Hoogmade, met vallen en opstaan

Hoogmade

met v allen en opstaan

Fotograaf Josh Walet legde alles vast Column Jan Bogaards ‘Er schijnt een brandje te zijn’ Hein de Jong over hoe verder te gaan Miranda van der Star Bloemiste in barre tijden Bowien van Leijden over de komende foodtrends Eva Trouwborst Van vakantie naar IC

Inhoudsopgave Column Jan Bogaards ‘Er schijnt een brandje te zijn’ Bladzijde 4 en 5 Fotograaf Josh Walet Legde de kerkbrand vast Bladzijde 6 Hein de Jong Over de toekomst van de kerk Bladzijde 7 Eva Trouwborst Van bikini naar IC Bladzijde 8 Bowien van Leijden ‘Bijzondere zomer op komst’ Bladzijde 9 Miranda van der Star Bloemiste in barre tijden Bladzijde 9 Kaylee van der Pauw-Kraan Over hamsteren Bladzijde 10

Hoogmade met vallen en opstaan

Hoofdredacteur Jan Bogaards

Vormgeving Jan Bogaards

Secretaal redactie Jan Bogaards Hoogmade Groenwegh 6 2355CW

Contact schrijfbedrijfjanbogaards@gmail.com (06) 138 780 85

Kosten Weekblad: 2,95 Maandblad: 10,00 Jaarblad: 100,00

‘Er schijnt ee Mijn telefoon gaat. ‘Shit, niet nu’, denk ik nog. Het is Jan Belt, mijn collega bij het AD Groene Hart. ,,Hoi Jan, ben jij in Hoogmade? Er schijnt een brandje bij de kerk te zijn. Kan jij even kijken?” Nee, zeg ik. ,,Geen tijd.” Ik hang op en zet mijn telefoon uit.

Balend ga ik weer zitten tegenover de voetbalkenners Neal Petersen en Christian Willaert, laatstgenoemde is van Fox Sports.

De twee nemen op dat moment met FC Afkicken de best beluisterde sportpodcast van het land op. En ik mocht voor een reportage een kijkje achter de schermen nemen. Dan moet je je telefoon uitzetten.

Ach, gelukkig stond mijn geluid uit en heb ik de opnames niet verstoord. Als twee uur later de podcast en het interview achter de rug is, pak ik mijn spullen weer in om op mijn gemak huiswaarts te keren.

Omdat de podcast in hartje in Amsterdam wordt opgenomen, heb ik Google Maps nodig om uit de doolhof te ontsnappen.

Ik zet mijn telefoon weer aan, op dat moment compleet vergeten dat Jan mij had gebeld.

Column Jan Bogaards

en brandje bij de kerk te zijn’ Dan stromen de appjes binnen: mijn telefoon gaat tekeer. ‘Jan, jij woont toch in Hoogmade?’, vroegen oude vakantievrienden zich af. Of: ‘Jan, wat gebeurt daar allemaal!?” Ook gekscherend: ,,Jan, heb je marshmallows bij je?”

Opeens herhalen de woorden van mijn collega zich in mijn hoofd. ‘Hoogmade. Kerk. Brandje’.

Vol ongeloof open ik een willekeurig appje – het is vriend die een dorp verderop woont – die een video naar mij heeft gestuurd. In hoofdletters ‘schreeuwt’ hij dat de kerk in brand staat. En dan zie ik het zelf. De beelden die op dat moment al over de hele wereld te zien zijn.

Balen Ik heb opeens zoveel redenen om te balen. Het meest pijn doet het dat Hoogmade zijn mooiste bezienswaardigheid kwijt is. Maar dat ik hier verslag van had kunnen uitbrengen en daarmee de landelijke krant had gehaald… Ik merk dat ik bijna met mijn handen in mijn haar sta, ergens in de Brouwersgracht. Daar waar ik opeens helemaal niet wilde zijn.

Eenmaal in de auto zap ik van het ene radiostation naar de andere. Normaal wil ik muziek horen, het liefst Andre Hazes of The Rolling Stones. Maar nu niet. Dichterbij huis gaat het op de plaatselijke radiostations nergens anders over. Dan komen de rookwolken, terwijl ik nog rijd op de A4. ‘Niet te geloven’, zal ik gezucht hebben.

Die woorden hoorde ik zo’n vijftien minuten later om de haverklap. Aangekomen in Hoogmade leek er zich een film af te spelen; brandweerlieden die met man en macht de schade probeerden te beperken, een menigte die vol ongeloof toekeek en omwonenden die hun huis uit waren gestuurd. Want stel je voor dat die metershoge kerk het helemaal zou begeven? Er hing een angstige sfeer.

Torenspits Na ongeveer drie kwartier besluit ik mijn huis maar eens op te zoeken. Ik parkeer de auto en

loop naar binnen. ‘Niet normaal’, zeg ik tegen mijn moeder. Die daarna door het raam naar buiten kijkt. ,,Huh”, klinkt zij verontwaardigt. ,,De toren is gevallen!” Ik kijk naar buiten. Waar ik normaal de groene spits boven de huizen zag uitsteken, zag ik nu opnieuw vlammen.

Op het liveblog op AD.nl lezen we al snel dat die gelukkig de goede kant op is gevallen, daar hadden de brandweerlieden voor gezorgd. Als ik tien minuten later weer kijk, zie ik niets meer.

Ook geen vlammen. Dat was gek, omdat we die spitstoren zo gewend waren.

‘Zo’n kans krijg je nooit meer’, zei mijn vader Ik vertel m’n ouders ondertussen over hoe leuk het was om achter de schermen mee te kijken bij FC Afkicken. Maar het gaat er vooral over dat het AD mij gevraagd had naar de kerk te gaan. M’n vader baalde met mij mee. Hoogmade komt nooit in het nieuws, al helemaal niet tot aan het buitenland. ,,Zo’n kans krijg je nooit meer”, zij hij.

Versterking Ik weet ook wel; als de ernst binnen de redactie duidelijk werd, zou er versterking aankomen.

Zo’n groot item in jouw regio laat je niet door een jongen van achttien oplossen. Maar dan nog. Dan nog had ik er gestaan en alles vanaf het begin meegemaakt en dan nog had ik het stuk kunnen schrijven met hulp van iemand anders.

De volgende ochtend haal ik de krant uit de brievenbus. Landelijk voorpaginanieuws, uiteraard. Ik sla de bladzijde om, om een prachtig mooi vormgegeven stuk te lezen met acht verschillende foto’s. Onder de inleiding staat de naam: Terence Garnier. Shit, denk ik weer. Daar had Jan Bogaards moeten staan.

Fotograaf Josh Walet kreeg complimenten van Wordpress-directeur na kerkbrand

‘Een brandweerman vertelde mij dat de hele kerk in de fik zou vliegen’ De bleeper ging, zoals die zo vaak gaat bij freelancefotograaf Josh Walet (24). ‘Kerkbrand Hoogmade’, stond er op dat kleine apparaatje. ,,En toen ging mijn hart sneller kloppen.”

Voor de Alphenaar is 4 november 2019 een dag die hij niet snel zal vergeten. Hij maakte de brand van de eerste tot de laatste seconde mee; in het begin wat rook, aan het einde van de dag was de kerk voor een groot gedeelte neergestort. ,,Toen ik aankwam, was er al een gedeelte afgezet”, vertelt Walet, die vanwege zijn perskaart ‘voorrang’ kreeg. ,,Er leek nog weinig aan de hand, maar toen een brandweer- man naar mij toekwam en vertelde dat de hele kerk in de fik zou vliegen, wist ik dat dit een speciale werkdag zou worden.

Hij nam mij mee naar de andere kant van de kerk. Op dat moment begonnen de vlammen uit het dak te slaan.”

Het foto schieten kon gaan beginnen, terwijl het achter hem

drukker en drukker werd. Dorpelingen, maar ook ramptoeristen voegden zich samen. Aan alle kanten kwam versterking: naast het blussen moesten ook de omliggende huizen worden ontruimd door brandweermannen. ,,Dat is ook wel het leuke aan mijn werk. Het ene moment zit je thuis rustig een broodje te eten, een halfuur later sta je in complete chaos.”

Bijeenkomst Uren later – en duizenden clicks verder – was de fotograaf ter plaatse bij een bijeenkomst in een feestzaal in Hoogmade. Waar hij in de middag nog de allereerste fotograaf was, stond hij nu tussen Hart van Nederland, NOS en Radio 1 in. ,,Het was een hele bijzondere avond. Er werd gebeden en uitleg gegeven over allerlei zaken door de hoofdofficier van de brandweer.

Er werd erg veel gehuild. Toen pas kon ik écht zien wat die kerk voor veel mensen inhield.”

De volgende dag rijdt Josh opnieuw naar Hoogmade, dit keer met een drone. Vanuit de lucht maakt hij prachtige foto’s die de schade en de ernst nog beter zichtbaar maken. De foto’s zijn zelfs zo mooi, dat hij op de landelijke radio lof krijgt van de directeur van Wordpress. ,,Daar ben ik natuurlijk trots op. En ook de krant schreef er ook nog een stuk over. Dat gebeurt niet vaak.”

,,Instabiele muren moeten hierdoor op hun plek blijven staan”, aldus Hein de Jong

Stalen constructie op het dak zorgt ‘eindelijk’ voor teken van leven Pas als de drone hoog in de lucht hangt, is te zien waar een handjevol bouwvakkers sinds vorige week mee bezig zijn bij de afgebrande Onze-Lieve-Vrouw-Geboortekerk; een stalen constructie op het dak. ,,Die zorgen ervoor dat de muren veilig op hun plek blijven en het gebouw veilig te betreden is voor onderzoek”, vertelt Hein de Jong, adviseur van het paroFoto boven: 25 maart 2020. Foto onder: 5 november 2019. chiebestuur.

Het is inmiddels twintig weken geleden dat het drama zich in het kleine dorpje afspeelde. Als de constructie af is, kan er ‘eindelijk’ forensisch onderzoek worden gedaan door experts. Zij werken in opdracht van verzekeraars en onderzoeken het ontstaan van de brand.

Productie Lange tijd stond de kerk er verlaten bij. ,,Maar er gaat ook een flinke tijd overheen om alleen al constructief onderzoek naar de wanden te doen. En dan hebben we het geeneens gehad over al het staal dat gezaagd, gelast en in de juiste maten moesten worden aangeleverd. Deze kerk is in 1929 gebouwd met zeven bouwtekeningen, tegenwoordig moet dat bij wijze van spreken met wel honderd papieren gebeuren. Daarnaast kwam ook de kerst er nog overheen, wat productie allemaal weer op een lager pitje heeft gezet. Zo’n project heeft gewoon tijd nodig.”

In de tussentijd kreeg Nederland te maken met hevig weer.

Wat te denken van de stormen ‘Ciara en ‘Dennis’? ,,Uiteraard heb ik mij toen zorgen gemaakt”, geeft de adviseur toe. Best eng, als je niet weet hoe sterk de muren nog zijn.”

Hosties Dankzij de constructie op het dak kan de kerk snel weer worden betreden. Maar voordat het onderzoek begint, vindt er een andere belangrijke gebeurtenis plaats: de pastoor haalt dan de taber-

nakel leeg. ,,Daar liggen nog hosties (dat betekent offer, en wordt in de katholieke gemeenschap als symbool van het lichaam van Christus gezien, red.). Dat zal de pastoor eerst met gepaste eerbied weghalen voordat de experts hun gang kunnen gaan.”

Als het forensisch onderzoek achter de rug is – het ligt aan de experts hoeveel tijd zij nodig hebben – kan er eindelijk een beslissing worden gemaakt: wordt de kerk heropgebouwd, of afgebroken?

In een paar dagen van bikini naar isolatiepak Het ene moment stond ze nog met haar backpack in Costa Rica, een paar dagen later werkte Eva Trouwborst (21) zich onder vakantietijd een slag in de rondte op de IC. Van pure vrijheid naar een leven vol strikte regels. ,,Heel gek, ik zat nog helemaal in de vakantiemodus”, vertelt de Alphense verpleegster, die nog twee weken zou rondtrekken door het Centraal-Amerikaanse land. ,,Iedereen leefde daar gewoon zijn leventje, wij hadden helemaal niet door wat er gaande was in de wereld.” Vier dagen voor haar noodgedwongen vertrek liet ze zelfs nog een vriendin over komen. Toen ze echter hoorden dat Europese landen hun grenzen massaal sloten, keerden de dames huiswaarts.

Nu werkt Trouwborst plotseling op de IC en helpt ze onder andere met het verleggen van krachteloze lichamen van patiënten die in coma

liggen. Ze beschrijft: ,,Het is moeilijk uit te leggen, maar het is net alsof je werkt met poppen.” Ook telefoontjes van familie en vrienden neemt ze aan.

Beademing ,,Je moet je voorstellen dat er dagelijks mensen met spoed worden opgehaald door de ambulance en vervolgens bij ons aan de beademing liggen. Tijd voor afscheid is er niet geweest en de mensen thuis hebben geen idee hoe hun moeder, opa of zelfs kind erbij ligt. Wij hebben Iphones op de afdeling waarmee we videobellen. Dat is vaak super-emotioneel. Ze krijgen dan een medewerker van ons te zien, in een blauw isolatiepak met mondkap. Er kan ook de keuze worden gemaakt of ze hun geliefde willen zien. Dat is pittig, want dan zie je daar iemand liggen waarvan je zoveel houdt, maar bijna niet herkend en ook nog eens aan de beademing ligt.”

Troost Als verpleegster kon Trouwborst op dit soort momenten juist een arm om de nabestaanden heen slaan, een glas water aanbieden of een hand vasthouden. Nu overheerst machteloosheid. ,,Soms is het zo dat mensen toch nog

wat willen zeggen. Dan houden wij de telefoon bij de patiënt z’n oor.

Heel emotioneel, hoor.

Want aan onze kant blijft het stil.”

Mentaal pittig werk, en dat terwijl ze eigenlijk met haar voeten door wit zand had ‘moeten’ wroeten. Hier is tussendoor een bakje koffie halen uit den boze, net zoals een bezoek aan het toilet. ,,Wij moeten het echt ophouden totdat we pauze hebben.

Dan verwissel je mondkapjes, schorten en handschoenen, eet en drink je wat en kan je er weer tegenaan.”

Elastieken Daar waar de stress soms hoog kan oplopen. ,,Het is echt aanpoten als er opeens meerdere patiënten achteruit gaan. Dan krijg ik het heel warm in mijn pak.”

Ook de ‘eeuwige’ mondkapjes werken niet mee. ,,Je krijgt er een beurse neus van, omdat je ze per se heel strak moet aantrekken. Aan het eind van de dag zie ik er niet meer uit door al die elastieken over mijn gezicht”, lacht de medewerker van ziekenhuis Amstelland. ,,Toch voel ik me op de corona-afdeling veiliger dan in de supermarkt.”

Veiliger, maar ook met minder kopzorgen.

Trouwborst geeft aan de toestand los te kunnen laten zodra ze weer

richting Hoogmade rijdt, haar nieuwe thuis sinds vier maanden. ,,Het heftige op werk is: dat pompje naast hun hoofd houdt cliënten in leven, maar op de uitslagen vanuit het lab zie je dat sommigen achteruit gaan. ‘Gaat deze persoon het wel redden?’, vraag je je dan continu af.”

Roeping Die zorgen waren er niet in Costa Rica. Toch voelt de hulpverlener zich goed om weer in Nederland te zijn. ,,Mensen helpen vind ik iets moois. Het voelde een beetje als een roeping.

Ik wilde me nuttig maken.” Inmiddels is haar oude werkplek, de acute afdeling, afgesloten.

Iedereen die hier werkzaam was is verdeelt onder ‘verdachten- en bewezen coronapatienten’. Patiënten die het virus niet te pakken hebben maar wel ziek zijn liggen nu plotseling op de chirurgieafdeling. ,,Voor de rest is het: corona, corona, corona.

Aan het eind van de dag ben ik altijd helemaal uitgeblust.”

Maar, zo weet Trouwborst, na regen komt zonneschijn. Als aan deze ellende een einde is gekomen stapt ze weer in het vliegtuig. Op naar ‘een fantastisch land’. Zonder strikte regels, maar met pure vrijheid.

Bijzondere zomer op komst voor serveerster Bowien van Leijden (20) is voor onbepaalde tijd werkloos. De serveerster van Brasserie De Kromme Does heeft een nul-uren-contract en wordt daarom niet opgeroepen bij het restaurant in Hoogmade. ,,Vooral vervelend dat we niet weten hoe lang het allemaal gaat duren.”

Want, wanneer kan er weer iets in groepsverband worden gedaan of simpelweg een handdruk worden gegeven? ,,Minimaal tot 28 april”, weet Van Leijden. ,,En tot die tijd werken er alleen twee koks en twee serveersters met een vast contract. Zij helpen bij de afhaalservice en moeten de hele dag door alles goed desinfecteren.”

Aan het einde van deze maand hoopt ze er weer te staan, al wordt dat volgens haarzelf een moeilijk verhaal.

Hoogmadense likeur bedienen zit er voorlopig nog niet in, vreest de studente. ,,Dat

is wel typisch iets wat bij dit dorpje past. Wat het inhoudt?

Het is een koffielikeur met chocolade erin. Vooral ouderen smullen ervan.”

Dat is ook de doelgroep van De Kromme Does. Het restaurant ligt aan het water en krijgt daarom veel pleziervaarders op bezoek. En omdat Hoogmade prachtig uitgestrekte weilanden geniet, komen ook wandelaars maar wat graag langs voor hapje en een drankje.

Foodtrend Van Leijden heeft al zo haar ideeën wat de foodtrend van deze zomer wordt. ,,Je ziet steeds meer salades en bijvoorbeeld sushibolletjes, ook bij de ouderen. Frituur is echt verleden tijd. En bij de koffie hoef ik bijna nooit meer een chocoladetaart te brengen, nu kiest iedereen voor de wortel. Dat zal deze zomer niet anders zijn. Tenminste, als we weer het terras op mogen dan.”

Bowien van Leijden (links) met haar op collega’s.

Bowien: Zo maak je zelf Hoogmadense koffielikeur 1. Schenk 600 mililiter jenever in een fles 2. Voeg 350 gram bruine kandijsuiker toe 3. Voeg 50 gram koffiebonen toe 4. Schenk je mix door een zeef, in een schone fles 5. Bewaar je likeur op een donkere en koele plek, zoals een kelder.

‘Over een half jaar komt de echte klap pas’ Miranda van der Star uit Hoogmade is bloemist in barre tijden, al meent ze dat de ergste klap nog moet komen. ,,Over een half jaar zijn nergens meer tulpen te krijgen.”

Nu staat haar winkel nog vol.

Er komt om de haverklap iemand binnenlopen. ,,Vorige

week was het pas helemaal wij ons hoofd boven water te erg. Er werd gewoon gehamhouden. Nu lukt dat nog, maar sterd, omdat ze dachten dat de toekomst wordt spannend.” heel Nederland op slot ging.”

Wat dat betreft heeft Van der Star niets te klagen, al zijn de veilingen verleden tijd. ,,Dus daarom dunt ons winkeltje nu langzaam uit. Ik hoop dat mensen inzien dat ze lokale ondernemers steunen. Zo proberen

Opeens is de winkel zo gezellig niet meer Kaylee van der Pauw-Kraan (18) vulde een week geleden met man en macht de schappen aan, maar ziet dat de situatie inmiddels is veranderd. ,,Het hamsteren is niet nodig. Volgens mij beseffen we dat eindelijk.”

Zo’n rare tijd als deze heeft nog niemand meegemaakt.

Ook Kaylee, die vaak genoeg met het zweet op haar voorhoofd staat, vindt het maar bijzonder. ,,Er hangt een aparte sfeer. Mensen willen niet dichtbij elkaar komen. Af en toe heb je iemand die zich niet aan de anderhalve-meter-regel houdt.

Dan wordt er opeens ‘aso’

door de winkel geschreeuwd.

Heel raar, want het is druk maar wel stil. Gelukkig lijkt het nu allemaal weer wat normaler te worden.”

Het schreeuwen naar elkaar was het eerste akkefietje in de kleine buurtsuper. Al snel volgde een ruzie. Het ging – je verwacht het niet – om een pak wc-papier. ,,Een mevrouw had een hele kar vol. Een andere mevrouw zag dat en wilde ook. Omdat de schap leeg was greep ze zo een rol uit de overvolle kar van de andere mevrouw. Dat moest ik toen oplossen. We hebben snel de schappen weer volgegooid. Het was echt bizar hoe

snel die werden leeggeroofd.

En waarom, he? Wij hebben er in de kantine wel om kunnen lachen.”