piątek, 9 sierpnia 1963, godzina 20:10
37
nawet na Swojecki i Bartkowski. Tym sposobem odetniemy Psie Pole od reszty miasta. – Psie Pole to najmniejszy z naszych problemów – wypalił Niesyto, spoglądając na zegarek. – Dwie trzecie izolowanych znajduje się po tej stronie Odry, a to znaczy, że mamy najwyżej osiem godzin na przeczesanie całego centrum i wyłapanie ponad tysiąca uciekinierów. – Dlaczego tylko osiem? – zapytał Bremer. – O piątej zaczyna się szczyt komunikacyjny. Ludzie wychodzą z domów, by dojechać do zakładów pracy. Jeśli nie wyłapiemy izolowanych przed tą godziną, rozpłyną się w tłumie. Wyobrażacie sobie panikę, jaka wybuchnie, gdy ktoś zauważy, że w zatłoczonych autobusach i tramwajach roi się od potencjalnych nosicieli wirusa ospy? Ten argument przemówił do nich wszystkich. – Ile patroli możesz rzucić na miasto? – zapytał Niesyto, spoglądając w kierunku ocierającego czoło kapitana. – Niech sprawdzę… – Brandys złapał za słuchawkę. – Towarzyszko Głuszczyńska, ustalcie mi, kogo możemy ściągnąć na służbę w ciągu najbliższej godziny. Moment później sekretarka zajrzała do gabinetu przez uchylone drzwi. – Oficer dyżurny mówi, że jest w stanie zorganizować stu funkcjonariuszy. Ale na pewno nie w godzinę. Potrzebuje co najmniej dwa razy więcej czasu. – No to mamy przesrane – jęknął Niesyto. – Niekoniecznie – rzucił Biedrzycki, wciąż przyglądając się mapie. – Bądź poważny, człowieku – obruszył się protegowany pierwszego sekretarza. – Jeśli nawet dodasz do tej liczby wszystkich będących teraz na służbie, to i tak nie wystarczy nam ludzi do obstawienia choćby głównych ulic. Nie mówiąc już o tym, że dysponujemy co najwyżej trzydziestoma samochodami. Nie zlikwidujemy przecież blokad wokół Wrocławia… Bremer rzucił pytające spojrzenie kapitanowi, a ten prędko skinął głową. Sprzęt był największą bolączką milicji, a konieczność