Café Luwak Carlos Hoogwijk in gesprek met Martijn Lie Hap Po en Arjan Verdoorn
Met dat dingetje doen doelt hij op de wekelijkse akoestische jamsessies, inmiddels een begrip onder de Zeeuws Vlaamse ‘amateurmuzikanten’. Wat is het bijzondere aan Luwak en dat ‘clubje’? “Allereerst de plek. Die is zó speciaal. En het ‘clubje’ zou je de basis, de kern, kunnen noemen. Maar achter de opsomming van die groep staat – zeg maar – een komma. Er kan van alles aan worden toegevoegd. ’s Zomers hebben we het wel meegemaakt dat er een stel hartstikke gave jazzmuzikanten aanschoof, waaronder een trompettist die hier in de buurt op een boot woont, of een stel – zoals wij ze noemen – gipsy’s, met hun geheel eigen geluid. We hebben nogal eens tot diep in de nacht muziek zit ten maken. Vooral die vrijheid, die onbevangenheid, is gewel dig. Het komt echt ‘van binnenuit’. En de gezelligheid van de mensen die komen luisteren en meedoen, maakt het juist zo bijzonder. Gilles en Rose dragen daar natuurlijk ook echt aan bij. Dat zijn fantastische mensen. Rose is echt de moeder van Terneuzen geworden en Gilles zo’n beetje de eigenwij ze papa. Ik kan me voorstellen – hoewel ik die tijd niet heb meegemaakt – dat, als je vroeger bij Porgy and Bess kwam, dáár ook zo’n sfeertje hing.”
De sfeer van de sixties Plotseling realiseer ik me dat hij natuurlijk ook de roaring sixties en late fifties niet live kan hebben beleefd. Toch heeft hij overduidelijk precies het gevoel dat die jaren kenmerkt, meegekregen of opgepakt. “Mijn moeder draaide altijd bandjes van Elvis en de Jordanairs etc. Die muziek zit verankerd in mijn DNA. Als je Indo bent, ken je Elvis. Die sfeer die rond die muziek hangt, blijft altijd. Rose en Gilles doen er ook alles aan om die sfeer te bewaren; daarom ben ik ook zo blij dat ik als een soort katalysator daaraan kan bijdragen. Ik probeer iedereen in die lijn – dat
frequentiegebied - mee te krijgen. Je merkt steeds meer, dat de omgeving daar ook echt van geniet. Het is niet een egoding; het gaat er ook niet om of je een virtuoos muzikant bent of hoe breed jouw muzikale vocabulaire is. Belangrijkst is, dat je je kunt inleven in de sfeer.” Het is overigens beslist niet zo, dat de amateurmuzikanten ook muziek op ‘amateuristisch’ (lees: ‘lager’) niveau maken. Gevestigde namen als Jaimy en Pieter Portier, Edwin Staps. Nicky van de Nest, Vincent Chambon, Nydia Sandrini, Arjan Verdoorn, Laurens Joensen en Dylan Nützmann verlenen met grote regelmaat hun medewerking. Ook de helaas veel te vroeg overleden vader van Laurens, Marius Joensen was een graag geziene gast. Daarnaast doen Gilles en Rose natuurlijk ook een forse vocale duit in het zakje. “De oprechtheid en de authenticiteit van de muziek, maar ook van de mensen, zorgen ervoor dat je steeds blijft terugkomen. En dan kan het alle soorten muziek zijn, als het maar écht is. Wij spelen echt ‘van alles’. ’s Winters binnen, ’s zomers buiten. Dan komt de contrabas erbij. Elektrisch versterkte muziek is dan vanwege de veronderstelde geluidsoverlast taboe.”
Een ontmoetingsplek voor muzikaal Terneuzen Arjan Verdoorn Dat gevoel van thuiskomen, die gezelligheid, wordt volmondig onderschreven door Arjan Verdoorn, een van de regelmatig optredende sessiemuzikanten. Op de vraag hoe vaak hij in Luwak komt, komt als antwoord: “Zo vaak mogelijk. Ik ga er nogal eens met mijn ‘kleine jon gens’ op vrijdagmiddag even wat drinken, soms gaan we er lunchen; alleen maar gezonde dingen, mijn kinderen houden daar enorm van en ze zijn helemaal weg van LES ARTISTES 19