Blijf bewegen! Zorg ervoor dat je tijdens je behandeling, wanneer je je goed genoeg voelt, (bijvoorbeeld tussen de chemokuren in) in beweging blijft. Te veel of te zware inspanningen kunnen echter leiden tot blessures en te weinig training leidt tot te weinig progressie. Probeer dus eerst wat vaker of langer te bewegen en verhoog dan pas - indien mogelijk - de intensiteit. Enkele tips: • Neem vaker de trap dan de lift; • Doe iets wat je graag doet zoals bv. met de hond wandelen, tai chi, yoga of pilates; • Spreek af met anderen zodat je een metgezel hebt of sluit je aan bij een wandelclub; • Wil je thuis spieroefeningen doen? Op YouTube vind je ook altijd video's met oefeningen die je thuis kan doen; • Het kan leuk zijn om iets te hebben waar je je evolutie mee kunt opvolgen bv. hartslagmeter, sporthorloge, dagboek; • Kies een doel dat je wil bereiken.
Leid je emoties in goede banen Neem tijd om te ontspannen. Zo blijf je vermoeidheid de baas en kun je stress verminderen. Lezen, praten, wandelen, muziek - als het je maar even afleidt van je zorgen. Het omgaan en leven met kanker kan veel spanning veroorzaken. Je hebt waarschijnlijk al de nodige emoties doorgemaakt toen je de diagnose te horen kreeg: verrassing, angst, verdriet, schuldgevoel, onzekerheid, eenzaamheid, boosheid... Praat erover met je familie en vrienden. Zoek contact met lotgenoten, via een patiëntenvereniging bijvoorbeeld. Laat je vooral niet overmannen door je emoties. Ze gaan altijd voorbij, als overtrekkende wolken.
82
Kankervrij, maar nog een lange weg te gaan... Bie: 'Kort na mijn 30ste verjaardag kreeg ik de diagnose ‘lymfeklierkanker’ (diffuus grootcellig B-cellymfoom). Ik moest 8 zware chemokuren en een hele reeks bestralingen doorstaan, maar werd gelukkig kankervrij verklaard. Na de euforie van de genezing en het herstel van de therapieën ging ik weer aan de slag. Aangezien mijn werkgever het destijds niet zag zitten dat ik het werk eerst gedeeltelijk zou hervatten, startte ik ineens weer full-time. Aanvankelijk had ik er enorm veel zin in, maar al gauw had ik het gevoel het tempo niet aan te kunnen. Ik moest op een trein springen die veel te snel voorbijreed. En terwijl het voor de buitenwereld leek alsof alles volledig achter de rug was (ik was kankervrij, mijn haren waren weer gegroeid, ik was weer aan het werk, ...), voelde ik mijn energie beetje bij beetje weer wegvloeien. Ik bleef doorgaan, tot ik in de zomer volledig instortte: ik kreeg handmond-voetenziekte en recupereerde heel traag.