Weidevogelen met verrassingen

✒Rinus Punt

Dat je als vrijwilliger in de weidevogelbescherming lekker buiten actief bent en mooie waarnemingen kunt doen, is velen bekend. Maar af en toe maak je een dag mee, die je met recht een ‘topdag ’ kunt noemen! Rinus Punt vertelt…

Boer Muskens belde 11 mei dat hij die avond om half negen ging maaien, dus snel eropaf. Sympathieke tractorchauffeur die ging maaien, werkte goed mee. Maar geen jonge wulpen gezien tijdens het maaien. Op een gegeven moment vlogen er wél drie volwassen wulpen. Eén ervan viel zelfs een kraai aan, wat betekent dat er een nest moest zijn of jonge wulpen. Slootkanten gecontroleerd. Gelukkig geen uitgemaaid nest daar gevonden. Wel vlogen er een gele kwik en een patrijs in paniek weg vanuit de rand naast het bouwland. De boer belde nog: “Rinus, nog iets gevonden?” Nee helemaal niets… Maar die drie wulpen bleven in mijn gedachten. Het zal toch niet…

Na de tegenvaller van gisteren reed ik de volgende dag ’s ochtends naar Dussen. Toch nog maar even kijken of het gras weg was. Maar alles lag er nog. De bui van gisteren kwam te vroeg. Maar wat schetst mijn verbazing: een wulpenpaar met een jong! Nee twee, of nee… drie! En wat denk je wel: vier, prachtig! Maar wat nu? De boer bellen en vragen wanneer hij gaat ruggen en opladen. Muskens vertelde mij dat de rugger al onderweg was. Dus niet veel tijd meer om ze te vangen. Good old Paul Raams gebeld om te komen. En die had gelukkig tijd. Maar daar kwam de rugger al aan. Dus toch maar snel de wei in. Alle jongen weg. Paul was er gelukkig snel. We zagen ze verderop lopen, het werd rennen. Paul had er één en ik twee. Nummer vier: niet te vinden. De rugger was ook een boer met het hart op de goede plaats. Gevraagd om eerst een keer door het midden te ruggen. Geen kuiken nummer vier. Paul zei nog: “Waren het er wel

vier?” Ik:

“Paul, met mijn fotografische blik zie ik er nog vier!” Op dat moment stopte de rugger en riep. Wat denk je, kuiken nummer vier zat mooi gedrukt in een kuiltje op het land. Het beestje had het ruggen gewoon overleefd, een klein wonder. Dus vier in veiligheid in het mandje. Super natuurlijk, maar wat nu. Nog steeds geen opraapwagens. Weer met boer Muskens gebeld. De tijd van de loonwerker kan hij niet regelen. Terwijl ik bel, komt de monstermachine er al aan. Ook deze loonwerker werkte super mee toen ik hem vroeg om aan de gunstige kant te beginnen. Ik vertelde hem over de jonge wulpjes en het loslaten. Was helemaal geen probleem. Klasse om zo met elkaar te werken! Dus na ongeveer drie uur konden de wulpjes weer vrij. Ze schoten gelijk het graanveld in. Als pa en ma ze maar kunnen vinden?

Ondertussen pakte de monstermachine het laatste grasrugje en reed het land af. Hij kreeg van mij twee duimen mee voor de samenwerking. Er waren amper tien minuten voorbij of de ouders hingen al roepend boven het graan. Paul nog gebeld dat pa en ma de jongen hadden gevonden. Geweldig om zo’n weidevogelbeschermingsmiddag mee te maken. Jeanette heeft aardig lang moeten wachten tot ik thuis was. Ik kwam als een blije overjarige tiener thuis. En mijn ratel stond niet stil. Was gewoon afkicken. Dat ik zo laat was, was geen probleem. Vooral niet toen ik Jeanette de mooie foto’s en het filmpje van Paul liet zien, want dat doet Paul geweldig. Wat smaakte de koffie die avond!

Dit is nog niet alles…

‘ s Avonds zou ik met Jeanette welkomstpakketjes wegbrengen naar zes nieuwe leden. Ritje Altena. Maar gelijk langs een paar beschermde nesten gereden. Scholekster bij Van Wijk in Genderen zat netjes op zijn nest tussen de stokjes. Er was mooi omheen geroterd. Klasse van deze loonwerker! En wat denk je, toen we langs het land reden van de wulpen eerder? De wulpen met jongen liepen helemaal vooraan op de Buitenstraat. Jeanette wist niet wat ze zag. Jonge wulpen met ouders op tien meter afstand. De ouders vlogen van onderaan de dijk over de auto tot op de dijk. Het leek wel of ze de kuikens de dijk over wilden hebben naar de uiterwaarden. En maar jodelen die ouders. Echt zo’n kippenvel momentje, moeilijke keuze om verder te rijden, dit maak je nooit meer mee. Toch maar gegaan. Ook dat is weer fijn: een praatje maken met nieuwe leden. Jeanette zei nog: “Jou kennen ze overal. ” Denk dat dat wel mee valt. Samenloop van omstandigheden, maar mensen wat een dag! ✤