38
keuze om een brutale sollicitatiebrief naar Het Vrije Volk te sturen kwam mede voort uit die hang naar avontuur, om het daaropvolgende baanaanbod af te slaan mede uit een hang naar veiligheid. Zijn verdieping in politiek en spiritualiteit was het resultaat van de inspiratie en hoge waarden die zijn opa hem had meegegeven en tot op zekere hoogte van de behoefte aan veiligheid. Een ander soort tweeledigheid was er voor Arvid in het middelbare schoolleven, doordat hij na het voltooien van de ulo naar de havo ging. De Mammoetwet had in 1968 het stijfsel van het voortgezet onderwijs geklopt, waardoor een ware ‘scholierencultuur’ kon ontstaan. Mondigheid en creativiteit kwamen voor onderdanigheid en ‘stampen’ in de plaats. De geschiedenis van de schoolkrant was hiervan een treffende illustratie. De ‘golf’ van Amerikaanse jeugdcultuur had overigens rond 1965 al voor meer levendigheid gezorgd, die Arvid vooral associeert met twee symbolen: Hans Bontius’ platenspeler en Freddie de Jongs brommer. Scherpe tweedelingen zijn in de ontwikkeling van de Zwolse Courant in de jaren zestig niet te ontdekken. De analyse van de jaargangen 1960-1973 laat een dergelijke conclusie niet toe, de percepties van oud-medewerkers evenmin. De krant ontwikkelde zich later dan de meeste landelijke kranten, in een gelijkmatiger tempo en vrijwel zonder ‘breukmomenten’. Slechts sporadisch was er een kleine versnelling waar te nemen, zoals de invoering van de jongerenpagina. De hoofdredactie van de Zwolse Courant stond evenwel niet principieel sceptisch tegenover vernieuwingen. Zij deed simpelweg wat in de jaren tachtig tot leidraad van de meeste dagbladen zou worden verheven: goed luisteren naar de lezer. Die lezer was in de jaren zestig overwegend gematigd conservatief. Maar de hoofdredactie en de lezer kenden evengoed marges. Door de verjonging van de redactie kwam de verkenning daarvan op gang, vooral in de jaren zeventig. De ‘as’ van jonge medewerkers waartoe Van der Wolf behoorde, dreef voorzichtige vernieuwing aan op het gebied van de journalistiek en de vormgeving. Dat geschiedde doorgaans op een voorzichtige manier. Heftige reacties van lezers, hoofdredactie en directie bleven daardoor uit. Sam de Vissers uitspraak over Van Rij's commentaar op de rubriek 'Mixer' vat het pakkend samen: “[Hij] bromde iets. Het was bepaald niet naar zijn smaak, maar hij hield ons niet tegen.”