LEÓN
TEXTO JACQUES PRÉVERT
FOTOGRAFÍAS YLLA
A leoa ensina os dentes e a ninguén se lle ocorre meter a man entre os barrotes da gaiola, nin aos traballadores da Casa das Feras nin aos grandes nin aos pequenos que pagan a entrada para ver animais cativos.
No fondo, todos saben que a leoa ten motivos para enfadarse.
Encerrar un león ou unha leoa nunha mísera caixa de madeira cuns tristes barrotes de ferro non é un feito do que se poida presumir nin sentir fachenda.
É algo parecido a pechar un atleta nun armario normando ou unha ratiña de biblioteca nunha caixa para sombreiros ou mesmo unha anduriña, o paxaro paseante, na gabeta dunha antiga mesa de noite. Pero o certo é que no mundo existen persoas que encerran rosas en carteiras e outras que desexan poñer o sol á sombra ou meter o mar nunha botella ou mesmo os seus irmáns no cárcere.
Cadaquén ten os seus costumes, os seus pequenos hábitos, os seus soños e os seus cantares.
Por iso os humanos adoitan meter os leóns en gaiolas, aínda que aos leóns nin se lles pasa pola cabeza meter as súas crianzas nun internado ou nun correccional. Por iso o pequeno león non lle ten medo a súa nai, porque sabe que está enfadada pero tamén sabe que a cousa non vai con el. El é un león ben feitiño e patudo que ten unha cabeciña redonda e suave e dentro desa cabeciña non hai máis nada ca os pequenos soños de calquera pequeno e afouto león.
A carón do leonciño está seu irmán pequeno, outro león aínda máis novo ca el. Agóchase detrás de súa nai porque ten medo, e se ten medo é porque un día un gran langrán cun chapeu de palla negra e cos dentes estragados lle deu un golpe coa vara sen motivo ningún, só para facer rir e para entreter os seus amigos.
A ese home faille graza calquera cousa, bota a rir por calquera parvada, mata o tempo de calquera xeito e, cando remata de rir, volve poñerse serio e entra na súa casa para cear.
O home do horrible chapeu de palla e dos dentes negros senta comodamente na súa cadeira estilo Henrique II e, mentres devora unha costela de año ou un filete de cordeiro con fabas lobas, cóntalles aos seus fillos historias terribles de animais salvaxes e depredadores; daquela, a calma e a paz regresan por un intre á Casa das Feras.
E namentres, na penumbra, a leoa cóntalles aos seus fillos as historias da selva e as aventuras dos leóns nun ton tan baixo que apenas roza o suave silencio da noite e cunha voz que non soa ameazadora, coma cando roxe, senón doce coma o vento que acariña a area do deserto e morna, coma o sol deses países grandes e libres onde non existe o inverno.
E o pequeno león escoita a súa nai abraiado.
Todo o mundo sabe que ás nais hai que facerlles caso, pero se cadra o pequeno león xa lle ten feito demasiado caso á súa e por iso nesta imaxe aparece perdido e só no medio do parque. Aproveitou un descoido na Casa das Feras para escapar e poder ir ver a Gran Paisaxe, a vexetación virxe, o deserto e o lugar onde van beber os leóns. Escapou para escoitar o canto do merlo rieiro, o paxaro que no río bota a rir, e tamén para coñecer os paxaros de mil e unha cores. E agora está baldado porque correu moitísimo. Non chegou moi lonxe, pero xa se empeza a facer de noite e dentro das grandes e frías casas que erguen as súas tristes estruturas de formigón armado cara a un ceo sen estrelas xa se empezan a acender unhas luces apagadas.
E o pequeno león, magoado e canso, enxerga algo que se achega na súa dirección:
