Onze Martin

Voor Ella, Artuur, Lou, Robbe, Oskaar, Ram en Sig

ONZE MARTIN

Toen ik op 16 oktober 2014 mijn allereerste blogbericht over mijn papa online plaatste, had ik nooit durven denken dat er een boek uit zou volgen. Meer nog, ik had toen niet eens gedacht dat ik 1 jaar lang elke dag een bericht over hem zou kunnen schrijven. Maar het was net omgekeerd! Hoe meer ik schreef, hoe meer herinneringen bleven opborrelen. Hoe dieper ik in mijn geheugen groef en fotoboeken en computerschijven doorzocht, hoe groter de berg verhalen werd. Op 18 oktober 2015 klokte ik af op 367 berichten. En ik was nog lang niet over hem uitgeschreven. Daarom besloot ik om alles te bundelen in een boek. Ik heb eigenlijk altijd al een boek willen schrijven maar vond geen inspiratie of had er soms veel te veel. Mijn grootste inspiratiebron is uiteindelijk het hoofdpersonage uit dit boek geworden: mijn vader Martin Ghillemyn.

Ik verzamelde alle blogberichten, herschreef een deel en schreef er ook wat nieuwe. Ik sorteerde ze onder 25 hoofdstukken die je allemaal vertellen over onze Martin, die ons in 2010 verliet. Een symbolische 25, omdat ik 25 jaar oud was toen hij op 50-jarige leeftijd stierf.

Dit boek vertelt je over zijn persoon, zijn gezin, zijn familie en vrienden. Aan zijn moedertje en mijn mémé Agnès wordt ook een volledig hoofdstuk gewijd. Je komt meer te weten over zijn werk, zijn reizen en verenigingen waar hij deel van uitmaakte.

Je leert zijn favoriete drankjes en gerechtjes kennen en ook zijn grote liefde voor gadgets. Ik laat je kennismaken met zijn boeken-, platen- en videokast en neem je mee langs de kasseikoersen die hij zo graag volgde. Je hoeft dit boek zeker niet als een biografie te lezen van A-Z. Je kan gerust op gelijk welk hoofdstuk inpikken. In heel wat stukken wordt verwezen naar foto’s en video’s. Achteraan bepaalde hoofdstukken vind je enkele foto’s. Een grotere collectie is te vinden op http://just-want-to-tell-you-about-martin.blogspot.com. Voor filmpjes kan je terecht op mijn youtubekanaal: https://www.youtube.com/c/TimGhillemyn “Onze Martin” is geschreven vanuit mijn herinneringen als oudste zoon. Persoonlijke herinneringen en verhalen die ik heb opgevist bij vrienden en familie. Het is dus verre van compleet en er zullen nog altijd verhalen opduiken die hier ontbreken. Ook i

ga ik niet in op zijn laatste en moeilijke levensjaar. Al wie dicht bij onze papa stond weet wellicht hoe hard hij het had, en hoe hij uiteindelijk op 18 oktober overleed. Met dit boek wil ik die pijn niet opnieuw oprakelen, integendeel, ik hoop dat je Martin Ghillemyn opnieuw voor de geest kan halen zoals jij hem herinnert. Net als pa is het boek redelijk lijvig, niet zonder fouten, allesbehalve compleet maar vooral met de bedoeling dat hij een glimlach op je gezicht kan toveren.

Wie onze Martin heeft gekend, zal vrij veel herinneringen kunnen ophalen.

Wie hem nooit heeft gekend, zal hem leren kennen dankzij de vele verhalen.

Ik wil je gewoon over Martin vertellen Want niemand had ooit een vader, zoon, broer, nonkel, neef, vriend, collega, …. of opa zoals hij!

Tim Ghillemyn, Moorsele, 2018

ii

REVEIL

We waren bijna echt vergeten Nuja, bijna maar nooit helemaal Hoe schoon de zomers wel konden zijn Zonder zorgen en zonder regen Maar met een pintje of picon Aan de toog bij Bernard, bij meme aan tafel of bij vrienden op bezoek Och jongens, hoe warm die zomers toch konden zijn We waren uit het oog verloren Uit het oog, maar niet uit het hart Hoe warm een weiland wel kan zijn Waar jaren terug de parachutisten landden Die je samen met de buurman Dirk en Geert terugbracht naar het vliegveld Om vervolgens uren later zelf terug thuis te arriveren We waren bijna echt vergeten Bijna, maar nooit helemaal Hoe zwoel ook de herfst kon zijn Wanneer jij het vliegtuig nam naar wereldsteden of Spaanse stranden Omringd door collega’s of door vrienden Met steeds weer een mooie souvenir voor op je moedertjes vensterbank Man, hoe zwoel die herfstperiode toch kon zijn We waren bijna echt vergeten Nee, we zijn het zeker niet vergeten Hoe warm eigenlijk ook de winters hier konden zijn Op nieuwjaarsrecepties omringd door behaarde vrienden En de dansvloer voorzien van geïmproviseerde danspalen ‘s Avonds laat met je dansmaatje in een eeuwige wals Ja, hoe warm die winters toch konden zijn iii

We waren bijna echt vergeten Nee, we zijn het zeker niet vergeten Hoe fris eigenlijk ook de lentes hier konden zijn Met nieuwe moed de aanval op de kilo’s inzetten Maar toch liever de wielerklassiekers volgen op tv Op de markt in Brugge, of op de kinderkoppen van de Hel Heerlijk, hoe fris die lentes toch konden zijn Kom, geef ons nog een kus!

EĂŠn laatste kus.

En vlug, voor de laatste bus!

Ik hou van u Nog steeds van u Altijd van u (Voor Trui, papa en meme, opgedragen tijdens Reveil Moorsele op 1-11-2018)

iv

Eén Twee Drie Vier Vijf Zes Zeven Acht Negen Tien Elf Twaalf Dertien Veertien Vijftien Zestien Zeventien Achttien Negentien Twintig Eénentwintig Tweeëntwintig Drieëntwinting Vierentwintig Vijfentwintig

Bron Lijflied Gezin Moedertje Familie Vrienden Verenigingen Uitgaansleven School Werk Reizen Parijs Sport Koers Dorst Honger Restaurants Boeken Muziek Films Gadgets Schatten Spellen Grappen Pen

v

1

BRON Op 6 maart 1960 kwam Martin Gerard Theofiel Ghillemyn ter wereld. Hij was de zoon van Nestor Ghillemyn en Agnès Demeiter, en de jongste van 4 kinderen: grote broer Hedwig en twee zussen Annie en Christa.

Martin zag het levenslicht in Moorsele. Hij woonde heel zijn leven in zijn geboortedorp en stierf er ook op 18 oktober 2010. Hij was zeer gehecht aan Moorsele, dat hij zelf bestempelde als de “parel aan de Zuid-West-Vlaamse kroon”.

6

Stamboom Zoals iedereen heeft ook Martin Ghillemyn een stamboom. Als je even rondzoekt op de website geneanet kan je bijna een echt bos ontdekken. Niet alleen naar boven, maar ook naar onderen toe. Daar is de stamboom van Martin sinds zijn heengaan ferm gegroeid. Zoals je zal zien is Martin opa van zeven kleinkinderen, waarvan hij helaas geen enkele in zijn armen heeft kunnen houden. Maar vooraleer we de stamboom afdalen, gaan we eerst eens een kijkje nemen naar de top. We kunnen een hele tijd teruggaan naar de bron van Martin Ghillemyn. Mijn zoektocht terug in de tijd eindigt in 1640 toen ene Egidius Gillemyn blijkbaar werd geboren in Ingelmunster. Onze familienaam werd toen nog anders geschreven, wat toen wel vaker voorkwam. Zo heb je zelfs spellingsvarianten binnen één en hetzelfde gezin. Van Egidius gaat de lijn verder tot 1678 met Guillielmi Guillemyn (opnieuw anders geschreven). In 1715 is er dan een zekere Judocus Gildemyn. Eén van zijn zonen werd in 1764 Hieronymous Gilliemyn gedoopt, wat al wat meer op Ghillemyn begint te lijken. In 1798 kwam in dat gezin Amandus Gillemyn op de wereld. Enkele (niet allemaal) van Amandus zijn kinderen kregen de befaamde "H" na de "G", zoals ook bij pa het geval is. Zo ook zijn zoon Petrus Ghillemyn die in 1834 werd geboren. Die zette samen met Coleta Mestdagh Martinus Ghillemyn ter wereld. Martinus is de grootvader van mijn pa. Hij en zijn vrouw zetten een heleboel kinderen ter wereld, waarvan er ook enkele vrij jong stierven. Je had Martha, Achiel, Quintinus (ook gekend als Maurice), Elza, Marcel, Margaretha, Adelina, Eleutherius ook gekend als André), Gerard (jong gestorven), Nestor, Gilbert (jong gestorven), Elisa (jong gestorven), Jozef en Gilbert Michel Ghillemyn.

Vanuit die bende zette Nestor op 6 maart 1960 samen met Agnès Demeiter onze Martin op de wereld. Van daaruit heb je dan de volgende generaties, waaronder Jasper, Suzan en ikzelf. Anno 2018 zijn er 4 Ghillemyntjes bij: Ella, Artuur, Robbe en Oskaar. Een geluk dat het niet verplicht is om je voorvaderen in je naam op te nemen, anders stond er op mijn zonen hun paspoort: Artuur/Oskaar Tim Martin Nestor Martinus Petrus Amandus Hieronymus Judocus Guillielmi Egidius Ghillemyn. Het is nu al een hele opdracht om Ghillemyn te spellen aan de telefoon.

Martinus Martin werd vernoemd naar zijn grootvader Martinus. Sint-Martinus is ook de patroonheilige van zijn dorp Moorsele. Elk jaar vieren de inwoners op 10 november Sint-Maartensavond. Martinus is ook een bijnaam die onze Martin kreeg van zijn moedertje Agnès. Je leest er verder in dit boek nog meer over. Mijn vader heette voluit Martin Gerard Theofiel Ghillemyn.

7

Gerard was zijn dooppeter, de broer van de stiefmoeder van zijn moeder Agnès. De vrouw van Gerard was tante Marie. Nonkel Gerard stierf zeer vroeg. De dag voor zijn dood was hij te gast ten huize mémé Agnès. Hij kreeg een dreupeltje te drinken en mémé vroeg hem of hij er nog één wou. Hij stemde in, en zei dat als hij zou doodgaan, hij toch dat zou gehad hebben. De volgende morgen lag hij dood in bed door een hartinfarct. Theofiel was de naam van zijn nonkel Theofiel Soens, die getrouwd was met pa zijn tante Elza. Heel lang zelfs, want de twee vierden samen hun gouden huwelijksjubileum in 1980.

Heilig boontje Pa deelt dus zijn naam met de Heilige Martinus, patroonheilige van onze parochie Moorsele. Was hij dan zelf zo'n heilig boontje? Op latere leeftijd zou ik het wat durven betwijfelen, maar in zijn jeugdjaren in alle geval wel. Hij was gedoopt, deed zijn eerste en plechtige communie en maakte deel uit van de misdienaars van de SintMartinusparochie. Hij hielp dus de pastoor een handje met het verzorgen van de mis en prijkt dan ook op vele groepsfoto’s. Zijn heilige doopsel zal plaatsgevonden hebben in 1960, zijn eerste communie waarschijnlijk in 1967, en zijn plechtige communie in 1972.

Moorsele Martin was een geboren en getogen Moorselenaar. Moorsele, parel aan de ZuidwWest-Vlaamse kroon is een deelgemeente van Wevelgem. Al zegt een echte Moorselenaar dat er nooit bij, tenzij hij moet uitleggen waar Moorsele precies ligt. Want een Moorselenaar gaat er eigenlijk vanuit dat iedereen d zijn pittoreske dorpje weet liggen.

De gemeente telt zo’n 6200 inwoners. Ik woonde nooit elders, net als mijn vader.

Pa werd geboren in het ziekenhuis (nu het woonzorgcentrum Sint-Jozef) in Moorsele in 1960. Zijn wiegje stond in de Ieperstraat. Later verhuisde hij met het gezin naar de Sint-Jansstraat. Tijdens zijn studententijd verbleef hij tijdens de week in Leuven.

Toen hij in 1982 huwde, woonde hij in de Roeselarestraat (dat later de Overheulestraat werd) waar het wiegje van mijn broer Jasper en ikzelf stond. In 1989 verhuisden we naar de Overheulestraat 220, iets verder in de straat. Dat huis is het ouderlijke huis van mijn ma’s pa en mijn pepe Frans. Mijn ma woont daar nog steeds en op de zolderverdieping heb ik mijn schrijfkamer en mijn zus Suzan haar naaiatelier. Heel wat mooie souvenirs aan pa kleden de ruimte in.

In 2001 kocht pa een huis aan de overkant van de straat in de Overheulestraat 217. Hij gebruikte het als bureau tot in 2006, toen hij na de scheiding met mijn ma in het huis 8

ging wonen samen met Jasper en ik. Hij stierf er op 18 oktober 2010. Sindsdien woonde mijn broer er tot juni 2011 en mijn zus van december 2011 tot maart 2014. Dan werd het huis verkocht aan een jong koppeltje. Pa is in zijn leven een paar keer verhuisd, maar bleef steeds trouw aan zijn geboortedorp. Net als zijn dochter Suzan en ikzelf. Zoon Jasper is intussen uitgeweken naar Heule.

Mijlpalen

Pa werd uiteindelijk een halve eeuw oud en zag Abraham. Voor zijn 50ste verjaardag werd niet echt iets speciaals georganiseerd, zoals dat eerder wel al eens gebeurde tijdens andere mijlpalen in zijn leven. Op zijn 50ste verjaardag kwamen vrienden en familie bij hem thuis om te klinken op zijn gezondheid. Een groot feest zou volgens hem later wel volgen, maar vond helaas nooit plaats.

35 jaar: Waardig ouder worden Op 6 maart 1995 werd pa 35. En dat kon je in de Overheulestraat waar wij toen woonden bijna niet missen. Alleen pa had het zelf blijkbaar niet meteen door. Op zondag 5 maart stond hij als eerste op, en reed hij naar de bakker om pistolets en koffiekoeken te halen voor zijn gezin. Toen hij vertrokken was, haalden alle buren hun rolluiken op en hingen een affiche aan hun raam. Ook in de struiken werd een bord met daarop de affiche neergeplant. Op het eerste zicht een verkiezingsaffiche, met een gezicht en een nummer en slogan. En zo zag pa het ook toen hij even later terugkeerde.

Hij vond het vreemd, omdat er nog bijlange geen verkiezingen waren die periode. Hij kwam thuis, en ook daar hing een affiche aan het raam.

"Wat is dat bij god, het zijn toch geen verkiezingen?", zei hij tegen ma.

"Zeg, jij bent ook nog niet goed wakker zeker?"

Hij wreef eens in zijn ogen en stapte naar buiten. Hij zag het gezicht van een klein kereltje op de affiche, het nummer 35 en de slogan "Waardig ouder worden". En plots viel zijn frank toen hij zichzelf herkende. De buren, die onze Martin in de gaten hielden door hun raam, kwamen naar buiten en wensten hem een gelukkige verjaardag. Zonder twijfel zal er ook wel een aperitief gevolgd hebben. Ook bij mémé Agnès hing een affiche met haar zoon op. Hij kreeg ook nog een reuzegroot exemplaar van de maker van de affiche, zijn schoonbroer nonkel Steven, zodat hij zichzelf ook thuis aan de muur kon hangen.

9

40 jaar: Gedropt tussen vrienden en familie Voor zijn 40ste verjaardag werd een groot verrassingsfeest georganiseerd. Op 6 maart 2000 werd pa 40 jaar, al was hij op dat moment niet in het land. Hij was samen met nonkel Steven, mijn broer Japie en ikzelf op skireis in La Clusaz. Ma had een fles champagne in onze valies gestopt, en ook nonkel Steven had er ééntje mee. We verstopten die onder de laag sneeuw op het terras van onze studio terwijl hij stond te douchen. Toen hij een fles champagne wilde koelen buiten, eentje die hij zelf had meegebracht in zijn valies, ontdekte hij de andere twee. Deze werden dan gekraakt ter ere van zijn 40 jaar. Terwijl wij op skireis waren, had ma samen met de familie en vrienden alle tijd om zijn feest voor te bereiden. Ze hadden de feestzaal de Wulfdam afgehuurd en ingekleed met allerlei foto's van zijn leven tot dan. Ook de verrassing was uitgewerkt! Er zou zogezegd op zaterdagavond een dropping plaatsvinden met zijn vriendenkring van de Bond der Behaarde Borsten, waar hij als opperborst de voorzitter van was. Per twee zouden de deelnemers gedropt worden om vervolgens de weg te zoeken naar een opgelegde locatie.

Toen pa op vrijdag terug thuiskwam, vertelde ma dat ze hem had ingeschreven voor de dropping de dag nadien. Pa zag dit wel zitten, en bereidde zich zelfs goed voor.

Hij haalde zijn skijas (moest hij eigenlijk niet ver meer zoeken), zijn zaklamp, stafkaarten, … Hij was in paniek omdat hij zijn kompas maar nergens kon vinden. De deelnemers kropen geblinddoekt in een camionette en werden om de zoveel tijd per twee gedropt. Ver hoefden ze niet te lopen, want achter de camionette reed Peggy Boen om de gedropten weer op te pikken en vervolgens naar de Wulfdam te voeren.

Daar waren alle genodigden bij elkaar, aan het wachten op de komst van het feestvarken. Toen de camionette aankwam, werden alle lichten in de Wulfdam gedoofd, en hield iedereen de adem in. Pa en zijn vriend Vincent Bonte werden als laatste duo gedropt en toen ze de sjaal van voor hun ogen verwijderden, zagen ze uiteraard waar ze waren. Maar het was donker in de zaal, en muisstil. Hij opende de deur, kwam binnen en .... de lichten schoten aan terwijl iedereen hem een dikke proficiat toeriep. De 40-jarige was compleet van zijn melk. Hij kreeg gelukkig gauw een Leffe toegestopt om te bekomen. Hij deed zijn toer om de wensen en cadeaus in ontvangst te nemen, zoende er vrolijk op los en begon dan ook tot gat in de nacht te feesten! De dag nadien zag hij er geen 40, maar eerder 70 jaar uit!

50 jaar: Martin Peppers Toen pa op 6 maart 2010 50 jaar werd, verrasten we hem met een fotocollage waarop 10

hijzelf in heel wat verschillende vormen en formaten te zien was. Een soort hommage.

De collage was gebaseerd op de hoes van het bekende Sergeant Peppers album van The Beatles. Je vindt ze trouwens achteraan dit boek. Centraal in beeld zie je ook de Sergeant Peppers-figuren staan, met een gezicht van pa erop in verschillende leeftijden. Ook de trommel is bewerkt.

Het idee kreeg ik pas enkele dagen voor zijn verjaardag. Ik heb toen tot een gat in de nacht foto's gescand en dan gedetoureerd en geplakt met Photoshop. Ik denk dat er op zijn minst 100 lagen in dat document te zien zijn. De achtergrond bestaat uit de kerk van Moorsele, vroeger en recenter en ook zijn stamcafé De Kroone. Onderaan heb je meme's vijver, waar je ook het bootje ziet met papa en nonkel Steven in hun jonge jaren. Gelukkig was pa tijdens de week voor zijn verjaardag op reis, en kon ik goed doorwerken zonder dat hij iets kon zien. Toen ik de foto op groter papier liet drukken, verstopte ik de print bij meme. Ik weet nog goed dat ik net alles bij haar had verstopt toen hij ook net toevallig binnenkwam, terug van reis.

“Ha Timmie, ben je hier ook?”

“Ja pa, meme een bezoekje brengen. Is al van gisteren geleden.”

De dag nadien haalde ik nog een kader om de foto in te steken en op zijn birthday stalden wij die mooi uit om hem te verrassen. Hij was in de wolken en hing die op boven de haard. Daar is hij altijd blijven hangen tot ik hem dan een plaatsje gaf bij ons thuis.

Vijftig tinten Martin Op 6 maart 2015 zou onze Martin 55 jaar zijn geworden. Maar helaas is de teller voorgoed blijven stilstaan op 50. Speciaal voor zijn 55ste verjaardag heb ik een videomontage gemaakt op basis van foto’s. De soundtrack is het nummer Fifty van Tom Robinson. Ik weet dat pa dit naar aanloop van zijn 50ste birthday vaak liep te zingen, en hij vroeg me een live versie van het nummer te bewerken. Daarbij werd Tom Robinson aangekondigd door een presentator en ik moest het bestand zo bewerken dat pa als het ware werd aangekondigd in plaats van Tom Robinson. Die audiomontage zou hij dan op de wereld loslaten toen hij 50 werd. Ik heb die audiofile niet meer teruggevonden, maar wel 50 foto's van Martin die 50 tinten van hem in beeld brengen zoals je op youtube kan zien.

11




13

2

LIJFLIED Wie was Martin Ghillemyn? Hoe zag hij eruit en wat typeerde hem? Wat deed hij graag en waar had hij een grondige hekel aan? Hij is in de loop der jaren zoveel keer van uitzicht veranderd, dat wie hem kende van in zijn jeugdjaren, zich wellicht een bult schrok als hij of hem vele jaren later tegen zijn kathedraal van een lijf liep.

14

Martin van kop tot teen Begroeiing Laten we de reis langs pa’s monumentale lichaam beginnen bij zijn bolletje. Op het einde van zijn leven had pa niet veel begroeiing. Op zijn hoofd wel te verstaan. Zijn borst stond weelderig vol, zoals het een echte opperborst betaamt. In het begin en op het einde van zijn leven was het niet erg bebost op zijn bolletje, maar dat is ooit wel anders geweest. Rond zijn middelbare schoolperiode had hij lang haar waarbij hij aan de uiteinden ervan kon "zuigen". Zijn zus Annie, die kapster was, mocht zijn haar maar zo ver afknippen totdat hij het nog net in zijn mond kon steken om er op te sabbelen.

Bij die lange haren was er in eerste instantie nog geen baard. Dat mocht niet op zijn toenmalige school, het Sint-Aloyisiuscollege in Menen. Toen hij de middelbare schoolpoort achter zich dichttrok, was de tijd rijp voor baardgroei. Een ferme bos haar op het hoofd werd gecombineerd met een flinke baard die redelijk rostkleurig uitsloeg.

Het was met deze begroeiing dat hij in het huwelijksbootje trad in en in 1985 zijn eerste spruit ter wereld zette, zijnde ikzelf. Ik was blijkbaar zo gewend aan die bosaaplook, dat ik spontaan begon te huilen toen hij op een mooie dag besloot om zijn baard vaarwel te zeggen. Hij hield enkel een snor over en ik herkende hem in eerste instantie niet. De snor is er heel lang blijven staan, wat toen nog volop de mode was, en vanaf zijn 30ste begon de haarlijn langzaamaan te verdwijnen. De lange haren maakten plaats voor een landingsbaan en na aandringen van zijn dochter Suzan verdween ook de moustache rond 1998. Zijn begroeiing bovenaan krimpte, terwijl zijn buikomtrek begon te groeien.

Kathedraal van een lijf De meeste mensen zullen zich onze Martin herinneren als een gezette kerel. Toch was hij tot zijn 30ste een mager manneke. Hij was best sportief, tenniste, minivoetbalde en de feestjes waren wat beperkt. Maar op een gegeven moment hield hij zijn sportieve carrière voor bekeken, richtte hij de vereniging de Bond der Behaarde Borsten op en moest hij vaak de baan op voor het werk. Dat betekende veel in de auto zitten, eten op restaurant en geregeld een pintje drinken met de vrienden. De buikomvang nam stilaan toe en rond zijn 40ste was pa aanzienlijk wat kilo's bijgekomen. Vanaf dan zwoer hij elk nieuw jaar dat hij zou vermageren. Een belofte die hij een paar dagen volhield. Zelfs de komst van “de kozijntjes” kon hem niet overtuigen om af te vallen, of maar zeer tijdelijk. Ook de hulp van een diëtiste kon niet baten.

15

In 2001 vermagerde hij toch wat, zij het door minder leuke omstandigheden. Hij veranderde van werk en verliet de firma FLIR na een periode vol stress. Daar hield hij diabetes aan over, en moest dus noodgedwongen eet- en drinkgewoontes aanpassen.

Iets waar hij toch wel niet goed van was. Hij vermagerde en was genoodzaakt om nieuwe broeken en hemden te kopen! Ook sport in de vorm van zwemmen en fietsen maakten hun rentrée. De diabeteskuur en het vertrek bij FLIR wierpen hun vruchten af. De suikerziekte verdween bijna volledig en pa mocht rustig weer meer dingen beginnen eten en drinken. Na een rustig begin, verklaarde pa zichzelf weer helemaal genezen.

Hij profiteerde iets te veel van het goede des levens en keerde terug op zijn oude gewicht, dat zich ergens boven de 100 kilo bevond.

Algauw maakten ook de goede voornemens hun terugkeer. Elk jaar opnieuw wou hij vermageren, maar tevergeefs. Hij wandelde en zwom, maar ging toch te graag een stapje zetten met vrienden. Ook de onregelmatige maaltijden en bezoeken aan restaurants door zijn werk deden er geen goed aan.

Hij probeerde van alles: een stomer om het eten te stomen, het drinken van cola light bij mémé (waarna hij toch overschakelde op een glaasje wijn), een fitnessabonnement waar hij met moeite van afgeraakte, ... Alle pogingen ten spijt moest hij zijn kleren toch in de XXX-categorie gaan zoeken. Volgens hem allemaal de schuld van zijn zwaar gestel! Maar zijn zwaarlijvigheid had wel gevolgen.

De kozijntjes op bezoek Pa was niet vaak ziek. Maar als hij ziek was, dan had hij het meteen goed te pakken. Zijn meest fameuze ziekte, als je het zo kan noemen, was “de kozijntjes". De "kozijntjes" zijn ook beter gekend als "jicht". Jicht, volgens de site van de CM, zijn acute gewrichtsontstekingen. Ze kunnen om heel wat redenen optreden bij verschillende personen. Het komt onder andere vaak voor bij mannen boven de veertig die zwaarlijvig zijn en waarvan de zuurtegraad van de urine is verhoogd door het iets te graag nuttigen van alcohol. Het is ook erfelijk. Een profiel op pa’s leest geschoeid.

Ik herinner mij nog zeer goed toen de "kozijntjes" voor het eerst op bezoek kwamen. Ma was op weekend met vriendinnen, en Japie en ik waren onder pa zijn hoede.

Toen ik 's morgens opstond, lag hij in de zetel. Ik had hem tot boven in mijn kamer horen krijsen. Hij lag languit op zijn rug met zijn voet bloot op een kussen. Zijn kous lag ergens te slingeren, net als zijn schoen.

"Wat is er pa? Zo krijsen."

"Aaaah, Timmie, mijn voet, mijn voet!"

16

"Wat is er van?"

"Zeer, zo'n zeer. Hij is driedubbel zo dik. Zeer dat dat doet!"

Ik kwam iets dichter om zijn exemplaar te bekijken. Ik duwde met mijn wijsvinger in zijn blote voet, die inderdaad wel redelijk was gezwollen. Pappie veerde rechtop en krijste.

"Aaaaaaaahhhhhhh, blijf eraf!!!! Blijf er in godsnaam af. Aai, zo'n zeer! Ga naar het kot!!"

"Het kot, waarom, pa?"

"Haal mijn bijl, zet mijn voet eraf!!"

"Meen je dat?"

"Hak hem eraf! Zo'n zeer! Ik verdraag zelfs geen kous!"

Ik ging naar het kot en keerde terug met een bijl.

"Waar moet ik hakken pa?"

"Daar, aan mijn enkel."

Hij meende het echt. Ik legde de bijl uit veiligheid terug in ons kot, want ik zag hem echt instaat om zijn voet eraf te hakken. Zo'n zeer had hij. De rest van de dag bleef hij afzien in de zetel. De dag nadien was het al iets draaglijker en ging hij eens tot bij meme. Met zijn voet in een kous, want hij kon niet in zijn schoen. Hij vertelde over zijn pijn.

"Aah, dat zijn de kozijntjes, Martinus. Dan krijg je als je teveel "alzo" doet." Terwijl ze "alzo" uitsprak, maakte ze een beweging met haar pols, alsof ze een glas naar binnen kapte.

"Maar moedre, ..."

"Jawel Martinus!"

Hoe hard hij ook ontkende, de diagnose waren de kozijntjes volgens de dokter.

En dus mocht hij pilletjes nemen, maar moest hij ook watertjes drinken. Zelfs op zondag, toen hij met zijn vrienden afsprak in zijn stamcafĂŠ De Kroone. De kozijntjes verlieten op den duur het land, om nu en dan toch eens terug te keren als het aantal water-

17

tjes toch werd ingeruild voor iets sterkers. Dan zagen we hem plots manken. En meme vroeg hem dan.

"Zijn de kozijntjes weer op bezoek, Martinus."

"Baneen moedre, ik heb mijn voet verstuikt."

Zij keek hem aan en schudde eens met haar hoofd. Toen hij even later naar het toilet ging, keek ze naar Japie en mij.

"Voet verstuikt, verzeker wel! Zijn pols waarschijnlijk!" en tegelijk maakte ze opnieuw haar polsgebaar en lachte ze eens.

"Onze Martinus olik, hij gaat mij niks wijsmaken!"

Brillen en lenzen Niet alleen zijn begroeiing en omvang kende een heuse evolutie, ook op zijn neus is het één en ander veranderd doorheen de jaren. Dan heb ik het niet over sproeten of puistjes, maar over zijn brillen en lenzen. Onze Martin had niet de beste ogen, wat dochter Suzan heeft overgeërfd. Japie en ik hebben voorlopig nog geen bril of lenzen nodig. Zijn eerste bril moet hij in zijn tienerjaren hebben gehad, als je van foto's uitgaat. Hij veranderde in de loop der jaren van montuur, volgens de mode van de tijd.

Tot hij opteerde voor lenzen. Een bril werd maar sporadisch gebruikt als hij last had van de lenzen of als hij diezelfde lenzen kwijtspeelde.

Zoals ooit eens gebeurde bij de buren Christa en Dirk. Tijdens een gezellige zomeravond had pa iets teveel genuttigd, gedanst en gezongen. Tijdens het dansen was hij een lens kwijtgespeeld, wat hij pas de dag nadien merkte. Hij moest die in de tuin van Christa en Dirk zijn verloren, maar waar? Zoeken naar een speld in een hooiberg, en daar hielpen Japie, ik en buurjongens Stephaan en Bert graag een handje bij. Met een vergrootglas in de hand probeerden wij het kleinood te vinden. Tot ontsteltenis van onze buurman Dirk, die een oogje in het zeil hield. Het was een zonnige dag en hij was bang dat de combinatie zon en vergrootglazen een inferno voor zijn gazon zou betekenen. We staakten de zoektocht en pa kocht gewoon een ander paar lenzen.

Jaren later zorgden de lenzen voor een irritatie aan zijn oogleden. Noodgedwongen schakelde hij dan maar terug over op een bril. Zijn dochter Suzan hielp hem met het kiezen van brilmonturen, al liet hij zich ook graag overtuigen door de vrouwelijke opticiens.

18

De Engelsman Toen onze Martin nog een mager manneke was, was hij ook nog een bleek manneke. Hij liep zelden met bloot bovenlijf in de zon en daardoor was hij spierwit. Toen hij met zijn liefje, mijn ma, op reis ging naar Dordogne, viel hij wat uit de toon. Want zo wit hij was, zo bruin waren ma en haar gezinsleden. Een echt contrast. Toen ze gingen kajakken op de Dordogne werd pa zelfs als buitenlander aanzien door enkele Belgen. Met zijn spierwit bovenlijf zat hij in het bootje toen hij langs enkele toeristen vaarde. Die begonnen spontaan te lachen.

"Haa, moet je daar eens kijken. Die witten! 't Is verzeker een Engelsman."

Pa had het uiteraard gehoord en kon er niet echt mee lachen. Hij besloot dan maar om wat meer in de zon te lopen met zijn lijf, wat de jaren die volgden wel meer gebeurde. Zijn bovenlijf kleurde op, al werd hij nooit zo bruin als ma. Maar de spierwitte Engelsman was wel verdwenen!

Beugel Ik draag sinds 2014 een nachtbeugel. Dit om knarsetanden tegen te gaan. Ervoor kwam ik vaak wakker met tandpijn en mijn vriendin Elien vertelde me soms dat ze dacht dat mijn tanden er zouden uitvliegen. Dat heeft denk ik te maken met onbewuste perioden van stress. De stress tijdens het slapen speelt me parten sinds pa is gestorven. In je onderbewustzijn speelt zich nog heel wat af en soms heb je wel van die nare dromen. Of leuke dromen waarin hij weer levend en wel voor je staat alsof er nooit iets is gebeurd. Maar dat zorgt dan wel voor een domper bij het wakker worden. Alsof iemand op je maag heef staan springen terwijl je sliep. Dat is zeker niet elke nacht zo, dat komt met perioden en dan is knarsetanden één van de gevolgen. Dat is nu gelukkig opgelost dankzij de beugel. Voor de rest heb ik nooit een beugel moeten dragen, net als mijn broer. Mijn vader heeft er nog één gehad, maar dat was blijkbaar geen echt succes. Mijn meme Agnès vertelde me ooit dat pa te horen kreeg van de tandarts dat hij een beugel moest dragen als kleine jongen. Geen vaste beugel, maar ook een soort mondstuk dat je éénvoudig weer er uit kon krijgen. Wat hem ook lukte. Luttele uren nadat kleine Martin zijn beugel had ingestoken, was meme bezig met aardappelen schillen. Toen ze de vuilbak opendeed schrok ze zich een bult. Haar kleine deugniet had zijn beugel al een plaats gegeven tussen het vuil. Meme spoelde het boeltje af en maande hem aan de beugel weer in te doen. Maar enkele uren later was de beugel al opnieuw bij het afval beland. Ik denk dat meme het toen heeft opgegeven.

19

Ook zijn vaste beugel was geen succes. Hij prutste er aan tot het tuig bijna kapot was. Zijn vader Nestor was genoodzaakt om zijn gereedschapskist erbij te halen om pa zijn gebit te bevrijden van het ijzerwerk. Hij liet zijn gebit dan maar voor wat het was.

Martin zijn garderobe XXX…..L Ik kan met niet meer exact herinneren welke maat van kledij onze Martin had. Al weet ik wel zeker dat er zeker één X voor de L stond. Maar hoeveel er exact tussen beide letters stonden heb ik eigenlijk nooit geweten. Zeker niet die keer toen hij me op pad stuurde om enkele hemden voor hem te zoeken. Samen met Suzan en een vriendin van haar waren we naar Brussel getrokken. Suzan wou er uitzoeken wat ze het volgende schooljaar zou studeren. Ik vergezelde hen om wat te shoppen in de Mediamarkt enzo.

"Timmie, kan je ook wat hemden voor me meebrengen. Ik moet vanavond naar een feestje."

"Welke maat heb je?"

"De grootste die ze hebben zeker?"

"Je meent het."

"Neem maar de grootste."

En ik dus op pad in de winkelstraten. In zijn gebruikelijke winkel zocht ik wat hemden die onze pa wat zouden opfleuren voor het feestje. Ik pikte er de grootste maat uit, en wist zelfs niet dat er zoveel X'en voor de L konden staan. Nu, pa had gevraagd om de grootste maat te zoeken, dus kreeg hij die ook. Ik shopte verder en ontmoette hem wat later op een terras. Hij bekeek de hemden en was tevreden over kleur en motief.

"Ik ben al blij dat je geen roze mee hebt, want met jij weet je nu eenmaal nooit."

Thuis paste hij zijn nieuwe aanwinsten. Het was net alsof hij een tent over zich had gegooid.

"Die zijn veel te groot!!"

"Je had de grootste maat gevraagd, pa."

20

"Maar allez, hoe is dat mogelijk? Bestaan er dan grotere maten dan de mijne ?"

"Blijkbaar pa. Geen paniek, je kan deze zomer alvast gaan kamperen!"

Bruin vestje Eén van de meest typerende kledingstukken van onze pa heb ik nog steeds liggen: zijn bruin Marlboro-vestje. Het is een licht jasje dat hij te pas en te onpas aantrok. Het jasje is intussen zodanig afgedragen dat het vol zit met scheuren. Maar desondanks belandt het niet in de Kringloopwinkel of het stort. Moesten we ooit een Martin-museum beginnen, dan krijgt deze jas zeker een ereplaats.

Want zoals Lambik en Di Rupo hun strikje hebben Rambo zijn haarband Sherlock Holmes zijn pet Sinterklaas zijn meiter Superman zijn cape Jansen en Jansen hun bolhoed Zo had pa zijn onafscheidelijke bruine vestje.

Gangsta Martin Pa ging dikwijls shoppen met zijn dochter Suzan. Die maakte dan van de gelegenheid gebruik om haar pa te pimpen met allerlei hemden en truien. In 2007 had ze hem in een hippe college-trui gestoken. Zo ééntje met een kap en zakken ter hoogte van de buik. Hij was op slag twintig jaar jonger. Dat dacht hij toch. Toen hij voor het eerst bij mijn schoonouders Ann en Eric op bezoek kwam, was hij gekleed in deze hippe outfit.

Dat was in de paasvakantie van 2007, toen we die dag het parcours voor de Ronde van Vlaanderen gingen verkennen. We eindigden in Herzele waar mijn schoonouders wonen. Nu, de eerste indruk die ik bij mijn schoonouders naliet was nog iets schokkender. Want mijn schoonmoeder leerde mij kennen via een foto, meer bepaald ééntje van tijdens de bergmonicursus in Zwitserland 2005 waar ik mijn vriendin Elien leerde kennen. Elien was de foto’s aan het bekijken toen haar ma plots achter haar kwam staan.

“Wie is dat?”

“Heum, dat is Tim, mijn vriend. Maar ik heb nog betere hoor”.

21

Die bewuste foto is er ééntje van tijdens een gevaarlijke afdaling. Aan de hand van een dun ijzeren trapje moesten we langs de rotsen naar beneden. Ik was de laatste van mijn groep en dacht even de grapjas uit te hangen. Ik trok mijn broek en onderbroek tot op mijn enkels en begon te roepen.

“Heeeelllllpppp, mijn broek zakt af.”

Eén van mijn vrienden beneden nam een foto en vereeuwigde dit tafereel voor het nageslacht en mijn schoonmoeder. Bij zijn tweede bezoek was onze Martin toch iets beter gekleed. Mijn ouders werden in 2010 uitgenodigd om te komen eten bij Ann en Eric en leerden zo mekaar wat kennen. Mijn ouders zouden hen dan eens terug vragen om te komen eten, maar helaas overleed pa in oktober.

Kung Fu Wat ik helaas niet meer in pa zijn achtergebleven garderobe heb teruggevonden, is zijn blauwe vestje met het "Kung Fu-teken" erop. Wees gerust, hij droeg dit enkel en alleen als kleine broekvent. Hij was toen fan van de serie "Kung Fu" met Kwai Chang Caine als de grote held. Caine was de zoon van een Amerikaan en Chinese en groeide op in een Shaolin-tempel, waar hij zich verdiepte in de gevechtskunst Kung Fu. En pa die was zo onder de indruk dat hij zich met het blauwe vestje meteen Kwai Chang Caine waande. Wij kwamen dit te weten toen wij zelf naar het vervolg van de serie keken.

Daarin heeft Caine een zoon en is hij veel ouder dan in de serie die pa bekeek. Maar Kwai Chang Caine was nog altijd even getraind in de gevechtskunst.

"Ja gasten, jullie papa was daar ook fan van hoor. Ik heb nog zo'n kostuum gehad."

"Serieus?"

"Jaja, dat ligt ergens bij mémé denk ik."

En na een bezoek bij mémé bracht hij inderdaad zijn Kwai Chang Caine vestje mee. Ik heb helaas geen foto's van hem als krijger. Als je er toevallig één zou liggen hebben: zeker doorsturen.

Zwarte reeboks Martin had maatje 44-45 van schoenen, en dat was ideaal. Want toen ik volgroeid was, had ik precies dezelfde maat als hij. Dat betekende dus dat we schoenen 22

konden wisselen. Ik pikte er veel uit zijn schoenenkast, maar hij er nooit uit de mijne.

Hij had verschillende soorten staan: klassieke voor zijn werk, sportieve voor …. tjah, het weekend vermoed ik. De schoenen die ik graag pikte en uiteindelijk zelf hield waren sportieve zwarte Reeboks met witte boord en zool. Hij had dit paar in Engeland gekocht en op de flap stond een vlagje van Groot-Brittanië. Deze schoenen hadden een hoog Rock ‘n’ Roll-gehalte en zaten super. Ik heb ze afgedragen en helaas geen tweede paar ervan meer gevonden. In de kast heb ik wel enkele paren Reeboks staan, een schoenmerk dat me altijd als gegoten zit.

Dierenvriend Duchesse Onze Martin was een dierenvriend. En dieren waren ook zijn vriend. Duchesse, de hond van zijn vrienden Frank en Peggy, Duchesse, begon zelfs spontaan te plassen van contentement toen ze pa zag binnenkomen. Op zijn bureau en later ons huis in de Overheulestraat 217 kwam de kat van de buren, "dikke Boullie" overdag altijd bij pa om hem gezelschap te houden. 's Morgens kwam ze aangewaggeld, we namen ze binnen, en 's avonds stond ze weer aan de deur om te vertrekken. In de tussentijd hoefde ze nooit iets te eten of te drinken. Enkel af en toe een knuffel. Ze sprong dan op pa zijn bureau, en dat was gezien de omvang van de kat wel een prestatie. Ik zie ze nog aanstalten maken om te springen. Ze haalde nipt zijn bureaublad en alles daverde zo hard dat zijn pot met balpennen gewoonweg omviel van de trillingen. Dat was dan meteen de enige prestatie van de dag voor Boullie. Voor de rest sliep ze gans de dag door.

Als kind had pa ook wel dieren. Zo herinner ik me dat hij een hond had, Barrie, en dat er bij mémé thuis zelfs een aap als huisdier werd gehouden. Die was van zijn zus Annie en schoonbroer Sefke en zat in een kooitje. Het dier werd op den duur agressief en begon zelfs met zijn uitwerpselen te gooien. Tijd om het beestje naar Aviflora te laten verhuizen.

Thuis hadden we een kanarie en ook verschillende poezen. Die waren ook pa zijn vrienden. Vooral toen hij ze streelde. Eén keer was hij een kat aan het strelen in de zetel toen hij plots te midden het geaai in slaap viel. Alsof iemand plots het licht had uitgedaan. De kat vertrok na een paar minuten, en pa bleef nog een uurtje roerloos in dezelfde houding slapen. Hij kwam later wakker en vroeg zich af waar de kat was gebleven. Die was uiteraard al lang ergens anders aan het maffen.

23

Haantje de Voorste Het enige dier dat weliswaar niet kon rekenen op zijn liefde, was de haan in de tuin bij mémé Agnès. Die agressieve haan hield ervan om te pikken in de benen. Pa en ma waren in hun jeugdiger jaren, nog voor hun kroost er was, aan het tennissen op de koer bij mémé. Eén van de twee mepte iets te hard en de bal vloog over de muur, recht in het kippenhok. Pa liep naar het hok om de bal te halen. De haan kwam achterna om te pikken. Pa was het zo beu en gebruikte de tennisraket die hij nog vasthield. Hij zwierde naar de haan en diens kop vloog wat verder weg terwijl zijn lijf vrolijk bleef verder lopen. Pa nam de kop, hing hem aan de wasdraad en nam een foto.

Game - set - match Ik herinner me dit verhaal nog levendig omdat pa het vaak heeft verteld. Eerlijk gezegd geloofde ik er maar weinig van of dacht dat het ietwat overdreven was. Tot ik in de zomer van 2014 eens in zijn dia's neusde en er plots een hanenkop aan een wasdraad zag bengelen. Hij had er meerdere dia's van genomen om het tafereel te vereeuwigen. De haat tegen het beest moet wel diep gezeten hebben.

Typisch Martin Slaapwonder Mijn vader had vele talenten, maar één ervan was toch om zonder problemen overal en in gelijk welke positie in slaap te vallen.Toen ik samen met pappie en mijn broer Japie onder 1 dak woonde, gebeurde vaak dat toen ik 's nachts thuiskwam, ik zelfs de eerste vogel was die in het nest was geland. Ofwel was pappie Martin de eerste thuis en zat hij in de zetel, op een bureaustoel of op zijn terras te knorren. Hij kon in slaap vallen met een koptelefoon vol muziek op zijn hoofd. Hij sloot de ogen tijdens een film om dan later gewoon weer wakker te worden en verder te kijken. Of hij kwam wakker en zei “Zo, ik ga gaan slapen”. En stond op en vertrok naar zijn kamer. Hij was ook een fan van middagdutjes. Ik heb een heleboel kiekjes en video’s gemaakt van hem in slaapstand.

Een symfonisch orkest op zich Tijdens kerstavond 2014 bleven mijn vriendin Elien en ik slapen bij mijn schoonouders in Herzele. In de kamer naast de onze lagen mijn schoonbroer Dimi en schoon24

zus Charlotte. Toen we rond 2 uur in bed kropen, kon ik niet meteen de slaap vatten.

Volle maag, matras op de grond en ... het gesnurk van mijn schoonbroer. Hij lag pal naast mij, met slechts een muurtje tussen. Maar eigenlijk was het gesnurk van Dimi maar heel klein bier in vergelijking met het symfonisch orkest dat mijn vader tot leven kon wekken via zijn neus. Decibels heeft hij op deze wereld losgelaten.

Thuis sliepen pa en ma op de zolderverdieping. In het weekend kon ik hem zelfs al horen vanop straat. Ik had mijn sleutel nog niet goed en wel in het sleutelgat gestoken, of ik voelde al een zachte trilling op het trottoir. Eénmaal de deur geopend, volgde een gebrul en hoe dichter ik zijn kamer naderde, hoe heviger er met de geluidsmuur werd geflirt. Dat was wekelijkse kost, maar zijn mooiste concert heb ik van wel heel dichtbij mogen meemaken. In 1998 trokken we samen met tante Francesca, Nonkel Steven, Bieke, Trees en Dieter op skireis. Dat was de tweede keer, na La Plagne in 1996. We reisden met de firma Josk en een deel van de familie vertrok met de bus.

Nonkel Steven, mijn nicht Bieke, pa en ik namen de auto naar Zuid-Tirol. Het plan was om 17 uur in Moorsele te vertrekken om dan tegen de avond ergens in Duitsland te overnachten. Maar de file in België en later Duitsland gooide roet in het eten. Het was al na middernacht toen we nog in de file stonden. Pa was chauffeur van dienst en had dringend nood aan wat slaap. We reden de eerste beste parking op, en zouden in de wagen slapen. Bieke en ik lagen op de achterbank met wat dekens, en Nonkel Steven en pa legden hun zetels zo plat mogelijk om een dutje te doen. Dat is enkel pa gelukt, want op de Duitse parking bracht hij denk ik één of ander stuk van Wagner ten beste. Op zo'n toonhoogte dat de autoruiten meetrilden. Als bij wonder hielden ze stand. Bieke, Nonkel en ik probeerden tevergeefs de slaap te vatten. Enkele uren later was de dirigent wakker en werd de rit verder gezet. Zijn passagiers zijn toen wel in slaap gesukkeld. Dusja, mijn schoonbroer moet nog wat oefenen, wil hij dit meesterstuk ooit willen nabootsen.

Verstrooidheid Onze pa was vaak verstrooid. Zelfs als je face to face met hem zat te praten kon hij door het minste afgeleid worden. Het was quasi onmogelijk om hem dan maar weer in de bewoonde wereld te krijgen. Zo kon je hem iets vragen, en pas 5 minuten later antwoord krijgen.

"Pa, wanneer ga je naar meme?"

25

En dan bleef hij voor zich uit staren alsof je niet bestond. Of hij antwoordde gewoon "Ja".

"Hoe laat ga je?"

"Ja." En dan moest je even wachten tot je die blik op zijn gezicht zag, waarbij duidelijk werd dat het lichtje bovenaan weer actief was.

"Wat vroeg je, Timmie?"

"Wanneer we naar meme gaan?"

"Ah, rond 19 uur."

Soms kwam het antwoord pas veel later.

"Pa, waar ga je volgende week naartoe?"

En dan zat hij daar 5 minuten. Ondertussen bleef ik zitten en las iets toen plots een stem weerklonk.

"Naar Toulouse."

Ik was intussen al bijna vergeten wat ik hem had gevraagd.

Deze verstrooide toestand was soms op de muren van op te lopen. Maar soms kon die ook handig zijn. Gezien hij meestal "ja" antwoordde, kon je hem vanalles doen beloven. Vooral mijn zus Suzan was daar kampioen in.

"Pa, mag ik naar daar?"

"Gaan we samen naar, ..."

En als Suzan dan langskwam om samen met pa weg te gaan, dan viel hij uit de lucht.

"Hoezo, heb ik dat beloofd?"

"Ja, je zat daar op het terras en je hebt ja gezegd."

26

En dan kon hij beginnen vloeken.

"Merde, ze heeft me weer liggen!"

Ik heb altijd wel kunnen lachen met zijn verstrooidheid. Ik kon me niet inbeelden hoe het mogelijk was dat iemand tegen je zat te praten, en je het totaal niet hoorde. Of dat je antwoord pas veel later kwam.

Maar ik heb dat geĂŤrfd van onze Martin. Ook ik lijd aan dezelfde verstrooidheid.

Tot ergernis van van mijn huisgenoten. Gelukkig hebben ze me nog niks doen beloven.

Maar als mijn zonen Artuur en Oskaar iets van hun tante meehebben, zal dat ooit wel gebeuren!

Kleingeld Onze Martin had hoogst waarschijnlijk een allergie aan kleingeld. Of toch aan het betalen ermee. Als hij was weggeweest, naar zijn stamkroeg de Kroone, op boodschappen, reis, .... dan kwam hij telkens terug met kilo's kleingeld in zijn zakken. Toen hij ging slapen, gooide hij zijn broek altijd aan de wasbak in de badkamer. Heel vaak rolden er ettelijke euro's uit zijn zakken. Of als hij 's morgens zijn broek weer aantrok, dan verspreidde er zich een klein fortuin over de vloer. Maar hij was te allergisch om het terug te steken in zijn broekzakken. Hij deelde ze ook uit.

"Pa, mag ik geld om iets te eten vanavond."

"En dan graaide hij in zijn zakken. Hier, goed zo."

Je kreeg dan een handvol kleingeld. Als je geluk had kon je eens goed uit eten gaan. Als je pech had, kon je nipt een broodje halen. Het was als een soort jackpot.

Maar voor ons als huisgenoten was die allergie natuurlijk bijzonder handig. Japie en ik sleten onze weekends in het Jeugdhuis, en daar zijn de pinten niet zo duur en kan je bijna met rostjes betalen. Dus als we zijn kluttertjes in de wasbak, op de wastafel of grond zagen slingeren, dan staken wij die in onze zakken.

Ook Dorothee, die ons kwam helpen met de was en de plas, kwam op haar baan door het huis overal wel muntjes van onze Martin tegen. Deze stopte ze dan in een grote glazen pot. Ook daar visten wij geregeld kleingeld uit voor onze weekendtrips. Behalve dan de roste centjes. Die bleven liggen. Maar desondanks raakte die pot ook overvol. Dan nam Dorothee die mee naar huis en telde ze alles. Ze bracht de muntjes naar de bank en als ze op bezoek kwam gaf ze pa de biljetten.

27

"Voor wat is dat, Dorothee?"

"Dat is voor jou, Martintje!"

"Hoezo?"

"Dat heb ik uit je pot daar gehaald en gewisseld bij de bank." En ze wees naar de glazen pot die weer even leeg was.

Tot hij de biljetten mee op stap nam, en met een zak vol kleingeld terugkwam. En zo ging het tafereeltje verder. Onze Artuur en Oskaar zullen ook wel blij zijn, want Elien merkt bij het sorteren van de was dat ik blijkbaar de allergie heb overgeërfd.

Handtekeningen Iedereen heeft wel een soort afwijking of kleine 'tic'. Mijne is handtekeningen zetten. Ik mag geen balpen of iets van papier in de buurt hebben of ik zet wel ergens mijn krabbel. Misschien is het een stiekeme droom om een beroemdheid te worden en dan overal handtekeningen uit te delen. Al betwijfel ik het. Ik denk dat een leven in de schijnwerpers niet meteen aan mij is besteed. Die afwijking heb ik overduidelijk van onze Martin. Want ook die zette te pa en te onpas zijn krabbels op blaadjes papier, bierviltjes, .... Zelfs nu vind ik nog steeds boeken en andere met zijn gekrabbel. Soms meerdere keren onder elkaar. Precies zoals ik dat ook doe.

Wie ons dus ooit in de luren zou willen leggen, kan éénvoudig weg een contract laten rondslingeren. Wie weet krabbel ik er zonder te weten wel iets onder, uit pure gewoonte.

Ijzig kalm Op 28 december is het de verjaardag van mijn schoonzus Charlotte, op de dag van de onnozele kinderen. En Charlotte herself zorgde wel voor de "onnozelste stunt van de dag" in 2014. Elien, Artuur en ik zakten af naar Oudenaarde voor haar verjaardagsfeestje. De jarige bracht de verjaardagstaart met daarop 27 kaarsjes. Onder de ruime belangstelling van de familie probeerde Charlotte de kaarsenmassa in één keer uit te blazen. Dat is haar gelukt, ware het niet dat halverwege haar poging haar haren vuur begonnen te vatten. Een fruittaart met een aangebrand geurtje. Gelukkig viel de schade mee en moet Charlotte geen pruik dragen. Charlotte bleef er kalm onder, en dat is natuurlijk de kunst. Ook ik bleef zoveel jaar terug ook ijzig kalm toen onze keuken quasi in brand vloog. Misschien te kalm, alhoewel pappie en Jasper de boel onder controle hadden.

28

Het was zaterdagmorgen, middag eigenlijk toen ik uit mijn bed rolde. De avond ervoor lang weggeweest en ik bevond me nog half onder narcose toen ik om 12u30 aan de eettafel ging zitten. Ma had heerlijke lamsfileetjes met gratin-pattaten gemaakt. Toen we begonnen te eten, schoot pa plots van zijn stoel. Onze ingebouwde oven had vlam gevat en die zetten zich over naar de houten kasten. Hij nam zo vlug als tellen het brandblusapparaat en riep naar Japie om de brandweer te bellen. Ma en Suzan liepen in paniek rond, Japie snelde naar de telefoon en pa begon te blussen. En ik? Ik bleef enorm rustig onder de drukte. Ik was nog maar half wakker en besefte dat ikzelf weinig kon doen. Ik besloot naar buiten te lopen met mijn bord en begon te eten op ons terras.

Toen mijn eten op was, liep ik weer naar binnen, waar de brandweer al ter plekke was.

Ik besloot niet in de weg te lopen en naar mijn kamer te gaan. Door de ruit zag ik de mensenmassa voor ons huis. Een boel nieuwsgierigen die de sirenes hadden gehoord en de brandweerwagens hadden zien staan. Ik ergerde mij en ging aan mijn bureau zitten om een boek te lezen.

Toen de heisa over was, stapte ik naar beneden om onze oven ergens op het terras te zien liggen, nog smeulend. De keuken was wat geschonden, maar gelukkig was een ramp vermeden. Op tafel stonden nog alle borden, behalve het mijne. Het eten was bedekt onder roet en spul dat uit het brandblusapparaat was gekomen. De rest van mijn huisgenoten besloot dan maar om boterhammen te eten.

Ik heb mijn ijzig kalme optreden nog vaak doorgestoken gekregen van pa.

"Dat zou wel een zicht geweest zijn. Ons huis in vlammen terwijl jij op het terras zit te dineren. Wat een hulp!"

Maar op mijn manier had ik wel geholpen: Geen extra paniek gezaaid, niet in de weggelopen van hulpdiensten, en bovendien ervoor gezorgd dat ma haar kookmoeite toch niet voor niets was geweest. Je ziet maar, altijd kalm blijven. Dat kon pa ook als de beste. Hij heeft zo zelfs tweemaal meme's leven gered. Meer daarover in het hoofdstuk over zijn moedertje.

Genieten Onze Martin kon van heel wat zaken genieten. Muziek, optredens, uiteten gaan, reizen, samen zijn met vrienden, wandelen, ... Maar volgens mij zat hij gewoonweg het liefst van al op zijn gemak. Op zijn terras, in de zetel, aan tafel, ... Pa kon heel vaak in gedachten verzonken zijn. Dan mocht je nog zo roepen of vragen stellen, je leidde hem niet af. Hij bleef dromerig voor zich uit staren en kwam pas weer met beide voeten op 29

de grond als hij daar zin in had. Hij zat graag rustig met een glaasje op zijn terras. Te turen naar de horizon en filosofisch te wezen. Niet alleen overdag, maar ook 's avonds.

Tijdens de zomer kon hij tot een gat in de nacht buiten zitten op zijn terras met een muziekje. Hij viel geregeld in slaap, en dan maakten Jasper of ik hem wel wakker als we terugkwamen van een avondje uit.

Zijn liefde voor op het gemak zitten, wordt prachtig getoond op een foto die je bij media achteraan dit hoofdstuk terugvindt. Ik weet eigenlijk niet waar deze werd genomen, maar ik vind hem zalig. Hij toont pa op zijn best, gewoon rustig luierend en filosoferend. Wie wil nu niet zo in een stoeltje hangen?

Hekel Zoals ieder normale mens had pa ook een hekel aan bepaalde zaken. Hierbij alvast enkele toppers op zijn lijst.

Eurovisie Songfestival Elk jaar opnieuw is het van dat: het muzikale ... hoogte- of dieptepunt van Europa (schrappen naar believen). Aan één ding kan je niet omheen, het blijft folklore. Was onze Martin fan van de liedjeswedstrijd? Totaal niet. Hij noemde het "de nacht van de wansmaak". Ik herinner me geen enkele editie die we samen volgden. Hij zorgde er steeds voor dat hij weg was naar één of ander feestje zoals vb. op de Barakken. Wij volgden de wedstrijd dan eerder samen met ma. Pa die had er een allergie aan. Ik weet totaal niet wat zijn favoriete Eurovisie Song-nummer was, maar ik vermoed ABBA. Dat is de enige band uit de reeks waarvan ik zeker weet dat hij er een cd van had staan in zijn kast.

Hittegolf Onze pa kon niet tegen hitte, laat staan extreme toestanden zoals we de voorbije jaren mochten meemaken. Ik zie hem nog voor me op bepaalde van die warme dagen in het verleden. Zweetdruppels op zijn voorhoofd, blazen en zuchten en natte hemdjes. Ik herinner me in 2003 dat hij tijdens een hittegolf constant boos rondliep. Vooral 's nachts omdat hij de slaap niet kon vatten.

"Godver, ik ga me in de kelder leggen om te slapen."

Overdag lag hij languit op ons zomerterras achteraan in de tuin. En met een extra frigo vol koele frisdrank en andere om zich door de hete dagen te slepen. In 2009 30

zie ik hem via de achterdeur bij mĂŠmĂŠ binnenwandelen. Het zweet droop van zijn voorhoofd.

"Ik kan daar niet tegen. Dat moet stoppen die dekselse warmte! Dat is niet menselijk meer!"

En dan zat hij hijgend en puffend aan de tafel te brommen. In 2010 had hij via een tombola ofzo op zijn werk een leuke gadget gewonnen: een voetbadje met massagefunctie. Hij zat toen in de living op zijn stoeltje met zijn voetjes in ijskoud broebelend water. Ik moet eerlijk zijn, het is een zalige gadget die ik intussen ook al heb bovengehaald!

Hollandse toiletten Die Hollandse toiletten, daar had onze Martin ook absoluut een hekel aan. Je kent ze wel, die toiletten waarbij je boodschap niet meteen in het water plonst, maar eerst op een plateau belandt tot je het vervolgens moet doorspoelen. Toen we er met het hele gezin op uittrokken naar vakantieparken, hoorde je hem steevast brullen.

"Godver, weer zo'n Hollands toilet. Ik haat die rotzooi! Kan ik niet echt gezellig op het toilet zitten 's ochtends."

Want dat was wel zijn ritueel. 's Morgen werd hij als laatste uit bed geroepen door ma, omdat hij het meeste tijd van ons allemaal nodig had in de badkamer. Niet voor de douche, niet voor de wastafel maar voor de wc-pot. Daar kon hij makkelijk een uur vertoeven met zijn krant. En dat was best ambetant als wij nog in de badkamer moesten om ons op te frissen. Nochtans hadden we thuis 2 toiletten. 1 in de badkamer en 1 aparte in een ruimte ernaast. Maar die laatste vond pa niet gezellig om de krant te lezen en hij gebruikte liever die in de badkamer. Zo kon hij de rest van het gezin op stang jagen als die de badkamer nog dringend nodig hadden. Zijn ochtendritueel werd dus enkel op Hollandse toiletten serieus ingeperkt.

"Die verdomde platformpjes. Waar is dat goed voor! Om je pakketje eens goed te ruiken en te bestuderen?"

31

33

3

GEZIN Martin stichtte een gezinnetje van waaruit zijn nakomelingen ontsproten. Hij zette 3 kinderen ter wereld: twee zonen en een dochter. Hij kreeg er later 2 schoondochters Elien en Manuela en een schoonzoon Birger bij. Onze Martin is bij het schrijven van dit boek opa van 7 kleinkinderen, waarvan hij er helaas geen enkele heeft gekend.

34

Het begon met … lasagne Het begin van ons gezin dateert natuurlijk van een hele tijd geleden. Op 8 april 1983 trouwden Martin Ghillemyn en Greet Accou voor de wet. Op 9 april was het voor de kerk te doen. Een geluk dat de viering in de namiddag voorzien was, want op 9 april 1983 's voormiddags zag pa er niet al te best uit.

Hij lag uitgeteld bij zijn moedertje thuis. Officieel omdat de lasagne van de avond voordien hem slecht was bevallen. Officieus omdat zijn uitstap naar café De Kroone na de trouw voor de wet iets te leuk was.

Gelukkig was onze Martin al iets beter toen hij zijn aanstaande, mijn ma dus, oppikte bij haar thuis. De viering vond plaats in zaal "De Gilde" oftewel den Bond zoals toen gekend in de volksmond. Helaas is deze zaal, waar ik ooit nog naar fuiven ben geweest, tegen de vlakte gegooid. Hoe het feest verlopen is, weet ik uiteraard niet. De huwelijksnacht evenmin, en geef toe, als zoon van je ouders wil je dat ook niet echt weten! Maar een geluk dat die toch plaatsvond, anders waren Suzan, Jasper en ik hier niet om het nageslacht te verzekeren!

In 2005 gingen mijn ouders uit elkaar en gingen ze elk aan de kant van de straat wonen. Hoewel ze gescheiden waren, beleefden we toch etentjes voor verjaardagen en andere nog als gezin.

Zijn nazaten Tim Ghillemyn, de allereerste en allervroegste Op 3 februari 2015 was het om 19u05 precies 30 jaar geleden dat ik ter wereld kwam.

En eigenlijk was dit niet gepland ... ik was een maand te vroeg. Mijn neef Sam, die op 10 februari 2015 30 werd, moest eigenlijk de eerste zijn, maar ik wou iets vroeger uit mijn moeders buik. Niet zonder gevolgen. Ik was veel te vroeg en bovendien had ik vruchtwater binnen geslikt (toen al redelijk dorstig aangelegd). Ook mijn navelstreng ging gevaarlijk rond mijn hals. Dus werd mijn moeder 's morgens vroeg al binnengebracht. Niet zonder risico want toen onze Martin mijn moeder met ik binnenin naar de kliniek voerde, werkten de remmen van zijn wagen niet zo goed. "Gelukkig was het kalm op baan, anders had ik moeten remmen zoals in “The Flinstones”", was zijn verklaring toen ik er hem jaren later iets over vroeg. Algauw bleek dat ik niet natuurlijk ter wereld zou kunnen komen. De dokters beslisten een keizersnede in te schakelen en daarom moest pa de operatiekamer verlaten. Mijn ma vertelde me dat pa enorme zenuwen had. Als klap op de vuurpijl kwam hij in de wachtzaal een oud mannetje tegen die aan mijn vader vroeg hoe het was.

35

"Mijn eerste kind wordt geboren, maar ze zijn bezig met een keizersnede."

"Oeie, meneer. Dat klinkt niet goed. Dat is nooit goed als je dat hoort!"

Mijn vader zonk ver door zijn benen toen hij dat hoorde. Het zag er even niet goed uit, maar om 19u05 werd ik geboren. Het eerste kind van Martin Gerard Theophiel Ghillemyn en Greet Francinne Accou. Ik moest in de couveuse blijven. Mijn eerste foto is er ééntje met overal draden en plakkers op mij. Iets te zielig om zien. Bovendien mochten mijn ouders al naar huis en moest ik blijven. Mijn tante Christa, die exact een week later mijn neef Sam ter wereld zette, heeft me zelfs nog flesjes gegeven in de kliniek. Gelukkig ging het gauw beter en ben ik zoveel jaren later toch redelijk uitgegroeid als Tim Hedwig Luc Ghillemyn.

Hedwig Luc Hedwig was mijn pa's oudste broer, en ook mijn dooppeter. Ik heb hem zelf nooit echt gekend, omdat hij toen ik zo'n jaar of 5 was, alle contact brak met de familie. Nonkel Hedwig overleed in de zomer van 2014. Mijn doopmeter is mijn moeders ma, en dus mijn meme, Gabriëlle.

Luc is mijn nonkel en mijn vaders schoonbroer. Waarom kreeg ik de naam van mijn nonkel als derde naam? Wel, het zit zo: Nonkel Luc en papa Martin gingen mij samen aangeven bij de Burgerlijke Stand in Kortrijk. Omdat nonkel Luc mee was, had hij de eer om zijn naam ook op mijn akte en paspoort te zien prijken. Om dat heugelijke moment te vieren, zakten mijn vader en nonkel Luc af naar de Raadskelder, een café in een kelder onder het stadhuis. Daar klonken ze op mij. Wat ze precies dronken, dat kan nonkel Luc zich niet meer zo herinneren. Het waren wellicht cocktails die zoet proefden maar sterke gevolgen met zich meedroegen! Na menige vreugdedronken keerden ze terug naar het huis van mijn nonkel Luc in Bissegem, waar mijn tante Christa zat te wachten met het eten. Tante was toen zelf hoogzwanger. Mijn tante zag haar man en haar broer binnenwaggelen. Geen van beide waren in staat om iets te eten. En zeker niet om te werken! Want pa moest 's middags weer op de Kulak zijn waar hij werkte als assistent en nonkel Luc moest terug naar de bank. Maar tante had al lang in de mot dat geen van beide enige professionele prestaties zou verrichten.

Daarom belde ze naar de bank om te melden dat nonkel Luc beter thuis bleef. Pa had een werkzetting in de Kulak en moest dus aanwezig zijn. Dus bracht een hoogzwangere tante hem daarnaartoe. Wat hij daar heeft uitgevreten is ook voor haar een raadsel.

Nonkel Luc knapte ondertussen een uiltje in de zetel, terwijl zijn toen bijna 2-jaar oude dochter Lien in haar park zat om haar vader in de mot te houden. Pa wou trouwens 36

thuis de rock 'n' roll-held uithangen. Hij haalde de matras uit zijn kamer en legde ze op de grond van de living om te slapen. Dat vond hij leuk om te doen tot ... niemand minder dan zijn moeder Agnès binnenkwam om te kijken hoe het met haar zoon was.

Ze zag hem tot haar verbijstering op de grond liggen knorren. Pa kreeg de tijd niet om uit te leggen wat zijn plan was, hij moest direct mee met haar naar huis. Hij moest tot zolang mijn moeder in het ziekenhuis lag bij haar blijven logeren. Tot zover zijn vrijgezellenplannen thuis!

De traditie om je kind te gaan aangeven en dan ééntje te drinken heb ik trouwens met enkele vrienden verdergezet. Toen Artuur geboren werd, waren mijn vrienden Foane en Pierre mee om te getuigen net als bij Oskaar. Intussen hebben wij ook samen Pieters dochters Ime en June en Stefaans zoon Jakob aangegeven.

Tram 3 2015 was toch wat speciaal want ik stapte op tram 3. Niet dat ik het aan mijn hart liet komen, maar het is toch een leeftijd om even bij stil te staan. Dat jaar was ik 10 jaar samen met Elien, dus dat betekent al dat we al 1/3 van mijn leven samen zijn! Artuur werd er dat jaar 3, dus 1/10 van mijn leven ben ik al papa! Triestere statistiek is dat ik 25 was toen pa stierf, en ik hem dus al 1/6 van mijn leven moet missen. Maar wel dat hij 5/6 van mijn leven bij mij was, en ik dus wel 25 jaar heb om leuke herinneringen uit te putten. Even in mijn geheugen gegraven om te kijken wat voor leuke anekdotes ik zoal heb rond mijn verjaardag.

Icon DJ Op mijn verjaardag kreeg ik altijd een cadeautje. Enkele ervan zijn me bijgebleven omdat ze voor altijd verbonden zijn met onze Martin. Eéntje uit 2 februari 2003 om precies te zijn, de dag voor ik 18 werd. Toen een hoogtepunt omdat je dan officieel volwassen werd. In theorie, want mijn onnozelste stoten heb eigenlijk vanaf dan beginnen uitsteken.

Zondagavond 2 februari wou ik vroeg naar bed, want de dag nadien was het school.

Toen ik mijn pyjama had aangedaan en ik naar mijn kamer wilde, stond pa plots in de living klaar. Met een cadeautje, bij God!

"Happy Birthday, zoon! Ik ben morgen in het buitenland voor mijn werk, en ik ga je denk ik niet zien. Dus hierbij al een cadeautje van mij!"

Het was een grappig zicht. Hij stond met een klein pakje in zijn schoepen van han37

den. Bovenop het pakje had hij een rood ballonnetje geplakt. Hij stond daar te blinken in zijn vel. Maar ik was wel verrast. Ik opende het cadeautje waar een cd in stak van ... jawel ... Ozark Henry!! Mensen die me nu kennen zullen wellicht denken dat mijn pa dat had gedaan om mij te plagen. Dat kon hij ook wel met cadeaus, en zeker bij het allerlaatste geschenk dat ik ooit van hem kreeg. Maar deze was gemeend, en ik was toen echt wel enorm fan van Ozark Henry. Ik heb verschillende cd's van hem liggen en die vind ik nog steeds fantastisch. Zeker zijn eerste platen, waar parels als "Autumn illustrates this", "Radio 7.1.23", "Summer Junkie", "Word Up", ... op prijken. Ook zijn zijproject Sunzoo Manley is echt wel de moeite. Dat was toen nog experimenteler en bevatte totaal geen belachelijke "oh-oh-oh's". Ik leerde Ozark Henry trouwens kennen via pa. Die had de cd "Birthmarks" gekregen als verjaardagscadeau, maar er was een probleem. Die was zodanig beveiligd tegen kopiëren dat pa hem met zijn gloednieuwe Bose-installatie niet kon afspelen. Daarom lag de cd meer op mijn kamer en in mijn cd-speler.

Het album dat ik op 2 februari 2003 van hem kreeg was er één met de soundtrack voor de tv-serie "Sedes & Belli". Het was een cd vol nummers van Ozark Henry, instrumentaal maar ook met gastzangers als Sarah Bettens, Geike Arnaert en helaas ook Jasper Steverlynck. Maar de beste track vind ik nog steeds de opener "Icon Dj". Het is het enige nummer waar Ozark Henry (= Piet Godaer) helemaal alleen zingt. Nog steeds als ik het nummer hoor, zie ik pappie met zijn pakje met daarop een rood ballonnetje voor me staan.

"Happy Birthday, zoon!"

Laatste cadeau Op 2 februari 2010 was ik 24 en werd ik de dag nadien 25. De helft van mijn vader, want die werd op 6 maart 2010 50. In zijn riante fotoarchieven vond ik een foto terug die op 2 februari 2010 om 22u31 werd genomen. Hij had mijn cadeau voor de dag nadien klaargezet. Een mix van allerlei gekke cadeaus. Had hij in 2003 nog voor een verrassing gezorgd, dan was dat in 2010 zeker het geval. Toen ik 's morgens opstond, en de keuken binnenliep vond ik de volgende pakjes : Twee maskers: Een boos en een vrolijk, het boek SOS Sex van Goedele Liekens en een kaartje. Er zaten ook flessen bier. De maskers waren als wijze van grap.

"Kijk Timmie, een lachend gezicht zodat je eindelijk eens een vrolijk gezicht zou opzetten, en een boos gezicht, omdat je eens kan afwisselen. We zien altijd hetzelfde.

38

En een sexboekje van Goedele, altijd nuttig niet?"

Hij straalde van pret vanwege zijn "grap". De maskers heb ik ergens in de kast opgeborgen, de flessen bier zijn wellicht allang uit en het sexboek van Goedele had ik zelfs al, dus nu heb ik twee exemplaren ervan. Maar ze werken wel, getuige zijn kleinzonen die ik heb geproduceerd met Goedeles tips.

Jasper Ghillemyn, ontsproten uit brouwexperimenten anno 1986 Op 26 november 1986 kwam papa Martin's tweede telg ter wereld. 22 maand na zijn eerste zoon, mezelf, volgde zoon nummer twee: Jasper (aka Jappie aka Claude). Ik was een maandje te vroeg en mijn broer was wat in vertraging. Maar dat zit wat in de genen, want mijn zoon Artuur was ook te vroeg en Ella, Jaspers dochter, die was ook een weekje te laat. Maar al bij al is hij er goed uitgekomen. In tegenstelling tot nu, had kleine Japie donkere zwarte manen. Nu heeft hij lange blonde lokken als een prins uit de sprookjesboeken. Jasper is trouwens het resultaat van papa Martins brouwavonturen! Net als zijn neefjes Rob en Dieter. Dat wist mijn tante Christa, papa's zus, mij te vertellen!

"Martin voelde zich eens brouwer in spe en wilde ook eens proberen een eigen biertje te brouwen. Een grote fles met een waterslot en de nodige geheime ingrediënten en het brouwen kon beginnen. Op zijn verjaardag mochten we eens proeven van zijn brouwsel. Aanwezigen: Steven, Francesca, Greet , Martin, Luc en Ikzelf. Het was een bruin biertje en de smaak, ja die kon er wel door. Resultaat: op het communiefeest van zijn neefje Tjorven gingen Greet en ik (zonder van elkaar iets af te weten) aan Annie vertellen dat we niet veel zouden eten, dat het zeker niet aan de maaltijd lag, maar wel aan onze toestand.”

Rob werd geboren op 15/11 (14 dagen te vroeg, maar deze keer zou ik de eerste zijn en niet zoals in 1985 mij laten inhalen door de kleine van mijn kleine broer). Op 26/11 werd Jasper geboren en daarna Dieter op 29/11.

Ja dat biertje was sterk en had zijn neveneffecten. Het werd niet meer gebrouwen."

Een foto van het allerlaatste verjaardagsgeschenk dat onze Martin zijn zoon Jasper gaf, heb ik teruggevonden op zijn gsm-toestel. Het was een "ik-ga-binnenkort-samenwonen"-setje, bestaande uit pantoffels, een hondenriempje, vishaak, ... Jasper en Manuela hadden net een huis gekocht en moesten toen nog beginnen met bouwen.

39

Pa heeft hun woning nooit gezien, maar dat was alvast zijn bijdrage aan hun nieuwe nestje!

Stoten met Jasper Met zijn tweede zoon heeft pappie alvast wat stoten tegengekomen. Gelukkig had hij weinig haar om uit te trekken telkens als Japie weer eens iets had uitgespookt.

Jasper de nachtkok Mijn ma moest soms in het weekend werken. Daarom haalde ze vaak pizza's of bereide gerechten voor ons, zodat pa zijn kookkunsten niet echt hoefde te tonen. Op vrijdag ging ze langs bij de Italiaan Da Romeo in Gullegem, en haalde er pizza's voor ons en een gerechtje voor pa: lasagne. Ze stopte die in de frigo zodat we alles op zaterdag makkelijk konden binnenspelen. Maar de nacht van vrijdag op zaterdag gingen zowel Japie en ik een stapje zetten in Heule. Hij naar JC Den Ast en ik naar JH Quo Vadis. Om een uur of 4 landde ik thuis. Ik opende de deur, en zag nog licht branden. Japie zat in de zetel te eten met verwaterde ogen. We hoorden iemand naar beneden komen. Het was ma, die opstond om te gaan werken.

"Zijn jullie nog op? En Japie, zit jij nog te eten?"

Het gesprek had pa wakker gemaakt en hij riep vanuit zijn bed.

"Is het daar koffieklets beneden? Moeten jullie niet slapen?"

Enzo keerden Japie en ik naar bed, om rond een uur of 11u00 op te staan. We gingen in de zetel zitten toen onze pa kwam binnen gewandeld.

"Moet ze hier zien zitten, onze helden. Onze nachtelijke ridders. Zijn ze nog een beetje moetjes? Beetje vroeger slapen hé gasten, in plaats van nachtelijke feestjes te bouwen. Was er een feestje vannacht?"

"Nee, we kwamen thuis en ma was net op om te werken."

"Azo. Wel, ik ga naar meme, en als ik terug ben gaan we eten. Of hebben jullie niet veel honger?"

"Pizza gaat er altijd in hé pa!"

"Haha, niet voor mij! Mammie heeft een lekkere lasagne mee van Da Romeo voor mij."

40

Ik zag Japie plots bleker worden. Ik herinnerde me plots het nachtelijk tafereel en een etende Japie.

"Bedoel je die lasagne die Japie vannacht zat op te eten pa?"

"Wablieft? Japie, waar is die lasagne?"

Hij werd bleek en wees aarzelend naar de achterruit. Pa liep er naartoe met ons in zijn kielzog. Door de ruit zagen we het bakje lasagne staan bij de kattenbak. Onze kat zat rustig te knabbelen aan de lasagne, die Japie zelfs niet eens half had opgegeten. Ze keek op naar haar baasje die knalrood werd.

"Dat is proper! Ge zijt niet goed zeker? Mijn eten!! Mijn lasagne!"

"Ik had nog honger pa."

"Je moet 's avonds eten, niet midden in de nacht! Idioot. Trek jullie plan met het eten, ik ga op restaurant."

Hij liep vloekend en boos weg naar buiten. Japie en ik keken naar buiten, en zagen de kat rustig verder eten.

Japie op de bagagedrager Het beste wat ik pa ooit op de mouw heb gespeld, is het avontuur met Japie op de bagagedrager van mijn fiets. Hij heeft nooit de ware toedracht van het verhaal gekend. Ik was van plan om het ooit te vertellen op het huwelijk van mijn broer zodat pa zich wellicht een bult zou schrikken. Helaas maakte pa het huwelijk van Jasper en Manuela in 2017 niet mee. Op een mooie zomeravond in 2005 zat ik thuis tv te kijken toen mijn gsm rinkelde. Een vriend vertelde me dat er een feestje aan de gang was in JH Quo Vadis en dat mijn broer Japie er ook was. Ik sprong de fiets op en reed naar Heule. Daar aangekomen, trof ik mijn broer aan. Die had intussen al een stuk of 8 blauwe Chimays binnen, wat niet meteen bevorderlijk was voor zijn evenwicht. Hij goot er nog een paar meer in zijn keel, en ik besloot hem maar mee te nemen naar huis. In die tijd reed Jasper met een oude koersfiets. Die hebben dunne bandjes en dat is best moeilijk om je evenwicht te houden. Vooral als je zo’n 12 trappisten in je maag en lever hebt. Japie stapte op zijn fiets en verloor direct het gevecht met de zwaartekracht. Ik raapte Japie en zijn fiets op, en gaf hem de mijne. Die zijn banden waren iets dikker en dat zou misschien makkelijker gaan. Ik probeerde de ketting van zijn 41

fiets terug op de tandwielen te leggen en kon uiteindelijk vertrekken. Tot mijn verbazing en ontsteltenis was Japie al vertrokken. Dat beloofde weinig goeds.

Ik koerste door de straten die we doorkruisten op terugweg naar huis, maar kon Japie niet vinden. Hij was niet lang voor mij vertrokken en ik had redelijk gesprint om hem in te kunnen halen. Hij moest dus een andere baan hebben genomen, of verkeerd zijn gereden. Ik keerde terug naar het centrum van Heule en zag plots in de verte het achterlicht van mijn fiets branden. Naast mijn fiets stond Jasper, vergezeld door twee politieagenten en een combi met zwaailicht. Ik sprintte naar de bende toe.

“Meneer, kent u die kerel?”

“Ja meneer, dat is mijn broer.”

“Hij ziet er niet al te best meer uit.”

“Dat is nooit het geval, maar nu is het inderdaad erger dan anders.”

“We hebben twee opties. Ofwel nemen we hem mee en mag hij een nachtje in de cel slapen. Ofwel geeft u ons zijn adres en dan brengen wij hem naar huis.”

“Ik zou u eeuwig dankbaar zijn als u hem naar huis zou brengen. Wij wonen in de Overheulestraat 220 in Moorsele.”

“Ok, dan brengen wij hem. Ik stel voor dat u die fiets met de verlichting neemt en dat u de koersfiets zonder lichten hier laat staan om dan morgen op te pikken.”

“Zeker, en nogmaals bedankt.”

Ik sloot de koersfiets en reed naar huis. Daar lag Jasper al in dromenland. De volgende ochtend was ik als eerste wakker. Ik ging met haflfopen ogen in de zetel zitten toen pa bij me kwam.

“Zeg, waar is Japie zijn fiets? En wat doet zijn paspoort hier op tafel? Hij heeft toch niks uitgespookt? Hij is toch thuis?”

“Wel euh pa, …”

Ik kon natuurlijk de ware toedracht van het verhaal vertellen maar dat zou hetzelfde geweest zijn als het openen van de doos van Pandora. Een orkaan van woede zou zich over Japie gooien en zijn uitgaansleven zou voor enige tijd ingeperkt worden.

Mijn hersenen ontwierpen met de snelheid van het licht een zo geloofwaardig mogelijk verhaal.

“Wel, hij was gisteren in de Quo en had iets teveel op …”

42

“En?” “En hij was niet echt instaat om naar huis te rijden, zeker niet met een koersfiets met dunne bandjes.”

“Hoe is die vlegel dan thuis geraakt?”

“Op mijn bagagedrager.”

“Op je bagagedrager?”

“Ja…” “En dat is gelukt met die dronkaard?”

“Wel, hij lag te slapen en ik heb zijn armen rond mij geslagen. Ik heb hem vastgebonden met mijn fietsrekker.”

“Die is niet goed zeker? Jongens toch! En zijn paspoort?”

“Wel, hij wilde iedereen in de Quo tonen dat hij mijn broer was en hij toonde voortdurend zijn paspoort. Ik heb het uit veiligheid afgepakt en bij mij gestoken. Ik heb het daar gelegd.”

“Ja jongens toch!!”

Hij liep naar de deur van de gang en riep naar boven.

“Claude, claudeeeeeeeeeeuuuuuuhhhhhh!!!! Sta maar op manneke.”

We hoorden gestommel boven en vervolgens voetstappen. Hij kwam met kleine oogjes en zijn lange blonde manen de living binnen en ging in de zetel zitten.

“Ha daar, nachtuil! Hoe is het? Is je kater alweg?

Hij zei niks en vreesde een uitbrander.

“En wat heb ik gehoord van je broer? Je mag trots zijn!”

Hij keek naar mij met zijn puppie-oogjes.

“Je moest beschaamd zijn. Op de bagagedrager van je broer! Een geluk dat hij zo voor je heeft gezorgd!!”

Hij keek me aan met een verbaasde blik. Hij begreep er geen snars van.

43

“Met een fietsrekker vastgebonden worden aan je broer en staan zwaaien met je paspoort op de koop toe. Wees toch een beetje verantwoordelijk hé. Jongens toch. Je mag vandaag de afwas doen, zal je wat ontnuchteren.”

Japie zweeg en slaakte een zucht van opluchting. Het was een redelijke prijs voor een wilde nacht. Jaren later bleef het verhaal de kop opsteken. Aan de familietafel begon pa dan over Japie, als die probeerde met zijn pa te lachen.

“Lach maar manneke! Ik ben tenminste nooit op een bagagedrager naar huis gebracht! Vastgebonden aan mijn broer.”

En hij vertelde de familie in geuren en kleuren over Japies nachtelijk avontuur.

En ik zat te grinniken naar Japie. Want die wist dat ik wel zou zwijgen tot de dag dat hij trouwde en ik pa en alle aanwezigen het ware verhaal zou vertellen. Pa is er niet meer, maar hierbij dus toch de ware toedracht.

Jasper de tuinman Regenweer is geen weer om het gras af te rijden. Het is beter te wachten tot het goed en wel droog is. Maar dat was iets wat onze pa niet zo goed snapte. Ik herinner me nog dat er een periode was waarin regenachtige dagen elkaar afwisselden met warme zon. En zo schoot het gras enorm snel. Onze tuin leek wel een jungle en pa kon het niet langer aanzien.

"Japie, ga jij eens het gras afrijden. Het is niet meer om aan te zien."

"En het is nog nat, dat zal echt niet lukken."

"De zon zit uit, dat zal wel in orde komen."

Hij bleef zeuren totdat Japie begon aan zijn taak. Ikzelf mocht het gras niet afrijden wegens een allergie. Daardoor was Japie steeds genoodzaakt het gras netjes te houden. Mijn allergie is vreemd genoeg spoorloos verdwenen toen ik in 2011 een huis had gekocht en mijn eigen gras moest afrijden. Met de grasmachine van onze Martin. Nu vind ik het een enorme leuke bezigheid. Pa en ik vertrokken ergens naartoe toen plots zijn gsm rinkelde. Hij nam hands-free op.

"Hallo genialen, rararara, wiens grasmachine zit momenteel geblokkeerd door het natte gras?"

44

"Is het waar Japie?"

"Nee, tis een grap. Tuurlijk is je grasmachine geblokkeerd, het gras is nog helemaal nat."

"Ja, wacht dan maar tot het droog is, Japie."

"Kus mijn kloten."

En zo wachtte Japie nog even alvorens hij opnieuw verder deed om onze Martin zijn tuin weer netjes te krijgen.

Suzan Ghillemyn, gevierd met dreupels en chrysanten Op 2 november 1990 werd papa's 3e en laatste spruit geboren. Na twee zonen was er dochter Suzan om de bende compleet te maken. In 1985 kwam ik een maand te vroeg ter wereld met keizersnede. 22 maanden later in 1986 werd mijn broer Jasper geboren, ook met keizersnede maar later dan gepland. Suzan zou op de geplande datum het daglicht zien, en de datum waarop mijn ma zou worden opgenomen stond vooraf al vast. Zo konden ze zich voorbereiden en dat heeft pa wel goed gedaan. In afwachting van de geboorte van onze zus logeerden mijn broer en ik bij tante Christa en nonkel Luc en neven en nicht. Toen pappie mijn broer en mezelf daar afzette, kon hij best een sterkhoudertje gebruiken. Pa was nu éénmaal geen held in ziekenhuizen (hoewel hij toen wel op Tom Selleck leek met bijhorende snor), en het idee dat hij heel binnenkort een tijdje in een verloskwartier zou moeten vertoeven zorgde al voor weke benen. Gelukkig voorzagen tante en nonkel hem van de nodige moed. Onze stoere held durfde uiteindelijk wel aan zijn opdracht beginnen.

Mannen die ooit al in een verloskwartier hebben vertoefd met hun partner, weten dat je er meestal in de weg loopt. Het enige nuttige wat je kan doen, is bij momenten als je partner er om vraagt (schreeuwt eigenlijk), haar hand vasthouden en bemoedigende woorden influisteren. Wat pa ook deed, ware het niet dat de geur van steekhoudertjes voor een vrouw die aan het bevallen is, alles behalve een extra steun is. Integendeel.

Om zichzelf te belonen voor zijn heldendaad, wilde papa Martin die nacht graag eens de bloemetjes buitenzetten. Maar dat was buiten zijn zonen gerekend, want die wilden voor één keer niet bij tante en nonkel slapen, maar perse met papa mee naar huis. Een streep door zijn rekening. In plaats van de bloemetjes buiten te zetten, besloot pa om er te halen voor zijn vrouw en kersverse dochter. Als je weet dat Suzan op 2 november werd geboren, een dag na de feestdag van de bloemisten, dan hoef ik geen tekeningetje te maken om te vermelden welke ruikers hij uit de collectie koos. Uit het 45

volledige assortiment koos hij net diegene die je beter niet aan een pas bevallen vrouw cadeau doet. Gelukkig kon mijn tante hem voor een tweede keer redden, en mocht hij zijn bloemetjes netjes achterlaten, en een nieuw tuiltje zoeken. Eéntje die je meestal niet bij een grafzerk zet.

De vrijers en vrijsters

Met ouder worden breidde het gezin alsmaar uit door de komst van liefjes. Er passeerden er een hoop de revue maar uiteindelijk werden er toch 3 weerhouden: Elien, Manuela en Birger. Zowel Jasper en Manuela (in 2017) als Birger en Suzan (2018) traden ondertussen in het huwelijksbootje.

Met pa en mijn liefje naar Oasis Iedereen zal het zich ongetwijfeld herinneren: de eerste ontmoeting met zijn schoonouders. Die onwennige begroeting en handjes schudden, vragen beantwoorden, ... Maar als je geluk hebt, gaat dit zo over en voel je je thuis voor je het weet. Ik ben alvast zo'n gelukzak die zich meteen thuisvoelde bij mijn schoonouders. Elien haar eerste ontmoeting met pa is ook zeker bijgebleven. Ik was als puber enorme Oasis-fan. De meisjes in mijn klas waren fan van boysbands als Backstreet Boys, Hanson, ... In mijn eerste jaar middelbaar onderwijs hier in Moorsele zat ik in een klas met 4 jongens (waaronder ik) en maar liefst 20 meisjes. Dus je kon onze klas wel inbeelden! Een heleboel posters van jongensgroepen en hier en daar ééntje van rockhelden als Bryan Adams en dan ook Oasis. Maar ik heb de band pas voor het eerst live gezien in oktober 2005. Na wat magere jaren was de band toen helemaal terug met de plaat "Don't believe the truth". Pa reserveerde toen 3 tickets: één voor hem, één voor mij en ... één voor mijn lief. Mijn liefje had ik leren kennen tijdens de zomer 2005, dus het was al een paar maand aan.

"Aah manneke, gaat je lief mee?"

"Ja." "Azo, leuk. Dan leer ik ze ook eens kennen."

Zo pikte mijn pa mijn liefje op met de wagen en reden we naar Vorst Nationaal.

Met zijn drietjes zaten we in de tribunes met een pint in de hand terwijl de broertjes Gallagher in hun eigen stijl hun hits door de boxen stuurden. Met als absolute hoogtepunt de live-versie van "Don't Look Back in Anger", een nummer dat wordt gezongen 46

door Noel Gallagher.

Na afloop voerde pa ons terug naar mijn lief haar kot, en hij vertrok weer naar huis. Een geslaagde eerste kennismaking. Enkele maanden later kwam Elien voor het eerst bij ons thuis, en de verwelkoming van pa was ook legendarisch.

Wonen we hier mooi?

Haar eerste bezoek bij ons zal Elien ook niet vergeten. Al was pa daar niet bij. Hij was op zakenreis en enkel Japie was thuis. Ik haalde Elien af aan het station in Kortrijk en met de bus keerden we terug naar Moorsele. We stapten te voet naar huis. Toen we bijna op onze bestemming waren, stak Japie de straat over.

"Dat is mijn broer.", wilde ik Elien geruststellen.

Ze zag een blonde, langharige met een metalshirt wandelen. Hij grijnsde naar ons en zei:

"Aah Elientje, is dat gij die bij mij gaat slapen vanavond?"

Elien was natuurlijk knalrood van schaamte, net als mezelf. Ik had haar gewaarschuwd voor mijn excentrieke broer, maar dit was wel gedenkwaardig. Net als pa die voor de eerste keer Elien ontmoette thuis. We studeerden beiden in Gent, dus zagen we elkaar veel op kot. Tijdens de krokusvakantie, na de blok, kwam Elien bij ons logeren. Toen we 's morgens wakker werden, en naar beneden gingen, was Martinus daar om haar te begroeten. En hij wilde als nobele gastheer zijn schoondochter op haar gemak stellen.

"Dag Elien, en wonen we hier mooi?" zei pa in zijn mooiste Oost-Vlaamse accent.

Elien bloosde, terwijl Japie en ik het niet meer uithielden van het lachen.

"Pa toch, haha, wonen we hier mooi?"

Hij werd ook knalrood. Zeker omdat we het zinnetje te pas en te onpas gebruikten de komende jaren. Zo ging Elien mee naar meme en vroegen we ook doodleuk

"En Elien, woont meme hier mooi?"

47

"Gasten, 't is goed hé. Niet opletten Elien, 't zijn idioten."

Pa probeerde Elien op haar gemak te stellen, wat met twee zo'n kornuiten als Japie en ik niet zo evident was. Gelukkig leerde ze ons goed kennen en is ze al meer dan goed vertrouwd met de familie!

Manuela Pa leerde Manuela aanvankelijk kennen als de vriendin van Jaspers vriend Visser. Maar toen Jasper en Manuela in 2007 aan partnerruil deden, was Manuela vaak bij ons thuis of bij meme aan tafel te vinden. In den beginne kwam ze vanuit Heule met haar ford fiesta. Pa hielp zijn aanstaande schoondochter ooit eens met een schoolopdracht. Hierbij moest ze een bespreking maken over een muzieknummer met maatschappelijke relevantie. Pa speelde de tip van" Power in the darkness "door, uitgebracht in 1978. Een nummer tegen racisme, van de gelijknamige lp waarmee Robinson 40 jaar na release opnieuw toert omdat de problematiek vandaag de dag helaas nog even actueel is. Het nummer werd ook afgespeeld tijdens papa's begrafenis, als herinnering van Manuela aan haar schoonvader.

Birger Birger kwam in de familie na Klein Tokio 2008, een evenement dat plaatsvindt begin juli in Moorsele. Hij woonde heel zijn leven eigenlijk al op een boogscheut van ons in de Overheulestraat. Birger is keramist, beeldhouwer en creatie duizendpoot. Hij vervoegde Jasper en mij in de beginperiode van The Bjètles, een Beatles-coverband met roots op de zolder van mémé Agnès als bassist. Pa had Birger ooit gevraagd of die geen borstbeeld van hem kan maken. Dat moest wel lukken volgens Birger al was hij niet zeker of hij wel zoveel klei of steen in huis had.

Bijnamen In dit boek heb je ondertussen misschien al wat bijnamen zien passeren en verder volgen er nog wel. Zo heb ik het steeds over onze Martin, pappie, onze pa of Martinus. Maar eigenlijk hadden we een hele voorraad bijnamen voor hem. Voor iedereen van ons gezin trouwens. Ik heb de hobby om bijnamen te verzinnen en die ook te introduceren zodat die op den duur als doodnormaal worden beschouwd en gewoonweg courant worden gebruikt.

Een vaak gebruikte bijnaam voor onze pa was "Tintje". Voor zijn neven en nichtjes was hij dan "Nonkel Tin". Je had ook variaties op "Tin" zoals "Tinte Gripsaucitse" 48

(vraag me niet vanwaar die komt). Ikzelf gebruikte vaak zijn voornaam (wat Artuur nu ook al bij mij doet) maar ook andere naampjes die wat met zijn postuur te maken hadden passeerden de revue: bolletje, spekreet, Martietus, Jan Leyers, .... Zijn bekendste bijnaam was ook wel "Opperborst" of kortweg "Opper". Dit als voorzitter van de Bond der Behaarde Borsten waarover straks meer. Maar pa gebruikte ook wel bijnamen voor ons. Ikzelf was "Tim met gaatjes in" (vraag me ook niet waarom) of ook “Sproetie” omdat ik als kind sproeten had (die gelukkig zijn verdwenen), Jasper was "Japie" of "Japie Tsjoolie". Suzan was "Janneke".

Maar er waren er nog andere. Zo doopte ik Japie om één of andere reden "Claude". Zelfs pa en ook meme Agnès namen dit over. Japie kwam op een dag bij meme binnengewandeld.

"Ha, Claude, hoe ist? Zet u, ge weet de brouwerij zijn."

En Japie keek meme aan alsof het donderde in Keulen.

Manuela werd door meme als "zijn prente" gedoopt of ook "Zarzuela" door pa.

Mijn vriendin Elien werd "de poes". Zelfs voor pa, die dan ging winkelen en steevast "Aah, een pot choco voor de poes" meebracht of snoepjes voor “de poes".

Suzan kreeg van ons vaak de bijnaam "Jakke" of ook "Bolle". Haar vriend Birger werd "Billie", en kreeg die van niemand minder dan meme Agnès. Birger was voor haar iets te moeilijk om uit te spreken.

"Hoe noemt Suzans vrijer?"

"Birger?"

"Hoe, Birgen?"

"BIRGER." "Billie?"

"Ja, Billie, meme!"

En zo ging hij verder als Billie. Meme zelf kreeg ook wat koosnaampjes, al is het best dat ze enkel "Moedre" kende. Vaak werd ze als "d'oude" bestempeld, of zelfs liefkozend "d'oude draake". Liefkozend omdat we uiteraard ons meme zo graag zagen en we die bijnaam best grappig vonden. En die bijnamen waren de normaalste zaak bij ons thuis. Je kon bijvoorbeeld heel makkelijk onderstaande conversatie horen tussen 49

pa en mezelf..

"Hey Martietus, waar is Claude?"

"Die is naar zijn prente."

"Azo, ga je naar d'oude draake vanavond?" " Ja, maar kga eerst ons Janneke voeren. Billie is weg. Is de poes er niet dit weekend?"

"De poes zit in Herzele."

Voor complete buitenstaanders een mysterie, maar je kan de boel nu gelukkig wel ontcijferen voor ik verderga.

De nieuwe generatie Als Martin in 2018 nog had geleefd, dan zouden maar liefst zeven kleine bengels hem “opa” noemen. Helaas was hij al 2 jaar overleden toen zijn eerste kleinkind ter wereld kwam.

Ella Ghillemyn, het allereerste achterkleinkind 12 november 2012 was een historische dag. Niet zozeer voor de wereldgeschiedenis, maar wel voor die van onze familie. 22 jaar na Suzan was er voor het eerst weer een Ghillemyntje bij: Ella. Manuela en Japie waren de eersten om het geslacht Ghillemyn verder te zetten. Ella werd 's avonds geboren en was bovendien een weekje te laat. Zij liet de familie dus in spanning wachten op deze blijde gebeurtenis.

Ikzelf werd voor de eerste keer nonkel en ook dooppeter. Een taak die vroeger voor de grootouders was weggelegd, maar waarvan de trend om de jongere generatie in te zetten toch aan terrein wint. En het was in onze familie ook niet meer mogelijk, want papa Martin heeft helaas nooit zijn eerste kleinkind, noch de andere, gezien of vastgehouden. Hoe pijnlijk ook, het was voor ons een aangenaam lichtpunt na een donkere periode. De nieuwe generatie met Ella, (een heel klein beetje) later Artuur, Lou, Robbe, Oskaar, Ram en Sig brengen zoveel plezier en vreugde in de keet dat het verdriet om het verlies van pa door de jaren heen beter te dragen valt. Het is leuk te zien dat ze allemaal op hun eigen manier toch een beetje trekken meehebben van hun opa Martin.

50

Artuur Martin Ann Ghillemyn Mijn zoon Artuur kwam op 23 november 2012 ter wereld, 11 dagen na zijn nichtje Ella. Hij verraste iedereen, ook zijn papa en mama. Eigenlijk zou hij midden december het levenslicht zien, maar blijkbaar had hij toen al niet zoveel geduld. Artuur was het tweede Ghillemyntje op korte tijd, en de allereerste kleinzoon. De familie Ghillemyn had dus iemand die de naam een generatie verder kan zetten.

Op 22 november 2012 hadden Elien en ik nog geen benul dat wij de dag nadien al trotse ouders zouden worden van het kleine ventje. De doopsuikers waren net klaar en ik had een proefdruk van ons geboortekaartje naar de drukker gestuurd. Ruim op tijd, dachten we. Die 22ste november waren mijn vriendin en ik in Antwerpen. Elien voor een biologie-congres, en ik op een congres rond converserende overheid. Zij in de Hilton, ik wat verderop in een Hogeschool. 's Morgens waren we al vroeg uit de veren en trokken we naar de Kulak. We lieten Eliens auto er staan en reden met haar collega Bénédicte mee naar 't Stad. Daar aangekomen dokkerden we een straatje met kasseien in. Er schoot iets in Elien haar rug en even dachten we dat de kleine kapoen er al zou aankomen. De pijn ging over en we gingen elk onze weg. Elien haar congres duurde tot middernacht, het mijne tot 16 uur. Ik zou wel met de trein en bus naar huis terugkeren, en Elien met haar collega's.

De dag verliep goed, het congres startte met een fantastische keynote van Steven Van Belleghem en een boel leuke workshops. Tegen het einde van het congres kreeg ik een telefoon van Elien. Zij had weer enorm veel pijn in de rug, en zou met mij meegaan met de trein naar huis. Wij spraken af op de Meir, en shopten nog wat in afwachting van onze trein. Ook in het station namen we rustig de tijd om nog iets te drinken tot de trein naar Kortrijk vertrok. In Kortrijk-station moesten we wachten op de bus richting Kulak, waar Elien haar auto nog stond. Er was pas om het half uur een bus, en helaas hadden we er net één gemist. Dan besloten we maar om een hapje te eten. We stapten Da Franco binnen op de Grote Markt, net als onze vriend Jan Devos. Die vroeg hoe het was met het kleintje, en wij deelden vrolijk mee dat het nog zo'n 3 weken zou duren vooraleer hij ter wereld zou komen. Na het etentje namen we de bus richting Kulak, en dan de auto naar huis. Om 22u15 had ik mijn pyjama aan en net toen ik in bed wilde stappen, brak Elien haar water. Nog vlug onze valies maken en om 22u30 waren in az groeninge.

Ik had voor de zekerheid een boek meegenomen, omdat mijn broer vertelde dat een bevalling lang kan duren. Ik heb nooit een pagina moeten omslaan, want om 1u30 was kleine Artuur Martin Ann Ghillemyn al ter wereld. In Kortrijk, en niet in Antwerpen hoewel de kans die dag wel groot was. Papa, die niet was flauwgevallen, mocht 51

hem even later voor het eerst in zijn armen nemen terwijl de vreugdetranen in zijn ogen prijkten. Je eigen zoon zien geboren worden is echt wel het meest fantastische wat je kan meemaken. Op de kamer aangekomen brachten we het heuglijke nieuws aan onze ouders per telefoon. Middenin de nacht, dus veel hebben ze niet meer geslapen. Wat volgde was een dag vol adrenaline: de kaartjes doorgeven aan de drukker en die ophalen, familie en vrienden verwittigen, drank en hapjes aanleveren en bezoekers ontvangen. Om 23u00 's avonds, belandde ik na anderhalve dag zonder slaap eindelijk in bed. Ik heb nooit beseft dat mijn hoofd het hoofdkussen heeft geraakt.

Ondertussen zijn we al meerdere jaren verder en hebben we ongelooflijk veel plezier met onze kapoen. Het is fantastisch je eigen vlees en bloed te zien rondhollen, met trekjes van zowat iedereen van de familie. Ook van zijn opa Martin. Want hoe ouder hij wordt, hoe meer hij ook op kinderfoto's van zijn opa begint te lijken. En dat is leuk om zien. Voor mij is papa zijn, de beste vorm van therapie om het verlies van mijn vader te verwerken. Je geeft Artuur en Oskaar dingen mee, die je op je beurt van hem hebt geleerd. En dat doet wel deugd, beseffen dat je vader zo toch een stukje verder blijft leven. En een mens is pas echt weg als niemand er meer over vertelt. Dat doe ik ook, elke dag opnieuw. Zodat onze Artuur, Oskaar en iedereen die papa kende, hem nooit zal vergeten. De mooiste cadeau die ik mijn zoon kan geven, zijn bergen vol leuke herinneringen, knuffels, en wijze raad. En dat vind je niet in Sinterklaasboekjes of de rekken van Dreamland.

Lou Luyckx Op het volgende spruitje moest even gewacht worden. Maar het was de moeite.

Anderhalf jaar na Artuur en Ella zag Lou Luyckx, dochter van Suzan en Birger, het levenslicht in Izegem. Op 4 juli 2014 werd zij mijn tweede petekindje.

Robbe Ghillemyn Om 12u20 op 2 januari 2015 werd Martin zijn vierde kleinkind geboren: Robbe.

Robbe is papa's tweede kleinzoon en dus het tweede baasje die onze familienaam kan verder zetten. Bovendien was alles weer in evenwicht want na Ella en Lou, was er eindelijk wat mannelijk tegengewicht voor onze Artuur.

Best spannend, want ik had al zo'n ferm vermoeden dat het die dag prijs zou zijn! De bevalling was op voorhand gepland, en de kans was enorm groot dat het een vrijdag zou worden. Na vrijdag 19 en 26 december 2014 zonder verlossend telefoontje, wees alles er naar uit dat er vrijdag 2 januari 2015 heuglijk nieuws zou komen. Toen de tele-

52

foon rinkelde en ik de naam van mijn broer zag staan, wist ik dat het zover was. 2 januari, en meteen een mooie start van het jaar.

Oskaar Ghillemyn Op 5 januari 2016 werd het vijfde kleinkind van onze Martin geboren. Oskaar Ghillemyn is na Artuur en Robbe de derde jongen die het geslacht Ghillemyn binnen onze tak van de familie kan verder zetten.

Het verhaal van de geboorte van Oskaar kan je alvast lezen op: https://opamartin.wordpress.com/2016/01/12/artuur-is-grote-broer Ram Luyckx Ik denk dat de volgende generatie zeer sociaal zal zijn. Vooral omdat de kleinkinderen van onze Martin niet graag alleen in de buik zitten. Zo zaten Ella en Artuur samen in de buik van hun mama's, en was dat ook even het geval met Lou en Robbe. En ja, ook Oskaar kreeg gezelschap van zijn neefje Ram die op 16 april 2016 het levenslicht zag. In 3,5 jaar werd Martin zijn nageslacht aangedikt tot 6 stuks, 4 Ghillemyntjes en 2 Luyckxjes. Artuur, Robbe en Oskaar kunnen de familienaam verderzetten, dus de volgende generatie Ghillemyntjes zijn verzekerd.

Sig Luyckx Het kleinste kapoentje uit onze familie kwam op 7 augustus 2018 ter wereld.

Capriolen van de nieuwe generatie Lijkt de nieuwe generatie wat op hun opa? Weten ze wie hij is, alhoewel ze hem nooit hebben gekend? Tuurlijk. Alvast wat anekdotes.

Zo vader, zo zoon De geschiedenis herhaalt zich. Artuur en Oskaar spreken me vaak aan met "papa Tim" of kortweg "Tim". Ook neefje Ram laat de titel “nonkel” vaak weg, en dan ben ik kortweg “Tim”. Als vader en nonkel zou ik hen meteen moeten corrigeren, maar eigenlijk heb ik geen recht van spreken. Ikzelf was kampioen in mijn vader bij zijn voornaam noemen. Ook van kindsaf.

Mijn tante Annie die weet me vaak het verhaal te vertellen van toen ik als kleine spruit mijn haar liet knippen. Zij was kapster en mijn pappie nam me mee voor een knipbeurt. Dat was niet echt mijn ding en al van in de hal begon ik tegen te sputteren 53

en van mijn oren te maken.

"Godverdorie, Martin, mijn haar moet niet geknipt worden!"

Ook op latere leeftijd weet ik dat ik puur voor de grap hem bij de voornaam noemde.

Of iets anders, want ik had voor mijn huisgenoten koosnaampjes bij de vleet.

Blondjes uit Herzele Mijn kleine Artuur zat vaak met blinkende ogen naar mijn glas bier te kijken en als ik niet goed oplette, dan was het kornuitje bezig met er geniepig zijn vinger in te steken of om de steel van het glas te nemen om er zo een slokje van te nippen. Tijdens de zomer 2014 was ik bezig in de tuin, toen ik plots het gerinkel van flesjes hoorde weerklinken vanuit de garage. Toen ik mijn hoofd binnen stak, zag ik mijn bengel op zijn hurkje zitten bij mijn lege bak Duvel. Het kleine duveltje zat de "klakjes" uit te loeberen met een smile op zijn gezicht. Ook daar herken ik mezelf in mijn kleine spruit. Ik was ook nog klein toen ik al van papa's pintje wilden proeven, zoals te zien is op een bekende foto van pa en ik. Deze foto is genomen bij het zoveel jaar bestaan van Brouwerij De Ryck in Herzele. De zus van de eigenaars van de brouwerij, leefde in het rusthuis in Moorsele waar mijn moeder werkte. Zij was uitgenodigd voor het feest ter ere van het jubileum van de brouwerij. Zij had geen vervoer en vroeg of iemand haar kon brengen. Die personen mochten ook blijven voor het feest. Toen pappie Martin dit te horen kreeg, stelde hij zich meteen kandidaat als chauffeur. En zo bracht hij de mevrouw naar Herzele, en werd er blond bier van De Ryck geproefd, ook door mij.

Zoveel jaar na mijn eerste blondje uit Herzele, viel ik opnieuw voor een ander blondje uit dezelfde gemeente: mijn Elientje! Elien is afkomstig van Herzele en wij hebben de brouwerij ondertussen ook al bezocht en uiteraard méér dan één biertje van de brouwerij geproefd.

Batmobiel Toen ik jonger was moest pa vaak voor zijn werk op reis naar Engeland. Bij zijn terugkeer bracht hij dan cadeautjes mee. Cd's voor hemzelf, meestal een doos met kleine parfumflesjes voor ma en dan speelgoed voor ons. En dat varieerde. Hij bracht meestal videocassettes mee (je-weet-wel, van voor de dvd) van films die al in Engeland verschenen waren, maar bij ons nog niet. Probleem was wel dat er geen ondertitels waren en we soms maar de helft van een film snapten. Maar daarnaast bracht hij ook actiefiguurtjes en gadgets mee, van de Turtles enzo. Popjes die we nu nog steeds hebben 54

en die bij ons ma in een grote bak verzameld zitten. Met al die figuren en gadgets die pa uit Engeland meebracht spelen nu zoveel jaar later zijn kleinkinderen.

Vooral de jongens pikken er graag een bepaald souveniertje uit Engeland uit. Het is een replica van de batmobiel uit de allereerste batman-film uit 1989 van Tim Burton. Toen was de Batmobiel nog een cool voertuig. Pas sinds de derde film, "Batman Forever" was het hek helemaal van de dam. Dit kleine autootje heeft al kilometers gereden. Als kleine pagadders hebben we er veel mee zitten rijden. Op autobanen, in playmobiel en lego-constructies, ... Het is intussen al wat afgesleten. Oorspronkelijk was het autootje pikzwart en intussen is er al heel wat lak af. Maar opa's cadeautje uit Engeland heeft na al die jaren nog niks aan speelplezier ingeboet!

Venten onder elkaar Als kleine pagadder was ik en tijdje onder de hoede van mijn pappie. Toen mijn ma na de bevalling opnieuw begon te werken, zat hij werkloos thuis. Hij vulde zijn dagen met op mij te passen. Wandelen met de buggy en mijn ma bezoeken op haar werk.

Ikzelf heb dat ook gedaan toen Artuur 3 maand oud was. Elien moest opnieuw beginnen werken in maart 2013, maar Artuur mocht pas in april naar de crèche (hij was 3 weken te vroeg geboren). Daarom bleef ik in maart thuis van het werk en paste ik op mijn kleine boeletje. Pampers verversen, flesjes maken, badje geven ... geen probleem.

Ik had mijn pa dat wel willen zien doen. Ik was te klein om me dat te herinneren.

Een mooi souvenir blijft wel de foto bij media. Dat was een foto van pa en ik toen ik 7 maand oud was, en pa 25 jaar en 7 maanden. Ik was die foto even kwijt toen pa was gestorven, maar gelukkig vond ik hem een half jaar later terug. Sindsdien staat deze opgesteld hier in huis. Toen Artuur en Oskaar elk 7 maand oud waren, besloot ik om net dezelfde foto te nemen.

Teenage Mutant Ninja Turtles Onze Artuur slaapt sinds 2015 in een groot bed. Daar was hij toen trots op en wij als ouders natuurlijk ook! Hij kreeg ook een heel leuk donsdeken, ééntje waar ik als kind ook dolblij mee zou zijn geweest. Er preken Teenage Mutant Ninja Turtles op of "Tuttels" zoals hij ze noemde. De Turtles waren ook mijn helden toen ik klein was. Bergen gadgets had ik van die 4 schildpadden: actiefiguren, petten, maskers, verkleedkledij, zaklampen, stickerboeken, kleurboeken, donsovertrekken, .... Je had in onze tijd zelfs "Turtle-Pizza's" en "Turtle-Menu's". Dat waren van die opwarm-maaltijden van McCain waar op de voorkant een tekening van de Turtles stond. En dat smaakte daarom zoveel beter. Toen wij bij onze neven logeerden, dan hielden we "pizzaparties" en 55

verkleden we ons in Teenage Turtles. En op meme's koer speelden we Turtle met haar skateboarden.

Toen pa voor zijn werk naar Engeland ging, bracht hij zoals ik eerder al vertelde, heel vaak cadeautjes mee. En in volle Turtle-periode waren dat vrije veel speeltjes van onze groene vrienden. Actiefiguren, kledij en ook vrij veel videocassettes. In het Engels, maar dat kon ons niet schelen. We keken toch en leerden zo wat Engels. Er werden ook films gemaakt van de Turtles in plaats van tekenfilms. Pa bracht die ook mee van Engeland, en wij bekeken die toen 100 keer.

Na al die jaren zijn de Turtles nu nog steeds hip. Zo kwamen er de voorbije jaren nog nieuwe actiefilms in de cinema en zie ik in de speelgoedwinkel nog steeds popjes staan. Ze zijn dan wel wat van vorm en uitzicht veranderd, maar het blijft nostalgie.

Artuur kreeg voor zijn nieuwjaar van pépé Japie in 2016 een turtle-pak en de Sint bracht intussen ook verschillende action figures.

In de voetsporen van de Sint De Sint komt ook langs bij ons thuis en bij oma. Cadeautjes, mandarijntjes, chocolade en heel wat lekkers voor de kleinkinderen. Het Sinterklaasgebeuren meemaken aan de kant van de ouders is een ervaring op zich. Die blik in de ogen van de gastjes is onvergetelijk. En dat zal de komende jaren alleen maar beter worden als ze op school echt leren over de Sint en Piet. De verbazing zal stijgen, dan komt de "aha-erlebnis", de jaren waar de fun er wat af is en ... het deel waar het weer allemaal magisch wordt.

De Sint is een nieuwe taak in je carrière als ouder. Tafels versieren en schoentjes vullen. En bij ons, toen we jong en onwetend waren, gebeurde elk jaar iets vreemd.

We zetten een schoentje met tekening, een wortel en suikerklontje. Pa was altijd diegene met goede raad.

"Zet maar een pintje bij voor Sint en Piet. Want ze zullen wel dorst hebben van over die daken te klimmen."

Dat deden we ook, en het was toen dat we beseften dat de Sint echt een Heilig man was. Want net als Jezus kon hij vermenigvuldigen. Wat Jezus kon met brood en vis, kon Sinterklaas met pintjes Jupiler. Want als wij 's avonds twee pintjes bij ons schoentje zetten (voor Sint en Piet), stonden er 's morgens 4 lege flesjes. Die man kon toveren! Maar het klaarzetten van het speelgoed was ook een ervaring op zich. Ik weet dat op de avond voor Sinterklaas, pa en ma vaak onze buren en vrienden Geert en Marina uitnodigden om te eten, of omgekeerd. Toen de bengels in bed zaten, werd het 56

speelgoed samen opgesteld. Ik weet dat mijn ma vertelde dat pa en zijn vriend Geert nog een hele avond samen zaten te spelen met Stef Stuntpiloot, een verslavend gezelschapspelletje dat de Sint voor ons meehad. Of ze bouwden samen de constructies voor autobanen en andere. Dusja, zoveel jaren later treden we in de Sint zijn sporen en die van onze ouders.

Feestjes

Uiteraard vonden er ook feestjes plaats in ons gezin. Zo werd elke verjaardag gevierd en kwamen pépé en memes, en ook tantes en nonkels en ook enkele buren langs.

Maar daarnaast waren er ook wel andere feesten die we vierden.

Vadertjesdag Op vaderdag kan ik helaas mijn eigen vader niet bezoeken om hem in de bloemetjes te zetten. Gelukkig ben ik intussen zelf papa en kan ik elke dag genieten van het opvoeden van mijn kapoenen. Maar dat betekent niet dat ik onze pappie vergeten ben, integendeel. Geen dag gaat voorbij of hij komt in mijn gedachten binnen gewandeld.

Met een grappige quote, foto of video. Op vadertjesdag werd vaak gebarbecued. Of uit gegeten (zoals hééél vaak gebeurde gedurende het jaar). Barbecuen was iets wat pa graag deed, en die passie heeft hij zeker doorgegeven aan zijn zoon Japie. Ik herinner me zelfs 1 keer dat pa moest kijken voor het kerstmenu op 24 december. Dat was 2003 als ik me niet vergis. In hartje winter bereidde hij côte à l'os voor ons allemaal. Want dat kon hij als de beste.

Wij zetten pa in de bloemetjes met een hele reeks aan cadeautjes. Zoals boeken van zijn grote idool "Eddy Planckaert". Maar we schonken hem ook eens een "vrijgezellenset", met deodorant, aftershave, scheermesjes, mondspray, flosdraad, ... Geestrijk vocht ontbrak ook niet en een flesje whiskey zat ook wel eens in het gamma. Maar toch probeerden we zeker om origineel te zijn. Een complete gids met barbecuetips werd ook aan zijn collectie toegevoegd en ook een hippe card voor de iTunes Store ontbrak niet. In 2011 konden we helaas geen vadertjesdag meer vieren, maar brachten we tijdens ons optreden met onze coverband The Bjètles op de Barakkenfeesten toch zijn favoriete Beatleshit “Don’t let me down”. Sindsdien vieren we vadertjesdag door nog ééntje te drinken en aan hem te denken.

Kerstversiering Bij pappie thuis zorgden Japie en ikzelf voor wat kerstinkleding. Maar niet op een 57

traditionele manier. We haalden geen boom in huis, maar fleurden de boel wat op met alles wat we vonden: slingers, ballen en een kegel als boom. Ook voor de kerststal improviseerden we wat. We maakten er ons ding van. Zo plaatsten we er afbeeldingen in van onszelf verkleed als Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band en familieleden in verschillende personages. We vonden er ook niets beter op dan een eigen variant van kerstkaartje te maken. 
 Uitstapjes en reizen met het gezin We gingen met ons gezin vaak op uitstap. Naar een stad, natuurdomein, speelplein pretpark, restaurant, ‌ En ook daarvan heb ik nog een hoop leuke herinneringen.

Dijk van Blankenberge Ik was een paar jaar oud toen ik met pa, ma en Japie naar zee ging (Suzan was nog niet geboren). Het was mooi weer en ik mocht met een go-cartje rijden. Ik dacht dat ik een autootje nam en ermee op de dijk rondreed. Maar plots kwam ik veel te dicht bij de rand, en tuimelde ik naar beneden. Ik deed een paar koprollen met het toestelletje en belandde als bij wonder in het zand, pal naast een hele hoop glas. Ik zie de beelden nog vaag voor mij en denk dat ik er met wat schaafwerk aan de kin ben vanaf gekomen. Maar naar het schijnt is pappie Martin echt als een bezetene naar beneden gehold. Een nochtans steile dijk, maar in een mum van tijd was hij op het strand. Bijna even vlug als ik met mijn autootje. Zijn glansprestatie kende gelukkig een goede afloop.

Paasfoor Als kleine pagadder keken we ook enorm uit naar de Paasfoor die elk jaar neerstrijkt in Kortrijk. Allemaal de douche of bad in, schone kleren aan en weg naar Kortrijk met wat drinkgeld. Zo waren we in de wolken als we op de autootjes tussen de Ghostbusters mochten. Of als we een beertje konden grijpen in het lunapark. Maar de grootste knuffels die haalden pa en ma binnen aan het colaflesjeskraam. Je betaalt een bepaald bedrag, en krijgt een aantal ringen. Die moet je proberen rond de hals van een colaflesje te werpen. Zodra het lukt, mag je iets kiezen uit het kraam. En dat waren vaak grote prijzen.

Ik herinner nog dat pa en ma 's avonds met vrienden naar de foor gingen, en wij thuisbleven met een oppas (nonkel Wouter, Tjorven, Linsey, ...). Toen we opstonden 58

stonden vaak grote knuffels in de huiskamer. Zo hadden pa en ma eens twee Barbarolifanten mee, een Asterix, een grote hond, .... We hebben redelijk wat van die dingen thuis staan. In de loop der jaren heb ik telkens, uit pure nostalgie, geprobeerd om zo'n ring rond de hals van een cola-flesje te gooien, maar tevergeefs. Ik hield het maar op het Lunapark, en later zelfs gewoon op een terrasje. Altijd prijs!

E.T. Tijdens de Sinkensfeesten in Kortrijk was zeer veel te doen, zoals optredens, loopwedstrijden en ook rommelmarkt. Op zondag en maandag staan de straten vol met mensen die allerlei "rommel" verkopen. Altijd leuk om eens rond te lopen en te snuisteren. Als kind herinner ik dat we er vaak met pa en ma zijn geweest en dat we dan iets mochten kopen. Heel vaak kwamen we terug met een berg strips. Maar één bepaald jaar waren we op zoek naar knuffels van E.T. E.T. is het buitenaards wezentje uit de gelijknamige film van Steven Spielberg.

Pa had die film voor ons meebracht uit Engeland en we hadden die wel 50 keer bekeken. Toen we hoorden dat er op de rommelmarkt knuffels en popjes van het wezentje te vinden waren, bleven we dan maar zoeken tot we er één vonden.

Gelukkig liep de zoektocht goed af, zodat we samen met pa en ma, en onze E.T.'s nog konden genieten van een terrasje. Want dat mocht ook niet ontbreken.

De venten trekken er op uit Onze Martin, Jasper en ik woonden sinds 2006 onder één dak. Die tijd stond garant voor heel wat belevenissen. Maar ook in onze jongere jaren waren we geregeld op draai met papa.

Menu van de dag In 1996 trok mijn zus op chirokamp. Mijn ma ook, maar die vervoegde de kookploeg. Samen met onder andere nonkel Steven en tante Francesca. Japie en ik bleven thuis, onder de hoede van onze pa. Die zorgde dan voor wat uitstapjes en dergelijke.

Ook voor eten en dat was enorm gevarieerd! Hoe hij dat klaarspeelde? Wel, we gingen elke dag op restaurant. Echt waar. We mochten kiezen.

"Morgen naar de Chinees pa?"

"Geen probleem gasten".

59

Zo belandden wij de dag nadien bij de Chinees.

"En morgen gastjes?"

"De Griek pa?"

Enzo geschiedde. De Griek, Italiaan, Spanjaard en nog menige andere volgden.

Zou je gaan geloven dat we op den duur al blij waren dat we eens gewoon een boterham binnenspeelden? Maar we lieten het graag zo. Met de venten thuis, op restaurant gaan, lang uitslapen en nu en dan een uitstapje. Dat was ook vakantie.

Zeil je voor het eerst Toen pa zich over Japie en ik ontfermde terwijl ma en Suzan op Chirokamp waren, bezochten we niet alleen restaurants. Pa had ook van die leuke uitstapjes voorzien. In 1999 gingen we zeilen bij een vriend/kennis/klant van hem: Piet Kooi. Piet woont in Nederland, rond Terneuzen. In die regio noemen ze de inwoners wel eens "reservebelgen". Achter de wijk waar Piet woont, bevindt zich het kanaal Gent-Terneuzen. Nabij de wijk is een soort jachthaventje met zeilboten waar je als inwoner gebruik kan maken van de boten. Samen met Piet trokken we het kanaal op om te leren zeilen.

Dat was even wennen, maar op den duur lukte dat wel. We zijn in alle geval niet kopje onder gegaan! Op de terugkeer van Nederland gingen we nog eens bij meme Agnès langs. Pa belde met zijn gsm (die had hij toen al!).

"We zijn er over een uurtje, moedre!". “We zijn toch niet zover meer van huis?" vroegen wij.

"Ja, maar meme jaagt zich op als ik 5 minuten te laat zou zijn. Beter een ruime marge nemen. We zijn er binnen een half uur!"

Wat ook zo geschiedde. Bij aankomst liep pa naar de brouwerij, en wij speelden wat op de koer omdat we die brouwerij pas mochten bezoeken als we wat ouder waren.

Kajakken In datzelfde jaar, 1999, gingen Japie en ik als uitstap met pa nog eens het water op. We trokken naar de Lesse om die met de kajak af te varen. Hij reserveerde een plaatsje op de camping in Anseremme zodat we de avond voordien al konden arriveren en slapen in de tent. We vertrokken tijdens de middag en installeerden ons wat later langs de Lesse op de camping. We reserveerden twee boten om de dag nadien te ka60

jakken. Eén voor 2 personen en 1 voor 1 man. En 's avonds gingen we als zo vaak op restaurant. Langs de oevers van de Maas genoten we van een pizza en cola, en pa wellicht van iets sterkers.

De dag nadien waren we vroeg uit de veren om ons naar het stationnetje te begeven. Daar namen we de trein naar het vertrekpunt. Ik nam de aparte kajak, en pa en Japie de andere. Onderweg werd ook wel eens gewisseld. Langs de Lesse heb je enkele campings waar je kan uitrusten, een hapje eten en eentje drinken uiteraard. Bijna nabij het einde van de afvaart heb je ook een kasteeltje en een soort watervalletje. Op die plek keren heel wat kajaks om. Wij niet, maar dat belette ons niet om toch op het droge post te vatten. In het kasteeltje kon je je op het terras plaatsen om iets te nuttigen.

Terwijl kon je de kajaks in de gaten houden, die al dan niet konden omkeren. We vaarden de Lesse af zonder problemen en keerden tegen de avond huiswaarts. Naar meme Agnès ongetwijfeld.

Walibi Naast restaurantbezoeken en waterpret, bezochten we ook wel eens een pretpark met pa toen hij op ons moest letten terwijl Suzan en ma op Chirokamp waren. In 1998 bezochten we Walibi in Waver. 1998 is ook het jaar van het WK Voetbal in Frankrijk.

Op dit kampioenschap werd pa zijn favoriete doelpunt ooit tegen de netten geknald, een parel van Bergkamp. De finale Frankrijk-Brazilië volgden wij live met hem, nadat we eerst het straattheaterfestival in Menen bezochten. In die finale smeerde gastland Frankrijk Brazilië een 3-0 nederlaag aan. Feest in Frankrijk en daarbuiten. Zo ook in Walibi. Toen we de Radja River trotseerden met de ronde bootjes, waren we vergezeld van een bende Fransmannen. Die zongen heel de rit vrolijk in koor "Et un, et deux, et trois-zero!!!!!" Op den duur begon ook pa mee te zingen.

We bezochten we nog een hele hoop andere attracties., behalve de splinternieuwe "Dalton-terror", waar je zo'n 40 m hoog wordt getild in een karretje om dan een vrije val te beleven. We stonden erbij, keken er een paar keer naar, en besloten om deze links te laten liggen.

Naast de "Dalton-terror" had je een parapluutjesattractie waar je maar de helft zo hoog werd getild en zacht naar beneden werd gebracht. En dat was voor ons drie al meer dan voldoende. Rollercoasters waren voor pa geen enkel probleem, ook voor ons niet, maar de vrije val was echt veel te veel. We besloten na afloop om wat te verfrissen in Aqualibi. Want water, daar was pa iets meer voor te vinden!

61

Kasteelfeesten We werden tijdens de afwezigheid van de vrouwelijke gezinsleden ooit eens uitgenodigd op het kasteel in Moorsele voor een kasteelfeest. De eigenaar van het kasteel, Michel Bohez, was lid van zijn vriendengroep de Behaarde Borsten. De kasteelheer nodigde in de zomer de bende en nog wat genodigden uit voor een barbecue.

Hij had een grote tent in zijn tuin gezet en ook een springkasteel voorzien voor de kleinsten. Het was voor ons wel een belevenis om het kasteel en ook de tuin te bezoeken, want dat was al die jaren gesloten terrein. Als kleine pagadder hadden we er al 100den keren langs gepasseerd op weg naar school. Het feest duurde langer dan gepland. Wat wellicht aan de grote dorst van de behaarde borsten zal gelegen hebben.

Na het aperitief en de barbecue voorzag de heer des huizes ook nog dessert en liet hij een avondmaal aanrukken omdat de avond al begon te vallen. Hij liet in extremis ook extra vaten bier aanrukken want de mooie zomerzon zorgde voor een grote dorst! Op het eind verzamelde iedereen zich rond de tapkraan en ook onze pa en nonkel Steven waren aanwezig. Hun echtgenotes zaten toch ver weg op kamp, dus de heren hadden geen uur om terug huiswaarts te keren. Al konden ze wel wat hulp van neven en zonen gebruiken.

Huberts In 1997 gingen we met de tent op reis naar Chalain in de Jura in Frankrijk. Tante Christa en Nonkel Luc stonden er met hun caravan, en zo gingen wij achter. Een reuzetent voor pa, een kleinere voor Japie en ik. Want pa moest natuurlijk kunnen rechtstaan om zich te verkleden, zo was toch zijn uitleg. Samen met onze neven Sam en Rob en onze nicht Lien amuseerden we ons op de camping: pingpong, een hal met speelautomaten, een zwemvijver, uitstappen naar watervallen, ... Ideaal. De camping had wel één groot nadeel. Eén waar zowat alle campings in Frankrijk last van hebben. Het krioelde er van de "Hollanders". Het stikte er zelfs van. En je kon er je klok op gelijkzetten. 's Morgens allemaal op hetzelfde uur wakker, allemaal richting de douches waar het file was, dan allen samen ontbijten, daarna file aan de wasbakken, drummen aan de pingpongtafels of basket-en voetbalterreinen, op hetzelfde uur eten, opnieuw file aan de wasbakken, drummen geblazen op de activiteiten, allen samen koffie met taart gevolgd door file aan de wasbakken, allemaal samen avondeten, file aan de wasbakken en dan ..... vulde de horizon zich met badmintonpluimpjes. En 's avonds allen naar de bar voor hoempapa, gezang en gelach. Elke dag opnieuw. Het grote voordeel voor ons was dat als we van hun schema afweken, we zowat de hele camping voor ons alleen hadden. We sliepen langer, trokken naar de douche waar er geen kat meer was, ontbe62

ten en konden wel twintig afwasbakken gebruiken. Ook de middag- en avondlunch werd wat opgeschoven zodat we nooit of te nimmer ergens moesten aanschuiven of wachten. Enig probleem was, dat als we ons ergerden aan hun lawaai, we het steevast over "die Hollanders" hadden. Nu, die gasten begrepen de term "Hollanders", en veel Nederlanders zijn daarvoor geen "Hollander" en zij vinden het niet leuk om zo genoemd te worden. Beetje zoals ze mij als West-Vlaming Antwerpenaar zouden noemen. Of Gullegemnaar als Moorselenaar. Dus als we het met onze neven over "Hollanders" hadden, dan bekeken ze ons schuin of zelfs boos. Daarom had pa er niets beter op gevonden dan hen een lapnaam te geven.

"Gasten, laten we ze iets anders noemen. Iets wat we samen afspreken, zodat ze geen benul hebben dat het over hen gaat."

"Wat dan pa?"

Hij zat aan de ontbijttafel te denken en kreeg plots zijn doos smeerkaas of iets dergelijke in de gaten. De kaas heette "St-Hubert".

"Huberts, laten we afspreken dat we ze voortaan Huberts noemen."

Voortaan galmde er alleen nog maar “Huberts� door de camping.

"Merde, die Huberts staan weer in file bij de douches. Dommeriken."

"Die Huberts zijn daar weer met hun pluimen."

"Oef, het is rustig in de speelhal. De Huberts hebben wellicht koffiepauze."

Aan het kampvuur Ook aan de restaurantbezoekjes, afvaarten van de Lesse, zeiltochten op het kanaal, uitstappen naar Walibi, .... kwam een eind. En dat liep gelijk met de laatste dag van het chirokamp van ma en Suzan. Traditiegetrouw werd dit afgesloten met kampvuur en nog traditiegetrouwer mochten Japie en ik samen met pa afreizen naar de kampplekvoor de allerlaatste dag kamppret. Dat was niet bepaald leuk. Ten eerste omdat je totaal niet in die kampsfeer zat, ten tweede omdat er op de laatste avond allerlei dansjes en activiteiten plaatsvonden met knipogen naar leidsters en gastjes die we niet eens kenden. Het was bovendien een meisjeskamp, dus wij als jongens liepen er wat verloren bij. Japie en ik maakten er een sport van om zoveel mogelijk te treuzelen op weg naar de kampplaats. Zo moesten we enorm veel plassen.

63

"Pa, stop eens. We moeten plassen."

"Weeral, scheelt er iets met jullie blaas?"

"Ja, veel te veel gedronken."

Hij parkeerde zijn auto aan de kant en liepen wij weg in één of ander bosje. Toen we na 5 minuten niet terug waren riep hij.

"Gasten, als ik jullie zelf moet komen halen, zal het jullie beste keer niet zijn! Ik tel tot 5."

Dat deed hij, maar we kwamen niet af. Dus bleef hij brullen tot we toch terugkeerden om de tocht verder te zetten. Eénmaal aangekomen vond steeds hetzelfde tafereeltje plaats. Wij deden of we ma en Suzan niet herkenden, en pa mocht ze dan troosten.

"Godver gasten, doe toch eens normaal."

Hijzelf vond wel zijn draai. Hij hielp in de kookploeg en zorgde ook voor kampsfeer. Eén keer had hij mijn gitaar meegebracht en bracht hij er met nonkel Steven "Heart of Gold" van Neil Young ten beste. Gelukkig zaten de meeste gastjes al in bed.

Cadeautjes vanop reis: Che Guevara Toen Japie en ik 16 waren, haakten wij af voor reizen met ons gezin. Wij bleven thuis en gingen eerder op kamp met Chiro of CM. Pa, ma en Suzan vergezeld van gelegenheidsdochter Femke trokken er op uit. Jasper en ik waren koningen te rijk, en moesten dus voor onszelf zorgen. Hoewel ma de diepvries en frigo vulde met eten, toch stelden we ons eigen menu samen. Tijdens die periode was er één toestel dat overuren mocht draaien en zijn vaste plek had in de keuken: de friteuse. Die werd uit de kelder gehaald en een week lang gebruikt. Kroketten, frikandellen, viandellen, mexicano's, .... het verdween allemaal in de pot. Ma haar eerste werk bij het thuiskomen was dan meteen het vet vervangen want dat zag quasi zwart. Bij de terugkeer brachten de reizigers een cadeau mee voor ons, vaak een t-shirt. Ik kreeg toffe shirts, maar pa had weinig inspiratie voor die van Japie. Die was metaller, en droeg dus altijd shirts met prints van de kleurrijkste bands. Om één of andere reden dacht pa dat hij daardoor ook fan was van Ché Guevara. Elk jaar bracht hij dan een shirt mee van Ché, dat gewoon in Japies kast belandde, zonder dat hij dat ooit aandeed. Pa bleef t-shirts meebrengen, tot zijn zoon hem eens vertelde dat hij totaal geen fan was van Ché Guevara.

64

"Hoezo? Ik dacht dat je dat leuk vond?"

"Ik ken die kerel niet. Het interesseert mij niet wat die doet!"

Op dat moment besloot pa om het volgende jaar maar iets anders mee te brengen.

Zolang het duurde 28 november 2014 was een uiterst sombere dag. Luc Devos, zanger en gitarist van Gorki, songwriter en schrijver overleed in Gent. Iedereen in de muziekwereld en daarbuiten treurde. Als ik de muziek van Gorki beluister dan moet ik in de eerste plaats terugdenken aan mijn tijd als leider bij de CM. Ik heb heel wat kampen begeleid, en koester leuke herinneringen aan die periode. Ik  heb zelfs Elien leren kennen tijdens een bergmonicursus in Zwitserland. In 2005 was dat, het jaar dat ik ook echt begon te luisteren naar Gorki. Tijdens de zomervakantie van 2005 trok ik naar Maloja, voor de tweede keer dat jaar, en had mijn kersverse iPod mee. Zowat de volledige Gorki-collectie prijkte er op. Voor het slapengaan, of tijdens de pauzes kon ik wat ontspannen met die muziek. Ik herinner me nog tijdens een tweedaagse bergtocht dat we met onze bende in een berghut overnachtten. EÊn 14-jarige kwam 's avonds met de bus naar de berghut, omdat ze een blessure had aan de voet. Ze vervoegde ons 's avonds, en 's morgens kon ze met de bus weer vertrekken. Ik moest haar op een onchristelijk uur begeleiden naar de bushalte. Toen ze vertrok, bleef ik nog even zitten met de iPod in de oren. Het was fijn. De muziek in de oren en de bergen rondom mij zo 's morgens vroeg. Ik weet het nog goed, het was "Zolang het duurde" van het album Plan B. Op kamp stuurde ik nooit kaartjes naar mijn ouders. Tijdens de kampen was ik even uit de realiteit. Het was pas toen we weer op weg waren naar huis, dat ik me afvroeg of ze thuis wel wisten dat ik kwam. Ik had geen gsm, dus ik kon niet laten weten wanneer ik terug zou zijn. Maar dat was nooit een probleem. Papa had altijd wel de info over de terugreis opgevraagd, en stond mij op te wachten aan het station in Kortrijk. Een vertrouwd beeld. Op kamp had ik altijd zo'n kartonnen fototoestel mee, waarop je een vast aantal plaatjes kon schieten. Meestal had ik nog een foto over, en dan maakte ik maar een kiekje van pa. Het zijn die kleine momenten waar je echt meer had van moeten genieten. Maar je wist toen niet hoe dierbaar ze nu zouden zijn. Ze gaan zo vlug voorbij Maar zoals Luc het zingt, zolang het duurde was het fijn

65

66

67

4

MOEDERTJE Meme Agnès is een legende in Moorsele en wellicht ook daarbuiten. Al wie ooit op school zat in de Sint-Jansstraat kent zonder twijfel de kleine conciërge met haar arendsblik en wijzend vingertje. Even legendarisch is haar tafel, haar picon en hutsepot. Ik zou evengoed een boek kunnen vullen met herinneringen over onze Martin zijn moeder, en dus mijn meme, Agnès Demeiter. Daarom wil hier ook een volledig hoofdstuk aan haar wijden.

68

Bio Agnès Demeiter werd op 2 april 1925 geboren in Izegem. Haar vader was Hector Jozeph en haar moeder Zöe Laflere. Over haar stamboom is weinig geweten, al zijn er familieleden bezig om ook die uit te spitten.

Ze huwde met Nestor en zette 4 kinderen ter wereld: Hedwig, Annie, Christa en Martin. Meme Agnès stierf op 5 november 2010, 18 dagen na het overlijden van haar zoon Martin. Ze was dat jaar 85 geworden. Helaas hebben we in 2015 nooit haar 90e verjaardag kunnen vieren. Ik zou ze al zien zitten hebben. Aan haar troon met een overbevolkte tafel met kinderen, kleinkinderen en ook een bende achterkleinkinderen.

Ik vraag me af of haar magische vermanende vinger en boze blik zou hebben geholpen bij kapoenen als Artuur en Oskaar. Zeker en vast. Niemand was veilig.

Meme en André Ik heb mijn pepe Nestor nooit gekend, omdat die al was gestorven toen ik werd geboren. Mijn meme werd in 1976 weduwe en is nooit hertrouwd. Zoals we straks zullen zien was een vaste relatie niet echt meer aan aan haar besteed, gezien ze redelijk op haar strepen stond. Ze werd lid van de WW (weduwen en weduwenaars) en leerde zo veel mensen kennen. Ze had een LAT-relatie met André Salembier uit Jabbeke. Een fijne man aan wie ik ook enorm veel mooie herinneringen heb. Hij logeerde van donderdagochtend tot maandagochtend bij meme. En geen dag langer!! Hoewel hij in de loop der jaren zijn verblijf probeerde te verlengen, hij is nooit in zijn opzet geslaagd.

Meme bleef op haar vrijheid gesteld en zei altijd: “Het is dat of niets! Als je nog veel zaagt, dan zal het niets worden!”

En dan bleef André bij zijn opgelegde verblijf van 4 dagen. André was een bijzonder handige man. Hij knapte oneindig veel klusjes op bij meme en sleutelde vrij vaak aan mijn fiets. Hij hielp ook met meme bij het schoonmaken van de klaslokalen. ’s Avonds zat hij dikwijls in de zetel bij zijn televisie. Hij was net als meme grote fan van Muzikantenstadl op de Duitse tv-zenders. Duitse muziek kon hem wel bekoren, al kon hij die niet altijd evengoed onderscheiden. Toen meme voor haar verjaardag een cd-speler (met gesigneerde cd van Helmut Lotti) cadeau kreeg, weerklonk er altijd muziek in huis. Voor André zijn verjaardag kwam er een cd met Duitse muziek.

Op een dag kwamen we bij meme binnen en zat André aan de tafel muziek te beluisteren. Hij hoorde weliswaar niet dat de cd die werd afgespeeld aan het doorslaan was.

69

“Vind je dat mooie muziek, André?”, vroeg mijn pa.

“Vaneigens, dat is Duitse muziek!”

“Azo, ik dacht dat het techno was”.

Pa haalde de cd uit de speler, kuiste hem aan zijn hemd en liet hem opnieuw weerklinken. Zonder haperen dit keer. Er viel altijd wel iets te beleven met meme en André. Hoe vaak hij ook probeerde om de baas te spelen, hij ving keer op keer bot. Meme was de baas des huizes.

Helaas werd hij in 2007 getroffen door een trombose. Hij kwam erdoor maar was niet meer dezelfde. Uiteindelijk bleef hij in Jabbeke wonen en kwam hij niet meer naar meme. Hij belde haar wel nog dagelijks, tot november 2010, toen ze enkele weken na papa Martin stierf. Elien, Suzan, Birger en ik reden tot in Jabbeke om hem de overlijdensbrief te overhandigen. Het was al een enorme tijd geleden dat we hem nog hadden gezien, maar hij was nog kwiek voor zijn leeftijd. Hij zei dat ik nog steeds met fiets mocht komen om die te laten herstellen en Suzan noemde hij nog altijd “Wittepenne”. Hij woonde de begrafenis van meme niet bij, omdat hij zelf zei dat hij het niet zou aankunnen. Toen we afscheid namen, zei mijn zus dat het wellicht de allerlaatste keer zou zijn dat we hem zagen. En inderdaad. Het beeld van een wuivende André is het laatste wat ik van hem heb. Op 5 september 2014 vervoegde André meme en papa hierboven.

In het huis van meme Agnès Sint-Jansstraat Meme woonde in de Sint Jansstraat in Moorsele, bij de basisschool. Meme was tot eind in haar zeventigste conciërge van de school. Zij maakte de klassen en toiletten schoon, opende de poort en hield vooral een oogje in het zeil. Deze opmerkelijke prestatie haalde zelfs de radio! Radio 2 interviewde de toenmalige directeur van de school en nam tussendoor ook nog ééntje af met meme Agnès, de poetsvrouw van dienst. Omdat de antwoorden van meme veel grappiger waren dan die van de directeur, kwam zij uiteindelijk in de ether terecht. Ze vertelde over de toiletten die ze elke zondag poetste.

Op de dag des Heeren kreeg de plee een beurt. En dat was niet altijd een leuk klusje.

Meme vertelde over het kuisen van vuile wc-potten.

“Wuk moest Agnès toen doen? Eur neuze toenippen … en kuisen.” Weerklonk met een nazaal stemmetje omdat meme Agnès het toeknijpen van haar neus fijntjes 70

voordeed op de radio. Meme kuistte samen met André de klaslokalen, opende en sloot de schoolpoort en zorgde ook voor de afwas van de leraars. Ze hield voortdurend een oogje in het zeil. Men is haar daar nog niet vergeten. Toen ik tijdens een rondleiding met Artuur in de basisschool in de Rozenstraat vertelde dat ik de kleinzoon was van de voormalige concierge van de school, wist directrice Conny meteen over wie het ging.

"Ben jij de kleinzoon van Agnèske? Man, man, die zijn we nog niet vergeten! We missen haar! Die had enorm veel gezag op zowel de ouders, leerkrachten als de kinderen. Geen wagen riskeerde het om op te rijden op de koer. En ze trakteerde op haar verjaardag altijd met straf spul dat ze zelf maakte. Picon ofzo?"

Heerlijk om te horen dat meme nog steeds een begrip is in het Moorseelse onderwijs. Al zal de school in de Sint-Jansstraat nooit meer dezelfde zijn zonder haar, zoals directeur Paul, die nog Meester Paul was terwijl meme concierge was, het prachtig verwoordde in een reactie op een blogpost.

“Agnès was een kranige vrouw. De school in de Sint-Jansstraat zal nooit meer zijn wat ze was toen Agnès nog leefde. Ze was de ziel van de school.”

Meme's koer De school in de Sint-Jansstraat bestaat uit vier klaslokalen en een grote speelplaats/koer. Dat betekende heel wat speelplezier voor haar kleinkinderen en ook achterkleinkinderen. Want als het weekend of grote vakantie was, dan hadden we de volledige koer voor onszelf. We hebben een waslijst van dingen die wij en ook onze ouders er hebben gedaan.

• • • • • • • • • •

fotoshoots voor familiefoto's voetbal tegen de muur achteraan basketbal rolschaatsen hockey met rolschaatsen inline skaten tennis skateboarden fietsen op het afdak klimmen 71

• op de vensterbanken lopen en eraf springen • go-carten • teenage turtle spelen • tekeningen maken in stoepkrijt • plassen • enorme zandkastelen bouwen tijdens de werken op de koer • valselijk beschuldigd worden door Meester Crepeele voor beschadigen van zijn wagen • boogschieten • sneeuwpoppen makken • met de slee glijden • sneeuwballen gooien • World Wrestling naspelen in het berghok van oud papier • leren rijden met de fiets • leren rijden met de auto • barbecuen tijdens moederdag • de auto grondig wassen • ...

Een nostalgische lijst die mijn neven en nichten zeker nog kunnen aanvullen. Nu is de koer 's avonds dicht en ook in het weekend gebeurt er niks meer. Jammer, want ook onze kornuiten hadden zich zeker en vast kunnen uitleven op meme's koer.

Via de achterdeur en de veranda Wie bij meme op bezoek wilde, die moest nooit bellen aan de voordeur.

“Als ze daar bellen, dan is het om te verkopen”, zei ze altijd.

Wie haar kende, parkeerde de auto of fiets op de koer (tenzij het school was) en kwam via de achterdeur binnen. Daar rinkelde een belletje bij het openen en door de ramen kon je meme al zien zitten. Ofwel in de zetel voor tv (kijkend naar “De Dingen des Levens” of “The Bold and The Beautiful”) ofwel op haar troon op de kop van de tafel. Via de achterdeur kwam je in de veranda waar ze vaak haar wagen parkeerde. Er stonden en hingen heel veel bloemen die vooral door André werden onderhouden. Er was ook een grote kooi met kleine vogels. In de zomer zat ze soms daar op een stoeltje te kijken naar de dieren.

72

In de veranda waren stevige balken voorzien. Toen we een jaar of 10 waren, bevestigde André 4 sterke touwen aan die balken, die wij als kleinkind dan gebruikten om aan te slingeren. We creëerden een fictieve oever met tussenin een rivier aan de hand van stoelen. In de veranda had je ook de deur naar haar tuin, de deur naar haar bergkotjes, de deur naar het toilet en de deur naar haar keuken.

Meme’s keuken Haar keuken was de eerste ruimte van haar huis die je betrad als je langsging bij meme. Het was een kleine ruimte zonder tafels of stoelen. Ze at aan haar legendarische tafel in de living. In de keuken waren ook een heleboel glazen te vinden die werden gevuld met geestrijke vochten uit haar brouwerij. En uiteraard werd er ook gekookt.

Zomerse hutsepot Ik geef eerlijk toe dat niet alle gerechten van meme toppers waren. Vooral haar Orloff-gebraad was niet meteen iets om verder aandacht aan te wijden. Of misschien wel, over het ritueel dat we hadden toen ze het gerecht voor Japie, pa en mij klaarmaakte. Maar wie weet leest ze hierboven in de hemel wel mee, en ik zou niet willen dat ze me vanuit het hiernamaals komt achtervolgen met haar boze blik. Ze mag me wel steeds verrassen met haar fantastische zomerse hutsepot. Het water komt me al in de mond als ik er nog maar over schrijf. Ze maakte een gigantische portie voor de hele familie en die namen we mee naar huis en we konden er dagen van eten.

Gelukkig is het recept bewaard gebleven. Mijn tante, broer en neef kennen het, en ook meme haar huishoudster Kathy kent de formule. Kathy kwam elke woensdagvoormiddag bij meme en nadat ze haar huis gepoetst hadden deden ze samen inkopen in de Spar, vlak naast meme's huis. Ze brachten de ingrediënten mee en maakten samen de hutsepot. Meme voor de familie en Kathy voor haar gezin. En zo leerde meme Kathy hutsepot maken en is het recept in goede handen. Ook Mario, voormalig slager van de Spar naast haar deur, bereidde het gerecht dat met “Meme’s hutsepot” op het etiket in de rekken lag.

Hutsepot was ook iets wat papa Martin wel lustte. Hij had zijn eigen speciale manier om die op te eten. Hij nam een boterham en belegde die met hutsepot. Zoals je preparé of choco smeert. Op de hutsepot deed hij dan een kwak mosterd. En bij het gerecht, maakte hij ook nog een worst of kotelet klaar.

73

Pannenkoekenbak Wat meme ook als de beste kon, was pannenkoeken bakken. Met drie pannen tegelijk toverde ze op woensdagnamiddag een hele toren. Daar zaten kinderen en kleinkinderen van te smullen, en achteraf kregen we er allemaal nog een berg mee naar huis. Ik heb ooit als weddenschap met vrienden leren pannenkoeken bakken bij meme. Een hele namiddag stonden we samen aan de pannen. Het is me achteraf gelukt om de pannenkoeken te maken, maar ik hield het op één pan in plaats van drie. Haar recept ben ik spijtig genoeg kwijtgeraakt.

Meme’s living met de legendarische tafel Door de achterdeur met het belletje (want wie aan de voordeur belde kreeg nooit een antwoord) door de veranda vol bloemen van haar vriend André en via de keuken kwam je in haar living waar haar grote tafel stond die altijd gevuld was met volk en waar niemand ooit dorst hoefde te lijden. Waar iedereen welgekomen was en iedereen er met iedereen praatte. Familie, vrienden, leerkrachten, ... Mooie herinneringen voor wie er ooit mogen aanschuiven. Kijktip: Ik kan er uren over vertellen en schrijven, maar weet je wat? Laten we vragen of niemand minder dan onze Martin onze gids wil zijn. Dus surf naar mijn youtubekanaal en dan neemt hij je mee voor een korte rondleiding aan meme's tafel. Een impressie van de sfeer voor al wie er graag eens had aangeschoven.

De vensterbank van meme Agnès Wie ooit bij meme Agnès is binnengeweest zal ook haar goed gevulde vensterbank herkennen. Traditioneel staat het bij oudere mensen vol met beeldjes en "postuurkes". Ook bij meme Agnes was dit het geval: haar vensterbank stond vol, maar niet zozeer met heiligenbeelden en kaarsjes, maar met kleine prulletjes en aandenkens uit verschillende landen. Elk souvenirtje heeft zijn verhaal, want het was er ééntje dat papa tijdens zijn vele reizen meebracht voor zijn moeder. Een traditie die hij graag in ere hield. Na elke reis, hoe kort ook, had hij wel iets mee om haar vensterbanken te versieren. Zo stond er een klassiek rood telefooncelletje uit London, een vaandel van Obama uit Amerika, een belletje uit Polen, een draak uit Wales, ... Je zal er in dit boek ongetwijfeld nog enkele zien passeren.

Papa en meme zijn er niet meer, maar de souvenirs zijn niet in de prullenbak beland, integendeel. Ze staan intussen uitgestald in zijn voormalig bureau in de Overheulestraat 220.

74

Meme’s ruit Van alle souvenirs die pa ooit meebracht voor zijn moedertje Agnès, doet geen enkel me nog steeds zo lachen als het kleine vaandeltje met daarop de afbeelding van president Obama. Pa bracht dit in 2009 mee uit de USA samen met wat t-shirts van de man. Die was toen volop bezig met zijn campagne voor de presidentsverkiezingen. Meme plakte het vaandeltje aan haar ruit, zodat het zijn plaats had tussen alle andere souvenirs die pa voor haar meebracht. Maanden later werd Barack Obama verkozen tot president van Amerika. Hij was overal te zien, waaronder in het nieuws. Ik zat op een avond de krant te lezen en een gerstenat te nuttigen aan meme's tafel. Meme zat in de zetel naar haar tv te zien. President Obama was aan het speechen. Meme draaide zich om naar mij.

"Tim, is dat den dien die daar aan mijn ruit hangt?"

"Jazeker meme, dat is hem."

Meme had geen benul wie hij eigenlijk was. Voor haar was het gewoon een figuurtje vanop de souvenir van haar zoon. Ondertussen hing "den dien" jaren aan mijn ruit, waar hij steeds een glimlach op mijn gezicht toverde. De eerste zwarte President van de States werd echter zo bleek door de zon, dat ik hem in een lade heb moeten opbergen.

Memé’s brouwerij

Meme brouwde zelf niet. Ze noemde de berging waar ze haar biervoorraad uitstalde de brouwerij. Als je binnenkwam bij meme dan duurde het nooit lang of ze zei “Ge weet de brouwerie zijn” Zelf als je aan het werk was mocht je er iets uitpikken. Toen ik eind 2008 even werkloos was, kreeg ik een tijdelijke job dankzij meme Agnès. Liesbeth, de secretariaatsmedewerker van de Muziekschool, was tijdelijk out en de school zocht een vervanger die enkele uren in de week in het leraarslokaal in meme’s huis kon zitten en om het uur leerlingen hielp met oversteken op het zebrapad. Meme dacht aan haar kleinzoon en zo kwam ik in de leraarskamer terecht. Ik was welgeteld 15 minuten bezig toen meme haar hoofd binnenstak.

“Aah Tim, als je dorst hebt, ge weet de brouwerie zijn.”

“Ja meme, ik ben wel aan het werk hé.”

“Pak maar.”

75

Ik deed dat uiteraard niet omdat ik dus maar welgeteld 15 minuten aan het werk was. 10 minuten later vloog de deur weer open.

“Ik wist wel dat je niet durfde”, zei ze toen ze met een glas en een geopend flesje trappistenbier op mij kwam gestapt.

“Ziezo.”

Woensdagnamiddag Vooral op woensdag was het druk in haar brouwerij. Woensdag stond tot november 2010 telkens weer garant voor een namiddagje meme Agnes. Enfin, ik ging zowat dagelijks op bezoek bij meme, maar woensdag was toch speciaal want dan was het echt wel "full house". Gans de familie was aanwezig rond de tafel om taart te eten, dag allemaals en story's te lezen en koffie te drinken en vooral ... een "goeien" uit méme Agnes haar brouwerij te nuttigen.

Verboden Vrucht Verboden Vrucht is een amberkleurig en fruitig bier van zo'n 8,5%. Het wordt gebrouwen door Brouwerij Kluis, waar ook Hoegaarden Grand-Crû en Julius waren ondergedompeld tot mastodont Interbrew alles overnam. De bieren worden tot op vandaag nog steeds gebrouwen en zijn verkrijgbaar in bierhandels en dergelijke. Ik herinner me als klein kind dit bier het best. Vooral het etiket waarop een Bijbels tafereeltje uit de Tuin van Eden te zien is. Adam en Eva met een appel in de hand, al is de appel vervangen door het bier. Het tafereel stond op het etiket en ook op het typische glas met de gedraaide voet. We bleven als klein kind maar staren naar dat etiket en glas, want er stonden "blote" mensen op. Bovendien was het zo dat indertijd er nog van die aluminium wikkels rond de hals van de fles zaten. Wat nu nog steeds zo is bij Leffe.

Als kleine petoeter zaten wij bij pa op schoot aan meme's legendarische tafel. Wij prutsten dan de folie van de fles en draaiden er dan figuurtjes van en speelden met de kroonkurk. Puur jeugdsentiment als ik er één zie. En drink uiteraard, want vanaf ik er de leeftijd toe had, heb ik het lekkers ook geprobeerd! Sinds 2015 is de tekening op het etiket en glas opgefrist, maar het is nog steeds een bloot meneertje en madammeke. Ik heb trouwens nog steeds één van mémé’s glazen van Verboden Vrucht in mijn kast staan!

76

Hoegaarden Grand Crû Van alle bieren ter wereld die ik bij meme Agnès ooit heb geproefd, doet er geen één me zo hard aan haar terugdenken als Hoegaarden Grand Crû. Laat Verboden Vrucht me in gedachten terugvliegen op papa's schoot als kleine ukkie, dan heeft Hoegaarden Grand Crû hetzelfde effect op mij, zij het dan dat ik terugdenk aan mijn twintiger jaren bij mijn visites aan meme. Deze straffere versie van de witte van Hoegaarden werd gebrouwen in Brouwerij De Kluis. Ik leerde het kennen via ... meme haar brouwerij. Als kleine petoeters dronken we eerder frisdrank bij meme. Maar op een bepaalde leeftijd dronken we ook graag eens een biertje (je bent een Ghillemyn of je bent het niet). Daarom had meme gewone pintjes en ook wittekes van Hoegaarden mee. Wittekes smaakten toen nog lekker want Inbev had ze nog niet verknald. Zo dronken Jasper en ikzelf ook eens een biertje aan haar tafel.

Op bepaalde dag had ze haar brouwerij aangepast. Ik zag een Hoegaarden staan, maar dan in fles! Het was een goudkleuriger etiket met Grand Crû onder de naam en er stond ook een kasteel op. Ik dacht dat het om een speciale editie ging. Ik nam het bier mee uit haar berging/brouwerij en proefde het aan tafel. Onze Martinus kwam ook toe en zette zich naast mij. Zijn oog viel op de fles!

"Wat drink jij nu. Grand Crû?"

"Gewoon Hoegaarden, pa."

"Gewoon, dat is wel straffer hé manneke".

Meme had alles gehoord en vroeg.

"Is hij niet lekker ofzo?"

"Jawel moedre, maar dat is een Grand Crû, te straf voor die mannen!"

"Er staat toch Hoegaarden op, dat drinken ze toch graag. Is het lekker, Tim?" "Zeker meme!"

"Ok dan."

Vanaf dat moment bracht ze nooit geen blikjes “Witten van Hoegaarden” mee, maar Grand Crû. Enige probleem was dat ze geen glas had van Grand Crû. Zo'n typisch mooi, tulpachtig glas. Als bierliefhebber vind ik dat je bier in zijn correct glas moet drinken, en daarom schoot ik haar te hulp. In 2004 om precies te zijn. Ik was tijdens de paasvakantie als leider mee op kamp vertrokken naar Maloja. Na afloop van het kamp, kwamen we met de trein terug aan in het station van Kortrijk. Daar beslo77

ten we nog met de bende leiders iets te drinken in café Pegasus in het station. We waren met een man of 20 en dus kan je wel al inbeelden dat de tafel goed vol stond met drank en glazen. Ik had een Hoegaarden Grand Crû besteld en toen we allen weer opstonden om naar huis te vertrekken, heb ik het glas gauw in mijn rugzak tussen mijn kleren gestopt en weggesmokkeld. Glazen wegsmokkelen is een kunst die ik van mijn derde naamgenoot heb meegekregen trouwens. Ik nam de bus naar huis en die kwam aan aan het standbeeld in Moorsele. Vandaar wandelde ik naar meme. Ik toverde het glas tevoorschijn uit mijn rugzak.

"Kijk meme, een souvenir uit Maloja!"

"Maar het is leeg, Tim. Doe het maar gauw vol!"

Enzo dronk ik na afloop van het kamp een Hoegaarden Grand Crû bij meme in een gepast glas!

Picon à la meme Agnès Het recept van Agnès Demeiter kon jong en oud bekoren En ging na haar dood gelukkig niet voorgoed verloren Menig famielid, vriend en leerkracht hebben deze geproefd Terwijl ze samen met haar aan haar tafel hebben vertoefd Het sterkt de geest en lichaam en is wereldberoemd Vandaar dat we het recept naar haar hebben genoemd Met een Picon à la meme Agnès wordt voortaan altijd geklonken Op de brouwster ervan, die hem weliswaar nooit zelf heeft gedronken Als ik de naam van mijn meme laat vallen, dan duikt haar picon altijd wel op! Die is zelfs vandaag de dag nog gekend in omstreken. Zij had haar geheim recept. Ze haalde haar flessen alcohol in een apotheek in Frankrijk, in een dorpje over de grens. Pure alcohol was er stukken goedkoper dan hier en zij ging telkens twee flessen halen. Mijn meme kon geen woord Frans, enkel het woord "Deux". Ze stapte de apotheek binnen en toonde twee vingers en zei "Deux". De apotheek kende in de loop der jaren Agnèske en wist dat ze twee flessen nodig had.

De picon haalde ze in Auchan, want daar hebben ze literflessen (in België meestal 75cl) en is de prijs ook lager. Dan deed ze er nog geheime ingrediënten bij, zoals een flesje dat ze bij de apotheek bestelde en nog wat.

78

Meme kreeg zelfs bestellingen. Van leerkrachten voor een verjaardagsfeest maar ook van haar kleinkinderen. Voor mijn verjaardag op mijn allereerste werk had ik ooit enkele flessen mee, die toen in de frigo belandden nadat we ze niet allemaal hadden uitgekregen tijdens de aperitief. Als het eens paste, nuttigden we een aperitiefje. Hij was zeer geliefd, die picon. Ook bij haar aan tafel kregen haar gasten een picon als ze dat wilden. Dat was iets wat ik meestal dronk voor tijdens de aperitief op zaterdag.

Voor of na het repeteren met The Bjètles. En uiteraard ook papa dronk er geregeld één. Maar vreemd genoeg was hijzelf niet de grootste fan van zijn moeders picon. Hij vond hem zelf wat te zoet. Ieder zijn smaak natuurlijk.

Wat zeer opvallend is: meme heeft zelf nooit, maar dan ook nooit van haar eigen picon gedronken! Ze heeft zelf pakken flessen gemaakt, maar zelf nooit een glas genuttigd. Meme dronk zelden alcohol, en als ze dat al deed, was dat witte Martini.

Vraag gerust aan al wie ooit aan meme's tafel zat, wat ze er van vonden! En wil je hem eens drinken of uitproberen, wees gerust. Het recept is veilig en wel, zelfs nu meme er niet meer is! Mijn tante Christa, broer Japie, neef Tjorven en schoonbroer Birger hebben het recept en brouwen er nu en dan. In een speciale fles met een etiket dat ik ter ere van meme heb ontworpen.

Maak ik ook picon? Wel, ik ga vooral proeven of ze de recepten zijn trouw gebleven! Kwaliteitscontrole, dat moet ook gebeuren. Het piconrecept verscheen trouwens in 2016 in de Krant van West-Vlaanderen, samen met het verhaal van meme Agnès verteld door mijn broer en ik.

Witte Martini Wat meme wel dronk, en dat enkel bij een "speciale" gelegenheid was witte Martini. Die speciale gelegenheid was een begrafenis. Enkele jaren terug vergezelde onze Martin zijn moedertje naar de begrafenis van een neef van hem. Na de begrafenis zei meme tegen pa: "Kom Martin, we gaan een witte Martini drinken."

"Een wat, moedre?"

"Een witte Martini. Ik drink dat altijd na een begrafenis."

En zo ging pa een witte Martini drinken met zijn moedertje en was hij eigenlijk stomverbaasd want zij dronk nooit of zeer zelden alcohol. Toen ze terug bij meme thuis waren, zat pa ook nog een witte Martini te drinken toen Japie en ik binnen kwa-

79

men. Wij tikten pa op de vingers, want hij was aan zijn 500ste poging om te vermageren bezig. En hij zou een maand lang geen aperitief drinken.

"Wel pa, wat is dat?"

"Ja zoon, dat is éénmalig. Ik doe dat net als meme. Ik drink enkel maar witte Martini als er een neef is gestorven. Dat is dus een uitzondering."

En zo had hij er zich uit kunnen praten. Maar de week nadien kwamen we zaterdag opnieuw bij meme en wie zat daar een glas witte Martini te drinken? Martinus.

"En pa, is er weer een neef gestorven? Ze vallen bij bosjes zeker?"

Hij stond met zijn mond vol tanden en nam nog een slokje. Poging 500 om te vermageren werd definitief afgesloten. En zo was er wel elke week een neef naar het hiernamaals.

Meme’s zolder Meme’s huis was enorm groot maar ze gebruikte lang niet alle ruimtes. Je had de leraarskamer, waar de leerkrachten van de basisschool hun pauze namen en ook het secretariaat van de muziekschool zijn onderdak had. In meme’s voorkamer stonden extra stoelen voor als er vrij veel volk rond haar tafel zat. Boven had je dan 4 slaapkamers waar er nog bedden stonden, maar die niet meer gebruikt werden. Meme was niet meer zo goed te been en sliep beneden in een bed dat naast haar zetel stond.

Je had ook nog een grote zolder die vooral als stockageruimte werd gebruikt door de familieleden. Gerief waar thuis geen plaats voor was, belandde daar. In 2009 werd een repetitieruimte geïnstalleerd in één van haar zolderkamers. Japie en zijn toenmalige band Jezus en de Kippetjes met zijn schoonbroer Joris en vriend Simon jaagden de nodige harde noten door het huis en ook door de straten. Op een mooie zomerdag was het snikheet op de zolder. De band had het raam opengezet en besliste om eens wat black metal te proberen. Ik was inkopen gaan doen in de Spar, vlak naast het huis van meme. Toen ik door de schuifdeuren naar buitenkwam, was het alsof de hel was losgebarsten. Mensen keken bang rond om te zien van waar het helse lawaai kwam. Ik had gelukkig al snel door dat het mijn broer en zijn band was die Moorsele centrum terroriseerde. Eind 2009 kwam er een tweede band bij op zolder, namelijk The Bjètles waarvan Japie, Birger en ik aan de wieg stonden.

80

Meme's tuin Meme’s tuin was een echte jungle met in het midden ervan een vijver, wat redelijk gevaarlijk was. Pa zijn nichtjes Gayle en Linsey zijn er een paar keer in beland. De enig keer dat we ernaartoe gingen, was toen we al voetballend op haar koer een bal over de muur knalden. De gelukkige die het schot gelost had, mocht dan de bal zoeken in het oerwoud. Maar het is niet altijd een oerwoud geweest. Pa vertelde dat toen hij nog klein was, de tuin een aangename mooie plaats was om te vertoeven. De vijver was groter en properder. Er was zelfs een kijkhut waarin je kon gaan staan en over het wateroppervlak kijken. En er stonden veel fruitbomen. Pa kuiste zelfs de vijver met zijn schoonbroer nonkel Steven met een rubberbootje. De tuin werd kapot gemaakt door het toedoen van een directeur van de basisschool. Als ik pa en meme hun verhalen nog goed herinner, had ene directeur Verhelle het ooit in zijn bol gehaald om de bomen te rooien en dan te verkopen als brandhout. Iets waar hij zelf een mooie frank aan zou verdiend hebben. Sindsdien was de tuin een ravage waar we als kind liever niet naartoe gingen om te spelen.

Gelukkig bracht gemeente Wevelgem in 2010 verandering. De cel leefmilieu blies de tuin nieuw leven in, en maakte er een educatieve tuin van met een mooie vijver, moestuin en ook een soort Grieks theater in openlucht. Pa en meme hebben deze werken nog gezien en ook het eindresultaat. Helaas hebben ze er nooit tijdens de lente of zomer kunnen zitten en hebben wij meme's tafel niet tijdelijk kunnen verhuizen naar haar tuin. Gelukkig hebben de leerlingen nu we veel deugd van deze mooie plaats!

Feminisme in het kwadraat Mijn meme was een vrijgevochten vrouw. Geen enkele man kreeg haar onder de knoet! Zelfs pa niet. Ze was klein van gestalte en toen pa plots groter werd dan haar, zat hij te lachen.

“Nu ben ik groter dan gij hé moedre”.

“Ik kan nog altijd aan je gat moest het nodig zijn”.

Jong of oud, zij was de baas!

Straatverlichting in Moorsele Ik weet het jaar niet meer precies, maar op een bepaald moment moest er straatverlichting voorzien worden in Moorsele. Een vader en zoon namen die taak op zich, 81

maar dat zou enkele dagen duren. Omdat er geen hotels waren in Moorsele, vonden ze onderdak in de conciërgewoning van de basisschool in de Sint-Jansstraat. Inderdaad, bij meme Agnès. Zij zorgde voor eten en een slaapplaats op de zolderverdieping. Na een noeste dag werken, beslisten vader en zoon om nog iets te gaan drinken in het café recht tegenover het huis van meme Agnès. Nu is dit "'t Jaar 30", maar geen idee hoe de zaak toen heette. In alle geval spelde meme de werklieden de les.

"Niet te laat hé, om 10 uur thuis want morgen moet je opnieuw werken!"

Ik kan me inbeelden dat die twee hun oren niet konden geloven. Ze staken de straat over en dronken wat pintjes. En wat ze niet voor mogelijk hielden, gebeurde toch: om klokslag 10 vloog de deur van het café open. Meme Agnès was in het deurgat te zien. Ze zei niks, stak enkel haar vingertje uit en deed teken van "Kom maar mee naar huis." De twee dronken hun pils leeg en volgden meme Agnès naar huis. Tijd voor bed.

Het is zo'n anekdote die je je echt zo voor de geest kan halen, en wat zou ik toch graag aan de toog van dat café gezeten hebben om klokslag 10 uur. Twee stoere binken die een klein madammeke gehoorzamen, dat noemen ze pas gezag!

Vlam in de Pijp Nog zo heldhaftige anekdote van mijn meme Agnès is deze van die keer dat pa haar hulp had ingeschakeld toen twee leerkrachten met elkaar in gevecht waren geraakt. Achter een piano dan nog.

Meme was conciërge van de gemeenteschool en pa woonde dus vlak naast de klaslokalen. Hij kon dus enorm lang slapen en toch perfect op tijd in school aankomen. Of zijn moedertje roepen. Dat was in 1966 of 1967 het geval toen meester Meuleman het waagde om het klaslokaal van mijn vader binnen te stappen. Pa kreeg toen geloof ik les van meester Vanaerde, die steevast zijn pijp bij zich had. Achteraan de klas stond een piano en achter die piano stond de soep die werd geleverd. Die werd dan tijdens de pauze verdeeld. Ook het geld voor de soep was daar te vinden. Om één of andere reden waagde meester Meuleman zich achter piano. Meester Vanaerde, die Meuleman niet kon luchten en vice versa, verliet het bord vooraan in de klas en volgde zijn collega om te zien wat die daar ging doen. Er volgden woorden en de twee begonnen met mekaar in de clinch te gaan. De pijp van Meester Vanaerde vloog de lucht in en de klas stond in rep en roer. Onze kleine Martin die vluchtte naar buiten en liep naar huis.

82

"Moedre, ze zijn aan het vechten."

Zijn moedertje liep naar de school en zag de twee vechten door de ramen van de klas. Ze holde naar binnen en scheidde de twee kemphanen van elkaar. Er kwam een einde aan het gevecht, want niemand durfde een gevecht aangaan met Agnèske. De kans was ook klein dat één van de twee dit zou halen.

Meme en haar Martinus Pa en zijn moedertje waren onafscheidelijk. Bijna dagelijks ging hij langs (behalve die keer dat ze hem in haar pinnewaar uit café haalde zoals je straks kan lezen). Ik heb ooit al pa zijn foto's vanop zijn gsm-toestel bewaard op mijn computer. Je vindt er trouwens heel wat in dit boek. Ik vroeg me op een keer af wat nu de allerlaatste foto was die pa ooit heeft genomen. Ik sorteerde de foto’s op mijn computer per datum, en de laatste dateert van "17 oktober 2010 19u58". En het verbaasde me eigenlijk totaal niet welke dat was.

Agnès noemde haar zoon vaak “Martinus”. Sint-Martinus is ook de patroonheilige van onze parochie, Moorsele. Daarom dat wij jaarlijks op 10 november Sint-Maartens avond vieren. Martinus is ook de naam van onze Martin zijn grootvader.

Maar Martinus was een "koosnaam" die pa niet meteen associeerde met een gezellig dorp of feest. Als hij de naam "Martinus" hoorde, dan was dat meestal in combinatie met een scherp stemmetje, een belerende vinger en een doordringende blik!

Ik hoorde Martinus voor het eerst tijdens één of ander feest. Ik denk kerstmis ofwel moederkesdag. Pa was enkele dagen ervoor ziek geweest en moest antibiotica slikken. Maar na enkele dagen hield hij het voor bekeken en stopte hij met de pillen, hoewel hij die eigenlijk volledig moest uitnemen. Pa arriveerde op het feest dat doorging bij mijn tante Christa thuis, en zette zich in de zetel. Ik zat pal naast hem. Daar begon hij ferm te hoesten. Meme, die in de keuken stond, hoorde dat en vroeg aan mijn moeder of hij nog steeds ziek was.

"Ja, niet moeilijk, hij wil zijn antibiotica niet uitnemen".

Vanuit mijn ooghoek zag ik meme uit de keuken naar hem toestappen.

"Martinus, wat hoor ik daar! Je moet je antibioteca uitnemen. Vanneste zegt dat dat moet."

"Maar moedre, ik was al veel beter."

83

"Ge moet je antibiotica uitnemen, verstaan!".

"Ja moeder."

Moedertje Agnès slenterde terug naar de keuken terwijl pa met hangende pootjes in de zetel zat. Ik bulderde van het lachen.

"Martinus, waar haalt ze het?"

"Heb je dat nog nooit gehoord? Dat zegt ze altijd als ze echt boos op me is. Maar het is al een tijd geleden dat ik het nog heb gehoord. Dat was meestal toen ik klein was."

Ik heb jaren nadien zo nu en dan nog eens "Martinus" gehoord. Hoe oud hij ook was.

Een bladzijde uit Nero Kleine Martin keek ook graag tv. En indertijd was het aanbod nog zo uitgebreid niet als vandaag. Toen had je bijna uitsluitend Nonkel Bob en Tante Terry. Een vaste afspraak voor de jeugd, die je echt niet mocht missen.

Maar op zekere dag had papa Martin iets mispeuterd en mocht hij als straf niet naar nonkel Bob kijken. Hij vloog in het "kotje" bij meme Agnes. Meme Agnès was conciërge in de basisschool in Moorsele, afdeling Sint-Jansstraat. Haar huis was bij de school. Het kotje was de plaats waar ook de bakken chocomelk werden geleverd, en ook de elektriciteitsmeter zich bevond. Toen een afgevaardigde van de elektriciteitsmaatschappij de meter kwam opnemen, trof hij een huilend jongetje aan in het kotje.

"Meneer kan je mij hier uithalen, het is van Nonkel Bob."

Maar die meneer kon en mocht hem niet bevrijden. Meme Agnès verplaatste papa vervolgens van kotje zodat de meneer van de elektriciteitsmaatschappij zijn werk kon doen. Maar plots moest kleine Martin dringend naar het grote toilet. Hij riep zijn moedertje, maar die geloofde hem niet. Zij dacht dat haar Martin een smoesje gebruikte om dan toch naar Nonkel Bob te kijken. Kleine Martin stond in tranen omdat hij met een grote boodschap zat. Hij zocht zijn heil in het kotje waar hij opgesloten zat en ... vond zijn collectie Nero's. Toen Nonkel Bob ten einde was, trof meme Agnes kleine Martin aan, samen met een bladzijde uit Nero en een grote boodschap bovenop de 84

bladzijde.

Wie mijn Nero-strips wil lenen, doe gerust, maar onthou dat er dus in één album een bladzijde spoorloos is verdwenen.

Meme in pinnewaar Pa was de "kleinen" van zijn gezin. En dat is hij ook altijd een beetje gebleven, hoewel zijn postuur dat zou tegenspreken. Hoe oud pappie Martin ook was, zijn moedertje Agnès hield altijd een oogje in het zeil. Zelfs op zijn 47ste. Dat was in 2007, het jaar waarin Japie en ikzelf afstudeerden. Tijdens het laatste trimester moest Japie binnen zijn richting logistiek management een stage volgen. Na wat zoekwerk belandde hij in Gent. Hij had een kot nodig en pa sprak een goede connectie van hem aan. Zo logeerde Japie tijdens de week bij Jean Mercier.

De stage startte maandag vroeg, dus Japie vertrok altijd naar Gent op zondag avond. Met de trein, want dat was het makkelijkst, als ze geen vertraging hadden natuurlijk. En pa bracht hem dan naar het station in Kortrijk.

Maar ... tijdens 1 bepaalde week was er een klein probleempje. Op zondagavond was er mosselfestijn in café de Litanie/Den Bottle in de Wittemolenstraat. Een zeer gezellig eet- en praatcafé dat helaas niet meer bestaat. Pa was er samen met een hoop vrienden maar had helaas zijn gsm vergeten. Met de gsm van een vriend belde hij naar onze vaste telefoon en ik nam op.

"Timmie, ik ben mijn gsm vergeten. Als jullie mij nodig hebben, om te voeren naar het station ofzo, bel op de gsm van Luc Leroy."

Ik noteerde het nummer en ging wat op de computer zitten. Japie kwam thuis, en op de één of andere manier hadden we elkaar net gemist. Ik kon hem dus niet zeggen dat pa zijn gsm vergeten was en dat hij Luc moest bellen. Japie, nietsvermoedend, belde naar pa zijn gsm en na ettelijke tevergeefse pogingen gaf hij het op. Hij had een ander idee! Hij belde naar meme Agnès want vaak vertoefde pa (en ook wij) daar op zondag avond. Het was rond een uur of acht, en meme zat al samen met André in nachtjapon (of pinnewaar) in de zetel tv te kijken.

"Hallo meme, Japie hier. Is pa daar?"

"Je pa, nee. Die zit mossels te eten in de Litanie."

"Ah ok, ik probeer hem te bellen want ik moet naar het station in Kortrijk".

85

"Hoe, is hij niet bereikbaar? Moet ik hem halen?"

"Nee meme, ik zal nog proberen bellen."

Maar dat was niet voldoende voor meme. Zij had een ander plan ... Ik kwam Japie tegen en zei hem dat hij Luc Leroy moest bellen omdat pa zijn gsm vergeten had.

"Oei, en ik heb meme al gebeld ...".

Enkele momenten later vloog de voordeur open en kwam papa binnen gestoven.

"Ik ben hier en zal je naar Kortrijk voeren. Maar bel nooit ... nooit of te nimmer meer naar meme!!!!"

"Waarom pa?"

"Waarom? Ik ben 47, 47!!! En ik sta daar in de Litanie op het gemak één te drinken met mijn maten. En dan vliegt de deur daar open, en wie staat daar??? Meme Agnès in haar pinnewaar en ze doet teken met haar vingertje van "Kom hier". Al mijn maten lachen en ik naar haar.

"Je zoon heeft gebeld en je bent niet bereikbaar, hij moet naar Gent."

"Ja moeder, mijn gsm ligt thuis, hij moest bellen naar ..."

"Niets te maren, ga hem maar voeren naar Kortrijk".

“En ik stond daar voor Piet Snot!! Mijn moederke van eind de 70 die in haar pinnewaar haar zoon van 47 uit café haalt terwijl haar vriend André in de auto zit te wachten, ook in zijn pinnewaar. Ik was de grap van de avond. En mijn maten maar lachen!!"”

Een kwartier lang liep hij te briezen tot hij dan Japie naar Kortrijk voerde. De dag nadien was hij ook nog razend, en ging hij zelfs maar 's avonds laat eens op bezoek bij zijn moedertje.

"Je mag dat niet meer doen, moeder! Ik ben oud en wijs genoeg."

"Jij moet maar bereikbaar zijn, je hebt een gsm. Dus!!"

Er volgde een koude oorlog van amper een dag, en dan was alles ok!

47 of niet, hij bleef de kleinen!!

86

Redder in nood
 Mijn meme Agnès had de slechte gewoonte te babbelen terwijl ze aan het eten was. Daarbij gebeurde het vaak dat ze zich bijna verslikte. Twee keer had het verkeerd kunnen aflopen. Gelukkig was onze Martin twee keer in de buurt.

De eerste keer was tijdens de verkiezingen. In de school in de Sint-Jansstraat waren er stembussen en de voorzitters van de bureaus konden in de leraarskamer broodjes eten. Meme stond in voor de catering. Tussen het werken door propte ze ook een broodje in haar mond en liep al babbelend naar buiten. En toen ging het mis. Het broodje belandde in haar keel en bleef er zitten. Ze hapte tevergeefs naar adem. In paniek liep ze op de speelplaats om hulp. Gelukkig was onze Martin net aan het tennissen en liep meteen op zijn moedertje af. Hij sloeg met zijn raket pal op haar rug en meme werd verlost van het euvel. Ze kon dankzij haar zoon weer vrolijk naar lucht happen.

Een andere keer zat ze met de familie rond tafel en begon opnieuw te tetteren terwijl ze at. Dit keer bleef een stuk appel zitten in haar luchtpijp. Ze hapte naar adem maar het lukte niet. Op den duur sloeg ze zelfs blauw uit. Mijn ma en tante Christa liepen in paniek naar buiten terwijl onze Martin en nonkel Luc ijzig koel naar hun (schoon)moedertje liepen. Er werd geprobeerd om de appel uit haar keelgat te plukken, maar toen dat niet lukte probeerde pa een andere techniek. Hij oefende druk uit onder haar middenrif en het stuk appel floepte eruit. Meme kreeg opnieuw wat kleur en was voor de tweede keer gered door haar zoon. Nadien is het nooit meer gebeurd, maar telkens als meme maar een woord durfde te zeggen toen ze at, was er wel iemand die haar terecht wees.

"Moedre, eerst eten en dan spreken."

Postkaartjes In de aanloop van de kerstperiode stijgt het aantal verstuurde postkaartjes. Ik vind het altijd enorm leuk om kaartjes te krijgen en ze dan op de schouw te zetten. Zowel in de kerstperiode als vakantie. Zelf ben ik helaas niet meteen zo'n kaartjesschrijver. Het is heel normaal als je van mijn geen kerstkaartje krijgt want ik verstuur er zelden of nooit. Dat is altijd zo geweest. Vroeger stuurde ik ook amper postkaartjes, tot ergernis van mijn ouders. Toen ik zo'n 17 was trok ik vanaf dan regelmatig als leider mee op kamp. Ik gaf nooit het kampadres mee, maar kreeg desalniettemin toch kaartjes toegestuurd, vooral van pa en ma. Om hen te plagen stopte ik het kaartje terug in de enveloppe en plakte die weer toe. Als klap op de vuurpijl stopte ik alles bij mijn vuil 87

ondergoed. Thuis gaf ik zonder verpinken mee dat ik nooit post opende op kamp, omdat ik toch niet zo lang weg was. Daar konden ze niet altijd mee lachen. Vooral omdat in die tijd gsm's ook nog niet zo ingeburgerd waren, en je niet gewoon een bericht kon sturen met "alles ok hier, goed aangekomen". Een postkaartje was dus even bevestigen dat alles ok ging, maar daar trok ik me niks van aan. Pubers.

Nu ik zelf papa ben, kijk ik er natuurlijk anders naar. Als Artuur of Oskaar niks zouden laten weten als ze weg zijn voor een langere periode, dan zou ik toch ook mijn kast opvreten. Ze mogen toch bevestigen dat alles goed is. Al was het maar een kaartje of sms. De goede gewoonte om zijn mama iets te laten weten, had pa wel. Al was de boodschap op een kaartje uit Hechtel uiterst summier, meme Agnes kon wel veronderstellen dat haar zoon het goed stelde zoals je op de achterkant van het kaartje kan zien bij media.

Witse Wat gaan weekends toch zo razendsnel voorbij. Voor je het weet staat een nieuwe werkweek voor de deur. Of school, zoals vroeger het geval was. Gelukkig waren er op zondagavond van die leuke momenten om de pijn te verzachten. Op de middelbare school waren dat van die onvergetelijke programma's als "Schalkse Ruiters", "XII werken van Vanoudenhoven", "De Mol" en vele andere. Je werd er in meegesleurd, en de dag nadien was er volop discussie op de speelplaats.

Met ouder worden kwam er een nieuw ritueel bij op zondagavond. Dan trokken we met pa nog eens tot bij meme. Op het gemak een chipje of praline knabbelen, de roddelbladen van de afgelopen week nog eens herlezen en ééntje drinken. Zo was het leed van de dag nadien toch al beter om dragen. En na ons bezoek bij meme, zetten we ons met ons drie nog vaak voor tv in de zetel. Tranen hebben we gelachen met series als "Willy's en Marjetten", geërgerd hebben we ons aan brol als "Debby en Nancy", of gewoon alles van Stany Crets en Peter Van den Begin. Maar zondagavond was toch echt geslaagd afgesloten toen Witse op tv kwam. Als ik nog maar de bekende introdeun terughoor, dan lig ik weer languit in de zetel met huisgenoten Japie en pa naar de grommige detective te kijken. Het was een soort ritueel op zondag. Op bezoek bij meme, en dan tv. Dan beddebak in en de week kon weer herbeginnen.

Bak Duvel Ik ben ontelbare keren bij mijn meme langsgeweest en ik herinner me ook de laatste keer nog zeer goed. Het was een donderdagavond 4 november 2010 en Japie, Birger en ik brachten haar een bezoekje. Ze was die dag niet zo goed en had rare dromen.

88

Wij waren wat later en ze was wat op haar ongemakken. Pa zijn vriend Peter Dedullen zat bij haar aan tafel. Hij kwam langs om haar op te beuren na de dood van haar zoon.

Hij had haar beloofd wekelijks binnen te springen om haar te bezoeken. Toen meme Japie, Birger en ik zag binnenkomen, klaarde ze op.

“Ik ben blij dat ik jullie zie. Ik voel me al heel de dag niet goed. Suizingen in mijn hoofd, rare dromen, …”

Ze was meteen stukken beter. En even later kwamen ook Tjorven, Ayat en de achterkleinkinderen langs met verse pompoensoep. Ik moest vertrekken omdat ik nog een vergadering had die avond. Ik gaf haar een zoen, zoals ik altijd deed bij het binnenkomen en vertrekken (owee als je die vergat!!). Ze pakte me vast en sprak voor de laatste keer tegen mij.

“Tim, ga je morgen een bak Duvel halen voor mij?”

“Zeker meme, ik ga er morgen om.”

De dag nadien kwam ik op het werk en zette ik mijn gsm aan. Ik had 1 gemiste oproep en had een voorgevoel dat het wel eens slecht nieuws zou kunnen zijn. En inderdaad. Die ochtend was meme overleden. Ik ben de bak Duvel nog gaan halen, maar heb hem niet in haar brouwerij kunnen zetten. Ik heb hem thuis geïnstalleerd en er ééntje gedronken en geklonken op haar.

Afscheid Tijdens de begrafenisceremonie voor mijn meme op woensdag 10 november 2010 werd de muziek en de teksten verzorgd door de leerkrachten en directeur van de Muziekschool in Menen. Ook ik heb toen een tekst voorgedragen die ons meme min of meer moest schetsen zoals ze was. Een onmogelijk opdracht, maar ik heb het toch geprobeerd.

Liefste meme,

Wat heb ik gezweet op deze tekst …Niet omdat ik niet wist wat geschreven, nee, gezweet over wat ik er nu echt zou moeten uitlaten want ik zou dagen over jou kunnen blijven doorpraten. Ik zou een boek over je kunnen schrijven, en dat ga ik ook doen.

Een boek over moedertje Agnes, meme Agnes, Agneske van de gemeenteschool, … zo89

dat mijn kinderen voor het slapengaan nog eens kunnen luisteren naar de mooie verhalen over jou.

Wat zullen wij jou missen, wat zal ik je toch zo missen.Ik kwam bijna elke dag bij je langs. Als ik niet kwam was ik op congé. Mijn fiets heeft vandaag nog steeds de neiging om af te draaien naar je huis als ik van het werk kom. Ja zelfs mijn trouwe stalen tweewieler is compleet de kluts kwijt. Al de gewoontes en zekerheden die nu wegvallen … bitter hard.

Hoe ik je groene achterdeur openzwaaide, het belletje hoorde rinkelen en vervolgens naar je achterdeur stapte (je voordeur gebruikte je nooit, want wie aan de voordeur belde was toch een ambetanterik die iets wou verkopen). Tussen de jungle van planten en hoge ramen door kon ik je al zien zitten op je troon aan de kop van tafel. Bij het binnenkomen gaf ik je steeds een dikke zoen, want “owee” als ik die was vergeten.

En ik had het bovenste knoopje van mijn vest nog niet losgemaakt of je sprak je fameuze woorden “Tim, zet u en pakt één voor te drinken! Of als mijn duvel nog maar half uit was “Pakt maar nog ééntje”. Je brouwerij was altijd gevuld. En je eigen brouwsel is ook in alle omstreken bekend: de Picon van Meme Agnes. Talloze mensen heb je van het bordeaux-kleurig goedje voorzien. En zelf heb je hem nooit geproefd.

Wees gerust beste Picon-liefhebbers, het recept is doorgegeven aan de volgende generatie, net als het recept van je onovertroffen hutsepot. Een recept dat in veilige handen is bij ondermeer Mario, de slager van Spar en je huishoudster Kathy.

Je had zo graag bezoek en iedereen was welkom. Familie, vrienden, vrienden van familie, kennissen, leerkrachten, directeurs, … iedereen was welgekomen en iedereen was gelijk voor jou. Of nu de paus, de koning, of president Obama (je weet wel meme, dien mens die daar aan je ruit plakt) over je vloer zou komen, iedereen gelijk voor meme Agnes. Iedereen kon komen, en mocht zelfs zijn pizza opwarmen bij jou.

En je was zelden alleen. Ik heb eens zitten uitrekenen en kan me niet herinneren dat ik ooit een half uur alleen bij je was. Gemiddeld om het half uur rinkelde het belletje van je achterdeur en was er bezoek. De zoeten inval zonder meer.

Je was een speciale vrouw. Het stamhoofd van de familie en voorzitster van de geëmancipeerde vrouwenbond, nog lang voor er sprak was van emancipatie. Geen enkele man kreeg jou onder de sloef, integendeel. Zelfs stoere arbeiders kreeg je vlekkeloos onder de knoet (anekdote van de arbeiders die elektriciteitspalen 90

plaatsen). Klein maar dapper en voor niemand bevreesd. Het omgekeerde kan niet gezegd worden. Geen enkele schoolganger die ooit zijn broek versleet op de schoolbanken in de Sint-Jansstraat is ontkomen aan je boze arendsblik. Geen enkele auto die tijdens de muziekschool op de koer reed is aan je blik ontsnapt. Een blik waarmee je iedereen de stuipen op het lijf kon jagen. Een blik die alles en iedereen kon doorgronden. Een blik waarmee je op 3 kilometer afstand en zelf in een dode hoek kon zien of iemand zijn Duvelglas bijna leeg was. En met je non-verbale tekens had je hetzelfde glas ook gauw weer gevuld. Maar ook een blik waarmee je vol trots naar je goed gevulde tafel kon kijken en je troepen kon overschouwen.

Naast die blik en je overbekende vingertje had je ook die onovertroffen scherpe tong.

En hoewel er vandaag tranen van verdriet vloeien moeten we niet vergeten dat we vaak hebben zitten wenen van het lachen om jouw oneliners en straffe verhalen.

“Kom maar binnen, ge moet hier niet werken” “Zet joe bie” “Tzit ier nooit niemand in minne weug”.

“Jaja, zeg gie maar, kga kik toch nie luisteren”.

Heb je ons verstaan meme?

“Ja” Zeker? “Ja” Heel zeker? ….. “Nee” “Tim, tga weere schoone zin ip Duitsland zaterdag, tis van Michael en Heidi.”

Toen pa zei dat hij zou vermageren antwoordde je doodleuk. “Ja, tzal wel, kzal vragen aan Mario van de Spar dat hij er een schelle van snijdt.”

Moeten we de vuilniszakken buiten zetten meme? “Nee, Luc, gaat dat wel doen, Luc is toch met pensioen.”

Je bleef maar doorgaan.Tot zelfs na de crematie van mij pa: “Goh, en dien die zo graag eentje dronk is er nu niet meer”. Onovertroffen.

Je was gekend in de omstreken. Eén keer haalde je ook de radio waarbij je in geuren en kleuren vertelde hoe je zondaags alle toiletten van de school een poetsbeurt gaf.

“Wat moest Agnes ton doen… eur neuze toe knijpen …”.

Je had je trots. Hoe doof je ook werd, een hoorapparaat zou je nooit aanschaffen. Net als een rolstoel. Da’s voor oude mensen. Je begrip “oud” was ook relatief. Toen je ooit een operatie onderging maakte je je zelfs boos” Pfff ik lag daar op de kamer bij een oud wijveke van 75.

91

Je was toen zelf 73 lentes jong.

Ook je auto heb je op je 85 aan de kant moeten laten, hoewel je deze herfstvakantie van plan was om je rode bolide weer te betreden. Je was niet klein te krijgen. Helaas leeft niemand voor eeuwig. En hoewel je orkanen hebt doorstaan, werd de laatste tornado enkele weken terug je teveel. Je kaarsje bleef nog even branden om dan zachtjes uit te doven, na een mooi maar hard leven.

Ik ben droevig maar tegelijk ook zo dankbaar.

Merci meme voor al die keren dat ik bij je was, bij je heb gegeten, je dag allemaals, story’s, weekbodes, Laatste Nieuwsen en zo heb gelezen.

Merci voor de steun die ik van je kreeg, in examens en moeilijke periodes.

Merci voor alle mensen die ik aan je tafel mocht leren kennen.

Merci ook dat we via jou André, je trouwe huisvriend uit Jabbeke, met wie je vele jaren ook lief en leed deelde, mochten leren kennen. Over jullie relatie vallen ook dikke boeken of een toneelstuk te schrijven. Ik zal helaas moeten afsluiten want ik kan nog dagen over je blijven vertellen, wat ik ook zal doen.

Meme, je zit voor eeuwig in onze harten. Je was tevreden met veel dingen, maar twee ervan wil ik zeker inwilligen.

Eén: Aan de familie: “Kben blie daje ollemolle, ollemolle, ollemolle overeen komt.”

Dan doen we zeker meme, en dat zullen we blijven doen.

En twee: “ Ge weet de brouwerie zijn”. We weten de brouwerij zijn, en we drinken er nog één op jou!!!

Je kleinzoon,

Tim

92

93

5

FAMILIE Martin was niet alleen echtgenoot, vader en mama’s kindje. Hij was broer, nonkel, neefje ... In dit hoofdstuk maken we kennis met enkele familieleden.

94

Gezin Vader Nestor Ella, Artuur, Lou, Robbe, Oskaar, Ram en Sig zullen nooit hun opa Martin kennen, en dat is wel spijtig. Gelukkig hebben ze met Eric, Danny en Gino alvast een fantastische opa. Maar ook Jasper, Suzan en ik hebben ook altijd maar één opa gekend, pépé Frans. Nestor Ghillemyn, vader van onze Martin, overleed in 1976 ten gevolge van een hartfalen. Mijn pa was toen zelf 16.

Ikzelf heb een karrenvracht aan herinneringen aan mijn vader, maar heb geen enkele aan mijn pepe Nestor. Ik ken hem enkel van foto's en dingen die mijn pa of meme hebben verteld. Op de schouw bij meme's beroemde tafel stond een sepia-foto met zijn portret, en dat is hoe ik hem altijd voor de geest haal. Ik heb nog 1 souvenir van hem, een houten antieke boor dat bij ons thuis aan de muur hing. De boor heeft zijn plaats gekregen in het oude bureau van Martin in de Overheulestraat 220, tussen een hele hoop andere leuke herinneringen en souvenirs aan pa.

Nestor werd geboren op kerstmis 1916 in Rollegem-Kappelle. Hij huwde in Gulllegem op 14 april 1945 met Agnès Demeiter, onze legendarische meme Agnès. Ze woonden eerst in de Ieperstraat in Moorsele en verhuisden dan naar de conciërgewoning van de gemeenteschool in de Sint-Jansstraat. Ze kregen samen 4 kinderen: Hedwig, Annie, Christa en Martin. Nestor was goudsmid van beroep. Op de bovenverdieping van het huis stond zijn werkbank en alle andere materiaal. Mijn pepe was een echte Ghillemyn volgens mijn meme Agnès.

"Die doen graag azo" (waarbij ze met haar hand deed alsof ze een glas leeggoot in haar keel).

Op oude foto's van hem zie ik hem ook geregeld staan met een pintje voor zijn neus. Helaas was zijn gezondheid niet al te opperbest. Hij viel met zijn bromfiets en verloor hierdoor een nier. Verder leed hij aan een depressie en was hij ook wat zenuwziek. Daardoor zat hij jammergenoeg vaak gewoon in de zetel. Gelukkig was meme zo kranig dat zij werk verzette voor twee!

Hij overleed in 1976 ten gevolge van een hartfalen. De dokter had een maagzweer als diagnose gesteld en hem naar het ziekenhuis gestuurd. Door de verkeerde diagnose bezweek Nestor uiteindelijk. Mijn pa was zoals ik al zei 16, en zijn broer Hedwig werd zijn voogd tot pa meerderjarig was.

95

Pa zelf had ook niet zo heel veel herinneringen aan zijn vader. Hij was vaak ziek, waardoor hij niet zoveel op stap ging met zijn jongste zoon. Maar ik weet dat hij zijn Martintje meenam naar de koers en dat hij dan een wijting mocht eten. Ik weet ook dat vader Nestor een houten hutje had gebouwd in de vijver in meme's tuin, waardoor je via een luikje over het water kon kijken. Meme Agnès vertelde me ooit dat hij eens veel te laat thuiskwam na een nachtje stappen.

"Ik stond aan het raam te kijken waar hij zat. Het was een gat in de nacht en ik hoorde zijn brommertje komen vanop de platse. En zigzaggen dat hij deed!! Ik zag hem naar de achterdeur gaan en hoorde het slot rammelen. Meneer kreeg de deur niet open. Hij ging dan naar de voordeur en die ging vanzelf open! Ik stond aan de andere kant en hem hem een klets op zijn kaak gegeven. Hij zal sterren gezien hebben!"

De “kleinen” Onze Martin was de jongste van een gezin van 4. Zijn broer Hedwig was 15 jaar ouder, zijn oudste zus Annie 14 jaar en zijn jongste zus Christa 7 jaar. Onze Martin was dus duidelijk een achterkomertje. Als kakkernestje werd hij goed verzorgd door zijn broer en zussen. Toen zijn moeder Agnès weg was om te werken, ontfermden zij zich over "de kleinen".

Annie, zijn oudste zus Tante Annie is de oudste zus van mijn pappie Martin en oma van onze kornuiten Océane, Zian en Lilya, de spruiten van mijn neef Tjorven. Océane en Zian zijn de allereerste achterkleinkinderen van meme Agnès, en de enige die ook effectief kunnen vertellen dat zij ook aan tafel bij "meme Jeske" hebben gezeten en op de koer hebben gespeeld.

Hedwig en Annie zorgden voor hun kleine broer en slaagden er zelfs een keer in om de volledige stapel luiers (toen nog katoenen herbruikbare exemplaren) te verbruiken. Om baby Martin rustig te houden hadden ze "tsjoeke, tsjoeke baby" uitgevonden.

Zijn broer en zus namen hun kleine broer op de schoot en imiteerden een treintje en liepen ermee rond terwijl ze hem zachtjes schudden. Ze zongen van "tsjoeke tsjoeke baby". Kleine Martin vond dat zo leuk, dat het op den duur de enige manier was om rustig te worden. Dus mocht meme Agnès ook 's avonds na haar werk rondhotsen als "tsjoeke tsjoeke baby" met haar kleine spruit om hem te kalmeren. Kleine pappie sliep met moeder Agnès en vader Nestor in de Voute in het kleine rijhuis in de Iepersstraat, terwijl zijn broer en zussen op de zolder sliepen. 's Nachts hoorden zij het deuntje door het huis weergalmen.

96

Christa, zijn jongste zus Zijn zus Christa was 7 jaar ouder dan onze Martin en op latere leeftijd profiteerde hij van het leeftijdsverschil met zijn zus om al uit te gaan in Leuven. Toen tante Christa op kot zat, was pappie Martin er als de kippen bij om haar te bezoeken. Dat deed hij telkens hij vakantie had in het middelbaar onderwijs en er dus nog les was aan de unief. Hij bleef de ganse dag rondhangen in de living van haar kot. Als ze 's avonds een stapje ging zetten, dan vergezelde hij haar en haar vriendinnen maar al te graag.

En een nog grotere Martin kon zeker en vast op zijn zus rekenen in tijden van hoge nood. Zoals je thesis kunnen afwerken en nog tijd hebben om te blokken voor de eindexamens. Pa studeerde af als licentiaat fysica, maar heeft dit voor een heel groot deel te danken aan zijn zus Christa. Zijn laatste jaar was het enige dat hij zonder herexamens afwerkte. Anders was zijn motto altijd: "Wat je in 12 maanden kunt doen, moet je niet proberen in 10 maanden". Maar dit keer lag het anders. Als hij slaagde voor eerste zit, mocht hij met zijn lief en haar vader mee op reis, mijn ma en pepe dus. Dus ging hij er volop voor maar hij had het zichzelf zeer moeilijk gemaakt. Want hij was zo laat met zijn thesis, dat hij die onmogelijk kon schrijven en blokken tegelijk. Mijn tante ontfermde zich over pappie en liet hem rustig studeren op het terras van haar huis.

In tussentijd heeft zij zijn volledige thesis uitgetypt. Hij studeerde af, zonder één buis.

Mijn tante en ma gingen naar zijn proclamatie, want hijzelf wist de uitslag intussen al.

Meli In de zomer trekken we geregeld met ons gezin naar Plopsaland om Samson, Bumba en nog veel meer helden van Artuur en Oskaar te ontdekken. Waarom niet, want in mijn kindertijd trokken wij ook naar de Panne, maar zaten we niet op bootjes tussen Kabouters. Toen waren de bijtjes nog de baas. De Meli was de vaste afspraak voor schoolreizen en een dagje uit. De bijtjes, het spookhuis, de ezel die chocoladegeld kakte, de rode monorail, het kleine treintje tussen de dieren, het sprookjesbos, de splash, ... ze waren er allemaal en je kreeg op het eind altijd zo'n proevertje en infoboekje mee.

Altijd gedacht dat de Meli van mijn tijd was, maar in de foto-archieven ontdekte ik dat ook voor een broekventje als papa Martin de Meli een dagje vol plezier betekende. Aan zijn gezicht te zien op de foto bij media achteraan dit hoofdstuk, stond hij ongetwijfeld al te popelen om weer op de attracties te gaan zitten. Die lunch van meme zal hij wel vlug binnengeschrokt hebben. En de ezel, die kakte vrolijk verder op de achtergrond.

97

Nonkel Tin Papa had één broer en twee zussen. In de loop der jaren werd hij dus ook nonkel van heel wat neefjes en nichtjes.

Tjommetje Oppassen op je nichtje is geen sinecure. Zo ondervond ik eens toen ik op mijn petekindje Lou mocht thuiswachten. Ik had mijn laptop en leesboeken mee om me bezig te houden terwijl het kapoentje zou slapen. Maar daar kwam niks van in huis. Het werd een avondje wandelen rond de tafel en in de zetel kijken naar videoclips. Maar het kan uiteraard veel erger. Vraag maar aan mijn neef Tjorven, op wie zijn nonkel Martin vaak heeft gepast. Nooit echt lang, hoogstens een uurtje als meme Agnes moest helpen met de vaat bij "madam" De Geest. Kleine Tjorven, of "Tjommetje" zoals hij werd genoemd door nonkels en tantes, was toen een uurtje lang onder de hoede van zijn nonkel Tin. En net op dat moment had Tjommetje altijd zijn vaste afspraak met de toiletpot.

Het moment voor pappie Martin om te beginnen vloeken, want kleine Tjommetje kon zijn poepje zelf nog niet afvegen. Dus mocht zijn ome Martin zich aan die mooie taak kwijten. Elke keer opnieuw. Meme Agnès was nog maar goed en wel vertrokken, of zijn stoelgang kwam in gang. Potje op, en na de daad met de poep omhoog, wachtend op nonkel Tin en een toiletpapiertje. Ook die fase heb ik intussen al met mijn petekindje bereikt. Toen ze ooit bleef logeren, had ze ’s morgens een welriekend cadeau voor pepe Tim. Zo ben ik dan nog een keer in pa zijn voetsporen getreden.

Gayle Pa zijn broer Hedwig overleed in 2014. Hedwig werd geboren op 6 augustus 1945, op de dag dat de Amerikanen de bom op Hiroshima dropten. Hij was 15 jaar ouder dan zijn kleine broer Martin. Na de dood van hun vader, werd Hedwig de voogd van zijn broer Martin. In 1985 koos Martin zijn oudere broer als dooppeter van zijn eerste zoon, ikzelf. Door het leeftijdsverschil hadden beide broers niet zoveel contact.

Vanaf 1989 brak Hedwig ook alle banden met zijn familie. Hij werkte als griffier bij de rechtbank van Ieper. Toen hij met pensioen ging, settelde hij zich in Wenduine. In 2014 overleed hij aan de gevolgen van kanker.

Ikzelf heb geen enkele herinnering aan mijn oom. Aan zijn dochter Gayle des te meer. Gayle werd geboren op 3 november als enige dochter van Hedwig en zijn vrouw Maddy. Ze is het eerste kleinkind van meme Agnès en was de eerste van de nieuwe ge98

neratie. Samen met Japie, Suzan en mezelf draagt zij de naam Ghillemyn. Doordat haar vader met de familie brak in 1989, hadden wij geen contact meer met onze nicht.

Die reisde in haar leven de wereld rond als reisleidster bij Thomas Cook. Tot ze in 2010 terug naar België kwam en in Oostende ging wonen. Dankzij facebook kon ze opnieuw contact maken met de familie. Haar nonkel Martin vond haar terug op facebook en voegde haar toe als vriend.

Toen Gayle terug contact opnam met de familie, waren haar nonkel Martin en meme Agnès helaas overleden. Ze woonde de begrafenis van haar meme bij en vervoegde na vele jaren opnieuw de familie. We zijn zeer blij dat we haar na zoveel gemiste jaren hebben leren kennen en het is verdomd jammer dat onze Martin en meme Agnès zo’n toffe nicht en kleindochter hebben moeten missen.

Pepe Tin Nonkel Martin had, net als ik, ook twee petekindjes waar hij zich over mocht ontfermen.

10.02.1985 Sam Sam is het eerste petekindje van onze Martin. Mijn pa werd dus vader, nonkel en peter in 1 week tijd. Mijn broer Japie en ik hebben dat record proberen te verbreken, maar het is niet gelukt. Artuur werd 11 dagen na Ella geboren en zo werden wij in 2012 papa, nonkel en peter in 11 dagen tijd. Artuur was te vroeg, zoals zijn papa, maar moest niet in de couveuse. Mijn neef Sam mocht dus jaarlijks een nieuwjaarsbrief voorlezen aan zijn "nonkel tin" en ook met zijn Vormsel was deze paraat om zijn hand op zijn schouder te leggen. Nonkel Tin heeft Sam ooit eens een onvergetelijk nieuwjaarscadeau geschonken in de vorm van een uitstapje naar Engeland.

Met pepe tin op de P&O In mijn jeugdjaren was pappie vaak op reis naar Engeland voor zijn werk. Wij konden ons daar weinig bij voorstellen maar het moest er echt wel leuk zijn. Want pa bracht altijd van die leuke cadeaus mee. Hij kwam 's avonds laat pas thuis, en dan konden we bijna niet slapen want we waren te benieuwd om de cadeaus te zien. En die waren altijd magisch: Engelse cadeaus, alsof ze uit een andere wereld kwamen. Videocassettes die hier nog lang niet verkrijgbaar waren, gekke politiehoeden, vreemde puddings, ... Het vreemde was dat je over het water moest om naar Engeland te kunnen.

Met de boot. Dat leek een avontuur op zich. En we waren nog piepjong toen we eens mee mochten op avontuur. Tijdens de kerstperiode sprongen we de wagen in en reden 99

we naar Calais, naar de boten. Als piepklein ventje ben je echt overspoeld door die mastodont met in koeien van letters "P&O" op. We reden met de wagen in de buik van de boot, en konden we er vrij rondlopen. Een paradijs op zich met winkels, bars en vreemde speelautomaten met een hendel waar centen uitkwamen. Op het dek kwamen we bijna gek toen we te midden de zee witte kliffen zagen opdoemen. Engeland!!

Het was inderdaad een andere wereld, want ze reden er allemaal verkeerd. En spraken dezelfde gekke taal als op de videocassettes die pa meebracht. Als kleine bengel mocht je ook geen café binnen, zelfs niet om cola te drinken. Maar het was een fantastische ervaring: de kerstmarkten, het hotel, een rit in een poepsjieke limousine naar het restaurant, ... Het bleef niet bij die ene reis. Zowel tijdens de zomer als winter moest pa geregeld naar de overkant van het Kanaal voor zijn werk.

Een keer vergezelden enkele vrienden en familieleden ons. Mijn papa had zijn petekind Sam een dagtrip Engeland cadeau gedaan voor zijn nieuwjaar. Mijn neef, die een week jonger is dan ik, was nog nooit over het kanaal geweest en papa Martin zou daar verandering in brengen. Tijdens het eindejaar reden wij dus met een bende naar Calais om de oversteek te maken naar Dover. De weergoden waren in de heenreis nog redelijk mild. Het waaide straf en de boot schommelde zo hard dat de flessen kortendrank uit de rekken rolden. Maar onze bende bleef nog overeind. Na een dagje shoppen in Dover waagden we ons aan de terugreis. De weergoden besloten om nog een tandje bij te steken. De flessen bleven uit de rekken rollen, en het was onmogelijk om recht te lopen. Mijn neef Sam slaagde er wel in om wat souvenirs te kopen als herinnering aan zijn uitstap met pepe Tin. Enkele postkaartjes en een P&O miniatuurbootje, samen netjes in een zak. Maar plots werd het gure weer ook Sam en zijn maag teveel.

Hij holde naar de toiletten maar kon er helaas nooit op tijd geraken. Zijn maaginhoud lanceerde hij dan maar in het eerste beste hulpmiddel binnen handbereik ... het zakje van de souvenirwinkel. Terug thuis hingen Sam zijn postkaartjes wat week aan de koelkast, en er bleef voor altijd een geurtje aan zijn P&O miniatuurbootje als herinnering aan zijn nieuwjaarscadeau.

03.03.03 Océane Op 03.03.03 precies, werd papa zijn tweede petekindje geboren: Océane. Een datum die we uiteraard niet zullen vergeten, want makkelijker kunnen ze niet zijn! Océane is het allereerste kleinkind binnen de familie en het allereerste achterkleinkind van meme Agnès. Ondertussen staat de teller op 10, maar haar broer Zian en zijzelf zijn de enige achterkleinkinderen die meme en ook pa zelf nog hebben gekend.

Océane heeft dus nog aan méme's befaamde tafel gezeten en gespeeld op de bekende 100

koer. Ik weet nog goed dat ze als klein petoetje niet rap genoeg binnen kon zijn. Toen ze samen met haar papa Tjorven langs de deur van de veranda binnenkwam, hoorde je de bel rinkelen en zag je haar papa aan de ene kant, terwijl je door de ruit een klein rood pomponnetje van een muts voorbij zag razen met lengtes voorsprong. Net als haar broer Zian trouwens, is zij ook het enige achterkleinkind die ooit op de gevoelige plaat werd vastgelegd samen met haar pepe Tin. Angstzweet bij nieuwjaarsbrieven Ik wil alvast nooit in mijn carrière als peter met rode wangen en vooral lege handen voor mijn petekindjes verschijnen. Dit gênant tafereeltje was er ééntje waar papa Martin bijna in figureerde. Ik zie het nog levendig voor mij. Op 1 januari 2008 (of daar in elk geval rond) waren we 's avonds bij meme Agnès verwacht voor een pintje en een sandwich. De familie zat bijeen toen kleine Océane naast haar pepe Martin ging staan.

Met een nieuwjaarsbrief in de hand! Het angstzweet brak hem al uit! Pepe Martin was namelijk compleet vergeten om een cadeautje voor zijn petekind te halen. Hij voelde de bui al hangen. En Jasper en ik bulderden van het lachen toen we onze pa zagen blozen terwijl Océane haar brief begon voor te lezen. Pa keek verweesd naar ons, in de hoop dat we hem konden redden uit deze benarde situatie. Maar wij bleven lachen en gieren en keken al uit naar het moment dat de brief ten einde zou zijn, en pappie met schaamrood op de wangen zich uit deze situatie ging moeten behelpen. Toen haar briefje het laatste versje bereikte, werd pappie Martin op het allerlaatste nippertje gered door zijn moedertje Agnès. Die had Océane gezien met de brief, en zewas tijdens het voorlezen van de brief, subtiel naar haar berging gelopen. Ze kwam terug met een groot cadeau en stopte het net op tijd in haar zoon zijn armen. Die kon zijn petekind alsnog apetrots een nieuwjaarscadeau gegeven.

Moedertje Agnès fluisterde belerend in haar zoon zijn oor "Ik wist wel dat je het zou vergeten".

De zweetdruppels werden opgedroogd, er werd nog een biertje genuttigd op het nieuwe jaar.

Onze biloute Op 15 december 2006 werd Zian geboren, zoontje van mijn neef Tjorven en nicht Ayat. Het kleine bengeltje zag het levenslicht in Frankrijk, en ik herinner me nog goed dat papa en ik hem gingen bezoeken in de kraamkliniek. Ik was volop bezig met blok101

ken voor de kerstexamens en het voorbereiden van mijn thesis. Dat betekende dat ik heel vaak thuis was, en dan kon ik ook vlug eens een pauze nemen om een klein boeleke te bezoeken. De flinke knaap is intussen een ferme judoka geworden.

Nonkel Marcel Ghillemyn Een begrafenis is zelden of nooit een leuke gelegenheid. Al heb ik wel één keer geweten dat iemand met de glimlach thuiskwam van een dienst. Onze Martin was naar de begrafenis geweest in Deftinge van zijn tante Osita en keerde met een smile terug.

Niet dat hij blij was dat zijn tante overleden was, maar hij had zich een deuk gelachen met haar man, Marcel Ghillemyn. Die was toen ook zelf op gezegende leeftijd, en had de dienst niet bijgewoond. Volgens zijn dochters was nonkel in zo'n slechte gezondheid dat hij het niet zou aan kunnen. Dus kwam hij pas tegen de koffietafel. Met een wandelstokje kwam hij binnen, geholpen door zijn dochters. Ze zetten hem op een stoel aan tafel en bestelden een portootje voor hem.

"Goh, en vadertje is niet meer zichzelf. Hij hoort niet meer goed en zien is ook al zijn sterkste punt niet!"

En zijn dochters knuffelden hun vader en die liet zich dat welgevallen. Pa merkte inderdaad dat nonkel Marcel wat doof en blind werd. Hij begreep niets toen ze iets tegen hem zegden en keek niet op. Tot plots de ober met een vol plateau aperitief achter zijn rug passeerde. Nonkel Marcel draaide zich om en greep een glas.

"Aah, dat zal mijn portootje zijn."

Pa had in de mot dat gouwe ouwe nonkel Marcel best wel kon zien en horen als hij dat wilde. Selectief doof en blind was de diagnose. Na de koffietafel ging hij nog mee naar het huis van nonkel Marcel voor een glaasje.

"Ik ben oud, maar zorg wel goed voor mezelf. Ik drink maar één dreupel per dag.

Dat is voldoende!", gaf nonkel Marcel zijn gasten een wijze raad mee.

Hij nam de fles en schonk een riant glas in. Pa keek naar zijn nonkel. Het was inderdaad maar één dreupel, maar wel een kanjer!

Nonkel Marcel was er ééntje! Hij en tante Osita hadden een groenten- en kruidenierswinkel in de omgeving van de Minister Liebaertlaan in Kortrijk. Mijn pepe en pa's vader Nestor werkte als goudsmid in de Liebaertlaan en zette zijn bromfiets bij 102

hen tijdens het werk. 's Morgens was het soms slaande ruzie tussen Marcel en Osita en 's avonds als hij zijn brommertje terug ging ophalen lagen ze samen als een verliefd stel in de zetel. Het was een ferm koppel. Ze verhuisden later naar Deftinge, traden toe tot het Nieuwe Geloof en Marcel werd zelfs bisschop. Dit alles om hem te kunnen overtuigen om geen alcohol meer te drinken, wat ook faalde. Hij was een Ghillemyn in hart en nieren (of droge lever)! Toen mijn pepe Nestor door een moeilijke periode ging, was het nonkel Marcel en nonkel Gilbert die hem oppikten om hem op te beuren. Beide nonkels waren zonder meer de vedetten van de Ghillemyns. Na een avondje stappen belandden ze met de wagen in de gracht. Pépé Nestor die kon er uiteindelijk nog om lachen. Wellicht omdat hij ook al menig pintje op had. In 2003 overleed ook nonkel Marcel. Ongetwijfeld zit hij hierboven met de rest van de familie te genieten van één riante dreupel per dag.

Feestjes in de familie Zoals in alle families, worden er geregeld feestjes gehouden. Ter ere van feestdagen, verjaardagen en andere. Ook bij de familie Ghillemyn was dit uiteraard het geval.

Moedertjesdag De familie zette graag moeder en meme Agnès in de bloemen. En tot 2010 stond dat telkens garant voor een feest voor moederdag. Aperitieven, eten en dan wat gerstenatten nuttigen. Het menu en de locatie wijzigden in de loop der jaren. Vanaf 2006, denk ik, ging Moedertjesdag telkens door bij mijn tante Christa, omdat meme iets te oud werd om nog alles te kunnen opvangen bij haar thuis.

Tot op een bepaald moment was het een jaarlijkse gewoonte om warme beenhesp te eten. Dat veranderde door côte à l'os op de barbecue. Onze Martin was toen de kok van dienst en hij stond achter het vuur om de stukken vlees te bereiden en te bakken.

En dat kon hij als de beste en kan zeker tot één van zijn specialiteiten gerekend worden! De côte à l'ossen haalde hij in Aalbeke, bij het bekende St-Cornil of via zijn vriend Mario, de slager van de Spar.

Met meme Agnès naar St-Cornil Pa is één keer met zijn moedertje om côte à l’ossen geweest in St-Cornil. Sindsdien haalde hij ze elders.

"Martin, gaan we vrijdag naar St-Cornil, want dan is de beenhouwerij open en hebben ze côte à l'ossen?"

103

"Is die beenhouwerij niet heel de week open, moedre?"

"Ja, maar enkel op vrijdag hebben ze côte à l'ossen!"

"Zal wel." "'t Is waar, vraag maar aan Christa."

"Allée, 't is goed, we gaan er samen om."

Enzo geschiedde dat hij op een vrijdag rond een uur of 11 met zijn moedertje naar Aalbeke trok. Jasper en ik bleven in het huis van meme, om even thuis te wachten op ons nichtje Océane en uiteraard te aperitieven. Pa en moedertje zouden toch vlug terug zijn. Na ruim twee uur ging het belletje van haar achterdeur. We keken door het raam en zagen meme Agnès met haar hier in de omstreken zo bekende boze blik en achter haar onze Martin, met een al even boze blik. Toen ze binnenkwam in de living begon ze te zuchten.

"Nooit meer, nooit meer ga ik met Martinus gaan winkelen."

"Wat is er wel meme, hadden ze geen côte à l'os?"

"Geen geduld, geen geduld heeft diene mens. Hij heeft heel de tijd zitten zagen. 't Is gelijk een klein kind."

Martinus kwam ook de living binnen en schonk zichzelf een Picon in uit frustratie.

"Aah pa, heb je geen geduld?"

"Zwijg. Dat ging daar voor geen meter vooruit. En weet je wat? Ze hebben ALLE dagen van de week côte à l'os. Alleen op vrijdag hebben ze nog veel meer, worsten enzo. En natuurlijk komen er daar dan een heleboel gepensioneerden op af! Zie je ze al staan? Nog een schelleke dit, nog een worstje dit, ... Jongens, jongens. En als het dan eindelijk aan ons was, geeft moedre dan ook nog eens zo'n bestelling door. We hadden alleen maar côte à l'ossen nodig?"

"Martinus, nu ik daar was, kon ik evengoed andere dingen ook mee doen!"

"Ik ga nooit meer mee!"

"Ge moogt niet meer mee, volgende keer vraag ik het aan Christa".

Zo bleven ze beiden met een boos gezicht blijven mokken. Gelukkig was het de zondag weer koek en ei en konden we genieten van de befaamde côte à l'ossen. Maar het jaar nadien had pa aan zijn vriend Mario gevraagd of die geen côte à l'ossen kon be104

zorgen. Zo was hij zeker dat hij alvast geen kans maakte om opnieuw in de rij te moeten staan in de beenhouwerij van St-Cornil.

Chef Martin Als het op côte à l'ossen bakken aankwam was Martin dus de chef. Hij kon dat eerlijk gezegd wel goed. Ik herinner me zelfs een keer dat hij chef van dienst was op kerstavond, en dat hij dan de bbq in gang stak om côte à l'os te bakken middenin de winter.

Ik vermoed dat het kerst 2003 ofzo was. Zijn geheim? Zoveel minuten op de ene kant laten bakken, en dan zoveel op de andere. Ik herinner me de exacte minuten niet, maar hij was er wel krak in. Hij combineerde bakken zonder moeite met gezellig aperitieven.

Familie Demeiter wordt aan tafel gevraagd We aten op moederdag ofwel warme beenhesp ofwel côte à l'os. Maar er waren ook enkele uitzonderingen. Zo nodigde meme ons ter gelegenheid van moederkesdag en ook haar verjaardag eens uit in Dadipark.

Dadipark is ondertussen met de grond gelijkgemaakt. Maar in de gloriedagen was het pure fun. Je had enorm veel leuke attracties: waterpedalo's, loopbruggen, go-carts, trampolines, vliegende boten, .... Te veel leuks om op te noemen. Als kleine pagadder wou je zoveel mogelijk genieten van alles. Eten was dus bijzaak. Helaas was het een feest en moesten we ook tussen het spelen door aan tafel gaan om te eten. Daar hadden ze in Dadipark iets handigs op gevonden. Men riep de familienamen af doorheen de luidsprekers van het park telkens er een nieuwe gang werd geserveerd. Dan werd verwacht dat je je speeltoestel verliet en je naar het restaurant begaf.

Maar tijdens het allereerste bezoek was er een probleem. Meme had op haar familienaam gereserveerd. Toen we aan tafel moesten weerklonk door de luidsprekers: "Familie Demeiter wordt aan tafel gevraagd." Maar niemand, noch onze neven of nichten, hadden er een flauw benul van dat meme Agnès "Demeiter" heette. Dus bleven we vrolijk verder spelen terwijl de boodschap nog enkele keren werd herhaald. Tot pa, ma en tantes en nonkels zich in het park begaven om ons te komen zoeken.

"Hebben jullie de boodschap niet gehoord?"

"Welke?"

"Om te komen eten?"

"Wel, het was toch een zekere familie Demeiter die moest eten. Ze hebben geen Ghillemyns of Vanden Brouckes vermeld!"

105

Het jaar nadien werd dit probleem opgelost en weerklonk in Dadipark: "De families Ghillemyn en Vanden Broucke worden aan tafel gevraagd."

Maar ook nu kwam de boodschap niet door en mochten pa, ma en tantes en nonkels ons komen zoeken.

"Hebben jullie het niet gehoord?"

"Euh, nee, we zaten net in de glijbanen, en daar hoor je de luidsprekers niet!"

Wat natuurlijk geen waar was, maar we wilden de attracties niet verlaten.

Martin zijn schoonfamilie

Naast een broer en zussen, had pa ook een hele reeks schoonzussen en schoonbroers waarmee hij ook eens op weekend trok.

Het Kasteel van Dinant Tijdens het 2e weekend van september in 2015 trokken we met de familie Accou (pa zijn schoonfamilie) naar Dinant ter gelegenheid van de 80ste verjaardag van mijn meme en pepe, de ouders van mijn ma. In een groot kasteel met een enorm domein er rond met vis- en vaarvijver. We gingen er in 1997, 1999, 2001 en 2003 heen.

Waar we in 2003 met ongeveer 28 man in het kasteel waren, klokten we in 2015 af op zo'n 40-tal stuks. Logisch, want in 2003 waren nog geen liefjes of aangetrouwden mee bij de kleinkinderen en waren ook de achterkleinkinderen nog niet gemaakt.

In 2018 tellen meme en pepe maar liefst 11 achterkleinkinderen: Ella, Artuur, Lou, Louise, Robbe, Oskaar, Ram, Bob, Anna, Jéléne en Sig. Leffe Een weekend met zo'n leger vraagt wat coördinatie en planning. Vooral voor eten en drinken. Onze Martin kweet zich ook steevast aan zijn vaste taak: ontbijt halen en naar de winkel gaan als dat nodig was. Nonkel Ferdy en nonkel Steven waren de anderen van zijn team. Voor het ontbijt en winkel moesten ze naar het centrum van Dinant, op zo'n kleine 3 kilometer van onze verblijfplaats. Ze namen de wagen om alle gerief mee te brengen en om rap heen en weer te zijn. Alhoewel.

106

Zij hadden deze taak niks voor niks gekozen. Dinant is de stad waar oorspronkelijk Leffe is ontstaan. De abdij van Leffe met het torentje dat op het glas en etiket staat is er te vinden (al moet je heel hard uitkijken of je rijdt het voorbij). En je hebt er het Leffe-cafĂŠ, waar je op je gemak kan uitrusten als je bijvoorbeeld naar de bakker bent geweest om koffiekoeken of als je inkopen bent gaan doen.

Groepsfoto
 Met zo'n grote bende is een groepsfoto alvast geen sinecure. Al maakt technologie van vandaag het wel een stuk makkelijker. Met digitale foto's kan je makkelijk zien of de foto al dan niet is gelukt, en de meeste toestellen hebben al gezichtsherkenning zodat alle gezichten scherp zijn. Er wordt zelfs gekeken dat er pas wordt afgedrukt als iedereen kijkt. Bovendien heeft iedereen bijna een digitale camera, dus pogingen zat.

In 1998 was dat minder makkelijk. Ten eerste moest je al zorgen dat een externe persoon het toestel bediende, of je moest een zelfontspanner gebruiken en hopen dat alles in orde kwam. We hadden toen 3 pogingen. Nonkel Steven, nonkel Jan en pa ondernamen een poging. Er werd op drie verschillende locaties geprobeerd.

Charly de Boswachter nam de foto met het toestel van nonkel Jan en nonkel Steven. Pa deed de derde poging met een zelfontspanner, want die had in de mot dat de boswachter enorm beefde. En inderdaad: achteraf was de foto die pa met de zelfontspanner nam de enige die was gelukt. De pogingen van nonkel Jan en nonkel Steven waren te wazig. Op pa zijn foto is iedereen scherp te zien, en op mijn neef Broos na, kijkt iedereen mooi naar de camera. Pa staat ook op de foto en dat scheelde eigenlijk ook niet veel. Hij had zijn toestel op een verhoog gezet en de zelfontspanner opgezet.

Hij holde naar beneden en gleed met zijn witte sportschoenen uit over de natte stenen.

Hij kon zich net op tijd rechtzetten en naast nonkel Steven positioneren om te glimlachen.

Lekker dobberen
 Met een grote bende op reis betekent ook wel drukte. Gelukkig is het domein groot genoeg om toch ergens rustig te luieren. Wat ook voor onze Martin het geval was. Die koos ervoor om rustig rond te dobberen in een bootje op de vijver. Met de nodige voorzieningen. In 2003 zag onze Japie pappie ronddobberen op de vijver. Die ging aan de kade en liet Japie op de boot en roeide terug naar het midden van de vijver.

107

"Dorst, Japie?"

"Dorst? Ze hebben hier toch geen cafetaria op de boot?"

"Geen probleem"

Hij toverde enkele Leffes tevoorschijn die hij had meegesmokkeld. Je wist maar nooit dat je verloren vaarde op het vijvertje!

Tante Veerle Op 21 december 1989 overleed tante Veerle, de zus van mijn ma en schoonzus van mijn papa. Als ik goed terugreken, dan was ik bijna 4 jaar toen ze stierf. Ik herinner me nu nog altijd die dag, hoeveel tijd er intussen ook is verstreken. We woonden in ons nieuwe huis in de Overheulestraat 220. Voordien was ons huis in het begin van de straat, tegenover de winkel van Noel, de Zonnebloem. We zaten te ontbijten aan tafel, Jasper, ma, pa en ik (Suzan was toen nog niet geboren). De telefoon rinkelde en pa nam de telefoon op. Hij riep mijn moeder erbij en zei "Veerle is weg". Ik zie en hoor het nog steeds voor mij.

Ik heb verder niet echt zo heel veel herinneringen aan mijn tante Veerle. Ik herinner me haar huis in Lauwe, en een uitstapje naar een boekenbeurs waarbij ik een ballon liet vliegen en die ontplofte voor haar gezicht. Ik zie haar ook nog steeds voor me tijdens haar laatste dagen, terwijl ze ziek in bed lag te slapen. Maar voor de rest ken ik haar vooral van op foto's en verhalen. In de zomer van 2014 bekeek ik bergen dia's van mijn ouders. Ik vond heel wat foto's terug van mijn pa, ma, tante Veerle en nonkel Ferdy. Ze gingen vaak samen op reis, en het was leuk om die beelden terug te zien.

Aan mijn nichtje Lies, haar dochter, en nonkel Ferdy, heb ik wel heel veel herinneringen. Lies en ik hebben heel wat gespeeld en uitgestoken. Mijn nicht had enkele zomers terug enkele foto's van ons beiden op Facebook gezet, al spelend met muziekinstrumenten enzo. Ik heb er ook in mijn foto-albums teruggevonden van toen we samen op het strand stonden te zingen met een springtouw als microfoon. Of toen we samen in de zoo van Antwerpen op een speeltuigje zaten dat bewoog als je er 20 frank instak. We waren kapoenen. Tijdens diezelfde trip naar Antwerpen met pepe en meme slaagden we er zelfs in om pepe's lunch te doen verdwijnen. In het restaurant van de post was mijn meme even naar het toilet. Lies en ik zagen de tijd rijp om weg te lopen van tafel, elk een andere kant uit. Pepe moest wel achter één van de twee hollen, en tegen de tijd dat hij ons had gegrepen, had de opruimdienst zijn nog quasi volle bord alweer opgehaald. Ik verdedigde mijn nichtje ook met hand en tand. Letterlijk. Toen Lies ooit werd gestraft door haar papa, nonkel Ferdy, was ik zo boos dat ik tijdens een 108

wandeling in diens achterwerk beet. Hij veerde omhoog, en toen hij terug thuis de schade bekeek, zag hij een hele reeks kleine tandjes in zijn bil staan. Een anekdote die ik nog vaak mag horen.

Een ouder verliezen dat is eigenlijk de normale gang van het leven. Ouders gaan eerst heen, dan hun kinderen, hun kinderen, .... Generaties op generaties. Dat zou de logische gang van het leven moeten zijn. Maar het leven is vaak niet altijd even eerlijk.

Je laat je ouders het liefst los, als je heel wat jaren met hen hebt gedeeld, heel wat leuke momenten hebt beleefd en als de tijd er rijp voor is. Maar het gaat niet altijd zoals we zelf willen. Gelukkig zijn er nog altijd de herinneringen en verhalen. Die blijven over, en die moeten we koesteren.

Kaarten bij tante Francine Tijdens de laatste dag van de kerstvakantie voel ik mee met alle kinderen en schoolgaande jeugd. Dit was een dag waarop ik echt niet op te beuren was. Twee weken gezellig thuis en dan mocht je weer de schoolbanken op.

Elk jaar hadden we op de laatste dag van de kerstvakantie een vaste afspraak met tante Francine en nonkel Julien. Tante Francine is niet mijn tante, maar de tante van mijn ma, en ook doopmeter. Nonkel Julien was de peter van mijn nonkel Steven. Ze mochten komen nieuwjaren bij hun meter en peter en dat was altijd op het einde van de kerstvakantie. Zo waren wij elk jaar van de partij om veel taart te eten en ons zo goed mogelijk bezig te houden met allerlei activiteiten zoals gezelschapspelletjes spelen of kijken naar schansspringen, tot we 's avonds dan lasagne aten. Daarna naar huis, het bed in en ... volgende dag weer school. Dus ja, als tante Francine belde om te nieuwjaren, dan wisten we al dat er een eind kwam aan de vakantie.

Mijn pa en nonkel Steven die vormden altijd een team om te kaarten tegen tante Francine en nonkel Julien. Beide waren fervente kaarters en speelden zelfs in clubverband. In de living stond ook een beker die ze hadden gewonnen tijdens een tornooi.

Hoe hard mijn nonkel en pa ook hun best deden, winnen lukte hen nooit. Daarvoor waren hun tegenstanders iets te sterk. Al scheelde het soms ook niet veel. Dan hoorde je tante Francine en nonkel Julien roepen op mekaar.

"Je moest die kaart gelegd hebben ... waarom heb je niet gevet ...."

Bovendien probeerde nonkel Julien denk ik ook wat stokken in de wielen te steken. Hij maakte namelijk zelf wijn, en volgens pa was die echt wel straf. Nonkel Julien 109

trakteerde zijn tegenstanders graag op meerdere glazen, waardoor het op den duur moeilijker werd om de harten van de ruiten te onderscheiden.

Pa en nonkel Julien zijn er niet meer, en spelen misschien vandaag hierboven een spelletje Manillen. Maar er wordt nog genieuwjaard bij tante Francine. Mijn ma en mijn tante Francesca vormen een team, en nonkel Steven bundelt zijn krachten met tante Francine. Enkele jaren terug slaagde mijn ma erin om te winnen samen met tante Francesca. Dat was toch even slikken voor tante Francine.

Onze familie op de buis De Planckaerts Enkele jaren terug had je de trend om beroemde families te volgen op tv. Het begon met Ozzy Osbourne en algauw volgden meerdere. In Vlaanderen had je de Pfaffs en de Planckaerts. Tv-minuten werden gevuld met onbenullige gebeurtenissen van familieleden van deze beroemde families.

Toen ik afstudeerde in 2007 had ik al even kunnen proeven van het schieten van filmpjes en het monteren ervan tijdens een korte stage. Ik schafte meteen na afstuderen mijn eerste macbook aan, zo'n witte die in 20 seconden opstartte (hij doet dat zoveel jaar later nog steeds). Er stond iMovie op die macbook, en een versie waar je nog naar hartelust van alles mee kon monteren. Ik had toen ook een Canon ixus cameraatje waarmee ik ongegeneerd foto's en video's kon maken. Zo gebeurde het dat ik, uit pure verveling omdat ik nog niet meteen werk vond na afstuderen, alles wat er rondom mij gebeurde begon te filmen. Mijn huisgenoten, papa en broer Japie, waren vaak slachtoffer van mijn shoots. Tegen wil en dank werden zijn de sterren van mijn allereerste serie: de Planckaerts, een parodie op de VTM-serie.

Ik zette de filmpjes op youtube en stuurde ze dan door via mail (Facebook was er nog niet om filmpjes makkelijk te verspreiden) en het werd mijn eerste "hit". Papa en Japie stonden eerst wat twijfelachtig tegenover hun nieuwe rol, maar naarmate ze zelfs op café aangesproken werden als "Eddy" en "Francesco", waren ze alsmaar enthousiaster om mee te figureren in de serie. Uiteindelijk werden 7 afleveringen van de Planckaerts gemaakt. 5 ervan werden in 2007 op de wereld losgelaten, en 2 heb ik nog in 2014 gemonteerd op basis van resterend beeldmateriaal. Je vindt alle afleveringen terug op mijn youtube-kanaal. Geïnteresseerden kunnen de reeks ook krijgen op dvd.

110

Aflevering 1 De eerste aflevering speelt zich in het huis in de Overheulestraat 217 af tijdens een doodgewone avond in september 2007. Pa zit wat aan zijn computer en werkt wat in de tuin, en Jasper kookt samen met zijn vriendin Manuela die op bezoek komt. Op zich een banale avond, maar met wat voice—over kan er toch wat actie in worden gebracht.

Aflevering 2: “Eddy verveelt zich” In de tweede aflevering van de Planckaerts verveelt papa Eddy zich enorm en weet hij niet wat gedaan. Hij loopt zich te vervelen tot hij plots besluit om naar de bioscoop te gaan. Ik herinner nog dat ik ooit de opmerking kreeg van een vriendin: "Gaat jouw vader echt alleen naar de bioscoop?"

"Euh, wie zou alles dan filmen?"

"Ah, juist ja".

Om maar mee te geven dat sommigen de Planckaerts als geloofwaardige serie begonnen te beschouwen! Na deze aflevering begon het wel te leven. Ik herinner me dat pa van zijn stamkroeg kwam en me wist te vertellen dat quasi iedereen hem met "Eddy" begon aan te spreken. Aflevering 2 werd trouwens in één dag ingeblikt. Ik filmde een hele dag lang alles wat er rond mij gebeurde en 's avonds begon ik dan te zoeken of er toch ergens een verhaallijn te vinden was en in een mum van tijd was de montage klaar. Ik denk dat de makers van de echte "De Planckaerts" waarschijnlijk dezelfde methode hanteerden.

Aflevering 3: “Barmhartige Eddy” Aflevering 3 in de rij, "Barmhartige Eddy", is meteen mijn favoriet. Alle materiaal werd ook op één dag opgenomen en 's avonds heb ik ze in elkaar gestoken. Ik had vooraf geen enkel idee wat het verhaal deze keer zou worden (dat had ik eigenlijk nooit). Ik volgde pa en Japie een dag lang, en ook mijn zus Suzan passeerde langs de lens, dus liet ik haar meespelen in het verhaal als Stephanie. Ik heb uiteindelijk "een verhaal" proberen maken rond Eddy als zijn barmhartige zelve. Dit door de scène bij meme Agnès, die ook haar intrede doet in de serie. Op een mooie zaterdag trokken pappie Martin en ik naar zijn moedertje om te aperitieven. Daar aangekomen bleek ze problemen te hebben met haar rolluiken. Ik had toen altijd een camera bij mij, en filmde pa terwijl hij alles probeerde om haar te helpen. Een hilarisch moment dat zeer leuke "tv" 111

opleverde, maar voor mij ook een leuke herinnering blijft aan van die mooie, simpele momenten waar je in die tijd te weinig bij stilstond. Een aperitiefje bij meme en je pa die acrobatentoeren staat uit te halen op haar zetel. In aflevering 3 begonnen zowel Eddy als Francesco al wat makkelijker mee te acteren omdat hun naam en faam stilaan groeide rond de kerktoren. Al kan je in sommige scènes toch aan hun mimiek zien, dat ze toch niet constant een camera op hun gericht wilden.

Aflevering 4: “Chef-kok Francesco” In aflevering 4 zien we Francesco en Magaly in een romantische kookbui en Eddy die André, huisvriend van meme Agnès, bezoekt in het ziekenhuis. Door deze aflevering kregen de vrienden van mijn broer het idee dat Jasper constant aan het koken was. Wat in werkelijkheid niet meteen klopte, maar zoals zo vaak gebeurt bij soaps, worden fictie en realiteit al vlug vermengd.

Aflevering 5: “La Clusaz 2002” Voor deze aflevering werd teruggegaan in de tijd op basis van video- en fotomateriaal uit 2002. Toen trokken pa, Japie en ik samen met onze nonkel Steven naar La Clusaz om te skiën. Nuja, nonkel, Japie en ik gingen skiën, en pa die hing de toerist uit in het dorpje. Hij kwam tegen de lunch met de kabelbaan achter om gezellig een hapje te eten en een pintje te drinken in de bergstations. Hij had zijn ski-ambities opgeborgen sinds de skireis in 2000, toen we met dezelfde bende naar La Clusaz trokken. Pa hing toen ook meestal de toerist uit omdat skiën toch niet echt zijn ding was. Maar hij hoorde nonkel Steven, Japie en ik telkens vertellen over de fantastische pistes zoals die van Beauregard. Op een mooi moment besloot hij ook eens zijn kans te wagen. Ik vergezelde hem naar boven, naar de top van de piste.

Daar aangekomen wilde pa zich eerst nog mentaal voorbereiden op de afdaling, en plaatsen we ons op het terrasje van het ski-station. Twee halve litertjes later besloot pa om de skiprestatie van het jaar te leveren. De zon ging bijna onder, en dus moesten we wel vertrekken. Ik ging op kop, en dat ging vooruit omdat ik die afdaling bijna als mijn broekzak kende (en nog, want in 2011 trok ik samen met twee vrienden naar La Clusaz, en van die afdaling kende ik nog elke bocht). Om de zoveel tijd hield ik even halt, om te zien waar pappie was. Een niet zo moeilijke opdracht. Hij was dat stipje op de witte piste dat je van mijlenver hoorde vloeken dankzij de akoestiek in de bergen, en dat je met zijn stokken op zijn skilatten zag slaan.

Elke keer opnieuw. Ik even vooruit, om pa dan later al vloekend en puffend terug te vinden. Maar het beste hield hij voor het laatst. In een scherpe bocht hield ik even 112

halt om te zien waar hij bleef. Ik zag eerst 1 skielat passeren, gevolgd door papa Martin op de andere lat en achterwaarts!! Ik zei pa dat hij beter eerste leerde bergaf skiën en dan pas bergop. Wat volgde was nog meer gevloek, en als bij wonder kwam er geen lawine op ons af. Zijn allerlaatste ski-avontuur was nog niet helemaal te einde. Na heel wat moeite waren we in het dal, maar we moesten nog naar ons hotel. Door de straten van La Clusaz met skibotten!! Een heel eind omhoog naar de andere kant van het dal.

Ook daar weer gezucht en gevloek, en menige twijfel toen we elk terrasje op de hoek van de straat bereikten. "Nee Martin, volhouden", dacht hij bij zichzelf. Terug in onze studio plofte hij zich op bed, en zijn skicarrière was voorgoed voorbij.

In 2002 waagde hij zich dus enkel nog aan wandelingen. En net zoals nonkel Steven had hij toen één van de eerste cameraatjes mee die filmpjes kon schieten. Op die manier hadden we enkele leuke beelden om zovele jaren later in een aflevering te verwerken.

Aflevering 6: “Opa Eddy” Een persoonlijk historisch moment toen in december 2014, 7 jaar na de allerlaatste aflevering van de Planckaerts, een gloednieuwe op youtube werd gezet. Met een bende nieuwe acteurs aan de zijde van Eddy en co; namelijk Ella, Lou en Artuur. Zij nodigen hun opa uit voor een feestje, en de barmhartige man wil dan ook een fantastisch cadeau voor hen zoeken. Francesco is zijn trouwe kompaan.

Fictiereeksen zijn leuk: alles kan. In Familie verdwijnen er om de haverklap personages om dan weer te verschijnen. Ook in Thuis beleven de personages in één seizoen duizend keer meer dan een normale mens. In de Planckaerts hebben we het voor mekaar gekregen om opa Martin aan de zijde van zijn kleinkinderen te brengen, en ook meme en André zijn van de partij. Dit dankzij heel wat videomateriaal dat ik nog had staan dat eigenlijk in 2007 al bedoeld was voor een nieuwe aflevering. Maar ik vond eind november werk, en daardoor was mijn regisseurscarrière plots even naar de achtergrond verdwenen. Tot ik dus in 2014 de draad weer oppikte.

Aflevering 7: “Achter de schermen” De zevende aflevering bestaat volledig uit eerder gebruikt materiaal van de vorige afleveringen. Enig opmerkelijk verschil is dat er geen voice-over te horen is, maar de originele stemmen en geluiden. Een zeer leuk tijdsdocument die je een mooi beeld geeft van Martin, Agnès en alle familieleden en vrienden die al dan niet vrijwillig meespeelden in de reeks.

113

114

115

6

VRIENDEN Overal waar pa kwam verzamelde hij kennissen en vrienden. We gaan geen lijst opstellen met al zijn vrienden. Dat is niet te doen en bovendien is de kans enorm groot dat iemand wordt vergeten en dat is zeker de bedoeling niet. In dit hoofdstuk kies ik enkele mooie verhalen uit die ik zelf nog van pa heb gehoord, of die ik herinner door in zijn fotoboeken te bladeren. Uiteraard zijn er ongetwijfeld nog enorm veel andere verhalen die zijn vrienden kunnen delen. Ik ben ervan overtuigd dat die geregeld op feestjes en aan de toog nog worden naverteld zodat onze Martin blijft verder leven.

116

Jeugdjaren Schotland '78 Op 1 november krijg je me zelden tot bij het kerkhof. Ik vind het vreemd dat je maar één dag op het jaar aan de dierbaren zou moeten denken. En dat bovendien extra in de verf moet zetten door graven op te blinken en gigantische bloementuilen te plaatsen. Maar ieder zijn keuze natuurlijk. Herinneringen zijn er voor elke dag van het jaar, gelijk wanneer. Vandaag de dag kunnen we herinneringen mooi bundelen op bijvoorbeeld een blog of website, maar dat is niet altijd zo geweest.

In 1978 bijvoorbeeld, dan kon je op reis gaan en foto's nemen, maar helaas waren er geen hippe slideshows of sociale media en dergelijke om dat met vrienden en familie te delen. Dan was het nog old school je foto's laten afmaken bij de fotograaf, ze in een boekje plakken en van commentaar voorzien door handgeschreven notities toe te voegen om het geheel toch te kleuren. In dat jaar trokken vier vrienden naar Schotland en werd aan de hand van een plakboek een verslag gemaakt. Ik heb het even gedigitaliseerd zodat bezoekers van mij youtubekanaal kunnen meegenieten van de reis van Jan Devos, Henk Troost, Danny Demely en onze Martin.

Oudejaarsavond voor Moorseelse jeugd in 1981 Jaren geleden kon ik nog op oudejaar tot de ochtendstond in JH Quo Vadis vertoeven of in een fuif in de Cerf. Nu ben ik al blij dat ik rond 0u00 nog wakker ben. In 2017-2018 lag ik aan zee vrolijk te knorren om gewekt te worden door vuurwerk.

Pa, die vierde oudejaar meestal met vrienden. Ik herinner me feestjes met zijn vrienden Michael Debaere, Vincent Bonte en echtgenotes. Later vierde hij ook in gezelschap van Piet Verlinde, Helle Lust, Frank Acke, Peggy Boen, waarna hij ook steevast het nieuwe jaar op terugweg van dat feest ging vieren bij vrienden en buren Geert en Marina.

In zijn jeugdjaren zal het feesten ook wel op de agenda gestaan hebben. Ik vond in zijn archieven een foto terug van oudejaar 1981 (zo staat op het bestand te lezen.) met de "Moorseelse jeugd". Een schoolbord vol nieuwjaarswensen. Het is eens iets anders! Je ziet de foto vooran bij hoofdstuk 8 “Uitgaansleven”.

Als ik me niet vergis staat hij er samen met zijn vrienden Danny Demely, Vincent Bonte en Henk Troost op. In 1981 was hij 21 jaar oud. Nog 4 jaar tot ik er was en dus nog volop tijd om weg te gaan en te feesten. Dat zal ook een feestje tot gat in de nacht zijn geweest. Gelukkig moest hij niet ver.

117

Kerstshow De kerstshow van Samson en Gert. Pure nostalgie. Ikzelf ben er met Artuur al eens naartoe geweest om vrolijk mee te zingen op de gekende deuntjes. Die ken ik natuurlijk van in mijn jeugdjaren, toen ik als kind en iets ouder kind ook naar het duo ging kijken. Zelfs toen ik 14 was, ben ik nog naar een show geweest. Samen met Nina, Benjamin en Sebastiaan, de kinderen van de vrienden van mijn ouders Vincent en Régine. Zowat elk jaar trokken wij naar Antwerpen, naar de Elisabethzaal om de show te zien. De show uit 1997-1998, genaamd “speelgoedgeld”, ken ik nog goed. Japie en ik waren toen 12 jaar en 13 oud, en door omstandigheden hadden we de tickets iets verkeerd besteld. Er waren er 2 voor het gelijkvloers en de rest voor de tribunes. Japie en ik mochten de gelijkvloerse inpalmen, en we zaten zowaar op de 3e rij ... Als 13- en 12ers tussen de kleine kinderen en hun ouders. Onze pa, die liet de show aan de mama's over. Hij en zijn vriend Vincent verkenden in de tussentijd de stad Antwerpen. De Vogelmarkt, de terrasjes, en andere. Iedereen zijn plezier natuurlijk!!

Verkiezingen De leukste jaren zijn deze zonder verkiezingen in België. Dan zijn er geen overvolle kranten met opiniepeilingen, bordjes langs de kant van de weg en flyers in de brievenbus. Bovendien heb je ook geen enkele kans dat je eens mag gaan bijzitten of tellen. Zo had ik al twee keer prijs.

Ook onze Martin die was steevast van de partij tijdens de verkiezingen om te helpen. Vrijwillig dan nog! Samen met één van zijn beste vrienden, Vincent Bonte, stond hij in voor de goede gang van zaken hier in ons kiesdistrict. Vincent was voorzitter en pa was zijn secretaris.

Voor die gelegenheden had pa met zijn laptop en excel een gans programma uitgewerkt om vlot alle stemmen te kunnen ingeven en tellen. Op die manier hadden de geïnteresseerden een mooi overzicht van de resultaten. Hoewel het programma zorgde voor een vlotte gang van zaken, toch betekende dat niet dat pa en zijn vriend vroeger thuis waren dan alle anderen. Integendeel. Soms kwam de zon alweer op toen hij thuis terugkeerde. Hij had wellicht ter controle nog eens zelf alles handmatig 3 keer opnieuw geteld!

Fanclub De laatste jaren van zijn leven had pa zo zijn vaste reispartners. Hoewel hij vaak voor het werk alleen of met collega's op stap was, had hij privé ook zijn vaste metgezellen. Met Geert Flamez en Martin Coene trok hij jaarlijks op citytrip, naar o.a. Lissabon 118

en Boedapest. En met Ronny Demeulenaere was hij jaarlijks te gast in Altea. Hij maakte ook trips met zijn reisbuddy Mario Provost. Als echte bluesbrothers zijn ze samen door Andalusië gereisd. Pa zelf heeft hier mooie verslagen van gemaakt met slideshows. Onder impuls van Mario beleefde pa als het ware een verjongingskuur. Hij kwam thuis met hippe t-shirts en hij kon bijna niet zwijgen over zijn reisgezel.

"Mario doet dit zo, Mario zegt dat, ...."

Uiteraard vonden wij weer de tijd rijp om een grapje uit te halen over zijn nieuwe idool. We toverden opnieuw een foto (zie media) om met photoshop en algauw stond hij te blozen.

Joyeux Noël Voor de Fransen is kerstmis "Noël" maar bij het horen van de naam denk ik niet meteen aan de feestdag. Of toch niet direct. Ik denk spontaan aan Noël Stockman uit Moorsele, beter gekend als Noël van de Zonnebloem.

Al heeft Noël wel iets van de kerstman. Niet alleen heeft hij een grote, weliswaar bruine baard, maar een paar keer per jaar kwam hij ook langs met cadeautjes. Van het Davidsfonds nog wel. Hij is lid van het fonds en zoals je wellicht weet kan je via hen boeken kopen. En dat deed mijn vader ook. Noël kwam pa's bestelling brengen, en tegelijk bestelde pa een nieuwe lading boeken. De meeste ervan hebben wij nog liggen.

De onderwerpen zijn zeer divers: van Oosterse filosofie, tot reisgidsen van godvergeten plaatsen en zelfs een boekje met de wijsheid van Père Gilbert, de Franse pastoor die de mis voor het huwelijk van prins Laurent leidde.

Veel heb ik er niet van gelezen, behalve dan de boeken met cartoons van het cartoonfestival. Die legde pa altijd op het toilet, en die boeken hebben we echt wel vaak bekeken. Wat Noël ook gemeen heeft met de kerstman, is dat hij vaak op 24 december bij ons langskwam. Hij kwam 's middags langs met pa zijn boeken en samen praatten ze wat bij. Ze deelden dezelfde passie voor bruine streek- en abdijbieren. En om al vervroegd kerst te vieren, genoten ze samen van Sint-Bernadus Prior of zelfs West-Vleteren. De cadeautjes van het Davidsfonds die zijn er niet meer, maar de herinnering aan 24 december en de bezoeken van "Joyeux Noël" die blijven bij!

De Markt van Halluin Mensen die op reis gaan naar Frankrijk kennen ze wel: de gezellige marktjes met allerlei lekkernijen en leuks zoals petanqueballen en -accessoires. Daar krijg je het ech119

te vakantiegevoel! Eigenlijk hoef je niet zo ver te lopen om dit gevoel te beleven. Net over de grens, meer bepaald in Halluin, heb je elke zaterdagvoormiddag zo'n gezellige markt. Je kan er heerlijke kip aan het spit kopen, je vindt er kraampjes met olijven, standjes om gsms te deblokkeren en nog zoveel andere.

Pa was een klant van de markt en ging er geregeld met zijn vriend Peter Dedullen naartoe. Ze kochten er verschillende zaken zoals groenten en dergelijke, en nuttigden een aperitiefje in de vorm van een Picon. Een leuke uitstap. Als we barbecueden op zaterdag, dan vond pa het altijd nodig om sardientjes mee te nemen van de markt van Halluin. Heerlijke delicatesse volgens hem. Maar aan het eind van het barbecuefestijn bleven de sardientjes gewoon aanbranden op het vuur. Japie en ik lusten ze niet, en pa vergat dat ze er lagen of zat zo vol dat hij ze niet binnen kreeg. De overschot van de niet gebakken visjes stak hij in de diepvries. Waar ze in de vergetelheid belandden, want de volgende keer dat er gebarbecued werd, nam hij een nieuwe lading sardientjes mee. Op de markt van Halluin vond hij ook eens een prachtig geschenk voor zijn zoon Jasper. Die is metaller en draagt van die zwarte bandshirts met de mooiste taferelen op. Pa vond een dergelijk t-shirt, maar in plaats van één of andere metalband op vooren achterkant, prijkt niemand minder dan Johnny Halliday erop. In blote borst dan nog. Japie was in de wolken met het shirt.

Wie dus graag eens de vakantiesfeer wil opsnuiven en overheerlijke kip wil eten, één adres: de markt van Halluin op zaterdagvoormiddag. Vergeet zeker niet om een picon te proeven.

Ons Dorothee Toen Japie, pa en ik in 2006 gingen samenwonen, konden we gelukkig op de hulp van Dorothee rekenen om het huis toch leefbaar te houden. Want met drie venten in huis was dat niet echt evident. Dorothee kwam wekelijks een keertje langs (meestal op vrijdag) om te helpen met de was en de plas. En het was altijd uitkijken geblazen! Dorothee legde het huis vaak vol valstrikken. Zo vond pa ooit eens een aardappel vol tandenstokers aan het voeteinde van zijn bed, strompelde Japie in het weekend in een bed vol met lege flessen onder zijn matras, ...

Ook in de blokperiode was ze paraat. Op een warme dag riep ze Japie eens naar buiten omdat er een spin zat, en Dorothee doodsbang is van die diertjes. Japie onderbrak zijn studie, stapte naar buiten en kreeg een ketel water over zich heen, met een lachende pa die mee in het complot zat, als gevolg.

120

Buurman Martin Barbecue met de buren In de zomermaanden van de jaren ’90 waren er de jaarlijkse barbecues met de buren. Samen met Geert, Marina, Elien, Arne, Mia, Hubert, Christa, Dirk, Stephaan, Bert, Frans, Judith, onze Martin, ma, Japie, Suzan en ik. Jaarlijks werd van locatie gewisseld tussen het huis en tuin van Geert en Marina, Christa en Dirk en het onze.

Een leuke tijd waarin iedereen in de weer was om inkopen te doen, de tafels te versieren en zoveel meer. De drie mannen, Geert, Dirk en onze pa, die stonden achter de barbecues om het vlees te bakken en na het eten was het de beurt aan de kinderen!

Dan spietsten we hopen marshmallows aan een stokje en hielden deze boven de smeulende kolen tot ze smolten en een beetje bruin zagen. Je kon er je echt ziek aan eten.

Daarna vlogen we in bed en bleven de grote mensen nog wat op. Ze konden lawaai maken tegen de sterren op, want de buren zouden in alle geval niet klagen.

Anno 2017 zou er alvast een hele bende op de barbecue zijn, en dan vooral kleine marshmellow-etertjes. Zowel Elien, Arne, Japie, Suzan en Bert hebben voor kleine kabouters gezorgd met Briek, Gust, Nette, Leine, Jef, Ella, Robbe, Lou, Ram, Sig, Artuur, Oskaar en Fleur. Helaas hebben buurman Hubert en onze Martin intussen de feesttafel verlaten.

Zomerterras 
 Toen we in 2006 verhuisden naar de Overheulestraat 217, installeerde pa er zijn zomerbureau. Een tafel die hij in het midden van de tuin neerplantte om dan te werken. In gedachten zag hij zichzelf onder de boom zitten met zijn laptop en gsm. Het is bij gedachten gebleven, want ik heb hem er geen enkele keer gezien. Die tafel stond meer in de weg dan wat anders. Een groter succes was het zomerterras dat hij liet zetten op het einde van de tuin in de Overheulestraat 220. Een houten constructie waar je met rietmatten ook de zon kon weghouden. Er stonden een terrastafel met heel wat stoelen waaronder enkele ligstoelen. Daar was pa wel meer te vinden als hij een dutje deed, of gewoon met een glaasje wijn de krant of een boekje zat te lezen. Ook als er volk kwam, was het er leuk. Je kon er al wat meer lawaai maken omdat je enkel de koeien, kippen en ganzen van de buren ambeteerde. Het zomerterras zat vaak vol met volk en pa liet ook een extra frigo zetten voor enkel en alleen drank koel te houden als er volk kwam. Buren en vrienden hebben er veel leuke avonden beleefd.

121

122

123

7

VERENIGINGEN Een sociale gast als onze Martin was in de loop van zijn leven lid van verschillende verengingen en clubs. Als bestuurslid, secretaris, of voorzitter. Pa was altijd wel te vinden voor een taak. Maak alvast kennis met enkele ervan.

124

VZBM Als zelfstandige maakte pa deel uit van de vereniging voor vrije zelfstandige beroepen in zijn eigen gemeente, het pittoreske Moorsele. Niet Unizo, maar de toenmalige VZBM (Vrije Zelfstandige Beroepen Moorsele). De VZBM werd enkele jaren terug omgedoopt tot Moorsele Onderneemt.

Ik denk dat pa rond 1996 toetrad tot de organisatie. In datzelfde jaar bestond Moorsele 950 jaar. In het kader daarvan werd heel wat op touw gezet in onze gemeente, zoals een groot feest op de Platse, een sportnamiddag, wandelingen en een historische stoet waar ook pa aan deelnam als figurant. Uit het groot feest op de Platse, dat bestond uit een grote tent en optredens van o.a. Eddy Wally, ontsproot het jaar nadien Feeste op de Platse waar pa mee aan de wieg stond. Feest op de Platse wordt georganiseerd door de zelfstandigen van Moorsele (sinds enkele jaren ook met ondersteuning van gemeente Wevelgem).

Na 1996 en de feesten rond 950 jaar Moorsele hield een groot deel van de organisatie het voor bekeken en kwamen er nieuwe leden in de plaats. En daar was onze Martin één van. Als ik me niet vergis werd hij secretaris en zijn vriend Koen Grymonprez (in Moorsele beter gekend onder de naam Koen van 't Mandeke) voorzitter. Samen met de leden zetten ze hun schouders onder heel wat initiatieven, waaronder de jaarlijkse Feeste op de Platse. Ze haalden heel wat grote artiesten onder de kerktoren en mochten twee jaar op rij Radio Donna verwelkomen.

Naast feesten werd ook voor heel wat andere zaken gekeken, zoals rode lopers tijdens de kerstperiode en een nieuw telefoonboek voor de inwoners.

Als secretaris was pa verantwoordelijk voor de brieven en uitnodigingen. Nochtans was hij geen administratief wonder, maar hij was vlug weg met computers, printers en andere technologie. Voorzitter Koen moest vaak achter Martin zijn veren zitten opdat hij alle brieven en dergelijke op tijd zou af krijgen. En dat lukte ook.

Als de brieven klaar waren, mochten ik en Japie die rondbrengen met de fiets.

Eén van de leden woonde op een boerderij met een immense lange oprit alvorens je het huis en brievenbus bereikte. Het was altijd lotje trekken om te zien wie deze keer langs moest. Ik denk dat hij rond 2008 of 2009 uit de organisatie stapte om plaats te maken voor nieuwe leden. Anno 2018 zet Moorsele Onderneemt zijn schouders onder heel wat feesten, en pakten ze uit met de succesrijke “Run for Fun”.

Bond der Behaarde Borsten De "Bond der Behaarde Borsten" is wel de meest opvallende vereniging waar pa deel van uitmaakte, als is het maar om de naam. Pa was de voorzitter van de Bond en 125

werd daarom als "Opperborst" gedoopt. Zelfs op zijn herdenkingskaartje staat "Opperborst der Behaarde Borsten". Wie of wat zijn de Behaarde Borsten? Wat deden en doen ze? Wie zijn ze? Hieronder vind je de info over de "Bond der Behaarde Borsten", zoals neergepend door onze Martin himself.

Behaarde Borsten

De apolitieke, chaotische organisatie op basis van communicatie en intimiteit, waarbij de voldoening die daaruit volgt de belangrijkste reden is voor de voortzetting ervan.

BB's zijn opgericht in 1997 of daar rond.

Wat: Eerder los verband van individuen van het mannelijk geslacht, die vechten tegen de verzuring in de maatschappij. Let wel! De vereniging bestaat reeds langer dan de term verzuring, wat haar in zekere zin revolutionair maakt.

Het idee kwam in mijn dertiger jaren toen de vrouwen van mijn vrienden en mijn eigen vrouw zich tijdens de week amuseerden in verenigingen als KAV, Middenstandsvrouwen, CMBV, …

Voor mannen waren er geen dergelijke verenigingen, vandaar kwam het idee om zelf één op te richten. Het mocht wel niet te veel organisatie met zich mee brengen en vooral niet te serieus zijn. Het zou niet de bedoeling zijn om iedere activiteit te beginnen met een woordje van de voorzitter en te eindigen met het clublied. Jan en alleman was welkom en niemand is meer dan een ander.

Ik sprak bijgevolg enkele vrienden en kennissen aan en zo ontstonden de behaarde borsten: Een eerder los verband van mensen van het mannelijke geslacht die graag plezier maken, zonder al te veel verplichtingen.

Activiteiten: Kan vanalles zijn: avondje moppen tappen, vogelpikavond, Italiaanse kooklessen, blote tettenquiz (vlag dekt de lading niet en werd enkel zo genoemd om mannelijke aandacht wakker te houden).

Organisatie: Steeds wisselend, wie een idee heeft voor een activiteit is verant126

woordelijk ervan, en deze persoon zoekt binnen de groep enthousiaste medewerkers.

Bestuur: Is er niet. Enkel een opperborst die waakt over de goede zeden maar er niet altijd in slaagt.

Toelating: U goed voelen of goed willen voelen in uw vel. Bovendien over borsthaar beschikken. Vrouwen zijn dus steeds welkom, maar moeten wel eerst bewijzen dat ze over dons op de borststreek beschikken.

Leuze: Hou hem pal, maar wees wijs!

De Bond der Behaarde Borsten werd gehuldigd in 2018 door het gemeentebestuur ter ere van hun 20-jarige bestaan.

Logo Bij zijn nieuwe vereniging hoorde een logo. En daarvoor maakte pa enkele ontwerpen. Niet via indesign, illustrator of andere, maar echt artisanaal met zijn potlood.

Hij baseerde zich op de initialen van de vereniging, de twee B's en het belangrijkste kenmerk ervan: de haargroei op de borststreek. Hij bekeek de ledenlijst en zocht er opvallende borstkassen uit. Uiteindelijk creëerde hij een logo met een slankere borst en een iets gezettere borst. De twee modellen voor dit ontwerp waren zijn vrienden Peter Dedullen (de eerste, slanke B), en Frank Acke, (de kalende, iets meer gezette B). Het logo werd gebruikt in zijn uitnodigingen, website, en ook t-shirts. Iedere vereniging heeft wel een kenmerkend shirt, en de behaarde borsten hadden gele-groene shirts met op de borst het befaamde logo.

Samsonhaar Toen pa de allereerste brieven naar de leden van zijn kersverse vereniging "De Bond der Behaarde Borsten" stuurde, vergezelde hij zijn schrijfsel met een leuke gadget: borsthaar. Want het was een vereiste dat de leden van de Bond haar op hun borst hadden. Vrouwen werden dus zeker niet uitgesloten, ze moesten het enkel en alleen kunnen bewijzen dat ze groei hadden op die regionen. Om leden met weinig begroeiing te helpen, stuurde pa een stickertje met wat borsthaar mee. Tijdens de eerste brieven plukte hij de haren van zijn eigen borstkas, die toch weelderig voorzien was. Maar na een paar brieven begon het toch wat pijn te doen aan de opperborst zijn borstkas.

Dus zocht hij een alternatief. Hij liep naar de zolder en kwam even later terug met een 127

grote Samsonpop die mijn broer Jasper ooit had gekregen als kerstcadeau. Pa voorzag de stickertjes met haartjes van Samson en zo kon hij zonder pijn de leden bedienen van de nodige borstharen!

Briek Schotte Inderdaad: de Flandrien der Flandriens was een Behaarde Borst. Een ereborst naar ik me herinner. Hij kreeg een shirt van de vereniging nadat hij te gast was in café "De Kroone". Voor deze praatavond werd samengewerkt met wielerjournalist Rik Vanwallegem. Op die manier leerde pa Rik kennen (en uiteraard omgekeerd) en werkten ze nog vaak eens samen. Rik vervoegde ook de Behaarde Borsten, en stapte onvergetelijke quizen uit de grond samen met Geert Desimpelaere en Peter Dedullen.

Die avond in "de Kroone" interviewde Rik de wielerlegende Briek, en konden er vragen gesteld worden. De avond werd prachtig in beeld gebracht door Foto Filip in Moorsele die een mooie zwartwitreeks maakte. Briek Schotte overleed in 2004, op de dag van de Ronde Van Vlaanderen. Mooier kan je het als Flandrien niet wensen!

Activiteiten In het begin van de Bond der Behaarde Borsten werden de leden via mail op de hoogte gebracht van nakende activiteiten. Omdat niet iedereen toen eind jaren '90 over email beschikte, werden er peters aangesteld die het nieuws moesten doorgeven aan de leden zonder internet.

De activiteiten waren vaak kleine zaken, zoals een partijtje minigolf in het Bloemenhof of een lezing in de bibliotheek van Wevelgem. De leden brachten zelf een activiteit aan. Zo regelde foto Filip een uitstap naar Spector, waar de borsten en zeevruchten (de partners van de borsten) konden kennismaken met het afdrukken van foto's.

De Behaarde Borsten organiseerden ook zelf graag een activiteit. Zo streek in 2001 de cinémobiel neer in Moorsele. De cinémobiel is een grote mobiele projector waarmee je in open lucht films kan afspelen en dus cinema houden. In Moorsele werd gekozen voor de Franse film “Le velo de Ghislain Lambert” met Benoit Poelvoorde.

Een film die in het teken staat van de koers. Daarom besloot pa om nog een leuke activiteit aan de voorstelling te koppelen. Voor de film was er wielerwedstrijd met gekke fietsen genaamd "De Gekke Ronde Van België". Je kon je inschrijven bij teams als Johan Susseeuw, Nico Tam Tam, Frank DPV en andere. Je had fietsen met ovale wielen, vreemde sturen, … Een serieuze opdracht om hier mee rond te crossen. Het opmerkelijke event kwam zelfs in de krant terecht.

128

De Behaarde Borsten namen ook één weekend lang jeugdhuis den Bascuul over.

De oude garde draaide muziek voor de jonge snaken.

Nieuwjaarsreceptie Van alle activiteiten van de Behaarde Borsten, was de nieuwjaarsreceptie ongetwijfeld de beroemdste en beruchtste. De receptie vond de derde zaterdag van januari plaats en stond garant voor nachtelijke uren spel- en dansplezier. En drank ook natuurlijk, want niemand hield het droog.

De locatie wijzigde in de loop der jaren, maar meestal was De Wulfdam in Moorsele de vaste stek voor de receptie. Verder waren ook een feestzaaltje bij Elektrabel in Menen, de voormalige Bellini in Moorsele en het zaaltje van JH Den Bascuul plaatsen waar volop werd gefeest.

De muziek werd verzorgd door eigen dj's. Bij de Behaarde Borsten zijn heel wat muziekliefhebbers te vinden met een uitgebreide platencollectie. Dus om muziek moesten ze nooit verlegen zitten. Soms werd per uur een dj aangesteld die volgens bepaalde thema's muziek draaide. Ik herinner me eens dat pa een volledig uur Franse klassiekers voorzag. Om drank te bestellen werd beroep gedaan op de mossels, de kinderen van de Behaarde Borsten. Japie en ik waren zowat de oudsten der mosseltjes en in het begin waren wij vaak van de partij om pinten te tappen, wijn te schenken en andere.

Dat was aan een serieus tempo en eigenlijk ideaal om de horeca-stiel te leren. En hoe later op de avond, hoe grappiger de taferelen.

Naast drank werden er ook hapjes voorzien. Dankzij een fantastisch barbecuestel van het Muziek van Moorsele werden vaak de lekkerste hapjes gebakken. Met dit stel werden in de zomer ook hamburgers verkocht door de Behaarde Borsten tijdens Klein Tokyo in Moorsele. Naast drank en eten waren er ook spelletjes als animatie. Zo moesten de behaarde zeevruchten een fotoreeks van enkel en alleen maar voeten bekijken, en de voeten linken aan de juiste behaarde borst. Of ook de correcte behaarde torso toewijzen aan de correcte persoon.

Maar apotheose was toch wel de dansvloer waar tot vroeg in de ochtend wat te beleven viel. Zeker die keer toen Behaarde Borst Wolf een danspaal had voorzien. En zelfs onze Martin waagde zich aan het speeltje. En er zijn gelukkig beelden van zoals je bij media kan zien.

Trui Pa had ook zo zijn vaste danspartners. Tijdens de Nieuwjaarsrecepties van de behaarde borsten kon je er zeker van zijn dat hij met zijn dansmaatje Trui stond te wal129

sen tijdens "Ik hou van u". Een tafereeltje dat zich vaak afspeelde. Groot was toen ook het droevige nieuws dat Trui, de echtgenote van Peter Dedullen, in december 2017 overleed door hartproblemen. Een donderslag bij heldere hemel. Alles leek wat onwezenlijk maar helaas sijpelt de trieste waarheid stilletjes aan binnen. Misschien een troost dat sinds december 2017 "Ik hou van u" hierboven ongetwijfeld nog vaak voor een onvergetelijke wals zorgt.

Behaarde Borsten Quiz Al even legendarisch als de nieuwjaarsreceptie was de jaarlijkse quiz, die de Blote Tetten Quiz werd genoemd. Geert Desimpelaere, Peter Dedullen en Rik Vanwalleghem waren de organisatoren van dienst die keer op keer een magnifieke avond voorschotelden. Met telkens een ander thema.

Zo was er de vooraf aangekondigde K3-kwis. Alle deelnemers dachten natuurlijk aan de beroemde meiden van studio 100 en studeerden in aanloop van de quiz zoveel mogelijk nummers en weetjes over de band in. Uiteindelijk verschenen Rik, Peter en Geert als Kwik, Kwek en Kwak op het podium en werd er geen enkele vraag over de meidengroep gesteld.

Uiteraard konden pittige vragen niet ontbreken. Er was altijd wel een schunnige ronde of iets dergelijk voorzien waar menig oortje rood begon te kleuren. Ook de praktische proeven brachten de nodige animatie in de keet.

Allemaal Sam Zoals je wel al kon opmaken, was onze Martin een sociale gast. Met zijn eigen vereniging en verschillende evenementen die hij hielp organiseren. Dat ging niet onopgemerkt voorbij. In 2006 had je het programma “Allemaal Sam” op Radio 2. Sam staat voor Sociaal Actieve Mens. Elke week koos presentatrice Kathy Lindekens een opvallende figuur en verening uit. Aan de hand van een interview werd het sociale leven of de sociale verdienste van diezelfde persoon of vereniging geschetst.

Ook pa werd uitgepikt voor de reeks en zo mocht hij op een mooie ochtend bij Kathy Lindekens achter de micro schuiven. Zij stelde hem vragen over zijn vereniging “De Behaarde Borsten” Met zijn zwoele stem gaf hij dan ook gevatte antwoorden. Andrea Croonenberghs hielp hem voor het interview met allerlei tips Zo waren de Behaarde Borsten en onze Martin ook gekend in de ether.

130

131

8

UITGAANSLEVEN Onze Martin was er maar al te graag bij als er iets te doen was. Zo waren er elk jaar wel evenementen die hij met stip had aangeduid in zijn agenda of waar hij met veel plezier aan meewerkte.

132

Sinksenfeesten in Moorsele Tijdens het Sinksenweekend is er in onze streek enorm veel te doen. Vooral in Kortrijk staan tal van activiteiten gepland, zoals optredens en ook de jaarlijkse rommelmarkt. Ik herinner me dat we als kind heel vaak zijn geweest met ons gezin. Maar als inwoner van Moorsele en vooral de Overheulestraat zijn de wijkfeesten van de Barakken wel een topper. De feesten bestaan maar dan 280 jaar en gaan door aan de "Barakken in Moorsele", zijnde de Overheulestraat ter hoogte van de Maalstraat aan café De Barakken. Ik ben sinds 2018 ook lid van het organiserend comité, sport- en feestcomité “De Barakken”. De feesten vinden plaats van donderdag tot dinsdag en hebben jaarlijks de traditionele formules: een enorm grote tent, veel drank, optredens, aperitiefconcert en de koers. De tent werd al meermaal op een andere locatie opgezet, maar desondanks gaan de feesten jaarlijks zeker door. Gelukkig, want dit is echt folklore pur sang.

Als kleine pagaddertjes trokken we al naar de feesten met pa en ma. Die wilden de feesten zeker niet missen. We gingen te voet, want het was een kleine 1,5 km van waar we woonden. Met onze buren aperitiefden we er, of gingen we eens naar het schietkraam. Ook wat optredentjes misten we niet en bepaalde jaren deden we mee aan de sportactiviteiten zoals "levend tafelvoetbal". In 2002 pikten we zelfs de eindoverwinning mee!

In onze jonge jaren hingen ook luidsprekers in de straat waardoor je de feesten kon volgen. Gans het weekend kon je muziek horen. Het was geloof ik een cassetteke dat ze elke keer opnieuw gebruikten met dezelfde liedjes. En tijdens de sportwedstrijden hoorde je de live commentaar: "En de doncomo's scoren de 1-0", of "Aan de aankomst wordt gesprint voor een bon van 500 frank geschonken door Fietsen Geert Nolf in de Overheulestraat te Moorsele". Spijtig genoeg zijn de luidsprekers verdwenen maar er is nog genoeg te beleven. Ook zeker voor de allerkleinsten, met springkastelen en ponies, ... Wie echt eens leute en gezelligheid wil proeven: afzakken naar de Barakken met Sinksen!

De Doncomo's "Doncomo's" was de naam van ons team waarmee we deelnamen aan het levende tafelvoetbaltornooi in 2002 en ook de titel wonnen! Ikzelf maakte deel uit van de ploeg, samen met o.a. Frank Acke, Geert Desimpelaere en Wim Coolsaet. Pa was de coach van dienst.

De naam van het team had pa bedacht en was eigenlijk de "Condomo's". Het was een leuke knipoog naar zijn favoriete wielerploeg Domo-farm frites. Maar de naam werd 133

aangepast door de organisatie, te zeggen door de commentator van dienst die door de luidsprekers de hele buurt op de hoogte hield van het sportgebeuren. Wie vrolijk in zijn tuin zat, kon toch de scores volgen.

En die commentator had het toch wat moeilijk om de naam "Condomo's" door de buurt te jagen. Je moet weten dat er heel wat oudjes wonen en dat er op zondag ook eucharistieviering is in de feesttent. Na twee goals voor de "Condomo's" was het welletjes en vanaf goal drie werd ons team definitief de "Doncomo's" gedoopt. Dat gaf ons een boost want we versloegen ploeg na ploeg. Na iedere ronde kreeg je als prijs een enveloppe met zakgeld. In afwachting van de volgende match was die enveloppe eigenlijk al opgebruikt. Toen we de beker overhandigd kregen, hadden we al heel wat zakgeld gewonnen maar ook weer uitgegeven. Het jaar nadien trad onze ploeg opnieuw aan, maar in de eerste ronde lagen we al uit het tornooi. Het kan verkeren.

Feeste op de Platse Tijdens het tweede weekend van juli is het feest in Moorsele. Zaterdag is er Klein Tokyo waarbij de Platse wordt omgetoverd tot een klein festivalterrein. Zondag is het dan een echte familiedag: schlagerzangers op het podium en een heleboel kinderanimatie in de straten van Moorsele. Beide feesten worden grotendeels ondersteund door gemeente Wevelgem en Moorsele Onderneemt, de voormalige VZBM. Toen pa nog deel uitmaakte van de VZBM, was Feeste op de Platse in 1997 een voortzetting van een feest dat een jaar eerder werd georganiseerd in het kader van 950 jaar Moorsele. De VZBM ging verder op dit elan, en de Feeste op de Platse vond oorsponkelijk plaats tijdens het eerste weekend van september. Voorzitter Koen, secretaris pa en de leden van de VZBM organiseerden een feest dat door jong en oud werd gesmaakt! De formule bestond uit optredens op het plein zelf, en dan kinderanimatie in de straten errond. Er was kindergrime en talloze prachtige springkastelen. Jaar na jaar groeide dit evenement! Op een bepaald moment verhuisde Feeste op de Platse naar het begin van juli in plaats van september. Klein Tokyo, een event dat plaatsvond eind juli-begin augustus, ging dan door datzelfde weekend begin juli, maar dan op zaterdag. Zo werd het feest gebundeld.

Springkastelen en buikglijden Wat de Feeste op de Platse zo uniek maakt, is de fantastische randanimatie voor de kinderen in de straten rond de Platse. Die staan vol met de mooiste springkastelen in zowat alle vormen en kleuren. Zo zag ik er al autobussen, luchtballonnen, piratenboten. Zowel voor kleine pagadders als grotere sloebers. Maar ook rodeostieren en sumo134

worstelen kwamen er aan te pas. Leverancier van dienst was Dewilde uit Diksmuide.

Jaar op jaar kwam de man langs, en elke keer opnieuw bracht hij meer materiaal mee en nog gekker dan het jaar voordien. Pa kon het zeer goed vinden met de man, Manuel. Zelfs één keertje te goed, toen hij samen aan de cocktailbar stond en besliste om zijn vriend naar huis te voeren. Een onweersbui maakte een eind aan de uitstap, en aan zijn wagen. Dat was hetzelfde jaar dat pa op Feeste op de Platse verantwoordelijk was voor de wereldrecordpoging buikglijden. Mijn vriend Tom en ik hielpen een handje, en lieten de kandidaten één voor één glijden om een immens lang springkasteel van Dewilde dat voor de gelegenheid werd ingezeept. We werden geassisteerd door twee deurwaarders en ook VTM kwam langs om de poging in het nieuws te brengen.

Na de recordpogingen werd het kasteel bevolkt door jonge lieden die vrolijk sprongen in het schuim. De deurwaarders, wiens taak er eigenlijk al enkele uren opzat, amuseerden zich zodanig dat ze nog steeds aanwezig waren op één van de terrassen van de Platse. Ze reikten de prijs uit aan de winnaar lang nadat de wedstrijd al in kannen en kruiken was.

Klein Tokyo Klein Tokyo vindt al enkele jaren plaats op zaterdag tijdens het tweede weekend van juli. Op de Platse in Moorsele kan je genieten van optredens en in De Stekke zijn er ook comedians voor de liefhebbers. Aan de buitenbar kan je pintjes bestellen en er zijn ook frieten, hamburgers en ijsjes.

Braadworstenkraam In 2008 en 2009 waren ook de Behaarde Borsten er te vinden. Zij mochten plaatsnemen op het terras van Café De Kroone, en maakten gebruik van een magnifiek barbecuestel dat eigendom is van het Muziek van Moorsele. Datzelfde Muziek was in 2009 zelf aanwezig met een kraampje waar je paella kon kopen. Helaas voor hen was die nog niet klaar toen het volk kwam toegestroomd. De massa liep dan maar naar het braadworstenkraam, waar ik ook een handje hielp en waar de worsten vrolijk lagen te bakken. Toen de paella klaar was, waren de meeste magen al gevuld en was ons kraam alvast uitverkocht.

We konden al opkramen en zelf ééntje drinken!

950 jaar Moorsele In 1996 bestond Moorsele maar liefst 950 jaar. En dit jubileum ging niet zomaar 135

voorbij. Gedurende het jaar werden heel wat evenementen georganiseerd, zoals historische wandelingen, sportactiviteiten, optredens, en nog zoveel meer. De apotheose van de feesten was een historische stoet die de geschiedenis van Moorsele uitbeeldde. Massa's figuranten namen deel aan de stoet, vermoedelijk deed zelfs de helft van de parochie mee. Ook Japie, pa en ma liepen mee. Japie droeg een bord met de naam van het tafereel dat zich achter hem afspeelde (vermoedelijk de Tweede Wereldoorlog). Pa en ma beelden samen met nog wat anderen waaronder dokter Vanneste het tafereel rond Maria "Miete" Corneillie uit.

Miete Corneille was een steenrijke vrouw die in de 19e eeuw in het Kasteel in Moorsele woonde. Ze hield geregeld feestjes voor genodigden, waaronder zelfs Hendrik Conscience. Dat was het tafereel dat werd uitgebeeld op de kar van onze Martin.

Hendrik Conscience, of tenminste toch zijn figurant, las gedichten voor en de genodigden zaten aan tafel en hieven het glas na elk gedicht. De glazen werden echt gevuld. Niet met water, maar met wijn en ander lekkers. Hoe meer gedichten, hoe meer gevulde en uiteraard lege glazen. Dus werd er langs de baan om extra "toneelmateriaal" gevraagd.Uiteraard vonden onze Martin en zijn kompanen dit een leuke rol. Waar andere tafereeltjes redelijk droog en stil uitgebeeld werden, was dit tafereeltje redelijk uitbundig.

Van de stoet bestaan heel wat foto's en ook een video die door Foto Filip werd gemaakt. Op die video staat een mooi beeldverslag van alle activiteiten in het kader van 950 jaar Moorsele. 1000 jaar Moorsele zal plaatsvinden in 2046 en dan ben ik zo'n 61 jaar. Moest er een stoet komen, dan weet ik al zeker welk tafereeltje ik wil uitbeelden.

S.O.S. Tsunami Pa zette ook graag zijn schouders onder occasionele evenementen. Toen eind december 2004 een tsunami lelijk huis hield in Azië, schoot heel de wereld ter hulp. Zo ook parochie Moorsele. De heer Michel Bohez, die op het kasteel in Moorsele woont, kreeg het idee om op de Platse in Moorsele een event op te zetten om de slachtoffers te helpen. Hij riep een klein committee bijéén met daarbij onze Martin, Koen, Rik Lambrecht (directeur van de basisschool) en Sabine Watteyne, echgenote van dokter Luc Vanneste.

Zij waren het team dat heel wat Moorseelse verenigingen contacteerde om de handen uit de mouwen te steken. Het centrum van Moorsele was op een kille zondag in februari 2005 the place to be. Er stonden hopen eetkraampjes, podia en andere. Zowel op de Platse, de speelplaats van de basisschool in de Kasteeldreef en de tuin van

136

het kasteel. Er kwam veel volk langs, wat altijd het geval is als er iets te doen is. Niks zo leuk als de Platse van Moorsele die leeft en bruist.

Last Post Op donderdag 9 juli 2015 weerklonk de 30.000ste Last Post onder de Menenpoort in Ieper. En reken maar dat pa ook zou hebben geluisterd. Niet in Ieper zelf, want daar kon je bijna niet binnen blijkbaar. Hij zou zeker zijn afgezakt naar een brandweerkazerne in de buurt om een ode te brengen aan de overledenen. Hij heeft in zijn leven enkele keren de Last Post live gehoord. Ik weet wel niet de hoeveelste keer.

De 21.987ste? De 25.876ste? Wat ik wel weet is dat hij steeds diep onder de indruk was.

"Jongen, dat gaat door merg en been. Dat is ongelooflijk. Je moet dat 1 keer in je leven gezien hebben. In Engeland zijn ze zelfs verplicht van school om naar Ieper te gaan!"

Ik heb tot op heden helaas nog nooit de Last Post live in Ieper gehoord. Eigenlijk zou ik schaamrood op de wangen moeten krijgen. Die dag heb ik de ceremonie wel gevolgd op tv en mijn "poppie-t-shirt" aangetrokken die een collega van mij ontwierp.

Met mijn vrienden heb ik afgesproken om zeker ooit eens naar de Menenpoort te trekken. Samen met het nageslacht, omdat we het niet zouden vergeten.

Lest we forget!

137

/

138

3

139

9

SCHOOL Zoals elke jongeling trok ook onze Martin naar school. Gezien hij vlak naast het schoolgebouw woonde, was het maar een korte trip voor hem in het begin van zijn carrière. Die begon in de kleuterklas in Moorsele, en eindigde aan de Universiteit van Leuven. Als notoire autodidact was hij natuurlijk nooit volleerd.

140

De eerste schooldag 1 september 2015 was een historische want mijn kleine Artuur ging voor het eerst naar school. Op 3 september 2018 volgde de eerste schooldag van Oskaar in de peuterklas. Een emotionele dag voor de ouders, al besef ik ook wel dat mijn kroost in goede handen is in de Bamo-school.

De directeur van de school is voormalig meester Paul. Meester Paul is een leeftijdsgenoot van mijn vader die samen met hem misdienaar is geweest. Ook ik kreeg les van Meester Paul in het 5e studiejaar. De klas bevond zich toen in de school in de SintJansstraat, inderdaad bij meme Agnès. Die kwam dan geregeld kijken of we braaf waren op de koer.

Pa zat zelf ook op die school dus kon hij over de middag zelf zeer vlug naar huis.

Hij kon 's morgens enorm lang blijven liggen want in nog geen minuut was hij ter plaatse. Enkel door de achterdeur lopen en de bestemming was bereikt. Als hij zijn moedertjes hulp nodig had, dan kon hij haar snel halen, als er bijvoorbeeld twee leraren aan het vechten waren Momenteel worden de lokalen gebruikt door het zesde leerjaar en de muziekschool. Met termijn zal het basisonderwijs er verdwijnen. Artuur zal er nooit op school zitten en achterna gezeten worden door een boos mevrouwtje en haar beruchte blik en vinger.

Martin in den blok De blokperiode ‌.een zware tijd voor de studenten. Uren, dagen, weken met je neus boven de boeken hangen. Je zou voor minder rillingen krijgen. Nu nog zelfs. Als ik tijdens het slapen een nachtmerrie heb, dan is het keer op keer zo dat ik weer aan het studeren ben. Nochtans was mijn passage op de Universiteit Gent redelijk vlot.

Van mijn vier jaar studeren aan de faculteit communicatiewetenschappen, had ik slechts twee herexamens en dan nog in mijn eerste jaar. Statistiek en methodologie.

Cijfertjes waren nooit mijn ding. Toch deed ik het stukken beter dan onze Martin.

Want beste blokkers, als je denkt dat je een zware periode hebt, denk dan eens aan onze Martin. Die legde volgend fantastisch parcours af: 1e jaar: voor alle vakken gebuisd 2e jaar: voor de helft van de vakken gebuisd 3e jaar: voor 1/4 van de vakken gebuisd 4e jaar: geslaagd (al moet hij zijn zus Christa bedanken voor de thesis) Zijn motto was "Wat je in 12 maanden kan doen, moet je niet doen in 10." Misschien een tip voor de blokkers.

141

Strafstudie Of onze Martin een brave student was op school weet ik eigenlijk niet. Hij zal denk ik wel ooit straf hebben moeten schrijven. Hij heeft alleszins ooit eens een strafstudie gevolgd, zij het dan op 39-jarige leeftijd.

Mijn broer en ik zaten in het eerste en tweede middelbaar in het Sint-Pauluscollege in Moorsele. Een toffe tijd en leuke school, ware het niet dat men iets te ver ging in zijn anti-pestbeleid. Dat een school reageert tegen pesten is uiteraard het normaalste van de wereld, maar het kan ook absurd worden. Zo is boos kijken naar een collegaleerling niet meteen pesten, zelfs als die medeleerling dat zo overdreven naar de leerkrachten gaat melden. Of zogezegde feiten die zich nog eens buiten de school afspeelden. Het overkwam mijn broer en zijn klasgenoot Bart. Die zouden op een woensdag bij het terugrijden naar huis gespuwd hebben naar een collega-leerling. Na de schooluren en de fluim had het slachtoffer niet eens geraakt.

Maar dat was voldoende om de twee vandalen op zaterdagvoormiddag naar de strafstudie te sturen. Dat was 6 maart 1999, de verjaardag van pa. Die was niet akkoord met de absurde maatregel, net als de vader van het andere slachtoffer. Dus besloten beide papa's om op zaterdagvoormiddag dan maar zelf naar het Sint-Pauluscollege te stappen om de straffen van hun zonen op zich te nemen. Er werd niet geschreven maar gediscussieerd. Uiteindelijk zijn er geen sancties meer van gekomen, maar op het einde van het schooljaar ruilde mijn broer het Sint-Pauluscollege voor het SintAmandscollege in Kortrijk.

142

143

10

WERK Martin won nooit de Lotto, dus ook hij was verplicht om dagelijks te gaan werken zoals de grote meerderheid van de bevolking. Al deed Martin dat wel op zijn manier en tempo als zelfstandige. Want een baas boven zijn hoofd, dat was niet meteen de loopbaan die pa voor ogen had. Liever zijn eigen baas.

144

Infrarood Op school kregen Suzan, Japie en ik dikwijls de vraag: "Wat doet je vader van werk?"

Dan begonnen we al bijna te zweten. Waar andere kinderen bakker, dokter, verpleger, garagist, arbeider, timmerman of andere konden antwoorden, was het voor ons toch altijd even zoeken.

"Handelsagent", antwoordden we toen. 
 Ook dit is niet echt evident, maar toen we pa iedere keer vroegen wat hij nu precies deed, zei hij gewoon "Zeg dat ik handelsagent ben." Maar daarmee was de kous nog niet af.

"En wat doet hij dan als handelsagent?"

"Euhm, hij verkoopt dingen".

"En wat verkoopt hij dan?"

"Infraroodcamera's."

"En wat zijn infraroodcamera's?"

Tjah, dan waren we nog even bezig. Wat was infrarood? Voor ons waren dat van die gekke camera's waarmee je alles in al even gekke kleuren kon zien. Waar het warm was, zag je meestal rode en oranje tinten. Alles wat koud was, kreeg een blauwe kleur.

Je kon er ook mee in het donker zien. Als pa met de camera door het dakvenster keek, zagen we alle konijntjes en vogels in de weide achter ons. Pa bracht vaak camera's mee van het werk, en hij deed dan "testjes" met ons.

"Ga eens voor de camera staan. Leg eens een ijsblok op je hand en hou die voor de camera."

Voor ons de normaalste zaak van de wereld, maar voor anderen was dan ongetwijfeld sciencefiction. In klas vertelden we dan gewoon over infraroodcamera's: "Het zijn camera's waarmee je warmte kan meten."

145

Tegen die tijd hielden de juffen op met vragen. Het ging wellicht ook hun eigen petje te boven.

Agema Pa begon zijn infraroodcarrière bij de Zweedse firma Agema. Pa studeerde af in Leuven als licentiaat fysica. Na zijn studies begon hij als assistent aan de KULAK, waar hij ook actief was toen ik geboren werd en hij samen met zijn schoonbroer Luc iets te vrolijk zijn eerstgeborene was gaan aangeven in het stadhuis.

Daarna zat hij ook een tijdje zonder werk, want blijkbaar waren de jaren '80 niet zo super voor werkzoekenden. In die periode zorgde hij dan voor mij als kleine broekvent, en nam hij mij mee om te wandelen en maakte hij gekke foto's van mij. Hij verzorgde nadien wat secretariaatswerk in het Antwerpse voor verschillende bedrijven, waaronder Agema. Die firma was op zoek naar een vertegenwoordiger voor de Benelux. Pa kreeg dit te horen en bood zich aan als kandidaat. En hij mocht aan de slag. Hij begon zelfstandig te werken als handelsagent en verkocht infraroodcamera's. Een carrièreswitch die hij bleef verderzetten. Al groeide hij wel door de jaren heen.

In zijn prille infraroodcarrière gebruikte hij zijn bed als bureau en zat hij daar telefoontjes te plegen. In de loop der jaren veranderde hij vaak eens van bureau. Hij trok vaak de baan op, naar o.a. Engeland. Hij ontmoette collega's als Bryan en Dave. Maar ook Parijs werd een plaats waar hij naartoe moest. Af en toe bracht hij ook collega's mee naar huis. Zo groeide ook het aantal gadgets thuis met het logo van de firma. Zo hadden we stapels briefpapier (de voorraad is anno 2018 nog steeds niet op.) onderleggers, muismatjes, .... Ook bij ons thuis vind je nog steeds souvenirs van Agema. Wie hier ééntje komt drinken, krijgt alvast een Agema-onderlegger onder zijn drankje. In 1998 werd de firma overgenomen door het Amerikaanse Flir. Dit Amerikaans bedrijf had een heel andere bedrijfscultuur dan het Zweedse Agema (Zweedse bedrijven waren volgens papa de beste om voor te werken). En dat was niet echt pa zijn ding. Hij kreeg het zo op de heupen dat hij uiteindelijk in 2001 vertrok. Hij werkte nog voor enkele bedrijven, tot hij in 2008 bij Xenics belandde.

Xenics Pa werkte de laatste jaren van zijn carrière, van 2008 tot 2010, bij Xenics in Heverlee. Toen hij stierf bleven wij als erfgenamen en dus ook aandeelhouders verbonden aan de firma. Van 2012 tot 2016 gingen Japie, Suzan en ik jaarlijks langs op de aandeelhoudersvergadering om onze pa te vervangen. Het waren fijne avonden met

146

heerlijke hapjes en vooral fantastisch om samen met ceo Bob en Elke en collega's als Piet Van Riel en Johan herinneringen op te halen.

De collega’s van Xenics hebben ook hun herinneringen aan onze pa gebundeld en gedeeld. Na zijn dood kregen wij van hen een prachtig boek waarin heel wat collega's een boodschap hadden nagelaten. Vanuit verschillende landen zelfs. Er staan ook heel wat mooie foto's in van pa op het werk. Een fantastische souvenir!

Voor wie zich afvraagt wat Xenics eigenlijk doet: Xenics werd opgericht in 2000 als spin-off van IMEC, Europa's grootste onafhankelijk onderzoekscentrum in nanoelektronica en nano-technologie. Het bedrijf is ondertussen wereldwijd uitgegroeid tot een vooraanstaand ontwikkelaar en producent van infrarood detectoren en camera's voor onder andere industriële, wetenschappelijke, medische, beveiligings- en ruimtevaarttoepassingen.

Very dedicated customer who worships us Papa werkte dus als zelfstandig handelsagent en was gespecialiseerd in infrarood. Best lastig om dat uit te leggen. Ook toen we het hem zelf vroegen, kwam er nooit een heel duidelijk en vooral makkelijk te onthouden uitleg. Hij heeft nochtans vaak genoeg mogen uitleggen aan mensen wat infrarood nu precies is, en wat de toestellen die hij vertegenwoordigde zoal konden uitvoeren. Ik heb hem zelf nooit live aan het werk gezien, maar enkele jaren terug stootte ik via google op een leuk filmpje (gewoon “Martin Ghillemyn” googlen). Een aangename verrassing! Op 23:19 is een foto te zien van de stand van Xenics, het bedrijf waar pappie voor werkte. Zoals hij aangeeft, is er een "very dedicated customer, who worships us and we're pleased for that" te zien die knielt voor de stand. Tijdens een aandeelhoudersfeest kreeg ik het ware verhaal achter de foto te horen uit mond van collega Johan, "the dedicated customer himself".

Johan, een collega van pa, was druk bezig om de stand in orde te brengen en kroop op handen en knieën om alle bekabeling toch deftig te installeren. Op het moment dat hij zich wilde rechtstellen schoot pa een foto van het tafereeltje en verwerkte die foto in de presentatie. Johan, die van niks wist, viel dan ook compleet uit de lucht toen de slide tevoorschijn kwam waarop hij de stand "aanbad", en pa onderstreepte vrolijk dat Xenics wel heel toegewijde klanten heeft.

Dave Pa had vrij veel collega’s waarmee hij contact bleef houden Elk jaar ontvangen we zelfs een kerstkaartje van een oude vriend/collega van pappie: Dave Smith.

147

Dave en papa werkten samen voor Agema, een Zweedse firma voor infrarood. Ze zagen elkaar vaak, in Engeland of in België. Zo leerden wij Dave ook kennen. Pa vroeg zijn collega mee bij ons thuis om te komen eten. Dave was gek op Duvel en kikkerbillen in looksaus die ma klaarmaakte. "Poetiebillen" noemde hij ze. Kikkerbillen waren verboden in Engeland, dus hij genoot van deze specialiteit als hij bij ons was.

Ook wij mochten eens bij Dave en zijn gezin logeren. Hij had twee zonen, Craig en Matthew, een tweeling die ongeveer de leeftijd van mij en mijn broer hadden. Samen vaarden we op de Thames en trokken we naar pretparken in Engeland. En ma smokkelde "poetiebillen" mee over de grens om klaar te maken. Onvergetelijke tijden.

Maar ook Dave en zijn gezin kwamen bij ons, in België. Samen verbleven we in Sunparks De Haan. Het was enorm gezellig en handig omdat ik zo mijn Engels vlot kon bijschaven op mijn 10-jarige leeftijd. Toen Agema jaren later werd overgenomen door FLIR, gingen pa en Dave elk hun eigen gang in de infraroodwereld.

Maar één traditie hield Dave, als echte Brit, in ere. Elk jaar stuurde hij onze familie een kerstkaartje. En ja, zelfs na pa zijn dood, is Dave deze traditie nog niet vergeten!

Piet van Riel Pa had veel vrienden, kennissen en collega's in Nederland. Zo is er Piet Kooi die net over de grens woont, en eigenlijk de stempel "Reserve-belg" kreeg. Piet woonde in een wijk aan het kanaal, en zoals ik eerder meegaf, gingen Japie, pa en ik eens zeilen met hem toen ma en Suzan op Chirokamp trokken.

Een andere vriend en collega was Piet van Riel. Piet en pa hadden wat dezelfde postuur. Toen mijn vader overleed, heb ik Piet opgebeld met het droevige nieuws en de vraag of hij alle collega's kon verwittigen. We hadden toen veel contact via telefoon, maar we hadden elkaar nog nooit in levende lijve gezien. Toen hij me aan de telefoon meldde dat ik hem zaterdag na de begrafenis zou zien, vroeg ik hem hoe ik hem zou herkennen.

"Wel Tim, op het werk grapt men wel eens dat je pa en ik dezelfde kleermaker hebben."

Tijdens de begroeting na de begrafenis zag ik enorm veel mensen passeren, toen ik plots iemand voor me kreeg die wel aan de beschrijving voldeed. Ik vroeg hem

148

"Heeft u toevallig dezelfde kleermaker als mijn vader?" Hij begon spontaan te lachen.

"Inderdaad Tim, ik ben Piet."

Ondertussen ontmoetten we Piet al meermaals tijdens de bijeenkomst van Xenics, het bedrijf waar mijn pa toen met Piet werkte. En dan was het opnieuw anekdotes opvissen. De leukste blijft van die keer dat hij voor de eerste keer mijn broer Japie te zien kreeg. Piet was met zijn auto naar ons thuis gereden. Van daaruit trok hij samen met pa naar Engeland. Pa was chauffeur. Bij de terugkeer naar huis, reden ze in de Overheulestraat. Mijn vader zag van ver mijn broer in de tegengestelde richting rijden met de fiets. Hij zwaaide naar zijn zoon. En die deed wat hij zeer vaak deed in die tijd .... Hij stak met een brede smile zijn middelvinger op. Pa begon te blozen en keek naar Piet, die naast hem zat.

"Euh, nou, dat is mijn zoon. Zo begroet hij zijn pappie."

"Ah zo, dat is enig!"

Japie was op weg naar meme, waar ik hem zag binnen komen.

"Kan het zijn dat pa volk mee heeft in de auto?"

"Ja, zijn collega Piet, ze zijn samen naar Engeland geweest" "Ai, shit ...."

Toen pa even later bij meme arriveerde, stond het schaamrood helemaal tot aan zijn wangen.

Bedrijvencentrum Toen pa als zelfstandige begon, gebruikte hij in eerste instantie zijn bed als allereerste bureau. Maar dat is niet meteen praktisch en dus ging hij op zoek naar andere mogelijkheden dicht bij huis. Hij vond een geschikte plaats in het bedrijvencentrum in de Vlamingstraat in Wevelgem.

Het bedrijvencentrum werd in 1983 opgericht. Toen pa er introk was hij ĂŠĂŠn van de eerste klanten. Het logo van zijn bvba Iret (gebaseerd op dat van Agema) preek op de zuil naast de logo's van de andere bedrijven, en hij kreeg zijn eigen bureauruimte, postvak en mocht gebruikmaken van het secretariaat dat werd bemand door twee dames Ann en Colette. Ann en Colette beantwoorden ook de telefoon. Dat betekende dat 149

pa zijn telefoon (en door de jaren heen gsm) kon doorschakelen naar het bedrijvencentrum. Wij hebben Ann en Colette enorm veel aan de lijn gehad. Als pa zijn gsm liet slingeren, verkeerd drukte toen hij moest opnemen, of gewoon liet rinkelen omdat hij niks voelde trillen of hoorde, dan kregen we altijd ĂŠĂŠn van beide aan de lijn.

"Bedrijvencentrum Kortrijk, met Ann." "Euh Ann, hier met Tim, de zoon van Martin. Is mijn vader er niet?"

"Ik heb hem nog niet gezien vandaag Tim, moet ik een boodschap nalaten?"

"Nee, bedankt. Ik probeer hem straks nog eens te bellen."

"Ok, tot de volgende keer."

En dat was dan de volgende keer dat hij weer eens niet te bereiken was.

In 2010 werd het Bedrijvencentrum heringericht en anno 2018 is het een zeer mooi centrum met veel faciliteiten voor kleine bedrijven of starters. Ook Ann staat nog steeds present in het secretariaat. Colette is helaas overleden. Pa en ik waren erbij bij de heropening van het Bedrijvencentrum. Pa was van plan er terug te keren, nadat hij eind jaren '90 was veranderd van bureau bij ons thuis en later aan de overkant van de straat. Maar hij bleef beroep doen op de diensten, zoals de postbus en telefoon. Dus konden we Ann en Colette blijven bellen.

Ook ik heb via de gemeente Wevelgem kunnen werken in en met het Bedrijvencentrum. Als ambtenaar lokale economie was ik er om deel uit te maken van het bestuur van de bedrijventerreinvereniging BLeie. Als communicatieambtenaar ging ik er in 2013 met mijn collega Elke naartoe om Pol, de voorzitter, en Ann te interviewen in het kader van 30 jaar bedrijvencentrum. Het Bedrijvencentrum nam deel aan Open Bedrijvendag en Elke en ik voorzagen een groot artikel hierover in de infokrant van de gemeente Wevelgem. Op die manier trad ik een beetje in pa zijn professionele voetsporen.

Bureau op Overheulestraat 220 Pa zijn bureau bevond zich doorheen de jaren op verschillende locaties. Hij vestigde zich lang in het bedrijvencentrum in Wevelgem. Maar daarna verhuisde hij naar ... huis. Te zeggen: naar de zolder van ons huis in de Overheulestraat 220. Toen we er in 1989 gingen wonen, sliepen Japie en ik nog op dezelfde kamer, boven elkaar in een stapelbed. Toen Suzan werd geboren, en wij ook ouder werden, verhuisde Japie naar de kamer ernaast. Suzan mocht dan bij hem slapen, te zeggen, in haar eigen bedje in zijn kamer. En dan ook eens in mijn kamer. Maar dat was niet echt zo'n succes. Suzan 150

bleef Japie uit zijn slaap houden door voortdurend nog "ĂŠĂŠn laatste vraag" te stellen voor het slapengaan. En in mijn kamer bevond haar bed zich aan de schakelaar, waardoor het licht voortdurend aan en af schoot. Er moest een oplossing komen. Daarom werd de zolderverdieping heringericht en kwam er een slaapkamer en bureau bij. Zo verhuisden pa en ma naar boven, en kreeg Suzan haar eigen kamer. En had pa dus ook zijn bureau en werkte hij thuis.

Dat betekende dat hij overdag rustig kon werken terwijl wij naar school waren.

Maar na vier uur, op woensdagnamiddag en tijdens vakanties was het natuurlijk andere koek. We mochten toen bijna niet naar boven en moesten altijd stil zijn. We probeerden muisstil de trap op te sluipen, maar die kraakte zo, dat pa ons toch hoorde. Bovendien stond zijn auto voor de deur. Zo dachten vele vrienden dat hij thuis was en sprongen ze eens binnen. Zo lukte het voor pa niet echt om rustig en ongestoord verder te werken. Na een tijd besloot hij dan maar om terug te keren naar het bedrijvencentrum. Tot 2001, toen hij opnieuw ging thuis werken,.

Bureau in de Overheulestraat 217 In 2001 hield pa de samenwerking met de infraroodfirma Flir voor bekeken. Het was een stressvolle periode waar hij zelfs suikerziekte aan overhield. Uiteindelijk herstelde hij er toch van. Na die lastige periode besloot hij eens zot te doen. Hij was 41, dus een midlifecrisis was gepermitteerd. Op zekere dag stond het huis schuin tegenover ons huis te koop, Overheulestraat 217. Het huis is het ouderlijke huis van mijn moeders ma, mijn meme. Overheulestraat 220 is het ouderlijke huis van mijn ma's pa, mijn pepe. Ma en pa besloten om het huis te bezoeken. Wij snapten er niet meteen iets van. Zouden we verhuizen? En waarom in godsnaam aan de andere kant van de straat? Om eens een andere ligging te hebben?

Op een doordeweekse dag kwamen ze binnen: "We hebben het huis gekocht!"

Wij stonden versteld.

"Gaan we verhuizen ofzo?"

"Neenee, pa gaat het als zijn bureau gebruiken."

"Het hele huis?"

"Maar nee, de living."

"En de andere kamers?"

151

"Jullie kunnen die gebruiken voor hobbies ofzo. Of als er vrienden blijven logeren."

Het bleef niet bij een huis. Onze Martin ruilde zijn laptop ook voor een moto met de eigenaar van het huis. Alsof dat nog niet genoeg was, kocht hij er de zonnebank van de eigenaars bij. Zijn midlifecrisis was compleet. Maar we hadden wel een "extra huis". En dat was zalig. De ruime zolderkamer werd een hobbykamer met divan-lit, tv, nintendo, ... We projecteerden zelfs films op de muur. Vrienden bleven er logeren. In het bed in de slaapkamer, divan-lit, matrassen, ... We hadden alle privacy, want pa die werkte er wel, maar sliep er niet.

In de living stond zijn bureau, een klein salon en een vergadertafel. Er hing een wegenkaart van België en een projectiescherm aan de muur. Er stond ook een frigo en kelder te beschikking, voor als de werkmens dorst begon te lijden. En werken op het terras was ook een optie.

Toen mijn ouders in 2005 uit elkaar gingen, verhuisden Japie, pa en ik naar Overheulestraat 217. Het bureau maakte plaats voor een zetel en pa die werkte voortaan een beetje overal. Aan de vergadertafel (eerst een vierkantig ding, en dan een soort Chiro-bank, waar hij zelfs eens dwars doorheen zakte!) en ook op zijn slaapkamer was een bureautje geïnstalleerd. Zélfs in de tuin had hij buitenbureau, een tuintafel te midden het gras, onder een boom. Hij kon maar niet zwijgen over dat buitenbureautje. Hij werkte er misschien hoogstens een uurtje in zijn totale carrière.

Na zijn overlijden werd zijn bureau eerst nog een repetitiekot van The Bjètles, nadat meme's zolderkamer helaas voorgoed verleden tijd was. Nadien verhuisden we naar zijn bureau in de Overheulestraat 220. Later werd het de living van Suzan en Birger en in 2014 werd het huis verkocht.

Martin op kot Eigenlijk is er nog een bureau die we aan onze pa zijn collectie moeten toevoegen: zijn kot in Heverlee. Je leest het goed: een kot. Toen hij in 2008 voor Xenics ging werken, moest hij vaak naar Leuven waar de firma gevestigd is. Het was niet altijd handig om 's avonds laat nog richting Moorsele te rijden, en dan besloot hij maar om een kot te zoeken. Hij huurde een studio in Heverlee. Best wel grappig om dat aan vrienden te vertellen. Wij wonen thuis en onze pa die zit op kot. En hij kleedde die dan mooi in met domme meubels, zoals een roze poppenhuis.

"Dat is handig om laptop enzo op te zetten, naast mijn bed."

152

Maar grappiger was dat zijn familie en vrienden er eigenlijk meer logeerden dan hijzelf. Want hoewel hij er al een stamkroegje had gevonden, toch miste hij zijn vrienden en zijn Moorseelse stamkroeg "De Kroone". Daarom kwam hij, zelfs 's avonds laat, nog huiswaarts. Het kot was meer moederziel alleen dan bewoond. Tante Christa, nonkel Luc, onze neven, en ook vrienden die Rock Werchter bezochten, logeerden dan in zijn plaats in Heverlee. Zo sliep er toch iemand. Wijzelf zijn er nooit geweest hoewel hij het vaak voorstelde.

"Ga eens naar Leuven gastjes, kan je op mijn kot slapen.

"Waarom ga jij eens niet op je kot pa, zodat wij hier ons kot voor ons alleen hebben!"

Martin zijn wagenpark

Pa moest voor zijn werk heel vaak op de baan. Dat betekende dat hij best wel een goede wagen kon gebruiken. Hij heeft er dan ook een hele reeks gehad, omdat hij ze als zelfstandige kon leasen. Om de 4 jaar wisselde hij wel eens van karretje. Dat was telkens hetzelfde ritueeltje. Hij kwam van de garage in zijn nieuwe bolide, en wij zaten dan meestal 's avonds in onze pyjama. Desondanks kropen we toch nog eens in de wagen voor een toertje. Hij demonstreerde dan de nieuwe snufjes enzo. Ik herinner me een Renault en een Audi die hij had gekocht, maar over het algemeen koos hij toch meestal voor Volvo.

Volvo V40 Deze Zweedse auto kon hem wel bekoren. Niet de kleinere variant die ze nu uitbrengen, maar de vorige generatie die iets ruimer was. En pa heeft zelfs twee van die auto's gehad. Een blauwe die op benzine reed omdat in de eerste versie van de wagen er geen dieselmotoren bestonden. Na enkele jaren werd die toch geïntroduceerd en stapte hij over op een zwart exemplaar, de dieselvariant. Deze auto's herinner ik me het best omdat we er heel vaak mee op reis zijn geweest. Heel veel plaats in de koffer en bovenaan de wagens stonden dakrails, zodat er ook een bak op kon voor extra bagage. Met deze wagens zijn we gaan skiën, trokken we naar de Ardèche, Dordogne, ... Pas in 2003 schakelde hij eens over naar een ander Zweeds merk: Saab.

153

Saab 9-5 estate Het merk maakte heel lang enkel en alleen benzinemotoren. Eind jaren ‘90 introduceerde Saab ook dieselmotoren, en daardoor ideaal voor pa die vaak kilometers moest vreten. Die wagen had heel wat leuke gadgets. Saab was oorspronkelijk een vliegtuigbouwer en heel wat toepassingen werden ook in de wagens geïntroduceerd.

Het dashboard sloot zich rond de bestuurder, je had een fantastisch bekerhoudertje die je kon uitklappen en je had de optie nightpanel om 's nachts al de lichtjes van je dashboard te doven, en enkel diegene te laten branden die je zelf koos om zo rustig te kunnen rijden. Daarnaast zat het contact naast de handrem en niet naast het stuur.

In die wagen had pa ook een gps ingebouwd en dat was in die tijd wel leuk om zien. Voortaan konden we de baan volgen op het schermpje, en je kon ook icoontjes instellen op bepaalde plaatsen. Zo had hij ons huis en dat van meme aangestipt en op de plaats van zijn stamkroeg café De Kroone had hij een hartje geplaatst. Het was een aangename wagen, waar ik heb mee leren rijden. Niet evident omdat die redelijk lang en enorm krachtig was.

Helaas was de Saab geen lang leven beschoren. Tijdens "de Feeste op De Platse 2005" besloot pa zijn vriend Manuel van de springkastelen terug te voeren naar zijn huis in Diksmuide. Die avond brak een enorm onweer los. Toen ik 's morgens wakker werd, zag ik pa zijn wagen niet meer staan voor de deur. Ik liep naar zijn kamer, gelukkig was hij thuis. De Saab was perte totale in de garage omdat pa er in de regenbui mee in de gracht was gegleden. Tijd voor een nieuwe dus.

Desondanks bleef de Saab één van pa's favoriete automerken en zeker ook het mijne. In 2008 kocht ik mijn eerste wagen, een Saab 9-3. Een magnifieke auto met vrij veel comfort en gadgets. Spijtig genoeg werd ook die naar de schroothoop verwezen toen in 2010 een idioot al racend op mijn geparkeerde wagen knalde. Nadien reed ik met een 9-5 sedan rond tot ik in 2012 een nieuwe wagen aanschafte.

Saab is intussen failliet en zo is de kans klein dat ik er ooit een nieuwe zal aanschaffen.

Maar zowel voor mij, als voor pa, is de Saab 9-3 sporthatch de allermooiste wagen ooit gebouwd.

Mercedes B De laatste wagen die pa ooit kocht en mee rondreed, was de zilveren Mercedes B. Door ons ook wel de "Zilveren Rugzak" genoemd. Het was geen break, zoals bijna al zijn voorgangers. Maar de wagen was een Zwitsers zakmes met talloze gadgets. Zo kon je de vering aanpassen, kon je de wagen commando's geven, kon je usb- en sd-kaartjes met muziek beluisteren, het geluid regelen per passagier, ... En je kon ook handsfree 154

bellen. Al lukte dat pa nooit deftig, bij geen enkele wagen. Pa zijn gsm was steeds weer een ramp om mee te bellen vanuit de auto, ongeacht welk exemplaar hij ook had.

Maar de gekste optie was toen wel het automatisch parkeren. De wagen herkende een lege parkeerplaats als je er zijwaarts langs passeerde. Er kwam een icoontje tevoorschijn op het dashboard en met enkele knoppen werd automatisch parkeren ingeschakeld. Je hoefde niet te sturen, enkel de juiste versnelling instellen en gas geven. Magnifiek, als het lukte.

Want pa probeerde heel vaak zijn gadgets te tonen. Helaas lukte de techniek niet altijd. Ik heb het hem vaak zien doen, maar mijn vriendin Elien niet. Ze was benieuwd naar die optie, en hoewel pa het verschillende keren heeft geprobeerd, toch lukte het hem nooit om die aan Elien te tonen. Er ging wel altijd iets fout. De "Zilveren Rugzak" werd in 2011 verkocht. De laatste bolide uit onze Martin zijn wagenpark.

Garage Samyn Pa kocht al zijn wagens aan via garagist Stefaan Samyn uit Dadizele en liet ze daar ook onderhouden. Hoewel garagisten niet altijd de beste reputatie genieten, had pa een blindelings vertrouwen in Stefaan en ook terecht.

Pa bestelde zijn nieuwe wagens via Garage Samyn en kreeg tijdens onderhoud ook altijd de tofste vervangwagens mee naar huis. Zo reed hij eens met een Porsche, een cabrio, een dikke Jeep, … Altijd leuk omdat hij ons dan naar school bracht met deze voertuigen en iedereen zat te gapen van verbazing.

Tot op vandaag ga ik nog steeds naar Garage Samyn en heb ik ook mijn nieuwe wagen in 2012 besteld via Stefaan. Dat zal ik zeker ook blijven doen, al zal het tempo van auto’s aanschaffen wel iets lager liggen dan dat van onze Martin.

Op alles voorbereid Je auto kuisen was iets wat zeer makkelijk lukte op meme's koer. Je had er plaats zat en de kans dat je omver werd gereden was redelijk klein.

De auto die eigenlijk het meest nood had aan een kuisbeurt, was altijd die van pappie Martin. Van buiten, maar vooral van binnen. Zijn auto was zijn bureau. Hij was er dagelijks mee op de baan. Het was soms hallucinant om te zien wat hij er allemaal in bewaarde en wat er rondslingerde. Je hoefde maar iets op te noemen, of hij had het wel ergens in zijn wagen liggen.

• •

snoepjes een uitgebreide cd-collectie 155

• • • • • • • • • snoep • • • • • •

hemden aan een hangertje lege papiertjes van koeken lege blikjes een strijkijzer (jawel!) talloze stekkerdozen verlengkabels plakband camera's suiker dat overal rond was gestrooid nadat hij weer eens had gemorst met verkeersvestjes verkeerskegels een veiligheidshelm een veiligheidsbril wegenkaarten van elk land en stad in Europa een wc-rol

En last but not least: een bataljon aan flessen water. Want je kon nooit weten dat je ergens in de woestijn belandde. Dat waren altijd dezelfde San Pellegrino-flessen. Alsof die het best bewaard werden in de koffer. Of onder de zetels. Of in de handschoenkast.

Zoniënwoud Bij de attributen uit pa zijn auto zat ook een rol wc-papier. Een mens zou zich afvragen waarom hij dat eigenlijk nodig had. Pa had veel gadgets in zijn wagen, maar geen toilet. Dus kwam de rol ooit wel zeer goed van pas. Het was een typische weekdag in België. Pappie was de baan op voor een afspraak. Hij naderde Brussel toen hij wat beweging in de onderbuik gewaar werd. De eerste zweetdruppeltjes kwamen tevoorschijn op zijn voorhoofd want het voelde wel dringend aan. Hij hoopte vurig om vlot een afrit te vinden of een benzinestation en restaurant. Maar ... het was weekdag ... hij was nabij Brussel.

De auto's voor hem begonnen te vertragen en stil te staan. Idem voor de auto's naast en achter hem. Alles zat potdicht. Papa toen ook, maar dat ging niet al te lang meer mogen duren. Er kwamen meer en meer zweetdruppels tevoorschijn en de paniek steeg. Net toen het niet meer te houden was, viel hem te binnen dat de redding in zijn koffer te vinden was. Hij gooide zijn wagen op de pechstrook, greep de wc-rol en 156

stapte over de verkeersrails het Zoniënwoud binnen. Na een voor zijn doen ferme sprint pikte hij de eerste de beste boom uit.

Even later was de opstopping in de onderbuik en op de baan weer verdwenen.

Een opluchting. Als je dus binnenkort eens langs het Zoniënwoud passeert, ga dan op zoek naar een boom die hoog boven alle andere torent. Want die is pas goed voorzien van natuurlijke grondstoffen.

King Het wordt gefabriceerd in Friesland, het heeft een koninklijke naam... De gereformeerde drugs. En als er nooit een kerk geweest was, dan was er ook geen ...

Juist ja, pepermunt zoals Stef Bos het zingt in zijn gelijknamig nummer. Jasper, Suzan en ik zouden de tekst makkelijk kunnen omvormen naar "hadden we nooit met pa in auto meegereden, dan was er ook geen ... pepermunt. Nu nog altijd bij het zien, ruiken of proeven van een King-pepermunt vliegen we in gedachten terug in de tijd naar een autoritje met pa. Rond de kerktoren maar ook op reis. Van zodra we er de geschikte leeftijd voor hadden, was het vechten om vooraan in de wagen te mogen zitten (enfin, op den duur moest er iemand van de kinderen vooraan, zodat ma achteraan de kemphanen uit elkaar kon houden). Vooraan zitten was plezant omdat je dan zeer makkelijk bij de snoepjes kon.

Al waren die snoepjes nooit echt gevarieerd. Pa koos steevast voor zijn vaste merk: King-pepermunten. Talloze lege verpakkingen slingerden zonder pardon rond in de wagen. Het was op de duur zelfs onder de zetels zoeken naar een rolletje waar hopelijk nog een muntje in zat. Hopen pepermunten hebben wij geslikt in pa zijn wagen.

Eigenlijk zijn we die dingen spuugzat, ware het niet dat ze ons telkens weer aan pa doen denken: de autoritten, zijn wagen maar helaas ook de geur van zijn minder aangename gassen die hij tevoorschijn toverde door het toedoen van die pepermunten. In een besloten ruimte als een wagen kon je nog eens extra van de aroma's genieten. Nu ja, met plezier zouden we nog eens zo'n muntje willen slikken in ruil voor een autoritje met pa.

Opel Vectra Niet alleen onze pa had een auto. Toen ook Japie en ik gingen werken, schaften we ons één aan. Eerst Japie, want die moest voor het werk naar Izegem. Mijn werk lag in Kortrijk, dus ik kon perfect met de fiets. Pas na een jaar werken besloot ik een auto te kopen. Japie kocht in 2007 zijn allereerste auto, een tweedehandse Opel Vectra.

Een karretjes dat in goede staat was, tot onze Martin er wat begon aan te prutsen. De 157

avond dat Japie zijn wagen van de garage ging halen, waren pa en ik bij meme Agnès.

Bij onze terugkeer zagen we Japie zijn wagen staan voor ons huis, op de parkeerstroken in de Overheulestraat.

"Kijk eens daar Timmie, Japie zijn karretje. Netjes in de rij geparkeerd."

Hij stapte uit en ging eens dichter kijken.

"Oei, ons jongetje zou beter zijn spiegels inklappen, want anders gaan ze gauw eens afgereden worden."

Onze nobele pa liep langs de kant van de bestuurder en probeerde de spiegel in te klappen.

"Pfff, ze zijn nog stevig en niet echt flexibel."

Hij besloot om wat extra kracht op de spiegels uit te oefenen tot ... er een krak weerklonk. Hij liet de spiegel los en die bengelde nu zielig langs het portier. Pa begon te vloeken en paniekerig de spiegel weer vast op zijn plaats te krijgen. Tevergeefs. Ik had intussen krampen van het lachen. Met hangende pootjes liep hij dan maar in huis.

Japie zat in de zetel tv te kijken.

"Ha, Japie, heb je een nieuwe auto?", riep ik vrolijk. Pa slofte binnen.

"Ja, hij staat voor de deur."

"Heb je er geen spiegels bij gekocht?"

"Wablieft? Wat is er met mijn spiegels.", veerde Japie op.

"Euhm, Japie, ik heb je spiegels ingeklapt.", zei pa schoorvoetend.

"Hoezo ingeklapt? Ze kunnen niet inklappen!"

"Dat heb ik intussen ook gemerkt.", gaf pa toe.

"Godver, er is toch niks mee hé manneke?"

"Ik zal wel betalen om hem te laten herstellen."

"Dat zou nog mankeren!"

Japie trok zijn schoenen aan en liep naar buiten. Pa volgde hem om het verhaal nog eens over te doen. Vervolgens haalde hij wat tape om de spiegel toch weer rijklaar te hebben, zodat Japie met zijn nieuwe wagen kon gaan werken. Nadien werd de spie158

gel dan op pa's kosten hersteld. Sindsdien besloot hij wijselijk om voortaan van andermans wagens te blijven.

Born to be wild Onze Martin was ook wel fan van moto's, vooral tijdens zijn midelifecrisis. Toen die de kop opstak heeft hij zelfs een motor gekocht. Of beter gezegd: geruild! Het begon eigenlijk met een huis dat hij kocht. Wij woonden in Overheulestraat 220. Op een dag stond een huis schuin tegenover ons te koop: Overheulestraat 217. Mijn vader was zelfstandig en zocht een bureauruimte. Zo geschiedde dat hij Overheule 217 kocht en zijn bureau inrichtte in de living, terwijl wij als kids de rest van het huis voor ons hadden als er vrienden logeerden of als hobbykamer.

De toenmalige eigenaars van het huis verhuisden naar een appartement. Daardoor was de man des huizes genoodzaakt zijn moto weg te doen. Hij zocht tegelijk een nieuwe laptop als hobby. Pa kreeg dit te horen en stelde voor om één van zijn recente laptops te ruilen voor de moto. En de man des huizes vond dat prima.

Zo had midlife Martin in één klap een huis én moto. Maar veel heeft hij er niet mee getoerd, behalve enkele keren op meme haar koer. Als vaderdagcadeau kreeg hij motorrijlessen, maar de moto bleek toch niets voor hem te zijn. Hij verkoos vier wielen boven twee. De moto werd van de hand gedaan en zijn korte bikercarrière was voorbij, net als zijn midlifecrisis.

159

160

161

11

REIZEN Onze Martin reisde heel wat af tijdens zijn leven. Zowel voor het werk als privĂŠ was hij in talloze landen en steden te vinden. Vaak was hij alleen op toer, maar meestal had hij ook zijn reisgezellen mee op pad.

162

Met de mobilhome Uiteraard trok pa met ons gezin op vakantie. Eén keer gingen we met het vliegtuig naar Spanje maar meestal reisden we met zijn allen per auto. Pa reed altijd met een stationwagen, dus ideaal om een bende te vervoeren. In 1998 gingen we eens niet met de auto op reis. Het is te zeggen, we huurden een mobilhome en trokken erop uit langs de kust van Frankrijk, van Cape Blanc-Nez tot Boulogne. Ons buurmeisje Arne vergezelde ons zodat mijn zus ook gezelschap zou hebben. Haar broers waren immers niet zo happig om met hun zus te spelen. Zij lieten ze zelfs niet in hun “kamer”. Japie en ik sliepen in de bovenruimte van de mobilhome, boven de chauffeurskabine. Suzan was benieuwd hoe die ruimte eruitzag, maar pestkoppen Japie en ik lieten haar niet binnen. We reden wat rond en bezochten Cassel, Wissant, … We hielden halt op een camping om de nacht door te brengen en om ook iets te eten. Pa en ma waren verzot op fruits-de-mers en dan ben je daar natuurlijk aan het goede adres.

Japie en ik lazen vooral strips en hadden niet echt zin om mee te gaan op elke uitstap. Daarom bleven we vaak in de mobilhome. Op een keer wou ik “The X-files” spelen en verduisterde de boel. Japie was daar niet mee akkoord en wou de zonnewering weer openen. Ik wou hem tegenhouden en op die manier scheurde dat zeil. Bij de terugkeer was pa in alle staten omdat hij vreesde dat we de waarborg gingen verliezen.

Maar terug thuis plakte hij de boel uiterst zorgvuldig weer aan elkaar en was alles ok toen hij de mobilhome weer ging afleveren.

Nonkel Luc en Tante Christa in Sun Parks De Haan In zomer van 2015 zijn Elien, Artuur en ik op reis geweest naar Center Parcs Erperheide. Voor mij heeft dit park toch wel de hoofdprijs weggekaapt van leukste vakantiepark dat ik al bezocht. Tot voor kort was die plaats weggelegd voor Sun Parks De Haan. In de gloriedagen tenminste, want vandaag de dag is het park enorm verloederd. Al wil Center Parcs het park aan zee toch weer opwaarderen. Gelukkig, want we beleefden daar fantastische tijden. We zijn er ontelbare keren op reis geweest. Met het gezin, met vrienden en vooral met familie als tante Christa, nonkel Luc, Lien, Sam en Rob. Dankzij talloze kortingen en andere acties vertoefden we er tijdens verlengde weekends en ook midweken. Vraag me niet te tellen hoeveel keer we er waren, want het is denk ik niet bij te houden. We kozen steeds het grootste huisje uit de catalogus g omdat we met een bende van 10 op pad waren. De activiteiten lagen ook steeds min of meer vast. Op vrijdagavond installeerden we ons in het huisje en gingen we ook nog eens zwemmen! Op zaterdagvoormiddag stond een wandeling gepland naar Wenduine. We liepen door een bosje voor de ingang van het park naar het strand, en wandel163

den van daar naar het bekende torentje in Wenduine. Op het terras van het zwembad dronken de grote mensen een aperitief terwijl wij ons uitleefden in de duinen.

In de namiddag reden wij met fietsen rond in het park en tegen de avond gingen we nog eens zwemmen en ook bowlen. Een bezoek aan de hamburgerketen sloegen we ook nooit over. Op zondag werd dan bij goed weer gebarbecued. Een uitstap naar het zwembad mocht dan ook zeker niet ontbreken.

Voor de rest werd tussendoor geaperitiefd, speelden we gezelschapsspellen of met de gameboy. 's Middags was het soms tijd van een dutje. Voor onze Martin althans en we leefden ons wel uit op één of ander speelplein.

Dat Sun Parks ideaal was om te verblijven, mochten ook twee klanten van pa ondervinden. Toen deze vanuit het buitenland kwamen om een opleiding te volgen (of geven), liet pa hen in een huisje in Sun Parks logeren in plaats van in een hotelkamer.

Toen ze na een werkdag wat wilden ontspannen, zaten ze niet eenzaam op een hotelkamer maar konden ze nog volop uitblazen in o.a. het zwembad. Die gasten vonden dat blijkbaar fantastisch.

The Fab 4 Vanaf zijn kindertijd had pa drie dikke vrienden: Vincent Bonte, Jan Devos en Michael Debaere. Ze groeiden samen op, trokken er samen op uit zonder partners en later ook met. Er werd ook jaarlijks nieuwjaar gevierd bij één van de vrienden.

Als kind waren we ook geregeld mee op reis. Later vergezelden we hen niet meer, en werd er al eens een citytrip georganiseerd naar Parijs, of werden er lokale lekkernijen geproefd in de Somme. De wandelingen werden ingekort en de terrasbezoekjes opgeschroefd met de jaren.

Geert en Marina Ook met onze buren en vrienden Geert en Marina trokken we vaak op reis. Hun dochters Elien en Arne hebben ongeveer dezelfde leeftijd als Jasper, Suzan en ik en dus hebben we heel wat samengespeeld. We konden ook zomaar elkaars tuin binnenlopen omdat er een deel uit de omheining was verwijderd. Op die manier moesten we niet via de drukke straat naar elkaars huis gaan. Vandaag de dag lopen ook de kleinkinderen probleemloos naar de buren.

In 1996 geloof ik, trokken we naar Sun Parks in Mol. Het was winter en barkoud.

Overal lag sneeuw en het grote meer was compleet dichtgevroren. Tijdens een mooie wandeling konden we er probleemloos over wandelen en gezinsfoto's maken op deze toch wel unieke locatie. In 1999 trokken we naar Nederland. De pubertijd was volop in 164

gang geschoten en Jasper en ik vroegen aan onze pa of we een playboy mochten kopen.

"Geen probleem, als je er zelf durft omgaan."

Mijn broer Jasper had toen lang blond haar en werd vaak voor een meisje gezien.

Vooral in Italiaans restaurant Da Giani in Kortrijk geloofden ze maar niet dat hij effectief een jongen was. Jasper stak nog wat speldjes in zijn haar en stapte naar het winkeltje en kreeg probleemloos een naaktblad mee. Tijdens de wandeling bleven we thuis in plaats van mee te gaan op wandeling. Jaren nadien gingen pa, ma, Geert en Marina nog eens op uitstap naar Engeland of andere locaties, maar toen bleven wij thuis om naaktbladen en andere te lezen.

Geert en Martin Tijdens de laatste jaren van zijn leven trok pa ook geregeld op citytrip. Samen met zijn vrienden Geert Flamez en Martin Coene bezocht hij Boedapest en Lissabon.

Gezellig wandelen, eten en uiteraard een terrasje doen ...

In Lissabon zaten de heren in een studio. Overdag leek dit op het eerste zicht maar een doodse buurt, waar houten planken tegen de ruiten waren getimmerd. De 3 citytrippers hadden wat meer actie verwacht, en kregen dat ook. Want later op de avond werd de doodse straat omgetoverd tot een broeihaard van bars en andere. Mensen stonden onder hun balkon te drinken en te feesten. Omdat van slapen niks in huis kwam, vergezelden ze het volk dan maar beneden. Tot de politie eraan kwam omwille van overlast. Dan verdween iedereen in de kroegen zelf en werden alle deuren gesloten. Alles leek rustig, maar niks was minder waar. Ook Martin, Martin en Geert doken onder in een kroeg en gingen terug richting studio zodra de kust weer veilig was. Sinds 2010 trekken Martin en Geert nog steeds op citytrip, maar dan zonder de derde musketier.

Ronny en Mario Als de zon nog onze contreien moest aandoen, vertoefde pa toch al een paar weken onder de Spaanse zon. H캐 was er in het gezelschap van z캐n goede vrienden Ronny en Mario. Ronny had een appartement in Altea nabij Calpe en dat was de uitvalsbasis voor papa en z캐n reisgenoten voor wandeltochten, autoritje, lunches, bezoekjes aan de vuurtoren of andere activiteiten. Pa hield van het strandje in een baai in de buurt. Het water spoelde er op het keienstrand, een geluid waar hij verliefd op was. Op m캐n You165

tubekanaal staat trouwens een filmpje waarop pa een bezoek aan het strandje filmt.

Kenmerkend voor de skyline rond Altea is de vuurtoren. Een foto van onze Martin, turend naar de blauwe lucht aan de toren werd gebruikt op pa zijn herdenkingsprentje.

De foto werd gemaakt door Ronny.

Solo Martin trok er ook vaak alleen op uit. Het grootste deel uiteraard voor zijn werk.

Hij was te vinden op heel wat verschillende beurzen in het buitenland. Hij koppelde dan altijd wel een uitstapje aan zijn verblijf en bracht ook telkens een souvenir mee voor op zijn moedertje haar vensterbank.

Kon hij zich alleen bezighouden dan? Natuurlijk.

Onze Martin was een zeer sociaal persoon en het duurde nooit lang of hij had wel een gesprekspartner gevonden. Was het de ober van een lokale bar, de verkoper van een kraampje, ... Martin was altijd voor een praatje te vinden. En voor de rest las hij de krant, maakte hij een wandeling, schoot hij filmpjes, selfies en foto's zodat we jaren later nog steeds in zijn voetsporen kunnen meereizen.

Skopelos Skopelos is een klein Grieks eiland dat deel uitmaakt van de eilandengroep de Noordelijke Sporaden in het Noordwesten van de Egeïsche zee. De plaats is niet echt zeer toeristisch en is bekend van de musical Mama Mia met sterren als Pierce Brosnan en Meryl Streep. De film is gebaseerd op de muziek van Abba.

Pa bezocht dit eiland in 2008. Hij had via via gehoord dat iemand uit Brugge daar een huisje verhuurt. Hij nam contact op met de dame, en besliste om in zijn ééntje naar de het eiland te reizen. Per vliegtuig en vervolgens per boot. Hij genoot er rustig van de stranden, de terrassen en de ondergaande zon. Hij maakte enkele leuke beelden om later de thuisblijvers te doen watertanden. Pa vulde zijn dagen met rustig ontbijten, terrasjes doen, wandelingen maken en autoritjes met een huurwagen en uiteraard foto's en videootjes maken van zijn trip. Eén van zijn favoriete bezigheden was ook op het strand gaan staan en genieten van het geluid van de golven. Iets wat we wel vaker terugvinden in zijn fotoarchieven.

Kijktip: Op mijn youtubekanaal vind je een filmpje van aan het strand in Skopelos dat hij filmde op 27 september 2008.

166

167

12

PARIJS Parijs, de stad van pa zijn hart. Hij was er talloze keren voor zowel zijn werk als voor een privĂŠ-uitstap. Hij kende heel wat straten, pleinen, monumenten en uiteraard eet- en drinkgelegenheden. Hij noteerde alle leuke plekjes in een klein rood boekje met stadsplannen. Een schat die ik maar al te graag koester als ik zelf weer eens naar de Franse hoofdstad trek. Ik had het genoegen om er ook een paar keer met pa een stapje te zetten.

168

Armageddon In 1998 zijn we voor het eerst naar Parijs getrokken, op daguitstap samen met mijn broer en twee neven Sam en Rob. Ze bleven logeren in de zomervakantie en we trokken naar de bioscoop voor "Armageddon". In deze blockbuster wordt de stad verwoest door een meteoor. Na de film zaten we bij meme Agnès nog na te praten. We vonden het spijtig dat de stad verwoest was, want we waren er nog nooit geweest. Pa pikte dit op.

"Wat, nog nooit naar Parijs geweest? Dat kan niet. We gaan er morgen naartoe?"

Wij geloofden hem niet, want Parijs leek ons wel ver voor een daguitstap. Niet dus. 's Morgens vroeg maakte hij ons wakker en we sprongen de auto in. Twee uur later waren we er en keken we onze ogen uit. Bij het binnenrijden al, want daar stond het kersverse Stade de France waar Frankrijk de maand ervoor wereldkampioen was geworden. We parkeerden aan zijn werk nabij Issy-Les-Moulinaux en namen de metro tot aan de Eiffeltoren. Vandaar stapten we tot aan de Arc-De-Triomphe, de Champs-Elysées tot aan Jardin Des Tuilleries, en het Louvre. Vervolgens de Seine over en naar Notre Dame. Een beetje een best of en dat te voet. We voelden onze benen niet meer en namen de metro terug naar de auto. Daar ging het bijna mis, toen we bij het binnengaan van de metro onze neef Rob waren kwijtgespeeld. Net toen we door de ingang wilden stapten, was hij weggelopen. Mijn pa kreeg bijna een hartaanval, want hoe zou hij aan zijn zus en schoonbroer moeten uitleggen dat hij hun zoon was verloren. Gelukkig vonden we Rob aan de uitgang van het Metrostation. De bengel was teruggelopen omdat hij zijn identiteitskaart kwijt was. Een kinderexemplaartje wel te verstaan.

Daarna ben ik nog meermaals met pa naar Parijs getrokken om de aankomst van de Tour te bekijken. We koppelden er altijd een uitstap aan, en zo heb ik fijne pleinen, parken, terrasjes, hoekjes en kantjes leren kennen die de stad zo mooi maken. Niet de typische toeristische plaatsen, maar cotés waar de echte Parisiens te vinden zijn.

Ooh Champs Elysées De laatste rit van de Tour de France is traditioneel één grote parade op de Champs Elysées. De renners rijden er enkele toertjes en dan eindigt de rit in de vaste massasprint. Slechts zelden wordt van dit scenario afgeweken.

In 2008, 2009 en 2010 trokken pa, ik en enkele metgezellen telkens op zondag naar Parijs om de renners aan het werk te zien. We maakten er een daguitstap van.

We vertrokken rond een uur of 7 en om 9 uur waren we al in de lichtstad. We hielden 169

zelfs een koffiepauze langs de autostrade, want op baan was het echt kalm. Het was zelfs drukker in de tegenovergestelde richting, want heel wat Parisiens wilden op zondag naar Parc Asterix. En dan stonden ze in een lange file aan te schuiven.

In Parijs zelf was er in de buurt vlak naast het parcours van de Tour amper te merken dat de grootste wielerwedstrijd ter wereld in de stad was. De meerderheid van de inwoners wist waarschijnlijk niet eens wat er gebeurde. Pas aan het Louvre en Jardin de Tuilleries kon je wat van de sfeer proeven. Allerlei nationaliteiten stonden met vlaggen te zwaaien toen de renners kwamen opdraaien aan een hels tempo. Vanop de heuvel aan het eind van Jardin des Tuileries, ter hoogte van de rotonde met de obelisk, had je een prachtig zicht op de Champs Elysées en de aankomst. Je kon het peloton perfect zien voorbijrijden en éénmaal ze uit het zicht verdwenen waren hoorde je hun positie aan het gejuich van de enthousiaste menigte.

Na de aankomst, waarbij één keer Gert Steegmans (2008) en twee keer Marc Cavendish (2009 en 2010) won, namen we de metro naar de parkeerplaats van de wagen en keerden we huiswaarts naar Moorsele. Daar was de jaarlijkse kermis te vinden op de Platse. Als afsluiter dronken nog ééntje in de Kroone.

Marché aux puces Onze allereerste uitstap naar de aankomst van de Tour de France in Parijs begonnen pa en ik met een bezoek aan een vlooienmarkt aan de Porte Clignancourt. Die vind je helemaal in het noorden van Parijs, vlak aan de Péripherique. Pa had dit opgezocht via internet (http://www.marcheauxpuces-saintouen.com). Op het eerste zicht leek die echt wel tegen te vallen. Eén grote parking met duizend keer dezelfde kraampjes met horloges, t-shirts van allerlei bands, en telefoons. Dit leek in geen geval op het gezellige brocante marktje dat pa had opgezocht. Maar na even doorwandelen onder de brug van de Péripherique, door een toch enigszins ruige buurt, kwamen we alsnog op onze bestemming. In enkele kleine steegjes kwamen we terecht in leuke winkeltjes met vanalles en nog wat: meubels, schilderijen, platendraaiers, boeken, foto's, ....

Je kon het zo gek niet bedenken. Echte verzamelaars vinden hier alles. Pa kocht er wat oude postkaarten en na ons bezoek, namen we de metro naar de Sacré-Coeur, waar we het aan de stok kregen met opdringerige verkopers. We vertrokken vanaf Place Pigalle en dat zou ik iedereen afraden. Toen pa en ik de straat wilden oversteken, kwam een groepje kleurlingen op ons af om ons armbandjes aan te smeren. Ze dreven pa en ik uiteen in de menigte en ik begon wat van mijn geduld te verliezen. Ik begon ze te duwen, wat natuurlijk voor tumult zorgde. Uiteindelijk wisten pa en ik ons los te wrikken en naar boven op de Sacré Coeur te wandelen. Maar we bleven achtervolgd worden en 170

we moesten ons ook een tweede keer loswrikken. Ook toen begon ik ongegeneerd wat te schelden. Toen we nog meer naar boven geraakten, kwam een derde lading op ons af, en ik begon een verkoper al de huid vol te schelden nog voor hij goed en wel bij ons was. Hij viel ons bijna aan, maar koos toen gelukkig het hazenpad. Waarschijnlijk was er politie in burger aanwezig. Eenmaal boven, besloten we dan maar om via de achterkant naar beneden te gaan. Een veel rustigere buurt, waar je ook de Amélie Poulainwandeling kan maken.

Amélie Poulain Een favoriete film uit de videokast (die bekijken we later) van onze Martin is ongetwijfeld "Le Fabuleus Destin d'Amélie Poulain". Deze film speelt zich af in Parijs, vooral dan in de buurt van Mont-Martre. In die buurt kan je een zeer leuke Amelie Poulain-wandeling maken. In 2010 waren mijn vriendin Elien, turnjuffrouw Mieke en haar zoon Arne mee tijdens de uitstap naar de aankomst van de Tour de France. Dat was op 25 juli 2010. Pa had de Amelie Poulain-wandeling ingepland in de voormiddag. Die loopt langs verschillende leuke plaatsjes uit de film. Het begint bij het metrostation Lamarck-Calaincourt waar ze in de film een blinde man begeleidt en vertelt wat er gebeurt. Tegenover het metrostation is een gezellig caféetje waar je op het gemak buiten van een koffie kan nippen. Verder passeer je langs "het smalste voetpad van Parijs". Dit komt voor in de film "L'auberge espagnole". Op die plaats geeft hoofdpersonage Xavier zijn vriendin Martine (gespeeld door Audrey Tautou aka Amélie Poulain) voor het eerst een kus. Verder op de route vind je een zeer leuk park voor verliefden, de groentewinkel van Monsieur Collignon, het café waar Amélie werkte, en ... kom je ook bovenop de Sacré-Coeur. Voordeel hier is dat je niet langs de toeristische kant naar boven moet en dus niet gehinderd wordt door opdringerige dieven.. Voor wie naar Parijs gaat, en de wandeling wil maken, je vindt de volledige route gewoon door “Amelie Poulain-wandeling” te zoeken via google. Een absolute aanrader voor wie de buurt van Mont-Marte eens op een andere wijze wil leren kennen.

Place Dauphine Nog zo'n leuke plek die ik in Parijs leerde kennen via pa is Place Dauphine. Pa bestempelde dit als het meest rustige plekje in het centrum van Parijs. En inderdaad: zoek het maar eens op in Google maps en je zal zien, het ligt in het hart van de stad, in de punt van Île de la citée in het 1e arrondissement. Het plein is wat in de vorm van een driehoek en komt uit op de Pont Neuf, één van de bekendste bruggen van de licht-

171

stad. Een brug waar pa me ooit goede raad over bezorgde toen ik in 2001 met onze klas naar Parijs trok.

“Zoon, doe wat je wil, maar geen domme dingen zoals plassen van Pont Neuf?”

“Hoezo.”

“Wel ik was er vele jaren terug met klasmakkers. Na een avondje uitgaan had een klasgenoot er niks beter op gevonden dan over de reling van de brug te klauteren en te plassen naar beneden. Die kerel stond te wankelen op zijn voeten en gelukkig kon ik hem vasthouden terwijl hij zijn behoefte deed. Je wil niet van de brug in de Seine vallen.”

Het tafereeltje leek me eerder onschuldig. Toen ik in 2001 tijdens de klasuitstap van het vierde jaar middelbaar van het Sint-Amandscollege even over de reling piepte, besefte ik maar al te goed dat een val van de brug geen mooie afloop zou kennen. Nuchter of dronken. Het beeld van een jonge Martin die een dronken en plassende klasgenoot vasthoudt, verschijnt steeds weer op mijn netvlies telkens ik de brug oversteek.

Place Dauphine bevindt zich niet alleen vlakbij de beruchte brug, ze ligt ook op een boogscheut van Notre Dame. Maar als je er staat, of op een bankje gaat zitten, besef je totaal niet dat je te midden Parijs zit. Je hoort er weinig lawaai, geen verkeer en amper volk. Pa leerde me dit plein kennen tijdens onze eerste touruitstap in 2008. Vanop het plein staken we de brug over naar het Louvre. Daar liepen we de tuin af, naar het uitzichtpunt op de Champs-Elysées en de Obelisk. Het was snikheet en terwijl we stapten zag ik de zweetdruppels van zijn voorhoofd parelen.

"Eéntje drinken pa? Ik zal trakteren."

Dat liet hij zich geen twee keer zeggen. We zetten ons op een terras in de tuin van het Louvre, jardin des Tuilleries, en bestelden 2 halve liters 1664. De prijs was ernaar, maar het bier deed wel deugd. We lesten onze dorst en gingen naar de koers kijken.

En een Belg won de etappe: Gert Steegmans was de sterkste in de sprint.

Place Saint André des Arts Vanaf Place Dauphine gaan we iets meer naar beneden, onder de Seine (als je het vanop de kaart bekijkt). We stappen over de Pont Saint-Michel (bij de Notre-Dame) tot bij het beeld van Saint-Michel. Ook wel gekend als de Groene Michel vanop de sigaretten. Aan de Groene Michel gaan we rechts tot aan het plein Place Saint André des 172

Arts. Op Place Saint André des Arts plaatsten we ons op een terras onder de bomen en aten we een schoteltje oesters en "canard". Zalig onder een zomerse zon!

In 2011 ging ik er nog eens met Elien, maar toen was het helaas regenweer. We aten iets in een bistro en doken toen een straat aan het plein in, Rue Saint André des Arts. Vol met leuke cafés en kleine shops waar je kunstposters en artistieke postkaartjes en nog veel meer kan kopen. Echt leuk om te doen.

173

13

SPORT Pa had tijdens zijn laatste levensjaren een kathedraal van een lijf. Nochtans was hij in zijn jeugdjaren best een atleet. Zijn carrière als sportman doofde in de loop der jaren langzaam maar zeker uit.

174

Judo In zijn prille jaren beoefende Martin judo. Het was niet hetzelfde als Kung Fu, de sport die hij in de gelijknamige reeks zo bewonderde, en hij had er eigenlijk ook niet echt zelf voor gekozen. In de 4 klaslokalen van de gemeentelijke basisschool in de Sint-Jansstraat in Moorsele werd naast lesgeven ook gesport en muziek gespeeld. Dit na de lestijden. Zo had je de judoclub die er werd opgericht. De banken maakten na de lessen plaats voor matten. Ook de tafeltennisclub speelde er. Daar was mijn tante Christa lid van en die vertelde dat de tafeltennisser die met zijn rug naar de matten stond wel eens pech kon hebben. De tegenstander probeerde een punt te scoren en de pingpongballen vlogen op de matten. Wie zich erop waagde, werd er tegengegooid door de judoka's.

Toen meme Agnès te horen kreeg dat er een judoclub kwam, schreef ze haar zoon Martin in. Dat deed ze in quasi elke club of vereniging die er kwam. Zo moest pa dus judo leren en behaalde hij enkele gordels. Wat hem het meest is bijgebleven, is het leren vallen. Vele jaren later, tijdens de avondmarkt in Bissegem, maakte hij gebruik van die valvaardigheden. Hij misstapte zich in de grote van het voetpad en viel voorover. Hij zette zijn handen, maakte een rolbeweging en stond weer recht. Best impressionant voor zo'n figuur als pa.

Tennis Je zou het hem niet gegeven hebben, maar onze Martin was best sportief. Tot een bepaalde leeftijd althans. Dan is zijn gewicht omgekeerd evenredig gegroeid met zijn aantal uren sport. Hij fietste nu en dan wel een keertje, al was de beklimming naar Moorsele Platse en dan de afdaling naar meme Agnès haar huis wel de inspanning van de dag. In zijn jonge en minder jonge jaren was hij fervent voetballer.Hij heeft ook een periode getennist. Op de koer van de school, en gelukkig maar want zijn tennisraket redde ooit het leven van zijn moedertje, en ook in de tennisclub in Moorsele. Op de baan van Moorsele naar Ledegem heb je net voor het vliegveld tennisclub Servio. De banen liggen verscholen achter de grote hagen. Het gebeurde vaak dat hij er 's avonds ging tennissen en dan gingen wij mee om wat rond te hangen op het plein. We volgden niet meteen zijn tennispartijtjes, want dan was niet meteen het opwindendste om te zien. Thuis speelden we wel eens met zijn tennisballen en -raket. Vooral toen ik ouder werd, en pa zijn tenniscarrière had beëindigd, gebruikte ik zijn tennisraket als gitaar om mijn rockhelden te imiteren. Tot ik er een echte aanschafte samen met pa.

175

Voetbal Pa voetbalde in caféverband, en speelde later minivoetbal. Sinds het WK 1994 ben ik zelf beginnen voetballen, al hield ik het in 1999 voor bekeken aangezien er weinig lol meer aan te beleven viel. Eén fantastisch seizoen blijft in mijn geheugen gegrift.

In de jaren ’90 speelde ik bij de miniemen van SV Moorsele onder de hoede van trainer Dirk Lagagie en afgevaardigde Johnny Commeene. Met ondermeer een pitbull als Michael Commeene in het hart van de verdediging, een weergaloze middenveldster als Sarah Windels en ikzelf als spits stevenden we bijna op de titel af. Helaas stak een verdachte scheidsrechter er in het beslissende duel in Anzegem een stokje voor. Pa, die ons het ganse seizoen maar al te graag volgde, zette de man nadien nog op zijn plaats in de kantine. Eén van de enige keren dat hij zich effectief met iets moeide als het om voetbal ging. Los van dat mooie seizoen was pa niet vaak te zien langs de zijlijn. Hij kreeg het op zijn heupen van de supporters aan de zijlijn. Ouders van spelers die roepen en brullen dat het lieve lust is en waarbij vaak kwetsende woorden op het veld vliegen. Dat was niet echt aan hem besteed, en ik hoop persoonlijk dat Artuur en Oskaar niet gaat voetballen. En als hij dat doet, dan zal ik ook niet zoveel komen kijken omdat ik net als pa een allergie heb voor brulboeien in de tribunes.

Pa was geen echte die-hardfan in die zin dat hij een specifieke club volgde ofzo.

Hij was fan van goed voetbal en volgde vooral toppers in de Champions League, EK en WK's. Dat zijn de momenten die ik me vooral herinner: samen met pa in de zetel tijdens deze fantastische tornooien. Enkele van zijn favoriete spelers: Ryan Giggs, Ibrahimovic, Hendrik Larrson, Zinédine Zidane en zeker en vast Dennis Bergkamp. Allemaal spelers die wedstrijden kunnen beslissen met één enkele klasseflits.

Helden op het veld Zondagochtend spendeert lang niet iedereen lang in bed. Of rustig koffiekoeken te eten aan de ontbijttafel. Je hebt ook van die sportievelingen die al vroeg uit de veren zijn om te gaan fietsen. Alleen of in peloton. Je hebt er ook die gaan wandelen. Ook alleen of in clubverband met een mooie plunje aan. Nog anderen gaan voetballen. Zo ook papa Martin. Niet bij de reserven of eerste ploeg, maar cafévoetbal zoals het heet.

Dat is pas heroïsch als ik zo de verhalen hoor.

Opstaan met een houten hoofd, naar het voetbalveld rijden en daar ter plekke nog de koeien wegjagen zodat ze niet in de weg lopen. Met een schop in de hand alle drollen verwijderen zodat de bal toch enigszins kan rollen en je geen enkel risico loopt om een taart richting doel te trappen.

176

In de winter mocht je dan ook nog de barre koude trotseren, in de kleedkamer én op het veld. En douchen doe je met ijskoud water. Of een emmer water als de douche het laat afweten of simpelweg ontbreekt.

Ze verdienen respect, die gasten die het elk weekend zien zitten om het beste van zichzelf te geven in deze omstandigheden. Dat is pas echt liefde voor de sport. Zeker als je zoals de mannen van de Vlasschaardboys, pappie zijn ploeg, tot de 6e speeldag moet wachten op een eerste onverhoopte zege zoals je kan lezen in het artikel bij media.

Infrared Devils Ik had je eerder al verteld dat het logo van de firma waar pa voor werkte, het Zweedse Agema, op allerlei gadgets preek. Ik had het al over briefpapier, onderleggers, ... Maar het was ook het logo van pa zijn minivoetbalclub. Nadat hij eerst in de ploeg van de Zonnebloem speelde, werden de Infrared Devils boven de doopvont gehouden. Het logo van Agema prijkte op de wit-rode outfits.

Naast pa, had de ploeg sterspelers als nonkel Steven, Antoon Lefebvre, Vincent Bonte en andere in de ploeg. Ik vergezelde hem vaak naar de matchen die meestal zaterdagavond of zondagvoormiddag plaatsvonden in de sporthal in Moorsele. Pa stond zo goed als altijd in doel. Zeker naarmate hij ouder werd, en ook breder. Het was moeilijk om hem te passeren. Bovendien had hij een gevaarlijke uittrap. Ik heb hem vaak als keeper weten scoren. Niet door het volledige plein te dribbelen maar door simpelweg de bal van aan zijn goal over alles en iedereen te knallen in het andere doel. Van het moment dat hij zag dat de andere doelman iets te ver uit zijn doel stond, was het zover. Na de match werd het vochtpeil op niveau gebracht in de cafetaria van het zwembad. Zonder twijfel één van de sterkste cafés uit Moorsele in die tijd. Alle sporters kwamen naar daar afgezakt. Helaas ligt het zwembad en de cafetaria al een tijdje tegen de grond. Ook de Infrared Devils zijn intussen voetbalhistorie.

Dennis Als de voetbalcompetities er weer zitten aan te komen, kan je er weer op sociale media, kranten, nieuwssites en televisie niet naast kijken. Ik zie zelf graag voetbal, maar heb niet echt een uitgesproken voorkeur voor een club. Zeker niet in Belgische competitie want die volg ik zelfs niet. Tenzij onbewust dankzij Facebook, want in het weekend zie ik heel wat vrienden van mij vloeken of juichen al naargelang de club en resultaat. Martin zijn favoriete doelpunt ooit was ongetwijfeld de parel van Bergkamp tijdens het WK '98 in Frankrijk. Het was het eerste WK dat ik echt op de voet volgde.

Ik was supporter van de Engelse ploeg en kreeg een officieel truitje. De jonge Michael 177

Owen debuteerde tijdens dat tornooi en maakte een werelddoelpunt tegen Argentinië in de achtste finale. Tot dan was dit het mooiste doelpunt van het tornooi. In een heroïsche wedstrijd trok Engeland uiteindelijk aan het kortste eind, mede dankzij een domme rode kaart van Beckham. De Engelsen verloren tijdens de strafschopreeks, die ik niet durfde te bekijken. We waren thuis ontgoocheld, omdat we geloofden in de Engelsen die met tien tegen elf de Argentijnen echt het vuur aan de schenen legden.

In de kwartfinale moest Argentinië het opnemen tegen Nederland. Een puike wedstrijd waarbij nog even voor affluiten 1-1 op het bord stond. Verlengingen waren in zicht en met nog één minuut te spelen rinkelde plots de bel van onze voordeur. Bezoek op een perfect moment. Pa stond op om de deur te openen, en net als hij vertrokken was, trapte Frank Deboer een weergaloze voorzet naar Dennis Bergkamp. Die legde de bal perfect neer met zijn rechter, omspeelde de verdediger en knalde de bal onhoudbaar voorbij doelman Roa. 2-1 en Nederland naar de halve finale. Pa kwam terug aangestormd en zag het doelpunt pas in herhaling.

"Dit is de mooiste goal die ik ooit al heb gezien. Die Bergkamp is een genie."

Sinds 1998 zijn er nog heel wat voetbalwedstrijden gespeeld en werden talloze goals gemaakt. Maar geen één zo knap als die van Dennis!

Extra time Mijn mooiste voetbalherinnering die ik heb vond plaats op 26 mei 1999. Manchester United trad in Camp Nou in Barcelona aan in de finale tegen Bayern München. Het hele seizoen 1998-1999 had ik Man U gevolgd in zowel de competitie, beker als Champions League. Samen met onze klas uit het tweede middelbaar in het SintPauluscollege in Moorsele, leefden we mee met de reds. Man United had op 26 mei 1999 al de kampioenstitel op zak en de landsbeker. Als ze Bayern versloegen, dan hadden ze de legendarische Treble beet. En het zag er goed uit, want de ploeg was al enkele keren door het oog van de naald gekropen via spectaculaire comebacks. In de halve finale van de beker van Engeland scoorde Giggs een magnifieke golden goal, en in de halve finale van de Champions League bogen ze in het kamp van Juventus een 2-0 achterstand om in een 2-3 winst.

Dus zaten we gespannen in de zetel te kijken naar het duel. Maar het liep in het begin al fout. Via een vreemde vrije trap in het eerste kwartier kwam Man U op achterstand. Ik was kwaad van woede en zou dat bijna de volledige match blijven. Want Bayern bleef komen en knalde verschillende pogingen op de paal, lat, ... En Manchester 178

kon er weinig tegenover zetten. Ik vloekte en vloekte maar door. Zonder dat ik het wist had pa alles opgenomen met een bandrecorder. Als Frank Raes commentaar gaf, dan gaf ik er nog hardere commentaar bij. De Duitsers moesten het ontgelden. Maar ook pa zat wel op het puntje van zijn stoel, omdat hij totaal geen fan was van de Duitsers.

Toen ze plots even voor het einde van de match hun kapitein Lothar Mattheus al een applausvervanging gaven, kreeg hij het ook.

"Jongens toch, ik hoop dat ze er nog een paar tegen hun netten krijgen. Zo arrogant om die idioot van een Lothar eraf te halen. Zak van een kerel."

Nee, hij had het niet voor Lothar. De vervangingen aan de kant van Manschester United waren een stuk beter. Teddy Sherringham en Olé Gunnar Solksjaer kwamen op het veld en met onverhoopt succes. De 90 minuten waren om en er moesten 3 minuten extra tijd gespeeld worden. In de 91ste minuut werd de bal knullig door de Duitsers in hoekschop gewerkt. Beckham schoot die corner het veld in, en via wat omwegen knalde Teddy Sherringham de gelijkmaker binnen. 1-1 en pa schoot uit de zetel en ik liep rondjes rond onze tafel. We brulden van blijheid. Het was gelijk en dus gingen er wel verleningen komen. Of toch niet? In de 92ste minuut kwam Manchester opnieuw opzetten en belandde de bal opnieuw in corner. Alle roodhemden in het stadium vierden op, en ook pa en ikzelf stonden recht. Beckham stuurde de bal het veld in, Sherringham kopte door en een tipje van de voet van Olé Gunnar Solksjaer was genoeg om de bal in het dak van het doel te knallen. 2-1. Game over voor de Duitsers en Manchester United had een onmogelijke prestatie neergezet. Ik liep nog meer toeren rond de tafel en pa zat te gieren voor tv.

"Kijk Timmie, naar “der Lothar”. Hahaha, wat doet me dat een plezier om die zijn gefrustreerde muil te zien. Hahaha, loser!!!"

De opnames die hij had gemaakt klonken nu echt wel hilarisch. Dagen nadien genoten we nog na van de overwinning van Manchester United. Pa moest ook een dagje naar Engeland voor het werk en bracht de kranten van daar mee. Fantastische taferelen van de feesten in Manchester. Hij had voor Japie en mij ook een souvenir mee, een embleem van de club voor aan de deur van onze slaapkamer. Enkele weken later gingen ma en hij naar Barcelona en brachten ze truitjes van Beckham mee van aan het stadium van Camp Nou, waar United een maand voordien ons, en zoveel andere fans, ultiem voetbalplezier had bezorgd. Na al die jaren voel ik opnieuw kippenvel bij het be179

schrijven van die goals en steeds als ik de beelden herbekijk voel ik de euforie. Glory, glory Man United!

Club Brugge De allereerste voetbalmatch in eerste klasse die ik ooit live zag, was Club Brugge tegen Antwerpen. Ik vermoed (volgens de site van Club) dat het op 27 november 1994 moet geweest zijn. Een collega of klant van mijn vader, Tarak uit Tunesië, verbleef in België, meer bepaald in Kortrijk op hotel. Om de man zijn weekend op te vrolijken, nodigde pa hem uit om mee te gaan naar Brugge voor de voetbal. En ik vergezelde hen.

Het stadion van Brugge heette toen nog het Olympia Stadion (nu Jan Breydel) en de spelers van toen (voor zover ik me nog herinner) waren voor Brugge: Verlinden in doel, Vermant, Van der Elst, Staelens en Verheyen en bij Antwerpen kan ik enkel Cisse Severeyns voor de geest halen. Die laatste maakte de tweede goal voor Antwerpen, dat toch met 3-2 verloor. Voor Brugge maakte Sven Vermant een prachtig doelpunt, en Antwerpen kreeg ook een penalty. Dat is zowat het enige wat ik me nog herinner van die match maar het waren toen wel nog de gloriejaren van de club! Al haalden ze in 2016 en 2018 eindelijk de titel nog eens binnen.

Zwemmen Als ik dan toch één sport moet plakken op onze Martin, dan is het wel zwemmen.

Zeker de laatste jaren van zijn leven was hij een fervent zwemmer. Voor zwaarlijvige mensen is zwemmen een ideale sport. Maar ook voor hij wat uitzette in de buikregio, was pa vaak te vinden in het zwembad. Meestal in Moorsele, waar je enkel lengtes kon zwemmen en de bar eigenlijk de grootste attractie was. Maar ook in het zwembad van Heule, waar we vaak op zondagvoormiddag gingen zwemmen samen met tante Christa, nonkel Luc en onze neven Sam en Rob en nicht Lien.

Onze Martin maakte er een sport van om een complete lengte (25 meter) onder water te zwemmen. En dat lukte hem aardig. Hij had een speciale zwemstijl, die hij had gezien in de film "Waterworld" van en met Kevin Costner. In die film speelt Costner een mutant met soort zwemvliezen tussen de tenen. Hij zwemt door speciale bewegingen te maken met zijn achterste en zijn benen. Die stijl had pa ook aangeleerd.

Naast de speciale zwemstijl, had hij nog een specialiteit. Namelijk bommetje. Hij zette zich op de springplank of het blokje en dook als een bolletje (zeg maar bol) het water in. Wij volgden aan de hand van een zwembril de gebeurtenissen onder water. Beetje te vergelijken met een kernbom. Eenmaal boven zagen we liters water over de rand van het bad lopen. Best sierlijk 180

Wandelen Op het einde van zijn leven beperkte papa zich vooral tot wandelen. In Moorsele, op de dijk van Oostende of Wenduine, maar ook in de bergen! Je zou het hem niet geven, maar tijdens zijn jaarlijkse uitstapjes met zijn vriend Ronny naar Altea, werden vaak bergen getrotseerd. Uiteraard stond aan het einde van de wandeling wel een leuk terrasje klaar als beloning, maar toch, je moet het maar doen uiteraard!

Vissen Op familieweekend in Dinant in 2015 heb ik voor het eerst sinds lang weer eens een vispers van dichtbij gezien. Vroeger was ik vaak bij die put nabij ons verblijf te vinden om wat vissen te vangen. Ook in de forelput in Ledegem ben ik af en toe gaan vissen met vrienden voor één of ander verjaardagsfeest. Vissen op zee heb ik nooit gedaan. Het scheelde wel niet veel.

In 2008 had ik me via mijn vriend Michel, zanger van The Bjetles, ingeschreven voor een partijtje vissen op zee. De dag voordien had ik me al volop voorbereid. Ik kocht een regenjas en een koelrugzak die ik vulde met belegde pistolets. 's Avonds kroop ik vroeg onder de wol want op een onchristelijk uur 's morgens kwam mijn vriend Sam me ’s anderendaags oppikken en reden we naar Kuurne om vervolgens Michel op te halen. Vandaar naar Rollegem waar de bus wachtte om te vertrekken. Rond 6u00 kwamen we aan in Oostende waar de golven welig tierden. Het waaide en regende. Allesbehalve prima visweer en daarom keerden we helaas terug huiswaarts. Na de nodige tussenstoppen landde ik om 9 uur weer thuis, waar Japie en pa nog lagen te knorren. Ik kroop ook weer onder de lakens en om 11u00 ontwaakte ik en stapte ik weer naar beneden.

"Ha daar, het loze vissertje! Niet uit je bed geraakt ventje?"

"Bajaak, ik stond om 6u00 al in Oostende! Maar het was te slecht weer en de boot voer niet uit."

"Ooh, dutske toch".

Nochtans was pa vele jaren ervoor wel het dutske. Hij ging toen af en toe met familie vissen. Zijn schoonbroers en hij gingen op zee, en de dames bleven achter om de mannen op te wachten. Op een keer keerde de boot terug van een wat kale reis. Mijn ma stond op de kade en zag de boot terugkeren. Ze riep luidkeels.

181

"Haaa Tintjeeeeeuuuh, hoeveel heb je er gevangen?"

Die kon wel door de boot rechtsreeks het ruime sop inzinken want hij had geen enkel visje aan de haak geslagen. De vissers op de kade en in andere boten schaterden het uit van het lachen! Terug aan land zal de kale reis wel zijn doorgespoeld.

Basket Basket is een sport die pa nooit actief heeft beoefend, maar hij had er wel een hart voor. Pa wierp bij gelegenheid wel eens een bal in de korf bij meme op de koer, maar zat nooit in een basketbalclub of dergelijke. Hij was wel sponsor van de heren basket in Moorsele. Zijn vriend Antoon Lefebvre (Toone,) een ploegmaat van bij de minivoetbalclub de Inrared Devils, zat er in het bestuur. Toen die sponsors zochten, was onze Martin zeker bereid om het logo van zijn bvba Iret op de truitjes te laten prijken.

Elk jaar kwamen ze langs om te vragen of pappie nog wilde sponsoren, en dat deed hij dan ook met plezier. Al ging hij zelf zelden naar het basketbal kijken. Slechts bij ĂŠĂŠn of andere receptie was hij er eens te vinden. De wedstrijden gingen vaak zondag rond de middag door, en dan had pa zijn vaste afspraak met de Behaarde Borsten in de Kroone.

182

183

14

KOERS Een sport waar pa enorme fan van was, maar die hij nooit hij uitgeoefend (toch niet in competitie) was wielrennen. Hij was liefhebber van de koers en vooral van alles errond. De liefde voor de koers heb ik van hem gekregen, en samen hebben we heel wat wedstrijden bekeken. Op tv en langs het parcours van verschillende klassiekers.

184

Gilbert, goed hé?

Op 16 oktober 2010 kreeg ik het allerlaatste sms’je van mijn vader. Ik had hem een bericht gestuurd met de vraag wie de Ronde Van Lombardije had gewonnen.

“Gilbert, goed hé?” was zijn antwoord.

Ik heb helaas niet geantwoord. Zeer goed van Phil. De Waal leverde een puike prestatie. In heroïsche omstandigheden kwam hij voor het tweede jaar op rij als eerste over de meet in de koers van de Vallende Bladeren. En zijn palmares zou sindsdien alleen maar aandikken. In het jaar dat volgde, 2011, won hij zowat elke koers waar hij aan de start stond. Later werd het ietsje minder, maar hij behaalde wel de regenboogtrui in 2012, nogmaals de Gold Race in 2014 maar … 2017 was het jaar om “u” tegen te zeggen. Toen Gilbert in de driekleur zijn fiets boven zijn hoofd droeg toen hij in Oudenaarde over de meet stapte na een solo van 55 kilometer in de Ronde van Vlaanderen heb ik enorm veel aan onze Martin gedacht. Wat zou die het uitgeschreeuwd hebben.

Ik ben er absoluut zeker van dat hij die prestatie, net als ik trouwens, tot de allermooiste wielerprestatie ooit zou hebben beschouwd.

Het sms’je heb ik nog steeds op mijn oude Nokia-gsm staan. Zelfs in smartphone-tijden gooi ik die niet weg. En mijn sympathie voor Philippe Gilbert die is ook gebleven. Want telkens als Phil als eerste over de meet rijdt, moet ik toch telkens weer aan pappie denken en dat allerlaatste berichtje dat ik van hem kreeg.

Tommeke, Tommeke Philippe Gilbert is trouwens de laatste Belgische wereldkampioen. In 2012 reed hij alles en iedereen kapot op de Cauberg in Valkenburg. Een kunstje dat hij al 4 keer heeft klaargespeeld op deze helling. Tijdens de wedstrijd waren Elien, mijn schoonpa Eric en ikzelf bezig om de kleerkast in Artuur zijn kinderkamer te installeren. Het was september 2012 en binnen een kleine twee maand zou onze kapoen ter wereld komen.

Toen de laatste ronde van het wereldkampioenschap aanbrak, staakten we de werken.

De renners naderden de laatste kilometers, en de Belgische ploeg was nog met een hele bende vooraan. Op de Cauberg plaatste Gilbert een demarrage en ik sprong achter mijn zetel. Dat is een ritueel dat ik altijd doe trouwens. Als er een spannende koers op tv is, sms’en mijn vrienden meestal “achter de zetel” naar mij. Ik sta daar dan te roepen en zelfs te slaan van de spanning.

185

Dus ook die dag toen Gilbert aan de haal ging en uiteindelijk de wereldtitel plukte. Een vreugdekreet vulde het huis toen hij als eerste over de meet reed. Het was van 2005 geleden dat we nog eens een Belgische winnaar hadden. Ook toen pikten we pas de laatste kilometers mee. Pa, Japie en ik waren gaan eten en kwamen iets later in de middag thuis. We plaatsen ons voor tv. De laatste kilometers waren aangebroken en een groepje renners reed voor het peloton. Geen enkele Belg was erbij en het zag ernaar uit dat de Belgen weer naast de titel zouden grijpen. We haalden een Rodenbachje uit de frigo en keken ietwat verveeld naar de koers. Maar dan brak de laatste kilometer aan … De kopgroep reed onder de vod, en commentator Michel Wuyts dacht dat het kalf verdronken was voor de Belgen. Op de achtergrond zag je Van Peteghem, Gilbert en Nuyens sleuren aan het peloton. Co-commentator Hans De Clerck zag dat het nog niet verloren was. Er was nog één grote bocht en dan kwam de rechte lijn naar de finish. Nuyens dichtte het laatste gat op de kopgroep en plots was alles terug samen.

We zagen de brede torso van tornado Tom naar voren schuiven. De laatste honderden meters braken aan. Ik nam een slok Rodenbach maar hield het bier nog even in mijn keel. Want Tom Boonen rukte zich los uit het peloton en stoof op kop naar de meet. Pa en ik kwamen langzaam uit onze zetel en bleven stokstijf staan. Op tv ging Wuyts door het dolle.

“Tommeke, Tommeke, wat doe je nu? Tom Boonen op 1, Tom Boonen op 1, Tom Boonen is wereldkampioen!!”

Pa en ik sprongen uit de zetel en begonnen te roepen. Ik verslikte mij in de Rodenbach en het duurde even voor ik weer naar het scherm kon kijken. We bleven brullen, want dat was echt een fantastisch koersmoment. Na al die jaren gaat het haar op mijn armen nog steeds rechtstaan als ik de beelden opnieuw bekijk. Kippenvel!

Koers Ik word enorm vrolijk als de koers weer in het land en op tv is. Dat betekent dat de lente in zicht is, de zon wat meer komt piepen, we terrasjes kunnen doen en ook weer het gras mogen afrijden. Kortom, na de herfst mijn favoriete periode van het jaar. En zeker ook die van pappie. Die had vooral een hekel aan de winterperiode.

"Jongen, als ik kon, dan hield ik een winterslaap van november tot maart. Dan waren de koude donkere dagen voorbij, hoefde ik geen feestdagen te vieren, niemand een gelukkig nieuwjaar te wensen en was het meteen weer warm en terrasjesweer, ..."

186

Pa herleefde opnieuw tijdens deze periode. Dan trof je hem vaak aan op ons terras buiten in het zonnetje met een glaasje wijn, zoals je vaak hebt kunnen zien in filmpjes van ondermeer de Planckaerts op mijn youtubekanaal. Ook de koers liet hem niet onbemind, integendeel.

Vanaf de dag waarop de Belgische openingskoersen “De Omloop het Nieuwsblad”, en “Kuurne-Brussel-Kuurne” worden gereden, brak een speciale periode voor pa en mij aan. We brachten samen heel wat tijd door. Voor tv om de koers te becommentariëren vanuit de zetel, achteraf nakaartend bij meme, en natuurlijk ook op het parcours. Pa en ik hadden onze vaste "dates": de start van de E3-prijs Harelbeke, de start van de Ronde Van Vlaanderen en de kasseistroken van Parijs-Roubaix. Dat waren momenten die we altijd samen doorbrachten, en ook live aanwezig waren.

En om eerlijk te zijn: sinds pa er niet meer is, is het wielerseizoen nooit meer hetzelfde geweest voor mij. De koersen waren unieke momenten die we samen deelden.

Ik weet nog goed dat tijdens het eerste jaar na zijn dood die koersen helemaal anders voelden. Een compleet andere sfeer. Alsof er iets magisch ontbrak. De Ronde was de Ronde niet meer, Parijs-Roubaix was niet meer zo spectaculair, ... Tijdens de start van de Ronde blijf ik bijvoorbeeld in mijn bed, in plaats van om 7.00 uur op te staan en samen met pa naar Brugge te rijden voor de start. Ik had sinds 2006 geen enkele start gemist. Bij Parijs-Roubaix zit ik nu voor tv, terwijl we anders het Noorden van Frankrijk afschuimden op zoek naar kasseien en achteraf liepen we ook nog op de legendarische wielerbaan.

Milaan - San Remo Milaan-San Remo is de eerste echt grote klassieker van het wielerjaar. De Primavera wordt deze koers ook wel genoemd, omdat die altijd doorgaat bij het begin van de lente. De wedstrijd zelf was niet meteen pa zijn absolute favoriet, maar hij keek toch meestal. Ik heb vaak met hem meegekeken, maar ging niet speciaal thuisblijven ervoor. De wedstrijd gaat door op zaterdag (met uitzondering van de editie van 2013) en dan gingen Elien en ik vaak op uitstap. Ik sms’te pa altijd om te vragen wie had gewonnen. Ik heb vaak Oscar Freire (won 3 keer) op mijn gsm-scherm zien verschijnen, en ook eens Cancellara. Of ik ging zelf rijden en kwam thuis nadat de koers al gereden was. Pa zat dan nog voor tv naar de nabeschouwing te kijken.

"Ja manneke, te laat. Cipolini won (2002!)"

187

Als ik wel keek, dan was het altijd samen met pa. Hoewel de koers meestal op een sprint eindigt, toch is het pure adrenaline die laatste 10 km. Ervoor moet je die koers niet echt volgen. Ik heb samen met pa Zabel zien winnen in 2001, Pozzato het peloton weten voorblijven in 2006, Cavendish tot onze verbazing zien spurten naar de zege in 2009. Mooie momenten die ik toch wel mis als ik de koers volg, maar hij er niet meer is om co-commentaar te geven. De laatste Belg die won, was Adrei Tschmill in 1999. En dat was de allereerste keer dat ik samen met pa naar Milaan -San Remo keek. Ondertussen zijn we zoveel jaar verder en stond er sindsdien geen Belg meer op het hoogste schavot. Hopelijk valt die eer ooit eens Gilbert te beurt.

E3 en Gent-Wevelgem Mijn favoriete koers in de buurt is de E3-Harelbeke. Daar gingen pa en ik heel vaak naar de start kijken. Tot 2011 vond die wedstrijd nog plaats op de zaterdag de week voor de Ronde van Vlaanderen. Sinds 2012 wordt de E3 op vrijdag gereden.

Gent-Wevelgem ging tot 2009 door op woensdag, maar vanaf 2010 verhuisde die koers naar woensdag.

Pa en ik hadden het wel voor de E3, wij reden langs de vaart en parkeerden onze wagen aan de achterkant van café de Gilde. We stapten het café binnen, dronken een pint en gingen dan via de voorkant naar de straat waar alle bussen van de wielerploegen stonden. Je kon vrij door de straat lopen, de fietsen bekijken en ook de renners spotten. Op de markt stelde Michel Wuyts de renners voor. Na het startschot gingen we nog een pintje drinken om dan vervolgens de auto op te pikken, naar meme te rijden om te aperitieven. Dan volgde de Kameleon om te eten, en bekeken we de koers op tv. Mooie herinneringen die helaas verleden tijd zijn. Nu de koers op vrijdag wordt gereden, kan ik zelden meer naar de start en ook café De Gilde ligt tegen de grond.

Maar toch blijft de E3 één van mijn favoriete koersen.

De andere, Gent-Wevelgem was lang niet mijn ding omdat daar zelden iets gebeurde. Met de recente parcourswijzigingen is daar gelukkig wel verandering in gekomen. Maar pa was wel fan van Saint-Vélo. Het duurde pas tot 1998 dat hij voor het eerst live eens naar deze koers in onze buurtgemeente ging kijken. Hij had vrijaf genomen die dag om na al die jaren toch eens te gaan loeren. En hij kwam zelfs in beeld! In 1998 was Frank Vandenbroucke de sterkste in de wedstrijd en hij kwam solo over de meet in de Vanackerestraat. Hij bolde nog even uit en viel stil vlak voor café Sint-Barbara. Pa had de koers daar gevolgd en was naar buiten gerend. De camera zoomde in op VDB terwijl zijn verzorgers hem opvingen, en pa was te zien achter de nadars. Wie deze wedstrijd op zoekt op youtube moet maar eens maar eens rustig afspelen en bekij188

ken. Sinds 1998 maakte hij met vrienden een echte uitstap van Gent-Wevelgem. Ze ontbeten en gingen naar de start in Deinze. Vervolgens aten ze iets in een restaurant nabij de Kemmel en bleven dan plakken na de koers in Wevelgem. Hij kwam 's avonds laat thuis en dan was het steeds dezelfde grap.

"Amaai, dat was een lange koers pa! Zijn ze nu pas binnen? Weet je nog wie won?"

Hij wist het vaak nog en tijdens de editie van 2015 zou hij echt wel een uitvlucht hebben gehad, want de koers duurde door de helse omstandigheden echt wel lang!

De Ronde van Vlaanderen

Hoogtepunt van zijn wielerjaar was de Heilige week met eerst de Ronde Van Vlaanderen, en vervolgens Parijs-Roubaix. Pa heeft de verandering van het parcours, de start in Antwerpen en aankomst Oudenaarde, nooit meegemaakt, al had hij altijd wel een vermoeden dat er iets op til was. Vooral de aankomst in Oudenaarde zal hij wel geapprecieerd hebben, want het stuk Bosberg-Meerbeke vond hij nu niet bepaald finalewaardig. Nu, het lussenparcours zou hij waarschijnlijk ook niet zo gewaardeerd hebben omdat, laten we eerlijk zijn, er sinds de eerste editie in 2012 geen memorabele edities van de Ronde waren, op 2017 na. Niet omdat Gilbert won, maar omdat de koers tenminste al op honderd kilometer van de streep openbrak, en niet in de laatste 15 kilometer. Koersen die maar laat openbraken, zoals Luik-Bastenaken-Luik konden hem maar matig bekoren.

Op verkenning Japie en ik hebben ooit met papa de Ronde verkend. Dat deden we op 2 april 2007 met de wagen. Een verkenning met de fiets was niet aan ons besteed. Japie en ik zaten allebei in ons laatste jaar en waren tijdens de week vaak thuis. Dus konden we makkelijk eens mee op uitstap. We verkenden de kasseien en de heuvels (vanuit de wagen lijken ze alvast steil en zwaar, dus wat moet dat niet geven op de fiets!). Uiteraard hielden we nu en dan een stop in één of andere herberg!

Maar ook op de kasseistrook van de Haaghoek hielden we halt omdat de koers er passeerde. Uiteraard niet de Ronde zelf, maar de 3-daagse van de Panne. De eerste rit passeert een stuk op het parcours van de Ronde, waaronder Haaghoek. We bleven staan en hoorden de helikopters. Pa langs de ene kant van de baan, en wij aan de ande189

re. Maar dan moest Japie plots pipi doen. Hij vond niks beters dan zich in de gracht te stellen. Net op dat moment komt ook de koers voorbij. Ik heb het plaatje gelukkig kunnen vastleggen want bij mijn weten is dit helaas nooit live in beeld geweest.

We maakten na de Haaghoek nog een stop op de Muur (niet met de wagen maar te voet!) om ééntje te drinken, en daarna gingen we eens op bezoek bij Elien thuis. Zij woonde nog in Herzele bij haar ouders, en het was de eerste keer dat pa en Japie Elien haar ouders en zus hebben ontmoet. Pa kwam toe in een hippe, University hoodie met een kap. Hij had die ooit eens gekocht samen met mijn zus Suzan, die hem eens wilde pimpen. Het parcours werd goedgekeurd en de zondag nadien won Alessandro Ballan de Ronde, in een beroemde spurt met Leif Hoste. Niet de mooiste Ronde die ik heb gezien, maar wel één die me is bijgebleven.

Start in Brugge Het was vanaf 2001 een jaarlijkse traditie om naar de start van de Ronde op de Grote Markt in Brugge te trekken. Het was in alle geval de eerste keer dat ik meeging.

We spraken met een bende van de Behaarde Borsten af op een onchristelijk uur op de plaatse van Moorsele. Dan reden we naar Brugge, liepen van het Zand (waar de rennersbussen stonden) naar de Grote Markt. De renners werden op een groot podium voorgesteld door Michel Wuyts en Carl Huybrechts onder begeleiding van een orkestje. Aan dit concept werd in de loop der jaren wel wat veranderd. Sinds 2011 werd het veel te druk in Brugge, en de sfeer was dezelfde niet meer toen Sven Deleyer Michel Wuyts verving en het hele gebeuren live werd uitgezonden. Het spontane was er af. In 2011 ging ik nog eens met vrienden kijken, maar merkte dat de sfeer van weleer echt zoek was. Sinds 2012 blijf ik gewoon thuis. Als ik kan, ga ik wel eens kijken als ze dichtbij in de buurt passeren. In 2013 passeerden ze in Moorsele, 2014 in Heule en in 2015 in Gullegem. In 2017 verhuisde de start naar Antwerpen waar StuBru voor de sfeer en het georkestreerde handjesgeklap zorgt. Maar terug naar 2001.

Dat jaar werd een nieuwe ploeg in het leven geblazen: Domo-Farm Frites. Een goeie vriend van pa, Rik Vanwalleghem, was geloof ik pr-verantwoordelijke van die ploeg, waar o.a. Johan Museeuw, Servaas Knaven en Romas Vainsteins in de rangen koersten. Om de ploeg te steunen, en toch op te vallen, had hij een Braziliaans vlag mee met daarop een zelf verzonnen spreuk "Solo Volo Velo Domo". De Braziliaanse vlag viel immens op tussen alle andere, vooral Vlaamse vlaggen. Er reed geen enkele Braziliaan mee in de Ronde. Achteraf op de sfeerfoto's van de Grote Markt, kon je vrij makkelijk die vlag zien. Pa had die op een vispers gehangen, dus torende ze nog eens boven iedereen uit. Helaas hielp de vlag de Domo-ploeg niet vooruit. Het was een zeer tegen190

vallende ronde waarin heel wat minder bekende renners in Meerbeke spurtten voor de zege. Gianluca Bortolami won een ietwat flauwe editie. Misschien heeft die man Braziliaanse roots!

Langs het parcours We bekeken coureurs van de ronde niet alleen tijdens de start in Brugge. Als het parcours er zich een beetje toe leende, dan gingen we ook langs de baan supporteren.

Niet op de hellingen of kasseistroken, maar gewoon langs de grote banen of kleinere dorpen in het eerste wedstrijduur. Als de Ronde van Brugge eerst richting kust trok, dan konden we nog op tijd zijn om ze ergens te spotten. Zo zagen we ze aan de Bosmolens in Izegem, in Heule centrum, op de plaatse van Rollegem-Kapelle, ... En ook eens langs de afrit van de autostrade in Tielt. Dat was 2002, het tweede jaar dat ik mee ging naar Brugge. We plaatsen onze auto op de pechstrook en liepen naar de baan waar de renners zouden passeren. En inderdaad, na een hele reeks motards en ook helikopters, waren de eerste gekleurde truitjes te zien. Een klein groepje vroege vluchters zoals dat heet. Toen ze voorbijkwamen, duurde het bijna eeuwig vooraleer het peloton langskwam. Zo'n 15 Ă 20 minuten. Het was weliswaar vroeg in de wedstrijd maar toch, het was een hele kloof. En in 1992 was ene Jacky Durand er al eens in geslaagd om een Ronde op zo'n manier te winnen: vroege vlucht en de favorieten kwamen veel te laat.

Pa vreesde voor een dergelijk scenario.

Toen we terugreden naar stamcafĂŠ De Kroone, daar iets dronken en vervolgens naar huis keerden om te eten en de tv op te zetten, zagen we dat de vluchters nog zo'n 16 minuten voorspong hadden. Opvallende figuur in de vlucht was de Belg Erwin Thys. Pa bromde.

"Leuk, diene Thys gaat de Ronde winnen. Hoi hoi." (lees vooral zeer ironisch).

Erwin Thys hield het immens lang vol, maar werd op 20 km van de meet gegrepen door de groep favorieten, met Van Peteghem en Museeuw. Hoewel ze probeerden, was het toch de oude Italiaan Tafi die een formidabele Ronde won. Stukken beter dan het jaar voordien!

Vanuit het buitenland Ik heb sinds 2001 slechts 2 Rondes gemist. In 2003 en 2005. En laat dat nu net 2 onvergetelijke edities zijn. In 2003 was ik als monitor van de CM in Saint-Luc in Zwitserland met de 14-jarigen. Ik stond wafeltjes en fruitsapjes uit te delen als vieruurtje.

191

Het was stralend weer en het uitzicht fantastisch. Maar ik genoot geen minuut, want de ronde was bezig. Wie zou winnen? En hoe goed zou mijn idool Frank Vandenbroucke zijn? Want die was bezig aan een comeback. Het leek me quasi onmogelijk dat er in de buurt ergens een tv zou zijn waarop de Ronde te zien was. Tijdens het uitdelen van de wafels kwam een bende veertieners plots naar me toe.

"Ja leider Tim, Frank was goed hoor, hij is tweede geworden."

"Ja ja, maak dat een ander wijs."

"Het is waar, we hebben het net gezien. Hij was mee met een andere en verloor in de sprint."

"En waar zou je dat gezien hebben?"

"Bij de kookploeg in het hotel hier, de tv stond op en we hebben even meegekeken toen we passeerden op weg naar het toilet."

Ik zonk bijna in de grond en kon die mannen zowat wurgen. Ik sprintte het hotel naar binnen en daar stond de tv inderdaad op. De kookploeg was nog net aan het nakaarten toen het toestel werd uitgezet. De Belgische kok stapte naar buiten en rookte een sigaretje.

"Jaja jongen, mooie koers. Van Peteghem klopte VDB, maar die was ook wel sterk. Die is helemaal terug."

Ik kon beginnen wenen. Echt waar. Enkele dagen later kregen we de kranten en ik las iedere letter van de sporteditie. VDB was even terug, en ik had dit magische moment gemist. Ik zou nooit nog een Ronde missen! Maar in 2005 was het weer van dat.

We vertrokken op zaterdag 2 april en miste zo meme Agnès haar 85ste verjaardag. Op zondag 3 april trokken we al naar de skipistes in St-Moritz. Tijdens de lunch zaten we in een stralende zon te eten middenin de bergen. Een onvergetelijk zicht. Maar opnieuw kon ik er niet van genieten. Het was 12 uur, en de renners waren al 2 uur op weg. Wie schreef vandaag “Vlaanderens Mooiste” op zijn palmares?

Rond 16u30, de uitgerekende aankomsttijd sms'te ik naar pa: "Wie wint de Ronde?". En het duurde even voor ik antwoord kreeg. Enkele 14-jarige koersliefhebbers en collega-leiders spraken me constant aan. "Weet je het al?". En een bende van 200 veertienjarigen troepte samen op de trappen van de Maloja Palace. Klaar voor een nieuwe activiteit. En toen voelde ik iets trillen in mijn zakken. Ik trilde bijna op mijn benen.

Het was een sms van pappie.

192

"Boonen, voor Klier, Van Peteghem en Zabel. Ongelooflijk sterk!"

We sprongen een gat in de lucht. Tommeke, Tommeke had de week voordien al op verbluffende wijze de E3 Harelbeke gewonnen en nu dit. Ik liep de trappen op en sprak de menigte toe: "Boonen wint de Ronde!!"

Er ontstond hier en daar een klein applaus. Op een bende van 200 14-jarigen zijn de wielerliefhebbers zeer schaars. Maar die schare menigte was wel in de wolken!

Toen we de zondag nadien terugkeerden naar BelgiĂŤ, reisde ik meteen met mijn maat Tom en zijn pa naar de hel van het Noorden. Doodmoe, maar we brulden onze kelen schor voor Tommeke. En ja, hij lukte een historische dubbel op de piste van Roubaix!

Ik had dan wel de Ronde gemist, Parijs-Roubaix had ik live meegemaakt. Op de kasseien gewandeld, het stof geproefd en zowaar het zweet van de coureurs geroken. Ik heb de beelden van de Ronde die ik heb gemist 1000 keer herbekeken. Wat een nummer van Tom Boonen! De sterkste van de ontsnapping en toch al de andere los uit het wiel rijden. Solo naar Meerbeke. Zonder twijfel de mooiste die ik ken en waarvan ik de ontknoping via een sms van pa heb meegemaakt. Ik herinner nog de woorden van Michel Wuyts.

"Boonen wint de Ronde van Vlaanderen en is nog maar 24. Tom Boonen is de echte koning! Balen boven, Boonen boven. Kippenvel!"

Vanuit de zetel Voor het overgrootste deel heb ik de Ronde gewoon gezien vanuit de luie zetel.

Na de terugkeer uit Brugge, eventuele tussenstop langs het parcours en bezoek aan De Kroone speelden we vlug wat eten binnen en dan placeerden we ons voor de beeldbuis. Een tafereel dat vaak van tel was. Pa en ik, en ook vaak mijn maat Tom, samen in spanning. Door het vroege ochtenduur en de niet te onderschatten passages in de herbergen, was het een enorm moeilijke opdracht om de ogen open te houden. Het gebeurde vaak dat pa zelfs lag te ronken toen de wedstrijd openbarstte en we maakten hem niet wakker. Hij opende dan zijn ogen ergens voor de finale.

"Godver, zijn ze al zover! Ge moet mij ook niet wakker maken!"

193

De ontknoping mistte hij gelukkig nooit. Ook niet in 2010, toen Cancellara Boonen losreed op de muur van Geraardsbergen. Tornado Tom had 5 jaar eerder een fantastisch nummer opgevoerd, en nu was het de beurt aan de Zwitser. Ook een memorabele editie.

Na de Ronde Na de afloop van de Ronde hielden we er ook een steevaste traditie op na. Een klassieker die op meeste zondagen plaatsvond. Een bezoekje aan meme. Gezellig een chipje knabbelen en een pintje drinken terwijl de tv opstond en we de beelden van de voorbije Ronde nog eens herbekeken. Haar vriend André had ook steeds zijn visie over de koers, al hadden we soms de indruk dat hij een andere koers gezien had. Dan discussieerde hij met pa.

"Boonen, dat is toch eerder een kermiscoureur?"

"Ja André, hij heeft wel net de Ronde gewonnen, voor de 2e keer op rij en als wereldkampioen."

"Goja, in mijne tijd, dat waren pas coureurs. Sylvère Maes, dat was een beer."

En we lieten hem doen terwijl we nog eens nipten van ons pintje. Vandaag kaarten we na de Ronde niet meer na bij meme aan tafel. En geeft André ook zijn visie niet meer. We kunnen het ons alleen maar inbeelden, zoals bij de editie van 2015.

"De Belgen waren maar pover hé."

"Die Noor was gewoon veel te sterk."

"Sylvère Maes, die zou dat gat wel dicht gereden hebben."

"Wellicht wel André, schol!"

Met onze Martin in de Hel van het Noorden Een koers die pa evenzeer, misschien zelfs nog meer aan zijn hart lag was ParijsRoubaix. Hier gingen we nog veel meer dan bij de Ronde van Vlaanderen de sfeer opsnuiven op het parcours. We bezochten een tweetal kasseistroken en zagen de renners in volle finale langsrijden in kleine dorpskernen. We beleefden de finale op tv in een klein kroegje en achteraf liepen we nog vrolijk op de piste. Sinds 2008 vervoegde ik pa naar de kasseistroken. Weken voordien was hij al bezig aantekeningen te maken op zijn Michelinkaarten.

194

"Dan gaan we daar, en dan daar. Als we hier kijken, dan zien we ze daar nog."

Uren was hij bezig routes uit te stippelen. In potlood stond alles piekfijn genoteerd. Parijs-Roubaix volgen is onvergetelijk. Ik vergezelde pa 3 keer, en ook met mijn vriend Tom en zijn pa was ik er twee keer. Wat een sfeer. Het dokkeren van de fietsen, de adrenaline als je in het langs de zijlijn in het veld staat en helikopters ziet naderen.

Kippenvel. Maar helaas heb ik nooit pa zijn aantekeningen bewaard. Ik weet amper nog hoe de stroken die we bezochten heten, hoe het dorp noemt waar we in een kroeg alles live volgden. Dus ben ik sinds 2010 nooit meer teruggekeerd naar de kasseistroken. Gelukkig heb ik nog wat beelden en herinneringen bewaard om te delen. Met onze Martin naar de Hel van het Noorden. Koers om nooit te vergeten.

Kasseistroken De bezoeken aan de Hel van het Noorden gingen altijd gepaard met twee passages langs kasseistroken. De eerste strook waarop we de coureurs zagen dokkeren ligt voor het gevreesde bos van Wallers. Daar breekt de koers pas echt open. Ik herinner me helaas de naam niet meer van die eerste kasseistrook.

Maar na deze, schoten we de wagen in, de autostrade op, naar strook 2. Deze strook ligt bij Orchies, zoals ik terugvond in pa zijn fotoarchief. Die kasseistrook ligt pal naast de autostrade en het parcours van Parijs-Roubaix kronkelt er eigenlijk zowat langs. Ze krijgt 3-sterretjes toebedeeld in de koers, en daarmee is ze middelmatig zwaar. 5 is de hoogste score, en dat is voor legendarische stroken zoals bijvoorbeeld het bos van Wallers en Carrefour de l'arbre. Bij de strook van Orchies konden we altijd makkelijk parkeren aan ĂŠĂŠn of ander wegrestaurant. Via een brugje staken we dan de autostrade over, naar de kasseistrook. Op dat brugje stonden altijd heel wat fotografen om beelden te schieten van de renners. Op de strook zelf was het redelijk kalm. Er is niet zoveel volk, en je kan veilig staan kijken vanop het veld. In Orchies voelde je pas de adrenaline van de wedstrijd opborrelen. De koers was al opengebroken, en vaak sleurden de favorieten de boel kapot. In de verte zagen we dan het stof al opwaaien en de helikopters naderen. Aan het gejuich van de supporters kon je de renners haast voelen afkomen. En dan schreeuwden we onze kelen schor. Voor Tommeke Boonen, want die was meestal diegene die aan de kop van het peloton sleurde. Na deze passage, trokken we richting het dorpje Cysoing.

195

Cysoing Na de kasseistrook van Orchies reden we naar het dorpje Cysoing. Nabij het dorp is ook een strook met stenen, maar wij gingen echt in het hart van het dorpje kijken.

Daar passeerden de renners heel vaak verspreid. De finale was opengebroken en de favorieten reden al op kop. Na de doortocht van de koplopers, sprintten we het dichtstbijzijnde caféetje binnen waar de tv stond te spelen, we plaatsten ons aan de tafel op de eerste rij en haalden al drank. Zo waren we perfect geïnstalleerd vooraleer de grote meute binnenkwam. Want die wachtte buiten tot alle renners, de laatste der Mohikanen toe, waren gepasseerd, wat een tijdje kon duren. Door de stormloop was er weinig plaats, en was het wachten aan de bar. En wij konden op het gemak de finale volgen, want na Cysoing kom de fameuze Carrefour de l'Arbre en de piste van Roubaix.

In 2008 waren we aan het feesten want Tom Boonen versloeg zijn metgezellen in de spurt op de piste. In 2009 en 2012 kwam Boonen solo over de meet. Bij alle overwinningen van Boonen was ik trouwens live op het parcours. In 2005 en 2009 met mijn vriend Tom en zijn pa, en in 2012 zat ik met vrienden in de tribunes van de piste van Roubaix. In totaal ben ik 5 keer live naar Parijs-Roubaix gaan kijken, en Tom Boonen won 4 keer. Alleen in 2010, de laatste keer dat ik vergezelde, was Cancellara te sterk. Na Cysoing volgde nog een halte! De piste zelf, want daar kan je vrolijk rondlopen tijdens en na de koers.

Op de piste Een half uur tot een uurtje nadat de winnaar gekend was, kwamen wij ook op de piste aan. Het is niet zo moeilijk om er te geraken, omdat er in Roubaix gewoon die dag niks te doen is, buiten de koers. In de laatste kilometer is zelfs bijna niks open. De lokale frituur opent er pas zijn deuren rond 18u00, zelfde uur als anders. In Vlaanderen staat er tijdens de Ronde op quasi elke hoek van de straat een tapkraan en verkopen ze wel ergens braadworsten. In Roubaix mag je al blij zijn dat je een café ziet dat open is die dag.

Je hebt een caféetje op de piste zelf, “Au Pavé”, waar de namen van alle winnaars boven de toog geschreven staan, en er zeer mooie foto's van de koers te zien zijn. Zo was er één exemplaar waar pa dol op was. Het is een foto van George Hincapie, na afloop van een editie van Parijs-Roubaix (2006 of 2007 denk ik). George zit doodmoe ineengezakt in de douches van de piste. Je kan eigenlijk gemakkelijk op de piste geraken via een simpel achterdeurtje, waar je ook een tapkraan met pintjes en een frietkraampje vindt. Toch één Fransman die zin heeft om iets te verdienen die dag. Je mag je ook zonder problemen op de tribune zetten. Plaatsen zijn niet voorbehouden voor VIPS of196

zo, wie eerst is, mag zich eerst zetten. In 2012 zat ik er met vrienden toen Tom Boonen solo over de meet kwam. Kippenvel, kippenvel, kippenvel!

Op de piste mag je naar believen wandelen of met de fiets rijden als je je eens een wielerheld wil voelen. Je kan gerust eens de meet inspecteren en ook naar de rennersbussen en fietsen kijken. Zijn er daar dan nog koereurs? Jawel, de winnaar zelf! Want die moet nog de pers te woord staan, en dat duurt even. In een klein schoolzaaltje zitten de journalisten en de winnaar samen, terwijl wij makkelijk buiten konden wachten. In 2010 zagen we zo winnaar Cancellara pal naast ons passeren na afloop. Wel geen handtekening gevraagd, want de vermoeidheid stond echt in zijn gezicht af te lezen. En met de winnaar, vertrokken ook wij naar huis. Naar meme om de dag, de koers en ook het klassieke voorjaar af te sluiten. Toch de klassiekers die wij volgden.

De Ardennenklassiekers hebben we ons nooit aan gewaagd. Het enige uit de Ardennen waar pa, ik en ook Japie ons aan waagden waren trappisten. Ook klassiekers!

197

198

199

15

DORST Onze Martin had last van een droge lever, een familiekwaaltje zonder meer. Een glas wijn, een streekbiertje, aperitiefje, ‌ het ging er altijd wel in. En hoe hij ook probeerde om enkel en alleen plat water of cola light te drinken, hij nipte veel te graag van het geestrijk vocht. In dit hoofdstuk schenken we enkele van zijn favorieten uit.

200

In de Kroone Hoewel pa vaak en graag op reis was, toch keerde hij even graag terug huiswaarts. Naar zijn moedertje en ook naar zijn vrienden. Na een reis sprong hij altijd eerst binnen bij zijn moedertje om zijn relaas te doen, en daarna ging hij linea recta naar zijn stamkroeg "In de Kroone" in Moorsele. Ook toen hij naar kapper Dirk ging om zijn weinige haar te laten knippen, stak hij de straat over naar de Kroone om zijn nieuwe coupe aan kroegbaas Bernard te tonen.

In de Kroone is een café waarvan er geen twee bestaan. Het interieur is er in al die jaren amper veranderd, en toen dat wel eens werd aangepast, was dit meteen een nieuwsitem in de krant. Ook de vloer blijkt er te plakken, want eens je binnenrent, geraak je er zeer moeilijk nog weg. Bovendien is er ook iets verkeerd met het uurwerk van Bernard. De Behaarde Borsten hielden er hun wekelijkse bijeenkomt op zondag van 12u00 tot 13u00. Dan was het etenstijd. Maar het gebeurde vaak dat pa maar om 13u10 of 13u15 thuiskwam. Nochtans is het maar 2 minuten rijden van de Kroone naar huis. Toen hij thuiskwam was het steevast Bernard zijn klok die de schuldige was van het oponthoud.

"Dat uurwerk staat verkeerd, Bernard zet het wat achter zodat iedereen langer blijft."

Toen ik hem eens vergezelde "in de Kroone" bekeek in het fameuse uurwerk en vergeleek het met mijn horloge.

"Dat uurwerk van Bernard staat juist hoor, pa!"

"Oei, dan heeft Bernard het eindelijk weer hersteld."

Maar tijdens de eerstvolgende zondag was het alweer defect. Slechte mechaniek waarschijnlijk.

Martins brouwerij Pa was geen brouwer. Hij heeft dat in 1986 wel ooit eens geprobeerd, en met weliswaar vruchtbare gevolgen zoals je in een ander hoofdstuk kon lezen. Maar voor de rest stopt zijn brouwerscarrière daar en heeft hij de wereld geen noemenswaardige brouwsels nagelaten. In zijn brouwerij gaan we op zoek naar pa zijn favoriete bieren en dranken. Misschien wel handig voor wie op zoek is naar lekker gerstenat.

201

Bier en monniken Ik begin de reeks eigenlijk met een boek uit zijn boekenkast, waar we binnen enkele hoofstukken een kijkje gaan nemen. Eigenlijk het beste en interessantste wat hij ooit kocht. Bij het Davidsfonds dan nog! Het boek "Trappist, het bier en de monniken" van Jef van den Steen beschrijft de geschiedenis van de trappistenbrouwerijen en ook hun bieren. Moet je zeker niet lezen als je geen enkele trappist in je frigo of kelder hebt staan. Anders verga je gewoon van de goesting. Ik las het boek ooit eens op kot in Gent toen ik het uit pa zijn boekenkast had gehaald. Na 4 bladzijden was ik al op weg naar de dichtst bijzijnde supermarkt om enkele exemplaren te halen. Want op dat moment, 2004 had ik er nog geen enkele geproefd. Daar is doordat boek verandering in gekomen. Bij de trappisten (ken je ze allemaal :-)) zitten 2 van pa zijn favoriete bieren.

Orval In gespecialiseerde cafés kan je Orval drinken van bepaalde periodes: meteen na het brouwen, ofwel na 6 maanden, een jaar .... De smaak van het bier kan hier enorm variëren en is de moeite om eens uit te proberen. Het bier is enorm verfrissend en perfect voor als je maag wat pijn doet (zo maakte pa me in elk geval wijs). Ook voor zwangere vrouwen zou het een kalmerend effect hebben. Dat vertelde pa zijn zus, mijn tante Christa toch ooit. Haar dokter raadde haar tijdens haar zwangerschap Orval en Rodenbach aan. Twee bieren die ze totaal niet lust. Maar pa dus wel. In 2007 of 2008 is hij zelfs met vrienden naar de brouwerij nabij de abdij geweest als uitstap met café De Litanie in Moorsele (waar meme ooit in eens in haar pinnewaar langskwam). Dat café was ambassadeur van Orval, en daardoor mochten ze eens met een bende langskomen. Dat liet pa uiteraard niet aan zich voorbij gaan. Wie weet trouwens waar het logo voor staat? De forel en de ring? Wel het is een legende! Het bier wordt gebrouwen met water uit de Mathilde-bron. Prinses Mathilde (niet de huidige Koningin, maar ééntje van lang geleden) ging trouwen en zette haar aan die bron om haar ring nog eens te inspecteren. Je raadt het al, ze liet de ring vallen en die zonk naar de bodem van het water. Maar een forel pikte die op, kwam boven water en schonk de ring terug aan de verloofde Mathilde. Dat tafereel werd vereeuwigd op het etiket. Een handig weetje voor op een quiz, en ééntje die ik heb onthouden dankzij het beste boek uit pa zijn collectie!

Blauwe Chimay Een andere favoriet is van papa is de blauwe Chimay. Niet dat het bier blauw kleurt, maar het werd zo vernoemd naar zijn etiket. Het trappistenbier wordt gebrouwen in de abdij Notre-Dame in Scourmont. Niet alleen de blauwe, maar ook de rode 202

en witte Chimay vinden daar hun oorsprong, en blijkbaar ook nog de Chimay dorée, een refterbier. De Blauwe Chimay is een donker bier van zo'n 9%. Best wel straf en daar heeft onze Martin zich ooit eens aan mispakt. Aanvankelijk kende hij het bier niet zo goed maar hij leerde het kennen via Japie en ik. Wij gingen vaak op boodschappen en brachten dan steeds wat speciallekes mee. Een blond en een bruin bier. Op een keer hadden we dus een bak blauwe Chimay meegebracht naar huis en die ontdekte pa. Hij zat aan zijn computer op zijn gemak ééntje te drinken, en dat smaakte naar meer. Hij ontkurkte er nog één. Na een tijdje stapte hij uit zijn stoel.

"Ze smaken wel, ik ga nog één halen. Dat is echt ideaal zo'n licht bruin biertje!"

"Licht biertje pa?"

"Dat is toch maar een graad of 6 zeker die blauwe?"

"Ja verzeker wel, 9%".

Hij greep het flesje en merkte inderdaad op dat het bier iets zwaarder was dan hij had ingeschat.

"Oei. Maar ze zijn wel zeer lekker!"

West-Vleteren Het inmiddels legendarische bier is enkel te verkrijgen in de abdij Sint-Sixtus in West-Vleteren, en je moet engelengeduld hebben als je er een bak van wil aanschaffen.

Je moet op bepaalde tijdstippen bellen en dan krijg je door wanneer je achter het goedje mag gaan, zij het slechts een maximum aantal. Je kan uiteraard ook West-Vleteren drinken in de refter aan de abdij zelf, waar je in een winkeltje ook wel kans hebt om er een stuk of zes te kopen. Geloof het of niet, maar pa slaagde er in 2009 in om een bak aan te schaffen én ... die gaat tot op vandaag nog mee. Het was onze neef Tjorven die een bak West-Vleteren kon bemachtigen voor zijn nonkel Tin.

"Gasten, we gaan daar niet op vliegen. We gaan die rustig bewaren, dan wordt hij beter met de jaren."

"Jaja pa, dat zal zeker lukken!"

Maar als bij wonder is het wel gelukt. Dit bier heeft ongetwijfeld het record van overleven in onze kelder. Met 3 bierliefhebbers thuis ging een bak trappist nooit heel erg lang mee. De West-Vleteren zingt het tot op vandaag nog uit, en jaarlijks kraken we er 203

nog één op pa zijn verjaardag. Was pa dol op het bier? Jazeker, al gaf hij ook toe dat de hype errond wat overdreven was. Zo vond hij de Sint-Bernardus abt 12 uit Watou, al even lekker als de West-Vleteren. Bovendien is volgens pa veel van de charme van het bier verloren gegaan toen de refter bij de abdij, "In de Vrede" ... transformeerde van een klein gezellig boerencafé naar een commerciële refter. Als kleine bengels gingen we vaak samen met onze nonkel Ferdy en nicht Lies naar West-Vleteren om een bak trappist te halen. Toen kon je daar nog zomaar naartoe. Nadat de bakken in de auto geladen waren, gingen we naar het caféétje “in de Vrede”. Een kleine, bruine kroeg met als enige attractie de trappisten West-Vleteren en een klein winkeltje waar ze kaas en snoep verkochten. Als kleine gast was enkel dat laatste de moeite. Er was ook geen speelplein, enkel een klein koertje aan de toiletten.

Voor ons viel er maar weinig te beleven, voor onze ouders des te meer. Ik herinner me nog dat tijdens de winter de damp gewoonweg aan de binnenkant van de ruiten gleed. Wellicht pure alcohol van alle mensen die er trappisten nuttigden, het enige bier dat je er kon drinken.

Het caféétje werd tegen de vlakte gegooid en vervangen door een grote refter. Pa was daar niet van op de hoogte. Ik weet nog dat we een uitstap naar de zee maakten, en langs West-Vleteren terugkeerden. Hij schrok zich een bult toen hij zag dat café "In de Vrede" verleden tijd was. De trappist smaakte zo goed niet meer in de nieuwe zaal en sindsdien is hij er maar zelden meer teruggekeerd.

Gordon Scotch Een ander favoriet bier uit pa zijn kelder is Gordon Scotch van de brouwerij Martin's. Een biertje dat best tot zijn recht komt in de koude dagen. Het donkere bier werd vooral in de wintermaanden genuttigd door onze pa. En dat in zijn typische, bolle buikjesglas. Pa had daar een hele collectie van, die ik nu heb staan in mijn glazenkast.

In de kerstperiode heb je van dezelfde brouwerij Gordon X-mass, een kerstbier dat enorm smaakt naar Gordon Scotch. Ik heb er nog een kerstmutsje van liggen dat pa en ik kregen in Blankenberge in 2008 . Het was kerstvakantie en pa had zin om eens naar de zee te trekken. Ik vervoegde hem. Geen Oostende of Wenduine, zoals hij vaak bezocht, maar die keer wou hij graag eens naar Blankenberge afzakken. Eenmaal in de buurt van de kuststad, was er geen enkele parkeerplaats te vinden. Na een tijdje zoeken konden we toch één op de kop tikken. We slenterden door de straten van Blankenberge om te ontdekken dat er bij god een VTM-Kerstparade plaatsvond die namiddag.

Vandaar de grote menigte door de Blankenbergse straten.

Pa besliste wijselijk om rechtsomkeer te maken, en dan maar een caféétje te be204

zoeken. Daar trakteerde ik hem op een Gordon X-mass, en na een volgend rondje kregen we twee mutsjes cadeau. Die konden we 's avonds goed gebruiken op de winterhappening van feestcomité van de Barakken in Moorsele. Het was barkoud en we dronken allesbehalve bier. Warme soep was toen de beste optie!

Guinness Verder vinden we op pa’s favorietenlijstje het bier Guinness. Hij kon toch zo genieten van deze stout uit Ierland en in 2001 hebben we de brouwerij in Dublin zelfs bezocht. Om Guinness te drinken kan je best naar een Irish Pub trekken. Nu heeft bijna elke stad er één, maar rond 2001 weet ik dat er niet zoveel waren in België. In Roeselare was er één, en ook in Brugge. Dus als pa in de buurt was, dan ging hij zeker eens langs om een pint of Guinness te dinken, van het vat of "draught".

Maar je kon Guinness ook in blik kopen in Auchan, vlak over de grens. Het opmerkelijke aan de blikjes was dat er binnenin een bolletje te vinden was, die ervoor zorgde dat je ongeveer dezelfde smaak of effect had alsof je het bier van het vat tapte. Dus als pa in Auchan was, of zijn vriend en buurman Geert, dan brachten ze vaak wat Guinness mee om dan 's avonds op het terras buiten te nuttigen. Met wat folk op de achtergrond om volledig in Ierse sferen te komen.

Huis Maria Ik heb je laten kennismaken met enkele favoriete bieren uit pa zijn "brouwerij".

Er zijn er nog een boel, maar die laat ik je dan wel eens kennen als je op bezoek komt of mij ontmoet op café. Eerlijk gezegd waren er denk ik ook maar weinig bieren die hij niet lustte. Maar waar haalde hij hoofdzakelijk zijn gerstenatten? Wel, het overgrootste deel van onze biervoorraad kwam uit drankshop Huis-Maria in Ledegem. Je hebt de drankenwinkel aan de ene kant van de straat en de gewone supermarkt aan de andere. In de drankshop zelf heb je een zeer ruime keuze aan biertjes.

Je kan er bakken bier kopen, maar je kan flesjes van de verschillende biersoorten kopen, zodat je ze eens kan uitproberen. Bovendien hebben ze in de geschenkenafdeling hele leuke biermanden en andere speciale flessen. Ideaal voor een cadeau voor een verjaardag of tijdens de eindejaarsperiode. Regelmatig kan je er ook een biertje proeven als één of andere vertegenwoordiger er met een standje staat. Krijg je dan ook nog eens wat glazen bij, altijd leuk. Maar vaak zijn er ook wel acties waarbij je speciale gadgets krijgt bij aankoop van een bak. Zo kregen pa en ik eens twee sleutelhangers van Duvel die we echt compleet versleten hebben.

205

Wijndruppels Naast bierliefhebber was pa ook wel fan van een glaasje wijn. Rode wijn meer bepaald. In tegenstelling tot bier, kan ik eigenlijk niet echt favoriete wijnen van hem herinneren. In Auchan kon hij soms minuten lang naar de flessen staan kijken. Hij nam dan enkele dozen mee.

"Ken jij daar iets van pa?"

"Niet echt, maar proberen en onthouden wat je lekker vindt hé!"

In onze kelder stonden wijnkratten van Auchan, of ook leveringen van een zekere Jacques, een wijnboer die pa nu en dan ook wat wijn verkocht. Bij de bestelling kreeg hij dan wijnglazen, en op den duur puilde de kast uit. Het grootste deel van de glazen konden we zelfs niet meer zetten. Ook meme Agnès had wijn voor haar Martinus. Ze haalde steeds kleine flesjes wijn zodat hij ook bij zijn moedertje een glaasje kon nippen. Naast grote en kleine flessen, had hij meestal 's zomers een klein vaatje staan. Op reis zeker, maar ook thuis. Dat stond in de keuken op het aanrecht, en als hij passeerde vulde hij zijn glaasje bij. Onder het tapkraantje stond een klein rekje met allerlei zaken in: fruit, papier, ... Na een tijdje was de kans groot dat je een appel uit de fruitmand pikte met enkele druppels wijn erop. Of een blad papier met wijnvlekken. Of zelfs op de vloer wanneer de wijndruppeltjes loodrecht door enkele verdiepen van het rek konden vallen. Typisch voor onze pa waren zijn wijnlippen. Aan zijn onderste lip had hij vaak zo'n rood streepje als hij wijn dronk. Hij bleek het zelf nooit door te hebben, want hij vergat het vaak af te kuisen. Het was net alsof hij het streepje er had laten tatoeëren.

206

207

16

HONGER Onze Martin had niet alleen dorst, hij had ook een goede appetijt. Niet dat hij meteen een veelvraat was, maar hij kon een lekker gerechtje wel eens appreciĂŤren. Bij momenten was hij zelfs ook achter de kookpotten te vinden.

208

Zwitserse schijven en witte bonen in tomatensaus Mijn pa zijn favoriete gerecht was Zwitserse schijven met witte bonen in tomatensaus. Zonder twijfel. Pa was gek op het gerecht. Wij niet. Gelukkig maakte ma telkens iets anders klaar zodat wij niet hoefden mee te genieten van dit overheerlijk voedsel.

Ik kan me nog de geur van het gerecht voor de geest halen, en zie in gedachten nog het pannetje waar mijn ma de bonen in klaarmaakte: grijsblauw met witte spikkels en metaalachtig. Het allerlaatste wat pa en ik samen aten was trouwens zijn favoriete gerecht. Het was vrijdag 15 oktober en ik was om 12u30 thuis van het werk. Ik kwam binnen en zag de maaltijd op tafel staan. Ik heb ongetwijfeld mijn neus gekruld, en met lange tanden gegeten. Maar had ik geweten dat het de laatste keer zou zijn dat met pa aan tafel zou zitten, dan had ik er misschien wat meer van genoten. Of blijven eten om de tijd te rekken tot de bonen uit mijn oren kwamen.

Als, als, ...

Peking eend Het gerecht bestaat uit stukjes geroosterde eend, vergezeld met kleine "pannenkoekjes" en wat groentjes en een kommetje bruine Chu Hon-saus. Pa bestelde deze maaltijd voor het eerst in Engeland. Hij kreeg de maaltijd voorgeschoteld en wist niet hoe hij er aan moest beginnen. De ober schoot hem ter hulp. Hij wreef een pannenkoekje in met de bruine saus, legde er stukjes eend en groentjes op, en rolde dan het pannenkoekje. De ober verorberde vervolgens het stukje zelf! Sindsdien wist pa hoe hij Peking eend moest eten, zijn favoriete Chinese gerecht!

Hallo kroket Op zondag had pa zijn favoriete gerechten om de Dag Des Heeren op te smukken. Eéntje voor thuis dan, want op zondag werd al snel eens overgeschakeld op de keuken van de Kameleon of de Chinees in Dadizele. Eén van pappies zondagse favorieten was kip van 't spit met kroketten. De kroketten moet je niet zomaar opeten met mayonaise of ketchup maar eerder op een "speciale" wijze bereiden.

1. Je bakt ze 2. Je legt ze op je bord 3. Je giet er met een lepel de bruine "jus" van de kip bij 4. Je laat de jus rustig inwerken op de kroketten tot ze zacht zijn 5. Je speelt de kroketten naar binnen en nipt van je glaasje wijn

209

6. Je eet je bord leeg en doet een middagdutje Rodenbach en garnalen Op zondag trok onze Martin graag eens naar de zee. Niet om aan het strand te liggen, maar eerder om de frisse zeelucht op te snuiven op de dijk en rustig te kuieren.

Tijdens de herfst- en winterperiode heeft de zee ook iets magisch. Ook papa zette in die periode graag eens een stapje richting kust. Zijn twee favoriete badplaatsen waren Wenduine en Oostende. Oostende is meer de stad waar je gaat om te winkelen, en Wenduine de gezellige gemeente waar je in de duinen kan wandelen en genieten van het zeezicht aan het rode torentje. Eén ritueeltje hield papa Martin er altijd op na als hij naar de zee trok: een halve liter Rodenbach van 't vat en verse garnalen. In Oostende kocht hij er aan de pier, om zich dan op het terras van café Rubens te settelen. In Wenduine ging zich op de Markt zetten in café De Beurs. Toen we klein waren, reden we rond met go-carts op het plein. Met ouder worden plaatsten we ons ook op het terras.

Escargots De Auchan in Roncq is één van mijn favoriete winkels. Op een boogscheut van hier en toch heb je telkens het vakantiegevoel. Je mag er nooit winkelen als je honger hebt, want dan kom je met dubbel zoveel buiten dan wat je echt nodig hebt. Ik herinner me dat we vaak in de zomer zijn geweest, en dat na 20 uur. De winkel is open tot 22u00 en na 20 uur is het er enorm kalm. Pa had dan altijd wel een kartonnetje wijn mee om te proberen, want er zijn altijd wel acties. Net als echte Belgen hadden we een kar vol cola en water. Maar ook andere lekkernijen namen we mee naar huis: stokbrood, kaas, hesp, eendenborst, oesters, ... Typisch voor onze Martin waren ook de escargots waarvan hij er altijd een pak mee naar huis nam. 's Avonds geurde de keuken naar look terwijl hij smakelijk de kleinigheden naar binnenspeelde. Wij krulden onze neuzen terwijl hij glunderde van plezier. Ik heb sindsdien wellicht nooit meer een escargot gegeten. Misschien eens tijd om het nog eens te proberen.

Oesters Wat kon Martin genieten van oesters. Hij nam vooral tijdens de eindejaarsperiode graag een kistje mee uit Auchan, om dan zelf te verorberen. Zo kwam ik hem eens midden in de nacht tegen toen ik terug kwam van een avondje in het jeugdhuis. Op een onchristelijk uur zat hij aan tafel met een stapel oesters. Hij opende de ene na de andere. Hij was aan het oefenen wat hij net had geleerd van Piet Huysentruyt. Pa had 210

enkele kookboeken en dvd's van SOS Piet, waarvan hij regelmatig gerechten probeerde. Op één van die dvd's kan je zien hoe je verschillende soorten oesters gemakkelijk en veilig kan openen. Iets wat pa meteen in de praktijk bracht. De liefde voor oesters werd doorgegeven van vader op zoon en kleinzoon. Tijdens het huwelijksfeest van mijn schoonzus Charlotte en schoonbroer Dimitri op 4 augustus 2018 speelde Artuur voor het eerst oesters naar binnen. 15 stuks ….

Sabayon bij Hellas Grieks Restaurant Hellas in Kortrijk was één van de favoriete plekjes van pa. Je leest er meer over in het volgende hoofdstuk. Voor de komst van winkelcentrum K bevond Hellas zich op de hoek van de Sint-Jansstraat en was het restaurant kleiner.

Door de komst van K verhuisde het restaurant naar de andere kant van de straat, bijna naast de Kruidentuin. Het is er zeer lekker eten, de schotel van de chef een echte aanrader! Het personeel is er enorm vriendelijk, en je krijgt bijna altijd een digestief van het huis. We zijn er vaak geweest met pa. Voor mijn verjaardag trakteerde ma onze bende eens bij de Griek. Lekkere schotel van de chef, met de speciale wijn, Retsina, die mijn pa ons leerde kennen. Mijn schoonzus Manuela is dol op deze speciale wijn, die een houtsmaak heeft. Zeker eens proberen.

Maar pa kreeg pas echt water in de mond als de dessertkaart eraan kwam. Hij hoefde niet te twijfelen: Sabayon it was. Zoals hij zelf zei "Ik krijg al water in de mond als ik ze de sabayon nog maar hoor kloppen in de keuken!" Hij kon er zo van genieten.

Ik zie hem nog voor mij met zijn lepel. Die stak hij heel diep in het glas om het bolletje ijs onderaan te vinden, en dan vervolgens in zijn mond te steken met de toefjes warme sabayon. Zijn ogen blonken!

Spaghetti Een volgend gerecht dat onze pa ook wel lustte is spaghetti. Maar hij moest er toch wel wat wind door lossen. Zo herinner ik mij een fietstocht met hem toen ik nog een broekventje was. Het was zondagnamiddag en er stond spaghetti op het menu. Na de maaltijd gingen we met de fiets langs de Leie naar het Bijenhof in Wevelgem. Ik zat op de fiets van pa, in een stoeltje achter hem. Het was een warme dag, en hij droeg een t-shirt. Ik vond niks grappiger dan die op te heffen of om mijn hoofd er onder te verstoppen. Op zich wel leuk tot pa plots wat ruimte moest maken in zijn darmen. Ik voelde het nog warmer worden onder zijn t-shirt en plots kon ik zelfs bijna niet meer ademen. Ik haalde mijn hoofd van onder zijn shirt en de geur van spaghetti en dergelijke kon rustig wegwaaien. Ik besloot om niet meer onder zijn shirt te kruipen, maar dat 211

hielp niet. Zijn darmen bleven maar plaatsmaken, en gelukkig waren we in open lucht, zodat de gassen zeer vlug konden ontsnappen. De rit langs de Leie bleef maar duren.

Hoe verder we reden, hoe meer gas er ontsnapte. Ik hoorde het gewoon vertrekken uit dat grote lijf voor mij op de fiets. Gelukkig haalde ik heelhuids het Bijenhof, en wat buitenspelen heeft me opgekikkerd. Op de terugweg was de spaghetti gelukkig al lang verteerd.

Wijting Een andere delicatesse (volgens Martin althans) was verbonden aan herinnering aan zijn vader Nestor. Aan mijn opa Nestor Ghillemyn, heb ik totaal geen herinneringen. Wat ook normaal is gezien ik mijn pépé nooit heb gekend. Hij stierf toen mijn vader 16 was en ik was dus nog niet eens geboren. Ik ken hem enkel van foto's of vertellingen van mijn pa of meme Agnès. Pa had eigenlijk ook niet zoveel herinneringen aan zijn vader, of toch geen die hij met mij deelde. Ik weet wel dat hij één keer iets vertelde toen we op de paasfoor liepen. Pa had een wijting gekocht. Je kent wel, van die gedroogde vis die ze in van die kleine kraampjes verkopen.

"Manneke, dat doet mij altijd aan mijn vader denken. Hij nam me niet zoveel mee, maar als we weggingen, dan was dat naar de koers. En dan kreeg ik altijd een wijting van hem."

Ik heb van mijn pa nooit een wijting gekregen. Ik heb er eigenlijk nooit één gevraagd omdat ze er niet meteen smakelijk uitzien. Telkens ik een kraampje passeer, dan denk ik aan mijn vader en zijn vader.

Okkernoten Als de herfst in aantocht is, doen de okkernoten weer hun intrede. Indertijd haalde meme Agnès altijd een mandje boven die ze op haar legendarische tafel zette, en vulde met noten. Onze Martin die was er verzot op, en kon een heel uur lang de ene noot na de andere binnenspelen. Dan zat hij daar met de kraker en een servetje te knabbelen. Ook thuis stonden er okkernoten die hij vrolijk naar binnenspeelde telkens als hij het mandje passeerde.

Kruimeltjes Ter afsluiting nog een eetgewoonte van pa. Als pa zat te eten, dan leek hij wel weggelopen uit het sprookje van Hans en Grietje. Vooral bij het verorberen van pisto212

lets tierden de kruimeltjes weelderig. Op de grond, in de zetel, op de tafel en op zijn buik. Daar landden nog de meeste kruimeltjes aangezien ze vanaf zijn mond rechtsreeks naar beneden vielen, en zijn buik wat vooruit zat om hen een zachte landing te bezorgen. Als zijn buik goed voorzien was van een laag kruimeltjes, dan veegde hij die vrolijk af, en belandden ze overal in het rond. Je kon zo zien waar pa pistolets had zitten eten. Gewoon het kruimelspoor volgen en je had gegarandeerd prijs. Je kon hem ook horen zitten. Want hoewel hij met de mond dicht at, toch hoorde je al van ver het kraken van de pistolets en vallen van de kruimeltjes. Hoewel we hem aanraden om een bord te gebruiken van zodra hij in de zetel ging zitten om voor tv te eten, toch slaagde hij er in om er zo weinig mogelijk effectief in het bord te krijgen. Een prestatie op zich. De stofzuiger had dus goed zijn werk aan onze Martin. Wie graag puzzelde, kon de stofzuigerzak zelfs leegmaken om een complete pistolet weer ineen te steken.

Uitdaging verzekerd!

213

17

RESTAURANTS Pa ging zeer vaak uiteten. Vooral voor zijn werk zat hij dikwijls op restaurant. Maar ook als hij thuis was, en zeker toen we met drie venten onder 1 dak woonden, gingen wij geregeld uiteten. Ik neem je mee naar enkele van zijn favoriete adresjes.

214

De Kameleon Sinds 25 februari 2006, de dag waarop Philippe Gilbert de eerste keer de Omloop Het Volk won, woonden we met drie venten onder 1 dak. Sinds die dag gingen we meestal buitenshuis eten. Dat was ook een beetje logisch. Ons huis was meer een studentenkot. Onmogelijk om er structuur in te steken. Japie en ik hadden onze studies en later ons eigen werk, vriendin en weekendplannen. Pa die had geen job waar een vaste structuur in zat. Hij reisde veel en was vaak op de baan. Bij ons kon je niet zeggen, vandaag eten we om 18u00. Behalve op zaterdag. Dan gingen we bij meme aperitieven, of later van tijd ook repeteren met The Bjetles. Na de aperitief nam pa ons mee om te eten.

In het begin naar De Cuisien bij de Supra Bazar, maar na een tip van ons werd de Kameleon in Heule onze vaste stek! Een uitgebreide drank- en eetkaart, vlugge service, ... Meer moesten we niet hebben. Onze menu was bijna altijd dezelfde.

Een karafje rode wijn voor drie Bedriegden boer of spaghetti merguez Drie Irish Coffees Hij heeft er ook eens een immens domme stoot uitgehaald door in vol enthousiasme tegen een versgewassen raam te lopen. De allerlaatste keer dat ik trouwens met pa iets ben gaan eten was daar. Sindsdien ben ik er niet zo veel meer geraakt. In alle geval niet bijna wekelijks :-) Een tip voor wie in Heule is en een hongertje of een dorstje heeft: http://www.kameleonheule.be De Cuisine Het restaurant bevindt zich vlak naast de Supra Bazar. Er wordt gewerkt met zelfbediening, en je kan dus vrij kiezen wat je er wilt eten. Behalve pa dan. Want elke keer opnieuw veranderde hij zijn keuze op suggestie van de sympathieke serveerster. In de rij bekeek pa de keuzes en zei dan steeds.

"Gasten, nu ga ik voor de entrecĂ´te. Daar heb ik nu zin in."

Tot het zijn het zijn beurt was om te bestellen.

"Goeiedag meneer, ik kan u zeker de fazant aanbevelen vandaag. Super lekker!"

"Euh, ja doe dan maar fazant voor mij!"

215

Hij bleef met blozende wangen staan.

"Ha pa, de entrecôte vandaag zeker?"

"Goja, fazant is ook lekker!"

De volgende keer speelde opnieuw hetzelfde tafereeltje zich af.

"Gasten, nu meen ik het: vandaag neem ik rib-eye!"

"Ja zeker pa."

"Dag meneer, vandaag hebben we zeetong als suggestie!"

"Ah ja, doe dat maar.

De blozende wangen en de uitleg dat zeetongen één van zijn favorieten was volgde.

"De volgende keer neem ik wel rib-eye."

"Jazeker pa, jazeker.

De Lange Muur Zin om eens Chinees nieuwjaar te vieren? Loop zeker eens binnen in restaurant de Lange Muur in Dadizele. Met mijlenver voorsprong mijn favoriete Chinees restaurant, en dat van mijn vader. Pa leerde "De Lange Muur" kennen via zijn vrienden Frank en Peggy. Die gingen er geregeld en zo belandden wij er ook. Het duurde niet lang voor we er goed en wel gekend waren. Meneer Tong en zijn vrouw Wang waren blij ons te zien.

"Aah, Martin, niet werken? Niet werken?"

En pa haalde dan altijd zijn zelfde grapje boven.

"Aah nee, want anders zou ik hier niet zijn hé".

Als pa betaald had met zijn bankkaart weerklonk: "Goede kaart Martin, goede kaart!!"

216

Onze favoriete dessert kenden ze al van buiten.

"Drie Irish Coffees?"

Voor mijn 25ste verjaardag gingen we er met alle gezinsleden eten toen ma trakteerde. Pa, ma, Birger en Suzan, Japie en Manuela, Elien en ik. Het was Chinees Nieuwjaar en er was randanimatie. Elke vrouwelijke bezoeker kreeg er een mooie vaas en er was bovendien een tombola. Ik won een sakĂŠ-set en Elien de hoofdprijs: een Chinese rijsttafel voor twee personen. Het is er nog steeds smullen geblazen. In 2014 zijn we er na een familietrip naar Center Parcs gaan eten met ma, Japie, Manuele, ik, Artuur en Ella. We hadden een groentepapje voor hen mee, maar daar waren ze het niet mee eens. Ze hebben meegesmuld van de rijsttafel en dat ging best vlot. Al even grote fans van de Chinees in Dadizele als hun opa!

Da Romeo In de zomerperiode sloeg pa wel eens aan het barbecuen, maar voor de rest werd er gerekend op de keuken van de Kameleon in Heule, De Vijfwegen in Roeselare, De Lange Muur in Dadizele of nog andere.

Als er op zondag al werd thuis gegeten, dan gingen wij nog graag eens pizza halen. Onze vaste stek was Da Romeo in Gullegem, in de Koningin Fabiolastraat. De uitbater, Romeo vermoed ik, is afkomstig uit ItaliĂŤ en bereidt de pizza's ter plaatse. Naast pizza's liggen er nog veel lekkernijen in de toonbank, zoals lasagne, een favoriet van pa. In 2017 opende Da Romeo ook een klein restaurant naast zijn zaak. Pizza Tiroliana, Diavolo, Funghi, ... we hebben ze allemaal geproefd. Pa vroeg ons voor hij vertrok welke pizza's we wilden eten.

"Al gelijk, zolang er maar geen ansjovis op ligt."

Maar hoeveel keer we het ook herhaalden, bij zijn terugkeer zat er wel altijd een pizza met ansjovis bij.

"Allee gasten, dat is toch lekker. Ik eet dat graag!"

217

Toen hij eerst nog ging aperitieven in de Kroone, plukten wij nog vlug alle ansjovis van de pizza. Toen we ze opwarmden, en nadien opaten, had hij nooit door dat de ansjovissen verdwenen waren. Hij moet dat blijkbaar echt lekker gevonden hebben.

Verborgen verleidingen in Hellas Pa was fan van de Griekse keuken, en dan vooral van de Sabayon op de dessertkaart. Eén van zijn favoriete adresjes was Hellas in Kortrijk. Normaal gezien had je vroeger in het restaurant zeer leuke muurschilderingen. Op het eerste zicht een uitzicht op Griekse eilanden, maar wie heel goed keek, kon er vrouwelijk schoon in ontdekken. Wij hadden dit eerst niet eens door, tot we er eens voor Jasper zijn verjaardag gingen eten en we pal naast zo'n muurschildering zaten. Het vrouwelijk schoon verscheen plots in onze ogen, en de kelner glimlachte toen we er hem op attent maakten.

Pa heeft de muurschilderingen nog vastgelegd met zijn gsm.

Den Oesterput Toen Japie in 2004 ging studeren aan de Katho, had hij met pa afgesproken dat ze eens kreeft zouden gaan eten als hij geslaagd was zonder herexamens. Het lukte Japie en dus moest pa zich aan de weddenschap houden. Maar na het einde van het schooljaar vergat pa zijn belofte, net als de jaren die volgden. Toen zowel Japie als ikzelf in 2007 afstudeerden, trokken we er op uit om kreeft te eten. Pa zocht wat adressen en uiteindelijk gingen we naar den Oesterput in Blankenberge. Na 3 jaar studeren kreeg Japie dus zijn kreeft en ze was de moeite om zolang te wachten. Het personeel zorgde ook voor een leuke noot. Een jonge kerel met enorm droge humor nam de bestelling op. Sommige klanten maakten het hem wat lastig of dachten grappig te zijn.

Hij zette ze keer op keer voor schut. Zo zat een kerel een sigaar te roken die een wat vreemde, vanille-achtige geur verspreidde. De kelner vroeg de man: "Is dat een vanillesigaar, meneer?"

"Nee, jongen. Het is een toversigaar. Het maakt me mooier."

"Rook er dan nog maar een heleboel meneer. Het zal nodig zijn."

Na de voortreffelijke maaltijd liepen we terug naar de parking toen we plots muziek hoorden. Op de dijk was de laatste aflevering van het zomerseizoen bezig van het legendarische programma “Tien om te Zien”. Dat mochten we niet missen. We staken de plas over met een klein veerbootje en kwamen net op tijd op de dijk aan om het vuurwerk te zien. De optredens waren net afgelopen en we zagen dus geen enkele 218

Vlaamse held meer live aan het werk. We namen de veerboot terug. De dag nadien bekeken we "Tien om te Zien" dan maar op tv.

Koken met Dedullen Kookte pa dan niet zelf? Jawel. In het begin was hij gespecialiseerd in omeletten met patatten, kaas en andere. Ook de barbecue met specialiteit côte à l’os was zijn verantwoordelijkheid. Maar toen we in 2006 met drie venten onder 1 dak gingen wonen, begon hij toch wat meer achter de kookpotten te staan. Hij besliste zelfs om een kookcursus te volgen. Samen met zijn vriend Peter Dedullen ging hij elke maand bijleren in het Stella Marisinstituut in Kortrijk. Ze waren de enige twee mannelijke leerlingen tussen een bende vrouwen. En de heren legden hun vrouwelijke collega’s graag in de watten en voorzagen de klas geregeld van een verrassing in de vorm van een glaasje wijn of cava.

Dat Peter en pa de kooktoer opgingen deed al snel de ronde. Vooral de vriendinnen van beide kookpieten waren benieuwd naar hun kookkunsten. En daarom werden twee kookavonden georganiseerd waarbij een boel vrouwen mocht proeven van de gerechten. Eén avond vond plaats bij Peter thuis, en de andere bij ons. Het kot zat vol vrouwen, en gelukkig waren Japie en ik het huis uit. Eigenlijk waren we min of meer verplicht door onze pa.

219

18

LEZEN Pa las graag boeken, vooral op reis. In zijn reiskoffer zaten altijd wel wat boeken.

Ook toen wij nog mee op reis gingen met onze ouders, was pa 's avonds op het gemak op het terras op de camping of gehuurd huisje te vinden met een boek. Met een glas wijn uiteraard. Ook de krant en de roddelblaadjes las hij graag en die vond hij, net als wij, uitgebreid terug aan de tafel van meme Agnès. Maar meer nog dan een boekenlezer, was onze Martin een boekenverzamelaar.

220

Snoecks Bij het begin van een nieuw jaar verschijnt telkens een nieuwe editie van Snoecks. Waar het in het begin (lang voor mijn tijd) nog een literair blad was, groeide het tot op vandaag uit tot een overzicht van fotografie en beeldende kunsten.Het moet zowat één van de weinige dingen zijn, naast Zwitserse zakmessen, die pa verzamelde.

Elk jaar schafte hij de nieuwe Snoecks aan en zat hij daar dan enkele weken 's avonds mee in de zetel. Na een tijdje stopte hij het in de kast, bij de rest van zijn collectie. Hij had alvast de editie van 2010 en ook de edities ervoor tot in 1981 als ik me niet vergis.

Of zelfs verder. Zijn collectie is nu in handen van schoonbroer Birger, die zijn artistieke oog voortaan over de foto’s laat rollen.

Als kleine mannen bladerden wij ook graag in die boekjes. Want de fotografie was meestal .... bloot. Op de covers stonden al sexy madammen, maar dat was nog bedekt.

Binnenin stonden dan dames met iets minder aan. Hoe goed pa zijn boeken voor ons wilde verbergen door ze hoog in de kast te zetten, op een onbewaakt moment hadden we het toch eens in onze pollen. Met ouder worden vonden we de Snoecks niet zo interessant meer. Te braaf. Ik heb zijn collectie niet verder aangevuld, maar elk jaar als de nieuwe Snoecks in etalages van boekenwinkels staat, dan kriebelt het toch om er één mee te nemen. Al was het maar als herinnering aan pa en zijn hobby. Ik blader er eens vlug door, en kan er weer een jaar tegen. Als kleine kapoen was de Snoecks toch spannender. Een Snoecks die pa niet zijn grote handen vastheeft terwijl hij in de zetel zit mist zijn charme.

Aspe Een andere boekenreeks die pa verzamelde, en ook zeker las, was die van Aspe.

Pa had er zelf een tiental, en ik heb de reeks intussen vervolledigd. Eind 2017 verscheen het laatste boek uit de reeks. Vanaf 2018 komt een nieuwe, tiendelige reeks over het hoofdpersonage zelf. De Aspe-reeks beschrijft de avonturen van de Brugse commissaris Pieter Van In, zijn bevallige echtgenote onderzoeksrechter Hannelore Martens en vriend en collega-inspecteur Guido Versavel. Dit zijn de vaste personages die in elk boek één of andere moord of zaak oplossen. De boeken zijn gevat qua humor en kennen vooral een sterk hoofdpersonage. Pieter Van In is een flamboyante 50-er, verstokt roker, vrouwenliefhebber en vooral ... Duvel- en later Omerliefhebber. Ik ben ervan overtuigd dat deze boeken alleen al de verkoop van Duvel hebben gestimuleerd.

Bij ons thuis toch. Want pappie kon geen twee bladzijden lezen, vooraleer hij er een duivels gerstenat uit de frigo haalde. Ik begreep zijn gewoonte niet, tot ik in 2004 zelf aan de reeks begon.

221

Er gaan geen twee bladzijden voorbij zonder dat Duvel vermeld wordt. Na enkele passages kan je het gewoon niet meer houden, en moet er ééntje geopend worden. Net als pa, lees ik vooral Aspes in de zomer, op mijn terras buiten. Want dan past een Duvel net iets beter. In 2004 kwam er zelfs een tv-serie van Aspe. Ter gelegenheid daarvan werd een Aspe-zoektocht gelanceerd in Brugge. Pa en enkele collega's vanuit het bedrijvencentrum in Wevelgem trokken er heen om een "moord" op te lossen, te poseren op de set van de reeks (foto vind ik helaas niet meer) en vooral Duvel te proeven in de stamkroeg van Pieter Van In, L' Estaminet. In boek 37 van Aspe, maakte Van In bekend dat hij overstapt op Omer. Ik ga niet vlug overlopen denk ik. Ik ben ervan overtuigd dat ook pa net als ik, het op Duvel zou houden!

De Planckaerts Een andere reeks uit pa zijn collectie bevat de boeken van Eddy Planckaert.

Naast koersen, meespelen in zijn soapserie, heeft de voormalige Flandrien dus ook boeken geschreven: "De Helse Tocht van een Flandrien" en "Pelgrimstocht". Bovendien zijn er ook twee stripverhalen verschenen van de Planckaerts. Pa had die staan in zijn kast. Weliswaar niet zelf gekocht. Japie en ik deden hem die cadeau voor vaderdag omdat pa natuurlijk de ster was van onze eigen versie van de Planckaerts. Hij wist met zijn blijdschap geen blijf als Eddy Planckaert weer opdook na het verwijderen van het cadeaupapier.

"Allez, Eddy Planckaert, dat had je echt niet moeten doen, gasten!"

Het volgende jaar waren we daar weer.

"Nog één van Eddy Planckaert, 't is nu bijna genoeg zeker!"

Uiteindelijk hebben we hem dan maar wat anders cadeau gedaan, want filosoof Eddy bracht geen boeken meer uit. Pa kon nog even weg met zijn collectie, want hij heeft er nooit een letter uit gelezen!

Delta-reisgidsen Het grootste deel van pa zijn boekencollectie bestond uit Delta-reisgidsen. Als kind herinner ik me dat zijn auto steeds vol lag met kaarten. Zelfs sinds de opkomst van de GPS, had hij steevast kaarten liggen in zijn auto. Uit vrees dat de techniek hem in de steek zou laten, of eigenlijk gewoon uit pure nostalgie.

222

Maar bij die kaarten had hij ook kleine reisgidsen van Delta. Je kent ze ongetwijfeld van in de boekenwinkel. Op de rug hebben ze die typische gele-paarse-blauwe-oranje-groene vlakken. In zo'n gidsen staat heel wat info over bepaalde steden of een bepaalde streek. Pa kocht die altijd op voorhand, zodat hij een reis goed kon voorbereiden. Tijdens zijn trip had hij die gidsjes bij de hand. In sommige ervan zit ook nog extra documentatie of aantekeningen van leuke adresjes die hij heeft uitgeprobeerd.

Pa had een zeer ruime collectie, waarvan ik er een deeltje thuis heb staan. Je vindt er onder andere Lissabon, Praag, Rhodos, Venetië, Berlijn, Rome, Dublin, Malta, Andalusië, Mykonos en nog zoveel meer in terug. Stuk voor stuk plaatsen waar hij ook effectief is geweest! Naast die Delta reisgidsjes, had hij ook nog ander boeken zoals Trotters en dergelijke. Hij hield van reizen, het lezen erover en zich goed documenteren voor, tijdens en na een trip.

De avonturen van een vader en een zoon Naast talloze boeken had pa ook een mooie collectie strips uit zijn jeugdjaren.

Vooral zwart-wit albums van Jommeke waaronder een eerste druk van een “Jacht op een Voetbal”, de eerste uit de reeks. Naast Jommekes waren ook verschillende andere series te vinden, zoals Nero. Ik zag tijdens een tripje in Gent in de etalage van een stripwinkel niet ver van de Vrijdagsmarkt enkele leuke exemplaren liggen van een stripreeks die ik ook nog in de kast heb staan van papa Martin: de "Lustige Kapoentjes" en "Piet Fluwijn en Bolleke". Die laatste heb ik vroeger vaak uit zijn stripcollectie gehaald. Deze strips bestaan gewoon uit grapjes van één bladzijde lang. Piet Fluwijn is de papa, Bolleke zijn kapoen van een zoon en dan heb je ook nog "Moeke", de vrouw van Piet en moeder van Bolleke. Ik heb ze bij de terugkeer uit Gent meteen teruggezocht in mijn collectie. Ze vallen bijna uiteen. Pure nostalgie. Gelukkig weet ik nu dat ze ze in Gent opnieuw in de rekken hebben liggen. Onvergetelijke avonturen van een vader en zijn zoon.

Online Vandaag de dag bestel ik enorm veel boeken via bol.com. Online bestellen is vandaag zo ingeburgerd dat mensen die naar de winkel gaan bijna als uitzondering worden beschouwd. Pa bestelde ook heel wat boeken online, al bestond bol.com toen nog niet. Indertijd was Amazon één van de voorlopers, en regelmatig bestelde hij daar een serie boeken. Engelstalig dan wel en vooral werkgerelateerd. Zo had hij boeken over marketing, innovatie, stressbestrijding, emails in de hand houden, .... We hebben ze niet allemaal gehouden en een deel ligt ergens op het containerpark. Ik heb er ooit een 223

boel meegenomen naar mijn werk in Wevelgem en uitgedeeld aan collega's die ze wel interessant vonden. Je kon ze zo gek niet bedenken of pa had ze wel zitten in zijn collectie. Ik vraag me zelfs af of hij ze ooit zelf gelezen heeft. Ik vermoed van niet.

Wat ik wel een hele leuke vond, is de "4 hour werkweek". Gaat over iemand die er in slaagt om maar 4 uren per week te werken, en toch alles rond te krijgen en op te volgen. Ik weet dat dit toch één van pa zijn dromen was. Het zal pa helaas niet meer lukken om een 4 hour werkweek in te lassen, maar ik zal het boek eens doornemen, en wie weet slaag ik er binnen een tiental jaar wel ooit eens in.

Filosofie Wordt Eddy Planckaert als de filosoof bestempeld, dan zou je die stempel ook op pa kunnen plakken. Toch op basis van zijn boekenkast. Naast een berg aan reisgidsen en online bestelde managementboeken, kwam je er ook heel wat boeken met wijsheden tegen. Die had hij dan weer gekocht via Davidsfonds. Ik had je eerder al verteld dat zijn vriend Noël van de Zonnebloem jaarlijks langskwam met een bestelling boeken. Bij het nuttigen van een gerstenat bestelde pa dan een reeks nieuwe. Bij die bestelling zaten soms reisgidsen, maar veelal kon je er gif op innemen dat hij er ook wat van die wijsheden-boekjes aan toevoegde. Zo herinner ik me dat hij ooit een boek had met lessen van père Gilbert, de rock-n-roll priester die prins Laurent heeft gehuwd. Waar dat boek naartoe is, god mag het weten. Maar ook lessen van de Dalai Lama, wijsheden van de Indianen en zelfs Joodse wijsheid preken in zijn boekenkast. Of hij ze, net als al zijn managementboeken, ook effectief heeft gelezen is maar de vraag. Wat we wel met plezier zagen arriveren tijdens de bestelling van het Davidsfonds, waren de boeken van het cartoonfestival in Knokke-Heist. Ideaal voor op het toilet in te bladeren en eens goed te lachen. Daar zijn we alvast zeker van dat er ooit een blad is van omgedraaid.

De werken van Rik Vanwalleghem Altijd present in pa zijn boekenkast was het nieuwste boek van zijn vriend Rik Vanwalleghem. Pa leerde Rik kennen via een activiteit die pa met zijn club de Behaarde Borsten had georganiseerd in zijn stamkroeg de Kroone. Niemand minder dan wielerlegende Briek Schotte was er aanwezig en stond het café te woord. Ik heb prachtige foto's van dit unieke moment van de lens van Foto Filip uit Moorsele.

Rik was sportjournalist bij ondermeer het Nieuwsblad en De Standaard en die avond in de Kroone de interviewer van dienst. Rik was directeur van het centrum van de Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde en geniet nu van zijn pensioen in Brugge 224

waar hij ook nog steeds de pen hanteert. De man heeft ook al enkele boeken op zijn palmares, waarvan het grootste deel wielerboeken. Rik waagde zich ook aan een eerste fictiewerk met "Op Drift". Zeker een boek om aan te raden! Pa had ook alle werken van zijn vriend Rik in huis. Van "België Absurdistan", "De Amerikaanse Ziel" tot "Merckx, de mens en de mythe", "Het Wonder van Vlaanderen", "Sercu, een portret van een puzzel" en "Museeuw spreekt".

Ben je geen wielerliefhebber, dan moet je zeker "België Absurdistan" eens proberen. Als het nog te vinden is, want het boek wordt geloof ik niet meer verkocht. In dit boek word ons absurde land België fantastisch geschetst, en de Vlamingen en Walen tegenover elkaar gezet. We hebben meer gemeen dan we denken. Voor mensen die graag eens huizen zouden wisselen met Amerikanen raad ik "De Amerikaanse Ziel" aan, waar Rik samen met zijn familie op uitwisseling naar de USA trekt. Een mooie cultuurshock. Rik Vanwalleghem nam trouwens ook het woord tijdens de begrafenisplechtigheid van onze Martin. Hoewel Rik zelf een fantastisch schrijver is, las hij voor uit de schrijfsels van één van de schrijvers die hij zelf enorm apprecieerde: Martin zelf.

Pa had een zeer goede pen, maar heeft dat nooit in boekvorm gegoten. Ik ben er zeker van dat hij dat ooit wel eens wilde doen. Pa was een krak in gevatte mails en ook korte verslagen. Je kan er sommige van lezen op zijn blog: opperborst ontdekt de dingen of in het laatste hoofdstuk van dit boek. Rik bracht een bloemlezing van zijn mails en blogs en onze Martin toverde zelfs in droevige omstandigheden nog een glimlach op ons gezicht. Zo hebben we hem eigenlijk ook het best gekend en willen we hem blijven herinneren. Een boek van Martins hand zullen we helaas nooit in de boekenkast vinden. Maar een boek over hem heb je nu gelukkig wel in je hand!

225

19

MUZIEK Martin was geen muzikaal talent maar wel een liefhebber zonder meer. Meer nog dan boeken had hij een enorme collectie vinylplaten en cd’s. Op het laatste van zijn leven legde hij ook online via iTunes een collectie aan. Daarnaast had hij zowat al zijn grote idolen aan het werk gezien en was hij niet vies om zelf een optreden te organiseren.

226

Muzikant Onze Martin hield van muziek maar was zelf niet zo muzikaal aangelegd. Hij kon gitaar spelen en probeerde nu en dan ook te zingen, of toch iets wat er voor moest doorgaan. Maar een echt uitgebreide muziekcarrière heeft hij nooit uitgebouwd.

Hij had wel enorme bewondering voor al wie muziek kon spelen. Zoals mijn vriend Pieter Nuyttens met wie ik op school zat in het Sint-Pauluscollege in Moorsele.

Pieter kon op 14-jarige leeftijd al nummers vanop de radio of cd naspelen op de piano, puur op het gehoor. Mijn vader was daarvan zo onder de indruk en haalde mijn vriend dikwijls aan als hij het over muzikale talenten had.

Notenleer Nochtans was de start van zijn muzikale carrière wel goed, want onze Martin volgde muziekles in de muziekschool naast zijn huis. Meme Agnès schreef haar zoon in voor notenleer, wat niet echt naar de zin was van haar zoon. Maar hij moest, net zoals tijdens zijn hele leven, luisteren naar zijn moedertje, en dus volgde hij braaf de lessen notenleer. Op den duur kreeg hij er totaal geen zin meer in, en veegde hij zijn voeten aan de lessen. Toen de examens op het einde van het schooljaar naderden zag hij alvast zijn kans schoon. Hij probeerde een zo slecht mogelijk resultaat neer te zetten, met succes. Hij was gebuisd en zou het jaar nadien geen notenleer meer moeten volgen. MAAR ... tijdens de examens en deliberatie stond meme Agnès in voor de catering. De leerkrachten van de muziekschool schoven bij aan haar tafel om te eten en te drinken na al het noeste werk. Meme sloeg een praatje met de leerkrachten en die kregen te horen dat haar Martinus gebuisd was. De leraar notenleer ging bij meme zitten.

"Is Martin jouw zoon, Agnès?"

"Ja, maar hij is er niet door."

"Kom, kom, we gaan daar een mouw aanpassen! Jij zorgt ook zo goed voor ons."

Zo werd het rapport nog aangepast en mocht Martinus naar het volgende jaar notenleer!

My first real six-string De gitaar is eigenlijk het enige deftige instrument dat pa had. Het was een Spaanse gitaar die in onze living stond als decoratie. Wij "speelden" er dan als kleine pagadders graag eens op. Wat op de snaren tokkelen, niets meer. Tot er één brak en dan ver227

huisde ze weer naar een veiligere plaats. Bij mij thuis hetzelfde tafereel. Mijn gitaren staan boven, en als Artuur en Oskaar naar boven glippen, dan hoor ik hen tokkelen.

Meestal moet ik ook de versterker aansluiten zodat de hele buurt kan meegenieten.

Toen ik rond een jaar of 12 echt wilde gitaar leren spelen, onder impuls van muzikale helden als Oasis en Bryan Adams, bleek pa zijn Spaanse gitaar iets te moeilijk voor me. De hals is redelijk breed wat voor kleine handen niet optimaal is. Daarom besloot ik er zelf één te kopen die beter bij me paste. Pa ging er om tijdens de laatste dag van mijn kerstexamens in 1997 in het Sint-Pauluscollege in Moorsele. Over de middag ging ik naar huis om te eten, de school was slechts 1,5 kilometer van ons huis. Ik zat te eten toen ik hem ermee zag binnenstappen. Hij was de hele voormiddag op baan geweest om er één te zoeken en had verschillende winkels bezocht. Uiteindelijk vond hij een geschikte gitaar bij Antares in Kortrijk. Een akoestische gitaar van Carson.

Een hele beleving die eerste gitaar. Ik voelde me al rockster maar kon nog geen noot spelen. Daarom had pa er gelukkig ook een boek bij gekocht. Hij had ook een deel van de gitaar betaald.

"Ik ga er ook op spelen! Je zal zien, we gaan nog samen het podium op!"

Zo ontstond een weddenschap. De eerste die het nummer "Wonderwall" van Oasis kon spelen was de winnaar. Ik heb er meerdere jaren overgedaan. In het begin deden mijn vingers echt pijn van het spelen en op den duur verloor ik wat interesse.

Maar door de jaren heen begon het toch te lukken en door meer en meer te spelen groeide mijn catalogus aan.

Ik was de eerste die "Wonderwall" kon spelen en ondertussen ken ik het intussen compleet van buiten. Het is zonder twijfel het nummer dat het meest werd gespeeld op deze Carsongitaar, die na al die jaren nog steeds een aanwinst blijft in mijn collectie! Er kwamen gitaren bij, maar deze eerste die pa en ik deelden blijft speciaal.

Irish Whistle Ma, pa en ik trokken tijdens de krokusvakantie in 2001 voor een klein verlengd weekendje naar Dublin met maatschappij Ryanair. Japie was op schooluitstap naar London en Suzan logeerde bij haar nichtjes Bieke en Trees. Het verlengd weekendje werd uiteindelijk zowat een hele week. Want toen we in Dublin arriveerden begon het na twee dagen plots enorm te sneeuwen. Niet zomaar een beetje. De grootste sneeuwbui sinds jaren. Zelfs mensen die in Dublin gids gidsen hadden bepaalde monumenten nog nooit in de sneeuw gezien. Dat vertelden ze ons tijdens tours met bussen, die wij 228

meerdere keren volgden om de tijd toch maar wat te verdrijven. De luchthaven was ondergesneeuwd en de vluchten verzet. Maar Ryanair kreeg je toen nooit te pakken. We zijn dan uiteindelijk maar via London en de Eurostar teruggereisd naar België. Maar tijdens de eerste, nog sneeuwloze dag in Dublin bezochten we de brouwerij van Guinness. Een Walhalla voor pa. We volgden de tour, en mochten een brouwsel proeven in hun sky-bar van waaruit je een magnifiek zicht hebt op Dublin. Voor we vertrokken, passeerden we nog even aan de shop. Toen ik een t-shirt zat uit te zoeken, zag ik plots pa naar de kassa waggelen. Letterlijk. Hij had zijn armen propvol met gadgets. Hij legde ze op de toonbank, en een groot deel van zijn gadgets gleed er gewoon weer af.

"Wat heb jij allemaal mee, pa?"

"Aah, leuke dingen jongen. Mijn maten gaan jaloers zijn als ik terugkeer."

Hij had een arsenaal aan Guinness-attributen mee: magneten, stickers, onderleggers, petten, t-shirts, kalenders en ... een Irish Whistle. Een onnozel fluitje met daarop het logo van de brouwerij.

"Wat ga je daar in godsnaam mee doen pa?"

"Op leren spelen, tiens, er zit een boekje bij met Ierse deuntjes".

Ik keek hem in de ogen, maar hij meende het serieus. Toen nog. Eenmaal thuis bleef het fluitje overal rondslingeren. Hij heeft er misschien maar twee noten op gespeeld. Gelukkig hebben we nog een mooie foto vanuit onze kamer in Dublin (zie media). Je ziet de sneeuw op de daken liggen. Misschien dat de sneeuw zelfs is beginnen vallen omwille van zijn muzikale prestaties op dat fluitje.

The Bjètles In 2009 was er een echte Beatles-revival aan de gang. Al hun albums werd geremasterd en heruitgebracht. Er kwam ook een Beatles-versie uit van de game “Guitar Heroes”. Daarbij kon je Beatles-hits naspelen op een console aan de hand van nepinstrumenten met knopjes. Zo had je een gitaar, drum en bassgitaar. Dat leek me wel leuk maar het spel kostte zo’n 200 euro. Ik speelde de nummers dan maar op mijn gitaar. Toen ik op een dinsdag aan het eten was bij mijn moeder, vroegen Japie en mijn schoonbroer of het misschien niet beter was om de Beatles echt te coveren in plaats van dat spelletje te kopen. We noteerden 5 nummers op een post-it en een weekje later

229

probeerden we ze eens uit op meme’s zolder. Zo repeteerden we elke zaterdagvoormiddag, gesterkt door een picon van meme.

Japie speelde drum, Birger bass en ik gitaar. We hadden nog geen zanger, en dat betekende dat ik in het begin de teksten meekweelde, omdat ik die van buiten kon. We zouden later wel een zanger zoeken, moesten we ooit van plan zijn om te gaan optreden. Tot die tijd bleef pa maar solliciteren naar die functie.

“Ik kan best wel zingen. Ik ga zanger worden van The Bjètles”.

Daarom nodigden we hem uit om eens te komen meezingen. Hij waagde zich aan hits als “Help”, “Get Back” en enkele andere. Na een paar nummers zat hij al door zijn stem. Hij was hees en ging dan maar naar beneden bij meme aan tafel zitten om zijn stembanden te smeren. Hij hield het zingen maar voor bekeken.

Gust Lesage vervoegde de band als extra gitarist en mijn nicht Bieke nam de zang op haar voor ons allereerste optreden ooit in de tuin van Peter Dedullen voor het communiefeest van zijn dochter Heleen Dedullen. Tijdens ons tweede optreden op het verjaardagsfeest van mijn vriend Stefaan vervoegde Michael Dewitte ons op de zang.

Meerdere optredens volgden in o.a. Jeugdhuis Quo Vadis, JC Den Ast en JH Den Bascuul. Maar pa maakte die optredens helaas niet mee. Hij was er een laatste keer bij in JC Ten Goudberge, de donderdag voor hij stierf. Het was een belabberd optreden en met voorsprong het zwakste wat we ooit gaven.

Na zijn dood en die van meme verhuisde ons repetitiekot naar de zolder en later living van ons huis in de Overheulestraat 217. In 2011 volgden een nieuwe reeks optredens in Jeugdhuis Quo Vadis, JC Den Ast, de Barakkenfeesten in Moorsele, Feeste op de Platse, Platse Doen in Kuurne en nog andere. Op basis van het logo van Oasis, The Beatles en een beiteltje maakte ik een logo voor de groep en werden er ook t-shirts besteld.

Op 15 oktober 2011 organiseerden vrienden van pa een herdenkingsconcert voor hem (waarover straks meer) en speelden we in het voorprogramma van niemand minder dan Tom Robinson, één van pa’s en mijn muzikale helden. Tijdens het laatste nummer vervoegden we hem zelfs op het podium en werd een persoonlijke droom van mij, optreden met mijn idool, waar. Voor dat optreden vervoegde de broer van Gust, Wannes, de groep op de keyboards. Het repetitielokaal werd verplaatst naar de zolder van Overheulestraat 220, waar ooit pa zijn bureau was gehuisvest en die nu wordt gebruikt als schijfruimte en naai-atelier. In 2012 kwamen ook een boel optredens binnen, waaronder Dessel en ook de Tinekesfeesten. Goeie vriendin Maaike Mahieu vervoegde de 230

zang en Jens Neyrinck kwam als extra gitarist in de groep. Na het optreden tijdens de Tinekesfeesten hield ik het voor bekeken om mij voortaan te concentreren op mijn taak als vader. Het was ooit mijn droom om een band te starten en lokaal op te treden.

In die paar jaar waren we daar wonderwel in geslaagd en de Tinekesfeesten was een absoluut hoogtepunt. Een dolle feesttent zong zo hard mee dat we amper onszelf hoorden spelen. Kippenvel. In 2013 traden The Bjètles nog een paar keer op, maar uiteindelijk was het voor de bandleden te druk. De groep hield op te bestaan maar kon een aardig palmares van optredens voorleggen. Pa was zeer trots op The Bjètles (behalve in JC Ten Goudberge uiteraard) en zou dat zeker geweest zijn toen we op de Platse of op de Barakken stonden. Het was ooit zijn droom om een band te starten en hij zag die verwezenlijkt door ons. Bovendien speelden we nummers van een band die ook veel voor hem had betekend.

Op het dak Op 30 januari 2019 is het maar liefst 50 jaar geleden dat The Beatles hun laatste publieke optreden gaven. Niet in een concertzaal of stadium, maar op het dak van de Apple Headquarters (niet Apple de producent van iPhone en kompanen, maar het platenlabel van de Fab 4).

Op 30 januari 1969 besloten John, Paul, George en Ringo, ondersteund door toetsenist Billy Preston, een laatste keer zij aan zij hun repertoire te brengen. Niet volledig natuurlijk, maar een selectie van 5 nummers: Get Back, Don't Let Me Down, One after 909, I've Got A Feeling en Dig A Pony. Het concert veroorzaakte lichte heisa in de straten van London en de politie legde zelfs het concert stil. Lennon sloot het concert af met de woorden: "I' like to say thank you on behalf of the group and I hope we've passed the audition."

Een historisch moment dat ook in pa zijn geheugen gegrift stond. Niet alleen omdat zijn favoriete Beatlesnummer ooit werd gespeeld, “Don’t let me down”, maar om de originaliteit ervan. Jaren later deed U2 trouwens hetzelfde in Los Angeles.

Toen we met The Bjètles bij meme op zolder repeteerden, dan kwam hij met het idee om toch ooit eens de instrumenten op het afdak van de school te plaatsen en dan Moorsele op stelten te zetten met onze muziek. Hij herhaalde het vaak "Allé gasten, we gaan dan eens op het dak spelen hé". Hij zei bewust “we” want hij zou ongetwijfeld een nummer hebben meegezongen om in de voetsporen van zijn idolen te treden. Een jongensdroom die werkelijkheid werd. We hebben het idee nooit uitgevoerd, en toen ook meme overleed verhuisden we van repetitiekot, en was het dak geen optie meer. Een

231

gemiste kans misschien, maar ... wie weet, op een mooie dag, zal het verkeer in Moorsele platliggen en zal je Beatlesgeluid horen in de Sint-Jansstraat en ver daarbuiten.

Don't let me down In 2011 waren wij met "The Bjètles" te gast op de Sinkenfeesten op de Barakken in Moorsele om de tent op stelten te zetten. Een enorm belangrijk optreden omdat wij altijd in de buurt repeteerden en we dus iedereen eens moesten tonen wat we in petto hadden. Zelfs op de dag van ons optreden hielden we de buurt wakker. Want ze moesten anderhalf uurtje muziek verzorgen terwijl onze setlist maar een goed uurtje was.

Dus voegden we in 2011 gauw wat nummers toe aan de set. Omdat pinksteren toen samen viel met Vadertjesdag, besloten we ook om ter ere van pa zijn absolute favoriete Beatles-nummer te spelen. Dat was het wondermooie "Don't let me down".

Toen we met de band bij meme Agnès repeteerden, had hij vaak gevraagd of we deze hit niet wilden coveren. Toen ging onze voorkeur vooral nog naar wat uptempo rock-nummertjes en lieten we "Don't let me down" voorlopig gerust. Maar op die speciale dag brachten we voor de eerste, en ook voor de laatste keer, deze slow. Op die manier was onze Martin toch ook weer even aanwezig op Overheule.

Martin en The Bjètles brengen Stand by Me Onze Martin bracht ooit zijn all time favoriete hit ten berde: Stand by Me van Ben E. King. Ben E. King overleed begin mei 2015. De kans is dus groot dat het tafereeltje dat je op mijn youtubekanaal terugvindt zich afspeelt hierboven, maar dan misschien met George Harrison en John Lennon op de gitaar. Wie weet.

Het fragment dateert uit 2010, tijdens het Plechtige Communiefeestje van Heleen "Eleentje" Dedullen. Tijdens dat feestje maakten wij met ons Beatles-coverband "The Bjetles" ons debuut. Voor een bak Duvel en een bak blauwe Chimay speelden we toen een klein uurtje. Op het einde van de set riep gastheer Peter Dedullen onze Martin op het podium voor een bisnummertje. Samen met ons, bracht hij Stand by Me voor al zijn vrienden, en was hij dit keer de ster van het podium!

Happiness is a warm gun Op één van pa zijn laptops vond ik een wel zeer vreemde foto. Hij had hem zelf de titel "Happiness is a war gun.jpg" meegegeven. Het is een foto van op één of andere beurs waar hij stond voor het werk. De titel van de foto had hij natuurlijk van het gelijkaardige nummer van de dubbele witte van "The Beatles". Eigenlijk is het een John Lennon-nummer, want in die tijd waren The Beatles meer 4 solo-artiesten die toeval232

lig in dezelfde band speelden. Desondanks hebben ze toch deze leuke dubbelelpee voortgebracht. Van alle Beatles was John Lennon wel de held van mijn vader. Wellicht veel meer omwille van zijn persoonlijkheid dan om zijn muziek zelf. Alhoewel. Hij was verzot op Lennons teksten. In de donkere periode van zijn leven greep pa terug op deze figuur en had hij zijn volledige catalogus gedownload via iTunes. Hij maakte een mailadres aan met wheelwatcher in het adres, had een voice-recordertje bij zich waarop hij de tekst van Working Class Hero inzong en diezelfde tekst had hij meermaals neergepend in een notitieboekje.

Martin zijn platenkast Papa was een muziekliefhebber in hart en nieren. Hij had een grote collectie vinylplaten en cd’s die we bewaard hebben en die nog vaak weerklinken in onze muziekinstallaties. Pa was tuk op deftig materiaal om zijn collectie zo goed mogelijk door het huis te laten galmen.

Born to run In mijn collectie met foto’s van pa is er ééntje die ik wel als “iconisch” zou omschrijven”. Het plaatje doet me beetje denken aan Bruce Springsteen in zijn “Born to run”-periode. Die plaat heb ik nog liggen in de vinylcollectie van papa. Hij had deze aangeschaft in de tijd dat hij nog op kot zat in Leuven. Hij heeft heel wat van zijn lp’s aangeschaft op de terugreis van een weekje studeren. Ik hoor het hem nog vertellen.

“Ik zorgde ervoor dat ik altijd een precies bedrag aan drinkgeld over had. Dat was voldoende om eerst in Leuven nog een pintje te drinken in afwachting van mijn trein naar Kortrijk. In Kortrijk had ik dan nog voldoende budget over om een lp aan te schaffen, en met die lp aan mijn zijde op een terrasje te gaan zitten in afwachting van vervoer naar huis. Een ritueel!”

Zo zijn er dus heel wat vinylparels in zijn platenkast beland. Van Dylan, The Stones, Bob Seger, … en uiteraard “The Boss”.

Greetings to the new brunette Ik heb heel veel muziek leren kennen via pappie en daar ben ik hem enorm dankbaar voor. Eén van mijn favorieten is de openingtrack van "Talking with the Taxman about poetry" van Billy Bragg. "Greetings to the new brunette", of "Shirley" zoals de 233

plaat ook wel gekend is, is een fantastisch nummer met ijzersterke lyrics en aanstekelijke gitaar van Johnny Marr van The Smiths.

Een vriend daagde me ooit via Facebook uit om 10 nummers op te geven die iets betekenen in mijn leven. Een bijzonder zware opdracht, 10 is echt wel te weinig, maar ik heb toch een poging gedaan. Deze "Greetings to the new brunette" was er één van.

Ik herinner me nog dat pappie vroeger vaak op zakenreis ging naar Engeland. Bij zijn terugkeer had hij altijd cadeautjes bij. Voor ons maar ook voor zichzelf, en dat waren dan vooral cd's. Het album "Talking with the Taxman about poetry" van Billy Bragg was er één van en ik herinner me nog dat hij met een préhistorische laptop de cd kon beluisteren en ... via een microfoon kon meezingen en helaas ook het resultaat kon opnemen. "Shiirrleeeeyy" in de versie van Martin hebben we niet meer (misschien wel beter voor de trommelvliezen) maar gelukkig is het origineel nog steeds intact!

"Here we are in our summer years Living on icecream and chocolate kisses Would the leaves fall from the trees If I was your old man and you were my missus" Ring the alarm Een album dat papa's collectie nooit haalde was Black Dub van de gelijknamige band die bestaat uit supertalenten Trixie Whitley, Brian Blade, Daryl Johnson en vooral Daniel Lanois. Nochtans keek pa enorm uit naar het album.

Op 19 september 2009 hadden wij het al gehoord toen de band het album quasi volledig bracht in de AB, aangevuld door nummers van Lanois zelf zoals “Jolie Louise” en “The Maker”. Niemand in de zaal had eerder al een nummer van die aankomende plaat gehoord en toch werd je als toeschouwer weggeblazen. De stem van Trixie, de baslijnen van Johnson, de octopusarmen van drummer Blade en niet op zijn minst hetgeen Lanois uit zijn Les Paul toverde. We verlieten met open mond de zaal en konden niet wachten tot het album uitkwam.

Pa keek er enorm naar uit, en spijtig genoeg liet het album lang op zich wachten.

Het kwam helaas net een week na zijn dood uit. Een prima plaat met één klein minpunt. Track 3, "Ring the alarm", dat ons in de AB al bij de keel greep, is minder sterk op het album dan op de versie die Lanois eerder al op zijn website deelde. Op kerstmis 2009 deelde pa dit nummer al op zijn facebook met de melding "Prettige kerst en voor de ware muziekliefhebber, geniet maar van een pareltje van Daniël Lanois, koptele-

234

foon aan, toedeloe". Een versie die werd opgenomen in Lanois zijn huiskamer en dat staat als een huis.

In your daddy's arms again Papa heeft heel wat optredens bijgewoond: McCartney, Springsteen, U2, The Rolling Stones, ... noem maar op. Een goedgevulde lijst en een goedgevulde platenkast.

Uit deze hele lijst wist hij toch min of meer een top aan te duiden van zijn favoriete optredens.

McCartney in Flanders Expo, daar was hij van weggeblazen.

"Live and let die", dat was formidabel. En wat een zak hits dat die kerel bracht.

Man, man".

Ik heb Macca in 2012 aan het werk gezien en het klopt, zowel "Live and let die" als die andere hits bezorgen kippenvel.

“Prince, dat was weergaloos. Wat die allemaal uitsteekt op een podium!”

Springsteen in 2005 met Devils and Dust in Vorst Nationaal.

“3 uur lang alleen Springsteen, zijn gitaar, harmonica en piano. The River, Racing in the street, ... allemaal alsof hij het in je huiskamer zat te spelen en wat een stem!”

Dat klopt, want ik was erbij. Maar wat ongetwijfeld op nummer 1 staat, is toch Peter Gabriels passage in Vorst Nationaal in 2003. Gabriel had een wel heel speciaal podium voorzien voor deze "Growing Up-tour" in het midden van de zaal en toverde allerlei truckjes uit zijn hoed (ondersteboven wandelen, een loopband, ...). Maar papa's absolute nr 1-concertmoment gebeurde zonder toeters of bellen. Hij had zich, samen met enkele vrienden, zo kunnen positioneren langs het ronde podium dat er eigenlijk bijzonder weinig mensen rond hen stonden. Voor het nummer "Mercy Street" stonden Gabriel, zijn dochter en muzikanten pal voor pa zijn neus. Ze brachten het nummer a capella. Pa vertelde me dat dit zowat het mooiste moest zijn wat hij ooit had gehoord. "Alsof hij het voor ons alleen zong!" In 2010 keerde Gabriel terug naar Vorst, dit keer met symfonisch orkest in het kader van zijn "New blood-tour". Pa had kaarten besteld, maar toen het concert plaatsvond was hij helaas opgenomen in een

235

zorgcentrum. Mijn vriendin en ik gingen in zijn plaats. Kippenvelmoment van de avond was opnieuw "Mercy Street" in een uitgeklede versie.

Book of Love Ene Gavin James had een hit te pakken met zijn versie van "The Book of Love".

Het nummer is eigenlijk een cover van de band The Magnetic Fields en werd eerder al eens gecoverd door andere artiesten, waaronder Peter Gabriel. Ik leerde het nummer kennen in de versie van Peter Gabriel door pa. "The Book of Love" staat op Peter Gabriel's album "Scratch My Back" waarin hij bekende nummers van andere artiesten in een nieuw kleedje steekt, waaronder Paul Simon en David Bowie. Ook "The Book of Love" staat op die plaat. In 2010 kwam Gabriel in het kader van dit album opnieuw naar Vorst Nationaal, met de "New Blood-tour". Samen met een symfonisch orkest bracht hij de nieuwe plaat en ook aangepaste versies van zijn grote hits, zoals "Solsbury Hill". Naast het orkest, waren er ook schermen aanwezig waarop enkele visuele hoogstandjes te zien waren. Bij "The Book of Love" had je een zeer mooi beeldverhaal.

Het was ook één van pa zijn lievelingsnummers, en toen ik hem daags na het concert opbelde was hij blij te horen dat Gabriel het nummer had gebracht.

Belles, belles, belles Voor één van mijn verjaardagen kreeg ik van pa een reeks dvd’s met daarop videoclips van één van mijn toenmalige muzikale helden: Claude François. Vraag me niet hoe ik ooit fan ben geworden van Clo-Clo, maar ik weet dat ik toen één van de weinige twintigers was die überhaupt een cd, laat staan een dvd van de man had. In ons jeugdhuis was ik één van de excentrieke uitzonderingen die de man door de boxen liet galmen. Ik heb me vaak krom gelachen met zijn danspasjes. De één al gekker dan de ander. Maar pa en ik waren het hierover zeker eens: belles, belles, belles was toch zijn gekste.

Demis Roussos De Griekse zanger overleed in januari 2015. Beetje vreemd, want dat weekend zat ik nog naar nummers van Demis te luisteren terwijl ik op de blog een stukje over pa’s lievelingsdessert Sabayon aan het typen was. Kwestie van in Griekse sferen te geraken.

Pa had een grote kennis voor genres die ze nu als fout bestempelen. Ik gaf eerder al mee dat hij met Claude François leerde kennen, maar ook andere Franse chansons als Julien Clerc, Gerard Lenorman, Charles Trenet, .... Als ik er dan mee in ons jeugdhuis kwam, dan werd ik scheef bekeken.

236

"Waar haal jij dat toch uit?"

"Mijn pa gasten, mijn pa."

Ik vroeg hem ooit hoe hij eigenlijk op al die muziek kwam, toen hij weer eens een voor mij onbekende artiest door het huis liet weerklinken.

"Vroeger toen ik jong was, was er maar dat op de radio, manneke. Ik kende ze op den duur van buiten."

Zo ook Demis Roussos die, als ik pa mocht geloven, echt wel een grote meneer was in die tijd! Ever and ever, forever and ever ...

Caravan of love Aan heel wat nummers zijn tot op vandaag heel wat leuke herinneringen verbonden aan papa. Zo kan ik wel een hele lijst opsommen, maar dat zou bijna een apart boek opleveren. Ik pik er dan maar enkele uit. Ik begin graag met Caravan of Love van The Housemartins. Een nummer dat pa vaak voor me zong toen ik nog klein was. Ik zong het nummer blijkbaar heel graag mee. Maar in mijn eigen versie dan. Het refrein gaat als volg: Every woman, every man - join the caravan of Love Stand up - stand up - stand up Everybody take a stand - join the caravan of love Stand up - stand up - stand up Als klein peutertje maakte ik er steeds "Standuck" van en liep ik dat heel de tijd te zingen. Nu nog steeds, als ik het nummer hoor, heb ik de neiging het in mijn versie te zingen. Blijft wel een fantastisch nummer dat ik echt wel met de paplepel heb meegekregen!

Those simple things Een ander lied met herinneringen vind je op de plaat "up" van Right Said Fred uit. Het bekendste nummer op die plaat is zonder twijfel "I'm too sexy". Ook "deeply dippy" zal bekend in de oren klinken, want het werd ooit zelfs gebruikt in een reclamespot voor het ĂŠĂŠn of ander. Ik herinner me niet precies wat.

237

Los van deze twee bekendere nummers staan er nog wel een boel leuke liedjes op die indertijd door pa luidkeels werden meegezongen, zoals mijn favoriet "don't talk just kiss" en vooral "those simple things". Hij stond op dat nummer dan met zijn heupen te wiegen op zijn typische manier terwijl hij het bassritme meeklapte op zijn billen. Ogen toe en vol overgave meezingen. Als we tv wilden kijken terwijl hij in muziekmodus was, dan zat hij in de zetel met zijn koptelefoon aan. Maar dat betekende daarom niet dat het stil was! Integendeel. Hij heeft fratsen uitgehaald met zijn koptelefoon.

Badlands Ik herinner dat ik vaak muziek hoorde spelen op vrijdag- of zaterdagnacht. Dat waren de avonden dat pa ging minivoetballen. Hij speelde toen in zijn eigen team, namelijk de Infrared Devils. Hij voetbalde in de sporthal in Moorsele en af en toe ging ik wel eens met hem mee. Na afloop ging de ploeg nog ééntje drinken in de cafetaria van het zwembad. Dat moet toen indertijd ongetwijfeld één van de sterkste cafés in Moorsele zijn geweest. Alle zwemmers en sporters gingen er de nodige calorieën heraanvullen. Zo ook pa. Toen hij dan thuiskwam, lagen wij al lang te slapen. Als hij zin had in een streepje muziek, dan moest hij een koptelefoon gebruiken om ons niet wakker te maken. Op zijn versterker had je voor het gebruik van de koptelefoon twee kleine knopjes. Als je één van de twee indrukte, dan luisterde je zowel door de geluidsboxen als door de koptelefoon. Als je ze allebei indrukte, dan luisterde je enkel door de koptelefoon. Het gebeurde zeer vaak dat ik midden de nacht wakker kwam en volle bak muziek hoorde spelen beneden. Ik stapte uit mijn stapelbed, trap af naar beneden. Daar trof ik pappie aan in de zetel met zijn koptelefoon op zijn oren. Al snurkend terwijl muziek de kamer vulde. Ik schudde hem dan maar wakker.

"Is het disco, pa?"

"En dan? Ik heb mijn koptelefoon toch op?"

Ik wees naar zijn knoppen, en daar was meestal maar één van de twee ingedrukt.

"Oei." In de loop der tijd liep ik gewoon naar beneden en duwde het vergeten knopje in, zodat hij en ook wij in alle rust konden verder slapen. Tenzij we hem op de koop toe hoorden zingen tot boven. Eigenlijk nog erger dan de muziek door de boxen in het mid238

den van de nacht. Eén van zijn meebrulnummers was "Badlands" van Bruce Springsteen. The Boss was één van zijn muzikale helden en pa en ik hebben hem samen twee keer gezien, in het Boudewijnstadium en Vorst Nationaal. Pa zag hem ook nog eens in Flanders Expo, maar dan zonder mij. Badlands staat op de plaat "Darkness on the Edge of Town", een elpee die hij ooit eens meebracht op zijn terugreis van Leuven. Pa was zowel gek op de tekst als de zang. Qua tekst was de strofe "Poor man wanna be rich - rich man wanna be king - and a king ain't satisfied 'till he rules everything" één van zijn all time favorieten. Van mij trouwens ook. Over de zang zei hij altijd: "Probeer dat maar eens te zingen. Ofwel zingt hij zo laag, dat je er niet bij kan, ofwel zingt hij dan weer zo hoog dat je het niet kan nadoen. Dat is onbegonnen werk."

Maar toch probeerde hij heel vaak .... tot treurnis van onze oren.

Biker like an Icon Dit onbekendere nummer van Paul The Beatle staat op "Paul is Live". Een plaat die pa ooit eens meebracht uit Engeland. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik de man heb gehoord, zelfs nog voor The Beatles. Op de hoes van deze live cd staat Paul op het bekende zebrapad aan Abbey Road, maar dit keer alleen en met een hond. Op de plaat brengt McCartney vooral solohits en weinig Beatlesnummers. Pa was enorm in de ban van McCartney, want hij had de legende aan het werk gezien in "Flanders Expo".

"Ongelooflijk, Timmie. 3 uur heeft die kerel gespeeld en we kenden al de nummers! Bovendien konden we nog zoveel hits opnoemen die hij niet heeft gespeeld, dat hij er gerust nog eens 3 uur kon bijdoen. En dan het nummer Live and Let Die! Het dak vloog eraf."

Van de plaat "Paul is Live" hoor ik pa nog steeds "Biker like an Icon" meezingen.

De studioversie van het nummer staat op zijn album "Off The Ground" waarin hij wat de Green Peace-tour opgaat. Maar het is een plaat met toch een bekende hit, "Hope of Deliverance". Deze "Biker like an Icon" was ook een single, maar dan iets minder bekend.

239

Song for whoever Een andere plaat die ook de oversteek over het kanaal maakte is "Carrying on up the Charts" van The Beautiful South. Een soort best off van die band uit 1994. Pa had die cd cadeau gekregen van zijn vriend en collega Dave. Het openingsnummer van die cd is "Song for Whoever". Ik kan na al die jaren die nummers nog steeds meezingen en met plezier terugdenken aan Dave en pa.

Sussudio Om het zomergevoel toch op te krikken pik ik steeds Phil Collins "Serious Hits Live" (aka die met die paardjes op de voorkant) uit mijn platenkast. Als pa deze cd bovenhaalde, dan wisten we thuis dat de zomer er zat aan te komen of de zonnige dagen hun intrede deden. Hij zette dan zijn cd-speler buiten op het terras, met een verfrissing naast hem. Mijn ma zei vaak: "Aah, is het je Phil Collins-periode?"

"Altijd als de zon begint te schijnen!"

Vanaf de begindeunen van "Something happened on the way to heaven" en het juichende publiek kreeg je het al wat warm. Nog steeds eigenlijk. Als de eerste mooie zonnige dagen in het land komen, dan grijp ik altijd deze cd om op te leggen in de wagen. Met de zonnebril op de neus luidkeels meezingen terwijl je naar zee rijdt of ergens anders om een wandelingetje te maken of terrasje te doen.

Eros In 2015 gingen we naar Center Parcs Erperheide op reis. Op slechts 2 uur rijden van ons huis, dus dat is wel te doen met een kleine bengel. Al was 2 uur ook wel nipt voor hem. We hadden nochtans voorzorgen genomen door twee cd's van Samson en Gert te bestellen bij bol.com. Op die manier kon hij vrolijk "Piraten van de Zee", "In de Disco", "Samen op de moto" en andere hits meezingen. Als chauffeur heb je het op de duur wel even gehad. Iets wat onze Martin ook vaak moest verduren. Want wij reisden langer dan 2 uur met de wagen. Met ons vijf trokken we naar Dordogne, Ardèche, Lago Maggiore, ... Dat betekende enkele uren in de wagen zitten. Niet enkel héén en terug, maar ook tijdens de trips ter plekke.

Toen we kleine pagadders waren, hadden ma en pa een hele hoop luistercassettes mee. Met sprookjes en andere vertellingen. Op die manier konden ze ons toch enigszins rustig houden tijdens de autorit. Voor ons betekende dit luisterplezier, maar 240

voor onze ouders was dat toch wel slikken. Op de duur kenden ze de cassettes van buiten. Pa kreeg het op de heupen en schakelde uiteindelijk over op zijn eigen muziek.

Wat wij eigenlijk ook wel leuk vonden, want hij had zelf een leuke collectie cassettes (en later cd's) met o.a. Paul McCartney, Springsteen, en Eros Ramazotti. In de loop der jaren had pa meer geluk. Wij kochten onze eigen walkman en later discman. Zo konden we elk naar onze eigen muziek luisteren, en was pa verlost van de luistercassettes. Van alle cassettes is vooral Eros Ramazotti me bijgebleven tijdens autoritten. Als ik Ramazotti hoor, dan waan ik me direct weer in zijn auto op reis. Dat was typisch zomer en vakantie. Ik kan totaal geen Italiaans, maar bijna alle nummers meebrabbelen lukt wel.

Gente Nog een Italiaanse muzikale held die me aan pa herinnert is Laura Pausini. Voorral haar tweede album “Laura. Het bekendste nummer op de plaat zal wellicht "Strani Amore" zijn. De plaat kwam uit in 1994. Laura Pausini is hier wellicht het meest bekend voor haar nummer "La Solitudine". Ik ken haar vooral van dat album "Laura", en zoveel jaren nadat ik het voor het eerst hoorde, kon ik nu quasi alle nummers nog meezingen (brabbelen eigenlijk, want mijn Italiaans is wat beperkt). Waarom?

Wel, in 1994 gingen we met het gezin op reis naar Italië. In de heenreis stopten we eens in Zwitserland, waar we in een kelder vol stapelbedden logeerden. In Italië settelden we ons op een camping aan het befaamde Lago Maggiore. Met twee iglotenten stonden we pal aan het meer. We stonden op en hoefden maar 5 meter te lopen om erin te duiken. Zalig. Ik ging vaak mee met pa op uitstap naar lokale stadjes. Ik herinner me dat we samen in een dorpje liepen en hij een muziekwinkel binnenliep. Die vond je toen nog, en bovendien waren er daar nauwelijks cd's te bespeuren. Het was nog volop cassettes-tijd. Pa had een bak vol cassettes mee in de auto om muziek te beluisteren.

In die winkel wou pa eens wat nieuwe cassettes kopen voor de autoritten en hij kocht er wat van Eros Ramazotti. Ik had toen indertijd een walkman om de lange autoritten te overleven. Hij vroeg mij of ik ook een cassette wilde. Ik kende niet veel muziek, laat staan Italiaanse.

"Hier Timmie, de nieuwe van Laura Pausini, dat is hier hip."

"Ok pa, dat zal ik eens beluisteren".

Enzo heb ik quasi de hele reis naar die cassette geluisterd. In de auto, in de tent, .... Er staan maar 10 nummers op, en ik ken ze noot voor noot. Zelfs zoveel jaren later 241

nog. Het eerste nummer is "Gente", en ik was er gek op. Ik weet ook dat ik ooit iets verkeerd heb gedaan met de cassette waardoor 5 seconden van het nummer gewist waren. Gelukkig kan je vandaag de dag deze nummers vrij makkelijk terugvinden.

Enya In de herfstperiode mocht je zeker zijn dat Enya wel ergens te horen was. Pa had quasi al de cd's van de Ierse zangeres. Thuis, maar vooral in de auto luisterde hij naar deze Keltische geĂŻnspireerde muziek. Hij had de liefde voor Enya opgelopen tijdens een autorit. Ik vermoed dat het tijdens een trip naar Engeland was (kan ook elders zijn) dat hij in de wagen zat te rijden, met een herfstzonnetje aan de hemel en de herfstkleuren aan de bomen. Op de radio weerklonk Enya, en hij was zo geraakt door het moment.

"Het was alsof ik in een videoclipje reed, de muziek en het landschap pasten perfect!".

Na dat moment stapte hij naar de platenboer en kocht hij wat cd's van Enya en had ze er een fan bij!

Stand By Me Zoveel artiesten en zoveel nummers. Maar wat is het meest favoriete nummer ooit van onze Martin? Had hij dat wel? Zeer zeker.
 "Stand by Me" van Ben E. King. Geen enkel nummer doet mij, en wellicht heel wat mensen, steevast aan pappie denken als deze klassieker. Noem dit nummer en dan denk je pa er zo bij. Al van bij de eerste noten.

Ik heb voor de eerste keer geweten dat hij zot was van het nummer na een feestje van de 35-jarigen in Moorsele. Jasper en ik bleven bij tante Christa logeren en Suzan wellicht bij tante Francesca. Toen ze ons de dag nadien kwamen oppikken zag pa er maar wat moe uit maar hij kon niet zwijgen. Hij had namelijk opgetreden! Het feestje ging door in de bar van het Zilveren Spoor in Moorsele, nog voor de enorme uitbreiding tot het hippisch centrum dat het nu is. Voor het feestje was er een band die optrad en covertjes speelde. Tijdens de pauze verliet de band het podium om even wat te drinken. Onze Martinus vond de tijd rijp om het podium op te springen en zelf te zingen. Hij begon met "Stand by Me". Terwijl hij zong, stapte de bassiste van de band het podium op, en speelde het deuntje mee. Enzo was zijn eerste muzikale optreden van het nummer een feit. Dat hebben we geweten. De hele zondag, en dagen nadien heb242

ben we het nummer, zijn verhaal van die avond, en zijn zoetgevooisde stem mogen horen. Jaren later, in 2010, herhaalde hij die stunt toen we met The Bjètles te gast waren op een communiefeestje. Gastheer Peter Dedullen riep Martin op het podium en die bracht zijn lievelingsnummer ten berde.

Pop U2 is één van de weinige bands die ik nog eens wil zien, maar het is dubbel. Ik zou het liefst nog een keertje aan het werk zien met de Popmart Tour of toch met nummers uit die tournée. Een gigantisch scherm met halve boog en heel wat visuals. Maar U2 speelt er zelden nog nummers uit. Ik was 12 toen hun album Pop uitkwam en was volop muziek aan het ontdekken. Met het geld van mijn plechtige communie kocht ik hun album voor bij mijn toen 5 cd's tellende collectie (bestaande uit Soulsister en Bryan Adams). Ik kocht ook mijn eerste cd-speler, met driedubbele cd-deck en heel wat lichtjes. Beetje de Popmart-tour in het klein.

Pop is een zeer speciaal album. Het was het eerste dat ik hoorde van de band, en het week enorm af van hun andere. Mijn vader begreep niet echt waarom ik dat album had gekocht.

"Dat is bijlange U2 niet, die zijn het spoor beetje kwijt."

Hij gaf me zijn albums, The Joshua Tree en Under a Bloodred Sky. Inderdaad een andere U2, maar ik bleef erbij dat ze nu veel beter waren. Mijn pa vond het zever.

Mijn eerste muzikale discussie met mijn vader. We zagen Popmart live op tv, en we waren zelfs bijna naar de tour in Werchter gaan kijken. Helaas zijn we er niet geraakt.

Pop heeft nog altijd een speciale betekenis in mijn platenkast. Het is pure nostalgie, als ik "Discothèque" "Staring at the sun" en "Please" opleg, word ik meteen weer terug getoverd naar 1996. Plechtige communie, naar het middelbaar, .... Jeugdsentiment. Maar door de jaren heen heb ik de diepere betekenis van dit atypische U2 album ontdekt. Onder de voor U2-fans vreemde muzieklaag liggen heel wat diepere betekenissen. Op de tweede track "Do you feel loved" zingt Bono voor zijn moeder (die overleed toen hij heel klein was) die hij na al die jaren als volwassen man weer tegenkomt. Hij vraagt haar of ze trots is op haar zoon en of hij in al die jaren veranderd is.

Toen mijn vader overleed greep ik uit nostalgie terug naar "Pop" en leerde gaandeweg het album opnieuw kennen. Het had een therapeutisch effect. Ik heb het album zelfs nogmaals gekocht om in mijn wagen te leggen. Als een soort hulpmiddel in een moeilijke periode. Voor de verjaardag van mijn vader in 2011 wilde ik ter herinnering 243

een filmpje maken met beelden van hem. Ik had lang getwijfeld welk nummer ik hier zou voor kiezen. Uiteindelijk viel de keuze op "If God will send his angels" van Pop. Op eerste zicht misschien een melige titel, maar wie de tekst er op nagaat ziet een allesbehalve melig nummer. Dat is “Pop” voor mij, therapie onder een heerlijke maar voor U2-vreemde laag muziek. Pure nostalgie en ondergewaardeerd.

Martin en optredens Martin heeft heel wat artiesten aan het werk gezien samen met zijn vrienden.

Maar ook ik mocht hem geregeld vergezellen.

Summer of ‘97 Mijn allereerste optreden dat ik ooit meemaakte vond plaats in 1997. Terwijl mijn leeftijdsgenoten, vooral dan de meisjes, gek waren van boybands en andere 90's groepen, had ik het veeleer voor rockers. Bryan Adams was mijn grote idool. Voor mijn plechtige communie had ik wat cd's van de man gekregen. Dat jaar was hij ook op tour in België, en kwam hij eerst twee keer naar Flanders Expo. Helaas waren alle kaarten uitverkocht, maar Bryan deed er nog een optreden bij in Vorst Nationaal. Pa besloot kaarten te kopen als Plechtige Communie-cadeau, en zo trokken hij, Japie en ik naar Brussel. Ik had voor de gelegenheid mijn Bryan Adams t-shirt aangetrokken dat ik gekregen had voor mijn Vormsel.

Het was mijn eerste optreden en dat vergeet je uiteraard nooit. We zaten in de tribunes met een mooi overzicht van de zaal. Bryan Adams begon het optreden niet op het grote podium, maar verraste iedereen door akoestisch op een klein podium te midden de zaal "Straight from the Heart" en "Depend on Me" te spelen. Daarna werd hij door de zaal begeleid naar het grote podium en ontplofte de show pas echt. Wij zongen en klapten mee met de hele resem hits. We kochten pizza en pa wat pintjes van de medewerksters die door de zaal paradeerden met hun koopwaar. Best handig, want zo hoefde je niet van je plaats weg te lopen. We gingen tevreden naar huis, met nog een poster en een mooi aandenken in de vorm van een foto die genomen werd met een polaroid. Pa en zijn zonen tijdens hun allereerste concert!

Naar The Boss Anno 2002 had ik een nieuwe muzikale held en net als Bryan Adams een rockster. Bruce Springsteen heet de man, en "The Boss" heb ik ook via pa leren kennen.

Bruce was ook een idool van onze pa. In 1999 kwam Springsteen voor het eerst sinds 244

lang naar BelgiĂŤ met zijn legendarische E-streetband. Pa had de man nog nooit aan het werk gezien, en na vele pogingen aan de telefoon raakte hij eindelijk aan kaartjes.

Ik was toen nog geen zo'n grote fan, en ging niet mee naar dat optreden. Jaren later had ik daar natuurlijk spijt van, maar gelukkig kreeg ik in 2003 een nieuwe kans.

Op 12 mei 2003 kwam hij in het kader van zijn "The Rising tour" naar het Koning Boudewijnstadion in Brussel. Pa kon kaarten bemachtigen, bijna een half jaar op voorhand. Ik telde de maanden af, schafte de volledige Springsteen-catalogus aan, en bekeek alle kranten en internetsites om de setlist in de gaten te houden.

Toen eindelijk de grote dag was aangebroken, reden we richting Brussel. Zoals te verwachten was er file, daardoor kwamen we maar net op tijd aan in het stadion. Er was al redelijk wat volk, en daardoor stonden we redelijk ver achteraan en was je genoodzaakt alles op de schermen te volgen. De set begon goed, Springsteen kwam alleen het podium op met zijn harmonica en akoestische gitaar en begon met "The River". Daarna viel de band in. Helaas is het Boudewijnstadion een ramp voor optredens. Het geluid waait langs alle kanten, en er is zoveel volk dat de ambiance achteraan ver te zoeken is. Bijna drie uur volgde ik alles op de schermen. Je kon evengoed een dvd kopen. Na afloop gingen we naar huis. Ook pa was niet zo overtuigd van het Stadion.

"Ooit keert hij wel eens terug in een betere zaal. En dan gaan we wel kijken."

Inderdaad: In 2005 kwam hij terug in een veel betere zaal!

Devils & Dust In 2005 bracht Springsteen een nieuw album uit. Deze keer niet met de volledige band, maar een quasi akoestisch album. Toen "Devils & Dust" uitkwam, stond ik aan de winkel te popelen tot die openging, om de plaat meteen te halen en te beluisteren.

Anno 2005 lekten platen voor de release nog niet via youtube en dergelijke kanalen dus het was een complete verrassing hoe de nummers zouden klinken. Ik kreeg bovendien een coole poster bij de plaat en er zat zelfs een dvd bij waarop Bruce enkele nummers speelde. Dat jaar trok Springsteen ook op toernee, maar in veel kleinere zalen en alleen. Geen band, enkel de man, zijn stem, gitaar, harmonica en piano. Op 30 mei kwam hij ook naar BelgiĂŤ, Vorst Nationaal. De tickets waren duurder en gingen enorm vlug de deur uit. Pa belde toen ik op kot zat.

"Gaan we naar Springsteen?"

245

"Zeer graag, maar gaan we kaarten kunnen krijgen?"

"Ga proberen!"

Hij probeerde, maar 's avonds belde hij om te melden dat het uitverkocht was en dat hij geen kaarten had kunnen bemachtigen. Zeer spijtig. Ik viel in slaap en werd wakker door een bericht van mijn gsm.

"Toch gelukt, ik ben aan twee kaarten geraakt."

Ik dacht dat ik droomde en viel weer in slaap. 's Ochtends keek ik nog eens naar mijn gsm, en gelukkig, het was totaal geen droom! We trokken we naar Brussel voor The Boss en hadden zeer goede plaatsen zodat we alles deze keer wel goed zouden zien. Bruce kwam alleen op het podium met harmonica en gitaar en speelde een hele resem hits en nieuwe nummers. De zaal was muisstil. Wat een geluid dat die man met zijn stem kan voortbrengen. Hij wisselde de gitaar af met de piano, waar hij ook "The River" bracht en "Racing in the Streets". Pa glunderde.

"Zalig nummer, dat vind ik fantastisch!".

Het nummer staat op "Darkness on the Edge of Town", een plaat die hij ook mee had gebracht van zijn terugreis uit Leuven toen hij nog een twintiger was. Zoveel jaar later zat hij met zijn zoon naar de man te luisteren die het nummer had geschreven.

Een zeer mooi moment dat ik blijf koesteren. Na twee en een half uur sloot Bruce af.

Een prachtig concert, en zoveel mooier dan enkele jaren ervoor. Enkele dagen later vond ik het concert ook terug via bootleg. Ik heb het nog steeds op cd staan en leg die plaat nog graag op om terug te denken aan die leuke avond. Sindsdien keer Bruce nog enkele keren terug naar BelgiĂŤ, maar ik ben niet meer gaan kijken. Perfecter dan in 2005, met de Devils & Dust-tour en pa naast mij, zal het denk ik niet meer worden.

Riding with the king: John Hiatt Pa en ik hadden het wel voor akoestische optredens waarbij onze muzikale helden alleen met gitaar of piano het podium bevolkten. Na het fantastische optreden van Bruce in 2005, was het 2 jaar later de beurt aan een andere held van ons: John Hiatt.

Hiatt is vooral bekend omwille van zijn hit "Have a little Faith in Me". Maar de man heeft nog een hele hoop steengoede platen. Pa had die gelukkig ook in zijn collectie, en

246

vaak als hij alleen met ons thuis was en dan smeet hij de liveplaat "Hiatt comes alive at Budokan" op.

"Dat is muziek hé gasten, dat is muziek."

Wij waren amper tien jaar ofzo, en geloofden hem wel. Maar toen we in de loop der jaren meer en meer in zijn platencollectie doken, hoe meer parels we ontdekten.

Hiatt was er één van. Pa en ik twijfelden dan ook geen moment toen hij in 2007 naar de AB kwam, door pa en nog vele anderen bestempeld als de beste zaal van België. Hiatt kwam ook solo, een reden te meer om langs te gaan.

Het optreden was een top. John Hiatt had een heleboel gitaren en een piano mee. Die laatste gebruikte hij maar één keer, voor zijn grootste hit “Have a little faith in me”. Voor de rest speelde hij een hele reeks leuke nummers, waaronder "Master of Disaster".

Festival Dranouter

Onze Martin kon je ook wel op een festival aantreffen. Hij is indertijd naar Torhout Werchter geweest, en ook op lokale optredens zoals Grensrock was hij wel te vinden. Maar met voorsprong zijn meest favoriete festival is ongetwijfeld het Folkfestival in Dranouter. Hij was er meerdere keren geweest, met of zonder ons. Wie ooit al op Dranouter was, die zal zeker bevestigen dat het festival een unieke sfeer heeft. De fantastische locatie in het Heuvelland, de families en gezinnen die er rond hotsen met kleine en grotere kinderen, de lokale verenigingen die allerlei lekkers aanbieden om hun clubkas te spijzen, de Ierse geluiden, ... Pa zag er een heleboel fantastische optredens de revue passeren, zoals The Waterboys, Novastar, Daniel Lanois, dEUS, ... Hoewel pa het ganse weekend te vinden was op het festivalterrein, logeren op de camping deed hij evenwel niet. Hij keerde telkens terug met de auto naar huis. Gelukkig is Dranouter niet ver van Moorsele en kon hij goed uitgerust aan de volgende dag beginnen. Tijdens zijn bezoeken aan Dranouter, kwam hij enkele fantastische stoten tegen.

Stijve tepels In 1998 ging ik voor het eerst naar Folkfestival Dranouter, samen met pa en ma.

Op vrijdagavond waren er wat leuke optredens van Axelle Red en Suzanne Vega. Vooral die eerste is me bijgebleven.

247

De optredens vonden plaats in de grote tent, die toen nog een tikkeltje kleiner was dan de huidige "kayam", de reusachtige tent die nu de mainstage is op Dranouter.

Het publiek lag en zat vooral gezellig op de grond of in een ligstoel. Een apart zicht, maar wel zeer aangenaam om gezapig een concert mee te pikken. Alles werd ook tot in de kleinste details getoond op grote schermen nabij het podium, zo ook bij Axelle Red. De roodharige zangeres stond op het podium in een blauw topje, hoewel het die dag niet bijster warm was. Na ieder nummer werd er geapplaudisseerd. Daar was Axelle Red wel van aangedaan, want wie goed keek op de schermen zag duidelijk haar topje zwellen in de tepelregio. Dat was pa en ook het grootste deel van het mannelijke publiek opgevallen. En daardoor steeg het applaus na elk nummer. De mannen in de tent keken elkaar met begrijpende blikken aan en klapten met volle kracht in de handen.

Axelle Red was meer en meer onder de indruk van het enthousiaste publiek.

Na Axelle Red volgde folkzangeres Suzanne Vega. Niet in topje, maar een trui met rolkraag. Het applaus voor Suzanne was bijgevolg iets minder luid dan voor Axelle Red. Novastar Van alle optredens die pa heeft meegepikt op Folk Festival Dranouter, is de passage van Novastar in 2009 wel zijn meest memorabele. Daar ben ik absoluut zeker van, want hij raakte er niet over uitgepraat. Toen ik 's nachts thuiskwam (wellicht van JH Quo Vadis) was hij net geland van het festival. Een cd van Novastar weerklonk in de living terwijl onze Martin uit volle borst meezong.

"Aah Timmie, ik heb één van de beste optredens ooit gezien! Man, man, Novastar was echt machtig. Het zweet liep van Joost Zweegers. Het publiek kwam zot. De gasten die achter hem kwamen, Travis, waren er zelfs door aangedaan. Ze zeiden zelf aan het publiek dat ze het vorige optreden nooit zouden kunnen overtreffen. Niet te doen!"

Hij bleef die avond meezingen en kijken naar WTV, waar enkele fragmenten uit het festival tijdens de nieuwsuitzending voortdurend werden herhaald. Ook de dagen en maanden nadien bleef hij erover bezig. Dat moet inderdaad een klepper geweest zijn. Want pa zag in zijn leven talloze optredens, en was niet makkelijk onder de indruk. Hoe spontaner, hoe beter was zijn leuze!

248

Drugsbrigade Op een festival wordt niet alleen gedronken. Bepaalde bezoekers roken ook graag eens een jointje of iets anders. In 2003 wou pa ook eens de hippe gast uithangen. Hij rookte zelf niet, geen sigaretten of andere. Maar toen het folkfestival eraan kwam, wilde hij toch eens wat experimenteren. In zijn stamkroeg vroeg hij aan een goede vriend of hij aan een zakje wiet kon geraken. Pa kreeg een kleine hoeveelheid die hij veilig thuis bewaarde. Toen hij na een festivaldag huiswaarts keerde, genoot hij nog even na in de zetel. Hij besloot zijn pakketje eens uit te proberen. 's Anderendaags trok Martinus terug naar het Folkfestival. Hij liep naar een rij mensen om aan te schuiven om het festivalterrein te betreden. Plots passeerde er een hond met een agent erbij. De hond blafte naar pa, en die stond hem vrolijk te aaien.

"Lief hondje, lief hondje", suste een opgewekte Martin hem. De hond wou pa bespringen en gelukkig kon de agent die tegenhouden.

"Godver, laat die meneer eens gerust. Sorry hoor meneer, loop maar door. Alles zal wel in orde zijn."

Pa keek verbaasd op. Plots besefte hij in welke rij hij had aangeschoven. Het goedje zat nog wat in zijn hoofd, en Martinus was gewoonweg in de rij van de drugscontrole beland. Als bij wonder kreeg hij vrije toegang tot het terrein. Lijkbleek vond hij zijn festivalgezellen en vertelde hij zijn avontuur. Hij moest bekomen van de shock. Sindsdien liet hij zijn experimenten voor wat ze waren en hield hij het op pintjes tijdens het festival.

Gaycowboy De laatste passage van onze Martin was ook opmerkelijk. Pa had helaas met wat manische stoornissen te kampen, maar desalniettemin zorgde hij voor een vrolijke noot. Letterlijk en figuurlijk. Naast muziek beluisteren, kan je nog een hoop andere zaken doen op Dranouter. Er staan winkelkraampjes waar je van alles en nog wat kan kopen en je kan deelnemen aan verschillende workshops. Zoals ukulele spelen.

In 2010 waren Elien en ik ook een gans weekend present op het festival. Tussen enkele optredens door besloot ik om wat ukulele te leren spelen. Een jong kereltje was de lesgever, en er waren gekleurde instrumenten ter beschikking. Ik was enkele akkoorden aan het leren en aan het spelen toen plots een overenthousiaste stem weerklonk.

"Haa Timmie, gitaartje aan het spelen!"

249

Het was pa, die voor de gelegenheid zijn hippe cowboyhoed die je kreeg op de stand van KBC op zijn hoofd had. Hij greep een ukulele uit het rek en begon mee te spelen.

"Ik zal eens tonen hoe dat moet."

Hij sloeg enkele onbestaande akkoorden en kweelde "Don't let me down" van The Beatles. Vol overgave en dat was echt wel een zicht. Een goed gezette vijftiger met een cowboyhoedje en roze ukulele die zat te kraaien als een kat. De lesgever keek verbaasd op, en ik kon wel in de grond zinken. Na enkele valse noten zette pa de ukulele terug en vervolgde zijn weg. Het tafereeltje was over, maar gelukkig hebben we beelden van dit bijzondere moment van onze Gaycowboy.

Martin organiseert Naast bezochte optredens heeft Martin ook wat georganiseerde optredens op zijn cv. Er is aan hem wel degelijk een programmator verloren gegaan.

Martyn Joseph Het eerste concert dat hij organiseerde was de Castaway Party van Tom Robinson in 2005, waarover later meer. Na Tom Robinson in 2005 organiseerde pa ook nog een tweede concert. In 2006 ontving hij de Welshman Martyn Joseph in de Jeugdclub in Wevelgem. Pa had Martyn Joseph leren kennen tijdens de Castaway Party van Tom Robinson in Dranouter in 2002.

Net zoals bij Tom Robinson in 2005 werd het podium van de Jeugdclub versierd met planten en andere attributen. Achter de artiest werd ook een valse muur gezet waaraan kaders werden gezet en pa plaatste ook een klein lampje van meme Agnès op het podium. De inspiratie voor dit decor had hij van een dvd van Bruce Springsteen die bij het album “Devils & Dust” zat. Daar speelt The Boss enkele nummers van de plaat akoestisch in een leeg huis. Hij zit op een stoel en achter hem schijnt een klein lampje. Aan de muren hangen lege kaders. Het decor was ook Martyn Joseph opgevallen en die vermelde dit in een nummer. Tijdens het magnifieke “Thunders & Rainbows” zingt hij over de Hairy Chests and “The Lamp on the Left, just like the Boss”.

Hij draagt ook een nummer op aan Marina, buurvrouw en goede vriendin van onze pa.

Marina stond in voor het eten en drinken van Martyn Joseph en die was in de wolken 250

door de ontvangst. Pa had de smaak van het organiseren van optredens te pakken en dacht na over een concept om de muzikale scène in Moorsele nieuw leven in te blazen.

Hij bedacht het concept “Zangzaad” waarmee hij op vaste tijdstippen in OC De Stekke optredens zou organiseren voor beginnende en gevestigde talenten. Het idee kreeg hij vanuit Sint-Eloois-Winkel waar geregeld op zondagnamiddag optredens werden georganiseerd en waar pa nu en dan naartoe ging.

Zangzaad heeft pa nooit kunnen opstarten, maar in 2011 werd een herdenkingsconcert ter ere van hem georganiseerd door vrienden. Eén jaar na zijn overlijden kwamen vrienden, kenissen en familie samen in de Stekke om The Bjètles en Tom Robinson en Lee Griffiths aan het werk te zien.

Johan Verminnen in de kerk Een optreden waar pa ook mee aan de wieg van stond, was het concert van Johan Verminnen. Die trad in 2008 op in de kerk van Moorsele. De opbrengst van het optreden ging naar de Basisschool in Moorsele, ten voordele van de computerklassen. Het begon met een etentje bij een oude schoolkameraad van pa, Boudewijn “Boudie” Decraemer. Boudewijn is de manager van Johan Verminnen, en tijdens een zomerbarbecue bij hem thuis werd Johan Verminnen uitgenodigd, samen met sportjournalist Rik Vanwalleghem, de burgemeester van Wortegem-Petegem en ook de broer van Johan, Paul Verminnen, en onze Martin.

Onze Martin en Paul Verminnen waren collega’s. Paul werkte in Zuid-Afrika en leerde hem kennen bij de firma FLIR. Toen pa voor Xenics ging werken, verloor Paul Verminnen plots zijn werk bij FLIR. Xenics was net op zoek naar een infrarood-kenner voor Zuid-Afrika en zo werd Paul opnieuw een collega van Martin. Eenmaal per jaar zakte hij af naar België en werd hij uitgenodigd op de barbecue.

Het was op één van die avonden dat Johan Verminnen te kennen gaf dat hij graag eens zou optreden in een kerk. Hij was nog op zoek naar locaties. Gastheer Boudewijn zei dat zijn gasten wel zouden helpen. De burgemeester van Wortegem-Petegem zou een optreden organiseren in zijn dorp, pa in het zijne. Enzo geschiedde. Pa nam contact op met de basisschool in Moorsele om te vragen of zij de organisatie op zich konden nemen. De opbrengsten van het optreden kon de school dan gebruiken voor het inrichten van computerklassen. Meester Rik Lambrecht (later directeur Rik) zette zijn schouders onder het optreden en zo weerklonken “Mooie Dagen” en andere hits in de Sint-Martinuskerk.

251

Martin meets Tom Robinson Ik wijd ook graag een stuk aan de artiest die me het meest aan pa doet denken en naar wiens optredens we samen talloze keren zijn geweest. Pa organiseerde zelfs een optreden van hem, en in 2011 speelde die artiest zelfs een herdenkingsconcert in OC De Stekke. De dag waarop ik ook het podium mocht delen met mijn grote idool. Het is ook de man naar wiens lied mijn blog is vernoemd, of toch naar de openingszin ervan.

Uiteraard, ik heb het over niemand minder dan Tom Robinson himself.

Tom Robinson is singer-songwriter/bbc-radio journalist/blogger ....en vooral een aangename en toffe gast. Jaarlijks komt hij zeker 1 keer naar België. Deze concerten dragen de naam “Castaway Party” en worden telkens door iemand anders georganiseerd op een andere locatie. In 2005 organiseerde pa zo’n party in Wevelgem. Tom Robinson leerde ik in 1999 kennen via pa die er een best of cd van had gekocht. Ik kende uiteraard geen enkel nummer, maar dat zou gauw veranderen. Meerdere albums volgden en ook heel wat optredens. Ik som ze even op: 2000 Grensrock 2001 Harelbeke 2001 Folk Festival Dranouter 2002 't Folk in Dranouter 2003 Biebop Leuven 2005 Wevelgem 2006 Berlare 2007 De Roma Antwerpen 2009 Den Ekster Dranouter 2011 De Stekke Moorsele 2012 Cultuurcentrum Ieper 2015 Heverlee 2017 De Roma Antwerpen 13 concerten in totaal. Van de 13 heb ik er 8 samen met onze Martin gezien. Heel wat optredens met leuke nummers en herinneringen aan pa dus.

252

Castaway: 14 year old fan Ik was 14 toen ik de muziek van Tom Robindon leerde kennen. Misschien wel een buitenbeentje, want Tom zelf was enorm verrast dat er een "14 year old fan" bestond. Pa had in najaar 1999 een “best of” van de man gekocht en kort daarna de dubbele liveplaat Home from Home. De ene cd bevat een akoestische set opgenomen in Wetteren tijdens een Castaway-party, de andere een fullband optreden uit Japan. Ik heb de plaat grijs gedraaid op mijn disc-man (dat was de voorloper van de iPod, en opvolger van de walkman). Ik wilde enkele nummers zelf leren spelen, maar er waren geen partituren te vinden op internet (was toen nog niet zo ingeburgerd als nu) en in de muziekwinkels vond je er geen. Gelukkig had ik wel Tom's emailadres gevonden op zijn site. Tom was, en is, nog steeds wel een voorloper op gebied van nieuwe media.

Net als pa, die ook zeer vlug nieuwe snufjes enzo oppikte. Pa had thuis al vrij vroeg een pc en een laptop waar wij dan af en toe eens paint op mochten gebruiken en ook spelletjes spelen (Formule 1 in zwart/wit). Toen we internet hadden, maakte pa ook een mailadres voor mij aan. Eén van de eerste was via planet internet. En dus was mijn eerste mailadres tim.ghillemyn@pi.be, een adres dat al eeuwen niet meer bestaat. Via dat adres verstuurde ik een mail naar Tom Robinson waarin ik mijzelf voorstelde als een "14-year old fan" uit Moorsele. Ik vroeg hem of er ergens gitaarpartituren te vinden waren, online of in de muziekwinkels. Ik wist eigenlijk niet of hij ooit zou terugsturen, maar ik kon proberen. Ik bekeek mijn mails elke dag om te zien of er geen was bijgekomen (dat was 2000, en toen was het een fantastische ervaring om een mail te krijgen. Anno 2018 is het fenomenaal als je er geen krijgt). En ja, enkele dagen later kreeg ik positief antwoord terug.

Tom was vooral verrast dat "a 14 year old fan exists". Vervolgens gaf hij toe dat er geen boeken bestonden omdat niemand die toch zou kopen. Hij had enkele nummers uitgeschreven en doorgemaild, samen met een uitnodiging van de Castaway Party dat jaar. Hij schreef "I'm not sure if you'e allowed to go venues yet, otherwise, be welcome at ...." Ik heb de mail zelf niet meer, dus weet niet meer waar het was. Maar pa die was enorm onder de indruk dat Tom Robinson himself had terug gemaild. Hij printte de mail en die lag jaren op zijn bureau. Door de jaren heen is die digitale brief wellicht verdwenen. Toen Tom in 2005 in Wevelgem was voor de Castaway die pa organiseerde, werd ik voorgesteld.

"This is my son, a 14-year old fan who likes to mail you for chords."

"Oh yes, I remember that!!"

253

Tom mailde mij indertijd de akkoorden van 5 nummers, waaronder deze "Living in a Boomtime". Eén van mijn persoonlijke favorieten van Tom en, zoals wel vaker in zijn nummers, komt er ook een "Martin" in voor.

Castaway: Spain In 2005 kwam Tom Robinson naar de Jeugdclub in Wevelgem en pa was samen met de leden van de Behaarde Borsten verantwoordelijk voor de organisatie van de Castaway. Tom was vergezeld van twee kompanen: Adam Philips en Lee Griffiths.

Adam Philips kenden we al vanop de live cd's waarin hij ook een nummertje meezingt en eigenlijk vooral ook de vele solo's in de nummers brengt. Lee Griffiths was toen nog een nobele onbekende voor ons. Het was even schrikken omdat hij zo plat Engels sprak dat je er geen bal van verstaat. Voor het optreden hield hij zijn gitaar onder de kraan en hij had een hele frigo vol drank waar hij kon uit kiezen. Toch koos hij voor "thee met melk". Vreemde vogel zo leek, tot hij op het podium kwam en begon te zingen! In 2006 zou het drietal aantreden in Berlare. Maar in laatste instantie moest Adam Philips verstek geven omdat hij mee was op toernee in Italië met Richard Ashcroft van de band The Verve. Daardoor waren enkel Tom en Lee aanwezig, en moesten ze aan de set sleutelen. Zo zat het wondermooie Bloodbrother erbij. Pa kende dat nummer toen niet, maar verkoos het daarna wel tot één van zijn favorieten van Tom Robinson. Hoewel ze vooraf en tijdens het concert moesten improviseren, toch blijf ik dit het beste optreden vinden dat ik heb gezien. Het allermooiste Tom Robinson-moment voor mij is de versie die hij er toen bracht van het nummer "Spain".

Op het studio-album en de live-platen is er een leuke solo aanwezig. Die werd normaal gespeeld door Adam Philips. Omdat die er niet was, vroeg Tom aan de fans die het nummer kenden om de solo mee te fluiten. Pa die kon redelijk goed fluiten en was één van de paar mensen in de zaal die meefloot om de solo toch in het nummer te brengen. Een kippenvelmoment dat bovenaan mijn lijst staat!

Castaway: Martin Op 6 maart 2015 zag ik Tom Robinson voor de 12e keer en het was weer dik in orde. Voor de aanvang van het optreden konden we ook eten op de locatie, Listwaar in Oud-Heverlee: speenvarken aan het spit. Een lekker begin van een toffe avond. Tom Robinson was vergezeld van gitarist Adam Philips, die de nummers kracht bijzette met de fantastische solo's, Lee Griffiths, engelenstem en zo komisch op het podium, en dan nog een drummer en toetsenist (waarvan de namen me zijn ontsnapt). Voor enkele nummers werd ook een lokale saxofonist ingeschakeld. Tom had zijn set in twee 254

delen opgesplitst: het eerste met zijn hits en het tweede met nieuwe nummers van de plaat “Only the now” uit 2015. Eindigen deden ze dan met twee klassiekers.

Na 12 optredens was ik in de wolken toen ik mijn absolute favoriet "Still Loving You" voor het eerst live hoorde, net als toppers als "Bully for You" en "Never gonna fall in Love again". Ook toppers als "Spain", "War Baby", "Atmospherics: Listen to the Radio", "2-4-6-8-motorway" passeerden de revue en ook ..... "Martin". Jawel, op pappie zijn 55ste verjaardag werd ook dit nummer niet vergeten en het werd een vrolijke bedoening! Ik heb het nummer kunnen filmen (enkel het hele begin gemist) dus geniet mee op mijn youtubekanaal. Na het optreden heb ik Tom nog even ontmoet en het was leuk hem terug te zien.

"Seems like fatherhood is suiting you Tim" "Yes indeed, but the little fellow is with my sister right now. Too young to go to giggs. We'll wait until he's 14 to bring him to a Tom Robinson concert, same age like his dad!"

"Good idea".

Castaway: Bloodbrother Pa zijn favoriete Tom Robinson-nummer is ongetwijfeld “Bloodbrother”. Eéntje die hij eigenlijk pas leerde kennen op de Castaway Party in Berlare in 2006. Lee Griffiths en Tom Robinson verzorgden een akoestische set en dat was een dijk van een optreden. Bloodbrother zat in de lijst met gespeelde nummers en pa vroeg nadien of ik het nummer kende. Als grote fan had ik uiteraard een cd liggen waar de track opstaat, nml. Living in a Boomtime. Een cd die ik had besteld in een klein winkeltje in Gent.

Zangzaad 2011 Toen pa in oktober 2010 stierf, bracht ik ook Tom Robinson via mail op de hoogte van het slechte nieuws. Ik vroeg hem ook of hij Lee Griffiths, Martyn Joseph en Diethard Monballieu op de hoogte kon brengen. Diethard was de persoon die altijd in stond voor de belichting tijdens de Belgische concerten van Tom. Pa en Diethard hadden samen gewerkt voor het concert van Tom in Wevelgem en in de loop der jaren zagen ze elkaar op de Castaway Parties.

Een jaar na pa’s overlijden realiseerden de vrienden van pa een droom van hem.

Hij speelde met het idee om optredens te organiseren in OC De Stekke in Moorsele.

Het project noemde hij Zangzaad, maar helaas kon hij het nooit zelf uitvoeren. Zijn vrienden deden het voor hem. Op 15 oktober 2011 vond een herdenkingsconcert plaats 255

in De Stekke. Heel wat vrienden, kennissen en familie kwamen af. Niemand minder dan Tom Robinson en Lee Griffiths stonden op de affiche. Zij wilden naar België afzakken om een optreden op te dragen aan Martin. In het voorprogramma stond onze covergroep van The Bjètles. Tijdens de soundcheck vroeg Tom of er geen planten op het podium voorzien konden worden. Hij herinnerde zich nog dat Martin dat in 2005 voor hem had voorzien, en hij was dit idee nog niet vergeten. Voor de optredens vergezelde ik Tom en Lee samen met Luc Leroy om te eten in Bistro Debaere in Moorsele. We praatten wat bij en ik liet Tom Robinson weten dat er tijdens de begrafenis van pa twee nummers van hem werden gespeeld.

“Power in the darkness” werd gekozen door schoondochter Manuela. Zij was ooit op zoek naar een nummer waar ze voor een examen op school iets over moest vertellen. Pa stelde dit nummer voor, omdat het in de tijd dat de plaat uitkwam, heel wat betekende in de strijd en protest tegen racisme. Het tweede nummer “Martin” werd op het einde van de begrafenis gespeeld. Een ietwat vreemd moment omdat in het nummer zelf en zeker tijdens optredens altijd “Martin” wordt gescandeerd door het publiek. In een kerk en tijdens een begrafenis is het zeker niet gebruikelijk te zingen.

Toen ik Tom vertelde dat er twee nummers van hem werden gespeeld op de begrafenis, was hij er zeker door aangedaan. Ik vertelde hem ook nog van de versie van Spain uit 2006 waarbij het publiek en ook pa de solo zat mee te fluiten. Hij besloot om het nummer met de medewerking van het publiek op te nemen in zijn set. Net zoals ook Martin, dat hij opdroeg aan pa. Hij vertelde voor aan het nummer begon dat er op de begrafenis niet werd gezongen, en hij nodigde iedereen uit om uit volle borst mee te zingen. Wat ook gebeurde. Tijdens het laatste nummer werden The Bjètles op het podium geroepen en zongen we samen met Tom en Lee “Eight days a week”. Een moment waar ik bijzonder trots op ben, en ik weet zeker dat pa dat ook zou zijn geweest.

Een blogbericht van Tom voor Martin Tom Robinson is ook enorm actief op het wereldwijde web. Niet alleen op sociale media, maar ook op blogs. Zo schreef hij een jaar lang de blog “Feeling my age”. Een jaar lang schreef blogberichten om zijn ouderdom wat in de kijker te zetten. Het idee om een jaar lang te bloggen heb ik via hem opgepikt. Op de blog van Tom Robinson staat ook een bericht over onze Martin. Iets waar hij best wel trots op zal geweest zijn.

Martin Ghillemyn was born on March 6th, 1960 in the small West Flanders town of Wevelgem – home, he once told me, to 31,084 citizens plus 47,864 dead Ger-

256

man soldiers from the First World War. Not half of the living Wevelgem population is aware of that, he wryly observed.

In adult life Martin settled in the nearby village of Moorsele, where he became father to three children and founded a local charitable club known as De Behaarde Borsten (The Hairy Chests). He was also prone to severe depression and tragically took his own life on October 18th, 2010.

This is a memorial video made by his youngest son Tim and posted on YouTube on Martin’s birthday this year. The soundtrack is “If God Will Send His Angels” by U2.

Rest in peace, Martin.

257

258

259

20

FILMS We namen eerder al een kijkje in Martin zijn platenkast. Naast muziek beluisteren keek onze Martin ook graag eens een filmpje. In de luie zetel of in de bioscoop. In dit hoofstuk gaan we eens zien wat we in zijn video- of dvd-kast vinden. Enkele leuke films die me aan hem doen denken en enkele van zijn persoonlijke favorieten.

260

Videocassettespeler We gaan het in de eerste plaats hebben over videocassettes omdat deze heel wat leuke herinneringen oproepen aan pappie. Hij bracht er talloze mee voor ons van zijn reizen naar Engeland. Ook de Sint en Kerstman leverden er een boel aan huis... Ik zie nog altijd onze eerste videorecorder voor mij. Een klein rechthoekig ding dat bovenaan openklapte om je cassette er in te steken. Dat toestel was op den duur zodanig versleten dat we er een woordenboek op moesten leggen om films te kunnen bekijken.

Het was een toestel dat hij gebruikte voor zijn werk. Als hij op beurzen demonstraties moest geven, dan had hij onze videospeler nodig. Een kleine ramp! Dat betekende dat we enkele dagen geen video's konden bekijken en daar stonden we dan met al onze video's. Gelukkig zorgde hij dan soms tijdelijk voor een vervangtoestel via zijn werk. Dat was een tv en videospeler in één. Je kon de cassette naast de beeldbuis in een verticale gleuf inbrengen en dan speelde de film af. Man, man, dat was toen hip. Helemaal leuk werd het toen we een toestel hadden waarmee we konden opnemen. Elk gezinslid had toen een cassette met onze naam op waarmee we dan onze eigen zaken konden opnemen. Eerst waren dat afleveringen van Samson, Thundercats en de Turtles. Later werden dat dan hippe videoclips van MTV. In 1999 kocht pa een nieuwe desktopcomputer en daar kon je dan dvd's op draaien. Films op een schijfje, hoe zot was dat! Wie weet zouden we dat ooit wel kunnen afspelen op tv! En ja, in 2002 kocht pa een Bose-toestel waarmee je zowel cd's als dvd's kon afspelen (hij had er toen het jaar voordien ferm naar gezocht en dat bestond nog niet!). Dat toestel kwam in de plaats van onze cassettespeler en sindsdien vergaarden onze cassettes enkel maar stof. Slechts uit nostalgie legden we nog eens een cassette op. Maar met netflix en youtube is ook het dvd-tijdperk een stille dood aan het sterven. De videocassettespelers zijn intussen een stuk antiek geworden. Maar ze hebben ons wel uren kijkplezier bezorgd.

James Bond Een filmreeks die pa altijd aanstipte op de kalender was die van James Bond. Telkens er een nieuwe film uit de reeks verscheen ging hij met mij naar de cinema. Soms had ik de nieuwe Bond al eens gezien met vrienden, en ging ik nog een tweede keer kijken met hem. Sinds Goldeneye uit 1995 zijn we iedere keer geweest. Enkel "Die Another Day" uit 2002 heb ik met mijn klasgenoten en niet met hem bekeken. Dat is de film waar zijn favoriete actrice "Halle Berry" ook de Bond-girl was. Goldeneye, Tomorrow never dies, The World is not Enough, Casino Royale en Quantum of Solace zagen we samen in de cinema. De beste Bond-film, Skyfall uit 2012 heeft hij jammergenoeg 261

niet gezien. Ik herinner me nog goed dat ik tijdens de kerstperiode was geweest, kort over de middag, en dat het best vreemd voelde om eens alleen naar James Bond te moeten kijken.

We bewonderen Bond niet alleen op het witte doek. Meestal bekeken we de films op tv, die we hadden opgenomen met onze videocassettespeler. Op VTM was er een periode dat ze die films chronologisch speelden, elke week één. In diezelfde glorieperiode, de jaren 90 kon je ook films huren! Niet via je tv, maar echt naar een winkel rijden, videotheek heette dat, om in de rekken de lege videohoezen te zien staan, met kaartjes ervoor. Als de kaartjes weg waren, dan was de film uitgeleend. Drama, drama, drama!

Talloze keren zijn we naar de videotheek in Moorsele geweest, in de Secretaris Vanmarckelaan, tegenover het Power benzinestation waar nu een kinderopvang is gevestigd. In diezelfde videotheek huurden we onze eerste James Bondfilm. Het was een op een zondag, en de avond ervoor waren pa en ma naar een feestje geweest. Ideaal om de dag in een luie zetel voor tv door te brengen. Hij pikte er één van zijn favoriete Bond-films uit, Octopussy. Dat smaakte meteen naar meer, en zo zijn we gestart aan onze Bondreeks.

Die Hard Een andere actieheld waar pa dol op was, was John McClane. McClane is politieagent en het hoofdpersonage in de reeks Die Hard. Er bestaan intussen meerdere films in deze reeks, maar pa heeft enkel de eerste 3 gezien. Samen met hem bekeken we die actiefilms op tv tijdens de zomervakantie. VTM zond in die periode veel actiefilms zoals Rambo en soorten uit, en we mochten langer opblijven om te kijken. In “Die Hard” neemt de actieheld het quasi in zijn ééntje op tegen de slechteriken. Hij doet de gekste dingen, knalt enorm veel volk neer, heeft fantastische oneliners als "Yipiekajee, motherfucker" en ... doet dat allemaal in zijn marcelleke. Vooral in die garderobe vond pa zijn gelijkenis met McClane.

"Geef toe gasten, ik lijk toch op Bruce Wilis hé?"

"Zeer zeker, pa".

"Toch waar, beetje dezelfde looks en lichaam?"

"Yep pa, we zien het verschil nauwelijks!"

Wie naast een kalende kruin en een wit marcelleke nog gelijkenissen ziet, stuur ze zeker door!

262

The Bourne Trilogie Naast James Bond en John McClane was hij ook een grote fan van actieheld Jason Bourne, het hoofdpersonage uit de filmreeks. Er bestaan meerdere films van Jason Bourne, waarvan pa er slecht 3 heeft gezien: "The Bourne Identity", "The Bourne Supremacy" en "The Bourne Ultimatum". In alledrie deze films is Matt Damon de hoofdrolspeler van dienst. Pa was dol op deze trilogie. Het derde deel, "The Bourne Ultimatum" heb ik zelfs als eerste van de drie gezien. Pa wou naar dit deel gaan kijken in de cinema en vroeg of ik meeging. Ik wilde gerust mee maar was totaal niet op de hoogte van het verhaal. Hij heeft het dan kort voor me wat beschreven en ... ik heb er zelfs nog beelden van! Het is namelijk die film die hij bezoekt tijdens de tweede aflevering van de Planckaerts, "Eddy verveelt zich". In die aflevering van de Planckaerts zie je hem vanaf 1:11 vertellen over zijn filosofie, de filosofie van het leven. Dat was uiteraard verzonnen. Hij was gewoon wat uitleg aan het geven over de Bourne Trilogie.

L'auberge espagnole Pa was wel te vinden voor actiefilms met helden als James Bond en Bruce Willis.

Maar eigenlijk hield hij nog het meest van buitenlandse (niet-Amerikaanse) filmpjes.

Een lieveling uit zijn videokast is L'auberge espagnole. Een film uit 2002 die de avonturen van de Fransman Xavier volgt terwijl hij op Erasmus gaat in Barcelona. Samen met zijn huisgenoten die uit verschillende landen komen (Zweden, Duitsland, UK, België, ...), ontdekten ze deze fantastische stad, waar ook pa dol op was. In 1999 is hij er ooit samen met ma geweest, en het was meteen een stad waar hij aan verkocht was.

Wat weinigen misschien weten, is dat er ook een vervolg is op deze film, namelijk "Les Poupées Russes". Pa was er lang naar op zoek, tot Elien en ik hem eens op de kop konden tikken. Ook het vervolg van "L'auberge espagnole" behoorde zonder twijfel tot één van pa zijn lievelingsfilms. In deze film zijn de personages enkele jaren ouder en wonen ze weer allemaal terug in hun eigen land. Hoofdpersonage Xavier, vertolkt door Romain Duris, vindt zijn draai in het leven niet meer en ligt in de knoop met zichzelf terwijl hij de ware liefde zoekt!

L'arnacoeur In "L'arnacoeur" uit 2010 is diezelfde Romain Duris te zien. Daar gaat hem niet voor de wind in de liefde. Al zorgt hij daar zelf voor. Alex, zijn personage, is namelijk gespecialiseerd in het verstoren van slechte relaties. Hij wordt ingehuurd door bijvoorbeeld schoonvaders die hun dochter niet graag zien huwen met hun aanstaande

263

schoonzoon. Alex en zijn team gooien dan roet in het eten. Tot hij uiteraard zelf verliefd wordt op zijn "klant", Vanessa Paradis.

Een mooie film die ik via pa heb leren kennen. Pa zelf zag hem voor het eerst in 2010 tijdens een trip naar Canada. Tijdens de lange vliegreis heeft hij hem zelfs twee keer bekeken. Hij belde me op met de vraag of ik hem voor hen kon kopen zodat hij er thuis nog een paar keer kon naar kijken. Ik heb overal rond gezocht, maar vond hem niet meteen in de Belgische winkels. Pa tikte hem op de kop in Rijsel, maar helaas waren daar geen Nederlandse ondertitels bij. Het was waarschijnlijk één van de laatste films die hij ooit heeft gezien.

A kind of magic Wie op deze wereld kent Harry Potter niet? Ofwel de boekenreeks of achtdelige filmserie. Ik heb alle hardcovers in mijn boekenkast staan, en het is echt wel eens hoog tijd dat ik de reeks herlees. Spannend, fantasierijk, ... en vooral een prima leerschool voor heel wat zaken in een mens zijn leven. Het hoofdpersonage Harry gaat om met enorme vreugde, maar ook met heel wat verdriet. Hij verliest enkele dierbare personen. Als baby zijn ouders, en als hij ouder wordt dunt ook het kransje trouwe vrienden langzaam uit. Heel wat scènes uit de boeken beschrijven perfect de zware lasten die op je schouders vallen als je moet omgaan met verlies. Hoe Rowling dat voor elkaar krijgt verdient op zich al een prijs. Onze Martin was grote fan van Harry Potter. De boeken heeft hij nooit gelezen maar de films heeft hij wel gezien (tot deel 5, want de delen erna kwamen pas na zijn dood in de bioscoop). Hij vroeg me zelfs eens mee naar de cinema voor "Harry Potter and The Order of the Phoenix". Hij was beetje beschaamd om alleen te gaan, en vroeg mij als compagnon. Wat ik als trouwe fan wel zag zitten. Hij ging compleet mee in de verhalen en toen we de bioscoop uit waren vroeg hij me altijd uit.

"Hoe zat dat weer met die?"

"Wat gebeurt er met dat personage?"

"Hoe gaat dat in de boeken?"

Ik maakte hem nog nieuwsgieriger zodat hij ook de boeken zou moeten lezen. En dat zou hij ook doen, zo beloofde hij. Dat was een goed voornemen van pappie.

Net als vermageren. Net als een biografie schrijven.

Net als op je 50ste binnen zijn en luilekker niets meer doen.

It's a kind of magic!

264

Rambo Ik zag onlangs het vierde deel uit de Rambo-reeks. Als kleine jongen had ik in de zomer ooit eens deel I, II en III gezien. Heel de zomer liep ik met een band, boog, mes en ontbloot bovenlijf door de tuin. Pure nostalgie. Dat waren van die mooie zomeravonden waar we dan langer mochten opblijven. Het gebeurde dat de buren, Geert en Marina of Christa en Dirk eens langskwamen om buiten op het terras iets te drinken.

Wij keken dan binnen naar films en speelden die dan de dag erna achter. Of we zaten 's avonds met pa naar een actiefilm op VTM te zien. Ik weet nog dat we op één van die avonden naar Rambo keken met pa, en dat onze buurjongens Bert en Stephaan dat ook deden bij hen thuis met hun papa Dirk. Wij waren onder de indruk, maar toen pa en onze buurman Dirk de dag nadien samen iets zaten te drinken, dan waren hun meningen over de films toch wat milder.

"Schieten, schieten en nog eens schieten. Daar zit maar weinig verhaal in."

Wij vonden dat juist fantastisch! Nu ik ondertussen ook de vierde film heb gezien, moet ik pa en Dirk toch enigszins bijtreden. Het is één en al schieten. Nog meer dan in deel I, II en III samen. Maar het is pure entertainment en nostalgie. Lang leve de actiehelden, de mooie zomers buiten in de tuin en op het terras.

265

21

GADGETS Onze Martin was een echte liefhebber van gadgets en allerhande technologie. Al van in mijn kindertijd verraste hij ons telkens met zijn snufjes. Op zijn eerste laptop konden we tekeningetjes maken en zelfs spelletjes spelen, zoals Formule 1 (al was de snelheid eerder Formule -1). In de loop der jaren kwamen er heel wat laptops bij, de ĂŠĂŠn al kleiner dan de ander. Zijn collectie gadgets is her en der verspreid, en sommige spullen belandden ook op de eeuwige containervelden.

266

Proefkonijnen Bij elke nieuw gadget dat pa in huis haalde werd ons gezin ingeschakeld als proefdier. Met zijn infraroodcamera toverde hij ons om tot kleurige figuren en hij vereeuwigde ons met zijn verschillende fototoestellen, digitaal of analoog. Ook videocamera's passeerden de revue, waardoor we nog heel wat beelden hebben van onze reizen. Later kwam daar nog een arsenaal aan HD-camera's bij, waardoor hij zijn avonturen ook in de beste beeldresolutie kon opnemen. Martin had een gans arsenaal aan gsms, die telkens ietsje meer konden. Of ze waren kleiner, konden handsfree bellen (wat hem nooit, maar dan ook nooit deftig lukte) of hadden betere camera's. Zijn eerste exemplaar was zo groot als een baksteen! Voor komst van de gsm gebruikte hij de bieper!

Niet alleen voor telefonie, maar ook voor muziek kon hij gadgets aanschaffen. Hij had draadloze koptelefoons, speciale boxen om overal en vooral buiten muziek te beluisteren, en later ook een collectie iPods. Ook dictafoontjes ontbraken niet! Met mini-cassettes of later digitaal.

Vooral voor zijn werk had hij heel wat snufjes nodig of dacht hij ze nodig te hebben. Een grote projector die wij dikwijls gebruikten om cinema te spelen op de zolder van ons "tweede huis". Maar hij had er ook een kleine, net als een zaklamp. Dan kon hij zijn presentaties op de muren projecteren, terwijl hij zelf rondwandelde.

Verder zijn er nog de walkie talkies, warmtemeters, radiootjes, ... en zijn onmetelijke collectie verlengkabels, tussenstukken, plugs, ... Hij had altijd wel een oplader, kabel of andere bij de hand als de situatie er om vroeg. Je kon hem gerust een technologisch Zwitsers zakmes noemen. Hij kon uren bezig zijn met het testen van zijn gadgets. Dan zat hij aan de tafel te vloeken of te lachen, al naargelang hoe de gadget in kwestie werkte.

"Sta eens daar, dan ga ik je filmen."

"Zeg eens iets, dan kan ik het opnemen."

Bij al deze technologie kwamen talloze meters kabels en opladers kijken. Toen we na zijn dood het huis opruimden, zag dit er uit als een elektronicawinkel. Je kan je haast niet voorstellen wat hij zoal heeft verzameld. Sommige zaken zijn bewaard, andere zijn verdwenen. Naar hierboven wellicht. Voor wie bang is van de donder en bliksem mag voortaan gerust zijn. De kans is enorm groot dat onze Martin in de hemel bezig is met het uittesten van een allernieuwste gadget. Als een bliksemflits te zien is, dan heeft hij ongetwijfeld ergens een kortsluiting veroorzaakt. Hoor je donder, dan is dat gebrom omdat het niet werkt. Niets om bang van te zijn!

267

Beste gadget ooit Papa Martin kocht lang niet altijd technologische snufjes. Zo schafte hij eens een lange houten tafel aan met zitbanken (zoals bij de Chiro) om in huis te zetten, maar dat was alles behalve praktisch. Bovendien bezweken de banken onder zijn gewicht. Of hij kocht een tafel om een "buitenbureau" te installeren voor als hij in de tuin wilde werken (niet met grasmachine of tuinattributen maar dus aan een bureau met zijn laptop). Wat ook nooit gebeurde, dus stond die tafel er zielig wat mos te vergaren.

Maar op nummer 1 van meest nutteloze gadget staat ongetwijfeld een uitvouwbare tent. Pappie had die op het net zien passeren via een Amerikaanse site. Het tentje was bedoeld voor zakenmensen die gestrand waren op een luchthaven en daar dus moesten wachten. Je kon de tent in 1-2-3 opzetten en in alle rust en met nodige privacy slapen en werken, te midden het tumult. Een uitvinding van wereldformaat, als je de site tenminste mocht geloven. Onze goedgelovige bestelde hij zonder verpinken zo'n fantastische tent. "Preus lik fjirtig" stond hij met zijn aankoop in de hand en was hij volop aan het dromen van gestrande vluchten die voortaan alleen maar plezier met zich zouden meebrengen. Plezier in overvloed want toen we pappie een uur lang zagen sukkelen met zijn super onhandige tent, zakte hij totaal ontgoocheld in zijn stoel. De tent stond nog steeds niet recht, en was hij op de luchthaven geweest, dan had hij die alweer mogen afbreken omdat zijn vertraagde vlucht ongetwijfeld zou vertrekken.

Toen mijn broer een week later met een Quechua-smijttent thuiskwam voor de komende festivalzomer, kon pappie wel beginnen huilen met zijn luchthavententje dat ergens zielig in een hoekje stond te verkommeren. Schots en scheef. De tent is vlug opgeborgen en intussen allang ergens op het containerpark ondergebracht. Gelukkig hebben we nog een kiekje van zijn "beste gadget" ooit (zie media). iTempus Fugit Tijd vliegt en dat besef je maar al te goed als je gewoon eens oude fotoboeken doorneemt. Het werd me nog meer duidelijk toen ik een foto van Artuur en de iPad bekeek. In één instagrammetje is toch te zien dat er in een paar jaar jaar tijd enorm veel kan veranderen. Op het instagrammetje is te zien hoe mijn zoon Artuur speelt met de iPad van zijn opa Martin. Artuur werd toen 2 jaar, terwijl opa er al 4 jaar niet meer was. Artuur kent opa Martin enkel vanop de fotootjes op de schouw en voorwerpen zoals opa's fiets, opa's verrekijker en ook opa's iPad. De iPad waarmee Artuur speelt is de allereerste versie van de tablet, zoals die in 2010 werd gelanceerd. Opa kocht het speelgoed zelfs in Canada, nog voor het hier in België in de winkels lag. Toen was dit 268

een pronkstuk, nu alleen nog maar een verouderd exemplaar dat je zelfs niet meer kan updaten. Er zit geen camera in, geen retina-display en nog een eerste iOS-versie. Rijp voor het museum eigenlijk. Anno 2018 zijn Artuur en Oskaar aan de slag op de iPad en ligt de wereld aan hun voeten in seconden. Op commando filmpjes bekijken en zelfs tekeningen maken. Hoewel Artuur op de instragramfoto dus bijna 2 was, kon het broekventje toch al enorm goed overweg met het speeltje. Ook broer Oskaar heeft geen moeite met het bedienen van een iPad. Er is ook maar één knopje, en zijn vingertjes vonden en vinden al snel de baan tussen de apps. Het is voor hem de normaalste zaak van de wereld en het voelt bijna vreemd dat dezelfde vingertruckjes niet lukken met zijn leesboekjes en onze tv.

Niets staat stil.

Technologie niet, Tijd niet, Wij niet.

Voyeurist eerste klasse Nog een gadget om te koesteren is pa zijn verrekijker. Een prehistorisch model dat ik nog ken van in mijn kindertijd. Pa had hem zelf al van in zijn jonge jaren. Als petoetje herinner ik me nog dat ik in de tuin op ons klimrek in de verte zat te staren met dat ding. Het is geen wonder dat zo'n toestel de tand des tijds heeft overleefd. Je kan er bijna iemand mee doodmeppen.

Ik besliste ooit om de verrekijker mee te nemen naar mijn voormalig werk bij gemeente Wevelgem. In mijn bureau/kruipkot had ik een zicht op het park van Wevelgem. Ik nam de verrekijker mee om wat mensen te spotten want je zag er een boel leuke exemplaren passeren. Je houdt het niet voor mogelijk. Het was een hele poos geleden dat ik de verrekijker nog had vast gehad, en ontdekte tot mijn verrassing nog een kleine aanpassing die pa had uitgevoerd. Onderaan bij de lenzen had hij blijkbaar een klein dymo-stickertje gehangen. Ik weet dat er al sinds mensenheugenis een klein rood label aanhing met pa zijn naam en telefoonnummer van toen maar aan de andere lens hing een kersverse sticker met extra info over de eigenaar. "Van een voyeurist eerste klasse". Pappie toch, het is met die kleine dingen dat hij nog steeds een glimlach op mijn gezicht kan toveren.

269

Sleutelbos Aandachtige kijkers van de laatste aflevering van de Planckaerts zullen zich misschien de scène herinneren dat papa Martin met een doos in de hand aan de achterdeur van meme Agnès staat (2:50). Hij draait zich om en vraagt droog: "Waar zijn mijn sleutels". Toen ik het beeld zelf opnieuw bekeek, dacht ik te herinneren dat pa toch vaak een sloddervos was die zijn spullen kwijtraakte. Zo ook op dat fragment. Dat was wel zo, maar op deze scène is er wel wat meer aan de hand. Dat schoot me plots te binnen toen mijn eigen zoon Artuur er op een dag met mijn sleutelbos vandoor ging.

Hij speelt er graag mee, en probeerde er allerlei zaken mee te openen: kasten, deuren, speelgoed. Het gebeurde vaak dat ik dan zo mijn sleutels moet zoeken voor ik ergens vertrek. Na even zoeken vind ik ze op de gekste plaatsen terug. In het karretje van zijn traktor, in een Fisher Price-huisje, tussen een kolonie knuffelberen ... Ook op bezoek bij mijn moeder haalde hij er de gekste toeren mee uit. Gelukkig houdt oma altijd bij waar ze liggen.

Die sleutels-van-pa-verbergen-gekte heeft hij duidelijk van mij. Zoals aangegeven, in de scène uit de Planckaerts was pa het slachtoffer van één van mijn plagerijen.

Bij meme had hij de slechte gewoonte om zijn sleutelbos op haar tafel te leggen. Toen hij niet keek, verborg ik die bos onder een berg kranten of roddelblaadjes. Of ik verstopte ze in mijn eigen broekzakken. Meme had het altijd gezien, maar knipoogde en speelde het spel mee. Keer op keer trapte hij er in.

“Merde, ik ben mijn sleutels weer kwijt. Heeft iemand mijn sleutels?"

Hij liep dan een tijdje zoeken, of was zelfs al aan de auto en keerde opnieuw naar binnen. Totdat meme hem uit de knoei hielp. De volgende keer liep hij er weer met beide ogen in. Eigenlijk is dat wel vreemd, omdat pa en ik nochtans dezelfde oplossing hadden om onze sleutels nooit kwijt te geraken: een musketon. Pa had er ééntje gekocht in La Clusaz, tijdens één van onze skireizen. Het is er geen om te klimmen (er staat letterlijk "Do not climb" op) maar louter een souvenir. Het was een goudkleurige musketon met "Simond Chamonix op, een bedrijf dat blijkbaar sneeuwsportmateriaal maakt ofzo (www.simond.com). Als je goed oplet bij de filmpjes van de Planckaerts, dan zie je ze nu en dan hangen aan zijn broek. Pa hing zijn sleutels en sleutelhangers altijd aan zijn musketon. Die musketon hing hij meestal aan de lusjes aan zijn broek (die lusjes waar je je riem moet doorsteken, maar wat is eigenlijk de correcte term hiervoor?). Zijn sleutels hingen dan te bengelen als een conciërge. Dit is een gewoonte die ik van hem heb overgenomen. Ook ik had een musketon waar ik mijn sleutels aan ver270

zamelde en dan aan mijn lusjes van de broek bevestigde. Nu nog steeds eigenlijk.

Sinds de dood van mijn vader heb ik zijn musketon aan mijn sleutelbos gehangen. Het goud is afgebladderd en is "Simond Chamonix" intussen zilver. Maar pappie is zo wel heel dicht bij mij. Tenzij Artuur of Oskaar hem weer ergens hebben verborgen!

Goed gereedschap Naast de musketon hadden pa en ik nog goed gereedschap hangen aan onze sleutelbos. Eéntje die altijd wel van pas komt voor liefhebbers van gerstennatten: een opendoender of "kroontjeswipper" zoals ze zo mooi zeggen. Ik herinner mij dat we deze sleutelhangers/openers cadeau kregen bij een bak duvel bij Huis Maria. Het was zomer en dus ging de voorraad Duvel iets vlugger door de keel dan anders. Tijd dus voor een nieuwe voorraad en dus deze hebbedingen. Ik heb het dingetje al heel veel kunnen gebruiken, en het is bijna onmisbaar geworden. Momenteel heb ik mijn papa's hangertje, omdat het mijne al zodanig versleten was. Het was bijna onmogelijk geworden om er een Duvelflesje of andere mee te openen.

Zwitsers zakmes Ikzelf ben redelijk veel naar Zwitserland geweest, vooral met de CM naar Maloja, Saint-Luc en Fiesh. Met ons gezin zijn we er één keer geweest, zij het zeer kort. We waren op doorreis naar Italië en vrienden van mijn vader, Mich en Kathy, waren er toen ook. Het was nationale feestdag in Zwitserland en ik weet nog goed dat het vuurwerk er echt letterlijk rond je oren vloog. In het hotel waar we logeerden was er maar 1 kamer meer vrij: ééntje van twintig personen waar 10 stapelbedden stonden. We konden met ons 5 kiezen waar we wilden liggen.

Het is bij dat ene bezoek aan Zwitserland gebleven. De bergen waren niks voor pappie. Niet om te wandelen en al zeker niet om te skiën. Zijn enige passie voor Zwitserland uitte zich in het verzamelen van Zwitserse zakmessen. Hij had een enorme collectie: in het groot, in het klein, met heel veel of juist heel weinig gadgets erop. Pa had drie redenen om de mesjes te verzamelen: 1. Hij was er weer eens ééntje kwijtgespeeld. Nadat hij een nieuw exemplaar had gekocht, dook het oude dan plots ergens terug op.

2. Hij wilde een souvenir om aan zijn vrienden te tonen. Zo verklaarde hij dat toch aan mijn moeder toen ze hem op citytrip vroeg waarom hij een nieuw zakmes had gekocht.

3. Zijn poging om het mes te slijpen was weer eens faliekant mislukt. Hij probeerde altijd tevergeefs om zijn messen te slijpen, maar hoe meer hij sleep, hoe 271

botter het mes werd. En dan bracht hij op één of andere reis wel weer een nieuw mee. In de beste gevallen vroeg hij aan onze André om zijn mes te slijpen. André had zo'n steen en was een enorm handige man. Die sleep pa zijn messen alsof het niets was. Toen André ze onder handen nam, dan waren ze weer zo goed als nieuw tot ... pa er toch zelf een klein ingreepje aan probeerde te doen. Dan kon zelfs André het slijpwerk niet mee herstellen. Een nieuw mes was dan de beste optie.

Videocamera Martin bezat verschillende apparaten die beelden konden schieten, analoog of digitaal, infrarood of gewoon. Zijn allereerste was een gewoon analoog toestel. Hij had deze gekozen nadat één van zijn beste vrienden Vincent Bonte eerder al eenzelfde exemplaar had aangeschaft. Dit was een vaak toegepaste techniek van pa. Hij liet zijn vriend eerst zorgvuldig alles bestuderen en vergelijken. Pas toen die overtuigd was, en een toestel aanschafte, kocht pa hetzelfde.

"Als Vincent dat koopt, dan zal dat wel in orde zijn."

Zo kocht hij een videocamera die hij altijd meenam op reis. Op die manier hebben we nog leuke reisverslagen van de gezinsreizen naar de Eurocampings in Frankrijk, uitstap naar Eurodisney en andere. De films zette hij dan over naar grote VHScassettes zodat we ze op onze videorecorder konden bekijken. Bepaalde ervan hebben we nog steeds liggen en zullen ongetwijfeld wel grappig zijn om later te bekijken met onze kinderen, om te zien hoe sterk ze al dan niet op ons lijken. Wel hopen dat er nog videorecorders zullen bestaan. Pa zelf die staat er ook af en toe eens op, want zijn zoon Japie was altijd wel ergens in de buurt om zijn pa te vragen of hij ook eens mocht filmen. "Makkiknekeer" is zonder twijfel de meest voorkomende zin in al de films. Helaas heeft de camera het al begeven en kunnen we heel wat van de beelden niet meer afspelen. Maar gelukkig heeft zijn vriend Vincent net hetzelfde toestel!

Beeper Ik was het bestaan van dit prehistorisch toestelletje bijna vergeten tot ik de serie “MilleniuM” aan het bekijken was. De serie, van de bedenkers van de X-files, speelt zich af op het eind van de jaren negentig, voor de eeuwwisseling. Profiler Frank Black onderzoekt in opdracht van de MilleniuM-groep enkele seriemoorden. Als de groep de diensten van Black nodig heeft, dan bellen ze hem op. Maar in tegenstelling tot vandaag beschikt de man niet over een mobiel telefoontoestel. Dus als hij niet thuis is, 272

voelt hij een klein toestelletje trillen in zijn zakken waarop een nummer van de beller verschijnt: de bieper. Zo kan de ontvanger terugbellen zodra hij ergens in de buurt komt van een vast toestel. Als ware gadgetliefhebber en om professionele redenen had pa ook zo’n beeper in zijn zak zitten. Als hij dan in het weekend met ma eens naar de cinema of het toneel ging, dan schreef hij zijn nummer op zo’n kleurig telefoonblaadje zodat de thuiswacht of wijzelf hem konden bellen als er iets was.

Wij speelden zelf ook graag eens met de beeper want als je ding in je broekzak stak of aan je riem hing, dan kreeg je bij het trillen het gevoel alsof je in een lift zat. Jasper en ik kregen dan om de beurt de beeper en pa belde ons op. Vandaag de dag zou kinderen entertainen wellicht nog de enige nuttige functie zijn van dit toestelletje.

Nokia 6310i Als zelfstandige die vaak vaak op baan was kon pa zeker en vast een mobiele telefoon gebruiken. Nu kan je gsms en smartphones quasi niet meer wegdenken. Maar 1520 jaar geleden was er totaal nog geen sprake van telefoontoestellen die in je broekzak pasten. Eén van pa zijn favoriete en zelfs allerbeste toestellen was de Nokia 6310i. Lezers die deze gsm ooit hebben gehad, zullen dit zeker beamen. Het is een sterk en vooral betrouwbaar toestel met goede batterij. Ik denk dat dit het exemplaar is dat het langst door pa werd gebruikt. Zijn recentere gsms werden vlugger vervangen. Hij had zelfs meerdere exemplaren en wisselde af en toe eens af. Een smartphone heeft hij nooit gehad. Hij was nog van plan om een iPhone 3 (in 2010 het meest recente model) aan te schaffen, maar het bleef bij de eerste iPad. Maar deze Nokia 6310i was wel een topper. Zijn eerste exemplaar ervan werd helaas gestolen. Hij kocht heel gauw een nieuwe. Deze hebben we bewaard, en wordt gebruikt door onze Artuur en Oskaar als ze eens politie of brandweer spelen. Het toestel werkt trouwens nog steeds perfect. Ik had het ooit eens ingeschakeld als ik op vakantie even offline wilde zijn. Een tijdje zonder mails of meldingen, ik kan het iedereen aanraden.

Digitale foto's Jaren geleden was digitale fotografie nog iets exotisch. Enkele zonderlingen hadden een dergelijk exemplaar waarmee je foto's kon nemen die je meteen kon bekijken op een schermpje en op de computer kon zetten. Bovendien kon je vrij veel foto's nemen, zolang je maar geheugenkaartjes op zak had.

Eén van die zonderlingen met zo'n toestel was uiteraard onze Martin. Hij schafte in 2001 zijn eerste digitale camera van Canon aan. Een dikke blaft met een kleinere re273

solutie, maar voor die tijd wel hoogstaand. Hij was er trots op, en deed hem ook overal mee. Hij legde onze skireis naar La Clusaz vast, samen met nonkel Steven die ook een digitaal toestelletje had van Epson. Hun beelden en filmpjes heb ik gebruikt voor de vijfde aflevering van de Planckaerts.
 Mettertijd werden camera's compacter en ook beter qua resolutie. Ook pa schafte nieuwe toestelletjes aan, zoals de Canon ixus 80. Een prima toestelletje waarmee oma Greet de kleinkinderen vastlegde op het digitale doek tot ze zelf een smartphone in huis haalde.

Agent Cooper 
 Twin Peaks is een fantastische reeks uit de jaren '90 die zijn tijd ver vooruit was.

In de zomer van 2013 hebben mijn vriendin en ik de reeks bekeken en we waren er als het ware in meegezogen. Wie vermoordde Laura Palmer? Wie op zoek is naar fantastische avondvullende tv: haal de serie in huis.

In de reeks is de hoofdrol weggelegd voor de excentrieke Dale Cooper. Hij is de FBI-agent die de moord op Laura Palmer probeert op te lossen. Hiervoor maakt hij gebruik van een dictafoontje, waarmee hij al zijn bevindingen inspreekt en als het ware praat tegen een persoon die hij "Diane" noemt. Pa had ook een dictafoontje waar hij graag zijn gedachten mee deelde. Tegenover zijn vrienden, dokter, en ook zichzelf. Ongelooflijk wat we er allemaal op terug hebben gevonden: een acapella versie van Lanois' "Jollie Louise", Lennon's "Working Class Hero" en heel wat andere gedachten.

De moord op Laura Palmer heeft pa nooit opgelost. Wat ook logisch was, hij was ook geen echte detective gezien hij vaak zelfs niet meer exact wist waar hij woonde, zoals je kan horen op een fragment in mijn youtubekanaal.

Handsfree Bellen met de gsm in de hand tijdens het rijden is verboden. Maar best ook want het is levensgevaarlijk. Gelukkig zijn er handsfree-oplossingen. Het systeem in mijn auto werkt perfect en het is net alsof de persoon met wie je belt vlak naast je in de wagen zit. Ik wou dat pa eens naast mij kon zitten om te zien en te horen hoe het wel kan.

Want pa heeft duizenden handsfree kits gekocht. Koptelefoontjes, microfoontjes, ingebouwde systemen, ... Hij heeft er veel getest, maar geen enkele was goed. Ik weet niet hoe het komt, maar keer op keer zat er ruis op de lijn als hij belde. Of hij hoorde ons niet of de lijn viel uit. Japie en ik kwamen er groen van. En hij belde dan 10 keer terug om toch te testen of het systeem niet werkte. Tevergeefs. Op skireis in La Clusaz in

274

2002 had hij zelf een handsfree-oplossing uitgevonden, zoals je bij media kan zien.

Wat mij betreft was dit zeker het beste van alles wat hij ooit in huis heeft gehaald.

Gadgets testen: hardhorig Eén keer gebruikte hij meme als testpersoon van zijn handsfree. Niet optimaal als je weet dat ze zeer hardhorig was. Hij had in de zomer van 2009 een nieuwe wagen aangeschaft, zijn zilveren rugzak a.k.a. Mercedes B. Een auto die pa eigenlijk perfect op het lijf geschreven was, want hij stond bol van de gadgets. Al faalden die ook als hij ze wilde showen. Zo kon de wagen zich automatisch parkeren, behalve die talloze keren dat hij het aan mijn vriendin Elien wilde tonen. Naast automatisch parkeren, kon je ook handsfree bellen. Dat demonstreerde hij op de koer van meme op een woensdagnamiddag. De ganse familie kwam buiten om pa zijn nieuwe wagen te inspecteren. Meme Agnès bleef trouw op haar troon aan tafel omdat ze wat slecht te been was. Japie en Manuela waren op reis naar Dordogne en waren er dus ook niet bij. Pa toonde de wagen en besloot eens een testje te doen.

"Ik ga moedre eens opbellen. Luister maar."

Hij tikte op de touchscreen totdat meme's nummer tevoorschijn kwam. We hoorden allemaal een belsignaal doorheen zijn geluidsinstallatie weerklinken.

"Hallo?"

"Ha moedre, 't is hier ik hé. Ik bel van op de koer. Hoor je mij?"

"Hallo?"

"Moedre, 't is Martin. Ik ben aan het bellen vanuit mijn auto op de koer!"

"Is het Jasper?"

"Nee, het is Martin!! Vanop de koer!!"

"Ha Jasper, en hoe is het daar op reis?"

"Moedreeeee, 't is Martin!!"

"En goed weer daar in Frankrijk?"

Pa bleef maar roepen door zijn handsfree om te zeggen dat hij het was en dat hij belde vanop de koer. Maar het haalde niks uit.

"Ha, hier is het ook goed weer. En je pa en de rest van de familie zijn juist buiten gaan kijken naar zijn nieuwe auto."

275

Pa bleef maar brullen en ondertussen stond de rest met tranen op de wangen naast de wagen. Hij gaf het uiteindelijk op, beëindigde het gesprek en we liepen weer naar binnen. Daar zat meme in de zetel naast haar telefoontoestel.

"Je raadt nooit wie juist gebeld heeft, Martin!"

"Jasper, zeker?"

"Ja, hoe dat je het raadt."

"Een pure gok, moedre!"

Gadgets testen: storing Als pa zijn gadgets testte ging er al vaak wel eens iets mis. Ofwel door falende technologie zoals zijn handsfree-sets of door het falende gehoor van de testpersoon.

Maar soms was er ook wel kwaad opzet mee gemoeid in de vorm van twee plaaggeesten. Japie en ikzelf waren er als de kippen bij om zijn experimenten in de war te sturen. Op youtube vind je een filmpje waarin pa iets wil testen op tv, maar hij begrijpt niet waarom deze plots van zender verandert. Want geen van beide zonen beweert de afstandsbediening in handen te hebben.

276

277

22

SCHATTEN Of onze Martin veel liefjes heeft gehad, dat is me eigenlijk een raadsel. Maar als zoon is het liefdesleven van je pa nu ook niet meteen materie waar je je volledig in wil verdiepen. Andere schatten die ik wel wil ontdekken zijn een heleboel attributen die onze Martin heeft nagelaten met elk hun eigen verhaal.

278

De pijp van Martin Onze Martin heeft nooit gerookt. Ik herinner me hoogstens een keer dat hij om stoer te doen in café De Kroone aan een sigaret trok en dan vooral zat te hoesten. Dat stoer doen had zich ook in zijn jeugdjaren gemanifesteerd toen hij zichzelf een pijp had aangeschaft. Hij was geloof ik een jaar of 18. Hij had de pijp eens meegenomen tijdens een bezinning van het Sint-Aloyiusiuscollege in Menen. Pa moet in zijn laatste jaar middelbaar gezeten hebben en met de klas gingen ze op bezinning naar West-Vleteren. Jawel, bij de paters en de trappisten. 's Avonds mochten de jongelingen dan een trappistje drinken om zich te bezinnen. Ook onze Martin, die wel een gerstennatje kon waarderen. Bij het drinken, haalde hij ook zijn pijp en zijn tabak boven om de bezinning extra kracht bij te zetten. Maar Martin was geen ervaren pijproker, en in plaats van de tabak na een tijdje te vervangen, bleef hij gewoon lurken van de assen. De combinatie trappisten en as zorgde voor een troep in zijn maag. Hij liep op een bepaald ogenblik zo vlug hij kon naar buiten en liet zijn maaginhoud neerdalen in de tuin van de paters. Als bezinning kan dit toch tellen. Het goedje is dan de geloof ik de grond binnen gedrongen, rechtstreeks in het grondwater. De smaak van de trappisten die in de maanden erna gebrouwen werden, zal wellicht wat afgeweken hebben van het oorspronkelijke succesrecept!

Voetbalshirts Andere schatten die onze Martin naliet zijn enkele voetbalshirts die hij meebracht tijdens zijn reizen. Japie en ik hebben nog een periode gevoetbald, en pa voorzag ons van shirtjes. In 1999 hadden hij en ma er mee van Manchester United met het nummer 7 en de naam van David Beckham op de rug. Ze hadden deze aangeschaft nabij Camp Nou in Barcelona, waar een maand voordien Manchester United de Champions League had veroverd in een zinderende finale tegen Bayern München die Japie, pa en ik met volle spanning hebben gevolgd. In 2000 stonden Frankrijk en Italië tegenover elkaar in de finale van EURO 2000. Pa en ma waren op reis naar Venetië en ze hadden zowel een truitje van de Franse ploeg met Zidane en een truitje van de Italiaanse ploeg met Totti mee naar huis. Na onze voetbalcarrière bracht hij truitjes mee voor zijn vriend Merijn Warnez om diens collectie aan te vullen.

Schoolagenda 1970 Tussen de schatten van onze Martin vond ik zijn schoolagenda uit het jaar 19691970. Zo staat althans in de agenda gedrukt, maar je ziet dat pa al in september de data van 196... had aangepast naar 1970. Dus vermoedelijk is het een schoolagenda van 279

1970-1971. Waarschijnlijk had de school rond de jaarwisseling nog agenda's over en werden die gerecycleerd. In de agenda vind je een uitgebreid overzicht van alle feestdagen van dat schooljaar terug en zie je ook dat onze Martin op 10-jarige leeftijd al druk zijn handtekening aan het oefenen was. Hij had wellicht de ambitie om een echte ster te worden. Verder vind je er ook zijn lessen en taken terug. Zo zien we dat hij al op de 3e schooldag, donderdag 3 september 1970, al huistaken had. Namelijk uit zijn schrift van godsdienst en ook rekenen. Hij had toen al franse woorden gezien. Geen tijd om te bekomen van de vakantie, meteen erin vliegen!

Chouffemutsje Het rode kaboutermutsje is te zien op de etiketten van de bieren van Chouffe: La Chouffe (blond), McChouffe (donker) en de verschillende varianten zoals Chouffe Coffee, Chouffe Soleil, Chouffe IPA. Ik leerde het bier La Chouffe kennen via meme Agnès, die het uiteraard in haar brouwerij had staan. In het begin had je het bier enkel in grote flessen van 75 cl, en moest je dus met 2 zijn om er te drinken. Ofwel over heel veel dorst beschikken. Op gelegenheden als moederkesdag was dit dus ideaal. De brouwerij Achouffe kwam in handen van Moortgat, gekend van Duvel. Sindsdien heb je het bier ook in zijn typische kleine buikflesjes van 33 cl of ook heel vaak vers van ’t vat.

Het kaboutermutsje had pa mee als souvenir van zijn uitstapje naar de Ardennen, naar Achouffe. Dat was geloof ik ergens in 2003. Hij had samen met ma de brouwerij bezocht, en ook nog eens langs de souvenirshop gepasseerd. Net als bij de brouwerij van Guiness had hij heel wat aandenkens zoals t-shirts, sleutelhangers en dus ook mutsjes mee. Ideaal om helemaal in de sfeer te raken terwijl je een Chouffeje drinkt.

Kaarten bij de vleet Anno 2018 zijn smartphones en gps-toestellen niet meer weg te denken. Iedereen heeft er wel ééntje, ingebouwd of apart via een app. Zo wordt reizen een klein beetje kinderspel (als je gps niet begint te flippen). Ook pa had zo'n gps in zijn wagen. De eerste die hij had was ingebouwd in zijn Saab 9-5. Maar toch hield hij nog van lekker ouderwetse wegenkaarten. Er slingerden er altijd wel ergens rond in zijn wagen. Als hij ergens naartoe moest, dan zat hij niet op Google Maps te kijken, maar zat hij aan tafel met een Michelinkaart. Hij had dan ook een gigantische collectie kaarten. Die had hij bij elkaar gespaard nog voor de gps er was. Hij moest voor zijn werk vaak op de baan in Engeland en Frankrijk. En van elke centimeter van die landen had hij wel een kaart liggen. Zo zou hij nooit verloren rijden.

280

Zijn collectie kaarten van verschillende landen is nog steeds bewaard in een curverbox. Wie dus nog eens old skool met de kaart op reis wil: kom er gerust halen!

Oud papier Een zeer leuke schat van papa heb ik nog steeds in mijn portefeuille zitten. Het is zo een vierkant gekleurd briefje dat vroeger bij het telefoontoestel lag om iets te noteren. De ontvanger van het briefje was mijn klastitularis uit het 6e middelbaar, meneer Hollez. Het zat tussen mijn agenda, want zo werd indertijd gecommuniceerd tussen leerkrachten en ouders. Het was een wekelijkse plicht om je rapport te laten ondertekenen door je ouders. Zo konden zij bijhouden hoe goed je wel je best deed. Hoewel er in het begin van het jaar op gehamerd werd dat het rapport wekelijks moest ondertekend worden, toch begon dit ritueel naar het eind van het jaar te slabakken. Niet enkel bij mij, maar ook bij al mijn klasgenoten. Amper een rapport werd nog ondertekend, en onze agenda's werden zelfs symbolisch naast de vuilbak gedropt door onze titularis.

Op een goede dag raakte ik zelfs mijn rapport kwijt en ik had geen benul waar het ding was. Ik vreesde toch een beetje voor de reactie van de titularis maar pa besloot mij te hulp te schieten. Spontaan zelfs! Met een simpel telefoonbriefje gaf pappie onze titularis mee dat mijn rapport per ongeluk bij het oud papier was beland en waarschijnlijk al was opgehaald. En dat hij zich excuseerde voor het ongemak. Mijn titularis zal er duizend keer op gevloekt hebben, want waar waren de waarden "orde, netheid, stiptheid, ..." naartoe? Niet alleen bij de leerlingen waren ze verdwenen, nu ook al bij de ouders! Ik heb er toen enorm om moeten lachen. Nu nog altijd!

Halle Berry Als we dan toch één “schatje” van pa eruit moeten pikken, dan kies ik toch wel voor Halle Berry. Swordfish en vooral Monsters's Ball kon hij enorm waarderen (je zal wel meteen merken waarom als je de films bekijkt). In zekere mate beschouwde hij Halle als familie. Toen ik de harde schijven van zijn computer doorbladerde, zag ik plots enkele fotomappen. Eéntje had de naam "Familie", en in die map stonden leuke familiekiekjes van o.a. zijn petekind Océane. Daartussen stond een foto met de naam Ons Halleke.jpeg. Ik keek even op, omdat wij nu eenmaal geen tante of nicht met de naam Halle in de familie hebben. Toen ik de file opende, had ik meteen door dat zijn idool op de afbeelding prijkte.

281

23

SPELLEN Onze Martin hield van gezelschap maar was nooit echt de eerste om een gezelschap spel op tafel te toveren. De gelegenheden waarbij hij aan een spel deelnam zijn er weliswaar om nooit te vergeten.

282

Bingo Eén van mijn vrienden trad in 2015 toe tot de club van 30 en dat hebben we met plezier gevierd samen met de partners en ook de kids. Speciaal voor zijn 30ste hadden we heel wat pakjes voorzien: een nieuwe pyjama, een witte oude opa-slip en dito marcelleke, een slaapkussentje met bijhorend masker, verzorgingsmaskers, een fleecedekentje, eau de cologne en .... een bingospel! Een spel dat veelal door de jeugd van boven de 70 jaar wordt gespeeld. Maar niet alleen in woonzorgcentra is bingo een geliefkoosde bezigheid. Op reis steekt het vaak de kop op, veelal in hotels. Zo ook in Spanje, meer bepaald in Almeria waar we in 1995 op hotel gingen met ons gezin. Een echte strandvakantie, met 's avonds ook de nodige randanimatie.

We zaten in een grote zaal met onze formuliertjes voor ons. Op het podium was iemand druk bezig met het draaien aan de ballentrommel, terwijl een ander de cijfertjes voorlas die uit diezelfde trommel rolden. Na 3 ballen stond er plots een leukerd recht in het publiek, en riep "Bingooooo". De animatoren vooraan keken verbaasd op, net als iedereen in de zaal. Na 3 ballen al bingo op je formulier, dat was onmogelijk!

De gelukkige liep naar voren en stapte het podium op. Hij toonde zijn kaartje, en de juryleden legden uit dat je pas “Bingo” had als je een volledige rij met nummertjes mocht doorkruisen, en niet slechts één enkel cijfertje. Heel de zaal proestte van het lachen. Wie kent nu in godsnaam de spelregels van bingo niet? De man stapte weer naar zijn plaats en kwam naast ons zitten. Je raadt het al: de fantastische bingo-speler was niemand minder dan onze Martin.

"Allee Martin, je weet toch dat je bij bingo meerdere nummertjes moet hebben!"

"Goja, ik dacht dat ik mijn nummertje vooraan moest gaan halen om op het nummertje op mijn formuliertje te leggen. Bij de WW (club van Weduwen en Weduwnaars, waar ook mee Agnès lid van was")ging dat toch zo."

"Doe gewoon als de rest, en neem een balpen."

Hij deed verder, maar mocht helaas het podium niet meer op gezien zijn nummertjes niet uit het trommeltje rolden.

Apen die je in bomen moet schieten Ooit als eens van het gezelschapsspel"Banana-salto" gehoord? Eéntje uit de oude doos waarbij je apen met een verschillend kleurtje van trui in een boom moet katapulteren. Als je aap blijft hangen, dan krijg je een banaan als punt. Op zich een simpel concept, maar niet altijd evident. Anno 2018 kan je het spel in verschillende varianten vin283

den. Pure nostalgie. Niet alleen omdat wij als kind dat spelletje speelden, maar omdat ik onrechtstreeks ook altijd aan pa moet terugdenken. Aan de allereerste skireis die we ooit maakten eigenlijk. Dat was in La Plagne in 1997 zoals ik al meegaf in een ander hoofdstuk. We trokken met een hele bende op reis: nonkel Steven, tante Francesca, Dieter, Bieke, Trees, pa, ma, Japie, Suzan en ik. Allemaal samen in de auto en zonder tussenstops of overnachtingen op Duitse parkings. Het was onze allereerste skireis en niemand kon skiën. Dus besloten we om een privéleraar in te schakelen: meester Eric.

Meester Eric was een fransman, en dus besloot nonkel Steven hem een handje te helpen door onze namen te verfransen. Dieter werd Didier en nonkel maakte zichzelf legendarisch als "nonkel Etienne". Trees op haar buurt die schreef zich de geschiedenis in met de oneliner "Gaan we naar het appartement?"

Zoals gezegd leerden we voor het eerst skiën en iedereen had zijn eigen stijl om de pistes af te dalen. Mijn stijl omschreef pa als: "Net zoals die apen die je in de bomen moet schieten". Met de handen naar beneden en wijd uiteen. Het was inderdaad geen zicht, maar na enkele dagen kon ik toch al mijn plan trekken in tegenstelling tot hij, die met zijn "Als-een-sneeuwbol-naar-beneden-rollende-stijl" ook geen schoonheidsprijzen zou winnen.

Nintendo 64 In 1998 kregen we van papa een Nintendo 64 cadeau. Die was hij ons verschuldigd door een weddenschap. Een vriend van mij had zo'n Nintendo en Japie en ik wilden er ook één. Wij zeurden aan pa zijn hoofd, tot zolang hij een kleine toegeving deed.

"Wel, als Suzan op haar volgend rapport meer dan 90% behaald, dan krijgen jullie van mij zo'n Nintendo!"

Hij glimlachte en was er ferm gerust in. Mijn zus Suzan zat toen in het tweede leerjaar, bij juf Francesca, onze tante. Haar voorbije schoolrapporten waren niet zo denderend. Hij schatte de kans bijzonder klein dat hij ons een Nintendo zou moeten geven. Maar op het einde van de maand rinkelde de telefoon. Het was onze tante.

"Greet, hoeveel moest Suzan behalen zodat Martin een Nintendo cadeau doet?"

"Meer dan 90%".

"Zeg hem dan maar dat hij zijn geld mag boven halen".

284

Wij sprongen een gat in de lucht en toen pa even later binnenkwam, zag hij twee bengels voor hem staan.

"Raad eens hoeveel Suzan op haar rapport heeft?"

Hij kon wel door de grond zakken maar kwam zijn belofte wel na! Enkele dagen later stapten we naar de Ring Shopping en brachten we onze Nintendo mee naar huis!

We hebben er uren, dagen, weken, ... meegespeeld Maar ook pappie amuseerde zich er wel eens mee :-).

1080° Snowboarding Ik gaf in eerder al mee dat aan papa Martin niet echt een skikampioen is verloren gegaan. Creatief skiën, zoals bergopwaarts op 1 lat, dat kon hij wel! Maar voor de rest was het niet meteen om over naar huis te schrijven. Hij heeft wel eens een snowboardcarrière gehad. Die duurde één namiddag.

Wij leenden ooit een "snowboardspel" van onze neven Sam en Rob, die ook een Nintendo 64 hadden gekocht. Jasper en ik zaten samen in het Sint-Pauluscollege in Moorsele die in 2018 werd opgedoekt. Op deze school kon je terecht voor het eerste en tweede jaar secundair onderwijs. Deze school lag op anderhalve kilometer van ons huis, en dus konden we over de middag naar huis komen om te eten, en ook nog wat Nintendo te spelen. We zaten op Jasper zijn kamer te snowboarden toen pa kwam binnengewandeld. Hij zag het spel en wilde het meteen ook zelf proberen. Want sneeuwsporten waren echt wel zijn ding! Wij toonden het hem voor en hij probeerde zijn score te verbeteren. Maar na een tijdje moesten we terug naar school.

"Laat de nintendo maar opstaan, ik zal nog een spelletje spelen en dan zet ik hem uit."

En zo trokken we naar school en lieten we pa achter op de piste. Toen we 's avonds thuiskwamen was hij blijkbaar nog maar net terug in het dal. Ons ma had pa zitten zoeken en hem uiteindelijk gevonden bij de Nintendo. Het was rond 16u00 in de namiddag. Hij was zo gefascineerd bezig met het verbreken van zijn persoonlijke record dat hij de tijd compleet uit het oog verloren was. Nu, gelukkig hoefde hij toen niet meer te voet naar het hotel te hotsen.

285

International Super Star Soccer Met het zakgeld van zijn plechtige communie kocht mijn broer een nieuw videospel voor onze Nintendo 64: “International Superstar Soccer", een zeer verslavend voetbalspelletje. Voor die tijd zeer levensecht.We zaten op een vrijdagavond op Japies kamer te spelen toen pappie binnenkwam.
 "Naar welke match zijn jullie aan het kijken?"

"Da's een spel, pa."

"Ja man, net echt! Kom geef mij eens een bakje. Ik wil ook spelen."

Hij greep een controller uit mijn handen en begon te spelen. De bal belandde in de handen van zijn doelman, en dus moest pa uittrappen. Hij was zodanig handig met de controller dat zijn doelman zich 180 graden draaide richting zijn eigen doel, en aan de uittrap begon. De doelman zette aan en knalde de bal sierlijk ... in eigen doel.

"Godver, dat gaat niet. Toon me eens hoe dat moet gastjes."

We legden hem alle bewegingen en knoppen uit, en zo begon hij om beurt te spelen tegen Japie en mij. Hij werd steeds beter. Na enkele partijen scoorde hij al goals en kon hij zelfs een keer winnen. Hij was in de wolken en bleef maar doorspelen. Ma riep dat we moesten gaan slapen omdat de dag nadien het communiefeest van mijn neef Rob gepland was. Maar pa zei dat hij nog wat wou spelen. Hij probeerde keer op keer om nog een keer te winnen, en het was al een gat in de nacht toen we gingen slapen. 's Morgens vroeg hoorde ik iemand op mijn deur kloppen. De deur werd op een kier gezet en ik zag pa binnenpiepen.

"Gaan we nog een keer spelen?"

Hij haalde Japie uit zijn bed en begon opnieuw te gamen. Ma riep ons.

"Martin, zou je niet naar beneden komen. We moeten ons klaarmaken voor het feest!".

Hij gromde.

"Ja Greetje, we komen direct."

286

"Kom gasten, nog één spelletje."

Uiteindelijk gingen Japie en ik naar beneden en bleef hij nog wat oefenen. Toen we ons gewassen hadden en aangekleed waren, zat onze Martin nog boven.

"Martin, zou jij je ook niet klaarmaken. Wij zijn al allemaal klaar."

Hij kwam naar beneden en maakte zich klaar.

"Is die Nintendo makkelijk op te bergen?", vroeg hij.

"Ja, de doos staat boven, dat is eigenlijk niet zo moeilijk."

We begrepen niet meteen waarom hij dat vroeg, maar werd ons gauw duidelijk.

We gingen in de auto zitten. Ma, Suzan, Japie en ik.

"Ik ben daar zo gasten, vlug nog even iets doen.", zei pa.

"Waar is Martin nu weer", vroeg ons ma zich af toen hij na 5 minuten nog niet kwam opdagen. Maar plots zagen we hem het huis uitkomen. Met de doos van onze Nintendo 64 in zijn hand. Hij opende de koffer, plaatste de doos erin en kroop achter het stuur.

"Wat ben jij van plan, Martin? Je doet de Nintendo toch niet mee naar het communiefeest?"

"Waarom niet, Christa heeft toch een tv?"

"Meen je dat nu?"

"Natuurlijk, kunnen we wat spelen. En voor de gasten is dat toch ook leuk. Nietwaar gasten?"

Wij zaten op de achterbank te knikken en te lachen. Wat had hij nu weer in zijn hoofd gehaald!

We arriveerden we in Bissegem en Pa droeg de doos toen hij als eerste bij zijn zus Christa binnenkwam.

"Hallo Kitte, waar staat jullie tv?"

287

"Daar, waarom?

“Aah, ik heb de Nintendo mee, kan ik wat spelen!"

Onze neven, tantes en nonkels moeten wellicht gedacht hebben dat hij een zonneslag had maar onze Martin trok zich daar niets van aan. Hij schakelde alles aan en begon te spelen. Na enkele spelletjes ging hij toch aperitieven en zat hij te vertellen over het spel.

"Het is ongelooflijk. Net echt. Je kan tackelen enzo. Ik heb de gasten zelfs verslaan."

Ondertussen speelden wij met onze neven Sam en Rob op de de Nintendo. Na een tijdje kwam pa nog eens piepen. Hij greep één van de controllers uit mijn neef zijn handen te midden een wedstrijd.

"Nu is het aan mij, jullie kunnen straks zoveel spelen als jullie willen."

Hij speelde wat door, verloor grandioos en gaf het op. In de loop der tijd speelden wij vaker met het spel en kon hij ons niet meer verslaan. Hij deed nog een keer een poging, maar gaf het dan voorgoed op! Het was het einde van zijn virtuele voetbalcarrière.

288

289

24

GRAPPEN Pa was altijd wel te vinden voor een grapje. Meestal was hij eigenlijk zelf wel het slachtoffer van één of andere “practical joke” waarvan ik in het leeuwendeel van de gevallen het brein was. Zijn gadgets verstoren tijdens een test, meme iets op de mouw spelden, bewerkingen met photoshop, … Alles moest hij vroeg of laat wel eens doorstaan.

290

Photoshop

Pa was een geliefkoosd slachtoffer om grapjes mee uit te halen. Vooral toen Japie en ik samen met hem onder één dak gingen wonen. Vaak hing ons huis vol met bewerkte foto's via photoshop waarin hij in allerlei taferelen te zien was.

Huur In 2007 studeerden zowel Japie als ikzelf af en begonnen we onze carrière als werkmens. Dat betekende dat we thuis ook ons steentje mochten bijdragen. Pa zette de huur op 300 euro per maand, een bedrag waar hij te pas en te onpas werd aan herinnerd. Als hij vroeg om iets te doen, zoals het gras afrijden of de vaat, dan hadden we meteen een antwoord klaar.

"Wij betalen al 300 euro, dat zit toch in de prijs?"

Zo ontstond de creatie “de Moneytroll van Mordor”. Op een keer lagen we in de zetel voor tv toen film "Lord Of The Rings: Return of The King" op de buis was. Het leger slechteriken viel de stad Minas Tirith aan en een reusachtige trol wordt ingezet om de deuren open te beuken van het kasteel.

"Kijk, pa is daar! Zie hem roepen!"

En elke keer dat de trol op de deur beukte, riep Japie: "300 euro, 300 euro!"

Pa begon weer te zuchten.

"Wat voor een nest heb ik hier onder mijn dak!"

De dag later opende ik photoshop en toverde ik “de Moneytroll” tevoorschijn. Ik printte hem, hing hem aan ons fotomuur totdat pa die ontdekte en in de vuilbak wierp.

291

We spelen een spel vanavond Op basis van de huur heb ik ook een gezelschapsspel uit photoshop getoverd gebaseerd op het gekende Monopoly. We doopten het "Bollopoly", naar onze bijnaam voor pa: bolletje. Je kon Martin's favoriete café's, restaurants en hotelletjes kopen, plus ook zijn bronnen van inkomsten en kosten. Je vloog niet in de gevangenis, maar mocht een beurt naar meme Agnès om iets te drinken en je kon extra's winnen door op Tim en Japies wisselgeld te belanden. Ook waren er extra kanskaartjes om geld te verliezen of verdienen zoals • je dochter wil met je gaan shoppen, voorzie 200 euro • je hebt uitslag op je geslachtsdelen, ga naar de specialist en betaal 100 euro • je beslist je jongste zoon extra te laten betalen door langharigentaks in te voeren, ontvang 50 euro bij passeren van start • ...

Een echte parodie gecreëerd door zijn huurders. Wie het spel wil spelen mag mij altijd contacteren en dan stuur ik gerust de pdf.

Lekken in iCloud In 2015 kwamen heel wat gevallen van "lekken" in iCloud in het nieuws. Bekende sterren hun fotostream werd gehacked waardoor allerlei foto's op het net verspreid werden. Het blijft dus voortdurend oppassen om je "geheime" foto's zo goed mogelijk te bewaren zodat niemand die tentoon kan spreiden of er mee kan foefelen.

Ook ten huize Ghillemyn liet je best geen genante kiekjes rondslingeren. Want ik had niet alleen iMovie om naar hartelust tafereeltjes te monteren tot soapseries, maar op mijn laptop stond ook Photoshop om het één en ander bij te werken. Zo ook het portret dat je bij media kan terugvinden. Pappie dacht grappig te zijn door een "selfie" op mijn canon-toestelletje achter te laten. Hij kreeg de grap meteen terugbetaald toen ik er een kleine metamorfose mee uitvoerde.

Bakken bier We bewerkten niet alleen de foto's, we zorgden er ook in real life voor dat hij weer eens als de pineut op de foto's te zien was. Zo hadden we een hele boel foto's van toen hij lag te knorren in de zetel. Op de foto in media zie je hem een dutje doen terwijl Japie en ik net inkopen hadden gedaan bij Huis Maria. Toen hij wakker werd, prijkte de foto mooi in de huiskamer.

292

"Godver, met jullie ben ik hier nooit veilig!!"

Zweinstein Express Pa was vaak het slachtoffer van onze grappen. Heel vaak op foto, maar ook zijn huis en materiaal konden het vaak eens ontgelden. Zo propten we zijn bed vol met lege flessen en andere attributen zodat hij niet ongehinderd in zijn bed kon kruipen. Je hoorde hem dan de deur van zijn slaapkamer dichtdoen, en later werd het huis gevuld met gevloek. In 2009 zat ik even zonder werk, en daardoor had ik enorm veel tijd om handen.

"Timmie, jij bent toch thuis. Kuis eens de tuin op. Het gerief staat allemaal door elkaar. Zet dat eens allemaal netjes!"

En zo geschiedde. Ik besteedde een hele namiddag aan het opkuisen van de tuin.

Ik had ervoor gezorgd dat alles mooi en zeer creatief werd weggeplaatst. Toen pa terug thuiskwam, schrok hij zich een bult.

"Wat is dat nu weer?"

"Kunst, pa? Je had toch gevraagd alles mooi te zetten. Wel!" "Jongen toch, het wordt tijd dat je werk vindt. Breek die boel dan maar af!"

Met die boel bedoelde hij mijn interpretatie van de "Zweinstein-express", de bekende trein uit de Harry Potter-reeks waarmee de leerlingen naar de toverschool reizen. Ik brak de boel uiteindelijk na enkele weken, en een hoop gezeur af.

De saaiste vieze film ooit Martin kon op de gekste plaatsen en momenten in slaap vallen. Op een keer zat hij ’s avonds voor zijn laptop met zijn koptelefoon op. Het duurde niet lang of hij begon te knorren. Een kans die ik niet mocht laten liggen.

Ik kaapte zijn laptop en liet een pornofilm afspelen. Ik nam mijn camera en filmde het tafereeltje waar hij lag te knorren terwijl voor hem een stomende scène afspeelde.

Toen de scène voorbij was, zette ik zijn laptop weer in de toestand waarop pa hem had achtergelaten.Toen hij even later wakker werd, confronteerde ik hem met de beelden.

“Was het niet interessant genoeg pa?”

293

“Godver, gij pestkop. Ge kunt maar zien dat je dat niet online zet!! En aan niemand toont!”

De dag nadien kwam zijn vriend Geert Desimpelaere op bezoek.

“Geert, kom eens kijken, Tim heeft gisteren iets grappig gemaakt!”

Hij toonde dolenthousiast het filmpje van de saaiste vieze film ooit.

Verhaal achter de foto Pa kon soms boos worden op de kranten.

"Wat voor pessimistische rommel schrijven die allemaal. Je zou er ongelukkig van worden".

Dat was zoveel jaar terug. Anno 2018 is het eigenlijk niet veel beter gesteld met de nieuwsberichtgeving. Je mag geen krant openslaan of je wordt depressief. Zeker als je in België woont. Thuis hadden we een abonnement op het Nieuwsblad en later De Morgen. Eigenlijk las ik maar de weekendedities en sportbijlagen als de koers in het land was. Ook nu nog haal ik enkel de krant in het weekend. Actualiteit sla ik over. In de week zit ik meestal online en zie ik heel wat nieuws passeren via sociale media enzo. Maar alles wat met politiek te maken heeft laat ik gerust.

Een nieuwssite die mij wel kan bekoren is Newsmonkey.be. Moet je zeker ook eens bezoeken. Een magnifieke site met niets anders dan leuke weetjes, feitjes ... Een site waar je wél vrolijk van wordt! Eén van hun berichten ging over onnozele foto's waar ze graag eens het verhaal zouden achter willen weten. Je moet ze maar eens bekijken: foto's met verhaal intypen op hun site. Gewoon te gek voor woorden!

Eéntje die er niet op zou misstaan is de foto die je terugvindt bij “media” achteraan dit hoofdstuk. Ik heb die van mijn ma gekregen. Het is er één van pa die zich klaarmaakt voor het trouwfeest van mijn nonkel Steven en tante Francesca. Ik weet bij god niet wat hem bezield heeft om zo te poseren. Ik hoop alleen dat hij zo niet naar de trouw is geweest!

Verhaal achter de foto II Een andere foto die er absoluut zou thuishoren is die vlak na het einde van pa zijn ski-carrière. Ettelijke ogenblikken erna om precies te zijn. Pa had tijdens een skireis de afdaling van de Beauregard in La Clusaz echt niet goed verteerd. Zelfs bergop skiën lukte niet. Beneden aan de skilift moest zijn grootste lijdensweg nog beginnen: met ski294

botten door het centrum wandelen en dan weer steil omhoog naar onze studio. Beetje als Jezus met zijn kruis, maar dan met skilatten. Ik was de barmhartige die ze hielp dragen. Aangekomen in onze studio, smeet pa zijn botten langs de kant, zwierde zijn skipak uit en ging languit op bed liggen. Hij is daar wellicht twee uur blijven liggen om te bekomen. Zelfs toen we deze foto namen had hij de kracht niet om te protesteren.

Het einde van een sneeuwsportcarrière vastgelegd op 1 magnifiek beeld. Misschien moet ik hem eens indienen. Wie weet win ik er nog één of andere prijs mee Puistjes op zijn pietje Grappen uithalen met pa deden we niet alleen met fotomateriaal. Een ideaal moment was het verstoren van zijn experimenten met één of ander nieuw gadget. Maar vaak was meme Agnès onze ideale hulp. Zonder dat ze er zich zelf echt van bewust was uiteraard. Haar hardhorigheid en goedgelovigheid werden soms handig gebruikt door Japie en mezelf. Al moet je goedgelovig met een korreltje zout nemen. Wij konden haar dan wel iets op de mouw spelden, haar Martinus had ze altijd door.

"Aah Martin, vanwaar kom je?"

"Van het bedrijvencentrum?"

"Banee."

"Hoezo, nee?”

"Ge zijt eerst nog langs de Kroone gepasseerd?"

"Euh, ja. Hoe weet gij dat weeral?"

"Ik ruik het aan de rookgeur in je kleren. Mij maak je niets wijs!"

Meme iets wijsmaken was eerder voor haar kleinzonen weggelegd. Pa was keer op keer het slachtoffer. Op zekere dag besloten we onze pa een fictieve aandoening aan te smeren. Op een familiefeest zaten we met de kleinkinderen aan tafel, te wachten op het dessert, met meme aan kop. Martin was eventjes aan het wandelen. Japie en ik zaten tegenover elkaar en hadden een ingestudeerde conversatie. We deden alsof we niet merkten dat meme zat te luisteren.

"Hij moet daar toch echt mee naar de dokter gaan."

"Ja, maar hij wil niet. Hij is beschaamd."

"Beschaamd, een dokter heeft dat al gezien."

"Wat medicatie zal moeten helpen."

295

Iemand aan tafel vroeg: "Wat is er wel aan de hand met nonkel Tin?" Japie en ik keken voorzichtig rond om te zien waar pa was en begonnen stiller te praten.

"Hij heeft uitslag op zijn pietje."

"En het doet vrij veel pijn."

"En hij wil niet naar de dokter".

We knipoogden zodat iedereen aan tafel, behalve meme Agnès, zou weten dat het om een grap ging. Meme Agnès had in de gaten dat er iets was en fronste haar wenkbrauwen.

"Tim, wat is er wel met jullie vader?"

"Euhm, we mogen het niet zeggen meme."

"Dat zal wel, wat is er met hem?"

"Niet zeggen dat we het gezegd hebben hé meme!"

"Ik ga zwijgen."

"Wel, hij heeft uitslag.

"Waar, op zijn pietje." "'t Zal wel!"

"Echt waar, en hij heeft er heel veel last van."

"Hij moet naar dokter Vanneste gaan."

"Hij wil niet meme."

"Ik ga hem zeggen dat hij moet!"

"Nee meme, anders zal hij weten dat we niet gezwegen hebben."

Meme knikte en verliet de tafel. Iedereen zat te lachen en verlangde al totdat ze haar zoon zou zien. Want iedereen wist goed genoeg dat meme Agnès allesbehalve zou zwijgen. Even later was pa terug van zijn wandelingetje en ging bij ons aan tafel zitten.

"Ha de jonge gasten, hoe gaat dat met jullie?"

Iedereen kon de lach niet bedwingen.

296

"Weer bezig met onnozelheden?"

Achter hem kwam meme Agnès aangewandeld.

"Aah Martin, wat heb ik gehoord?"

"Wat?" "Ge moet daar mee naar Vanneste gaan. Die gaat zalf voorschrijven!"

"Zalf?"

"Voor die uitslag!"

"Uitslag?"

"Awel, daar." En ze wees naar zijn onderste regionen.

"Ge moet daarvoor niet beschaamd zijn, wat zalf zal helpen."

"Maar moedre, ik heb geen uitslag!"

"Ga gij maar naar dokter Vanneste!"

Ze klopte op zijn schouder en ging weg. Hij zag rood van schaamte en keek naar de tafel waar iedereen in een deuk lag.

"Godver, 't is weer jullie daar zeker! Ge zijt onterfd!"

Wat we niet erg vonden, want in de praktijk waren we al 100 keer onterfd omwille van grappen met hem. Een keertje meer of minder maakte niet uit.

Eleentje Het allereerste optreden ooit van The Bjètles was op het Plechtige Communiefeest van Heleen Dedullen. Haar papa Peter, met wie Martin op zaterdag naar de markt van Halluin trok, had ons gevraagd of we wilden komen spelen voor een bak Duvel en een bak Chimay. Een uitnodiging waar we graag op ingingen.

We waren wat nerveus voor onze eerste show en papa Martin ook. Die wilde natuurlijk niet dat zijn kroost zou afgaan voor de neus van al zijn vrienden. Hij was zelfs zo gespannen dat hij een kaartje was vergeten kopen voor Heleen, of "Eleentje" zoals hij haar altijd noemde. Daarom gaf hij de opdracht aan mij. Een opdracht waarvan hij op voorhand eigenlijk al had moeten weten dat er een addertje onder het gras zou zitten. Als hij Japie of mezelf vroeg om een cadeautje voor iemand anders te halen, was hij al op voorhand de pineut.

297

Zo moesten we ooit om een nieuwjaarscadeautje voor ons neefje Zian. Zijn zus Océane zou haar nieuwjaarsbrief voorlezen, en pappie moest toch ook wel een geschenk voor haar broertje voorzien. En die klus vertrouwde hij toe aan Japie en mezelf. Wij gingen naar de Supra Bazar en kochten het leukste dat je een driejarig jongetje kon geven: een knalroze kappersset (roze kammetjes, roze haardroger, roze spelden, ...). We verpakten het mooi zodat pa de inhoud nooit kon zien. Eénmaal thuis vroeg hij ons wat we hadden gekocht.

"Een set autootjes, pa!"

"Een set autootjes? Zo'n groot pak?"

"Het zijn er ook veel."

"Allee, ik heb voor Océane een dvd gekocht. Zo'n klein pakje, en dan krijgt haar broer zo'n groot."

"Ik ga dat pak opendoen en iets anders kopen."

"Maar nee, pa. Het is het gebaar."

Wij zagen hem al in gedachten voor ons met schaamrood op zijn wangen op het moment dat Zian het pakje zou openen. Helaas. Hij had toch een vermoeden dat er iets niet klopte, en net voor hij vertrok richting zijn petekindje, opende hij het pak.

"Ik wist het, ik wist het gewoon. Met jullie moet ik toch altijd op mijn hoede zijn!

Jullie zijn onterfd (voor de 700ste keer)" Maar op de dag van de plechtige communie van Eleentje was hij dat voorval blijkbaar al vergeten. Ik kwam zoals gevraagd terug met een kaartje en hij kon wel in de grond zinken.

"Wat een dom kaartje! Dat geef je toch niet aan een meisje voor haar communie?"

"Het is toch leuk pa?"

"Vind jij dat leuk? Hou dat kaartje dan maar, onnozelaar, en ga maar vlug een ander halen! Ik ga me niet belachelijk maken bij "Eleentje'. Wat moet ze wel van mij denken?". Het kaartje is lange tijd in mijn bezit geweest, tot ik het aan de bestemmelinge heb bezorgd, die me heeft beloofd om er goed voor te zorgen!

298

299

25

PEN Ik mocht het de voorbije jaren vaak horen: “Je hebt de pen van je vader”. Of het klopt, dat laat ik liever aan anderen over. Maar in tegenstelling tot mijn vader is schrijven naast een passie en hobby ook mijn beroep. Ik ben ervan overtuigd dat een job als journalist of schrijver pa ook perfect had gelegen. Onze Martin liet veel proza achter in de vorm van mails, geschriften en ook blogberichten.

Even een greep uit zijn nooit eerder gepubliceerde oeuvre.

300

Opperborst ontdekt de dingen Het is misschien wel leuk te weten dat op blogspot nog een blog over Martin rondzweeft. Meer zelfs, een blog van Martin himself. Veelal leuke verslagen van citytrips en gedachtewisselingen. Misschien klinken sommige dingen wel bekend in de oren. Perfect mogelijk want Rik Vanwalleghem gaf ooit een bloemlezing van enkele verslagjes. Ik heb de blog gekopieerd en in dit boek gegoten.

Wie hem online wil lezen, kan terecht op http://denopperdopper.blogspot.be Opperborst verkent Berlijn In de rubriek : " voor u opgesnoven “ : Berlijn Berlijn, een echte aanradertje Als je er met uw madam, of als de die blijft lastig doen, uw beste vriendin, eens een paar dagen op uit wil, kan ik Berlijn aanbevelen, zoals alleen de Fuhrer dat kon.

Berlijn heeft alles voor de perfecte citytrip op de wijze van den opperborst : Dit is : ’s nuchtens 1x poepen voor het eten, ‘s avonds 3x poepen voor het eten, en als het even kan, ’s middags ergens op een openbare plaats, wanneer er heel even niemand kijkt. Niet gemakkelijk maar wel spannend.

Tussendoor lokale vloeistof proeven op sfeervolle terrasjes, eten in typische restaurantjes, wat wandelen, wat varen, wat foto’s nemen van de prachtige gebouwen waarvoor je gekomen bent, en snuiven maar : die sfeer, die geuren, die veuren.

Berlijn beantwoordt aan dit recept, al heb ik tijdens de verkenning amper gepoept. De plicht riep.

Berlijn heeft brede lanen, ze spreken er Duits, en er passeert een rivier : de Speer. Een naam die u direct goesting doet krijgen. Ik heb er langs gewandeld, ik kan het weten.

Voor de rest heb ik niet veel gezien, maar het schijnt wel de moeite te zijn. Culinair kan ik de Indiër tegenover mijn hotel aanbevelen, vriendelijke mensen en diarreevrij.

Tot zover Berlijn.

Binnen 2 weken verneem je meer over het zoete leven in Toulouse, hopelijk geen Lautrec maar wel geduw.

Den Opper hat gesprochen

301

Toulouse nothing to loeze Ik ben geen stadsmens, echt waar, maar als er één stad is waar ik wil wonen en als het echt moet ook werken, dan is het Toulouse.

Toulouse, la ville rose, en dat slaat alleen op de kleur van de huizen in het zuiderse maanlicht, daar wil ik na mijn carrière in de smalle steegjes verdwalen met mijn fris bruintje, pittig en apart.

Ze zijn hier zeker te vinden, ik heb ze gezien, maar had alweer geen tijd, al was het maar voor even, ze in mijn bed of tegen de muur te krijgen.

Wie een goeie leermeester snelveroveren kent, laat het me onmiddellijk weten.

Toulouse, gezapig ritme, gezellige pleintjes, originele bistrots. Hier wil ik niet meer weg. Ik stond er op een satelieten en GPS beurs en verloor zelfs hier het noorden van de bevallige starlets.

Als je er in de buurt bent, rij er niet voorbij, spring eens binnen, mijn ebbehouten schatje zal voor je koken.

Ook hier passeert een rivier, die ik niet gezien heb maar het was niet nodig. De heetgebakerde franse latina's zogen mijn ogen.

Vive les louses de tous.

Denopperinoverdrive Utrecht, krijg nou de kleere Na 22 jaren in dit leven, keer ik terug naar waar ik voor de eerste keer als frisse jongeling op een beurs stond om Ollanderkes infrarood camera’s aan te smeren.Het Instrument in de jaarbeurs van Utrecht in Olland.

Het valt me op dat ze nog niet veranderd zijn, bij Dollanderkes en zeker niet in klotestad Utrecht.

Ollanders zijn in eigen land nog steeds zo formeel vriendelijk, dat het opvalt.

Als ze je een snoepje aanbieden zeggen ze niet : “ Moei wok een mentje ein ? “, maar : “ Kan ik je plezieren met een pepermuntje ? “, waarop ik in al mijn naïeviteit vraag : “ En waar moet ik dat dan steken om er plezier aan te beleven ? “.

Om maar te zeggen, Ollanders zijn rare mensen. Alleen de Surinaamse donkervellige meiden vallen best te pruimen. Letterlijk dan.Mijn maatje Piet had me een hotel geboekt in een “ Vogelparadijs “bij hem in de buurt.

Piet woont dicht bij Amsterdam. Ik dacht : de walletjes, joepie, daar eet ik zeker van alle twee.

302

Bleek het om dierenpark Avifauna in Alphen aan de Rijn te gaan. My twisted mind toch. Ik weet nu wel wat vroege vogels zijn.

En ’s morgens met de auto proberen van in Utrecht te geraken, processiewerk van Echternach. Echt klote man. Utrecht centrum is mooi, maar je geraakt er nooit.

De rest is minder mooi :strakke lijnen en agressieve mensen. Meermaals heb ik niet mijn vinger, maar mijn hele onderarm getoond. Tot wanhoop van Piet.

Er is veel groen, daar in Utrecht, maar het brengt geen soelaas. Het water is er altijd dichtbij, waarschijnlijk om niet te ver te moeten lopen als je je wil versmoren.Utrecht, blijf er weg en kom naar Rhodos, waar ik nu zit en waar de zunne stekt en min mule plakt.

Wat ik hier doe ? Bosbranden bestrijden, echt waar, ik ben er pompier.

In het najaar zijn jullie allemaal uitgenodigd op onze jaarlijkse ouzo kaarting.

Engeland revisited, 2 dagen is meer dan genoeg Hier zit ik dan, te wachten op mijn bootje terug naar onze kant. Vertraging door Franse schippers die vinden dat het leven duur geworden is. Ze moesten eens weten hoe duur het is op het eiland dat ze zo dikwijks vanop hun bootje zien. Blijkbaar hebben ze geen behoefte er eens aan te leggen. Dubbele prijs voor halve kwaliteit, alles is hier stinkend duur, behalve scheten laten, en daar geven de Engelsen zich ook dan overvloedig aan over.

Ik ben er enkele jaren niet meer geweest en het is er hier tijdens mijn afwezigheid in geen enkel opzicht op vooruit gegaan. Nog meer wijven met walgelijke lijven, erg. Wat nog erger is, ze schamen er zich niet eens voor. Je mag er zelfs geen opmerking over maken zoals : " Hey, vetkwabbe ! ". I am very proud of being myself, heet dat dan. De venten onder elkaar zijn nog platter dan de behaarde borsten in het kwadraat, gekoppeld aan de Verlinde index., en dan klappen ze nog niet eens over sex. Ik heb ook de indruk dat er nog meer kapot is dan toen ik hier voor de laatste keer weg vluchtte. Ze wachten blijkbaar om alles te repareren tot ik helemaal niet meer kom.

Wie hier een zaak opstart met bordjes " Out of order ", " Sorry for any inconvenience " of " Beware of the slippery floor ", is binnen de korste keren binnen.

Maar! Er zijn lichtpuntjes in de vorm van witte tandjes in donkere smoeltjes.

Willen de Engelsen zichzelf redden van de totale degeneratie en de terugkeer tot de wereld van de ongewervelde dieren, dan moeten ze dringend mingelen met hun import producten. Die hun tieten staan nog piek.

303

Het is dit of genetische manipulatie op nooit geziene schaal. Ik zou weten wat kiezen. Ik wil het zelfs voor tonen hoe het moet. Ah, daar is mijn bootje. Ik laat nog een flinke scheet en ben hier weg. Salut en niets repareren, ik kom nog terug.

The Upperpuppefucker Krakau, het bed krakt tot de poes miauwt 's Avonds aankomen in een onbekende stad heeft iets opwindends. Pas 's morgens ontdek je waar je terecht gekomen bent.

In Krakau weet je het al heel vroeg. Om 6 uur word ik wakker door klokkengekletter van de kathedraal naast mijn hotel. Verkasten heeft geen enkele zin, op iedere hoek van de straat vind je hier een kerk, basiliek of kathedraal.

Dit is Polen, het laatste katholiek bolwerk in Europa. 's Morgens vroeg waag ik me flierefluitend op straat. Ik ben hier om te werken en dompel me tussen de pendelende bevolking.

In tegenstroom begeven pasters, paters en andere nonnen zich naar de volgende dienst van 7u30.

Ze zijn tot de tenen en tanden gewapend met kruisen, kettingen en kazuifels en zien eruit alsof ze de kostuumafdeling van een of ander religieus museum leeg geroofd hebben, Ik denk dat ze bezig zijn met onze vorige, veel te jong ter ziele gegane paus, de Jean Paul langzaam maar zeker in de hemel te krijgen. De Karol was hier vroeger paster en dat merk je. Posters van de papa in zijn zondags kostuum doen de reclame affiches van Nina Ricci ernaast, naar wijwater ruiken.

Maar !!! Als ik in de late namiddag van mijne buro terugkom is het straatbeeld veranderd. Het klokkengekletter heeft plaats gemaakt voor tettengezwabber.Kortrokkige, langbenige Polinnen teisteren mijn netvlies. Bleke tetten, bloot tot net boven de tepel zijn hier het modewoord, en dat vindt denopper fijn.

Deze memmen compenseren het gemis aan zwarte trilpuddingprammen tijdelijk volledig. Ze zwermen uit over de vele kleine, middelgrote en zeer grote parken en pleinen hier alomtegenwoordig en zuigen mijn ogen weg van de prachtige monumenten die Krakau rijk is, echt waar, ge moet eens komen kijken.

Ik heb het gevoel in een videospelletje terecht te zijn gekomen. Er zoveel mogelijk raken wordt mijn doel tussen werkplek en hotel.

Maar in het weekend verandert het straatbeeld nog eens. Niet nog bloter helaas, maar het tegenovergestelde : de tetten verdwijnen in een T-shirt. De British 304

Bastards are in town, lowcost overgevlogen vanuit fantastische steden als Birmingham en Manchester. Plaatselijke kostbaarheden worden opgeborgen en buiten de stad gesmokkeld. Misschien hadden ze beter Auschwitz, hier wat verder op, nog wat langer open gehouden.

Ik voel me gecharmeerd dat de lokale schonen voor mij niet op dezelfde vlucht geslagen zijn en besluit er ééntje, voor zoveel gastvrijheid, met mijn gespierd lijf te belonen. Of ze dit gebaar geäpprecieerd hebben, kom je te weten tijdens mijn wekelijkse consultaties.

Ma Jolie how do you, mon nom est Jean Guy Thibault Leroux Quebec, een ontdekking van formaat, en als ze willen luisteren een potentiële inspriratiebron voor onze politici.

In Canada heerst rust en is het aangenaam vertoeven en dat komt door de logica waarmee dit land is opgebouwd, de principes van het gezond verstand volgend, zonder te vervallen in de hyprocisie van een Dedecker.

Hier zijn blijkbaar geen politici die tolereren dat gespuis onder het mom van godsdienstvrijheid en gelijkheid van kansen straffeloos zijn ding doet, terwijl ze zichzelf en hun verwaande ego, en wie waar op wie daarvoor kan stemmen veel belangrijker vinden. BHV : Begraaf Het Verstand.

En zijn er dan hier geen moslimbroeders ? Bah ja, bijvoorbeeld die taxichauffeur die belangeloos gids speelt voor de stad waar hij 17 jaar geleden neerstreek en mij eerst de halve planeet laat opnoemen voor hij me vertelt dat hij Algerijnse Fransman is of Franse Algerijn, hij weet het zelf niet meer. Hier voeren ze een immigratiebeleid in harmonie met ieders persoonlijke droom : Liberté , Egalité, Fraternité.

Heren en vrouwen politici, ik zal het op uw voorhoofd tatoeëren, op dat van alle politici en -ca, scheefpoepers en nymfomanes en hun woordvoerders, de persmuskieten wiens enige kritiek ondertussen deze is op de cuisson van de hete truffels in de Cercle Albert Frère, waar ze op het einde van het 7 gangen menu eindelijk beloond worden met een primeur van een formaat, groot genoeg om 's anderendaags hun tong te kunnen laten belanden in het slipje van de redactieassistente, terwijl hun kameraden politici zich bezinnen over hoe ze de nieuwste vrouwelijke aanwinst van hun partij zo snel mogelijk de edele kunst van het waterpijpen kunnen aanleren.

Waar zijn de barricades gebleven ?

305

Ik ga het hun persoonlijk gaan zeggen, als ik thuis kom, dat ze niet goed bezig zijn, al wat zich politieker noemt.

Recht in hun gezicht, en ze moeten niet afkomen dat ik een rechtse rat ben, want dat ben ik niet..

Ik hou me niet langer in nu mijn hersenen terug in de juiste plooi aan het vallen zijn.

Ik denk dat ik mijn campagne start met licht verteerbare voorgerechtjes als Del Anno Quickie en Wollige Stef.

Dus heersers over decadente plenaire vergaderingen, raap ons beslastingsgeld samen en spoed u op studiereis hierheen. Voor één keer mag het, de waarheid wacht.

Les 1 : hoe voer ik een geslaagd immigratiebeleid ?

Heel simpel : Canada tolereert geen gespuis.

Politicus en politica van mijn dierbare ballen, als uw kruit eindelijk ver genoeg geschoten is, stort dan voor 1 keer uw zaad waar het hoort en hou u bezig met zaken die echt belangrijk zijn.

Denoppper vindt dat het hoog tijd is. is dit afgeproken ?

Martin Bukowski De laatste jaren heb ik Charles Bukowski ontdekt. Zowel zijn romans als poëzie.

Fantastisch. Na "Post Office" en "Ham on Rye" was ik meteen verkocht. Sindsdien is mijn Bukowski-collectie in mijn boekenkast enorm gegroeid dankzij bol.com. Het is ook grotendeels door Bukowski dat ik aangestoken werd om ooit een boek te gaan schrijven. Er zijn heel wat van zijn boeken opnieuw heruitgegeven in het Nederlands, en ook een paar van zijn dichtbundels.

Bukowski staat ook bekend om zijn gevatte quotes, en heel vaak zie je er via pinterest, twitter of andere passeren. De man kon levenswijsheid bundelen in één enkele zin en was niet voor niets de held van "American Lowlife".

Enkele van mijn favorieten van Buk: "Some people never go crazy, what truly horrible lives they must lead".

“The problem with the world is that the intelligent people are full of doubts, while the stupid ones are full of confidence.”

"I hate prisons, they have the wrong kind of bars in there" 306

"My ambition is handicapped by laziness” “An intellectual says a simple thing in a hard way. An artist says a hard thing in a simple way.”

Op de harde schijf van één van pa zijn computers, een schatkist aan herinneringen, kwam ik een worddocument tegen met de naam "Quotes". Toen ik het opende ontdekte ik tot mijn blijdschap enkele quotes die pa zelf uit zijn klavier heeft getoverd. In de voetsporen van Bukowski. Leuke zinnen die een glimlach op je gezicht toveren. Fantastisch toch wat woorden kunnen teweegbrengen.

Ik ben een fontein aan ideeën, maar ik stop bij de uitvoering ervan.

Ik ben een fontein aan ideeën, voor de uitvoering doe ik beroep op investment bankers.

Vrouwelijk individu (een hoofdzonde waard) vraagt : “ Ik ben je aan het vervelen met mijn gezever ? “ Ik : Absoluut niet, in een andere tijd en leven zou ik uren aan al je lippen hangen, hoe ze zich ook plooien, maar ik ben gewoon te moe en ga, weliswaar in gedachten bevredigd, hier en nu, in het enige leven dat ik heb, zonder jou naar bed.

Ze zal het ver brengen, ze mist namelijk enkele intellectuele vermogens die haar daarbij zouden kunnen tegenhouden.

Ik bel je terug, ik kan niet goed nadenken met een telefoon aan mijn oor.

Dutje aan het doen ? Nee, maar hou jij een keer een hele dag mijn hoofd recht.

Het Laatste Woord Toen hij ons op maandag 18 oktober 2010 verliet, liet hij alvast een afscheidswoord achter. Zijn allerlaatste woorden waren: “Zorg goed voor elkaar.” En als iedereen ter wereld die zou naleven, dan zijn we al een hele stap verder.

307

Martins droom Ik heb geprobeerd om onze Martin te schetsen in dit boek. Ik heb je met hem laten kennismaken, met zijn gezin en familie, vrienden en collega’s. Je hebt zijn favoriete dranken en gerechten kunnen ontdekken, net als zijn reisbestemmingen. Je dook in zijn platen-, boeken- en videokast en leerde zijn talloze gadgets kennen. Dit en nog meer.

Maar wat was nu onze Martin zijn grote droom? Wel, hij balde die ooit samen in twee zinnetjes die ook op zijn herdenkingsprentje werden gezet. Hij heeft die zelf neergepend op 21 augustus 2010. Een hele mooie droom waarvan ik hoop dat hij die heeft gevonden, waar hij ook is.

“ Zelf aan het stuur zitten van uw leven en uw droom vinden.

Mijn droom is vrijheid van denken en doen.”

308

309