowane przez Zarządy Związku. Rola ich polegała przede wszystkim na korygowaniu i poprawianiu projektów. Może z tego względu opinia publiczna i koleżeńska zwracała o wiele mniejszą uwagę na te działania, mimo że ich oddziaływanie społeczne było bardziej bezpośrednie i długotrwałe. Plastycy na Dolnym Śląsku byli oczywiście świadomi wszelkich ustrojowych ograniczeń, ale też konsekwentnie starali się rozluźniać „okowy systemu”. I tak na przykład, co odnotowuje Jarosław Jakimczyk, uchwała Walnego Zebrania Członków Okręgu zobowiązująca Zarząd Okręgu do popierania wszystkich wniosków i inicjatyw członkowskich (w ramach działalności statutowej) wzbudziła zaniepokojenie władz i Służby Bezpieczeństwa8. Okręg Wrocławski9 przyjął też, jako jedyny w Polsce,

8 Jarosław Jakimczyk, Najweselszy barak w obozie. Tajna policja komunistyczna jako krytyk artystyczny i kurator sztuki w PRL. Wrocław 2015.

9 Często mylnie określa się okręg jako oddział lub odwrotnie. Podstawową jednostką był/jest okręg (obecnie z osobowością prawną i z prawem działalności gospodarczej); dzielić się mógł na oddziały i delegatury.

konwencję wystaw okręgowych na zasadzie festiwalowej, z prawem wystawienia pracy na wyłączną odpowiedzialność autora (bez jury) i tak w 1976 roku Okręgowa Wystawa Sztuki gościła wiele prac wielu autorów i kasę związkowych Zakładów ART, aby na miejscu przeprowadzać transakcje zakupów. Niekomercyjna galeria ZPAP X w ogóle nie zgłaszała wystaw cenzurze.

Były także w tej materii konflikty i z Biurem Wystaw Artystycznych i z Muzeum Narodowym. Rozpowszechniano plotki, że Związek domaga się zakupów wg listy alfabetycznej członków, a było coś na rzeczy, ale w innym sensie, np. w 1981. Chodziło o wykonywanie przez nasze Muzeum Narodowe zadań muzeum okręgowego z pulą zakupów zagwarantowaną dla regionu, a eksperci nasi nie zawsze cenili sobie dolnośląską plastykę i dysponowali tymi funduszami „pa uważanju” z Warszawką i Krakówkiem. Dyrektor Muzeum Narodowego w swoich wspomnieniach w „Odrze” tak bardzo upodobał sobie ZPAP, że wskazał na nasz Związek jako autora negatywnej opinii przy jego staraniach o paszport na wyjazd do São Paulo na festiwal (1985). Gdyby wtedy ZPAP mógł cokolwiek komukolwiek opiniować z głębokiego podziemia, to taka opinia spowodowałaby natychmiast pozytywną reakcję wojskowych władz.

To znamienne incydenty, ale są też uogólnienia w szerzej publikowanych opiniach o ZPAP czy to w prasie, czy w książkowych publikacjach, które tak samo ciążą na wszystkich Okręgach i Oddziałach Związku. Pomija się fakt, że owa „dyspozycyjność wobec PZPR” miała swoje granice. Po 1956 roku zniknęła z polskiej plastyki (malarstwo, rzeźba, grafika) „jedynie twórcza metoda realizmu socjalistycznego”. Samej doktryny nikt wprawdzie nie odwołał, ale plastycy, jacy by nie byli (a byli tylko w 2% członkami PZPR) to in gremio przestali ją praktykować. Na Dolnym Śląsku „soc” słabo się zaznaczył, bo też i oczekiwania wobec plastyków były tutaj bardziej ograniczone, zwykle do okazjonalnych dekoracji i kształcenia projektantów dla przemysłu, szczególnie szkło i ceramika w jedynej w Polsce specjalizacji uczelni.

Wyjaśnienia wymaga także specyficzna pozycja ZPAP wśród stowarzyszeń tzw. twórczych. Artykuł Jakuba Banasiaka, który wskazałem, koryguje część dziwacznych wniosków i opinii, wynikających z niewiedzy o rzeczywistym charakterze i działaniach ZPAP, i w ogóle plastyków. Zaczęło się od utyskiwań Wojciecha Giełżyńskiego w 34 numerze „Polityki” z 1972 roku pod tzw. znamiennym tytułem Wrocław – smuga cienia o wrocławskiej kulturze, akurat w tym czasie taką smugę można by zauważyć, ale w Warszawie. Pomińmy takie prasowe przypadki z „Najwyższego czasu” (1991) jak tekst Czerwone pędzle, czy przypisanie komunistom ułożenia ter-

minologii sztuk plastycznych z samym pojęciem plastyki i artysty plastyka na czele, tudzież przypisywanie różnym warszawskim osobom tytułu „ostatniego ucznia/uczennicy” Xawerego Dunikowskiego (wiedza o tym, w jakiej uczelni nauczał rzeźby XD należy do nielicznych wtajemniczonych). Były rojenia w „Polityce” o dezorientacji środowiska plastyków w 1990 roku. Jednocześnie ukazywały się i takie teksty, jak A. Sachanbińskiej Gdzie są ci plastycy szczęśliwi tacy?10. Poszukując odpowiedzi na fakt, że w ogóle tych plastyków nie widać, a dawniej „nadawali miastu ton i barwę”, dziennikarka dopuszcza do głosu prezesa Zarządu Wrocławskiego Okręgu ZPAP Józefa Sztajera: My jednak jesteśmy, starając się od czasu do czasu dobrze zaprezentować – mówi prezes – jeśli ktoś nas nie widzi, to tylko dlatego, że widzieć nie chce. W momencie bowiem, gdy zorganizujemy jakąś wielką wystawę lub wydarzeniowy wernisaż, zwiedzających i interesujących się pokazywanymi tam dziełami jest bardzo mało. O nas się nie pisze, nas się nie reklamuje, bo w końcu nam też z budżetu nie wydziela się żadnej sumy, poza kwotami, które skapną czasem okazjonalnie, jak np. pieniądze na katalog przygotowywany z okazji okręgowej wystawy. Plastycy muszą więc radzić sobie sami, a nie wiem, czy ignorowanie nas nie wynika też m.in. z tego, że na liście zawodów w Polsce artysta plastyk w ogóle nie figuruje. Tak, tak, to prawda!

W ujęciu eksperckim wśród natchnionych badaczy Związek Polskich Artystów Plastyków w ogóle przedstawia się trochę inaczej niż ta sama organizacja, a raczej organizacja o tej samej nazwie, w której byłem i jestem członkiem. Jeszcze trudniej bywa ze świadomością regionalnych odmienności wewnątrz tej samej organizacji, bo przecież był totalitaryzm i wszystko wyglądało tak samo. To mi przypomina stan wiedzy niektórych niemieckich historyków sztuki, którzy jeszcze w połowie lat 90. XX wieku uważali, że w Polsce panował realizm socjalistyczny bez żadnych „odchyleń”. Dolnośląska plastyka ze swoją charakterystyką docierała słabiej poza granicę zachodnią i z tego względu, że nie odpowiadała innym jeszcze solidnym przeświadczeniom naszych partnerów. Są oni przekonani, że jednak to, co na wschód od „Di-Di-aR” to już tylko Związek Sowiecki. Żadna oryginalna idea artystyczna nie powinna zatem pojawić się we Wrocławiu. W polskim Wrocławiu?(!).

Takie oceny podważały inicjowane przez Wrocławski Okręg ZPAP wymiany wystaw – np. z Bawarczykami: oni we Wrocławiu (1992), my w Monachium (1995) – i działalność sympatyków wrocławskiego środowiska, jak np. Gerharda Jürgena Blum-Kwiatkowskiego, uparcie włączającego

10 A. Sachanbińska, Gdzie są ci plastycy szczęśliwi tacy? „Wieczór Wrocławia” nr 22 (7129) 2 lutego 1993.

wrocławskie przykłady neoawangardy do pokazów w Polsce, w Niemczech i w Austrii11, a to wraz z działaniami J. Ludwińskiego, A. Kostołowskiego, R. Demarco12 ukazywało wszem i wobec niespodziewanie oryginalny obraz polskiej twórczości, coraz częściej – nie tylko w ceramice i szkle, kojarzonej z Wrocławiem. Uwaga skupiała się na dokonaniach neoawangardy13, np. wystawa Excercise for Freedom, Drezno 2018.

Przyznajmy, że wbrew stereotypowym obrazom „mas związkowych” te „masy”14 – w swoich demokratycznie ustanawianych władzach i strukturach – pozwalały sobie na Dolnym Śląsku poszerzać, a nie zawężać możliwe do uzyskania marginesy wolności. Bez dobrej woli członków i działaczy ZPAP rewelacje artystyczne, jakie zaistniały w polskiej plastyce, nie znalazłyby sobie miejsca, a przecież, jak to wskazywał Jerzy Ludwiński: wszystkie najważniejsze idee artystyczne XX wieku miały swoje oryginalne źródła we Wrocławiu. Wszystkie najważniejsze idee są zawsze dziełem mniejszości, ale szczęśliwe są te kraje, w których „odnowienie formy w materii” (G. Kubler) uzyskuje uznanie przed śmiercią autora. Oczywiście, nie zawsze związkowe stosunki były takie piękne, ale też nie „masy związkowe” były winne głupoty. Sztuka w PRL-u służyła czasem do tych samych celów co ping-pong w ChRL. I tak, gdy nastąpił nowy etap w niemieckiej Ostpolitik, zjawił się we Wrocławiu R. Sommer z berlińskiego Comenius Club z poręczeniem Polskiej Misji Wojskowej. Wiedział coś niecoś o sztuce wrocławskiej i miał ofertę władz Berlina Zachodniego (było sobie kiedyś takie dziwne państwo). Niemcy proponowali urządzenie wystawy wrocławskiej, czyli dolnośląskiej plastyki w Berlinie Zachodnim. Prowadziłem te rozmowy w imieniu Zarządu Okręgu ZPAP poprzez pośrednika, jakim było Towarzystwo Miłośników Wrocławia. Taka forma już sprawdziła się przy organizacji Sympozjum

11 Np. wystawy: Null dimension, Wrocław 1991, Redukta (międzynarodowa), Centrum Sztuki Współczesnej, Warszawa 1990; 1952-1992: konstruktiv und konkret. Aus der Sammlung Museum of Modern Art Hünfeld, Osteuropaisches Kulturzentrum, Kolonia, Niemcy, 1992; Jeder Meter für die Kunst, (międzynarodowa), Museum of Modern Art Hünfeld, Niemcy, 1995.

12 Działalność Galerii Pod Moną Lisą, Sympozjum Plastyczne Wrocław ’70, Atelier ’72 – Wystawa Polskiej Sztuki Wspołczesnej ’Edynburg, Szkocja 1972.

13 Exercises in Freedom. Polish Conceptualism 1968-1981, Staatliche Kunstsammlungen, Dresden, cooperation with the Archiv der Avantgarden (AdA), 2018. Z Wrocławia udział prac: S. Dróżdż, Z. Jurkiewicz, B. Kozłowska, N. Lach-Lachowicz, J. Rosołowicz.

14 Np. w 1974 roku na 599 członków Wrocławskiego Okręgu ZPAP 523 posiadało dyplom wyższej uczelni plastycznej, 56 – absolutorium uczelni plastycznych, 3 – niepełne wyższe plastyczne, 7 – średnie plastyczne, 9 – inne wyższe wykształcenie, 1 –inne średnie. Absolutna przewaga absolwentów wrocławskiej PWSSP jest więc jedną z cech charakterystycznych dla zbiorowości zawodowej plastyków w naszym regionie do dziś.

. Na etapie merytorycznych rozmów uczestniczyli przedstawiciele PWSSP (Eugeniusz Geppert) i Sekcji Malarskiej (Władysław Kamiński –również pracownik Szkoły). Wspólnie z Sommerem i Tereniuszem Nawrockim z TMW proponowaliśmy otwartą formułę udziału w formie festiwalowej –artysta daje lub wskazuje dzieła także ze zbiorów publicznych lub prywatnych. Moi koledzy zapytali o formę selekcji, bo przecież sale wystawowe mogą nie pomieścić zgłoszonych obiektów. Sommer potwierdził, że przewidywany udział 400 uczestników jest do przyjęcia, ponieważ jeśli sale Pruskiej Galerii Sztuki nie wystarczą, zostaną wynajęte prywatne galerie, a więc jury nie jest potrzebne. Wszyscy chętni członkowie Wrocławskiego Okręgu będą mogli wziąć udział w wystawie. To było ponad wytrzymałość naszych utytułowanych koleżanek i kolegów, i zamiast wielkiej manifestacji wrocławskiej plastyki wysłano wystawkę sztuki polskiej ze zbiorów Muzeum Architektury we Wrocławiu. Politycznie była to klęska. Ale autorzy anonimowych korespondencji z KW PZPR byli zadowoleni.

W grudniu 1967 roku, by uruchomić skromną galeryjkę sztuki w przejściowym hallu Klubu Międzynarodowej Prasy i Książki, zwaną później Pod Moną Lisą, ze skromnymi stroniczkami w miesięczniku „Odra”, trzeba było mieć pomysł nie tylko na galerię, ten miał Ludwiński, ale trzeba było mieć Ludwińskiego, a więc ściągnąć go z Lublina i usadowić we Wrocławiu. A na to trzeba było pozytywnej opinii właśnie prezesa ZPAP, dyrektora Wydziału Kultury, pozytywnego zainteresowania redaktora naczelnego „Odry”, a również, jeśli nie na pierwszym miejscu, kierowniczki KMPiK Marii Berny, a ponadto entuzjazmu „artystów w momencie zmian”, a także przychylności instruktorów z KW PZPR. Wszystkie te atuty zebrał inicjator ryzykownego przedsięwzięcia artysta plastyk Jan Chwałczyk, akurat wtedy zastępca kierownika Biura Wystaw Artystycznych Dymitra Kasatego.

Związek Polskich Artystów Plastyków nie był partią polityczną, nie był też częścią administracji państwowej, ani tzw. twórczym stowarzyszeniem, jak inne twórcze stowarzyszenia. Jak już pisałem kiedyś, był „Rzeczpospolitą w pigułce”. Obserwowałem różne zebrania i zjazdy, też takie, gdzie mocno dymiło z czupryn. Swego czasu w moim pokoiku w ZG ZPAP, już po wznowieniu działalności ZPAP, narysowałem sobie kreskę poziomą jako poziom 0 (zero = ZPAP) i odnotowywałem instytucje i urzędy, rządy i instancje działające bądź ponad bądź poniżej tego poziomu. I nie zgadnie Prezes, ile instytucji, w rozumieniu kultury prawnej, znalazło się powyżej poziomu 0. A dzisiaj?

Czym więc jesteśmy? Sądzę, że wspólnotą interesów trzeźwo oceniającą skalę możliwości materialnych i zdolność realizowania zawodowej

perfekcji, a także realizacji powołania do „tworzenia nowych epifanii piękna”.

Organizacja

Patrząc z szerokiej i głębokiej perspektywy historycznej, wypada podzielić całą historię naszego związku na takie oto okresy:

• 1911-1918 – jest wszechpolski ZPAP, nie ma Polski, ale jest sztuka

• 1919-1939 – jest Polska, jest ZPAP i jest sztuka

• 1939-1945 – nie ma ZPAP i nie ma Polski, ale są polscy plastycy

• 1945-1948 – jest Polska i są plastycy, jest ZPAP i jest sztuka

• 1949-1955 – jest Polska, są plastycy, jest ZPAP, ale nie ma sztuki

• 1956-1981 – jest Polska, są plastycy, jest ZPAP i jest sztuka

• 1982-1983 – jest Polska, są plastycy, jest ZPAP i jest sztuka

• 1983-1988 – jest Polska, są plastycy, jest ZPAP i jest sztuka

• 1989/do teraz – jest Polska, są plastycy, jest ZPAP, ale czy jest sztuka?

Według Statutu z 1974 roku (po 1989 roku ze zmianami w strukturze ZG), osobowość prawną organizacji reprezentował tylko Zarząd Główny, składający się z następujących reprezentantów:

1. Prezes ZG ZPAP wybierany w odrębnym głosowaniu tajnym przez WZD.

2. Członkowie Prezydium ZG ZPAP, wybrani w głosowaniu tajnym przez WZD.

3. Prezesi Zarządów Okręgowych jako reprezentanci tych okręgów lub ich zastępcy wiceprezesi.

4. Przewodniczący Zarządów (Rad Artystycznych) Sekcji (lub ich wiceprzewodniczący) wybierani w głosowaniu tajnym przez WZD Sekcji w czasie obrad całego WZD.

5. Prezes przewodniczył obradom plenarnego zebrania ZG i obradom Prezydium ZG. W czasie pomiędzy zebraniami ZG, Prezes ZG mógł podejmować jednoosobowo decyzje, podlegające wszakże zatwierdzeniu przez najbliższe zebranie ZG. Władzą naczelną pomiędzy Zjazdami był Zarząd Główny. Prezydium ZG (siedmiu wspaniałych) było władzą wykonawczą, działającą tylko w ramach Statutu, uchwał Zjazdu i uchwał ZG. Prezydium przygotowywało obrady plenarne ZG (tematyka, porządek obrad, projekty uchwał, niezbędne informacje, ekspertyzy i doradcy). Wszelkie inne władze, a także członkowie ZPAP w tym czasie mogli składać wiele wniosków do ZG, a ZG mógł zrobić z nimi to, co uznał za stosowne. ZG w swoim stanowisku kończył dyskusje i przesądzał o wydaniu opinii. Zatwierdzał lub nie uchwały Rady Artystycznej. Obecnie formalne umocowanie Okręgu ZPAP przenosi całość ówczesnych uprawnień Zarządu

Głównego na Okręg z osobowością prawną w nieco zmienionej strukturze wzajemnych powiązań.

Funkcjonowanie plastyki (dzieła i usługi plastyczne) i plastyków (autorzy dzieł plastycznych) można podzielić na dwa wielkie okresy:

I Reglamentowany i licencjonowany rynek dzieł i usług plastycznych (1945-1989). II Wolny rynek dzieł i usług plastycznych (1989 –do teraz).

I w jednej, i w drugiej epoce jakoś musiał zachować się ZPAP jako reprezentacja materialnych i moralnych interesów praktyków tego zawodu. Groźną dla Związku patologią jest przekształcanie się w wąską grupę interesów, w rodzaj zmowy korporacyjnej, która nie potrzebuje rozwoju, lecz funkcjonuje właściwie na marginesie wolnego rynku, korzystając z własności (lokale do wynajęcia i sklepy opłacające marże). Wiele zależy od samoświadomości plastyków, a ta ma swoje ograniczenia, wynikające z klimatu studiów w ASP. A ten klimat jest, jaki jest, i nie ma w nim zbyt wielu stref dla poważniejszej refleksji i informacji, także najprostszej informacji o warunkach stowarzyszania się.

Ten typ stowarzyszenia, jaki reprezentuje ZPAP, ma swoje zalety. Jest to w pewnym stopniu związek zawodowy, jest też korporacja, przedsiębiorstwo i fundacja. Związek, formalnie stowarzyszenie, działające na podstawie ustawy o stowarzyszeniach, może korzystać z konwencji prawnych, właściwych dla tych wszystkich form (także jest wydawnictwem, instytutem badawczym i szkołą, jeśli po te formy sięgnie). Z tego punktu widzenia, plastycy na Dolnym Śląsku niezbyt intensywnie wykorzystują te możliwości.

Na dzikich polach – na gruzach Festung Breslau Polscy plastycy we Wrocławiu i na Dolnym Śląsku pojawiali się formalnie dwukrotnie – po raz pierwszy jako paroosobowa grupa członków wszechpolskiej organizacji, powołanej w 1911 roku, byli Polacy – studenci i profesorowie wrocławskiej Kunstakademie und Kunstgewerbeschule (m.in. Fryderyk Pautsch), a następnie, w latach czterdziestych, w dwóch rzutach od 1943 roku jako więźniowie obozów pracy, i jako przesiedleńcy z różnych obszarów Polski, i krajów wyzwalanej Europy. Andrzej Will tak wspominał początki organizacji Zawodowego Związku Polskich Artystów Plastyków, zakładanego na podstawie przedwojennego statutu: Jesienią 44 roku po trzydniowej podróży z Pruszkowa, ponaglani szczekliwymi komendami wachmanów, wysiadaliśmy z czerwonego, z zadrutowanymi okienkami, towarowego wagonu we Wrocławiu. Po kilkutygodniowej kwarantannie, w zapluskwionych barakach Firmenlager Gross Rosen, przeniesiono nas do obozu Wappenhof i do pracy w fabryce motorów Famowerke.

W ten sposób znaleźli się we Wrocławiu, oprócz Andrzeja Willa, jeszcze Władysław Porejko i Kazimierz Holler. Wkrótce, po objęciu Wrocławia przez

władze polskie, przybyli inni, można więc było pomyśleć o założeniu związku. Pierwsze zebranie zgromadziło 10 osób. 16 stycznia 1946 roku witałem przybyłych do Urzędu Wojewódzkiego – pisze Andrzej Will – proponując na przewodniczącego zebrania Stacha Pękalskiego. Uczestniczyli: lwowiacy – malarze Stefan Babecki i Mieczysław Bielecki, architekt malarz Dobrosław Czajka, architekt grafik Alojzy Kulicz, rzeźbiarz Zygmunt Kuczyński, grafik z Grodna Stanisław Grabczyk, oraz warszawiacy – malarka Julia Ponikowska, malarz Stanisław Pękalski, rzeźbiarz Władysław Porejko – i graficy: Stefan Styczyński i Andrzej Will. Potrzeba zrzeszenia się była tak oczywista, że zebranie przebiegało w atmosferze rzadko spotykanej w późniejszych latach życia organizacji. Wzorując się na otrzymanym z Krakowa odpisie statutu Związku, powołaliśmy Związek Zawodowy Polskich Artystów Plastyków we Wrocławiu. Dokonaliśmy wyboru Zarządu: prezesem został Zygmunt Kurczyński, jego zastępcą Stanisław Pękalski, ja – sekretarzem, Alojzy Kulicz był członkiem Zarządu15

Pierwszymi i najpilniejszymi czynnościami, po zarejestrowaniu stowarzyszenia i po audiencji u wojewody Piaskowskiego, było uzyskanie dla członków Związku wszystkich przywilejów, przysługujących ludziom pracy: kartek żywnościowych, prawa do mieszkania i pracowni, opieki lekarskiej, przydziału paczek unrowskich i odzieży dla najbardziej obdartych. W parę dni później, na zebraniu w gronie liczniejszym, bo z udziałem rzemieślników artystycznych i dekoratorów, założyliśmy spółdzielnię pracy. Ochrzciliśmy ją Paleta. Powstała również Szkoła Rzemiosł Artystycznych, kształcąca wykonawców: kierował nią malarz Henryk Krzyżanowski 12 kwietnia 1946 roku Zarząd Główny powołał komisję, która przeprowadziła weryfikację członków Związku, było ich wtedy we Wrocławiu 17. W komisji uczestniczył Eugeniusz Geppert, który rozpoczynał we Wrocławiu prace zmierzające do powołania wyższej uczelni plastycznej16. 8 maja otwarto w salach Ratusza sprowadzoną z Krakowa wystawę malarstwa. W innych miastach Dolnego Śląska – w Wałbrzychu, Kłodzku, Jeleniej Górze –działały kilkunastoosobowe grupy plastyków, inne ośrodki stopniowo opuszczali plastycy, pochodzący głównie ze środowiska warszawskiego Eugeniusz Geppert przeprowadził weryfikację struktury i włączenie do ogólnopolskiej organizacji Związku Polskich Artystów Plastyków. Taki był skromny początek Wrocławskiego Okręgu ZPAP.

15 A. Will, Wrocławski rok pierwszy, Sztuka, IV 1974, nr 0, wydanie próbne.

16 Istotne informacje z pierwszego okresu organizowania uczelni i ruchu artystycznego we Wrocławiu zawierają wspomnienia Eugeniusza Gepperta, Moja Droga, Kraków 1968; i Hanny Krzetuskiej, 15 abstrakcji, Wrocław 1966.

W cieniu akademii

Mimo wielu trudności, energiczna działalność Eugeniusza Gepperta doprowadziła do rozpoczęcia 15 października 1946 roku pierwszego roku akademickiego w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych (później Plastycznych), której Geppert został pierwszym rektorem17.

W uczelni skupiają się wybitniejsze indywidualności wrocławskiej plastyki i tak to trwa przez prawie dwa dziesięciolecia. W cieniu uczelni toczy się skromne życie artystyczne. W 1947 roku mamy wystawy wymienne z Poznaniem, Gliwicami, Katowicami, Bytomiem. W marcu tegoż roku pierwsza wystawa Wrocławskiego Okręgu ZPAP w salach Domu Kultury w Wałbrzychu. Powstaje, z inspiracji Leona Dołżyckiego, Klub Młodych Plastyków (Aleksander Stefanowski, Maria Jurczenko, Władysław Kamiński, Andrzej Will). Związek uzyskuje pierwszy stały lokal wystawowy we Wrocławiu, w budynku nr 38 przy Ofiar Oświęcimskich; odbywają się tutaj Salony Niezależnych – prototyp Prezentacji w latach 70. XX wieku. Wystawa Ziem Odzyskanych (1948) daje okazję do konfrontacji dorobku poszczególnych okręgów. Dolny Śląsk jest reprezentowany przez 16. plastyków. Po czterech latach na wystawie okręgowej eksponowano 93 prace 47. autorów, w roku 1953 – 200 prac. Retrospektywna wystawa Dziesięć lat Sztuki na Dolnym Śląsku zgromadziła w 1955 roku blisko 500 prac. Według danych z 1954 roku Wrocławski Okręg ZPAP liczył już 82 osoby. Grupa Śląski Czyn (1949) odwoływała się do realizmu, a utworzona w 1953 roku Grupa Malarska zamierzała „przemawiać do widza prostym językiem formy i koloru” oraz poszukiwać nowych form18.

Na organizowanych wystawach przeważa wówczas – podobnie jak potem i obecnie – malarstwo. Pozostaje ono początkowo (…) pod dużym wpływem koloryzmu. Kierunek ten wchodzi z czasem w mniej lub bardziej skomplikowane związki z propagowanym od roku 1949 realizmem socjalistycznym. Mariaż daje różne efekty, prowadzi do pomyłek indywidualnych, konsoliduje jednych, prowokuje niezależne poszukiwania innych. W ogólnym bilan-

17 Eugeniusz Geppert, Emil Krcha i Stanisław Pękalski wykładali malarstwo i rysunek, Stanisław Rzecki i Borys Michałowski – rzeźbę, Marian Steczowicz – plastykę przestrzenną, Stanisław Dawski – kompozycję brył i płaszczyzn, ksiądz Władysław Śledziewski – wiedzę o sztuce, Tadeusz Broniewski – historię architektury polskiej, Stanisław Kopystyński prowadził „kurs zerowy dla kandydatów na studia, niemających świadectw maturalnych”. Kurs zerowy dał początek późniejszemu Liceum Sztuk Plastycznych. Następnymi wykładowcami w PWSSP byli: Antoni Mehl – rzeźba, Władysław Wincze – architektura wnętrz, Halina Jastrzębowska – szkło, Hanna Krzetuska, Maria Dawska i Leon Dołżycki – malarstwo, Andrzej Will – rysunek, Mieczysław Pawełko, Rudolf Krzywiec i Julia Kotarbińska – ceramika.

18 Cyt. za P. Banaś, Plastyka wrocławska, [w:] Panorama kultury współczesnego Wrocławia, pod red. Bogdana Zakrzewskiego, Wrocław 1970, s. 196.

sie nie zmienia jednak faktu, że osiągnięcia tego okresu kwalifikują się bardziej socjologicznie niż artystycznie19

Ta ocena Mariusza Hermansdorfera trafnie charakteryzuje stan panujący w plastyce dolnośląskiej do 1955 roku. W tym roku na wystawie w warszawskim Arsenale wystawiono prace zmarłego w 1953 roku Waldemara Cwenarskiego. Cwenarski był od 1949 roku studentem wrocławskiej PWSSP. Malował poza oficjalnym programem uczelni. Nie mógł liczyć na publiczny pokaz. To, co osiągnął i nam ofiarował, osiągnął sam. Innym samotnikiem był, żyjący wiele lat na uboczu ruchu wystawowego, Wlastimil Hofman, kontynuator tradycji Młodej Polski. Mieszkał stale w Szklarskiej Porębie i tam zmarł w 1970 roku. W wystawie „arsenałowej” oficjalnie zatytułowanej Przeciw wojnie. Przeciw Faszyzmowi uczestniczyli także wrocławianie i uzyskali wyróżnienia (A. Mazurkiewicz – nagroda; wyróżnienia: K. Maliszewska, Jan Chwałczyk, Helena Michałek, M. Hofman). Tak z okazji Światowego Festiwalu Młodzieży Demokratycznej zaznaczył swoją obecność nowy ośrodek twórczej pracy w malarstwie i grafice.

Ale nawet do 1957 roku o charakterze rozwijającego się środowiska decydowała jednak uczelnia, a jeszcze później jej wpływ był przeważający. Nie wykluczam, że tak jest również obecnie.

Gdzie indziej, być może, w ośrodkach o dawnej i trwałej tradycji artystycznej ciśnienie uczelni nie byłoby tak znaczne. Tu jednak istniała sytuacja szczególna: tradycję ośrodka tworzono dokładnie od punktu zerowego, w takich zaś wypadkach czynniki zinstytucjonalizowane mają przewagę nad żywiołem, przeto wpływ uczelni na środowisko (które przecież coraz liczniej zasilali dyplomanci PWSSP) stał się rzeczą oczywistą20.

Po Odwilży Polityka państwa zmieniała się i zmieniła się radykalnie po poststalinowskiej „odwilży” (1953 – śmierć Stalina, 1956 „polski październik” i węgierskie powstanie). Dla nas znaczenie zmian 1956 polega na zniesieniu cenzury estetycznej, a nawet na preferowaniu „przenoszenia na nasz grunt najważniejszych aktualnych tendencji w sztuce światowej”. I to było dla polskiej plastyki zmianą fundamentalną. Pozwoliło odnaleźć powiązanie z tradycją dwudziestolecia międzywojennego i odważnie spojrzeć w twarz Sztuki Zachodu. Najsprawniejsze kontynuacje tych trendów były nagradzane zakupami do zbiorów publicznych. Departament Plastyki MKiS instruował sieci biur wystaw i muzea o uznanej hierarchii nur-

19 M. Hermansdorfer, Plastyka wrocławska do dziś, „Odra” 1974 nr 10.

20 W. Zajączkowski, XXV-lecie Wrocławskiego Okręgu ZPAP, Biuletyn Związku Polskich Artystów Plastyków 1971 nr 3.

tów stylistycznych w plastyce oraz o preferowanej przez państwo twórczości poszczególnych autorów. W wyniku starań ZPAP w ciągu lat 1956-1981 kolejno następowało:

1. Przyznanie ZPAP możliwości prowadzenia działalności gospodarczej z przeznaczeniem zysków na cele statutowe.

2. Uznanie szczególnego statusu pracowni plastycznej jako lokalu użytkowego, ale z czynszem i opłatami mediów jak za mieszkanie. Gwarancja niezmienności statusu pracowni plastycznej dla lokali znajdujących się w dyspozycji plastyków (ewentualna zmiana wymagała zgody władz ZPAP).

3. Powołanie Funduszu Rozwoju Twórczości Plastycznej z dofinansowaniem (z odpisów od honorariów plastyków) budowania pracowni w budynkach spółdzielni mieszkaniowych i w budownictwie komunalnym.

4. Przyznanie możliwości opłacania składek na ubezpieczenia zdrowotne i emeryturę.

5. Uznanie statusu zawodowego dla absolwentów wyższych szkół plastycznych niezależnie od członkostwa w ZPAP.

W nowym, już wrocławskim pokoleniu plastyków (z wykształcenia, a nie z urodzenia) mieliśmy dojrzałych mężczyzn z wojenną przeszłością w AK – Armia Krajowa (Tadeusz Forowicz, później w PZPR), lub w AK – Afrika Korps (Rufin Kominek, później w PZPR), także młodszych z AC – Armia Czerwona, WiN itd., a ponadto: Grecy, Żydzi, Ukraińcy, Macedończycy, Litwini, Białorusini, Tatarzy. Także Górale, Kaszubi i Ślązacy oraz reemigranci z Francji. Kolorowe towarzystwo. Rufin Kominek zdołał uciec z Wehrmachtu, walczył pod Monte Cassino u generała Władysława Andersa i okupował Niemcy w I Dywizji Pancernej generała Stanisława Maczka. Alfons Mazurkiewicz miał mniej szczęścia, bo ucieczka z Kriegsmarine z U-Boota nastręczała więcej trudności.

Coraz więcej absolwentów PWSSP zatrzymywało się we Wrocławiu i coraz mniej było korzystnych zajęć dla ambitnych malarzy, rzeźbiarzy i grafików, a nawet dla ceramików i szklarzy. Z czasem też i przemysł w swoich projektowych pracowniach gościł kolejne nowe roczniki i już więcej nikogo nie potrzebował. Nowe miejsca pracy projektowej zaczęły pojawiać się w przemyśle tekstylnym i odzieżowym – Jerzy Antkowiak, absolwent naszej PWSSP, został polskim dyktatorem mody. Jak w takich warunkach zdobyć sławę i pieniądze? Okazywało się czasem, że można zdobyć sławę bez pieniędzy, bo za ruchem artystycznych idei nie podążał rynek dzieł i usług plastycznych. Poczucie pewnej próżni społecznej, w jakiej przychodziło im pracować, starali się plastycy wypełnić, tworząc system wewnętrznych ocen, zastępujący, naturalne procesy uzyskiwania większego społecznego znaczenia. Zarząd Okręgu ZPAP

ustalał wstępnie kolejkę do miejsc publicznego pokazu prac. Wystawy zbiorowe były jurowane przez zespoły powoływane przez zarządy sekcji (malarskiej, rzeźbiarskiej, graficznej itd.). Krytyka artystyczna, w pełnym tego słowa znaczeniu, nie istniała (a czy istnieje obecnie?). Poważniejsze informacje i omówienia dziennikarskie ukazywały się w „Nowych Sygnałach”, gdzie dział plastyki i architektury w latach 1957-1960 redagował Andrzej Will. O plastyce pisali: Aleksander Małachowski, Bożena Kowalska, Jerzy Cieślikowski i Piotr Kajewski. Brak większych możliwości publikacji swego dorobku stymulował najpierw zakładanie grup artystycznych, a w latach 60. XX wieku galerii alternatywnych.

Grupy były ważnym strukturalnym wzbogaceniem środowisk ZPAP i także Okręgu Wrocławskiego. W 1956 roku powstaje grupa X (Małgorzata Grabowska, Józef Hałas, Krzesława Maliszewska i Alfons Mazurkiewicz). W listopadzie 1957 roku w sali Biura Wystaw Artystycznych przy Świdnickiej (obecnie lokal naprzeciwko Renomy) miała miejsce wystawa Poszukiwania Formy i Koloru Wystawa była całościowym pokazem, a nie ekspozycją pojedynczych dzieł. Przeważały w niej poszukiwania typu strukturalnego: obrazy zbliżone do taszyzmu (Chwałczyk), kompozycje strukturalne (Gołkowska), fotografie różnych struktur naturalnych (Chwałczyk), naturalne struktury przedstawione nieomal jako „przedmioty gotowe” (Zdanowicz), czy wreszcie kompozycje przestrzenne wieloelementowe (Boroń). Znamienną też wówczas była wypowiedź Mieczysława Zdanowicza: „W rzeźbie powinno się podkreślać, a nie zacierać ślady procesu jej powstawania”

Była to (...) cenna i jedna z pierwszych w Polsce dość niezależna od innych próba stworzenia „plastyki integralnej”. Pełniej sprecyzowane tego typu propozycje przedstawili ci sami artyści w roku 1961 na wystawie „Funkcja Formy i Koloru”. Była to już manifestacja triumfującego we Wrocławiu strukturalizmu Jak oceniał po latach Antoni Dzieduszycki21

W tym samym roku powstaje Grupa 8 (S. Kopystyński, Z. Krokowska, H. Łepkowska, E. Niemirowski, M. Jurczenko-Kamińska, S. Spychalski, K. Stobiecki, B. Wiktor); nie ma ona skrystalizowanego programu, ale ułatwia jej członkom uzyskanie większych możliwości organizowania wystaw i uzyskiwania zakupów przez instytucje, a czasem i osoby prywatne. Po czterech latach bliskiej współpracy, członkowie Grupy X, autorzy wystawy Funkcja Formy i Koloru i ich byli wychowawcy (Eugeniusz Geppert i Hanna Krzetuska), a także Andrzej Will, Ryszard Gachowski i kilku innych w grudniu 1961 roku powołują nową grupę artystyczną pod nazwą Szkoła Wrocławska (przemianowana w 1967 roku na Gru21 A. Dzieduszycki, Sztuka w procesie samozniszczenia, „Odra” 1971 nr 2.

pę Wrocławską). Nowa grupa nie miała określonego programu artystycznego, jej podstawowym celem były ułatwienia w eksponowaniu prac, wzajemna informacja, dyskusje, pomoc w uzyskiwaniu pracy. Grupa Wrocławska była stowarzyszeniem artystycznym w strukturach ZPAP z własnym statutem. Sam proces wyodrębniania się tych grup ze struktury związkowych sekcji, obejmujących praktyków określonej dyscypliny, był w całym kraju istotnym elementem w rozwoju ruchu artystycznego22

Kolejnym przykładem różnicowania się i samookreślania dolnośląskich malarzy była wystawa Świat malarskiej metafory, rozpoczynająca w 1958 roku długoletnią karierę tego nurtu, animowanego m.in. przez Marię i Stanisława Dawskich.

Sensibilisci podnoszą głowy!

W maju 1957 roku, podczas Dni Wrocławia miała miejsce pierwsza publiczna akcja sensibilistów – Teatr Sensibilistyczny23. Nowy ruch artystyczny, inicjowany przez najmłodszych absolwentów i studentów PWSSP, był związany z kulturą studencką. Swoje stanowisko określili sensibiliści w czymś w rodzaju manifestu i paradoksalnej encyklopedii, jaką była Piramida Scjencji Pełna24, w której ironicznie skomentowano różne dyscypliny i kierunki. Zredagowali ją Michał Jędrzejewski i Wiesław Zajączkowski.

W „Gazecie Robotniczej” z 25 czerwca 1992 roku Katarzyna Kaczorowska opublikowała rozmowę z Michałem Jędrzejewskim, scenografem, projektantem wnętrz, grafikiem, aranżerem wystaw, profesorem PWSSP we Wrocławiu: Jak wytłumaczyłby pan brak sensibilizmu w oficjalnym obiegu kultury? – Nie jest aż tak źle. Czasem o sensibilizmie się pisze – choćby w „Odrze” (2/89). Zbiór, zapewne zresztą niekompletny, wszystkich krajowych i zagranicznych publikacji

22 We Wrocławiu działały także inne grupy artystyczne, zakładane przez plastyków: Grupa z Kuźniczej (1967): Kazimierz Jasiński, Ewa Mehl, Wanda Potacka, Adam Rząsa, Alicja Stoksik, Piotr Wieczorek; Śródmieście (1967): Adam Łowczycki, Kazimiera Karpińska, Janusz Matzner, Kamila Szalewicz; Alfa (1966): Andrzej Łętowski, Halina Kłosowicz, Janina Piskorowska-Piela, Tadeusz Teller; Ciągle Młodzi Entuzjaści Niedojrzałych Cytryn (1970): Witold Gubrynowicz, Nicole Nascow, Witold Wójcik; 10×Tak (1972): Maria Ewa Andryszczak, Maria Białowolska-Moroń, Maria Bogucka, Zofia Godlewska, Maria Gostylla-Pachucka, Zuzanna Kociołek, Maria Krysiak, Barbara Krzywicka-Wójcik, Kazimiera Łętowska, Maria Ewa Poradowska-Werszler – członkinie specjalizują się w tkaninie artystycznej, organizują własny plener w Fabryce Dywanów, w Kowarach.

23 Spektakl Teatru sensibilistycznego polegał na aleatorycznym kojarzeniu działań zaprogramowanych niezależnie od siebie. Akcję można było przenieść do sali teatralnej, np. do pobliskiej kawiarni, ale część realizatorów i publiczności pozostawała nadal w teatrze. Podział na scenę i widownię był całkowicie umowny. Marek Kuszewski z sympatią odnotował powstanie nowego kierunku, ale równie chętnie o sensibilistach zapomniano. W końcu sami upomnieli się o swoje tradycje i zasługi.

24 Piramida Scjencji Pełna, 60 stron maszynopisu, oprawa introligatorska, w posiadaniu autora.

liczy ponad 100 stron. To świadczy o pewnym zainteresowaniu. Ale w ogóle oficjalny obieg uwielbia powagę i namaszczenie, a my sami nie traktowaliśmy naszych działań zbyt poważnie. Skąd mogliśmy wiedzieć, że to, czym był Teatr Sensibilistyczny, będzie się nazywało happeningiem. Przecież był maj 1957 roku i nikt w Europie czegoś takiego jeszcze nie realizował. Zresztą, kto mógł traktować poważnie i zarejestrować oficjalnie nurt artystyczno-teoretyczny, który powątpiewał w istnienie kolorów. „Kolory jako wymysł producentów farb olejnych” i „O obłędnej teorii kolorów zimnych i ciepłych” to tytuły referatów wygłoszonych podczas tzw. dyskusji z drabin parahappeningu, który odbył się wiosną 1956 roku. Witkacy pisał o „niepodległości trójkątów”. Sensibilizm zanegował zasadność pojęcia – trójkąt: „Zważywszy, iż we wszechświecie miejsca jest pod dostatkiem, linie mogą się przecinać na skutek: A. niedbalstwa, B. premedytacji, C. kaprysu, D. z innych powodów...

Nie przeceniając ogólnoświatowego znaczenia tych idei i inicjatyw, śmiem zauważyć, że odtąd we Wrocławiu mieliśmy już wiele powodów, aby zwracać się do naszych partnerów w artystycznym dialogu tuż obok klepiących socjalistyczną biedę i nie musieliśmy w tym celu czekać na inspiracje z Paryża lub z Brukseli (przepraszam) czy Londynu. Do otwartego publicznego dialogu włączyły się już w 1958 roku bardzo młode pokolenia.

Przez kilka lat kilkudziesięciu studentów przemierzało Dolny Śląsk, uczestnicząc w tworzeniu ruchu kulturalnego na wsi i w małych miastach. Założono studenckie Koło Artystyczno-Naukowe, studencką grupę artystyczną Brzeg. Uchwalona w 1962 roku Deklaracja ideowa głosiła, że sztuka powstaje z pobudek pozaestetycznych. Koło uczelniane Związku Młodzieży Wiejskiej, jakby na przekór wobec kultu robotniczego proletariatu, akcentowało prymat etyki i postawy. Postulowano bezpośredni kontakt odbiorcy z dziełami oryginalnymi i ich twórcami. Zamierzenie powołania galerii sztuki na wsi z oryginalnym programem sfinalizował ostatecznie Anastazy Bogdan Wiśniewski, zakładając w 1972 roku Wiejską Galerię Sztuki w Piotrowicach koło Chojnowa25. Tutaj prowadzone przez niego pod patronatem Wrocławskiego Okręgu ZPAP Międzynarodowe Integracyjne Spotkania Twórcze były co do istoty jak najbardziej sensibilistyczne.

Sturm und Drang Periode

Liliana Lewicka organizuje akcje happeningowe, a na Sympozjum Artystów i Naukowców w Puławach

25 Podstawą utworzenia stałej kolekcji dzieł w Wiejskiej Galerii Sztuki są dary artystów uczestniczących w Międzynarodowych Integracyjnych Spotkaniach Twórczych Osetnica – ’72, ’73, ’74 (1974), których komisarzem artystycznym był Anastazy B. Wiśniewski.

(1966) prezentuje niesamowite kompozycje w otwartej przestrzeni i z premedytacją wykonane obiekty, tak aby zdawałoby się proste ich przeznaczenie nie mogło być zrealizowane26. Niemalże wprost z Puław przyjeżdża do Wrocławia Jerzy Ludwiński: opracowuje i wdraża program Muzeum Sztuki Aktualnej. Obradom Walnego Zjazdu Delegatów ZPAP w kwietniu 1967 roku towarzyszyła otwarta w Ratuszu wrocławskim wystawa najnowszych tendencji, proponowanych przez artystów współpracujących z galeriami „alternatywnymi” z całego kraju. Omawiając tę ekspozycję, Janusz Bogucki pisał: Chciałbym najgoręcej pogratulować środowisku twórczemu i gospodarzom miasta nie tylko owej sprawdzonej już wystawą wizji, ale również jej pełnego urzeczywistnienia, z chwilą gdy wrocławskie Muzeum Sztuki Aktualnej stanie się pełnym bytem prawno-materialnym27.

We Wrocławiu powstało Muzeum Sztuki Aktualnej pod kierownictwem Alicji Bajdor i Mariusza Hermansdorfera, ale bez autora projektu Jerzego Ludwińskiego, i po niespełna trzech latach jednostkę zlikwidowano28.

Krytyka artystyczna w tym okresie prezentuje się (w porównaniu ze stanem obecnym) dość okazale. Władze ZPAP inicjują nagrody w konkursach na recenzje z wystaw. Stale pisze i działa organizacyjnie w powiązaniu z różnymi instytucjami kilku krytyków (Paweł Banaś, Mariusz Hermansdorfer, Jerzy Ludwiński, Stanisław Pasternak, Kazimierz Rainczak, a od 1969 roku Antoni Dzieduszycki, Ariadna Sarnowicz, Zofia Gebhardt).

Grudniowy numer miesięcznika „Odra” z 1967 roku zawierał równolegle teksty: artysty – Zdzisława Jurkiewicza i krytyka – Jerzego Ludwińskiego. 7 grudnia 1967 roku w czytelni Klubu Międzynarodowej Prasy i Książki autorzy publikacji spotkali się z publicznością, która jednocześnie mogła zapoznać

26 B. Kowalska, Polska awangarda malarska, Warszawa 1975, s. 134.

27 Podstawowym działem Muzeum miał być dział akcji. Trwałaby w tym dziale ciągła konfrontacja aktualnie najbardziej interesujących propozycji artystycznych. (...) Dział akcji byłby więc polem gry dla różnych kontrowersyjnych często postaw artystycznych – poligonem doświadczalnym, tyglem, w którym powstają nowe tendencje. W dziale eksperymentów wizualnych zakładano natomiast ścisłą współpracę artystów z naukowcami. Planowano także działy kolekcji, wydawnictw i popularyzacji. Cały program był pomyślany z niezwykłą dbałością o sprawność nowego organizmu. J. Bogucki, Wrocław aktualny, „Współczesność” 1967 nr 16.

28 Zrealizowano kilka starannie przygotowanych wystaw indywidualnych (m.in. Stanisława Dawskiego, Konrada Jarodzkiego, Jerzego Rosołowicza, Kazimierza Głaza) i zbiorowy pokaz Przestrzeń, Ruch, Światło. Podobną serię wystaw indywidualnych, o węższym nieco programie, realizowało wcześniej Muzeum Śląskie, np. Współczesne malarstwo wrocławskie. Od 1965 roku czynna była tam stała Galeria Malarstwa Polskiego. W 1969 roku Paweł Banaś sfinalizował starania o stałą Galerię Współczesnej Sztuki Polskiej.

się z niewielką wystawą w hallu przed czytelnią. Dyskusja, w sali przepełnionej do granic możliwości, trwała trzy godziny29

Oto programowa ocena sytuacji artystycznej z programu galerii sztuki: Obrazy mówią same za siebie. Prawdziwy artysta nie wypowiada się o swojej sztuce, tylko maluje. To są podstawowe reguły artystycznego a raczej artystowskiego savoir-vivre’u w kręgach sztuki przeciętnie wybitnej. Tymczasem, jest to fałsz30. W stosunku do całego ruchu wystawowego, galeria pozwalała sobie na takie dziwactwa, jak prezentowanie prac artystów, których sztuka wnosi nowe, oryginalne wartości, na pokazywanie twórczości artystów w momencie zmian.

Już parę lat po zamknięciu tej galerii pisałem w ocenie jej znaczenia: Galeria zogniskowała najlepsze cechy środowiska. Do znamiennych zjawisk w dziedzinie teatru i literatury włączył się żywotny prąd nowej problematyki i sztuk plastycznych. Po raz pierwszy ukształtuje się wyraźny układ wzajemnych zależności: artyści – galeria – publiczność. Występujący tutaj plastycy i krytycy zdecydowali się na uznanie za równoważnych partnerów przedstawicieli innych grup społecznych i zawodów. Następuje, w tym samym miejscu i na równych prawach, wymiana myśli pomiędzy artystą, robotnikiem, naukowcem, krytykiem czy inżynierem. Plastyka jako powołanie uwalnia się od cezury zawodowego wykształcenia. Sztywne granice rodzajów i metod artystycznych, w ich dziewiętnastowiecznej klasyfikacji i mieszczańskim kształcie, przestają obowiązywać. Plastyk – niemy pracownik polskiej sztuki – przemawia wreszcie coraz klarowniejszym językiem polskim i coraz bardziej polskim językiem formy. Środowisko, grupujące ludzi o tej samej postawie twórczego niepokoju, staje się faktem. Jest to zespół jednostek prezentujących różne zbiorowości zawodowe i różne grupy społeczne. Konflikt międzygrupowy plastycy – społeczeństwo został przezwyciężony31

29 Wcześniej działały już galerie „alternatywne”, jak w Pałacyku, a także Kalambur przy sławnym teatrze studenckim – kierowana przez Piotra Wieczorka. Wystawiali w nich swoje prace przeważnie debiutanci – studenci i młodzi absolwenci PWSSP. W marcu 1967 roku rozpoczęła działalność galeria w klubie ZMS Piwnica Świdnicka, specjalizująca się z początku w wystawach rzeźby. W 1968 roku przybywa Kwartał, z zasady prezentujący koncepcje, „w których trzy dziedziny sztuki: plastyka, poezja i muzyka stworzą nową jakość artystyczną, ekspozycyjną bądź wykażą związki między nimi istniejące”. „Kwartał, tak jak jego patron Wrocławskie Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych, nie miał stałej siedziby. Janusz Halicki wytrwale znajdował co trzy miesiące miejsce na wystawę i spotkanie.

30 Stały tekst umieszczony na wewnętrznej stronie okładki katalogów Galerii Pod Moną Lizą. Katalog stanowiła każdorazowo nadbitka z miesięcznika „Odra”.

31 Z. Makarewicz, Plastyka – zawód i powołanie Dynamika rozwoju środowiska na Dolnym Śląsku w latach 1945-1975, [w:] Trznadlowski (red.) Kultura na Dolnym Śląsku, PWN, Wrocław 1977.

W latach 1967-1970 prezesem wrocławskiego okręgu ZPAP był znany grafik i pionier wrocławski Andrzej Will. Will był stałym gościem w galerii Pod Moną Lizą, a Jerzy Ludwiński udzielał się w akcjach popularyzatorskich, organizowanych przez związek. W klimacie ostrych dyskusji, pogłębiającego się zróżnicowania koncepcji teoretycznych i artystycznych, a jednocześnie wzajemnej, jeżeli nie wprost przyjaźni to przynajmniej przychylnej obojętności i tolerancji, mogło dojść do trudnego testu – Sympozjum Wrocław ’70.

„

Sympozjum Plastyczne Wrocław ’70” ujawniło w całej rozciągłości – pisał Antoni Dzieduszycki – że do sztuki można wprowadzić (a co za tym idzie w szczególny sposób nobilitować) ważne elementy z życia i dziejów narodu, aktualnej rzeczywistości społecznej i politycznej, a także sytuacji miasta i jego mieszkańców. I można uczynić z taką siłą wyrazu artystycznego, jakiej nie mogły znaleźć ani film, ani literatura, ani próby tzw. zaangażowanego malarstwa32. Uchwalono projekt utworzenia we Wrocławiu Centrum Badań Artystycznych, które miało stać się (i może nadal) czynnikiem stymulującym ruch artystyczny. Galeria Pod Moną Lizą, kończąca swoją działalność w 1971 roku, pozostawiła bezcenny dokument autentyczności tego skomplikowanego procesu w postaci źródłowych tekstów artystów i krytyków, publikowanych w miesięczniku „Odra”. Pismo to odegrało wielką rolę dynamizowania rozwoju dolnośląskiej plastyki33. W debatach na różnych forach, także zebrań sekcji malarskiej i rzeźby we Wrocławskim Okręgu ZPAP, dyskutuje się m.in. nad:

1. Krytyką sytuacji w sferze wizualnych środków porozumienia (praktyczne postępowanie i manifesty).

2. Badaniami analitycznymi zakresu malarstwa i rzeźby – nowe metody kształtowania obrazu i formy przestrzennej na pograniczu dotychczasowych dyscyplin plastycznych.

3. Nowymi rodzajami artystycznymi na pograniczu plastyki, teatru i literatury.

Po etapie organizowania się w mniej lub bardziej ideowe grupy artystyczne następuje Drugi Etap

32 A. Dzieduszycki, Zaczyna się we Wrocławiu, „Życie Literackie” 1970 nr 34.

33 J. Ludwiński, Sztuka w epoce postartystycznej, „Odra” 1971 nr 4, i Z. Jurkiewicz, Sztuka w poszukiwaniu istotnego, „Odra” 1971 nr 5, przedstawili referaty o podstawowym znaczeniu dla rozwoju sztuki polskiej. W grudniu, w galerii „Pod Moną Lizą” odbyła się wystawa Sztuki Pojęciowej; w konsekwencji we Wrocławiu zaczyna obowiązywać „strefa bez konwencji” (J. Ludwiński, Strefa wolna od konwencji, „Projekt” 1972 nr 1). Wszystkie środki stają się równie dobre dla ujawnienia procesu twórczego, który jest ważny zawsze – dostrzeżony lub nie, nazywany lub nie – sztuką. „Być może jednak, że już dzisiaj nie zajmujemy się sztuką. Po prostu dlatego, że przegapiliśmy moment, kiedy przekształciła się ona w zupełnie coś innego, czego nie potrafimy nazwać. Jest jednak rzeczą pewną, że to, czym zajmujemy się dzisiaj, ma większe możliwości”.

Rozwoju – organizowanie galerii i plenerów. W roku 1963, z inicjatywy Jerzego Boronia – przewodniczącego Sekcji Rzeźby, rozpoczynają działalność dolnośląskie plenery rzeźbiarzy i ceramików. Plenery rozszerzają znakomicie zakres społecznego doświadczenia plastyków i jednocześnie skalę autentycznej, powszechnej edukacji artystycznej. Plastycy podejmują też próby racjonalizowania własnych celów i nowego określenia swego miejsca w społeczeństwie, czego wynikiem była prekursorska wystawa Plastyka w przemyśle (1965). Ale spośród dwustuosobowej grupy użytkowców dotychczas tylko Adam Łowczycki potrafił zaproponować metodę, aby świadomie i według publicznie głoszonych zasad decydować o kształcie naszego wizualnego otoczenia. Na indywidualnej wystawie Kształtowanie i prezentacja produktu (1968) Łowczycki przedstawił wyniki swojej sześcioletniej współpracy z nowoczesnym przemysłem elektronicznym.

W 1975 roku Aleksander Wojciechowski pisał o wrocławskim środowisku artystycznym, że: stolica Dolnego Śląska stała się niekoronowaną stolicą sztuki kontestatorskiej, konceptualnej, „twórczości permanentnej” oraz wszystkich nowatorskich poczynań, które ujawniły się m.in. na głośnym w kraju Sympozjum Wrocław ’7034. W 1971 roku przeprowadzono w Zarządzie Okręgu ważną reformę programu i kierunku Ogólnopolskiego Triennale Rysunku, dokonaną przez jego inicjatora i długoletniego przewodniczącego – Andrzeja Willa (I Triennale, 1965). Niebawem stanie się Triennale… na kilka lat ważną imprezą międzynarodową pod kierownictwem Andrzeja Lachowicza. Inne akcje Związku Polskich Artystów Plastyków też ulegają przekształceniu, jak np. Dolnośląskie Plenery, organizowane przez rzeźbiarzy w latach 1971 i 1972, jako sesje Galerii Pole Gry w Bolesławcu z udziałem architektów, literatów, krytyków i plastyków z innych dyscyplin. Sekcja Malarstwa zorganizowała plener Ziemia Zgorzelecka ’71, poświęcony problemom ochrony naturalnego otoczenia. Impreza ta znalazła uznanie krytyki krajowej i dalsze kontynuacje, dzięki niestrudzonej inicjatywie Jana Chwałczyka. Właśnie we Wrocławiu zdano sobie sprawę wcześniej niż w innych środowiskach ze zbyt małej elastyczności dotychczasowego systemu wystawienniczego (...). Wizja instytucji o charakterze dynamicznym – łączącej w sobie stałe cechy galerii i muzeum wyobraźni, działającej na zasadzie laboratorium nowych form i idei twórczych – przerodziła się w wizję artystyczną35.

34 A. Wojciechowski, Młode malarstwo polskie 1944-1974, Wrocław 1975, s. 96.

35 W. Browarny, Laboratorium Ziem Odzyskanych, „Plus Minus Rzeczpospolita”, 18-19 października 2014.

Opinia Aleksandra Wojciechowskiego jest jedną z wielu podobnych, jakie sformułowała w ciągu ostatnich lat krytyka artystyczna i publicystyka kulturalna, jak np. niedawno Wojciech Browarny: Awangardowa sztuka, która przy poparciu władz rozkwitała we Wrocławiu, dała miastu artystyczne legendy, zjawiska o światowej sławie i ważny element tożsamości. (…) Od połowy lat 60. Wrocław przeżywał intelektualne i artystyczne ożywienie, stając się w tym okresie jedną z kulturalnych stolic kraju36

Wolność i niezawisłość (w sztuce)

Wrocławski Okręg Związku Polskich Artystów Plastyków podjął także próbę samodzielnego działania na rzecz niepodległości kultury narodowej i była to konsekwentna kontynuacja prac, jakie poprzedzały Festiwal Solidarności. Brutalne zdławienie tego przebłysku wolności nastąpiło w stanie wojennym. Podkreślam: była to kontynuacja, a nie rewolucja. We wszystkich latach funkcjonowania w opresyjnym systemie komunistycznym, który także w swojej złości nie był doskonały (na szczęście) duch artystowskiego lekceważenia twardych życiowych okoliczności nie zamarł, a nawet jakoś odradzał się właśnie na wrocławskim gruzowisku. Eviva l’arte, choć życie nic warte! Po drodze do Klubu Związków Twórczych po cichu dodawaliśmy: Мы артисты наше место в буфете. Ale nie tylko te ścieżki były przetarte. Kiedy czerwona soldateska zamykała, zawieszała i delegalizowała, były gotowe punkty oparcia dla niezależnej inicjatywy. Byli „nasi ludzie w Abwerze” (oficerowie SB pracujący dla NSZZ „S”, aktyw PZPR), były tradycyjne kontakty z duszpasterstwami (tj. z reakcyjnym klerem). Prezes Jerzy Popowski przekazywał następcom (Józef Sztajer i Piotr Wieczorek) sieć kontaktów formalnych i nieformalnych z NSZZ „S”, z alternatywnymi galeriami i z doświadczeniem wieloletniej samodzielnej pracy organizacyjnej i świadomością celów. Galerię Na Ostrowie w krypcie kościoła św. Marcina i sam kościół oddano środowiskom twórczym w arendę. Formy półoficjalne, bo przecież jawne, i oznaczone jako Oddział Muzeum Archidiecezjalnego, ale kierownictwo według decyzji władz (nieistniejącego) ZPAP powierzono Jerzemu Rybie z grupy Studio Kompozycji Emocjonalnej. To ta sama instytucja, która publikowała swoje pismo artystyczne od 1972 roku poza zasięgiem cenzury. Festiwal młodego malarstwa Droga i Prawda jako ogólnopolską manifestację zlokalizowano w kościele św. Krzyża. Sprawy socjalne skomunikowano z Biskupim Komitetem Charytatywnym i ze strukturami (nieistniejącego) NSZZ „S”, czym zajął się m.in. Stanisław Szyba. Długo można wyliczać także ożywione debaty o sztuce i pionierskie wystawy. Jak również wystawy okręgowe!

Była to nowa historia sztuki, rozpoczęta ogłoszeniem stanu wojennego. Znika Galeria X, ponieważ zostaje zawieszony, a wkrótce i rozwiązany ZPAP. Znakomita większość członków Związku Polskich Artystów Plastyków porzuca współpracę z państwowymi instytucjami, takimi jak Biuro Wystaw Artystycznych. Służba Bezpieczeństwa stara się zidentyfikować centrum zarządzające bojkotem. Skonfiskowany majątek plastyków posłuży do utworzenia państwowego przedsiębiorstwa Sztuka Polska i jego agend. Jednakże ani na Dolnym Śląsku, ani w skali całego kraju nie udaje się plastyków konsekwentnie przymusić do włączenia się w struktury tzw. neozwiązków. Stypendia, plenery, zakupy okazują się jednak zbyt słabą przynętą.

Funkcjonowała wszakże konwencja pracowni otwartej, tj. prawo artysty plastyka do organizowania pokazu prac w swojej pracowni. Taką pracownią, rzecz jasna, może być również mieszkanie. Ponadto, są już gotowe alternatywne galerie przy Politechnice Wrocławskiej. W 1984 roku zostaje założona profesjonalna galeria Na Ostrowie 37 i w ten sposób prace Zakładu nad Fosą i Ośrodka Działań Plastycznych będą ideowo wspierane przez Oddział Muzeum Archidiecezjalnego. Odważną decyzję wpuszczenia plastyków pod swój dach podjął rektor tego kościółka ks. Stanisław Pawlaczek (przy poparciu ks. biskupa Adama Dyczkowskiego). Zdelegalizowany Związek Polskich Artystów Plastyków uzyskał miejsce dla systematycznej pracy ośrodka kultury niezależnej. Kierownik galerii Na Ostrowie – Jerzy Ryba, był stałym współpracownikiem i komentatorem wydarzeń w obu artystycznych instytucjach Politechniki, mieszczących się drzwi w drzwi na Podwalu. „W czasie marnym” lat 1982-1989 okazało się, że dla rozwoju twórczości artystycznej, przynajmniej we Wrocławiu, przy użyciu jakże skromnych środków, powstały takie warunki, których w niby to lepszych czasach, wcześniej i później już nie było.

Co zatem osiągnięto?

Na pewno nie dopuszczono do zerwania ciągłości tradycji. Tradycją tą bowiem było aktywne i bezwzględne dążenie do odkrywania nowych „epi-

37 Galeria w latach 1984-1989 zorganizowała 60. różnego rodzaju wystaw i pokazów, dysponowała pełną gamą form wystawienniczych, z katalogami i sesjami krytyczno-teoretycznymi, recenzjami w dwutygodniku archidiecezji „Nowe Życie”, organizowała konkursy na dzieła plastyczne i konkursy na pomniki, np. Pomnik Ofiar Stalinizmu we Wrocławiu, ogólnopolskie wystawy, jak I i II Krajowe Biennale Młodych Droga i Prawda i towarzyszące im konferencje w kościele św. Krzyża, 1985 i 1987, oraz wystawy okręgowe, organizowane przez władze rozwiązanego ZPAP: 1985, 1988. Tutaj odbywała się kulturotwórcza praca, ważna dla całego regionu i dla Polski.

fanii piękna” w dawnych i w nowych rodzajach artystycznych. Tradycją tą było niezależne od okoliczności realizowanie swoich i całkiem swoistych koncepcji budowy świata, skonstruowanego w dziele plastycznym, poetyckim, teatralnym ...każdym. Ta tradycja datuje się od czasu samotnej pracy Waldemara Cwenarskiego, obok oficjalnych programów i konwencji. Miała też drugą bliską datę początków ruchu sensibilistów, w którym lekce sobie ważono tak samo zachodnie, jak i wschodnie inspiracje i zobowiązania.

Owszem, przyszło wyczerpanie i może nawet marazm – po 1989 roku. Nastąpiło po latach naturalne zmęczenie materiału – nerwów i materialnych środków. Nowe demokratyczne władze miasta i państwa miały, powiedzmy, średnie rozeznanie w sprawach kultury artystycznej. Niektórym Wrocław jawił się (w ogóle wszystko im się „jawiło”) jako taka duża, a nawet bardzo duża Bystrzyca Kłodzka.

Można zauważyć, że elita komunistycznych aparatczyków stanowiła już, jako lepiej rozwinięta i świadoma warstwa (kasta), jakąś paraszlachtę, dysponującą, w stosunku do reszty zdominowanego społeczeństwa, lepiej rozwiniętą świadomością estetyczną. Jednakże, patrząc na konsekwencje, wciąż aktualne w polskim społeczeństwie, nie da się tej świadomej estetycznie warstwy wskazać w dzisiejszych warunkach. Twórczość artystyczna jest nadal marginesem zainteresowań wszystkich środowisk i instytucji, także instytucji „artystycznych”. Nie w każdym czasie i nie na każdych warunkach jest możliwe zaistnienie twórczości artystycznej w jakiejkolwiek dziedzinie (plastyka, literatura, muzyka, film, teatr itd.). Samodzielne próby tworzenia miejsc poza instytucjami, tzw. życia artystycznego w PRL, były zjawiskiem szczególnie cennym wprost dla przetrwania idei polskości, niekoniecznie łącząc się z „polskościowymi emblematami”.

We Wrocławiu było tych inicjatyw kilkanaście, a ich status nie był jasno określony. Mieściły się jakoś w profilu działalności domów kultury, klubów i studenckich inicjatyw. Nie mając zbyt wielu środków, miały wiele swobody. Były to w istocie inicjatywy prywatne jako tako przyodziane w szatki ładu administracyjnego, a to tworzyło sytuacje quasi-katakumbowe. W wypadku galeryjki Wojciecha Stefanika Katakumby było to zejście do podziemia wprost – do piwnicy. To w tej sieci powiązań koleżeńskich znalazło się miejsce dla gdzie indziej słabo akceptowanych nowych form „wizualności wysoko zorganizowanej” i różnych synkretycznych praktyk. Jeśli wybierzemy się na spacer po Wrocławiu ze wschodu na zachód, a rozpoczniemy wędrówkę od Nowego Targu, to tam zauważymy nieduże bloki na bruku opisujące „koło w kwadracie”, a dalej – od ulicy Legnickiej poczynając – natkniemy się na bardzo specyficzne zapisy na ścianach domów i to w dużej

skali. To Pojęciokształty Stanisława Dróżdża, nawet w Parku Zachodnim dostrzeżemy blok stojących błękitnych jedynek – to interpretacja przestrzenna poezji strukturalnej Stanisława Dróżdża Samotność autorstwa Barbary Kozłowskiej. Projekt z  Sympozjum Wrocław ’70. Dróżdż był poetą, ale poetą „konkretnym” i chociaż bardzo się starał, to nie mógł być przyjęty do związku literatów (ZLP), chociaż przecież nad literkami pracował. Został więc Dróżdż członkiem (nawet członkiem zwyczajnym) Związku Polskich Artystów Plastyków w Sekcji Grafiki Wrocławskiego Okręgu ZPAP. Dróżdż nigdy w życiu nie zrobił osobiście żadnej swojej pracy nawet małej. Mógł tylko wystukać jakiś układ literowy jednym palcem na maszynie. Był inwalidą i z wykształcenia polonistą. Wszystkie jego utwory wykonywali przyjaciele plastycy (Stanisław Kortyka, Zbigniew Makarewicz, Barbara Kozłowska, Michał Bieganowski, Czesław Żuk i in.). Z rekomendacji Kozłowskiej trafił Dróżdż pod opiekę galerii Foksal w Warszawie (Wiesław Borowski). Członkostwo w ZPAP zapewniło Staszkowi szansę przeżycia i dało możliwość rozwoju nieprzeciętnego talentu. W 2004 roku reprezentował Polskę na Biennale w Wenecji monumentalną konceptualną kompozycją.

Nowa władza – skojarzona dla naszego miasta z aktywistów NZS i KIK w sprawach kultury wyższej, a już na pewno neoawangardowej twórczości – była zielona jak trawa na wiosnę. Przypominało to trochę dowcipy o nowych ruskich w Petersburgu. W każdym bądź razie, ci homo novus starali się dorosnąć do salonów prawdziwej sztuki i kultury w operze, operetce i w kolekcji sztuki współczesnej Muzeum Narodowego, jak najbardziej metaforycznej. Miało być parysko i nowojorsko a wyszło... jak zwykle. W 1997 roku opisałem tę sytuację, ten proces i tę przypadłość w tekście Rozwój i rozpad środowiska twórczego wrocławskich artystów plastyków. Na podstawie tego przydługiego tekstu (fragment opublikowała ASP) wygłosiłem referat w salonie profesora Dudka na jego zamówienie, co wywołało skandalizujące zainteresowanie salonem, który wcześniej nie był tłumnie odwiedzany. Sentencja kończąca moje rozważania brzmiała: Wrocław się poddał!

To było zapewne niesprawiedliwe. Niesprawiedliwe wobec Koleżanek i Kolegów, a wobec Kolegi Prezesa, który przez dwadzieścia lat układał nasze interesy na Jatkach było niesprawiedliwe w szczególności.

Od pierwszych lat inicjatywy ZPAP koncentrowały się na uzyskaniu podstaw materialnych funkcjonowania organizacji i to osiągnięto. Drugim celem było udokumentowanie dorobku, czego skuteczność dalej posuniętą podsumowało samospalenie publiczne swojego dorobku przez prezesa Piotra Wieczorka. Faktem jest wszakże, że pozostawiły jego powtarzające się kadencje opracowania solidnych katalogów

obszernych konkursowych wystaw, obrazujących uprawiane we Wrocławiu dyscypliny plastyki. Oczywiście, w moim rozumieniu porządku światowego, takie wystawy i opracowania historyczne powinny wykonać instytucje muzealne i inne galerie, a ZPAP powinien surowo ocenić ich działalność, ale to tylko takie marzenia i marudzenie starszego pana. Wiadomo, że te instytucje niczego nie są w stanie porządnie zrobić, a sprawy plastyki, a tym bardziej twórczości w „wizualności wysoko zorganizowanej” są poza zainteresowaniem tych tworów, oddanych robieniu polityki i propagandy według najlepszych wzorów ze zdawałoby się dawno i jeszcze dawniej minionej epoki.

Nienapisana historia Wrocławskiego Okręgu ZPAP

Swego czasu rektor ASP Zbigniew Horbowy zlecił opracowanie historii PWSSP/ASP we Wrocławiu. Historii instytucji, a nie opisów pięknych garnków i karafek lub dekoracyjnych form przestrzennych i płaskich unikatowych oraz powielanych, tudzież projektów gabinetów, sypialni, kuchni, łazienek i wucetów, nie pomijając samochodów osobistych i ciężarowych. Historia – w opracowaniu, rzecz jasna, historyka specjalisty od historii szkolnictwa wyższego na Dolnym Śląsku, a nie historyka sztuki, mimo zakończenia prac – nigdy się nie ukazała. Nie wiem, co jest przyczyną utajnienia tych dziejów, aby ich się tak wstydzić. Podobnie jest ze Związkiem Polskich Artystów Plastyków i jego Wrocławskim Okręgiem (w aktach Służby Bezpieczeństwa pod kryptonimem Paleta 2). Przez długie lata funkcjonowania w wolnej Polsce nasz Okręg ZPAP nie zadbał o opis swojej historii, będącej wszakże przyczynkiem do historii regionu i kraju całkiem interesującym. Ale to jest moje/ subiektywne zdanie, niepotwierdzone, jak na razie, badaniami. I mimo że poświęciłem nieco czasu i papieru na opisywanie najróżniejszych zdarzeń i dziejów dyscyplin plastycznych (szczególnie rzeźby) na Dolnym Śląsku, to jednak takiego opracowania dziejów organizacji nie popełniłem. Nie miałem takiego zlecenia, bo też nie jestem zawodowym historykiem, ale z wykształcenia skromnym rzemieślnikiem –rzeźbiarzem, a rzeźbiarze to wiadomo, raczej fizyczni a nie umysłowi pracownicy. Owszem – niektóre, nawet moje cząstkowe opracowania, mogą cokolwiek przybliżyć, a to o grupach artystycznych, o galeriach sztuki, a to o socjologii rozwoju środowiska artystów plastyków, o plenerach dolnośląskich (rzeźba i ceramika), ale porządnego opracowania historycznego nie ma, a szkoda.

Podobną rolę pełniły publikacje, wynikające z badania zasobów archiwalnych działalności tajnej policji (UB i SB), autorstwa Krzysztofa Popińskiego (o ASP) i Jarosława Jakimczyka (o ZPAP), które wprowadziły do obiegu trochę danych, szerzej określających specyficzne uwarunkowania dla rozwoju twórczości

artystycznej w plastyce. Wynika z nich tyle właśnie, że działalność plastyków w zorganizowanych strukturach stowarzyszeniowych i w ideowych grupach artystycznych tworzyła pewien margines wolności, co miało zapewne znaczenie dla rozwoju twórczości artystycznej na terenie naszego regionu.

Rzecz warta zachodu. Bo zważcie Państwo: oto przed 77 laty, w opustoszałym i zamienionym na morze gruzów dawnym niemieckim mieście, zasiedlono nowych mieszkańców, których nic z tym miejscem nie łączyło oprócz przymusu tej wędrówki z dawnych ojczyzn. Zadanie tego zbiorowiska było proste – zapewnić utrzymanie i zdolność ruchu Północnej Grupy Wojsk Radzieckich w ich marszu na Zachód.

Jeżeli sztuka odegrała wtedy ważną rolę społeczną, to nie tylko dzięki sprzyjającym posunięciom władz, ale też dlatego, że w „młodym mieście zaczynało życie młode pokolenie przesiedleńców, którzy pragnęli stworzyć przestrzeń dla własnej identyfikacji”, jak słusznie zauważa Małgorzata Dawidek-Gryglicka. Dla wrocławian był to kolejny krok, by poczuć się w mieście bardziej u siebie38.

Nowe możliwości, na które plastycy powinni zwrócić uwagę, to stały rozwój komercji – galerie coraz częściej pojawiają się w różnych częściach miasta. Jest dobrze. Jednak związek może być potrzebny jako stróż już osiągniętych dobrych urządzeń i zwiadowca w wypatrywaniu nadchodzących zmian, aby uniknąć nieprzyjemnych zaskoczeń.

O parę rzeczy związek mógłby się upomnieć, np. Ziemie Zachodnie i Północne. Dwie sesje w Muzeum Narodowym w 2015 i w Muzeum Architektury w 2016 roku zostały poświęcone sprawom kultury plastycznej i twórczości artystycznej na tych ziemiach, ale wydawnictwa z bardzo interesującymi referatami, jak dotąd, nie widać. Ale wrocławskiej plastyce współczesnej poświecono obszerny numer kwartalnika „Quart”, co zawdzięczamy zarówno pani dyrektor Muzeum Współczesnego Wrocław dr Sylwii Świsłockiej-Karwot, jak i prof. Waldemarowi Okoniowi i całemu Instytutowi Historii Sztuki wraz z nim. Wszakże słaby jest bieżący komentarz wydarzeń i zaniknął obyczaj prasowych wizyt w pracowniach plastyków.

Jest nowa galeria, tak jak dawniej bywało –w kawiarni. Jest to Stacja Dialog w hallu Dworca Głównego PKP.

Zatem: sursum corda!

Zbigniew Makarewicz Wrocław, sierpień 2022 38 W. Browarny, Laboratorium…, op. cit.

Adam ABEL

Klaudiusz ABRAMSKI Monika ALEKSANDROWICZ Teresa ANNIUK-GULAK

Anna BABICKA Rafał BAKALARCZyK Ewa BARSKA Manfred BATOR Małgorzata BOGUCKA Marta BORKOWSKA Lilianna BOROWSKA Joanna BROSIŁO Natalia BUCZACKA

Artur CAJDLER Marek CAJDLER Marta Magdalena CAJDLER Janusz CHODOROWICZ Maria CHODOROWSKA Tomasz CHOŁUJ Dagmara CHOTNICKA-ŚWIAT Michalina CIEŚLIKOWSKA-KULMATyCKA Bożena CZOK Agnieszka ĆWIKŁA Marek DANIELEWICZ Grażyna DERyNG Renata DRyGAS Patrycja DUBIEL Andrzej DUDEK-DüRER Jacek DWORSKI Mateusz DWORSKI Krystyna DyRDA-KORTyKA Anna GAŁUSZKA

Aleksandra GISGES -DALECKA Paweł GŁADKOW Andrzej GŁUSZEK Jerzy GŁUSZEK Agnieszka GODSZLING Zuzanna GOLEC -KOCIOŁEK Waldemar GRACZyK Maria Wanda GROyECKA-RATAJCZAK Marek GRZyB Halina GUŹDA-OTWINOWSKA

Zbigniew HALIKOWSKI

Agnieszka JACKIEWICZ

Bohdan JACKIEWICZ

Marek JAKUBEK-WINGLOTER

Jerzy JAKUBóW

Barbara JANKOWSKA-JOHN Anna JANUSZ-STRZyŻ

Mariusz JAROSIK

Kazimierz JASIńSKI-SZELA

Anna JESINOWICZ-NGUyEN Krzysztof Janusz JęDRZEJEC

Michał Kosma JęDRZEJEWSKI

Eugeniusz JóZEFOWSKI

Albertyna KACALAK-SICIńSKA

Katarzyna KAMIANOWSKA

Malwina KARP

Jolanta KASIńSKA

Agnieszka Cecylia KAZAŁA

Małgorzata KAZIMIERCZAK

Włodzimierz KIERZEK

Anna KLIMCZAK-DOBRZANIECKA Mirosław KOCIńSKI

Jerzy KOMISARUK

Agnieszka KOPEĆ -SZyPŁAKOWSKA

Małgorzata KORENKIEWICZ

Stanisław Ryszard KORTyKA

Agata KOSMALA

Robert KRęŻLAK

Elżbieta Maria KRZyŻANOWSKA Magdalena KUCHARSKA Andrzej KUCHARSKI

Maria KULESZA

Katarzyna KULPA Krzysztof KUŁACZ-KARPIńSKI

Tadeusz KURANDA

Anna Maria KUSZCZyńSKA

Anna KUTERA

Anna LARINA-DZIMIRA

Barbara LEWANDOWSKA Witold LISZKOWSKI

Zbigniew MAKAREWICZ

Katarzyna MAKOWSKA Krzysztof MAKOWSKI Anna MALICKA-ZAMORSKA

Adam MARCINIAK

Barbara MARKIEWICZ

Jolanta MARKOWICZ

Michał MATUSZCZyK

Anna MIELNICZyK

Jan MIKOŁAJEK

Mariusz MIKOŁAJEK

Jadwiga MLEK-LIPIńSKA

Marta MOMOT

Janusz MOTyLSKI

Łukasz NAWROCKI Jolanta NITKA-NIKT

Zdzisław NITKA Natalia OKOń-RUDNICKA Anna OLECH Tomasz OLSZEWSKI Henryka PABIAńCZyK Piotr PACHECKI Danuta PAŁKA-SZySZKA Ewa PANUFNIK-DWORSKA Kazimierz PAWLAK Michał PIETRZAK Krystyna PŁAWSKA-JACKIEWICZ Ewa Maria PORADOWSKA-WERSZLER Marzena PROKOPOWICZ Elżbieta PRZEPIóRKOWSKA Wojciech PUKOCZ Honorata RęBISZ-WERSZLER Maria ROGALA

Barbara ROPELSKA Krzysztof ROZPONDEK Dagmara RyBAK Maria SAJDOK Janina SARZyńSKA

Alina SIBERA Barbara SIOMKAJŁO Eugeniusz SMOLIńSKI Marzena SPyCHALSKA-MENAŻyK Małgorzata STANIELEWICZ Jakub STRZyŻ Olena SURINA Krystyna SZCZEPANIAK Katarzyna SZCZyRBUŁA-MAZURCZyK Anna SZPAKOWSKA-KUJAWSKA Edward SZUTTER Bartosz ŚLUSARSKI Joanna TEPER Elżbieta TERLIKOWSKA Krzysztof TRUSS Bogusław UKLEJA Ewa WALCZAK-JACKIEWICZ Jerzy WERSZLER Rafał WERSZLER Stanisław WIąCEK Robert WIECZOREK Ryszard WIęCKOWSKI Adam WŁODARCZyK Maciej WODICZKO Marta WOLAńSKA Marian WOŁCZUK Igor WóJCIK Witold Vito WóJCIK Stanisław WySOCKI Maciej ZABORSKI Anna ZAWALIńSKA Paulina ZIEMBA Aleksander ZyŚKO Mira ŻELECHOWER-ALEKSIUN

Artysta multimedialny. Absolwent Wydziału Ceramiki i Szkła wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta. Dyplom zrealizował pod kierunkiem prof. Krystyny Cybińskiej (1997). Uprawia: sztukę ceramiki, sztukę cyfrowych mediów – kreatywne kodowanie, wideo, fotografię, animację. Jego artystyczne działania mają charakter interdyscyplinarny: zajmuje się rzeźbą w tworzywie ceramicznym i sztuką cyfrowych mediów. W roku 2005/2006 objął stanowisko „invited professor” na Uniwersytecie Kyung Hee w Korei Południowej. Obecnie jest profesorem wrocławskiej ASP, prowadzi Pracownię Działań Intermedialnych w Ceramice oraz Eksperymentalne Laboratorium Fabrykacji 3D. Kreatywnie wykorzystuje techniki programowania w procesie tworzenia własnych realizacji. Prace artysty prezentowane są na krajowych i międzynarodowych wystawach i festiwalach.

Wystawy 2019 – Deus Ex Machina, Centrum Nauki i Sztuki Stara Kopalnia, Galeria CCU, Wałbrzych  2019 – Korean International Ceramic Biennale, Korea Południowa  2017 – Miracles MRK International Video Art Festival, Museum Romeinse Katakomben  2016 – 5th European Triennial for Ceramics and Glass, Mons, Belgia  2012 – VIII. Międzynarodowy Festiwal Filmów o Ceramice i Szkle, Montpellier, Francja

Pleasure, ceramika, kreatywne kodowanie, druk 3D; materiał; mieszanka mas ceramicznych, temp. wypału 1200°C, 50×19×18, 2021

Klaudiusz Abramski

Absolwent PSSP w Gdyni: rzeźba. Studia na Wydziale Sztuk Pięknych na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Dyplom z malarstwa u prof. M. Wiśniewskiego – Ogrody mojej wyobraźni, 1998. Prace w Niemczech, Francji, Włoszech, Japonii, Korei Płd., USA, Australii. To – co najbardziej mnie interesuje w przestrzeni malarskiej – to światło, jego przenikalność przez materię organiczną, która daje złudzenie przezroczystości odmaterializowania. Tworzy swoistą bryłę, która raz gubi swoją trójwymiarowość, a raz ją deformuje i zniekształca, jednak wciąż jest namacalna, wyczuwalna. Oscyluje między abstrakcją a realizmem. Staje się liryczna i delikatna, gwałtowna i szorstka. Jednocześnie w tej sprzeczności harmonijna i spójna. Malarstwo moje meandruje między siłą emocji i rozumu, spontaniczności i przemyśleń.

Nagrody 1991 – II. Nagroda, Tkanina artystyczna, Kętrzyn  1990 – I. Nagroda, Fascynacja poezją romantyczną, Muzeum Narodowe w Gdańsku Wystawy 2014 – Lublin

Blue boy, olej na płótnie, 120×100, 2021

Monika Aleksandrowicz

Absolwentka Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu (dyplom 1999) oraz filozofii na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego (2001). Uprawia malarstwo, grafikę, instalacje. Uczestniczyła w ponad 95. wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą oraz w sympozjach poświęconych sztuce konceptualnej. Pełni funkcję kierownika Katedry Mediacji Sztuki na Wydziale Rzeźby i Mediacji Sztuki w macierzystej ASP.

Wystawy

2022 – Odchylenia, Wariacje, Przegięcia, M. Aleksandrowicz i J. Jernajczyk, Galeria Łącznik, Wrocław  2020 – Zbiory rozmyte, Muzeum Regionalne w Środzie Śląskiej, Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu  2019 – Formy i liczby IV, inspiracje matematyczne w sztuce, w ramach Zjazdu Matematyków Polskich w 100-lecie Polskiego Towarzystwa Matematycznego, Galeria Pryzmat, ASP Kraków  2018 – Endemit 2, projekt artystyczny: M. Aleksandrowicz i B. Oberc, Brzeskie Centrum Kultury  2010 – Semiografia, glyphografia i parę słowiańskich konotacji, Galeria g23, Wrocław

Semiografia 1.0, druk na pleksi, 84×113, 2019

Teresa Anniuk-Gulak

Ukończyła studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu: kierunek dyscypliny plastyczne w architekturze, specjalizacja: malarstwo i fotografia oraz kierunek Mediacja Sztuki Współczesnej. Uprawia malarstwo i fotografię. Eksperymentuje treścią, formą i techniką. W wypowiedzi artystycznej unika realności. Badając relacje pomiędzy fotografią a innymi dziedzinami plastycznymi, odnajduje w nich artystyczną drogę. Uczestniczka wielu wystaw indywidualnych i zbiorowych oraz konwentów i projektów artystycznych w kraju i za granicą. Właścicielka Galerii Sztuki Arttess w Świebodzicach. Członkini ZPAF i ZPAP.

Projekty

Enigmat, technika własna, 100×100, 2020

2018 – Ogólnopolski Konkurs Portret w Trzciance  2017 – Zeigt Kunst, Hamburg  2016 – Doświadczenie formy, Katedra Grafiki i Sztuki Mediów ASP we Wrocławiu  2016 – Conversation with Mother, Festiwal Slideluck Global, 4. miejsce, projekt multimedialny, Nowy Jork

Anna Babicka

Dyplom w zakresie konserwacji i restauracji malarstwa i rzeźby – UMK Toruń, 1980. Tytuł doktora nauk humanistycznych w dyscyplinie nauki o sztuce, nadany uchwałą Rady Dyscypliny Naukowej Nauki o Sztuce Uniwersytetu Wrocławskiego, 2019. Jest adiunktem w Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu na Wydziale Rzeźby i Mediacji Sztuki. Prowadzi Pracownię Konserwacji i Rekonstrukcji Rzeźby. Własna działalność konserwatorsko-restauratorska (1984-2021). Rzeczoznawca Ogólnopolskiej Rady Konserwatorów Dzieł Sztuki. Rzeczoznawca MKiDN w dziedzinie konserwacji i restauracji dzieł sztuki. Złota Odznaka MKiDN za opiekę nad zabytkami. Nagroda Rektora ASP za działania naukowo-badawcze.

Wystawy

2022 – Utracone-odzyskane, Oliwski Ratusz Kultury, Gdańsk-Oliwa  2021 – Czterdzieści lat minęło…, Art and Prints Gallery, Wrocław  2018 – O szlachetną wartość dzieła, artyści i konserwatorzy ASP, Galeria Neon, Wrocław  2016 – Konserwator Anna Babicka, Stara Kopalnia, Wałbrzych  2016 – 25-lecie Ogólnopolskiej Rady Konserwatorów Dzieł Sztuki ZPAP, DK Saska Kępa, Warszawa

Wspomnienie tamtego lata..., technika własna, 33×27, 2018

Rafał Bakalarczyk

Ukończył Uniwersytet Warszawski: doktor nauk społecznych (2017). Pracuje jako adiunkt w Instytucie Pracy i Spraw Socjalnych. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu (2021). Dyplom z malarstwa Przestrzenie tracone w Pracowni Malarstwa pod kierunkiem prof. Waldemara M. Kuczmy i w Multimedialnej Pracowni Projektowej prof. Pawła Jarodzkiego. Uprawia malarstwo i rysunek. Wystawy w Warszawie, Wrocławiu, Lubinie, Bolesławcu i Legnicy. Laureat Nagrody Prezesa CDT Medicus na Ogólnopolskim Przeglądzie Malarstwa Młodych Promocje. Wystawy 2022 – Czas wybudzonych żywiołów, Galeria Sztuki Współczesnej MD_S, Wrocław  2022 – Z wnętrza zanikającego świata, Galeria Patio w CDT Medicus, Lubin  2021 – Przestrzenie tracone

Z innej planety, olej na płótnie, 60×60, 2022

, Galeria Sztuki Współczesnej, Apteka Sztuki, Warszawa

Ewa Barska

Dyplom z wyróżnieniem: mgr inż. arch. na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej. Dyplom na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby PWSSP/ASP Wrocław (1987). Uprawia malarstwo, rysunek, malarstwo architektoniczne: mural i witraż. Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Wykładowca malarstwa i rysunku w POKP pl. Solny/pl. Wolności, Wrocław, oraz w Szkole Menadżerów Abor. Praca w dziedzinie architektury i sztuki w Autorskiej Pracowni. Członek ZPAP i SARP. Wystawy

DNA – łańcuch życia, realizacje malarstwa na szkle reliefowym, Hall Główny, Uniwersytecki Szpital Kliniczny im. Jana Mikulicza-Radeckiego, Wrocław  Witraże, Dom Towarzystwa Salezjańskiego, pl. Grunwaldzki, Wrocław  Portrety architektów Wrocławia, Muzeum Architektury, Wrocław  Portrety, Wikforss Studio, Uppsala  Droga i Prawda, Duszpasterstwo Środowisk Twórczych, Wrocław

Przyczajenie, rysunek, technika własna, papier, 90×60, 2020

Manfred Bator

Urodził się we Wrocławiu (1986). Studiował na Wydziale Grafiki i Sztuki Mediów w Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu (2006-2011), gdzie uzyskał dyplom w Pracowni Rysunku prof. Eugeniusza Geta-Stankiewicza oraz w Pracowni Grafiki Warsztatowej prof. Pawła Frąckiewicza (2011). Uczestnik ponad 80. wystaw w kraju i za granicą. Jego aktywności plastyczne koncentrują się na malarstwie, rysunku, grafice, fotografii oraz działaniach w przestrzeni. Publikuje teksty teoretyczne i krytyczne. Kurator Galerii Foto-Gen Ośrodka Kultury i Sztuki we Wrocławiu (2017-2021).

Wystawy 2021 – Suwon International Arts Festival, Suwon, Korea Południowa  2021 – Unobvious, Fotografia Gallery, Tbilisi, Gruzja  2019 – Emocje, Contemporary Art Space in Batumi, Batumi, Gruzja  2018 – Konfrontacje Sztuki, Galeria Test, Warszawa  2018 – A my po ESK... Ekspresja, Struktura, Kolor, Muzeum Architektury, Wrocław

Psychiatric ward, technika własna/fotoobiekt,120×120, 2021

Małgorzata Bogucka

Animatorka działań artystycznych i kulturalnych: plenery malarskie, wystawy, spotkania autorskie, spektakle teatralne. Autorka scenariuszy, scenografii, projektów kostiumów teatralnych i historycznych, projektów katalogów i plakatów wystaw, których jest kuratorem. Prowadzi warsztaty malarstwa, rysunku i ceramiki dla młodzieży i dorosłych. Tworzy w technikach: malarstwo, rysunek, ceramika. Bierze udział w międzynarodowych plenerach malarskich. Wystawiała swoje prace na ponad dwudziestu wystawach indywidualnych i wielu wystawach zbiorowych. Autorka muralu historycznego w Środzie Śląskiej. Członkini ZPAP. Wystawy 2018 – Kniha Markety. Księga Małgorzaty, Otrokovice, Galeria Miejska  2017 – ZA to moja bajka właśnie, Muzeum Regionalne w Barlinku  2016 – Niech się spełni. Malarstwo i rysunek, Muzeum Regionalne w Środzie Śląskiej  2013 – Zapach zielonych jabłek. Malarstwo, Filharmonia Wrocławska  1998 – Z miłości do Aleksego, Kamienica Małgosia we Wrocławiu

Na skrzydłach, tusz na papierze, 70×50, 2021

Marta Borkowska

Artystka interdyscyplinarna. Absolwentka Zespołu Szkół Plastycznych w Częstochowie, kierunek ceramika, oraz Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu – projektowanie szkła. W swojej twórczości wykorzystuje różne media poprzez malarstwo, tkaninę artystyczną, rzeźbę, rysunek czy działania performatywne. Porusza tematy związane z człowiekiem, jego emocjami i przeżyciami.

Wystawy

2012 – Romantyczność, wspomnienie upokorzenia człowieka, wystawa dyplomowa, BWA Wrocław  2012 – Stanislav Libensky Avard, udział w międzynarodowej wystawie pokonkursowej, Praga  2021 – Dobry wieczór we Wrocławiu, udział w wystawie, BWA Wrocław  2022 – Nie oglądaj się za siebie, Triennale Rysunku, udział w wystawie, Wrocław  2022 – Wydechy, Galeria Karova, Warszawa

Sztuka latania, akryl na płótnie, 40×30, 2021

Lilianna Borowska

Ukończyła Akademię Wychowania Fizycznego (1998) oraz Akademię Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu – Studia Podyplomowe 4-letnie na Wydziale Ceramiki i Szkła, dyplom pod kierunkiem prof. Stanisława Soboty (2011). Artysta plastyk, projektant artystycznej odzieży unikatowej i biżuterii, reżyser sztuk teatralnych, animator kultury, pokazów mody, scenograf. Członkini Sekcji Tkaniny oraz przewodnicząca Komisji Socjalnej Okręgu Wrocławskiego ZPAP.

Wystawy

2011 – Współczesna Wojowniczka, performance, Galeria Tkacka Na Jatkach Wrocław  2015 – Przenikanie, Muzeum Narodowe, Szczecin  2015 – Diffusion, performance, Festiwal Art Kreuzberg, Berlin  2016 – Ubierz mnie w słowa, spektakl multimedialny, scenariusz i reżyseria, Europejska Stolica Kultury, Wrocław  2018 – Nadzieja, spektakl multimedialny, reżyseria, scenariusz i scenografia, Strefa Kultury, Wrocław  2018/2019 – Respect, Sylwester na Rynku we Wrocławiu, główny projektant i kostiumolog  2015-2019 – Festiwal Tkaniny w Szczecinie, współorganizator

Ethernity pro, technika własna mieszana, medium miękkie, 40×60, 2021

Akademia Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu: Wydział Malarstwa i Rzeźby (1993-1998), kierunek: malarstwo, dyplom 1998. Zakład Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki (1994-1997), specjalizacja: pozłotnictwo i konserwacja złoceń (1998-2000); Studia Podyplomowe: specjalizacja – projektowanie komputerowe. Uprawia: malarstwo, grafikę, projektowanie komputerowe 2D i 3D.

Nagrody i inne 2021-2022 – Tytuł Microsoft Innovative Educator Expert Poland  2021-2022 – Tytuł Microsoft Innovative Educator Fellow  2013 – Nagroda Prezydenta Wrocławia  2006 – Nagroda Rektora Wyższej Szkoły Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa za najlepszą pracę dyplomową na kierunku: informatyka, Poznań  2002 – Tytuł Wzorcowy Edukator Apple  2002 – Grant, Comenius 2.2, Sztokholm  2015 – Starszy specjalista ds. oprogramowania, WPE Wystawy 2003 – Optical Art, Galeria Dwie Listwy, Wrocław  2001 – Malarstwo, grafika, rzeźba, Galeria Dwie Listwy, Wrocław  2001 – Książka moich wyobrażeń, Galeria Dwie Listwy, Wrocław  1997 – Galeria Otwarta, Zamek Leśnica

Selective memory, grafika, rysunek, tusz czarny, rapidograf, papier, 31,5×68,5, 2019

Natalia Buczacka

Ukończyła liceum plastyczne w Odessie (1988-1992), Lwowską Narodową Akademię Sztuki we Lwowie: rzeźba monumentalna (1992-1998), dyplom z wyróżnieniem (1998). Autor i wykonawca Ołtarza Głównego Drzewo Jessego oraz płaskorzeźby w Sanktuarium Matki Bożej Dobrej Rady w Sulistrowiczkach; autor popiersi Adolfa Mencla, Maxa Borna i Adolfa Andersena do Galerii Sławnych Wrocławian w Ratuszu Miejskim Wrocławia; autor i wykonawca elementów rzeźbionych oraz postaci św. Jana Chrzciciela do fontanny w Rynku, w Mysłowicach; płaskorzeźb Aniołów na frontonie Kaplicy Czaszek w Kudowie-Czermnej oraz plenerowej Drogi Krzyżowej. Prowadzi warsztaty z malarstwa w stylu klasycznym dla osób dorosłych (od 2009).

Wystawy

2021 – Świat wokół nas, Galeria Oko, Centrum Sztuki w Oławie  2019 – Refleksje, Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu  2014 – Malarstwo w stylu klasycznym, Pałac Królewski, Muzeum Miejskie Wrocławia  2012 – Malarstwo, Arsenał, Muzeum Miejskie Wrocławia  2011 – Po setce, Arsenał, Muzeum Miejskie Wrocławia

Portret syna, olej na płótnie, 70×80, 2018

Artur Cajdler

Pochodzi z niewielkiej planety, krążącej wokół gwiazdy w średnim wieku, na powierzchni której, w polskim mieście Wrocław, urodził się w czerwcu 1976. Absolwent ASP we Wrocławiu. Dyplom z wyróżnieniem w Pracowni prof. Józefa Hałasa. Uprawia malarstwo, rysunek, pastel (olejny), grafikę (cyfrową), fotografię, lenistwo (płodne), lenistwo (sztalugowe). Od 24 lat kontynuuje cykl Vertical, próbując ukazać część samopodobnej hierarchicznej struktury świata, gdzie jedynie oś wertykalna jest prawdziwie rzeczywistą. Artysta mówi o sobie: Interesuje mnie to, czego nie ma. I lubię patrzeć. W ciszy przesiąkać kolorem świata, patrzeć niedotykalnie, oddychać w świadomości widzialnego. Bezszelestnie zbliżać się do ciepłej, nabrzmiałej świetlnej tkanki bytu. A ostatnio coraz częściej zwracam swój wzrok ku temu, co niewidzialne. Ku korzeniom.

Wystawy

Podróż do Góry, technika własna, akryl, 70×100, 2022

Artur Cajdler – Malarstwo, Galeria Na Solnym  35. Biennale Bielska Jesień  II. Międzynarodowe Biennale Pasteli  100-lecie ZPAP Po Setce, Muzeum Miejskie Arsenał  Obraz Roku 2001 miesięcznika „Art & Business”

Marek Cajdler

Studia na Wydziale Malarstwa ASP we Wrocławiu. Dyplom z wynikiem bardzo dobrym (1974) z malarstwa w Pracowni prof. Alfonsa Mazurkiewicza oraz z projektowania malarstwa w architekturze i urbanistyce u prof. Mieczysława Zdanowicza. Uprawia malarstwo, rysunek, fotografię oraz malarstwo architektoniczne.

Wystawy 2022 – 75+, Jubileusz OW ZPAP, Galeria Tkacka, Wrocław  2018 – ESK – Ekspresja, Struktura, Kolor, Wrocław  2011 – Po Setce, 100-lecie ZPAP, Arsenał, Wrocław  2004 – Cdn. Malarstwo, BWA Awangarda, Wrocław  2001 – Bielska Jesień, BWA Bielsko-Biała  1998 – Arsenał ’98, Wrocław  1997 – Międzynarodowy Terminal Lotniczy, Wrocław  1993 – I. Triennale Polskiego Rysunku Współczesnego  1992 – Kontynuacje – Wrocław ’92, Muzeum Narodowe we Wrocławiu  1992 – Faber – Castell Art Business, BWA Poznań  1992 – 3. Biennale Internationale, Saint Quentin, Francja  1983 – XXX-lecie ZPAP Okręgu Wrocławskiego, Muzeum Narodowe we Wrocławiu  1973 – I. Festiwal Szkół Artystycznych, Nowa Ruda

Reminiscences Yellow, mixed media, 140×100, 2020

Marta Magdalena Cajdler

Studia na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu w Pracowni prof. Piotra Błażejewskiego oraz Projektowania Malarstwa w Architekturze i Urbanistyce w Pracowni prof. Wojciecha Kaniowskiego. Dyplom z wynikiem bardzo dobrym w 2005 roku. Uprawia malarstwo, rysunek, fotografię artystyczną. Około 15 lat spędziła w Londynie. Jej inspiracją jest świat niewidzialny dla ludzkiego oka.

Wystawy

2005 – Galeria Ewy Han, ASP Wrocław  2011 – Po Setce, Arsenał, Wrocław  2018 – ESK – Ekspresja, Struktura, Kolor, Muzeum Architektury, Wrocław

Londyńskie reminiscencje, mixed media, 180×130, 2020

Janusz Chodorowicz

Urodził się w Bytomiu (1949). Studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. Dyplom z zakresu malarstwa i grafiki u prof. Alfonsa Mazurkiewicza i prof. Macieja Urbańca (1974). Uprawia malarstwo, rysunek, grafikę. Przygotował wiele wystaw indywidualnych i uczestniczył w licznych zbiorowych. Prace w kolekcjach w kraju i za granicą.

Bitwa pod Grunwaldem 1410, olej/akryl na płótnie, 100×150, 2017

Maria Chodorowska

Urodzona we Wrocławiu (1948). Studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych/obecnie ASP we Wrocławiu. Dyplom w dziedzinie projektowania szkła u prof. Ludwika Kiczury oraz z malarstwa u prof. Eugeniusza Gepperta (1973). Uprawia malarstwo olejne. Członkini ZPAP od 1978 roku. Wystawy 2018 – A my po ESK… Ekspresja, Struktura, Kolor, Muzeum Architektury we Wrocławiu  2011 – Po setce, 100-lecie ZPAP, Arsenał – Muzeum Miejskie Wrocławia  2006 – Malarstwo, Galeria Parkowa, Wrocław  2003 – IV. Triennale Autoportretu, Radom  1992 – Kontynuacja, Wrocław

Modlitwa, olej na płycie, 75×75, 2019

Tomasz Chołuj

Absolwent Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej. Doktorat pod kierunkiem prof. M. Jędrzejewskiego na Wydziale Architektury Wnętrz, Wzornictwa i Scenografii ASP we Wrocławiu (2017). Obecnie adiunkt w Katedrze Projektowania na Wydziale AWWiS ASP we Wrocławiu. W dorobku ma kilkaset projektów architektonicznych i wnętrzarskich. Jest autorem kilku scenografii teatralnych i filmowych. Zajmuje się projektowaniem architektury, wnętrz, mebli. Uprawia fotografię, kolaż fotograficzny, malarstwo, rysunek i mural. Droga twórczych poszukiwań ma swoje źródło w pytaniu Czy świat jest tym, co postrzegamy? czy raczej, pod zasłoną codzienności, ukrytym dialogiem między człowiekiem a otaczającym wszechświatem. Poszukuje przy tym syntezy formy do wyrażenia treści jako współczesnego języka sztuki.

Wystawy

2022 – Dialog z... tym, co się wydarza, Scena Sztuki Intermedialnej, Podwodny Wrocław  2021 – Błąd w systemie, kolaże fotograficzne, Kasztel w Szymbarku, Muzeum Dwory Karwacjanów i Gładyszów w Gorlicach  2017 – Quantum Trip, kolaże architektoniczne, Centrum Historii Zajezdnia, Wrocław  2016 – Anatomia duszy, kolaże fotograficzne, w ramach Europejskiej Stolicy Kultury, Domek Miedziorytnika, Wrocław

Odżywa rozmowa, akryl na płótnie, dyptyk, 2× (70×70), 70×140, 2022

Dagmara Chotnicka-Świat

Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Poznaniu (1999). Studia Podyplomowe w zakresie Dyscypliny Plastyczne w Architekturze – Tkanina (2001). Uprawia klasyczną tkaninę artystyczną. Należy do Grupy Tkackiej Wątek (od 2002). Współpracuje z Galerią Tkacką Na Jatkach. Uczestniczy w konkursach i wystawach. Głównym surowcem, używanym do tworzenia prac, są włókna naturalne: wełna, juta, sizal i inne. Podstawowym środkiem wyrazu artystycznego są sploty i monochromatyczna kolorystyka.

Wystawy

Galeria Tkacka Na Jatkach, Wrocław  Muzeum Tkactwa Dolnośląskiego, Kamienna Góra  Centrum Tradycji Tkackiej, Prudnik  Muzeum Piastów Śląskich, Brzeg  Książnica Pomorska, Szczecin

Akt tworzenia, gobelin: atłas, ażur, 100×76, 2021

Cieślikowska-Kulmatycka

Jestem absolwentką wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych Wydziału Projektowania Plastycznego. Zajmuję się grafiką użytkową. Zaprojektowałam liczne książki, wraz z ilustracjami dla wydawnictw m.in. Ossolineum i PWN. Malowanie, rysowanie towarzyszą mi od zawsze. Mam w tym wyjątkowo dużą przyjemność. Znalazłam przestrzeń – fizyczną i mentalną – w której oddaję się miłemu skupieniu i plastycznej historii. Wzięłam udział w licznych wystawach zbiorowych w Polsce i w Australii.

Nagrody

2014 – Wyróżnienie, 7. Triennale Rysunku Współczesnego, Lubaczów  2007 – Wyróżnienie, 7. Biennale Małych Form Malarskich, Toruń  2005 – I. Nagroda, 6. Biennale Małych Form Malarskich, Toruń Wystawy 2018 – Rysunek, Biblioteka Publiczna i Instytut J. Nowaka-Jeziorańskiego, Warszawa  2014 – Rysunek i malarstwo, Galeria Domus, Wrocław  1993 – Książka i ilustracje, Wrocławskie Spotkania Wydawców Dobrej Książki, Ratusz  1993 – Książka i ilustracje, Wrocławski Teatr Lalek  1992 – Książki i ilustracje, Muzeum Piastów Śląskich w Brzegu

Autoportret, kredka na kartonie, 60×52, 2022

Bożena Czok

Dyplom Zagubieni w istnieniu zrealizowała w Katedrze Ceramiki i Szkła u prof. Zbigniewa Horbowego w PWSSP/ASP we Wrocławiu, gdzie się urodziła, nadal mieszka i pracuje jako niezależna artystka szkła. Prowadzi autorską galerię sztuki Szkło×100 na Jatkach we Wrocławiu. Ukończyła wrocławskie Liceum Sztuk Plastycznych, w którym nauczyła się obróbki metali i tworzenia biżuterii. Główną techniką, używaną przez artystkę, jest fusing – charakterystyczne łączenie szkła z miedzią. Każda praca jest opowieścią o człowieku i jego emocjach. Dzięki wieloletniemu doświadczeniu w projektowaniu szkła jej niepowtarzalny styl stał się rozpoznawalny.

Wyróżnienie

1995 – New Glass Review 17, Cornning Museum of Glass, New york, USA Wystawy

2016 – Obszary sensualne, ESK Arsenał, Wrocław  2013 – Wrocławskie szkło dziś, Centrum Dziedzictwa Szkła, Krosno  2012 – Wrocław=szkło, BWA Rzeszów  2010 – Zagubieni w istnieniu, CK Agora Wrocław  1998 – Zagubieni w istnieniu, Galeria Zapiecek, Warszawa

Siren, szkło fusing, 120×85×5, 2021

Agnieszka Ćwikła

Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu na Wydziale Grafiki. Uzyskała dyplom z grafiki artystycznej w Pracowni prof. Andrzeja Basaja oraz z rysunku zawodowego w Pracowni prof. Eugeniusza Geta-Stankiewicza (2005). Studiowała również grafikę na Aristotle University of Thessaloniki (Grecja). Zajmuje się grafiką warsztatową oraz rysunkiem. Ukończyła studia podyplomowe User Experience Design/Product Design na Uniwersytecie SWPS we Wrocławiu. Pracuje jako UX/UI designer. Wystawy 2022 – Retrospekcje, Wrocław  2014 – Młodzi Zdolni.art.pl, Tarnów  2011 – Po Setce – Jubileusz 100-lecia ZPAP, Wrocław  2010 – WCP, Wrocław  2005 – Transformacje, Wrocław  2004 – Ojciec i córka, Kamieniec Ząbkowicki  2003 – In Spe, Wrocław  2003 – In Spe, Łódź

Zuu. That’s my place, akwaforta, akwatinta, 50×50, 2017

Marek Danielewicz

Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych we Wrocławiu (1990-1995). Aneks z malarstwa w Pracowni prof. Wandy Gołkowskiej, dyplom 1995. Zajmuje się rysunkiem i malarstwem.

Wystawy

2020 – Malarstwo, XII. Park Sztuki, wystawa poplenerowa, BOK – MCC Bolesławiec  2019 – Malarstwo, XI. Park Sztuki, wystawa poplenerowa, Zamek Kliczków  2019 – Malarstwo, XI. Park Sztuki, wystawa poplenerowa, Galeria Mia, Wrocław  1994 – Pracownia, Galeria Ursynów, Warszawa  1993 – Nastroje plus jeden, Galeria Sztuki Alix, Bydgoszcz

Wyspa śpiącego księżyca, olej na płycie, 80×83, 2022

Grażyna Deryng

Studia na PWSSP we Wrocławiu na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby ze Studium Ceramiki i Szkła: malarstwo u prof. Eugeniusza Gepperta, ceramika u prof. Krystyny Cybińskiej, dyplom w 1972 roku. Tworzę/konstruuję obiekty z białych szkliwionych i nieszkliwionych porcelanowych kul, luster oraz elementów budowanych z kul, przykrytych delikatną porcelanową materią, często wzbogaconą naturalną czerwoną tkaniną. Zdaję sobie sprawę z nietrwałości rzeczy materialnych i może dlatego tworzę instalacje, a w moich performance’ach wykorzystuję tworzone przez siebie obiekty porcelanowe, które poddane sztuce ognia – płomieni, gaszonych strumieniem wody, kierowanym świadomie – ulegają destrukcji i powstaje nowa wartość emocjonalna i wizualna.

Wystawy

Ceramicy Europy – Francja, Hiszpania, Austria, Węgry, Finlandia  Ceramicy z Polski – Niemcy, Ukraina, Francja  Noc Księżycowa, instalacja – sześć edycji, wspólnie z rzeźbami Anny Malickiej-Zamorskiej, Sobotka, Legnica, Wrocław, Warszawa, Drezno

Droga do nikąd, kule: φ 5 cm, lustra, 175×38×10, 2022

Renata Drygas

Urodzona we Wrocławiu. Studiowała architekturę wnętrz w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, dyplom 2001. Uprawia malarstwo, fotografię, architekturę wnętrz, rysunek, grafikę, animację. Twórczość malarska jest zróżnicowana pod względem tematycznym, jednak od lat inspirację stanowi natura, ludzie, otaczający świat realny, jak i świat fantastyczny, magiczny, nieodgadniony. Poprzez swoje prace staram się przenieść odbiorcę do świata magicznego, tajemniczego – świata wyobraźni, i tym samym poruszyć w nim jakąś strunę, by wydała pozytywny dźwięk dla świata. Wierzę, że poprzez środki artystyczne można mieć realny wpływ na emocje i wyobraźnię odbiorcy, może nawet na jego wewnętrzną przemianę lub sposób postrzegania drugiego człowieka czy otoczenia.

Wystawy 2020 – Łowca światła – Śladami Leona Wyczółkowskiego, Muzeum Okręgowe im. L. Wyczółkowskiego, Bydgoszcz  2019 – Podszepty, malarstwo, Oleśnica  2002 – Kosmiczna przestrzeń, malarstwo, Wołów  2002 – Kosmiczna przestrzeń, malarstwo, Gdańsk  2001 – Impresje kosmiczne, malarstwo, Katowice

Dama na białym koniu, olej na płótnie, 80×60, 2022

Patrycja Dubiel

Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Zajmuje się rzeźbą w szkle, malarstwem i rysunkiem. Od 2013 roku prowadzi Galerię Sztuki Versus we Wrocławiu oraz jest współwłaścicielką Versus Studio & Art Gallery w Grodźcu. Laureatka wielu nagród, jej prace są obecne w kolekcjach muzeów i prywatnych zbiorach sztuki w Polsce i za granicą. Pati Dubiel od zawsze interesował rysunek, kolor i forma. Wypracowała własną technikę „zamykania” obrazu, pewnego rodzaju opowieści, w szkle. Dubiel, korzystając z całej gamy dostępnych możliwości obróbki szkła, stworzyła własny, bardzo indywidualny i rozpoznawalny styl, którego nie sposób pomylić z żadnym innym. W swojej twórczości Artystką kieruje intuicja, stara się przy tym pokazać swój świat. Rzeźby Pati –lekkie w formie – okazują się mocne w treści. Malarstwo, rysunek i rzeźba zawsze idą tu w parze, dopełniając i kontynuując myśl przewodnią. Inspiracją dla prac Dubiel jest to, co ją otacza – zarówno natura, jak i sam człowiek z całą gamą emocji.

Cosa Nostra, szkło szlifowane, technika własna, 62×58×20, 2007

Andrzej Dudek-Dürer

Artysta jest jedną z najbardziej oryginalnych, konsekwentnych i rozpoznawalnych osobowości współczesnej polskiej sztuki. Performer, fotograf, grafik, kompozytor i muzyk, pracujący często z instrumentami i mediami elektronicznymi. Tworzy instalacje, rzeźby, zajmuje się environmentem, budową instrumentów metafizycznych, działalnością metafizyczno-telepatyczną, antypoezją. Kurator i organizator niezależnego ruchu sztuki współczesnej w latach 70. i 80. XX w. w kraju i na świecie. Dokumentacje i prace znajdują się w wielu zbiorach prywatnych i publicznych w Europie, USA, Australii. Członek ZPAF i ZPAP. Otrzymywał prestiżowe nagrody i stypendia za wyjątkową formę i przekaz sztuki autorskiej, m.in. Brązowy Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis, 2022. Wykłady

i projekty

The Art Institute w Chicago  Academy of Art College w San Francisco  Conservatorio National de Musica w Mexico City  School of Art Otago Polytechnic w Dunedin, Nowa Zelandia  The City Art Institute w Sydney, University of California, Berkeley  ASP w Gdańsku, Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie

Lustro Apokalipsy wobec... Klepsydry... Trans... dematerializacji 1498, technika mieszana, 100×70, 2018

Jacek Dworski

Urodzony we Lwowie (1937). Studia w PWSSP we Wrocławiu, dyplom w 1962 roku. Udział w wystawach i konkursach od 1963 roku. Pracownik PWSSP/Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu (1964-2013). Profesor zwyczajny. Laureat wielu konkursów rzeźbiarskich i medalierskich. Wystawy 2018 – Sztuka jako dialog, Galeria ASP Neon, Wrocław  2017 – Brąz, Muzeum Sztuki Medalierskiej, Wrocław  2002 – Medale i plakiety, Muzeum Sztuki Medalierskiej, Wrocław  2000 – Medalierstwo, Ossolineum, Wrocław  1996 – Rysunek i medale, BWA Wrocław

Pejzaż, brąz lany, 36×18, 2017

Mateusz Dworski

Urodzony we Wrocławiu (1969). Studia w PWSSP we Wrocławiu na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby (1989-1994). Dyplom z wyróżnieniem z grafiki warsztatowej w Pracowni prof. Haliny Pawlikowskiej. Od roku 2002 zatrudniony w Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu. Aktualnie profesor uczelni Katedry Rzeźby. Prowadzi Pracownię Medalierstwa i Małej Formy. Zajmuje się małą formą rzeźbiarską, rysunkiem, malarstwem i grafiką.

Wystawy

Akuaba I, masa szamotowa, żelazo, 79×50×18, 2019

2019 – Miraże, Galeria Miejska we Wrocławiu  2017 – Ożywione (Nie) Ożywione, Galerie Slováckého muzea, Uherské Hradiště, Republika Czeska  2014 – Wizerunki, Muzeum Powozów, Galowice  2012 – Figury dworskie, Muzeum Poczty i Telekomunikacji we Wrocławiu

Krystyna Dyrda-Kortyka

Studia na Wydziale Architektury Wnętrz – PWSSP, projektowanie wnętrz (1970). Tworzy tkaniny artystyczne, papier czerpany. Jest członkinią Wrocławskiej Grupy Tkackiej 10×Tak. Uczestniczy w plenerach Warsztat Tkacki w Kowarach oraz Art Stilon w Gorzowie Wlkp. Ponad 20 wystaw indywidualnych oraz udział w ponad 180 zbiorowych.

Wystawy

2022 – Wystawa Sekcji Tkaniny Wrocławskiej, Galeria Na Jatkach  2021 – Zaczerpnięte inspiracje, Muzeum Południowego Podlasia, Biała Podlaska  2016 – PaperK, Muzeum Papiernictwa w Dusznikach-Zdroju, w ramach Europejskiej Stolicy Kultury  2013 – Tkanina i papier, Noc Muzeów, Muzeum Południowego Podlasia, Biała Podlaska  2007 – The 12th Internationale Tekstile Triennale, Łódź  2005 – The 8th Triennale of Weaving Miniature, Angres  2003 – Papier 5th Elements, BWA Bielsko-Biała  1998 – The 9th Internationale Tekstile Triennale, Łódź  1998 – Polish Art Tekstile, Israel  1996 – The 2th International Tekstile Art, Beauvais  1995 – Tekstile Art Workshop and Exhibition, Magdeburg

List z Kosmosu, papier czerpany, celuloza, włókno jedwabne, 61×42, 2018

Anna Gałuszka

Ukończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Bielsku-Białej na kierunku tkactwo artystyczne oraz Akademię Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu. Dyplom w Pracowni prof. Ireny Lipskiej-Zworskiej na Wydziale Ceramiki i Szkła ASP we Wrocławiu (1999). Zajmuje się ceramiką, szkłem i malarstwem, od 2000. Prowadzi Galerię Sztuki Tętno we Wrocławiu. Pracuje również jako nauczycielka, animatorka kultury, kuratorka wystaw oraz organizatorka wydarzeń artystycznych.

Wystawy

2016 – Rytuał, również następne edycje, Wrocław  2016 – Martwa natura –podczas European Glass Festiwal, Tętno, Wrocław  2022 – Ogórki kiszone, Tętno, Wrocław

Last Dream, ceramika, beton, technika mieszana, 70×70×70, 2022

Aleksandra Gisges-Dalecka

Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu: tkanina artystyczna pod kierunkiem prof. E.M. Poradowskiej-Werszler (2011); Politechnikę Szczecińską: inżynieria materiałowa; Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia w Szczecinie; Zespół Szkół Artystycznych Top-Art: animator kultury i wyroby filigranowe. Twórca i kurator Festiwalu Tkaniny w Szczecinie. Kostiumograf, reżyser sztuk teatralnych, scenograf i scenarzysta, animator kultury, organizator eventów, koncertów, konferencji, pokazów mody. Malarstwo na jedwabiu, eksperymentalne techniki barwienia tkanin, tkanina artystyczna. Szkoliła się u mistrzów barwienia i malowania tkanin: Indonezja, Włochy, Malezja. Członek Polskiej Sekcji Tkaniny i ZPAP.

Wystawy

Geometric, technika własna, 100×70, 2018

2022 – Energia burzy na Słońcu, Galeria Intymna, Katowice  2020 – Wing Avart, Wing Gallery, Wadhurst, England

2019 – Erotica, Blank Space Gallery, Oslo, Norwegia  2017 – Meandry, Galeria Bałtycka, Koszalin

2014 – Sploty, Pommernhus Kunsthalle, Greifswald

Paweł Gładkow

Ukończył Wydział Ceramiki w Państwowej Szkole Artystycznej im. M. Grekowa w Odessie (1984). Od 1996 mieszka i pracuje we Wrocławiu. Zajmuje się ceramiką, grafiką, akwarelą i malarstwem olejnym. Członek ZPAP i Stowarzyszenia Akwarelistów Polskich. Uczestniczył w ponad 80. wystawach indywidualnych i grupowych w kraju i za granicą. Nagrody, wystawy 2020 – Nagroda, III. Międzynarodowe Biennale Akwareli Pearl of Peace, Pakistan, Latifabad  2019 –Wyróżnienie, Tláloc, Meksyk  2018 – Nagroda, II. Międzynarodowe Biennale Akwareli Pearl of Peace, Pakistan, Latifabad  2018 – Nagroda, I. IWS Festiwal Akwareli, Czechy, Praga  2018 – 21. Międzynarodowa Wystawa ECWS, Polska, Kraków  2017 – Wyróżnienie, Międzynarodowy Konkurs Akwareli Thoughts made of Water, Meksyk, Chihuahua  2017 – Wyróżnienie, I. Międzynarodowe Grand Prix Akwareli DAWEI, China, Jinan  2017 – Nagroda, II. Festiwal Akwareli Castra, Słowenia, Ajdovščina  2016 – Wyróżnienie, I. Międzynarodowe Biennale Akwareli, Tajlandia, Bangkok  2016 – Wygrana w konkursie magazynu The Art of Watercolor

Wroclaw, Bus Station, Which is Not, akwarela na papierze, 36×54, 2017

Andrzej Głuszek

Studiował w PWSSP/obecnie ASP we Wrocławiu (1977-1983). Zajmuje się malarstwem, sztuką wizualną, performansem. Uczestniczył m.in.: w Festiwalu Malarstwa Współczesnego w Szczecinie, Ogólnopolskim Konkursie Malarstwa Bielska Jesień w Bielsku-Białej. Animator ważniejszych zjawisk artystycznych na początku lat 80. XX wieku. Współzałożyciel magazynu „Luxus” oraz pisma artystycznego „Głuszec”. Współautor pierwszego happeningu Pomarańczowej Alternatywy – Tuby we Wrocławiu.

Nagrody

2004 – Nagroda Wojewody Wrocławskiego i Polskiego Radia, Dolnośląska Wystawa Sztuki  1997 – Nagroda Publiczności, Droga i Prawda, Ogólnopolska Wystawa Malarstwa Młodych, Wrocław  1985 – Wyróżnienie, 39. Ogólnopolski Salon Zimowy Plastyki, Radom Wystawy

2022 – Polifonie, Galeria Sztuka na Miejscu, Wrocław  2022 – Constellations, Art-Studio, Wrocław  2017 – Synchronie II, BWA Bielsko-Biała  2016 – Synchronie, Galeria Miejska we Wrocławiu  1993 –Ultramalerei, yoon & Teo Galerie, Monachium

Konfiguracje, akryl na płótnie, 100×150, 2021

Jerzy Głuszek

Urodzony we Wrocławiu. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych we Wrocławiu, Wydział Malarstwa Grafiki i Rzeźby (1981). Autor 17. wystaw indywidualnych, m.in.: Göteborg, Sztokholm, Kraków, Warszawa, Wrocław.

Nagrody

2021 – II. Nagroda, Międzynarodowy Konkurs Satyry, ECC Kruishoutem, Belgia  2013, 2010 – Grand Prize, Międzynarodowy Konkurs Satyryczny Debiut, Zielona Góra  2013 – Dyplom Piękniejsza Polska – Wyróżnienie MKiDN  2012 – Nagroda Marszałka Województwa Dolnośląskiego  2012 – I. Nagroda, 21. Międzynarodowa Wystawa Satyry, Trydent  2010 – I. Prize, International Exhibition Satyrykon, Legnica  2010 – Grand Prize, 12th Portocartoon World Festival, Porto, Portugal  2007 – Master Prize, The Master Cup International Cartoon and Illustration Biennial, China

Wystawy

2011, 2009 – Polscy Mistrzowie Ilustracji Dziecięcej, Dortmund i Warszawa  2010 – Formes de ser ester, ilustracje, Portugalia  2008 – Cartoons, 27. European Countries of the European Union, Ateny  1997, 1995 – Bielska Jesień, Bielsko-Biała  1992, 1988 – V. Międzynarodowe Triennale Rysunku, Wrocław

Let’s stop the time, tempera, 42×30, 2019

Agnieszka Godszling

Studia na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza, Wydział Pedagogiczno-Artystyczny w Kaliszu. Dyplom w Pracowni Tkaniny Artystycznej, 2010. Tytuł doktora sztuki obroniła na Wydziale Tkaniny i Ubioru w Akademii Sztuk Pięknych im. W. Strzemińskiego w Łodzi, 2015. Nauczyciel akademicki UAM WP-A w Kaliszu, od 2010. Udział w Międzynarodowym Festiwalu Sztuki Włókna w Kowarach: 2007-2022. Zajmuje się sztuką włókna: gobelinami, malarstwem na tkaninie w technice gorącego batiku, aplikacją. Wystawy: Polska i Europa. Laureatka wielu nagród i wyróżnień. Wystawy 2008-2021 – Międzynarodowe Wystawy Sztuki Włókna, Muzeum Tkactwa, Kamienna Góra  2021 –Struktura materii, Galeria Tkacka Na Jatkach, Wrocław  2017 – Biel i czerń, czerń i biel w tkaninie, Uniwersytet im. Janki Kupały, Grodno, Białoruś  2016 – Prelude to the Fabric, Mehmet Akif Ersoy University, Burdur, Neuromonitoring śródoperacyjny_emailing_– 13. Ogólnopolska Wystawa Tkaniny Unikatowej, Centralne Muzeum Włókiennictwa, Łódź

2/28 i 9/28 z cyklu Wewnętrzna wątpliwość, gobelin, 110×95, 2017

Zuzanna Golec-Kociołek

Studia w PWSSP/ASP we Wrocławiu. Dyplom z ceramiki artystyczno-przemysłowej w Katedrze Ceramiki u prof. Krystyny Cybińskiej (1967). Tkanina artystyczna, malarstwo. Autorka wielu wystaw indywidualnych i udział we wszystkich wystawach Grupy 10×Tak w kraju i za granicą. Udział w plenerach, sympozjach, konferencjach, festiwalach (1972-2022). Prace w kolekcjach: Galeria Fabryki Dywanów, Kowary; Centralne Muzeum Włókiennictwa, Łódź; Stołeczne Biuro Wystaw Artystycznych Test, zbiory prywatne w Europie.

Nagrody

2008 – Nagroda im. Agnieszki Sienkiewicz za pracę Nokturn  1987 – Odznaka Zasłużony Działacz Kultury Wystawy

2020 – Tajemnice pustyni, tkanina, Dom Tradycji, Kowary  2008 – Promocje, Jelenia Góra  1991 – Miniatura Tkacka, Galeria Test, Warszawa  1990 – Małe Formy Tkackie, BWA Jelenia Góra  1987 – Dni Kultury Polskiej, Wiesbaden  1986 – Wrocławska tkanina artystyczna, Muzeum Etnograficzne, Drezno  1986 – Tkanina artystyczna, Galeria Fabryki Dywanów, Kowary  1984 – Wrocławska tkanina i ceramika, Zwinger, Drezno

Pejzaż kowarski, tkanina, 120×120, 2021

Waldemar Graczyk

Urodzony w Ziębicach (1955). Studia w PWSSP/ASP we Wrocławiu na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby (1981-1986). Dyplom z wyróżnieniem z malarstwa sztalugowego w Pracowni prof. Z. Karpińskiego i malarstwa w architekturze i urbanistyce w Pracowni prof. M. Zdanowicza (1986). Zatrudniony w macierzystej uczelni od 1985. Profesor tytularny od 2015. Prace w kolekcjach w Polsce i za granicą.

Nagrody 2003 – Nagroda regulaminowa, 5. Biennale Małych Form Malarskich, Toruń  1997, 1998 – Stypendia MKiS  1998 – III. Nagroda, XIV. Ogólnopolski Konkurs Malarski im. J. Spychalskiego, Poznań  1989 –Wyróżnienie, I. Pokonkursowa Wystawa Malarstwa Młodych, Wrocław Wystawy 2022 – Z wielkiej, nie z dużej, Dydaktycy Wydziału Malarstwa ASP Wrocław, Konduktorownia, Częstochowa  2021 – O czasie, Dydaktycy Wydziału Malarstwa ASP Wrocław, NCK Galeria Biała, Kraków  2021 – Czterdzieści. Refleksja 40-lecia wprowadzenia stanu wojennego, Galeria Sztuki Nowoczesnej, Bydgoszcz  2021 – Ciemno wszędzie, Galeria Sztuki Współczesnej, Włocławek  2019 – Rok. Refleksja o Kapelańskim, Galeria Omega, Toruń

Zielone-Czerwone, olej na płótnie bawełnianym, 60×40, 2022

Groyecka-Ratajczak

Studia w PWSSP/obecnie ASP we Wrocławiu (1959-1965) na Wydziale Ceramiczne Malarstwo Architektoniczne, pod kierunkiem prof. Stanisława Pękalskiego, dyplom z wyróżnieniem (1965). Tworzyła college, assemblage, instalacje, aplikacje, biżuterię. Pracowała w Teatrze Lalek Chochlik we Wrocławiu, wykonywała maski i scenografie dla Teatru Zielona Latarnia. Projektowała tkaniny typu college oraz kolekcje unikatowych ubiorów dziewiarskich dla Tricotu we Wrocławiu, aranżując ponad 30 ekspozycji na Targach Poznańskich; otrzymała około 30 medali – złote i srebrne, zajmując I lub II miejsca. Za autorskie kolekcje nagrodzona stypendium w Paryżu. Projekty uczestniczyły również w targach mody w Lipsku, Kopenhadze, Tuluzie. Prace wielokrotnie prezentowała w programach telewizyjnych, w żurnalach mody. Organizowała pokazy mody w kraju i za granicą.

Wystawy

Wyspa Totemfame – Galeria Tkacka Na Jatkach, Wrocław  Manekiny – instalacja, Galeria Ceramiki i Szkła, Wrocław  Pokaz – Galeria Portret, Warszawa  Ciuchoterapia – Opera Wrocławska

Gin, kolaż, 100×40, 2021

Marek Grzyb

Urodzony w Opolu (1970). Jest absolwentem Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Opolu. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu na Wydziale Grafiki. Dyplom magisterski w Pracowni Grafiki Warsztatowej prof. Andrzeja Basaja (1997). Pracę doktorską obronił w 2006 roku na Wydziale Grafiki ASP we Wrocławiu. W roku 2014 uzyskał stopień doktora habilitowanego. Obecnie pracuje na Wydziale Grafiki i Sztuki Mediów w Katedrze Sztuki Mediów ASP we Wrocławiu. Prowadzi Dyplomującą Pracownię Projektowania Gier i Form Wirtualnych.

Nagrody 2022 – I. Nagroda, XI. International Contemporary Miniprint of Kazanlak, Bułgaria  2021 – III. Nagroda, International Mini Print Cantabria, Hiszpania Wystawy 2021 – 11. Triennale Grafiki Polskiej, Muzeum Śląskie w Katowicach  2021 – Transgrafia, Międzynarodowe Triennale Grafiki, Kraków  2021 – International Mini Print Cantabria, Hiszpania  2020 – Akty pamięci, Galeria Fotografii Kontrast, Oborniki Śląskie  2018 – Re-konstrukcje, Galeria Kino, Wrocław

Holes II, druk cyfrowy, 100×70, 2022

Halina Guźda-Otwinowska

Studia w PWSSP na Wydziale Ceramiki i Szkła we Wrocławiu (1976). Moje życie wypełnia pasja tworzenia sztuk wizualnych: malarstwo olejne, akrylowe, akwarele, rysunek, projektowanie i realizacje szkła artystycznego, użytkowego, w tym oświetleniowego. Wystawy indywidualne i na biennalach, eventach, prestiżowych Digital. Polska: Zgorzelec, Rzeszów, Warszawa, Jelenia Góra, Wrocław, Brzeg; Dania: Frederiksvaerk; Włochy: Mantua, Wenecja, Monreale, Palermo, Florencja; Portugalia: Lizbona; Węgry: Budapeszt; USA: Nowy Jork White Space Gallery, Nowy Jork Chelsy Gallery; Hiszpania: MEAM Museo Barcelona. Publikacje: International Art Contemporary Magazine – wywiad, 2022; eseje kuratorów sztuki, np. esej i recenzja Salvatore Russo; 3×Artisti, 2×Dosier – Art Contemporary Encyclopedia.

Nagrody

Canova & Rafaello, Wenecja  Dante Alighieri, Florencja  Giotto Prize, Lizbona  Leonardo Da Vinci Prize, Rzym  Michelangelo, Rzym  Michelangelo’s David, Accademia Italia In Arte Lecce  New York City Prize, USA  Olimpic Prize, Rzym  Velazquez, MEAM Museum Barcelona

Dojechać do marzeń, akryl na płótnie, 120×160, 2022

Zbigniew Halikowski

Urodzony w Chojnowie (1958). Aktywnie uczestniczy w życiu artystycznym miejscowego środowiska jako współzałożyciel Stowarzyszenia Miłośników Sztuki. Członek Gildii Artystów Chojnowa oraz ZPAP (od 2004). Inicjator wydania almanachu artystyczno-kulturalnego Ziemi Chojnowskiej. Autor ilustracji do książek Gawędy o Ziemi Chojnowskiej (2003, 2014) oraz książki Stanisława Horodeckiego Kiedyś. Artystyczną drogę rozpoczął od malarstwa sztalugowego, jednak to rysunek ołówkiem okazał się dziedziną sztuk plastycznych, której oddał się twórczo bez reszty.

Wystawy 2012 – VIII. Międzynarodowe Biennale Rysunku, Pilzno, Czechy  2010-2012 – III, IV, V. Międzynarodowy Konkurs Rysunku we Wrocławiu  2016 – Imaginarium, Galeria Ring, Legnica  2019 – Fantasmagorie, Muzeum Papiernictwa, Duszniki-Zdrój  2006 – V. Triennale Autoportretu w Radomiu, Muzeum Sztuki Współczesnej

Trzynaście, ołówek, 42×30, 2022

Agnieszka Jackiewicz

Urodzona we Wrocławiu (1980). Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu – Wydział Malarstwa, Pracownia prof. Piotra Błażejewskiego oraz Pracownia Projektowania Malarstwa w Architekturze i Urbanistyce prof. Wojciecha Kaniowskiego. Od lat mieszka w USA. Bierze udział w wystawach i konkursach artystycznych w USA i Europie. Prace znajdują się w wielu prywatnych kolekcjach.

Wystawy

2022 – Big Screen Plaza, Manhattan, NyC, USA  2021 – Saltbox & Clubhouse Art Gallery, West Hartford, Ct, USA  2021 – The Holy Art Gallery, London, UK  2021 – Conceptual Abstraction, Orenda Art Works, NyC, USA  2021 – Space 776 Gallery, NyC, USA

Apokalipsa, olej na płótnie, 120×150, 2019

Bohdan Jackiewicz

Urodzony w 1948 roku, Cieplice. Absolwent wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych. Dyplom uzyskał w 1977 roku na Wydziale Rzeźby, Malarstwa i Grafiki. Wystawy w Polsce i za granicą.

Bez tytułu, drewno, 180×250, 2022

Marek Jakubek-Wingloter

Urodził się w Kluczborku (1954). Studiował malarstwo w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu na Wydziale Malarstwa Grafiki i Rzeźby (1974-1979). Dyplom z wyróżnieniem uzyskał w Pracowni Malarstwa prof. Konrada Jarodzkiego oraz w Pracowni Malarstwa w Architekturze i Urbanistyce prof. Mieczysława Zdanowicza (1979). Tytuł profesora sztuk plastycznych otrzymał w 2014 roku. Prowadzi Pracownię Malarstwa na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem. Bierze udział w wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą: Belgia, Bułgaria, Czechy, Estonia, Grecja, Mołdawia, Niemcy, Norwegia, Rosja, Rumunia, Słowacja, Szwecja, Ukraina, USA, Wielka Brytania, Włochy, Łotwa, Japonia.

Bezdech 1, lateks, 110×126, 2021

Jerzy Jakubów

Urodzony w Cieplicach Śląskich (1957). Uczeń Józefa Gielniaka. Rzeźbiarz, grafik, regionalista, kolekcjoner. Absolwent PLSP im. A. Kenara w Zakopanem, dyplom 2001. Uprawniony do wykonywania zawodu artysty MKiS. Członek ZPAP. Stypendysta MKiDN. Zrealizował ponad 100 wystaw indywidualnych brał udział w tyluż zbiorowych, między innymi: USA, Niemcy, Dania, Czechy, Szwecja, Włochy, Ukraina, Białoruś. Odznaczony: Brązowym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Zasłużony dla Kultury Polskiej, Zasłużony dla Rolnictwa RP. Wyróżnienia: Ars Populi im. Władysława Hasiora, Bonum Publicum im. Aleksandra Patkowskiego.

Wystawy

Międzynarodowe Biennale Dantesco – Rawenna, Włochy  Międzynarodowe Biennale Grafiki Premio Acqui – Acqui Terme, Włochy  Guanlan International Biennale – Guanlan, Chiny  Międzynarodowe Triennale Grafiki – Kraków, Polska  Międzynarodowa Wystawa Grafiki im. J. Gielniaka

Enkidu, linoryt, 27×47, 2020

– Jelenia Góra, Polska

Barbara Jankowska-John

Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych we Wrocławiu – dyplom z wyróżnieniem, prezentowany w katalogu najlepszych dyplomów świata Worldwide Graduation Artworks, young ICO, Japan. Trzykrotna Stypendystka Ministra Kultury i Sztuki. Prowadzi autorską pracownię ceramiczno-malarską. Wyróżnienie w konkursie City of Cup firmy Rosenthal, Warszawa. Realizuje działalność artystyczną i wystawienniczą, związaną ze współpracą z galeriami w kraju i za granicą.

Wystawy 2020 – Genius Loci, Salon Kultury, Nauki i Biznesu, Muzeum Karkonoskie w Jeleniej Górze  2019 – Wietrzność, wystawa towarzysząca Międzynarodowej Konferencji Germanistów, Uniwersytet Wrocławski  2005 – Malarstwo i ceramika, Rödl & Partners, Wrocław  2002 – Allergy to Grey, Londyn, Wielka Brytania  2001 – Ponad nami, Galeria Na Solnym, Wrocław  1990 – Garden of delight, ’s-Hertogenbosch, Holandia

Zamieniony w skały, poruszam ustami, akryl na płótnie, 100×150, 2019

Anna Janusz-Strzyż

Studia w PWSSP, obecnie Akademia Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu (1989-1994). Dyplom z grafiki artystycznej pod kierunkiem prof. Andrzeja Basaja oraz z grafiki projektowej pod kierunkiem prof. Jana Jaromira Aleksiuna (1994). Pracuje jako dydaktyk w rodzimej uczelni (od 1995). W latach 2008-2016 pełniła funkcję kierownika Katedry Grafiki Artystycznej. Obecnie jako profesor prowadzi Pracownię Książki Artystycznej w Katedrze Grafiki Artystycznej na Wydziale Grafiki Sztuki Mediów ASP we Wrocławiu. Zajmuje się grafiką artystyczną, rysunkiem, malarstwem, ilustracją, książką artystyczną.

Wystawy

2022 – Retrospekcje. Grafika i rysunek, Galerie na Jatkach, Wrocław  2021 – Wystawa Pedagogów i Studentów ASP im. E. Gepperta we Wrocławiu, Politechnika Śląska w Gliwicach  2020 – 4×6×25, 25-lecie pracy twórczej uczestników, Muzeum Miejskie Arsenał, Wrocław  2018 – Grafika, Galeria Cozinha, Wydział Sztuk Pięknych Uniwersytetu w Porto, Portugalia  2018 – Grafika i rysunek, Teatr Polski we Wrocławiu

Rejs na jachcie Patagonia, sierpień 2020, akwaforta, sucha igła, 60×80, 2021

Mariusz Jarosik

Absolwent Wydziału Sztuk Pięknych UMK w Toruniu (1997-2002). Malarstwo i rysunek pod kierunkiem prof. Lecha Wolskiego. Wypowiada się w malarstwie, martwa natura i pejzaż, to tematy dominujące w jego twórczości. Tworzy prace syntetyczne, uproszczone w formie, nie kopiuje natury, jest ona inspiracją i materiałem do przetwarzania. Zawodowo zajmuje się konserwacją zabytków, w pracowni Muzeum Archidiecezjalnego w Poznaniu. Uczestniczył w wystawie zbiorowej – Arsenał, Toruń 2002.

Pieprzziołowy, akryl+płótno lniane, płyta drewniana, 125×85, 2022

Kazimierz Jasiński-Szela

Studiował w PWSSP we Wrocławiu pod kierunkiem wybitnych artystów: prof. Marii Dawskiej, prof. Stanisława Dawskiego oraz prof. Zbigniewa Karpińskiego. Wydział Malarstwa ukończył dyplomem z wyróżnieniem (1964). Artyście bliska jest zarówno sztuka abstrakcyjna, jak i sztuka realistyczna. Pierwszy etap twórczości to sztuka abstrakcyjna. Przez dwadzieścia lat tworzył w stylu postmodernistycznym. Potem jego sztuka uległa transformacji. Powrócił do realizmu, a w ostatnich latach wrócił do abstrakcjonizmu. Wystawiał prace w kraju i za granicą; wielokrotnie nagradzany i wyróżniany. Jerzy Ludwiński pisał o nim: Artysta ten dał się poznać jako jeden z najbardziej aktywnych i najzdolniejszych plastyków młodego pokolenia wrocławskiego.

Wystawy

2014 – Galeria Patio w Starym Ratuszu, Muzeum Miejskie Wrocławia  2010 – Galeria ZPAP w Gdańsku  2010 – Galeria Centrum Inwestycyjnego w Warszawie  2008 – Galerie Etienne de Causans Paris, Paryż  1993 – Instytut Kultury Polskiej w Berlinie

Z cyklu Geometria w malarstwie, akryl, 80×60, 2022

Anna Jesinowicz-Nguyen

Urodziłam się w Głogowie (1956). Ukończyłam Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Konserwacji Dzieł Sztuki (1980) oraz kursy tkackie prowadzone przez prof. E.M. Poradowską-Werszler przy Galerii Tkackiej Na Jatkach we Wrocławiu (1999). Od tej pory projektuję tkaninę artystyczną i realizuję swoje pomysły. Biorę aktywny udział w wystawach indywidualnych i zbiorowych, w działaniach artystycznych i wystawienniczych Grupy Tkackiej Wątek oraz sekcji tkackiej ZPAP O. Wrocław. Inspiruję się poezją, muzyką i psychologią analityczną C.G. Junga. Łączę techniki tkackie z haftem. Wykonuję portrety tkackie oraz gobeliny historyczne: kopie, rekonstrukcje, stylizacje.

Wystawy

2020 – Labirynt Tkaczy, Galeria Pod Plafonem, Wrocław  2017 – XI. Triennale Internationale des Mini-Textiles, Libres Comme L’art!, Angers, Francja  2016 – Oswoić przemijanie. Portret tkacki, Pracownia Duży Pokój, Warszawa  2013 – Praca kobiety nigdy się nie kończy, MCK, Kraków  2010 – Gobeliny ocalone od zapomnienia, Galeria Tkacka Na Jatkach, Wrocław

Termopile, tkactwo, 12×12, 2017

Krzysztof Janusz Jędrzejec

Studia w PWSSP we Wrocławiu na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby. Dyplom u doc. Zbigniewa Karpińskiego z malarstwa sztalugowego oraz z malarstwa architektonicznego u prof. Mieczysława Zdanowicza (1975). Jest współzałożycielem i kreatorem grup twórczych Kontrast i  Asocjacja Ars Longa. Plastyk Miasta Wałbrzycha od 2013. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem, grafiką. Animator – wystaw: 20 indywidualnych i udział w 50. zbiorowych; aukcji, plenerów i imprez artystycznych, np. Wałbrzyskie Wielkie Malowanie. Prace w zbiorach Muzeum Wałbrzycha oraz w galeriach BWA Wałbrzych, Opole, Jelenia Góra, Kuopio w Finlandii, a także prywatnych kolekcjach w Polsce i za granicą. Malarstwo to życie, trwanie wolne od moralizatorstwa, opisowości.

Wystawy 2010 – Malarstwo; Nagroda za wybitne osiągnięcia artystyczne, Galeria BWA Zamek Książ  1997 –Plastyka w Wałbrzychu, Instytut Polski w Lipsku  1994 – Jednak Jesteśmy, Galeria Pod Atlantami, Wałbrzych

1986 – Plastyka Wałbrzyska w 40-leciu PRL  1979 – Piękna czerń, U Żaka, Wałbrzych

Autoportret, olej, 110×80, 2022

Michał Kosma Jędrzejewski

Urodzony w Łodzi (1934). Studia w PWSSP/ASP we Wrocławiu (1952-1960). Dyplom z malarstwa u prof. Eugeniusza Gepperta i prof. Stanisława Pękalskiego (1958), dyplom z architektury wnętrz u prof. Władysława Wincze (1960). Autor i współautor plakatów, ponad 150 scenografii, rozwiązań wystawienniczych, akcji happeningowych/nurt sensibilizmu oraz kilku książek.

Nagrody

2018 – Medal Merito de Wratislavia/Zasłużony dla Wrocławia  2006 – Złoty Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis, MKiS  2004 – Nagroda MKiS za wybitne osiągnięcia twórcze  1993 – Nagroda MKiS za wybitne osiągnięcia artystyczne i dydaktyczne Wystawy 2022 – Jędrzejewscy – Wielogłos rodzinny, Muzeum Nadwiślańskie, Kazimierz Dolny  2021/2022 – Rysunki, Galeria Domus/Ossolineum, Wrocław  2019 – Jędrzejewscy, Muzeum Teatru im. H. Tomaszewskiego, Wrocław  2019 – Rysunek i grafika, Galeria Domus, Wrocław  2017 – Sensibilizm 1957-2017, dokumentacja zbiorów, Galeria Działań, Warszawa  2015 – Michał Jędrzejewski i preTEkSTy przestrzeni, Galeria Test, Warszawa  2015 – Poczta osobista, Muzeum Poczty i Telekomunikacji, Wrocław

PXXII, malarstwo, karton na pcv, praca dwustronna, 70×100, 2022

Eugeniusz Józefowski

Ukończył Instytut Wychowania Artystycznego na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, dyplom z grafiki zrealizował u prof. Danuty Kołwzan-Nowickiej (1981). Profesor sztuk plastycznych od 2004. Pracował na kilku uczelniach (1983-2021). Autor wielu publikacji naukowych i popularnonaukowych. Prezentował malarstwo, grafikę, rysunek na ponad 80. wystawach w kraju i za granicą. Przeprowadził ponad 380 realizacji artystycznych w formie warsztatów twórczych.

Nagrody

1986 – Nagroda Państwowa II. stopnia za twórczość plastyczną dla dzieci i młodzieży  2018

Piętnaście zębów nie-mądrości, olej na płótnie, 50×40, 2021

Albertyna Kacalak-Sicińska

Urodziła się w Łodzi (1988). Studiowała na Wydziale Malarstwa i Rzeźby w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu im. Eugeniusza Gepperta (2007-2012). Dyplom z wyróżnieniem z zakresu malarstwa sztalugowego w Pracowni prof. Janusza Jaroszewskiego oraz z zakresu multimediów w Pracowni prof. Pawła Jarodzkiego (2012). Stopień doktora sztuk plastycznych, w dyscyplinie sztuk pięknych uzyskała w Pracowni Malarstwa prof. Zdzisława Nitki oraz w Pracowni Multimediów u prof. Pawła Jarodzkiego (2017). Zajmuje się głównie malarstwem, jednak w swoich poszukiwaniach artystycznych sięga także do obszarów sztuki wideo i rysunku.

Wystawy

2022 – Horyzonty Islandii, Galeria PIK, OCK, Ostrów Wlkp.  2020 – Malarstwo, Galeria AKucharskiArt Kunst & Persönlichkeit, Hamburg, Niemcy  2019 – Malarstwo, WRO_59, Kalisz  2017 – Malarstwo, Galeria AKucharskiArt Kunst & Persönlichkeit, Sliema, Malta  2015 – I. Nagroda, Konkurs Młody Wawrzyn, Sofitel Hotel, DNA Wrocław

Bezkres, olej na płótnie, 100×120, 2022

Katarzyna Kamianowska

Urodzona w Świebodzicach, aktualnie mieszka w Świdnicy. Absolwentka Instytutu Sztuk Pięknych Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, ze specjalnością arteterapeuty. Zdobyła licencjat z rzeźby pod merytoryczną opieką prof. hab. Ireneusza Wydrzyńskiego. Obroniła z wyróżnieniem dyplom artystyczny z malarstwa w Pracowni prof. hab. Jacka Wojciechowskiego, zdobywając tym samym tytuł magistra sztuki. Stypendystka Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za osiągnięcia artystyczne. Laureatka konkursów, wielu wystaw indywidualnych, zbiorowych, ogólnopolskich, międzynarodowych z rysunku, rzeźby, malarstwa i ceramiki.

Posypały się potęgi rakskloty, zamilkło trąb Jerycha granie, nastała drętwa cisza, potem... ciężkiej trwogi pokrakanie, media łączone, 100×100, 2022

Malwina Karp

Urodzona w 1986 roku. Ukończyła Liceum Plastyczne we Wrocławiu (2006) i wrocławską Akademię Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta, Wydział Malarstwa. Dyplom pod kierunkiem prof. Piotra Błażejewskiego (2011). Brała udział w wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych w Polsce i poza granicami. Aktywnie uczestniczy w plenerach malarskich. Mieszka, pracuje i tworzy w Kłodzku.

Nagrody

2018 – Wyróżnienie Nagrody Roku ZPAP, Wrocław  2018 – Nagroda Dyrektora Miejskiej Galerii Sztuki w Częstochowie  2018 – Nagroda Intersol podczas 45. Salonu Zimowego w Radomiu  2012 – Nagroda BWA Zielona Góra na wystawie Promocje w Legnicy  2011 – Nominacja ASP Wrocław do wystawy Najlepsze Dyplomy ASP, Muzeum Narodowe w Gdańsku Wystawy

2018 – Szklane, Muzeum Ziemi Kłodzkiej, Kłodzko  2015 – Na południe…, Akwarium, Polanica-Zdrój  2014 – W drodze..., BWA Zielona Góra  2014 – Pozytywni – Malwina Karp i Goście, Centrum Kultury Chrześcijańskiej, Kłodzko  2012 – Ladies First, Mia Art Gallery we Wrocławiu

Cykl szklany, 0120, olej na płótnie 60×100, 2020

Jolanta Kasińska

Urodziła się w Kownie. Ukończyła Liceum Plastyczne, studia pedagogiczne we Wrocławiu oraz Akademię Sztuk Pięknych w Poznaniu (1983). Uprawia malarstwo ścienne, grafikę użytkową, od lat 80. XX w. ceramikę i dydaktykę. Uczestniczka Plenerów Ceramicznych. Członkini ZPAP od 1992, trzy kadencje przewodnicząca Komisji Rewizyjnej.

Nagrody

2021 – Wyróżnienie Nagrody Roku  2017 – Nagroda Marszałka Województwa Dolnośląskiego  2006 – Srebrny Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis  1989 – II. Nagroda Ministra Oświaty za sukcesy dydaktyczne  1989 – I. Nagroda na Biennale Sztuki Użytkowej, Katowice Wystawy 2021 – Ceramiczne fascynacje, Muzeum Piastów Śląskich, Brzeg  2017 – Symfonie II, Galeria Na Nankiera, Wrocław  2017 – Między ciszą a dźwiękiem, KMiL, Wrocław  2016 – Symfonie I, Muzeum Porcelany, Wałbrzych  2014 – Linia życia, Miejska Galeria Sztuki, Łódź  2011 – Po setce, 100-lecie ZPAP, Arsenał, Wrocław  1995 – Międzynarodowy Festiwal Ceramiki, Mino, Japonia  1988, 1990 –Międzynarodowe Biennale Ceramiki Artystycznej, Vallauris, Francja

Concerto grosso, porcelit, 40×40, 2017

Agnieszka Cecylia Kazała

Absolwentka Uniwersytetu Kardynała S. Wyszyńskiego, Uniwersytetu Warszawskiego oraz Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu. Dyplom w ASP u prof. Ewy M. Poradowskiej-Werszler w Pracowni Tkaniny Artystycznej (2020). Jest autorką 16. wystaw indywidualnych, uczestniczyła w 35. wystawach w kraju i za granicą. Uprawiane dyscypliny: tkanina artystyczna, batik, instalacja. Obrazy w kolekcjach w kraju oraz w Centrum Kultury Anton Panov w Strumicy, Macedonia; Spiskiej Nowej Wsi, Słowacja. Uczestniczyła w międzynarodowych plenerach malarskich, rezydencjach artystycznych oraz Festiwalach Sztuki Włókna.

Wystawy 2022 – 11. Międzynarodowe Biennale Artystycznej Tkaniny Lnianej Z krosna do Krosna, Galeria BWA, Krosno  2022 – Wystawa Sekcji Tkaniny Artystycznej przy ZPAP OW, Galeria Tkacka na Jatkach, Wrocław  2022 – Continuum, 49. Festiwal Sztuki Włókna, Galeria Tkacka Na Jatkach, Wrocław  2022 – I can’t send you flowers every day, instalacja, Muzeum Kazimierza Pułaskiego w Warce  2021 – Przemiany, 48. Festiwal Sztuki Włókna, Galeria Promocje, Jelenia Góra

Podzieleni-połączeni, batik, 136×96, 2021

Małgorzata Marta Kazimierczak

Studia w ASP we Wrocławiu. Dyplom z wyróżnieniem 1995, doktorat 2015, habilitacja 2020. Pracuje w ASP jako profesor uczelni. Prowadzi Pracownię Intermediów i Fotografii na Wydziale Rzeźby i Mediacji Sztuki. Wykładała w szkołach fotografii: Pho Bos, Afa (1997-2002). Tworzy w obszarze sztuki intermedialnej, instalacji, obiektu, rzeźby, rysunku, grafiki, fotografii, filmu, performance. Jest animatorką życia artystycznego, kuratorem wystaw Sceny Sztuki Intermedialnej Podwodny Wrocław (2008-2022). Prace w kolekcjach Dolnośląskiego Towarzystwa Sztuk Pięknych oraz w Muzeum Współczesnym Wrocławia.

Wystawy

2019 – Labirynt idei zdarzeń, Galeria Sztuki w Legnicy, wystawa retrospektywna  2015 – Dzikie pola. Historia awangardowego Wrocławia, MWW Wrocław, NGSZ − Zachęta, Warszawa, Ludwig Múzeum Budapeszt, Muzeum Sztuki Współczesnej w Zagrzebiu, Kunsthalle, Koszyce, Kunstmuseum Bochum  2013 – Moving Art Box, Międzynarodowy Projekt Badawczy; Wuppertal, Sunderland, BedburgHau, Amsterdam, Otterlo, Antwerpia, Giessen, Majorka, Wrocław  2012 – T!=T SPACE, instalacje interaktywne, CSW WRO, Wrocław  2009 – …proces nieustający… przenikanie znaczeń, wystawa retrospektywna, Galeria Sztuki Najnowszej, Gorzów Wlkp.

W kontekście odbioru miejsc sztuce – urna twoich wyborów, obiekt przestrzenny, fotografia, 34×34, 2018

Włodzimierz Kierzek

W latach 1979-1984 studiował na Wydziale Architektury Wnętrz i Wzornictwa Przemysłowego oraz na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. Dyplom zrealizował w 1984 roku w Katedrze Malarstwa u doc. Konrada Jarodzkiego i w Katedrze Wiedzy Wizualnej u doc. Leszka Kaćmy. Uprawiane dyscypliny plastyczne: rysunek, fotografia, malarstwo. Wystawy 2019 – Siedem grzechów głównych – Miejska Biblioteka Publiczna fila przy ul. Jesiennej, Wrocław  2018 – A my po ESK… Ekspresja, Struktura, Kolor – Muzeum Architektury, Wrocław  2015 – Niebieska flasza – piktorialny walor fotografii 1914/2014 – Muzeum Narodowe, Wrocław  1988 – IV. Międzynarodowe Triennale Rysunku, Wrocław  1985 – Droga i Prawda – Krajowa Wystawa Malarstwa Młodych, Wrocław

Szarość, węgiel, 49×34, 2022

Klimczak-Dobrzaniecka

Studia w PWSSP (1979-1984) na Wydziale Szkła i Ceramiki w Pracowni prof. Henryka Wilkowskiego, dyplom 1984. Zajmuje się projektowaniem i realizacją szkła artystycznego oraz małą formą witrażową. Tworzy również autorskie papiery metodą czerpania. Autorka 18. wystaw indywidualnych, w tym –w ramach Mittelfest/Międzynarodowy Festiwal Teatru, Tańca i Muzyki – w Civitale del Friuli, Włochy. Uczestniczyła w około 30. wystawach zbiorowych: najważniejsza to Nowe Polskie Szkło w Muzeum Szkła Fińskiego, Finlandia.

Wystawy

2019 – Rozsypane, Galeria Tkacka na Jatkach, Wrocław  2019 – Małe i duże, Mia Art Gallery/Na Solnym Wrocław  2013 – Ostateczna rozgrywka, Galeria BB, Festiwal Szkła, Wrocław  2002 – Fontanny i wanny, Galerie Pokusa, Wiesbaden, Niemcy  2001 – Wystawa szkła i obrazów, Zamek Wojnowice, Vestoil, Pietrzykowice  1993 – Malarstwo i szkło, Galeria BWA, Kłodzko  1988 – Malarstwo i szkło, Galeria Desa, Wrocław

Pamiętajcie o ogrodach, tryptyk, papier, 150×70, 2020

Mirosław Kociński

Urodził się w Radomsku (1958). Dyplom w PWSSP, obecnie ASP im. E. Gepperta we Wrocławiu (1985). Zajmuje się ceramiką artystyczną i użytkową. Od 1988 roku pracuje w macierzystej uczelni. Prezentował swoje prace na 134. wystawach, w tym 24. indywidualnych oraz 15. konkursowych, m.in.: Vallauris (Francja) 1990, Faenza (Włochy) 1995, 1997 i 2003; Gualdo Tadino (Włochy) 1996, Kair (Egipt) 1998 i 2000.

Nagrody

2011 – Honorowe wyróżnienie, Mino, Japonia  1996 – I. Nagroda, Zarautz, Hiszpania Wystawy 2022 – Podwojenie wyobraźni, Mirosław Kociński/Krzysztof Rozpondek, Wałbrzyska Galeria Sztuki BWA  2018 – Para.Ceramika.Grafika, Galeria Regionalna Liberec, Czechy  2016 – Transmisje, Muzeum Ceramiki w Bolesławcu  2011 – Paradoksy, Galeria Szkła i Ceramiki BWA, Wrocław  2010 – Mozaiki i patery, Muzeum Archeologiczne w Krakowie

W 6 nastrojach, mozaika porcelanowa na podkładzie ze sklejki, 80×120, 2022

Jerzy Komisaruk

Ukończył Akademię Sztuk Pięknych we Wrocławiu na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby. Dyplom Okno ramą świata zrealizował w Katedrze Grafiki u prof. Jana Jaromira Aleksiuna (1983). Uprawiane dyscypliny plastyczne: film animowany, malarstwo, rysunek. Pracował w Wytwórni Filmów Fabularnych jako reżyser filmów animowanych (1985-2001). Autor filmów animowanych: Przy stole, Anioł i diabeł, Jak w bajce.

Nagroda

3rd

Pantha rei, olej na płótnie, 120×125, 2017

International Prize Leonardo da Vinci The Universal Artist, Florencja, Włochy Wystawy 2021 – Colorida Art Galery, Lizbona, Portugalia  2021 – Artidotum. Virtual International Art Exhibition 3D  2020 – Borghese Palace, Florencja, Włochy  2019 – International Contemporary Art. Exhibition, M.A.D.S. Galery, Mediolan, Włochy

Agnieszka Kopeć-Szypłakowska

Ukończyła studia na Uniwersytecie Wrocławskim Wydział Filologiczny (1991) oraz Wydział Nauk Biologicznych (2014); Uniwersytet Jagielloński Wydział Historyczny, muzeologia (2011), Instytut Archeologii i Etnologii PAN, bizantologia (2016). Studiowała w ASP im. E. Gepperta we Wrocławiu na Wydziale Architektury Wnętrz i Wzornictwa Przemysłowego (1997-2002). Doktorat w ASP im. W. Strzemińskiego w Łodzi na Wydziale Tkaniny i Ubioru (2006). Jest twórcą teorii i obiektu AOT – Architektonicznego Obiektu Tkanego. Prowadzi autorską pracownię doświadczalną tkaniny unikatowej. Laureatka wystaw, konkursów i działań artystycznych w kraju i za granicą.

Wystawy

2019 – Złoty Medal, Struktury powiazań, Międzynarodowa Wystawa Sztuki Współczesnej, Kraków  2014 – E=mc², Exposition des Maîtres carrés, malarstwo, Francja  2011, 2013 – Laureatka Miniartextil, Como, Włochy  2011 – Reinterpretacje, CMW w Łodzi  2010 – 13. Międzynarodowe Triennale Tkaniny w Łodzi, reprezentantka Polski  2009 – Z Głowy mieć, obiekty AOT, BWA Gorzów Wlkp.  1999 – Malarstwo, witraż, Zamek Piastów Śląskich w Brzegu

Bella. W drodze do, technika własna; owieczka: 42×80×31; smycz: 148×2,5; 2022

Małgorzata Korenkiewicz

Studia w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, Wydział Malarstwa, Grafiki i Rzeźby (1989-1994). Dyplom z malarstwa w Pracowni prof. Konrada Jarodzkiego. Fakultet z grafiki w Pracowni Sitodruku oraz fakultet w Pracowni Struktur Wizualnych: filmy krótkometrażowe, np. Nudności. W latach 1995-1998 projekty/kostiumy/kolekcje: Przezroczyste, Tylko dla facetów; z 4TeDe zrealizowała filmy SuperStruna, Koci uśmiech. Malarstwo sztalugowe, ścienne, na jedwabiu. Od 2001 rzeźbi w lodzie i śniegu, od 2008 tworzy monumentalne rzeźby w piasku. Prace w zbiorach muzealnych i prywatnych.

Nagrody

2018 – Wyróżnienie, Międzynarodowy Festiwal Rzeźby w Śniegu, Harbin, Chiny  2012 – Nagroda artystów, 17th Art in Ice, Livigno, Włochy  2006 – II. nagroda, Międzynarodowy Festiwal Rzeźby w Śniegu, Harbin, Chiny  2005 – II. nagroda, Międzynarodowy Konkurs Rzeźby w Śniegu, Valloire, Francja Wystawy

2020 – 4×6×25, Muzeum Miejskie Arsenał, Wrocław  2012 – Nowa sztuka narodowa, Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Warszawa  2010 – Schuman i Klara, poplenerowa, Zwickau, Niemcy  2005 – The art of love, OXO Tower and Bargehouse, Londyn, Anglia  2004 – Obraz Roku 2003/100 najlepszych obrazów, Królikarnia, Muzeum Rzeźby

Rajska uczta, olej na płótnie, 70×90, 2021

Stanisław Ryszard Kortyka

Urodzony w 1943 roku. Studia w PWSSP/obecnie Akademia Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu. Dyplom z malarstwa i projektowania malarstwa w architekturze w Pracowniach Zbigniewa Karpińskiego i Alfonsa Mazurkiewicza (1969). Tytuł profesora (1992). Przez ponad 50 lat związany z wrocławską ASP. Prowadził Dyplomujące Pracownie Malarstwa w ASP we Wrocławiu i w Instytucie Sztuk Wizualnych na Wydziale Artystycznym Uniwersytetu Zielonogórskiego (1992-2018). Udział w ponad 140 wystawach krajowych i zagranicznych. Malarstwo i rysunek prezentował na kilkudziesięciu wystawach indywidualnych. Prace w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu i Szczecinie, Muzeum Architektury we Wrocławiu, Muzeum Okręgowego w Sandomierzu, Muzeum Południowego Podlasia w Białej Podlaskiej, BWA w Przemyślu, Kielcach, Rzeszowie, Galerii Współczesnej Sztuki Sakralnej w Kielcach, Galerii Kutscha w Salzburgu oraz w posiadaniu prywatnym w kraju i za granicą. W Wydawnictwie Ossolineum opublikował trzy zbiory poezji. Z okazji 50-lecia pracy twórczej wrocławska ASP wydała album-monografię, 2019.

Źródło wiecznego niepokoju, olej na płótnie, 145×80, 2020

Nagrody 2014 – Srebrny Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis  2006 – Nagroda Prezydenta Miasta Szczecina, XXI. Festiwal Polskiego Malarstwa Współczesnego  2004 – Nagroda Główna Prezydenta Miasta Wrocławia, Dolnośląskie Wystawy Sztuki

Agata Kosmala

Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu, dyplom – 2000. Malarstwo studiowała w Pracowniach prof. Wandy Gołkowskiej i prof. Piotra Błażejewskiego. Mieszka i tworzy we Wrocławiu. Wystawy 2020 – Salon Letni, Galeria Arttrakt, Wrocław  2018 – Dreamwalk, BWA Sanok  2017 – Młode kolekcje sztuki, Jeden organizm, jeder Organismus, Alte Feuerwache Loschwitz Galerie, Drezno  2017 – Eko-Materia, Międzynarodowa Wystawa Malarstwa i Tkaniny Unikatowej, Muzeum Narodowe w Gdańsku, Oddział Sztuki Współczesnej w Oliwie  2014 –Nagroda, Prix de Peinture de L’Ebouillanté, Salon de Thé, Paryż

Ślady, olej, akryl, szlagmetal, 120×120, 2019

Robert Krężlak

Urodzony w Radomsku (1975). Dyplom z grafiki komputerowej u prof. Andrzeja Desperaka w Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie (2005). Studia podyplomowe: Rynek sztuki i antyków w Krakowskiej Akademii im. A.F. Modrzewskiego (2009). Autor 10 wystaw indywidualnych i uczestnik wielu zbiorowych. Pracownia: Browar Mieszczański.

Wystawy 2021 – Role & Relacje, OPK Gaude Mater, Częstochowa  2019 – Malarstwo, Staszczyk/Krężlak, Galeria 33, Ostrów Wlkp.  2018 – Gatunek, Galeria Landshaft, Bydgoszcz  2018 – Body and Space, Galeria PERS, Toruń  2018 – Akt, Galeria Inny Śląsk, Tarnowskie Góry  2017-2020 – ARTRA, Muzeum Regionalne Radomsko  2016/2017 – Alternatywy 33, Galeria 33, Ostrów Wlkp.  2016 – Spójność Różnorodności, Galeria BrowArt, Wrocław  2015 – VII Triennale Martwa Natura, BWA Sieradz  2014 –Apoteoza Muzy, Galeria BUŁ, Łódź  2014 – AKTualnie, Galeria BrowArt, Wrocław  2013 – Duchowość Wenusjańska, Galeria BUŁ, Łódź  2012 – Odbicia kobiecości, MDK, Radomsko  2009 – Refleksja, Muzeum Historyczne, Dniepropietrowsk

Czerwony akt, akryl na płótnie, 80×60, 2019

Elżbieta Maria Krzyżanowska

Ukończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych we Wrocławiu, profil: wystawiennictwo (1985-1990). Studiowała malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu na Wydziale Malarstwa, Grafiki, Rzeźby (1992-1997). Uczęszczała na zajęcia fakultatywne w Zakładzie Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki: pozłotnictwo i konserwacja złoceń (1993-1997). Otrzymała roczne Stypendium Ministra Kultury i Sztuki (1996). Dyplom z malarstwa u prof. Grzegorza Zyndwalewicza w ASP we Wrocławiu (1997). Od 1997 roku uprawia malarstwo olejne, pastel olejny, pastel suchy, ołówek. Tematyka prac to pejzaż, architektura, portret. Obrazy wystawia w galeriach we Wrocławiu, Monachium, Krakowie, Książu, Łodzi – ekspozycja stała zbiorów w prywatnej kolekcji. Brała udział w wystawie ZPAP Po setce w Arsenale Muzeum Miejskim Wrocławia (2011). Obrazy artystki znajdują się także w kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą, m.in. w Niemczech we Francji, Włoszech, Kanadzie, USA, Australii.

Most Grunwaldzki, pastel olejny, 32×42, 2022

Magdalena Kucharska

Studia w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, Wydział Ceramiki i Szkła. Dyplom w Katedrze Ceramiki u prof. Krystyny Cybińskiej, 1991. Tworzy unikatowe rysunki, inkrustowane szkłem. Jest to znak rozpoznawczy i przepustka do wielu prestiżowych wystaw światowego szkła. Ceni sobie dwukrotny udział w  Glass Now, w Japonii. Laureatka konkursów, m.in. w Corning Museum, New york, na wybór 100 najlepszych prac z użyciem szkła, 1994. Obrazy w stałej ekspozycji: Museo Municipal de Arte en Vidrio – Alcorcón, Hiszpania; Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Karkonoskiego w Jeleniej Górze.

Wystawy

2016 – Dr Jekyl and Mrs Hyde – Play with glass, V. European Glass Festival Wrocław, Sala Sesyjna, Dworzec Główny PKP  2012 – Begegnungen/Spotkania, Kunstraum Gerdi Gutperle, Viernheim, Niemcy  2008 – mezczyzna.kobieta@zapisy.pl, Galeria Szkła i Ceramiki BWA Wrocław  1996 – New Polish Glass, The Finnish Glassmuseum, Riihimäki, Finlandia  1994/1995 – Glass Now 16th/17th, m.in.: Tokio, Hamamatsu, Nagoya, Osaka, Kyoto; Japonia

Ptaki, rysunek piórkiem i tuszem, dzioby ptaków 5-centymetrowe, z porcelany nieszkliwionej, barwionej na gorąco, 100×70, 2022

Andrzej Kucharski

Absolwent PWSSP/ASP we Wrocławiu, Wydział Ceramiki i Szkła. Dyplom w Pracowni Szkła prof. Ludwika Kiczury, 1987. Tworzy rzeźby ze szkła optycznego  ołowiowego, barwione i przetapiane w formach ceramicznych, od 1989. Pracuje głównie ze szkłem sodowym, od 2000. Cykl Papier-Ogień-Szkło to rodzaj dziennika fascynacji literackich. Na setkach szklanych karteczek tworzy indywidualne byty, złożone ze znaków graficznych pisma i dopełniających treść rysunków. Prace w stałej ekspozycji Museo de Arte en Vidrio de Alcorcón, Hiszpania; Muzeum Szkła w Sosnowcu; Muzeów Narodowych we Wrocławiu, w Poznaniu oraz w kolekcjach prywatnych.

Wystawy

2020 – Szkło. Męskie rysy, Muzeum Narodowe, Poznań  2017 – Glasstosteron, Wałbrzyska Galeria Sztuki BWA; Miejska Galeria Sztuki, Łódź; Centrum Dziedzictwa Szkła, Krosno; Centrum Szkła i Ceramiki, Kraków; Winda Galeria Sztuki Współczesnej, Kielce; BWA Szkła i Ceramiki, Wrocław  2004 – mezczyzna.kobieta@zapisy.pl, Galeria BWA Zamek Książ, Wałbrzych; Galeria BWA, Legnica  2002 – Polska sztuka przedmiotu, Galeria Prezydencka, Warszawa  1994/1995 – Glass Now 16th/17th, m.in.: Tokio, Hamamatsu, Nagoya, Osaka, Kyoto; Japonia

My, ludzie III, z cyklu Papier-Ogień-Szkło, szkło sodowe barwione na gorąco, metal, wodoodporna płyta/sklejka, dyptyk, 140×100, 2020

Maria Kulesza

Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych we Wrocławiu: szkło artystyczne u prof. H. Wilkowskiego, dyplom u prof. J. Chodurskiego, aneks z grafiki u prof. H. Pawlikowskiej (1988-1993) oraz filologię angielską. Tworzy rzeźby, obrazy, witraże oraz szkło użytkowe. Ma w dorobku witraże kameralne oraz realizacje kościelne, np. komplet witraży w Kościele pw. Ducha Świętego w Słubicach. Autorka unikatowych statuetek-nagród Przeglądów Piosenki Aktorskiej, Festiwalu Harmonia Viva, Pióro Fredry i in. Pracowała przy tworzeniu scenografii teatralnych. Zajmuje się głównie edukacją dzieci i dorosłych. Prowadzi warsztaty oraz Autorską Pracownię Szkła w CK Agora Wrocław. Tworzy designerskie szkło użytkowe. Nagroda Ministra Kultury i Sztuki za Najlepszy Dyplom, 1994.

Wystawy 2000 – Spojrzenie, Galeria Szkła i Ceramiki, Wrocław  2003 – Właśnie Szkło, Galeria Zamkowa, Lubin

2007 – Glasseria, Centrum Kultury Agora, Wrocław  2020 – 4×6×25, Arsenał, Muzeum Miejskie Wrocławia

2021 – Szkło, Obornicki Ośrodek Kultury, Oborniki Śląskie

Wichrowe wzgórza II, witraż, 73×44, 2022

Katarzyna Kulpa

Studia w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu na Wydziale Malarstwa i Rzeźby. Dyplom w Pracowni prof. Andrzeja Klimczak-Dobrzanieckiego i malarstwo architektoniczne w Pracowni prof. Wojciecha Kaniowskiego (2008). Ukończyła Akademię Arteterapii SensArte w Warszawie (2020) i Akademię Terapii Ekspresywnych (2022). Zajmuje się malarstwem, performansem, sztuką akcji, arteterapią. Nauczyciel i instruktor zajęć plastycznych. Wierzę, że malując, znajdę odpowiedź na każde pytanie. Wystawy 2022 – Plener artystyczny ZPAP, In Situ, Sokołowsko  2021 – Międzynarodowy Festiwal Labirynt, akcja performatywna, Frankfurt/Słubice  2019 – Anamnezje, Kierat, Szczecin  2018 – A my po ESK – Ekspresja Struktura Kolor, BWA Wrocław  2017 – Fosfeny, Konsulat Generalny RP, Łuck  2016 – Kręgi dobra, Międzynarodowy Plener Malarski/wystawa, Kijów  2016 – Młodzi w Muzeum. Poziom najwyższy, Muzeum Narodowe we Wrocławiu  2012 – Choćby szeptem czy krzykiem, Muzeum Współczesne, Wrocław  2011 – DoM, Zamek Penkun, Niemcy/Kunstforeningen Sygehus Sønderjylland Aabenraa, Dania

Anamnezje 22, dyptyk, pigmenty i techniki akrylowe na płótnie lnianym, 100×140, 2022

Krzysztof Kułacz-Karpiński

Ukończył historię sztuki na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego, dyplom z rzeźby barokowej u prof. M. Zlata. Studia podyplomowe we wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta na Wydziale Architektury Wnętrz i Wzornictwa, dyplom w Pracowni Rzeźby prof. J. Kucharskiego. Zajmuje się rzeźbą, rysunkiem, malarstwem i fotografią. Stworzył styl karpigrafia.

Nagrody

2018 – Grand Prix, L’Art au Coeur de I’Europe, Illzach-Mülhausen, Francja  2015 – Nagroda Główna, V. Lubińskie Biennale Sztuki  2011 – Złota Odznaka, Za opiekę nad zabytkami, MKiDN  2010 – Nagroda Publiczności, XXVI. Wystawa Plastyki Zagłębia Miedziowego  2002 – Zasłużony Działacz Kultury, MKiS

Wystawy

2020 – X. Triennale Polskiego Rysunku Współczesnego, Lubaczów-Warszawa  2019 – Karpigrafia – rysunek, Galeria Pod Plafonem, Wrocław  2018 – 19e Exposition Europeenne L’Art au Coeur de I’Europe, Illzach-Mülhausen, Francja  2017 – Dolnośląskie impresje – rysunek, malarstwo, Arsenał, Muzeum Miejskie Wrocławia  2017 – Karpigrafia – rysunek, malarstwo, Galeria Sztuki, Legnica

Myśląc Ojczyzna, powracam w stronę drzewa..., akryl na płótnie, 70×100, 2020

Tadeusz Kuranda

Rysunkowy debiut w kwartalniku „Konfrontacje”, 1976. Pracownia Eugeniusza Geta-Stankiewicza: rysunek, akwaforta, sitodruk, linoryt. Udział w wystawach okręgowych ZPAP. Członek ZPAP od 1998, członek Zarządu Okręgu Wrocławskiego ZPAP, 2003. 1980-1981 – drukarz offsetowy, redaktor techniczny, grafik: Solidarność Dolnośląska  1982-1989 – redaktor techniczny, grafik, szkoleniowiec, drukarz wydawnictw podziemnych Solidarności Walczącej. Rysunki satyryczne dla wydawnictw podziemnych  1983 –dekorator, rekwizytor, plastyk, Teatr Ziemi Pomorskiej w Grudziądzu  1984 – rekwizytor, dekorator: Tumor Witkacego, film Grzegorza Dubowskiego  1991 – redaktor techniczny, grafik: „Dziennik Dolnośląski”, pierwszy kolorowy dziennik, wydawany techniką offsetową w Polsce. Kurs wydawniczy, Orkla w Norwegii  1995-2000 – opracowywanie wydawnictw, projekty okładek, reklam, katalogów, plakatów, wizerunków przedsiębiorstw, katalogów wystaw okręgowych ZPAP OW i redagowanie „Informatora” ZPAP  2014-2019 – fotografie plenerowe i opracowywanie techniczne katalogów Wrocław Film Commission  2016-2021 – specjalista ds. komunikacji zewnętrznej w galerii twórczej Domek Miedziorytnika

Planety Op. 32 – Gustav Holst, projekt kurtyny dla filharmonii, druk cyfrowy na płótnie, 140×193, 2022

Anna Maria Kuszczyńska

Urodzona w Zielonej Górze (1973). Mieszka i tworzy we Wrocławiu. Zajmuje się malarstwem sztalugowym i akwarelowym oraz rysunkiem. Tworzy również instalacje multimedialne. Inspiracją dla jej artystycznych poszukiwań jest otaczająca nas rzeczywistość. Szczególne miejsce w tym wyrafinowanym świecie zajmuje człowiek, jego ciało oraz stany emocjonalne. Jest on nie tylko zagadką, niedopowiedzeniem, nieznanym obiektem, ale również inspiracją twórczych poszukiwań. I to przede wszystkim człowiek jest Muzą rysunków i malarstwa artystki. Uczestniczka wielu międzynarodowych plenerów malarskich w Polsce i Niemczech.

Wystawy

W oczekiwaniu na podmuch wędrującego wiatru, olej na płótnie lnianym, 60×80, 2022

2017 – Homo Nudus, Galeria Sztuki i Miejsce Spotkań Ślimak we Wrocławiu  2018 – Retrospekcje, Galeria w Obornickim Ośrodku Kultury  2019 – Obrazy powiększone, Galeria Sztuki Współczesnej Art 9 w Lesznie

2020 – Podróże do wnętrza, Piast. Ośrodek Działań Społeczno-Kulturalnych we Wrocławiu

2021 – Malarstwo i rysunek, Klub 4. Regionalnej Bazy Logistycznej we Wrocławiu

Anna Kutera

Ukończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych (1968-1972) oraz PWSSP/ASP we Wrocławiu, Wydział Malarstwa, Grafiki i Rzeźby (1972-1977). Dyplom w Pracowni Malarstwa prof. Konrada Jarodzkiego. Współorganizowała działalność Międzynarodowej Galerii Sztuki Najnowszej i Galerii Sztuki Najnowszej, Pałacyk we Wrocławiu (1973-1981). Kierownik artystyczny Salonu Sztuki Najnowszej, Wrocław, Jatki (1980-1983). Wiceprezes Zarządu OW ZPAP (2004-2009).

Wystawy 2022 – Titanic, Miejska Galeria Sztuki, Łódź  2022 – Sztuka feministyczna lat 70-80., Museum of Contemporary Art, Novi Sad, Serbia  2022 – Spojrzenia, Foto-Gen, OKiS, Wrocław  2022 – Personal Horisons, 8th Suwon International photo Festival, Korea  2022 – Les Rencontres de la Photographie d`Arles, Photographic Festival, Arles, Francja  2022 – Fragile, Galeria Letrangere, Londyn  2021 –Staying with the Trouble, Galerie Letrangere, Londyn  2021 – How to Find Meaning in Dead Time, SAVVy Contemporary, Berlin  2019 – Her Own Way, Muzeum Fotografii, Tokio

Wschód-Zachód-Północ-Południe, fotografia cyfrowa, 8 szt. 50×50, 2021 wykorzystano zdjęcia Leszka Szurkowskiego, za jego zgodą

Anna Larina-Dzimira

Urodziła się w Mińsku, Białoruś (1976). Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Mińsku na Wydziale Grafiki Warsztatowej (dyplom 2000). Studiowała na Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu, grafika warsztatowa w Pracowni prof. Andrzeja Basaja (2000-2003). Uprawia: grafikę warsztatową, malarstwo, konserwację. Mieszka i tworzy w Świdnicy. Należy do ZPAP i Związku Artystów Plastyków na Białorusi. Uczestniczy w wystawach indywidualnych, zbiorowych, warsztatach i plenerach (od 1995). Prace w zbiorach Muzeum Sztuki Nowoczesnej i Muzeum Narodowym Republiki Białorusi oraz w prywatnych: Białoruś, Polska, Czechy, Litwa, Bułgaria, Niemcy, Holandia, Izrael, Francja, Hiszpania, Włochy, Dania, USA.

Wystawy

2019 – Fragmentacje, Galeria Fotografii, Świdnica  2007 – XIV. Międzynarodowe Biennale, Warna, Bułgaria  2006 – Not Only Graphic, Vyšehrad Gallery, Praga, Czechy  2004 – Anna Larina, Kolegium Europy Wschodniej, Wrocław  2002 – Grafika, Muzeum ASP, Wrocław

Włoska suknia, technika mieszana, 80×120, 2019

Barbara Lewandowska

Studia w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Dyplom Cztery kolory zrealizowała w Katedrze Malarstwa i Rzeźby u prof. Józefa Hałasa, aneks – Święty Wojciech, malarska realizacja w materiale ceramicznym – u prof. Mieczysława Zdanowicza (1998). Zajmuje się malarstwem, projektowaniem graficznym oraz edukacją dzieci i młodzieży. Prace znajdują się w prywatnych zbiorach w kraju i za granicą. Dyplom Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu.

Wystawy

2018 – A my po ESK…, Muzeum Architektury, Wrocław  2007 – Polscy Artyści Plastycy – Dzieciom. Retrospektywa Polskiej Sztuki, Wałbrzyska Galeria Sztuki BWA Zamek Książ, Wałbrzych  2005 – Malarstwo, Wałbrzyska Galeria Sztuki BWA Zamek Książ, Wałbrzych  2004 – Harmonische Expression, Galerie Pokusa, Wiesbaden  1999 – Promocje ’99, 9. Ogólnopolski Przegląd Malarstwa Młodych, Galeria Miejska, Legnica

Niebieskie żurawie, olej na płótnie, 50×59,5, 2022

Witold Liszkowski

Dyplom Pytania zrealizował w Katedrze Grafiki u prof. Jana Jaromira Aleksiuna w PWSSP/ASP we Wrocławiu (1979). Uprawiane dyscypliny plastyczne: malarstwo, rysunek, instalacje, projekcje multimedialne. Autor ponad osiemdziesięciu indywidualnych wystaw i pokazów multimedialnych w Polsce i za granicą. Uczestnik ponad sześćdziesięciu wystaw zbiorowych w kraju i za granicą. Prace w kolekcji Muzeum Współczesnego Wrocław, Dolnośląskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych oraz w prywatnych zbiorach w kraju i za granicą. Nagrody 2018 – Nagroda Prezydenta Wrocławia, wraz z Fundacją OK,ART  2014 – Złota Odznaka ZPAP  2013 – Nagroda Marszałka Województwa Dolnośląskiego  2008 – Stypendium Zarządu Województwa Dolnośląskiego  1997 – Stypendium Ministra Kultury i Sztuki Wystawy 2021 – Fluktuacje – Sztuka osobista, Galeria Foto-Gen, Wrocław  2018 – Sztuka osobista, Galeria Miejska, Wrocław  2017 – Struktury osobiste, Stara Kopalnia, Wałbrzych  2017 – Multistruktury –Sztuka osobista, Galeria Ring, Legnica  2009 – Multistruktury – Sztuka osobista, Muzeum Narodowe, Wrocław

Struktury osobiste, akryl na płótnie, 120×120, 2020

Zbigniew Makarewicz

Dyplom (1965). Uprawiane dyscypliny plastyczne: rzeźba, malarstwo, rysunek, assamblage, instalacja. 1956 – Redaktor komunikatów Stowarzyszenia Bezczelników Polskich (ściśle tajne). Aktor w teatrach: Eksperymentalny w Koszalinie, Kalambur we Wrocławiu. 1967-2019 – Współpraca z galeriami: Pod Moną Lisą, Babel, Katakumby, X – Wrocław; Akumulatory – Poznań, Działań – Warszawa, The Richard Demarco Gallery – Edynburg, Galeria Sztuki Współczesnej – Opole. Obecnie: pro-kurator we własnym Centrum Badań Artystycznych (CBA) we Wrocławiu.

Wystawy 2021 – Kolekcje, indywidualna, Muzeum Miejskie, Ratusz, Wrocław  1972 – Atelier ’72, Polska sztuka współczesna, Edynburg, Szkocja  1970 – Sympozjum Plastyczne Wrocław ’70 – Projekty, Muzeum Architektury, Wrocław  1969 – Wystawa sztuki, indywidualna, Salon BWA, Wrocław  1968 – Rozbiór dramatyczny przedmiotu, indywidualna, Galeria Pod Moną Lisą, Wrocław

Tartan Clan Buchanan, z cyklu Motywy szkockie, kopia, akryl na płótnie, 100×100, 2020

Katarzyna Makowska

Urodzona we Wrocławiu (1991). Mieszka i pracuje w Legnicy. Zajmuje się rysunkiem, malarstwem, projektowaniem graficznym i multimediami. Studiowała na Uniwersytecie Opolskim edukację artystyczną w zakresie sztuk plastycznych na Wydziale Historyczno-Pedagogicznym Instytutu Sztuki/Wydział Sztuki UO (2014-2016). Dyplom w Pracowni Malarstwa i Rysunku pod kierunkiem dr Moniki Górskiej-Olesińskiej oraz dr. hab. Bartosza Posackiego, prof. UO (2016).

Wystawy

2019 – Wystawa 40/47, Galeria Ring, Legnica  2018 – Licencja na sztukę. Regionalne zderzenia estetyczne, Muzeum Regionalne w Chojnowie/Muzeum Historyczne w Lubinie  2015 – XXVII Wystawa Plastyki Zagłębia Miedziowego, Galeria Sztuki, Legnica  2012 – Potęga Sztuki, Galeria Sztuki, Legnica

Wojna o pokój, plakat, 100×70, 2022

Krzysztof Makowski

Urodzony w Bystrzycy Kłodzkiej (1965). Mieszka i pracuje w Legnicy. Studiował w poznańskiej PWSSP na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby. Dyplom z malarstwa w Pracowni prof. Jacka Waltosia (1990). Zajmuje się malarstwem, rysunkiem i rzeźbą oraz edukacją artystyczną. Członek ZPAP OW (od 1992). Nominacja do Nagrody Roku ZPAP 2021.

Wystawy

2020 – Kształt Krzyża, Galeria Kuźnicza, Wrocław  2019 – Wystawa 40/47, Galeria Ring, Legnica  2017 – Krzyż, Galeria Sztuki w Legnicy, Parafia NSPJ, Legnica  2015 – XXVII Wystawa Plastyki Zagłębia Miedziowego, Galeria Sztuki, Legnica  2015 – Polska – Walia. Więcej niż futbol, Galeria Ring, Legnica

Krucyfiks neoplastyczny, oryginalna drewniana pasyjka z pocz. XX w. w autorskiej aranżacji, 106×66, 2022

Anna Malicka-Zamorska

Studia w PWSSP we Wrocławiu na Wydziale Ceramiki (1959-1965). Dyplom/MFA w Katedrze Ceramiki u prof. Julii Kotarbińskiej i u adiunkt Krystyny Cybińskiej (1965). Członek ZPAP oraz Międzynarodowej Akademii Ceramiki/AIC, Genewa (od 1974). Prezydent i animator ICS Porcelana Inaczej (1997-2007). Udział w około 300 wystawach i konkursach ceramiki na świecie (1965-2022). Wystawy indywidualne: Polska, Niemcy, Szwecja oraz Australia i USA. Rezydencje artystyczne: Islandia, Niemcy oraz Australia i USA. Udział w międzynarodowych sympozjach ceramiki: Czechy, Francja, Polska, Słowenia, Walia, Węgry oraz Australia i USA. Prace w muzeach – Europa: Czechy, Grecja, Hiszpania, Niemcy, Polska, Słowenia, Szwajcaria, Walia, Węgry, Włochy oraz Australia, Azja, Chiny, Japonia, Korea Południowa, USA. Credo: Robię to, co lubię, lubię to, co robię

Hanna z wężami, ceramika szkliwiona, 1380°C, złoto ceramiczne, 780°C, wys. 142, 2017

Adam Marciniak

Studia w PWSSP/Akademia Sztuk Pięknych, dyplom 1986. Stypendium Ministerstwa Kultury i Sztuki, 1987. Udział w wystawach i wydarzeniach artystycznych: malarstwo, formy rzeźbiarskie, szkło. Później praca komercyjna na rzecz różnych zleceniodawców, portrety, obrazy, ilustracje. Po latach powrót do działań w środowisku artystycznym; Sekretarz Zarządu ZPAP od 2019.

Wystawy

Trzy kolory, olej na płótnie, 60×70, 2019

2004 – Moje dwa światy, malarstwo, CK Zamek Leśnica, Wrocław  1990 – PWSSP Wrocław w Zachęcie, Warszawa  1988 – Malarstwo, Arsenał, Warszawa  1987 – Polskie Szkło Współczesne, Muzeum Narodowe w Warszawie  1987 – Droga i Prawda, Wrocław

Barbara Markiewicz

Studia w Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu, Katedra Ceramiki i Szkła. Dyplom Ceramiczne naczynia na kwiaty w Pracowni prof. Ireny Lipskiej-Zworskiej (1985). W latach 1986-2013 nauczyciel w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. Miłośniczka własnych i cudzych ogrodów. Tworzy ceramiczne formy, inspirowane światem roślin i zwierząt – najczęściej różnego rodzaju naczynia na rośliny oraz poidła dla owadów i ptaków.

Uwolniony, ceramika szkliwiona, 47×39×32, 2022

Jolanta Markowicz

Studia na Uniwersytecie Wrocławskim Instytut Filologii Polskiej, dyplom 1986. Dziennikarka wielu gazet ogólnokrajowych. Studia podyplomowe w ASP we Wrocławiu Wydział Malarstwa i Rzeźby w Pracowni prof. L. Mickosia (2017). W 2018 stworzyła i prowadzi Pracownię Malarstwa Eksperymentalnego. Wystawiała prace na wielu prestiżowych wystawach zbiorowych i indywidualnych. Prace m.in. w BWA Sieradz oraz w polskich i zagranicznych kolekcjach prywatnych.

Wystawy

2021 – Stan zapalny, BWA Sieradz  2020 – Kiodygresy, Zamek w Lidzbarku Warmińskim  2020 –Pieśń mojej duszy, Muzeum Regionalne w Sobótce  2020 – Stany świadomości, Światowid, Wrocław

2020 – Barwy morza, Muzeum Statek Dar Pomorza  2020 – Przegląd martwej natury, BWA Sieradz

2019 – Przekroje wyobraźni, Muzeum Przyrodnicze, Cieplice Śl.  2019 – Szepty i pluski, Muzeum Sztuki Regionalnej, Środa Śl.  2018 – 45. Salon Zimowy, Radom  2018 – Triennale Martwej Natury, BWA Sieradz  2018 – A my po ESK…, BWA Wrocław  2018 – Alternatywy 33, Ostrów Wielkopolski

2017 – Wystawa członków ZPAP, Na Piętrze, Łódź

Bucza, akryl na płótnie, 150×100, 2022

Michał Matuszczyk

Dyplomowany konserwator-restaurator dzieł sztuki. Studia na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu, dyplom 1997. Zajmuje się konserwacją i restauracją malarstwa, rzeźby polichromowanej, ceramiki, maluje kopie, prowadzi badania materiałów konserwatorskich i restauratorskich, publikuje w czasopismach branżowych. Jest nauczycielem akademickim na Wydziale Ceramiki i Szkła Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu. Uhonorowany Złotą Odznaką Za Opiekę nad Zabytkami (2018).

Wystawy 2019 – CiSz – 70 lat obecności ceramiki na wrocławskiej ASP, Galeria Neon, ASP Wrocław  2018 –O szlachetną wartość dzieła, Galeria Neon, ASP Wrocław  2018 – Wydobyli piękno, zatrzymali czas, z okazji 40-lecia Sekcji Konserwatorów Dzieł Sztuki przy OW ZPAP we Wrocławiu, Sala Wójtowska, Stary Ratusz, Muzeum Miejskie Wrocławia  2012 – Rawickie Mosty Sztuki, Muzeum Ziemi Rawickiej, Rawicz  2011 – Po Setce, jubileusz 100-lecia ZPAP, Panorama Racławicka, Wrocław

Henri Fantin-Latour „Kwiaty w glinianym wazonie” 1883, kopia obrazu, olej na płótnie, 56×57, 2021

Anna Mielniczyk

Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Dyplom z malarstwa sztalugowego w Pracowni prof. Aleksandra Dymitrowicza; aneks z projektowania malarstwa w architekturze i urbanistyce w Pracowni prof. Wojciecha Kaniowskiego (2008). Realizuje i rozwija twórczą działalność w zakresie malarstwa i rysunku. Brała udział w 32. wystawach zbiorowych w kraju i za granicą. Zrealizowała 19. wystaw indywidualnych. Nominowana do Nagrody Roku ZPAP (2021).

Wystawy

Speranza, pigmenty w mediach olejowych na płótnie, 100×100, 2022

2021 – Obrazowanie, Galeria Tkacka na Jatkach, Wrocław  2021 – Aero, Oleśnica  2020 – Domykanie, Galeria OKO, Oława  2015 – Amazi Perebi, Galeria Cepelia, Wrocław/Galeria 33, Ostrów Wielkopolski  2010 – Relacje Utajone, Browar Mieszczański, Wrocław

Jan Mikołajek

Studia w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, dyplom w Pracowni prof. Andrzeja P. Batora (2017). Uprawiane dyscypliny artystyczne – fotografia, grafika, wideo. Prace prezentował na międzynarodowych festiwalach oraz wystawach w kraju i za granicą. Istotną rolę w jego realizacjach odgrywa światło i ruch. W twórczości często nawiązuje do wartości duchowych, wykraczających poza naturę czysto materialną. Wraz z Mariuszem Mikołajkiem i Witoldem Liszkowskim realizuje artystyczne działania społeczne w ramach OK.ART. Uhonorowany Nagrodą Prezydenta Miasta Wrocławia (2018). Wystawy 2018 – Batumi Photo days/Made in Photo, Batumi, Gruzja  2018 – Sztuka jest życiem, życie jest sztuką. Kolorowe Podwórka Roosevelta, Wrocław  2019 – Myśli i rzeczy, Fotofestiwal. Międzynarodowy Festiwal Fotografii, Łódź  2017 – Art Work/Polska-Ukraina, Mystetsky Arsenal, Kijów, Ukraina  2021 – OK.ART, Galeria Miejska we Wrocławiu

King, fotografia, technika własna, 100×70, 2017

Mariusz Mikołajek

Studia w PWSSP/ASP we Wrocławiu. Dyplom u prof. Konrada Jarodzkiego, obrona w Kolegiacie św. Krzyża, 1984; obrazy zarekwirowała SB. Kilkadziesiąt wystaw indywidualnych w kraju i za granicą, udział w wielu zbiorowych. Prace w kolekcjach prywatnych i w Muzeum Narodowym w Krakowie, Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, Muzeum Miejskim we Wrocławiu, Muzeum Sztuki Współczesnej w Radomiu i in. w kraju oraz we Włoszech, Niemczech, Szwecji, Danii, Kanadzie.

Nagrody

2018 – Nagroda Prezydenta Miasta Wrocławia

2014 – Brązowy Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis

2009 – Nagroda Roku ZPAP

2000 – Medal za całokształt twórczości, Biennale Sztuki Sakralnej, Gorzów Wlkp.

1985 – Honorowa Nagroda, wystawa Droga i Prawda Wystawy

– Znaki Apokalipsy, Centrum Sztuki Współczesnej, Toruń

2019 – Statek Robinsona, Galeria Miejska/Muzeum Architektury we Wrocławiu

2013 – Miejsce, BWA Wrocław

2009 – Polska sztuka współczesna, Muzeum Narodowe w Krakowie  2005

2011 – Po setce, 100-lecie ZPAP, Wrocław

Przestrzeń odkupiona, Muzeum Miejskie we Wrocławiu

A co..., akryl, 140×140, 2021

Jadwiga Mlek-Lipińska

Studiowała biologię na Uniwersytecie Wrocławskim, Wydział Nauk Przyrodniczych (1972-1977). Studia podyplomowe w Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu, Dyscypliny Plastyczne w Architekturze –malarstwo, ceramika i witraż (1998-2000) oraz ceramika unikatowa w Pracowni prof. Krystyny Cybińskiej (2000-2002).

Wystawy 2003 – Malarstwo i ceramika, Muzeum Piastów Śląskich, Brzeg  2002 – Ceramika i malarstwo, Galeria Sztuki Współczesnej, Brzeg  2002 – Ceramika, Galeria ASP – Miejsce dla sztuki, Wrocław  2001 – Malarstwo, Galeria Sztuki Współczesnej, Brzeg  2000 – Malarstwo, Złotoryjski Ośrodek Kultury, Złotoryja

Dzbanki II, mozaika ceramiczna, 90×60, 2002

Marta Momot

Absolwentka Liceum Plastycznego im. Jana Cybisa w Opolu oraz projektowania i nowych mediów na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Opolskiego. Dyplom z projektowania graficznego pod kierunkiem prof. UO Grzegorza Gajosa, 2015. Interesuję się rzeźbą, rysunkiem, fotografią, ale największą pasją stało się dla mnie malarstwo. Przekształciłam pasję w zawód, oddając się malarstwu, choć fotografia daje mi również wiele przyjemności i nowych doświadczeń. Lubię wykonywać fotografie otworkowe, pracę w studiu, ale pędzlem i farbami jestem w stanie oddać więcej emocji. Z pasją maluję swoje wyobrażenia i przemyślenia na temat ciała ludzkiego i uczuć. Obserwuję światło na skórze, kolory, odbicia i refleksy. Niektóre prace przedstawiają rozpadającą się formę, ale można w nich dostrzec wiele spójnych elementów. Lubię odważne kolory.

Wystawy

2013 – To jest malarstwo. To jest fotografia, fotografia, body painting, GSW w Opolu  2015 – Maski współczesnego mężczyzny, fotografia, instalacja, GSW w Opolu

Szum, akryl, 130×90, 2022

Janusz Motylski

Absolwent PLSP we Wrocławiu, uczeń K. Maliszewskiej, J. Rosołowicza, Z. Paluszaka. Ukończył Uniwersytet Śląski w Katowicach Filia w Cieszynie, dyplom w Pracowni Malarstwa A. Biedrawy, 1989. Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, dyplom – Własności piękna w metafizyce, 2004. Uprawia rysunek, malarstwo, grafikę użytkową, tkaninę unikatową, fotografię. Ponad 60 wystaw indywidualnych oraz udział w ponad 160. wystawach w kraju i za granicą. Laureat Nagrody Marszałka Województwa Dolnośląskiego Za wybitne osiągnięcia w kulturze

Wystawy

2022 – 11. MBATL, Z krosna do Krosna, Krosno, wyróżnienie  2017 – Moje Tatry, Moje Zakopane, Ogólnopolski Konkurs Malarski w Zakopanem, wyróżnienie  2014 – 8. MBATL, Z krosna do Krosna, Krosno, wyróżnienie  2013 – Między Biegunami, Zwischen den Pol(EN), V. Polskie Kolonie Artystyczne, Biennale Sztuki i Filmu Worpswede, Niemcy  2000 – Vis la Cite, Concours International D’Affiches, Montivilliers, Francja, I. miejsce w kategorii: rysunek

Tatry VI, olej, płótno, 100×120, 2022

Łukasz Nawrocki

Studia w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, Wydział Malarstwa, Grafiki i Rzeźby. Dyplom w Pracowni prof. Alfredy Poznańskiej i w Pracowni prof. Krystyny Cybińskiej (2000). Doktorat z wyróżnieniem z zakresu konserwacji i restauracji dzieł sztuki na UMK w Toruniu (2018). Malarz, rzeźbiarz, naukowiec. Studyjne pobyty/badania w muzeach/galeriach sztuki Zachodniej Europy. Znawca technik i technologii malarskich Dawnych Mistrzów: Rafaela Santi, Lucasa Cranacha Starszego, Leonarda da Vinci. Autor naukowych rekonstrukcji konserwatorskich dzieł mistrzów renesansu. Laureat nagród, stypendiów i wyróżnień z zakresu sztuk wizualnych, ochrony dóbr kultury.

Wystawy 2022 – Portret Młodzieńca

, Zamek Piastów Śląskich

Portret Młodzieńca Rafaela Santi, naukowa rekonstrukcja, technika olejno-żywiczna+tempera grassa na desce, 77×60,5; 2021. Rama w stylu renesansowym, tzw. cassetta, pozłocona 24-karatowym złotem, zdobiona w technice sgraffito, 107×91

Rafaela Santi

w Brzegu  2021 – Portret Młodzieńca Rafaela Santi, Muzeum Czartoryskich w Puławach  2020 – Madonna Głogowska Cranacha Starszego, Kolegiata Wniebowzięcia NMP w Głogowie  2007 – Dawni Mistrzowie, Ratusz, Muzeum Miejskie Wrocławia  2006 – Malarstwo Dawnych Mistrzów, Galeria Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej, Warszawa

Jolanta Nitka-Nikt

Dyplom zrealizowała w Katedrze Malarstwa u prof. Józefa Hałasa w PWSSP, 1988, obecnie Akademia Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu. Uprawiane dyscypliny malarskie: malarstwo olejne, rysunek, collage. Zrealizowała około 40 wystaw indywidualnych. Brała udział w około 60. wystawach zbiorowych. Prace w kolekcji Muzeum Narodowego we Wrocławiu oraz w kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą.

Nagrody

1987 – I. nagroda, Konkurs Malarski Pejzaż, ASP Kraków, Galeria Pryzmat  1988/1989 – Stypendium artystyczne MKiS  1994 – Wyróżnienie, Ogólnopolski Festiwal Małych Form, Bytom  2000 – Grand Prix, Ogólnopolski Salon Plastyki Egeria, Ostrów Wlkp.

Wystawy 2022 – Collage – klejone światy, Pawilon Czterech Kopuł, Wrocław  2016 – Ładne i brzydkie obrazy: Yolanta Nikt i Zdzisław Nitka, mia Art. Gallery, Wrocław

2005 – Malarstwo, Filharmonia Wrocławska

1996 – Józef Hałas i jego uczniowie, W Pasażu, Wrocław

2000 – Baypass, Pawilon Czterech Kopuł, Wrocław

1989 – Malarstwo, z prof. Józefem Hałasem, BWA Wrocław

Zrastają się w ciszy, obraz olejny, 110×120, 2020

Zdzisław Nitka

Studia w PWSSP/ASP we Wrocławiu. Dyplom Relacje w Katedrze Malarstwa pod kierunkiem prof. Józefa Hałasa (1987). Profesor w Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu. Autor 80. wystaw indywidualnych i uczestnik 350. zbiorowych w kraju i za granicą. Prace w kolekcjach, m.in. Muzea Narodowe we Wrocławiu, Poznaniu, Szczecinie; Muzeum Śląskie w Katowicach, Muzeum Historii Żydów Polskich Polin w Warszawie, Muzeum Miejskie Wrocławia oraz w kolekcjach państwowych i prywatnych w kraju i za granicą.

Nagrody

2021 – Brązowy Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis  2019 – Nagroda MKiDN  1988 – Wiktor ’88, Wystawa Młodej Sztuki Polskiej Arsenał ’88, Warszawa  1987 – I. Nagroda, plakat, Międzynarodowy Festiwal Filmów, MONS, Belgia Wystawy 2022 – WORLD(S), Międzynarodowe Triennale Rysunku, BWA Wrocław  2021 – Po Nitce do kłębka, Galeria Miejska, Wrocław  2016 – Kolekcja Sztuki Polskiej 2. połowy XX i XXI wieku, Pawilon Czterech Kopuł, Wrocław  2008 – Malarz Nitka (1986-2008), Muzeum Śląskie, Katowice  1986 – Ekspresja lat 80., BWA Sopot

Chłopiec na krętej drodze, olej na płótnie, 120×150, 2022

Natalia Okoń-Rudnicka

Ukończyła z wyróżnieniem Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. Studia w Akademii Sztuk Pięknych, Wydział Wzornictwa Przemysłowego. Dyplom w Pracowni Komunikacji Wizualnej u prof. Mieczysława Piróga, aneks z malarstwa u prof. Krzysztofa Skarbka (2005). Zajmuje się malarstwem, ilustracją, grafiką użytkową i artystyczną oraz uczy projektowania graficznego w PLSP.

Wystawy

2020 – Toys’Voice, Mia Art Gallery, Wrocław  2019 – Michaś i Księżyc, ilustracje/promocja książki, Mia Art Gallery, Wrocław  2016 – Freak Show, Mia Art Gallery, Wrocław  2015 – Międzynarodowy Plener Malarski oraz wystawa, Pori, Finlandia  2014 – Wielkie żarcie, Galeria 022, ZPAP Dom Artysty Plastyka, Warszawa  2014 – Przypadki Karolinki R., IdkArt, Galeria 8, Warszawa  2013 – SEEDS, Pałac Staniszów  2010 – Mutacje milczące, Patio Młodych, Ratusz Wrocław  2006 – Sny miasta, Galeria Oko, Oława  2006 – Poradnik gospodyni domowej, CK Zamek, Wrocław  2005 – Przypadki Natalii O., Galeria na Szewskiej, Wrocław  2005 – Packinggirl!, Galeria BWA, Wrocław  2003 – Natalia Okoń: Prace, Centrum Edukacji, Kłodzko

Pozbierałam się, akryl na płótnie, 160×120, 2016

Anna Olech

Studia w Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu. Dyplom w Katedrze Szkła i Ceramiki u prof. Jerzego Chodurskiego, aneks z malarstwa u prof. Jana Kondratowicza (2001). Uprawiane dyscypliny plastyczne: ceramika, szkło, rysunek, projektowanie graficzne. Autorka głównie rzeczy przydatnych: ceramiki użytkowej, znaków graficznych, ilustracji – przeważnie związanych z archeologią. Na co dzień zajmuję się poszukiwaniem swojej prywatnej Atlantydy zarówno w świecie form plastycznych, jak i jako profesjonalny nurek w głębinach mórz i oceanów oraz różnych

Wystawy

Kipiel, szkło formowane na palniku, φ 26, h 20, 2021

lokalnych śląskich i saksońskich dziur w ziemi. Już wkrótce instruktor nurkowania M1 KDP CMAS.

2000 – Jak szkło kruche, Galeria BWA Design Wrocław  2000 – Szklane nieznane, Muzeum Historii Przemysłu w Opatówku  2000 i 2003 – Szkło Młodych, Galeria Szkła i Ceramiki BWA Wrocław  2008 – Byty ognia trwałe, szkło i ceramika, Zamek Sielecki w Sosnowcu  2011 – Tarnowskie klimaty, rysunek, Galeria BWA Tarnów

Urodził się w Koninie (1970). Absolwent Akademii Sztuk Pięknych im. W. Strzemińskiego w Łodzi (dyplom 2022) oraz Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu, a także Politechniki Poznańskiej. Tworzy głównie malarstwo akwarelowe, które jest dla niego cały czas wyzwaniem. Jest nie do końca odkryte, tajemnicze i nieprzewidywalne. Akwarelę trudno okiełznać, rządzi się ona swoimi prawami, a efekt końcowy to wypadkowa wielu czynników. Od niedawna malarstwo akrylowe i olejne. Ulubione tematy prac to pejzaż, pejzaż miejski, sceny rodzajowe. Tworzy w atelier i plenerze. Uczestnik wielu wystaw krajowych i międzynarodowych. Członek Stowarzyszenia Akwarelistów Polskich.

Wystawy

2022 – Europejskie Sympozjum Akwarelowe ECWS, Bilbao, Hiszpania  2021 – Europejskie Sympozjum Akwarelowe ECWS, Ulm, Niemcy  2019 – Winter Light, Wieża Ciśnień, CKiS Konin  2018 – Świat malowany akwarelą, Muzeum Miasta Turku im. J. Mchoffera  2018 – Europejskie Sympozjum Akwarelowe ECWS, Galeria Pryzmat, Pałac Sztuki, Kraków

Szepty Puszczy Kazimierskiej, akwarela, 36×54, 2022

Henryka Pabiańczyk

Studia w PWSSP/obecnie ASP im. E. Gepperta we Wrocławiu. Dyplom z projektowania form przemysłowych w Pracowni prof. Krzysztofa J. Meisnera (1974). Zajmuje się malarstwem sztalugowym, grafiką użytkową i projektowaniem przemysłowym. W latach 80. XX w. pracowała jako projektant obuwia w Zakładach Obuwniczych w Oleśnicy oraz na Poczcie Polskiej jako projektant wystroju wnętrz urzędów pocztowych i grafiki informacyjnej. Współpracowała z Muzeum Poczty Polskiej we Wrocławiu, m.in. opracowała i przygotowała projekty 99. plansz na Światową Wystawę Filatelistyczną w Poznaniu (1993). Pracowała również jako nauczyciel wychowania plastycznego. Uczestniczka kilkunastu wystaw krajowych. Prace w zbiorach prywatnych krajowych i zagranicznych.

Wystawy

2018 – A my po ESK… Ekspresja, Struktura, Kolor, Muzeum Architektury, Wrocław  2011 – Po setce, Muzeum Miejskie Arsenał, Wrocław  1993 – Światowa Wystawa Filatelistyczna, Targi Poznańskie, Poznań  1992 – Kontynuacje ’92, Wrocław  1988 – Plastik, okręgowa ZPAP, Wrocław

Słodycz jesieni, olej na płótnie, 60×40, 2022

Piotr Pachecki

Studia w Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu. Ceramika artystyczna w Pracowni prof. Grażyny Płocicy, ceramika użytkowa w Pracowni prof. Jana Drzewieckiego. Dyplom z malarstwa pod kierunkiem dr. Andrzeja Wałaszka (2016). Uprawiane dyscypliny: malarstwo, rysunek, rzeźba, ceramika. Uczestnik wielu plenerów malarskich, w tym: Międzynarodowy Plener Malarski w Zieleńcu (2015), IX. Międzynarodowy Plener Malarski w Miastku (2016), Międzynarodowy Plener Malarski w Starym Gierałtowie (2016, 2017), IX. i XI. Park Sztuki, Zamek Kliczków (2017, 2019).

Wystawy 2019 – Poplenerowa, XI. Park Sztuki, Mia Art Gallery, Wrocław  2017 – Poplenerowa, IX. Park Sztuki, Zamek Kliczków, Folwark Książęcy/Galeria Socato, Wrocław  2016 – 25-lecie Rotary Club we Wrocławiu, Stara Giełda, Wrocław  2015 – Młody Wawrzyn, kwalifikacja do II. etapu konkursu, DNA Gallery

Martwa natura, olej na płótnie, 40×50, 2021

Danuta Pałka-Szyszka

Dyplom z wyróżnieniem na Wydziale Ceramiki i Szkła PWSSP we Wrocławiu, w Pracowni prof. M. Dawskiej i A. Mazurkiewicza (1968). Uprawia malarstwo sztalugowe, ceramikę, szkło, ilustracje do książek, projektuje modę. Prezentowała prace na ponad 350. wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą.

Nagrody

1999 – I. Nagroda na wystawie Piękno krajobrazu wałbrzyskiego, Wałbrzych  1996 – III. Nagroda na wystawie malarstwa Habitat a rozwój społeczny, patronat ONZ, Muzeum Narodowe, Warszawa  1977 – Nagroda Przewodniczącego Radia i Telewizji na Ogólnopolskiej Wystawie Szkła Artystycznego, BWA, Katowice

Wystawy 2022 – Ceramika, szkło, malarstwo, Galeria Patio, Stary Ratusz, Wrocław  2022 – Inspiracje przyrodą, ze Zdzisławem Szyszką, Muzeum Miejskie, Praszka  1998 – Międzynarodowy Festiwal Malarstwa, Vivonne, Francja  1995 – 4. Międzynarodowy Festiwal Ceramiki Mino ’95, Minō, Japonia  1984 – 42. Międzynarodowy Konkurs Ceramiki, Faenza, Włochy

Zachować życie, olej na płótnie, 140×110, 1986

Ewa Panufnik-Dworska

Urodzona w Warszawie (1936). Studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. Dyplom w Pracowni Ceramiki prof. Julii Kotarbińskiej (1963). Uprawia rzeźbę ceramiczną i rysunek. Od 1966 roku bierze udział w wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą. Laureatka wielu nagród i wyróżnień. Prace w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu oraz w kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą. Mieszka i tworzy we Wrocławiu.

Wystawy

2018 – Sztuka jako dialog, Galeria ASP Neon, Wrocław  2001 – Ceramika cd., III. Nagroda, Galerie ZPAP, Wrocław  2000 – Rzeźba, rysunek, Ossolineum, Wrocław  1996 – Świat sztuki, Muzeum Medalierskie we Wrocławiu  1990 – Ujęcia – rysunek, rzeźba, BWA Wrocław

Madonna, masa szamotowa, 21×87, 2011

Kazimierz Pawlak

Absolwent i profesor Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta Wydziału Ceramiki i Szkła. Dyplom z zakresu szkła artystycznego w Pracowni prof. Zbigniewa Horbowego (1982). Jest cenionym artystą szkła w kraju i na świecie. Członek i prezes Zarządu OW ZPAP. Udział w ponad 160. wystawach w kraju i za granicą. Uczestniczył w 25. Międzynarodowych Sympozjach Szkła. Stypendysta Ministerstwa Kultury i Sztuki w Czechach, stypendium w Creative Glass Centem of America w Millville, New Jersey. Pobyt w Studiu Szklarskim rodziny Morin w Dieulefit we Francji. Nagrody 2009 – Nagroda Prezydenta Wrocławia, Design-Antydesign  2001 – Nagroda Kiohey Fujity, Kanazawa, Japonia  1992 – Brązowy Medal, Kristallnacht Competition, USA Wystawy 2020 – Szkło. Męskie rysy, Muzeum Sztuki Użytkowej, Poznań  2019 – Statek Robinsona, Muzeum Architektury we Wrocławiu  2019 – International Textile Biennial, Ilaacht, Belgia  2018 – A my po ESK..., Ekspresja, Struktura, Kolor, BWA Wrocław  2017 – Kot Schrödingera. Wobec tradycji, Galeria Miejska we Wrocławiu

Samosiejka, zgrzewane włókno szklane i szkło sodowe, łączenie w technice hutniczej, miedziany drut, wys. 38. średn. 12, 2022

Michał Pietrzak

Urodzony w Bystrzycy Kłodzkiej. Mieszka i pracuje we Wrocławiu. Tytuł doktora w dziedzinie sztuki uzyskał w Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu. Absolwent Wydziału Grafiki i Sztuki Mediów ASP we Wrocławiu, Wyższego Studium Fotografii w Jeleniej Górze oraz Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej. Swoją twórczość prezentował wielokrotnie na wystawach w kraju i za granicą oraz w licznych publikacjach. Kurator wystaw, warsztatów oraz plenerów artystycznych i wydarzeń kulturalnych. Jego prace są poszukiwaniem swoistego rodzaju kompromisu pomiędzy czysto konceptualnymi a formalnymi środkami wyrazu wypowiedzi artystycznej, między którymi stawia znak równości. Tworzy złożone, wielokompozycyjne obiekty poliptyczne. Wychodzi daleko poza granice klasycznego medium, nadając obrazowi wysublimowaną wielowymiarowość w przestrzeni i czasie. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Miasta Wrocławia oraz kolekcjach prywatnych.

A/Ω, druk pigmentowy, szkło barwione, poliptyk, 25×25×9, 2020

Krystyna Pławska-Jackiewicz

Urodzona w Dyneburgu (1932, Łotwa). Absolwentka wrocławskiej PWSSP/ obecnie ASP: Pracownia prof. Borysa Michałowskiego (1957). Brała udział w licznych wystawach w kraju i za granicą. Otrzymała 16. nagród w konkursach międzynarodowych i krajowych (1961-1981). Realizacje: Pomnik Wolności, brąz 2,9×3,2, h 5,2 m w Beczeju; Jugosławia (1979); modernizacja Gmachu Opery we Wrocławiu wraz z rekonstrukcją Czterech muz, współautorka (1997). Wystawy 1967-2007 – 4 indywidualne krajowe: Wrocław, Gliwice  1973-1999 – indywidualne międzynarodowe: Jugosławia, 1973; Szwecja, 1983; Niemcy, 1988; Szwajcaria, 1999  1958-1967 – udział w 24. ogólnopolskich zbiorowych: Wrocław, Warszawa, Bolesławiec, Opole, Polanica-Zdrój, Kraków, Toruń  1968-1979 – udział w 9. międzynarodowych: Turcja, Niemcy, Rosja, Jugosławia, Francja

Szezlong, rzeźba, brąz, 28×12×14, 1999

Ewa Maria

Poradowska-Werszler

Studia w PWSSP/obecnie ASP we Wrocławiu, Wydział Architektury Wnętrz (dyplom 1967). Stopnie naukowe, w tym profesora uzyskała w ASP w Łodzi (1999-2005). Prowadzi działalność naukowo-dydaktyczną i publicystyczną. Wykładowca ASP we Wrocławiu i UAM w Poznaniu. Przewodniczy Grupie Tkackiej 10×Tak, od 1972. Kurator generalna Festiwalu Sztuki Włókna, Kowary, od 1973. Właścicielka Galerii Tkackiej Na Jatkach, od 1978. Juror i doradca artystyczny MBATL Z krosna do Krosna, od 2000. Zajmuje się sztuką włókna, maluje wełną i pastelami, aranżuje wnętrza i ekspozycje. 88 wystaw indywidualnych, udział w 478. zbiorowych. Prace w zbiorach Europy i świata.

Początek

Nagrody

2018 – Złota Odznaka Towarzystwa Miłośników Wrocławia  2017 – Złoty Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis  2013 – Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Polonia Restituta  2012 – Medal Merito de Wratislavia  2002 – Złota Odznaka ZPAP Wystawy 2022 – Z krosna do Krosna, 11. MBATL, Krosno  2022 – Sztuka włókna, Galeria ZPAP DAP, Warszawa  2021 – VII. International Triennal of Miniature Textile, Szombathely, Węgry  2021 – Pasja życia, Muzeum Tkactwa, Kamienna Góra  2017 – Trwałość tkaniny, 50-lecie pracy twórczej, Centralne Muzeum Włókiennictwa, Łódź

i kres, unikatowa tkanina folowana, 110×66, 2021

Marzena Prokopowicz

Studia w Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu na Wydziale Edukacji Artystycznej. Dyplom z rysunku w Pracowni prof. Joanny Imielskiej (2000). Organizuje i prowadzi warsztaty oraz autorskie programy edukacyjne. Kurator wielu wystaw oraz koordynator projektów Wałbrzyskiej Galerii Sztuki BWA Zamek Książ (2005-2008). Organizator wystaw w Galerii Zdrojowej Pijalni Wód Mineralnych w Szczawnie-Zdroju (2009-2010). Stypendystka Prezydenta Miasta Wałbrzycha (2007 i 2020). Członek Grupy Kontrast i ZPAP w Wałbrzychu.

Wystawy

2022 – Obrazy, z cyklu Podróże, Wałbrzyska Galeria Sztuki BWA  2017 – Triennale Plastyki Wałbrzyskiej, Centrum Nauki i Sztuki Stara Kopalnia  2008 – Obrazy, Wałbrzyska Galeria Sztuki BWA Zamek Książ/Galeria Fotografii w Świdnicy  2005 – Silesia Art Present – Współczesna biżuteria i malarstwo, Palazzo di Parte Guelfa we Florencji  2006 – Polscy Artyści Plastycy – Dzieciom, Generalny Konsulat Rzeczpospolitej Polskiej w Nowym Jorku  2000 – Malarstwo i rysunek, Galeria Muzeum Ślężańskiego w Sobótce/Galeria ASP w Poznaniu

Przejście V, z cyklu Podróże, rysunek, papier fotograficzny, 60×90, 2022

Elżbieta Przepiórkowska

Studia w PWSSP/Akademia Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Dyplom z projektowania graficznego na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby u prof. Jana J. Aleksiuna, 1981. Uprawia malarstwo, rysunek, grafikę artystyczną i użytkową. Wystawy indywidualne i udział w zbiorowych w kraju i za granicą. Wystawy 2020 – Moje Zakopane, 3. Ogólnopolski Konkurs Malarski, Zakopane  2011 – Po setce, jubileusz 100-lecia ZPAP, Muzeum Miejskie Arsenał, Wrocław  2009 – Skrzydlaci, Galeria Sztuki Współczesnej Na Nankiera, Wrocław  2006 – Nas Troje, Galeria Sztuki Współczesnej Na Nankiera, Wrocław  2004 – Malarstwo, Galeria Sztuki Współczesnej Na Nankiera, Wrocław  2000 –Malarstwo, Galeria MOK, Dębica  2000 – Malarstwo, Galeria Hotelu Tarnovia, Tarnów  1993 – Gold reflectiorns, Reno, Nevada, USA  1989 – Impresje polskie, Muzeum Miejskie, Getynga, Niemcy

Czerwone wierchy, akryl na papierze, 37×51, 2021

Wojciech Pukocz

Studia w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Dyplom z malarstwa w Pracowni prof. Stanisława Kortyki (1997). Dziekan Wydziału Malarstwa i Rzeźby (2012-2020). Profesor sztuk plastycznych Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta (od 2018). Rektor (2020-2024). Malarz, rysownik, autor filmów i spektakli multimedialnych. Autor kilkudziesięciu wystaw indywidualnych i uczestnik ponad stu zbiorowych.

Nagrody

2018 – Nagroda Rektora ASP za całokształt dorobku artystyczno-dydaktycznego  2001 – Laureat Nagrody BWA Wrocław, V. Konkurs im. Eugeniusza Gepperta  1997 – Wyróżnienie Honorowe, Przegląd Młodych Talentów Promocje 97, Legnica  1997 – Nagroda Pisma Artystycznego „Format”

Wystawy

2014 – Obraz to za mało, BWA Awangarda, Wrocław  2015 – Of Painting off painting, artyści Katedr Malarskich ASP, Pushkinskaya Arts Center, St Petersburg  2016 – Europejska Stolica Kultury, prezentacja twórców ASP, Beijing Tianyi Tongge International Art and Culture Star Gallery i Star Teatr, Pekin  2019 – Więcej niż 1000 słów, Muzeum Współczesne, Wrocław

Zielony Bauhaus, akryl na papierze, 100×150, 2020

Honorata Rębisz-Werszler

Studia w PWSSP/ASP we Wrocławiu. Dyplom zrealizowała w Katedrze Architektury Wnętrz i Wzornictwa Przemysłowego u prof. Włodzimierza Dolatowskiego; tytuł magistra sztuki w zakresie wzornictwa przemysłowego (1999). Zajmuje się wzornictwem, projektowaniem, sztuką włókna, fotografią oraz sztuką papieru. Autorka ponad 20. indywidualnych oraz uczestniczka ponad 50. wystaw zbiorowych w kraju i za granicą.

Struktury, len, ażurowe sploty, 120×40, 2018

Nagrody

2018 – Nagroda uczestników WT Kowary  2016 – Wyróżnienie – Tkanina Unikatowa, Łódź  2014 – Nagroda uczestników WT Kowary  2010 – III. Nagroda im. Agnieszki Sienkiewicz, Muzeum Tkactwa Kamienna Góra

Wystawy 2022 – Muzyczne inspiracje, Galeria Pod Plafonem, Wrocław  2000-2022 – Międzynarodowa Wystawa Sztuki Włókna – Kowary, Muzeum Tkactwa Kamienna Góra  2017 – Szaro-kolorowo, Muzeum Karkonoskie, Szklarska Poręba  2016 – Sploty i Rytmy, Galeria Tkacka Na Jatkach, Wrocław  2016 – Ogólnopolska Wystawa Tkaniny Unikatowej, Łódź  2013 – Ogólnopolska Wystawa Miniatury Tkackiej, Łódź  2012 – Impresje, Muzeum Piastów Śląskich, Brzeg

Maria Rogala

Studia zaczęła we wrocławskiej PWSSP, od drugiego roku kontynuowała na Wydziale Włókienniczym ASP im. J. Matejki w Krakowie. Dyplom w Pracowni Malarstwa u prof. Emila Krchy oraz w Pracowni Gobelinu u prof. Stefana Gałkowskiego (1956). Pracowała jako pedagog, metodyk wychowania plastycznego, instruktor sekcji plastycznej. Nagrody Kuratora Oświaty. Należy 46 lat do ZPAP. Prace w prywatnych zbiorach w kraju i za granicą. Udział w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych i indywidualnych. Uprawia malarstwo realistyczne i abstrakcyjne, skłaniające się ku tematyce tradycyjnej: martwa natura, kwiaty, pejzaże. Nagrody

Barbara Ropelska

Studia na Politechnice Wrocławskiej, Wydział Architektury. Dyplom z projektowania architektonicznego u prof. Kazimierza Zipsera (1972). Zajmuje się teatrem eksperymentalnym (od 1977) oraz malarstwem przestrzennym, instalacjami, performensem, rysunkiem – z perspektywy historii, czasu i przestrzeni. Szczególnie skupia się na twarzy ludzkiej, którą przetwarza, multiplikuje i wzbogaca elementami świata wyobrażanego.

Coraz lżej..., olej, tkanina, papier, 150×80, 2022

Wystawy

2019 – A my po ESK... Ekspresja, Struktura, Kolor, Muzeum Architektury, Wrocław  2011 – Po setce, Arsenał – Muzeum Miejskie Wrocławia  2004 – Podróże i inne ślady, Galeria Miejska we Wrocławiu  1990 – Konsumpcja, Teatr Kalambur, Wrocław  1986 – Krąg kobiet, Na Ostrowiu, Wrocław  1979 – Zmysłoprzestrzeń, Galeria FIAP, Paryż

Krzysztof Rozpondek

Absolwent PWSSP we Wrocławiu. Dyplom pod kierunkiem prof. Krystyny Cybińskiej (1987). Pracownik Wydziału Ceramiki i Szkła Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta, profesor sztuk plastycznych, od 2012. Członek Rady Programowej Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku (2009-2014). Współzałożyciel interdyscyplinarnej grupy twórczej Ościenia (1992). Uczestnik wielu wystaw, plenerów oraz sympozjów w kraju i za granicą.

Nagrody

2020 – Medal W Służbie Bogu i Ojczyźnie  2019 – Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości i Medal Za Długoletnią Służbę  2017 – Krzyż Zasługi  2013 – Złota Odznaka Zasłużony dla Województwa Dolnośląskiego  2011 – Odznaka Zasłużony dla Kultury Polskiej  2008 – Stypendysta MKiS  2000 –Nagroda Roku Zarządu Okręgu ZPAP

Wystawy

2022 – Podwojenie wyobraźni (z Mirosławem Kocińskim), Wałbrzyska Galeria Sztuki BWA, Wałbrzych  2019 – Perenne Opus, Galeria Kaplica, Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko  2017 – Zamknięte/Closed, Galeria Lipowa 3, Kraków  2015 – Ecce Lutum, Galeria R, ASP im. J. Matejki, Kraków  2015 – Clay story, Muzeum Ceramiki, Bolesławiec, CNiS Stara Kopalnia, Wałbrzych

MMXXII, z cyklu C, masa szamotowa, angoba, 60×36×15, 2022

Dagmara Rybak

Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Dąbrowie Górniczej: szkło artystyczne (2000-2005). Akademia Sztuk Pięknych we Wrocławiu Wydział Ceramiki i Szkła. Dyplom w Pracowni prof. Małgorzaty Dajewskiej (2010). Stypendystka LLP-Erasmus, Accademia di Belle Arti di Venezia i Scuola del Vetro Abate Zanetti Murano: projektowanie szkła i malarstwo, Włochy (2009). Współtworzyła scenografię serialu Tancerze, Diament Olgi; prace również w serialu Klangor, Canal+. Uczestniczy w aukcjach, wystawach indywidualnych i zbiorowych w Polsce i na świecie.

Wystawy

2021 – Ferment Praski, Centrum Praskie Koneser, Warszawa  2019 – Wystawa/aukcja, VI i VII Aukcja Sztuki, Mazowiecki Dom Aukcyjny, Warszawa  2017-2018 – Nowa Awangarda, I i II Przegląd Sztuki Współczesnej, Galeria Szyb Wilson, Katowice  2018 – Love, sex and rock & roll, Versus, Wrocław  2017 – Sztuką czynić dobro. Artyści dzieciom, Narodowe Forum Muzyki we Wrocławiu  2012/2013 – Mistrzowskie drogi, uczniowskie ścieżki, malarstwo, grafika, wzornictwo + warsztaty. Tarnopol, Czerniowce, Kamieniec Podolski, Lwów; Ukraina

Ginger Girl, akryl na płótnie, 140×110, 2021

Maria Sajdok

Studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, obecnie ASP we Wrocławiu. Dyplom – grafika i malarstwo architektoniczne u prof. S. Dawskiego, malarstwo olejne u prof. M. Dawskiej na Wydziale Ceramiki i Szkła (1968). Po studiach zanurzyłam się w oceanie spełnionych marzeń. Sztuka moja stała się bytem, pokarmem dla duszy i ciała. Uprawiałam rysunek, grafikę i malarstwo poetyckie. Zmagałam się z tworzywem ceramicznym, a moje projekty i płaskorzeźby dla zleceniodawców uspołeczniały mnie. Nadal tworzę i piszę wiersze, które integrują się z moimi obrazami.

Wystawy 2001 – Malarstwo i ceramika architektoniczna, Muzeum Archidiecezjalne, Wrocław  1987 – Malarstwo, Shefter Gallery, Miami, Floryda, USA  1979 – Malarstwo, Awangarda BWA Wrocław  1971 – Malarstwo i grafika, Salon Debiutów, Warszawa  1970 – Malarstwo i ceramika architektoniczna, BWA Opole

Wolą wszechmocy z pyłu kosmicznego istoty nieziemskie idą drogą mleczną wśród przedziwnych mgławic gwiezdnych czasem jak zjawy Ziemię nawiedzają zwiastując mgłę

otulone niby woalem prowadzone przez Słońce oddechem gwiazd zasnute rozsiewają kwiaty, zioła

z aurą pachnącą – dają ukojenie i szczęście

Misja specjalna, olej na płótnie, 130×116, 2019

Maria Sajdok Misja specjalna

Janina Sarzyńska

Studia w ASP na Wydziale Edukacji Artystycznej w Poznaniu. Dyplom: Geometria abstrakcji. Wprowadzenie do twórczości G.J. Bluma-Kwiatkowskiego u prof. Romana Kubickiego. Dyplom artystyczny: cykl rzeźbiarsko-fotograficzny Podglądnąć szare u prof. Kazimierza Raby (2001). Studia podyplomowe: Wiedza o kulturze, UWr (2008). Zajmuje się malarstwem, rzeźbą, fotografią i filmem. Działania te przenikają się i dopełniają, tworząc nowe znaczenia.

Nagrody

2010 – Nagroda Prezydenta Miasta Bolesławiec  2008 – Wyróżnienie, Ogólnopolski Konkurs Fotograficzny Dialog-Dopokąd czuję, rozumiem i widzę; Chrześcijaństwo, Judaizm, Islam, Coexist, UAM/ASP Poznań  2007 – Stypendium artystyczne Zarządu Województwa Dolnośląskiego Wystawy

2020 – Artyści Ziemi Bolesławieckiej, Muzeum Ceramiki, Bolesławiec  2018 – A my po ESK… Ekspresja, Struktura, Kolor, Muzeum Architektury, Wrocław  2008 – Dzień i Noc II, rzeźba/fotografia, Galeria znad Wilii, Wilno  2008 – Dzień i Noc, rzeźba/fotografia, Muzeum ASP Wrocław  2004 – Vznik a Zanik, Galerie u Prstenu, Praga

Multiplikacja. Czas wykonał ruch, fragment cyklu fotograficzno-rzeźbiarskiego, druk cyfrowy, 50×100, 2018

Alina Sibera

Studia w Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Grafiki w Katowicach. Dyplom u prof. Stanisława Kluski (1977). Autorka ponad 40. wystaw indywidualnych, uczestniczka ponad 80. zbiorowych w kraju i za granicą. Brała udział w cyklu wystaw Kobiety malują kobiety, Magical Dream, Biennale Pasteli oraz Europastel. Jest kuratorką Ogólnopolskich Plenerów Malarskich w Kamionie i Wiśle. Uprawia malarstwo olejne i pastel.

Wystawy

2019 – W zamyśleniu, w zapatrzeniu, Galeria ZPAP, Katowice  2018 – Jubileusz 40-lecia pracy, BWA Sieradz  2014 – Szeptem, Galeria ZPAP Na Piętrze, Łódź  2011 – Subtelność światła, Centrum Olimpijskie, Warszawa  2009 – Malarstwo, Galeria Sztuki Współczesnej, BWA Olkuszu

Cisza, spokój i ona, olej na płótnie, 60×90, 2022

Barbara Siomkajło

Studia na Politechnice Wrocławskiej, dyplom z projektowania architektonicznego u prof. Mariana Barskiego (1978). Moje prawdziwe spotkanie z malarstwem nastąpiło na początku lat 80. XX w. Praca dydaktyczna w Katedrze Rysunku, Malarstwa i Rzeźby na Wydziale Architektury PWr wiązała się z kontaktem z artystami, takimi jak Maria Michałowska, Zdzisław Jurkiewicz i Marian Poźniak. Wtedy zaczęły powstawać moje obrazy. Istotną rolę odgrywał i nadal odgrywa w mojej sztuce kamień jako szczególne tworzywo i inspiracja twórcza. Publikacje i udział w konferencjach dotyczą sztuki, architektury i związanej z nimi dydaktyki.

Wystawy 2020 – 100 lat Bauhausu, Muzeum Architektury, Wrocław  2019 – Sztuka na pograniczu, Willa H. Hendricha, Szklarska Poręba  2019 – A my po ESK..., Muzeum Architektury, Wrocław  2001 – Po setce, Arsenał Muzeum Miejskie, Wrocław  2001 – Malarstwo, Studio Molière, Wiedeń/Art Club UNO City, Wiedeń

1990 – Czas miejski, Muzeum Architektury, Wrocław

Pejzaż – multiplikacja, z cyklu Krajobrazy Kamienne, olej+akryl na płótnie, 120×80, 2019

Eugeniusz Smoliński (1942-2022)

Dyplom w 1967 roku, tytuł profesora zwyczajnego w 1995 roku, w latach 1996-1999 dziekan nowo powstałego Wydziału Grafiki PWSSP we Wrocławiu. Prace w kolekcji Muzeum Narodowego we Wrocławiu i Muzeum Współczesnego Wrocław. Nagrody

2019 – Nagroda Roku ZPAP, Wrocław  2016 – Złoty Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis, Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego  1996 – Nagroda Specjalna Jury, XXVIII. Festival International de la Peinture, Cagnes-sur-Mer Wystawy

2018 – Słowa ulotne a obrazy przyziemne, Galeria Neon, ASP Wrocław  1986 – Coś podobnego!, Galeria Na Solnym, Wrocław i Galeria Teatru Stu, Kraków  1986 – …wypisz, wymaluj…, Galeria na Ostrowie, Wrocław  1979 – Eugeniusz Smoliński, Galeria 72, Chełm  1977 – Tylko dla Twoich pięknych oczu, Muzeum PWSSP we Wrocławiu  1975 – Napisz do mnie, napiszę do Ciebie, Galeria Piwnica Świdnicka, Wrocław

Z cyklu: Priorytety – Dach nad głową i grunt pod nogami, ołówek i papier, 73×105, 2017

Marzena

Spychalska-Menażyk

Studia w PWSSP we Wrocławiu na Wydziale Malarstwa Grafiki i Rzeźby. Dyplom w Pracowni Malarstwa u prof. Konrada Jarodzkiego oraz w Pracowni Litografii i Linorytu u prof. Andrzeja Basaja (1988). Aktywna członkini Grupy Artystycznej ∏/Pi-Art. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem, fotografią. Preferowanym tematem obrazów jest pejzaż, niekiedy wzbogacony o elementy fantastyczne. Nagrody

1999 – Aqua Fons Vitae, BWA Bydgoszcz  1994 – Biennale Małych Form Malarskich, Toruń  1992 – Tydzień Sztuki Młodych, Poznań  1989 – Wystawa Pokonkursowa Grafiki, Słubice  1989 – 7. Ogólnopolski Konkurs Graficzny im. J. Gielniaka  Wystawy

2021 – Trzy serca w Karkonoszach, malarstwo, fotografia, ODK Jelenia Góra  2018 – A my po ESK – Ekspresja, Struktura, Kolor, ZPAP Wrocław  2017 – NasTroje, malarstwo, fotografia, grafika, MDK Muflon, Sobieszów  2012 – Znaki czasu, zapisy przestrzeni, 35-lecie BWA, Jelenia Góra  2011 – Po setce, 100-lecie ZPAP, Arsenał Muzeum Miejskie Wrocławia

Moje miejsce, obraz olejny, 50×70, 2022

Małgorzata Stanielewicz

Dyplom na Wydziale Grafiki, ASP Wrocław (1995). Zajmuje się grafiką warsztatową, fotografią, modą unikatową, scenografią, kostiumem teatralnym. Autorka 35. wystaw indywidualnych (Europa) i uczestniczka około 300. zbiorowych w kraju i na świecie. Prace w zbiorach, m.in.: Ossolineum Wrocław, Polin Warszawa, China Printmaking Museum, Shenzhen; yad Vashem, Izrael; Fondation René Carcan, Bruksela; Tel Aviv Museum of Art, Muzeum Watykańskie, Galleri Astley, Szwecja; Muzeum Narodowe Ziemi Przemyskiej, Parlament Europejski w Brukseli. Nagrody 2020 – Grand Prix, Dlum International Print Biennial, Skopje, Macedonia  2020 – III. Nagroda, VI. Biennale di Grafica Contemporanea, Perugia, Włochy  2018 – Ist Prize, International printmaking Biennial, Rokycany, Czechy  2018 – Nagroda Dyrektora Mazowieckiego Instytutu Kultury, Konfrontacje Sztuki, Galeria Test, Warszawa  2017 – Wyróżnienie, XIV. Międzynarodowy Konkurs Graficzny im. J. Gielniaka, Muzeum Karkonoskie, Jelenia Góra Wystawy 2022

Finalistka ROC International Biennial Print Exhibition, Taiwan  Finalistka V. The René Carcan International Prize for Printmaking, Bruksela  Aaron, Concordia Design, Wrocław  IV. International Printmaking Biennial Čačak, Serbia  Portret wewnętrzny. Graficy mistrzowi na urodziny, 170. rocznica urodzin L. Wyczółkowskiego, Muzeum w Bydgoszczy  VII. Biennale di Grafica Contemporanea Premio Diego Donati, Perugia, Włochy  Ogólnopolski Przegląd Sztuki Książki, Galeria Sztuka na Miejscu, Wrocław  WorldWide Prints, Villa Benzi Zecchini, Caerano di S. Marco, Włochy

Wiosna, linoryt, 44×61, 2020

Jakub Strzyż

Urodzony w 1964 roku. Studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu (1989-1995), obecnie Akademia Sztuk Pięknych im. E. Gepperta, na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby: malarstwo w Pracowni prof. Józefa Hałasa, grafika artystyczna w Pracowni prof. Andrzeja Basaja. Dyplom z malarstwa z aneksem z grafiki artystycznej, 1995. Zajmuje się malarstwem sztalugowym, grafiką artystyczną, wideo.

Wystawy

2020 – 4×6×25, z okazji 25-lecia pracy twórczej uczestników, Muzeum Miejskie Arsenał, Wrocław  2018 – Polska Jesień 1918, 1978, 2018, Kościół Świętego Krzyża, Ostrów Tumski we Wrocławiu  2017 – Malarstwo, Galeria Kuźnicza, Wrocław  2001 – Malarstwo, Centrum Sztuki Impart, Wrocław  2001 – 4. Biennale Małych Form Malarskich, Toruń

Polskie lato, olej na płótnie, 90×120, 2018

Olena Surina

Urodzona we Wschodniej Ukrainie (1977). Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Doniecku (1992-1997). Lwowska Narodowa Akademia Sztuki, dyplom w Pracowni prof. Viktora Moskaliuka (2003). Mieszka i pracuje w Świdnicy (od 2004). Uczestniczka licznych konkursów, działań artystycznych, m.in. Salonu Wielkopolskiego w Czarnkowie (2010, 2011, 2012, 2013), Biennale Quadro Art w Łodzi (2014, 2018, 2021) czy Zadry – Konkursu Malarskiego w Warszawie (2011, 2012). Udział w plenerach plastycznych i wystawach poplenerowych, np. Międzynarodowe Plenery Malarskie Gardens (2012, 2014, 2015), Międzynarodowe Plenery Malarskie w Świdnicy (2016, 2017, 2018).

Wystawy 2018 – II. Przegląd Sztuki Współczesnej Nowa Awangarda w Katowicach  2018 – A my po ESK… Ekspresja, Struktura, Kolor; Muzeum Architektury we Wrocławiu  2015 – Międzynarodowe Biennale Malarstwa, Kiszyniów, Mołdawia  2014 – Międzynarodowe Biennale Miniatury, Częstochowa  2013 – Triennale Małych Form Malarskich, Toruń  2013 – Ogrody, Zamek Książ, BWA Wałbrzych  2009 –Malarstwo, Trutnov, Czechy

Chwila przed obudzeniem, akryl+spray na płótnie, 100×100, 2021

Studia na Wydziale Malarstwa ASP w Poznaniu (Uniwersytet Artystyczny). Dyplom z malarstwa w pracowni prof. J. Kałuckiego i ilustracji książkowej u prof. G. Marszałka. Zajmuje się malarstwem, proj. graficznym, grafiką warsztatową, ceramiką, fotografią oraz edukacją artystyczną. Komisarz międzynarodowych plenerów: Kogut – akwarela, pastel, drewno i malarskiego Park Sztuki. Nagrody 2004 – Cdn... malarstwo, nagroda Integer, Wrocław

 1997 – Transgression, Konkurs Humoru, Fano, Włochy

Fontana

, akryl na płótnie,

Katarzyna Szczyrbuła-Mazurczyk

Dyplom zrealizowała w Katedrze Malarstwa u prof. Wandy Gołkowskiej w PWSSP/ASP we Wrocławiu (1988). Ukończyła także studia podyplomowe – Terapia przez sztukę – na Uniwersytecie Wrocławskim (2001). Uprawiane dyscypliny plastyczne: malarstwo, collage. Własną działalność plastyczną przenosiła w obszar pracy pedagogicznej, realizując ideę wychowania przez sztukę i dla sztuki. Wystawy 2016 – Na okrągło, collage, Galeria Twórczości Plastycznej Młodych, MDK Śródmieście, Wrocław  2013 – Interakcje, collage, Cafe Nożownicza, Wrocław  1999 – Malarstwo, Galeria Pod Plafonem, Wrocław  1995 – Malarstwo, Galeria Zamkowa, Lubin  1993 – Malarstwo, Galeria Pod Bocianem, Szczecin

Kompozycja organiczna, collage na płycie, 40×50, 2022

Anna Szpakowska-Kujawska

Studia w PWSSP we Wrocławiu, Wydział Malarstwa Architektonicznego, dyplom: 1956. Udział we wszystkich wystawach ZPAP (od 1956). Członkini Grupy Wrocławskiej (od 1961). Stypendium i pobyt w Vence, Francja, był istotny ze względu na poznanie Witolda Gombrowicza i jego filozofii (1965). Realizacje we Wrocławiu (1972-1975): malarstwo ceramiczne na elewacji Instytutu Matematyki Uniwersytetu Wrocławskiego; płaskorzeźba w budynku Uniwersytetu Przyrodniczego; Plafon, Dolnośląska Biblioteka Wojewódzka. Pobyt i praca w College of Education, Ilorin, Nigeria (1977-1984). Szukanie nowych form wypowiedzi w malarstwie, ceramice, rzeźbie i pisaniu. Znalezienie własnej techniki, łączącej malarstwo z rzeźbą, zwieńczone wystawą obiektów przestrzennych w 66P, której towarzyszyła realizacja wielkoformatowej rzeźby Skrzydlak miejski (2022).

Wystawy

2022 – Rozbijając mrok, Subiektywna Instytucja Kultury 66P, Wrocław  2016 – Puls życia, Ratusz we Wrocławiu  2005 – Jest się, retrospektywa, Muzeum Narodowe we Wrocławiu  1970 – Sympozjum Wrocław ’70, inicjatorka i uczestniczka  1969 – Malarstwo, retrospektywa, Muzeum Narodowe we Wrocławiu  1969 – Malarstwo, z Jerzym Rosołowiczem, Galeria Współczesna, Warszawa  1967 –Malarstwo, Galeria Pod Moną Lizą, Wrocław

Łąki drugie, obiekt przestrzenny, h 80, 2022

Edward Szutter

Urodzony w Bolesławcu (1957). Autodydaktyk. Zajmuje się malarstwem sztalugowym, ściennym oraz projektowaniem witraży. Autor 40. indywidualnych i uczestnik ponad 90. wystaw w kraju i za granicą. Członek ZPAP od 2005.

Nagrody

1985 – Bielska Jesień, Nagroda Przewodniczącego WRN  1986 – XIII. Festiwal Polskiego Malarstwa Współczesnego, Szczecin, Nagroda specjalna Pinakoteki  2006 – IV. Triennale z Martwą Naturą, Sieradz, Wyróżnienie  2007 – I. Międzynarodowe Biennale Obrazu Quadro Art, Łódź, II. Nagroda  2012 – VI. Triennale z Martwą Naturą, Sieradz, Nagroda kwartalnika „Artysta i Sztuka”

Wystawy

1997 – XIII. Bielska Jesień, Bielsko-Biała  2000 – V. Jesienny Salon Sztuki, Ostrowiec Świętokrzyski  2007 – Art Expo espace, Bonhomme, Liege, Belgia  2016 – Ponad horyzontem zdarzeń, Quantum, Warszawa  2019 – Percepcja koła, Nadbałtyckie Centrum Kultury, Gdańsk

MN CCXXI, z cyklu Pod pozorem codzienności, olej na płótnie, 82×52, 2022

Bartosz Ślusarski

Wrocławianin (1977). Studia w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu na Wydziale Malarstwa i Rzeźby. Dyplom w Pracowni prof. Aleksandra Dymitrowicza, prof. Zdzisława Nitki i dr hab. Łukasza Morawskiego (2007). Zajmuje się malarstwem, rysunkiem, fotografią i grafiką intermedialną. Artystę inspiruje architektura, proste bryły kubistyczne, modernistyczne kształtowanie przestrzeni. Interesują zestawienia formalne, geometryczne. Fascynują zderzenia monochromatyczne, kontrowane z żywiołem kolorów. Wprowadzają w stan zadumy, skłaniają do kontemplacji, oderwania od hic et nunc. Dają wyciszenie, impuls do spojrzenia z dystansem w siebie. To malarstwo pozawerbalne, poza poznaniem, intuicyjne. Obrazy ukazują, jak myśl jest nieprzekładalna na słowo. Malarstwo pełne sprzeczności, owiane magiczną nutą, niezwykłą atmosferą tajemnicy… Wystawy

2010 – Malarstwo, Muzeum Karwacjanów i Gładyszów w Gorlicach  2007 – Malarstwo, BWA Bydgoszcz  2007 – Jesienne Konfrontacje, Nagroda na Triennale Sztuki Współczesnej, BWA Rzeszów  2006 – Promocje, Przegląd Młodej Sztuki, Nagroda Galerii Miejskiej BWA w Bydgoszczy, Galeria Sztuki w Legnicy  2006 – Oswajanie abstrakcji, Teatr Polski we Wrocławiu

FAT-Zachód, akryl, technika olejno-żywiczna, 100×150, 2022

Joanna Teper

Studia w Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu na Wydziale Ceramiki i Szkła, dyplom 1995. Prowadzi Pracownię Technologii i Technik Ceramicznych w Malarstwie na Wydziale Ceramiki i Szkła ASP. Autorka 7. wystaw indywidualnych. Brała udział w 85. wystawach zbiorowych w kraju i za granicą. Finalistka 17. zagranicznych i 9. krajowych konkursów plastycznych. Zajmuje się ceramiką artystyczną, w której eksploruje ceramiczną powierzchnię, traktując ją jako przestrzeń malarskiej i graficznej ekspresji, malarstwem oraz projektowaniem biżuterii.

Wystawy 2022 – 92. Concursos Internacionales de Alfarería y Cerámica de La Rambla, Grand Prix, Hiszpania  2021 – XVI. Bienal Internacional de Cerâmica Artística de Aveiro, finalistka, Museum of Aveiro, Portugalia  2016 – 1th Ceramic & Colours Award, finalistka, Faenza, Włochy  2011 – 7th International Biennale of Ceramics, finalistka, Kapfenberg, Austria  2007 – III. Biennal Mosaic Contemporary, Grand Prix, San Nicolás, Argentyna

Inner Space.02, obiekt ceramiczny, masa szamotowa, szkliwo autorskie, druk transferowy sitodrukowy angobami, malarstwo farbami naszkliwnymi i złotym lustrem, wypał 1230°C/840°C; 32×32×5,5; 2021

Elżbieta Terlikowska

Urodzona we Wrocławiu. Ukończyła Liceum Sztuk Plastycznych. Studia na Wydziale Projektowania Form Przemysłowych w PWSSP/ASP we Wrocławiu. Dyplom z malarstwa w Pracowni prof. Józefa Hałasa (1973). Zajmuje się malarstwem, scenografią, kolażem, projektowaniem i realizacją kostiumów teatralnych grafiką użytkową. 360 realizacji w teatrach Polski i Europy. Kilkadziesiąt wystaw indywidualnych w Polsce i na świecie. Artystkę uhonorowano licznymi nagrodami w kraju i za granicą, np. Nagroda Dziennikarzy w Hannoverze za najciekawszą ekspozycję roku.

Nagrody

2021 – Wyróżnienie Nagrody Roku ZPAP za wystawę O nieznanym imieniu  2018 – Nagroda Roku ZPAP za wystawę Teatro – Ricordi  2014 – Srebrny Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis  2007 – Nagroda Roku ZPAP za wystawę Nu shu  1994 – Złota Maska, Nagroda Dziennikarzy za scenografię do Księżniczki Turandot  1989 – Nagroda Miasta Wrocławia za całokształt twórczości Wystawy 2022 – Samotność pudru, Domek Miedziorytnika, Wrocław  2020 – O nieznanym imieniu, Muzeum Teatru im. Henryka Tomaszewskiego  2017 – Teatro – Ricordi, Muzeum Teatru im. Henryka Tomaszewskiego  2014 – Cicha obecność, Pałac Królewski, Muzeum Miejskie Wrocławia  2011 – Wczorajszy wieczór, Galeria Miejska we Wrocławiu  2006 – Nu shu, Galeria Miejska we Wrocławiu  2004 – Decorum, Galeria Miejska we Wrocławiu  1994 – Pawana, BWA w Jeleniej Górze

Samotność pudru, malarstwo, rysunek, kolaż, ołówek, pastel, płótno, papier, 150×150, 2021

Krzysztof Truss

Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych, Wrocław (1970), Uniwersytet Wrocławski, filologia polska (1975). Zajmuje się grafiką wydawniczą, scenografią, rysunkiem. Debiut: scenografia i plakat do Herkulesa i Stajni Augiasza – Kalambur (1973). Inne scenografie: Studio Piosenki (1976), Kandyd (1980) – Kalambur; Maski Mistrza Fantaski – Teatr Animacji, Jelenia Góra (1981), Mały czarodziejski flet – Teatr Muzyczny, Kowno/Litwa (1997); Willa Esselingów – Teatr Lalek, Wałbrzych (1997). Plakaty, opracowania graficzne, programy teatralne dla Kalambura (1978-1993), rysunek prasowy: „Gazeta Wyborcza” (1992-1994), „Wieczór Wrocławia” (1996-2001), „Panorama Dolnośląska” (2004-2005). Wystawy 2022 – Kultura przeciwko wojnie, Stary Browar, Poznań  2019 – Scriptorium, Miejska Biblioteka Publiczna nr 12, Wrocław 2014 – 57 lat Teatru Kalambur, planszowa wystawa uliczna, Wrocław  2009 – Rysunek prasowy i następstwa, Galeria Miejska, Wrocław  1999 – Rysunek prasowy, ilustracja i okolice, Galeria Pod Plafonem, Wrocław  1997, 2003 – Salon International du Dessign de Presse et Humour, Francja  1995, 1992 – Satyrykon, Legnica

Terror, plakat, druk cyfrowy, 70×50, 2022

Bogusław Ukleja

Urodzony w Dukli (1953). Ukończył Liceum Sztuk Plastycznych w Jarosławiu oraz PWSSP/ASP we Wrocławiu. Dyplom w Pracowni prof. Ludwika Kiczury i prof. Zbigniewa Horbowego, ceramika unikatowa w Pracowni prof. Ireny Lipskiej-Zworskiej (1978). Uprawnienia konserwatora zabytków; prace konserwatorskie we Wrocławiu, m.in.: w budynku Dworca Głównego PKP, w Banku Rozwoju Eksportu, w Akademii Muzycznej, w kamienicy przy Smoluchowskiego. Prace w kolekcji Muzeum Architektury we Wrocławiu oraz w zbiorach prywatnych w Polsce i we Francji. Wystawy w kraju i za granicą. Jako dyrektor Młodzieżowego Domu Kultury założył pracownie szkła, grafiki i ceramiki. Animator wielu wydarzeń artystycznych z udziałem dzieci i młodzieży.

Wystawy

2018 – A my po ESK... Ekspresja, Struktura, Kolor; Muzeum Architektury, Wrocław  2011 – Po setce, 100-lecie ZPAP, Arsenał – Muzeum Miejskie Wrocławia  2003 – Ogólnopolski Konkurs Szkła Artystycznego, ZPAP Wrocław. Wyróżnienie za obiekt Adam  1985, 1986, 1987, 1989 – Ogólnopolskie Konkursy Grafiki: Jelenia Góra, Katowice, Olsztyn, Kraków  1982 – Światowa Wystawa Młodych, szkło unikatowe, Paryż  1981 – II. Międzynarodowe Triennale Rysunku, Wrocław

Struktury, szkło sodowe i organiczne, 41×24×16, 2021

Ewa Walczak-Jackiewicz

Studia w PWSSP/Akademia Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Malarstwo studiowałam w Pracowni prof. Zbigniewa Karpińskiego, ceramikę w Pracowni prof. Krystyny Cybińskiej. Dyplom (1972). Uprawiam ceramikę i malarstwo. We Wrocławiu aktywnie uczestniczyłam w życiu artystycznym, m.in. w działalności grupy ceramicznej Nie tylko my do 1993, jak i w Duszpasterstwie Środowisk Twórczych. Z malarzem Mikołajem Jackiewiczem i mężem Andrzejem prowadziliśmy otwartą pracownię malarską i ceramiczną przy Placu Solnym 14, oficyna, prezentując swoje prace (1992-2010). Brałam udział w licznych wystawach zagranicznych, plenerach międzynarodowych i sympozjach, m.in.: Włochy: Faenza; Niemcy: Drezno, Wiesbaden; Ukraina: Zaporoże; Francja: Reims, Vallauris; Anglia: Londyn. Rzeźby ceramiczne znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu i w Muzeum Stara Kopalnia w Wałbrzychu, malarstwo w obiektach sakralnych w Polsce i za granicą. Posiadaczami prac są osoby prywatne w kraju i na świecie.

Przebudzenie, glina szamotowa, 52×44, 2014

Jerzy Werszler

Studia w PWSSP/ASP we Wrocławiu, Wydział Ceramiki Artystycznej. Dyplom z wyróżnieniem w Pracowni prof. Rudolfa Krzywca (1962). Początkowo kontynuował twórczość związaną z ceramiką artystyczną, np. panneau ceramiczne na elewacji ASP we Wrocławiu. Zajmował się także grafiką reklamową oraz projektowaniem niezliczonych wrocławskich neonów (od 1967). Współpracował z firmą Reklama; np. neon Ubezpiecz mieszkanie w PZU nadal trwa w czasoprzestrzeni Wrocławia. Uprawia różne techniki rysunku jako samodzielne dzieła artystyczne. Uczestniczył w wielu wystawach zbiorowych i indywidualnych w Europie i na świecie. Uhonorowany Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2022).

Wystawy

2022 – Rysunek jako pełny wyraz artystyczny, 60-lecie pracy twórczej, Galeria Pod Plafonem, Wrocław

2014 – Stała ekspozycja w Muzeum Neonów, Wrocław  2013 – Rysunek, Galeria Tkacka Na Jatkach, Wrocław

2011 – Po setce, 100-lecie ZPAP, Galeria Tkacka Na Jatkach, Wrocław  2006-2022 – Pamięci Papieża Świętego Jana Pawła II, Galeria Tkacka Na Jatkach, Wrocław

Podglądacz, rysunek, tusz, grafit, 45×35, 2022

Rafał Werszler

Studia w PWSSP/ASP we Wrocławiu. Dyplom z wyróżnieniem w Pracowni Ceramiki i Szkła prof. Ludwika Kiczury (1993). Tytuł doktora nauk humanistycznych na Wydziale Filologicznym, UWr (2015). Autor artykułów i publikacji naukowych. Uczestnik i referent sympozjów, konferencji. Zajmuje się sztuką włókna, malarstwem, batikiem, grafiką artystyczną, wydawniczą, rysunkiem, exlibrisem, fotografią, filmem dokumentalnym i artystycznym, satyrą, szkłem unikatowym, aranżacją przestrzeni wystawienniczej. Autor 45. wystaw indywidualnych i uczestnik ponad 270. zbiorowych w kraju i za granicą. Prace w zbiorach muzealnych i prywatnych. Laureat nagród i wyróżnień.

Odznaczenia

2021 – Brązowy Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis  2018 – Srebrna Odznaka Towarzystwa Miłośników Wrocławia  2015 – Krzyż Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość  2003 – Zasłużony Działacz Kultury RP

Wystawy

2018-2022 – The International Competition, Traky  2016 – Międzynarodowe Triennale Tkaniny w Łodzi 2015-2022 – The International Ex Libris Competition, Ruse  2013-2022 – Międzynarodowe Wystawy Exlibrisu, Oleśnica  2004-2022 – Międzynarodowe Wystawy Sztuki Włókna Kowary, Kamienna Góra

Między ciszą a słowem, splot klejony, 100×110×15, 2018

Stanisław Wiącek

Studia w PWSSP/ASP we Wrocławiu, Wydział Malarstwa, Grafiki i Rzeźby. Dyplom z malarstwa u prof. Zbigniewa Karpińskiego, z ceramiki u prof. Haliny Olech (1970). Uprawia malarstwo, malarstwo witrażowe, ceramikę, rzeźbę ceramiczną. Monumentalne realizacje ceramiczne wspólnie z Czesławem Wiąckiem w Bielsku-Białej, Drezdenku, Lubaniu, Wałbrzychu, Bolesławcu, Wrocławiu, Ustroniu i Jeleniej Górze. Udział w wystawach środowiskowych, ogólnopolskich. Udział w dwunastu Plenerach Ceramiczno-Rzeźbiarskich w Bolesławcu, trzykrotnie jako komisarz; w Międzynarodowym Plenerze Malarskim Szklany Dom, z Dorotą Dąbrowską (1998). Kilkanaście wystaw indywidualnych, m.in.: Debrzno, Słupsk, Bielsko-Biała, Leszno, Oława, Gdańsk, Świdnica, Lubin, Oleśnica, Opole, trzykrotnie we Wrocławiu. Prace w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu i Muzeum Ceramiki w Bolesławcu. Udział w wystawach: Ogólnopolska Wystawa Malarstwa Bielska Jesień, trzykrotnie; Biennale Ceramiki Polskiej w Wałbrzychu, trzykrotnie; Międzynarodowe Triennale Ceramiki w Sopocie, Pokonkursowa Wystawa Malarstwa w warszawskiej Zachęcie. Prace w prywatnych kolekcjach, m.in.: Austria, Dania, Holandia, Kanada, Niemcy, Szwecja, Wielka Brytania i w innych krajach na świecie. Stała prezentacja prac w autorskiej galerii W Stodole, Mokry Dwór.

Był las, tryptyk, ceramika, 25×90, 2022

Robert Wieczorek

Studia na Uniwersytecie Wrocławskim, pedagogika: dyplom, 2004. Ukończył również edukację plastyczną: techniki tkackie opanował pod kierunkiem prof. Ewy M. Poradowskiej-Werszler, uczestnicząc w dwuletnim seminarium. Członek Wrocławskiej Grupy Tkackiej Wątek. Prowadzi zajęcia z edukacji plastycznej w Pracowni Tkaniny Artystycznej w OKP im. Gepperta we Wrocławiu. Przewodniczy Sekcji Tkaniny Artystycznej przy ZPAP Okręg Wrocławski.

Nagrody

2022 – II. miejsce na 11. MBATL Z krosna do Krosna  2021 – Wyróżnienie im. Agnieszki Sienkiewicz na Międzynarodowym Sympozjum Sztuki Włókna  2020 – Nagroda Uczestników na Międzynarodowym Sympozjum Sztuki Włókna  2018 – Wyróżnienie na 10. MBATL Z krosna do Krosna Wystawy 2021 – Odnajdywanie, Galeria Pod Plafonem, Wrocław  2020 – Dni moje lecą jak tkackie czółenko, 25-lecie pracy twórczej, Galeria Tkacka Na Jatkach, Wrocław  2017 – Przejście, Galeria Tkacka Na Jatkach, Wrocław  1999 – Bliżej, coraz bliżej, Galeria Centrum, Zawiercie  1995 – Poszukiwania, Centrum Kultury Zamek, Wrocław

Galgale Ezechiel, z cyklu Kręgi, cz. 3, sizal+juta, φ 140, 2021

Ryszard Więckowski

Studia w PWSSP/ASP we Wrocławiu (1972-1977). Dyplom z wyróżnieniem na Wydziale Ceramiki i Szkła (1977). Pracę dydaktyczną rozpoczął jako asystent prof. Ludwika Kiczury w Katedrze Szkła (1981). Był związany z hutą szkła artystycznego oraz Pracownią Witraży INCO we Wrocławiu (1980-1988). Prowadził Pracownię Witrażu w Opus-Art w Sosnowcu (1997-2005). Profesor w Katedrze Szkła Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu (od 1992). Prowadzi Pracownię Witrażu i Szkła w Architekturze. Projektuje i realizuje witraże oraz szkło unikatowe do przestrzeni sakralnych i świeckich. Autor wystaw indywidualnych oraz uczestnik ponad 30. zbiorowych w kraju i na świecie. Prace w wielu rezydencjach i obiektach w Polsce i Europie. Wystawy 2020 – Szkło, Męskie rysy, Muzeum Sztuk Użytkowych, Oddział Muzeum Narodowego w Poznaniu  2020 – Kreowane światłem, Wałbrzyska Galeria Sztuki BWA, Wałbrzych  2017 – Glasstosteron, cykl wystaw: Wałbrzych, Łódź, Krosno, Kraków, Kielce, Cieszyn  2016 – Postawy i Procesy – Szkło artystyczne z ASP we Wrocławiu, Galeria Sztuki Nowoczesnej, Bydgoszcz  2016 – Glass Sculpture and Garden, konkurs i wystawa, Münster, Niemcy

Więcej bieli, szkło witrażowe barwione w masie, dopełniane malaturą, utrwalane w temperaturze 580-640°C, 71×71, 2019

Adam Włodarczyk

Doktorat na Wydziale Ceramiki i Szkła Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu (2022). Studia w Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu, Wydział Ceramiki i Szkła. Dyplom w Pracowni Szkła w Architekturze u dra hab. Ryszarda Więckowskiego oraz w II Pracowni Projektowania Szkła Użytkowego u prof. Jerzego Chodurskiego (2013). Studiował także witraż w Vilnius Academy of Arts (2011). Jest wykładowcą na Wydziale Ceramiki i Szkła w ASP Wrocław. Realizuje projekty w technice witrażu klasycznego, fusingu i projektuje naczynia dekoracyjne. Autor tekstów naukowych z zakresu historii szkła, „Szkło i Ceramika”. Prowadzi Pracownię Witrażu w Ośrodku Działań Twórczych Światowid we Wrocławiu. Wystawy indywidualne i udział w zbiorowych w Polsce i Europie.

Wystawy 2021 – Glass_ON/let’smeet in better times, The Venice Glass Week 2021, Wenecja, Włochy  2021 –Szkło. Męskie rysy, Muzeum Sztuk Użytkowych w Poznaniu  2020 – Zmysł, Galeria Lipowa 3, Kraków  2019 – Zbliżenie na szkło, Pod Ciśnieniem, Wrocław  2018 – W linii prostej, Galeria Sztuki Współczesnej MD_S, Wrocław

Reverse, szkło dmuchane, zdobione szlifami, 31×14, 20×9, 2017

Maciej Wodiczko

Wrocławianin (1989) – malarz, architekt wnętrz, fotografik. Studia w Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu, Wydział Malarstwa i Rzeźby. Dyplom w Pracowni Malarstwa prof. Janusza Merkela oraz w Pracowni Malarstwa Architektonicznego i Multimediów prof. Wojciecha Pukocza (2018). Absolwent Wydziału Architektury Wnętrz Wyższej Szkoły Humanistycznej we Wrocławiu. Dyplom w Pracowni prof. Renaty Wysockiej (2015). Absolwent Wydziału Fotografii Kreacyjnej Europejskiej Akademii Fotografii w Warszawie. Dyplom w Pracowni mgr Barbary Sokołowskiej (2011).

Przejścia I, akryl na płótnie, 90×50, 2022

Wystawy 2022 – Przejścia, ODSK Piast, Wrocław  2020 – Soul, Galeria na Zakręcie, Wisznia Mała  2019 –I. Triennale Malarstwa Studenckiego, BWA Rzeszów  2018 – Promocje, Ogólnopolski Przegląd Malarstwa Młodych, Galeria Sztuki w Legnicy  2018 – Na Progu, Galeria Sztuki Współczesnej, BCK Brzeg 2018 – Drzwi jako symbol, Dyplom, ASP Wrocław  2015 – Adaptacja salonu optycznego i porcelany na kawiarnię. Koncepcja plastyczna, Dyplom, Wyższa Szkoła Humanistyczna, Wrocław  2013, 2012 – Album rodzinny, Rudołowicka Izba Pamięci, Rudołowice, IV. Festiwal Fotografii Młodych, Jarosław

Marta Wolańska

Ukończyła Wydział Malarstwa i Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Dyplom z malarstwa w Pracowni prof. Józefa Hałasa (2000). Zajmuje się malarstwem, formą przestrzenną i fotografią. W podejmowanych tematach kolor jest najważniejszym środkiem wyrazu. Czasami przyjmuje symboliczne znaczenie. Widoczne jest to szczególnie w działaniach plenerowych (2018-2021). Prowadzi zajęcia ze studentami w Kolegium Studiów o Komunikacji Społecznej i Mediach w Dolnośląskiej Szkole Wyższej. Prace w prywatnych zbiorach w kraju i za granicą. Mieszka i pracuje we Wrocławiu. Wystawy 2016 – Niebieski, Galeria BrowArt, Browar Mieszczański, Wrocław  2008 – Obraz przestrzeni publicznej, Międzynarodowy Konkurs Malarski, Poznań  2007 – 7. Biennale Małych Form Malarskich, Galeria Sztuki Wozownia, Toruń  2004 – Malarstwo. Dolnośląskie Wystawy Sztuki Ciąg dalszy..., Galeria BWA Awangarda, Wrocław  2001 – Promocje 2000, Ogólnopolski Przegląd Malarstwa Młodych, Legnica

Koniec dnia, akryl, papier, 35×38, 2022

Urodzony w Podkamieniu (1942). Studia na Wydziale Malarstwa Grafiki i Rzeźby PWSSP we Wrocławiu pod kierunkiem prof. Zbigniewa Karpińskiego, dyplom 1970. Nauczyciel akademicki wrocławskiej ASP od 1973. Jako profesor zwyczajny kieruje Wydziałem Architektury Wnętrz i Wzornictwa Przemysłowego Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu (1991-2005). Ponad 50 wystaw indywidualnych. Wystawiał w kilkunastu krajach Europy oraz w USA i Australii. Uczestniczył w ponad 80. wystawach ogólnopolskich, na których otrzymał liczne nagrody i wyróżnienia.

Nagrody

2012 – Brązowy Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis  1986 – II. stopnia Nagroda Ministra Kultury  1981 – III. stopnia Nagroda Ministra Kultury

Wystawy

2022 – Malarstwo, ZPAP Okręg Wrocławski  2013 – Personifikacje, Galeria CSU, ASP Wrocław  2013 – Wszystkie oblicza chaosu, dydaktycy Katedr Malarskich, Kluż-Napoka, Rumunia  1976 – Polskie Malarstwo Współczesne, Belgrad, Serbia/Nový Sad, Jugosławia  1976 – Bielska Jesień, III. nagroda i Nagroda ZPAP  1975, 1972 – Polskie Malarstwo Współczesne, Jokohama, Japonia/Montreal, Kanada

Przestrzeń, akryl, 80×100, 2022

Igor Wójcik

Studia w PWSSP/ASP we Wrocławiu. Dyplom ze szkła u prof. H. Wilkowskiego, z malarstwa u prof. A. Dymitrowicza (1993). Zajmuje się szkłem artystycznym, malarstwem, fotografią i designem. Członek grup artystycznych: Karuzela Braders, Gabinet Operacji Plastycznych, Silesium Twórca spekulacjonizmu intuicjonistycznego i sztuki zjawiskowej. Od 1990 prezentuje obrazy i szkła z cyklu Mechabiotylae – futurologiczne wizje przenikania się rzeczywistości mechanicznej i biologicznej. Od 1993 tworzy cykl Postindustrium – malarstwo, instalacje, szkło. Udział w ponad 130. wystawach zbiorowych i autor indywidualnych w Europie, Azji, USA. Dzieła w muzeach i zbiorach prywatnych w Polsce i na świecie.

Nagrody

2007 – Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski  2021 – Odznaczenie Zasłużony dla Kultury Polskiej  2019 – Medal 70-lecia ASP we Wrocławiu  1998 – I. Nagroda Fine Art’s Ateliers of Hollywood, USA Wystawy

2022 – Onsaemiro, International Art Projekt, Suwon, Korea Płd.  2019 – Mechabiotylae, Muzeum Narodowe, Batumi, Gruzja  2018 – e-GLASS, DOX Centre for Contemporary Art, Praga, Czechy  2016 – Mechabiotylae, Galeria Stalowa, Warszawa  2014 – 1990, Galeria Miejska, Wrocław  1996 – Postin, Foto-Medium-Art, Wrocław  1996 – Labirynty Iluzji, Von der Heydt-Museum, Wuppertal, Niemcy  1994 – Mechabiotylae, Galeria Toporowicz, LA, USA

Mechabiotylae CLXXXIV, olej na płótnie, 150×150, 2017

Witold Vito Wójcik

Urodzony w Lublinie (1943). Studia i dyplom w PWSSP (1969), obecnie ASP im. E. Gepperta. Przedstawiciel surrealizmu i ekspresjonizmu. W końcu lat 60. XX w. uznany za jednego z prekursorów pop-artu w Polsce. Na początku lat 70. XX w. współtworzył legendarną grupę artystyczną Ciągle Młodzi Entuzjaści Niedojrzałych Cytryn. W latach 70-80. XX w. pracował jako konserwator i restaurator Panoramy Racławickiej. Należy do grup artystycznych Krak w Kalifornii oraz The Emotionalists w Nowym Jorku. Zajmuje się malarstwem, szkłem artystycznym, plakatem i scenografią teatralną oraz konserwacją malarstwa sztalugowego, ściennego i murali. Mieszka i tworzy w Hollywood (od 1989). Dzieła w muzeach i zbiorach prywatnych w Polsce, Niemczech, Szwecji, Francji i USA.

Wystawy

2020 – Po Przekątnej, Muzeum Pułaskiego w Warce  2018 – Polish Identity: The Poetic Perception, Bergamot Station, Los Angeles, USA  2014, 1972 – Ciągle młodzi entuzjaści niedojrzałych cytryn, Galeria Sztuki Aktualnej we Wrocławiu/BWA Wrocław  2004 – Festiwal Polskiej Sztuki, Universidad Nacional Autónoma de México, Meksyk  2003 – Poland in SoHo, 450 Broadway in Gallery SoHo, Ny, USA

Z cyklu Opuszczone, olej na płótnie, 102×76

Stanisław Wysocki

Studia w poznańskiej PWSSP/ASP (1978-1980). Praktyka w odlewni rzeźb Hermann Noack Bildgiesserei w Berlinie Zachodnim (1980). Poznał tam osobiście wybitnego rzeźbiarza Henry Moora. Współpraca przy wykonywaniu rzeźb słynnego Anglika zaowocowała pobytem w pracowniach Moora w Perry Green pod Londynem i wywarła duży wpływ na dalszą twórczość artysty. W trakcie praktyki rozpoczął studia w Hochschule der Künste w Berlinie Zachodnim. Dyplom 1986. W 1986 roku powrócił do Wrocławia. Z grupą wrocławskich artystów wystawił prace w Camden Art Center w Londynie (1990). Pierwszą indywidualną wystawę miał we wrocławskiej Desie (1991). Jego pracami zainteresowały się wówczas prestiżowe skandynawskie galerie. Od tego czasu jego rzeźby znane są w Europie i na świecie. Można je też podziwiać na najsłynniejszym liniowcu świata RMS Queen Mary 2. Znajdują szczęśliwych właścicieli. Artysta otrzymał m.in. Nagrodę Prezydenta Wrocławia (2009) oraz Nagrodę Kulturalną Śląska (2011).

Listka, brąz, h 212, 2020

Maciej Zaborski

Urodzony w Jeleniej Górze (1958), absolwent Szkoły Rzemiosł Artystycznych tamże. Pracował w przemyśle szklarskim (1976-1985), następnie prowadził własny warsztat rzemiosła artystycznego, projektując i wykonując szkła grawerowane (1985-1991). Dyplom Mistrza w zakresie wytwarzania i zdobienia szkła (1986). Zajmuje się szkłem unikatowym (od 1992). Współpraca z Pracownią prof. Ludwika M. Kiczury we wrocławskiej PWSSP (1995). Pracuje w Akademii Sztuk Pięknych w Katerze Szkła jako grawer (od 1996). Prace w zbiorach: Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Narodowego w Poznaniu, Muzeum Karkonoskiego w Jeleniej Górze, Muzeum Powiatowego w Nysie, Glass museum Kamenický Šenov, Czechy. Członek ZPAP (od 1998).

Wystawy

2020 – Męskie rysy, Muzeum Narodowe, Poznań  2019 – Teraz, 70 lat CiSZ w ASP, Stara Kopalnia, Wałbrzych  2019 – Obszary, Galeria MBWA, Leszno  2018 – A my po ESK – Ekspresja, Struktura, Kolor, Muzeum Architektury, Wrocław  2017 – Glasstosteron, BWA Zamek Książ, Wałbrzych

Zbroja paradna, szkło optyczne grawerowane, 204×35×35, 2022

Anna Zawalińska

Urodzona we Wrocławiu. Absolwentka Wydziału Malarstwa i Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Dyplom uzyskała w Pracowni prof. Andrzeja Klimczaka-Dobrzanieckiego (2006). Aneks z zakresu Malarstwa w Architekturze i Urbanistyce u prof. Wojciecha Kaniowskiego, zrealizowany przy Zakładzie Technik i Technologii Ceramicznych w Malarstwie u prof. Stanisława Szyby. Absolwentka Szkoły Marzeny Daleckiej na kierunku wizaż i charakteryzacja (2018). Zajmuje się malarstwem, rysunkiem, ceramiką, projektowaniem mody, wizażem i charakteryzacją. Wystawy 2018 – Malarstwo, Galeria Domus Marta Hubka, Wrocław  2013 – Origami multiplikacje struktury, Galeria Wnętrz Domar, Wrocław  2007 – XVII. Ogólnopolski Przegląd Malarstwa Młodych Promocje, Galeria Sztuki, Legnica  2006 – XXI. Festiwal Polskiego Malarstwa Współczesnego, Zamek Książąt Pomorskich, Szczecin  2006 – Kalendarz metafizyczny, wystawa dyplomowa, BWA Wrocław

Origami różowe, akryl na płótnie, 100×100, 2020

Paulina Ziemba

Studia w PWSSP/ASP we Wrocławiu. Dyplom z wyróżnieniem z ceramiki w Pracowni prof. Krystyny Cybińskiej, z malarstwa w Pracowni prof. Józefa Hałasa (1986). Tworzy głównie rzeźbę ceramiczną, ceramikę w architekturze i malarstwo. Kilkanaście wystaw indywidualnych, wiele zbiorowych w Polsce i na świecie. Prace w zbiorach muzealnych, m.in.: Narodowe, Wrocław; National Galery, Malezja; Takaoke, Japonia; Ceramiki, Bolesławiec, Jelenia Góra, Głogów, Wałbrzych. Najważniejsze realizacje ceramiczne w architekturze: Dom Handlowy Renoma, Wrocław – 112 rzeźb ceramicznych na elewacji i w atriach; Sąd Okręgowy we Wrocławiu – 2 herby Wrocławia i 2 godła Polski, wieża budynku; Hall Dworca PKP w Świdnicy – 4 herby.

Nagrody

2002 – Wyróżnienie: Salon Plastyczny Egeria, Ostrów Wlkp.  1987 – Wyróżnienie: VII. Ceramiczne Warsztaty Twórcze ’87  1986, 1987 – Stypendium MKiS dla Młodych Twórców  1984, 1985, 1986 –Stypendium MKiS za wyniki w nauce

Wystawy

2021 – Kobieta spełniona, Galeria MM, Chorzów  2014 – Szepty i Hałasy, Galeria Platon, Wrocław  2006 – Festiwal Ognia, Arrasate-Mondragón, Hiszpania  2004 – Notatki z podróży, Muzeum Ceramiki, Bolesławiec  1999 – Podróże mojej wyobraźni, Muzeum Ceramiki, Bolesławiec  1991 – Pejzaż wewnętrzny, Modern Art Galery, Paryż, Francja  1988 – Arsenał ’88, Warszawa

Lato w mieście, akryl na płótnie, 50×50, 2021

Aleksander Zyśko

Studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu, Wydział Malarstwa Grafiki i Rzeźby. Dyplom w Pracowni Rzeźby prof. Leona Podsiadłego (1988). Profesor sztuki. Prowadzi Pracownię Rzeźby w ASP im. E. Gepperta we Wrocławiu. Realizuje prace w drewnie, metalu, ceramice i kamieniu. Zajmuje się również rysunkiem, malarstwem, fotografią. Autor m.in. pomnika Witolda Pileckiego w Otwocku. Prowadził autorską galerię sztuki Kuźnicza we Wrocławiu (2012-2022). 30 wystaw indywidualnych, udział w kilkudziesięciu zbiorowych: Europa, świat. Wiceprezes Zarządu ZPAP OW (2019-2023).

Nagrody 2008 – Wyróżnienie w konkursie na projekt krzyża na Placu Piłsudskiego, upamiętniającego wizytę Papieża Jana Pawła II, Warszawa  2005 – Wyróżnienie w konkursie rzeźby ZPAP  2004 – II. Nagroda w konkursie na rzeźbę św. Jadwigi, Niemcza

Wystawy

2019 – Freedom Fighter, Arsenał – Muzeum Miejskie Wrocławia  2019 – A my po ESK... Ekspresja, Struktura, Kolor, Muzeum Architektury we Wrocławiu  2018 – Żołnierze Niezłomni, Centrum Edukacji Historycznej, PAST-a, Warszawa  2011 – Po setce, Arsenał – Muzeum Miejskie Wrocławia  2009 – Overcoming Dictatorship, Ratusz, Drezno  2003 – Archiprzedmioty, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku

Głowa pandemiczna, drewno malowane, 50×30×50, 2021

Mira Żelechower-Aleksiun

Studia na Wydziale Malarstwa Architektonicznego i Ceramiki, PWSSP/obecnie ASP im. E. Gepperta we Wrocławiu. Dyplom 1966. Uprawia malarstwo i scenografię. Współpracowała jako scenograf z Teatrem Kalambur (1964-1968). W latach 80. XX w. odmawia uczestniczenia w oficjalnym życiu artystycznym, aktywnie współorganizując alternatywne życie kulturalne, m.in. Sympozjum i Wystawę Młodych Droga i Prawda w ramach Kultury Niezależnej Duszpasterstwa Środowisk Twórczych. Podróż do Izraela (1987) i niechętny stosunek ze strony oficjalnego Kościoła sprawiły wycofanie się z tej aktywności. Pełną karierę twórczą opisuje M. Braun: Mona, opowieść malarki oraz monografia: Mira między A i Ż, z tekstami M. Baranowskiej, J.J. Fereńskiego, Z. Gebhart, M. Łysiak, W. Okonia, pod red. K. Kuzborskiej; wyd. OKiS, 2021.

Wystawy 2021 – Inne podejście, Instytut J. Grotowskiego, Piekarnia, Wrocław  2005 – Dziedzictwo, Konsulat Polski RP, Nowy Jork  2004 – Nie zwlekajmy, zasiadajmy, Galeria Nowego Dziennika, Nowy Jork  1989 – Przez Ziemię Świętą do Ziemi Obiecanej, Dom Artystów, Jerozolima  1979 – Polaków Portret Własny, ogólnopolska, Kraków

Model równoległy do tajemnicy, akryl na płótnie, 60×50, 2022

Zarząd Okręgu Wrocławskiego ZPAP składa szczególne podziękowania za pomoc w przygotowaniu wystawy

Panu Pawłowi Rojkowi Prezesowi Zarządu Spółki Rafin Sp. z o.o.

Panu Rafałowi Holanowskiemu Prezesowi Supra Brokers S.A.

oraz

Kolegom Bohdanowi i Kosmie Jackiewiczom

W tekście Zbigniewa Makarewicza WROTA SŁAWy wykorzystano zdjęcie z 1920 roku z Bildarchiv foto Marbur. Dzień pobrania zdjęcia: 12 września 2022 r.

Zdjęcia wykorzystane w katalogu wykonali Adam Abel, Klaudiusz Abramski, Monika Aleksandrowicz, Teresa Anniuk-Gulak, Anna Babicka, Rafał Bakalarczyk, Ewa Barska, Manfred Bator, Janusz Bochajczuk, Magdalena Bogucka, Marta Borkowska, Lilianna Borowska, Joanna Brosiło, Natalia Buczacka, Artur Cajdler, Katarzyna Chierowska, Janusz Chodorowicz, Tomasz Chołuj, Dagmara Chotnicka-Świat, Czesław Chwiszczuk, Piotr Czupkowski, Agnieszka Ćwikła, Paweł Dancewicz, Marek Danielewicz, Renata Drygas, Patrycja Dubiel, Andrzej Dudek-Dürer, Wiktor Dushka, Mateusz Dworski, Krystyna Dyrda-Kortyka, Rafał Dzimira, Aleksandra Gisges-Dalecka, Paweł Gładkow, Andrzej Głuszek, Jerzy Głuszek, Agnieszka Godszling, Waldemar Graczyk, Magdalena Grocholska, Marek Grzyb, Anna Gudron-Śliwa, Halina Guźda-Otwinowska, Zbigniew Halikowski, Anna Huzarska, Agnieszka Jackiewicz, Amadeusz Jackiewicz, Bohdan Jackiewicz, Marek Jakubek-Wingloter, Jerzy Jakubów, Barbara Jankowska-John, Anna Janusz-Strzyż, Mariusz Jarosik, Kazimierz Jasiński-Szela, Anna Jesionowicz-Nguyen, Krzysztof Janusz Jędrzejec, Michał Kosma Jędrzejewski, Eugeniusz Józefowski, Albertyna Kacalak-Sicińska, Katarzyna Kacprzak, Katarzyna Kamianowska, Malwina Karp, Jolanta Kasińska, Agnieszka Kazała, Julia Kazała, Małgorzata Kazimierczak, Włodzimierz Kierzek, Anna Klimczak--Dobrzaniecka, Bartosz Kliszczyk, Mirosław Emil Koch, Mirosław Kociński, Zuzanna Kociołek, Jerzy Komisaruk, Agnieszka Kopeć-Szypłakowska, Małgorzata Korenkiewicz, Stanisław Ryszard Kortyka, Agata Kosmala, Robert Krężlak, Elżbieta Krzyżanowska, Andrzej Kucharski, Magdalena Kucharska, Łukasz Kujawski, Maria Kulesza, Katarzyna Kulpa, Krzysztof Kułacz-Karpiński, Tadeusz Kuranda, Anna Kuszczyńska, Anna Kutera, Kazimiera Kuzborska, Przemysław Kuzborski, Barbara Lewandowska, Witold Liszkowski, Zbigniew Makarewicz, Katarzyna Makowska, Krzysztof Makowski, Anna Malicka-Zamorska, Adam Marciniak, Agnieszka Marczak, Barbara Markiewicz, Jarosław Markowicz, Jolanta Markowicz-Bucza, Ewa Martyniszyn, Olena Matoshniuk, Michał Matuszczyk, Adrianna Menażyk, Anna Mielniczyk, Jan Mikołajek, Mariusz Mikołajek, Jadwiga MlekLipińska, Marta Momot, Janusz Motylski, Łukasz Nawrocki, Jolanta Nitka-Nikt, Zdzisław Nitka, Roland Okoń, Natalia Okoń-Rudnicka, Anna Olech, Tomasz Olszewski, Henryka Pabiańczyk, Piotr Pachecki, Jerzy Paluszczyszyn, Krystyna Pławska-Jackiewicz, Danuta Pałka-Szyszka, Jerzy Piątek, Michał Pietrzak, Ewa Poradowska-Werszler, Marzena Prokopowicz, Elżbieta Przepiórkowska, Wojciech Pukocz, Honorata Rębisz-Werszler, Maria Rogala, Krzysztof Rozpondek, Dagmara Rybak, Maria Sajdok, Janina Sarzyńska, Marcin Selinger, Alina Sibera, Stanisław Sielicki, Barbara Siomkajło, Ryszard Sławczyński, Eugeniusz Smoliński, Piotr Sokolnicki, Ireneusz Sosna, Marek Stanielewicz, Jakub Strzyż, Krystyna Szczepaniak, Stanisław Szczepański, Anna Szczygieł, Patrycja Szumowska, Leszek Szurkowski, Edward Szutter, Bartosz Ślusarski, Joanna Teper, Elżbieta Terlikowska, Krzysztof Truss, Szymon Truss, Bogusław Ukleja, Monika Urbańska, Ewa Walczak-Jackiewicz, Andrzej Walentek, Jerzy Werszler, Rafał Werszler, Stanisław Wiącek, Robert Wieczorek, Ryszard Więckowski, Katarzyna Winnicka-Rorbach, Adam Włodarczyk, Maciej Wodiczko, Marta Wolińska, Przemysław Wołczuk, Zofia Wołczuk, Igor Wójcik, Stanisław Wysocki, Paulina Ziemba, Aleksander Zyśko, Justyna Żak, Mira Żelechower-Aleksiun.

komisarz generalny wystawy Kazimierz Pawlak komisarz wystawy, aranżacja wystawy Marta Hubka wstęp Kazimierz Pawlak tekst w katalogu Zbigniew Makarewicz projekt katalogu Jacek Ćwikła redakcja katalogu, korekta Kazimiera Kuzborska skład katalogu Wiesław Dziedzic

wydawca

Związek Polskich Artystów Plastyków Okręg Wrocławski 50-111 Wrocław, Jatki 1-2

druk Print GrouP Sp. z o.o 71-004 Szczecin, ul. Cukrowa 22

ISBN 978-83-60527-14-6

Od redakcji

Serdecznie dziękuję Państwu za współpracę przy monografii, towarzyszącej wystawie Po Sztuce, z okazji 75-lecia obecności Okręgu Wrocławskiego Związku Polskich Artystów Plastyków na Dolnym Śląsku.

Publikacja powstawała z udziałem artystów, którym dziękuję za wyrozumiałość przy tworzeniu swoich autoprezentacji. Zgadzali się Państwo na encyklopedyczny skrót informacji, mimo że o sztuce, pasjach i działaniach twórczych każdego artysty można napisać interesującą monografię. I nie wynika to z braku zainteresowania czy dobrej woli, by zaistnieć w szerszym kontekście społecznym.

Artyści to przecież wyjątkowa część społeczeństwa, elitarna pod każdym względem – talentu, wykształcenia, pracowitości. Wszyscy są absolwentami wyższych uczelni, a część ma od dwóch po kilka dyplomów, potwierdzających różne specjalizacje, na różnych kierunkach. Znacząca część z Państwa uzyskała tytuły naukowe, a liczni tytuł profesora. Idą za tym mądre, odważne i znakomite artystyczne dokonania. Brakuje galerii, czy innych miejsc wystawienniczych, by artysta mógł bez kilkuletniego oczekiwania zaprezentować swoje dzieła; najczęściej altruistycznie, pro publico bono – ale dlaczego bez honorarium?

Sztuka jest wartością bezcenną, niewymiernym kapitałem i powodem do dumy, że jest się Artystą. Gratuluję Państwu pasji i odwagi podążania za marzeniami.

Kazimiera Kuzborska

Związek Polskich Artystów Plastyków Okręg Wrocławski