Irsad kutludogum 2013

Yıl: 5 Sayı: 27 İrşad Dergisi Kutlu Doğum Özel sayısı ŞEFAÂT HAKTIR “Betül SAYGINER” sy.2,3

SIRR-I ATEŞ-İ AŞK “Hamuş” sy.4.5.6

YAVUZ SULTAN SELİM HAN “Aişe HÜMA” sy.7.8.9

RASULULLAH AHLAKI SADAKA “Hilal ARZU” sy.10,11

EY İMAN EDENLER “Karia ECRİN” sy.12.13.14.15

ONLARI TANIYOR MUYUZ? “Talha Ali CÖMERT” sy.16,17

MUSTAFA ÖZBAĞ EFENDİ’DEN GÜL DESTESİ “Nisa YILDIZ” sy.18,19

RASULULLAH (s.a.v) HZ SÜNNETİ OLARAK EDEP “Kenz-i MAHFİ” sy.20.21.22

HAZRETİ MUHAMMED MUSTAFA’NIN (s.a.v) MÜBAREK İSM-İ ŞERİFLERİ “Dıhye IŞIK” sy.23

ŞAH-I NAKŞİBENDÎ HAZRETLERİ “Erva YAREN” sy.24,25

GELİBOLU MEVLEVİHANESİ “Fatma Meryem AK” sy.26,27

ÖLENİN ARKASINDAN 7’Sİ, 40’I, 52’Sİ YAPILIR MI? “Ömer NAZİF” sy.28,29

ÇOCUK EĞİTİMİ VE AİLE “Bengisu UMMAN” sy.30

TEDAVİDE HARAMLA İZLENEN YOL “Eslem SARIGÜL” sy.31

KAVUN VE KARPUZ “Sare Şüheda BAŞAK” sy.32

EDİTÖR GÜLENAY ZİYA GRAFİK TASARIM MUSAVVİBE KAPAK MİRA-İ PİNHAN

HAZIR GIDALARIN ÇOCUKLAR ÜZERİNDEKİ ETKİLERİ “Hafsa KEVSER” sy.33

ŞEFAÂT HAKTIR BETÜL SAYGINER

Cenab-ı Allah (celle celaluhu) Kuran’ı Kerim’inde “O gün, Rahman olan Allah'tan izin alandan başka kimse şefaatte bulunamayacaktır.” (Meryem-87) buyurmuştur. Demek ki bazı şefaatçiler var. Bunu Kur’an kendisi söylüyor, bunu bile bile yok görmek küfürdür. Derhal tövbe etmeli ve geri dönülmelidir.

Ayrıca Allah Kuran’ını da yine “O gün Rahman olan Allah'ın izin verdiği ve konuşmasına rıza gösterdiği kimseden başkasının şefaati fayda vermeyecektir.”(Taha-109) buyurarak meselenin mahiyetini açıklamıştır. Her iki ayet-i kerimede de Allah, kıyamet gününde bütün yaratılmışlar toplandığında yaşanacak olan sahneleri bildirmiştir. Tabi bu durumda kimlerin şefaatçi olacakları söz konusu olur. Bir kere bilinmesi gerekli ki kâfirler, Allah'ın huzurunda birbirlerine şefaatçi olamayacaklardır. Ancak dünyada iken Allah'a iman ederek şefaat etme salahiyetine erişenler; bunların başında Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) geçmiş peygamberlerimiz, âlimler, melekler, Kuran, şehitler ve cennetlikler müstesnadır. Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) bir hadis-i şerifinde de şöyle buyurmaktadır: “Kıyamet gününde üç sınıf insan şefaatçi olacaktır. Bunlar; Peygamberler, sonra âlimler, sonra şehitlerdir.”(İbn-i Mace) Peygamber efendimiz başka bir hadis-i şerifinde de şöyle buyurmaktadır: “Kıyamet gününde şefaatçi olmam için insanlar bana gelirler. Ben de kalkar Rabbimden izin isterim ve bana şefaat etme izni verilir. Ben Rabbimi görünce hemen secdeye kapanırım. O beni dilediği kadar secdede bırakır. Sonra bana şöyle denir: „Ey Muhammed! Başını kaldır, söyleyeceğini söyle; sözün dinlenecek. İstediğini dile, istediğin verilecek. Şefaatçi ol, şefaatin kabul edilecek.‟ Bunun üzerine ben Rabbime bana öğrettiği şekilde hamd edeceğim. Sonra şefaatçi olacağım. Bana belli bir sınır tayin edilecek. Ben onların cennete girmesini sağlayacağım.” Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) bu sözlerini üç kere tekrarlamış, sonunda da şöyle buyurmuştur: “Sonra „Lâ ilahe İllallah‟ diyen ve kalbinde zerre kadar hayır bulunanlar cehennem ateşinden çıkarılacaklardır.”

(Buhari-Müslim)

Başka bir hadiste Ebu Zer’i Gifari, Rasulullah’ın (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurduğunu rivayet etmiştir: ”Bana, benden önce herhangi bir Peygambere verilmeyen beş özellik verilmiştir. Ben, kırmızı renkliye de siyah renkliye de Peygamber olarak gönderildim. Yeryüzü benim için mescit ve temiz kılındı. Ganimetler bana helal kılındı ki benden önce hiçbir kimseye helal kılınmamıştı. Düşmanın kalbine korkum salınmakla yardım olundum. Bir aylık mesafedeki düşman benden korkar oldu. Bana „İste, isteğin verilsin.‟denildi. Ben de isteğimi, ümmetime şefaat etmek için ahirete bıraktım. Sizden, Allah'a herhangi bir şeyi ortak koşmayan kimseye Allah dilerse şefaatim erişecektir.” (Ahmed b. HanbelMüslim)

Yine başka bir hadiste Hazreti Hüseyin'in oğlu Ali'den, Rasulullah’ın (sallallahu aleyhi ve sellem), yeryüzünün uzatılması hakkında şunları buyurduğu rivayet edilmektedir:

“Kıyamet günü geldiğinde Allah yeryüzünü uzatacaktır. Her insan için ancak ayaklarını basacak kadar bir yer bulunacaktır. Kabirden ilk çağrılacak ben olacağım. Cebrail, Rahman olan Allah‟ın sağında olacaktır. Allah‟a yemin olsun ki Cebrail kıyamet gününden önce Allah‟ı görmemişti. Ben: „Ey Rabbim, bu Cebrail bana, senin kendisini elçi olarak gönderdiğini bildirmişti.‟ diyeceğim. Allah Teâlâ: „Evet, doğru söylemiştir.‟ buyuracaktır. Ben şefaatçi olacağım ve „Ey Rabbim, kulların yeryüzünün etrafında sana kulluk ettiler.‟ diyeceğim.” Allah (celle celaluhu) diyor ki: “İşte Rasulullah‟a ahirette verilecek olan ve bütün yaratıklar tarafından övülecek olan Makam-ı Mahmud” budur.”

Peygamberlerin şefaati haktır. Peygamberimizin (sallallahu aleyhi ve sellem) şefaati, günahkâr müminler ve onlardan büyük günah işleyip cezayı hak etmiş olanlar için hak ve sabittir ve böyle inanılması gerekir.

Kur’an-ı Kerim’de “(Melekler) ancak Allah'ın razı olduğu kimseye şefaat edebilirler...” (Enbiya Suresi-28) buyrularak meleklerin de şefaatçi oldukları beyan edilmiştir.

Kuran’ın şefaati ile alakalı bir hadisinde de Ebu Ümame el-Bâhili diyor ki: “Rasulullah‟ın şöyle buyurduğunu işittim: „Kuran‟ı okuyun. Çünkü o,kıyamet gününde okuyana şefaatçi olacaktır. Özellikle, iki çiçek olan Bakara ve Al-i İmran Suresi‟ni okuyun. Çünkü onlar kıyamet gününde adeta iki bulut veya iki gölgelik yahut havada grup halinde uçan iki bölük kuş gibi gelecekler ve kendilerini okuyanları müdafaa edeceklerdir. (Yani, cehennem ateşine karşı engel meydana getireceklerdir.) Bakara Suresi‟ni okuyun. Onu almak bereket, bırakmak ise hüsrandır. Onu okumaya, batıl ile meşgul olanların (Yani sihirbazların) gücü yetmez.‟” (Müslim) Mülk Suresi için de Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) bir hadis-i şerifinde: “Kuran‟da otuz ayetten meydana gelen bir sure, bir kişi için şefaatçi oldu ve onun günahları affedildi. Bu sure Mülk Suresi‟dir.” (Tirmizi) buyurarak mukaddes kitabımızın da şefaatçi olduğunu beyan etmiştir.

Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şehitliğin fazileti ile ilgili çeşitli hadis-i şerifler irad etmiştir. Bu husustaki hadis-i şeriflerinin birinde şöyle buyurmaktadır: “Şehidin Allah katında altı özelliği vardır. Kanının ilk damlası ile günahları affedilir. Cennetteki yerini görür. Kabir azabından kurtulmuş olur. Büyük korkudan (Kıyametin dehşetinden) emin olur.

Başına vakar tacı giydirilir. Bu tacın yakutlarından her biri dünyadan ve ondaki şeylerden daha hayırlıdır. Şehit, yetmiş iki huri ile evlenir ve akrabalarından yetmiş kişiye şefaati kabul edilir.” (Tirmiziİbn i Mace) buyurarak şehitlerin de şefaat edeceğini beyan etmiştir.

Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) başka bir hadis-i şerifinde: “Şehit, ailesinden yetmiş kişiye şefaatçi olacaktır.” (Ebu Davud) demiştir.

Ayrıca hadis-i şeriflerde, müslümanların küçükken ölen çocuklarının da şefaatçi olacağı belirtilmiştir. Şefaate bu ayet ve hadislerin ışığında bakılmalı, şüpheye düşülmemelidir. İnanıyoruz ki Allah (celle celaluhu) müsaade ederse şefaat gerçekleşecektir.

SIRR- I ATEŞ- İ AŞK HAMUŞ

Kûn emri ile yaratılan ilk insanın, arşın kubbelerinde “O”nun adını gördükten sonra yüreğinde kalan özlem ile doluşunun adıdır aşk.

Havva ki, o aşk- ı derûnun ete kemiğe bürünmüş halinin Kâl oluşudur. Âdem’in yıllarca gözyaşlarını dökerek aradığı aşkla sulanmış topraklar, Âdemoğullarına kalan ebedi mirastır.

Havva’nın aşkı ile yeryüzüne ayak bastıktan sonra, yıllarca onu arayan Âdem, aşkı emanet bırakmıştır gözyaşlarıyla suladığı kara toprağa kendinden sonra basacak olan tüm Âdem kullarının da basacağını bilerek. Bu topraktan yaratılmış ve yaratılacak olan her kul aynı zamanda aşk-ı muhabbetin de varisi olmuştur bilmeden. Bu mirasın varisleri olan tüm insanlık, Âdem’in yakarışlarıyla aramışlardır Havva’larını aynı topraklarda binlerce yıl bıkmadan iştiyakla.

Havva ise ayrılık ateşini tadan ilk kadın olmaklığını, ancak özlemin ve bekleyişin ayrılmaz yoldaşlığında aşkın baki kalacağını tecrübe eden iptidailiği ve gözyaşlarıyla beraber tüm kadın ırkına ve evlatlarına emanet bırakmıştır. Ayrılık, belki de yasak meyvenin kekremsi tadının, yaratılanların aşkla tanışmaklıklarında damaklarında kalan ebedi tadıdır.

Yeryüzü gecelerinin bitmez tükenmez şafağında Âdem’i özlerken Havva ve Havva’yı ararken Âdem, kalp ağrılarınının dinmezliğini kavuştuktan sonra da hissettiklerinde bildiler aslında aşkın ne Havva ne de Âdem olmadığını. Vuslata erdikten sonra hala yürekte kalan o ince sızının adıydı aşk. O’nu özlemek, O’nu beklemek ve O olmaktı aşk. Âdem’in kulağına fısıldarken bu kelimeyi Cebrail, bildi Âdem cennetten yeryüzüne getirebildiği tek emanetin ne olduğunu. Aradığında yeryüzünde adım adım Havva’yı, bildi aradığının ne olduğunu. Ve bulduğunda dahi, hala aranılana vasıl kılınmadığının, Havva’nın gözlerinde olmadığını. Sonra bildi Âdem aşkı ve duydu bir suyun sesinde, bir bülbülün nalişinde bir yıldızın kayışında bir gülün kokusunda, güneşin ışıltısında kelebeğin kanadında, Habili’n gamzesinde, Kabil’in ateşinde, her nesnenin, her canlının ve yeryüzünde her var olanın sesinde aradığının özlediğinin ve yanmaklığının ne olduğunu. Ve Cebrail tekrar fısıldadı kulağına Adem’in aşkın özlemini az da olsa teselli eden kelimeyi. Ondan sonra, duydu Adem yeryüzünde aşkın yakan, yaktıkça hem aşka vuslatı çağıran, hem aşktan vuslatı kaçıran sesi, neyin nağmelerinde. Böylece, duymak kaldı Âdem’in çocuklarına; neyden notaya, notadan arşa, arşdan meleklere, meleklerden cennete, cennetten sevgiliye, sevgiliden sonsuzluğa, sonsuzluktan yiten yağmur taneleri gibi yeniden yeryüzüne erişen aşkın sesini.

Zümrüdüanka sonsuzluğuyla kül oldukça ölen, öldükçe küllerinden yeniden var olup, aşkı fısıldayan sesini neyin . O ses ki aşkın yürekten özge yarenlik edemeyeceği hiçliğine bürünen zerresi oldu, yeryüzünde ilkten kalan ebedi..Aşk oldu o zerre, Adem’in çocuklarının yüreğinde baki .. Kabil bu zerrenin uğruna dökerken Habil’in kanını, bildi erişse de özlediğine, Âdem’in Havva’ya kavuştuğunda aslında kavuşmanın aslının aşk olmadığını. Yandı babası gibi hiç cenneti bilmeyen yüreği, cennette olanın özlemine ömrünü yiterek. Süregeldi aşkın masalı milyon yıl yasak olanın kekremsiliğiyle ve hazımsızlığıyla onu her arayanın yüreğine eş... İbrahim, Sare’nin aşkı ile sınanıp Hacer’in ayrılığıyla İsmail’ine hasret kalırken, O’nu sandı buldu.

Aşk Sare dedi yandı, aşk Hacer dedi yandı, aşk ayrılık dedi yandı, aşk ölüm dedi yandı ve anladı aşk ancak cennetten dünyaya bırakılan bir zerre, vuslatına mekânın dünya olmadığı ve bildi ki İsmail’in taşın üzerinde tevekküle kurban yatırılan boynunun aklığında Halilullah eden kendini aşktır ancak “O”na

vardığında vuslata ereceği. Ve duydu ak boyundaki kılıcın üzerine düşen bir damla gözyaşında, neyin nalişini aşkın tesellisi olan.

Süleyman, kuşdilini dinlerken bülbülün nefesiyle yandı. Kurtlar, kuşlar karıncalar, aslanlar, şahinler, serçeler, hanlar, hamamlar, saraylar, cinler, periler, insanlar... Esiriydi asasının ucunda ebedi. Ve dahi eksikti yine de yüreğinde yalnızlığı fısıldarken aşkın zerresi. Belkıs’ı tahtıyla sarayında görünce sandı Süleyman aşk işte bu… Lakin kavuşsa da atası gibi yandı Belkıs’ın gözlerinde aşkın sonsuzluğunda yüreği. Anladı ve bildi ki aşkın yurdu yoktadır varolsa da her şeyi. Ve duydu Hüdhüd’ün ötüşünde neyin nalişini aşkın tesellisi olan… Züleyha’nın gözleri, Yusuf’un gözlerine değince karardı güneş, söndü yıldız ve dahi ayla mehtabın ışığı. Sandı Züleyha aşk Yusuf… Bir Züleyha ömrü Yusuf Yusuf sönerken, kocar oldu görmeyen gözler, buruş buruş ten, bükük bükük bel, ak ak olmuş saçlarla. Züleyha olurken Mısır’lı kadınlar, kanayan parmaklarında Yusuf’u gördüler. Züleyha aşk dedi işte bu… Payına hasret düşerken Yusuf Yusuf ayrılık, buldu Züleyha Yusuf’u var edenin aşkını. Ve sandı vaslolunca diner özlem Yusuf’a. Dinmeyince özlemi, Züleyha’ya geri verilen gençliğiyle beraber Yusuf’u, bildi aşkın zerresidir vuslatı derin derin kemiren, Yusuf’a her kavuşmada artan ayrılıktır aşkının zerresi. Duydu Züleyha Yusuf’un gömleğine kanını veren kurdun yangınında neyin nalişini, aşkın tesellisi olan... Üveys çöllere düşüp ararken O Server- i Kâinat’ın izini, yandı. Dudağına değen her damla su, çölde susuzluğunu artırdı Veysel’in aşkla yanan dilinde.. Yollar O’na yönelmişken, azaldı ayrılık ateşi. Üveys Ol Cemal’in yüzünü görmenin aşkına yanarken, oldu aşk pervanesi ateş misali çölde kavrulan. O Resul’ün ayağının tozuna yüzünü sürerken, bildi aşk O’nda olmak değil; O olmak, bildi ayrılık O’nsuz kalmak değil, O olmak. Bildi vuslat mescide varınca yüzünü görmek değil, O olmak. Aşkın hakikatini O’nda bulan Veysel, anladı ve bildi ki, görseydi aradığını dinmeyecekti özlemi. Kavuşmak görmekte değilken, ayrılık hasrette değildi. Yemen’dekinin Hicaz’da atan kalbi iken aşk, vuslat Hicaz’da Yemen yoluna yeniden düşmenin gözyaşında idi. Ve duydu Veysel pervanenin kanadının aşkın ateşinde kavruluşunda neyin nalişini aşkın tesellisi olan...

Mecnun, çöllere düştüğünde aradığı Leyla’ydı. Leyla ki geceden kara gözleri ile geceden daha kara talihinin heyulasında bahtsız, şümûlsüz kalırken, gidenin ardında beklemekle, çürüyüp hiç gelmeyecek olanın aşkına bulanandı. Mecnun’ a ne uçsuz, ne güzel bir vatandı çöl, vahşilerle ünsiyet olduğu, sessiz leyl karası gecelerde yıldızların yoldaşlık ettiği sahra. Ve Leyla’ya ne menem bir zulümdü Ümmü Selem’in aşksız şatafat sarayı. Saray… Tutsak olmak o altın sarayın kafes hücrelerinde Leyla’ya müebbet…

Aşkını çölde haykıramamak avaz avaz, aşkını ceylana, kurda, kuşa, güvercine fısıldayamamak özgürce sonsuzca. Hep susmak susmak, sustukça susamak, hamuş olup yutkunmak Leyla’ya kalan, dilsiz cümlesiz, cümle âleme aşk kalmak.

Beklemekten ve özlemekten kararan leyli gözlerin karadan kara , gözyaşlarının dahi terk ettiği buğulu naçar bakış.. Bir eli yağda bir eli balda saray sefası sürdüğü sanılan Leyla’ya dar olan kuburdu saray.

Bir el ki yağda …Gönlüne urganlar vurur Leyla’nın, yağlı karasını ilmeğin geçirdikçe boynuna, her boğulmada yeniden dirilip yeniden urgana uzanan.. Bir el ki balda, boğulurken yaşamaklığın, ölememenin zulmüyle kahırlanır hiç gelmeyenin hasretiyle kalırken binefes… Saray… Leyla... Gece…

Saray ki çölden daha gece…Gece ki karadan daha hiçce…Ölmek ki yaşamaktan kaçarken her nefesle çoğalan… Çoğalan ki azaldıkça Mecnun’suz Kays’sız akl ile meczup. Meczup ki çölde akl ile sözsüz, dilsiz… Saray ki salarken her gece Leyla’nın yitirilmemiş aklına dinmeyen dipsiz acıyı, çöl sarar Mecnun’u yitirilmiş aklıyla Hakk’ın sonsuz ikramlarını kucakladığı aşkını. O aşktır Mecnun’u Hakk’a vaslederken çoğaltan, o aşktır ki Leyla’yı ölmeden her gece zümrüt saraya mevt eden….O baldır ki Leyla’ya her lokmayı zehreden, o çöldür ki Mecnun’a her zikrini bal eden. O yağdır ki Leyla’ya her gece hasreti gözyaşıyla kan edip de akl ile meczup. Meczup ki çölde akl ile sözsüz, dilsiz… Saray ki salarken her gece Leyla’nın yitirilmemiş aklına dinmeyen dipsiz acıyı, çöl sarar Mecnun’u yitirilmiş aklıyla Hakk’ın sonsuz ikramlarını kucakladığı aşkını. O aşktır Mecnun’u Hakk’a vaslederken çoğaltan, o aşktır ki Leyla’yı ölmeden her gece zümrüt saraya mevt eden… O baldır ki Leyla’ya her lokmayı zehreden, o çöldür ki Mecnun’a her zikrini bal eden. O yağdır ki Leyla’ya her gece hasreti gözyaşıyla kan edip de yağdıran, o yağdır ki Mecnun’a her gece, vuslatla arşların sahibine rahmetlere daldıran. Aşktır Leyla’yı Selem’in sarayına ve dünya hapsine esir eden. Acısı yardan ayrı kalanı leyl gibi karaya bulayan ölüme yoldaş yapan vuslatsız gecesinde. Ve Mecnun’u şah yapan, çölün her kum tanesinde Hak ile vuslata eriştiren.

O aşktır ki, öldürür Leyla’yı beşerin her gülüşünde yaşarken halk içinde akil iken, o aşktır ki diriltir Mecnun’u Hak ile her gece kelamsız, insansız, sonsuz sükutla çoğaltır meczup iken. O aşktır ki o sahrada fısıldadığını Ali’nin kuyuya Mecnun’a sır kılıp okutturan. O aşktır ki ney olup inleten çölleri ceylanın gözlerinden süzülüp mecnunun dizlerine dökülen…O aşktır ki “ney” olup inleyen Leyla’nın, Kays’sız her gecesinde ruhundan sökülüp feryada kesilen çığlığını sonsuz kılan.. İşte o aşktır Âdem’den Kays’a emanet bırakılan ve vuslatı olmayan her ayrılığın müsebbibi, sahibi. O aşktır ki,arşın kubbelerinde ismi olanın tek sahibi olduğu “Habib” i, HABİBULLAH yapan. O aşktır ki yeryüzünü, gökyüzünü, kainatı ol HABİB’ e sebep var eden VAREDEN’İN “VEDUD” ile nurlandırıp halkettiği… O aşktır ki ol Habib’i severken, özlerken, yanarken Âdem’i, Havva’sız kılan. O aşktır ki ol Habib’i ararken İbrahim’e çölü dilsiz kılan, Hacer’i ve Sare’yi sözsüz eden. O aşktır ki, ol Habib’e yanarken Züleyha’yı Yusuf’a gözsüz kılan, O aşktır ki Ol Habib’i anarken, Üveys’i annesine yolsuz kılan, O aşktır ki ol Habibi özlerken, yalnız onun hasretini var kılıp Leyla’yı Mecnun’a haram eden, O aşktır ki aşk sanılan her yürekte var olup, aşığın maşuka vaslına erdirse de gönlünü her daim uçsuz yapan. O aşktır ki yaradılan her kadını gönlünde zerresi bir noktayla süslenen aşk ile var kılan , o aşktır ki yaradılan her erkeği bu bezeli noktaya zerk edip aşkı muhabbetten uzağa hasret kılan. O aşktır ki ol Habib’i var edenin aşkıyla yarattığı her yürekte var kıldığı ve ancak cennet- i firdevsinde vaslına erdireceği vuslata hasret kılan!...

YAVUZ SULTAN SELİM HAN’A ZİYARET AİŞE HÜMA

İslam halifelerinin yetmiş dördüncüsü ve Osmanlı padişahlarının dokuzuncusu. İkinci Bayezid Han’ın oğlu, Sultan Süleyman Han’ın babası.

875 (m. 1470) senesinde bir gün, Fatih Sultan Mehmet Han’ın oğlu Şehzade Bayezid’in sarayına nur yüzlü bir ihtiyar gelir. Sarayın kapısında uzun bir dua okuduktan sonra kapıdaki nöbetçiye, “Bugün bu hanede bir erkek çocuğu dünyaya gelecek. Babasından sonra padişah olacaktır. Vücudunun yedi yerinde ben bulunacak ve büyüdüğünde her ben sayısınca âli-şan (şanı büyük) beyleri mağlup edecektir.” dedikten sonra oradan ayrılır. Nöbetçi bu zâtı takip ettiyse de bir anda kaybeder, nereye gittiğini bulamaz. Bu haberi valiye söylemek isteyen nöbetçi saraya girdiğinde Şehzade Bayezid’in, kucağına aldığı çocuğun kulağına ezan-ı Muhammedî ve ikamet okumakta olduğunu görür. Şehzade Bayezid, “İsmin Selim olsun.” diyerek çocuğuna ismini verir. İstanbul’da bu haberi işiten Fatih Sultan Mehmed Han, torunu için dualar eder ve “Lala, Selim’i çok sevdim.” buyurur. Ertesi gün sabahleyin Sultan Fatih, lalasına gece gördüğü rüyayı anlatır: “Kendimi bir derya içinde gördüm. Yanımda oğlum Bayezid de vardı. Bir ara deryanın karşı tarafından bir güneş doğdu. Güneş önce beni, sonra da Bayezid’i aydınlattı. Sonra yedi güneş daha doğdu.” Fatih’in lalası rüyayı “Cenab-ı Hak hayra getirir inşallah. Sizden sonra yerinize oğlunuz Bayezid’in sultan olacağını, ondan sonraki padişahın yedi şöhretli kimseye galip gelerek müslümanları bir bayrak altında toplayacağını umarım.” diyerek tabir eder.

Küçük yaşta İstanbul’a gönderilen Şehzade Selim, dedesi Fatih Sultan Mehmed Han’ın terbiyesinde yetişmeye başlar. Şehzade Selim’e Kur’ân-ı Kerim, tefsir, hadis ve fıkıh dersleri verilir. Ayrıca yüksek fen ilmi üzerinde de dersler verilerek yetiştirilir. Bu arada ata binmek, güreş tutmak, ok atmak ve kılıç kullanmak da öğretilir. Çok zeki olan Şehzade Selim, kısa zamanda Arapça ve Farsça’yı ana dili gibi öğrenir. Zamanının velileriyle görüşür, sohbetlerini kaçırmaz. Böylece, teveccühlerine kavuşup hayır dualarına mazhar olur.

Babası, padişah olduktan sonra askeri sevk ve idare ile devlet yöneticiliğini öğrenmesi için Şehzade Selim’i Trabzon’a vali tayin eder. Şehzade Selim, Trabzon’da Mevlana Abdülhalim hazretlerinin

derslerini takip eder. Bu arada edebiyat ve tarih üzerinde de çalışırdı. Geceleri üç veya dört saatten fazla uyumaz, vaktini ilim öğrenmekle geçirirdi. Hususi meclislerinde ilmî ve edebî mevzular konuşulur; değerli âlimleri, velileri, tarihçileri bu meclislere davet ederdi. İlim adamlarına ziyadesiyle saygı gösterir, onları yanından ayırmazdı. Müsait zamanlarını kitap mütalaalarıyla geçirirdi. Arapça ve Farsça şiirler yazardı. Kendi el yazısıyla olan Farsça Divan’ı meşhurdur. Okumaya o kadar meraklı idi ki, savaşa giderken ve gelirken dahi yanında kitaplar bulundurur, müsait durumlarda okurdu. Yine o, Mısır’daki ikameti esnasında, Hindistan ve Çin haritalarını yaptırmıştır. O; şair, mutasavvıf ve filozof bir hükümdardı.

Sultan Selim Han evliyaya çok rağbet eder, onların sohbetlerine katılmayı bulunmaz bir nimet sayardı. Bu sohbetler sayesinde tasavvufla yetişmiş, üstün derecelere sahip olmuştur. Osmanlı Sultanları arasında; tefsir, hadis, fıkıh, tarih, edebiyat gibi zahiri ilimlerde ve bâtın ilimlerinde en yüksek olanı Yavuz Sultan Selim’dir, diyen âlimler pek çoktur. Ayrıca Yavuz Sultan Selim Han sefer dönüşlerinde, bulunduğu yerlerdeki bütün âlim ve evliyaları İstanbul’a davet eder ve İstanbul’da bu âlimleri medreselerde ders vermek üzere vazifelendirirdi.

Yavuz Sultan Selim, ihtişam ve gösterişe hiçbir zaman ehemmiyet vermezdi. Daima sadeliği sever ve sade giyinirdi. Bir defasında oğlu Şehzade Süleyman’ı süslü elbiseler içinde görünce “Annene giyecek bir şey bırakmadın!” diyerek sitem etmiştir. Kendisi için fazla para sarfıyla köşk ve lüks şeyler yapılmasını istemezdi. Devletin bir kuruşunun dahi boşa harcanmasına rıza göstermez, buna riayet etmeyenleri şiddetle cezalandırırdı. Hazineyi devamlı olarak dolu bulundurmaya gayret ederdi. Padişahlığı sırasında hazine defterdarı Abdüsselâm Bey’e “Sirkeci ile Sarayburnu arasındaki sahile basit bir ev yapınız.” diye emretmiş, o da Yalıköşkü denilen köşkü yaptırmıştı. Sultan, köşkün mükemmel yapıldığını görünce çok üzülerek “Ben sana bu kadar para sarfına ruhsat vermemiştim. Basit bir gölgelik yapasın diye emretmiştim.” buyurmuştu.

Allah-u Teâlâ’nın emirlerini yerine getirme, İslamiyet’e hizmet etme ve insanları doğruluğa sevk etme gayreti o derece idi ki çıktığı yolda her türlü arzu ve hislerine kolaylıkla baskın çıkardı. Yavuz Sultan Selim, bunu şu sözlerle ifade etmiştir: “Ben Allah'ın (celle celaluhu) emirlerini yerine getirmek, zulüm görenlere yardım etmek için zırh giydim, kılıç kuşandım.”

Gayesi, müslümanları ve İslam devletlerini bir bayrak altında toplamak idi. Şehzade Selim’in cihat aşkı, Allah’ın dinini yayma arzusu o kadar fazla idi ki, bu yolda ayakkabılarına bulaşan tozları toplar, vefat ettiği zaman ayaklarının altına koyulmasını vasiyet ederdi. Kendi zatındaki cihad aşkını, “O'nun aşkı ile gönlü mahzun olan her sîne ne bahtiyardır! Mustafa’nın (sallallahu aleyhi ve sellem) yoluna kurban edilen can, ne aziz bir candır!” diyerek dile getirmiştir.

Hicaz’ın iki mübarek beldesi olan Mekke ve Medine’nin hizmetini üstüne almakla şanlı bir derviş vasfında olup adeta iki dünyayı mezcetmiş (birleştirmiş) ve hutbelerde ismini, “Mekke ve Medine’nin hizmetçisi” diye okutmuştur. Yavuz Selim, kendisine verilen bu onuru şöyle dile getirmiştir: “Başarıyı nefsinden bilerek gurura kapılan, o nimete liyakat kazanamamış demektir. Allah’ın lütuf keremiyle Hâdimü’l-Harameyni’ş-Şerîfeyn (iki şerefli belde Mekke ve Medine’nin hizmetkârı) olduk. Lâkin bu nimeti nefsimizden bilip gurura kapılmaktan son derece hazer ettik. Bütün nimetler Allah’ın lütfundan ibarettir.”

Yavuz Sultan Selim’e bu lütuf, ona rüyasında verilmiştir. Yavuz Selim Han ve Kapı Ağası Hasan Ağa, rüyalarında Ali bin Ebu Tâlib, Hazreti Ebû Bekr, Hazreti Ömer ve Hazreti Osman’ı (radıyallahü anh) görmüş ve bu kişiler kendilerini Rasulullah Efendimiz’in (sallallahu aleyhi ve sellem) gönderdiğini, Mekke ve Medine’nin hizmetinin Sultan Selim’e verildiğini bildirmişlerdir.

Yavuz Sultan Selim Han, cesaret ve kahramanlığını da sahip olduğu sağlam iman ve yüksek maneviyatına borçluydu. Mısır Seferi’nde, daha önce Cengiz ve Timur’un geçemeyip geri döndükleri korkunç Tin Çölü’nü, mucizevî bir şekilde on üç günde geçmiştir. Şöyle ki Yavuz Sultan Selim, Mısır’ı fethetmek üzere sefer hazırlıklarını yapıp orduyu düzenledikten sonra yola koyulur. Tin çölüne gelindiğinde daha on adımlık mesafe katedilmeden o kudretli padişah, atından atlayıverip atının yularından tutar vaziyette yürümeye başlar. Arkadaki mevcut asker de atından inip Sultan Selim’in ardından yürümeye başlar ve bu yürüyüş durumu bir müddet sürer. Çöl şartları ağır olduğundan ötürü, bir süre sonra asker susuzluk çekmeye, yorulmaya başlar. Yanlarında bulunan vezirlerden birine ”Padişahımız neden yürüyor, o yürüdüğü için biz de yürüyoruz. Sebebi ne ola ki?” derler. Vezir bu sözün ardından heybetli padişahın yanına sokulmaya niyet eder. Ancak padişah vezirin geldiğini hisseder ve ”gelme” der gibi elinin tersini gösterir. Vezir anlamıştır yanına sokulmaması gerektiğini. Bir süre sonra artık asker susuzluktan, yorgunluktan bitap düşer. Dudakları kurumuş, yürekleri yanmıştır. Tekrar vezire doğru homurdanmalar başlar, ”Git konuş padişahımızla, neden yürüyoruz? Bitap haldeyiz, biz bu halde nasıl savaşırız?” derler. Vezir tekrar padişaha sokulur. “Devletli padişahım, bir maruzatımız olacaktı.” der. Yavuz, kafasıyla söyle diye işaret eder. Vezir, “Efendim asker yoruldu, susuzluktan bitap düştü, değil savaşacak adım atacak dermanları kalmadı. Siz atınıza binseniz de asker de atına binip kalan yolu dinlenerek gitse.” der. O kudretli koca padişah da gözyaşları içinde, “Nasıl binerim! Görmüyor musunuz, Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Efendimiz, önümüzde bize yol gösteriyor. O yaya yürürlerken, biz nasıl at üzerinde olabiliriz?” diye cevap verir. (Devamı diğer sayıda )

Allah rızası için yapılan maddi ve manevi her iyiliğe, sadaka denir. İnsanlara para ile, mal ile, ilim ile, yol göstermek ile yardım etmekten tutun da mahlûkata faydalı olmaya, kötülükten sakınmak ve sakındırmaya, her türlü hayırlı işe, eve iyiliğe; halka (insanlara ve mahlûkata - yaratılmışlara) güler yüzlü, hoş sözlü ve güzel davranışlı olmaktan, Hâlık’a (Yaratıcı olan Allah’a) itaat ve kulluk etmeye kadar her türlü güzel davranışımız sadaka çerçevesi içindedir.

Sadaka” denilince, akla ilk gelen husus, maddi bağışlar ya da yardımlardır. Hâlbuki Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem), iyilik sayılan her şeyin sadaka olduğunu belirtmiştir.

O halde sadakaya -onu maddi yardımlar ile sınırlandırmayıp tam aksine sadakanın alanını daha da genişleterek- tatlı bir söz, başkalarını rahatsız edici davranışlardan kaçınma gibi hususları da dâhil etmek gerekmektedir. Böylece herkes, mutlaka bir sadakada bulunma imkânına kavuşmuş olmaktadır. Buna göre maddi imkânsızlık içinde bulunan ya da muhtaç olan kimseler bile, iyilik yapmak suretiyle sadaka yapma imkânına kavuşmuş olmaktadırlar. Yalnız yapılan iyiliğin ibadet sayılabilmesi için onun, iyi niyetle yapılmış olması gerekmektedir.

Hazreti Peygamber sadaka ile ilgili olarak şöyle buyurmuştur; -Güneşin doğduğu her yeni günde kişiye, her bir mafsalı için bir sadaka vermesi gerekir. İki kişi arasında adalet yapman bir sadakadır. Kişiye hayvanını yüklerken yardım etmen, bir sadakadır. Güzel söz sadakadır, namaza gitmek üzere attığın her adım, sadakadır. Yoldan rahatsız edici bir şeyi kaldırıp atman, sadakadır. (Buhari, Cihad, 72, 128; Müslim, Müsafirun, 84) En üstün sadaka, iki kişinin arasını bulmaktır. (Taberani) İki kişinin arasını düzeltmek çok önemlidir. Dini tamir etmek demek. Kur’ân-ı Kerim’de açıkça, “Müminler kardeştirler; siz de kardeşlerinizin arasını düzeltin ve ALLAH (celle celaluhu)’tan korkun ki rahmete erişesiniz (Hucurat Suresi,10)” buyurulur. Allah Resulü de (sallallahu aleyhi ve sellem) barıştırmanın ve ara bulmanın önemiyle ilgili birçok öğüt de bulunmuştur. Sahabe de bunun için can atar.

Peygamber efendimiz Hz. Muhammed Mustafa’nın (sallallahu aleyhi ve sellem) “Ya Rabbi, Ali’nin döndüğü yere Hakkı döndür” hitabına mazhar olan damadı, halifesi Hazreti Ali (radıyallahu anh) ile vefat edeceğine yakın “Üzülme kızım bana en çabuk kavuşacak olan sensin” hitabına mazhar olan, ona en çok benzeyen kızı, Hazreti Fatıma (radıyallahu anha) ve kendisi arasında geçen şu kıssayı sizlere sunup, bir sonraki sayıda görüşmek dileğiyle selam ve dualarımı sunarım.

Hazreti Fatıma, -Ya Ali! Hasan, Hüseyin aç; evde yiyecek yok. Gidip yiyecek bir şeyler alsana, der.

Hazreti Ali'nin sadece altı dirhemi vardır.

Yiyecek almak için evden çıkar ve giderken yolda kavga eden iki insan görür.

Hazreti Ali: -Niçin kavga ediyorsunuz? Şu âlemde Allah'ı düşüneceğiniz yerde niçin birbirinizle mücadele ediyorsunuz? Diye sorar.

Kavga edenlerden biri, diğerinden altı dirhem alacağı olduğunu, vermediğini, söyler. Hazreti Ali cebindeki altı dirhemi çıkarır ve alacaklıya verir.

Evine geldiğinde eli boştur. 'Cennet kadınlarının seyyidesi': -Ya Ali, hiç mi bir şey almadın? Diye sorunca: -Ama ara düzelttim ya Fatma, der.

Hazreti Fatma'nın yüzünde nurlu bir gülümseme belirir. Memnundur kocasının bu güzel hareketinden. Daha sonra Hasan'la Hüseyin ağlamaya başlarlar, 'açız' diye. Bu acı manzaraya dayanamaz ve evden çıkar. Yolda bir adama rastlar. Elinde besili bir deve: -Ya Ali, bu deveyi sana satmak isterim, ucuza satacağım.

-Param yok, der Hazreti Ali. -Olsun, bu deveyi sana vermeyi çok istiyorum. Yüz elli dirhem bu deve. Al sonra ödersin. Alır Hazreti Ali o deveyi. Yolda giderken başka bir adama rastlar: - Ya Ali! Ne güzel bir deve bu. Ben bunu üç yüze alayım ne olursun reddetme beni.

Hazreti Ali: -Ama ben bunu yüz elliye aldım, der.

-Olsun, ben çok beğendim bunu. Böylece deveyi satar. Hazreti Ali mutlu bir şekilde gider yiyecekleri alır, eve döner. Sonra Peygamber'in huzuruna çıkar. Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) güler, "gel" der, "ya Ali şu deve hikâyesini anlat". Anlatınca da der ki: -Sen ki ara düzelttin. Allah Cebrail'i ile sana deveyi sattı. İsrafil'i ile de satın aldı. Her kim ki ara yapar, birleştirir, düzeltir, ikilikten insanları kurtarırsa o bendendir ya Ali. İşte Allah Resulü’nün (sallallahu aleyhi ve sellem) yolunda olmak budur.

EY İMAN EDENLER! KARİA ECRİN

Ey iman edenler! Allah'tan, O'na yaraşır şekilde korkun ve ancak müslümanlar olarak can verin! “Ey iman edenler!

Allah'tan, O'na yaraşır şekilde korkun ve ancak müslümanlar olarak can verin!” (Ali İmran: 102)

Allah-u Teâlâ din olarak İslâm dinini seçip beğenmiş ve katında makbul olan bu dini, Resul-i Ekrem’i olan Muhammed aleyhisselâm vasıtasıyla beşeriyete ilân etmiştir: “Allah katında din İslam’dır.” (Âl-i imrân: 19) buyurmuştur.

Diğer bir ayet-i kerimesinde şöyle buyurur: “Kim İslâm’dan başka bir din ararsa, onunki asla kabul edilmeyecektir. Ahirette de ziyan edenlerden olacaktır.” (Al-i İmrân: 85) Hazreti Âdem aleyhisselam hem ilk insan hem de ilk peygamberdir. Allah (celle celaluhu) kavimlere peygamberler göndermiş ve her peygamber daha yenilenmiş bir dinle gelmiştir. Örneğin, Hazreti Musa aleyhisselâma indirilen İslam, Hazreti Nuh aleyhisselâma indirilen İslam’dan daha geniş ve daha mükemmeldir. Hazreti İsa aleyhisselâma gönderilen İslam, Hazreti Musa aleyhisselâma indirilen İslam’dan daha mükemmeldir. Din, Hazreti Muhammed aleyhisselâma gelince de kemalini bulmuştur ve son şeklini almıştır. Allah-u Teâlâ ayet-i kerimesinde: “Bugün sizin dininizi kemâle erdirdim, üzerinizdeki nimetimi tamamladım ve size din olarak İslam’ı beğendim.” buyurur (Mâide: 3) İslamiyet son dindir, kıyamete kadar bakidir. Müslüman olmak ve müslüman olarak can vermek her iki cihanın da saadetidir. Müslüman olarak ölmek, peygamberlerin de ortak tavsiyesidir. Kur'an-ı Kerim bu konuda Hz. İbrahim ve Hz. Yakub'un tavsiyelerini şöyle haber vermektedir: "Rabb’i İbrahim'e, "Teslim ol!" buyurunca o, "Âlemlerin Rabb’ine teslim oldum." dedi. İbrahim, bunu oğullarına da tavsiye etti. Yakub da “Oğullarım, Allah sizin için (İslâm) dini(ni) beğenip seçti. O halde siz de ancak müslümanlar olarak can verin.” dedi. (el-Bakara, 131-132) Kur’an-ı Kerim’de Hz. Yakub aleyhisselamdan böyle örnekler veren Allah-u Teâlâ, müslümanlara geçmiş peygamberlerin ve ümmetlerinin kıssalarını Saffat Suresi’nde şöyle açıklar.

“75-Andolsun ki Nuh bize seslenip dua etmişti de biz de ne güzel kabul etmiştik.

76- Biz hem onu, hem ailesini o büyük sıkıntıdan kurtardık.

77- Hem onun neslini baki kalanlar kıldık.

78- Hem de sonradan gelenler içinde güzel bir namını bıraktık.

79- Bütün âlemler içinde Nuh'a selam olsun.

80- İşte biz iyilik yapanları böyle mükâfatlandırırız.

81- Çünkü o bizim mümin kullarımızdandı.

82- Sonra diğerlerini suda boğduk. “ Selam olsun Nuh aleyhisselama!

“83- Şüphesiz ki İbrahim de onun kolundandı.

84- Çünkü o, Rabb’ine tertemiz bir kalb ile gelmişti.

85- O babasına ve kavmine şöyle demişti: "Siz nelere tapıyorsunuz?"

86- "Yalancılık etmek için mi Allah'tan başka ilâhlar istiyorsunuz?"

87- "Siz âlemlerin Rabbini ne zannediyorsunuz?"

88-89- Derken yıldızlara bir baktı da: "Ben gerçekten hastayım" dedi.

90- O zaman arkalarını dönerek başından kaçışıverdiler.

91- Derken bir kurnazlıkla onların ilâhlarına vardı da, "Buyursanıza, yemez misiniz?" dedi.

92- (Cevap vermediklerini görünce de): "Neyiniz var da konuşmuyorsunuz?" (dedi).

93- Nihayet bir yolunu bulup onlara kuvvetli bir darbe indirdi.

94- Bunun üzerine birbirlerine girerek ona yürüdüler.

95- İbrahim dedi ki: "A, siz kendi yonttuğunuz şeylere mi tapıyorsunuz?"

96- "Hâlbuki sizi de yaptıklarınızı da Allah yaratmıştır."

97- Onlar: "Haydin onun için bir yapı yapın da onu ateşe atın." dediler.

98- Böylece ona bir tuzak kurmak istediler. Biz de kendilerini daha alçak düşürdük.

99- Bir de dedi ki: "Ben Rabb’ime gidiyorum, o bana yolunu gösterir."

100- "Ey Rabb’im! Bana salihlerden (bir oğul) ihsan et!"

101- Biz de kendisine yumuşak huylu bir oğul müjdeledik.

102- Oğlu, yanında koşacak çağa gelince: "Ey oğlum! Ben seni rüyamda boğazladığımı görüyorum. Artık bak, ne düşünürsün?" dedi. Çocuk da: "Babacığım sana ne emrediliyorsa yap, inşallah beni sabredenlerden bulacaksın" dedi.

103- Ne zaman ki ikisi de bu şekilde Allah'a teslim oldular, İbrahim oğlunu şakağı üzerine yatırdı.

104- Biz de ona şöyle seslendik: "Ey İbrahim! " 105- "Rüyana gerçekten sadakat gösterdin, şüphesiz ki, biz iyilik yapanları böyle mükâfatlandırırız."

106- "Şüphesiz ki bu apaçık bir imtihandı." (dedik) 107- Ve ona büyük bir kurbanlık fidye verdik.

108- Kendisine sonradan gelenler içinde iyi bir nâm bıraktık.

109- Selam olsun İbrahim'e...

110- İşte biz iyilik yapanları böyle mükâfatlandırırız.

111- Çünkü o bizim mümin kullarımızdandı.

112- Ona bir de salihlerden bir peygamber olmak üzere İshak'ı müjdeledik.

113- Hem ona hem İshak'a bereketler verdik. Her ikisinin neslinden de hem iyilik yapanlar var, hem de açıkça kendi nefsine zulmedenler var.”

Selam olsun İbrahim aleyhisselama!

Selam olsun İsmail aleyhisselama!

Selam olsun İshak aleyhisselama!

“114-Andolsun, biz Musa’ya ve Harun’a da lütufta bulunduk.

115-Onları ve kavimlerini o büyük sıkıntıdan kurtardık.

116-Onlara yardım ettik de onlar galip gelenler oldular.

117-Biz onlara (hükümlerimizi) açıklayan Kitab'ı (Tevrat'ı) verdik.

118-Onları doğru yola ilettik.

119-Sonradan gelenler arasında onlara güzel birer ad bıraktık.

120-Musa’ya ve Harun’a selam olsun.

121-Şüphesiz biz iyilik yapanları böyle mükâfatlandırırız.

122-Çünkü onlar mümin kullarımızdan idiler.”

Selam olsun Musa aleyhisselama ve Harun'a!

“123-Şüphesiz İlyas da peygamberlerden idi.

124-Hani kavmine şöyle demişti: "Allah'a karşı gelmekten sakınmaz mısınız?"

125, 126-"Yaratıcıların en güzelini, sizin ve geçmiş atalarınızın Rabb’i olan Allah'ı bırakarak "Ba'l'e mi tapıyorsunuz?"

127-Onu yalanladılar. Bu sebeple onlar (cehenneme) götürüleceklerdir.

128-Ancak Allah'ın ihlâslı kulları başka.

129-Sonradan gelenler içerisinde ona güzel bir ad bıraktık.

130-İlyas'a selam olsun.

131-Şüphesiz biz iyilik yapanları böyle mükâfatlandırırız.

132-Çünkü o bizim mümin kullarımızdandı.”

Selam olsun İlyas aleyhisselama!

“133-Şüphesiz Lût da peygamberlerdendi.

134, 135-Hani biz onu ve geride kalanlar arasındaki yaşlı bir kadın (kâfir olan eşi) dışında bütün ailesini kurtarmıştık.

136-Sonra da diğerlerini yok ettik.

137, 138-Şüphesiz sizler (yolculuklarınız sırasında) sabah akşam onların (harap olmuş) yurtlarına uğrayıp duruyorsunuz. Hâlâ düşünmeyecek misiniz?”

Selam olsun Lut aleyhisselama!

“139-Şüphesiz Yunus da peygamberlerdendi.

140-Hani o kaçıp yüklü gemiye binmişti.

141-Gemidekilerle kur'a çekmiş ve kaybedenlerden olmuştu.

142-Böylece, Yunus kendini kınayıp dururken balık onu yuttu.

143, 144-Eğer o, Allah'ı tespih edip yüceltenlerden olmasaydı, mutlaka insanların diriltileceği güne kadar balığın karnında kalırdı.

145-Derken biz onu hasta bir halde sahile attık.

146-Üzerine geniş yapraklı bir ağaç bitirdik.

147-Biz onu yüz bin, yahut daha fazla insana peygamber olarak gönderdik.

148-Nihayet onlar iman ettiler. Biz de onları bir süreye kadar geçindirdik.”

Selam olsun Yunus aleyhisselama!

Ve Selam olsun Muhammed aleyhisselama!

Selam olsun Muhammed-i Mustafa’ya!

Bir gün "Buraya geliniz, toplanınız, size mühim bir haberim var" diye seslendi kendileri. Safa Tepesi'nde toplanan halka sordular: - Ey Kureyş Kabileleri! Ben size, şu dağın ardında bir düşman ordusu var, üzerinize hücum etmek üzeredir desem, bana inanır mısınız? Onlar: - Evet inanırız. Çünkü sende şimdiye kadar doğruluktan başka bir şeye şahit olmadık. Senin yalan söylediğini hiç görmedik!

- O zaman beni dinleyin! Ben size geleceği muhakkak olan şiddetli azabın bildiricisiyim. Allah-u Teâlâ bana, en yakın akrabalarımı ahiret azabı ile korkutmamı emretti. Sizi, “La ilahe illallahü vahdehu la şerike leh” diyerek iman etmeye davet ediyorum.

Ben de O'nun kulu ve resulüyüm.

Eğer buna iman ederseniz, cennete gideceksiniz.

Siz, “La ilahe illallah” demedikçe, ben size ne dünyada bir fayda ne de ahirette bir nasip sağlayabilirim.

Geçmiş peygamberlerin kavimlerinden bazılarının emirlere uymadıkları ve Allah’a asi geldikleri için helak oldukları Kur’an-ı Kerim’de böyle açık delillerle bildirilir. Âlemlere rahmet Peygamber Hazreti Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem) de Safa Tepesi’ndeki halkı uyarırken asırlar sonraki ümmetini de uyarır. İnsanlığı müslümanlığa davet eder. Son din İslam'a çağırır.

Müslüman olarak can vermemizi ister. Aksi halde ne dünyada ne ahirette fayda göremeyeceğimizi bildirir.

Allah-u Teâlâ Kur’an-ı Kerim’de şöyle buyurur: “Şüphesiz biz seni bir şahit, bir müjde verici ve bir uyarıcı olarak gönderdik. Ki Allah'a ve Resulü’ne iman etmeniz, O’nu savunup desteklemeniz, O’nu en içten bir saygıyla-yüceltmeniz ve sabah akşam O'nu (Allah'ı) tesbih etmeniz için.”

(De ki) “Ben ancak bu şehrin Rabb’ine ibadet etmekle emrolundum ki O, burasını kutlu ve saygıdeğer kıldı. Her şey O'nundur ve müslümanlardan olmakla emrolundum." "Ve Kuran’ı okumakla da (emrolundum). Artık kim hidayete gelirse kendi nefsi için hidayete gelmiştir, kim sapacak olursa de ki: "Ben yalnızca uyarıcılardanım."

Müslüman olarak ölmek, Hazreti Peygamber’in (sallallahu aleyhi ve sellem) tavsiyesidir.

Abdullah b. Amr b. el-As Hz. Peygamber’in (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurduğunu bildirmiştir.

“Kimin cehennemden kurtarılıp cennete konulmak hoşuna giderse ölümünü, Allah'a ve ahirete inanmış olarak karşılasın.” (Ahmed b. Han-bel, 11, 192) Çünkü “İşler, sonuçlarına göre değerlendirilir.” (Buharı, rikak 33). Çünkü “Her kul, öldüğü hal üzere diriltilir.” (Müslim, iman 186).

“Rabb’imiz, bize sabır ver ve bizi müslüman olarak öldür!” (el-A'raf, 126)

ONLARI TANIYOR MUYUZ? TALHA ALİ CÖMERT

Hazreti Ebubekir (radıyallahu anh): Teymoğulları Kabilesi’nden olan Hazreti Ebubekir’in nesebi, Mürre b. Ka'b'da Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) ile birleşir. Hazreti Ebubekir, kızı Aişe (radıyallahu anha) validemizle Peygamber Efendimiz’in (sallallahu aleyhi ve sellem) evlenmesi sebebiyle Peygamber Efendimiz’e (sallallahu aleyhi ve sellem) kayın peder olma şerefine nail olmuştur.

Hazreti Ömer (radıyallahu anh): Babası, Kureyş'in Adiy Boyu’na mensup Hattab b. Nufeyl olup nesebi, Ka'b'da Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) ile birleşir. Hazreti Ömer, kızı Hafsa (radıyallahu anha) validemizle Peygamber Efendimiz’in (sallallahu aleyhi ve sellem) evlenmesi sebebiyle Peygamber Efendimiz’e (sallallahu aleyhi ve sellem) kayın peder olma şerefine nail olmuştur.

Hazreti Osman (radıyallahu anh): Ümeyoğulları Ailesi’ne mensup olup nesebi beşinci ceddi Abd'i Menaf’ta Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) ile birleşir. Hazreti Osman (radıyallahu anh), Peygamber Efendimiz’in (sallallahu aleyhi ve sellem) kızı Rukiye (radıyallahu anha) validemizle evlenmiş ve Peygamber Efendimiz’e (sallallahu aleyhi ve sellem) damat olmuştur. Rukiye annemizin vefatından sonra Peygamber Efendimiz’in (sallallahu aleyhi ve sellem) kızlarından Ümmü Gülsüm (radıyallahu anha) validemizle evlenmiş ve ikinci kez Peygamber Efendimiz’e (sallallahu aleyhi ve sellem) damat olma şerefine nail olmuştur. Bu sebeple Zi'n-Nureyn (iki nur sahibi) olarak anılmıştır.

Hazreti Ali (radıyallahu anh): Peygamber Efendimiz’in (sallallahu aleyhi ve sellem) amcası Ebu Talib'in oğludur. Peygamber Efendimiz’in (sallallahu aleyhi ve sellem) kızı Fatıma(r.anha) validemizle evlenmiş, Peygamber Efendimiz’e (sallallahu aleyhi ve sellem) damat olmuştur.Peygamber Efendimiz’in (sallallahu aleyhi ve sellem) mübarek soyları Hazreti Ali (radıyallahu anh) ve Hazreti Fatma’nın(r.anha) çocukları olan Hazreti Hasan ve Hazreti Hüseyin (radıyallahu anh) efendilerimizden devam etmektedir.

Ebu'l-As (radıyallahu anh): Abduluzza Ailesi’ne mensup olup nesebi, Abdüşems babası Abdümenaf’ta Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) ile birleşmektedir.Ebu'l-As, Peygamber Efendimiz’in (sallallahu aleyhi ve sellem) kızı Zeynep (r.anha) validemizle evlenmiş ve Peygamber Efendimiz’e (sallallahu aleyhi ve sellem) damat olmuşlardır.

Hazreti Hatice (r.anha.): Mübarek annemizin soyları; babası Huveylid, dedeleri Esed ve Abduluzza’dan sonra nesebi, Kusay’da Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) ile birleşmektedir. Peygamber Efendimiz’le (sallallahu aleyhi ve sellem) yirmi beş yıl evli kalmışlar ve Rasulullah’dan (sallallahu aleyhi ve sellem) Fâtıma, Ümmü Gülsüm, Zeynep ve Rukiye adında dört kızı, Kasım ve Abdullah adında da iki oğlu dünyaya gelmiştir.

Hazreti Ümmü Seleme (r.anha): Mübarek annemizin soyları Ebu Ümeyye - Yakaza ve dedesi Mürre’de nesebi, Peygamber Efendimiz’le (sallallahu aleyhi ve sellem) birleşmektedir. Ümmü Seleme, Rasulullah’ın (sallallahu aleyhi ve sellem) en son vefat eden hanımıdır. Mübarek annemiz vefat ettiği zaman yaşları 84 idi. İmam Şâf'i: İmam Şâfi’nin dedesi Muttalib, Abdul Menaf'ın dört oğlundan biridir. Nesebi Abdul Menaf’ta Peygamber Efendimiz’le (sallallahu aleyhi ve sellem) birleşir. İmam Şâf’i, İmam Malik ve İmam-ı Azam Ebu Hanife'nin talebelerinden İmam Muhammed’in öğrencisi idi. Onların içtihad yollarını öğrenip bu iki yolu birleştirmiştir.

Hazreti Talha (radıyallahu anh): Nesebi, Mürre b. Ka’b’da Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem)ile birleşir. Peygamber Efendimiz’in (sallallahu aleyhi ve sellem) dünyada iken cennetle müjdelediği on sahabeden biridir. Çok defa tüm servetini bir kerede dağıtmıştır.

Kerem sahibi Allah (celle celaluhu) ise ona, bunu kat kat geri vermiştir. Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) ona, cömertliğine övgü olarak, 'Talhatu'l-cud' (Cömert Talha) lakabını vermiştir.

Hazreti Zübeyr (radıyallahu anh): Nesebi, Kusay B.Kilâb’ta Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) ile birleşir. Aynı zamanda annesi Safiye, Rasulullah’ın (sallallahu aleyhi ve sellem) halasıdır. Peygamber Efendimiz’in (sallallahu aleyhi ve sellem) dünyada iken cennetle müjdelediği on sahabeden biridir. Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) onu çok seviyor ve onu överek şöyle diyordu. “Her Peygamberin bir havarisi vardır. Benim havarim de Zübeyr b. Avvam’dır.” Talha ve Zübeyr’in her biri, özellikleri bakımından insanların birbirlerine en çok benzeyenleri idiler. Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) hicretten önce onları kardeş yapmıştı ve onlardan daima birlikte söz ederdi. Ayrıca Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) hazreti Talha ve hazreti Zübeyr için “cennetteki komşularımdır” demiştir.

MUSTAFA ÖZBAĞ EFENDĠ’DEN GÜL DESTESĠ Nisa YILDIZ

Selamün aleyküm. Cenab-ı Hak gecenizi hayırlı eylesin. Cenab-ı Hak gündüzünüzü hayırlı eylesin inşallah. Ayınızı, yılınızı, ömrünüzü hayırlı eylesin inşallah.

Kalbime gelen bir şeyi paylaşmak isterim sizinle. Bir ayet-i kerime vardır: “Ey Habibim! İnsanlar bölük bölük müslüman olduklarında, sen Allah‟ a (celle celaluhu) hamd ile tesbih et.”

Kıymetli dostlar! Ben ölüme inananlardan değilim. Bu dünya, ahirete doğru bir sıçrama tahtası. Eğer bu dünya bir sıçrama tahtasıysa Muhammed’ül Mustafa da bu sıçrama tahtasına basarak ahiret âlemine yerleşti. Onun peygamberliğinin devam ettiğine inanıyorum. Eğer peygamberliği devam etmeseydi Cenab-ı Hak ona, “insanlar bölük bölük müslüman olduklarında hamd ile tespih et” demezdi.

Kur’an-ı Kerim’de, “Sen af (ve kolaylık) yolunu benimse (seç), İslam‟a uygun olanı emret, kötülükten yüz çevir.” (Araf Suresi 199) buyurmuştur. İnsanlar birbirlerini affedebilmeli. İnsanlar arasında af hâkim olmalı. Çünkü insanı insan yapan özelliklerdendir affedebilmek.

Hazreti Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem) Taif’te taşlandığında, yüzünden kanlar akmaya başlar. Hemen Cebrail (aleyhisselam) belirir ve der ki: “Ya Muhammed! Yanımdaki dağların meleği şu Uhud dağını kaldırsın bu Taif şehrinin üzerine koysun.” Hazreti Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) o haldeyken bile “Hayır. Ben onlardan iman edip iyi ameller işleyecek, gelecekte Kur‟an ve sünnete tâbi olacak nesiller bekliyorum.” der. Ve onun kanını akıtanları affeder. O peygamber ki Hazreti Hamza’yı (radıyallahu anh) şehit edeni affetti. O Peygamber ki kendisine kötülük yapanı affetti. Sizler de affedin. Unutmayın!

Affetmezseniz, affedilmezsiniz. Ve etrafınızdakileri sevin.

Sevmezseniz sevilmezsiniz. Önce Allah’ı (celle celaluhu), sonra Rasulullah’ı (sallallahu aleyhi ve sellem) sevin. Etrafınızdaki herkesi ve her şeyi sevin. Sevgiyle hemhal olun, sevgiyle yoğrulun. Sevgiyle yoğrulanlar ancak affedebilir.

Peygamber efendimize bir sahabi, “Ya Muhammed! En çok kimi seviyorsun?” diye sorar. “Aişe‟ yi” der. Sahabe tekrar sorar “Erkeklerden kimi seviyorsun?” Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) “Ebu Bekir‟i” der. Demek ki yanı başımızda seveceğimiz eşlerimiz, dostlarımız olsun. Onları sevelim. Ama hakiki olsun sevgimiz. Yüreğimizden gelsin. Menfaatsiz olsun.

Allah için sevelim, Allah için yürüyelim. “Allah için sevenler birbirleriyle, hiç kimsenin gölgelenmeyeceği yerde gölgelenecekler.” Arş-ı âlânın gölgesinde… Ve onlar nurdan tahtlara oturtulurlar. Nurdan taçlar giydirilir onlara. Peygamberler gıpta ile bakarlar. “Bunlar hangi meleklerdendir?” derler. “Bunlar melek değil.‟‟ „‟Peki, hangi şehitlerdendir?‟‟ „‟Bunlar şehit de

değil.‟‟ „‟Bunlar kimdir o zaman?‟‟ Melek cevap verir: ‘‟Bunlar, dünyada iken birbirlerini Allah için sevip, toplandıklarında Allah‟ı zikreden, Allah‟ın dostlarıdır.‟‟ Umuyorum ve ümit ediyorum hepinizde onlardansınız inşallah.

Hazreti Ali (radıyallahu anh) naklediyor: Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) vefat ettikten 3 gün sonra bir bedevi geldi ve Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)’in kabri şeriflerine kapandı.

Başladı yüzünü kabrin tozuna, toprağına sürmeye. Ve dedi ki: “Ya Rasulullah! Sen Allah‟tan (celle celaluhu) ne öğrendiysen bize onu öğrettin. O sana ne verdiyse sen de bize onu verdin. Sen söyledin, biz dinledik. Sen emrettin, biz yerine getirdik. Ama Allah‟ın (celle celaluhu) sana indirdiği buyrukların arasında, şayet kendilerine zulmettikleri ayeti de vardı. Ben kendime zulmettim. İşte huzuruna bundan dolayı mağfiret dilenmeye geldim.” Yalvardı, yakardı, ağladı. Ve kabirden bir nida: “Affedildin.” dedi. Bedevi büyük bir sevinçle oradan ayrıldı.

Dostlar! Muhammedi Mustafa ‘nın (sallallahu aleyhi ve sellem) kabri şerifine gittiğinizde Allah’tan mağfiret isteyin.

Deyin ki: „‟Ya Rabbi, geldim. Senin Peygamberinin huzuruna geldim. Senin evindeyim, sana misafirim. Ben nefsime zulmettim. Ama senin huzuruna affedilmeyi umarak geldim.‟‟ Ya Rasulullah! Şu anda senin kabrinin yanında değiliz ama gönlümüz senin kabri şerifinin başında. Seni sevdiğimiz için geldik. Sana âşık olduğumuz için toplandık. Senin yüzün suyun hürmetine affolmayı umduk. Geldik ya Rasulullah! Biz seni kapı bildik geldik. Seni Resulümüz bildik geldik. Senin yolunu yol bildik geldik. Senin sünnetini başımıza taç ettik.

Yaşayamasak da geldik. Belki bir Ömer, bir Ebu Bekir, bir Osman, Ali gibi olamadık ama bin dört yüz yıl sonra sana iman ettik de geldik.

Bilemedik. Yan yattık, çamura battık. Tozlara bulandık, kirlendik, pislendik ama geldik. Senin kapına, senin yoluna geldik. Elimizden tutarsın diye ümit ettik. Gönlümüzden tutarsın diye ümit ettik. Bizi Allah’a götürürsün diye, mahşerde yalnız bırakmazsın diye, son nefesimizde bizimle birlikte olursun diye ümit ettik de geldik. Bugün buraya senin doğumunu kutlamak için geldik. Yüzümüzün kuruluğuna bakmadan geldik. Senin o güzel kokunla kokulanmaya geldik ya Rasulullah. Senin nurunla nurlanmaya geldik. Senin halinle hallenmeye geldik. Susuzluğumuzu gidermeye, yalvarmaya geldik.

Yalvarışımız, yakarışımız, muradımız, aşkımız, muhabbetimiz, sevgimiz Muhammedi Mustafa (sallallahu aleyhi ve sellem) olsun inşallah. Selamla, duayla, aşkla kalın.

Rehberiniz Muhammed’ül Mustafa (sallallahu aleyhi ve sellem) olsun inşallah. Yolunuz Muhammed’ül Mustafa (sallallahu aleyhi ve sellem) olsun inşallah. Gönlünüz Muhammed’ül Mustafa’nın (sallallahu aleyhi ve sellem) gönlünde olsun. Ve Cenabı Hak onun sancağı altında toplanmayı bizlere nasip etsin inşallah. Selamün aleyküm.

2012 Kutlu Doğum Konuşması

RASULULLAH (sallallahu aleyhi ve sellem) HAZRETLERİNİN SÜNNETİ OLARAK ‘EDEP’ Edebi bize en mükemmel şekilde anlatacak olan, o hal üzere olan Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem) hazretleridir. Cenab-ı Allah peygamber efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) hakkında Kur’an-ı Kerimde “Şüphesiz sen yüce bir ahlak üzeresin." (El-Kalem, 4) buyurmuştur. Peygamber efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)de “Ben, güzel ahlâkı tamamlamak üzere gönderildim.” [İmam Mâlik, Muvattâ, Hüsnü’l-hulk, 8] buyurmuştur. Bir başka hadis-i şerifte “Beni Rabb‟im terbiye etti ve terbiyemi ne güzel yaptı.” [Suyûtî, Câmiu’s-Sağîr, I,12] buyurmuştur. Yüce Allah (celle celaluhu) Onu kendi katından mükemmel bir edep ile donatmıştır. Ve bizlere örnek olarak göndermiştir. Bize düşen, onun sünnetlerine sımsıkı sarılmak ve edebi ondan öğrenmek. Eğer ki biz onun ahlakıyla ahlaklanmak istiyorsak onun sünnetlerine sarılmalı ve onunla olmak istiyorsak onu sevmeliyiz. Zira o, “Kişi sevdiğiyle beraberdir.” [Ebû Davud, Edeb: 113; Müslim, Birr: 50] buyurmuştur. Amr İbni Şuayb (radıyallahu anh) babasından, o da dedesinden rivayet ettiğine göre; dedesi, Peygamber’in (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurduğunu işitmiştir: «Bana en sevgili olanınızı ve kıyamet günü oturma bakımından bana en yakın olanınızı size haber vereyim mi?»

(Hazır bulunan) topluluk sükût etti. Peygamber iki veya üç defa bu sözü tekrarladı. Topluluk: «Evet, (haber ver), ey Allah'ın Resulü!» dedi. Hazreti Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem): «Ahlâk bakımından en güzelinizdir.» buyurdu. [İmam Buhârî, Edebü"l-Müfred]

Edep, hayatımızın her anında olması gereken bir olgudur. Nitekim peygamber efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) her anı edep ile yaşardı. Bu onun kendisinin her an Allah-u Teâlâ’nın huzurunda bulunduğunun bilincinde oluşunun ve O’nu (celle celaluhu) görüyormuşçasına yaşamasının bir tecellisidir.

Edebi öğrenmek, yalnızca Hazreti Peygamber’in (sallallahu aleyhi ve sellem) sünnetlerine uymakla mümkündür. Onun sünnetlerinden birisi de edepli olmaktır.

"Bir mümin güzel ahlâkıyla gece ibadet eden, gündüz oruç tutan kimselerin derecelerine erişir.","Güzel ahlâk; güler yüz,hayırlı işlerde el açıklığı, bir de kimseye eziyet etmemektir." buyuran Hazreti Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem) Ebû Hureyre'nin (radıyallahu anh) bir sorusu üzerine, Allah'tan korkmanın ve güzel ahlâklı olmanın cennete girmeye sebep olacağını, güzel ahlâklı bir insana cennetin yukarı kısmında bir ev verileceğini, Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem) hazretlerine en sevgili olan insanın ve kıyamette onun meclisine en yakın olacak insanın ahlâkı güzel olan kişi olacağını bildirmiştir.

(Riyazu's-Sâlihîn, 1/49-54). Hadis-i şeriflerden de anlaşıldığı üzere edebin ehemmiyeti büyüktür.

Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem) hazretleri insanlarla ilişkilerinde hoşsohbetli ve konuşmalarında açık ve anlaşılırdı. Sohbet ederken kimsenin sözünü kesmez ve konuşanı sonuna kadar dinlerdi. Söze gerek görmedikçe karışmazdı. Tartışmayı sevmez, sözü gereğinden çok uzatmazdı. Tane tane konuşurdu. Sözü anlaşılsın diye üç kere tekrarlardı. Yanlış ve hoşlanmadığı bir davranış görürse “İçinizden bazı kimseler şöyle şöyle yapıyorlar veya bana ne oluyor ki, şöyle şöyle şeyler görüyorum.” [Ebu Davud,2/550] Şeklinde bu davranışları yapanların kim olduğunu belli etmez, kimseyi kırmadan yanlış hataları düzeltirdi.

Bir gün, meşhur Adiy d. Hatim Et-Tâî’yi evine götürmüşlerdi. Misafirini içi lif dolu minderine oturturken, kendisi yere oturmayı tercih etmişlerdi. Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) hazretlerinin bu zarif davranışı et-Tâî’nin müslüman olmasına sebep olmuştur.

Tevazu sahibiydi… Bir gün peygamber Efendimiz’in (sallallahu aleyhi ve sellem) huzuruna bir adam gelmişti. Adamcağız Allah Resulü’nün maddi ve manevi heybetinden dehşete kapılıp titremeye başladı.

Onun bu halini gören Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) gayet tatlı ve yumuşak bir lisanla: “Sakin ol, sıkılma. Ben bir hükümdar değilim. Ben Kureyş kabilesinden, kurutulmuş et yiyen bir kadının oğluyum.” buyurmuşlardır. [İbn-i Mace, Et ‘ime, 11] Mekke-i Mükerreme’ye girerken, muzaffer bir kumandanın gururuyla ve zafer işaretleriyle değil, devesinin üzerinde secdeye kapanmış vaziyette ve bir şükür edası içerisinde idi. En küçük bir benlik tezahürüne ve dünya meyline meydan vermemek için sık sık: “Allah‟ım! Gerçek hayat, ancak ahiret hayatıdır.” niyazında bulunuyordu. [Buhari, Rikâk1] Hazreti Peygamber’in (sallallahu aleyhi ve sellem) hanımlarla olan ilişkilerinde ilgi, değer verme, adalet, eşitlik, hoşgörü, sevgi, saygı, nezaket, güven ve sabır hâkimdi. Bir yolculuk sırasında devesine sert davranan Hazreti Aişe (radıyallahu anhüma) validemizi şu sözleriyle ikaz etmişlerdi: „Ya Aişe! (Yavaş ol) Allah Refik‟tir. Bütün işlerde rıfkı, yumuşak davrananı, sever.” [Buhârî, İstitâbe, 4] Sevgili Peygamberimiz Uhud Savaşı sırasında: “Allah‟ım! Kavmimi bağışla! Çünkü onlar doğruyu bilmiyorlar.” [Mâlik, Muvatta, Cihâd, 10.] diyerek, düşmanları için bile dua etmeyi tercih etmişlerdir.

Son olarak, O’nun en yakınında bulunma şerefine eren Hazreti Enes’in (radıyallahu anh): “Ben kendisine on yıl hizmet ettim. Bu zaman zarfında bir kez olsun bana darılarak „öf‟ bile demedi. Yaptıklarım için, „niçin yaptın?‟, yapmadıklarım için de „niçin yapmadın?‟ demedi.” [Müslim, Fedâil, 63] demiştir.

Yukarıdaki hadislerde görüldüğü gibi onun ahlakı böylesine güzeldi. Böylesine yüce bir ahlak üzereydi. O halk arasında olduğu gibi aynı zamanda yalnız olduğunda da edebine devam ederdi. Çünkü o hep sevdiğiyle beraberdi. O sevgilisini daima hoşnut etmeye bakardı. Bu yüzden her anı edep üzereydi.

Allah’ın (celle celaluhu) hoşnut olduğu hal ile hâllenmişti. Allah-u Teâlâ en çok sevdiği kulunu en çok sevdiği haller ile hallendirmişti.

Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) Hazretlerinin Hadisleriyle Edeb Örnekleri

YUMUŞAK HUYLULUK: “Hilim (yumuşaklık) öyle bir şeydir ki, bulunduğu her şeyi güzelleştirir.” [Müslim, birr 78.]

Muhakkak ki hilim sıfatının en fazla tecelli ettiği kul Muhammed Mustafa (sallallahu aleyhi ve sellem) hazretleridir. Onun bu meziyeti, Kur'an-ı Kerimde şöyle anlatılır: "O vakit (Uhud Savaşı‟nda) sen, Allah'dan gelen bir merhamet sayesindedir ki onlara (ashaba) yumuşak davrandın. Eğer kaba, katı yürekli olsaydın, muhakkak onlar etrafından dağılıp giderlerdi." (Âli İmran – 159)

VAKAR (AĞIRBAŞLILIK): Hazreti Abdullah b. Abbas (radıyallahu anh)’ın haber verdiğine göre Hazreti Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem): "Olumlu tutum ve davranış ile ölçülü olmak, Peygamberliğin yirmi beşte biridir" [ Sünen-i Ebu Davud Terceme ve Şerhi, Şamil Yayınevi: 15/605.] buyurmuştur.

Yüce Allah (celle celaluhu) da Kur'an-ı Kerim’inde vakarlı kimseleri şöyle övmüştür: "Allah'ın has kulları onlardır ki; yeryüzünde sükûnetle ve vakarla yürürler.” [ Furkan Suresi: 63.] Hazreti Âişe (radıyallahu anhüma) validemizin bildirdiğine göre kendisi Rasulullah’ı (sallallahu aleyhi ve sellem) bir defa bile küçük dili görünecek şekilde gülerken görmemiştir.[Buhârî edeb 68; Müslim istiska 16.]

UTANMA: Edep, haya, insan ahlâkı için en güzel bir ölçüdür. İnsanın haddini bilmesi, utanacak bir işten dolayı sıkılıp yüzünün kızarması, büyük bir fazilettir. Bu fazilet, sahibini kötülüklerden uzak tutar. Gerçek hayâ insanın yüce yaratanına karşı duyacağı hayadır.

"Hazreti Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem), bir gün ashabına: "Allah'dan hakkıyla hayâ ediniz." buyurdu. Ashab da: Ey Allah'ın Resulü, elhamdülillah, haya ediyoruz, dediler. Bunun üzerine Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem): "Hakiki hayâ o değildir. Fakat gerçek manasıyla haktan hayâ eden başını (yani baştaki duyu organlarını ve başın içindeki düşüncelerini gayri meşru düşünce ve davranışlardan) korusun. Karnı ve karnın ihtiva ettiğini (midesini) kontrol etsin. Böyle yapanlar Allah'tan hakkıyla hayâ etmiş olurlar" buyurdu. [Tirmizi, kıyâme, 24; Ahmed b. Hanbel, I, 387.Sünen-i Ebu Davud Terceme ve Şerhi, Şamil Yayınevi: 15/631-632.]

İYİLİĞE TEŞEKKÜR ETMEK: Ebû Hureyre'den (radıyallahu anh) rivayet edildiğine göre Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem): "İnsanlara teşekkür etmeyen, Allah'a şükretmez." [Tirmizi, birr 35; Ahmed b. Hanbel, Sünen-i Ebu Davud Terceme ve Şerhi, Şamil Yayınevi: 16/16] buyurmuştur. Allah’a (celle celaluhu) şükürsüzlük ona yapılacak edepsizliklerin en büyüklerindendir. Allah’a her daim şükretmek edeptendir.

Aslında sevmek, edebi beraberinde getirir. Seven edeplidir. Mesnevi’de Hazreti Mevlana,“Aşktan nasibi olmayanın eşekten farkı yoktur.”demiştir. Burada aslında aşktan maksat edeptir. Çünkü âşıkların her hali edep üzerinedir. Âşıklar, güzel ahlaklı insanlardır.

Peygamber efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) hazretlerini seven kimse onun ahlakı ile ahlaklanır ve ona en yakın olanlar onun buyurduğu gibi: «Ahlâk bakımından en güzelinizdir.» dediği kimselerdir. Allah bizi edeb ve hayâ ile onun ümmeti arasına ilhak eylesin ve bizleri onun sünnetlerine sımsıkı yapışan, onun haliyle hallenen ve onu seven kullarından eylesin.

HAZRETİ MUHAMMED MUSTAFA’NIN (sallallahu aleyhi ve sellem) MÜBAREK İSM-İ ŞERİFLERİ Dıhye IŞIK

En güzel isimlerin sahibi olan iki cihan serveri Hazreti Muhammed Mustafa (sallallahu aleyhi ve sellem) ve ailesine salât ve selam olsun. Dini kültürle iç içe olan Klasik Edebiyat’ımızda mevlid, hilye, miracname, Hicretü'n Nebi, şefaatname, kırk hadis, yüz hadis gibi Hazreti Peygamber’le (sallallahu aleyhi ve sellem) ilgili zengin türlerden biri de "Esma-i Nebi" dir. Cenab-ı Hakk’ın isimlerinin Esma’ül Hüsna şeklinde yazılması aynı şekilde habibi olan Hazreti Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem) için de yapılmıştır. Bunun yapılması için Peygamber Efendimiz’in şu mübarek sözü de yazar ve şairleri bu noktada yazmaya teşvik etmiştir. Bahsedilen hadiste Peygamber Efendimiz; Hz. Peygamber'in isim ve sıfatlarını yazan, okuyan ve asan kimsenin evine bela, hastalık, dert, illet, göz değmesi, haset, büyü, yangın ve yıkıntı gibi şeylerin yaklaşmayacağını; ism-i şeriflerinin orada bulunduğu sürece ev halkına fakirlik, zehirlenmek, gam gibi sıkıntıların da gelmeyeceğini belirtmiştir. Bu hadis dolayısıyla Hilye-i Şerifler yanında Esma-i Nebi levhaları da asırlarca müslüman evlerinin birer süsü olmuştur.

Allah Rasulü’nün (sallallahu aleyhi ve sellem) isimlerini ve manalarını şöyle açıklayabiliriz: Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem) İsm-i Şerifi: Resul-i Kibriya iki cihan serveri yerde ins ve cin, gökte melekler tarafından övülmüş nebidir. O bu âlemi şereflendirmeden önce dünyaya indirilen semavi kitaplarda da ondan övgüyle bahsedilmiştir. Dedesi Abdülmuttalib, "Torununa neden Muhammed ismini verdin? Hâlbuki bizde ve atalarımızın arasında böyle bir isim yok!" diyenlere, "Onun yerde ve gökte övülen biri olmasını arzu ediyorum." diye cevap vermiştir. Hazreti Âdem (aleyhisselam) tövbe edeceği sırada, "Ya Rabbi! Muhammed'in (sallallahu aleyhi ve sellem) hürmetine beni bağışla” diye yalvarmıştır. Allah (celle celaluhu) ona, "Sen Muhammed ismini nereden biliyorsun?" diye sorduğunda "Ey Rabbim! Sen beni topraktan yaratıp can verdiğin zaman, gözümü açıp baktığımda arşının üzerinde, " La ilahe İllallah Muhammedün Rasulullah" yazdığını görmüştüm. O zaman anlamıştım ki Muhammed senin en sevgili kullarındandır." diye cevap vermiş ve Allah (celle celaluhu) da " Evet ey Âdem! O benim habibimdir. O son peygamberdir ve senin evlatlarındandır. O olmasaydı ben ne seni ne de yeri ve göğü yaratırdım." diye cevap vermiştir. Allah (celle celaluhu) isminin yanına resulünün ismini yazdırmış ve iman etmek için , "La ilahe illallah Muhammedün Rasulullah" denilmesini şart koşmuştur ki biz buna "Kelime-i Tevhid" diyoruz. Allah (celle celaluhu) henüz kâinatı yaratmadan evvel habibine bu ismi vermiştir. Muhammed ism-i şerifi Kur'an-ı Kerim' de dört ayrı yerde geçmektedir. İbn Abbas’ın (radıyallahu anh) rivayet ettiği bir hadiste Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: "Benim ismim Kur’an'da Muhammed, İncil'de Ahmed, Tevrat'ta Ahyed'dir. Benim Ahyed olarak isimlendirilmem, ümmetimi cehennemden döndüreceğim içindir."

Mustafa (sallallahu aleyhi ve sellem) İsm-i Şerifi: Rasulullah Efendimiz’in (sallallahu aleyhi ve sellem) en meşhur isimlerindendir. Mustafa; seçilmiş, seçkin demektir. O,bütün insanlar arasındaki en seçkin insandır. Onda insanlara ait kötü ve çirkin sıfatlar bulunmaz. Onun çirkin beşeri hasletlerden uzak, tertemiz ve pak oluşu sebebiyledir ki kendisine aynı zamanda "Safiyyullah" denilmiştir.

Vâsile b. Eska’dan (radıyallahu anh) rivayet edildiğine göre, Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) seçilmiş olmasıyla ilgili şöyle buyurmuştur: "Allah, İbrahim'in oğullarından İsmail'i seçti. İsmail'in oğullarından Kinaneoğulları’nı seçti.

Kinaneoğulları’ndan Kureyş’i, Kureyş’ten de Haşimoğulları’nı seçti, beni de Haşimoğulları’ndan seçti."

“Mustafa'yı kendine kıldı habib, Cümle dertlere hem o oldu tabib.

Her ne türlü ki saadet vardurur, Yahşi huy u görklü adet vardurur.

Hak ona verdi mükemmel eyledi, Yaratılmıştan mufaddal eyledi.

Cümle lütfu Hak ona kıldı nasip, Onun için kendine kıldı karib.”

Süleyman Çelebi

Evliyaların büyüklerinden olup insanları Allah'a davet etmiş; onlara huzuru, gerçek mutluluğu tattırmıştır. Kasr-ı Arifan denilen köyde doğmuş, ecdadı İmam-ı Caferi Sadık'a ve oradan Hazreti Ali ve Hazreti Fatıma validemize varan salih bir babadan ve saliha bir anadan doğmuştur. Asıl ismi Seyyid Muhammed Bahauddin’dir. Allah’ın sevgisini kalplere nakşettiği için kendisine ( Nakşibend) denilmiştir.

Zamanının büyük velilerinden Muhammed Bâbâ Semmâsî henüz Şah-ı Nakşibendî hazretleri doğmadan Kasr-ı Arifan'a gelir.

Geldiğinde, “Buradan bir büyük zatın kokusu geliyor bir veli yetişecek.” diyerek işaret etmiş, tarikatın imamı olacak kişinin burada ortaya çıkacağını talebelerine müjdelemiştir. Babası Seyyid Muhammed Buhârî şöyle anlatır: “Oğlum Behaeddin'in doğmasından üç gün sonra, Hâce Muhammed Bâbâ Semmâsî hazretleri, bütün talebeleri ile Kasr-ı Arifan'a gelmişti. Ben kendisini çok sever ve muhabbet beslerdim. Kasr-ı Arifan'ı teşrif edince, yeni doğan oğlum Behaeddin'i alıp huzuruna götüreyim ve himmet, manevi yardım isteyeyim dedim. Bu niyetle Behaeddin'i kucağıma alıp huzuruna götürdüm, Behâeddîn'i elimden alıp, bağrına bastı ve „Bu yavru, benim oğlumdur. Ben bunu, manevi evlâtlığa kabul ettim.‟ buyurdu.” Şah-ı Nakşibendî Hazretlerinin ilk hocası Hâce Muhammed Bâbâ Semmâsî’dir. Önce ondan ilim irfan öğrenmiştir. Çocukluktan buluğ çağına kadar sohbetinde bulunur. Daha sonra şeyhinin en meşhur talebesi Seyyid Emir Külâl'e emanet edilmiştir. Seyyid Emir Külâl, yetişmesi için büyük bir titizlik gösterip onu tasavvuf da yüksek derecelere ulaştırmıştır. Daha sonra Mevlana Arif’in sohbetine gidip yedi sene de onun yanında kalmıştır. Sonra Halil Ata hazretlerinin yanına gidip on iki sene de onun sohbetinde bulunur. İki defa hacca gider. İkinci haccında Herat'a gidip Mevlana Zeynüddîn hazretleriyle üç gün sohbet eder. İkinci hacca gidişinde Hicaz’dan dönüp bir müddet Merv Şehri’nde ikamet eder. Daha sonra Buhârâ'ya dönüp oraya yerleşir. Emir Külâl hazretlerinin vefatından sonra insanlara doğru yolu gösterip rehberlik vazifesi yapmıştır.

Şah-ı Nakşibend hazretleri elini tuttuğu insanı Allah’a ulaştırmış; huzuruna gelen kişiyi, ilahi feyizle doldurmuştur. Gülenler Allah sevgisiyle, ağlayanlar Muhammed aleyhisselâma kavuşma hasretiyle gözyaşı dökmüştür. Onun irşadıyla kalpler, imanın ne demek olduğunu anlamıştır ve bu yolda pek çok halife yetiştirmiştir. Şah-ı Nakşibend hazretleri şöyle anlatır: “Bir gün içimde karşı konulamaz derecede Seyyid Emir Külâl hazretlerini görme arzusu oldu. Dayanamadım, dergâha gittim. Dervişleriyle birlikte oturuyordu.

Mübarek bakışlarıyla beni süzdü. Oradakilere, beni hemen dergâhtan uzaklaştırmalarını emretti. O anda nefsim neredeyse baş kaldırıp isyan edecek gibi oldu. Nefsim, dizginleri neredeyse ele almak üzereydi ki tam o sırada Allah-u Teâlâ‟nın yardımı bana yâr oldu. Kendi kendime şöyle düşündüm: „Şu an mürşidim, benim bu kapıda ne kadar sadık olduğumu ölçmek istiyor. Bu, nefsimin terbiye edilmesi için gerekiyor. O kovsa da ben, onun dergâhından ayrılamam. Çünkü baş koymam gereken kapı burası.‟ Kapısının eşiğine yattım. „Bana her ne olursa olsun yine de kendimi bu eşikten kaldırmayacağım.‟ dedim. Hava soğuktu, kar serpiştiriyordu. Sabah namazı vakti iyice yaklaşmıştı.

Seyyid Emir Külâl hazretleri ise evinden çıkmak üzereydi. Eşikten geçtiğini hatırlıyorum. O an ayağını başıma bastı ve „Kim o?‟ diye seslendi.

Dergâhta bulunan birkaç derviş de oraya gelmişti. Üzerime yağan karları temizlediler. Seyyid Emir Külâl hazretleri, „Evlâdım! Bu saadet libası, artık sana lâyıktır.‟dedi.

Daha sonra mübarek elleriyle ayağımdaki dikenleri çıkardı. Yaralarımı temizledi. Bana muhabbet nazarlarını yöneltti.”

Her mürid, mürşidine karşı edepli olmalıdır. Çünkü mürşidler, Peygamber Efendimiz‟in (sallahu aleyhi ve sellem) vârisleri olan velilerdir. Onlar, bize son Peygamber‟e nasıl tâbi olunması gerektiğini öğretirler. Onlar, Hak yola insanları davet etmekle görevlendirilmişlerdir. Şah-ı Nakşibendî hazretlerinin yetiştirdiği talebeler arasında damadı Alâeddin-i Attar, Muhammed Parisa ve Yakub-i Çerhi en ünlüleridir. Tarikatı olan Nakşibendiyye az zamanda Hindistan‟dan Anadolu‟ya kadar çok yerde yayılır. İmam-ı Azam Ebu Hanife Hazretlerinin mezhebinde bulunmuştur. Şah-ı Nakşibendî hazretleri 73 yaşında, hicri 791'de doğduğu yer olan Kasr-ı Arifan vefat etmiştir. Alâeddin-i Attar ölümü ile şu bilgiyi verir: “Şah-ı Nakşibendî hazretleri hastalanmış, son anlarını yaşıyordu. Bizler de Yasin Suresi‟ni okuyorduk. O ise durmadan Kelime-i Şehâdet‟i söylüyordu. Biz okuduğumuz Yasin Suresi‟nin yarısına geldiğimiz sıralarda odayı bir nur kapladı. Ne olduğunu anlamadık. Şimşek çakmasına benzeyen kısa zaman içinde ruhunu Rahman'a teslim etmiş.”

FATMA MERYEM AK

Çanakkale'de yer alan Gelibolu Mevlevihanesi, görüyoruz ki gerek geçmişi gerekse günümüzdeki faaliyetleri ile çok özel bir hizmet mekânı. İnsanlığa, Ümmet-i Muhammed'e, AŞK’a hizmet! İşte bu hizmet mekânı,17.yy'da ilk postnişi Ağazade Mehmet Dede ve dervişleri tarafından inşa edilmiş. Ağazade, gençliğinde malını mülkünü kardeşi Asaf Ağa'ya bırakarak dünya ile ilişkisini kesip Konya Mevlana Dergâhı’na gitmiş. I.Bostan Çelebi'nin müridi olmasıyla birlikte çile çıkarmış. Uzun yıllar Matbah-ı Şerif'te hizmet ettikten sonra Gelibolu'ya dönmüş ve şehrin ortasında bulunan Ahi Devle Zaviyesi'ne yerleşip sohbet toplantıları düzenlemeye, Mesnevi dersleri vermeye başlamış. ( Evliya Çelebi'nin de Ağa zade’nin ders ve sohbetlerinde bulunup mübarek ellerini öptüğü yazmaktadır. {Seyahatname - V,317 } ) Ancak talebin artması ile zaviye yetersiz kalınca Ağazade, kardeşine iade ettiği mallarıyla ve tanıdıklarının da yardımıyla bu zaviyenin yanına bir "Ayin-i Mevlevi Hangahı" inşa etmiş. Bugünkü mevlevihanenin olduğu, yaklaşık 400 yıllık mekân aynı zamanda dünyanın en büyük mevlevihanesi, asithanesi ve semahanesi özelliklerini taşıyor.

Zamanının en gelişmiş eğitim merkezleri arasında yer alan bu mevlevihane 1889 - 1900 yılları arasında bir onarım geçirdikten sonra tabiri caizse derin bir uykuya dalmış. Bugün mevlevihaneyi daldığı bu derin uykudan uyandıran “Gelibolu Mevlevihanesi’ni Koruma ve Mevlevi Kültürünü Tanıtma Derneği” ile “Bursa Mevlana Kültürünü Tanıtma ve Yaşatma Derneği” el ele vererek Ağazade Mehmet Dede ve dervişlerin yolundan gidiyorlar. Her ay düzenli olarak programlar yapılıyor, Mevlevi Üstadı Bayındırlı Hacı Mustafa Özbağ Efendi bu programlara katılıyor ve Mesnevi hazinesinden sohbetler veriliyor ardından da sema ediliyor. “Mevlevilik bir yoldur, semazenler de bu yolun yolcuları.” der Üstad Mustafa Özbağ Efendi. “Bir gün Gelibolu Mevlevihanesi’nin kendi semazenleri olacak.” hayaliyle çıkılan bu yolda bugün 20 semazen hizmet vermekte. Bunun yanı sıra 34 neyzen, 30 bendirzen ve 25 ilahici, açılan kurslarda eğitim görmektedir. İşte bu yolcular tıpkı tüm “Hak Yolcuları” gibi Aşk’a hizmet ederken, gerek Bursa’da gerek Gelibolu’da, hiçbir faaliyetten ücret talep etmeyip tamamen “gönüllülük esasıyla” çalışmakta ve tüm gayretleriyle mevlevihaneyi yaşatmaktadırlar.

Mevlevihanede yıl içinde yapılan bazı etkinlikler ise şunlar: Her yıl Nisan ayında “Kutlu Doğum Sema Programı”, Mayıs ayında Kurtuluş Savaşı’na katılan Mevlevi alayını ve askerlerimizi temsilen 57.Alay Şehitliği’ne yapılan “Cepheye Sema Mevlevi Yürüyüşü” , Aralık ayında Mevlana Hazretleri’nin, düğün günüm dediği, ölüm yıldönümü olan “Şeb-i Arus Programı”. Programlara çeşitli il ve ilçelerden otobüsler kalkmakta ve yüzlerce kişi katılmakta.

Bununla birlikte her ay bayanlara özel, manevi büyüklerimizin hayatlarının anlatıldığı bayan sema programı yapılmakta. Üstelik Mevlevilik, Mevlevihane’de kalmayıp şehrin en önemli merkezi olan Çanakkale On Sekiz Mart Üniversitesi’nde de “Tasavvuf Topluluğu” ile Mevlevi ruhunu yaşamak isteyen öğrencilere ulaşmış durumda. Topluluk her ay “Anadolu’nun Manevi Direkleri” adlı programlarını icra etmektedir.

Gelibolu’da mevleviliği yaşayan ve yaşatan tüm arifler için yazıyı Pirimiz Mevlana Celaleddin-i Rumi Hazretleri’nin sözüyle bitirmek istiyorum: “Ölümümüzden sonra mezarımızı yerde aramayınız! Bizim mezarımız ariflerin gönüllerindedir.”

ÖLENİN ARKASINDAN 7’Sİ 40’I 52’Sİ YAPILIR MI? ÖMER NAZİF

“Size iki şey bıraktım. Bu iki şeye sımsıkı sarıldığınız müddetçe asla sapıklığa düşmezsiniz. Bunlardan biri Allah’ın kitabı Kur’an-ı Kerim, diğeri ise Peygamber’in 1 (sallallahu aleyhi ve sellem) sünnetidir.”

Hepimizin günlük yaşamda tanık olduğu bir adet: Ölen kimsenin ardından yedisi, kırkı, elli ikisi gibi özel günlerde Kur’an-ı Kerim ve mevlid okutmak...

Peki, bu uygulama dinimizde mevcut mudur? Kur’an-ı Kerim ve sünnet-i Rasulullah’ta geçer mi?

Biz bu âdete Diyanet’in dediği gibi astığım astık, kestiğim kestik bir şekilde bid’attır demeyeceğiz. Hangi kısımları doğru, hangi kısımları yanlış, bunlar üzerinde duracağız.

Bidat, dinde dayanağı olmaksızın sonradan çıkan her şeydir. Ölünün ardından halk inanışına göre burnunun düştüğü gün, etinin döküldüğü gün vb. olmak üzere- belirlenmiş gün ve gecelerde mevlid okutmak, bir takım merasimler düzenlemek Kur’an-ı Kerim’de bulunmaz. Rasulullah’ın (sallallahu aleyhi ve sellem) sünnetinde de görülmemiştir. Elbette Kur’an-ı Kerim okumak ne vesile ile olursa olsun çok güzel ve hayırlı bir iştir; ancak bunun için bu gibi geceler tayin etmek yanlıştır. Üstelik bunları üzerimize farz görmek, durumu müsait olmayan insanlara illaki belirlenen tarihte mevlid okutması için psikolojik baskı yapmak, yapılan mevlide gelmeyen insanlara karşı suizan beslemek hoş olmayan şeylerdir. Kaldı ki bu belirlenen gecelerde ölünün sanılan durumda olduğu ne malumdur? Çürüme; kişinin et ve kemik yapısına, gömüldüğü arazinin yapısal özelliklerine göre değişim gösteren bir olaydır. Ya ölen kimsenin bedeni çürümüyorsa? Elli ikisini etin kemikten ayrıldığı gün ise eğer nasıl yapacağız?

Bir diğer husus ise bu merasimlerde mevlid okutulması. Mevlid, Peygamber Efendimiz’in (sallallahu ve sellem) doğumunu ve şahsını öven, şüphesiz çok güzel ve anlamlı şiirlerdir. Ancak bunların, kaynağını Eski Türklerin “yuğ” adını verdikleri ölüyü yâd etme merasimlerinden alan törenlerimizde okutularak ibadetmiş gibi algılanması yanlıştır.

Peygamberler ve sahabeler ölülerinin arkasından bu gibi merasimler yapmamışlardır. Ölünün ardından belirli günlerde yas tutma ve belirli günlerde (!) mezarı başında dua etme geleneği Hristiyanlık’ta ve Musevilikte mevcuttur. Peygamber efendimiz (sallallahu ve sellem) hayatı esnasında onlara benzememek için yaptıklarını asla yapmamış, daima onlara muhalefet etmiştir.

Mevlid okutma geleneği Rasulullah’ın (sallallahu ve sellem) ölümünden 300-400 yıl sonra Mısır’da hüküm süren Fâtimiler arasında Peygamber Efendimiz’in (sallallahu ve sellem) doğum

gününü anmak için devlet erkânı arasında sarayda tertiplenmiştir. Fâtimiler, mevlid merasimini Hazreti Ali (radıyallahu anh) ve Hazreti Fâtıma’nın (radıyallahu anha) doğum günlerinde de tertip etmişlerdir.

Osmanlı’da ise mevlid ilk defa III. Murad zamanında 1588’de resmi hale gelmiştir. İlk zamanlar Rasulullah’ın (sallallahu ve sellem) doğduğu zaman ve sadece camilerde okunan mevlid, sonraları para karşılığında hanendeler tarafından rastgele zamanlarda, kandil gecelerinde, ölü ardından; yedinci, kırkıncı, elli ikinci gecelerde, sene-i devriyelerde okunmaya başlanmıştır. Hatta günümüzde düğünlerde dahi okutulur olmuştur. İbadette Allah (celle celaluhu) rızası gözetilmektedir ki bazı sûfiler Allah’tan rıza beklemeyi bile menfaat görüp sırf Allah için ibadet edilmesi gerektiğini savunurlarken bu nasıl bir çelişkidir ki ibadet olarak gösterilen ve görülen bir işten maddi menfaat beklenir? Üstelik bu menfaat, ölen kimseler için olmazsa olmaz görülür?

Burada aktarmadan geçemeyeceğimiz bir hâdise de bize, anlatmak istediğimiz konuda yol gösterecektir: “Rasulullah (sallallahu ve sellem) zamanında bir kısmı (sekiz rek’atı) cemaatle, bir kısmı da münferid kılınan teravih namazının tamamının cemaatle kılınmasını emreden Hazreti Ömer (radıyallahu anh) bunun bid’at olacağını söyleyenlere:’Bu bid’atsa ne güzel bid’attir.’ cevabını verir. İslam âlimleri bid’atı, “bid’ayı hasene” ve “bid’ayı seyyie” olarak ikiye ayırırlar. Yani iyi bid’at, kötü bid’at.2 Bunun yanında Rasulullah (sallallahu ve sellem) efendimiz:“Ashabım yıldızlar gibidir, hangisine uyarsanız hidayete erersiniz.” buyurmuştur.3 Eğer işin bu veçhesini göz önünde tutarsak mevlid okutmayı da tam anlamıyla bid’at göremeyiz. Zira mevlidler; milletin evlerinden hadis okudukları için toplatıldığı, Allah’ı andığı, zikrettiği için karakol köşelerinde işkence edildiği sıkıntılı zamanlarında din adına tek dayanak olmuştur. Bizim rahat koltuklarımızda oturup o sancılı dönemleri yaşanmamış sayarak mevlidlere bid’at dememiz, dâr’ül islam olmayan devletimiz içinde trajikomik değil midir?4 Buradan da anlaşıldığı üzere aslında bid’at olan ölü arkasından hayır işlemek, sadaka vermek ki cenaze evinde verilen yemeği bu amaçlı görüyorsak- Kur’an-ı Kerim okumak ve okutmak değildir. Bunları hiçbir tutarlı dayanağı olmayan özel günlerde yapmayı diretmek, bu günlerde kimilerimizin gelir kaynağı (!) olan şeyleri ibadetmiş gibi, farzmış gibi uygulama zorunluluğu hissedip hissettirmek bid’attır.

1 2 3 4

İrşad Dergisi, Mart-Nisan,2011,Bursa Kütüb-i Sitte, cilt 1,sf.183 Kütüb-i Sitte,12-148/4368 bkz. mustafaozbag.com,13 Aralık 2012 Programı

ÇOCUK EĞĠTĠMĠ VE AĠLE Bengisu UMMAN

Bir çiçek güzeldir, iki çiçek daha da güzeldir. Fakat birkaç çiçekle bahçe oluşmaz. Bahçe oluşması için ancak binlerce çiçeğin bir araya gelmesi gerekir.

Kötü ahlak ve davranışların çok olduğu dünyada, çocukları iyi yetiştirmek için çevremizdeki güzel davranışları ayırarak seçip göstermek, dikkatlerini o davranışlara ve olumsuz örnekleri silecek insanlara ve ortamlara çevirmek gerekir.

Nitekim Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem) hazretleri bir hadis-i şerifinde “Size cemaati tavsiye ederim, ayrılıktan da sakının, zira şeytan iki kişiden uzak durur.’’(Tirmizi) buyurarak toplulukta hayır olduğunu belirtmiştir. Çocuklar oluşturulacak toplu ortamlarda konuşur, kaynaşır, birbirlerinden etkilenirler. Arada büyüklerin sohbetinden istifade eder, onlara kulak misafiri olurlar. Böylece güzel ortamlarda daha iyi yetişirler. Çocuklara sohbette dinleyeceği sözün tesiri, anne babanın belki binlerce sözünden daha etkili olur. Çünkü söylediğimiz, öğüt verdiğimiz davranışları evde ne kadar uyguladığımızı kendimize sormamız gerekir. Üstadımız Bayındırlı Hacı Mustafa Özbağ hazretleri bir sohbetinde: “Çocuklarınız sizin aynınızdır, ona ne öğretirseniz öğretin siz onu uygulamadığınız sürece bir faydası olmaz. Çocuklar söyleneni değil yapılanı uygularlar. Siz çocuğunuza gıybet etmenin ne kadar günah olduğunu, gıybet edenin ağzından pis kokular geleceğini söyleyip sonra çocuğunuzun yanında kayınvalidenizin veya başka birinin gıybetini ederseniz çocuktan gıybet etmemesini beklemeyiniz.” buyurmuştur.

Unutmayalım ki çocuğun beyin gerisine, “Annem o kadar sohbet dinliyor, bana da sakın yapma çok günah diyor; ama kendisi yapıyor.” düşüncesinin yerleşmesi, çocuklarımızı çelişkide bırakmamıza ve onların olumsuz davranışlar sergilemesine yol açacaktır.

KAVUN VE KARPUZ KARPUZ Hazreti Ayşe radıyallahu anha’dan rivayet edildiğine göre: “Peygamber Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem karpuzu hurma ile yiyip şöyle derdi:'Hurmanın hararetini karpuz ve kavunun serinliği ile karpuz ve kavunun serinliğini de şunun harareti ile gideriyoruz.' ”( Tirmizi-Ebu Davud ) Karpuz; otsu, soğuk, yaş ve temizleyici özelliğe sahip bir bitkidir. İçerdiği B ve C vitaminleri ve sodyum, kalsiyum, potasyum, demir gibi mineralleriyle tam bir şifa kaynağıdır. %90 oranında su içeren karpuz, çok iyi bir idrar söktürücü olup vücuttaki atık maddeleri, kanı ve bağırsakları temizler.

Böbrekleri çalıştırır. Böbrek taşlarını ve kumlarını dökmeye yardımcı olur. Yağ ve kolesterol içermediğinden kalorisi düşük bir meyvedir. Bu nedenle kilo vermeyi hızlandırır. Karpuz iyi bir lif kaynağı olduğundan bağırsak hareketlerini düzenlemede ve bağırsak kanserini önlemede rol oynar. Ayrıca C vitamini ve antioksidan özelliği ile çeşitli kanser türlerine karşı etkilidir. Bu etkilerinin yanı sıra kalp fonksiyonlarının ve kan basıncının düzenlenmesine de yardımcı olur. Çocuklarda kemiklerin gelişmesini sağlar. Vücuda zindelik, serinlik ve ferahlık verir.

Karpuzun aç karna yenmesi önemlidir; çünkü yemek üzerine yendiğinde hazmı zorlaşır.

KAVUN İçerisinde A,B,C vitaminleriyle bol miktarda demir, iyot ve krom bulunur. Kavun da karpuz gibi kanı ve böbrekleri temizler.

Sinirleri yatıştırarak insana sükûnet verir ve uykuyu düzenler.

Bağırsaklara yumuşaklık verir. Böylece kabızlığı ve basurdan kaynaklanan rahatsızlıkları azaltır. Cilt sağlığı açısından da oldukça önemli olan kavun cildin taze kalmasını sağlar. Cilde canlılık ve parlaklık verir. İçerisinde şeker oranı fazla olduğundan dolayı şeker ve tansiyon hastalarının tüketmesi uygun değildir.

“Hazreti Muhammed Mustafa sallallahu aleyhi ve sellem’in meyvelerden en çok sevdiği yaş hurma, üzüm, kavun ve karpuzdu.

Karpuzu, şeker ve ekmekle bazen de taze hurma ile yerdi.” (İmam Gazali)

ALLAHÜMME SALLİALA SEYYİDİNE MUHAMMEDİN VE ALA ALİ SEYYİDİNE MUHAMMEDİN VE SAHBİHİ VE SELLİM

TEDAVİDE HARAMLA İZLENEN YOL ESLEM SARIGÜL

“Allah-u Teâlâ Hazretleri hastalığı da ilacı da indirmiştir ve her hastalığa bir ilaç var etmiştir. Öyleyse tedavi olun. Ancak haram olan şeyle tedavi olmayın.” [Ebu Davud] Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem), Hazreti Allah’ın (celle celaluhu) her hastalık için meşru ve helal olan bir ilacı, devayı yarattığını bildiriyor bizlere. Hadis-i şerifin son kısmında ise tedavi yollarının sınırı çizilmiş: Haram şeylerle tedavi olmamak.

“Haram olan şeyden ilaç yapılır mı?” ya da “Haram olan şeyler tedavide kullanılır mı?” soruları, üzerinde tartışılan bir konu olmuştur. Ancak Peygamber Efendimiz’in (sallallahu aleyhi ve sellem) hadislerinde mevzu nettir. Hadislerde geçen yasaklanmış şeylerden biri şarap diğeri ise necis maddelerdir.

Peygamberimiz’den (sallallahu aleyhi ve sellem) önce insanlar şarap içerler ve tedavide kullanırlardı.

Tarık bin Süveyd el-Hadrami (radıyallahu anh) şöyle demiştir: „Ya Rasulullah, bizim memleketimizde üzümler var. Biz onun suyunu çıkarıp şarabını içiyoruz (ne buyrulur)?‟ dedim. O,„Hayır. (yapmayınız)‟ buyurdu. Sonra ben (tekrar) ona müracaat ederek „Biz onunla hastayı tedavi etmek isteriz.‟ dedim. O,„O (şarap) kesinlikle şifa değildir ve lâkin bir hastalıktır‟ buyurdu.” [İbn-i Mace] Yine bir başka hadisinde Rasulullah (sallallahu aleyhi ve selem) şöyle buyurmuştur: “Allah-u Teâlâ ümmetimin şifasını, onlara haram kıldığı şeylerde yaratmamıştır.” [Ebu Davud, Tirmizi] Peygamber’in (sallallahu aleyhi ve sellem) hadislerine dayanarak, Hanefi ve Hanbelî mezheplerine göre haram kılınmış yiyecek içeceklerle tedavi caiz değildir. Ancak şunu da belirtelim ki Hanefi mezhebinde dayanılmaz açlık sırasında murdar ölmüş hayvan eti yemek, susuzluktan ölme durumuna gelinmişse şarap içmek caiz görülmüştür. Fakat açlık, susuzluk durumu ile hastalık aynı şeyler değildir. Açlık veya susuzluktan öleceğini anlayan kimsenin haramı yemesi farz olur; fakat hastalık halinde, haramla tedavi olmak konusunda bunu söyleyemeyiz. Öyle ki sahabe efendilerimizden de birçok kimse haramla tedavi yoluna gitmemiştir. Eğer tedavide başka bir alternatif bulunamamışsa ve tedavinin olumlu sonuç vereceği kesin olarak biliniyorsa duruma göre haramla tedavi yoluna gidilebilir.

Tedavide bazı ilaçlara da alkol veya sarhoşluk veren maddeler karıştırılıyor. Özellikle depresyon ve nöroloji vakalarında kullanılan ilaçların bir kısmında, bu tür maddelerin olduğu bilinmektedir.

Bu konuda tedavinin düzenlenmesinde dikkat edilmesi gerektiğini ve eğer varsa alternatif ilaçların kullanılmasının daha doğru olduğunu düşünüyorum. Sonuç olarak kişi kendi durumuna göre eğer mümkünse meşru yiyecek, içecek ve ilaçlarla tedavi olmalıdır. Alternatif bir tedavi uygulanamıyorsa bahsedilen diğer yollara gidilebilir. Allah her şeyi en iyi bilendir.

Dua ile...

HAZIR GIDALARIN ÇOCUKLAR ÜZERİNDEKİ ETKİLERİ HAFSA KEVSER

Çocukların sağlıklı olduklarını gösteren en önemli göstergelerden biri büyümeleridir. Sağlıklı çocukların boyları düzenli olarak uzar. En hızlı büyüme devresi anne karnında gerçekleşir. Bir yaşına kadar çocukların boyları hızla uzar. 3-4 yaşından sonra boy uzaması yılda 4-6 cm olarak devam eder.

Ergenliğe kadar devam eden bu süre, ergenlik sonunda durur. Sağlıklı beslenmeyen, hazır mamalarla beslenen, yeteri kadar sebze meyve yemeyen; şeker, cips, hazır meşrubat (cola gibi) gibi şeyleri çok tüketen çocukların boyları kısa kalır.

Küçük yaşta Rasulullah’la (sallallahu aleyhi ve sellem) evlenen Hazreti Aişe (radıyallahu anha) şöyle söylüyor: “Annem Rasulullah’la evleneceğim zaman beni şişmanlatmak istedi. Ancak bana hurma ile salatalık yedirinceye kadar arzu ettiği ilaçların hiçbirini içmedim. O ikisinden muntazam yemeğe devam edince güzel bir şişmanlık kazandım.”

Büyümenin iyi sürdürülmesi için düzenli beslenme şartıyla, günlük gıdaların arasında mutlaka süt, peynir, sebze ve meyve gibi besinlerin yer almasına özen gösterelim.

KETÇAP 7 adet olgun domates 1 çay bardağı limon suyu 1 çay bardağı sirke 1 adet etli kırmızıbiber 1 tatlı kaşığı toz şeker 1 adet soğan 1 çay bardağı zeytinyağı Pul biber YAPILIŞI: Domatesler kabukları soyulup soğan ve biberle su konmadan haşlanmaya bırakılır.

Süzgeçten geçirilip püre yapılır. Diğer malzemeler katılır ve kaynatılır. Soğuyunca ağzı kapalı şişeye konulur.

MAYONEZ

1 çay bardağı zeytinyağı Yarım limon 1 çay kaşığı hardal Tuz Cam ya da porselen bir kaba yumurtaların sarıları konur. Hardal ilave edilip hep aynı yönde karıştırılır.

Zeytinyağı azar azar damlatılarak karıştırılır. Yağ yedirilince azar azar limon konulur. Servisten önce biraz tuz serpilir. Afiyet olsun

“Ya Rabbi, niyet ettim günlük virdimi çekmeye” “üç Ġhlâs bir Fatiha” “Ya Rabbi, Peygamber Efendimiz (s.a.v) Hz. Ruhlarına ve bütün geçmiĢ Peygamber Efendilerimizin ruhlarına, Cihar-i yar-i Güzin efendilerimiz, Ebubekir-i Sıddık, Ömer-ül Faruk, Osman-ı Zinnureyn, Ali-yel Murtaza (r.a) Hz. Ruhlarına, aĢereyi mübeĢĢerenin, evladı Rasulullah, Zevce’yi Rasulullah, Ġmam-ı Hasan, Ġmam0ı Hüseyin yetmiĢ iki Ģühedanın ve bütün Ģühedanın, tüm Ashab-ı Rasulullah Hz. Ruhlarına, Ġmamımız Ġmam-ı Azam Ebu Hanife, Ġmam-ı ġafii, Ġmam-ı Malik, Ġmam-ı Hanbeli ve bütün mezhep imamlarının ruhlarına hediye eyledim vasıl ve hissedar eyle ya Rabbi.” “üç Ġhlâs, bir Fatiha” “Ya Rabbi Pirimiz Seyyid Abdulkadir Geylani. Seyyid Ahmed-er Rufai. Seyyid Ahmed-el Bedevi. Seyyid Ġbrahim Dusiki. ġeyh Ebu’l Hasan el ġazeli. ġah-ı NakĢibend-i Muhammed Bahaddin. ġah-ı Mevlana Celaleddin-i Rum-i. ġah-ı Hacı BektaĢi Veli. Hacı Bayram-ı Veli. Mehmet Muhyiddin Üftade Hz. Ve tüm Pir efendilerimizin ruhlarına hediye eyledim vasıl ve hissedar eyle ya Rabbi.” “üç Ġhlâs, bir Fatiha” “Ya Rabbi bütün geçmiĢ MürĢid-i Kamillerin, velilerin, evliyaların, derviĢlerin, müminlerin ruhlarına. Üstadımız Bayındırlı Hacı Mustafa ÖZBAĞ Efendinin ruhaniyetine ve yaĢayan bütün MürĢid-i Kamillerin, velilerin, evliyaların ruhaniyetlerine. Bütün derviĢ kardeĢlerimizin ve ümmeti Muhammed’in ruhaniyetlerine, turuk-i aliyeden ve akrabayı taallukatımızdan geçenlerin ruhlarına hediye eyledim vasıl ve hissedar eyle ya Rabbi.”

100 defa “Sübhanallahi ve bihamdihi, sübhanallahi‟l azim ve bihamdihi estağfirullah el azim.”

100 defa “La ilahe illallahu vahdehu la-şerike leh, Lehu‟l mülkü ve lehu‟l hamdü ve hüve ala külli şey‟in kadir.”

100 defa “Allahümme salli ala seyidine Muhammedin ve ala âli seyidine Muhammedin ve sahbihi ve sellim.”

100 defa “Kul hüvallahu ehad. Allahüs samed. Lem yelid ve lem yüuled ve lem yeküllehu küfüfen ehad.”

100 defa “La ilahe illallah” (Tevhid en az yüz defa, yetmiĢ bine kadar çoğaltılabilir.) Okunabildiği kadar Kuran-ı Kerim okunur. Dua edilir.

Yukarıda tarif edilen dersi günde en az bir sefer yapmak gerekir. Eğer daha fazla yapmak isterse sabah ve akĢam yapılabilir. Daha da fazla yapmak isterse istediği kadar yapabilir. Eftal olanı az da olsa devamlı olanıdır.

Her sabah ve akĢam namazından sonra dünya kelamı konuĢmadan yedi kez “Allahümme ecirni min‟en-nar” ve yine yedi defa “Hasbinallahu ve nimel vekil.” Her namazdan sonra normal namaz tesbihatı, 33 defa “Sübhanallah”, 33 defa “Elhamdülillah”, 33 defa “Allahu ekber.”1 defa “La ilahe illallahu vahdehu la şerike leh, Lehu‟l mülkü ve lehu‟l hamdü ve hüve ala külli şey‟in kadir.” 300 defa “La ilahe illallah” (Tevhid en az üç yüz defa, beĢ bine kadar çoğaltılabilir) Dua edilir.

-“ Kim günde yüz defa „Sübhanallahi ve bihamdihi‟ derse günahları denizin köpüğü kadar da olsa bağışlanır.” Buhari, Müslim, Muvatta, Tirmizi -Abdullah b.Amr (r.a) Rasulullah’ın (s.a.v) Ģöyle buyurduğunu rivayet etti. “Kim günde iki yüz defa „La ilahe illallahu vahdehu la-şerike leh, mülkü ve lehu‟l hamdü ve hüve ala külli şey‟in kadir‟ derse onun amelinden daha faziletlisini yapan hariç, kendisinden öncekilerden hiçbiri onu geçemez ve sonrakilerden hiçbiri de ona yetişemez. Onun aldığı çok sevabı alamaz.” Ġmam Ahmed, Taberani -Ġbn-u Mesud (r.a) anlatıyor: “Rasulullah (s.a.v) buyurdular ki; „Kim bana bir kere salât okursa Allah da ona salat okur ve on günahını affeder, mertebesini on derece yükseltir.” Nesai -Enes (r.a) anlatıyor: “Kim Kul hüvallahu ahad suresini günde iki yüz defa okursa üzerindeki kul borcu hariç elli yıllık günah silinir.” Tirmizi -Ebu’d Derda’dan (r.a) Rasulullah’ın (s.a.v) Ģöyle buyurduğu rivayet edildi: “Her hangi bir kul yüz defa „La ilahe illallah‟ derse (Allah‟tan başka hiçbir ilah yoktur) Allah Teala kıyamet gününde onu, yüzü ayın on dördü gibi olarak diriltir, o gün onun amelinden daha faziletli hiçbir kimsenin ameli Allah‟a yükseltilmez. Ancak onun söylediğinin benzerini veya daha fazlasını söyleyen hariç.” Taberi -Haris b.Müslim et-Temimi (r.a) Peygamber’in (s.a.v) kendisine Ģöyle buyurduğunu söylemiĢtir. “Sabah namazını kıldığında hiçbir şey konuşmadan önce yedi defa “Allahümme ecirni mine‟n nar” (Allah‟ım beni cehennem ateşinden koru) söyle. Şunu bil ki sen bugün ölürsen Allah yedi defa “Allahümme ecirni mine‟n nar” söyle. Şunu bil ki sen bu gece ölürsen Allah seni cehennemden korunanlardan kılar.” Nesai, Ebu

KARABAŞ-İ VELİ KÜLTÜR MERKEZİ

XVI. yüzyılda Halvetiye tarikatına bağlı olarak bağlı olarak Şeyh Yakup Çelebi tarafından kurulmuştur. XIX. yüzyıldan itibaren Kadiriye tarikatının Eşrefiye koluna bağlı şeyhler tarafından idare edilmiştir. 1925 yılında tekkelerin kapatılmasından sonra semahanesi bir müddet idman yurdu, diğer kısımları ise ev olarak kullanılmıştır. Dergâhın kuruluşundaki orijinal yapıları günümüze gelememiştir.

Semahanenin doğu tarafında yer alan hazirede, dergâhta görev alan meşayıhın yanı sıra, Bursa’da resmi görevli başka zevat ile onların eşlerine ait kabirler bulunmaktadır.

Osmangazi Belediyesi tarafından 2002 yılında başlatılan yenileme çalışmaları 2005 yılında tamamlanmış ve nihayet öncelikle Üstad Mustafa Özbağ ve Bursa Tasavvuf Vakfı katkılarıyla özüne uygun olarak hizmet vermeye başlamıştır.

Bir ‘Hu’ nidasıyla ‘Ol’ tecelliyatını yaşayan bir mekândır Karabaş-i Veli Kültür Merkezi. Hoşgörü ve gönülden hizmetin, kardeşliğin yaşandığı ve yaşatılmaya çalıştığı bir dost evidir. Her sene manevi duyguların yoğun yaşandığı günlerde de evinde misafir ağırlar bir eda ile Bursalılara ve diğer şehirlerden gelen konuklara ikramlarda bulunulur bu hoş mekânda. Adeta geleneksel bir aile sofrası tadında her yıl Aşure ve kandil günlerinde iftar verilmektedir. Ayrıca ‘Kutlu doğum’ ve ‘Şeb-i arus’ programları ile bu özel geceleri de ihya etmektedir.

Bursa Karabaş-i Veli Kültür Merkezi hizmetkârları olarak Türkiye’nin en büyük, Dünya’nın ise ikinci büyük mevlevihanesi olan Gelibolu Mevlevihanesi’nde her ay sema programları düzenlenmektedir.

Bunun yanı sıra İzmit Saatçi Ali Efendi Konağı, İzmir, İstanbul, Konya gibi birçok il ve ilçede Üstadımız Mustafa Özbağ Beyefendi’nin Mesnevi Sohbetleri ile âşıkların zikri sema meclislerinde toplanılmaktadır. Her ayın ilk pazartesi günü saat 13.30’da bayan semazenler eşliğinde sadece bayanlara yönelik programlar gerçekleştirilmektedir.

Muhammedi bir eğlencenin ve çeşitli kültürel değerlerin bir arada paylaşıldığı ‘Geleneksel Bursa Karabaş-i Veli Kültür Merkezi Kocayayla Şenlikleri’ ile de İslami eğlencenin örnekleri yaşatılmaktadır. Yine aynı çatı altında bayanlar ve erkekler için ücretsiz olarak sema, ney, ilahi, bendir, Kuran-ı Kerim, Arapça ve öğrencilerin okul derslerine yönelik kurslar verilmektedir.

Kültür hizmeti olarak da ‘İrşad Dergisi’ni sizlerle paylaşmaktayız. Bütün bu programlar, kurslar ve de ikramlar herkese açık ve ücretsizdir. İstikameti İslam, rehberi Muhammed-i Mustafa olana Allah muvaffakiyet nasip eder. Onlardan olabilmek duasıyla…

KARABAŞ-İ VELİ KÜLTÜR MERKEZİNDEKİ BAYANLARA VE ERKEKLERE YÖNELİK KURSLAR

Kültür merkezimizde sema, ney, ilahi ve bendir kursları ÜCRETSİZ olarak verilmektedir.

Bayanların kurslarının yer ve zamanları şöyledir.

Cuma gecesi saat 18.15-19.45, Cumartesi günleri saat 11.15-12.45 arası TASAVVUF VAKFI binasında kurs verilmektedir.

Perşembe günü saat 13.00-15.00, Cumartesi ve Pazar günleri de 10.00-12.00 saatleri arasında KARABAŞ-İ VELİ KÜLTÜR MERKEZİ’nde kurs verilmektedir. Mail adresi: ney.neva.eyler@hotmail.com

Çarşamba günleri 13.45-16.30, Çarşamba akşamları (çalışanlara) 18.30-20.00, Cumartesi (çocuklara) 10.30-12.30 saatleri arasında TASAVVUF VAKFI binasında kurs verilmektedir.

Cumartesi günleri saat 12.45-13.30 arasında TASAVVUF VAKFI binasında kurs verilmektedir.

TASAVVUF VAKFI ADRES Tayakadın mah. Bahçe sk. Gül apt. No: 42 (Gazcılar caddesi) Osmangazi / BURSA

KARABAŞ-İ VELİ KÜLTÜR MERKEZİ ADRES

İbrahim Paşa cad. Çardak sk. No:2 (Heykel/Kız lisesinin üstü) Osmangazi / BURSA Telefon: 0(224) 222 03 85 Mail adresi: irsadder@gmail.com http://mevlana.org.tr/