De zaak kreeg enorm veel media-aandacht, en de Saoedi-Arabische autoriteiten betaalden naar verluid een hallucinante geldsom aan vader Meselmani, om hem de mond te snoeren. Volgens sommige bronnen waren verschillende islamitische instanties namelijk verontrust door de christelijke aspecten van het verschijnsel. Hoe dan ook zorgde de betaling ervoor dat veel mensen ervan uit gingen dat Hasnah’s kristallen tranen bedrog waren. Helaas kon de kwestie niet verder onderzocht worden. Na enkele maanden stopte het meisje met het huilen van haar bijzondere tranen.
De Bermudadriehoek Als er een onverklaarbaar fenomeen is dat tot de verbeelding spreekt, is het wel de Bermudadriehoek. Talloze films en boeken zijn het bewijs van een eindeloze fascinatie voor deze uitzonderlijke plek. De Driehoek omvat het gebied tussen Florida, de Bermuda-eilanden, Puerto Rico en de Bahama’s. Tussen 1945 en 1975 verdwenen er 37 vliegtuigen, een kabelballon, 41 schepen en een atoomonderzeeër. Ook werd er een jacht teruggevonden dat op het water ronddobberde zonder bemanning. Geen enkel van de voertuigen had voor zijn verdwijning een noodsignaal uitgezonden. Ooggetuigen die de ongevallen overleefden maken melding van complete radiostilte of een ondraaglijk geruis, defecte instrumenten, klokken die allemaal 10 minuten achterliepen, kleurrijke nevelslierten en borrelend water. Er zijn intussen evenveel hypothesen in verband met de Bermudadriehoek als er liters water in de zee zitten, de een wat aannemelijker dan de ander. Ze gaan onder andere over buitenaardse interventie en de aanwezigheid van de gezonken stad Atlantis onder het water. Sommigen stellen dat de aarde op de plaats van de Driehoek chemische gassen uitstoot met een sterke straling, die apparatuur stoort en mensen in een soort trance brengt. Anderen opperen dat er een soort tijd-ruimtesprong ontstaan is op die plek, waardoor de voertuigen die zich op het
18
onopgeloste mysteries
verkeerde moment op de verkeerde plaats bevinden, ergens in de toekomst of het verleden terecht zullen komen.
Spontane zelfontbranding De eerste berichten over spontane zelfontbranding stammen uit 1671. In Parijs barstte een alcoholicus in vlammen uit terwijl hij op een strobed zat. De man werd tot een hoopje as herleid, maar het strobed vatte, bizar genoeg, geen vuur. De politie oordeelde destijds dat de dronkenlap in brand was geschoten doordat de alcoholdampen, die zich rondom hem hadden gevormd, ontstoken waren. Na verder onderzoek naar spontane zelfontbranding, konden een aantal tendensen worden vastgesteld: ten eerste was 80 procent van de slachtoffers een vrouw. De slachtoffers waren meestal zwaarlijvig en / of sterk onder de invloed van alcohol. Ze waren in het gros van de gevallen alleen. De lichamen waren altijd tot as verbrand, maar kledij en omliggende voorwerpen bleven onaangetast. Ten slotte bleef er rond de slachtoffers altijd een plas gele, stinkende olie over.