MoslimVandaag Exclusief | 21 december 2013 | Jaargang 1 | Nummer 18 | www.moslimvandaag.nl
6
Nieuwsanalyse
Een apartheidsregime behoeft geen steun De kolonisatiepolitiek van Israël is in strijd met het internationale recht. De Nederlandse regering zou er goed aan doen om zijn eigen aanbevelingen in dit verband onverkort toe te passen. Het apartheidsbeleid van de Israëlische regering komt steeds meer onder druk van boycotacties, stilaan ook vanuit politieke hoek. Zal wat in Zuid-Afrika lukte, ook in Israël en Palestina mogelijk zijn?
D
e officiële lancering van de bilaterale samenwerkingsfora met Israël en Palestina heeft de Nederlandse regering met de neus op de feiten gedrukt: een “neutrale” houding in het Israëlisch-Palestijnse conflict is niet mogelijk. Neutraliteit in een ongelijk conflict tussen een sterke en een zwakke partij betekent dat je de facto de sterke partij steunt. En als die sterke partij zich bezondigt aan schendingen van het internationale recht, dan manoeuvreer je jezelf in een lastig parket. Getuige daarvan de verschillende accidents de parcours tijdens het bezoek van premier Rutte en zijn ministers Timmermans en Ploumen aan Israël begin december. Het rapport van de Adviesraad Internationale Vraagstukken van maart dit jaar, dat op verzoek van de Eerste Kamer werd opgesteld, is nochtans duidelijk: de Israëlische nederzettingen zijn krachtens internationale recht illegaal. Het rapport stelt letterlijk: “Bovendien rust op Nederland, met zijn traditie op het vlak van medehoeder van het internationale recht, de plicht om datzelfde recht uiterst serieus te nemen en toe te passen zonder double standards en met voorbijgaan aan opportuniteitsoverwegingen”. Er zijn de laatste tijd meer en meer signalen dat de internationale boycotacties – met de BDS beweging als uithangbord – steeds meer de wind in de zeilen krijgen. BDS staat voor Boycott, Divestment and Sanctions (boycot, desinvestering en sancties) en heeft 3 doelstellingen: het einde van de Israëlische bezetting van de Westelijke Jordaanoever, Gaza en Oost-Jeruzalem en de afbraak van de Israëlische scheidingsmuur, de erkenning van het recht op gelijkheid voor de Palestijnen die in Israël wonen en tot slot respect voor het recht op terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen. BDS is een grassroots beweging, maar langzaam, heel langzaam, begint er ook politiek iets
<<< Terug naar navigatiepagina
te bewegen. De Europese Commissie heeft een paar maanden geleden richtlijnen uitgevaardigd die erop neerkomen dat er geen Europees geld mag terechtkomen bij Israëlische bedrijven die direct of indirect betrokken zijn bij de nederzettingen. Wat dat betekent heeft Israël een paar weken geleden ervaren tijdens de onderhandelingen voor het Horizon 2020 project, dat fondsen voor wetenschappelijk onderzoek ter beschikking stelt aan de EU-landen en Israël.
“We weten maar al te goed dat onze vrijheid niet volledig is zonder de vrijheid van de Palestijnen“ (Nelson Mandela, Pretoria, 4 december 1997)
Israël is een “land” dat niet alleen de door de Verenigde Naties in 1949 erkende staat Israël omvat maar zich uitstrekt van de Middellandse Zee tot aan de grens met Jordanië. Israël heeft 1 regering die gevormd is uit 1 bevolkingsgroep en die een politiek van ongelijkheid en segregatie voert, zowel binnen als buiten de grenzen van de staat Israël, tegen de andere bevolkingsgroepen, ten voordele van zichzelf. Israël wordt geregeerd door een raciaal beleid van uitsluiting, achterstelling en onderwerping. Israël is een land dat aan alle joden, waar ook ter wereld, een recht op terugkeer toekent maar datzelfde recht weigert te erkennen als het om Palestijnse vluchtelingen gaat. De gelijkenissen met het apartheidsregime in het ‘slegs vir blankes’ Zuid-Afrika van de vorige eeuw zijn treffend. De wereld werd hieraan herinnerd naar aanleiding van de begrafenis van Nelson “Madiba” Mandela. Het is niet voor niets dat
Israëlische scheidingsmuur in Oost-Jeruzalem (© Flickr) Mandela steeds zijn steun voor de Palestijnse staat heeft uitgesproken. Nelson Mandela is erin geslaagd om zijn droom, één Zuid-Afrika dat gelijkheid voor al zijn inwoners garandeert, te realiseren. Maar het valt niet te ontkennen dat het succes van de internationale boycotacties hierbij van doorslaggevend belang is geweest. Enkel een gelijkaardige boycotbeweging tegen de apartheidspolitiek van Israël zal de Palestijnen binnen en buiten de staat Israël vrijheid en gelijkheid brengen. Of dit best naar Zuid-Afrikaans model in 1 binationale staat, dan wel in 2 aparte staten wordt gerealiseerd, is voer voor discussie. Het zou de Nederlandse regering hoe dan ook sieren als ze zich volmondig zou inschrijven in de veroordeling en de bestrijding van de apartheidspraktijken van haar Israëlische evenknie, hetgeen trouwens op geen enkele manier als anti-semitisme mag en kan worden bestempeld en ook het bestaansrecht van de staat Israël niet in twijfel trekt . Want, om het met de woorden van Yousef Munayyer, directeur van het Jerusalem Fund, te zeggen: “ Als het eruit ziet als een eend, loopt als een eend en kwaakt als een eend, wat is het dan? Een eend. Een apartheidseend”.
Yassin Croes Schrijver redactie@moslimvandaag.nl
tussen woord en daad: perspectieven op duurzame vrede in het midden-oosten”,
rapport van de adviesraad internationale vraagstukken, no.
83, maart 2013
“apartheid died on the sharp edge of principles - madiba in palestine ”, counterpunch, robin d. g. kelley en erica lorraine williams, 10 december 2013
Volgende pagina >>>