Hayal Denizi

HAYAL DENIZI hayal denizinden yazarak geçenler YIL: 5 • SAYI: 5 • NISAN 2020 • ISSN: 2459-1491

45 METİN İSTANBULLUOĞLU SOSYAL BİLİMLER LİSESİ FONETİK SANATLAR YARATICI YAZARLIK ATÖLYESİ

İst klal Marşı Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak; Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.

O benim milletimin yıldızıdır, parlayacak; O benimdir, o benim milletimindir ancak. Çatma, kurban olayım çehreni ey nazlı hilâl!

Kahraman ırkıma bir gül… Ne bu şiddet bu celâl?

Sana olmaz dökülen kanlarımız sonra helâl, Hakkıdır, Hakk’a tapan, milletimin istiklâl.

Ben ezelden beridir hür yaşadım, hür yaşarım.

Hangi çılgın bana zincir vuracakmış? Şaşarım!

Kükremiş sel gibiyim; bendimi çiğner, aşarım; Yırtarım dağları, enginlere sığmam, taşarım.

Garb’ın âfâkını sarmışsa çelik zırhlı duvar; Benim iman dolu göğsüm gibi serhaddim var.

Ulusun, korkma! Nasıl böyle bir îmânı boğar, "Medeniyet!" dediğin tek dişi kalmış canavar?

Arkadaş! Yurduma alçakları uğratma sakın; Siper et gövdeni, dursun bu hayâsızca akın.

Doğacaktır sana va’dettiği günler Hakk’ın…

Kim bilir, belki yarın… Belki yarından da yakın.

Bastığın yerleri "toprak!" diyerek geçme, tanı!

Düşün altındaki binlerce kefensiz yatanı.

Sen şehîd oğlusun, incitme, yazıktır atanı; Verme, dünyâları alsan da, bu cennet vatanı.

Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki fedâ? Şühedâ fışkıracak, toprağı sıksan şühedâ!

Cânı, cânânı, bütün varımı alsın da Hudâ, Etmesin tek vatanımdan beni dünyâda cüdâ.

Ruhumun senden, İlâhî, şudur ancak emeli: Değmesin ma’bedimin göğsüne nâ-mahrem eli!

Bu ezanlar-ki şehâdetleri dînin temeli Ebedî yurdumun üstünde benim inlemeli O zaman vecd ile bin secde eder –varsa- taşım; Her cerîhamdan, İlâhî, boşanıp kanlı yaşım, Fışkırır rûh-i mücerred gibi yerden na’şım; O zaman yükselerek Arş’a değer, belki başım.

Dalgalan sen de şafaklar gibi ey şanlı hilâl; Olsun artık dökülen kanlarımın hepsi helâl.

Ebediyen sana yok, ırkıma yok izmihlâl: Hakkıdır, hür yaşamış bayrağımın hürriyet; Hakkıdır, Hakk’a tapan milletimin istiklâl!

Mehmet Akif ERSOY

Gençl ğe H tabe “Ey Türk Gençliği!

Birinci vazifen, Türk istiklâlini, Türk Cumhuriyetini, ilelebet, muhafaza ve müdafaa etmektir.

Mevcudiyetinin ve istikbalinin yegâne temeli budur. Bu temel, senin, en kıymetli hazinendir. İstikbalde dahi, seni, bu hazineden, mahrum etmek isteyecek, dahilî ve haricî, bedhahların olacaktır.

Bir gün, istiklâl ve cumhuriyeti müdafaa mecburiyetine düşersen, vazifeye atılmak için, içinde bulunacağın vaziyetin imkân ve şerâitini düşünmeyeceksin!

Bu imkân ve şerâit, çok nâmüsait bir mahiyette tezahür edebilir. İstiklâl ve cumhuriyetine kastedecek düşmanlar, bütün dünyada emsali görülmemiş bir galibiyetin mümessili olabilirler.

Cebren ve hile ile aziz vatanın, bütün kaleleri zaptedilmiş, bütün tersanelerine girilmiş, bütün orduları dağıtılmış ve memleketin her köşesi bilfiil işgal edilmiş olabilir.

Bütün bu şerâitten daha elîm ve daha vahim olmak üzere, memleketin dahilinde, iktidara sahip olanlar gaflet ve dalâlet ve hattâ hıyanet içinde bulunabilirler.

Hattâ bu iktidar sahipleri şahsî menfaatlerini, müstevlilerin siyasi emelleriyle tevhit edebilirler. Millet, fakr u zaruret içinde harap ve bîtap düşmüş olabilir.

Ey Türk istikbalinin evlâdı! İşte, bu ahval ve şerâit içinde dahi, vazifen; Türk İstiklâl ve cumhuriyetini kurtarmaktır!

Muhtaç olduğun kudret, damarlarındaki asîl kanda, mevcuttur!

İÇİNDEKİLER GİRİŞ İstiklal Marşı Gençliğe Hitabe İçindekiler Genel Yayın Yönetmeninden Okul Müdüründen Ruhun Aynası Sıcak Umutlar Periler Diyarı Şiir Türklerde Misafirperverlik Milli Mücadele Döneminde Balıkesir'in Önemi Bağımsızlık Ateşi 19 Mayıs Zor Dönemler, Güçlü Adamlar, ve Kurtuluşa İlk Adım Ya İstiklal Ya Ölüm Ondokuzuncu Mayıs Asrın Şerefine Bir Asırlık Bayram Milletin Gür Sesi: Mehmet AKİF İstiklalin Al Gülü Vatanım Sağ Olsun Edirne Psikoloji Sempozyumu Güç mü Saygı mı?

Değerli Bir Yolculuk Gelin Barış Olalım Kaybolan Hoşgörü Hoşgörü Yunusça Hoşgörü Türk Milletinde yArdımlaşma ve Dayanışma Duygusu Gölgesi Bile Yeter Dünyada Nezaket Sabırsızlığın Sabrı Milli Sporcu Ali Eren Demirözen'le Mülakat Dönüşüm'e Yeni Bir Son Kürk Mantolu Madonna'ya Yeni Bir Son İSBL Halk Oyunları Ekibi Az Bir Zaman Olmadı Şeker Tarlası

01 |

Pınar Koç Mehmet Çetinkaya Rümeysa Özdemir Yıldız Kurt Bengü İmirhor Selin Eser Fevzi İslimye Mehmet Çetinkaya Kamilhan Aslan Efe Güdül Emirhan Furkan Özkostak Selin Eser Pınar Koç Damla Tezcan Selin Eser Rümeysa Özdemir Rümeysa Özdemir Reyyan Aşık Gözde Koyuncu Pınar Koç Aleyna Çelik Elif Ece Şahin Taha Yasin Varol Büşra çil Rümeysa Özdemir Defne Parmaksızoğlu Beril Çelebi - Bersu Cebecioğlu Pınar Koç Rümeysa Özdemir Rıza Kır - Eren Erdoğmuş Emirhan Furkan Özkostak Damla Tezcan

| 02

Son Çıkış Yıldız Takırtısı Mor Şemsiyem His Bulantısı Geriye Kalan Meçhul Yolculuk İzi Kaldı Dünlerin Sepya Progresif Rock Nedir?

Kendi Veda Bardakçı Dede (Araştırma)

Ayşe Nur Örgen İsmail Ergün Yağmur İlbeyi Şule Demir Sudenaz Çoban Rümeysa Özdemir Pınar Koç Rabia Gülşah Gültaş Batın Küçükarabacıoğlu İsmail Ergün Pınar Koç İsmail Ergün

İmtiyaz Sahibi İstanbulluoğlu Sosyal bilimler Lisesi adına Zülfer ERDEM Okul Müdürü Genel Yayın Yönetmeni ve Yazı İşleri Müdürü Ayşe ŞAHİN İLGÖR - Ahmet TUĞDEMİR Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni Editör ve Mizanpaj İsmail ERGÜN Yayın Kurulu Emirhan Furkan ÖZKOSTAK, Pınar KOÇ Yağmur İLBEYİ, Rümeysa ÖZDEMİR

Çizim: Büşra ÇİL

İSBL Cihat Bilgehan Cad, Kuvai Milliye Mah, No 68 Karesi/Balıkesir 0(266) 224 66 66 | isbil2014@gmail.com http://isbil.meb.k12.tr/

GENEL YAYIN YÖNETMENİ Merhabalar, İstanbulluoğlu Sosyal Bilimler Lisesi Yaratıcı Yazarlık Atölyesi çalışmalarımız, 2018-2019 eğitim ve öğretim yılında başladı. Bu çalışmaların ilk ürünü olan Hayal Denizi e-dergimiz ile huzurlarınızdayız. Bir atölye çalışmasında öğrencilerime “Hayal Denizinden Yazarak Geçenler” adında bir atölye kurmak hayalimin olduğunu söylemiştim.

Onlar da bu ismi öyle benimsediler ki yıl boyunca bizim çalışma grubumuz “Hayal Denizinden Yazarak Geçenler” adıyla anıldı. Öğrencilerimizin duygu, düşünce ve hayallerini özgürce ifade edebilmelerini sağlamak amacıyla kurulan atölyemiz; haftada iki gün, ders çıkışında gerçekleştirilen çalışmalarla devam etti. Burada onların edebi metinler üretmelerini sağlamak amacıyla farklı yazma teknikleri kullanarak birtakım çalışmalar gerçekleştirdik. Ancak atölyemizin faaliyetleri bu kadarla kalmadı. Genellikle öğrencilerimin parlak fikirleri neticesinde doğaçlama olarak ortaya çıkan, farklı sanat ve bilim alanlarına ait bu çalışmalar; atölyemizin adının hakkını verecek nitelikteydi. Zira yaratıcılık sadece sanata özgü bir durum değildir. Günlük hayattan resmi çalışmalara, sanattan bilime, spordan bilişime her alanda önemli bir role sahip olan yaratıcılık, öğrencilerimin sahip oldukları çok özel bir yetenek idi.

Dolayısıyla atölye çalışmalarımız zaman içerisinde çok farklı hüviyetlere büründü. Atölyemizde şiir, öykü, masal vb. edebi metinlerle ilgili il/ilçe geneli ve ulusal yarışmalarda öğrencilerimizin yeteneklerini ortaya koymaları konusunda kendilerine rehberlik edildi. Ulusal sempozyum ve kongre duyuruları neticesinde öğretici metinler de üretilmeye başlandı. Bu çalışmaları makale, deneme, mektup vb. öğretici metin yarışmaları takip etti. TÜBİTAK Lise Öğrencileri Araştırma Projeleri Yarışmaları doğrultusunda, atölyemiz dışından talepte bulunan öğrencilerimiz de dâhil edilerek, birtakım bilgilendirme toplantıları gerçekleştirildi.

Bir yıl boyunca gerçekleştirdiğimiz çalışmaları bir e-dergide siz değerli okurlarımıza arz etme dileği yine öğrencilerimizden geldi. Hatta metin üretmek dışında şu an okumakta olduğunuz e-dergiyi her hâliyle kendileri hazırladılar. Bu noktada bize düşen, sadece yol göstermek ve ellerinden tutmak oldu. Dergimizin hazırlanmasında öğrencilerimizin yetenekleri doğrultusunda müzik, resim, halk oyunları vb. gibi farklı çalışmalarına da yer verdik.

Böylece dergimiz zenginleşti, gelişti. Yaratıcı yazarlık faaliyetlerimiz 2019-2020 eğitim ve öğretim yılı boyunca da devam etti. Öğrencilerimiz çalışmalarını yine gönüllülük esasına bağlı olarak gerçekleştirdiler. Umuyoruz ki önümüzdeki eğitim öğretim yılında bu çalışmalarımızı da sizlerle paylaşabiliriz.

Dergimizin hazırlanmasında en büyük emeğe sahip olan öğrencilerime çok teşekkür ederim. İstanbulluoğlu Sosyal Bilimler Lisesi Yaratıcı Yazarlık Atölyesi çalışmalarımızda bizleri her zaman destekleyen okul müdürümüz Sayın Zülfer ERDEM başta olmak üzere bütün idarecilerimize, değerli öğretmen arkadaşlarıma, okul aile birliğimize ve kıymetli velilerimize çok teşekkür ederiz.

AYŞE ŞAHİN İLGÖR Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni

OKUL MÜDÜRÜ METNİ

Bendeki beni benle dost olduğumda anladım.

PINAR KOÇ - Hazırlık Sınıfı Fethi Gemuhluoğlu Hikaye Yarışması Türkiye Üçünücüsü

RUHUN AYNASI Bendeki beni benle dost olduğumda anladım.

kurmak olduğunu düşünüyorum. Biri ya da birileri.

Dört duvar… Siyah hatlarla çerçevelenmiş ve

. . Gerçek ya da değil. Kim bilir kaç kez kulağıma

çizgileri birbirine karışmış çatlaklara bir çatlak daha

fısıldanmış olan sözlere takılmadan ilk kez

ekleniyor. Sanki çatlaklar burada kaldığım günlerin

konuşuyorum. Sözlerim uzun zamandır ses telleri

çetelesini tutuyor. Her gün olduğu gibi üstüme

titrememiş boğazımı yakarak geçiyor.

geliyorlar…

Beni yok etmek istercesine yaklaşıyorlar.

“Kimsin sen?” diyorum acizce. Sanki ses tonundan kim olduğunu anlayacağımı sanan şey

Kıpırdayamıyorum. Kıpırdamayı boş veriyorum,

fısıldayarak beni cevaplıyor. “Aynada görüp

nefes dahi alamıyorum. Ellerim ve kollarım

küçümsediğin sıradan, ifadesiz yüzlerden farklı biri

kelimenin gerçek anlamında bağlıyken sırtımı

değilim.” İlk kez söylediklerini anlamış ama bir o

yasladığım duvar da beni iterek ilerliyor. Ne

kadar da anlamamış hissediyorum. Aynada

zamandır kıpırdamıyorum, bir gün, iki gün, bir

gördüğüm tek yüzün benimki olması zihnimin gri

hafta? Uzun zamandır hissetmediğim bazı uzuvlarım

dumanlarla çevrelenmesine neden oluyor. En son

bile buradan kaçmak için can atarken bütün

aynada gördüğüm görüntüyü hayal meyal

vücudum uyuşmaya başlıyor.

hatırlıyorum. Zamanı bulanık ama belki buraya

Benim hiçlik olarak nitelendirdiğim, tavana yakın ince bir camdan giren ışık hüzmesiyle aydınlanan boş odada yine bir ses duyuyorum. Sesten öte bir

sürüklenmeden önceydi, bilmiyorum. Konuşmaya aç dudaklarımdan bir soru daha dökülüyor, “Aynada gördüğün sadece benim ve sen de ben

çığlık... Derinden gelen tiz çığlık kulaklarımı

olmadığına göre kimsin sen?” diyorum. Cevabı

acıtıyor. Bu sese tahammül etmek için kulaklarıma

gecikiyor. Bekliyorum.

baskı uygulamaya başlıyorum. Sanki ellerim bir bariyer olup sesi önleyebilir gibi geliyor.

Hatırlıyorum, yıllardır çıkamadığım bu odada

“Belki sokaktan geçerken rastladığım birinin belki de ruhundan kopmuş bir parçanın sesiyim.”

“Benliğimden kopmuş başka bir ben. Gaipten

benden başka birinin olmadığını. Çaresizce, başka

sesler duymaya başladığıma göre buraya getirilmiş

birinin de burada olduğunu umarak feryatların

olmam anlam kazandı.” dedikten sonra hissiz,

kimden geldiğini sorguluyorum. İrdelemelerim her

histerik bir kahkaha koyuveriyorum. Hâlihazırda

zaman olduğu gibi beni iliklerime kadar ürküten

duvara yaslı olan başımı kıpırdatmadan, gözlerimi

fısıltıyla cevap buluyor. Hep aynı rutinle kulağıma

kapıyorum. Bir süre ses çıkmıyor. Seviniyorum ama

fısıldanan karışık sözlerin anlamsızlığı, duyabildiğim

uzun sürmüyor.

tek ses olduğu gerçeğinin arasında ufalanarak etrafa saçılıyor. Ne dediğini bile anlamlandıramadığım sesten ibaret şeyin konuşabileceğim tek kişi

“İnanmıyor musun? Aç gözlerini! En az senin gerçekliğin kadar ben de gerçeğim.”

Gözlerim fısıltı dışında bir sesle konuşan şeyi

olması beni geriyor. Bir insanın hiçliğin içinde en

görmek için aralanıyor. Beni yansıtan bir ayna var

ihtiyacı olan şeyin biri olması zalimce geliyor ama

gibi duruyor. Kendimi görüyorum, 17 yaşımı.

çıldırmamak için tek ihtiyacım olan şeyin iletişim

Buraya geldiğimden beri kazınmış saçlarım buraya

gelmeden önceki gibi uzun ve canlı. Bir deri bir

Tek ihtiyacın olan içindeki dostunu bulmak. Yüce

kemik değilim ama benim işte, tanıyorum. Onun

Yaratıcı zaten hep yanında. . .” Sona doğru kısılan

gibi ayağa kalkmış olmak, ona kemikli ellerimi

sesi, bu cümlelerle duvarlara veda ediyor. Ben ise

uzatıp hayal olduğunu kendime kanıtlamak

içimde yer edinen dostumu hissediyorum. En

istiyorum. Ne yapmak istediğimi biliyor, yanıma

derinlerimde bile. . . En hakiki dostun varlığını…

eğiliyor ve elini, bana doğru uzatıyor. Bana değen

TÜRKİYE ÜÇÜNCÜSÜ

parmak uçları beni ürkütürken canlılığı karşısında şaşırıyorum. Aynı soruyu bu sefer farklı soruyorum: “Nesin sen?”

“Sendeki senim. Buraya gelmeden önce hep düşman olduğun, yok saydığın yanın.” Yokluk kelimesi zihnimin duvarlarında yankılanıyor.

Buraya geliş nedenimin de bu ve benzer sorgulamalar olduğunun farkına varınca konu ilgimi çekiyor. Korkmuyorum.

“Benliğimden nefret ediyor olduğum doğru.

Eğer sen benliğimsen senin de benden nefret etmen gerekmez mi?” Parmak uçları omzuma değip omzumu delip geçerken içime geçtiğini hissediyorum.

“Nefret etmekten çok, sana kendini kabullendirmeye çalışıyorum. Eğer kendi benliğini kabul etmezsen nasıl huzura erebileceksin ki?

Allah’ın yarattığı bedenle barışık değilken en azından benimle dost olabilirsin.” Ardından konuşmama izin vermeden ekliyor: “Seni senden iyi tanıyan birinin olmadığını, ayrıca buradaki tek dost olabileceğin varlığın ben olduğumu unutma.” Yine doğruyu söylemesi beni sinirlendiriyor.

Kabulleniyorum ve daha önceden anlamlandıramadığım birkaç şeyi daha o anda anlıyorum. İnsanlar. . . Beni birer birer bırakan insanlar; ailem, arkadaşlarım, hepsi. Bana neden gözlerindeki o bakışla baktıklarını anlıyorum. Kendiyle dost olmamış biriyle diğerlerinin dost olmasını kimse beklemiyordur. Düşüncelerimle münakaşaya girmişken karşımdaki “benliğimin” dakika dakika vücuduma işlendiğini hissediyorum. Benle bir bütün olmadan önce son söylediklerini duyuyorum: “Bir hiç gibi hissettiğinde ve kaybolduğunu düşündüğünde asla ama asla yalnız olduğunu düşünme. Allah da kendi benliğin de senin kalbinin içindeki gerçek dostların. Gerçekten yanındalar.

Mehmet ÇETİNKAYA - Hazırlık Sınıfı 2. Cemal Süreya Şiir Yarışması SICAK UMUTLAR Şu an soğuk, yağmurlu, puslu havada Yürüyorum sana doğru kalbimdeki sıcak umutlarla. Üstüm başım batmış, ayaklarım çamur ama Yürüyorum yine sana kalbimdeki sıcak umutlarla.

Yalnızım dost ararım ben bana Bu yüzden yürüyorum sana kalbimdeki sıcak umutlarla.

Hayata dargınım biraz da kendime kırgınım ama Yürüyorum yine sana kalbimdeki sıcak umutlarla.

Geçerken ömrüm yalnız başıma dakikalar saya saya Yürüyorum sana doğru kalbimdeki sıcak umutlarla.

Gündüzlerim hüzünlü, gecelerim kasvetli ama Yürüyorum yine sana kalbimdeki sıcak umutlarla.

Bilirim mesafeler kısalır her adımda biraz daha Bu yüzden yürüyorum yine sana kalbimdeki sıcak umutlarla.

Sana kavuşacağım anı düşlerken her dakika Yürüyorum yine sana kalbimdeki sıcak umutlarla.

O bazı şeylerin hayallerde daha güvenli olduğunu düşünüyormuş...

Rümeysa Özdemir - Hazırlık Sınıfı Eflatun Cem GÜNEY Masal Yarışması Türkiye Üçüncüsü

Periler Diyarı Gün ağarmadan uyandım, aldım anamın çıkısını

hayata göçüp gitmiş. Yusuf, bütün bu

çıktım yola, vardım dağa, açtım çıkıyı, yedim

yaşadıklarından dolayı doğduğundan beri gün yüzü

elmayı, baktım göğe kara bulutlar toplanmış;

görememiş. Periler Diyarı’nda kumar oynamak,

anlaşıldı ıslanacağım, gördüm bir aksakallı dede,

kazanılan parayı bunun gibi şeyler için boşa

vardım yanına, aldı beni götürdü evine, dedim

harcamak çok büyük suçmuş. Ailede bir kişi kumar

benim yol uzun, nasıl geçer vakit böyle, serdi

oynuyorsa bütün ailenin kumara ilgisi olduğu

önüme padişah sofrasını, oturttu beni yanına ve

düşünülürmüş. Bu yüzden hiç kimse Yusuf’un

başladı anlatmaya.

babasını işe almak istemiyormuş.

Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde,

Hurdacı olan Yusuf’un babasının bu hayattan

kalbur saman içinde; bizim kırk yıl gitsek bile hiç

istediği üç şey varmış; bunlardan ilki babasından

ulaşamayacağımız diyarların birinde, sıradanlığın

kalan kumar borçlarını tamamen ödemek, ikincisi

bile farklı olduğu bir ülke varmış. Bu ülkenin adı

oğlunu okutabilmek ve onun bir iş sahibi olduğunu

“Periler Diyarı”ymış. Bu diyarda yardıma muhtaç

görebilmek ve sonuncusu adeta bir odun parçasının

olan insanların karşısına sık sık periler çıkıyormuş.

ayakta tuttuğu eski evlerinden taşınmakmış.

Perileri görmeyen insanlar, bu denilenlere pek

Adamcağız bu hayallerini gerçekleştirebilmek ve

inanmasa da diğerleri, şehrin adını Periler Diyarı

evini geçindirebilmek için güneş mesaiye

koyuvermişler. Periler Diyarı’nın en belirgin özelliği

başlamadan çalışmaya başlıyor ve hava kararmadan

ise şehrin kendi kendini temizlemesi imiş. Yere ince

eve dönmüyormuş.

bir tüy bile düşse anında yok oluyormuş. Belki de

Borçlar yüzünden ellerinde para kalmadığı için

bu yüzden insanlar şehrin adının Periler Diyarı

Yusuf, annesinin yamadığı yırtık kıyafetleri giymek

olmasında hemfikirmiş.

zorunda kalıyormuş. Yusuf’un arkadaşları, kıyafetleri

Bu şehirde yedi yaşında, davranışlarıyla

yüzünden okulda bazen onunla dalga geçiyormuş,

öğretmenlerini ve çevresindekileri kendine hayran

onu dışlıyorlarmış. O da arkadaşları gibi yeni,

gözlerle baktıran, zekâsıyla da arkadaşlarını

cilalanmış parlak ayakkabılar ve üzerinde yılların izi

kıskandıran Yusuf isimli bir çocuk yaşarmış.

olmayan kıyafetlerle okula gitmek istiyormuş.

Yusuf’un dedesini, daha o doğmadan önce ebedî

Geceleri yıldızları sayarken, kendi kendine

hayata uğurlamışlar. Dedesi ölmeden evvel,

hayalinde kıyafet tasarlayıp bir de onları hayalindeki

Yusuf’un babası ve annesiyle birlikte kalıyormuş.

deftere çiziyormuş. Bu hayallerinin bir gün

Çok kumar oynuyormuş ve yedi asır geçse

gerçekleşeceğini düşündüğü için, annesine ve

ödenemeyecek borcu varmış. Bu borçları ödemek

babasına bu hayallerinden bahsedip onları zor

için ne bir işe giriyor ne de kumarı bırakıyormuş.

durumda bırakmak istemiyormuş. O, bazı şeylerin

Yusufların evlerine üç vakitte bir borç kâğıtları

hayallerde daha güvenli olduğunu düşünüyormuş,

geliyormuş. Dede bir gün borçlarını oğlunun üstüne

bu yüzden kendi hayalinde ailesiyle birlikte hiç

yığarak, kumar masasında kalp krizi geçirip ebedî

kimse ve hiçbir şey huzurlarını bozmadan, en güzel

hayatı yaşıyormuş zaten.

Yusuf’un doğum günü geldiğinde annesi ve

gözlerini kapatmış ve onlar aç deyince açmış, çocuk bu sefer gözlerini açtığında evlerinin

babası o okula gittikten sonra, çarşıya çıkmışlar ve

salonunda olduğunu görmüş. Pembe saçlı peri,

ona ayakkabı almışlar.

yerdeki iğne deliği kadar küçük tahta çıkıntısını

Küçük çocuğun, ailesiyle birlikte sağlıklı bir

gösterip, onun kulağına eğilerek “Eğer yarın evde

şekilde yaşadığı için, “Burası benim cennetim.”

kimse yokken bu gördüğün düğmeye basarsan

dediği ama rutubetten dolayı koyu renklerin hâkim

senin hayallerine dev bir kapı açılacak, bence bu

olduğu, çürük tahta kolonlarla ayakta duran,

fırsatı kaçırma. Sana küçük bir ipucu, eğer içeride

kasvetli bir havası olan evin giriş kapısının

bulduğun şeyi almak istersen tekrardan biz

karşısında, bu cenneti sımsıcak yapan bir soba

geleceğiz.” diyerek sinek vızıltısı kadar bir sesle

varmış. Kışları, sevimli çocuk okuldan geldikten

“Bizi orada bekle, sakın korkma.” demiş. Böyle der

sonra ödevlerini yapıp annesiyle birlikte babasının

demez perilerin ikisi birden ortadan kaybolmuş.

gelmesini, sobanın yanında beklermiş. Doğum

Yusuf uykusundan sıçrayarak uyanmış. Hem

günü olduğu gün de bu, böyle olmuş. Yusuf

şaşkınmış hem de korkuyormuş. Perileri tekrardan

babasının gelişini üç metre öteden görüp ona kapıyı

rüyasında görmek ve birkaç soru sormak

açmış. Babasına, evine bugün de ekmek

istiyormuş. Tekrar tekrar uyumaya çalışmış ama

getirebildiği için minnet duygusuyla kocaman

nafile, bir türlü uyuyamamış. Okula gitme saati

gülümseyip sarılmış. Ona sarılırken babasının yere

geldiğinde annesi, onu uyandırmak için odasına

siyah bir poşet koyduğunu fark etmiş ve babası

girmiş. Minik yavrusunu uyanık gördüğü için çok

Yusuf’a poşeti işaret ederek açmasını istemiş.

şaşırmış; çünkü o, uykuyu sevenlerdenmiş. Uyanık

Mutluluktan gözleri parlayan çocuk heyecanla

olmasının sebebini sormuş. Yusuf rüyasını

poşeti açmış ve kendisine alınan ayakkabıları

hatırlayarak “Anneciğim, ben birazcık üşütmüşüm,

görünce sevinçten havalara uçup annesinin ve

bugün kendimi iyi hissetmiyorum. Okula

babasının boynuna atlamış. Yusuf’un ailesi onun

gitmesem olur mu?” diye yalandan bir soru

doğum gününü en içten dilekleriyle kutlamışlar ve

yöneltmiş. Küçük çocuğun annesi, her anne gibi

küçük çocuk tüm gece boyunca, ayakkabılarını

evladına kıyamayıp ona bir şartla izin vermiş. “Ben

gördükçe annesine ve babasına teşekkür edip onları

bugün babana yardıma gideceğim, sen de bütün

tekrar tekrar öpüyormuş.

gün yatağından çıkmayıp biz gelene kadar

Yusuf o gece, uzun zamandan beri kendisine bir

iyileşeceksin ve yarın okuluna gideceksin.” diye

hediye alınmadığı ve bu hediyeyi çok beğendiği

tembihlemiş ve onu öperek evden ayrılmış. O da

için ayakkabılarıyla yatmaya karar vermiş. Yatağına

annesinin gitmesine çok sevinmiş çünkü perinin

girince babası için dua etmiş, “Allah’ım beni ve

dediği düğmeye tek başına basabilecekmiş. Ama

ailemi bu zor yaşantımızdan kurtar.” diyerek

yine de tedirginmiş, çünkü bu zamana kadar onun

duasını sonlandırmış ve uykuya dalmış. Bu yaşına

yaptığı her şeyden annesinin haberi olurmuş.

kadar çok fazla rüya görmeyen çocuk, o gece

Yusuf, yatağında sessizce annesinin gitmesini

inanılmaz bir rüya görmüş. Rüyasında, etrafı yeşilin

beklemiş. Yaklaşık yarım saat sonra dış kapının

kırk tonuyla bezeli ağaçların olduğu, küçük bir

kapanma sesi gelmiş, annesi evden çıkmış. Ama o,

oyun parkı olan üç katlı bir evin bahçesindeymiş.

gittiğinden emin olmak için biraz daha odasında

Heyecanla etrafına bakınan çocuk, oyun parkında

kalmış. Bir daha ses çıkmadığı için artık annesinin

dolaşırken yanına; yorgan iğnesi büyüklüğünde,

gittiği kesinmiş.

beyaz kanatlı, uçan, biri pembe saçlı diğeri yeşil

Yatağından hızlıca kalkarak odasından çıkmış.

saçlı iki tane peri gelmiş. Periler, onunla konuşmaya

Odasının kahverengi renkli gıcırdayan kapısını

başlamışlar. Yusuf perilere alıştıktan sonra periler

açtığında çok mutlu olmuş. Çünkü annesi onun

ondan gözlerini kapatmasını ve onlar söyleyince

için padişahlara layık bir yer sofrasına kahvaltı

açmasını

hazırlamış ve bir not bırakmış. Kâğıtta “Canım

dediğini hatırlamış ve içi rahatlamış. Periler ilk önce

oğlum, bugün seni hastayken yalnız bıraktığım için

Yusuf’un yanına

özür dilerim ama birkaç gün babana yardım etmem

gitmiş ve onu biraz daha rahatlatmak için ona kırk

lazım. Güzelce kahvaltını yap, sonra dinlen. Yattığın

yıldan beri tanışıyormuşlar gibi candan

zaman üstünü örtmeyi unutma, daha çok hasta

davranmışlar. Yusuf’a hayallerini sormuşlar ve

olmanı ikimiz de istemeyiz.” yazıyormuş ve notun

küçük çocuk, anlatırken dünyadan soyutlandığı

sonunda küçük bir gülen yüz varmış. Yusuf, annesi

hayalini sevimli gülümsemesiyle anlatmaya

ona içten bir not yazdığı için çok sevinmiş ama

başlamış:

annesine yalan söylediği için de çok utanmış.

“Babam dedemin borçlarını kapatmış ve

Güzelce kahvaltısını yapmış ve kahvaltı yaparken

kendisine güzel bir iş bulmuş. Hiçbirimiz artık

hayalî uçan halısına binip gezmeye başlamış. Bir an

yırtık ve yamalı kıyafetlerle dolaşmak zorunda

olsun bugün ne yapacağını unutmuş ama yerdeki

değiliz; çünkü paramız artık dedemin borçlarına

düğme gözüne çarpınca perilerin söyledikleri aklına

gitmiyor. Arkadaşlarım benimle dalga geçmiyor.

gelmiş ve tekrardan heyecanlanmış.

Kahvaltıdan kalkmış ve o düğmeye “Bassam mı, basmasam mı?” diye

Yeni üç katlı bir evimiz var. Yazları bahçesinde ailem ile top oynuyoruz.”

Periler küçük çocuğun tatlı

düşünürken babasının onun için

sesinden, bu hayalleri dinlerken

gecesini gündüz edip çalıştığı

doğru kişiye iyilik yaptıklarından

aklına gelmiş. Belki burada on-

emin olmuşlar. Onu dinledikten

ları kurtaracak bir şey vardır u-

sonra “Eğer ailene bu olanları

muduyla hemencecik düğmeye

anlatıp buraya geri gelirseniz

basıvermiş.

size bunları vereceğiz. Şimdilik

Düğmeye basar basmaz üç saniyeliğine ev sallanmış ve her yeri zift karası dumanlar kaplamış. Yusuf etraftaki dumanlar yüzünden hiçbir şey görememiş. Dumanlar gittiğinde küçük çocuğun önünde, kendi boyunun

bunları kimsenin görmemesi gerekiyor, burada daha güvende olacaklar.” demişler ve küçük çocuğa kapıyı açıp onu geri yollamışlar.

Yusuf kapıdan çıkar çıkmaz kapı yok olmuş.

yedi katı yüksekliğinde, demirden, siyah bir kapı

Sobanın yanına oturarak sabırsızlıkla, annesinin ve

belirmiş. Güçlükle ağır kapıyı aralamış. Kapının

babasının eve gelmesini beklemiş. Camdan onları

arkası bambaşka bir diyarmış. Tedirgin olsa da cesur

görünce hızla kapıyı açmış. Annesi ve babasının,

yüreklilikle içeri girmiş. Karanlık odanın ortasında

onun bu heyecanlı hâlinin sebebini merak ettikleri

sadece kocaman bir masa varmış. Masanın üstünde,

yüzlerinden belliymiş. Küçük çocuk, daha ailesi bir

odayı azıcık da olsa aydınlatan bir şey varmış.

şey sormadan anlatmaya başlamış: “Anne, baba

Masanın yanına gittiğinde bir de ne görsün, bir

çabuk gelin size çok önemli bir şey anlatmam

küp altın ve kırk asır önceden kalma altın bir tepsi...

lazım.” diyerek konuşmasına başlamış. İlk önce dün

Yusuf bunları hayatında ilk kez görüyormuş ama

gece gördüğü inanılmaz rüyayı anlatmış ve daha

değerli olduklarını duruşlarından anlamış. Küçük

sonra evde yerde olan düğmeyi göstermiş.

çocuk, ailesinin bu altınlarla fakirlikten kurtulacağını

Düğmeye basınca neler olduğunu da anlatmış.

düşünmüş ve onları almak için acele etmiş. Altın dolu

Ailesi başta çok şaşırmış, hatta bütün bu olan bitene

küpe dokunur dokunmaz diyarın kapısı kapanmış.

inanamamışlar. Ama ülkede olan, duydukları peri

Yusuf bu sefer korkudan ağlamaya başlamış çünkü

olayları akıllarına gelince, çocuklarının anlattığı

başka çıkış yokmuş. Küçük çocuk kapıya doğru

şeylerin doğru olabileceğini düşünmüşler.

giderken rüyasında gördüğü iki peri, onun yanına

Yusuf’un babası, yerdeki düğmeye basmaya karar

gelmiş. Rüyasında perilerin ona “…eğer içeride

vermiş. Düğmeye bastığında yine aynı şeyler

bulduğun şeyi almak istersen biz geri geleceğiz.”

olmuş. İlk önce ev titremiş ve her yer dumanlarla

kaplanmış. Dumanlar aralandığında siyah demir

şey olmuş sanırım. Nedir bu mesele?” diye sormuş.

kapı tekrardan belirmiş. Babası, korkusuz bir

Babası, küçük çocuğun rüyasından itibaren bütün

şekilde, eşini ve çocuğunu kanatlarının altına alarak

olan biteni anlatmış. “Bizce en doğru karar, bu

içeriye girmiş. Onlar girer girmez, demir kapı yok

altınları size getirmekti.” diyerek sözlerini bitirmiş.

olmuş. Odanın ortasındaki büyük masayı görünce

Padişah “Altın bulup da bize getiren sayılı

annesi ve babası çok şaşırmış. Hemen masanın

insanlardansınız. Bize ve yaşadığınız diyara iyilik

yanına gidip, üstündeki bir küp altını ve altın

yaptığınız için size iyilik yapmayı borç biliriz. Bana

tepsiyi incelemeye başlamışlar. Yusuf “Anne, baba

gelen bilgilere göre senelerdir babanızın borçlarını

buraya birazdan periler gelecek. Onlar bize bir şey

ödüyormuşsunuz ve kimse size iş vermiyormuş.

söyleyeceklermiş, biraz daha beklemeliyiz.” der

Bundan sonra borç ödemeyeceksiniz, borçların

demez o iki peri uçarak yanlarına gelmiş. Periler

tamamını ödeyeceğiz ve size uygun güzel bir iş

aynı anda “Sizin bunlara ne kadar çok ihtiyacınız

vereceğiz; artık orada ömür boyu çalışabilirsiniz. Size

olduğunu biliyoruz. Bunları alıp en güzel şekilde

bir küçük hediye daha… Elimizde üç katlı ve bahçeli

değerlendirirseniz, ömrünüz boyunca bir daha asla

çok güzel bir ev var, bu dürüstlüğünüzün karşısında

sıkıntıya düşmeyeceksiniz; en güzel şekilde

bu da size hediyemiz olsun.” demiş. Yusuf ve ailesi

değerlendirmezseniz de şimdiki hâlinizden çok

bu hediyeleri duyunca çok doğru bir karar

daha kötü bir duruma düşeceksiniz. Bunları

verdiklerini anlamışlar ve çok mutlu olmuşlar. El

buradan alıp gittiğinizde de bir daha kapıyı açan

pençe divan durup padişaha tekrar tekrar teşekkür

düğmeyi göremeyeceksiniz.” deyip kaybolmuşlar.

etmişler.

Birbirlerine olan sevgiyle içlerini ısıtan aile, en iyi

Ertesi gün evlerine, saraydan onları almak için

şekilde değerlendireceğini düşünerek, altınları alıp

ihtişamlı bir at arabası gelmiş. Üçü de heyecanlı bir

çıkmışlar. Onlar dışarı çıkar çıkmaz yerdeki düğme

şekilde at arabasına binmişler ve atlar onları yeni

de kapı gibi sonsuza dek geri gelmemek üzere yok

evlerine götürmüş. Yusuf yeni evini görünce çok

olmuş.

şaşırmış; çünkü rüyasında gördüğü ve hayallerindeki

Altınları kimsenin görmemesi için bir yorgana

evin tıpatıp aynısıymış bu ev. Bir sürü ağacın ve

sarmışlar ve hep beraber ne yapacaklarını

rengârenk çiçeklerin olduğu kocaman bir bahçe,

düşünmeye başlamışlar. Saatlerce düşünmüşler ve

küçük oyun parkı, ağacın birinde hamak,

akıllarına gerçekten işe yarar bir fikir gelmemiş.

diğerinde salıncak varmış. Ev aynı hayallerindeki

Yusuf’un tam uyuyacağı sırada aklına bir fikir

gibi en sevdiği renkle boyanmış: Yeşil.

gelmiş: “Bence bu altın dolu küpü ve altından

Yusuf’un babası da yeni işine başlamış. Artık ailesi

tepsiyi, Periler Diyarı sarayına götürelim. Hem bu

hiç zorluk çekmeden, çok rahat bir şekilde

altınlar bütün diyar için kullanılabilir, hem de bizi

yaşıyormuş. Küçük çocuğun arkadaşları onunla dalga

belki ödüllendirebilirler.” demiş. Başta ailesi bu fikre

geçmiyormuş, istediği kıyafetleri giyebiliyormuş ve

pek sıcak bakmasalar da, en iyi fikrin bu olduğunu

evinde onun eğitimi için ne gerekiyorsa hepsine

düşünüp ertesi gün saraya gitmeye karar vermişler.

sahipmiş. Hayatlarının en doğru kararını verdikleri

Herkes sabah erkenden uyanmış. Kahvaltıdan

için, bütün ailenin mutluluğuna diyecek yokmuş.

sonra ellerinde sarılı altınlarla saraya gitmek için

Yusuf büyüyünce çok güzel bir meslek sahibi olmuş.

yola koyulmuşlar. Normalde saraya ulaşmak aylar

Onun ve ailesinin bütün hayalleri gerçek olmuş.

sürecekken o gün adeta üç adımda bitivermiş.

Ailece ömür boyu mutlu, sıkıntı çekmeden ve

Saraya gelince vezirler padişahla neden görüşmek

sağlıklı bir şekilde yaşamışlar. Bize de onların

istediklerini sormuşlar. Yusuf’un babası da perilerle

dürüstlüğünün mutluluğunu izlemek kalmış.

ilgili olduğunu söyleyince hemen onları padişahın

Bu masalı okuyanın yanına üç peri gelmiş.

yanına götürmüşler.

Padişah ciddi bir ses tonuyla “Periler ile ilgili bir

Birincisi bu masalı yazan, herkesin hayal kurmasını söyleyen, kocaman hayal denizi olan peri; ikincisi

en zor karar verme anında onun için en doğru kararı verdirecek peri, üçüncüsü de hayatının her anında dürüst olmasını kulağına fısıldayan periymiş.

TÜRKİYE ÜÇÜNCÜSÜ

Bengü İmirhor - 11. Sınıf

Ulusal Lise Öğrencileri Kongresi Türklerde Misafirperverlik Sosyal bir varlık olan insan, yeryüzüne geldiğinden beri diğer insanlarla etkileşim içerisinde olmuştur.

Toplumsal ihtiyaçlarını karşılamak için etkileşen, belli bir coğrafi mekânda yaşayan ve ortak bir kültürü paylaşan pek çok sayıda insanın oluşturduğu bu bütüne “toplum” adı verilir. “Değerler” toplumun büyük çoğunluğu tarafından benimsenmiş; bireylerin istek, amaç ve ihtiyaçlarının oluşmasında etkili olmuş ölçütlerdir. Toplumu oluşturan bireylerin bu değerleri benimsemesi ve davranışların bu değerler

Rümeysa Özdemir, Ayşe Şahin İlgör ve Pınar Koç.

Haydarpaşa Lisesi'nde ödül töreninde.

doğrultusunda sergilemesi, toplumun geleceği açısından önemlidir. Geleneksel, toplumsal, ahlaki, dinî değerler, örf-âdetler ve millî değerler; evrensel değerler ile iç içe geçerek bütünleşmiş ve zaman içinde “millî ve

Yıldız KURT - 10. Sınıf zihnin uyanacak bir çığlık duyduğunda sağır tiz bir uğultu kulaklarında çevir salyangozundaki düğmeleri çevir ki dinsin bu acı arşen her vurduğunda bedenine üzerine bir çığ gibi düşmeye başlar ağır gelir yaşamak çal, sen çal ki uyanışın olsun bu çınlama sen çal ki ağacın bir umut olsun yaşayanlara

manevi değerler” olarak kullanılmaya başlanmıştır.

Türkler tarih sahnesine çıktığı andan itibaren, devlet kurma bilincini korumuştur. Türk devletlerinin millî birliğinin sağlanması, devletin varlığı ve bekası; millî ve manevi değerlerin benimsenmesi ve yaşatılmasına bağlıdır. Türkler; sevgi, sorumluluk, saygı, hoşgörü, yardımlaşma, dürüstlük, vatanseverlik, adil olma vb. pek çok temel değeri benimsemiştir. Geçmişten günümüze, birçok Türk topluluğunun ve devletinin önem verdiği bu değerlerden biri de misafirperverliktir. Çalışmanın amacı, Türk misafirperverliğini incelemek; misafirperverliğin geçmişten günümüze geçirdiği değişimi ortaya koymaktır. Bu amaç doğrultusunda Türk topluluk ve devletlerinin misafirperverliğe verdiği önem açıklanmaya çalışılacaktır.

Tarama modelinin kullanıldığı çalışmada, nitel araştırma yaklaşımı benimsenmiş, literatür tarama tekniğine başvurulmuştur. Bu doğrultuda Türk kültüründe misafirperverlik konusu ile ilişkili kitap, tez ve makaleler taranarak somut verilere ulaşılmıştır. Çalışmada öncelikle “toplum”, “kültür”, “değer”, “misafir” ve “misafirperverlik” kavramları açıklanmıştır.

“Türk millî ve manevi değerleri” açıklanarak“Türklerde Misafirperverlik” konusuna geçilmiş; Eski Türklerden günümüze Türk kültüründe misafirperverlik geleneği

açıklanmıştır. Ayrıca misafire verilen önem dini

sosyal, siyasi ilişkileri de etkilemiştir. Bu dönüşüm ve

metinlerden istifade edilerek açıklanmıştır. Türkiye

değişimler toplumların millî birlik ve beraberliğini,

Türkleri dışında, Türk devlet ve topluluklarının

devamlılığını olumlu olarak etkilediği gibi, kültürel

misafirperverliğe verdiği önem farklı kaynaklardan

yozlaşmaya ve hatta toplumların yıkımlarına da sebep

araştırılarak aktarılmıştır.

olabilir.

Evrensel bir değer olan misafirperverlik, Türklerin

Misafirperverlik ve diğer değerler birbirine

uzun bir geçmişe sahip olan

harmanlanmış ve bütün milletlere yayılmıştır. Ancak

gelenekleri arasında yer alır. Geleneksel Türk

modernizm anlayışı ve zamanla değişen aile yapısı

misafirperverliğini yansıtan önemli edebi

nedeniyle gelenekler, artık unutulmaya, kaybolmaya

eserlerden biri olan Dede Korkut Hikâyeleri, değerler

yüz tutmuştur. Toplumu ayakta tutan değerlerdir.

ve değerler eğitimi açısından hem Türk

Millî ve manevi değerlerini yitiren toplumun

hem de Dünya Edebiyatı için oldukça önemlidir.

geleceği tehlike altındadır. Her bakımdan sağlıklı bir

Misafir, hem yolcu hem de yolculuk esnasında bir

toplum olmak için değerlerimize sahip çıkmalı,

eve ya da konaklayacak bir yerde kalmaya gelen

değerlerimizi benimsemeli ve gelecek kuşaklara

kimsedir. Anadolu insanı, evine gelen konuğa “Tanrı

aktarmalıyız.

misafiri” diyerek, onu Allah’ın gönderdiği bir emanet

Selin Eser - 11. Sınıf

kabul etmiş, maddi ve manevi anlamda rahat ettirmeye çalışmıştır.

Ulusal Lise Öğrencileri Kongresi Milli Mücadele Döneminde Balıkesir’in Önemi ve Balıkesir Halkının Rolü Çalışmanın amacı Milli Mücadele döneminde Balıkesir’in önemini ve Balıkesir halkının rolünü açıklamaktır. Balıkesir, Kuvayımilliye hareketini başlatan öncü bir şehirdir. 41 bayrak adam ve Balıkesir halkının yaptığı çalışmalar, Kuvayımilliye ruhunun diğer şehirlere yayılmasını sağlamıştır. Çalışma, tarama modelinde gerçekleştirilmiştir.

Kazak Türklerinde misafir büyük önem taşımakta

Nitel araştırma yaklaşımı benimsenen çalışmada

ve konuğa karşı güler yüzlü olup onu memnun

literatür tarama tekniğine başvurulmuş ve bu anlamda

etmek görev sayılmaktadır. Kazak Türkleri, eve gelen

Milli Mücadele’de Balıkesir konusunda ulaşılan kitap,

misafirlerin kırkta birinin Hz. Hızır olduğuna inanır

tez ve makaleler incelenmiş ve somut verilere

ve misafire karşı hiçbir kusurda bulunmak istemezler.

ulaşılmıştır.

Özbek Türklerinde “Misafir, babadan daha

Birinci Dünya Savaşı’ndan ittifak yaptığı

önemlidir.” sözü misafirperverliklerinin bir

devletlerle birlikte mağlup ayrılan Osmanlı Devleti,

göstergesidir.

Mondros Mütarekesinin ağır şartlarını kabul etmek

Göç, kıtlık, doğal afet, savaş vb. gibi durumlar

zorunda kalır, akabinde işgaller başlar. Yurdun elden

sebebiyle mekân değiştirmek zorunda kalan insanlar,

gitmekte olduğunu gören Balıkesir halkı, harekete

gittiği yerlere kendine ait değerleri de götürmüştür.

geçer. Paris Barış Konferansı’nın hâkimleri İngiltere

Bu durum toplumlarda değerler etkileşimini ortaya

ve Fransa, kendi menfaatleri peşindedirler. Bu amaç

çıkarmıştır. Toplumun geleneksel olandan modern

doğrultusunda Yunanistan'ı maşa olarak

olana dönüşmesi, Batılı değerlerin benimsenmesi,

kullanırlar. Yunanistan başkanı Venizelos ise

küreselleşme; günlük yaşamı etkilediği kadar kültürel,

kendisine bırakılan Batı Anadolu’ya asker çıkarma

planı içerisindedir. Hatta Osmanlı Hükümeti’nden

ilerleyişi durdurulur. Sonrasında da Akhisar kurtarılır.

gelebilecek tepkilere karşı Batı Anadoludaki Rumların

4 Haziran’da yapılan bir toplantı ile de ilk “Heyet-i

zulüm altında olduğunu savunan Avrupa da

Merkeziye” oluşturulur.

propagandaya başlar. Osmanlı halkı, bütün bu

Balıkesir, stratejik konumu gereği zorlu savaş

olanlara tepki olarak kendi çabalarıyla “Müdafaa-i

yıllarında halkının büyük bir azim ve cesareti ile

Hukuk” cemiyetleri kurmaya başlar. Bu cemiyetler,

Kuvayı Milliye’nin öncülüğünü layıkıyla yerine

çeşitli sebeplerden dolayı uzun soluklu olamaz.

getirmiştir. Balıkesir’de başlayan Kuvayı Milliye ruhu,

Balıkesirde Hasan Basri Çantay’ın çıkardığı “Ses”

tüm yurdu sarmış ve halk kendi kendisini

gazetesi, halkı mücadeleye davet etmekte ve milli

Balıkesir'den gördüğü gibi kurtarmaya çalışmıştır.

uyanışı başlatmak istemektedir. Bu yararlı yayınlardan

Balıkesir halkı kendi imkânlarıyla 13 ay boyunca işgal

rahatsız olan müttefikler, Ses gazetesini Bolşeviklikle

güçlerinin Anadolu’ya geçişine engel olmuş, bu 13

suçlayarak kapatılmasına neden olur. Bu olaydan bir

aylık süreç de Mustafa Kemal ve arkadaşlarının

müddet sonra, Ses gazetesinin yerini “İzmire Doğru”

Kurtuluş Savaşı için gereken hazırlıkları yapmasını

gazetesi alır. İstanbul Hükümeti, bu hareketleri

sağlamıştır. Milli Mücadele’de Balıkesir’in önemi ve

bastırmak için Balıkesir’e bir “Heyet-i Nasiha”

Balıkesir halkının rolü büyüktür.

gönderir. Balıkesirdeki teşkilatlanmalar İstiklal Şairi Mehmet Akif Ersoyun dikkatini çeker. Hasan Basri ile de arkadaş olan Mehmet Akif, Balıkesir’i ziyaret eder ve “Zafer yolu bu yoldur!” diyerek Balıkesir halkını, çalışmalarından dolayı takdir eder.

15 Mayıs 1919’da İzmir'in işgali başlar. İzmir'in işgalini duyan Balıkesir aydınları ve halkı, işgalin ertesi günü “Okuma Yurdu”nda toplanır. “Redd-i İlhak” tarafından gönderilen “işgali reddetme” temalı telgraf okunduktan sonra, Leblebici Raşid’in “Bu iş protestoyla olmaz, bunun cevabı namlunun ucundadır!” sözü ile harekete geçilir. Başta Mehmet Vehbi Bolak olmak üzere, 11 kişilik bir heyet seçilir. İkinci toplantı 17 Mayıs gecesi yapılır. “Manisa Redd-

Selin Eser, Ayşe Şahin İlgör ve Bengü İmirhor Ulusal Lise Öğrencileri Kongre'sinde

i İlhak Heyeti”ne Kuvayı Milliye’yi oluşturmaları için bir tezkere gönderilir. Bu tezkere ile artık “Balıkesir Redd-i İlhak Heyet-i Milliyesi”nin sesi duyulmuştur.

“Birinci Alacamescit Toplantısı” 18 Mayıs 1919 tarihinde yapılır ve 41 bayrak adam bu toplantıda halkın oyu ile seçilir. Bu 41 kişi içinden iki heyet ayrıca seçilir; biri İstanbul Hükümeti’ne, diğeri de Edremit-Ayvalık bölgesine gönderilir. Bu sırada Mustafa Kemal, 19 Mayıs’ta Samsun'a çıkarak Anadolu’yu uyandırmaya başlar. “İkinci Alacamescit Toplantısı”, heyetler geri döndüğünde, 3 Haziran 1919 tarihinde yapılır ve raporlar incelenir.

Heyetlerde bunlar yaşanırken Yunanlılar Ayvalık’a ayak basar ve Kuvayı Milliye tarafından Milli Mücadele’nin ilk kurşunu 29 Mayıs 1919’da, Ayvalık’ta atılır. Kuvayı Milliyecilerin başında 172.

Alay Kumandanı Ali Bey yer alır ve düşmanın

BUNLARI BİLİYOR MUYDUNUZ? Yaratıcı Yazarlık Atölyesi olarak 2018-2019 sezonunda Yaklaşık 60 Toplantı yaptık!

Yüzlerce Yazı yazdık!

Onlarca Yarışmaya katıldık!

Pek çok kişiyi konuk ettik!

Ayvalık, İzmir, İstanbul ve Edirne'ye gittik

Fevzi İSLİMYE - 10. Sınıf

Bağımsızlık Ateşi Ah!..Ne yıllardı, o yıllar…

Sarmıştı vatanı baştan başa düşmanlar.

Süzülmüştü gözler, tükenmişti umutlar.

Her evden ya şehit düşmüştü ya da gazi olmuştu evlatlar.

Mavi denizlerde, yeşil ovalarda hüzün…

Düşmanın yaktığı hanelerden çok, yüreklerde yangın var.

Anaların gözlerinde akıp giden kanlı pınar…

Korkma ey vatanım! Sende, özgürlüğüne düşkün yiğitler var.

Hiç yakışır mıydı korkmak bu asil millete düşmandan?..

19 Mayıs’ta özgürlük meşalesi yakıldı Samsun’dan. İşaret aldığı gün özgürlük savaşı için Ata’mdan.

Herbir ferdi aht etmişti çıkarmak için düşmanı vatandan.

Biz, bağımsızlık savaşı verdik Ata’mın önderliğinde.

Tereddütsüz can verdik İnönü’de, Sakarya’da.

Ey Türk genci! Bağımsızlık meşalesi yandığı sürece gönlünde Her daim bağımsız yaşarsın, vatan denilen şu evinde.

Kamilhan ASLAN - Hazırlık Sınıfı

Zor Dönemler, Güçlü Adamlar ve Kurtuluşa İlk Adım Bazı dönemler, milletler için dönüm noktasıdır.

Dönemine göre nice insanlar toplumlara liderlik etmişlerdir. Zor zamanlar,güçlü liderleri beraberinde getirmiştir. Aslında bu bir temel doğa kanunudur. İnsanlar kendi potansiyellerini en çok zor durumlarda ya da istediği bir şeyi elde etme gibi durumlarda en üst safhaya çıkarır.

Mehmet ÇETİNKAYA - Hazırlık Sınıfı

19 Mayıs Bugün 19 Mayıs saygı göster atana, Vatan için can vermiş toprak altında yatana.

Atan sana emanet etmiş sahip çık sen bu vatana, Sen Türk gencisin önem göster bu bayrama.

Bugün bayram günüdür, an önder atanı, Vatan için can vermiş toprak altında yatanı.

Gözün gibi sahip çık koru sen bu vatanı, Sen Türk gencisin halkın ile kutla bu bayramı!

19 Mayıs 1919,Türk ulusunun bağımsızlık hareketinin, Mustafa Kemal tarafından başlatıldığı gündür.Bandırma Vapuruyla, Samsun’a 3.Ordu Müfettişi olarak 15 Mayıs 1919 günü yola çıktı.Aynı

Yaratıcı Atölyesi olarak 2018-2019 sezonunda günYazarlık Yunanlılar, İzmir’i işgal etmiş, işgalcilere karşı ilk kurşunu sıkan Hasan Tahsin şehit edilmişti.

Yaklaşık 60 Toplantı yaptık!

Atatürk’ün asıl amacı, Samsun gibi hem Karadeniz,

XX Yazı yazdık!

XX Yarışmaya katıldık! uyandırma ve silahlı direnişe geçip, işgalci kuvvetler XX Kişiyi konuk ettik! ile mücadele etmekti. Zor bir dönem, vizyonlu bir 3 Farklı şehire gittik! hem de Anadolu’ya açılan bir kentten, milli bilinci

adam ve hedefleri...

Türk milleti de bu harekete her zaman olduğu gibi tam destek verdi.Analar, elleri kınalı yavrularını,

verdiğini göstermektedir.Zor dönemler unutulmaz, çünkü hayatınızda köklü değişimler, zor dönemler sonucunda oluşur.Bizim vatan sevgimiz, yüzyıllardır bu anlayışı benimseyen atalarımızdan gelmekte.Hiçbiri bu toprakları savaşmadan almadı, parayla almadı.Kan ile aldılar, nice canlar verdiler.Aynı şekilde ne savaşmadan verdiler, ne de sattılar.

Atatürk’ün bu günü gençlere armağan etmesi, bizler için gurur kaynağı. Her daim gençleri destekleyen, geleceğin onların eseri olacağını defalarca bahsetmiştir. Türk Gençliği’nin en büyük vazifesi, Atatürk’ün izinden gitmek, onu anlamak ve onun bahsettiği hedeflere ulaşmak için çok çalışmaktır.

Sözlerimi Namık Kemal’in şu ifadesi ile bitirmek istiyorum: İnsan vatanını sever, çünkü hürriyeti, rahatı, hakkı vatan sayesinde kaimdir.

aziz vatanın işgalcilerine karşı mücadele etmek, şehit olmak için cepheye gönderdi.Mustafa Kemal bunu biliyordu, işgalci kuvvetleri topraklarımızdan çıkarmak için gereken ruhun Anadolu’da olduğunu çok iyi biliyordu. Nitekim, Anadolu’da birçok milli teşkilat kurulmaya başlanmıştı.Türk milleti her daim hazır olduğunu bu şekilde işgalci kuvvetlere belli etmişti.İşgalci kuvvetler, silahlarını güç olarak kullanırken, Türkler birlik ve inançlarını güç olarak kullandılar.Atatürk’te bu gücü elinde topladı ve ülke

Efe GÜDÜL - 10. Sınıf

Ya İstiklal Ya Ölüm

içindeki beraberlik teşkilatlandı.

Samsun’a çıkarken yüksek rütbeli bir askerdi.Sonra

Gafil düşman yakıp yıkmıştı, dört bir tarafı.

ordudan terhis edildi, hükümet tarafından, Mustafa

Tersanelere girilmiş, ordular dağıtılmıştı.

Kemal için idam fermanı çıkarıldı. Ama o asla

Analar, babalar umudunu yitirmiş, gözleri kanlıydı.

davasından dönmedi, biliyordu ki başaracaktı, çünkü

Adeta kan ağlamaktaydı, memleketin dört bir yanı.

arkasında tüm dünyaya gücünü yüzyıllarca göstermiş bir millet vardı! İnançlı bir insanı, davasından

Ey türk halkı! Uyanın.

döndürmek imkansızdır. Birçok kez ölüm tehditi

Bugün bir güneş doğuyor ufuktan.

altında kongreler düzenledi, isteseydi hükümetin

Yaklaşan bir kahramanla dalgalanacak vatan.

değneği olur, rahat bir yaşam sürer ve sessiz bir

“Ya istiklâl ya ölüm!”Yaklaşık diyen bir 60 kahraman.

Toplantı yaptık!

şekilde unutulup giderdi. Ama kendi rahatından önce

XX Yazı yazdık!

Bandırma serin bahar meltemiyle geliyor.

XX Yarışmaya katıldık!

Ufuklara, enginlere,XX sonsuzluğa yelken Kişiyi konuk açıyor. ettik!

Güvertede bir kahraman var.

3 Farklı şehire gittik!

milletini düşünüyordu. Milleti için ölümü göze alan bir liderdi o.

Yıllar sonra bir röportajda doğum gününü 19 Mayıs olarak söylemesi de bu güne ne kadar önem

Yaratıcı Yazarlık Atölyesi olarak 2018-2019 sezonunda

Güvertede sarı saçlı, mavi gözlü Mustafa Kemal var.

Bugün milli mücadele ateşinin yandığı, Bugün türk milletinin doğuş şafağına uyandığı, Bugün kurtuluş fikrinin halkın gönlüne yerleştiği, Bugün bağımsızlığın ilelebet kök saldığı gündür.

Eyy, bu vatan toprağının cesur evlatları!

Birgün göz diktiklerinde toprağına unutma ki, "Muhtaç olduğun kudret, damarlarındaki asil kanda mevcuttur!"

Emirhan ÖZKOSTAK - Hazırlık Sınıfı

Ondokuzuncu Mayıs bugün günlerden 19 mayıs tarihin yeniden yazıldığı işte tam o andayız

bizler asla yılmayız tarihin kurtulduğu 100. yıldayız

bir adım atıldı vapura doğru düşmanlar! kahroldu iskele açtı ellerini bekledi koca yürekliyi işte O geldi!! vatandaki herkes bayram etti kurtuluş vakti!!

her daim çalışacağıs ileriye odaklanacağıs asla yılmayıs BUGÜN GÜNLERDEN 19 MAYIS!!

Selin ESER - 11. Sınıf

Asrın Şerefine “Geldikleri gibi giderler!” Sanki “İleriye ışık olsun.” diye özellikle mavi seçilmiş gibiydi atamın gözleri… Kara bulutlar gibi İstanbul Limanı’na demirlemiş düşman donanmasına bakıyor ve yazmaya başlıyordu Türk’e tarih olacak o müthiş günleri.

Düşman generale de hiç çekinmeden söylediği gibi, onlar misafirdi biz ise ev sahibi. Elbet bir gün geldikleri gibi gideceklerdi…

13 Ekim 1918’de cepheden cepheye koşarak tamamladığı görevinden dönmüştü Mustafa Kemal.

Lakin payitahtta bile dahil olan vaziyeti görünce tek

Yaratıcı Yazarlık Atölyesi olarak 2018-2019 sezonunda şansın yüce Türk milletinin elinde olduğunu fark etmişti. TezYaklaşık elden Anadolu’ya, Kurtuluş’a geçmeliydi.

60 Toplantı yaptık!

Ama kolay değildi. Önünde onlarca sorun vardı.

XX Yazı yazdık!

XX Yarışmaya katıldık! görüşmeler yapıyordu. Üst üste uykusuz geçen XX Kişiyi konuk ettik! haftalar… “Önce Vatan!”dı, biliyordu atam.

3 Farklı şehire gittik! Şişli’deki evinde onlarca paşa ve kumandan ile

Kendisine yardım edebilecek, kurtuluş taraftarı

paşalar ile görüştü. Kazım Karabekir, “Ordum ile emirlerinize hazırım paşam!” demişti. Gözlerinde

Şimdi ileriye doğru attığımız bilmem kaçıncı adımdayız… Şanlı atamız, milletimiz ve şehitlerimiz sayesinde Türkiye Cumhuriyeti’ndeyiz. Ve biliyoruz ki biz, Atatürk’ün cumhuriyeti emanet ettiği Türk gençliğiyiz! Bunun bilincinde kalarak ve çok çalışarak daha binlerce adım atmalıyız. Nice zorlukları aşarak şükür ki 1. asrımızı tamam ettik. Rabbim bize daha binlerce asır görmeyi nasip etsin inşallah. Yüce atam Mustafa Kemal ATATÜRK’ ün ve can vermiş nice şehidimizin ruhları şad olsun. Saygıyla, gururla, rahmetle…

Pınar KOÇ - Hazırlık Sınıfı

Bir Asırlık Bayram “Bütün ümidim gençliktedir.” diyen Mustafa Kemal 19 Mayıs’ı Gençlik ve Spor Bayramı olarak adlandırmış ve biz gençlere armağan etmiştir. Bizler ise 100. yılında bu bayramı kutlamanın mutluluğunu yaşıyoruz.

Mustafa Kemal Atatürk, bütün ümidini gençlere bağlamış görünüyordu şimdiden 30 Ağustos’un muştuları.

Fevzi Çakmak’ın gözleri yaşlıydı çünkü bir kurtuluş yolu daha vardı. Mustafa Kemal sayesinde anlamıştı.

Asırlardır tutsak edilememiş Türk milleti, üst üste onlarca savaşta yenilmiş ve çok yorgundu. Lakin işgallerin başlamasıyla işler değişmişti. Mademki bu yüce milletin dinine, töresine, namusuna, özgürlüğüne kast ediliyordu; o vakit bizzat canına kast edilmiş sayılırdı. Terhis edilmiş ordulara rağmen halk, işgallere izin veremezdi. Mustafa Kemal’in, gücünü damarlarındaki kandan alan milletine inancı sonsuzdu. Bu kutlu yola yüce atam Mustafa Kemal önderliğinde ona inanan paşalar ve bitap düşmüş halk ile çıkıldı. Kim bilebilirdi ki tarih seyrinin değişim gününün geldiğini? Anadolu’ya silah arkadaşlarının da yardımıyla aldığı 9. Ordu Müfettişliği görevinde geçecekti Mustafa Kemal. Tam da bunun üstüne 15 Mayıs 1919 günü İzmir resmen işgal edildi. Halkın direnişi ise yetersizdi. Tez vakitte Anadolu uyandırılmalıydı. Ve 16 Mayıs 1919 günü İstanbul’dan Bandırma’ya hareket edildi. Pusulasız, İngilizlerin takip ettiği emektar Bandırma Vapuru ile Samsun’a doğru yola çıkıldı. 19 Mayıs 1919 sabahı ise Samsun’a güneş bir başka doğmuştu. Bu ilk adımdı.

Zafere, istiklale, istikbale doğru atılan ilk adımdı.

ve onların cevherlerinin farkında olan bir liderdi. Gençlerin fikirlerine de oldukça önem verirdi. Bu önemi söylediği sözler ve Gençliğe Hitabe'ye baktığımızda görebiliriz. Örneğin; “ Genç fikirli demek, doğruyu gören ve anlayan gerçek fikirli demektir.” sözünü söylemiş ve gençlerin fikirlerinin öneminden söz etmiştir.

Günün anlamına ve önemine geri dönersek Atatürk’ün 19 Mayıs’ı doğum günü olarak kabul ettiğini de söylemeden geçemeyiz. Tarihi bakımdan da çok önemli olan bugünün tarihinden de kısaca bahsedeceğim. Öncelikle Samsun işgal kuvvetleri için oldukça önemliydi ve stratejik olarak da ayrı bir önem taşıyordu. Karadeniz’den Orta Anadolu'ya en rahat açılan ve güvenilir kapıydı. Bunun yanı sıra İngilizler 9 Mart 1919’da Samsun’a askeri birlik çıkarmışlardı. Buna tepki olarak Türk Makineli Tüfek birliğinden bir teğmenin askerlerini alıp dağa çıkması dikkatleri çekmiştir. İngiliz Yüksek Komiserliğinin de Türk halkının silahlandığı konusundaki şikâyetleri üzerine bu bölgeye güvenilir bir kumandanın olağanüstü yetkilerle

Yaratıcı Yazarlık Atölyesi olarak 2018-2019 sezonunda

gönderilmesine karar verilmiştir. O zamanlarda Atatürk,

Yaklaşık Toplantı uzun zamandan beri ülke için bir60 şeyler yapmakyaptık! amacıyla XX YazıBu yazdık!

Anadolu’ya geçmek istiyordu. durum onun için

Yarışmaya katıldık! kaçınılmaz bir fırsattı.XX Atatürk beraberindeki kişilerle birlikte Kişiyi konuk adındaki ettik! eski bir 16 Mayıs 1919 CumaXX günü “Bandırma” vapurla Galata Rıhtımı’ndan yola şehire çıkmıştır.

3 Farklı gittik!

Atatürk, İstanbul’da başlayan ve Samsun’da sona eren

15

yolculuk sırasında görevli bir asker olsa da Samsun’a ayak bastıktan bir kaç gün sonra sivil olarak hareket etmeye başlamıştır. Atatürk Nutuk adlı eserinde 19 Mayıs’tan itibaren Türk milleti için dönüm noktası olan Milli Mücadele dönemine yer vermiştir.

Dolayısıyla Cumhuriyet kurulurken yaşanan zorlukları hiçbir zaman unutmamalı ve “Cumhuriyet’i biz kurduk, onu yaşatacak ve yükseltecek olan sizlersiniz.” sözündeki gibi ülkemizi yükseltecek gençler olmalıyız.

Damla TEZCAN- 12. Sınıf Milletin Gür Sesi: Mehmet Akif Mehmet Âkif; bir dava adamı, inandığı gibi yaşayan,

duruşunu hiç bozmayan İstiklal Şairi… Şiirlerini içtenlikle yazan, duygularını yalnızca mısralarında dile getiren hisli şair!

“Ağlarım, ağlatamam; hissederim, söyleyemem; Dili yok kalbimin, ondan ne kadar bîzârım!

Oku, şâyed sana bir hisli yürek lâzımsa; Oku, zîrâ onu yazdım, iki söz yazdımsa.”[1]

ve silahla kazanılamayacağını, gerçek bağımsızlığın bir

Milli Şair, her şeyden önce bir dava adamıydı.

milletin fikir dünyasında gerçek anlamını bulduğunda

İslam’ın doğru anlaşılıp doğru yaşanmasını istiyordu.

tamamlanacağını söyledi. O, fikirlerini ortaya koyarken

Davası, ona büyük sorumluluklar yüklemişti. Bu

en büyük değeri gençliğe verdi. Şair, gençliğe

yüzden sürekli bir mücadele içindeydi.

gerçekten önem verir, gençlerin iyi yetişmesini isterdi.

Koşuşturmasından, mücadelesinden şu satırlarla

Bunu sadece istemez, üzerine düşen görevi de yerine

bahsederdi: “Gaye uğruna çalışmak, düşünmek, nihayet

getirirdi. Zaten hayatının bir bölümü eğitim

ölmek… Ah ne güzel meşgale, o ne hoş eğlence, o ne

faaliyetlerinin içinde geçmiş; gençlere ilim, din,

mesut hatime…”[2]

edebiyat sevgisi aşılamaya çalışmıştır. O, doğru

Vatan Şairinin Türk milletine verdiği en büyük armağan ise her Türk’ün gururla okuduğu İstiklal

bildiğini söylemekten ve öğretmekten de çekinmemiştir hiçbir zaman:

Marşı’dır. Büyük şair, Türk milletini dünyada temsil

“Hayır, hayal ile yoktur benim alışverişim,

eden milli marşımızı, hiçbir karşılık beklemeden

İnan ki: Her ne demişsem görüp de

yazmıştır. Vatan söz konusu olduğunda paranın,

söylemişim.

armağanların değersiz olduğunu göstermiştir bize.

Şudur cihanda benim en beğendiğim meslek:

Âkif’in imkânları kısıtlı idi; kalemi yoktu, kâğıdı yoktu

Sözüm odun gibi olsun; hakikat olsun tek.”[3]

ama ruhu inanç doluydu. Çakısının ucuyla Tâceddin

Âkif, gençlikte görmek istediği vaziyetleri

Dergâhı’nın duvarına “Korkma!” diye başlayan satırları

Safahat’ın altıncı kitabı olan Asım’da anlatmıştır. O,

kazırken en büyük mesajı verdi Türk milletine:

hayallerinde Asım’ın nesli olarak tasvir ettiği Türk

Yurdumuzun üstünde tüten son ocak sönmediği sürece

gençliğinde belli başlı temel özelliklerin bulunmasını

hep mücadele etmek, bayrak gönderden inmedikçe

ister. İstiklal Marşı şairi, gençlerin mutlaka sporla

hiçbir zaman pes etmemek…

ilgilenmeleri gerektiğini dile getirir. Hazıra konmayan,

Âkif, yalnızca İstiklal Marşı’mızın şairi olmaktan öte; sanatıyla, duruşuyla, ahlakıyla da örnek olmuştur Türk milletine. Milli şair, bir milletin bağımsızlık özleminden bahsederken bağımsızlığın yalnızca barut

imanlı, gayretli, çalışkan, asla ümitsizliğe kapılmayan, hırs ve kıskançlıktan uzak gençlerin hayalini kurar. Çalışmayı hayat felsefesi haline getiren şair, gerek gençlere gerekse yetişkinlere çalışmanın ne denli

Asırlar geçse bile Türk milleti var olduğu sürece Türk milletinin kalbinde yaşamaya devam edecektir!

Sonuç olarak Mehmet Âkif bir halk adamıdır.

Doğruluktan, dürüstlükten, doğru bildiğini dile getirmekten hiçbir zaman kaçmamıştır. Aradan çok uzun yıllar geçmesine rağmen bugün hâlâ onun eserlerini açıp okuyorsak, onun eserlerinden her defasında yeni şeyler öğreniyorsak büyük şairin Türk milletine olan katkıları sayesindedir. O, Türk halkının gelişmesi, kendi ayakları üzerinde durabilmesi için çok çaba sarf etmiştir. Asım’ın nesli olarak bize düşen görev de Âkif’i anlayıp Asım’ı yaşamaya ve yaşatmaya çalışmaktır.

[1] Ersoy, M. Â. (2009). Safahat, Hece Yayınları, 2. Basım, Ankara.

[2] http://www.erzurumgazetesi.com.tr/haber/Mehmet-Akifin-Genclik-Ideali/32161 [3] Ersoy, M. Â. (2009). Safahat, Hece Yayınları, 2. Basım, Ankara.

[4] A.g.e. önemli olduğunu anlatmaya çalışır. Söylemek istediklerini Seyfi Baba adlı manzum hikâyesinde şu satırlarla dile getirmiştir: “Kim kazanmazsa bu dünyada bir ekmek parası,

[5] A.g.e.

Selin ESER - 11. Sınıf İstiklalin Al Gülü

Dostunun yüz karası, düşmanının maskarası!”[4]

Seni o iki metrelik çukura nasıl sığdırdılar ey Âkif? Sen

Mehmet Âkif’in, ölümünden sonra geride bıraktığı

nasıl soldun ey istiklalimin solmayan al gülü? Sen ki Devlet-

eşyaların azlığı aslında hepimiz için bir mesaj niteliği

i Aliyye’nin yetiştirdiği en yüce Evlâd-ı Fatihanlardandın.

taşımaktadır. Bir kat elbise, yeni bir şapka, ki

Sen ki cumhuriyetimin temel taşlarındandın. Senin gibi

hayatındaki tek şapkaydı, bir mavzer tüfeği, bir istiklal

yüce bir şahsiyete de ölümlerin en güzeli yaraşırdı. Sen,

madalyası ve yastığının altında birkaç lira… Vatanın

istiklalin al gülüydün ve gerçek vatanına dönerken bile

kurtuluşunu görerek huzur içinde vefat etmiş bu

ardında milyonlarca bülbül bıraktın. Şimdi o bülbüller,

mütevazı şairden öğreneceğimiz daha pek çok şey var

onlara öğrettiğin özgürlük marşını susmadan haykırırlar

aslında:

dünyanın her bir köşesinde. Ve koyamaz onları hiç kimse

“Toprakta gezen gölgeme toprak çekilince,

ne gümüşten ne de altından bir kafese. Sen hatırlattın onlara

Günler şu heyûlâyı da, er geç silecektir.

benliklerini, damarlarında akan asil kanı. Altın kafeste bile

Rahmetle anılmak… Ebediyet budur, amma,

“Ah vatanım!” diyen bülbüller gibi Türk’ün her zaman o

Sessiz yaşadım, kim, beni nerden bilecektir?”[5]

esaret kafesini kırdığını… Göğsünde taşıdığın ve yalnız

Tarihte de pek çok örneğine rastlanılacağı üzere

vatanın için çarpan yüreğinle senin o iki metrelik dar

bazı büyük sanatçıların kıymeti ölümünden sonra

çukura sığdığına inanmam ey Âkif! Ve sana kendi

anlaşılmıştır. Biz Türk gençleri kendi hayatını bu

dizelerinle sesleniyorum. Affet!

dizelerle anlatan Milli Şair’in bu günleri görmesini ne

“Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?

çok isterdik. Bugün onu herkes tanıyor ve Türk

‘Gömelim gel seni tarihe’desem, sığmazsın.”[1]

milletine kazandırdıkları için ona minnet duyuyor.

Nazarımda şairlerin şahıdır Mehmet Âkif. Doksan sekiz

Büyük insanlar, içinde yaşadıkları zamana sığmayan

yıldır gururla haykırdı milletim onun dizelerini, ilelebet de

yaşanmış ile yaşanacak zamanları da kapsayan

haykıracak! Ve eminim ki ardından gelen her bir Asım

insanlardır. İslam Şairi Âkif de bu büyük insanlardandır.

nesli, daha yüksek sesle haykıracak.

17

İstiklal Şairimiz, milletine yararlı olabilecek neredeyse her türlü meslekte bulunmuştu. Toplumun derdini kendi derdi bilmiş ve bunu şiirlerine konu edinmişti. Halkın ve

Rümeysa Özdemir - Hazırlık Sınıfı Vatanım Sağ Olsun

devletin durumunu şiirleriyle herkese iletmeye çalışmıştı.

Ardından yetişen tüm gençliğe de “günahtan ve

Bayrak deyince hepimizin aklına farklı kavramlar gelebilir.

haramdan kaçınan, namuslu, iffetli” anlamlarına gelen

Kiminin özgürlük, kiminin vatan, kiminin ise kan… Kan,

“Asım” adını vermişti. Gençlerde görmek istediği

kanlarımız, canımız deyince akan sular durulur. Her Türk ve

özellikler bunlardı. Nasıl isabetli bir isim seçtiğini de

kendini Türk hissedenlerin vatanımız için yapacağı en büyük

sağlığında görmek nasip olmuştu. Milletin fakr u zaruret

fedakârlık en yakınlarını belki çocuklarını geride bırakıp

içinde harap ve bitap düştüğü 1.Dünya Savaşı’nın tek

kanını, canını vermektir.

müjdeli haberi, Çanakkale’den gelmişti çünkü.

Türklerin vatana ve bayrağa olan sevgilerini tarih

Milletimin sesi Âkif’in yüreği dayanır mı destansız

sahnesine baktığımız zaman çok rahat bir şekilde anlayabiliriz.

bırakmaya onca yiğidi? Çanakkale şehitlerine yazdı en

Malazgirt zaferi, Preveze Deniz zaferi, Sakarya Meydan

büyük eserlerinden birini: “Çanakkale Şehitlerine”. Aziz

Muharebesi ve 30 Ağustos zaferi sadece bunların bir kısmıdır.

milletin yüreğinden diline taşıyamadığı onca söz için “SES” oldu. Özgürlükle yanan onca yüreğin bir olmasına yardımcı oldu. Kurtuluş Harbi’nde dağıtılmış orduya rağmen halka verdiği söylevlerle Kuva-yı Milliye ateşinin Anadolu’da yanması için en büyük körük oldu, ateş oldu, al bayrak oldu, hilâl oldu...

Girdiği hiçbir işten başarısız ayrılmayan Âkif, bu görevleri de layıkıyla yerine getirmişti. Ama Türk’e ebediyen Türklüğünü hatırlatacak bir marş gerekliydi.

Para ödülü olduğu için katılmak istemedi. Nitekim ödülü de bağışladı zaten. 12 Mart 1921 günü, o salonda bulunan herkes daha okunmadan onun seçileceğinden emindi. Marş okundu ve şimdi biz de gururla okuyoruz onu.

“Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak;” diye başlamıştı ebedî şiirine. Bu bayrak, bu göklerden inmeyecek, korkmuyoruz ey Âkif. Sayende, sayenizde…

Asım’ın nesline bıraktığın hazineye paha biçilemez. Sen göçeli neredeyse 83 yıl olacak ama bizdeki yerin ebediyen kalacak. Kahraman Türk ordusuna hediye ettin üstatlık eserini. “O artık milletimindir.” dedin.

Ey istikbalimin solmayan al gülü, sen ölmedin. Bak, dalgalanıyorsun göğün en güzel maviliklerinde, oradasın işte! Makberlere sığmazdın zaten. Gökler senindir, sizindir!

“Dalgalan sen de şafaklar gibi ey şanlı hilal!

Olsun artık dökülen kanlarımın hepsi helal.

Ebediyyen sana yok, ırkıma yok izmihlal; Hakkıdır, hür yaşamış bayrağımın hürriyyet; Hakkıdır, Hakk’a tapan, milletimin istiklal!”

Vatanımız toprağımız bizim ana kucağımızdır. Söyleyin şimdi kim vatanını geride bırakıp arkasından iş çevirmek ister.

Herkesin siyasi görüşü farklı olsa da, ana kucağımızı kaybetme korkusu olunca beraber olup üstesinden gelemeyeceğimiz şey yoktur. 1960, 1971, 1980 ve 2016 yıllarında ülkemize darbe girişimleri olmuştur ama biz vatan sevgisiyle hareket edip birlik olduğumuz için vatanımız sapasağlam ayaktadır ve böyle de devam edecektir. Bugün ki tarihe en yakın olan darbe girişimi 15 Temmuz 2016 gecesidir. Sokakta olan insanlarımızın bazılarının elinde sadece bayrağımız vardı, ona güveniyorlardı. Kendilerini koruyacak bir şeyleri olmamasına rağmen tankın önüne yatıyorlardı. En gurur verici şey bu, vatanını düşünerek canını feda etmek.

Evlatlarımızı askere gönderirken arkasına bayrak asarız ki milletinin gücünü arkasında hissetsin. Askerlerimize sen arkandakileri unut vatanımız için gazi ya da şehit olmadan gelme deriz. Şehit olduğunu duyduğumuz zaman da kalbimize yanan bir ok saplanır. O an her şey durur ve içimizdeki yakarışları duyarız ama vatan sağ olsun demeyi biliriz. Çünkü şehidim vatanı, toprağı ve bayrağı için melek olmuştur, ondan mutlusu yoktur artık.

Biz Türkler her şeyden çok vatanımızı önemseriz. Yeri geldiği zaman canımızı veririz, tarlamızı yakarız, bana bir şey olur mu diye düşünmeden yüzlerce kilo olan topu kaldırıp, tankların önüne yatarız. Ve bir kez bile karşılığını beklemeden.

Ben olmasam da olur ama vatanım ve bayrağım ebediyen var olmalı.

EDİRNE PSİKOLOJİ SEMPOZYUMUNDAYDIK! Bu yıl birincisi düzenlenen Edirne psikoloji sempozyumuna, Edirne Sosyal Bilimler lisesi ev sahipliği yaptı.

Bu sempozyuma Marmara bölgesinden 27 lise katıldı. Bu liseler arasında okulumuz İstanbulluoğlu Sosyal Bilimler Lisesi de yerini aldı. Okulumuz öğrencileri sempozyuma yoğun bir istekle çalıştı. Psikolog Zehra Bekki’yi konuk ettiler. Ve çalışırken nasıl bir yöntem belirleyecekleri ile ilgili bilgi aldılar. Daha sonrasında gönüllü olan öğrenciler ayrıca bir röportaj yaptılar ve bunu sunumlarında kullandılar. Çalışmalarımız sırasında danışman öğretmenlerimiz Ayşe ŞAHİN İLGÖR, Eray SÜKÜN'da desteklerini asla eksik etmedi.

Edirne'de ilk günlerinde öğrencilerimiz 3 öğretmeniyle birlikte -Ayşe ŞAHİN İLGÖR, Eray SÜKUN, Semra TEMİZEL- , moderatör ve diğer liselerdeki katılımcı öğrencilerle tanışmak amacıyla Yıldırım Bayezid Külliyesine gitti. Daha sonrasında moderatörleriyle ve diğer liselerdeki katılımcı öğrencilerle tanıştılar. 2. gün çalıştayları başladı. Gruplar temalara göre oluşturuldu. Her tema kendi klinik psikologuyla birlikte çözüm önerileri buldu ve daha sonrasında her tema izleyiciye çözüm önerisini sahnede kendi belirlediği biçimde sundu.

BENGİ PRO DEĞERİ M Rümeysa Özdemir - Hazırlık Sınıfı Güç mü Saygı mı?

(Ekim ayı: Saygı) Bilgi, sizi besleyen bir nimet gibidir. Ne kadar çok yerseniz, o kadar güçlü ve kendinden emin birisi olursunuz. Ama güçlü bir karaktere sahip değilseniz, sadece bilginiz size saygınlık getirmez.

Bu dışarıdan bakıldığında, sadece bilginin bize saygı kazandırabileceği hissini uyandırabilir ama gerçek öyle değildir. Şöyle bir düşünelim. Doktorasını dereceyle bitirmiş, tek başına konferans verecek birisi var. Her yere afişleri asılmış, bilgisini övüyorlar. Ama onu tanıyanlar onunla bilgisinden dolayı sadece çıkar ilişkisindeler. Ona güvenmiyorlar, sözünün arkasında durmadığını, normal hayatında sürekli bilgisini övdüğünü

Basit bir örnek daha verelim. Bu örnekteki kişi bilgisi çok az ama saygı duyulan birisi. Sokaklarda dolaşan çoğu insanın küçümsediği hurdacı… Bu ağabeyimiz çocuğunu okutabilmek için gece gündüz hurda topluyor. Sözünde duran, kimsenin hakkını yemeyen, çevresi tarafından sevilen ve saygı duyulan birisi.

Bilgisiz ama insanlar ona saygı duyuyor, işini düzgün yaptığı ve karakteri düzgün olduğu için.

Sizin çok bilginiz olsa da karakteriniz el vermediği sürece saygı beklemeyin.

Reyyan AŞIK - 10. Sınıf Değerli Bir Yolculuk (Kasım ayı: Sevgi)

söylüyorlar. Açıkçası ona çok bilgili diye pek saygı duyan yok.

Konferans günü geldiğinde, insanlar yeni bir şeyler öğrenmek istedikleri için salon dolu oluyor. Ama bizim arkadaş kendi konferansına geç kalıyor. Onu tanımayanların bile ilk dakikadan saygısını kaybediyor. Dinleyicilere anlatacağı konuya başlamadan önce kendi başarılarını abartarak, kibar olmayan bir üslup ile dinleyicilere aktarıyor. Anlatacağı konuyu da, dinleyicilerin anlayacağı şekilde anlatamıyor. Konferansın sonunda hiçbir dinleyici memnun ayrılmıyor. Siz olsanız bilgisinden dolayı güçlü olduğunu düşündüğünüz ama karakteri böyle olan birine saygı duyar mısınız?

Kitap okumayı bir şeye benzetmem istenseydi uzun bir yolculuğa benzetirdim sanırım. Bu uzun yola çıkmadan öncesi arabanın içindeyken denk geldiğin küçük yokuş sonrası içinde oluşan hoşuna da giden, tanımlayamadığın o his var ya , işte o ana benzer.

Yolculuğun sonunda istediğine ulaşacağını düşünmek belki de bu uzun yolculuğun getireceği yorgunluğu unutturur. Yorulacağını düşünsen bile yola çıkmak istersin çünkü yolun sonunda ulaşmak istediğin şey veya neye ulaşacağını bilmeden vardığın son, kitap okumanın verdiği tanıdık histir. Her ne kadar kitap okumak önemli olsa da okumaktan çok okuduğun kitaptan mutluluk duymak daha değerlidir. Gece yattığın zaman ufak da olsa aklına geldiyse veya alakasız bir anda yanındaki arkadaşına okuduğundan bahsetmeye başlamışsan aslında bu yolculuk bittiğinde neye ulaşacağını bilmeden vardığın sondur. Demek istediğim kitap okumak bana göre, size göre,

OJESİ AYIN ETİNLERİ diğerlerine göre birçok hisse benzetilebilir. Ben yolculuğa

siyah beyaz diye ayırıp birbirinden üstün tutmamış;

benzetsem de sizi belki eski bir anınıza, belki yıllar önce yediğiniz

yüreklerinde sevgi aramıştır hep. Çağdaşı Mevlana

annenizin yemeğine, belki de ilk aşkınıza götürebilir. Bazılarına

Hazretleri gibi insanlığa kollarını açmış ne olursan ol gel

göre kitap okumak eğitmek amaçlı olsa da sana getirdiği hisler

demiştir kalpten.

daha değerlidir. Bence kitap okumak bir yolculuktur ve bu yol sadece yolculuk için değil sonundaki tanıdık histir

“Eğer bir müminin kalbini kırarsan Hakk’a eğildiğin secde değildir.”

Anadolu’nun büyük şairi Yunus Emre insanlara kalp güzelliğini nakış nakış işlemiş, onlara kalbin nasıl bir sözle kırılacağını ve bunun ne kadar önemli olduğunu vurgulamıştır. İnsanlara kalp huzuru için sevgiyi saygıyı öğütlemiş; yardımın insana verdiği huzuru bir bir

GÖZDE KOYUNCU - 9. SINIF Gelin Barış Olalım (Aralık ayı: Hoşgörü) Bir insan düşünün baştan aşağı sevgi ile saygı ile donanmış… Bir insan düşünün kalbinde sadece insanlara değil tüm evrene sevgi dağıtan izler… Ve bir insan düşünün topluma huzur anahtarı olmuş bir insan...

“Sevelim sevilelim dünya kimseye kalmaz.”

Anadolu’nun en büyük şairlerinden olan Yunus Emre, tüm insanlığa hoşgörü konusunda bir örnek olmuştur. Sözleri akıllara, davranışları kalplere kazınmıştır. Sadece insanlara değil, dünyadaki bütün varlıklara sevgi ve saygı beslemiş; bunu, tüm insanlığa yaymak için de büyük bir çaba harcamıştır. Kalplerin derinlerine ulaşarak sevgi tohumları ekmiştir. Bunun tek sebebi de gönlündeki ilahi aşktır.

“Ne olursan ol yine gel…”

Yunus Emre'nin kalbi öyle bir sevgi ile kaplıdır ki bütün insanların dinine, diline, rengine değil; dilindeki güzel söze, yüzündeki tebessüme, kalbindeki sevgiye bakmıştır. İnsanları

işlemiştir kalplere. Gönüller Sultanıdır Yunus Emre.

“Adımız miskindir bizim, düşmanımız kindir bizim, / Biz kimseye kin tutmazız kamu âlem birdir bize” Şimdiki insanlığa bakıp düşünmeyin sakın ha!

Anadolu’nun ete kemiğe bürünmüş Yunusunu. Zerre kin ve düşmalığa yer vermemiştir kalbinde. İnsanoğluna da her zaman bunu öğütlemiştir. Herkesi eşit görmüş, kalbinde iyiliği, sevgiyi, barışı, huzuru taşımıştır. İnsanlarla iletişimde çok konuşmak yerine az konuşup öz konuşmayı seçmiş; sorunlarını iyilik ve güzellik içerisinde çözüp tasavvufi yöntemlere başvurmuştur. Kalp kırmak yerine gönüllere dokunmayı tercih etmiştir. Gönül almayı öğütlemiş, hassas kalplere dokunmayı ve o kalplere nasıl ulaşılacağını öğretmiştir.

“Bir bahçeye girmezsen durup seyran eyleme / Bir gönül yapamazsan yıkıp viran eyleme” Türklere ve tüm insanlığa sevgiyi saygıyı göstermiştir Yunus Emre. Kalplere sevgi dağıtmış, kalpleri sevgi ile doldurmuştur. İlmek ilmek işlemiştir o kalpleri. Evet, belki şu an bu sevgi saygı yerine kavga ve şiddete bırakmış gibi o sabırla sevgiyle işlenen ilmekler çözülüyor zannedebilirsiniz belki… Haydi, gelin ilmekleri daha da sıkılaştıralım, birbirimize sevgiyi saygıyı dostluğu huzuru yeniden işleyelim. Hoşgörü olmadan hangi sorunu çözebiliriz ki?

Pınar KOÇ - Hazırlık Sınıfı Yunus Emre ve Hoşgörü Kompozisyon Yarışması Kaybolan Hoşgörü İnsanı insan, doğayı doğa ya da hayatı hayat olduğu için sevebilmek, en azından olduğu gibi kabul edebilmek midir hoşgörü?

Kusurları görmezden gelmek mi, kusurları görerek sevmek mi? Nedir hoşgörü?

Hoşgörünün bendeki tanımı kısaca; her şeyin başında insanların

kusurlarının farkında olup, o kusurları kabul edip, en mükemmelin insana çok uzak bir kavram olduğunu bilerek yaşamak... Belki de karşındakine kalbinden saf bir tebessüm vermek...

Bugünlerde hoşgörünün bu tanımdan ne kadar uzaklaştığını görürken sorgulamadan geçemiyorum. İnsanların iyilikten gitgide uzaklaşması hoşgörüyü onlardan uzaklaştırdı diye düşünüyorum.

Derinlere inince birkaç soru da beliriyor. Acaba ne zaman ailesi yanlış anlar mı diye düşünmekten küçük bir çocuğa tebessüm etmekten çekinir hale geldik?

“Elif okuduk ötürü, / Bâzâr eyledik götürü, / Yaratılanı hoş gör, / Yaratandan ötürü.” diyen Yunus Emre’yi ne zaman unuttuk? Hâlbuki Yunus Emre sevgiyi hazine olarak nitelendirmişken ne güzel seslenmişti bizlere: “Ben gelmedüm da’vi-y-içün benüm işüm sevi-y-içün / Dostun evi gönüllerdür gönüller yapmağa geldüm.” demişken biz ne zaman insanları sevmekten kaçar hâle geldik? Sevmemize engel olan korkularımız mıydı? Yoksa herkesi içindeki suyu görmeden dikenine bakıp uzaklaştığımız bir kaktüse yaptığımız gibi yargıladık mı? Hiç kendinizi veya çevrenizi sorguladınız mı?

Yaşlıların anlattığı maziyi anımsıyorum eskiler günümüzdeki gibi değilmiş. Güne gülümseyerek başlarlarmış. İnsanların günü bir tebessümle aydınlanırmış.

Birini sevmek için nedene bile ihtiyaç yokmuş. “Benim çocukluğumda sabahlara kadar sokaklarda oynardık.” diyebilecek kadar özgürlermiş. Onlar oynarken aileleri de toplaşıp sabaha kadar muhabbet edebilirlermiş. En basitinden hâl hatır sorulurmuş. Yürekler

Aleyna ÇELİK - 9. Sınıf Yunus Emre ve Hoşgörü Kompozisyon Yarışması Hoşgörü Hoşgörü, kimimiz için sadece 7 harf 3 heceden oluşan anlamını yitirmiş bir değer.

Oysaki büyük bir hata değil midir bu? Nedir ki hoşgörü? İnsanı insan yapan, onun hayatına anlam katan, temel oluşturan bir dayanak değil midir? Küçük bir kıvılcımın alevlenmesini tetikleyen bir rüzgâr misali kendi gölgesi altında oluşan birçok duyguya yaşantı katar hoşgörü. Öyle bir değerdir ki şu koskocaman

ve bir o kadar da küçücük Dünya’da aldığımız sevginin en saf hâliyle doluymuş. Karşılık aranmaksızın bir çiçeği, Yaratıcı Yazarlık Atölyesi olarak en güzel nefeslerin umut2018-2019 kaynağıdır. sezonunda kitabı ya da insanı sevebilmek mümkünmüş. Hiç kimse sevmekten Dünyayı sevgi güzelleştirir, kötülükleri korkmaz, kaçmazmış. Sanırım eskiden sevebilmenin insanlara verilmiş sevgi yener. Ama unuttuğumuz en büyük şey büyük bir lütuf olduğunun farkındalarmış. sevgiyi de hoşgörü büyütmemiş midir? Ama Ya bugün? Sevginin anlamını unutup karşılıksız bir şey yapmaz artık bakıyoruz da hoşgörüden, sevgiden, olmuşuz. Üstelik sevmeyi öğretmemişiz ve sevgiyi küçümsemişiz. saygıdan bihaberiz. Ne getirdi bizi bu hâle?

Dünya bugün çok değişti. Çocuklar evin önüne çıkmaktan korkar Oysa ne güzeldi bir tebessüm, bir küçük hâlde. Aileler kendi içinde çatışıp dışarıya karşı göz boyuyor. Şimdi sarılma? Çok mu zor bunları yapmak, çok mu bakıyorum da insanlara, sanki konuşmama yemini etmişler. Herkesin zor biraz hoşgörülü olmak? Her aldığımız yüzü donuk, ifadesiz... nefeste çarpan bu kalbin hakkını vermek bu

Elif Ece ŞAHİN - 9. Sınıf Yunus Emre ve Hoşgörü

Kompozisyon Yarışması Yunusça Hoşgörü Dine, insana, dağa, taşa, toprağa, gökyüzüne, hayvanlara…

Hoşgörü, bir su gibi… Yeri gelir bir çiçeğin kuruyan yapraklarını canlandırır, yeri gelir bir insanın kuruyan, kurumaktan çatlayan dudaklarını nemlendiren o küçücük damla gibi kuruyan gönüllere su verir.

Nasıl ki bir yudum su, yuvası ile bulduğu kırıntı arasında mekik dokuyan karıncaları çalışmaya; hatta yaşamaya teşvik ediyorsa bir yudum hoşgörü, çok değil sadece bir yudum hoşgörü, biz insanları yola getirecek, bizlere de yaşama sevinci verecektir.

Hoşgörünün olduğu yerde “insanlık”, olmadığı yerde “ayrımcılık” vardır. Hatta hoşgörü o kadar yücedir ki ayrımcılık onun gölgesinden bile korkar, bu yüzdendir ki günümüz insanları bu kadar mutsuz, huzursuz, kadar mı zor? Hâlbuki her şey bizde gizliyken, hoşgörüye bu kadar aç bir hâldeyken nedir bu kusur arama çabası? Hepimizi yaratan bir iken kim kendini üstün görüp, karşısındakini hor görebilir ki? Ne demiş Yunus Emre: “Yaratılanı severim yaradandan ötürü.”

Hoşgörünün en güzel ifadesi değil midir bu? Bütün yaratılanları sevmeli insan; sevmeli ki karşılığında sevilebilmeli. Bir küçük tebessümde yine hoşgörüyü bulmayı başarabilmeli. Sadece yaratılanı değil Yaradan’ı da sevmeli. Her nefesinde bunu en derinlerde yaşayabilmeli.

Hoşgörüyü yüreğimizde hep taze bir bahar çiçeği gibi saklayarak sevgiyle sulayabilelim. Hoşgörüsüz, sevgisiz bir dünya ve bu dünyada yaşayan insanlar, bahara küsmüş birer küçük gonca gibidir. “Sevelüm sevilelüm dünya kimseye kalmaz.”

vurdumduymaz... Oysa Yunus Emre’nin çağdaşı Mevlana ne güzel söylemiş: “Gel, gel, ne olursan ol yine gel, / İster kâfir, ister Mecusi, ister puta tapan ol, yine gel / Bizim dergâhımız, ümitsizlik dergâhı değildir, / Yüz kere tövbeni bozmuş olsan da yine gel…”

Yani aslolan insan olabilmek. Ancak bahsettiğim “sözde insanlık” değil asla! Gerçekten, yürekten insan olmak! İnsanları; ne giydiğine, neye inandığına ya da inanmadığına, hangi dili konuştuğuna ve teninin rengine göre ayırmak bizim işimiz değil. Asıl işimiz olan insan bekçisi gibi davranmayı bırakıp birbirimizin düşüncelerine saygılı, hoşgörülü olmaktır.

Yunus Emre engin bir hoşgörüye sahiptir. “Beni bende demen bende değilem / Bir ben vardır bende benden içeri” diyen Yunus “Gelün tanışuk idelüm işün kolayın tutalum / Sevelüm sevilelüm dünya kimseye kalmaz.” anlayışına sahiptir.

“Yaratılanı severiz yaradandan ötürü.” düşüncesiyle bütün varlığa hoşgörü ve sevgi penceresinden bakar.

Kaldır kafanı; güneşe, aya, yıldızlara, ağaçta açan o kırmızı çiçeğe, bulutların oluşturduğu sanatsal şekillere bak! Hatta dinle

Yaratıcı Yazarlık Atölyesi olarak 2018-2019 sezonunda

sokaktan geçen seyyar satıcıların, top oynayan çocukların,

kendi arasında konuşan kedilerin, resmen arasında pazarlık yaparcasına ötüşen kuşların seslerini. Hissettin değil mi sende bu güzel nimetleri içinde? Hisset çünkü tek şansın var. Tek şansının olduğu bu hayatta kimse ne kavga ister ne gürültü. İşte bu yüzden hoşgörü, hoşgörü diye çığırmamız.

Aslında hoşgörü, boyu göklere uzanan ağaç dallarının birbirine hiç değmemesi kadar naif...

Taha Yasin VAROL - 10. Sınıf TÜRK MİLLETİNDE YARDIMLAŞMA VE DAYANIŞMA DUYGUSU (Mart ayı: Yardımlaşma ve Paylaşma) Yardımlaşma ve paylaşma insanoğlunun tarih boyunca süregelen en büyük ihtiyaçlarındandır. İnsan sosyal bir varlık olduğu için tek başına yapamadığı işleri birlikte yapmış, her zaman birbiriyle etkileşimde olmuş ve bunun sonucu yardımlaşma ve paylaşma olgusu doğmuştur.

Büşra ÇİL - 9. Sınıf GÖLGESİ BİLE YETER

Kültürümüzün temel öğelerindendir yardımlaşma ve paylaşmadır. Kimi zaman onu kadınlarımızın göz nuru kilimlerinde kimi zaman âşıklarımızın sazından çıkan nağmelerinin eşlik ettiği türkülerimizde, Anadolu’nun bir

Hani derler ya, bir kızın ilk aşkı babasıdır diye. Sen benim ilk

köyünde sıcağın altında ekmek pişiren köylülerin emeğinde

aşkımsın. Omzuna yaslandığımda güveni ve huzuru bulduğum tek

hatta ve hatta bir milletin emsali görülmemiş kurtuluşunda

adamsın. Hatırlar mısın baba o kâbus dolu günleri? Daha üç

bulabiliriz.

yaşındaydım zor günler bize uğradığında ama şunu biliyorduk; biz

Evet, bir milletin kurtuluşunda dedim çünkü bu millet

beraberken aşamayacağımız hiç bir şey yoktu. Sen, sen hep benim

kurtuluşunu yardımlaşma ve paylaşmayla kazanmıştır. Eminim

yanımdaydın baba. Ben o ameliyat masasına yattığım gün, dışarıda

her Türk’ün bilmesi gereken Tekâlif-i Milliye Emirlerini sizde

beni bekleyen sende buluyordum gücü. Gözlerimi açtığımda

biliyorsunuzdur. Yıllarca süren savaşlardan bitap düşmüş yemeye

gördüğüm mutluluk gözyaşlarıydı beni olgunlaştıran. Peki ya her

un, giymeye yün bulamayan Anadolu halkının bütün Dünya’nın

yıl hiç bıkmadan tedavi için gittiğimiz Ankara. Hiç bilmediğimiz

gıpta edeceği bir fedakârlıkla tırnaklarıyla kazıya kazıya hak

şehirde ikimizdik sadece, yapayalnız. Güzel günlerimizi de hatırla,

ettiği bağımsızlığı kazanmış ve mazlum halkları hiçbir zaman

beraber gezdiğimiz koca şehri. Beraber bindiğimiz korku tünelinde

unutmamış, bilakis onlara kucak açmıştır. Örnek vermek

yine sen vardın sarıldığım, düştüğümde elimden tutup kaldıran,

gerekirse 1989’da Bulgaristan’daki kardeşlerimize 2011’de

heyecanımı paylaştığım yine sen...

Suriyeli muhacirlere sanki eski bir komşumuz gibi evimiz olan

Özür dilerim baba, seni arada da olsa kızdırdığım için. Özür

ülkemizi açmamız ve ekmeğimizi paylaşmamız hatta onları

dilerim sana sımsıkı sarılıp içimdeki anlamlı sözleri söyleyemediğim

ailemizin bir parçası olarak görmemiz yardımlaşma ve

için. Özür dilerim bazen kaba davrandığım için, seni bazen zor

paylaşmaya verdiğimiz önemin göstergesidir. Örnekler

durumda bıraktığım için özür dilerim.

çoğaltılabilir lakin kalemim hepsini yazıya dökmeye yetmez.

Teşekkür ederim baba, göz bebeklerime hâlâ eskisi gibi baktığın

Hulasa-i kelam, yüzyıllardır yardımlaşma ve dayanışma

için, karşıdan karşıya geçerken hâlâ elimi tuttuğun, beni hâlâ

duygusu Türk milletinin içine işlemiş DNA’sının ayrılmaz bir

maçlara götürüp benimle eğlendiğin, her canım sıkıldığında

parçası olmuştur. Her ne kadar yeni nesil emsali görülmemiş bir

yanımda olduğun için. Dertlerimi her zaman dinlediğin, yeri

kültürel yozlaşmanın kurbanı olsa da umuyorum ki içimizdeki

geldiğinde benimle beraber ağladığın için, başarılarıma sebep

yardımlaşma ve paylaşma duygusu payidar kalacaktır.

olduğun için, sana kötü şeylerden bahsederken hep iyi bir noktasını bulup iyimser olmayı gösterdiğin, çok kızdığım anda beni sakinleştiren öpücüğünü yanağıma kondurduğun ve bana sımsıkı sarıldığın için, bana arkadaş, sırdaş, dost olduğun için teşekkür ederim.

Babam, ailemizin reisi, gönlümün prensi; sen, sen iyi ki varsın. İyi ki benim babam olmuşsun, iyi ki senin kızın olmuşum.

Başkalarına gerek yok, sen benim gözümde anneme olabilecek en iyi eş ve çocuklarına olabilecek çok iyi bir baba, işinde saygıyı hak eden, görevini layığıyla yapan çok güçlü kuvvetli bir adamsın, öyle de kalacaksın. Seni tarifi olmayan bir sevgiyle seviyorum baba, iyi ki varsın. Babalar günün kutlu olsun...

Rümeysa ÖZDEMİR - Hazırlık Sınıfı Dünya'da Nezaket (Nisan ayı: Nezaket) Nezaket kuralları insanların olumlu iletişim kurabilmesinde ve toplum içinde bir yerinin olmasında büyük rol oynar.

Toplumda hoş görülmek, saygı duyulmak istersek ilk dikkat etmemiz gereken konudur. Fakat günümüzde nezaket kurallarına uymayan insanlar maalesef var. Öyle insanlar toplumda pek sevilmezler ve çoğu zaman dışlanırlar. Nezaket kuralları bizim değerlerimizdendir ve onlara sahip çıkmalıyız.

Nezaket kurallarının bizde kalıcı olabilmesi için aileler, çocuklarına küçük yaşlarda bu eğitimi vermelilerdir. Çocuğa “Buna neden böyle yaptın, neden öyle söyledin?” diye kızarak anlatmaktansa, “Bunu bir dahakine böyle yaparsan daha iyi olur, onu demek yerine bunu demeyi tercih

ona doğru kaydırarak veya tek elle vermek yerine iki elinizle kartviziti vermek zorundasınız.

Hintliler ile ortak bir nezaket kuralımız da var, onlar kutsal

mekânlarına ayakkabılarını çıkarıp giriyorlar bu durum bizde de böyle. Türkler gibi Ruslar'da misafirleri için onlar gelmeden önce kocaman bir yemek masası hazırlar. Misafirperver bir ülkede yaşadığım için başka ülkelerden böyle güzel örnekler görmek beni çok mutlu ediyor.

Kim olursa olsun ona kibar davranıldığı zaman kendini değerli

edebilirsin.” şeklinde anlatılmalıdır. Çünkü çocukların çoğu

hisseder. Nerede yaşarsak yaşayalım oranın nezaket kurallarını bilip

ne görürse onu yapar. Bu yüzden anlatma şekliniz her şeyden

ona göre davranırsak insanlar gözlerinde bizi bir tahta oturturlar.

önemlidir. Sizin yapmadığınız güzel bir kuralı çocuktan

Bize onlara davrandığımız gibi davranmaya bizi el üstünde tutmaya

beklememelisiniz.

çalışırlar. Son olarak Victor Pauchet’in çok dikkatimi çeken bir

Bizim ülkemizde en çok hoşuma giden nezaket kuralı, birine ziyarete giderken çok küçük de olsa bir hediye götürmek. Götürdüğümüz şey ne kadar küçük olursa olsun karşımızdaki kişi buna çok sevinir.

Her ülkenin önemli bulduğu değerlerine, kültürüne göre nezaket kuralları farklıdır. Zaten her yerde aynı olması beklenilemez. Bizim ülkemizde çok önemli bulunmayan bir şey başka bir ülkede çok önemli bulunabiliyor. Örneğin, bizde sakız çiğnemek çok dikkat çekmiyor fakat Singapur’da sakız çiğnemek tamamen yasak. Çünkü insanların çoğu sakız çiğnedikten sonra yere atıyor ve çevre kirleniyor diye düşünüyorlarmış. Orada sakızı marketten alamıyorsunuz, kimlik bilgilerinizle sadece eczaneden alıyorsunuz ve sakız çiğnediğiniz görüldüğü zaman da ceza alıyorsunuz.

Hindistanlı biri ‘evet’ demek için kafasını sağa sola sallar,

‘hayır’ demek için ise yukarı ve aşağıya doğru sallar, bizde bu durum tam tersidir. Mısır’da el kol jestleri büyü olarak algılanıyor, bu demek oluyor ki biz Mısır’a gitsek çoğu insan büyücü sanacak ve farklı gözlerle bakacak. Kuzey Avrupa’da size sorulan soruya cevaptan başka bir şey demek ve gereksiz sohbet

sözüyle bitirmek istiyorum, nezaket içten gelir fakat her şeyi satın alır.

Defne PARMAKSIZOĞLU - 10. Sınıf Sabırsızlığın SABRI (Mayıs ayı: Sabır) “Sabır nedir?” diye soruyorum kendime, bu soruyu soruyorum ama tek bir sorun varsa o da benim de sabırsız bir insan olmamdandır. Okul sırasında beklemek bile bir zulüm gibi geliyor.

Oysaki sadece beş dakika, beş dakika…

Hani bize “Fatih’in İstanbul’u fethettiği yaştasın” diyorlar ya onun için sabır en önemli etmenmiş. Bu yazdığım yazıyı bile sıkılıp hemen bırakabilirim belki de… Keşke tek bu sabırsızlık problemi bende olsa fakat Z kuşağının en büyük sorunu bu durum. Bu sorun bizim hayatımıza öyle bir işledi ki artık her durumumuza, en ufak yaşadığımız bir olaya bile etken haline geldi. Yapmamız gereken tek şey sabredip mutluluğa ulaşabilmek, bizim yaptığımızsa aksine hazıra konmak. Aslında böyle olmak tam olarak bizim suçumuz da

etmek büyük bir kabalıkmış, bunun aksine biz konuşkan

değil bizi bu duruma şartlar zorluyor. Bizim yaşımızdaki gençler bir

insanları severiz, kendimiz bir şeyler anlatmayı daha çok severiz.

şeyin olmasını çok istiyorlar, eğer o istek karşılanmıyorsa da en

Brezilya’da her şeyi çatal kaşık kullanarak yemeliyiz, poğaçayı

kolay yöntemin bırakıp pes etmekten yana olduğunu düşünüyorlar.

bile. Yani orada yaşayacaksanız, yemeğinize ekmek banmayı

Maalesef ki pes edip bırakmakla maymun iştahlılıktan başka bir şey

unutun. Tayland ve Malezya’da birine şaka olarak ensesine

olmuyor. Bunu düzeltmek istiyoruz değil mi ama düzeltemeyiz

vurmak çok kaba bir davranış, böyle bir şey yaparsanız sizin

artık. Sistemin bir kurbanı olup dâhil olduk. Sabır, bu noktada tek

elinizi kırabilirlermiş. Çin’de birine kartvizit verirken masadan

başına değil bütün değerlerin kaybolmasına yol açıyor.

Beril ÇELEBİ / Bersu CEBECİOĞLU Milli Sporcu Ali Eren Demirezen'le Mülakat İlk önce sizi tebrik etmek istiyorum. 11. galibiyetinizi WBO’da ağır sıklette 3.kez Avrupa Şampiyonu olarak aldınız. İlk olarak Ali Eren Demirezen kimdir? Bize kısaca kendinizden bahseder misiniz?

2 Nisan 1990 Samsun doğumluyum. Babamın memuriyeti dolayısıyla orada doğdum normalde Balıkesir Savaştepeliyim. Balıkesir Üniversitesi Beden Eğitimi Öğretmenliği mezunuyum. 3 kardeşiz. Boks hayatına 2012’de başladım. Biraz geç başladım. Daha öncesinden 5-6 aylık boks geçmişim vardı. Profesyonel boksa 2012 ‘de başladım.Yaklaşık 7 yıldan beri profesyonel boks yapıyorum. Üst üste 4 sene Türkiye Şampiyonu oldum 2012’den sonra. Mersin Akdeniz Oyunları üçüncüsü oldum. Avrupa seçmelerinde 3. oldum. 1 yıl sonra Rio da ülkemi temsil ettim. 2016’dan sonra profesyonel boksa geçiş yaptım. Oradan da 11 maç 11 galibiyet 3 kez üst üste Avrupa Şampiyonu oldum. Şu anki hedefim dünya sıralamasında ilk 15'e girip Dünya Şampiyonluk maçı yapmaya hak kazanmak. İlk amatör ve profesyonel ringe çıktığınızda neler hissettiniz?

Profesyonelde pek bir şey hissetmedim çünkü boksun alt yapısını almıştım ama ilk boks maçına çıkarken heyecanlıydım. Bir tecrübe elde etmemiz gerekiyordu, onun için de çok çalışmam gerekiyordu. Heyecanımı yendikten sonra profesyonelde sıkıntı yaşamadım Rio Olimpiyatları’nda ülkemizi temsil etmek nasıl bir duyguydu? Olimpiyatlar sizin için bir dönüm noktası oldu diyebilir miyiz?

Olimpiyatlar amatör branşta sporun zirvesidir. Her sporcu olimpiyatlara gidemiyor. Belli bir dünya sıralaması, Avrupa ve dünyada derece yapmış olması gerekiyor. Benim için de büyük bir avantajdı. 1 yıl sonra süper ağır sıklette ülkemi temsil edebildim. Rio’da hedefim şampiyon olabilmek oradan profesyonel boksa geçebilmekti. Derece yapamadım fakat benim için dönüm noktası oldu. Sonuçta bir kariyerdi. Dünya'da

herkes olimpiyatlara giden sporcuları tanıyor. Bunun profesyonel boksa geçiş yaparken bana artısı olmuştu.

Sinan Şamil Sam’dan sonra ülkedeki en iyi ağır sıklet boksörü olarak gösteriliyorsunuz. Boksa başladığınızda buralara kadar geleceğinizi tahmin etmiş miydiniz?

Küçük yaşlarda en büyük hayalim de boks yapmaktı.

Ben oraları hayal ederek başladım boksa. Bu yüzden tabi Sinan Abi’yi de örnek alıyorum. Mike Tyson olsun diğerleri olsun eski boksörleri örnek aldığım için buralara gelmeyi hedefliyordum. Sinan Abi Dünya Şampiyonu unvanını alamamıştı ama inşallah ben alırsam bir adım önde olmuş olacağım.

Ice Man lakabınızın bir anlamı var mı?

Bu lakabı bana DMAX Sunucusu Bilgehan Demir taktı. Maçtan önce ve sonra biraz soğuk kanlıymışım o yüzden bana Ice Man diyorlar. Ama ben pek kullanma taraftarı değilim. Çünkü benim soyadım bence kendimi açıklıyor.

Anthony Joshua ile antrenman yaptınız.Oranın ortamından biraz bahseder misiniz? Ülkemizi oranın sporcularıyla antrenörleriyle ve salonlarıyla karşılaştırdığımızda olumlu ve olumsuz taraflar neydi?

Bizim Joshua ile kamp yapmamızın amacı onun Povetkin ile maç yapacak olması ve Povetkin’in tarzının da bana yatkın olması. Demek ki takip ediliyormuşum ki ben oraya davet edildim. Yaklaşık 15-20 günlük kamp ve

antrenman dönemi geçirdim. Onların olumsuz bir tarafının olduğunu düşünmüyorum. Her şey ortada ki şu anda kendisi dünyanın zirvesinde. Eksiklik yönünden ekip dışında hiçbir eksiğimiz yok. Joshua antrenmanlara

dolayısıyla fazla ilerleyemedim.

Spora geç yaşta başlamanızın size bir avantajı veya dezavantajı oldu mu?

Sporun içine siyaset karıştığı için ben boksa küçük

geldiği zaman en kötü 5-6 kişilik ekiple

yaşta başlamış olsaydım şimdiye kadar bırakırdım. Ben

geliyor.Isınmasını yaptıran ayrı, boks antrenmanını

bu işe 22 yaşında başladım. O kadar çok siyaset, torpil

yaptıran ayrı, soğumasını yaptıran ayrı. Tabi boks ne

ve haksızlık var ki ben o yaşlardan sonra bile çok sıkıntı

kadar bireysel bir spor olsa da ekip ile beraber biraz daha

yaşadım. 22 yaşındasın kafana takmamaya çalışıyorsun

yukarılara çıkılabiliyor.

ama üstesinden gelemediğin zamanlar oluyor. Hedefin

Sizce Joshua ve Wilder maçının kazananı kim olur?

Büyük ihtimal Joshua olur.

Hayalinizde ringe kim ile çıkmak var?

Zirvede kim varsa siz onu hayal edersiniz.Kimsenin

var bunun için çalışmaya çalışıyorsun. 12-13 yaşlarımda olsaydım üstesinden gelemeyip aman boş ver ben ders çalışacağım derdim. Sonuçta bir şansın yok.

Türk kadın boksörlerden desteklediğiniz kimler var?

hedefi 3, 4, 5. ile ringe çıkmak değildir.Şu an Joshua

Gülsüm Tatar var. Onun da Dünya ve Avrupa

olabilir.Orada antrenman da yaptık. Yaklaşık 3 tane

Şampiyonluğu var. Amatörde yine iyi sporcularımız

sparring yaptık. İlk gittiğimde 8 round yaptık sonra 6 en

var. Elif Güneri var. O da Avrupa ve Dünya da derece

son 4’e düşürdüler. Demek ki ben biraz zorluyorum ki

yaptı. Busenaz Sürmeneli var. O da üst üste 3 kez

onlar da bir kaza bela çıkmasın diye round sayısını

Avrupa Şampiyonu oldu. Ondan da 2020

gittikçe düşürdüler. Orda kendimi görmüş oldum.Tabi

Olimpiyatlarında derece bekliyorum.

maç anında ortam biraz değişebilir. Fakat yine de tecrübe

Boksu bize nasıl anlatırsınız?

edinmiş oldum.

Boks herkesin yapabileceği bir spor değil. Çünkü

Boksör olmasaydınız ne olurdunuz?

direkt darbeye maruz kalıyorsunuz. Bir kere

Büyük ihtimal esnaf olurdum.

gözünüzün korkmaması gerekiyor, rakipten

Branş olarak boks seçmeseydiniz ne seçerdiniz?

korkmamanız gerekiyor. Boks o kadar farklı ki bana

Judo da Türkiye ikinciliğim var. Judoda da milli

dışarıda kaç kere kavga ettin diye sorsanız herhalde en

sporcuyum. Tecrübe olsun diye kick boks maçlarına

son ortaokulda kavga ettim derim. Kavgacı bir insan

gittim,Türkiye şampiyonluklarım var. Futbol ve

değilim. Sinirli bir insan da değilim. Sadece boksu

basketbol da oynadım fakat vücut yapısından ve

seviyorum.

memuriyet

Pınar KOÇ - Hazırlık Sınıfı Dönüşüm'e Yeni Bir Son

kendini soyutladı. Açlığı en derinlerinde bile hissetti. Dolaşmaya niyetlendiği zamanlarda da o kadar halsizdi ki kıpırdamadı bile.

Aradan geçen üç hafta Gregor için bir boşluktan ibaret olsa bile ailenin geri kalanı için dopdoluydu. Hayatlarını düzene

48. SAYFADAN İTİBAREN “Üzerine muhtemelen bir bankaya ait armanın bulunduğu şapkasını odanın içinde adeta bir kavis çizdirerek kanepenin üzerine fırlattı, uzun ceketim geriye atıp elleri pantolonunun cebinde, kızgın bir yüz ifadesiyle Gregor’a doğru yaklaştı... ” ... Aklından geçirdiği karışık duyguları çözümleyemiyordu. Öyle ki eve geri dönmeden önce sokakta karşılaştığı birinin ona söylediği sözler kulağında yankılanıyordu. Ailesinin lanetlendiğini söyleyen yabancıya o an aldırış etmese de karşısındaki manzaraya baktığında bu durumun gerçek olması onu sinirlendiriyordu. Ayaklarını alışılmadık bir biçimde kaldırırken, bunu gören Gregor’un

koymaya başlamışlardı ama Gregor onlar için bir yüktü. Annesi, kız kardeşi ve babası onun odadaki varlığını unuttuğu zamanlarda mutlulardı. Gregor’u içeren her konuşma bu mutluluğu duraksatıyordu. Gregor bu konuşmaları her duyduğunda daha da ölmek istiyordu. Gitgide sona yaklaştığının farkındaydı. Yaşamaya mecali de yoktu zaten.

Aynı haftanın bir gecesi, Gregor’un vücudu titremeye başladı, sıklaşan nefesinin saniyeler sonra kesildiğini hissetti.

Odanın içini kaplayan dumanın kilitli kapının ardından geldiği kanısına vardı. Ailesinin de bu dumana maruz kaldığını düşünerek son gücüyle kapıya gitmeye çalıştı ama kıpırdayamadı. Görüşü bulanıklaşmaya başladığında ailesinin en

korkuyla karışmış hayreti vücudundaki birkaç uzvun

büyük isteklerinden birinin gerçekleştiğini düşündü. Gözlerini

titremesinden anlaşılıyordu. Babasının bu sert tavrı onu

son kez hayatın karanlığına kapattı. Ailesi de Gregor’un

ürküttüğünden irkilerek geriledi. Böcek olarak yaşamaya

ölümüne sevinemeden onun ölümüne eşlik etti...

alışmaya çalışırken ağır bir yara almak istemezdi. Gerilemesi babasının sinirle aldığı nefesleri sıklaştırdığında kaçmaya yeltendi. Babasıyla birlikte odayı turlamaları böylece başlamış oldu, buna kovalama denemezdi çünkü ne Gregor ne de babası hızlanmıştı. Odanın içinde bir süre dönüp durdular.

Tüm bu turlamayı babasının soluk soluğayken “Yeter artık!

Dur lanet şey.” diye bağırması durdurdu. Gregor bunu duyduğunda garipsemedi, lanetlendiğinin farkındaydı. Bir gecede böceğe dönüşmesinin kulağa en mantıklı gelen açıklaması buydu. Kız kardeşi bu duraksamadan yararlanarak Gregor’un odasının kapısını açtı. Gregor da usulca odasına girdi.

Babası bu durumdan daha doğrusu evindeki dev böcekten nasıl kurtulacağını düşünüyordu. Gregor ise yine dört duvar arasındaydı. Duvara tırmanmak ya da odayı turlamak istemedi. Sadece olduğu yerde saatlerce durdu. Babasının sert tavrı omu üzmemişti aksine babasının haklı olduğunu düşündü. Bir lanet gibi ailesinin üzerine çökmüştü. Bunun farkındaydı. Her şeyi yoluna koymak için bir çözüm arıyordu. Arıyordu aramasına ama işe yarar bir şeyi bir türlü bulamadı. Bir böcek olarak hayatına önceden olduğu gibi devam edemezdi. Ailesinin bile bu haline gösterdiği tepkiyi düşününce, diğerlerinin nasıl tepki vereceğini çok iyi biliyordu. Onu içten içe üzen ve depresyona iten de buydu.

O günden itibaren kız kardeşinin kapısının önüne iteklediği yemeklere dokunmadı. Olduğu yerden bile kıpırdamadı. Kimi zaman saatlerce düşündü kimi zaman da kapının ardındaki sesleri dinledi. Bir nevi hayata küstü ve

Rümeysa ÖZDEMİR - Hazırlık Sınıfı Kürk Mantolu Madonna'ya Yeni Bir Son Raif Efendi’nin defteri burada bitiyordu. Diğer sahifelerde hiçbir not, hiçbir kayıt yoktu. Sanki büyük bir korkuyla sakladığı ruhunu bir kereye mahsus olmak üzere dışarıya, bu defterin yapraklarına aksettirmiş, ondan sonra gene içine kapanıp senelerce susmuştu.

Siyah kapaklı defteri kapattığımda sözümde duramayacağımı anladım. İçinde bir ömür bulunduran bu defteri hayatımdan ve Raif Efendi’nin hayatından çıkaramazdım. Raif Efendi’nin yanına gitmeden evvel yapacağım ilk şey, dükkan dükkan dolaşıp bu defterin benzerini almak oldu. Onun gözünün önünde esas defteri değil de yeni defteri yakacak, lakin en fazla iki ay kadar sonra, ona gerçek defteri yakmadığımı söyleyecektim.

Defteri ehemmiyetle çantama koydum ve yola koyuldum.

En son eski görünümlü bir dükkana girdim. Karşımdaki kahverengi rafta siyah kapaklı defterin aynısı duruyordu. İçerideki ihtiyar adama, defterin fiyatını bile sormadan cebimde bulduğum on beş lirayı verip, koşa koşa Raif Efendi’nin evine gittim. Nefes nefese buraya geldiğimi görmemeleri lazım geldiğini düşündüm. Bu yüzden kapıda biraz soluklandım.

Nabzım normale gelince kapıyı çaldım ve kapıyı kızı Selma açtı. Selma’nın yüzü gülüyordu, sanırım babasının durumu dünden daha iyiydi. Raif Efendi uyuduğu için beni misafir odasına buyur etti. Yaklaşık beş dakika sonra bana kahve ikram etti. Fazla sıcak olmayan kahvemi çabucak bitirdim. Raif Efendi’nin uyuduğu odanın kapısında durdum.

Bugün cam kenarındaki yatağa yatmıştı. Keşke Kürk Mantolu Madonna’sı burada olsaydı da onun yarasına merhem olabilseydi. Düşünceli bir şekilde dışarıyı seyrederken birden kafasını kapıya doğru, yani bana çevirdi.

“Getirdin mi?” dedi. “Evet”.

Kafasını isteksiz bir biçimde salladı ve sobayı işaret ederek sadece “At.” demekle yetindi. Bugün aldığım defteri sobaya attığım için içimde bir burukluk yoktu. Fakat Raif Efendi’nin içinde, her ateş çıtırtısından sonra yangın çıktığını, simasının aldığı hallerden çok kolay anlıyordum. O gün sadece birlikte ateşin sesini dinledik.

Her gün Raif Efendi’ye uğruyor onun her geçen gün daha sıhhatinin iyiye gittiğini görünce mesut oluyordum.

Bir hafta sonra Raif Efendi eski sıhhatine kavuştu ve bankaya gelmeye başladı. Artık bana eskisinden daha yakın davranıyordu.

Yurtdışındaki akrabalarımı ziyaret etme bahsiyle bankadan bir ay izin aldım. Belki bir aydan daha kısa süre önce dönecektim ama işimi garantiye almalıydım. Raif Efendi’nin yanında derdimi anlatabilecek kadar Almanca öğrenmiştim. Raif Efendi’nin bu durumun farkına varmaması için ona nereye gideceğimi söylemedim. Dört günde trenle Berlin’e vardım.

Atlantik’in yakınlarında bir otele yerleştim. Akşamları yanımdan ayırmadığım siyah kaplı defteri okuyordum. İki hafta boyunca Maria ve onun annesi hakkında araştırma yaptım. Maria’nın annesinin ve Raif’in kızının yaşadığı evi öğrendiğim gün, benden mutlusu yoktu. Defteri okuyunca Maria ve Raif’in aşklarının ortağı olmuştum. İkisinin hikayesi mutlu bitmemişti ama ben Raif Efendi’nin hikayesini mutlu bitirecektim.

Evlerine yaklaştıkça içimdeki heyecan artıyordu. Adını Aria olarak öğrendiğim küçük kız, acaba annesi Maria kadar güzel miydi? İşte en çok bunu merak ediyordum.

Oturdukları bina dört katlıydı, onlar üçüncü katta oturuyorlardı. Ellerim titreyerek kapıyı çaldım ve kapıyı Aria açtı. O artık genç kız olmuştu, karşımda Raif Efendi’nin anlattığı Maria’dan daha güzel bir kız duruyordu. İnce sesiyle “Kime bakmıştınız?” dedi. Bende ondan büyük annesini çağırmasını istedim.

Yaşlı kadın kapıya geldi ve ona gelme sebebimi anlattım.

Beni içeriye çağırdı ve defterde yazanları baştan sona anlattırdı.

Ben konuşurken sık sık Aria ile gözlerimiz birleşiyordu.

Anlattıklarım bitince daha ben sormadan onlar Ankara’ya gelmek istediklerini söylediler. Ertesi gün yola çıktık.

Trenden indiğimiz zaman doğruca bankaya Raif Efendi’nin yanına gittik. Raif Efendi Aria’yı görünce sesli bir şekilde “Maria” diyerek kızına sarıldı.

Aria Türkiye’ye taşınma kararı aldı ve babasıyla ayrı ev tuttular. Siyah kaplı defteri yakmadığımı söylediğimde başta kızdı ama sonra yakmadığım için bana binlerce kez teşekkür etti.

Ben nasıl olduğunu anlayamadım ama on yıl kadar sonra Aria benim Kürk Mantolu Madonna’m oldu.

2018-2019 İSBL Halk Oyunları Ekibi

İSBL Halk Oyunları Ek b Yazı: Eren ERDOĞMUŞ - Rıza KIR Bizim hikâyemiz 23 Kasım tarihinde okulumuz halkoyunları eğitmeni Aykut BIÇAKCI emekleriyle, okulumuz edebiyat öğretmelerinden Ayşe ŞAHİN İLGÖR öğretmenizin destekleriyle ve halk oyununa gönül vermiş 25 arkadaşımızla çalışmalarıyla başladı.

Ekibimiz Rıza KIR Eren ERDOĞMUŞ Mehmet ÇETİNKAYA Nidanur ÇETİN İclal YILMAZ Asel Beyza BEYGİRCİ Uğur KÖŞ Mustafa Emre ÖZALTIN Denis Khan KESKİNOĞLU Ece ERGEN Melike ÇELİK Sena FİLİZ

Aykut BIÇAKÇI Kimdir?

Aykut BIÇAKCI Öğretmenimiz Sakarya Üniversitesi Devlet Konservatuarı mezunudur.

On beş yıldır Halk Oyunlarıyla ilgilenen Aykut BIÇAKCI gerek gösteri ekipleri gerekse yarışma ekipleri olarak Balıkesir ilimizi temsil etmiştir.

İrem ERGÜÇ Melda KESKİN Buse SUBAŞI Ümmü Eslem ÇAKIR Zeynep Şimal ERTEK Aslı GÜLBENİZ Meltem KUMRAL Azra Betül ERDEM Elif AZMAN Sümeyye Nur BAYRAK Sonay ÖNER Hüseyin Faruk ÖZKAN Kadir Yiğit TURHAN

Etkinliklerimiz 20-27 Ocak tarihleri arasında Akçay Kutlugün Otel’de gerçekleşen altı ülkenin (Sırbistan, İtalya, Romanya, Polonya, Bulgaristan ve Türkiye) katıldığı projede ekip arkadaşlarımızdan Eren ERDOĞMUŞ ve Rıza KIR Halk Oyunu gösterisi yaparak yabancı milletlere kültürümüzü aktarmaya çalıştılar.

Sıkı çalışmalarımızın ardından ilk gösterimiz olan İSBL’19 Bahar Şenliği gösterimize çıktık. Bu gösterimizde Balıkesir yöresi halk oyunlarını oynadık.

Bahar Şenliği gösterimizden yaklaşık bir ay sonrasında oyunlarımızı biraz daha değiştirerek ve diğer yörelerimizden oyunlar ekleyerek 19 Mayıs Atatürk’ü Anma, Gençlik ve Spor Bayramı’nda hünerlerimizi sergiledik.

Ayrıca 19 Mayıs Atatürk’ü Anma, Gençlik ve Spor Bayramı’nda ekip arkadaşımız Rıza KIR Başkomutan Mustafa Kemal ATATÜRK’ ün son günlerini anlatan Sarı Zeybek adlı oyunu oynayarak görsel şölen yarattı.

Balıkesir Yöresi Oyunları Kuva-yi Milliye şehri olan Balıkesir’imizin Halk Oyunları zengin bir yapıya sahiptir. Yörede bulunan birçok farklı etnik grup kültür çeşitliliğini ortaya çıkarmakta ayrıca kahramanlık duygusunun yüksek olmasından mütevellit halk oyunlarına da yansımaktadır. Genel olarak bakıldığında İlde oyunlar daire, düz çizgi ve karşılıklı geçişler şeklinde oynanmaktadır. Yöredeki oyunlar genel halk oyunları türlerinden Zeybek, Güvende, Kaşık Oyunları ve Bengi sınıfına girmektedir.

Bu zenginliklerin ve duygunun en iyi yansıtıldığı oyunlardan biri olan İkili Güvendenin tanıtımı şu şekildedir: Murat KARABULUT tarafından derlenen oyun köy düğünlerinde, bayramlarda, Akpınar eğlencelerinde ve sohbetlerde gençler tarafından oynanır. Sadece iki kişi tarafından oynanan bu oyun oldukça hareketlidir. Belirgin figürleri dönme ve çökmelerdir. Bu oyun boy ve kabileler arasında yapılan mücadelede, iki tarafın en güçlü savaşçılarının karşılaşmasını temsil eder. Oyuna başlamadan önce müzik eşliğinde kısa bir gezinti yapılır. Yörede bu gezintiye “ Aldırma “ , oyuna başlama haline gelmeye de “ Oyuna Alma “ denir. Baştan sona kadar çökme ve dönme figürlerinden meydana gelen oyun, hızlı tempoda yapılan seri hareketlerle sürdürülür. Güvende; güven duymak, kendine güvenmek anlamındadır.

Balıkesir’in bir diğer meşhur ve sembolik oyunlarından biri olan Toplu Güvende’nin tanıtımı ise şu

şekildedir: Oyun adından anlaşılacağı üzere çok kişi tarafından oynandığı için bu adı almıştır. Oyuncu sayısı mutlaka çifttir. (2-4-6 vb.) Oyunun temposu ikili Güvendeye göre daha ağırdır. İkili Güvende de oynayanlar bu oyunda dinlenme imkânı bulurlar. Çünkü bundan sonra oynanacak olan Bengi çok hızlı ve seri figürlerle doludur.

Toplu Güvende de kol hareketleri, diz çökmeler ve yere diz vurmalar önemli figürlerdir. Figürler topluca yapılınca çok güzel bir görüntü arz eder. İkili Güvende de yapılan figürlerin hepsi daha ağır olarak ayrıcı yapılır.

Balıkesir’in bu muhteşem üçlemesinin son oyunu olan ayrıca oldukça meşhur ve sembolik oyunlarından biri olan Pamukçu Bengisi’nin tanıtımı ise şu şekildedir: Oyuna geçmeden müzik eşliğinde bir gezinme havası ile başlayan Bengi 8-10-12-15 kişi ile oynandığı gibi daha fazla kişilerle de oynanır. Zeybek oyunlarının başlıca özelliklerinden birisi vücudun dik, hareketlerin ve bakışların sert olmasıdır. Oyun içinde çeşitli naralar vardır. Bengi... Dengi... Deha... gibi. Bengi; sonu gelmeyen, sonsuz, biz sonsuza kadar güçlüyüz anlamındadır. Dengi; dikkat etmek anlamında bir uyarı sözüdür. Deha; etrafı ve oyuncuları coşturmak için atılan naralardır. Çok hızlı ve seri tempoda oynanan bu oyunda naraları almak, söylemek pek kolay değildir, maharet ister.

Bu oyunları genellikle yaşlı efeler idare eder. Bu efeler oyunu iyi bilen, disiplinli sözü geçen kişilerdi. Onlar oynarken diğerleri konuşmaz, göz ucuyla efeyi takip ederler. Efe deha... aha gibi nara atınca herkes yeni bir figürü yapmaya başlar. Figür değişmelerinde şaşırma olmaz. Müzik, figür değişmelerini belli eder. Bunu oyuncular bilir.

Yeri geldiği zaman efe narasını atar ve bütün oyuncular yeni bir figüre geçerler. Oyuncular birbirlerinin ellerini tutmazlar. Oyunlar daire biçiminde ve soldan sağa doğru oynanır.

Bu Üçlünün Hikayesi Oyunların öğrenimi husus oldukça zordur. Özel bir öğretim şekli yoktur. Fakat iki üç yıl öncesine kadar kış aylarında haftada bir gün zeybeklerin kendi aralarında sohbet toplantıları düzenledikleri ve bu toplantılarda oyunları öğrendikleri bilinmektedir. Sohbet toplantısı şu şekilde gerçekleşmektedir. Gönüllü bir kişi sohbetin yapılacağı köyde duyulduğu zaman bütün köy halkı kendi yaş gruplarına göre aynı gece ayrı ayrı yerlerde buluşurlar. 7-8 veya 10 evde sohbet düzenlendiği olur. Sohbet başlamadan önce her sohbet için toplantıyı idare eden bir “Dayıbaşı” seçilir. Dayıbaşı sohbetin her şeyinden sorumludur. Kimse ona itiraz edemez ve herkes ona itaat etmek zorundadır.

Bu nedenle Dayıbaşı sözü geçen ve sevilen kimselerden seçilir. Sohbetle yenilir, içilir, fıkralar, hikâyeler anlatılır.

Kadınlar bu sohbete katılmaz ama sohbeti seyrederler. Bu seyretme işinin avantajlı tarafı sohbete katılan bekâr erkeklerin sevdikleri de seyirci olarak o anda bulunuyorsa sohbet daha zevkli geçer. Çünkü yavuklular kendini beğendirmek için bütün marifetlerini ortaya dökerler. Sohbet devam ederken isteyen olursa Dayıbaşından izin almak suretiyle diğer sohbet toplantılarına misafir olarak gider ve oradaki eğlenceye katılır. Böylelikle köyün içindeki bütün sohbet evleri guruplar halinde dolaşılır. Köyün içi insanlarla dolar taşar.

Oyunların Üstadları Pamukçu oyunlarını en iyi oynayan meşhur oyuncular: İkili Güvende de Kazım Kabakcı Efe (Lakabı Civelek).

Halil İbrahim Dal (Lakabı Süvari). Bu iki Efe oynadıkları zaman kendilerinden geçtikleri ve çok güzel oynadıkları söylenmektedir. Bu efelerden başka Hacı Necip Şengül (Çakır oğlu), İsmail Efe (Helvacı). Mehmet Ali Erik (Barut) birlikte İkili Güvende'yi iyi oynayan efelerdendir.

Emirhan F. ÖZKOSTAK - Hazırlık Sınıfı Az Bir Zaman Olmadı

artık, komşu ile komşu görüşmüyordu hiç. Kimsesiz ölen hayatların hayatı bilinmiyordu hiç kimse tarafından. Hiç kimsesizlikten...

Kör karanlığa hapsolmuş gökyüzüne, o binlerce havai fişeğin

Rahmetli dedem konuşuyordu sobanın başında, yılları sayar gibi. Bir cep saati vardı, belki kırk yıllık. Sakladığı yerden çıkarıp uzatırken emanetini bana, dedi ki: “Az bir zaman olmadı, çok bir zaman oldu. Dünyadan göçme vakti geldi, çattı. Gözleriyle daima ışık saçan gençler vardı, ihtiyarladılar. O çakmak çakmak bakan gözler, her saniye biraz daha söndü. Söndü…”

her dakika patlayıp özgür ruhların her saniye söndüğü devasa avluya bakmak geldi içimden. Az bir zaman olmadı, çok bir zaman oldu. İnsanoğlu hep istedi, hep daha çok istedi, hep daha çok… İnsanoğlu kazandım derken hep kaybetti aslında.

Bir ateşböceği olup daima yanmaktansa, bir havai fişek olup saniyelerle yetinmek istedi. İnsanoğlu…

Sahi, insan mı oğlu?

Havai fişek gibiydik aynı. Önce var ile yokluğun üzerindeki, fitilimizi ufak bir kıvılcım ile ateşledi. Ve o Yıldızlı Gece’de; karanlığı gittikçe derinleşen, yıldızların çığlığını susturan gökyüzüne doğru yükseldik… Bilirsiniz ya “Belki bir umut!” dedik. Belki bir umut aydınlanır bu kör karanlık.

Yükseldik… Yükseldik… Ve yükseldik yeryüzünden.

Renklerimizin merakıyla kavrulup heyecanla bizi izleyen gözler önünde, şenlikle doğduk. Patladık. Artık parıltılar sadece bizim içimizi değil, her yeri süslüyordu. Yeryüzündeki dünyevi gözler büyülenmişti adeta. Kim etkilenmezdi ki? Ne de olsa… Etkimiz geçene kadar o anda… Hâlbuki sonsuza kadar parlayacağımızı zannettik, sonsuz bir inatla her tarafa saçılmaya çalıştık. Ancak bir anda, korkunç bir kara deliğe çekilmişiz gibi parıltımız yavaş yavaş sönmeye ve yitmeye başladı. Yeryüzüne inip kendimizi kurtarmaya çalıştık, lakin yaklaştıkça kaybolduk. Parıltımızdan geriye sadece bizi ateşleyen barut parçaları kaldı. Üzerimizdeki heyecanla kavrulan gözler mi? Onlar da bizi terk edip gittiler birer birer.

Damla TEZCAN - 12. Sınıf Şeker Tarlası

Hayatı ölmek için yaşadık, hiç bilmeden. Yaşadığımız her an, tıpkı, birer insan gibi davrandık. Dünya’ya geldiğimizde “O nedir?”, “Bu nedir?” diyerek etrafımızı sorgulamaya başladık. Yavaşça emekledik, adım adım yürüdük.

Sınırlarımız biz büyüdükçe büyüdü. Sözde keşfimiz

Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman

bittiğinde yeteri kadar bilgi topladığımızı sanıp üretmeye

içinde, develer tellal, pireler berber iken, ben babamın beşiğini

başladık; lâkin bugün ürettiğimiz silahların yarın bize

tıngır mıngır sallar iken ülkenin birinde güneşin olanca gücüyle

doğrulacağını kestiremedik.

ısıttığı hem de aydınlattığı şirin mi şirin, güzel mi güzel bir köy

İhtiyarlığımız gelene kadar pek çok dalda ilerledik; sağlık,

varmış. Tarlalarında rengârenk şekerlerin yetiştiği, çeşmelerinin

fizik, matematik, bilim… Ancak koşar adım ileriye giderken

kimisinden şerbet kimisinden de sütlerin aktığı bu köy, bir

ezdiğimiz gülleri göremedik. Bazen de bir papatya uğruna

dağın eteğinde gözden ırak bir yerdeymiş. Bu köyde insanlar

binlerce gülü mahvettik. Arabalar geldi, eşekler öldü. Evlere

birbirine çok saygılıymış bu yüzden burada herkes çok mutlu

su geldi, çeşmeler kurudu. Gökdelenler geldi, gökyüzü

yaşarmış.

kayboldu. Ve robotlar geldi, insanlık öldü!

Tarih tekerrür ediyordu yeniden, hatırlanmak için. Çünkü her türlü gelenek ve görenek kayboluyordu: Parklar boştu

Gelgelelim burada kimsenin sözünü dinlemeyen, dediğim dedik diyen Balkız adında bir kız yaşarmış. Balkız, günlerden bir gün evin köpeği Karabaş’ı da yanına alarak annesine de haber

vermeden çıkmış köyün dışındaki patika yola. Hayali, köyün yakınlarındaki şeker tarlalarına ulaşıp doyasıya şeker yiyebilmekmiş. Az gitmiş uz gitmiş, dere tepe düz gitmiş, patika yolun sonuna gelmiş. Karabaş, yol boyunca onun eteğinden tutup çekiştirse de, havlayıp hırlasa da onun şeker tarlalarına doğru ilerlemesini bir türlü engelleyememiş. Şekerlerle dolu tarlalara yaklaştığını gören Balkız heyecanla ellerini çırpmış, istediği kadar şeker yiyebileceğini düşünerek koşmaya başlamış. Karabaş da peşinden koşarak, zaman zaman da havlayarak onu geri döndürmeye çalışmış.

Ama bu da onu durdurmaya yetmemiş. Derken… Minik kızın karşısına yaşlı bir kadın çıkıvermiş. Yaşlı kadını birden karşısında gören Balkız, biraz tedirgin olmuş. Kadının “Evladım, çok yoruldum, yürüyecek mecalim kalmadı. Şuradaki çeşmeden bir tas su getirebilir misin?” dediğini duyunca kadının çok yaşlı ve düşkün biri olduğunu fark etmiş ve hemen kadının gösterdiği ağaçların arasındaki çeşmeye yönelmiş. İçinde biraz korku biraz da acıma duygusuyla yaşlı kadına çeşmeden doldurduğu su dolu tası getirip uzatmış. Yaşlı kadın suyu içer içmez, birden güzeller güzeli bir periye dönüşmüş ve “Ben yıllardır bir büyünün etkisiyle bu hâlde yaşıyordum ve bu sihirli çeşmeden kendim su içemiyordum; çünkü ben ne zaman yanına gitsem çeşmedeki su, büyü yüzünden kuruyordu. Buradan geçenler de beni görünce hep kaçtılar. Sen beni kurtardın. Şimdi dile benden ne dilersen!” demiş. Balkız’ın derdi şeker tarlalarına varmak olduğu için “Bir an önce şu tarlalara ulaşmak istiyorum, hepsi bu!” deyince kendini tam da istediği tarlanın

ona sihirli düdük veren bir cüceyle karşılaşan bu küçük kızın aklına, buraların gerçekten tehlikeli olabileceği ve evdekilerin onu merak edebileceği gelmiş. Ama bu düşünceler Balkız’ı şeker tarlasındaki rengârenk şekerleri yemekten alıkoyamamış. Bir elindeki şekeri yemeden öteki elindekileri ağzına dolduruyormuş. Köpeği de hoplaya zıplaya, şekerleri yalaya yalaya mideye indirmiş. Balkız öyle mutluymuş ki ürünleri sadece şekerlerden oluşan etrafındaki bütün tarlalara gitmek istiyormuş. Yiyebileceği kadar şeker yedikten sonra eve dönmek için harekete geçtiği sırada karşılarına büyük bir ağaç çıkmış. Her ikisinin de karnı doyduğundan bu ağacın gölgesinde oturup dinlenmek istemişler ve burada derin bir uykuya dalmışlar.

Balkız ve Karabaş’ın derin uykusu günlerce, haftalarca sürmüş. Ailesi Balkız’ı ve Karabaş’ı günlerce, haftalarca aramış.

Uyandıklarında bu koyu gölgede uzunca bir süre kaldıklarını anlamışlar; çünkü tarlalardaki şekerlerin hepsi toplanmış. Ama bu gölgenin dışına çıkamadıklarını, bu gölgede hapsolduklarını fark etmişler. Ağaç dile gelmiş ve ona, “Şeker tarlasının şekerlerini izinsiz yediğiniz için burada hapsedildiniz!”

önünde bulmuş birdenbire Ama kulağına perinin sesi

demiş. Gerçekten de bu tarlaların sahibinden şekerleri yemek

geliyormuş hâlâ: “Ailenden habersiz neden geldin buralara,

için izin almadıklarını hatırlamış Balkız; hatta buraya gelmek

kim bilir seni nasıl merak etmişlerdir? Çok oyalanmadan

için ailesinden de izin almadığını idrak etmiş. Tabii ki çok

evine dön. Buralar tehlikelidir. Büyüklerinin haberi olmadan

pişman olmuş. Balkız, şeker tarlasına gelirken yaşadıklarını

iş yapma!” Balkız, bu sesin kendini huzursuz ettiğini

düşünmüş. Perinin sözlerini ve cücenin ona verdiği düdüğü

düşünerek sesin uzağına, tarlanın içine koşmuş, Karabaş

hatırlamış. Balkız “Bundan sonra büyüklerimden habersiz iş

da peşinden… Şekerlere uzanacağı sırada arkasından bir cüce

yapmayacağım ve onların sözünü dinleyeceğim, tehlikeli yerlere

“Hey sen! Ne arıyorsun buralarda?” diye seslenince hem

gitmeyeceğim, hatalarımdan ders çıkaracağım.” demiş ve birden

Karabaş hem de Balkız olduğu yerde donakalmış, cesaretlerini

aklına gelen cebindeki düdüğü çıkarıp olanca gücüyle üflemiş.

toplayıp arkalarını döndüklerinde hayret ve şaşkınlıktan her

Bu sözleri söyler söyleyip de düdüğü üfleyince, Balkız ve

ikisinin de gözleri fal taşı gibi açılmış. Cücenin o kadar

Karabaş bir anda evlerinin önünde bulmuş kendilerini. Koşarak

komik giysileri varmış ki Balkız bir kahkaha atmamak için

annesinin yanına giden küçük kız ona sımsıkı sarılmış, annesi de

Karabaş da havlamamak için zor tutmuş kendini. Cüce “Siz

ona... Balkız o gün kendisine, bir daha ailesinden habersiz bir

nasıl tek başınıza buralara kadar gelebildiniz? Aman ha,

şey yapmayacağına ve hatalarından ders çıkaracağına dair söz

buralar çok tehlikelidir! Dikkatli olun!” diyerek tiz bir sesle

vermiş.

uyarmış bizimkileri. Sonra da cebinden çıkardığı yeşil

Ve o gün, Balkız’ın kalbiyle annesinin kalbi bir araya

düdüğü küçük kıza uzatmış. “Al bunu! Burada başınız derde

geldiğinde, yani iki eksik kalp tamamlandığında gökten üç şeker

girerse bu düdüğü bütün gücünle üfle.” dedikten sonra

düşmüş: Biri Balkız’a, biri ailesinin sözünü dinleyen çocuklara,

birden ortadan kaybolmuş. Daha önce bir periyle, şimdi de

diğeri de bu masalı okuyanlara.

Ayşe Nur ÖRGEN - 12. Sınıf Son Çıkış

mucize (!) ile düzeltmişti hayatını? Sabahtan beri benzer şeyleri duymaktan içim şişmişti. Annemin gelmem için bu kadar ısrar ettiği seminer gerçekten çok faydalıydı, artık hiç sigara ve alkol tüketmem (!) herhâlde, diye düşündüm. Gerçekten de bu sıkıcı

“Ah anne ah! Ne kadar da abartıyorsun bazı şeyleri! Alt tarafı sigara içiyorum. Arada da alkolü fazla kaçırıyorum diye bana neler yapıyorsun! Sanki bu seminere gidince hemen sigarayı ve alkolü bırakacağımı mı sanıyorsun? Bu kadar basit mi! Bu benim hayatım, benim tercihim! Anla artık şunu!”

“Tamam oğlum, sakin ol! Bu son! Sen bu seminere gel, alkolü ve sigarayı bırakmazsan bir daha sana karışmayacağıma söz veriyorum.”

“Söz mü?”

“Söz oğlum! Söz veriyorum sana!”

“Tamam o zaman. Nerede bu seminer, saat kaçta?”

“Yeşilay Derneğinde, saat ikide.”

“Peki, kahvaltı yapalım, sonra çıkarız.”

Annemin, bu seminer için neden bu kadar ısrar ettiğine anlam verememiştim. Ayaklarım geri geri gitse de bir daha bana ve tercihlerime karışmayacağını düşündüğüm için

konuşmaları dinleyerek yıllardır bağımlı olduğum şeyleri bırakacağımı mı zannediyordu.

Son konuşmacı sahneye çıktı. Saçlarının yarısına beyazlar düşmüş, hoş görünümlü bir bayandı. Kadının siması bana o kadar tanıdık geliyordu ki sanki daha önce bu kadını görmüştüm ama kim olduğunu çıkartamıyordum bir türlü.

“Merhaba, ben Nurten. Hayatımda hiç sigara içmedim, alkolü ise ağzıma bile sürmedim, kumardan da teknolojiden de anlamam.”

Bu kadının burada ne işi olabilirdi ki? Kadın ağlamaya başlamıştı. Konuşmasına bir müddet ara verdi. Ben ise onu daha önce nerede gördüğümü hatırlamaya çalışıyordum. Kadının siması kadar ismi de tanıdık geliyordu.

“Ben bugün buraya Kağanlarımı kurtarmaya geldim, yani sizleri. Size hikâyemi anlatayım. ”Kağan mı? Hayır! Bu kadın Kağan’ın annesi Nurten Teyze

gitmeye karar verdim ve yola çıktık. Sonunda Yeşilay

miydi? Hayır, o olamazdı. İnanamıyordum buna. Kaç yıl sonra

Derneğine geldik. Seminerin yapılacağı salonu bulduk.

Nurten Teyze karşımdaydı. Ne kadar da yaşlanmıştı, gözlerinin

Annemin ısrarı üzerine ön taraflarda bir yere geçip oturduk.

içindeki hüzün hâlâ aynıydı.

Seminerin bir an önce başlayıp bitmesini istiyordum. Saat iki

“On dokuz yaşımda evlendim, yirmi yaşımda anne oldum,

oldu ve seminer başladı. İlk konuşmacı kendini tanıtarak

yirmi beş yaşımda ise eşimi elim bir trafik kazasında kaybettim.

konuşmasına başladı. Elli yedi yaşında bir adamdı. Sigara

Eşimi kaybedince oğlumla, Kağan’ımla yapayalnız kaldık bu

içerek, alkol tüketerek gençliğini nasıl harap ettiğini anlattı;

koskoca dünyada. Kağan sakin bir çocuktu ama üniversiteye

çok pişman olduğunu söylüyor, sigara ve alkol yüzünden

gidince işler değişti. Arkadaş ortamı onu çok değiştirdi; önce

çektiği sağlık sorunlarından yakınıyordu. Hayatını, benim

sigaraya başladı, ardından geceleri eve geç gelmeye. Artık alkol

yaşımdayken bunları kullanarak geçiren birinin bana öğüt

de kullanıyor ve çok fazla tüketiyordu. Ona bir şey dediğimde

vermesi komik ve saçmaydı. Sıra ikinci konuşmacıya geldi.

sinirlenip bana bağırıyor ya da kapıyı çarpıp çıkıyordu evden.

Eskiden kumar bağımlısı, kırk yaşlarında bir adamdı. İşleri

İki gün de dönmüyordu gidince. Benden daha fazla

bozulmuş, iflas etmiş; ardından eşiyle boşanma evresine

uzaklaşmaması için ona hiçbir şey diyemiyordum; ama içim

gelmişler. Sonra kumarı bırakmış, aile ve iş hayatını

içimi yiyordu.”

düzeltmiş, zengin olmuş ve artık çok mutluymuş. Peki,

Kadının gözleri dolmuştu. Ben ise hem Kağan’ı

bundan bana ne, diye düşündüm. Üçüncü kişi, yirmi beş

düşünüyordum hem de annemi. Çünkü o kadını öyle görünce

yaşında bir genç idi. O da teknoloji bağımlısıymış. Bir günün

karşımdaki kadın birden anneme dönüştü. Ben de anneme öyle

yirmi saatini bilgisayar başında oyun oynayarak

davranıyordum. İşte o zaman vicdanım sızladı, içimde fırtınalar

geçiriyormuş, hareketsiz kaldığı için obezite sınırına gelmiş

kopmaya başladı yavaş yavaş. Ben bunları düşünürken Nurten

ve ciddi sağlık sorunları yaşamaya başlamış. Annesinin

Teyze konuşmasına devam etti:

desteğiyle düzelmiş. Bağımlılığından kurtulduktan sonra

“2015 yılı bitmiş 2016’ya girecektik. Yılbaşı akşamıydı.

sağlığına kavuşmuş, çok çalışıp bilgisayar mühendisliği

Eskiden Kağan’ımla birlikte yılbaşında bir pasta yapar, yanına

okumaya başlamış ve artık sevdiği işi yapan, kendine ve

abur cubur alır, o akşamı beraber geçirirdik; ama bu yılbaşı hiç

topluma faydalı bir birey hâline gelmiş. Sonunda sıra son

de öyle olmadı. Kağan, o yılbaşını arkadaşlarıyla gece kulübünde

konuşmacıya geldi, yoksa bu işkenceye daha fazla

geçireceğini söyledi; benden daha fazla uzaklaşmaması için itiraz

dayanamayacaktım. Acaba onun pişmanlığı neydi, hangi

etmedim, edemedim. Ben yine de pastayı yapıp masanın üstüne

koydum ve sabırla onu beklemeye başladım. Geleceğine inanıyordum. Bekledim… Bekledim… Saatlerce… Tam içim geçiyordu ki telefonum çaldı, arayan Kağan’ımdı.

Telefonu telaşla açtım ama telefondaki ses Kağan’ın değildi.

Adının Mert olduğunu söyleyen çocuk, Kağan’ın uyuşturucuyu fazla aldığı için rahatsızlandığını ve hastaneye kaldırıldığını söylüyordu.”

O Mert, bendim. Karşımda Nurten Teyze bunları anlattıkça içim parçalanıyordu. Yerin yarılmasını ve içine girmeyi istiyordum. Nurten Teyze anlattıkça ben o geceye geri gidiyordum. Kağan’ın cansız bedeni gözümün önüne geliyordu. Kağan’a o gün akşam uyuşturucu kullanma dedikçe “Bana bir şey olmaz abi, bir seferlik, yılbaşı olduğu için kullanıyorum.” deyişi aklıma geliyordu. Keşke o gece ona engel olsaydık. Keşke…

“O an dünyam yıkıldı, başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Hastaneye nasıl gittiğimi bilmiyorum ama hastaneye vardığımda çok geç kalmıştım. Kağan’ımı kaybetmiştim. ”O an salondaki herkes ağlıyordu. Özellikle annem... Bu seminere neden bu kadar çok gelmemi istediğini şimdi anlamıştım; çünkü o, Nurten Teyze’nin konuşacağını biliyordu. Salon derin bir sessizliğe gömüldü. Nurten Teyze kendini topladıktan sonra konuşmasına devam etti: “Peki, bunu size niye anlatıyorum? Bırakın artık şunları!

Yeter! Kendiniz için olmasa bile kendi canlarını sizin için feda etmeye razı olan anneleriniz, babalarınız için bırakın!

Lütfen bırakın! Şu an oğlumun yaşaması için nelerimi feda

ise sigara ve alkolle beynini uyuşturan, ayakta gezen bir ölüden farksızdım. Günler bu şekilde geçiyordu. Ruhum gün geçtikçe bunalıyordu. Sokaklarda başıboş geziyordum. Başıboş bir serseri…

Bir gün, sokakta boş boş dolaşırken bir afiş gördüm. Bu okçuluk kursu afişiydi. O afişi görünce içimde bir kıpırtı oldu ve eve gidince hemen kursu araştırmaya başladım. Ertesi gün de gidip kursa kaydoldum hemen. Dört beş ay boyunca atış yapmayı öğrendim. Bu süreç içerisinde sigara ve alkol kullanmamda azalma olmuştu; çünkü yeni bir bağımlılığım olmuştu, bana güç veren bir bağımlılık: Okçuluk. Okçuluk sporunu severek yapıyordum, saatlerce egzersiz yapıyor ve yorulduğum için de eve erken dönüyordum. Bu durum annemi çok mutlu ediyordu. Spor sayesinde düzenli beslenmeye ve uyumaya da başlamıştım. Aradan uzun bir zaman geçti. Artık normal bir insandım; yani olmam gereken insan. Sigara içmiyordum, alkolü ise ağzıma bile sürmüyordum. O bataklıktan çıkıp kurtulmuştum. O gün ve o seminer benim hayatımın dönüm noktası olmuştu. Spor, bu bataklıktan kurtulmamda bana yardımcı olmuştu. Aklıma bunun başkalarına da yardımcı olabileceği düşüncesi geldi birden. O gün bu projeyi başlatmam gerektiğine karar verdim ve hemen çalışmaya başladım. İnsanları spora teşvik ederek bağımlılıklarından kurtarabilirdim. Bugün ilk adımını atıyoruz, dedim kendi kendime. Benim projemle, bizim projemizle, “Son Çıkış”la, insanlar bağımlılıklarından kurtulup yeteneklerini keşfedip kendilerine güç veren yepyeni alışkanlıklar kazanacaklardı.

Bu konuşmamın ardından tam bir yıl geçti. Bir yıl içeresinde

etmezdim ki! Ben, Kağan’ımı gençliğine doyamadan toprağa

çok şey değişti. Pek çok insan, projeye katılarak

gömdüm. Onunla birlikte hayallerimi, ümidimi,

bağımlılıklarından kurtuldu. Sigaranın yerini spor, alkolün

geleceğimi…

yerini resim, uyuşturucunun yerini kitap okumak, kumarın

”Seminerin üstünden iki hafta geçmesine rağmen Nurten

yerini çalışmak aldı. Bilgisayarına ve telefonuna mahkûm olan

Teyze’nin konuşması aklımdan çıkmıyordu. Seminerden

çocuklar artık toprağa dokunur oldular, ağaçların ve hayvanların

sonra Nurten Teyze’yle görüşmeye başlamıştık; hatta bir gün

arasına karışıp yemyeşil çimenlerin üzerinde gerçek

cesaretimi toplayıp Nurten Teyze ile Kağan’ın mezarına bile

özgürlüklerine doğru koşmaya başladılar. İşte, benim hikâyem.

gittik. Ben, Kağan öldükten sonra akıllanıp sigara ve içkiyi

Bu seminer benim bataklıktan son çıkışım oldu. Belki de bu

bırakacağım yerde sanki dertlerime derman oluyormuş gibi

proje daha pek çok insanın kendi bataklığından “Son Çıkış”ı

daha fazla kullanmaya başlamıştım. Kağan’ın mezarının

olacak.

başında ne kadar büyük bir hata yaptığımı anladım.

Kendime söz verdim, artık sigara içmek ve alkol kullanmak istemiyordum fakat istememekle olmuyordu. Doktorlara başvurdum, tedaviler gördüm ama her şey boşunaydı. İki gün sabrediyordum, üçüncü gün hastanelik oluyordum.

Artık bu hayattan kurtulmak istiyordum. Benim yaşamak istediğim hayat bu değildi. Bizim Kağan’la lisedeyken çok güzel hayallerimiz vardı. Şimdi o toprağın altına girmişti ben

İsmail ERGÜN - 11. Sınıf Yıldız Takırtısı

yıldıza dikti. Dışarıda olan alaycı gülümsemesi balkonda özlem dolu bir tebessüme bürünmüştü. Bu yıldız ona Yeşilçam’dan bir kesit gibi geçen hayatını hatırlatıyordu.

Bu dünyaya 1871 yılının aralık ayında, bir dağ köyünde gözlerini açmıştı. Annesi, onu doğurduktan saatler sonra kapamıştı gözlerini.

Evvel zamanların birinde gökyüzündeki yıldız, ceviz ağacının

Annesiz yetişirken, babası da erken vakitte vereme yenik düşmüştü

en uç dalına kondu. Anlamlandırmak epey zordu bütün bu olup

gözlerini kapadığında. Ant içmişti iyi bir tahsil yapıp hekim

biteni. Münzevi hâlinde zaman geçiren insanlar dahi, bazıları

olacağına. Çalıştı, çalıştı ve en sonunda istediği yere geldi. Yaşı

epey büyük bazılarıysa bir kişinin ruhunun dahi sığamayacağı

yirmi beşe geldiğinde Fransa’da bir kadınla tanıştı. Evlenme kararı

balkonlarına çıkmışlardı. O yaşlı ceviz ağacının ucundaki

aldılar. Hayatının en neşe dolu günlerini geçiriyordu. Çocukları

yıldızın parıltısını; televizyonlarını izler gibi izlemeye, neler

olmuyordu, epey üzüldüler. Olmaz böyle dediler, en sonunda bir

olacağını anlamlandırmaya çalışıyorlardı. Ankara’nın sert rüzgârı

evlatlık edindiler. Bu seferse iki kişilik bir ant içti, bu yetime hayatın

ağacın dalını savuruyor, olgunlaşmış cevizler takır takır asfalta

tadını çıkarması için en iyi imkânları sunacaklardı. Hayatın ona

dökülüyor, yıldızsa her savruluşunda daha az ışıldıyordu. Asfalt,

yaşattıklarına rağmen o, kalkabilmişti ayağa. Şimdiyse, hayat

bu evvel zaman içinde, epey lüks kalıyor; ceviz ağacıysa bozkırın

başkalarını düşürmeden onlara yardım vakti, dedi. Çocukları tüm

orta yerinde bir direniş gibi dimdik ayakta duruyordu.

imkânlara rağmen kötüye gitmek için ayrı bir çaba sarf ediyordu.

Rüzgâr uğultularının beraberinde serinleyen hava, insanların

Bu durum, epey üzdü onları. Bir kapı takırtısıyla acı haber geldi

merakından öne geçmeye başlayınca, insanlar da birer birer

evlerine; bir kör kurşuna kurban gitmişti çocukları. Yaşı altmışa

evlerine girmeye başladılar. Bazıları evine alelacele giriyor,

vardığında karısı da kapattı gözlerini bu fani dünyaya. Başladığı gibi

bazılarıysa gözlerini zor alıyordu bu yüce yıldızdan.

tek başına kalmıştı.

Gıcırdayarak kapanırken kapılar, takır takır dökülürken cevizler

Yıldız gibi, zaman geçtikçe sönmüştü. Hayatı bir film şeridi gibi

asfalta, yaşlı bir adamın ayak sürüme sesi işitildi kulaklarda. O

geçerken gözlerinin önünden, güzelliklerle çirkinlikler bir olup

gecenin sert rüzgârında, o saatte; yaşlı adam, neden dışarıda

yaşlılıktan çatlamış yanaklarını gözyaşlarıyla doldurdu. Yıldız

olduğunu değil de ceviz ağacının ucundaki yıldızı sorguluyordu.

söndükçe o da çöküyordu aslında. Hırıltılı bir öksürüğün ardından

Balkonlarından çekingenlik ve telaşla bakanların aksine; onun,

yıldızdan gözünü ayıramayarak dudaklarını araladı ve “Sen

hiçbir acelesi yoktu. Merak dolu gözlerle aheste aheste ağacı

gelmesen ben geliyordum, nerede kaldın eski dostum?” dedi.

süzüyor, bir eliyle cebindeki anahtarını arıyordu. Yavaşça

Yüzündeki tebessümün özlemi bir rahatlama hissine bırakmıştı

rüzgârdan kurumuş nemsiz dudaklarını ıslattı. Balkonlarında

yerini. Derin bir iç çekti yaşlı adam. Yorulmuştu epey. Rüzgâr bir

kalan son birkaç kişi girecekken evlerine ağacın dibindeki adam

kez daha sarstı cevizi, yıldız tamamen sönmüştü şimdi. Onun

dikkatlerini çekti. Bu yıldıza akıl erdiremedikleri gibi adamın

sönüşü kapadı adamın gözlerini, bu acı dolu ama ümitlerle kaplı

hareketlerine de hiçbir anlam veremiyorlardı. Üzerinde,

dünyaya.

paramparça olmuş kabanı, ilk aldığında siyah iken şimdi toz beyazı olan kundurularıyla bu yaşlı adam, hiçbir şeyi umursamadan deliler gibi kahkaha atıyordu. Uzun vakittir görmediği, çok yakın bir dostunu görmüş de şaşkınlığıyla kahkahalara boğulmuş bir şen çocuk gibiydi. Dudaklarında hayat verdiği kahkahası alaycı bir gülümsemeyle son buldu. Başını

Yıldızın olduğu dal ani bir sarsıntıyla aydınlandı ama o nasıl bir

çevirdi, ak saçları rüzgârın da etkisiyle bir o yana bir bu yana

aydınlık ki insanların gözlerini kamaştıran cinstendi. Gıcırdayarak

savrulurken ağacın dibindeki evinin kapısından içeri girdi.

açılırken kapılar, takır takır dökülürken cevizler asfalta, insanlar

Balkonlardaki meraklı seyirciler de onun eve girmesiyle,

tekrar belirdi balkonlarında. Anlamlandırmak epey zordu bütün bu

akıllarındaki sorulara kendilerince birer yanıt bulup insanın

olup biteni. Şimdi gözlerini başından beri yıldızın aydınlattığı yere

iliğine işleyen bu sert rüzgâra dayanamayarak evlerine girdiler.

dikmişlerdi: Evin balkonuna... İnsan böyle bir varlıktı işte, yıldız

Rüzgâr, uğuldayarak çalmaya devam ediyordu şarkısını.

Gıcırdayarak kapanırken kapılar, takır takır dökülürken cevizler asfalta, yaşlı adam evinin balkonuna çıktı. Balkonun köşesindeki eski tabureyi sürterek balkonun ortasına çekti. Kendini şuursuzca taburenin üzerine bıraktı. Zincirinden sımsıkı tuttuğu köstekli saat yere paralel bir biçimde sallanırken, akreple yelkovanın durmak bilmeyen kovalamacası devam ediyordu. Gözlerini, yavaş yavaş ağacın her salınışında biraz daha sönmekte olan

gibi, gözlerini açtığında ve kapattığında olmak üzere iki kere tam olarak parlayan bir varlık.

Rüzgâr son şarkısını çalmış, cevizler dökülmüş asfalta, yıldızsa ağacın ucundan yavaşça gökyüzüne doğru kaymıştı. Bozkırdaki ceviz ağacından başlayan bu direnişin hikâyesi bitmişti. Hayat işte buydu; bir uyum ve bir birlik içinde sonsuz döngüde… Şimdi yine, evvel zamanların birinde gökyüzünde bir yıldız ulu bir çınarın ucuna kondu.

Yağmur İLBEYİ- Hazırlık Sınıfı Fethi Gemuhluoğlu "Dostluk" Temalı Hikaye Yarışması Mor Şemsiyem Zil çaldı! Heyecanla evlerine giden ruhların arasında ruhum

dudaklarımın arasından farkında "Keşke..." dökülüvermiş olsa gerek, babam boynuma sarılıp "Keşkelerle ömür geçmez." dedi. Boşluğa bakıp yine düşüncelerimin arasında kaybolmuştum. Yanaklarımda bir ıslaklık fark edince kendime geldim. Tam da tahmin ettiğim gibi gözyaşımdı bu hain. Islatıyordu yanaklarımı.

Gözlerim, oradan oraya koşan gözyaşlarımın yoruculuğuna dayanamayıp savaşı bırakmıştı. Ağır ağır kapandılar. Ama o da ne?

Annem dürttü ve aynı ağırlıkta açıldılar. Elinde ilaçlar ve bir

fazlaca yalnız ve ıssızdı. Her zaman gittiğim yoldan değil de

bardak su vardı; "Kızım vitaminlerini almadan mı uyuyacaksın?"

farklı ve daha uzun bir yolu denemek istedim bugün. Faresini

dedi. Bu saçma ama rutin alışkanlığımı da yerine getirip rahat bir

gezdiren kediye selam verdim. Bulutların gülümsemesini yorgun

uykuya dalabilirdim.

ve yarım tebessümümle karşıladım. Evimin rengârenk

Alarmımın kulakları tırmalayan rahatsız edici sesi bu sabah beni

merdivenleri gözümü fazlaca alıyordu. Neden merdivenler bu

hiç de etkilememişti. Sanki kendim uyanmışım gibi mutluydum ve

kadar rahatsız ediciydi ve ben bunu niye daha önceden hiç

banyoya gittim. Avucuma doldurduğum suyu yüzüme vururken

fark etmedim?

aklıma acele etmem gerektiği geldi. Sadece on beş dakikam vardı.

Kapı açıldığında bütün yorgunluğum geçmişti. Annemin

Giyinip kahvaltımı yapıp okuluma gidecektim sadece. Neydi bu

"canım kızım" deyişi damarlarımda akan kanı ısıtıyordu. Ama

durumu bu denli duygusal yapan? Sorgulamamaya karar verdim ve

babamın yüzü asıktı. Onun üzülmesiyle ısınan kanım tekrar

çıkıp gittim kapıdan usulca. Kimsenin haberi olmadan okulum ile

donmuştu. Sorunun ne olacağını soracaktım ki aklıma kuralımız

vedalaştım. Ansızın bir veda olmalıydı bu. Güzel bir okul gününü

geldi. Bizim evimizde sorunlarımız paylaşılırken mor şemsiyemiz

de tamamladıktan sonra gayet mutlu ve sakince eve döndüm.

ortaya koyulur ve dertlerimiz içine atılırdı. Öyle de oldu. Hemen

Acıtmıyordu artık taşınmamız. Yeni şehrimi ve kuracağım

mor şemsiyeyi açtım ve ortaya bıraktım. Babam hemen olayın

dostlukları düşünmek beni mutlu etmeye başlamıştı hatta.

farkına vardı ve ben sormadan olayları anlatmaya başladı. Her

Kapımızın ziliyle uyandım belki de son kez. Nakliyeciler gelmiş,

kelimesinde içeride sadece üç kişi olan salonumuz

işlemleri başlatmışlardı. Her şey tıkır tıkır işliyordu. Öğleye doğru

kalabalıklaşıyordu ve oluşan kalabalık üzerime geliyordu sanki.

her şey toplanmıştı. Arabamıza binip nakliye kamyonunu takip

Taşınıyorduk! Ne harika! Ben, üzerine resimler çizdiğim itfaiye

ettik. İzmir il sınırından çıkarken ne kadar üzülmemeye çalışsam da

musluğunu, her sabah selamladığım komşumuzun penguenini ve

bir burukluk oldu içimde. Ama Balıkesir levhasını görünce “yeni

en önemlisi Sezgi'yi bırakıp nasıl gidecektim bu şehirden? Hem

umutlar” diyerek önüme baktım. Ve… İşte yeni evimiz. Babam her

de bir mahalle öteye değil ki başka bir şehre!

şeyi ayarlatmıştı ve evimiz saray gibiydi. Ama mutluluk olmadan bütün bunlar hiçbir işe yaramazdı. Umarım içinden mutluluğumuz eksik olmazdı.

Hafta sonu boyunca evimize yerleşme fırsatımız oldu ve her şey yerli yerindeydi. Pazartesi güneşi doğduğunda da yeni okulumun ardından gülümseyip gölgesini boylu boyunca önüme düşürdü okulumun. Ama ilk günüm o kadar da kolay geçmemişti. Arkadaş olmak için yaklaştığım insanlar bana yabancı bakıyorlardı. Sanki ateşmişim gibi uzak duruyorlardı benden.

Bu durum bir gün, bir hafta, bir ay böyle... Derken canımı yakmaya başladı. Ne umutlarla gelmiştim oysaki. Okuldan çıkışımdan beri düşündüğüm tek şey eve geçip şemsiyeyi ortaya

Ben, kara kara bunları düşünürken annemin tek derdi mutfaktaki porselen takımlarını kırmadan nasıl götüreceğiydi.

Ne garip! Ve benim yüzümün düşmesinin sebebini anlamıyordu.

Beni anlamak istemiyordu. Bir perşembe günü ancak bu kadar darmadağın olabilirdim. Şehrimde yarın son günüm olacaktı.

Cumartesi sabahı nakliyeciler gelecek ve eşyalarımızı taşıyacaklardı. Babamın cebinden düşen kartta görmüştüm nakliyecimizin sloganını. "Her şeyi taşır!" Aşkı da taşıyabilir miydi? Peki ya dostluğu? Bunları düşünürken küçük

koymak ve hıçkıra hıçkıra ağlamaktı. Ta ki umutlarım yeşerene dek. Mahallemize girdiğimde yan komşumuzun köpek kulübesi olduğunu fark ettim ama tuhaftı ki içinde köpek yoktu. İçinden bembeyaz tenli, dalgalı saçlı, çilli, yaşıtım bir kız çıkıp selam verince umudum ışımıştı. İsmi Toprak'tı. Sorunlarımızı paylaştık. Ben anlattıkça o dinledi, o anlattıkça da ben dinledim. Ama sorunları fazlasıyla garipti, çoğu zaman da anlamsız geliyordu bana. Okuldan her çıkışımda uğrardım yanına biraz vakit geçirir, hoşbeş eder sonra geçerdim evime. Sanırım yeni şehrimdeki ilk ve tek dostumdu Toprak. Toprak'ı evimize davet etmiştim. Ama cevap vermedi. Ben

de annesi izin vermez sanıp üstelemedim. Yine aynı yerimizde birbirimizle konuşmaya devam ettik. Ben de bazen okul çıkışlarımda ona gitmeden markete uğrar bir şeyler alırdım ve birlikte yerdik.

Ben tam Toprak'tan başka arkadaşımın olmayacağını düşünürken hayat bana tatlı tatlı gülümsemeye başladı. Bir gün okulda bir kızla tartıştığım için müdiremiz beni odasına çağırtmıştı. Ben tam ona derdimi anlatırken birisi bana seslendi.

Bu ses tanıdık değildi ama tanışmaya değerdi. Ardından kıpkıvırcık saçları olan bir kız gelip tuttu elimden. Ve müdirenin odasından çıkardı beni. Kimdi bu kız? Beni nereden tanıyordu?

Adımı nereden biliyordu? Bütün sorularımı duymuş gibiydi ki hemen söze başladı. İsmi Zümrüt'tü. Bunu nasıl da tahmin edememiştim, yeşil yeşil parlayan gözleri vardı. Benim yalnızlığımı görmüş olacak ki arkadaş olmak istedi. Ben de hiç kırar mıyım? Sonsuz dostluk sözümü veriverdim oracıkta.

Normalde bunu yargılayan çok olurdu ama o sanki beni benden daha iyi tanıyor gibiydi. Ben söylemeden anlıyordu beni. Her teneffüs ağacın altında buluşurduk. Sınav zamanları birlikte çalışırdık. Çalışma isteği olsun diye bir çikolata alırdım kantinden bazen. Kardeş payı yapar yerdik. Çok kısa zamanda kardeşim olmuştu zaten.

Annem yine her gece ısrarla vitaminlerimi almamı söylüyordu. Ama bu vitaminler tuhaftı. Kutularını göstermiyordu annem. Ama her gün almamın çok önemli olduğunu söylüyordu. Her geçen gün yenileri ekleniyor ve git gide artıyordu ilaçlarım. Annemin sözünü her zaman dinlerdim.

Bu yüzden vitaminlerimi her gece aldım.

Yine her gün Toprak'a gidiyordum ama olduğu yerde her zaman durmuyordu. Artık bazı günlerde yerinde parlak beyaz tüyleri olan bir köpek görüyordum. Ve Zümrüt... Zümrüt de ağacın altına gelmiyordu. Artık sınavlara çalıştığım, çikolatamı kardeş payı yaptığım dostumu yerinde bulamıyordum. Sebebini anlamaya çalışsam da asla anlayamamıştım.

Cesaretimi toplayıp anneme ilaçlarımın ne olduğunu sordum ama yine her zamanki gibi bir cevap aldım. Ta ki kapıyı çaldığımda karşıma bir pastayla çıktıkları ana dek. Evde doktorum, annem ve babam vardı. Ve beni tebrik ediyorlardı.

Şule DEMİR - 9. Sınıf Türkiye Liseler Arası 14. "HİŞT HİŞT, Genç Sait Faik!" Hikaye Yarışması His Bulantısı Genç kız trajik bir mahlûk olduğunu keskin bakışlarıyla salona süzülür gibi girerek bir kez daha kanıtladı. Heyecanın ince ve parlak camından yansıyan neşe, fark edilir cinstendi. Heyecanı kalbinde çıt çıkarsa hemen yüzü hareketlenir, dudakları dörtnala koşar ve gülümserdi. Sadece dudaklarının etrafına değil, karnının içine ağırlaşan bir heyecan oturmuş gibiydi. Adım attıkça sanki bir dağın zirvesinden aşağı düşüyor sonra tekrar çıkıyor, tekrar düşüyordu. Bu olay göğsünün hızla inip kalkmasına neden oluyor ve zirveye çıkıp oradan düştükçe tekrarlanıyordu. Bu, ona eski his kazalarının bir benzeri gibi gözüktü; fakat aldırmadı. Bu fena ve belki de ahmakça tutum onun felaketi olabilirdi. Felaket, zaten tabiat döngüsüyle yakın temas hâlinde bir mecra değil miydi? Üzerinde koştuğu çılgınca düşünceler onu bilmediği bir yörüngeye itiyordu. Her ne olursa olsun tek bir çizgide beliren varış gayesi, gözlerinde devam edecekti. Salonda yerini bulmaya hazırlanan kendisi ile hisleri arasında gelgit yaşıyordu. Sonra birden tanıdık bir koku... Ruhunda hayale sürükleyen kokuyla beraber hatıralar, benliğini hüzünle dolduruyordu. Mazinin gölgesinde uzanan gizli sevgi sivriliyordu uçlarından. Kelimeye pek ihtiyaç duyulmayan, hedefe yönelmiş hisleri için bütünüyle özel bir an. Başlangıçta etkisi altına alan korkular utangaçlığı artırdı. Fakat yine de kuvvetle bakmaya devam etti delikanlının yüzüne ve kitabı hatırladı birden.

O günü, anımsayan bir konuşma olacak mıydı acaba, diye düşündü.

Zihnine o güne dair bir an takıldı genç kızın. Şehrin akşam güneşi vurdukça yüzüne, sanki daha bir arayış içindeydi. Delikanlı merakla aradığı o kitabı bulacaktı. Bir oraya bir buraya gayretle bakıyordu.

Genç kız artık aramaktan umudunu kesti diye düşündüğünde, arayışı yatışacağı yerde büsbütün alevlendi. Birçok kitabın arasından bir tanesi ışıltılı bir incelikle diğerlerinden sıyrıldı. “İşte bu!” dedi.

Kız karşıdan aceleyle koştu ve “Bu mu sahiden?” dedi. Önce kitabı eline aldı, zihnine kazımak için her ayrıntısına şöyle

Ama ben can dostlarımı, Toprak'ım ile Zümrüt'ümü, uzun

bir dokundu. Genç adamın eli kitabın altından süzülürcesine

zamandır görememenin acısını yaşarken onlara boş bakışlar

çekildi. Kızın ilgisinin kitabın üzerinde birleştiğini hissetti ve ona

atıyordum. Aklıma geldi ve sordum. Neydi şimdi bu tebrikler?

kitabı armağan etmeye karar verdi. Kız bu armağan karşısında

Hayatımın bu denli tuhaf bir hâle çevrilmesi nedendi? Ve daha

memnun bir ifadeyle gülümsedi sonra zihnini kurcalayan bu anı

birçok sorular...

atlattım derken aklı buraya geldiğindeki ana gitti ve bir an daldı.

İşte, öğrenmiştim ilaçlarımın vitamin olmadığını. Tuhaf biri

“Yüzeye bırakan kendini, hisler midir yoksa zihin mi?” diye sordu.

olduğumu, o güne kadar daha anlamını bile bilmediğim,

“Hisler insanı sadece dibe çeker, o hâlde zihindir.” dedi. “Zihin bir

hayatımda bir yere bile koyamadığım bir hastalığımın olduğunu

tohum gibi... Sonra büyür ve yeşillenir. Kök salmaya başlar mantık

öğrenmiştim. Aslında var olduklarını sandığım şeyler yok

toprağa.” Beyninin içine ara sıra yerleşen ıslak kelimeler yol

olduğunda hayatım garipleşti sanmıştım. Onların varlığının

oluşturmaya başlasa da dilinde, bazen çıkaramıyordu. Çünkü pek

garip olduğunu öğrenmiştim. Bütün bu

çok ilgili kişi bunlar çıktığı an, değişim lafı ediyorlardı. Değişim

tebriklerin de onu yendiğim için olduğunu öğrenmiştim.

kabullenilemeyen bir arzu olabilir miydi? İnsan başka bir eşyayı

veyahut başka birini istediğinde, değişimi kabullenemiyordu.

delikanlıyla birlikte uzaklaşırken. İnce bir tını... “Bu yıl

Aslında var olandan bu yana lanetlenen arzu, her şeyin kilidi ve

gidiyorlar.” dedi. “Kim gidiyor?” diye sorguladı bir an kız. Sonra

sebebiydi. Ortak alanda buluşamayanlar, arkada kalanların

anımsadı: Kehribarı diyor ya sahi! Kehribar bahsi edildiğinde

bıraktığı hatıraların acı dolu çığlıklarını işitirdi. Bu da korkulan

onun gölgesine dair bir gölge beliriyordu yanı başında. İşte o, işte

zaafları doğururdu. Onu bulduran da bulma arzusu muydu? Bu,

uzun kavisli bir burun, kehribar gözler ve hafif açık ağzı. Hesaplı

gün geçtikçe derinleşen bir hissin içinde bulunma arzusuydu.

bir şekilde anı unutmak için sımsıkı kapıyor gözlerini. Öfkeyi

Ellerini sanki bir şeyleri kovalıyor gibi salladı ve otobüste

avuç içlerinden kazıyordu. İstisna tanımayan her hamle yakından

zihninde oluşan bütün düşünceleri bir kenara itti. Böyle

tanıdığı dayanılmaz bir his sunuyordu. Kız her bahiste adı

düşünceler insanı bir yakaladığında arsız bir sarmaşık edasıyla

geçmesinden memnuniyetsiz, inandırıcı bir tavır takınarak

boğazda nefes almaya yer bırakmayana dek sımsıkı sarıyordu. O

yanıtladı.

sırada heyecanının sebebi, trajedisinin kaynağı yüzüne baktı.

“Evet.” dedi. “Gidiyorlar.”

Sanki siyah bir perde indi gözlerine, yer yer çil çil kırmızı

“Üzgün müsün?” dedi delikanlı.

noktalar belirdi, görüşü bulanıklaştı. Kendine gelme umuduyla

“Evet.” dedi genç kız. Bu ona umulmadık bir cevap gibi

gözlerini bir süre kapattı. Sonra sarılı olduğunun aklına geldiğini

gelmedi. Sadece başını hafifçe öne eğdi. Bu yüksek ruhlu insan

belli eden bir hareketle ayrıldı. Bazen böyle gerçekleri bulmak

onu kendine çekiyordu doğrusu. Bu içinde beliren his lekeleri,

için olayları yerinden oynatmak gerekiyordu doğrusu. İşvebaz

onun heykel gibi duran vücuduna yapışıyordu. Şu beyaz

bakışları, cüretkâr dik duruşu ile birleşen mükemmel hacimli

gömleğinde de ruhlarını birleştiren ortak bir nokta yok değildi.

omuzları; özgüvenini haykırıyordu. Fakat bunların çok arkasında

Küçük bir his bahanesi bulup onunla yalnız kalmalıydım. Bir süre

bu koyu kahverengi, iri gözlerin, istenilenin ardında bir saflık bir

ona bunu belli etmemek için sustu ve düşüncesinin üzerini örttü.

berraklık da gezinmiyor değildi. Arada bir kendini gösteriyordu bu durum. Kendisine çok bakıldığında önüne eğerek konuştuğu başından belliydi.

Bazı anlar yakalıyor ansızın. Bunu sevmiyorum diyemem ama gerçeğin hoyrat eli olayların köküne uzanıyordu. Alnımdan aşağıya yayılan bu ince damlalar sersemlediğimin kanıtına da bir ilave. Gözleri yarı açık… Etraf biraz durulmuş. Fakat kulaklarında hafif bir çınlama, zihnini sıkıyordu. Birkaç adım sesi sonrası heyecan ve merakın tam üstüne basan bir ses: “Hadi gelmiyor musun?” dedi. “Geliyorum.” dedi kız. İçgüdüler öyle hızlı harekete geçirir ki insanı bu çabuk cevap bundandır ki tabiatın kök salmış tüm kuralları bunun üzerinde birleşir. Elleri ve ayakları hâkimiyeti altına girmiyor. Bu heyecanı eskiden beri tanırdı. Bu fena bir heyecandır fena! Bütün cüretiyle arkasından yürüdü. Bu kadar kör yürünür mü meçhule bu kadar

“Nasıl gidiyor?” dedi. Kız, gözlerindeki bu imaya anlam veremedi doğrusu, delikanlının bakışları bir hayalet gibi dolanıp durdu yüzünün üzerinde. Zaten hep böyle olurdu, çoğu zaman anlamazdı onu. Onu anlamamak bile bazen mutlu ediyordu kızı.

Küçük, sorunsuz, duru bir mutluluk sunuluyordu sanki minik bir belirsizlik paketi içerisinde.

“Kötü gidiyor.” dedi kız. Delikanlının yüzü asıldı; sert, kızgın bir bakış fırlattı. Bu sırada kızın kulaklarına monoton bir uğultu dolandı. Oldum olası sevmezdi gürültüyü patırtıyı. Ruhu müthiş bir sessizlik ritmi yakalayan sağırlar gibiydi. Sahi, ne çok severdi sağırları! İnsanların ağızlarından sel gibi çıkan kötü, kaba, hadsiz sözleri duymazlardı. Tavırları hep durağandı. Dolgun bakışlar atarlardı etrafa. Donan ruhlarda sessiz acının resmi çizilirdi. İnsanların bu birbirlerini dinlemeye çalışma azimlerine gülerler içlerinden. Duymak istedikleri tek bir söz, bir fısıltı ya da bir kıpırtı yoktu sanki. Bu yüzden kelimeyi sürükleyen konuşma isteğini uzaklaştırırlar. Yakınında ufak, çelimsiz bir bedenden uzanan bir ses bölüverdi kızın düşüncelerini, bu saçma diyalog

hisleri karmakarışık adamın ardından? Önünde hafifçe sallanarak yürüyordu. Yetişti.

“Nasıl gidiyor?” dedi delikanlı bu sefer. Bu soru cevabını alana kadar gerçekliğin can sıkıcı soru silsilesini başlatıyorum, demektir. Kendini, ruhunu keşfedememiş, soyut kavramı gelişmemiş insanlardan uzaklaştırıyordu. An oluyor zıt bir yönelmeyle tam da içinde buluyor onu. Buhran, geziyor bazen.

“Normal.” dedi. Kendine kızın yankısı olma görevini bilmiş gibi tekrar etti, “Normal..."

Eski hesapları kapatmak üzere hamle yaptığında artık ideal bir uçuruma gelmişlerdi. İnsanda eşine rastlanmayan bir ruh ile benden, tesirler ve şahsiyetler kendini hazırlıyordu. Bu gibi hissiyat çalışmalarında galip geleni görmek hayli zordur. Onun için çelişki ve mesele daha yeni başlar. Meselenin özüne inecek kadar yakındılar. Genç kızın hayran bakışları delikanlının çıldırtıcı soluğuna karışmak istercesine... Sonra birden:

“Ben senin kitabını okurken, hayatını ezberlemek zorunda mıyım?”

Sudenaz ÇOBAN - Hazırlık Sınıfı Tarık Buğra Öykü Yarışması Geriye Kalan Dakikalardır masasında beklettiği orta şekerli kahvesini, dışarıdaki ilik sızlatan soğuk nedeniyle kuruyup çatlamış dudaklarına götürürken gözlerini hafifçe kıstı. Yılların yumruklarıyla sıvasını parça parça kaybetmiş apartmanının ikinci katından görünen küçük insanları izlemek ona hem bir huzur, hem de derin bir hüzün veriyordu.

Yaşadığı şehir çok büyük olmasa da oldukça kalabalık, hızlı ve telaşlıydı. İnsanları sevecen, sıcak ve yardımseverdi; ancak ürkek ama bir o kadar da hırslı bir çabayla bunu gizlemek için ellerinden geleni yapıyorlardı. Bu şehir kalabalık değildi; bu şehir, sanılanın aksine, kalabalık olmaktan son derece uzaktı. İnsanlar kendi korkularıyla yönetiliyordu, zihinleri birdi.

Fikirleri, düşleri, düşünceleri, hüzünleri, mutlak kaderleri, sevinçleri birdi. Sayıca çok olan bu topluluk aslında tek bir bütünü oluşturuyordu. Onlarla arasındaki tek fark, geçmişleri ortak olan bu insanlardan farklı olmadığını bilmekti. Bu durumun verdiği sıkıntıyla derin bir nefes alırken eski ve solgun renkli koltuğuna biraz daha yayıldı. Gözleri, görünmezliğinin rahatlığıyla insanların yüzlerini seçmeye çalışırken onlara ne kadar benzediğini, onlarla ne kadar bütünleştiğini bir kez daha görmüştü.

Gözleri sokak boyunca gezinirken insanların ürpertici boşluğunu tekrar düşündü. En gencinden en yaşlısına, kadın erkek ayırmaksızın birbirlerini hiç çaba sarf etmeden ve korkunç bir uyum içerisinde yok sayan bu insanlar, toplum gidişatının nasıl bir uçuruma sürüklendiğini anlamak adına güzel bir manzaraydı. Ancak bazen, uçsuz bucaksız bir ümitsizlikle kaplanan fırtınalı zihnini dindirip durgun bir nehre dönüştürecek bir esintiye, ona asırlar öncesi gibi gelse de yalnızca birkaç yıl öncesinde geleceğe umutla baktığı penceresine çekilen kalın taş duvarı çatlatacak bir papatyaya rastlıyordu. Bu son derece nadir anlara duyduğu özlem burnunda hissettiği kılıçtan keskin bir sızıya neden olurken düşüncelerini aralayıp, sahip olduğu tüm dikkati kendisine çeken hareketlenmeyle yavaşça doğruldu.

Ufak bir oğlanın, dengesiz ama hırslı adımlarla çiçekçi kadına koşturması; sevecen ve masum gülümsemesiyle minik elini kaldırıp, kendinden emin bir şekilde, işaret parmağını kadının

izliyormuşçasına bir dinginlik veriyordu. Gözleri saniyelik bir zaman diliminde çiçekçinin birkaç metre ötesine kaydığında ise dikkati dağılmış, odak noktası ikiye bölünmüştü. Oğlanın yaşlarında sarışın bir kızın kaldırıma çöküp yara bandıyla beceriksizce sarılmış dizine baktığını gördüğünde titrek bir nefes aldı. Yalnızlığın yaşı da yeri de zamanı da hatta acıması da yoktu. Küçük kızın sarı bukleleri gözyaşıyla yıkanmış yüzüne yapışırken kesik nefes alışverişlerini oturduğu yerden bile sezebiliyordu.

Küçük kız, yalnızlığını fark edip, canı dizindeki yaradan daha çok yanıyormuşçasına korku dolu bir yüz ifadesine büründü. Arada kafasını kaldırıp etrafa bakınıyor, kimsenin onu görmediğini veya görmezlikten geldiğini fark ettiğinde dudağını hafifçe büküyor, dolan gözlerini elinin tersiyle temizliyor ve yeniden kafasını önüne eğiyordu. Çocuklar, dünya üzerindeki en saf kalpli canlılardı ona göre ve onlara dahi yapılan bu haksızlık, sinirlenmesine neden oluyordu.

Elini düşünceli bir ifadeyle çenesine yaslarken dalmış olduğu görüntüye biri daha girdi. Bu kişinin ufacık elleri birkaç sarı ve beyaz papatyadan oluşan buketi sıkıca kavramışken asfaltın sert çakıllarına ve tozuna aldırmadan, yere, dizlerinin üzerine çöktü.

Küçük kız gözyaşlarıyla ışıl ışıl parlayan ve adeta fırtınalı bir denizi andıran masmavi gözlerini, oğlanın yüzüne çevirdi. Tereddüt ve çekingenlikle belli belirsiz titreyen tozlu beyaz elleri oğlana uzandığında tüm dünyanın durulduğu ağır ve belirsiz birkaç saniyenin içindeydiler. Uzandı, gözleri usulca papatyaları okşadı ve ince taç yapraklarına hayalî bir öpücük kondurdu, masmavi denizleri kucaklayan kirpikleri titreşti. Oğlan kafasını hafifçe eğip gülümsediğinde denizler dalgalandı, yükseldi ve usulca taşmaya başladı. Zaman durdu, insanlar durdu, bulutlar dağıldı ve kız, papatyaları kendi kucağına çekti.

Yalnızlığın dalga dalga yayılıp yüksek binaların arasından sıyrıldığı; mahallelerde, caddelerde, sokaklarda ve her bir köşe başında kol gezdiği, kaldırımlarda uyuduğu ve kaldırımlarda uyuttuğu bu şehir, kısa bir an için büyüdü… Büyüdü… O kadar da kötü görünmedi, hafifledi, kalabalıklaştı ve yıkıldı. Orta yaşlı ve çatık kaşlı bir kadının görüş açısına damlamasıyla huzur ve her umut yerle bir oldu. Çocuğun bileği sertçe kavrandı, kızın papatyaları soğuk ve tozlu kaldırımla buluştu. Kadın bir yandan çocuğu kızdan uzaklaştırıp diğer yandan ayakkabısının sert ve gürültülü topuğunu papatyalara bastırdı. Çocuğa eğildi ve tükürükler saçarak bağırırken sürüklemeye başladı. Zaman bir kez daha durdu ve bu sefer gök yarıldı. Keskin bir ışık, gökyüzünde parlayıp ürpertici bir gürültüyü peşinden sürükledi ve ilk yağmur

görüş açısına itip aynı parmağıyla diri ve parlak beyaz papatyaları

damlası ezilmiş, kirlenmiş ve artık o kadar da parlak olmayan

işaret etmesi hem kendisinin hem de çiçekçi kadının tüm ilgisini

papatyalarla buluştu. Camlara çarpan yağmur damlaları kirli

toplamıştı. Göğsü şiddetle inip kalkıyor, al al olmuş yanakları

zihinleri yıkamaya yetmiyordu ama gerçeği kavramasına da

güçlü bir gülümsemeyle elmacıklarına doğru toplanıyordu. Her

yardımcı olmuştu. Bu insanlar, güzel olan hiçbir şeyi sevmiyorlardı.

göreni anlamsız bir neşeye sürükleyecek bu gülümseme; zihnini

Yalnızlığı sonuna kadar hak eden herkes, çevrelerine saçtıkları

yatıştıracak o esintinin yerini dolduruyor, içine dolup taşıyor ve

nefretle tüm göğü dumanlı bir griye boyayıp kasveti herkesin

sıcak bir baharın ortasında çimenlere uzanıp bulutları

kalbine ilmek ilmek işliyorlar ve tüm güzellikleri yer altında

bırakıyorlardı. Mutlak kaderleri yalnızlıktı. Bu şehir daima

kendini hızla yanından geçen araçların sıçrattığı çamurlu sulardan

yalnız, soğuk ve karanlık kalacaktı. Tüm umutlar paramparça

korumak adına duvara çekildi. Sağ omzu duvara yaslandı, ürperdi ve

olup küçük kızın gözlerinden boşanarak çatlak kaldırım taşlarıyla

bedeni kontrolsüzce titreşti. Sırtında ağır ağır gezinen ve her bir

buluşmuş ve kasvet altında yok olup ölüme mahkûm edilmişti.

hücresini gözleriyle ezberlemek istermişçesine yoğun baskıyı

Güneş, günlük ömrünü tüketip ertesi gün yeniden doğmak

hissettiğinde duraksadı. Topuklarının üzerinde arkasına döndü ve

üzere gözden kaybolurken, o da kendine gelmeye başladı.

karanlık sokağı gözleriyle dolandı. İçinde tüm duyguyu ve tüm

Doğruldu. Kollarını tavana uzatarak esnedi ve sıkıntılı bir nefes

hisleri barındıran bu uzun sokak, insan aklının kavrayabildiği her

verdi. Geniş penceresinden darmaduman görünen şehir,

şeye şahit olmuştu. Bir annenin feryadını… Bir gencin bileklerine

ağırlaşmış ve kendini tamamen kaybetmişti. Sokaklar boş, gri

geçirilen kelepçenin sesini… Bir eskicinin yaşlı arabasının tekerlek

duvarlar üzerindeki kimliği belirsiz yazılar sokak lambası altında

gıcırtılarını ve umutsuzca kendini duyurma isteğini… Polis

parlak ve hüzünlü, yağmur daha sakin ve daha telaşsızdı. Gözleri

sirenlerinin acı çığlıklarını… Hasret kalınan şen kahkahaları…

masanın üzerinde kalan kahvesini buldu; köpüklerinden eser

Şimdilerde kullanılamayacak kadar çökmüş halde olan binanın

kalmamış koyu renkli kahve, dışarıdaki havaya ayak uydurarak

diriliğini ve yuva özelliğini kaybederken alevler içinde kıvranan

oldukça soğumuş ve donuklaşmıştı. Acele etmeden ayaklandı,

eşyaların çıkardığı çatırtıları duymuş, gerek somut gerek soyut tüm

dün akşam eve gelir gelmez koltuğun üzerine gelişigüzel fırlatıp

yangınlara tanıklık etmişti. Şimdi ise yalnızca yalnızlığın acımasız

bir daha da kaldırmadığı montunu giydi, eski ve püskülleri

pençeleri ve zifiri karanlığın küflü prangaları burayı var ediyordu.

birbirine dolanmış olan koyu kırmızı atkısını boynuna atıp

Kendi düştüğü çukura ağlarken tutunduğu son dal parçası kuru

evden ayrıldı. Şemsiye alıp almamak konusunda kararsız hissetse

topraktan kurtuluyor; kurtuldukça biraz daha düşüyor, biraz daha

de almaktan son anda vazgeçmiş, hala usulca yağmakta olan

parçalanıyor ve her bir parça yıllar içinde ölüyordu. Bu şehir ölüme

yağmurla bütünleşmeye duyduğu açlıkla kendini vakit kaybetmeden apartman duvarlarından kurtarmıştı. Kapıdan adımını atar atmaz kafasını kaldırdı ve şehrin boğucu ışıklarının

mahkûmdu ve söz konusu ölümün donuk sessizliği şehrin boğazına çöküp varını yoğunu almaya başlamıştı.

altında görmezden gelinmekle cezalandırılmış yıldızları görme çabası eşliğinde gözlerini kıstı. Yağmur damlaları yılların eskittiği kısa sakallı ve çilli yüzünde ıslak izler bırakıp alnında, yanaklarında, çenesinde ve boynunda süzülürken derin bir nefes alıp özlediği toprak kokusuna ulaşmaya çalıştı. Ancak tek alabildiği otomobillerin caddelere kustuğu gri ve tozlu hava, ıslak sokak ve silik bir kolonya kokusu olmuştu. Ne ara kapattığını fark etmediği gözlerini aralayıp yanından geçen adama selam verdi, cevapsız kaldı ve pes edip arkasına döndü. Görmezden gelinmiş olmanın alınganlığını yapacak yaşı çoktan geçmişti.

Saatler öncesinden kalma papatyalara basmadan usulca kaldırıma çıktı ve donuk yeşil gözlerini, duvarların üzerine işlenmiş koyu renkli cümlelerde gezdirdi. Her biri farklı bir hikâyenin

Bedeninin her noktasını ince bir ürpertiyle sarmalayan

temsilcisi ve isyankâr birer sokak bekçisiydi. Önüne döndü,

huzursuzluğu yok saymak adına, ciğerlerini uyuşturacak kuvvette

şemsiyesinin altına sığınmış olmasına rağmen gökten zehir

bir nefes aldı. Soğuk ve nemli hava, ağır ağır bedeninde gezinirken

yağıyormuşçasına büyük bir hızla koşturarak ve ayakkabılarının

gözlerini tekrar gökyüzüne çevirdi. Tam o an; tek başına bile

yüksek topuklarıyla yerde soyut delikler bırakarak ilerleyen

depremlere, kasırgalara ve nice felakete neden olabilecek tek bir

kadına baktı. Yüzü tanıdıktı, birkaç kere fırında ve birkaç kere

düşünce, yeri göğü inletecek bir şimşek misali zihninde yankılandı.

de postanede karşılaşmışlar, yine de selamlaşmamışlardı. Şansını

Hayatının son yıllarını bir saksı bitkisinden farklı olarak, koyu

denedi ve dostane bir gülümseme takındı. Bir an için beklentisi

renkli taşlarını izleyerek geçirdiği bu sokak, bugün ikinci kaybını

yükselmiş, kısa bir süre nefesini tutmuştu ancak boşunaydı.

vermişti.

Kadın onu görmemiş, bedenini hafifçe sağa döndürüp yanından

Göğsü keskin bir sancıyla kasıldı ve aldığı nefes, güçlü yumruklar

sıyrılmış ve birkaç saniye içinde köşeden dönüp gözden

halinde boğazına dizildi. Bugün bu sokak; yalnızca papatyaların

kaybolmuştu.

değil, bir insanı ayakta tutmak adına başlı başına bir can, bir beden

Bunun üzerinde düşünme ihtiyacı hissetmeden adımlarını

görevi gören tüm zorluklara karşı dimdik ayakta kalıp her koşulda

hızlandırırken içinde filizlenen silik, ilkel ve kabullenmek

varlığını sürdüren ve tüm görkemiyle hayat penceresini ışık seline

istemediği hırsı hissedebiliyordu. Ayakkabılarının sert tabanı

boğan umudun da cesedini soğuk taşlarının ufak çakıllı kollarıyla

kaldırım taşları üzerinde ıslak ve görünmez izler bırakırken

sarıp sarmalamıştı. Can veren umudunun son nefesleri kaldırım

taşlarının arasından sızıp daha da derine ulaştığında birkaç evin

silindire benzeyen, üstü döndürülerek açılan bir şey vardı. Biraz

daha ışığı söndü.

daha ilerlediğimde insanların benim isimlendiremediğim şeye şişe

Yalnızlık, karanlığın boynuna sıkıca geçirdiği tasmayı

dediklerini duydum. “Ne işe yarıyor acaba bunlar?” diye düşünmeye

çekiştirip gittiği her sokağa, her caddeye, her mahalleye, her

kalmadan kendimi onlardan birinin şeklini almış buldum. Artık

şehre, her ülkeye; her ruha ve her bedene kolayca

özgür değildim, hava alamıyordum ve yalnızdım. Etrafımda benim

işleyebiliyordu. Her rutubet kokulu duvarda kıvranıyor, esniyor,

gibi hapsolmuş kader ortaklarım vardı. Ama bazıları dışarısını daha

genişliyor, büyüyor ve büyüdükçe daha da yıkım doluyordu. Bu

iyi görebiliyordu çünkü onlar cam şişedelerdi, ben ise plastik. Bizi

şehri kanatları altına alıp içine çekiyor ve benliğine var gücüyle

tek tek kutulara dizdiler ve artık tamamen karanlıktaydım. “Aman

bağlayıp, gitmesine izin vermeyerek tüm şehri adeta kendiyle bir

ne güzel!” diye mırıldandığımı hatırlıyorum, sonrası karanlık…

ediyordu.

En anlamlı kavramlar, en zengin satırlar ve en duygu yüklü

Etrafımı göremediğim için nereye gittiğimi bilmiyordum.

Bundan sonrasını bize yeni gelen komşularımızın anlattıklarından

paragraflar bile bu denli anlamsız, yalın ve boş gelmemişti hiç.

öğrendim. Şimdi arabadaydık ve markete gidiyorduk. Şoför arabayı

Her his ve ruh bu şehre veda etmiş, her beden kendi çirkinliği,

sık sık durdurdu, markete gelince kolilerden birkaçını indiriyordu.

kibri ve bencilliğinin arasında ölüme terk edilmişti. İnsanlık

Araba yine durdu ve benim olduğum koliyi indirdiler. Şişenin

namına hiçbir şey kalmamıştı geriye. Yalnızlık hariç…

içinde sallana sallana başım döndü. Birisi koliyi açtı ve günler sonra

Rümeysa ÖZDEMİR - Hazırlık Sınıfı 30. Ömer Seyfettin Hikaye Yarışması Meçhul Yolculuk Yılın en sevdiğim dönemi olan “yaz” mevsimindeydik. Uzun

mavi tabloma kavuşabildim, o an dünyada benden mutlusu yoktu.

Sonra genç market görevlisi, beni ve diğer şişeleri rafa yerleştirdi.

Karşımdaki raf oldukça iştah açıcıydı doğrusu. Çeşit çeşit bisküviler ve çikolatalar vardı. Gördüğüm kadarıyla çocuklar genelde orada oyalanıyordu. İnsanlar yanımdaki şişeleri alıp gidiyorlardı. Korkmaya başladım çünkü bundan sonra olacaklar hakkında hiçbir fikrim yoktu. Buraya gelmeden önce en

bir yolculuktan geleli sadece iki gün olmuştu. Açıkçası

korktuğum şey, bir yolculuğa çıkıp ailemden ayrılmak iken, şu an

dinlenmem ve yaşadıklarımı unutabilmem için pek de yeterli bir

buradan gitmek istemiyordum, ne garip. Dünya garip yer, her

süre değildi. Günlerce süren yolculuğumda arkadaşlarımı,

zaman istediğimiz olmuyor. Zaten istediğimiz her şey gerçek olsa

sevdiklerimi en önemlisi ailemi kaybetmiştim. Belki yıllar sonra

burası bir dünya olmazdı ve huzur içinde yaşayamazdık. Herkes

huzurlu, güneş ışığını bol bol içine alan bir yerde karşılaşırdık

zengin olsaydı kim onların isteklerini yerine getirecekti? Herkes

onlarla ve böylece yalnızlığım son bulur, mutlu ölümsüz

sınavdan yüz alsa, istediği okullarda okusa, her şeyi bilse kim bir

hayatıma kaldığım yerden devam edebilirdim. Kim bilir? Bu

şeyler öğretecekti? Bu hayatta birinin istediğini ne kadar yaparsan

arada ölümsüz dedim de… Ya ben de ölümlüysem… Bunları

yap, memnun edemezsin; çünkü hep daha fazlasını ister. Marketin

sorgulamak kendimi kötü hissettirmişti; o yüzden bu bahsi

içinde karşıdan gelen kısa boylu erkek çocuk ve bakımlı annesi

hemen kapattım.

dikkatimi çekmişti, anne oğul ne kadar da güzel görünüyorlardı.

Gelelim bu meçhul yolculuğumun başlangıcına. Ben,

Sarışın çocuk, esmer güzel annesinin elini tuttu ve benim

herkesten ve her şeyden özgürüm, diye düşünürken ummadığım karşımdaki abur cubur raflarının olduğu yere getirdi. Ben, sakin bir anda bir tünel beni kendine çekti; zaten ondan sonrası tam sakin onları izlerken çocuk birden arkasını döndü. O an buhar olup bir işkence. Başta bütün tanıdıklarımla beraberdim ama geçtiğim da uçsam, diye düşündüm çünkü çocuğun ellerindeydim. Evet, koşa her aşamadan sonra sevdiklerim yanımdan bir bir ayrıldı. Gitgide koşa annesinin yanına gittik. Bu sefer sanki dev dalga çıkmış gibi özgürlüğüm kısıtlandı, büyük ve koyu renkli birtakım aletlerin

hissettim. Beni annesine gösterdi ve almasını söyledi. Ama kadın,

yanında yapayalnız kaldım. Güneşim, benim mavi tablom

oğluna çantasındaki su şişesini göstererek, beni yerime bırakmasını

neredeydi? Beni onlardan kim ayırmak istemişti? Tüm gün

istedi. Buradaki adrenalin dolu anılarıma bir tane daha eklemiştim.

beraberdik onlarla, her an derdimi anlatabiliyordum onlara.

Gitme korkusuyla dolu bir anı daha… Neyse sonuçta hâlâ

Bana bir asır gelen bir günlük yolculuğumun sonunda, tanıdıklarımın her biri farklı bir yola yönelip benden ayrılmış,

oradaydım. Bir yere gitmemiştim işte!

Benim olduğum taraf cam kenarıydı bu yüzden dışarıyı

yanımda tanıdığım hiç kimse kalmamıştı. Hâlâ gün yüzü

görebiliyordum. Karşıda ışıklı, çok güzel bir yer vardı. Keşke bir

görememiştim. Acaba bu yolun sonu nereye çıkıyordu, asıl

günlüğüne insan olabilsem de orayı gezebilsem, diye düşündüm.

önemlisi, bu yolculuk ne zaman bitecekti?

Burada zaman geçmiyordu, sürekli aynı yerde olmak çok sıkıcıydı.

Bir gün önce çok hırpalanmıştım, bir sağa bir sola…

Marketin kapanma saati gelmiş, içerideki insanlar azalmıştı. Yaklaşık

Yorgundum çok. İkinci gün ise sanki hastalıklıymışım gibi

on beş dakika sonra içeride kimse kalmamıştı. Beni buraya

ilaçladılar beni. Bu ilaç safhasından geçip son aşamaya gelmiştik.

yerleştiren market görevlisi, çelik kapıyı indirmeden önce içerideki

Etrafımda koyu renkli makineler ve isimlendiremediğim,

kapıyı kilitleyip çıktı.

Gece olunca hep duygulanıyordum, ailemle ettiğim sohbetler geliyordu aklıma. Hepsini çok özlemiştim. En merak ettiğim şey şuydu: Ben onları bir an bile aklımdan çıkaramazken ve özlerken, acaba onlar da beni özlüyor muydu?

Ateş topu, güne göz kırpmaya başlamıştı; herhalde dün akşam düşünürken uyuyakalmıştım. Bu yeni günde yine yeni arkadaşlarımın çoğuna, buradan da gitme korkusuyla, veda ettim.

Bunlardan başka yine derin düşünceler, yine hüzün, yine meçhul…

gelmesini bekledik. Sonra, yuvarlak mavi ve sarı ışıklı altı kişilik kabine oturduk. Yukarıya çıktıkça şehrin manzarası daha da güzelleşti ve ben daha çok heyecanlanmıştım. En tepede dönme dolap durdu ve her yer muazzam görünüyordu. Yüksek ofisler, evler, boş araziler, küçük ormancıklar… İki tur daha döndükten sonra indik. Daha eğlenceli ve heyecan verici olan hızlı trenin yanına gittik. Yeliz korktuğu için binmek istemedi ama arkadaşlarının ısrarı üzerine kararını değiştirdi. Ben sallanmaya başladım çünkü Yeliz’in elleri titriyordu. Heyecandan midesinde kelebekler uçuştuğunu hissetmiştim. Evet, şimdi sıra bize geldi, ben bile heyecanlandım doğrusu. Oturulan koltuklar kırmızıydı, çok sağlam kemerler vardı bu yüzden güvenliydi. Yeliz, beni kucağına koyduktan yaklaşık on saniye sonra hızlı tren hareket etmeye başladı; o an ağzım dilim olsa da ben de bağırsam diye düşündüm. Yeliz avazı çıktığı kadar bağırıyordu.

Allah’tan çok uzun sürmedi de Yeliz daha çok korkmadı.

Hızlı trenden indiğimizde ben ne olduğunu anlayamadan Yeliz hızlıca kapağımı açtı ve içmeye başladı. Yaşadığım bu güzel geceden sonra korktuğum başıma geldi. Yukarıdan aşağı, mideye doğru hızlıca indim. Aşağı inerken Yeliz’in hızlı bir şekilde inip kalkan akciğerlerini

Günün sonuna yaklaşmıştık, etrafta ailelerden çok gençler vardı

de gördüm. Zavallı kız gerçekten çok korkmuştu. Artık Yeliz’in

artık. Karşı yolda üç kız üç erkekten oluşan bir arkadaş grubu

midesindeydim, biraz daha durduktan sonra yine bir bilinmezliğe

gördüm. Onları izlemeye başladım. Geldikleri yer bizim marketti.

doğru yola çıktım. Yeliz’in midesinde heyecandan kelebekler

O gençlerin bana göre en güzel olanı uzun, kahverengi saçlı;

uçuyordur demiştim ya size, var olduğuna sonuna kadar inandığım o

esmer ama gözleri deniz mavisi olan bir genç kızdı. “Su gibi”

kelebeklerin gerçek olduğuna da şahitlik ettim. Şaşırdım vallahi!

derler ya hani, işte tam olarak öyle. Gençler karşımdaki raftan abur

Burada mavi, yeşil, sarı ve pembe renklerinde bir sürü kelebek vardı.

cubur almaya başladılar. Sonra içlerinden en güzeli, Yeliz, bana

Ben oraya gelince biraz sakinleştiler, Yeliz o yüzden beni içti sanırım.

döndü ve aralarında benim de bulunduğum şişelerden birini

Birkaç saat sonra kırmızı, dar yollardan geçtim. Yeliz’in içindeki

seçmek için bir tekerleme söyledi. Bu sefer ben çıktım; şanslı

tuhaf yolculuğumdan sonra nasıl olduysa hafiflemeye başladım.

mıydım şanssız mıydım onu birazdan öğrenecektim. Artık kaçış

Yeliz’in nefesiyle buhar olup dışarıya çıkmıştım. Hafiflediğimden mi

yoktu, buradan sonra ne olacak, diye kendi kendime sorduğum

bilmem ama bulutların yanına gidebildim ve birkaç dakika sonra bir

soruların cevabını birazdan alacaktım. Bu arada Yeliz’in ismini

tanesinin içindeydim artık. Bulutlar sürekli dönüyorlardı. Gittikçe

arkadaşlarıyla konuştuğunda duymuştum. Market kasasına geldi

karardılar. Sakin bir şekilde yanımdaki bulutlardan yeryüzüne doğru

ve parayı ödedi. Arkadaşlarıyla birlikte dışarı çıktı. Beni, çantaya

kardeş damlalar inmeye başladı. İnsanlara yukarıdan bakınca, küçük

ya da poşete koymadı, şaşırdım doğrusu bir şeyler alan herkes

gözükseler bile -hiç görmediğim- renkli kalkanları başlarının üzerinde

aldığı şeyi ya poşete ya da çantasına koyuyordu. Fakat beni elinde

tuttuklarını gördüm. Bulutlardan ayrılan sular artıyordu ama ben hâlâ

tutması iyi oldu; çünkü etrafı görebiliyordum ve bu sayede canım

olduğum buluttan ayrılmamıştım. Yer değiştiren bulutlarla beraber

da sıkılmıyordu. Sanırım şimdi eğlence başladı, gençlerle baş

ilerledim. Gittikçe insanlar azaldı, biraz daha ilerledikten sonra

başaydım sonuçta. Nihayet o ışıklı parka girdik. Çok

altımızda hasret duyduğum yuvama benzeyen bir yer gördüm. O an

heyecanlanmıştım. İyi ki beni Yeliz almıştı. Yepyeni bir dünyanın

en çok istediğim şey, burada yolculuğuna eşlik ettiğim buluttan

kapıları aralandı. Etrafta, insanların binince çığlıklar attığı

ayrılmaktı ve istediğim de oldu. Derin maviliklere giderken,

kocaman, ışıklı oyuncaklar vardı. İnşallah biz de bineriz diye

özgürlüğümü tekrar kazanıyordum; çünkü bir şeyin içinde olma

düşündüm çünkü gerçekten çok merak etmiştim.

zorunluluğum yoktu. Belki aşağıya indiğimde ailem de oradaydı. Kim

Girişin solunda pamuk şekerci vardı, kızlar oradan pamuk şeker aldı. Hayallerimin pembesi gibi bir pembesi vardı ve yumuşacıktı

bilir?

Maviliklere indiğimde mutlu olsam da ailemi orada

pamuk şeker. Gerçekten harika görünüyordu. Yeliz ve arkadaşları

bulamadığımdan kaynaklanan bir burukluk hissettim. Birkaç gün

ilk gördükleri bilet gişesinden bilet aldılar. Bu geldiğimiz yer yeni

sonra yeni yaşam alanıma alıştım ve kendime yeni bir aile kurdum.

açılmış, adı da “Rüya Eğlence Parkı”ydı. Evet, Yeliz ve

Eski ailemi özlesem de yeni bir aile kurma mutluluğu, bana eski

arkadaşlarının konuştuklarına kulak misafiri (!) oluyordum. İlk

yaşama enerjimi verdi. Hayat buymuş işte; içinde üzüntüler,

olarak eğlence parkının en yüksek, en ışıklı ismini dönme dolap olarak duyduğum oyuncağın önüne geldik ve sıranın bize

yorgunluklar ve hayal kırıklıkları olsa da yaşama sevincimizi kaybetmediğimiz sürece daha yaşayacak çok şey varmış meğer.

Pınar KOÇ - Hazırlık Sınıfı 30. Ömer Seyfettin Hikaye Yarışması İzi Kaldı Dünlerin Yılların eskittiği eski kanepede, yılların eskitemediği büyük babaannesinin kucağında oturan küçük kız, babaannesine babası olmadığından annesinin babaannesi öz babaannesiydi onun için- o gün yaşadıklarını anlatmak için aklını toparlamaya çalışıyordu. Sahi, bugün başına gelenler de neydi öyle? Küçük kız, ilk defa böyle bir şey yaşamıştı. Her akşam günün özetini babaannesine anlatan kız, bugün neler yaşadığını anlatmaya hazırlanırken kelimeleri ilk defa zihninden kaçışıyor, saklanıyordu. Derlerdi ya kelimeler anlatmaya yetmez diye, işte tam o anlardan birini yaşıyordu. Nereden başlayacağını düşünürken sabah hissettikleri geldi aklına. O sabah kızın yüreğinde ona yabancı gelen bir his peyda olmuştu. Adını koyamadığı bu hissin onu huzursuz ettiğini de anımsadı. Oradan başlayabilirdi. Babaannesi pamuk ellerini kızın yumuşacık saçlarında gezdirirken kız da anlatmaya başladı.

“Babaanne bu sabah beni uyandırdığında çok tuhaf hissettim.

Okula gitmek istemedim. Hasta değilmişim, annem ateşimin olmadığını söyledi ama kalbim sıkışıyor gibiydi. Karnım da acımıyordu ama sanki bir yemek canlanmıştı da midemde koşturuyordu. Daha önce hiç böyle olmamıştı. Belki de doktor ablanın iyileşmem için verdiği ilaçtan olmuştur, diye düşündüm.

Midem daha yeni iyileşiyordu. Bu anlattıklarım okulda da devam etti. Okula gitmeyeli uzun süre olduğundan arkadaşlarımı çok özlemiştim. Onların da beni özlediğini düşünüyordum.

Anneannem beni okulun kapısına bıraktı ve eve geri geldi.

Bense sınıfıma koşarak gittim ama sınıfa girdiğimde çok üzüldüm.”

Küçük kızın gerçekten üzüldüğü son kelimelerinde gözlerinin

“Yani… Kavga mı denir bilemem ama okulda arkadaşlarımla birkaç olay yaşadım. Dedim ya sana sabah çok üzüldüm diye, sınıfa girince herkese ‘Günaydın!’ demiştim. Kimse cevap vermedi, cevap vermeyi bırak hiçbiri yüzüme bile bakmadı. Teneffüslerde dışarı çıkıp oynadılar. Ben, karnım ağrıdığı için sınıfta tek başıma oturdum. Karnım ağrımasa da gitmezdim çünkü beni çağırmamışlardı. Kimse neden yanlarına gitmediğimi de sormadı.”

Küçük kız dolu gözlerini kırpıştırırken birkaç titrek nefes aldı. Bu sırada babaannesi de torununu bağrına bastı. Torununa sadece kollarıyla değil, sevgisiyle de sarıldı. Küçük kızın kırgınlığını bastırmak istedi. Kız babaannesinin bağrına yaslanıp anlatmaya devam etti. “Öğretmenimiz beden dersi için hepimizi dışarı çıkardığında arkadaşlarım yine oyun kurdular ve oynamaya başladılar. Onlar oynarken öğretmenimizin onlardan birini çağırdığını gördüm.

Sonra arkadaşım yanıma gelip ‘Bizimle oynamak ister misin?’ dedi. Aslında onlarla oynamamı istemediği o kadar belliydi ki hiç oynayasım gelmedi. Parkın kenarındaki taşlara oturup arkadaşlarımı izlemeye başladım. Hem üşüdüğüm hem de karnımın ağrısı arttığı için öğretmenimizin yanına gittim. Sınıfa gitmek için izin istedim. Öğretmenim benden biraz beklememi rica etti. Ben de öğretmenimin yanındaki banka oturup beklemeye başladım.

Canımın acısından gözlerim dolmuştu. Öğretmenim bütün sınıfı, bankın yanına çağırdı ve hava soğuduğu için sınıfa girmemiz gerektiğini söyledi.

Bütün arkadaşlarım sınıfa ilerlemeye başladığında ben de peşlerinden gidip sınıfa girdim. Öğretmen masasının hemen önündeki sırama oturdum. Yanımdaki arkadaşım okula gelmemişti.

Yani bugün yalnız oturuyordum. Öğretmenimiz daha gelmemişti.

Ben de beklerken kitap okuyordum. Hani annemin bana hediye getirdiği var ya, onu okuyordum. Yanıma en çok sevdiğim üç arkadaşımın geldiğini gördüm. Konuşmak için geldiklerini sanarak gülümsedim ve oturmaları için yana kaydım. Onlar oturmak yerine

dolmasından ve sesinin titremesinden anlaşılıyordu. Babaannesi

etrafımı sardıklarında sabah uyandığımdaki his geri geldi ama daha

de bu üzüntünün nedenini merak etmiş olacaktı ki ilgili bir

fazla huzursuzdum.”

şekilde sordu:

Küçük kız, yerinde rahatsızca kıpırdanırken oturduğu yerde rahat

“Neden üzüldün yavrum? Kavga mı ettiniz yoksa?”

bir pozisyon bulmak için kımıldandı. Birkaç hareketten sonra rahat

Beklediği cevap yaşlı kadını huzursuz etmişti. Torununu çok

bir yer bulup, babaannesinin kucağına küçük bedeniyle yine

sever, her gün kucağına oturtup bir yetişkin gibi muhabbet

kıvrılmıştı Anlatmaktan dili damağı kurumuştu, yutkundu ve

ederdi onunla. Sanki torunu da konuşurken her kelimede bir yaş

sözlerine devam etti.

daha büyüyüp kendiyle denk oluyordu. İstemsizce, gözünde bu

“Ben bir şey söyleyemeden bağırmaya başladılar, sıranın

kızın büyümüş halini canlandırıyordu. Konuşurken küçük kıza

önündeki iki arkadaşım sırayı üstüme itiyordu. Kavga etmek

dikkat kesiliyor, onu doğru bir şekilde yetiştirdiğine emin

istemediğim için kulaklarımı tıkadım. Az çok söylediklerini

olmaya çalışıyordu. Annesi hem kendini hem kızının geleceğini

duydum. Sınıfa çıktığımız için beni suçluyorlardı. Annem hep der

kurtarmak için çabalarken, kızı yetiştirmenin asıl ağırlığı

ya cevap verme diye. Cevap vermedim. Cevap vermeyince biri

babaanne ve anneannesine kalıyordu. Kız, gününün büyük bir

sıranın içine girdi ve elini yumruk yaptı. Ben de gözümü kapattım.

kısmını babaannesinin yanında geçiriyordu. Babaannesi tek

O sırada bir sessizlik oldu. Gözlerimi hafif araladım. Sınıfa

arkadaşıydı. Küçük kızın, yaşıtlarından farklı olduğunun da

öğretmenimizin geldiğini görünce arkadaşlarımla beraber ayağa

farkındaydı. Bu yüzden küçük kızın sorunlarını can kulağı ile

kalktım. Öğretmenimiz oturmamız için eliyle işaret verdikten sonra

dinlemeye devam etti.

hepimiz oturduk.”

Arada soluklandı ve babaannesinin yüzüne bakabilmek için

kenarında durduğunda ben de durdum. Öğretmenim konuşunca

doğruldu. Konuşmasına ara vermeden dışa dökülmeyi bekleyen

ona kulak kesildim.”Bütün olanları gördüm evladım. Senin haklı

kelimelerinin dudaklarından dökülmesine izin verdi.

olduğunu biliyorum. Arkadaşlarının hediyeyle kendilerini

“Sonra öğretmenimiz beni sıkıştıran üç arkadaşımı çağırdı.

affettirmeye çalışması da doğru bir davranış değildi. Bu yüzden

Onlara neden bana böyle davrandıklarını sordu. O üç kız

onlara bir ders vermeliyim ve senin, onlar özür dilese affedeceğini

arkadaşım da benim yüzümden sınıfa girdiğimizi söyleyerek

de biliyorum. Onları hemen affetmen sonucunda onlar bir ders

beni azarladı. Ben yine cevap vermedim. Benim onlara

almayacak ve bu şekilde davranmaya devam edeceklerdir.

bağırdığımı da söylediler. Öğretmenimiz bunu duyunca

Affetmezsen bu onlara bir ders olacaktır. Senden özel bir isteğim

dayanamadı, tüm yaptıklarını gördüğünü söyledi. Benden özür

daha var. Cevap verip kavgaya kavgayla yaklaşmaman doğru ama

dilemeleri gerektiğini de söyledi. Ben ‘Özür dileriz. ’ deseler

kendini savunmayı da ihmal etmemelisin. Kendini savunmazsan da

affederdim ama onlar ‘Ne hediye alalım? Ne alırsak affedersin?’

seni haksız duruma düşürürler. Susma ama… Yeri geldiğinde

dediler. Arkadaşlık hediyeyle mi olur babaanne?”

konuş. Bu seni üzenlere güzel bir cevap olur. Şimdi sınıfa git, zil

Babaannesi kızın sitemini haklı buldu. Kıza arkadaşlığı böyle öğretmemişlerdi. Arkadaşlık çıkarla, parayla olamayacak kadar

çalınca ben de geleceğim.” Öğretmenimin söylediklerini düşünerek sınıfa gittim.

özelken insanlar bu bağı böyle basitleştirmemeliydi. Torununun

Öğretmenim haklıydı. Susmak iyiydi ama kendimi de

bahsettiği, insanın kulağına arkadaşlıktan çok çıkar ilişkisi gibi

savunmalıydım. Son ders hoca diğer arkadaşlarıma, yarın bana

geliyordu ki öyleydi. Ne yazık ki torunu insanları daha

onları affedip affetmediğimi soracağını ve ben onları affetmezsem

tanıyamıyordu ve insanlar da zaman geçtikçe daha iyi rol

onun da affetmeyeceğini söyledi. Sonra ders işledik. Günüm

yapıyordu. Yetişkinler bile tanıştıklarının gerçek yüzünü

böyleydi babaanne. Bu arada o tuhaf his okul çıkışı geçti. Yarın

göremezken küçücük çocuk nasıl görecekti? Torununa dönüp sorusunu yanıtladı.

“Arkadaşlık hediyeyle olmaz yavrum. Daha doğrusu istersen arkadaşına hediye alabilirsin ama karşılığında bir şey beklersen bu arkadaşlık değil başka bir şey olur. Eğer arkadaşların sana böyle davrandılarsa senin gerçek arkadaşın değildirler ama ne olursa olsun sen kabalık yapma yavrum. Anlat bakalım, sonra neler oldu?”

Küçük kız babaannesinin söylediklerini düşündü ve doğruluğunu başı ile onayladı. Babaannesi hep doğru şeyleri anlatıyordu ona, çok şanslıydı. Herkesin hayatında, ona doğru yolu gösterecek biri olmuyordu. Bu yüzden babaannesinin yanından hiç ayrılmak istemiyordu. Hatta yıllarca onun sevgi

öğretmenim yine soracak ben de affedeceğim. Affetsem de onlarla oyun oynamayacağım, beni sevmediklerini anladım.”

Yaşlı kadın torununu sabırla dinledi. Torunuyla konuşmak hastalıklarından, yaşadığı zorluklardan uzaklaşmasına yardım ediyordu. Bacak kadar boyu olan torunuyla bir yetişkinmiş gibi rahatça konuşabiliyordu ki bu torununun gelişimine de katkı sağlıyordu. Böylece sorunlarına gerçekçi çözümler de bulabilir hale geliyordu.

Bu tatlı ikili konuşurken geçen zamanın farkında değildi. Annesi mayışmış ve göz bebekleri küçülmüş minik kızı yatırmak için çağırınca konuşmaları orada sona ermişti. Küçük kız babaannesinin yanağına ufak bir buse kondurup güzel rüyalar görmesini söyledi.

Babaannesi de aynı şekilde onu öpüp uyumadan dua etmesini dolu kucağında yaşayabilirdi de. Babaannesini daha fazla merakta tembihledi. bırakmamak için anlatmaya devam etti.

Ertesi sabah kız okula gitmek için heyecanlı değildi. Arkadaşı sandığı insanları göresi gelmiyordu. Anneannesi bugün de kızı okula bıraktı ama geri dönerken dünkü çocuklardan ikisininkızlardan ikisi ikizdi- annesiyle karşılaştı. Kadın, küçük kızın anneannesinin yanında kıza, sen benim kızlarımı nasıl tehdit edersin diye hesap soruyordu. Hesap sorduğu olay küçük kızın anlattığıyla tamamen çelişiyordu. Anneannesi küçük kızı sınıfa gönderdi ve ikizlerin annesine olayı anlatmasını rica etti. İkizlerin annesi olayı kendi duyduğu biçimde anlatırken, söylediklerinin torununun anlattığından farklı olduğunu anladı ve sınıf öğretmeniyle konuşmaya karar verdi.

Sınıf öğretmeni aslında endişelenecek bir şey olmadığını, kızın

“

Ben de öğretmenime ve arkadaşlarıma arkadaşlığın hediyeyle

olmayacağını ve hediye istemediğimi söyledim. O arada zil çaldı ve öğretmenim o üç arkadaşa kendilerini affettirmek için bir şeyler düşünmelerini söyledi. Beni de yanına çağırdı. Koridorun

anlattıklarının doğru olduğunu ve kendi gözleriyle de gördüğünü söyledi. Ayrıca ikizlerin annelerine anlattığı tehdit olayının yaşanmamış olduğunu da belirtti. İkizlerin anneleri sabah erken saatlerde okula gelmiş ve yanında bir de mektup getirmişti. Bu mektubu küçük kızın yazdığını ve kızlarını tehdit ettiğini de

belirtmeyi unutmamıştı. İşin aslını ortaya çıkaran yine sınıf öğretmenleri olmuştu. Kızların çantalarından defterleri istemiş, yazıları karşılaştırmıştı. Yazıların uyuşmasının yanı sıra öğretmenleri sayfanın koparıldığı yeri dahi bulmuştu. Öğretmen bunları da kızın anneannesine anlatınca kadının yüreğine su serpilmişti. Aynı zamanda bu durum onu düşündürmüştü de. Küçücük kızlar o kadar palavrayı nasıl akıl edebilmişti? Kadının torunu mu çok saftı yoksa bu kızlar mı çok kurnazdı? O gün küçük kız arkadaşlarını affetmişti ve sonuç olarak her şey tatlıya bağlanmıştı. Eskisi gibi olamazlardı ama küçük kızın hayatında bir tecrübe daha yer almıştı.

Yıllar sonra…

Küçük kız artık küçüklükten çıkmış, kocaman olmuştu. Öyle ki babaannesi yaşasaydı kucağına sığmazdı. Yıllar sonra okuluna ve sınıfına tekrar gitti, bütün anıları gözünde canlandı. Ne oturdukları sıraları vardı ne de kara tahtalarının yerini almış beyaz tahtaları... Yıllar herkesi yaşlandırmıştı. Sırasına baktığında uzun uzun dalıp gitti, aklına gelen iyi kötü anılarla gözpınarları yanmaya başlamıştı. Okulundan ağır ağır adımlarla çıktı. Ağır adımlarla yolun karşısındaki eski evlerine doğru yürüdü. Artık ev de eskimişti anılar da...

Eve girdi, bomboş odasında gezindi. Elini yıkılmaya yüz tutmuş eski duvarlardaki çatlaklarda gezdirdi. Yaşlanmıştı ev, anılar, yaşanmışlıklar. Yıllar mı ondan uzaklaşmıştı; o mu yıllardan? Geçmişine kırgındı, geçen zamana da öyle...

Sevdiklerimizi bizden çalan, en güzel anlarımızın anı olarak kalmasına neden olan ‘zaman’ değil miydi? Şimdi o evde ne yılların eskittiği o kanepe ne de o kanepede oturan babaannesi vardı. Yıllar gibi onlar da geçip giden zamanda kaybolmuş, birer anı olmuşlardı.

“Keşke…” dedi kız.” Keşke, zaman durmuş olsaydı da yine babaannemin bağrına yaslanıp onunla dertleşebilseydim.”

Kelimeler dizildi boğazına o anda ve orada kaldı.

Yutkunamadı, konuşamadı. Anılarının yıllar geçtikçe silikleşmesine sinirlendi. Babaannesinin sesini ve simasını yarım yamalak hatırladığı için kendine kızdı. Birkaç gün sonra anılarla dolu olan evi tamamen yıkılıp bir enkaz olacaktı. Bu ev yıkılınca hafızasında silinmeye yüz tutmuş hatıralarına bir darbe daha vurulacaktı, unutacaktı belki de. Tüm bu gerçeklerin yüzüne çarpmasıyla bu duvarları yıkılmaya yüz tutmuş evde daha fazla kalmaya dayanamadı. Son bir kez baktı tüm eve, her bir anıyı zihninde taze tutmak istercesine…

Gülşah GÜLTAŞ - 10. Sınıf Sepya İki de bir elim yokluğuna gidiyor, Sonra kalbimin kırıkları geliyor elime.

Merdiven boşluğuna takılan gözüm, İçimi hatırlatıyor; Denizlerin güzelliğiyse seni.

Tek koltuklu odanın sakin loşluğundan Bir hüzün yayılıyor içime.

Birkaç anı… Hiçbir şeyin Sebepsiz olmadığına inandığım bu dünyada, Bunun bi sebebinin olmadığına inanmak istiyorum.

Bütün bunlar yaşanmadı değil mi?

Yarın yine aynı caddede buluşacak Gözlerimiz değil mi?

Bana bıraktığın her şeyi makaslamak İstiyorum.

Ama sayende bir can daha vermek İstemiyorum. Şimdi mavilerce sen varsın ütopyamda; Bu yüzden yüzümü geceye dönüyorum.

Uykum bana selam veriyor.

Kurtulamadığım kâbusum; Bir o kadar da uyanmak istemediğim Rüyamsın.

Uyuyacağımı bilerek uyanıyorum, Sonra…

Damla damla doluyor özlemin Gözlerime.

Lakin bu sefer ağlamayacağım.

Biliyorum bozuk plağın takılı kaldığı Notayım senin için, Hatta plakçaların kırık iğnesi.

Benden kurtul, Elbet bir antikacı bu külüstür için Sana birkaç metelik bahşeder.

Sen de bir müzik çalar alırsın kendine, Mevsimler onunla geçer; Varsa açtığım yara, o diker.

Fotoğraflar güzel biliyorum da Sepya bir fotoğrafın güzelliği vardı Bizde.

Bu yüzden bir kenarda unutulmaya Mahkûmuz seninle.

PROGRESİF ROCK NEDİR? Yazı: Batın KÜÇÜKARABACIOĞLU

Günümüzde pek çok müzik eseri progresif sıfatını hak edebilir, ama ‘Progresif Rock’ türü 60'ların sonundaki deneysel dönemde gelişmeye başlayıp 70'lerde ve sonrasında da gelişmeye devam etmiş bir müzik türüdür. Tipik olarak kulağımız 4/4'lük ritim ölçülerine alışkındır, ama progresif rock bundan biraz daha fazlası. Yine tam bir tanım yapmak mümkün olmasa da progresif eserler şöyle öğeler barındırabilir: Şarkının uzunluğu, karmaşıklığı(hem enstrümantal hem de söz olarak) geleneksel rock enstrümanlarını daha deneysel bir yol ile çalmak, ayrıca daha az geleneksel olan enstrümanları da katmak diyebiliriz.

Progresif müzik çoğunlukla tipik 60’ların 3 dakikalık şarkılarından daha uzun olmaya eğimlidir. Bazıları 45 dakikaya hatta daha fazlasına da çıkabilir! Şarkılar ayrıca tipik şarkı/nakarat düzeninden ziyade farklı farklı parçalara bölünüp bir hikayeyi de anlatıyor olabilir.

Eğer dikkatli dinleyip ölçüleri saymaya çalışırsanız, kolay gelmeyecektir. Progresif müzik farklı ritim ölçülerine ve şarkı boyunca değişmelerine yatkındır. Popüler aksak ritim ölçülerine 7/8, 5/4, 7/4 örnek verilebilir. Böyle bir durum bazen şarkıyla uyuşmak yerine şarkıyı dikkatlice takip etmeye de yol açabiliyor.

Progresif Rock gitar, bas, davul ve vokalden oluşan tipik rock grubunuz da değildir. Çoğunlukla gruba, "Orada ne işi var?" diye düşüneceğiniz enstrümanlar eşlik etmekte, klavye, piyano, kilise organı veya keman, çello gibi orkestral enstrümanlar belki de tam takım bir orkestra bulunabilmekte. Progresif Rock ile uğraşan müzisyenlerde de müziğin doğasından dolayı genel rock’a göre daha yüksek bir beceri bulunabilmekte, müzisyenlerin daha tutkulu ve teknik olduğunu rahatça söyleyebiliriz.

Progresif Rock oldukça karmaşık ve yaratıcı iken, bu durumdan sözler de -enstrümental bir parça söz konusu değilse- nasibini alıyor. Diğer müzik türlerine kıyasla oldukça sofistike şarkı sözleri ile karşılaşmanız mümkün. Şarkı sözlerinin de karmaşıklığı işin içine girince bir albümü anlamak, sindirmek oldukça uzun süre alabilmekte. Ama bazılarımızın da tutkusu bu…

Bu durumu da hesaba katınca, konsept albüm gibi bir konu giriyor hayatımıza. Pek çok albüm belli bir konsept etrafında toplanıp sadece o temadan bahsedebilmekte ve müzikle sözler de bununla uyumlu olabilmekte. Konsept albümler de deneyimi daha da eğlenceli hale getiren güzelliklerden biri. Özet olarak, Progresif aşağı yukarı 50 yıldır ortalarda, 70'lerin sonunda progresif rock ana akım popülerliğini yitirmiş olsa da, günümüze kadar yaşamayı başarmış ve özellikle günümüzde teknolojinin de etkisiyle sadık bir takipçi kitlesine sahip bir müzik türüdür.

GRUP ÖNERİLERİMİZ! Tabi ki ilk olarak dünyaca tanınmış, sorduğunuz herkesin bilebileceği “Pink Floyd”, saksafon ve flüt gibi enstrumanları ustaca kulanımı, yaratıcılığı ve eleştirel şarkı sözleri ile “King Crimson”, 22 dakikalık şarkısında birbirinden farklı enstrumanları kullanan “Genesis”, sıra dışı flüt kullanımı ile “Jethro Tull”, klavye soloları ile ünlü “Yes“ Hard Rock ile Progresif müziği füzyonlayan “Rush” sizin için en uygun önerilerimizdir.

ALBÜM ÖNERİLERİMİZ! YES- Close To The Edge JETHRO TULL- Thick As A Brick PINK FLOYD- Wish You Were Here KING CRIMSON- In The Court Of The Crimson King GENESİS- Selling England By The Pound

İsmail ERGÜN - 11. Sınıf Bardakçı Dede Necati Bey Eğitim Fakültesi'nin dibindeki roman mahallesinin ne kadar şen şakrak olabileceğini tüm Balıkesirliler az çok bilirdi. Peki ya Yasin-i Şeriflerin beraberinde, ara sokaklarda yanan ateşlerle, roman havası müzikler, kırılan testiler ve lokmasından pilavına her köşede hayrına yiyeceğin dağıtıldığı bir gece desem... Sanırım bırakalım Balıkesir’i Türkiye'de dahi böyle bir cümbüş havasının yaşanmış olabileceğini tahmin edemiyorduk. Oysa buralar her 6 Mayısta bu cümbüşle şenlenirdi.

Bugün, 6 Mayıs 2019 Pazartesi, Her 6 Mayısta olduğundan daha dolu bir gündem var aslında. Üzerimizdeki yorgunluğu ve umutsuzluğu atmak için eğlenecek şeyler aradığımız haftanın ilk günü. Aynı zamanda ramazan ayının ilk gününe denk geliyordu.

Herkesin üzerindeki halsiz ve yorgun tavrın yerinİ akşam büyük bir cümbüş havası neşe ve eğlence alacaktı. Bazı kesimler teravih namazının ikinci gecesi için camiye gidecek, bazıları evinde oturacak ve önemli bir kısmıysa Hıdır ve İlyas Aleyhisselam'ın buluşması olan “Hıdırellez” için bir araya gelecek; yanan ateşlerin üzerinden atlayacak, gül diplerine dilek bağlayıp resimler çizecekti. Yolumuzu çevirdiğimiz bu roman mahallesindeyse olaylar çok değişikti işte.

Araba yavaş yavaş ilerlerken camın penceresinden ışıkları izliyordum. Mahallenin tam ortasından geçen uzun bir caddeye girdik. Mahallenin eskimiş evlerinin pencerelerinden yansıyan ışıklar göz alıyordu. Adeta sokakta, bir eski bayram ruhu; yüzlerde, uzak bir yerden gelen akrabayı görmenin sevinci vardı. Caddenin başında bir iki tane diye anca sayabildiğim hayır sayısı caddenin sonuna gelinceye dek on dördü bulmuştu.

Her birinde inanılmaz bir kuyruk ve sokaklarda insan seli vardı. Caddenin sonuna geldiğimiz yerde kalabalık sol taraftan yokuşa doğru ilerlerken biz de arabayı o mahşer yerinde park edecek yer aramaya koyulduk. İnsanlar akın akın bu mahalleye geliyordu. Her hafta Salı Pazarının toplandığı pazar yerine arabayı park edelim dedik ama orası bile dolmuş taşmıştı.

Uzun bir aramanın ardından arabayı park ettikten sonra biz de kalabalığı takip etmeye başladık. İki adımda bir biri gelip şekerleme uzatıyordu, yokuşu çıkmak tam bir sabır işiydi. Almayacağım kardeşim dur da diyemiyordunuz ki...

Ne de olsa birinin dilekleri kabul olmuştu! Yürürken etrafıma kulak kabarttım ve onlarca kişi oraya ilk kez gelenlere ya da minik çocuklarına “Bardak Kıran Dede’nin” hikayesini anlatıyordu.

“Rivayet edilir ki yüzyıl öncesinde yaşayan bir dede ki ona “Bardak Kıran Dede” derler. Bir savaş döneminde askerlere ateş altında olsalar dahi su taşırmış. Ne olursa olsun bu işinden vazgeçmeyen bardak kıran dede aynı zamanda testicilerin piri olaraktan da Balıkesir çevresinde ün salmış. Yine rivayet edilir ki bazı insanlar vardır, peygamber değildir ama bir o kadar da uhrevi güçleri vardır. İşte Bardak Kıran Dede de, muhtemelen askerlere yaptığı iyiliklerden olacak, bunlardan biriymiş.”

Sabrımız sınanadursun kırılan testi sesleri yakınlaşmaya başlamıştı. Bardak Kıran Dede'nin mezarına yaklaşmış olmalıydık. Her Hıdırellez buraya gelen halkın farklı kesimleri yatırın başında dilekler diliyor, dedenin ruhuna dualar okuyor, yatırın üzerine kırılan testilerin

curcunanın bir düzen içinde olduğu dikkatimi çekti.

Aslında curcuna olarak gözüken bu kalabalıkta kimsenin görmediği bir düzen vardı.

Kadın Yasin'i bitirdi, başımla selam verdim.

- Allah kabul etsin.

- Sağ ol evladım, cümlemizin.

- Bir kaç soru sorabilir miyim?

- Tabi, - Kaç yıldır buraya geliyorsunuz?

Biraz düşünüyor ama çıkaramadığı yüz hatlarından belli “En az 20 yıldır her sene geliyorum. İlk gelişimi hatırlamıyorum evladım epey zaman geçti” diyor.

- Eğer özel değilse, bugüne dek hiç bir dileğiniz gerçekleşti mi?

Gülümsüyor, “Oldu, senin yaşında bir torunum var.” diyor.

Ben aldığım cevabın şaşkınlığıyla “Allah bağışlasın.” diyip, teşekkür ederek yanından ayrılıyor ve dileğimi dilemek üzere yatırın başına doğru yöneliyorum.

Sonunda yatıra ulaşabildiğimde dileğimi resmedip

parçalarından mezarın üzerindeki toprağa dileklerini resmediyorlardı. Unutmadan, dileklerini resmettikleri testi parçalarını alıp dilek gerçekleşinceye kadar

testinin parçasını cebime atıyorum. Sorgulayan ve merak eden gözlerle ki bir yandan elime tutuşturulan şekerleri cebime koymakla meşgulüm, çıkış kapısına doğru ilerliyorum. Kapının dibinde birkaç tezgah var ve testiciler

saklıyorlardı. Bu testi parçalarıysa her yıl dilekleri gerçek

satış yapıyor. Biri tezgahtakilere doğru soruyor,

olanlar tarafından yatırın üzerinde kırılan testilerle

“Merkezdeki yeri kapattınız mı abi, hayırdır, bugün

birikiyordu. İhtişamlı giyinmiş zengin tabakadan

geldim yoktunuz?” Tezgahın arkasından patron olduğunu

insanlardan tutun, roman mahallesinin insanlarına; cübbeli hacı hocalar ve peçeli kadınlardan, kapıda gördüğüm diş doktoruma kadar her tabakayı kapsayan şeydi; onun adı umut!

Sonunda kapıya varabilmiştik. Tabi girmesi de bir o kadar sabır istiyordu. Yatırın başına gelinceye kadar onlarca kişiyle çarpışıyordunuz. Bir kadın seslendi, "Torunum oluyor ey dostlar!" ardından gelen testi sesi, alkışlar, tebrikler, açılan şeker paketlerinin hışırtısı ve biraz daha insan çarpışması. Yatırın etrafı insanlar tarafından telefonların ışıklarıyla aydınlatılıyordu. İşte bütün bunların arasında Yasin-i Şerif okuyan kadının yanına yaklaştım, Yasin'i bitirmesini beklerken

düşündüğüm biri cevaplıyor. “Yıllardır bilmez misin her Hıdırellez buradayız.” diyor.

Yıllardır sürüp giden bir gelenek var ortada ve bileni az gibi görünse de epey kalabalık... Bu toprakların, bu coğrafyanın, her adımında ayrı bir renk var. Bizi biz yapan, her türlüsünü birleştiren; sözleri, adetleri, davranışları, yemekleri, testici babaları var.

Eve geldiğimde cebimdeki şekerleri çıkarıyorum, biri açılmış, cebimin astarına yapışmış. Gülüyorum kendi kendime, bayram günlerinde büyüklerin elime tutuşturduğu şekerleri cebime attığım her seferde aynısı yaşanıyor, aklıma geliyor. Bu coğrafyanın sanırım hepsinden çok ceplerde yapışıp kalan, eriyen ve küçücük haliyle görünce mutluluk veren şekerleri var diyorum.

ATÖLYEDEN Yaratıcı Yazarlık ve Fonetik Sanatlar Kulübü olarak her salı ve perşembe günleri toplantılarımızda onlarca etkinlik yapıyoruz ki gerek nasıl daha iyi yazarız diyoruz gerek yeni insanlarla tanışıp hayata farklı pencerelerden bakıyoruz gerek üniversiteyle beraber yazın çalışmaları sürdürüyoruz. Yaratıcı yazın konusunda farklı yollara başvuruyoruz bunlardan biri de klibi izleyip beraberinde metin kurgulayıp yazmaktı. Bunlardan birini de Febyo Taşel'in Kabuk şarkısının klibi üzerine uyguladık. Bir arkadaşından rica et sana aşağıdaki metinleri okusun sen de o sırada klibi izleyerek yazıların tadını çıkar!

Klibi bir tıkla açmak istersen aşağıdaki QR Kodu telefonuna okut!

İsmail ERGÜN - 11. Sınıf KENDİ Göğüne bile yabancı olduğum şehrin sabah ışığı süzülürken pencereden kendimi yine onun uğruna hangi alemlere attığımı bilmeden açtım gözlerimi. Bu sefer olanlar epey garipti. Otel odasının taş duvarlarından yayılan nem kokusu tüm vücudumu tetiklemişti. Bu kovalamaca dolu yolda yeni bir gündü. Derin bir nefes aldım kendime gelmek için ama pencereden bakıncaya dek kendime gelemezdim. Tabelada yazan Harran yazısını görünce içimde bir yer cız etti zira Harran benim çocukluğumdu, "Anadolu'ydu", heveslerim, sevdiklerim ve hiç tamamlayamadığım hep kaçtığım yarınımdı. Kendimi Harran'ın tarih dolu dar ve nemli sokaklarında bulmam da pencereyle bakmamla bir oldu. Sadece Harran tabelasını görmemiştim, özlemimden öne geçecek olan kovalamacayı görmüştüm sokaklarda. Şimdi kameram ve şık siyah paltomla nemli sokaklarda koşuşturuyorduk. Hızla geçen zamanda aynıydı yine gülüşü ve gizemi... Siyah tünellerden sarı kapılardan, çocukluğumdan geçiyordum bu sokaklarda. Bildiğimi sandığım ama hiç kaybolmadığım caddeleri yürüyordum. İnsan hiç kaybolmadan bilebilir miydi bir yeri? Aynıydı sokaklar her daim oldukları yerlerdeydiler aynı zaman sancısı gibiydiler... Ben onun peşinden koşarken pek çok şey öğreniyordum düne, bugüne ve yarına dair kaçırdığım ne varsa onun ardını kovalarken öğrendim. Son görüşümden bugüne daha da güzelleşmişti çünkü eski oyunlarını yapmıyordu artık sadece kendini takip ettiriyordu. Sessizdi. Sanırım daha da olgunlaşmıştı. İzler bıraktığı yolda maviliklerin arasına doğru salındı.

Kaçışını yakalamak zordu, güzelliğini gördüğünde de belgelemek imkansızdı çünkü bu çok aheste bir kaçıştı. Ne kaçıyordu ne de kaçmıyordu, sanki hep benimleydi. Belki de "Bendi." insanın en çok sevdiği zaten kendisi değil miydi?

Beni bu unuttuğum geçmişime benden başka kim çekebilirdi? Kim bana kaybolmadığım caddeleri hatırlatmak isterdi? Kim kendinden başka birinden çok şey öğrenebilirdi? Kim susmayı bir başkasından öğrenirdi. Kim kendini sevmeden bir başkasını sevebilirdi? Bu benim benliğimi kovalamamdan başka bir şey değildi. Kendimden kaçarken kendim olmayı seçmiştim bu kalabalıkta.

Pınar KOÇ - Hazırlık Sınıfı VEDA Ölünün perdesi örtmüşken soğuk bir bedenin yüzünü, ruh bedenden ayrıldı. Son kez gezerken ruh, geride bıraktığı sokaklara buğulu bir pencereden baktı. Bedenini bıraktığı yataktan ayrılıp toprak yollardan son kez geçmek için hareketlendi. Toprak yolları aştıktan sonra vardığı tepeden aşağıya baktı, bir ömür geçirdiği şehre bakmak için. Sevdiğinin rüzgârda dalgalanan kırmızı eşarbına ulaşmak için uzandı, ulaşamadı. O eşarba ulaşana kadar renkleri durmadan değişen eşarp yere düştüğünde maviydi. Sonunda ulaştığı eşarbı almak için ellerini uzattı ama tutamadı. Ruhu başka yere doğru çekilirken sevdiğine sürüklendi. Kalın duvarları hissetmeden geçerken elini hissizce duvarda gezdiriyordu. O sırada başka bir el hissetti. Önüne bir beden çıktı. Önüne çıkan beden sadece kendisiydi. Dünyaya veda ederken dünyadan ona kalan hayatındaki izlerle harmanlanmış kendi benliğiydi...

TÜBİTAK Çalışmaları

Edirne Psikoloji Sempozyumu

İftar Yemeği

Yazar Yasemin URAS ile söyleşi

İzmir Kitap Fuarı

ULOK, Ayvalık

KERMES ZAMANI

Ali URAL'la Söyleşi

Hikâye ve Masal ÖDÜL TÖRENİ, İstanbul

İlkokuldan misafirler!

BAÜN'le birlikte yazıyoruz!

Psikolog Zehra Bekki ile söyleşi