Euskarazko haikuaren panorama laburra Josu Jimenez Maia
Liburutegira sartutakoan lagun zahar batek ikusi du banekarrela besapean dokumentu bat, luze samarra, eta ironiaz galdetu dit. “Hi, txapa hori guztia bota behar al diguk?” Eta ni, bada, zer nahi duzu esatea, ezetz esan diot. Esan diot labur eta egoki saiatuko nintzela egiten, labur baina ez motz. Nik uste dut hori garrantzitsua dela, motz ez gelditzea alegia, baina, bidenabar, arin egitea, labur, goxo… Bestela esanda, arin baina ez arinkeriaz. Gero, lagunaren galderak ekarri dit gogora euskarazko haikuaren aitzindari gisa noizbait aipatu den Joseba Sarrionandiaren ipuin bat, Sarriren ipuin bat1. Ipuinak, labur esanda, kontatzen du behin gizon bat
paper txiki
batekin igo zela oholtza gainera, nik egin dudan gisara. Eta gizonak paper txatal txikiari begiratu bat eman zion mintzaldia hastean. Eta txatala txikia zenez, denek pentsatu zuten hitzaldia ere laburra izanen zela; baina ez. Hitz eta pitz aritu zen gizona, bon, Joseba Sarrionandiak, uste dut, berba eta berba idatzi zuen ipuinean, baina kontua da luze aritu omen zela gizon hura: ordubete, bi ordu, hiru, lau, bost, sei, zazpi ordu. Hitzaldi luuuuze hura bukatutakoan, lagun batek galdetu omen zion “Zelan egiten duzun mintzaldi hain luzeak apunte hain laburrekin?” Eta hizlariak esan zuen “Paper txikiagatik diozu? Nik paperean esan behar ez ditudan gauzak apuntatzen ditut”. Bon, honaino Sarrionandiaren ipuina, baina aitor dezadan nik ez dudala ipuin horretako hizlariak egin zuen gisara eginen. Nik, egia esan, oso lan atsegina egin behar dut, benetan diot. Atsegin handiz aurkezten nahi dizuet euskaraz idazten den haikuaren panorama —ezinbestez laburra— dugun denbora tartea laburra delako.
1 Idazlea zeu zara, irakurtzen duzulako; Sarrionandia, Joseba. Hik Hasi, 2010