interview Ronald Lepez by info-vandekken-design

VOETBAL FRIESLAND

NR 4 2020

Hoe ‘tekens van boven’ Ronald Lepez naar Indonesië brengen Binnen een jaar krĳgt Ronald Lepez (63), oud-speler van Heerenveen én Cambuur, diverse signalen dat hĳ aan een nieuwe reis moet beginnen. Een reis naar Semarang, Indonesië. Naar het geboorteland van zĳn ouders, toen nog Nederlands-Indië geheten. Het idee begint in 2007 te leven. In 2011 emigreert hĳ met zĳn partner. Lepez heeft er inmiddels een voetbalschool en een stichting. Hĳ vertelt openhartig over zĳn belevenissen.

Liefde voor de bal Ronald is de oudste uit een gezin met drie kinderen. Hĳ heeft een broertje en een zusje. Na de scheiding van zĳn ouders neemt zĳn moeder het drietal mee naar een woning in Goor, niet ver van hun geboorteplaats Almelo. In haar eentje zorgt ze voor drie kinderen. Het gezin leeft van een uitkering. Terugkĳkend op zĳn jeugdjaren is Ronald zĳn moeder ontzettend dankbaar. Het is 1961. Ronald wordt niet veel later lid van de Goorsche Football Club (GFC) en speelt onafgebroken op straat. Hĳ en zĳn vele vriendjes nemen altĳd een bal mee. Putjesvoetbal, pleintjesvoetbal, lantaarnvoetbal: ze verzinnen van alles en het gaat de hele dag door. Al snel erna vindt zĳn moeder een woning in Heerenveen, waar een nieuwe fase aanbreekt. Ronald: “Ik hoorde al meteen over

Abe. Abe Lenstra. Ik ging bĳ v.v. Heerenveen voetballen, maakte nieuwe vriendjes en voetbalde wederom continu. Er waren overal veldjes, maar we speelden tevens op straat. Onder de ﬂats kaatsten we tegen de muren, terwĳl garagedeuren als goal golden. Eén tegen één, twee tegen twee. We leerden veel. Er liep het nodige talent in het dorp rond. Met mĳn team wonnen we onder andere de zogeheten Friesland Cup. ONS Sneek was vaak onze tegenstander als het erom ging. Ik maakte als jonkie overigens kennis met Abe Lenstra en zĳn vrouw.” Ronald sport ontzettend veel en houdt naast het voetbal tegens van schaatsen en ĳshockey. Mooi weetje: hĳ schaatst op latere leeftĳd zelfs de Elfstedentocht! Hĳ is erg sociaal. Een allemansvriend. En in die tĳd gek genoeg een van de

VOETBAL FRIESLAND

NR 4 2020

eerste donkere kinderen in Heerenveen. “Ze noemden mĳ wel eens bruine. Of brúne, op z’n Fries. Ik had er geen last van en reageerde door te zeggen dat het klopte. Ik was ook bruin.” Als B-junior maakt Ronald een geweldige transfer. Hĳ komt bĳ de hoofdmacht van SC Heerenveen, in die jaren middenmoter in de eerste divisie. “Ineens moesten we naar Veendam. Ik had nog nooit buiten de provincie gespeeld, haha. En of ze wel wisten wie mĳn directe tegenstander was. Ik had geen idee. Dat bleek om niemand minder dan Johan Derksen te gaan.”

gaat hĳ in Heerenveen aan de slag als onderwĳzer. Hĳ blĳft er maar liefst twintig jaar werkzaam. In die jaren haalt hĳ diverse trainersdiploma’s, waaronder TCIII (nu UEFA-C) en de docentenopleiding bĳ de KNVB Academy voor jeugdtrainers. Hĳ werkt in Nederland als trainer bĳ Drachtster Boys, MKV ’29 en de meisjesselecties van de FVB. “Een kanttekening is overigens dat ik geen contract had bĳ Cambuur, omdat ik een studiebeurs had. Ik kwam in aanmerking voor het Nederlands Amateurteam, maar omdat trainer Arie de Vroet niet wist dat ik op amateurbasis actief was, werd mĳ een prachtige trip naar Indonesië door de neus geboord.”

Voetballoopbaan

Na zĳn Cambuur-tĳd volgt een mooie periode in het amateurvoetbal. Na een jaar bĳ de amateurs van v.v. Heerenveen te hebben gespeeld, gaat Ronald bĳ Dyka Steenwĳk – nu v.v. Steenwĳk – aan de slag, waar hĳ op het hoogste amateurniveau samenspeelt met onder meer Kees en Teun Kist. Gerrit Abma is er hoofdtrainer. “Dat waren prachtige tĳden. We hadden een mooie ploeg. Hubert Sneek was één van onze concurrenten in de hoofdklasse, met mannen als Elt Hazelhof, Peter Schat en Johan Rĳpma. Met het noordelĳk amateurteam waren onze tegenstanders vaak kanonnenvoer. Dit kwam mede door al die jongens van Sneek die meededen.” Na het avontuur in Steenwĳk speelt Ronald nog voor Udiros. En nog veel later trapt hĳ een balletje mee met het 35+ team van Jubbega.

Op z’n zestiende debuteert Ronald voor SC Heerenveen 1. De overstap is groot, heel groot. Net als de fysieke belasting, aangezien hĳ aanzienlĳk vaker traint, op zaterdag met het 2de speelt en een dag later aansluit bĳ de A-selectie. Iets wat tegenwoordig ondenkbaar is. Na het eerste contractjaar wil Heerenveen niet verlengen. Ronald kan echter met zĳn jeugdtrainer Atte Bouma mee naar SC Cambuur. Toen blĳkbaar geen dubieuze transfer: “Misschien was ik een beetje naïef. Ik vroeg me bĳvoorbeeld hardop af waarom 5000 mensen naar een wedstrĳd tegen ADO kwamen kĳken. En van de rivaliteit tegen Heerenveen en Cambuur heb ik weinig gemerkt. Het waren andere tĳden, denk ik. Voor mĳn gevoel waren de verschillen in ieder geval niet groot, ook qua niveau niet.” Ronald maakt mooie tĳden door in Leeuwarden, waar hĳ bĳ de aanhang populair is. Dat heeft tevens met zĳn woonplaats Heerenveen te maken. In de periode bĳ Cambuur haalt Ronald de havo en erna de Pedagogische Academie. Hĳ blĳkt aanleg te hebben voor het docentschap. Na zĳn laatste periode in het betaald voetbal

‘Tekens van God’ De keuze om zich tot het christendom te wenden, is de meest belangrĳke in het leven van Ronald. “Ik stelde mezelf vragen als waarom ik op aarde ben en waar ik naartoe ga als ik kom te overlĳden. Die vragen leidden mĳ naar de Bĳbel. Op veel levensvragen kreeg ik antwoord. De persoon Jezus Christus was hierin de sleutel. De zinsnede dat God geen enkele rol in mĳn leven speelt, maar de Regisseur is, is op mĳ van toepassing. Er zĳn zoveel toevalligheden geweest. Steeds met Indonesië – het geboorteland van mĳn ouders – als kernpunt. Zo kreeg ik een baan aangeboden in Semarang, de geboorteplaats van mĳn vader. Mĳ is gezegd dat ik zou verhuizen, over en aan de zee. De eerste zes jaar in Indonesië woonden we aan de Javazee. In 2007 werd ons gezin keer op keer op Indonesië gewezen. Toen zĳn we er

VOETBAL FRIESLAND

op vakantie geweest. Meteen toen we arriveerden zei mĳn vrouw dat ze er wel zou kunnen wonen. Ik werd vervolgens gevraagd om hoofdcoach van een nieuwe, plaatselĳke voetbalclub te worden. Geschoeid volgens de Nederlandse leest. Ik was in Nederland al regiocoach van de KNVB en deze functie sloot mooi aan.” In de plaatselĳke kerk in het noordelĳke deel van Centraal-Java treffen ze de voorganger. Hĳ zoekt iemand om een voetbalschool op te starten. “Ook dit kon geen toeval zĳn”, aldus Ronald. Terug in Nederland richt hĳ meteen de stichting Awas Kaki (‘pas op je voeten’) op, met als doel het leven van kansarme jongeren te verbeteren.

NR 4 2020

bĳ dertig graden.” Ronald is als hoofdcoach verantwoordelĳk voor het technische gedeelte binnen de voetbalschool. Hĳ schoolt de trainers regelmatig bĳ en zorgt voor gedegen lesen oefenmateriaal. Over een jaar is Ronald met zĳn vrouw Barbara al tien jaar in Indonesië. Het plaatselĳke voetbalniveau is door de school naar een hoger niveau getild. “Spelers van de voetbalschool worden regelmatig geselecteerd door reguliere voetbalteams en -clubs. We hebben tevens meerdere toernooien gewonnen. Dit voorjaar zĳn twee jongens uitgenodigd voor het nationale team van Indonesië. Na het afronden van de school, in maximaal zes jaar tĳd, staan veel spelers op de lĳst om toe te treden tot een profclub. Zo spelen er inmiddels drie jongens bĳ kampioen Bali United.”

Voetbalschool In 2011 emigreert het gezin. Ronald richt in Semarang voetbalschool Terang Bangsa op, wat ‘licht van de wereld’ betekent. Zo’n 210 kinderen maken momenteel gebruik van de school, waarvan er 60 geselecteerd zĳn. Het is een mooie manier om een brug te slaan tussen kinderen, ouders, onderwĳs en instanties die extra steun kunnen bieden, bĳvoorbeeld in de vorm van materialen en giften. Ronald focust zich op het uitvoeren van de leerlĳn en het mentoren van alle (jeugd)trainers. De school heeft drie velden: een hoofdveld en twee halve voetbalvelden. “Die liggen er voor Indonesische begrippen prima bĳ. Alles wordt onderhouden door zes vrĳwilligers, die zorgen voor voldoende afwatering en het maaien van het gras. Een aantal vrouwen haalt met een haak zelfs de dode of scheve grassprieten eruit. En dat allemaal

Verschillen De verschillen met het voetbal in Nederland zĳn natuurlĳk groot. De meeste clubs hebben geen velden en moeten deze huren. Voor jeugdteams vaak geen haalbare kaart. Het komt vooral aan op toernooien. Dertig graden, vĳf wedstrĳden op een dag, lange pauzes ertussen. Niet ideaal, vooral niet voor de spieren. Omdat presteren en de eer belangrĳk zĳn in het land, gaan zaken soms net even anders. “Je zou het een eerschaamte-cultuur kunnen noemen. Ouders willen hun kind niet zien verliezen en ronselen goede spelers van andere clubs en teams om mee te doen. Zolang ze het toernooi maar winnen. Dit levert namelĳk bewĳzen op waarmee je weer voorrechten hebt, zoals gratis onderwĳs.”

VOETBAL FRIESLAND

Als voetbalontwikkelingsland staat Indonesië momenteel op plaats 173 van de FIFA-ranglĳst. Dertien plaatsen lager dan een jaar geleden. “De bond praat veel, maar er gebeurt weinig. Je hebt met politiek en corruptie te maken, waarbĳ de profcompetitie zelfs gebukt gaat onder illegaal gokken en bemoeienissen van de mafﬁa. En het fanatisme langs de lĳn slaat geregeld door in geweld. Het afgelopen jaar zĳn vĳf mensen overleden. Een keeper werd mishandeld en overleed later aan zĳn verwondingen. En een supporter werd doodgeschopt. Daar gingen beelden van rond. Je zag zelfs kinderen trappen. Heel heftig. Mannen als Pieter Huistra en Foppe de Haan hebben de bond meermaals geadviseerd, maar tot duidelĳk resultaten heeft dat niet geleid. Ze doen er weinig tot niets mee. Het voetbal verliest.”

Toekomst Ronald zit nog uitstekend op z’n plek in Indonesië. Kinderen helpen, jeugdtrainers opleiden, verbanden leggen, netwerken, mensen bĳ elkaar brengen. Het is aan de orde van de dag. “We doen mooie dingen en ik ben nog niet klaar. Over tien jaar hoop ik dat er in het hele land dergelĳke organisaties zĳn. Dat de mensen die wĳ opleiden dan zelf mensen trainen en opleiden. Wat zich weet te vertalen in tientallen scholen en voetbalkampen, met jongens die het profvoetbal halen en als uithangbord en ambassadeur fungeren. Het netwerk is cruciaal hierin, bĳvoorbeeld met en tussen scholen, bedrĳven, voetbalverenigingen en individuen: zowel in Nederland als Indonesië. Gevoelsmatig willen we hier nog een jaar of

NR 4 2020

twee blĳven, al heeft het coronavirus de plannen voor 2020 wel behoorlĳk aangetast. Aan de andere kant moeten we altĳd wel weer wennen aan de kou in Nederland hoor, haha!” Wil je Ronald helpen? Dit kan door met hem samen te werken of door een donatie achter te laten via www.awaskaki. com. Deze stichting is door Ronald en zĳn vrouw opgezet, met als doel het faciliteren van (kansarme) kinderen door bĳvoorbeeld scholing en het verstrekken van lesmateriaal. Awas kaki betekent ‘pas je op je (blote) voeten’, als symbool voor het spelen en voetballen op blote voetjes. Wees er zuinig op, ze moeten nog een mensenleven mee. Over een mensenleven gesproken: Awas kaki staat ook voor het in beweging komen. Iets doen voor een ander. De stichting heeft al samengewerkt met onder meer SC Heerenveen, SC Cambuur, Harkemase Boys, Harkema Opeinde en Udiros. Mede hierdoor zĳn vele scholen en honderden mensen en kinderen geholpen. Ronald is daarentegen jaarlĳks in Nederland te vinden en kan op locatie tevens een presentatie, training of clinic geven. Hĳ versterkt graag de banden met (amateur) verenigingen. Interesse? Kĳk op de website (contactgegevens zĳn vindbaar op https://www.awaskaki.nl/contact)!