ΔΗΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ ____________________________________________________________________________________________
στριμώχνεις ήθελα να του πω, θα βρει το τίποτα την άκρη ν’ απλωθεί, όσο θα μ’ έχεις να κοιμάμαι μπρούμυτα. Πόσα να πει το στόμα; Ήχους βγάζει, είναι φορές που η πλάτη λέει περισσότερα, σε γυρισμένη ακουμπούσα, εκεί που άλλοτε έμπηγα τα δάχτυλα και του ψιθύριζα, άλλα όμως άκουγε απ’ ό,τι είχα. «Θα μιλήσεις;» «Νομίζεις πως αν μιλήσω θα βρω και τη λύση;» «Έστω διάβασε δυνατά το πρόβλημα..» «Πού υπάρχει για να το κάνω;» «Μπροστά σου..» «Εσύ;» «…Εγώ θα ήμουν η συνέπεια…» Αυτά έπρεπε ν’ ακούσει κι ας μην τα ’λεγα με τη φωνή, τα ‘δειχνα με τα μάτια μα πάει καιρός που αγωνιούσε να τα δει.. Να αρκείται το βλέμμα στα μισά, πιο πέρα, πιο δώθε από τα χείλη να φθάσει μα πάντα εκεί. Είναι μάταιο τελικά να φυλακίζεις τη μορφή κάποιου που απλώς συνυπάρχει, κακό στα μάτια σου κάνεις, περισσότερο από ό,τι σ’ αυτόν που είναι μέσα. Θα φύγω νύχτα για να μη βγει και με ψάξει, όλα στο σκοτάδι μοιάζουν, μην απορεί που σβήνω το φως δε βγήκε ο ήλιος για να τραβήξω την κουρτίνα. Θα φύγω μια ώρα πριν ωσότου νά ‘ρθει, η απόφαση θα με τρέχει γρήγορα. Θ' αργήσω να φτάσω, από πάντα καθυστερούσα για να έχει λόγο να μου θυμώσει, έστω να του προκαλέσω λίγη γκρίνια, δεν υποφέρεται η αφωνία. Κι αισθανόμουν δυνατή όταν με είχε ανάγκη και λιγότερη όταν δε με είχε και δεν ξέρω πότε φάνηκα αναγκαία στη δική του τη ζωή στη δική μου όμως ήταν. Άραγε να το ήξερε; Να ξεπηδά απ' τα σπλάχνα μου η απορία κι η αναμονή μαζί που δε θα λάβω ποτέ την απάντηση. Ξεσπώ την αγανάκτησή μου συνωμοτώντας με του κόσμου την ανοησία, πώς αλλιώς; Δεν επιβιώνεις με άνθρωπο σήμερα... Μία νύχτα τον πήρα ξωπίσω, ησυχία δεν είχε. Στη μνήμη του τηλεφώνου αποθηκευμένη η προ ολίγου κλήση. Προγραμματισμένη συνάντηση τριών λεπτών, όσο και μαζί μου κι έπειτα να ξιπάζεται, άκουγα τη φωνή του να τραγουδά μες το λουτρό.
23_