SKALLE BANK
© 2024 Kagge Forlag AS Omslagsdesign: Niklas Lindblad, Mystical Garden Design Layout: Dag Brekke | akzidenz as Papir: Creamy 70 g 2,0 Boka er sett med Adobe Jenson 12/14,5 Trykk og innbinding: ScandBook UAB, Litauen ISBN: 978-82-489-3315-1
Kagge Forlag AS Tordenskiolds gate 2 0160 Oslo www.kagge.no
Materialet i denne utgivelsen er vernet etter åndsverkloven. Det er derfor ikke tillatt å kopiere, avfotografere eller på annen måte gjengi eller overføre hele eller deler av utgivelsens innhold uten at det er hjemlet i lov, eller følger av avtale med Kopinor. Enhver bruk av hele eller deler av utgivelsen som innmating eller som treningskorpus i generative modeller som kan skape tekst, bilder, film, lyd eller annet innhold og uttrykk er ikke tillatt uten særskilt avtale med rettighetshaverne. Bruk av utgivelsens materiale i strid med lov eller avtale kan føre til inndragning, erstatningsansvar og straff i form av bøter eller fengsel.
Great people talk about ideas, average people talk about things, and small people talk about wine. Fran Lebowitz
FREDAG
SATAN, NO VAR livet godt å leve.
Sjur Dagestad la seg tilbake i den tørre lyngen og myste mot ei overraskande varm haustsol. For ein dag dette var. For nokre veker det hadde vore! Han sette seg opp, fann fram matboksen, men la han frå seg igjen og spratt i staden opp på beina. Det var umogleg å halde seg i ro, kroppen bobla over av energi. Han trippa litt rundt og boksa ut i lause lufta ei stund, før han stoppa opp og lo litt av sin eigen guteaktige oppførsel. Så planta han føtene i bakken, skaut brystet fram og trekte inn eit magedrag av den friske fjellufta. Let blikket gli sakte over panoramautsikta. Voss låg for føtene hans no. Både bokstaveleg og biletleg. Frå her han stod, kunne han sjå mykje av den vakre vestlandsbygda: hans eigen barndoms dal, staden han hadde vore nøgd med å reise frå som attenåring, men så triumferande hadde vendt heim igjen til i vår, nøyaktig tretti år seinare. I dag var det som om Voss hadde pynta seg for han. Bygda var kledd i ei praktfull haustdrakt av raudt, gult, brunt og grønt. Alle fargane lyste like fint mot den skyfrie himmelen. Han kunne knapt tru at han fekk ha denne plassen for seg sjølv. Ruta han hadde gått sidan han var liten, som foreldra hadde vist han, var framleis ikkje oppdaga av dei fleste vossingar. Ein måtte rett nok gå utanom vegen, nokre stader utanom stien, til tider måtte ein tråkke seg gjennom svært ulendt terreng, men gevinsten var enorm. Her slapp ein å møte andre enn sauer, og utsikta var like fin som frå Gråsidetoppen. 8
Mobiltelefonen var lagd igjen heime med vilje. Han ville ikkje bli forstyrra, ville ikkje la seg freiste til å sjekke e-post eller SMS, ville vere utilgjengeleg og åleine i sitt eige selskap. Han ønskte seg for ein gongs skuld verken gratulasjonar eller klapp på skuldra, same kor triveleg det var. Den flotte dagen skulle heller ikkje få bli øydelagd av dei mindre trivelege meldingane som tikka inn. Han kjente eit raskt ubehag av tanken på SMS-en han hadde fått tidlegare. Men han kunne ikkje la seg skremme av det der. Orka i alle fall ikkje bekymre seg over det i dag. I dag skulle han ikkje bekymre seg over nokon ting, berre nyte suksessen. Snart kom toget til å dundre vidare. Livet kom til å bli meir travelt enn nokosinne. Sjur Dagestad myste mot sola igjen og sende ein tanke til alle som sat inne på kontora sine og lengta ut. Kanskje han skulle innføre obligatorisk avspasering for offentleg tilsette på sjeldne godvêrsdagar i september, tenkte han og humra for seg sjølv over at han kunne gjere slike ting no. Eller, det kunne han sjølvsagt ikkje, han måtte jo få med seg resten av heradsstyret på nye vedtak. Men han hadde makta til å legge dei fram. Folk kom til å lytte til kva han sa. Han hadde merksemda deira. Og han hadde ingen planar om å gå stille i dørene. Det kilte framleis i magen av tanken. Sjur Dagestad, ordførar. Kven hadde trudd det? Ikkje læraren hans på Bulken skule, i alle fall, ho som i kvar samtale med mora hans hadde rista på hovudet og sagt at ho «ikkje visste kva det kom til å bli av Sjuren». Heller ikkje kollegaene i TVNorge, fleire av dei hadde hatt dårleg skjulte flir då han fortalde at han skulle prøve seg i lokalpolitikken. Men Martina hadde hatt rett: Han hadde dette i seg. Han hadde det så jævlig i seg. 9
Alle åra framfor kamera, alle timane med direkte TV, hadde ført han fram til dette. Som ein av dei mest erfarne programleiarane i landet hadde han kvalitetar få andre tok med seg inn i norsk politikk, for ikkje å snakke om lokal politikk. Aldri før hadde nokon gått inn i ein valkamp på Voss med så mykje energi, humor og originale påfunn. Aldri før hadde nokon stått der og roasta kvart enkelt medlem i heradsstyret i politiske debattar, så folk ikkje visste om dei skulle flire eller bli fornærma. Aldri før hadde nokon tort å stå skikkeleg imot saue bøndene i denne bygda. Responsen hadde vore som bestilt. Han hadde fått mange oppslag i avisa Hordaland, sjølvsagt, men også portrett intervju og fleire saker i Bergens Tidende, reportasje i Aftenposten og omtale i VG. Ja vel, så hadde det blitt ein del bråk etter det han sa om bjørnen, men han syntest reaksjonane var sterkt overdrivne, all den tid det faktisk var nedfelt i partiprogrammet til SV at ein skulle sikre levedyktige bestandar. Om det no var slik at det var observert bjørn i fjella rundt Voss for første gong på tjue år, og om det faktisk var bjørn som hadde tatt knekken på dei sauene på beite, så stod han fast i si sak: Det flotte dyret skulle få leve. Han skamma seg ikkje over det han hadde sagt til lokalavisa heller. Det var då for pokker nok sauer i denne bygda. Kven hadde trudd at lokalpolitikk kunne vere så spenn ande? Han ante ikkje at dette engasjementet hadde lege klart i kroppen hans. Det var så mykje å ta tak i! Så mykje å rydde opp i. Mange trudde kanskje han kom til å bli ei nikkedokke, eit flokkdyr, ein som fekk gjennom andre sine planar. Dei kom raskt til å innsjå at denne ordføraren hadde standpunkt som gjerne var upopulære både innanfor og utanfor sitt eige parti. Det ulma allereie. Det ulma i kroppen hans også. Nei, det brann faktisk. 10
Han var så klar! Sjur sette seg opp, tok fram nista og angra med eitt på at han ikkje hadde tatt med ei flaske vin i sekken. Så godt det hadde smakt med eit glas no. Han hadde rett nok feira den nye jobben fleire kveldar på rad, seinast i går kveld. Det hadde utvikla seg til å bli litt av eit haraball. På middagen med representantane i det nye fleirtalet var det få som hadde spytta i glaset, men Atle Øvsthus hadde blitt fullast av alle. Sjur var framleis sjokkert over kor dårleg den nye varaordføraren, Høgre-bautaen som hadde sete på Stortinget i fleire periodar, hadde oppført seg. Han visste korleis Øvsthus kunne vere, etter å ha møtt han i private samanhengar i Oslo fleire gonger, men det hadde aldri vore så ille som dette. I går hadde han yppa til bråk og kasta skuldingar i Sjur si retning. Sjølv hadde han heldigvis både halde seg roleg og tatt det med ro. Han hadde ingen intensjonar om å drite seg ut i selskap med nye kollegaer. Surdeigsbrødet smakte framleis som ferskt, konstaterte han nøgd. Han kunne ha ete det med godt smør på åleine, men salsiccia-pølsa var magisk god. Og så ein kopp krutsterk kaffi frå termosen. Å ja då, dette var livet! Det var berre det vesle vinglaset som mangla. Men i kveld skulle han og Jens møtast til ein debrif på Elysée, dei skulle ete noko lett og drikke noko tungt. Det såg han fram til. Jens Trå var verkeleg Atle Øvsthus si rake motsetning i både kropp og sinn, slo det Sjur. SV-leiaren hadde også sine sider, men han var engasjert og lojal. Sjur kom til å dra nytte av Jens. Det hadde han for så vidt alt gjort. Etter at han hadde ete opp nista, blei han sittande og myse nøgd mot sola igjen ei stund. Idyllen blei avbroten då han høyrde knaking i kvistar eit stykke bak seg. Flate, var det fleire som hadde oppdaga staden hans likevel? Han sukka, førebudde seg på å skru på TV-smilet. 11
Men det kom ingen. Han venta endå litt lenger, så snudde han seg. Var det berre ein sau som hadde passert? I fleire minutt sat han i ro og lytta. Det var heilt stille rundt han igjen. Med eitt kjente han ei sterk uro. Han tok seg til ansiktet. Han hadde for faen gløymt å ta på seg solkrem! Bekymra for at haustsola alt hadde gjort han tørr og brent, drog han handflata over det nybarberte fjeset. Huda kjentest heldigvis like glatt og mjuk ut som vanleg. Frå sekken fann han fram ein liten tube med faktor 30. Det fekk halde. Han ville jo at brunfargen frå sommaren blei friska opp, det kom til å bli mykje fotografering i haust. Då han lukka auga og løfta ansiktet mot sola på nytt, kjente han på ein overveldande trong til å sove. Det hadde blitt for lite søvn dei siste vekene. Han hadde også fått høyre at han hadde sett trøytt ut dei siste dagane, det likte han dårleg, men han skulda på at det hadde vore så mykje å gjere i valkampen. Sanninga var at han låg vaken om nettene av heilt andre grunnar. Grunnar han ikkje kunne fortelje nokon, ikkje eingong Martina, om. Det ville vere for farleg. Tanken på den store, varme senga på Dagestad fekk han til å geispe høgt. I morgon kunne han endeleg sove ut. Men kanskje skulle han også unne seg ein kjapp etter-maten-kvil no? Ein power nap i lyngen før han tok fatt på heimvegen? Ja, det kunne han ta seg tid til. Han la seg rett bakover i lyngen igjen, strekte ut kroppen, kjente godkjensla vende tilbake. Alt kom til å ordne seg, tenkte han idet auga begynte å gli igjen. Han kjente korleis sola breidde seg over han som eit mjukt teppe, og det var som om han var tilbake i senga, som om han igjen låg inntil den varme, sovande kroppen. 12
Plutseleg blei det kaldt. Og mørkt. Var det skyer som hadde kome overraskande på likevel? Han slo opp auga. Panikken greip han med ein gong. Beistet stira han rett inn i kvitauget.
«LANGT UNNA , Tveit? Vaktsjefen vil gjerne ha ut intervjuet
før han går. Jalla, jalla!» Gudmund Rio, mannen som trass i stillinga som sjef redaktør gjekk under kallenamnet Pensjonisten, stod i dør opninga med hendene i sida og eit utolmodig blikk. Den rutete skjorta hans hadde ein kaffiflekk på brystet, og jeansen var så slapp som bukser berre folk som nærma seg sytti, gjekk med. Agnes snudde seg og skulte surt mot han. «Det der har ein godt vaksen lokalavisredaktør på Voss faktisk ikkje lov til å seie», sa ho. «Men slapp av, eg leverer intervjuet i dette sekund. Berre å legge det rett ut.» Sjefen hennar heva eit av dei lysegrå, nesten kvite, auge bryna. «Godt å sjå at sjølvtilliten din er tilbake. Eg les gjennom.» Agnes let redaktøren gå utan å seie noko om den ekle kjensla ho hadde i kroppen. Utan å gi beskjed om at ho var litt usikker på heile dette intervjuet – dels fordi ho hadde hatt for lita tid til å flikke på teksten, sidan ho ikkje hadde fått audiens hos Sjur Dagestad før i dag tidleg, dels fordi han hadde prata som ein foss i heile den vesle timen han hadde sett av til portrettintervjuet, såpass at det hadde vore nærmast umogleg å bryte inn med spørsmål. Men mest fordi ho hadde sett noko ho ikkje skulle sjå. SMS-en som hadde dukka opp på telefonen til Dagestad mens han var på toalettet, hadde mildt sagt gjort Agnes nysgjerrig. Såpass at ho, før ho rakk å ombestemme seg, hadde foto grafert teksten med sin eigen mobil.
14
Det var sjølvsagt litt på kanten å gjere det, kanskje over kanten til og med. Men telefonen hadde jo lege der, rett i glaninga hennar. Og det var ikkje det at ho skulle bruke verken bildet eller informasjonen til noko. Då Dagestad kom tilbake, hadde ho venta på at han skulle sjekke telefonen sin, venta på å sjå reaksjonen hans, slik at ho kunne prate med han om det. Men den raude iPhonen hadde blitt liggande på bordet som ei heit potet resten av intervjuet. Agnes hadde aldri fått anledning til å spørje kva det handla om. Ikkje utan å avsløre at ho hadde lest meldinga. Ho hadde også hatt meir enn nok med å følge med på alle resonnementa og utgreiingane han skulle presse inn. Metoden med prating på inn- og utpust var vel ein driven politikar verdig, hadde Agnes tenkt. Men då ho hadde påpeikt det, hadde Dagestad unnskyldt seg med at han hadde mykje på hjartet og dårleg tid. Ikkje fordi han hadde så mykje å gjere på jobb, men fordi han hadde planlagt å avspasere halve dagen for å dra til fjells, noko som jo sa litt om kva slags ordførar han hadde tenkt å bli. Han hadde rett nok foreslått at Agnes kunne bli med, men det hadde ikkje høyrdest ut som han eigentleg ville ha henne på slep i det han kalla «ei krevjande løype». Det var ingenting i verda Agnes hadde mindre lyst til. Ho hadde håpt det ville hjelpe å portrettintervjue han, men den påtroppande ordføraren var framleis ei lita gåte for henne, slik han hadde vore det gjennom heile valkampen. Dagestad var både ekstremt sjarmerande og vilt irriterande. Ein sånn ho blei sliten i øyra av å høyre på, men samtidig måtte innrømme at ho treivst overraskande godt i selskapet til. Han framstod på den eine sida som ein betrevitande mansplainer, samtidig som han i valkampen hadde markert seg sterkt som feminist. Tidleg i haust hadde han gjennomført eit mykje omtalt stunt der han hadde fått med seg yngre kvinner i partiet på å kle dei ulike statuane på Voss – som stort sett var menn – opp i kvinneklede. Per Sivle hadde fått fotsid kjole 15
og blond parykk. Knute Rockne hadde fått bikinitopp og shorts. Då media, inkludert Hordaland, hadde bite på agnet og intervjua Dagestad om stuntet, hadde han nytta høvet til å snakke om SV sitt krav om lik løn for likt arbeid. Det var effektivt og artig, og Agnes såg fram til fleire sånne initiativ. Å vere både tiltalande og eit dra-til-tryne var vel ikkje uvanlege eigenskapar for ein politikar? Eller var det? Hennar inntrykk av politikarar var at dei heldt seg på eit kontrollert mellomgir mesteparten av tida. Denne karen, verka det som, hadde eit konstant høgt turtal. Men så var jo Sjur Dagestad eigentleg ingen politikar. Han var ein TV-kjendis med overmot og mektige venner. Som ein av partikollegaene hans hadde sagt til Agnes då ho gjorde research før intervjuet: Folk som Sjur Dagestad kan gjere kva dei vil på Voss. Ho visste at han hadde rett. Denne bygda elska kjendisane sine. Dei som var gode i vinteridrett spesielt, men alle som hadde vist fjeset sitt på TV generelt. Likevel hadde det kome ein del reaksjonar då Dagestad i vår plutseleg hadde dukka opp øvst på Voss SV si nomi nasjonsliste til kommunevalet. Gruppeleiar Jens Trå hadde fleire månader tidlegare lansert ein ung kvinneleg jurist som partiet sin ordførarkandidat. Marte Bergsdalen var, som Trå sjølv hadde ordlagt seg, «ei kvinne for framtida». I motsetning til Jens Trå sjølv, hadde Agnes tenkt då ho intervjua han, som vel måtte kunne kallast ein mann av fortida. Det kjentest i alle fall som om han hadde vore politikar i evig tid. Trå hadde i mange år så godt som åleine vore SV på Voss. Ho kunne på alle måtar forstå at han no ville trekke seg meir tilbake, skyve ei yngre kvinne framfor seg. Men då fristen gjekk ut for å levere nominasjonslister, hadde det stått ein mann øvst på lista likevel. Og det var ingen sedvanleg kjenning frå kommunepolitikken, men ein talkshow-vert busett i hovudstaden. 16
Kort tid etterpå blei det kjent at Sjur Dagestad hadde meldt flytting til Voss før lista blei levert inn. Då han tok med seg familien vestover, gjekk til og med den unge juristen ut og støtta valet av ordførarkandidat. «Han er nok fargeklatten dette partiet treng no», hadde Bergsdalen sagt i avisa. Agnes var spent på korleis det kom til å gå med Dagestad på ordførarkontoret. Han hadde jo alt rokke å gjere seg særdeles upopulær blant dei som dreiv med landbruk her i bygda. Og dei var mange. Det paradoksale var jo at Sjur Dagestad var gardbrukar sjølv. Han eigde i alle fall ein gard. Det hadde rett nok, så vidt Agnes skjønte, ikkje vore drift på Dagestad på mange år. Likevel var det slåande kor lite forståing han hadde for bøndene si uro. Dei første observasjonane av bjørnen hadde blitt gjorde alt tidleg i sommar, då folk på tur hadde fått auge på noko stort og brunt som bevegde seg. Det var første gong på tjue år at nokon hadde sett bjørn i vossafjella, hadde Agnes lese seg fram til. Sist det blei skote bjørn her, var på slutten av 1800-talet, men så seint som i midten av 1970-åra hadde visst mange trudd at det var ei bjørnestamme i Voss- og Vaksdal-området. I mange år blei det årleg betalt ut erstatning for sauer og lam som ein meinte var drepne av bjørn, men i ettertid viste det seg at ingen av dei innrapporterte dyra kunne dokumenterast å vere det. Om det var bjørn, blei det sagt, var det truleg eit streifdyr som opererte åleine. Akkurat som no. Men ein bjørn åleine kunne gjere mykje skade. Og no var frykta tilbake blant bøndene. Under sauesankinga hadde fleire funne døde dyr. Både Gråsida Beitelag og Austre Gråsida Beitelag hadde skrive kronikkar om at den bjørnen måtte finnast og avlivast. Det var i ein kommentar til dette at Sjur Dagestad hadde kome med det skjebnesvangre sitatet til Hordaland. Verda går ikkje under med litt færre sauer. 17
Det hadde sett sinna i kok. Eigentleg var det ikkje til å tru at SV hadde klart å kome så godt ut av dette kommunevalet. Dei kunne takke seg vel for at folk var meir sinte på Senterpartiet. Dagestad hadde uansett fått snakke nok om rovdyr politikk no. Portrettintervjuet hennar handla meir om nære ting. Om mennesket Sjur Dagestad. Om kone og barn og venner og vin og fjell. Kanskje aller mest om dei siste to tinga. Hadde det ikkje alt blåst ein nyfrelst vinkjennar-vind over landet dei siste åra, hadde Agnes trudd at Sjur Dagestad var alkoholikar, så mykje som han snakka om vin. Kva detaljkunnskap om raudvinar frå Veneto-regionen i NordItalia hadde i eit portrettintervju i lokalavisa å gjere, var framleis uklart for henne, så ein del av det hadde ho ikkje gidde å notere eingong. Men det var jo litt søtt at mannen var så engasjert, som ein unge med ein ny og altoppslukande hobby. Dagestad kalla seg stamgjest på Restaurant Elysée på Park Hotel Vossevangen. Sjølv hadde ho ikkje ete der ein einaste gong, men etter at eit trendmagasin hadde laga ein ti siders reportasje om det som visstnok var ein av dei beste vinkjellarane i verda, hadde fleire gamle kollegaer og venner av henne frå Oslo tatt kontakt og sagt at dei planla å kome til Voss eins ærend for å drikke vin. Agnes hadde humra av tanken. Dei venta seg truleg eit hotell som stod i stil med den verdskjente vinkjellaren. Park Hotel Vossevangen stod ikkje heilt i stil. Men det i seg sjølv var kanskje berre eksotisk. «Bra jobba, Tveit.» Pensjonisten var alt tilbake. «Eg endra berre tittelen.» «Kva var gale med God årgang?» «Ingenting, blei berre litt i overkant mykje om vindrikking, så eg tenkte det var fint å fokusere litt meir på friluftsinteressa, sidan det er såpass mykje om det også i teksten. Sånt går rett 18
heim hjå vossingane, veit du, og Sjur treng litt goodwill etter sauefadesen. Så eg gjekk for Fjellmannen i staden. Fin, den?» Agnes klarte ikkje la vere å sukke demonstrativt. Det var verkeleg langt ifrå alt som var bra med å vere tilbake i avisa. Ein del ting gjorde henne framleis beint fram sur. Pensjonisten var ein god og stødig redaktør, let henne som regel gjere det ho ville, og ho stolte ti gonger meir på han enn ho nokon gong hadde gjort på Eskildsen, som hadde vore sjefen hennar sist ho jobba i Hordaland. Men Pensjonisten kunne til tider vere så traust at det var til å utvikle narkolepsi av. Og han prøvde så godt han kunne å presse henne inn i same form. Føresetnaden hans for i det heile tatt å tilsette Agnes på nytt, etter alt ståket rundt bokprosjektet om Marta Tverberg, var at han kjapt trong ein politisk journalist. Med andre ord måtte ho dekke heradsstyremøte og vedtak og klaging på vedtak. Og lokalvalet i haust. Det var mildt sagt ikkje draumejobben. Ho var ikkje kvalifisert til han heller. Men ho hadde fått tilbodet og sagt ja med ein gong, desperat etter å kome raskt i gang med noko nytt, både fordi det gav henne noko anna å tenke på enn alt som hadde skjedd i påska, og fordi det på ingen måte var økonomisk forsvarleg for henne å halde fram som frilansar på bygda. I alle fall ikkje med eit heilt bustadlån å betale avdrag på. No som Fredrik hadde fått seg ny sambuar der borte i Bærum, ville han gjerne ha pengane som var låst i ein einebustad på andre sida av fjellet. Altså måtte ho enten kjøpe ekskjærasten ut eller selje huset. Skulle ho vere singel og blakk eller singel og heimlaus? Det var eit herleg dilemma å gå inn i førtiåra med. Kvar gong ho tenkte tanken, gjekk det kaldt nedover ryggen på henne. Ikkje på grunn av huset, ho gav eigentleg blankt faen i det huset, men fordi det nærma seg. Ho hadde under ei veke igjen som trettiniåring. Ho ante framleis ikkje korleis ho skulle feire, eventuelt sørge over, hendinga. Ho hadde langt frå mange nok venner 19
her på Voss til å tromme saman nokon skikkeleg fest, og det var for lita tid til å invitere folk frå Oslo no. Den einaste realistiske planen var kake med foreldra og eit glas med bestevenninna. Kanskje kunne ho og Ingeborg få med seg Viktor, i det minste, om han hadde tid. Men det hadde han sikkert ikkje. Agnes plukka opp telefonen og sjekka meldingane sine. Det var over tre veker sidan sist Viktor hadde sendt henne ein SMS, såg ho. Før det var det endå lenger sidan ho høyrde frå han. Og sett han hadde ho knapt gjort sidan påske. Viktor hadde, i tillegg til å jobbe fullt som politibetjent, vore åleinepappa for Malin sidan Gro plutseleg stakk og sa at ho ikkje «makta familielivet meir». Agnes ville så gjerne vere der for han. Men dei hadde ikkje fått snakka skikkeleg saman etter påskeaftan, då han hadde redda livet hennar og blitt så rar etterpå. Måten han hadde sett på henne på, stroke henne over kinnet, det han hadde sagt om at det måtte vere hans oppgåve å passe på henne … Ho hadde tenkt så mykje på det. Hadde lege vaken fleire netter og grubla på kva det betydde, og om det også var ein del av grunnen til at dei hadde hatt så lite kontakt dei siste fem månadane. Han hadde i alle fall ikkje vist nokon som helst vilje til å snakke om det etterpå. Så ho hadde late det ligge. Problemet var berre at skaden var skjedd. Alt var annleis. Agnes sakna Viktor, sakna forholdet dei hadde før, forholdet dei hadde hatt i alle desse åra. Men ho var usikker på om dei kom til å kome tilbake dit nokon gong. Tanken gjorde henne trist igjen, men ei lett rumling i magen tvinga merksemda over på noko anna. Ho hadde måtta utsette lunsjen for å få ferdig intervjuet, og no trekte ho sporenstreks den rosa matboksen opp frå veska. Då ho opna loket, kom to tjukke loffskiver og nokre sveitte skiver gulost til syne. Agnes tok med seg boksen ut på det vesle kjøkkenet, fann fram ein liten tallerken frå skåpet og la brød og ost oppå. Opna eit 20
anna skåp og plukka ned ein liten raud boks, den hemmelege ingrediensen. Ho dryssa raust med piffikrydder over osten og sette tallerkenen i mikrobølgeomnen. Tretti sekund seinare tok ho med seg ein boks Pepsi Max frå kjøleskapet og bar maten inn på kontoret igjen. Ho hadde framleis ei litt rar kjensle i kroppen mens ho begynte å ete det varme, blaute ostesmørbrødet. Då ho hadde fått i seg halve, tørka ho fingrane på ein gammal serviett og trykte seg inn på bilda på telefonen. Ho skulle til å zoome inn på bildet av meldinga Sjur Dagestad hadde fått, men plutseleg var Pensjonisten tilbake i døropninga, denne gongen med frakken og den slitne dokumentmappa i brunt skinn. «Eg håpar ikkje du har tenkt å halde fram med eit slikt kosthald i førtiåra.» Pensjonisten nikka mot tallerkenen hennar. «Det der er tenåringsmat, Tveit.» For andre gong på ein halvtime skulte Agnes mot sjefen sin. «Gå heim til kjøttkakene i brun saus, du», sa ho. «Jalla, jalla.» Ho venta fleire minutt etter at han hadde gått. Så gjekk ho endeleg tilbake til bildet på skjermen. Agnes rynka panna, akkurat som ho hadde gjort første gongen ho las teksten. Det kunne vere noko som var feilsendt. Det kunne vere nokon som kødda med Dagestad og teksta han replikkar frå ein eller annan mafiafilm. Men magekjensla hennar var at dette var ein faktisk trussel. It has taken too long, stod det i meldinga som var send frå eit norsk nummer den komande ordføraren ikkje hadde lagra. Pay now or there will be consequences.
SJUR DAGESTAD HADDE framleis skyhøg puls.
Han hadde ikkje bevegd ein muskel så lenge dyret hadde stått der, med snuten ein knapp halvmeter unna ansiktet hans. Bjørnen med den lange, mørk brune, nesten svarte pelsen hadde vagga frå side til side, og Sjur hugsa å ha lese kva det betydde: at dyret var irritert. Kanskje hadde bjørnen ungar å forsvare, eller eit sauekadaver. Det var lurt å bruke stemma si i ein slik situasjon, visste Sjur, gi seg til kjenne som menneske, men det hadde han ikkje klart, for frykta han kjente på mens han låg der, hadde vore lammande. Etter nokre lange minutt hadde dyret trekt litt unna og begynt å snuse på nokre blåbær like ved. Då hadde Sjur kome seg på beina og rygga sakte bakover mens han følgde med på bevegelsane til bjørnen. Så snart det var mogleg, hadde han snudd seg og lagt på sprang. Han hadde sprunge av garde så fort beina hadde bore han, over kvistar, på tvers av stiar, hadde til og med hoppa over eit gjerde, som ein jævla sau. Ikkje ein einaste gong hadde han tort å stoppe. Han hadde knapt tort å snu seg. Det kjentest som om han hadde sprunge for livet, sjølv om bjørnen, så vidt han hadde fått med seg, ikkje hadde kome etter han. Så hadde det faen meg gått bra, dette også. Takk og lov for at han var i såpass bra form, og at han kjente fjellområdet så godt. Det var først no, når han endeleg kunne stoppe og gispe etter luft, at han kjente på irritasjonen over at han ikkje hadde hatt med seg telefonen. 22
Han måtte fortelje nokon om dette, om kva som hadde skjedd. Men då han fekk auge på personen som venta på han, klarte han ikkje seie nokon ting. I staden blei kroppen på nytt fylt av uro. Blikket som møtte han, var sløra av mørk aggresjon. Og då personen opna munnen og stilte han spørsmålet det ikkje fanst noko godt svar på, steig pulsen igjen. Panikken greip han på nytt, endå hardare denne gongen. For no innsåg han at mennesket som stod framfor han, kunne vere ein mykje større fare enn bjørnen han hadde møtt.
AGNES SAT IGJEN igjen
i dei tomme redaksjonslokala, mens resten av journalistane ein etter ein gjekk heim med fredagstaco i blikket. Ho var framleis i tvil om ho burde ha fortalt Pensjonisten om SMS-en. Men ho kunne uansett ikkje ha gjort det til noka vinkling i portrettintervjuet, dette var heller godt stoff for oppfølgingssaker, så det beste var nok å plukke opp tråden over helga. Ta ein ny prat med Dagestad, spørje litt generelt om han hadde opplevd ubehagelege ting som truslar etter at han gjekk inn i politikken, eller mens han var på riksdekkande TV. Kanskje kom han til å fortelje henne om meldinga sjølv, slik at ho faktisk kunne spørje han om det var nokon som prøvde å presse han for pengar – eller om han hadde ei gjeld til nokon. Men kven var avsendaren? Det klarte ikkje Agnes vente med å prøve å finne ut. Teksten var skriven på engelsk, men nummeret var norsk. Ho hadde sjølvsagt søkt det opp med ein gong, men nummeret var ikkje registrert nokon stad. Den einaste moglegheita ho hadde no, var å ringe. Men kva skulle ho seie? Hei, eg ser at du har noko uteståande med han som skal bli ordførar, og lurer på om du vil fortelje meg kva det handlar om? Ho slo nummeret. Det ringde mange gonger. Ingen svarte. Ingen telefonsvarar kopla seg på. Greitt. Det fekk vente til måndag, dette også – sjølv om Agnes både kjente seg utolmodig og som vanleg heller ikkje hadde det travelt med å kome seg ut av kontoret. Ho ville uansett vente med å gå heim til intervjuet hennar var lagt ut på nettet – i tilfelle ho fann feil, som ho ofte gjorde, og som sjeldan var konsekvens av hennar eige slurv. 24
No var det endeleg publisert. Når ho no såg det på skjermen framfor seg, kjentest heile vinklinga på intervjuet feil. Fjellmannen stod det. For ein elendig tittel det var. Det fekk Dagestad til å høyrest ut som ein einstøing som budde mutters åleine langt frå folk, omtrent det motsette av inntrykket hennar av den sosiale spradebassen. Og så ingressen: Påtroppande ordførar Sjur Dagestad hentar energi i naturen. Altså, hadde det gått an å redigere dette dårlegare? Var det mogleg å skrive noko meir generelt? Var det i det heile tatt nokon i denne bygda, bortsett frå henne, som ikkje henta energien sin frå naturen? Kva for ein vossing med respekt for seg sjølv var det som gjorde noko anna enn å ta på seg fargerik dunjakke og trakke i veg med tursekken på ryggen i helger, feriar og på fridagar? Agnes bøygde seg fram mot skjermen igjen og begynte å lese brødteksten i intervjuet frå toppen, klar for å fyre seg opp over andre idiotiske endringar Pensjonisten måtte ha gjort. Ho pusta litt letta ut då ho innsåg at starten ho hadde skrive, og var ganske nøgd med, hadde fått stå. – MARTINA ER DEN sterkaste eg veit om. Og då meiner eg ikkje
berre mentalt. Kona mi har heilt faktisk større musklar enn meg. Namnet hennar betyr «den vesle krigaren», og det er ikkje utan grunn at foreldra kalla henne det. Eg blir flau av å innrømme dette, men ho tar meg i handbak, seier Sjur Dagestad og gliser. Han har mykje å smile av for tida, og kvinna som er mor til dei to barna hans, er langt ifrå den einaste årsaka til det. Denne veka spelte den populære TV-kjendisen, heimflytta vossingen og politiske nykomaren ei viktig rolle i det som nasjonalt blir kalla Det store valskredet. I løpet av ei dramatisk valnatt og ei 25
påfølgande veke med hemmelege forhandlingar blei den raudgrøne koalisjonen knust frå innsida. – I politikk og kjærleik er alt lov, seier den påtroppande SV-ordføraren, som i tillegg til å verne rovdyrbestanden, har lovt å innføre ein miljøpolitikk bygda ikkje har sett maken til. Både det – og hans mykje omtala forsvar for bjørn – har sett sinnet i kok hos enkelte. Men dette intervjuet skal ikkje handle om politikk. Det skal handle om kjærleik. Kjærleik til bygda. Kjærleik til god vin. Kjærleik til fjellet. Men mest av alt om kjærleik til familien. Det var godt skrive, tenkte Agnes, dette kom til å treffe hjartestrengane til familiekjære vossingar. Om noko kunne Pensjonisten ha brukt tittelen «Familiemannen» i staden. Men forhåpentleg kom Dagestad sjølv til å bli nøgd. Om han ikkje var det, fekk han skulde seg sjølv. Han hadde ikkje svart på e-posten hennar med sitatsjekk, sjølv om ho hadde påpeikt at det var rett før deadline, og at han måtte gi henne beskjed raskt om han såg nokon faktafeil. Han prioriterte vel roa på fjellet, tenkte Agnes og las vidare i teksten sin, om at den høge og litt hengslete Sjur Dagestad serverte kaffi i koppar det stod «Eit rettferdig grønt skifte» på og snakka om at ingenting av det som hadde skjedd, hadde skjedd utan støtte frå flokken generelt og den rause kona spesielt. – Å bryte opp og flytte vestover for å ta over ein gard og potensielt eit ordførarkontor, var ikkje lett for nokon. Natalia er seksten, og det kan vere utfordrande å finne nye venner i tenåra. Derfor er eg ekstra glad for at storebror Sebastian på nitten blei med. Me er ein samansveisa familie, og no har me verkeleg funne oss til rette på Voss. Som einebarn har han alltid visst at han hadde odel på garden på Dagestad. Men det har aldri vore sjølvsagt at han ville ta over. 26
Sjur var i planlegging av ein ny sesong av talkshowet «I dag med Dagestad» på TVNorge då den gamle mora hans døydde. Like etter kom førespurnaden frå barndomskompisen Jens Trå om å stå øvst på lista for Voss SV. Det var ein telefon Dagestad slett ikkje hadde venta på, men som straks tente ein gneiste i han. – Eg blei glad og overraska då Sebastian sa han ønskte å bidra. Natalia og Martina var også positive, og både flyttinga og overtakinga av garden blei eit felles familieprosjekt, seier Sjur Dagestad og ser ut som han må tørke bort ei tåre frå augekroken. – Ja, eg synest faktisk det er litt rørande. Kanskje var det fordi det var seint på dag, kanskje fordi det hadde vore ei lang veke, men all praten om familieidyll vekte plutseleg til live ein vond sjalusi i Agnes. Det fekk henne til å tenke på Fredrik, på alle planane dei hadde hatt då dei flytta frå Oslo til Voss, barna dei skulle få, idyllen dei skulle skape her i vest. Det hadde blitt null babyar og alt anna enn idyll, og Fredrik hadde for lengst – og veldig forståeleg – rømt austover igjen. Og så var det alt som hadde skjedd etterpå, med Alexander, som ho verkeleg hadde trudd var den store kjærleiken … Dei siste åra hadde sant å seie vore til å grine av. Men det var jo flott for Dagestad-familien at dei var så jævlig samansveisa og lukkelege, tenkte Agnes surt og kasta eit blikk på brurebildet av Sjur og Martina. Det hadde stått innramma på pulten hans, og no stod det på hennar pult. Ho hadde fått lov til å låne det med seg, slik at dei kunne bruke det som eit av dei private bilda i intervjuet. Martina hadde kvit kjole, Sjur lys dress, sola skein og dei smilte forelska til kvarandre. Agnes vippa det framover, så bildesida vende ned. Å levere dette tilbake gav henne i det minste ei god moglegheit til å prate med Dagestad igjen over helga, tenkte ho mens ho tvang seg til å lese gjennom resten av den klissete delen av intervjuet, om då den norske TV-kjendisen møtte 27
den chilenske sjukepleiarstudenten på ein fest i Asker og han bokstaveleg talt fall pladask. – Eg hadde kanskje fått litt for mykje å drikke den kvelden, seier Dagestad og smiler. – Det enda i alle fall med at eg snubla og fall rett inn i ei dør. Verten for selskapet henta ein av dei andre gjestene. Dette snille mennesket tok seg god tid til å reinse og plastre den blodige panna mi. Det var Martina. Resten er historie. No jobbar kona på anestesiavdelinga på Voss sjukehus, mens dottera går på musikklina på Voss gymnas og sonen, som akkurat er ferdig med førstegongstenesta, inntil vidare jobbar på garden. Dagestad seier han ikkje kunne vore meir stolt av flokken sin. – Altså, eg skal ikkje skjønnmåle noko, me irriterer oss over kvarandre og kranglar som fillene fyk, akkurat som andre familiar, men eg er evig takknemleg for at dei held ut med meg og mitt. Eg hadde i alle fall aldri klart meg utan dei. Dagestad hadde ikkje klart seg utan fjellet heller, hadde han sagt, og babla i veg om stølen på Hodnaberg, at turane til «det hemmelege terrenget» rundt Tjørnahorgi var det han hadde sakna mest med å bu på det flate Austlandet, og at dei som meinte Marka gjorde same nytta, aldri kunne ha vore på Voss. Å trekke frisk fjelluft ned i lungene gav han energien han trong i ein krevjande kvardag, og blablabla. Agnes såg sitt eige spegelbilde i gjenskinet av skjermen, til seg sjølv stakk ho fingeren i halsen og simulerte at ho brekte seg. Ho tenkte på SMS-en på Dagestad sin telefon igjen. Var det stygt gjort å håpe at dette perfekte TV-trynet hadde nokre millionar i narkogjeld? Ho skumma fort gjennom delen av intervjuet der han snakka om vin også, om at det kanskje ikkje var heilt innanfor at ein politikar fronta alkoholbruk, men at han måtte innrømme at han aldri koste seg så mykje som når han 28
fekk smake på ein Romanée-Conti frå 2015 «eller berre ein god amarone». Det var om mogleg endå meir kjedeleg enn fjellpraten, men når Agnes las det no, fekk ho plutseleg intenst lyst på alkohol sjølv. Ikkje vin. Øl. Men ho hadde alt føreslått fredagspils for Ingeborg, til lunka respons. Bestevenninna hadde sagt at ho måtte spare barnevakta til all kveldsjobbinga på hotellet framover. Det såg gudskjelov ikkje ut som Pensjonisten hadde kludra meir med teksten hennar, men ho noterte seg grettent at intervjuet med Dagestad ikkje var toppsak på nett, trass i at det akkurat var publisert. Vaktsjefen hadde nemleg samtidig lagt ut ein artikkel til før han tok helg. Ei førehandssak om helgas store happening, det årlege Smalahovesleppet, med tittelen «Klart for liv og røre på Vangen». Sjølvsagt. No skulle alt handle om sau igjen, slik det ofte gjorde i denne bygda. Agnes tippa Sjur Dagestad var like lite nøgd som henne med akkurat det.
AGNES VAR I FERD med å skrå ned Prestegardsalleen, innstilt
på ein ny kveld åleine med sofa, TV og ostepop, då eit pling frå telefonen fekk henne til å bråstoppe. Fredagspils likevel?? skreiv Ingeborg. Eg er på Skrot. I nokre sekund var ho sur for at bestevenninna tok det for gitt at ho ikkje hadde lagt andre planar. Så måtte den mildt fornærma kjensla raskt vike plassen for tanken på kald øl. På plass om fem! skreiv ho. Lett i steget sette ho kurs mot Vangsgata. Den første, doggfriske halvliteren hang framfor henne som ei gulrotkake. Det skulle bli så digg etter denne veka, som strengt tatt hadde vore langt meir travel enn arbeidsveker pleidde og burde vere. Takk og lov for at det ikkje var kommuneval oftare enn kvart fjerde år. Kom ho til å måtte dekke neste val også? Kom ho til å vere i same jobb om fire år? Kom ho til å vere singel og bu på Voss framleis? Ho kunne jo ikkje dra nokon stad. Ikkje med ei mor som var sjuk. Faren hadde full kontroll, det var ikkje det. Men sjølv om Agnes ikkje bidrog med så mykje praktisk heime hjå foreldra, ville det vere direkte hjarterått av henne som einaste barn å flytte vekk igjen no som mora først hadde fått lungekreft. Ho hadde alt dårleg samvit for å ikkje kunne glede dei med eit barnebarn eller to. Nei, når ho først hadde flytta tilbake til bygda, fekk ho ta konsekvensen av det og bli verande. Tanken gjorde henne litt nedstemt, men det var ikkje verre enn at ho hadde rista det av seg før ho gjekk inn døra på Skrot. Ho smilte til bartenderen, som nikka mot ei kvinne som sat med ryggen til. Det lange, mørke håret til Ingeborg var samla 30
i ei flette som no nesten rakk henne til rumpa. Bestevenninna snakka sjølvsagt i telefonen. Det hadde ho gjort stort sett kvar gong ho møtte henne det siste halve året. Eller, ei meir korrekt skildring var at ho hadde fnist i telefonen. Fordi personen i andre enden som oftast var Tor Erik Åkervold. Venninna hadde overraskande nok halde kontakten med VG-journalisten ho hadde møtt under Vossa Jazz. Åkervold var ikkje berre ein gift mann med barn. Han var også ei av dei aller mest ufordragelege klysene i norsk presse – og ein fyr Agnes uheldigvis sjølv hadde enda i seng med ved to tidlegare høve. Ja, han var ein sjarmerande jævel, men det var likevel heilt uforståeleg for henne at Ingeborg faktisk såg ut til å like denne fyren på ekte. «Eg må snakke med henne om det, Tor Erik», høyrde ho venninna seie då ho stilte seg rett bak ryggen hennar. «Nei, men det er viktig for meg at Agnes er informert.» «Kva er det viktig at eg er informert om?» Ingeborg skvatt på stolen. «Om … planane for bursdagsfeiringa di, vel», sa ho då ho hadde snudd seg. «Du er vel ikkje interessert i nokon storslått overraskingsfest, kjenner eg deg rett?» «Diskuterer du førtiårsdagen min med Åkervold?» Ingeborg såg først ut til å ville protestere på at det var han ho snakka med, men ombestemte seg tydelegvis. «Ja, for han er her kanskje den dagen. På … besøk.» «Eg er her no også», sa den nasale stemma frå telefonen. Ingeborg heldt opp ein finger, før ho pilte ut døra for å seie ting til Tor Erik Åkervold som Agnes ikkje skulle høyre, og definitivt heller ikkje hadde lyst til å høyre. Sjølv sette Agnes seg på ein barkrakk og plukka opp den vinylplateforma menyen, men la han like etter frå seg på disken utan å ha studert kva som stod der. Ho bestilte ein øl. 31
«Du er tilbake i avisa?» sa bartenderen mens han tappa eit glas skummande Hansa til henne. «Jepp. Det er kjempetravelt.» Han humra litt i skjegget. «Ser for meg at det kokar, ja.» «Eg kødda ikkje», sa Agnes fornærma. «Du har fått med deg at det har vore val?» «Absolutt! Verkar som litt av ein type, han der Dagestad. Enkelte får visst aldri nok.» Agnes skjønte kva han meinte. Det var litt som at rikingar heile tida jobba for å tene meir pengar, sjølv om dei hadde nok til å leve på rentene åleine livet ut. Sjur Dagestad var alt rikskjendis og ein godt betalt foredragshaldar, men han hadde ikkje klart å la vere å nytte sjansen til å markere seg på endå eit område – sjølv om han vel kom til å tene langt mindre i politikken. Bartenderen fekk bestilling på ein gin and tonic med hyllebærsaft, så Agnes blei sittande åleine med halvliteren sin. Ho drog opp telefonen og skreiv ei rask melding til Viktor om at ho og Ingeborg skulle ha det som forhåpentlegvis blei ein heilaftan, og at det hadde vore hyggeleg om han kom. Sjansane for at han faktisk gjorde det, var mikroskopiske, men no var han i alle fall informert. Det klang i den vesle bjølla over inngangsdøra, og Ingeborg var tilbake. Agnes gav henne ein spontan klem då ho hadde sett seg. «Takk for initiativet», sa ho og heldt opp ølglaset sitt. «Eg trong denne.» «Og eg treng … sprit. Kan me få to tequilashots?» sa Ingeborg i retning bartenderen. «Jaha?» Agnes kikka på telefonen igjen. Klokka var kvart over fem. «Røff dag på jobb? Eller var det trouble in Åkervoldparadise?» Ingeborg trekte på skuldrene. 32
«Me drikk for lite shots.» Ho skyvde det eine vesle glaset bort til Agnes, som ikkje var vanskeleg å be. Begge sleikte rutinert saltet frå handa si og helte i seg innhaldet i glaset, før dei beit i kvar si sitronskive. Det var vondt og godt og kjentest som å vere nitten år igjen. Agnes elska det. Men det var noko annleis med Ingeborg i dag, merka ho snart. Ho verka skrudd til, på eit vis, nesten som om ho var nervøs for noko. Ho drakk halvliteren ho hadde bestilt, så fort at Agnes hadde problem med å halde tritt. Så bestilte ho to nye. Og to nye shots. Etter ein ny runde med sprit og sitron kjente Agnes seg alt litt tåkete i hovudet. Ho hadde jo ikkje ete middag enno. Det var då Ingeborg snudde seg mot henne og ho såg i blikket hennar at dette ikkje kom til å handle om førtiårsfeiring. «Agnes», sa Ingeborg alvorleg. «Ja, Ingeborg», sa Agnes, like alvorleg, mest på tull. «Du veit jo at Tor Erik og eg har kome nær kvarandre dei siste månadane.» Agnes klarte ikkje la vere å fnise. «Er det morosamt?» sa Ingeborg tørt. «Nei, nei, sorry, det er den dumme spriten … og så er det framleis litt snodig å høyre deg omtale Åkervold med fornamn.» «Greitt. Altså. Det begynner å bli meir … alvor mellom oss. Han er heilt annleis enn du tenker, Agnes. Tor Erik er ein fantastisk fyr og ein veldig varm og trygg far.» Agnes måtte knipe munnen saman for å ikkje seie noko. Ein som var serieutru mot mora til barna sine, fortente ingen pappapris i hennar verd. «Og eg er faktisk ganske forelska. Og no …» Ingeborg pusta tungt ut. «No skal han og kona gå frå kvarandre.» 33
Agnes hadde akkurat tatt ein slurk av ølen sin og fekk han straks i halsen, akkurat som folk på film alltid fekk når dei fekk nyheiter idet dei åt eller drakk noko. Ho begynte å hoste og harke ukontrollert. «Før du dømmer meg», sa Ingeborg. «Det var kona som ville gå frå han, ikkje motsett.» «Ok», sa Agnes då ho hadde hosta og harka litt til. Ho kunne godt forstå den stakkars ektefellen hans. «Men kva betyr dette? At du og Åkervold no skal … vere eit par? På ordentleg, liksom?» «Ja», sa Ingeborg og såg på henne med eit nytt og granskande blikk. Agnes kjente at det brann i magen, ho var livredd for kva som no kom. Og no opna Ingeborg munnen igjen og sa det aller verste: «Eg vurderer å flytte med Vera til Oslo.» «Nei!» Agnes trudde ho berre hadde tenkt det, heilt til ho høyrde lyden av den spontane og desperate protesten sin. Nei, nei, nei. Det kjentest reint fysisk som om golvet under barkrakken forsvann, som at Agnes og glaset og stolen fall rett ned. Korthuset ho hadde bygd her i vest, stod så skjørt, det visste ho jo. Men at det var Ingeborg som skulle få tilværet til å rase, hadde ho aldri trudd. «Du kan ikkje forlate meg her», stotra Agnes fram. Ingeborg la hovudet på skakke. «Eg har jo ikkje lyst til å reise frå deg, eg heller, du er jo ei av dei aller viktigaste eg har! Men dette handlar om at eg, kanskje for aller første gong i livet mitt, vurderer å følge hjartet i staden for fornufta. Eg har aldri kjent det sånn før, Agnes! Ingenting er bestemt enno, men eg ville lufte det med deg no med ein gong. Håpar inderleg at du kan forstå.» 34
Agnes sa ingenting. Ho visste ikkje kva ho skulle seie. Så ho gav berre Ingeborg ein rask klem, før ho tok jakka si og gjekk. Sjølvsagt var ikkje bestevenninna ansvarleg for hennar korthus. Men ho klarte ikkje sjå på henne likevel. For akkurat no var ho på ingen måte rusta til å glede seg over Ingeborg si lukke. I staden for å gå heim strena Agnes bortover Vangsgata og inn på Tre Brør. Der bestilte ho to nye tequilashots til seg sjølv og drakk begge før ho tok opp telefonen og ringde Viktor. Ho trong han no. Ho trong at han kom hit, trong at han var vanleg, trong at han lovde å aldri flytte frå henne. Trong at noko skulle vere som det hadde vore før. Han svarte ikkje. Agnes sukka høgt i den tomme baren. Kjente at hovudet i det minste begynte å bli behageleg tåkete. Ho kjente ikkje svolten lenger eingong. No måtte kroppen verkeleg vere i seriøs ubalanse. Nei, det var verre enn som så. Hjartet hennar var knust.