12 T R O T T O I R
DE STANDAARD ZATERDAG 25, ZONDAG 26 SEPTEMBER 2004
VAN ONZE VERSLAGGEVER TER PLAATSE
Het leven zoals het was: Camping Camping Cosmos in Middelkerke is een spookstad geworden. Tussen de ruïnes van caravans worden cowboyverhalen verteld over bedrog, geweld en veel geld. Een middag in het wilde Westen van Vlaanderen. Jan Bosteels, foto Michiel Hendryckx
C
AMPING Cosmos ligt erbij alsof er een burgeroorlog heeft gewoed. Lege plekken in het zand waarop versleten speelgoed, kapotte tuinstoelen en ander afval rondslingeren, getuigen van een vlucht naar betere oorden. De overgrote meerderheid van de oude caravans staat er nog, al is het interieur van sommige vakkundig vernield. Vandalen en dieven brengen de laatste tijd geregeld een bezoek aan de camping, maar campingbewoners vertellen ook hoe sommige van hun lotgenoten hun eigen caravan vernielden toen ze in juni te horen kregen dat ze voor 1oktober weg moesten. ,,Veel caravans zijn niet meer transporteerbaar’’, zegt Willy (73), een gepensioneerde uit Laken die al 25 jaar zijn vakanties op de camping doorbrengt. ,,Enkele mensen hebben daarom zo geredeneerd: als ik er niet meer van kan genieten, dan niemand. En ze zijn er met de sloophamer op los gegaan.’’ Wat vooral kwaad bloed zet, is dat de kampeerders hun huurgeld nog maar pas hadden betaald (in mei) toen ze in juni te horen kregen dat het op 31 september afgelopen is. Toch duurt het daarna nog vijftien maanden voor de camping aan de Vlaamse Gemeenschap moet worden overgedragen. Waarom moest het nu allemaal zo snel gaan, vragen velen zich af. De eigenaar, Gerard Velle, zucht bij zoveel onbegrip. Hij opent de slagboom om een nog net transporteerbare caravan door te laten die op een oplegger achter een tractor naar buiten wordt gesleept. Hij maakt een gebaar naar de receptie, de kantine en de superette. ,,Denkt u dat we dat allemaal in drie maanden afgebroken krijgen? Dat duurt heel wat langer. Maar loop eerst maar eens rond, dan begrijpt u het misschien.’’
,,Enkele mensen hebben geredeneerd: als ik er niet meer van kan genieten, dan niemand. En ze zijn er met de sloophamer op los gegaan.’’ Tijdens mijn wandeling langs de resten van wat zo te zien allang geen keurig onderhouden camping meer is — stokoude caravans, zwerfvuil, kleine vuilnisbelten — overheerst vooral een gevoel van onbegrip voor de mensen die hier zouden willen blijven. Geïmproviseerde affiches met de slogan Résiste, prouve que tu existes!! die her en der aan caravanvensters zijn opgehangen, wijzen anders wel op verzet. We bezoeken de kleine, maar keurige caravan van Willy en zijn vrouw, Marie-Jeanne (65). Ze staan op wat ooit een van de mooiste plaatsen van de camping moet zijn geweest, zo goed als op het strand. Al ligt een twintigtal meter verderop alweer een slordige hoop caravanresten. De camping mag dan wel in een puinhoop herschapen zijn, het Franstalige stel geniet met volle teugen van hun laatste dagen op hun lievelingscamping. ,,Dankzij de zee en de schone lucht moet ik geen pillen slikken. Het uitzicht op het strand is onbetaalbaar’’, zegt MarieJeanne. ,,Sluit me op tussen vier muren en ik hou het geen week uit.’’ Dat de caravan zelf nauwelijks groter is dan een gemiddelde badkamer, deert Willy en Marie-Jeanne niet. Ze beschouwen het strand als hun gro-
te tuin. ,,Zelfs in de winter zetten we ’s nachts het raam open en kijken we naar de voorbijvarende boten’’, vertelt Marie-Jeanne. Willy, in een licht poëtische bui, vult aan: ,,On a un jardin qui fait le tour du monde. Nooit zullen we nog vanuit onze caravan de schuimkoppen op de golven of de garnaalvissers kunnen zien.’’
Toch zijn er dingen die het goedmoedige paar tegen de borst stuiten. ,,Mensen die een beetje verderop zitten, hebben in mei hun caravan hier gekocht voor 1.500 euro. En die varkens hebben niets gezegd over de sluiting’’, zegt Marie-Jeanne. Een andere caravan die voor 500 euro van de hand werd gedaan, bleek na
goede buur René hebben overgenomen, naar een camping in Bredene. Teleurgesteld, met pijn in het hart, terugdenkend aan het leven zoals het was op Camping Cosmos. Maar zonder verdere stappen te ondernemen tegen wat ze als een onrechtvaardige beslissing van enkele ministers in Brussel beschouwen.
,,NOOIT ZULLEN WE NOG VANUIT ONZE CARAVAN DE SCHUIMKOPPEN OP DE GOLVEN KUNNEN ZIEN’’ Sinds kort is het schaarse comfort dat de camping biedt, wel bijzonder Spartaans geworden: de eigenaar heeft bij iedereen het water en de elektriciteit afgesloten. ,,Ach, het toiletgebouw stonk toch al zo dat niemand er nog gebruik van maakte’’, zegt Marie-Jeanne. Water haalt ze nu uit een kraantje iets verderop, en de caravan beschikt over een badkamer met wc. Ook de afwezigheid van elektriciteit deert haar niet. In de caravan staat trouwens geen televisie. ,,Wij hebben boeken, meneer’’, glundert Marie-Jeanne. ,,We gaan naar de bibliotheek en komen met zúlke stapels terug.’’
aankoop doormidden gebroken te zijn. Dat de camping moet wijken voor een natuurgebied dat het land moet beschermen tegen de zee, stuit op scepticisme. ,,Zoals ik de mensen ken, komen hier flatgebouwen’’, verzekert Marie-Jeanne ons. ,,Een natuurgebied, hoe zou dat kunnen? Hier vlakbij ligt de militaire basis, die lawaai produceert van ’s morgens tot ’s avonds. We zijn misschien wel oud, maar niet gek.’’ Hun caravan kan niet meer getransporteerd worden. Eind deze maand trekken Willy en Marie-Jeanne met een caravan die ze van hun
A
AN de andere kant van de camping, in de cafetaria, probeert de filmmaker-revolutionair Jan Bucquoy het verzet tegen de sluiting op digitale camera vast te leggen, en als het even kan ook aan te moedigen. Hij heeft net een man geïnterviewd die vorig jaar nog een caravan heeft gekocht op het terrein, toen het al duidelijk was dat de camping op sluiten stond. Maar dat werd er hem niet bij verteld. Bucquoy is de motor achter het protest, dat niet zozeer tegen de sluiting zelf gericht is, maar vooral tegen de manier waarop. Hij heeft Camping Cosmos vereeuwigd in zijn gelijknamige film en heeft al