Γιώργος Σαραντάρης | Στους φίλους μιας άλλης χαράς | Εκδόσεις Ιωλκός

ΓΙΩΡΓ ΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ

ΣΤ Ο ΥΣ ΦΙΛ Ο ΥΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΧΑΡΑΣ

ΑΙΩΝΙΑ Π Ο ΙΗΣΗ

ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΧΑΡΑΣ Γιώργος Σαραντάρης Σελιδοποίηση: Ζωὴ Ἰωακειμίδου Ἐπιμέλεια: Γιάννης Κορίδης Σχεδιασμὸς ἐξωφύλλου: Δημήτρης Κουρκούτης Εἰκονογράφηση ἐξωφύλλου: Πανδώρα Γιαμαλίδου ΣΕΙΡΑ ΑΙΩΝΙΑ ΠΟΙΗΣΗ

Ὑπεύθυνος σειρᾶς: Κωνσταντῖνος Ἰ. Κορίδης © Copyright Ἔκδοσης: Ἐκδόσεις «Ἰωλκὸς» - Κωνσταντῖνος Ἰ. Κορίδης, 2012 Νοέμβριος 2012 Α΄ Ἔκδοση ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΩΛΚΟΣ • Ἀνδρέου Μεταξᾶ 12 & Ζ. Πηγῆς, 106 81 Ἀθήνα Τηλ.: 210-3304111, 210-3618684, Fax: 210-3304211 E-mail: iolkos@otenet.gr

www.iolcos.gr ISBN 978-960-426-695-1

ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΧΑΡΑΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ

ΣΤΟΥΣ Φ ΙΛΟΥΣ ΜΙΑΣ Α ΛΛΗΣ Χ ΑΡΑΣ

ΙΩΛΚΟΣ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Δὲ μπορῶ νὰ βρῶ πιὰ τί θέλει νὰ πεῖ ποίηση. Μοῦ διαφεύ-

γει. Τὸ ἤξερα, ἀλλὰ τώρα μοῦ διαφεύγει. Ἂν κάποιος μὲ ρωτήσει αὐτὴ τὴ στιγμὴ θὰ ντροπιαστῶ. Γιατὶ ἐξακολουθῶ νὰ εἶμαι ἐνδόμυχα βέβαιος, πὼς ἡ ποίηση εἶναι μιὰ οὐσία ἀπαράλλαχτα, ὅπως καὶ ἡ ζωή. Καὶ κρύβω, κρύβομαι, κάτι κρύβω, ἀπὸ κάποιον κρύβομαι. Σὰ ν’ ἀρχίζω νὰ γίνομαι τρελλὸς καὶ νὰ ντρέπομαι. Ἀλλὰ ἡ ποίηση; Κάποιος θὰ σταθεῖ ἱκανὸς νὰ πεῖ στοὺς ἄλλους, ὄχι σ’ ἐμένα, πού, ἄν καὶ τὸ ξέρω, φεύγω, τί εἶναι ποίηση! ……………………………………………………………………………… [ Ἄλλη ἡ γλώσσα τῆς φιλοσοφίας, ἄλλη ἐκείνη τῆς ποίησης; Ἄλλη· κι ἂς νοιώσει ὅποιος μπορεῖ, μὲ ὅποιο τρόπο, τὴν ἀλήθεια τοῦ ἀνθρώπου!]

3.11.1938

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ Μὲ θύμησες ἐκπλήρωσε τὴν καρδιὰ Κι ἀγάπησε ἕναν ἁγνὸ τάφο Ἡ τιμωρία ὑπάρχει τώρα Σεμνὴ ὅπως τὰ χελιδόνια Καὶ σκεπάζει μὲ ἄγνοια Τὰ περιστατικὰ τὸν ἄνθρωπο Ποὺ ἂν τὸν φέρει ἡ ἀνάμνηση Θὰ μοιάζει κοπέλλα Τέτοια ἡ μοῖρα τῶν φθαρτῶν Ποὺ πάλι ἔρχονται Ἀλλὰ μὲ ἀσύλληπτη μαγευτικὴ εἰλικρίνεια.

ΠΟΙΟΣ ΕΝΤΥΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ Ποιός ἔντυσε τὰ μάτια Καὶ ἤρθανε ἀπροσκάλεστα Σὲ μιὰ γιορτὴ ὅπου λείπουν Ἄνοιξη καὶ μουσική; Εἶναι κόσμος ἐτοῦτος Εἶναι ἡ ζωὴ ποὺ γδύνεται Καὶ τρέφει τὰ ὄνειρα σειρά; Τὰ μάτια μίλησαν Τελευταῖα Καὶ ἀπορρόφησαν τὴ γιορτή.

10

ΚΑΛΟ ΤΑΞΕΙΔΙ Καλὸ ταξείδι νὰ ἔχουν οἱ θάλασσες Τώρα ποὺ ἐτραγούδησαν Καὶ μᾶς ξαλάφρωσαν τὰ σωθικὰ Καλὴ κουβέντα νὰ πλέξουν Καὶ συνεννόηση ἄϋλη Μὲ τ’ ἄστρα Ἀμάλαγη νὰ εἶναι ἡ καρδιά τους Στὸν οὐρανό Τ’ ἄλλο νερὸ θὰ ἱστορεῖ Τὶς νήπιες θάλασσες Ποὺ μᾶς ἔδωκαν τὴ ζωὴ Κι ἔφυγαν σὰν καιρὸς Ἀνοιξιάτικος Προτοῦ κοιμηθοῦμε Σ’ αὐτές.

11

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ Ἄνθρωποι, ποὺ δὲν ἤξεραν νὰ τραγουδάνε Ἄλλαξαν ζωὴ καὶ ἤρθανε κοντά μας Κάναμε εἰρήνη καὶ τώρα περπατᾶμε ὅλοι μαζὶ Στὴν ἄκρη μιᾶς λίμνης Δὲ μιλάει κανεὶς ὅλοι σωπαίνουν Κι εὔχονται νὰ μὴν πεθάνει ὁ ἥλιος Σταμάτησαν οἱ φωνές μας Σὰ νὰ βρεθήκαμε κάποτε μπροστὰ σὲ μαγικὸ ποτάμι.

12

ΕΙΤΑΝ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΕΙΤΑΝ ΟΝΕΙΡΟ…

J’ ai cueilli ce brin de bruyère G. Apollinaire

Εἴταν γυναίκα, εἴταν ὄνειρο, εἴτανε καὶ τὰ δυὸ Ὁ ὕπνος μ’ ἐμπόδιζε νὰ τὴ δῶ στὰ μάτια Ἀλλὰ τῆς φιλοῦσα τὸ στόμα τὴν κράταγα Σὰ νὰ εἴταν ἄνεμος καὶ νὰ εἴταν σάρκα Μοὔλεγε πὼς μ’ ἀγαπούσε, ἀλλὰ δὲν τὸ ἄκουγα καθαρὰ Μοὔλεγε, πὼς πονοῦσε νὰ μὴ ζῆ μαζί μου Εἴταν ὠχρὴ καὶ κάποτε ἔτρεμα γιὰ τὸ χρῶμα της Κάποτε ἀποροῦσα νιώθοντας τὴν ὑγεία της σὰ δική μου ὑγεία Ὅταν χωρίζαμε εἴτανε πάντοτε νύχτα Τ’ ἀηδόνια σκέπαζαν τὸ περπάτημά της Ἔφευγε καὶ ξεχνοῦσα πάντοτε τὸν τρόπο τῆς φυγῆς της Ἡ καινούργια μέρα ἄναβε μέσα μου προτοῦ ξημερώσει Εἴταν ἥλιος εἴταν πρωΐ, ὅταν τραγουδοῦσα Ὅταν μόνος μου ἔσκαβα ἕνα δικό μου χῶμα Καὶ δὲν τὴ σκεφτόμουνα πιὰ ἐκείνη.

13