ชมรมส.ว.ล.ทส่ี าบสูญ! กับโครงการแรกทีก่ ลับมา
ถุงผ้าให้น้อง
ง พ โ � ำ ล ว ั ห ด ั ว . ร.ร
ชมรมสิ่งแวดล้อม ข อ ค ณ ะ วิ ศ ว ะ ฯ จุฬาฯ ในชือ่ Cu
5ลง0เกไ็บมจานยเ่ อา ไว้ ัน มเอา ุ
environmental preservation club
ฉบับทดลองที่ 2 01/2013 kaowdeeproject @ gmail.com www.facebook.com/kaowdee
ไ ่
หนม ุ่ นักดนตรีกไ็ มเ่ อาเชน ่ กัน
กลั บ มาเปิ ด ตั ว อี ก ครั้ ง หลั ง จากเลิ ก หายไป พร้อม โครงการแรก รั บ บริ จ าคถุ ง ผ้ า อ่ า น ต่ อ น . 3 กลับมาอีกครัง้ . ภาพบรรยากาศ การจัดเตรียมถุงผ้าที่รับบริจาคมาตลอด ระยะเวลาสองเดือน วันนีไ้ ด้ฤกษ์จดั เตรียม เพือ่ ไปบริจาคทีโ่ รงเรีบนวัดหัวลำ�โพง ใน วันพรุง่ นีค้ อื วันที่ 18 มกราคม พ.ศ. 2556 ทางที ม งานแจ้ ง ว่ า จะนำ � ไปมอบให้ ใ น เวลา 14.30 น. ทัง้ นีช้ มรมยังไม่ปดิ รับ บริจาค สามารถส่งเข้ามากันได้ เพราะเป็น โครงการจ่อเนือ่ งตลอด โดยชุดแรกทีจ่ ะนับ ไปบริจาคมีทง้ั หมด 100 ใบ เนือ่ งในโอกาส พิเศษครบ 100 ปีคณะวิศวกรรมศาสตร์ จุฬาฯ สำ�หรับการกลับมาชองมรมสิง่ แวดล้อม น.ส.ภาชรี ฑูรกฤษ. .ข่าวดีตอ่ น.3
50. เมือ่ วันที่ 19 พฤศจิกายน พ.ศ.2555 เวลาประมาณ 12.00 น. นายเอกลักษณ์ ชัยนอก ขณะรับประทานอาหารภายในสถาน ศึกษา พบธนบัตรหนึง่ ใบราคา 50 บาท วางตกอยูบ่ นโต๊ะ จึงเก็บขึน้ มองหาเจ้าของ แต่ไม่พบ จึงนำ�ไปให้ลงุ เจ้าหน้าทีเ่ ก็บภาชนะอาหาร แต่ถกู ปฎิเสธกลับมา ทำ�ให้นายเอกลักษณ์ ซึง่ ยืนยันจะไม่เก็บไว้เป็นของตนเร่งดำ�เนินการหาทีน่ �ำ ส่ง จนได้น�ำ ใส่ตน้ ผ้าป่า งานประจำ�ปี ทีว่ ดั พระปฐมเจดี อ.เมืองนครปฐม จ.นครปฐม เมือ่ วันอาทิตย์ท่ี 25 พฤศจิกายน พ.ศ. 2555 ทีผ่ า่ นมาในทีส่ ดุ ! ข่าวดีตอ่ ในน.3
ปลื้มใจหลานสาวสุดรัก คว้าเกียรตินิยมอันดับ2
อากงพดู ได!้ อกี ครง้ั
อากงเป็นอัมพฤกษ์มาเป็นปีพูดไม่ได้ ของนักศึกษาคณะจิตรกรรมฯ ได้รับโทรศัพท์จากหลานสาวว่าตนได้ ศิลปากร รุ่น65 รุ่นแรก เกียรตินิยมและได้งานแล้วด้วยอีกที ที่กล้าเปลี่ยน คำ�ตอบ สุ ด ดี ใ จน้ำ � ตานองทั้ ง หลานทั้ ง อากง กับบทบาท ของ ระทึก!!คืนปีใหม่ลูก หน้าที่ของผู้นำ� รายละเอียดนิทรรศการศิลปนิพนธ์
แนวคิดและ ผลงาน ของ ...
่ ห ลั ง “ยังชาย” นกโดนงาบอยู อพาร์ ม เม้ น ท์ ย่ า น หน้า ธนบุรี รปภ.ใจเด็ด 6 ตาดี เ ห็ น ลู ก นกถู ก ใน แมวเล่นงาน วิง่ ผวา เข้ า ช่ ว ยห้ า มไว้ ไ ด้ ฉบับ ทัน รีบนำ�กลับรังที่
ศรันกาญจน์ หลินศุวนนท์
ต้ น ไม้ เ ดิ ม แล้ ว ร้ อ ง ถามขอความช่ ว ย เหลือ..ข่าวดีต่อในน.3
.......ช่วยนกพี่น้อง.ภาพเหตุการณ์ช่วยชีวิตลูกนกนี้เกิดขึ้นเมื่อวัน
ที3่ 1ธันวาคมพ.ศ.2555 เวลา19.30น. หลังลูกนกสองตัวถูกพบอยู่ พร้อมกับแมวลายน้�ำ ตาลดำ�ขาว หลังอพาร์ทเม้นท์บา้ นเชิด 45/11 ซ.วุฒากาศ1 ถ.วุฒากาศ ตลาดพลู ธนบุรี กรุงเทพฯ โดยนายอิทธิพล เมืองแตง(คนกลางภาพ) รปภ.ประจำ�อพาร์ทเม้นท์ดงั กล่าวเป็นผู้ พบเห็นก่อนและเข้าช่วยชีวติ ลูกนกไว้ได้ทนั จึงนำ�กลับมาทีบ่ า้ นรังนก แต่ไม่สามารถจับเข้ารังได้ น.ส.กัลยกรณ์ เชิดวุฒากาส (ภาพในกรอบ ขวา) ซึง่ อยูบ่ ริเวณนัน้ จึงได้เข้าช่วยเหลือ นำ�ลูกนกทัง้ สองกลับเข้ารังได้ อย่างปลอดภัย ด้วยมือทัง้ สองข้างอย่างไม่รงั เกียจ. ข่าวดีตอ่ ในน.3
อากง. เหตุการณ์ตน้ื ตันใจ เมือ่ นายธีระ ธนพันธ์ ผูเ้ ป็นอากงของ น.ส.หทัยทัด ธนพันธ์ (รูปข่าว) กลับมาพูดได้เต็มประโยคครัง้ แรก หลัง จากล้มป่วยเป็นโรคอัมพฤกครึง่ ซีก(ซ้าย) เป็นเวลา 1 ปีแล้ว โดยเมือ่ 15 ธันวาคม ปีทแ่ี ล้ว น.ส.หทัยทัด ซึง่ ทราบว่าตนได้เกียรติยมอันดับ 2 ได้ท�ำ การโทรศัพท์ไปหานายธีระ พร้อมแจ้งข่าวเรือ่ งได้งานทำ� ทำ�ให้ นายธีระ ถึงกับดีใจร้องไห้แล้วพูดออกมาว่า “ดีใจมากครับ”.อ่านต่อน.3
สองพน่ี อ้ งหวิดสน้ิ ชีพ!
รปภ.ผู้กล้าเข้าเซฟลูกนก สาวคิ้วเข้มช่วยอุ้มกลับเข้ารัง แซนวิชสตูดิโอของนาวะ โคเฮ กับโครงการแลกเปลี่ยนดูงานที่เปิดรับให้ใครหน้า ไหนที่สนใจอยากมาแชร์/มาดู/มาทำ� ตลอดปีไม่มีปิดรับ. มิ้ม-วิชนัญ กลั่นรอด นศ.ปริญญาโท ได้ไปสัมผัสมากับตัว จะมาเล่าให้เราอ่าน..หน้า 7 ในฉบับ
ถูกปฏิเสธ เลือด
สาวงามใจบุญชํ้าจิต
ยน ั ไมท ่ อ ้ จะขอกลับมาอีก
สาวรุน่ วัย21ปี ตัง้ ใจ จ ริ ง จ ะ ไ ป บ ริ จ า ค เลื อ ดทุ ก สามเดื อ น ครั้ ง ที่ ส องกลั บ ถู ก ปฎิเสธ ขอให้กลับ มาใหม่ปหี น้า เหตุ เพราะเลือก340ซีซี มีเยอะแล้ว เผยหา ข้อมูลและเตรียมตัว มาอย่างดี สาเหตุท.่ี . ข่าวดีตอ่ ในหน้า 4
บริจาคเลือด. เหตุการณ์บริจาค เลือดนีเ้ ปิดเผยเมือ่ วันที่ 29 ธันวาคม พ.ศ. 2555 เวลา 12.00 น. โดยน.ส. ภาชรี ฑู รกฤษณา เป็นผูเ้ ปิดเผยว่าตนได้ไปทำ�การ บริ จ าคเลื อ ดของตนด้ ว ยความตั้ง ใจจริ ง เมือ่ วันที่ 27 เดือนเดียวกัน โดยเตรียม สภาพร่ า งกายมาอย่ า งดี ต้ั ง แต่ วั น ก่ อ น หน้านัน้ ตามความตัง้ ใจทีจ่ ะบริจารเลือด ทุกๆ3เดือน แต่เมือ่ ไปถึงสภากาชาดไทย ในวันดังกล่าว กลับถูกปฎิเสธ ทัง้ นี้ น.ส.ภา ชรี เผยว่าตนรูส้ กึ เสียใจและผิดหวัง แต่ ยืนยันว่าจะกลับมาอีกแน่นอน ไม่ลม้ เลิก ความพยายามและตัง้ ใจเดิม.ข่าวดีตอ่ น.3
ลีลา.ภาพถ่ายเงินหล่นบนเก้าอีห้ นัง ภายในร้านกาแฟชือ่ ดัง ในห้างสรรพ สินค้าชือ่ ก้องย่านปิน่ เกล้า ตัวย่อ ซ.ท. ถูกพบโดยน.ส.วิชนัญ กลัน่ รอด นศ.ปริญญาโท ม.ศิลปากร ซึง่ กำ�ลัง มาใช้บริการภายในร้าน ในวันนี้ เวลา 15.30 น. ซึง่ ผูพ ้ บเห็นเหตุการณ์กล่าว ว่าเห็นน.ส.วิชนัญ ยืนมองหาอะไรไม่ ทราบไม่ยอมนัง่ ก่อนทีน่ .ส.วิชนัญจะ เผยว่ามองหาคนทีม่ านัง่ คนก่อน เพือ่ นำ�เงินไปคืน แต่ไม่พบจึงได้น�ำ เงินดัง กล่าวไปคืนแคชเชียร์ท่ีร้านแทน(ภาพ เล็ก) แล้วเปิดใจว่า “..อย่างน้อยก็ ไม่ใช่เราที่เอาเงินเข้ากระเป๋าตัวเอง”. ทัง้ นี้ เงินมีจ�ำ นวนทัง้ สิน สิบเอ็ดบาท.
สาวป.โทลีลาไมน ่ ง ่ั
เงินหลน ่ ไมเ่ ก็บ
คุณลุง
ยอมยืน.เมือ่ วันที1่ 7มกราคม พ.ศ.2556 เวลา 17.30 น. เกิด เหตุยอมสละที่น่ังว่างให้แก่หญิงวัยทำ �งานใสชุดสีชมพูแป๊ด โดยผูส้ ละเป็นชายวัยกลางคนใส่เสือ้ ลายสก็อตสีน�ำ้ เงินฟ้า ไม่ ทราบชือ่ และทีอ่ ยู่ แต่เห็นเกิดเห็นกับตา เกิดเหตุบนรถเมล์ ปอ.507สีน�ำ้ เงิน ขณะมุง่ หน้าจากสำ�เพ็งสูเ่ ซ็นทรัลปิน่ เกล้า.
ยอมยน ื
มัวยืนเล็งหาเจา้ ของ เอ่ยปากบอกไม่เป็นไร
เสียสละที่บนรถเมล์
ชายตี๋สุดติ้สท์ ศิลปะต้อนมด
ปัดไมไ่ ดข้ เ้ี กียจ
คอนเซปทม ์ ส ี องแง่ รับไมอ่ ยากฆา่ สัตว์
ชายตีต๋ อ้ นมด. เหตุการณ์นี้ถูกเผยขึ้นเมื่อวัน อังคารที่ 25 ธันวาคม พ.ศ. 2555 เวลาประมาณ 12.00 น. ณ มหาวิทยาลัยศิลปากร วิ ท ยาเขตพระราชวั ง สนาม จันทร์ จ.นครปฐม เมื่อมด จำ�นวนมากเริ่มทยอยกัดกิน ผลงานศิลปะชิ้นหนึ่ง ซึ่งนาย กุลภาค ชินธนากร เจ้าของ ผลงาน ออกมายืดอกรับและ อธิบายผลงานว่า ส่วหนึ่ง ของแรงบั น ดาลใจเกิ ด จาก ความอึ ด อั ด ขั ด ข้ อ งใจที่ บ น โต๊ะทำ�งานมีมดมาก แต่ไม่ ต้องการฆ่าสัตว์ ประกอบ กั บ ตนชอบถ่ า ยภาพและมี จิ น ตนาการจึ ง คิ ด จะสร้ า ง ผลงานที่ไล่มดได้ ทั้งนี้ราย ละเอียดของ..ข่าวดีต่อหน้า 3
แนวร่วมสร้างฝันปันรอยยิ้ม
มันเริ่มขึ้นแล้ว! มันไม่ใช่โครงการสลักสำ�คัญและไม่ใช่ชมรมจากสถาบันไหน
มันก็แค่วัยรุ่นกลุ่มหนึ่ง ที่มุ่งมั่นว่า.. เสา-อาทิตย์ที่จะได้กลับบ้าน จะไปทำ�อะไรให้โรงเรียนที่มีเด็ก 15 คนอยู่ แค่นั้น... อ่านต่อคำ�สัมภาษณ์ หน้า 7
กลับมาอีกครัง้ .
ณา รองประธานชมรมและผู้ยื่นเสนอ ให้นำ�ชมรมอีกครั้งหนึ่ง ได้ให้สัมภาษณ์ ว่าทาง ชมรมรักษ์สิ่งแวดล้อม คณะ วิศวกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย หรือ CU Environmental Preservation Club ได้จัดรับบริจาคมาตั้งแต่เดือน พฤศจิกายน ปีที่แล้ว และดำ�เนินงานมาเรื่อยๆ ตอนนี้ก็ ได้ากกว่า100ใบแล้ว เพื่อนำ�ไปให้กับเด็ก นักเรียนที่ยังขาดแคลนกระเป๋านักเรียน โดย ทางชมรมเล็งเห็นว่าน่าจะไปช่วยแบ่งเบา ภาระได้บ้าง และสามารถใช้แทนกระเป๋า อื่นได้จริง ทั้งยังเป็นการลดปัญหาขยะอื่นๆ ตามมาอีกด้วย ทั้งนี้จำ�นวนที่จำ�นำ�ไปบริจาครอบ แรก คือ 100 ใบ เนื่องในโอกาสที่คณะ วิศวกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ครบ100ปีพอดี โดยส่วนที่เหลือ จะยังคง เก็บไว้เพื่อนำ�ไปบริจาคที่โรงเรียนซึ่งอยู่ห่าง ไกลจริงๆ เพราะรอบแรกนี้จะนำ�ไปบริจาคที่ โรงเรียนวัดหัวลำ�โพงก่อน สำ�หรับชมรมรักษ์สิ่งแวดล้อม คณะ วิศวกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย หรื อ เรี ย กกั น สั้ น ๆว่ า ชมรมสิ่ ง แวดล้ อ ม ของคณะวิศวะนั้น น.ส. นางสาวภาชรี ฑู รกฤษณา เล่าว่าเคยมีมานานแล้ว แต่ยุบ ตัวไป ซึ่งต่อมา น.ส. ภาชรี ได้ยื่นเสนอขอ เปิ ด ชมรมสิ่ ง แวดลอมอี ก ครั้ ง จึ ง ได้ ท ราบ จากอาจารย์ว่ามีชมรมนี้ค้างอยู่ ทำ�ให้เกิด การนำ�ชมรมนี้กลับมา โดยสังกัดอยู่ในคณะ วิศวกรรมศาสตร์ ภาควิชาวิศวะสิ่งแวดล้อม โดยมี นายอภิวัฒน์ เจนจัดการ นักศึกษา ปริญญาโท วิศวะสิ่งแวดล้อม เป็นประธาน ชมรมนี้ กิ จ กรรมอื่ น ที่ ท างชมรมพยายาม จะทำ�ต่อไปคือการรณรงค์ในระยะยาวเรื่อง ของการแยกขยะอย่างจริงจัง ซึ่งมีความ มุ่ ง หวั ง ว่ า จะเป็ น ผมให้ นั ก ศึ ก ษาในคณะ วิศวกรรม เห็นถึงคุณค่าและประโยชน์ของ การแยกขยะรวมทั้งทำ�ให้กระบวนการแยก ขยะนั้นมีประสิทธิภาพขึ้นมาได้จริงๆ แต่ ทั้งนี้รองประธาน น.ส. ภาชรียอมรับว่า ยัง เป็นช่วงเริ่มต้นเท่านั้น จึยังไม่สามารถ ประเมิ น ผลออกมาได้ อ ย่ า งเป้ น รู ป ธรรม และกำ�ลังดำ�เนินการโครงการแรกอยู่ เพื่อ ให้ มี ป ระสิ ท ธภาพมากขึ้ น จึ ง ต้ อ งเลื อ ก ดำ�เนินการที่ละโครงการ ชมรมรักษ์สิ่งแวดล้อม คณะ วิศวกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย มีแฟนเพจในเฟสบุ๊คในชื่อ CU Environmental Preservation Club (https://www.facebook.com/EPC.CU) มีสมาชิกชมรมรวมทั้ง สิ้นประมาณ 20 คนทั้งนักศึกษาปริญญาตรี และโท ของคณะวิศวกรรมศาสตร์เอง ทาง ชมรม ยังเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นมาใหม่ และ เป็นเพียงชมรมในคณะเท่านั้น ไม่ใช่ชมรม ของมหาวิทยาลัย แต่ความมุ่งหวังเล็กๆ ของน.ส.ภาชรีที่นำ �ชมรมกลับมาคือการที่ สามารถผลั ก ดั น ให้ ช มรมนี้ อ ยู่ ไ ปได้ น าน และมีประสิทธิภาพจริง เหมือนอย่างชมรม
อื่นๆหรือชมรมสิ่งแวดล้อมของทางสถาบัน อื่น “สิ่ ง ที่ ทำ � ได้ ดี ที่ สุ ด ตอนนี้ คื อ การทำ � ให้เต็มที่กับทุกกิจกรรมและประชาสัมพันธ์ เพื่อให้นักศึกษาและบุคคลทั่วไปรับทราบถึง กิจกรรม เห็นความสำ�คัญและหันมาสนับสนุ นกัน โดยเฉพาะเรื่องที่สุดคัญอย่างการหา ทุนเพื่อมาทำ�กิจกรรมต่างๆ”น.ส.ภาชรีกล่าว.
50.
เหตุการณ์ไม่ยอมรับแบงค์ 50 บา ทนี้เกิดขึ้นล่วงเลยมานานแล้วเมื่อวันที่ 19 พฤศจิกายน พ.ศ.2555 เวลาประมาณ 12.00 น. นายเอกลักษณ์ ชัยนอก ได้ไปรับประทาน อาหารภายในสถานศึกษา แล้วพบธนบัตร หนึ่งใบราคา 50 บาท วางตกอยู่บนโต๊ะ จึง เก็บขึ้นมองหาเจ้าของ แต่ไม่พบ เจ้าตัวไม่อ ยากทิ้งไว้ จึงคิดนำ�ไปให้ลุงเจ้าหน้าที่ซึ่งเป็น ชายไทยมีอายุแล้ว ทำ�หน้าที่เก็บภาชนะอา หารในบริเวณนั้น แต่เจ้าหน้าที่ก็ปฎิเสธกลับ มา ทำ�ให้นายเอกลักษณ์ ซึ่งยืนยันจะ ไม่เก็บไว้เป็นของตนเร่งดำ�เนินการหาที่นำ�ส่ง จนได้นำ�ใส่ต้นผ้าป่า งานประจำ�ปี ที่วัดพระ ปฐมเจดี อ.เมืองนครปฐม จ.นครปฐม เมื่อ วันอาทิตย์ที่ 25 พฤศจิกายน พ.ศ. 2555 ที่ ผ่านมาโดยยังได้เพิ่มงานทำ�บุญไปอีก 100 บาท และขอแสดงความเสียใจกับผู้เป็นเจ้า ของธนบัตรใบนั้นด้วยความจริงใจมา ณ ทีน่ .้ี
อากง.
ก่อนที่เสียงทางสายโทรศัพท์จะสะ อึกสะอื้นไห้ ทำ�ให้ต้นสายอย่างน.ส.หทัยทัด ตกใจและกลั้นน้ำ�ตาไม่อยู่เช่นกัน นับเป็น เรื่ อ งน่ า ยิ น ดี ที่ พ ลั ง แห่ ง ความรั ก และความ ปลื้มปิติยินดีนี้ได้ถูกถ่ายทอดส่งต่อจนผู้เป็น อากงอัมพฤกสามารถมีอาการดีขึ้นได้จริง เหตุ ก ารณ์ ตื้ น ตั น ใจนี้ เ กิ ด ขึ้ น ขณะ ที่ น.ส. หทัยทัด ธนพันธ์ (ตาล) อายุ 21ปี นักศึกษาคณะสังคมวิทยาและมานุษย์วิทยา สาขาวิจัยสังคม มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ บ้านเลขที่103/34 ซ.จรัญสนิทวงศ์45 กรุง เทพฯ ได้โทรศัพท์ไปหาอากงของเธอเพื่อแจ้ง ข่าวดี เนื่องจากตนสามารถคว้าเกียรตินิยม อันดับ 2 เมื่อวันที่ 15 ธันวาคม พ.ศ. 2555 ตอนเย็นๆ อากง หรือนายธีระ ธนพันธ์ มีศักดิ์ เป็นปู่หรือตาไม่แน่ใจ ปกติมีสุขภาพแข็งแรง ดีแต่ในเช้าวันหนึ่งเมื่อปีพ.ศ.2554 ได้เกิด ล้มลงในห้องนอน แพทย์วินิจฉัยพบว่าเป็น โรคอั ม พฤกครึ่ ง ซีี ก ซ้ า ยทำ � ให้ พู ด ไม่ ไ ด้ แ ละ เดินไม่ได้สะดวก ในช่วงระยะเวลานั้น อากง มีความเครียดและต้องเข้ารับการบำ �บัดอยู่ เสมอ ซึ่งรวมทั้งกายภาพบำ�บัดด้วย แต่อา การไม่ดีขึ้นมากนัก สามารถพูดได้เพียงคำ� สั้นๆเท่านั้น อย่างเช่นคำ�ว่า “ครับ” น.ส.หทัยทัดเผยว่า ตนเป็นหลาน สาวคนแรก ตามธรรมเนียมจีนจะรักหลาน หรือบุตรคนแรกมาก เมื่อตนเกิดมาจึงได้รับ ความรักจากอากงมากและให้ความหวังไว้ มาก เมื่อตนประสบความสำ�เร็จจึงทำ�ให้อา
กงดีใจอย่างที่สุด จนพูดออกมาได้ว่า “ดีใจ มากครับ” เป็นประโยคแรกในรอบปี ปัจจุบันอากงอาศัยอยู่กับภรรยาคน ใหม่แถวสาธร ไม่ได้อาศัยอยู่กับลูกหลาน ฝั่งน.ส.หทัยทัดแล้ว แต่ก็ยังไปรับส่งและรับ ประทานอาหารร่วมกัน อากงเข้ารับการกาย ภาพบำ�บัดย่างสม่ำ�เสมอที่ร.พ. เซนหลุยส์ มี อาการที่ดีขึ้นมากแล้วตามลำ�ดับ สุขภาพจิต แจ่มใสและสดชื่นดี.
ช่วยนกพี่น้อง.
. . . . . . . เ มื่ อ วั น ที่ 3 1 ธั น ว า ค ม พ . ศ . 2 5 5 5
เวลา19.30น. ภายในงานสังสรรค์รับวัน ขึ้นปีใหม่ที่ อพาร์ทเม้นท์บ้านเชิด 45/11 ซ.วุฒากาศ1 ถ.วุฒากาศ ตลาดพลู ธนบุรี กรุงเทพฯซึ่งจัดโดยน.ส.กัลยกรณ์ เชิดวุฒากาส ลูกสาวเจ้าของอพาร์ทเม้นท์ดังกล่าว นาย อิทธิพล เมืองแตง ได้เดินเข้ามาร้องขอ ความช่วยเหลือถามหา หากมีใครยินยอมจะ จับนกกลบเข้ารังแทนตน หลังลูกนกสองตัว ถู ก พบอยู่ พ ร้ อ มกั บ แมวลายน้ำ � ตาลดำ� ขาว หลังอพาร์ทเม้นท์บ้านเชิด โดยนายอิทธิพล เมืองแตงรปภ.ประจำ�อพาร์ทเม้นท์ดังกล่าว เป็ น ผู้ พ บเห็ น ก่ อ นและเข้ า ช่ ว ยชี วิ ต ลู ก นก ไว้ได้ทัน จึงนำ�กลับมาที่บ้านรังนกแต่ไม่ สามารถจับเข้ารังได้ สาเหตุเพราะตนไม่เคย อุ้มนก จึงกลัวว่าจะทำ�ตก น.ส.กัลยกรณ์ เชิดวุฒากาส ซึ่งอยู่ บริเวณนั้นจึงได้เข้าช่วยเหลือ นำ�ลูกนกทั้ง สองกลับเข้ารังได้อย่างปลอดภัย ด้วยมือ ทั้งสองข้างอย่างระมัดระวังทีละตัว ผู้เห็น เหตุการณ์และพยานในที่เกิดเหตุต่างยืนให้ กำ�ลังใจกันทั้งสิ้น รังที่นำ�กลับเข้าไปนั้นเป็น รังบ้านไม้ที่ต่อขึ้นให้นกโดยเฉพาะ มีรูปด้าน หน้าขนาดไม่ใหญ่สำ�หรับเข้าออก ถูกผูกติด ไว้กับต้นไม้ไม่สูงมากนัก ที่หน้าอพาร์ทเม้นท์ เอง สำ�หรับแมวผู้ก่อเหตุ ทราบใน ภายหลังว่าได้เข้ามาป้วนเปี้ยนภายในงาน สังสรรค์ด้วยไม่น้อยครั้ง แต่ไม่มีใครทราบา ก่อนว่าจะเกิดเหตุอย่างนี้ขึ้น สันนิษฐานว่า น่าจะเป็นแมวตัวเดียวกันกับที่ผู้คนในงาน พบเห็น มีสีดำ� ขาว และน้ำ�ตาลส้มบนตัว ทั้งนี้หลังจากเหตุการณ์สงบลง นา ยอิทธิพลเผยความในใจว่า รู้สึกดีที่ได้ช่วย ลูกนก ภาพเหตุการณ์ที่ตนเห็นคือแมวกำ�ลัง จะทำ�อะไรบางอย่างกับลูกนก ตนคิดว่าจะ พยายามจะกินเข้าไปแล้ว จึงได้วิ่งไปไล่ แมว ตัวนั้นตื่นตระหนกจึงได้หนีหายไป ถือว่าได้ ทำ�บุญก่อนปีใหม่ แต่ก็เปรยออกมาว่าก็เป็น บาปด้วย เพราะทำ�ให้แมวอดกิน ไม่ได้กินอา หารเลย.
บริจาคเลือด. .......น.ส.
ภาชรี ฑูรกฤษณา อายุ 20 ปี ผู้ ประสงค์จะบริจาคเลือดแต่ถูกปฎิเสธรายนี้ ถูกเปิดเผยขึน้ เมือ่ เมือ่ วันที่ 29 ธันวาคม พ.ศ. 2555 เวลา 12.00 น. หลังจากเหตุการณ์ ผ่านพ้นมา น.ส. ภาชรี ได้ให้สมั ภาษณ์เล่าถึง อดีตว่า ตนไม่เคยบริจาคโลหิตมาก่อนหน้า เมือ่ 3เดือนทีแ่ ล้วด้วยเหตุวา่ มารดาของตนเป็น
โรคทาลัสซีเมีย หรือโรคเลือดจาง ทำ�ให้ตนเอง นัน้ ถือเป็นพาหะของโรค จึงเข้าใจว่าไม่สามารถบริจาคเลือดได้ แต่เมือ่ ตนได้ดสู ารคดีเรือ่ ง หนึ่งเกี่ยวกับเลือดทางโทรทัศน์จึงได้ทราบว่า ตนเองบริจาคโลหิตได้ ทำ�ให้ความปราถนาที่ จะบริจาคโลหิตนัน้ ถูกเติมเต็มได้จริง จึงได้ไป ทำ�การบริจาคโลหิตมาแล้วครัง้ หนึง่ ซึง่ ในครัง้ แรกนัน้ ไม่มปี ญ ั หาแต่ประการใด ต่อมาอีก3เดือน ได้เวลาบริจาคอีก ครัง้ ตามความตัง้ ใจทีจ่ ะบริจาคทุก3เดือน ตน จึงได้ปฎิบตั ติ ามกฏอย่างเคร่งครัด และยอม สละเวลาสังสรรค์กับเพื่อนและรุ่นน้องในคืน ก่อนวันบริจาค ปลีกตัวกลับบ้านก่อน นอน แต่เร็วและไม่บริโภคไขมันในเช้าต่อมา แต่ กลับถูกปฎิเสธด้วยว่าในคลังโลหิตนั้นมีเลือก บริจาคปริมาณ340cc แบบนีม้ ากแล้ว สำ�หรับ คนทีน่ �ำ้ หนักไปถึง50กิโลกรมจะบริจาคได้เท่า นี้ ทำ�ให้แม้จะบริจาคโลหิตของ น.ส. ภาชรี ไปก็อาจไม่ถกู นำ�ไปใช้ได้ เป็นการทิง้ ไปเสีย เปล่าๆ และทางสภากาชาดไทยจึงได้ให้บตั ร เล็กเป็นเสมือนใบนัด เพือ่ ให้กลับมาบริจาค ใหม่ในเดือนกุมภาพันธ์ปพ ี .ศ.2556 น.ส. ภาชรี ฑูรกฤษณา เป็นคนมีจติ อาสา รักสิง่ แวดล้อม ยังเผยอีกว่า นอกจาก จะมี ค วามปราถนาบริ จ าคโลหิ ต อยู่เ ป็ น นิ จ แล้ว ตนยังได้บริจาคอวัยวะอืน่ ๆไปแล้วอีก ด้วย อันได้แก่ ตับ ไต หัวใจ ปอด ตา เพือ่ ให้แก่ ผูท้ ต่ี อ้ งการใช้ เมือ่ ตนเองจากโลกนีไ้ ปแล้ว นับ เป็นคุณต่อเพื่อนมนุษย์ร่วมโลกด้วยกันอย่าง หาทีส่ ดุ มิได้ และเหตุการณ์เลือกมีมากนี้ ยังทำ�ให้ ทางข่าวดีเอง เห็นว่า เพือ่ นร่วมโลกของเราๆก็ มีจติ ใจเอือ้ เฝือ้ อยูไ่ ม่ใช่นอ้ ย เพราะมาบริจาค กันจนใช้ไม่ทนั แม้จะทำ�ให้ น.ส.ภาชรีตอ้ ง พลาดรอบบริจาคไป แต่กท็ �ำ ให้เราได้เห็นว่า น้�ำ ใจนีม้ นั มากล้นข้นกว่าเลือดก็ได้.
ต้อนมด.
งานเกี่ยวกับแนวความคิดเริ่มต้นนั้นมาจาก ความคิดง่ายๆที่ว่า “เห็นอะไรบางอย่าง คิด กับมันแบบไหน ก็ทำ�รูปออกมาแบบนั้น” นาย กุลภาคกล่าว ชิ้นงานที่อยู่ภายใต้แนว คิดเริ่มต้นนี้มีหลายชิ้น แต่ชิ้นที่เกิดขึ้นเพราะ มด เกี่ยวกับมด เพื่อมด นี้มีชิ้นเดียว ส่วนความอยากที่ทำ�ให้เป็นแรงผลัก ดันเฉพาะตัวผลงานชิ้นนี้ ศิลปินเสริมต่อว่า “คือนั่งกินกาแฟอยู่ แล้วเห็นเส้นที่ไล่ไปบน ฝาแก้วน่ะ ก็คิดไปว่ามีมดไต่อยู่บนฝานั้น ที่ คิดถึงมดคงเป็นเพราะที่บ้านมดเยอะด้วยไง ก็ เ ลยทำ � ขึ้ น มาอี ก อย่ า งนึ ง ก็ อ ยากลองให้ อาหารมันด้วย อยากรู้ว่ามันจะเลิกป้วนเปี้ยน บนโต๊ะทำ�งานไหม มันก็ช่วยได้จริงๆนะ” (หัวเราะ) ก่ อ น ผ ล ง า น จ ะ อ อ ก สู่ ส า ย ต า สาธารณะ เขายืนยันว่าได้นำ�ไปทดลองที่ อื่นและกระบวนการอื่นก่อนแล้ว แต่ผลสรุป ความเรียบง่ายนี้เอง ที่ทำ�ให้มันลงตัวและ เขาพร้อมที่จะรับกับคำ�วิจารณ์ต่างๆ สถาน ที่ ๆ เขานำ � ไปติ ด เพื่ อ ขจั ด ปั ญ หามดนั้ น คื อ หน้าห้องน้ำ�ในบ้านพักที่เขาอาศัย และเป็นที่ ทำ�งานศิลปะส่วนตัวในเมืองกรุง (ต่อหน้า4)
3
ถุงอ้วก.
วันที่ 17 มกราคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.00น.มีรายงานเข้ามาว่า พบหญิง มีอายุไม่ทราบชื่อ ทำ�งานเป็นกระเป๋ารถเมล์ ปอ.507 มุ่งหน้าสู่สถานีสายใต้ใหม่ มี มนุษยสัมพันธ์ดี พูดจานุ่มนวล เต็มใจบริการ มาก ดูแลคนใช้บริการ คอยบอกเตือนเมื่อ ก้าวขึ้นหรือลง ทำ�ให้ผู้ใช้บริการเกิดความ ประทับใจ นอกจากนี้ยังช่วย ดูแลหาพื้นที่วาง ของให้หากเห็นว่ามีผู้ถือของมาก ทั้งยังไม่รีบ ร้อนต้อนคน เมื่อผู้โดยสารขึ้นเสร็จค่อยพูด อย่างกระชับแก่คนจับว่า “ไป” เบาๆอย่าง สุภาพ ไม่สร้างความตกใจแก่ผู้โดยสาร หน้ำ� ซ้ำ�ยังช่วยเตือนผู้โดยสารบางคนเมื่อถึงป้าย ที่ต้องการอีกด้วย เป็นที่น่าชื่นชมยิ่ง.
ต้อนมด.
(ต่อจากหน้า3)
โล่ง
นายกุลภาคยอมรับออก มาว่า เคยคิดจะฆ่ามด ด้วยสเปรย์แต่นั้นคงเป็น บาปและเขาเป็นศิลปะผู้ สร้ า งสรรค์ จึ ง คำ � นึ ง ว่ า น่ า จะมี วิ ธี ก ารที่ สร้ า งสรรค์ ใ นการต้ อ นมดไปที่ อื่ น มากกว่ า ที่ ๆ เขาจะไม่ รั ง เกี ย จที่ จ ะอยู่ ร่ ว มกั บ มั น ได้ และเขาเลือกใช้วิธีนั้นอย่างชาญฉลาด นอกจากงานชิ้นนี้ ในคอลเลคชั่น ยัง มีหลากหลายผลงาน เช่น ภาพเข็มหมุดปัก บนมิกเซอร์ ภาพจินตนาการช่างตัดผมญี่ปุ่น รวมทั้งวิดีโออาร์ต เป็นต้น ชิ้นงานเหล่านั้น ถูกสร้างขึ้นภาพกระบวนการเก็บสะสมภาพ และใช้ภาพถ่ายกับวัสดุหรือวัตถุอื่นมาผนวก กันดังเช่นงานชิ้นนี้ที่เป็นข่าว ปัจจุบันนี้มดยังคงมีเยอะอยู่เหมือน เดิม แต่นายกุลภาคได้พยายามใช้วิธีการนี้ เพื่อผลให้ทิศทางของมดในบ้านเขาไปที่อื่น แล้ว ขจัดปัญหาไปได้ตามธรรมชาติ และ สร้างผลงานศิลปะอีกด้วย.
เย็บประเป๋า.
เมื่อวันที่ 15 มกราคม พ.ศ. 2556 มี ผู้ ร ายงานเข้ า มาว่ า ได้ รั บ ทราบว่ า การ ร่ ว มกิ จ กรรมการเย็ บ กระเป๋ า เพื่ อ ผู้ ป่ ว ยที่ โรงพยาบาลหนึ่งในกรุงเทพ โดยมีผู้ร่วม โครงการหลายคน หนึ่งในอาสาเหล่านั้นคือ “ปิ๊ง” นักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ ชั้นปีที่ 4 มหาวิทยาลัยศิลปากร วิทยาเขตพระราชวัง สนามจันทร์ ปิ๊ง ชื่อเล่นจริง ไม่ทราบชื่อจริงๆ ราย นี้ ถูกเปิดเผยโดยเพื่อนของเธอ คือน.ส. อิจฉ ราวรรณ ฟักโต และยังบอกอีกด้วยว่าเธอ ชอบทำ�ขนมปังมาให้กับผู้ป่วยที่นั้น บ่อย ครั้ง.
4
14/01/2556 เพื่อนบ้าน โดย กุลภาค ชิน.
เขากำ� ลังนั่งสมาธิแต่ สำ�หรับเขาการนั่งสมาธิ ไม่ใช่ประเด็นสำ�คัญ ไม่ใช่เหตุผล อธิบายสิ่งที่เขากำ�ลังทำ�อยู่ เขาเคยเรียกการ นั่งสมาธิของเขาว่า “นั่งดูจิต” นั่นคือคำ�ที่เขาเคยใช้ แต่ตอนนี้เขาไม่ได้ใช้แล้ว เขาใช้ในช่วงเวลาหนึ่งที่คำ�ว่านั่งดู จิต ยังไม่แพร่หลายเท่าเวลานี้เขาจึงใช้คำ�นั้นได้ แต่ตอนนี้คำ�ว่านั่งดู จิตกลับมาแรงกว่าคำ�ว่านั่งสมาธิเสียอีก เวลานี้เขานั่งอยู่บนรถเมล์ กำ�ลังนั่ง สังเกตความหวามไหวของจิตใจต่อสิ่งต่างๆที่เขารู้สึก สิ่งต่างๆที่เขามองเห็น สิ่งต่างๆที่ เขาได้ยินและสัมผัส ถึงจุดหนึ่งเขาหลับตาและสังเกตลมหายใจของตนเอง ก็นั่นแหละเขาเคย ใช้คำ�ว่า“สังเกตลมหายใจ”เป็นชื่อเรียกสิ่งที่เขากำ�ลังทำ�อยู่เช่นกัน แต่เขาก็เปลี่ยนชื่อเรียกมันเสียอีกเพราะ วันหนึ่งเขารู้สึกว่าระหว่างที่เขาดูลมหายใจนั้น เขาก็ได้ยินเสียงรอบตัวไปด้วย ประกอบกับคำ�ว่า”สังเกตลมหายใจ” ก็ไม่ถูกจริตกับเขาในตอนนั้นอีกแล้วด้วย เขาจึงเปลี่ยนมาใช้คำ�ว่า”ฟังเสียงลมหายใจ”อยู่พักหนึ่ง คือเอาคำ�กริยาทั้งสองมา รวมกันเสียเลย นั่นคือวิถีทางแห่งการปฏิบัติธรรม(ซึ่งตอนนี้เค้าเกลียดคำ�ว่าธรรมเสียแล้ว)ของเขา เรารู้ว่าเขาเริ่มต้นเส้นทางนี้ตั้งแต่ยังเด็กๆ นั่นเป็นช่วงพ.ศ.ที่เริ่มมีความเคลื่อนไหวตื่นตัวของประชาธิปไตยเบ่งบานเต็มที่ในบ้านเมือง ของเรา เขาเคยบวชเป็นเณรอยู่พักหนึ่งด้วย เขาเป็นเด็กชอบเข้าวัด ชอบนั่งสมาธิ และชอบศาสนาพุทธ นั่นคือก่อนที่เขาจะเข้าเรียนรัฐศาสตร์ ธรรมศาสตร์ เราก็ไม่รู้เรื่องการเล่าเรียนอะไรของเขามากนัก เอาเป็นว่าการศึกษาได้เปลี่ยนมุมมองของเขาไปเสียสิ้น เขาเริ่มเปลี่ยนชื่อเรียกสิ่งต่างๆที่ เขาทำ�อยู่ทุกเมื่อเชื่อวันตั้งแต่อยู่ชั้นปีที่สอง จนวันจบการศึกษา เพียงแค่คำ�ว่านั่งสมาธิอย่างเดียวก็ถูกเปลี่ยนไปแล้วอย่างต่ำ�ๆที่เรารู้กันก็ห้าคำ�ห้าครั้ง เราเชื่อว่า ความมีเหตุผล เป็นเหตุผลหลักที่ทำ�ให้เขาเปลี่ยน เขาแทบอยากจะเปลี่ยนศาสนาในบัตรประจำ�ตัวประชาชนเสียด้วยซ้ำ� แต่นั่นก็คือการแสดงออกว่าเขาต่อต้านเกินไป เขาจึงปล่อยให้มันเขียนไว้ว่าศาสนาพุทธดังเดิม ซึ่งในช่วงหนึ่งเขาก็ภูมิอกภูมิใจกับการอดกลั้นของตัวเองทุกครั้งที่ได้เห็น โดยเฉพาะอย่างยิ่งลำ�ดับขั้นของการสำ�เร็จมรรคผลในการปฏิบัติ(ธรรม) เขาก็อยากเปลี่ยนแปลงเสียใหม่ เช่นคำ�ว่า โสดาบัน อนาคามี อรหันต์ นิพพาน อริยบุคคล สกทาคามี ฯลฯ เขาเห็นว่าการแบ่งลำ�ดับขั้น และลำ�ดับชั้นนั้นไม่สมควรอย่างยิ่ง เขาเห็นว่า มันปราศจากเหตุผล และไม่เป็นประชาธิปไตยเอาเสียเลย นั่นคือระหว่างที่เขาหมกมุ่นอยู่กับปรัชญาการเมืองไปด้วย แต่บางทีเราก็สงสัยว่า เขาคงเอาลำ �ดับขั้นเหล่ านี้ “ทดใว้ใ นใจ” ในใจ ในจิ ตใจส่ วนลึกแทน เมื่อเราพูดถึงเขาแบบนี้แล้ว ก็ดูว่าเขาจะเป็นคนเคร่งศาสนา ธรรมะ ธรรมโม หมกมุ่นในรส พระธรรมมากเกินไป แต่จริงๆแล้วภายนอกเขาก็ดูเป็นคนปกติทั่วไป บางครั้ง เขายังคงนั่งลง ในวงเหล้าและสังสรรค์กับพวกเราเป็นครั้ง คราวอีกด้วยและ นั่นคงเป็นข้อ ดีข้อหนึ่ง ที่เขาได้ลบตัว เองออกจากรายชื่อพุทธศาสนิกชน แต่เรา ไม่ค่อยแน่ใจว่าที่ เขาลบรายชื่อ ตัวเองออกนั้น อยู่ภาย ใต้ซอกหลืบลำ�ดับชั้นใด ในจิตใจของเขา ซึ่งเขาได้ เก็บกัก ศัพท์แสงเอา ไว้มากมาย เช่น ราคะ โมหะ โทสะ โลภะ โลมา มรณัง สุขขัง จิน ตามยปัญญา ปฏิ- จจสมุ ป บาท ฯลฯนั่นยังไม่นับรวมภา ษาที่เราคุ้นเคย เช่น ความทุกข์ ความสุข ปีติหรือแม้กระทั่ง ”คิดบวก” ก็ ด้วย นั่นแปลว่าถ้าเรา ไม่สนิทสนมกับเขา เราจะไม่รู้เลยว่าเขา คิดอะไร ทำ�อะไร อยู่ เพราะเขา แทบไม่เคยพูดอะไรเกีย่ ว กับสิ่งที่เขาทำ�เลย ทั้งๆที่ก่อนหน้าที่เขาจะ เรียนมหาลัยฯเขา ชอบถกธรรม กับคนทีอ่ ายุมากกว่าเป็น ประจำ� ถ้ายุคนั้นมีอินเตอร์เน็ตและเว็บ บอร์ดธรรมะ เขา คงจะได้ตำ� แหน่งเป็น ”อรหันต์ห้า ดาว”ในเว็บบอร์ดแล้วเป็นแน่ คงจะไม่ใช่ นักวิชาการเอียง ซ้ายในเฟสบุค๊ แบบตอนนี้ ถ้าไม่นับอะ ไรที่เขาคิดเขาทำ�อยู่ข้างในใจของเขา เรา จะเห็นว่าเขาเป็นคนปกติแบบเราๆอย่างที่พูดกันไปแล้ว เขาแต่งตัว ออกจากบ้าน อย่างคน ปกติ ออกจะดู“อาร์ตๆ”ด้วยซ้ำ� เขาไม่เคย แต่งชุดขาวออกจากบ้าน เราคิดว่าเขาอาจจะรังเกียจด้วยซ้ำ�ไป ใน บ้านของเขาก็ไม่มีห้อง พระหรือรูปเคารพอะไรเลย บางครั้งเราสง สัยว่าเขาคงนั่งมองนาฬิกาปลุก,โน๊ตบุ๊คหรือปฏิทิน เป็นเครื่องอำ�นวย ความสะดวกทางธรรม ของเขาแทน... ตอนนีเ้ ขา“นั่ง”อยูบ่ นรถเมล์ เราได้สืบทราบมาว่า นั่นคือ คำ�ล่าสุดที่เขาใช้เรียกสิ่งที่เขาทำ�นั่น คือ”นั่ง”เวลาเขาเดินเขา ก็จะใช้คำ�ว่า “เดิน” กำ�กับปฏิบัติการของ เขา แต่เราจะไม่นำ�คำ�กริยาชุดนี้มาเรียงกันแบบ “ นั่ง นอน ยืน เดิน ” โดยเฉพาะเราจะไม่หอ้ ย ท้ายด้วยคำ�ว่า ”อย่างมีสติ” เพราะมันคง แสลงหูเขาอย่างมาก เราคงจะคิดไม่ถึงว่าเขาจะพัฒนาชื่อเรียกของ สิ่งที่เขาทำ�อยู่อย่างไร ต่อไป ในตอนที่เราพูดถึงเขาอยู่ในตอนนี้ เราไม่ได้พูดคุยกันอย่างล้อเลียนสนุกปากหรือขบขัน เราออกจะมีทา่ ที ชืน่ ชม เคารพเขาเสียด้วย ซํ้า เพราะอย่างไรก็ตามเขาก็อาวุโส และ เขาเป็น เพื่อนบ้าน ที่ดีอีกคนหนึ่งของเรา เป็นส่วนหนึ่งของเรา.
มันคือที่โล่ง
แนวร่วมสร้างฝันปันรอยยิ้ม รับบริจาคของ อุปกรณ์เครื่องเขียนและศิลปะทุกชนิดที่สภาพดี ติดต่อเพจข่าวดีได้เลยwww.facebook.com/kaowdee แล้วเพจจะติดต่อแกนนำ�ฯทันที
4-31 มีนาคม 2556
ณ หอศิลป์พระราชวังสนามจันทร์ จ.นครปฐม
(เปิดเวลาราชการ หยุดวันเสาร์-อาทิตย์)
16/01/56
Recital Concert ดนตรีเด็กเพื่อสุนัข คอนเสิร์ตผลงานนักเรียน
10มีนาคม56
ณ ศูนย์วัฒนธรรมไทย-เยอรมัน
สถาบันเกอเธ่ 13:00 - 15:00 น. บัตร ฿
400
10/01/56
หลังหักค่าใช้จ่ายมอบให้ มูลนิธิใต้ร่มฟ้า เพื่อน้องหมาจ้ะ
คำ�ตอบของ “ยังชาย”
“ประธานเป็นหน้าที่ๆหนักนะ แต่ก็ได้รับเลือกเพราะเพื่อนๆเห็นว่าเราทุ่มเทให้การทำ�งานมาก รับผิดชอบ ก็เลยโดนเลือก ถึงแม้จะหนักแล้วไม่มีใครอยากทำ� แต่เมื่อได้รับเลือกก็เต็มที่กับงานค่ะ”
วันที่ 4 - 31 มีนาคม พ.ศ. 2556 ที่จะถึงนี้ คือวันแสดงงาน ศิลปนิพนธ์ งานสรุปจากการรํ่าเรียนมาตลอด 5 ปีในคณะจิตรกรรม ประติมากรรมและภาพพิมพ์ มหาวิทยาลัยศิลปากร ซึ่งจะจัดที่หอ ศิลป์พระราชวังสนามจันทร์ จ.นครปฐม เป็นครั้งแรก “ศรันกาญจน์ หลินศุวนนท์” ประธานงานศิลปนิพนธ์ จึงมาเล่าให้เราอ่านถึงราย ละเอียดและบทบาทผู้นำ�ของเธอ
“เราเป็นรุ่นแรกที่ย้ายมาจัดงานที่นี้ (หอศิลป์พระราชวัง สนามจันทร์) ไม่ได้มีใครบังคับ แต่เป็นมติของที่ประชุม เราประชุม กันเอง ข้อดีคือ มันอยู่ด้วยกัน มันเป็นตึกเดียว แต่เอาจริงๆพื้นที่มันเท่า กันนะ กับที่วิทยาเชตท่าพระ ถามว่าข้อดีข้อเสียมันก็ไม่ได้ต่างกันมาก อะไร แต่มันเป็นมติของที่ประชุมไปแล้ว ตรงนั้นเราต้องยอมรับ กิจกรรมในวันงานมีมากกว่าทุกปี โมเม้นท์ของงานคือ มีกิจกรรมการโปรโมทและสื่อมวลชนในช่วงเช้า เช่น ช่อง สาม ห้า เจ็ด เก้า และพวกรายการตามช่องเคเบิล อย่างรายการ เฟดเฟ้ เทย เที่ยวไทย ไนท์เอนเตอร์เทรน หรือพวกนิตยสาร อะเดย์ แต่พวกนี้ เรายังไม่ได้คอนเฟิร์มนะแต่แน่นอน ว่าเราพยายามที่จะเชิญเขามา เขาอาจจะยังไม่คอมเฟิร์มส่วนใหญ่ แต่แน่ๆคือเขาอยากจะเป็นส ปอตเซอร์ให้เรานะ เป็นครั้งแรกที่เรามีสื่อมวลชน ปรกติเราแสดงที่ ท่าพระ ซึ่งกลายเป็นซิมโบลลิก แต่ปัญหาที่ต้องยอมรับคือเราย้าย มาจัดที่นี้ คือ สถานที่ไกล แต่ว่ามันก้มีข้อดีข้อเสียอยู่ การะโปรโมท จึงเป็นสิ่งที่สำ�คัญมาก กิจกรรม เช่น ดนตรีแจ๊ส ซาวน์อาร์ต จากศิลปินมืออาชีพเลย เพอฟอร์มแมนซ์อาร์ต กิจกรรมแจกของ รางวัลจากโปสการ์ด อะไรอย่างงี้ คือใครมาก่อนได้ก่อนด้วย นะ ของรางวัลก็จำ�นวนจำ�กัด แต่โปสการ์ดมีหลากหลายลายและ ขนาด กับสูจิบัตรที่แจกก็จำ�นวนเยอะอยู่แล้ว ไม่เหมือนกัน มีพวก อาร์ตติสทอล์ก ถามตอบปัญหา นอกจากนี้ยังมีบูธขายของ ซึ่ง ปีก่อนๆไม่ค่อยมี บูธหลายบูธมากด้วยเป็นบูธขายของที่ระลึกของ คนในคณะนะค่ะ ไม่ใช่คนนอก ก็เป็นพวกงานศิลปะที่เป็นผลงาน นั้นแหละ เอามาจัดทำ�ย่อขยาย ให้เป็นของที่ระลึกได้นั้นเอง” ศรันกาญจน์ หรือ “ยังชาย” ชื่อคณะที่ใครๆก็เรียกเธอ ยอมรับว่า ภาระของการเป็นประธานทีสิสนี้เป็นอะไรที่เธอไม่ได้เลือก แต่ใครๆก็เลือกเธอ.. “ประธานเป็นหน้าที่ๆหนักนะ แต่ก็ได้รับเลือก
6
เพราะเพื่อนๆเห็นว่าเราทุ่มเทให้การทำ�งานมาก รับผิดชอบ ก็เลย โดนเลือก ถึงแม้จะหนักแล้วไม่มีใครอยากทำ� แต่เมื่อได้รับเลือก ก็เต็มที่กับงานค่ะ หน้าที่ประธานคือต้องรู้ว่าแต่ละฝ่ายทำ�หน้าที่ อะไร ซึ่งเราก็ไปเรียนรู้งานจากอาจารย์ จากพี่ๆเจ้าหน้าที่คณะ แล้ว เราก็ต้องแจกจ่ายงาน ตามงาน และคุมงาน รวมทั้งรับรู้ปัญหาช่วย แก้ไขอะไร ส่วนใหญ่จริงๆพี่ก็รับบทในการติดต่อบุคคล อย่างติดต่อ ประธาน ติดต่อฝ่ายนู้นนี้นั้น ซึ่งเป็นคนนอกคณะ” ยังชายเล่าเกี่ยวกับการทำ�งานภายในอย่างไม่หมกเม็ดว่า “คนทำ�งานปกติมีคนทำ�งานอยู่ประมาณ20% แต่เราต้องมีวิธีการ ดึงคนมาร่วมทำ�งานให้ได้ ซึ่งก้ต้องมีมาตรการตั้งแต่เบาๆไปจนถึง หนักๆ เวลาทำ�งานไม่ใช่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งทำ�งานกันไปต่างฝ่าย แต่ มันร่วมกัน อย่างเช่น ปัจฉิมนิเทศ ฝ่ายการประชาสัมพันธ์ สื่อสิ่ง พิมพ์ และสถานที่ก็ต้องทำ�งานร่วมกัน ต่างก็ต้องรู้งานนะ เพราะถ้า ไม่รู้งานมาทำ� ก็ต้องคอยบอกต้องตามกันอีก ก็ยิ่งเหนื่อยหนักไปอีก
“จริงๆเมืองนครปฐมนั้นเป็นเมืองศิลปะอยู่นะ ลึกๆแล้วเพราะว่า การประกวดศิลปกรรมอะไรมาลงที่นี้ตลอด แต่มันไม่ได้กระ ขายเข้าชุมชนเข้าคนอื่นทั่วไปจริงๆ ต่อไปไม่แน่ ที่นครปฐมอาจจะกลายเป็นซิม โบลลิกใหม่ของการแสดงงานศิลปะต่อไปในอนาคตก็ได้ .....อะไรก็เกิดขึ้นได้นะคะ”
ยังชายเล่าเรื่องงานศิลปะส่วนตัวว่า “งานส่วนตัว เป็นงานภาพพิมพ์ค่ะ เป็นดิจิตอลปริ้นท์ เกี่ยวกับเรื่องเพศที่ สามในสังคม โดยใช้ฮิตเลอร์เป็นซิมโบล คือเรื่องไม่ได้เกี่ยว กับการเมืองเลยนะ คอนเซปท์จริงๆลึกๆส่วนตัวคือ “การแก้ แค้น” เป็นการพูดเสียดสีประชดประชันคนที่เหยียดเพศที่สาม เหมือนฮิตเลอร์เพราะเค้าเป็นส่วนคนหนึ่งในประวัติศาสตร์ที่ เกลียดเพศที่สาม หรือเพศทางเลือกในสังคม งานชุดนี้ชื่อ การลงมติต่างๆก็ต้องทำ�ร่วมกัน เพราะฉะนั้นเลยจำ�เป็นมากที่คนใน “I AM QUEER” เราก็พยายามเบี่ยงประเด็นทางการเมือง รุ่นต้องมาประชุมร่วมกัน เวลาเราลงมติจะได้เป็นเอกฉันท์เป็นอะไรที่ ออก ด้วยการแสดงออกของท่าทาง ด้วยสีของฮิตเลอร์นะ แต่ มันก็เป็นไปได้ที่คนจะมองแบบนั้นอย่างพวกฝรั่ง ซึ่งตรงนั้น ตกลงร่วมกันแล้ว อย่างอาจจะต้องมีการประจานนะ ยอมรับว่าต้อง ก็เป้นเรื่องของประสบการณ์ของแต่ละคน เราไม่ได้ว่าอะไร ทำ� ไม่อยากทำ�แต่ต้องทำ�เพราะมันก็ไม่แฟร์กับคนอื่น แบบซีเรียสว่าคนต้องเข้าใจงานเราเป๊ะๆ มีปัญหาอยู่17คน ซึ่งเราจะทำ�โปสเตอร์บอกว่าคุณไม่มาร่วมเลย โชคดีที่เร่งงานให้เสร็จได้ เพราะตัวเองเป็น หนักสุดถ้าจำ�เป็นก็คืออาจจะต้องคัดออก ให้ร่วมงานกับเราไม่ได้ ประธานต้องทำ�งานส่วนอื่นด้วย แบ่งเวลาให้ได้ทั้งสอง จริงๆ แสดงงานร่วมกันไม่ได้ ถ้าไม่ช่วยงานเลย” อย่างซึ่งพองานเราเสร็จก็เลยได้มาทุ่มเทเวลาให้ส่วน การย้ายสถานที่มาจากวิทยาเขตท่าพระ จากหอศิลป์ที่ กลางมากขึ้น อีกสองเดือนแต่ไม่อยากไปกระจุกงานด่วน คุ้นเคยกับการจัดงานนิทรรศการศิลปนิพนธ์ของคณะต่าง เป็นเรื่องที่ ต้องเต็มที่ตั้งแต่ตอนนี้ค่ะ ส่วนงานพี่นี้มีออกเป็นเสื้อด้วยก็ ท้าทายอย่างมาก เพราะระยะทางที่ไกลจากตัวเมืองและความไม่คุ้น มีขายที่บูธที่งาน มาตามซื้อได้นะค่ะ”(หัวเราะ) เคยของคน อาจทำ�ให้ผู้ชมลดจำ�นวนลงอย่างมากได้ ยังชาย...ยังชายใจหญิงแกร่ง(!) ที่รับผิดชอบงาน “เอาจริงๆเราก็กลัวเรื่องสถานที่ว่าจะมีปัญหาการเดิน และทุ่มเทให้กับนิทรรศการนี้ ฝากความหวังและคำ�เชิญชวน ทาง คนจะไม่มา แต่มันก็เป็นสิ่งที่ท้าทายว่าเราดึงคนมาได้ยังไง” ให้กับพี่ๆเพื่อนๆน้องๆทุกท่าน ว่าจะมาร่วมแสดงความยินดี แต่ความกลัวทำ�ให้เธอยิ่งมุ่งมั่นและตั้งใจที่จะทำ�งานให้ แก่เหล่าบัณฑิตและชื่นชมผลงานที่พวกเขาตั้งใจสร้างสรรค์ สำ�เร็จ และตั้งความคาดหวังเอาไว้เล็กๆด้วย ยังชายบอกว่าความ กันมาให้โลกได้เห็น เปิดใจรับกับศิลปะที่คุณพบ มันไม่ต้อง คาดหวังจากที่ได้ทำ�มาและก็เหตุผลของอาจารย์ด้วย ก็คืออยาก เข้าใจไปทั้งหมดแค่คุณรู้สึกก็พอ. กระจายศิลปะออกมาจากตัวเมือง กรุงเทพเป็นแหล่งรวมศิลปะแล้ว ตอนนี้ก็น่าจะเป็นนครปฐมบ้าง เพราะเมืองนี้ก็มีมหาลัยอยู่มากมาย และเป็นที่ตั้งของม.ศิลปากรของเราด้วย
office@sandwich-cpca.net
จะลำ�บากทำ�ชั่วทำ�ไม
“กลุ่ม”แนวร่วมฯ” ไม่ได้เกิดมา จากโครงการของที่ไหน ไม่มีใคร ควบคุมและก็ไม่ได้เป็นชมรมอะไร มันเป็นแค่กลุ่มเพื่อนที่ริเริ่มจะทำ� อะไรก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ากูจะทำ� ให้กับเด็ก ให้กับโรงเรียน ที่เราไปเจอมา ... แค่นั้น ....” แกนนำ�ฯกล่าว . “แน่นอนว่าโรงเรียนนั้นมีตัว ตนจริง มันคือโรงเรียนบ้านผา ตำ�บอน อยู่ที่หมู่บ้านผาตำ�บอน อ.เอราวัณ จังหวัดเลย เป็นบ้าน เกิดของเราเอง เราไปที่นั้นครั้ง หนึ่งด้วยตัวเอง จึงได้ไปเห็นว่า สภาพมันแย่มาก ครั้งที่สองก็ไป กับเพื่อน ซึ่งกลายมาเป็นกลุ่ม แนวร่วมฯด้วยกันในเวลาต่อมา จริงๆครั้งนั้นกลับบ้านไปกิน เหล้ากัน ปาร์ตี้ปีใหม่ แต่ไปเยี่ยม โรงเรียนด้วย ก็เลยเกิดความคิด อยากช่วยเหมือนกัน เพราะฉะนั้นถ้าครั้งนี้จะกลับไป อีก ก็จะไปเป็นทีม เอาของไปให้ แล้วก็ไปซ่อมของให้ด้วย” , . & สิ่งที่เราทำ�ได้ คงไม่ได้เป็นไปถึง ระบบอะไร แต่เราทำ�เต็มที่ เท่าที่ กำ�ลังเราไหว จะไปสอนหนังสือเด็ก สอนศิลปะ ทำ�กิจกรรม ทาสีอาคาร ซ่อมของ แล้วก็เล่นดนตรี
ww .f a
wd
e
e
ระบบไม่ชัดเจน ไม่ใช่ระบบบริษัทที่พูดถึงแต่ระบบเรสซิเด้นท์ที่ไม่ดี เพราะคนจัดการก็เป็นคนที่มีหน้าที่อื่นอยู่ ซึ่งก็ไม่ได้ว่างมาดูเราตลอด ทำ�ให้เราฟรี แต่ในการฟรีมันก็ทำ�ให้เราเขวได้เพราะเราจะโดนจับยัด ไปทำ�งานที่ไม่มีคนทำ�แต่แน่ๆคือคนที่ไปจะได้ทำ� คือ ได้ติดลูกแก้ว ซึ่งต้องติดตามแบบตามที่เขาวาดไว้จริงๆเขาคิดไว้แล้วเลย มีหลักกา วิทยาศาสตร์เข้ามา แต่หนักๆเข้าก็ถูกไปใช้ให้ไปทำ�พวกล้างนู้นล้างนี้ ขัดนู้นนี้ ก็ทำ�ให้เรา เริ่มคิดว่าเราไม่ได้มาเพื่อจุดประสงค์นี้หรือเปล่า เรามีศักยภาพมากกว่านี้อีกอย่างของการมาอยู่คือไม่มีความเป็นส่วน ตัวเพราะพื้นที่ตึกที่จัดสรรไว้ จะไม่ได้ให้ความไพรเวทอะไรกับเราเลย ดังนั้นแล้ว จะเข้าห้องน้ำ� จะอาบน้ำ�ก็จะต้องผ่านคนทำ�งาน ก็เป็นส่วน หนึ่งที่เครียดเหมือนกัน
แล้วไปมาได้ยังไง + คำ�แนะนำ�คนอื่น
ส่วนตัวแล้วได้อะไรกลับมา
ตอนแรกคิดไม่ออก แล้วก็ต้องไปทำ�งานอะไร ก็ไม่รู้ที่เขาสั่ง มาตั้งสามเดือนก็เริ่มเครียด มากคิดกับตัวเองตลอดว่า ถ้าจะมาแค่นี้มา เดือนเดียวก็พอน่ะ เริ่มคิดลามไปว่าแล้ว คนที่ ม าก่ อ นหน้ า เรามาโดนอย่ า งนี้ เ ขาเป็ น อย่างเราหรือเปล่า แล้วอย่างเราพูดญี่ปุ่นได้ รู้หนทางก็เลยไม่เป็นไร แต่ถ้าคนที่ไม่รู้เลย ละ เขาจะเป็นยังไงเพราะการดูแลที่นี้ก็ไม่ได้ เต็มร้อยกับเรา เลยได้ไอเดียว่าจะทำ�guide bookเกี่ยวกับโครงการนี้ เลยเริ่มจะทำ� แบบสอบถามกลับไปหาคนที่เคยมา พอไป ขอข้อมูลกับคนที่จัดเก็บก็เลยรู้อีกว่ามีปัญหา ของการจัดการด้านเก็บข้อมูลอีกเหมือนกัน เพราะข้อมูลไม่ได้จัดเก็บไว้อย่างดีเลย ใน แบบสอบถามที่ ส่ ง ไปให้ ค นร่ ว มโครงการนี้ คนก่อนๆ ในทุกๆประเทศเลยนะก็อีเมล์หา เขา guide bookนี้มันจะรวมทุกอย่าง ตั้งแต่ แผนที่เมือง วิธีการเดินทาง จุดประสงค์ของ โครงการ และการปรับตัว เรื่องดีเทลอื่นๆอะไร อย่างนี้ ซึ่งตอนนี้ก็ยังทำ�ไม่เสร็จหรอก แต่ไม่ ได้จะพิมพ์ออกมานะ คือทำ�ไว้พร้อมพิมพ์เป็น ภาษาอังกฤษนี้แหละ แต่พอทำ�เสร็จก็ต้อง ส่งให้ทางนู้นดูก่อนว่าเขาโอเคไหมก็ส่งเป็น ไฟล์pdfไปให้ ถ้าเขาจะพิมพ์ก็คือพิมพ์เองได้
ได้เพื่อนใหม่(แน่นอน) ฝึกความอดทนสูงมาก ถ้ า ไม่ อ ดทนต้ อ งแย่ มากๆ แล้วไม่มีความ เป็นส่วนตัวอะไร บาง ทีนอนๆอยู่ตอนตีสาม ก็มีเสียงสว่าน อาบน้ำ� เข้าห้องน้ำ�ก็ไม่สะดวก ไปเข้ า เมื อ งก็ ไ ม่ ไ ด้ ง่ายๆอยู่แล้ว เพราะสตู ดิโออยู่ข้างนอกเมือง การสอนงานติดลูกปัด หรืองานอะไรที่สตูดิโอ ที่นั้น ทุกคนใจดีมาก อันนี้คือสิ่งที่ประทับใจ เขาใจเย็ น มากทุ ก คน ตั้ ง ใจบอกตั้ ง ใจสอน แล้ ว ก็ อ ย่ า งที่ เ ล่ า ๆไป คือได้เห็นจริงไง ถึงเรา จะโดนใช้นู้นนี้ ไม่ได้ อย่างที่คาดมาก แต่ มั น เป็ น ประสบการณ์ นะ อย่างน้อยก็พูดได้ ว่า “เฮ้ยยย ฉันไปที่ นี้มาแล้ว ฉันผ่านมา แล้วทำ�มาแล้ว”
ได้ชื่อสตูดิโอมา จาก เพื่ อ นที่ แ นะนำ � อี ก ที เลยไปค้นหาดูเจอเว็บ ที่ นี้ h ttp :// sandwich cpca.net/ แล้วก็เจอ หน้ า เว็ บ ที่ เ ห็ น ว่ า เอา ใครก็ ไ ด้ ที่ อ ยากไปไม่ จำ�กัดอายุหรือเพศหรือ อาชีพอะไร ส่งพอร์ตไปอย่างเดียว ซึ่ ง ก็ ไ ม่ ไ ด้ ดู อ ะไรมาก อยู่ดี ในพอร์ตตอน นั้ น ก็ ส่ ง ที่ ทำ � เกี่ ย วกั บ ศิ ล ปะบ้ า งแต่ ไ ม่ ไ ด้ โดยตรง อย่างเช่น ศิลปะกับชุมชน หรือไป เป็นผู้ช่วยศิลปินญี่ปุ่น ช่วยเป็นล่าม เป็นต้น เปิ ด ระบบตลอดเวลา ไม่ ไ ด้ มี ช่ ว งวั น เปิ ด รั บ อะไร ส่งเมล์หาได้เลย การไปนี้ก็ต้องออกเอง หมดเลย รวมทั้งค่ารถ จากสนามบิ น ด้ ว ยนะ ไม่มีใครไปรับ o f f i ce @ s a n d w i c h cpca.net เราอีเมล์ไป หาเขาเลยก็ได้ เพราะ อย่ า งหน้ า เว็ บ จะเป็ น ญี่ปุ่นคงลำ�บากถ้าไม่รู้ ภาษา แต่อีเมล์นี้เขา ตอบไว มั น มี ข้ อ เสี ย ก็ มี ข้ อ ดี อย่างที่บอก โหด มัน ฮา นะ แล้วก็ได้ เที่ยวญี่ปุ่นด้วย ฮ่าๆ ๆ ทำ�งาน15 วัน ไอ้ที่ เหลือก็ไปเที่ยวซะสิ ก็ นั่ ง รถเข้ า เมื อ งไปแต่ ต้องเตรียมความพร้อม หน่อยไง เพราะไม่มี ใครไปรับไปส่ง จริงๆ รายละเอี ย ดของการ ไป3เดือนของเรามันก็ เยอะนะ แต่เล่าในนี้ก็ คงไม่หมด ไปเองเลยดี กว่า จริ๊งจริงงงงง
/56
w
contact sandwich studio -> http://sandwich-cpca.net/
แต่เราได้ไปบรรยายว่างานเราเป็นยังไง ที่ ชั้นเรียนของนาวะ ซึ่งเขาสอนสื่อผสมป.โท ก็ไม่ค่อยเกี่ยวกับงานป.โทสายเราที่เป็น เรื่องการจัดการศิลปะมากกว่า แต่เขาก็ว่า ไม่เป็นไร ซึ่งตรงนี้ทำ�ให้เขาตั้งคำ�ถามกับ เราหลังจากบรรยายจบว่าอยากทำ�อะไร เราก็เลยได้โอกาสตอบว่าจะทำ�โปรเจคอะ ไรสักอย่างในขณะที่อยู่ที่นี้ ซึ่งนาวะบอก ให้คิดเลยแล้วจะสนับสนุนเอง..
13/01
ทำ�ดีทำ�ไม่ยาก...
นาวะอยากสร้างโค รงการเรสซิเด้นท์นี้ นาวะ โคเฮ เป็นศิลปินที่ทำ�งาน เพราะอยากสร้ า ง คื อ มี ค น ทำ � ง า น แ ต่ หลากหลายด้าน เกิดที่โอซาก้า คอนเน็ ค ชั่ น ให้ ค น ภายใต้ ก ารดู แ ลของ ประเทศญี่ปุ่นในปี 1975 และเข้า มาสร้ า งงานหรื อ นาวะ เขาเป็นคนคิด รั บ การศึ ก ษาศิ ล ปะที่ เ มื อ งเกี ย รู้จักกัน เวลาจะไป ที่มีที่ปรึกษา ทำ�งาน วโต มหาวิทยาลัยเกียวโต ด้าน ไหนหรื อ ติ ด ต่ อ กั น ทุกวัน ในระยะเวลา ประติมากรรม จนจบปริญญาเอก ก็ง่าย จะไปเรสซิเด้ ที่ ไ ปก็ มี โ ครงกาของ ปัจจุบันยังเป็นอาจารย์ที่นั้นอีกด้วย นท์ก็ง่าย แต่เราไม่ นาวะ15โครงการไป นาวะทำ�งานด้านสถาปัตย์ แฟชั่น ใช่อาร์ติสท์นะ มัน พร้อมๆกัน คือเขายุ่ง ดีไซน์ด้วย ไม่ใช่แค่ไฟน์อาร์ต เขา มีสองแบบ แบบเรา มาก มีกระบวนการ ดังมากนะจากงานชุดPixcell เป็น ที่ ม าเหมื อ นอาสา การทำ�งาน ทุกวันต้อง ลูกแก้วที่ติดบนพื้นผิวต่างๆติดทั้ง มามาดูงาน กับ มีคนในสตูดิโอรายงาน ตัว เช่น พวกสัตว์สตาร์ฟ สิ่งของ แบบที่ ม าทำ � งาน ว่างานไปถึงไหน ถ่าย ร่วมกัน ของเราก็ รู ป ส่ ง เมล์ ใ ห้ น าวะถ้ า โครงการนี้คือ นาวะไปเมืองนอก เข้า แค่สมัครมา อยากมาเห็นเขาทำ�งาน งานเวลา 9am ทุกคนที่ เหมื อ นไปดู ก ารจั ด กา เหมือนมาอินเทิร์นนะค่ะ ซึ่งโครงการ นี้ ต อนเข้ า งานก็ จ ะมา รสตูดิโอ ไปดูระบบ นี้ก็นาวะอยากให้มีไว้กระจายข่าวสาร ออกกกำ � ลั ง กายด้ ว ย เรสซิเดนท์ เขาทำ�งาน และแลกเปลี่ยนกันได้ ก็เหมือน นะ เหมือนในการ์ตูน เหมื อ นเป็ น บริ ษั ท เลย เน็ตเวิร์กของคนที่ เป็นอาร์ตติสเหมือน ในหนัง น่ารักมาก แล้ แต่ อ ยู่ ใ ต้ ก ารดู แ ลของ กัน ไม่ต้องรวยล้นฟ้าก็สามารถไปนู้น วก้มีmeetingกันด้วยนิด นาวะ ในชื่อศิลปินของ นี้ได้ แลกเปลี่ยนปสก.กันได้ แต่สิ่งที่ หน่อย บอกว่าวันนี้จะ เขา ทำ�ให้เราเห็นว่า เป็นอยู่ก็คือ นาวะไม่ได้ลงมาดูเอง เลย มี กิ จ กรรมอะไรมี ง าน ศิ ล ปิ น ก็ มี ร ะบบการ ไม่ได้ผลักดันให้โครงการมันเป็นไปได้ อะไรเข้ามา หรือว่ามี จัดการได้ ไม่ได้ต้อง เต็มประสิทธิภาพจริงๆ ตอนแรกไม่ได้ แขกมาเยี่ ย มสตู ดิ โ อ ทำ�คนเดียว คือจริงๆ มีระบบนี้ กลุ่มศิลปินนอร์เวย์ ซึ่งเป็นก ไหม เพราะเขามีแขก เราก็เรียนอยู่ก็รู้ แต่อัน ลุ่มแรกมาขอเยี่ยมสตูดิโอเอง เขียน มาเยี่ ย มดู ง านทุ ก วั น นี้คือได้ไปเห็นจริงเลย อีเมล์มาหา ก็มากินนอนมาดูงาน แล้ว ว่ า เขาทำ � กั น อย่ า งไร เลยนะ นาวะก็เริ่มสร้างเตียง สร้างข้าวของ แล้ ว พอ meeting เสร็ จ มี ค น ดู แ ล ด้ า น อื่ น ๆ เครื่องใช้ต่างๆเอง ประกอบเอง จน ก็ จ ะแยกย้ า ยไปหยิ บ เฉพาะที่ ทำ � ตามคำ � สั่ ง มันเริ่มฟอร์มเป็นโครงการเรสซิเด้นท์ ไม้ ก วาดมาช่ ว ยกั น นาวะอีกที เช่น ด้านส เครื่ อ งใช้ ใ นสตู ดิ โ อส่ ว นใหญ่ ที่ เ ห็ น ก็ ทำ � ความสะอาดสตู ดิ ถาปัตย์ งานออกแบบ สร้างเอง คือแต่ก่อนเป็นตึกโล้นๆ ไม่ โอด้วยนะ ถูพื้นด้วย ส ด้านการจัดการตาราง ได้มีอะไรเลย เวลา เอกสารอะไรอย่า ตาฟหลักๆมีประมาณ งงี้ เ ราไปก็ ไ ปในฐานะ เจ็ดคน นอก เหมือนไปช่วยงาน ทุก นั้นก็เป็นเพราะพลัดเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เช่น พวกนักศึกษา อิน อย่าง ไปดูระบบจริงๆ เทิร์น(ฝึกงาน) คนรอระหว่างเปลี่ยนงาน หรือไม่ก็เป็นแบบ งาน ได้เบี้ยเลี้ยง1500เยน ก็ เสริม มานั่งทำ�งานตอนเย็น อะไรอย่างงี้ ซึ่งก็รวมๆกันนี้มากกว่า ประมาณ 600บาทไทย สิบนะ คนเยอะมาก ต่อวันทำ�งาน ซึ่งเดือน หนึ่ ง ทำ � งานประมาณ 15 วัน
โปรเจคส่วนตัวที่ิจะทำ�กับโครงการ
ข้อดีก็มี ก็เสียก็เช่นกัน มีบ้างไม่ตาย
ระบบสตูดิโอที่นั้นเป็นอย่างไร
นาวะสร้างโครงการนี้มาทำ�ไม
แซนวิชสตูดิโอของนาวะ โคเฮ กับโครงการแลกเปลี่ยนดูงานที่เปิดรับให้ใครหน้า ไหนที่สนใจอยากมาแชร์/มาดู/มาทำ� ตลอดปีไม่มีปิดรับ. มิ้ม-วิชนัญ กลั่นรอด นศ.ปริญญาโท ได้ไปสัมผัสมากับตัว จะมาเล่าให้เราอ่าน..
ใครคือนาวะ โคเฮ เขาทำ�อะไร
โครงการเรสซิเด้นท์นี้คืออะไร
04/01/56
ceb
o ok.c o m / k a o
วัวันนหกดหกดหกด ในส่วนการศึกษา เราก็จัดงานศิลปะไปให้ทำ� เพราะคุณครูที่นั้นไม่มีใครสอนศิลปะ เป็นที่น่าเสียดายและเศร้า ที่จะไปถูกกำ�หนดไว้แล้ว... แนวร่วมฯเราจะเคลื่อนที่ด้วยความไวเท่ารถตู้สองคัน บรรทุกกำ�ลังไป ประมาณสิบกว่าคน ในวันปลายเดือนมกราคมที่เป็นเสาร์-อาทิตย์ เพราะเราก็ต้องรํ่าเรียนวิทยายุทธวัน มากทีต่ ้องรับรู้เรื่องแบบนี้ แต่กิจกรรมของเราไม่ใช่แค่วาดทิ้งๆขว้างๆ เราจะนับรูปที่วาดไปส่งประกวดที่ญี่ปุ่นให้ ...เรามากจากที่นั้น เราคุ้นเคย. จันทร์ถึงศุกร์ และมันก็ตรงกับวันที่ 1-2 กุมภาพันธ์พอดี. เราแบ่งกำ�ลังเป็นสองฝ่าย คือฝ่ายกิจกรรมและฝ่ายซ่อมบำ�รุง ใช้งานหลักๆวันละฝ่ายก็ครบสองวัน แต่ กิจกรรมนันทนาการอื่นๆ ที่แน่ๆเรามีดนตรี เพราะกำ�ลังของเราได้เรนเจอร์เอกลักษณ์ ชัยนอกมาร่วม เห็นเขา จริงๆคือทำ�ทั้งคู่ไปพร้อมๆกันเพียงแต่เน้นเป็นวันๆ โดยเรามีแกนนำ�หัวหอกจัดกิจกรรม นายเรนเจอร์ ว่าอย่างนั้น ส่วนที่เหลือคือส่วนจริงจังที่เราต้องใจจะทำ�ให้ดี คือการซ่อมแซม เราไม่ได้ไปทำ�เล่นๆ เราจะทำ�โต๊ะ เก้าอี้แล้วก็ทาสีใหม่จริงๆ. ธนัช พรหม-เมตตา และอีกฝ่ายบำ�รุงซ่อม คือเรนเจอร์อัจฉราวรรณ ฟักโต. กำ�ลังเสริมยามโหยหา เรามีแม่เพื่อนมาทำ�กับข้าวให้กิน. ซึ่งเราดีใจมาก.
เรื่องแบบนี้แกนนำ�ฯทั้งคู่ เคยทำ�แล้วแต่ก็อยู่ภายใต้โครงการอื่น ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เราออกทุนเอง ออกแรง ออกกำ�ลังใจเอง ถ้าพวกท่านอ่านแล้วอยากมาร่วม..เรายินดี หรือจะส่งของมาบริจาคก็ได้ อ่านกลับไปที่หน้า 6.
แนวร่วมสร้างฝันปันรอยยิ้ม 18/01/13
14/01/56
ทีบ่ า้ นของคุณยาย หนู น้อยหมวกทองเคาะประตูเมือ่ เดินทาง มาถึง แต่คณ ุ ยายกลับเปิดประตูชา้ มาก ทัง้ ทีช่ านรับแล้ว หนูนอ้ ยควรจะ รู้หากเธอไม่มัวคิดถึงเรื่องของหมาป่า เพราะเจ้าหมาป่านั้นเองที่แอบเข้าไป ในบ้านคุณย้ายแล้วกลืนกินยายแก่ นัน้ ลงท้องไป ก่อนจะวิง่ ไปปลอมตัว เธอมี ชุด และเสื อ ผ้ า หลาก เป็นคุณยายของหนูน้อยนอนอยู่บน หลาย หมวกและเอสเซสเซอรีเ่ ธอก็มี เตียงอีกที อยูม่ ากมาย เธอย้�ำ เสมอว่าเธอไม่ซ�ำ้ หนูน้อยหมวกทองสังเกต ใคร และไม่อยากให้ใครซ้�ำ ใครๆอาจ จะ เหมือนเธอแต่เธอไม่ได้ไปเหมือน เห็นความผิดปกติของคุณยาย เธอ ใคร เธอไม่กอ็ ปปีใ้ ครและไม่ใครจะก็อป ถามว่าคุณยายป่วยเป็นโรคคางทูม ปีเ๊ ธอก็ไม่วา่ เธอเป็นเธอเธอไม่เหมือน หรือเปล่า เหตุใดหน้าตาจึงเยเกอย่าง ใคร...เธอย้�ำ เธอเริม่ สะสมหมวก เธอว่า นี้ ป่าหมาซึง่ กำ�ลังจะอ้าปากตอบ กลับ มันเป็นสิง่ ทีเ่ ธอรัก หนูนอ้ ยเก็บหมวก มีเสียงของคุณยายโผล่ผ่านท้องออก และตัดเย็บมันอย่างดี หนูนอ้ ยใส่ใจ มาว่า “ ไม่ใช่!ยายอยูใ่ นนี้ แม่หนูเกร กับรายละเอียดและหมวกของเธอก็เริม่ เทลรีบหนีไปเร็ว!!” เพิม่ จำ�นวนขึน้ แม้แต่คณ ุ ยายทีอ่ ยูห่ า่ ง “เกรเทล!?” ...หนูนอ้ ย ไกลออกไปในอีกหมูบ่ า้ นหนึง่ ก็รู้ จึงได้ “นีค้ ณ ุ ยายเห็นฉัน เย็บหมวกชุดคลุมมาให้เธอ ให้เข้ากับสี หมวกทองผงะ ผมของเธอ มันเป็นชุดคลุมหมวกสีทอง เป็นสองพี่น้องแฮนเซลกับเกรเทลผู้ หลังจากวันนัน้ ใครๆก็เรียกเธอว่า “หนู ฆ่าแม่มดอย่างนัน้ หรือ โอ้วว..ไม่นะ” เธอตกอยูใ่ นภวังค์ ซึง่ โชคดีเหลือเกิน น้อยหมวกทอง” เพราะนายพรานผ่านมาพอดี ทำ�ให้ ในคิมหันตฤดูตอ่ มา คุณแม่ เธอไม่ต้องตกเป็นอาหารของหมาป่า ของเธอจึงได้ส่งกระเช้าผลไม้พร้อมซุป นายพรานฆ่าหมาป่า ช่วยคุณยาย ไก่สกัดและรังนกทองคำ�ไปให้ แม่เธอ ส่ ว นหนู น้ อ ยวิ่ ง เตลิ ด หนี ก ลั บ บ้ า น บอกให้หนูนอ้ ยหมวกแดงเป็นคนเอาไป เพราะนายพรานดันบอกให้เธอวิ่งหนี ไปรวมกับเด็กใส่หมวกคนอืน่ ๆ ให้กบั มือ เพือ่ เติมเต็มคุณค่าแห่งรัก เวลาครัง้ หนึง่ นานมาแล้ว ใน หมู่บ้านอันอยู่ไกลโพ้นแต่สามจียังเข้า ถึง มีหนูนอ้ ยผมงามสีทองคนหนึง่ อาัย อยูก่ บั แม่ของเธอ หนูนอ้ ยคนนัน้ เป็น เด็กซุกซนและมัน่ ใจในตัวเอง เธอมักไป วิ่งเล่นกับเพื่อนๆและออกไปร้องร่ำ�ทำ� เพลงนอกบ้านเสมอ
เขาว่ากันว่า
“ ในทุกครอบ ครัวมีเรื่องที่ไม่ดีซ่อน อยู่ทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็น เรื่องที่น่าอับอาย เรื่องน่า ละอาย เรื่องซุบซิบ นินทา ติดคุก ติดยา ติดเหล้า หรือ จะติดเกม แต่ทุกครอบครัว นั้นก็ไม่ได้นำ�เรื่องของตนมา เผยแพร่ ต่างเก็บไว้เป็นความ ลับภายใน. ไม่ว่าจะเหตุผลใด ก็ตาม. ดังนั้นแล้ว เราจึงมัก คิดกันไปว่า มีเพียงครอบ ครัวเราครอบครัวเดียว เท่านั้น ที่เกิดเรื่องเลว ร้ายขึ้นเสมอ”.
หนู น้อ ยจึ ง ได้ เ ริ่ม ออกเดิ น ทาง แต่กอ่ นออกเดินทางคุณแม่ได้ย�ำ้ กับเธอว่า อย่าได้ถา่ ยรูปอัพลงอินสตรา แกรมมากนัก อาจมีภยั ร้ายถึงตัวได้ ขอ ให้เดินอย่างรวดเร็วไปให้ถึงอีกหมู่บ้าน หนึง่ ของคุณยายโดยเร็ว
14/01/56
1. (หลังจากถอดองค์ทรงเครื่องแล้ว) ยืนให้ขาทั้งสองอยู่ใกล้กับโถมากที่สุดเท่าที่จะไม่รังเกียจ
2. ย่อตัวลงเหมือนจะนั่ง แต่ไม่นั่ง แล้วเกร็งต้นขาไว้
18/0
1/56
ใช้ชักโครก สาธารณะ
พร้อมออก กำ�ลังกาย ^^
สำ�หรับ ผู้หญิง
ห นู น้ อ ย ผู้ น่ า รั ก แ ล ะ มี สไตล์พร้อมผมสีทองของเธอ เสียใจ มากและทำ�ใจไม่ได้กับเหตุการณ์ท่เี ิด ขึน้ เธอร้องห่มร้องไห้ ร่�ำ ร้องกับผูเ้ ป็น แม่ ทีไ่ ม่คอ่ ยจะเข้าใจสถานการณ์ของ เธอเท่าใดนักแต่กร็ กั ลูกและอยูป่ ลอบ ใจตลอด คุณยายก็มาปลอบ นาย พรานก็มาปลอบ วิญญาณหมาป่า ก็มาขอโทษ แต่หลังจากวันนัน้ หนู น้ อ ยหมวกทองก็ เ ริ่ม ใส่ ใ จกั บ ความ แตกต่างมากขึน้ เธอเดินทางไปในเจ็ด ย่านน้�ำ เพือ่ ค้นหาทีส่ ดุ ของความไม่ซ�ำ้ ใคร และทีแ่ น่ๆเธอไม่คอ่ ยชอบให้ใคร เรียกเธอว่าหนูนอ้ ยหมวกทองเท่าไร
ก า ร เ ดิ น ท า ง ผ่ า น ป่ า เป็ น เรื่ อ งที่ น่ า เบื่ อ แต่ ส วยงามเพราะ ธรรมชาติ ท่ี ก่ อ ตั ว อยู่ ร่ า ยรอบนั้ น ถู ก สร้างสรรค์มาอย่างดี เธอจึงอดใจไม่ ได้ท่จี ะบันทึกภาพเหลา่น้นั พร้อมตัวตัว เอง แต่ในระหว่างทางนัน้ เธอไม่รเู้ ลยว่า มีหมาป่าตัวหนึง่ เฝ้ามองเธออยู่ ก่อนที่ มันจะออกมาจากเงาป่า พุง่ เข้าหาหนู แต่ ไ ม่ ว่า กี่ฤ ดู จ ะผ่ า นพ้ น น้อยหมวกทอง! ไม่วา่ เธอจะพบกับสิง่ ของต้องประสงค์ มั น ยิ ง คำ � ถามใส่ ห นู น้ อ ย สักกีส่ อบชิน้ ทีเ่ ธอได้มา หนูนอ้ ยก็มกั ทั น ที ซ่ึ ง ทำ � ให้ ห นู น้ อ ยปวดร้ า วไปทั้ ง พบในภายหลังว่ามีใครสักคนหนึ่งที่ ตัวว่า “ เฮ้!? เจ้าหนูชา่ งเหมือนกับเจ้า เธอดันไปเหมือนเสมอ ถึงกระนัน้ เธอ หนู อี ก คนที่ เ ดิ น ผ่ า นข้ า ไปเมื่ อ กี้ ม าก ก็ยนื ยันว่าเธอไม่ได้เหมือนใคร แต่มนั นะ”!!!!!!!!!!!!!หนูน้อยตกใจสุดขีดกับ ก็ย่งิ เพิ่มความเครียดให้เธออย่างไม่รู้ คำ�ถามของหมาป่า มันไม่จริงใช่ไหมที่ ตัว หนูนอ้ ยว่าเธอไม่ใส่ใจเรือ่ งนี้ แม้วา่ หมาป่าพูด เธอไปเหมือนกับคนอืน่ ได้ คนรอบข้างจะรูด้ วี า่ มันไม่จริง เพราะ อย่างไร เธอนัน้ ช่างโดดเด่นแตกต่าง หนูน้อยยังคงพะวงกับความแตกต่าง และไม่ซ�ำ้ ใคร เธอเป็นตัวเธอ ทำ�ไมเธอ และความเป็น ยูนกี ค์ ทีเ่ ธอปราถนา ต้องเหมือนใครด้วยเล่า หนูนอ้ ยคิดใน ยอดไลค์ ข องเธอในอิ น ส ใจอย่างกระวนกระวาย จริงๆเธออยาก จะโวยวายออกมา แต่กลัวว่าหมาป่าจะ ตราแกรมสุดเก๋ยงั คงไม่ได้เสือ่ มคลาย ขย้�ำ เธอเสียก่อน จึงได้แต่พดู ออกไปว่า เธอก็ยังตามหาที่สุดของความต่างต่อ เธอไม่รจู้ กั เจ้าหนูคนนัน้ แล้วเดินจากมา ไป ไม่มใี ครรูว้ า่ ทีส่ ดุ ตรงนัน้ อยูท่ ไ่ี หน ทันที ซึง่ เธอหารูไ้ ม่วา่ เจ้าหมาป่ายังคง แต่ทท่ี กุ คนรูเ้ หมือนกันก็คอื ”..แฟชัน่ มันเปลีย่ นไปอีกแล้ว”. เดินตามเธอมา
17/01/56
HOW TO:
นิทานเรื่อง “หนูน้อยหมวกทอง”
3. จงเล็งก่อนปล่อย. (ต้องใช้ทักษะและประสบการณ์เล็ก น้อย) อย่าพรวดพราดทำ� อย่าบีบตัวแรง
4. ข้อสุดท้ายสุดสำ�คัญ* จงหันไปเช็ค แล้วเช็ดถ้าเลอะ อย่าปล่อยไว้ เพราะคนต่อไปเค้าก็ไม่ชอบของเลอะ..แล้วอย่า ลืมกดชักโครก
ก า ร ใ ช้ ห้ อ ง น้ำ � สาธารณะให้ ถู ก วิ ธี แ ละเคารพ สาธรณสมบัติ เป็นสิ่งที่พึง กระทำ�ยิ่ง หากเราไม่อยากเจอสิ่ง สกปรกแบบใดก็ไม่ควรจะทำ�ของ อื่นให้สกปรกแบบนั้น เพราะ มีผู้ใช้หลายคนร่วมกัน และ แน่ น อนว่ า ไม่ ค วรขึ้ น ไปเหยี ย บ ชักโครกแบบนั่ง... นี้เป็นสิ่ง ที่"ต้อง"ระลึกไว้เสมอ คนไทย จะได้ มี ห้ อ งน้ำ � สาธารณะสะ อาดๆได้เสียที แต่อย่างว่า~ หาก เป็ น คนไม่ อ ยากจะจั บ จะต้ อ ง อะไร เราก็มีวิธีมานำ�เสนอ
ปล. วิธีนี้จริงๆจะดีถ้าเอาขาแนบเล็กน้อยบ้าง เพราจะแบ่งเบาภาระต้นขาไป ซึ่งจริงๆถ้าสวมกางเกงขายาวก็จะถอดไม่หมดสวมอยู่แล้ว ที่บริเวณนั้น..ถ้าไม่รังเกียจของส่วนรวมมากนัก แต่ถ้าใครจะพู๊พู นานมาก ก็ต้องใช้วิจารณาญาณเองว่าวิธีการนี้สมควรแก่ร่างกายหรือไม่ ...