BOLAND BODE

ch

e i ds

i ti ed e

BOLAND BODE

afs

Voetballegende Alfred Boland neemt afscheid van zijn club Kolping-Dynamo

1

‘Alfred, voetbalkenner waar ik menig steekballetje aan kwijt kon en die het dan —te lang geleden helaas— ook fraai afmaakte.’

Theo Verhoeven

2

at zou wat zijn. Op de dag van je afscheid, van je laatste dribbel; de dag van de laatste keer die sloffende sluipmoordenaarsgang langs de lijn; na de laatste keer je handen in de zij na een sprintje; na het laatste verbazend harde schot uit een belachelijke hoek...

Dat je vijf minuten voor tijd moegestreden uit het veld stapt (wedstrijd ligt even stil, applaus klatert, bloemen en knuffels vliegen het veld op, liederen worden aangeheven) en daar staat, zo vanzelfsprekend als wat, een bedaard glimlachende Ubu langs de kant om je een warme en verdiende knuffel te geven. Ja, dat zou wat zijn.

Alfred, zo’n dertig jaar voetbalde je in het blauw-zwart. Wat een tijd. Drie decennia vol doelpunten, assists, jammerlijke nederlagen, nipte overwinningen, fabuleuze dribbels, ruige tegenstanders, wonderlijke teamgenoten, raspaardjes en voetballers zonder enig talent. Dertig jaar van talloze ontmoetingen - en ja, behoorlijk wat afscheid. De tijd en het lot sloegen een paar stevige gaten in het hart van Kolping-Dynamo. En niet alleen in het voetbalhart. Op die momenten zijn het vooral mensen zoals jij die het leven leuk houden.

De optimisten, levensgenieters, buitenspelers, ja-zeggers. Mensen waarvoor je naar de club komt.

Jammer dat je stopt. Want het net bolt net wat lekkerder met jou erbij.

3

Kolping Dynamo

ALFRED BOLAND

4

De lijstjes van Alfred Hij maakt graag lijstjes. Met uitslagen van wedstrijden. Met verzamelde platen, posters en prullen. Dat soort dingen. En meestal wint hij ook met de lijstjes. Altijd bovenaan met de meeste assists, de beste doelpunten, de hoogste ranking.

Alfred weet graag wat hij wint.

Wij doen soms mee met de lijstjes. Dan staan we er op. Of juist niet. En dat moet gecorrigeerd of aangepast. Dan is Alfred op zijn best. Hij kan je maken en breken op zo’n moment. Je bent afhankelijk van zijn precieze beoordeling.

De lijstjes van Alfred over KolpingDynamo 6 zijn een begrip geworden.

Iedereen wilde er op. Er zijn spelers weggegaan omdat ze er niet op kwamen. Ook zijn er voetballers die zichzelf heel goed vinden omdat ze een beetje hoog op sommige lijstjes staan. Ik hoor daar ook bij.

Maar de baas zelf wint altijd. Alfred heeft de meeste wedstrijden, de meeste goals, de langste adem. Hoeveel kilometer heeft hij afgelegd op het heilige gras aan de d’ Almaras? Dat moeten er duizenden zijn. Meer dan wie ook. De grassprietjes kennen zijn dribbel. De reclameborden kennen zijn schaduw. De bomen ruisen zijn naam.

Aan alles komt een eind, beste Alfred.

Jouw voetbalcarrière eindigt hier en vandaag. Je staat bovenaan op je eigen lijstje, maar dat is ook ons lijstje.

Met sportieve groet, Igor

‘Al dat gevoetbal, op die leeftijd!’

Daan Brummer

5

FOPPE DE DE KETZ KETZ LEGT LEGT HET HET UIT UIT FOPPE DE RECHTE RECHTE HOEK HOEK VAN VAN ALFRED ALFRED DE Alfred Boland stopt ermee… Wat moet je daar nou mee als coach? Hij gaat tennissen… Heel jammer, vooral voor het voetbalveld, maar misschien ook wel voor het tenniscourt. Alfred was een scherpzinnige, fijne speler, een man met een neusje voor de goal en een goede traptechniek. Een specialist voor de penalty, de vrije trap, de aftrap en de corner. Een rechtspoot aan de linkerkant. Maar wat was zijn precieze methode? Een analyse van een coach in ruste…

IN EEN RECHTE HOEK Linksbuiten was vaak zijn positie in het veld: nummer elf. En die positie nam hij ook heel letterlijk. Maar hij miste wat een echte linksbuiten moet hebben: een goed linker­been… Daardoor moest hij bij voorzetten altijd kappen naar zijn rechterbeen.

En Alfred is ook geen omgekeerde Arjen Robben. Hij kapte niet naar binnen om met rechts raak te schieten (zoals Marc Overmars altijd deed en nu Ryan Babel). Zijn stijl was uniek. Alfred bleef met zijn rechterbeen dribbelen langs de zijlijn, bereikte de cornervlag en ging dan door met dribbelen langs de achterlijn, in de richting van het doel. In een rechte hoek naar de goal dus, nooit werd die hoek door hem afgesneden.

Omslachtig? Jazeker… Effectief? Zeker want zo’n ‘omweg’ was verrassend voor de tegenstander, die elk moment een voorzet verwachtten. Maar leverde dit ook goals op? _______ _________achterlijn___________| goal |____________________ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _> | Alfred > | van^ | | route^ | | | | zijlijn

6

DE BAL DIE NIET KWAM Eenmaal in de buurt van de keeper kon hij kiezen: of op doel schieten in de korte hoek, die werd verkleind door de keeper. Of een klein pasje geven naar meestal drie of vier medespelers die door alle verwarring vrij als een vogeltje voor het doel van de tegenstander in het strafschopgebied stonden te wachten…. Op een bal die niet kwam…

Want Alfred koos bijna altijd voor optie één: schieten. En dat ging vaak fout… Tegen de keeper op, of tegen de paal, of tegen de lat, uit zo’n moeilijke hoek is er gewoon weinig ruimte om te scoren. Soms lukte het natuurlijk wel en leverde het een fraaie goal op, maar op één goal stonden vijf gemiste kansen op een geheide assist. Voor een coach is dat natuurlijk een ramp, want het scheelt je heel wat goals. Maar Alfred kon ook uit het niets zo’n situatie creëren. Dus: zegeningen tellen en op naar de volgende kans.

LIJNBUITEN Ik zou Alfred geen linksbuiten of een linksbinnen noemen, maar een ‘Lijnbuiten’, iemand die zeer verknocht was aan de zijlijn. Hij was goed op de hoogte van de regels, die later bekend zouden worden als doellijntechnologie. Alfreds grootste frustratie was altijd een grensrechter die de bal uitgaf terwijl de ‘bolling van de bal’ nog wel de zijlijn raakte. Zou er ‘zijlijn technologie’ zijn geweest, dan had hij nog meer langs de lijn kunnen dribbelen, zonder afgevlagd te worden. En die bal van Mazraoui tegen Real Madrid? Die was natuurlijk ‘in’…

Benieuwd hoe de arbitrage bij het tennis met deze theorie van Alfred omgaat…

7

1996 - v.v. Kolping-Dynamo Op 22 maart 1996 werd een nieuwe voetbalvereniging in Nijmegen opgericht. Al enkele jaren daarvoor waren fc Kolping en vv Dynamo bij elkaar aan tafel geschoven om over de toekomst, hún toekomst, te praten. Duidelijk was, dat die er voor ieder afzonderlijk niet rooskleurig uit zou zien. `Samen verder` gold voor beide verenigingen. De integratie van de twee, zowel in het bestuur als bij de leden, verliep zo voorspoedig, dat al binnen een jaar de teams onder één noemer aan de competitie deel konden nemen. Vanaf het seizoen ‘96/‘97 speelt er op sportcomplex d`Almarasweg nog maar één vereniging, met één bestuur, één clubhuis, in één tenue en onder één naam: vv Kolping-Dynamo. Een nieuwe vereniging betekent nieuwe kleuren, een nieuw logo en een nieuw speeltenue. Het nieuwe logo bestaat uit de kleuren blauw (links), zwart (rechts) en wit (kroontje): de kleuren van de beide ‘oude’ verenigingen.

Het tenue is volgens oud voetbalgebruik gestreept, in de kleuren blauw en zwart.

8

‘Daarnaast was Alfred, samen met Ubu, er voor verantwoordelijk dat ik wedstrijdverslagen ging schrijven én dat die steeds langer werden.’

John Arts

9

H

oekschop Trekvogels. Een groen -zwarte rechtspoot sjokt naar de cornervlag. Spelers die liever geen luchtduel aangaan, verdringen zich bij de palen. De zon staat laag. De doelverdediger draagt een pet en schreeuwt. Spelers trekken en duwen, bewegen te vroeg of helemaal niet. In de verte, bijna een half veld verderop, aan de linkerzijde, op de kruising van zijlijn en middellijn, staat een ranke ge­stalte met de handen in zijn zij. Zijn lange schaduw trekt een schuine streep tussen de dug-outs. Alfred houdt niet zo van die drukte. Hij wil ruimte om zich heen.

Een diepe bal, een lange sprint. En dag­ dromen. Over een shirt met een v-hals en touwtjes. Een bal met een veter. Mannen met hoeden en sigaren langs de kant.

Een voetbalmars die uit de luidsprekers schalt. En daar komt … Nee, niet Abe Lenstra, of Kick Smit. Ook geen Faas Wilkes. Nee, Nederlands beste voetballer ooit loopt het veld op, haalt een hand door zijn blonde kuif en zwaait naar het publiek. Kick Wilstra, de wonder-midvoor. Kick

10

groeit op bij V.V.V. (Veendorpse Voetbal Vereniging) en boekt successen bij Victoria, de Malton Roovers (Engeland) en de Italiaanse club Titan. Uiteraard blinkt hij ook uit in het shirt van het Nederlands elftal. Een krachtige voetballer, een beest. Hij wordt gevreesd om zijn knalharde kopballen. Ook buiten het veld is hij een held. ‘Godverdomme, Alf, vóór de stuit!’ De corner van Trekvogels is weggewerkt en de bal komt met een grote boog zijn kant op. Alfred voelt de rechtsback - type ‘eerst een sliding, daarna zien we wel’ - in zijn rug. Bij de stuit de bal in de draai meenemen, dan ben je direct je tegenstander kwijt. Daarna een flinke sprint langs de lijn. Bij de zestien naar binnen trekken en een schot op kniehoogte richting de lange hoek. Alfred haalt een hand door zijn lukraak geplaatste sprieten, probeert de zon uit het zicht te houden en mist de stuit. De rechtsback zet zich schrap en met een boog verdwijnt de bal over beide spelers en de zijlijn.

Ingooi Trekvogels.

Toen ik Alfred bedacht, werkte ik nog als strategisch controleur en veldverbeteraar bij SV Dinxperlo. Alfred was een van mijn eerste voetbaltypes. Ik noemde hem naar Alfredo di Stéfano (een zeer duur­ zaam ontwerp van mijn vader en leer­ meester Hendrie). Het was meteen een doorslaand succes. Alfed was een vrij klein model, heel behendig, doelgericht. Ik zet­ te hem in tegen de opgescho­ ten jongens van Gendringen en Silvolde, die hij menig­ maal door de knokige stelten speelde. “Poort’n, poort’n!” riepen de toeschouwers, als Alfred aan de bal kwam. In een later stadium bracht ik wat meer lengte aan. In eerste instantie om hem ook wat kopgevaarlijker te maken. Maar dat koppen kreeg ik er nooit goed in ge­ programmeerd. Bovendien bleek Alfred erg gehecht aan de opstaande kuif, die hij in die jaren ontwikkelde. Dat was heel bijzonder, ik had daar ik zelf geen aan­ deel in. Jullie weten allemaal wel, dat ik in de jaren negentig adviseur en innova­ tiemanager werd van een evenement, dat we nog altijd elke twee jaar organiseren.

11

We selecteren een gezelschap van enke­ le honderden gedreven en getalenteerde voorspellers: pooldeelnemers. Vervolgens kiezen we een land uit, waar we verschil­ lende landenteams tegen elkaar uit laten komen. De pooldeelnemers laten vervol­ gens hun voorspellende gaven op deze competitie los. Een op zich­ zelf eenvoudig, maar daardoor juist geniaal evenement, dat we Poolbode noemen. Alfred speelt hierin een sleutel­ rol. Bedenker, vormgever, uitvoerder, cateraar. Alle vaardigheden en eigenschap­ pen die ik hem heb toebedeeld, komen in deze Poolbode tot bloei.

Poolbode is inmiddels een begrip, een merk. En ook de spin-offs WK en EK doen het boven verwachting. Mijzelf legde dit alles natuurlijk geen windeieren. Vele trucs en trucjes mocht ik slijten aan deze bijzondere business. Ach, Alfred… Elke dag nog ben ik dankbaar dat ik hem be­­ denken mocht.

Hennie de Haan

Alfred is in zijn element bij het zien van mooie wolken en het verpatsen van de zwarte langspeelplaten. En daar waar de liefde voor het voetballen verdwijnt, is het tennissen zijn nieuwe passie.

12

Liefhebber Alfred. Niet te sturen, niet in het gareel te krijgen. Hij zíet dat gareel niet eens, laat staan dat hij het echt begrijpt. Niet zo geschikt voor een vaste baan. (Al heb je natuurlijk dolle pret als hij je collega is.) Eigenlijk ook niet voor een teamsport. (Al raak je samen niet over hem uitgepraat.) Wars van teamtactiek. De minst coachbare man van het land. Vol onbegrip als iemand oppert dat het wellicht handig is om een keer in de bal te komen, of een gat te trekken (“Ik sta hier toch goed?”). Het blijft een pracht van een paradox: een van de meest sympathieke, sociale goedzakken die in Gelderland rondloopt, wordt tijdens een wedstrijdje een groot klein kind, dat altijd de bal wil hebben.

En ja. We kunnen er niet omheen: je kunt hem die bal ook maar beter geven. Lees er de lijstjes maar eens op na, die Alfred zelf al die jaren nauwkeurig bijhield. Een indrukwekkend aantal goals en assists staat achter zijn naam. Zijn looplijn? De kortste weg naar het doel en dan scoren… ook dát is Alfred. Samen met Gary Lineker de zachtaardigste killer uit de voetbalhistorie. Kannibaal van Kolping.

De woorden ‘een echte liefhebber’ gebruik ik niet graag. (Want ja zeg, lief­hebbers zijn we toch allemaal?) Maar mocht je een keer op het voetbalveld rondlopen en je krijgt die waardeloze collega niet uit je hoofd, of de lekke katheter van je pa, of de case load op je afdeling… Denk dan even aan Alfred, die toen hij al ver in de vijftig was nog steeds niks belangrijkers kon verzinnen dan een potje voetbal. Zie hem aan komen sloffen, een bal pakken en transformeren tot een jochie van elf. De ultieme liefhebber.

En ik ben een liefhebber van Alfred.

Teun

13

‘...het niet zweten van Alfred, die wel snelle rushes maakte langs de lijn.’ Tonnis van der Luit

14

‘Wat heb ik genoten van al die keren dat Alfred op avontuur ging, kuitenbijters zijn hielen liet zien en als de Lone Ranger in het vijandelijke strafschopgebied zijn slachtoffers maakte. En scoorde. En scoorde. En scoorde.’

René Megens

15

Nu Alfred eindelijk z’n felbegeerde transfer heeft gemaakt – naar Quick – en zich na wat aanpassingsproblemen – hij stelde nogal eens voor om te gaan voetvolleyen – langzaam maar zeker ontwikkelt tot een solide tennisser (die overigens nog altijd aan lopen een broertje dood heeft), lijkt ook zijn karakter te veranderen. Waar hij op het voetbalveld stoïcijns of gelaten (het is maar hoe je de wereld bekijkt) nederlaag na nederlaag onderging – want hoe vaak eindig je bij Kolping in het linkerrijtje? –, daar is op de tennisbaan alles anders. Alfred gromt en grauwt als hij een bal niet haalt of wordt gepasseerd. Mekkert op zichzelf. Hij mept de bal een end weg als een ander de set wint – en raakt daarbij zo nu en dan een tl-buis. Hij smijt met z’n racket als hij de partij verliest. Alfred is emotioneel, bloedjefanatiek en heel even een slecht verliezer. Zolang de wedstrijd duurt. Daarna is er Leffe Blond. En komt alles weer goed.

© 2019 Ontwerp logo: Alfred Boland

WAUW, TE GEK!!!

DIE RACKETGOOIENDE ALFRED IS EEN FIJNE TENNISSER.

16

Van gras

naar gravel Breaking!!!

Netflix komt in 2020 met een nieuwe serie naar Afred Bolands tenniscarriere: Game of Throws

17

18

19

MEMORY Bovenste rij: Niels, John A., Frits, Piet F., Gijsbert

8 mei 2010 DVE - Kolping-Dynamo 4-0 Bovenste rij: Maarten, Ubu, Alfred, Kees, Bart, Daan, Theo, Ron

Onderste rij: Mark G., Sebas, Ricardo, Hans, Lex, Peter, Igor

Onderste rij: Jeffrey, John A., Gijsbert, Hans, Frits, Geurt

Bovenste rij: Gerrit, Louis, Kees, Sebas, Jeffrey, Jurgen

16 oktober 2010 Kolping-Dynamo - Uni VV 4-2 Bovenste rij: John A., Jan M., Maarten, Hans, Martino,

Onderste: Alfred, Philip, Vincent, Marc, Maarten, Bas

Louis, Theo, Kees Onderste rij: Alfred, Daan, Geurt, Charles, Raffael, Frits

18 november 1989 Oranje Blauw - FC Kolping 3-0 Bovenste rij: Peer, Felix, Ubu, Geert-Jan, René M. Gerrie, Chris Onderste rij: Piet F., Alfred, Michiel, Piet W., Jan H., Jan L.

24 november 2007 Alverna - Kolping-Dynamo 1-0 Bovenste rij: Theo, Luciano, Niels, Louis, Kees, Jeffrey, Jan M., John A., Ruben J., Maarten, Gerrie Onderste rij: Michel O., Ruben P., Alfred, Ubu, Igor, Frits

21 augustus 1993 FC Mutea (Antwerpen) - FC Kolping 3-3 Bovenste rij: Ruud , Ubu, Felix, Jan L., Gerrie, Peer, Theo Onderste rij: René M., Marius, Alfred, Marcel, Harry, Lex

1 november 2008 Kolping-Dynamo - Trekvogels 2-4 Bovenste rij: Jan H., Ubu, Louis, Daan, Hans, Bart, Theo, Tom, Bob, Martino, Frits Onderste rij: Ruben J., Jeffrey, Geurt, Alfred, Maarten, John A., Ruben P.

20

LANE

Bovenste rij: Martino, Remko, Michel K., Daan, Michel O., Marius Onderste rij: Henk, Carlo, Charles, Peer

30 mei 2004 ANCRI (Genk)- Kolping-Dynamo 2-6 Bovenste rij: Ruben P., Louis, Kees, René M., Jurgen, John A., Gerrie Onderste rij: Alfred, Zep, Ubu, Sten, Luciano, Federico

Bovenste rij: Theo, Michiel, Felix, Chris, Jan H. Onderste rij: Jan L., René M. (aan de bar: Gerrie T.)

24 maart 2007 Kolping-Dynamo - SCE 4-1 Bovenste rij: John A., Jeffrey, Theo, Ruben J., Mark, Jan M., Ubu, Harry, Bas Onderste: Niels, Alfred, Maarten, Kees, Luciano, Frits, Sten, Igor 7 oktober 1995 DVE - Kolping-Dynamo 2-3 Bovenste rij: Gerrie, Alfred, René M., Tonnis, Tim, Peer,

Dennis, Piet W. Onderste rij: Frits, Ubu, Harry, Jurgen, Kees, Michiel, Jan H.

7 oktober 1995 DVE - Kolping-Dynamo 2-3 Bovenste rij: Gerrie, Alfred, René M., Tonnis, Tim, Peer, Dennis, Piet W. Onderste rij: Frits, Ubu, Harry, Jurgen, Kees, Michiel, Jan H.

4 november 2000 Kolping-Dynamo - DVE Trajanus 3-5 Bovenste rij: John D., Ubu, Sten, Kees, Louis, Jurgen, René Onderste rij: Remko, Mark, Igor, Luciano, Bert, Alfred

4 november 2000 Kolping-Dynamo - DVE Trajanus 3-5 Bovenste rij: John D., Ubu, Sten, Kees, Louis, Jurgen, René Onderste rij: Remko, Mark, Igor, Luciano, Bert, Alfred

21

Graaf Boland In vroeger tijden had elke stad er minstens één. Die van Bou-Jeloud in het Marokkaanse Fez stond in de wijde omgeving bekend om zijn robuuste vormen. Het ten westen van Barcelona gelegen Monastir de Poblet had juist een lange smalle.

Die van het Cambodjaanse Angkor Wat is befaamd om z’n mooie, exotische afwerking, terwijl vroeger die van de Amsterdamse Muiderpoort juist vermaard was om zijn sobere, tierelantijnloze uitvoering.

Het Kremlin in Moskou herbergt er, tot op de dag van heden, nog ééntje in oorspronkelijke, fleurig geschilderde staat en die van de Nijmeegse Hesepoort is er al in de 17e eeuw uit gesloopt.

Het Mexicaanse Tenochitlán had een goddelijke, en sinds 28 oktober 2006 heeft het Zesde elftal van KolpingDynamo er ook één; ‘Een Oog’ – en Graaf Boland had hier de sleutel van in zijn bezit.

In de tweede helft van de Middeleeuwen ontstonden op veel plekken in het gebied dat we nu omschrijven als Nederland (in die tijd feitelijk een lappendeken van graafschappen, hertogdommen en bisschoppelijke

gewesten) ommuurde steden met stadspoorten. Als in langvervlogen tijden deze poorten bij het vallen van de avond gesloten werden, was je afhankelijk van de goedheid én omkoopbaarheid van de poortwachter of je na de avondklok kon worden toegelaten middels het deurtje dat in elke stadspoort was ingebouwd. Had je het geluk dat je na het donker nog de stad mocht betreden door een goed verhaal of een bom florijnen, dan werd dit in de volksmond genoemd dat hij (uiteraard nooit een zij) ‘door den Oogh was komme kruipe’.

In latere tijden, toen de textielnijverheid zijn opmars maakte in de Republiek der Vereenigde Nederlanden in de 18e eeuw, werd dit gezegde verbasterd tot ‘door het oog van de naald kruipen’ en werd het gepreveld als iemand het er levend én in het bezit van al zijn ledematen, bij één van de talloze bedrijfsongelukken, vanaf had gebracht.

In de huidige tijd kennen we het gezegde meer als een uitdrukking voor als iemand een rampspoed dreigt te overkomen, maar dit toch ternauwernood weet af te wenden. Of als een favoriet

22

een van tevoren voorspelde overwinning dreigt weg te geven, maar door een spectaculaire ontsnapping in de laatste minuten van de race desondanks nog als overwinnaar uit de bus komt. Denk aan die historische Champions Leaguefinale tussen Manchester United en Bayern München.

Toen het in de 88e minuut 0 – 1 voor die Unterhund (underdog) München stond, en de directie van Bayern (Rummenigge/ Hoeness/der Kaiser) in de lift stapte om op de begane grond de te winnen Cup met de Grote Oren te bewonderen. De tijdspanne die het vergde voor de Beierse Oberbobo’s om in drie minuten de wandeling naar de lift en de lift­ afdaling zelf te vol­brengen, was voldoende voor de United-goalgetters Solskjaer en Sheringham om de stand even in het voordeel van Manchester om te buigen.

De Zuidduitsers kwamen er pas in de liftlobby hard­ handig achter wat de be­ tekenis van de zin ‘durch das Auge von den Nädel’ nu werkelijk inhield.

Jaren later was het de zittende president George Walker Bush (de heroïsche Overwinnaar op de Slagvelden van Irak) die met een naaldlengte voorsprong zijn directe uit­dager, de ‘liberal Frenchie’ John

Kerry versloeg. En iets dichter bij huis was het J.P. Balkenende (nog zo’n briljant strateeg) die dankzij tactisch voorwerk van D66-coryfee, en onze voormalige burgervader, Thom de Graaf zijn tweede kabinet mocht vormgeven. Het zag er naar uit dat de Ware Christenen met die vermaledijde rooie rakkers in één regering moesten gaan zitten, maar op het laatste moment was het Guusjes opvolger die onze Harry Potter op miraculeuze wijze de weg door het oog van de naald wees.

GRAAF BOLAND Degene die ons afgelopen zaterdag de weg wees door het oog van de naald was dezelfde die de sleutel in zijn bezit had om dit sleutelduel voor KolpingDynamo te ontsluiten, namelijk Graaf Boland. Dit wat laconiek en slungelachtig overkomend heerschap nam tot vorig seizoen nog een voorname plaats in op de maatschappelijke ladder van het Zesde.

De Graaf kende namelijk een paar trucjes met de bal, die hem in voorgaande seizoenen zelfs het predicaat ‘teamtopscorer’ hadden opgeleverd. Eén van die Wiel Corver-moves hield in dat je Alfredus Judoces Boland het leder ín de voeten aanspeelde, waarna hij een

lichaamsbeweging maakte alsof hij naar de binnenkant van het veld zou gaan, waarna hij de ontluisterde tegenstander buitenom passeerde.

Desgewenst herhaalde Alfred deze beweging nogmaals als de opponent niet direct in de luren werd gelegd door zijn onnavolgbare keizeriaanse passeerbewegingen. Een andere truc die Heer Boland onder de knie had was om hem wederom de knikker ín (niet in de loop, niet zo zacht dat de Graaf moest inlopen; want daar had hij een broertje dood aan) de voeten te spelen waarna hij de bal direct naast z’n tegenstander speelde, en hem met zijn rappe startsnelheid voorbijstoof. Meestal volgde er na een dergelijke actie een strakke voorzet die, al dan niet als ‘paarlen voor de zwijnen’, voor het vijandige doel neerstreek. Incidenteel wist Alfredus het leder dusdanig in een kansrijke positie te manoeuvreren dat hij de bal meteen op doel peerde. En heel soms resulteerde dit in een fraaie treffer. Al deze voetbaltechnische hoogstandjes zorgden in 2002/2003 voor 10, in 2003/2004 voor 6, in 2004/2005 voor 5 en vorig seizoen voor 8 treffers; waarmee hij, zoals eerder al vermeld, meermaals topschutter van het Zesde werd.

23

(noot van de webmaster: plus in de jaren ‘90 nog eens 7 topscorertitels, totaal in 18 seizoenen 181 competitiegoals) Dit seizoen dreigde hij zijn notabele positie binnen het elftal kwijt te raken.

Zonder hém te consulteren had de technische staf van het Zesde (de Onsterfelijk Leider, Captain Ubu, Kees het Brein en Jan Hoenselaar, over hem straks meer) in de zomerstop zomaar drie spelers van de plaatselijke sportclub Bemmel (of all places!) gecontracteerd. En deze Three Degrees dreigden hem in doelpuntproductiviteit genadeloos in de schaduw te stellen. Onze frêle linksbuiten kampte begin dit seizoen met een heuse identiteitscrisis aangezien types als Jeffrey en Ruben J. in de eerste wedstrijden de ballen in het doel deponeerden ware het spermatozoïden die in een godvruchtige schoot gespoten werden. En zelfs zo’n Jan M., nota bene laatste man of verdedigende middenvelder, had er al meer in liggen dan onze, op z’n titelgenoot Vlad gelijkende, flegmatieke linkerspits.

Zijn zelfvertrouwen dreigde de grote van een koffieboon aan te nemen. Wat ging er toch mis? Hij draafde toch wekelijks zijn 10 kilometer door het heuvelachtige

Sherwood Forest? De Graaf zeulde toch elke avond met gewichten om z’n spiermassa te laten toenemen? Was het niet Alfredus zelf die trouw elk voetbalweekend de wedstrijdcijfers en opstellingen invoerde op de site van het Zesde???

Toch had onze sympathieke Graaf de datum van 28 oktober 2006 al weken met rood in zijn agenda omcirkeld.

De dag der Wrake zou dan aanbreken!

DRIE BALLEN Tijdens de reguliere speeltijd zag het er niet naar uit dat we deze dag de grote ‘payback’ van onze onvolprezen Alfred zouden zien.

Sterker nog, tot de 93e minuut had-ie net drie ballen goed geraakt. Waarbij hij met zijn eerste goede actie het lederen monster zelfs niet wist te raken.

Na 10 minuten wedstrijd kwam de bal rond de middenlijn op 2½ meter hoogte richting Al aanzeilen.

Onze Graaf dacht het leder te kunnen raken met een karatetrap waar JeanClaude VanDamme (‘the muscles from Brussels’) nog jaloers op zou zijn geweest.

En ware het niet dat een tegenstander naar de bal toekwam (een zéér onverwachte actie volgens Alfred) en hem ferm wegkopte, anders had onze lenige Graaf

de bal ook nog middels een spectaculaire pirouette doorgetikt op Jeffrey. Nu raakte Heer Boland ‘slechts’ de rechteroogkas van de tegenstander die hierna per ambulance moest worden afgevoerd (om 17:00 uur diezelfde middag constateerde de Radboudoogarts dat er een bloedprop achter zijn oogbal was ontstaan).

Klasse Al; het Zesde was verlost van een zeer gerenommeerde middenvelder van S.V.O.’68 die het ons nog knap lastig had kunnen maken.

In de 23e minuut wist Graaf Boland wél de bal te raken.

Koel en berekenend wist Alfredus juist op tijd bij de tweede paal te verschijnen om met een droog schot de Ooij-goalie te verschalken na een afgemeten voorzet van Jeff, die het op z’n heupen had gekregen en over rechts de voltallige defensie van de opponent op een hoop had gespeeld. In tegenstelling tot de wedstrijd tegen Krayenhoff behield Al het overzicht en verzilverde stoïcijns deze keer wél de pass van onze Bomber; 1 – 0!

Pas in de tweede helft, bij een 1 – 2 achterstand, wist Heer Boland het leder weer op een fatsoenlijke wijze te beroeren. Hij omspeelde op de achterlijn de Ooij-back en trok de bal messcherp voor, waar Ruben J. in de

24

verre hoek stond om de knikker simpel in het doel te tikken. De Ooij-grensjager had helaas (volkomen onterecht) geconstateerd dat de bal de achterlijn geheel en al was gepasseerd waarop topscheidsrechter Ruben Stoltz (die door de KNVB werd klaargestoomd om op het WK in Zuid-Afrika als enige Nederlandse arbiter te schitteren; het fluiten van deze wedstrijd was een logische stap daar naartoe) het Kolpingfeestje op ruwe wijze moest annuleren.

En tot de blessuretijd waren dit de twee ballen en één hoofd die Graaf Boland goed wist te raken.

‘PAYBACK’S A BITCH’ Rustig leek Alfredus de wedstrijd aan zich voorbij te laten gaan… tot de 88e minuut. Zijn bloed begon te koken, toen hij zag hoe onze spits op dat moment vanaf de linkerkant van het strafschopgebied de bal afgemeten op de mee opgekomen Jan M. speelde, terwijl Al vogeltjevrij naast Jeffrey stond. Jan M. accepteerde dit kadootje van z’n maat Jeff gretig en schoot het leder vanaf de rand van de 16 laag, strak en onhoudbaar achter de graaiende armen van de Ooij-keeper; 2 – 2! Iedereen blij, behalve onze jaloerse linkerspits.

Nu was verdorie Jan M. hem ook al gepasseerd op de

topschutterslijst. Dit kon hij niet over zijn kant laten gaan; zijn wraak was aanstaande!

Na 90 minuten reguliere speeltijd kwamen er, volgens de soeverein leidende scheids Stoltz, nog 5 minuten blessuretijd bij (volkomen terecht aangezien de spelers van S.V.O. na hun verkregen voorsprong vreselijk aan het tijdrekken waren geslagen). In de 93e minuut was het, zijn debuut in het Zesde makende, Leendert die Niels volkomen ‘vrij’ zag staan tussen 5 tegenstanders in, en hem de bal toespeelde. Deze routinier, met altijd de air van de eeuwige lente om zich heen, werd niet warm of koud van de hem omringende talloze polderbewoners en draaide, met de bal aan een touwtje, open naar de linkerkant van het veld.

Net zoals hij van Harrie Jansen (inderdaad; de vader van onze eigen Hunter, die inmiddels is gaan lijden aan het Huntelaarsyndroom; twee opeenvolgende duels droog staan. We moeten er nu met z’n allen voor waken dat het geen Charisteassyndroom wordt!) op de KNVBtrainerscursus had geleerd, en in het seizoen 1994/1995 in de praktijk had gebracht als trainer van de Kolpingselectie. Na een

kortstondige flirt met Union (waar hij tot twee seizoenen geleden nog in het Eerste speelde) was hij weer op het oude nest teruggekeerd en met open armen en warm hart opgenomen in het Zesde. Deze, nog immer jeugdig ogende, voetbalcrack schudde onverschillig de drie in zijn nek hijgende, en twee aan zijn heupen knagende, Ooijevaren van zich af en verstuurde een strakke pass over 20 meter in de voeten van Graaf Boland.

De altijd aan de linkerzijlijn geplakte aanvaller nam de bal instinctief aan terwijl zijn hele lichaam reeds naar de buitenkant aan het draaien was. Zijn directe tegenstander ging mee in Al’s beweging, en op dat ogenblik was hij direct gezien. Omgedraaid en bij de zijlijn aangekomen zag de Ooijback tot zijn ontsteltenis noch Heer Boland noch de bal. Onze clevere Alfredus had namelijk direct het leder naar binnen getikt, en terwijl hij zich gewillig liet passeren door de (het bos ingestuurde) opponent, legde hij de bal nog even goed totdat het balventiel rechtsonder lag.

Inmiddels bevond Alfred zich op ongeveer 35 meter van het vijandelijke doel en zag hij, vanuit zijn rechterooghoek Jeff de ruimte in

25

sprinten en de Ooij-goalie anticiperen op deze loopactie van onze huidige topscorer.

Graaf Boland gniffelde even en zette één stap richting bal. Hij raakte het leder vol op het ventiel en deze begon aan een reis met, een toen nog, onbekende bestemming. Hoog door de atmosfeer vocht de ronde knikker zich een weg tegen de luchtweerstand en vond uiteindelijk de juiste baan met als eindpunt het vijandelijke doel. De tien seconden durende vliegtrip van de bal zorgde ervoor dat de directe omgeving bevroor.

Vogels hingen verstild in de lucht, de vallende herfstbladeren leken te pauzeren in hun vlucht richting rottingsproces, plots liep er géén paard, hond of gnoe meer over het, parallel aan het Kolpingveld lopende, bospad. Het aanwezige publiek en alle spelers hielden hun adem in, aller ogen gefixeerd op de baan van Alfreds schot, ieders mond viel verder open van verbazing. Het was zo’n moment waarop tijd, ruimte en gevoel lijken te culmineren tot één enkel, door alle aanwezigen gedeeld, focuspunt. Eenieders zijn was onlosmakelijk verbonden met het lot van de bal. Het was even doodstil op sportpark D’Almarasweg Noord toen

de bal de juiste baan had berekend om hoog over alle hoofden heen te suizen, om juist op het laatste moment (als door een magneet aangetrokken) in de rechterbovenhoek van het doel neer te dalen.

Het bleef nog even stil …

Een kakofonie van geluid, gevolgd door een collectieve, gemêleerde reactie van ongeloof, grote blijdschap en opluchting (van Kolpingzijde); en van ontzetting, verslagenheid en ontkenning (van S.V.O.zijde) was het resultaat van Al’s verbluffende actie. Alles en iedereen in de Kolping dug-out vloog van de bank en rende, luide rauwe kreten slakend, naar de van oor tot oor lachende

Graaf Boland. Hij had het geflikt, het was hem gelukt!

Alfredus Judoces Boland had in de laatste speelminuten op een onnavolgbare wijze het Zesde de weg gewezen door het oog van de naald. De Graaf telde weer mee, zijn zelfvertrouwen groeide in no time tot de grote van een wereldomvattende meloen. Zijn hoge positie op de ladder van het Zesde zou voorlopig niet meer ter discussie worden gesteld. Hij had zijn criticasters met zijn rechtervoet genadeloos de mond gesnoerd. Alfredo’s payback was a beautiful bitch!

Iedere aanwezige die Kolping een warm hart toedroeg had een vette smile op z’n gezicht gebeiteld gekregen, en had van top tot teen kippenvel. Een

dergelijke apotheose hadden de meesten slechts hoogst zelden mogen meemaken (schrijver dezes kan zich vaag een dergelijk gevoel herinneren toen in 1995 de huidige PSV-spits middels een puntertje in de laatste minuten het grote AC Milan op de knieën kreeg, waarna Ajax de Europa Cup 1 voor de vierde maal mee naar Amsterdam mocht nemen), en Alfred werd in een warm, euforisch bad ondergedompeld.

Zij die er bij waren zouden het schouwspel dat zich in de voorgaande minuten voor hun ogen had voltrokken voor eeuwig in hun hart meedragen.

En zo won het Zesde aan de hand van Graaf Boland toch nog van de taaie tegenstander uit de Ooij.

‘The road to gold’ KOLPING-DYNAMO 6 - SEIZOEN 2006/2007 Wedstrijd 7 (28 oktober 2006) Kolping-Dynamo 6 – S.V.O.’68 5 Eindstand: 3 - 2. Doelpunten: Alfred (2x) en Jan M. Man of the Match: Graaf Boland

26

DE PERS OVER ALFRED BOLAND

27

Nooit gedacht dat ik het woord nog eens zou gebruiken als het over Alfred ging: stabiel. En vooruit: betrouwbaar. Gelijk nog maar een keer: stabiel! betrouwbaar! Niks flegmatiek, eigengereid, onbegrijpelijk, onberekenbaar, linksbuiten of meer van die synoniemen. Alfred doet alles wat hij doet al honderd jaar. Bij Annemai zijn, zaalvoetballen in Oost, vormgeven, uitslapen, rare muziek draaien. Onvoorspelbaar?

M’n grootje. Vooruit, op het voetbalveld. Daar wel. Dat veld was zijn speeltuin, elke zaterdag of zondag, en hij speelde er een heel eigen spel. Met heel eigen regels. En heel eigen uitslagen. Verloor je met 6-1, dan had Alfred misschien toch gewonnen. Als hij had gescoord. Maar voor wie met Alfred heeft gespeeld, is dat geen nieuws. Op de tennisbaan is het trouwens niet anders: hij kan in een wedstrijd met 3-0 ten onder gaan, maar toch fijntjes opmerken dat de mooiste rally van de partij door hem werd gewonnen. Alfred houdt van schoonheid.

Alfred is een liefhebber, een groot liefhebber. Afzeggen?

Ben je gek. Een verjaardag? Die viert hij wel later. Ziek?

Nooit te ziek om te spelen. Elke dag, elke wedstrijd weer wil hij spelen. Overslaan dat doet een ander maar. Reserve staan. ‘Nou ja, zeg…’

28