ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΕΡΕΥΝΩΝ
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΕΥΧΟΣ 65, ΜΑΡΤΙΟΣ 2019
Περιεχόμενα • Η απελευθέρωση της Leyla Güven πρέπει να σημαίνει ελευθερία για όλους τους Κούρδους πολιτικούς κρατουμένους • Ο πολιτικός διάλογος είναι απαραίτητος για να διαφυλαχθεί η ειρήνη στη Βενεζουέλα και την ευρύτερη περιοχή • Από το έργο των μελών του Διοικητικού και Επιστημονικού Συμβουλίου του ΙΝΕΠ
Συντακτική Επιτροπή
Γιάννος Κατσουρίδης Σωτηρούλα Γιασεμή Ελένη Ευαγόρου Κωστάκης Κωνσταντίνου
Η ρίζα του γυναικείου ζητήματος Οι θεμελιωτές του επιστημονικού σοσιαλισμού, Μαρξ και Ένγκελς, παρατηρώντας τις συνθήκες της εποχής της οποίας ζούσαν, αποκάλυψαν ότι η αφετηρία της ανισοτιμίας της γυναίκας ανατρέχει στα βάθη των αιώνων, τότε που εμφανίστηκε η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ανάδειξαν δηλαδή, ότι η πραγματική φύση του γυναικείου ζητήματος είναι ταξική, και πάνω σε αυτή σφυρηλατούνταν επί χιλιετίες οι διάφορες –οικονομικές, πολιτικές, πολιτιστικές, σεξουαλικές – μορφές ανισοτιμίας, διακρίσεων και καταπίεσης της γυναίκας.
Ινστιτούτο Ερευνών ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
Ανδρέα Παπακώστα 1, 1037 Καϊμακλί, Λευκωσία, Κύπρος τηλ.22432111, φαξ.22432112
www.inep.org.cy / info@inep.org.cy
Όταν φωτίστηκε ιδεολογικά και επιστημονικά, η διπλή εκμετάλλευση της γυναίκας -ταξική και φυλετική- άρχισε ουσιαστικά η πάλη για τη χειραφέτηση της γυναίκας. Την ίδια ώρα, αναδείχτηκε και θεωρητικά αυτό που ήταν γνωστό από την ίδια τη ζωή. Ότι δηλαδή, μπορεί να υπάρχουν μορφές διακρίσεων σε βάρος όλων των γυναικών, όμως είναι οι γυναίκες της εργατικής τάξης και ευρύτερα του εργαζόμενου λαού που έχουν στις πλάτες τους τα διπλά βάρη. Τα πρώτα βήματα Όταν η γυναίκα μπήκε στην παραγωγή και την εργασία, δεν μπήκε με όρους ισοτιμίας σε σχέση με τον άνδρα. Αντίθετα, η γυναίκα της εργατικής τάξης, έπρεπε να ανταποκριθεί τόσο στις άθλιες συνθήκες εργασίας όσο και στα καθήκοντα στο σπίτι, τη φροντίδα των παιδιών και την καταπίεση του άνδρα. Εντούτοις, διανοίχτηκαν με αυτό τον τρόπο οι προοπτικές για να οργανωθούν οι εργαζόμενες γυναίκες και για να συμπορευθεί το πραγματικά ριζοσπαστικό κίνημα των γυναικών με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτά έδωσαν μια τεράστια ώθηση και δυναμική ώστε να καταγραφούν σημαντικές κατακτήσεις και προοδευτικές αλλαγές στην εργατική νομοθεσία, στο οικογενειακό δίκαιο και την κοινωνική πρόνοια. Η 8η του Μάρτη Η 8η του Μάρτη, γνωστή ως η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας εξυμνεί τις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές κατακτήσεις του γυναικείου κινήματος που επιτεύχθηκαν μέσω των σκληρών αγώνων των γυναικών για ισότητα και ισοτιμία. Σημείο-σταθμός αυτών των αγώνων αποτελεί η 8η του Μάρτη 1857, όταν οι ράφτριες και εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη κατέβηκαν σε απεργία με αιτήματα «δεκάωρη δουλειά, φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών», όμως χτυπήθηκαν από την αστυνομία και η απεργία βάφτηκε στο αίμα των εργατριών. Οι εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, πενήντα χρόνια μετά, τιμώντας των αγώνα των αδελφών τους,
βγαίνουν ξανά στους δρόμους το Νοέμβριο του 1909 απαιτώντας δικαίωμα ψήφου και την κατάργηση της παιδικής εργασίας. Αυτή η απεργία διήρκησε 14 εβδομάδες και λόγω της μαζικότητας της έμεινε γνωστή στην Ιστορία ως «ο ξεσηκωμός των 20.000». Η αστυνομία πολλές φορές προσπάθησε να καταστείλει την απεργία ασκώντας βία και προχωρώντας συχνά σε συλλήψεις. Εντούτοις, οι εργάτριες με τις απεργίες πέτυχαν πολλές μεταρρυθμίσεις στις συνθήκες εργασίας τους και αποτελούν φωτεινό φάρο για το εργατικό και γυναικείο κίνημα. Το 1910 κατά τη διάρκεια των εργασιών της Δεύτερης Διεθνούς προτάθηκε η καθιέρωση της 8ης Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ως φόρος τιμής στις δύο ιστορικές διαδηλώσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και στις εργαζόμενες γυναίκες όλου του κόσμου και το Μάρτη του 1911 γιορτάστηκε για πρώτη φορά με πορείες και διαδηλώσεις γυναικών σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, η Σοβιετική Ένωση γίνεται η πρώτη χώρα που γιορτάζει επίσημα την Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας, ενώ στη Δύση δεν γιορτάζεται επίσημα μέχρι το 1977, όταν η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ καλεί όλα τα κράτη όπως προκηρύξουν την 8η του Μάρτη ως την Μέρα του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των γυναικών και την παγκόσμια ειρήνη. Τις επόμενες δεκαετίες, παρότι η γυναίκα βρίσκεται στην παραγωγή, περιορίζεται στην άσκηση μερικών επαγγελμάτων, τα οποία θεωρούνται από την κοινωνία αποδεκτά να ασκούνται από γυναίκες, και δεν κατέχει καθόλου ανώτατες θέσεις στην επαγγελματική ιεραρχία. Ακόμη και τότε, πολλοί υποστήριζαν ότι η γυναίκα θα πρέπει να περιοριστεί στην ευθύνη του νοικοκυριού και την ανατροφή των παιδιών της. Όλος ο 20ός αιώνας είναι γεμάτος με κομμουνίστριες κι άλλες λαϊκές αγωνίστριες που με τον ηρωισμό, την αυταπάρνηση και το αγωνιστικό ήθος που επέδειξαν μέσα στο καμίνι των ταξικών και κοινωνικών αγώνων, κατάφεραν να αλλάξουν την αντίληψη των συντρόφων τους, αλλά και της κοινωνίας για τις δυνατότητες και το ρόλο της γυναίκας. Όταν για παράδειγμα, από τις τάξεις του επαναστατικού κινήματος, αναδεικνύονται προσωπικότητες διαμετρήματος της Ρόζας Λούξεμπουργκ, της Κλάρας Τσέτκιν, της Πασιονάριας και τόσων άλλων επώνυμων και
ανώνυμων, τότε οι αντιδραστικές αντιλήψεις που θεωρούν τη γυναίκα περιορισμένων δυνατοτήτων και τη θέλουν «κλεισμένη στο σπίτι» καταρρίπτονται στην πράξη. Η συνείδηση ολόκληρης της κοινωνίας ωθείται προς τα μπρος.
Η γυναίκα στον 21ο αιώνα Μπορεί, το καπιταλιστικό σύστημα να υποχρεώθηκε να αναγνωρίσει την ισότητα των δύο φύλων, να βελτιώσει το οικογενειακό δίκαιο, να πάρει μέτρα στήριξης της μητρότητας. Όμως ούτε θέλει, και ούτε μπορεί να φέρει την ισοτιμία σε όλο το βάθος και πλάτος της ζωής. Η προοδευτικότητα της αστικής τάξης δεν μπορεί να πάει πιο πέρα, γιατί δεν θέλει να έρθει σε ρήξη με το κεφάλαιο και τις επιχειρήσεις, οι οποίες χρησιμοποιώντας τη γυναίκα ως φθηνό εργατικό δυναμικό, αυξάνουν ακόμη περισσότερο τα κέρδη τους. Ωστόσο, παρά τα βήματα τα οποία έγιναν, σε άλλες χώρες περισσότερα και σε άλλες λιγότερα, αν ρίξουμε μια ματιά στον κόσμο θα εντοπίσουμε φρικαλέα εγκλήματα τα οποία μέχρι και σήμερα διαπράττονται συλλήβδην εις βάρος των γυναικών. Σύμφωνα με στοιχεία της Διεθνούς Αμνηστίας περισσότερο από 150 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες έχουν υποστεί το ταπεινωτικό μαρτύριο του ακρωτηριασμού των γυναικείων οργάνων τη χρονιά που μας πέρασε. Εκατομμύρια θηλυκά έμβρυα απορρίπτονται, καθώς η γέννηση τους θεωρείται κατάρα σε δεκάδες χώρες, ενώ ακόμη κι αν γεννηθούν αφήνονται να πεθάνουν από την πείνα. Την ίδια στιγμή
εκατομμύρια είναι οι γυναίκες οι οποίες ζουν σε χώρες όπου δια νόμου απαγορεύεται να μορφωθούν, να εργαστούν, να κυκλοφορήσουν ασυνόδευτες, που είναι υποχρεωμένες να καλύπτουν το πρόσωπο και το σώμα τους και ο λιθοβολισμός ή το μαστίγωμα αποτελούν συνήθεις πρακτικές που ακολουθούνται για τα λεγόμενα «εγκλήματα τιμής». Πρέπει να σημειώσουμε ότι το φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών, δεν συναντάται μόνο στις λεγόμενες υπανάπτυκτες χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Στην πολιτισμένη Ευρώπη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το 1/3 των γυναικών δηλώνει ότι έχει πέσει θύμα κάποιας μορφής βίας. Αυτό αντιστοιχεί περίπου σε 62 εκατομμύρια γυναίκες. Η χώρα μας δεν αποτελεί εξαίρεση στα θέματα βίας κατά των γυναικών. Μάλιστα υπάρχουν ενδείξεις πως τα κρούσματα βίας αυξάνονται εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Εξίσου απίστευτο είναι και το γεγονός ότι, η σωματεμπορία είναι η δεύτερη ταχύτερα αναπτυσσόμενη βιομηχανία μετά το εμπόριο όπλων ανά το παγκόσμιο. Εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια σε όλες τις γωνιές της γης, αποτελούν αντικείμενα εκμετάλλευσης και εξαναγκάζονται σε πορνεία, ενώ ζουν σε άθλιες συνθήκες υπό την απειλή της βίας, ακόμη και του θανάτου. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, το τέρας που ανάθρεψε ο ιμπεριαλισμός και ακούει στο όνομα Ισλαμικό Κράτος, χρησιμοποιεί το μαζικό βιασμό γυναικών, ως ένα από τα όπλα του και θέτει σε ομηρία εκατοντάδες χιλιάδες άμαχες γυναίκες, τις οποίες προωθεί σε κυκλώματα σωματεμπορίας ή τις πουλά σε ευκατάστατους άντρες που ψάχνουν γυναίκες για να γεννήσουν τα παιδιά τους. Ευρωπαϊκή Ένωση και Γυναίκα: Μια σύντομη αναδρομή Η πολιτική της ΕΕ για τις γυναίκες καθορίζεται από τη γενικότερη πολιτική της για την ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων μέσω της προώθησης αντιλαϊκών μέτρων. Οι κατά καιρούς πολιτικές που λήφθηκαν για την ισότητα των δύο φύλων, τοποθετούνται σε αυτό το πλαίσιο με κύριο γνώμονα την αύξηση της κερδοφορίας. Με τη γέννηση της, η ΕΕ έθεσε ως ένα από τους στόχους της, την ισότητα των φύλων, στο πλαίσιο πάντα της ανάπτυξης του καπιταλιστικού συστήματος. Έτσι
εφάρμοσε στοχευμένες πολιτικές, οι οποίες καθορίζονταν από τις ανάγκες της οικονομίας. Κατά την περίοδο 1957 – 1982, στόχος ήταν η νομική κατοχύρωση της ίσης μεταχείρισης ανδρών και γυναικών στην αγορά εργασίας, στόχος που αντανακλούσε τις ανάγκες των πιο ανεπτυγμένων κρατών μελών για αύξηση του εργατικού δυναμικού, το οποίο θα έφερε ακόμη περισσότερα κέρδη στις επιχειρήσεις. Μετά το 1982 και μέχρι το 1990, η Ένωση στόχευσε στις ίσες ευκαιρίες μεταξύ ανδρών και γυναικών, γεγονός που ώθησε ακόμη περισσότερες γυναίκες στην εργασία. Ωστόσο, η σύγκρουση του διπλού ρόλου των γυναικών στην οικογένεια και στην εργασία, αποτέλεσε όχημα προώθησης της μερικής απασχόλησης και των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, γεγονός που είχε επιπτώσεις όχι μόνο στις γυναίκες, αλλά και σε ολόκληρο το εργατικό δυναμικό. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90, η ΕΕ προώθησε το στόχο της συμμετοχής των γυναικών στα κέντρα λήψης αποφάσεων, πράγμα που θεωρείται επίτευγμα μέχρι και σήμερα. Μετά το 2000, τέθηκε ως στόχος η ισότητα των φύλων στα πλαίσια της ισότητας όλων, για την επίτευξη του οποίου σχεδιάστηκαν και εφαρμόστηκαν πενταετείς στρατηγικές. Ωστόσο ο στόχος αυτός δεν έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, καθώς τίθεται το ερώτημα: πώς μπορεί να επιτευχθεί η ισότητα στα πλαίσια ενός συστήματος του οποίου βασικό χαρακτηριστικό είναι η ανισότητα; Στις μέρες μας, όπου οι γυναίκες των κρατών μελών της ΕΕ έχουν να αντιμετωπίσουν τη μεγαλύτερη επίθεση κατά των λαϊκών δικαιωμάτων, η οποία εκδηλώνεται μέσω των πολιτικών λιτότητας, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάσισε να μην εφαρμόσει κάποια στρατηγική για τα θέματα της ισότητας των φύλων. Αντιφατικό είναι το γεγονός ότι, η ίδια η Ένωση διεξάγει έρευνες για να καταγράψει τη θέση των γυναικών, οι οποίες αποδεικνύουν καθημερινά τη δυσμενή κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι γυναίκες. Τα αποτελέσματα καταγράφουν ότι οι πολιτικές λιτότητας, οι οποίες έχουν καταρρακώσει των κοινωνικό ιστό και έχουν αφαιμάξει τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, έχουν θυματοποιήσει τις γυναίκες και κυρίως εκείνες της εργατικής τάξης. Οι γυναίκες είναι τα πρώτα θύματα
της ανεργίας, της μείωσης των μισθών και των επιδομάτων, την ίδια στιγμή που καλούνται να περιθάλψουν τους αδύναμους τους οποίους δεν μπορεί να φροντίσει το διαλυμένο κράτος πρόνοιας.
Στην Κύπρο Στην Κύπρο, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κύπρου από τη γέννηση του, μέσα δηλαδή σε μια εποχή που η κυπριακή κοινωνία ήταν άκρως συντηρητική και η γυναίκα ήταν πλήρως αποκλεισμένη από τη μόρφωση, την εργασία και την κοινωνία, μίλησε για τα δικαιώματα της γυναίκας και την ισοτιμία των δύο φύλων. Στο Ιδρυτικό Συνέδριο του ΚΚΚ, ανάμεσα στους 22 κομμουνιστές που συμμετείχαν, ήταν και μια γυναίκα, η Κατίνα Νικολάου, που στη συνέχεια έγινε ηγετικό στέλεχος του ΚΚΚΑΚΕΛ. Μερικά χρόνια αργότερα ιδρύεται η Παγκύπρια Ομοσπονδία Δημοκρατικών Γυναικών, η οποία θα μετονομαστεί μετά την έξοδο του κόμματος και των οργανώσεων από την παρανομία σε ΠΟΓΟ. Με τους αγώνες του γυναικείου κινήματος της ΠΟΔΓ – ΠΟΓΟ, οι κύπριες γυναίκες, πέραν της παροχής του δικαιώματος ψήφου, που δόθηκε το 1960 στις πρώτες προεδρικές εκλογές της Κυπριακής Δημοκρατίας, κατέκτησαν το 1989 το δικαίωμα ίσης αμοιβής ανδρών και γυναικών για εργασία ίσης αξίας, με νόμο που καταργεί όρους σε συμβάσεις εργασίας, οι οποίοι είναι λιγότερο ευνοϊκοί προς τις γυναίκες και διατάζει την άρση δυσμενούς διάκρισης σε βάρος εργοδοτούμενης. Επιπλέον, από το
1987 νόμος απαγορεύει τον τερματισμό της απασχόλησης γυναίκας κατά την περίοδο εγκυμοσύνης, είναι υποχρεωτικό για τον εργοδότη να παρέχονται διευκολύνσεις για προγεννητικές εξετάσεις, το θηλασμό και τη φροντίδα του παιδιού και να προσφέρει ασφάλεια στο χώρο εργασίας. Παράλληλα, κατοχυρώνεται νομικά και η άδεια μητρότητας, τόσο για φυσικές όσο και για θετές μητέρες. Εντούτοις, παρόλο που υπάρχουν νόμοι που προωθούν την ισότητα και ισοτιμία μεταξύ των δύο φύλων, το γυναικείο ζήτημα εξακολουθεί να είναι επίκαιρο, ζήτημα πολιτικό και κοινωνικό. Στη χώρα μας, παρά τα όσα έχουν κατακτηθεί από το γυναικείο κίνημα, στις μέρες μας παρατηρείται πισωγύρισμα. Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, τα μνημόνια λιτότητας που επιβάλλονται από την ΕΕ έχουν συνθλίψει τον κοινωνικό ιστό, πλήττοντας ανεπανόρθωτα τους εργαζόμενους και πρώτες από όλους τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων. Η δεξιά, νεοφιλελεύθερη συντηρητική κυβέρνηση, η οποία προέρχεται από την παράταξη που εκ πεποιθήσεως αποτελεί διαχρονικό πολέμιο των προοδευτικών ιδεών για το ρόλο των γυναικών και της ισοτιμίας, έχει θέσει στο στόχαστρο τα κεκτημένα των γυναικών. Η αντίληψη του ίδιου του Προέδρου της Δημοκρατίας σε αυτά τα ζητήματα καταγράφηκε κατά τη σύσταση του Υπουργικού Συμβουλίου. όταν διόρισε τη μοναδική γυναίκα Υπουργό, μόνο αφού αντέδρασε μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ανακοινώνοντας μας μάλιστα τη διαπίστωση του πως «Και οι γυναίκες σκέφτονται!». Η κυβέρνηση Αναστασιάδη κουτσούρεψε την οικονομική στήριξη προς τις γυναικείες οργανώσεις, ενώ έχει αφήσει τον Εθνικό Μηχανισμό για τα Δικαιώματα της Γυναίκας να υπολειτουργεί. Το Στρατηγικό Σχέδιο Δράσης για την Ισότητα Ανδρών και Γυναικών 20142017, το οποίο έχει εδώ και καιρό εγκριθεί, δεν μπαίνει σε εφαρμογή λόγω περιορισμού των οικονομικών πόρων. Την ίδια στιγμή, ενώ έχουμε ως χώρα υπογράψει τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, η οποία προβλέπει σφαιρική αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών, εντούτοις δεν γίνεται τίποτα προς την κατεύθυνση της υλοποίησης της. Πρέπει επίσης να υπογραμμίσουμε ότι σύμφωνα με τη Eurostat η Κύπρος είναι η χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό θανάτων
από καρκίνο του μαστού σε επίπεδο ΕΕ. Ωστόσο η Εθνική Στρατηγική για κατά του καρκίνου δεν φαίνεται να μπαίνει σύντομα σε εφαρμογή. Ο τερματισμός της αναμονής για το τεστ Παπανικολάου και η έναρξη της λειτουργίας δύο ακτινοθεραπευτικών κέντρων και του Κέντρου Μαστού, δεν είναι στα άμεσα σχέδια των κυβερνώντων. Επιπλέον το κλείσιμο βρεφοκομικών σταθμών, νηπιαγωγείων και των κέντρων φροντίδας ηλικιωμένων, επιβαρύνουν τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων οι οποίες επωμίζονται αυτή την ευθύνη. Επιπλέον, η φιλελευθεροποίηση των ωραρίων των καταστημάτων, πλήττει κυρίως τις γυναίκες οι οποίες αναγκάζονται να δουλεύουν 10 και 12 ώρες, χάνοντας σημαντικό χρόνο από την κοινωνική και οικογενειακή ζωή. Στη χώρα μας οι γυναίκες είναι τα πρώτα θύματα της ανεργίας και της μείωσης των μισθών. Το μισθολογικό χάσμα ανάμεσα σε γυναίκες και άντρες σύμφωνα με την Κομισιόν ανέρχεται στο 14%, ενώ το 75% των υποαπασχολούμενων είναι γυναίκες. Επιπλέον, σύμφωνα με το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στις θέσεις εξουσίας στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, 83% βρίσκονται άντρες και μόλις το 17% είναι γυναίκες. Σχετικά με τη βία κατά των γυναικών, ο Σύνδεσμος για τη Βία στην Οικογένεια, ανακοίνωσε ότι μόνο το 2018 χειρίστηκε πάνω από 1600 περιστατικά, εκ των οποίων το 84% αφορούσε γυναίκες ενώ υπάρχουν ενδείξεις ότι η οικονομική κρίση έχει εντείνει το φαινόμενο.
Η απελευθέρωση της Leyla Güven πρέπει να σημαίνει ελευθερία για όλους τους Κούρδους πολιτικούς κρατουμένους
Η απελευθέρωση της Κούρδισσας βουλευτού Güven την Παρασκευή ήρθε μετά από σχεδόν 80 ημέρες απεργίας πείνας στην τουρκική φυλακή Την απόφαση του τουρκικού δικαστηρίου στο Ντιγιαρμπακίρ για την απελευθέρωση της Leyla Güven χαιρέτισε θερμά η Ιρλανδή ευρωβουλευτής Martina Anderson. Η Güven πέρασε ένα χρόνο στην φυλακή μετά την κριτική που άσκησε για την Τουρκική στρατιωτική επέμβαση στην Κουρδική πόλη Αφρίν στη βόρεια Συρία. Στις 8 Νοεμβρίου ξεκίνησε απεργία πείνας διαμαρτυρόμενη για την μεταχείριση του Κούρδου ηγέτη Abdullah Öcalan ο οποίος κρατείται στην απομόνωση από το Τουρκικό καθεστώς από το 1999. Σχολιάζοντας την απελευθέρωση της Güven, η Anderson δήλωσε ότι αποδεικνύει τη σημασία της διεθνούς αλληλεγγύη και επανέλαβε την έκκληση για απελευθέρωση των πολιτικών κρατούμενων. «Τα νέα για την απελευθέρωση της Leyla Güven είναι ευχάριστα.» «Η απελευθέρωσή της δεν πρέπει να υπόκειται σε καμία προϋπόθεση, δεδομένης της θέσης της ως δημοκρατικά εκλεγμένου βουλευτή.»
«Θέλω να συγχαρώ τους υποστηρικτές και τους συναγωνιστές της, συμπεριλαμβανομένης της κόρης της, με την οποία συναντήθηκα, προσπαθώντας να επισκεφθώ στη φυλακή τη Leyla Güven”, είπε. «Τώρα πρέπει να δούμε την απελευθέρωση των υπόλοιπων Κούρδων πολιτικών κρατουμένων, συμπεριλαμβανομένου του Κούρδου ηγέτη Abdullah Öcalan, ο οποίος κρατείται για 20 χρόνια.» «Η διεθνής κοινότητα συνέτεινε στην ευαισθητοποίηση για τη δυσάρεστη κατάσταση της Leyla Güven και βοήθησε στην απελευθέρωσή της. Αυτή είναι μια υπενθύμιση, σημαντική για την εποχή μας, για το τι μπορεί να επιτευχθεί μέσω της διεθνούς αλληλεγγύης.»
Ο πολιτικός διάλογος είναι απαραίτητος για να διαφυλαχθεί η ειρήνη στη Βενεζουέλα και την ευρύτερη περιοχή «Η μονομερής αναγνώριση του Guaidó και οι απειλές παρέμβασης ή απόπειρες πραξικοπήματος είναι απολύτως απαράδεκτες και θα επιδεινώνουν την κατάσταση. Η συνεχιζόμενη πολιτικοποίηση της βοήθειας για να δικαιολογηθεί μια παρέμβαση πρέπει να σταματήσει.» «Η ΕΕ και οι ΗΠΑ ρίχνουν λάδι στη φωτιά των συγκρούσεων στην περιοχή, όπως έκαναν στη Μέση Ανατολή, και είδαμε τα αποτελέσματα: πόλεμος, καταπίεση και πόνος”.
Καθώς οι απειλές για εξωτερική επέμβαση στη Βενεζουέλα αυξάνονται, η πρόεδρος της ΕΕΑ/ΒΠΑ Gabi Zimmer κάλεσε την διεθνή κοινότητα να κατευθύνει τις ενέργειες της προς τον διάλογο. «Το σημερινό αδιέξοδο δεν είναι βιώσιμο και μόνο περισσότερα δεινά μπορεί να φέρει στον λαό της Βενεζουέλας. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος εμφύλιου πολέμου και πιθανής εξάπλωσης του στη Λατινική Αμερική. Η μόνη διέξοδος από αυτή την κρίση είναι να επενδύσουμε σε διάλογο μεταξύ της κυβέρνησης της Βενεζουέλας και της αντιπολίτευσης ».
«Ο Πρόεδρος Trump θέλει να αναιρέσει τη διεθνή τάξη που βασίζεται στην πολυμέρεια, το διεθνές δίκαιο και τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Η ΕΕ δεν πρέπει να ακολουθήσει τα σχέδιά του και να υποστηρίξει τις προσπάθειες του Μεξικού να εξαλείψει τις εντάσεις και να βρει μια κοινή πορεία για τον λαό της Βενεζουέλας » «Εάν οι ΗΠΑ και η ΕΕ ενδιαφέρονται πραγματικά να βοηθήσουν τον λαό της Βενεζουέλας από τη φτώχεια, πρέπει να άρουν τις οικονομικές κυρώσεις κατά της χώρας, οι οποίες επιδεινώνουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι και να σεβαστούν το διεθνές δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο πολιτικός διάλογος είναι ο μόνος δρόμος προς την ειρήνη στη Βενεζουέλα και την περιοχή» , κατέληξε η Zimmer.
Από το έργο των μελών του Διοικητικού και Επιστημονικού Συμβουλίου του ΙΝΕΠ Κώστας Γουλιάμος Αντιπρόεδρος ΙΝΕΠ Πρύτανης Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου
Όμως πλησιάζει η ώρα της ψυχής. Ψυχή είναι η ιδιότητα του ανθρώπου να γεννά πνευματικά έργα χάρη στα οποία νικά τον θάνατο».
Πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2019 με εξαιρετική επιτυχία στην Καστελιώτισσα η παρουσίαση του βιβλίου “Στη Διαλεκτική της Αρμονίας” από τις Εκδόσεις Gutenberg. Πρόκειται για την καταγραφή μιας συζήτησης που διήρκεσε κάποιους μήνες – ο Μίκης Θεοδωράκης, με τον Πρύτανη του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου, Ποιητή και Στοχαστή Κώστα Γουλιάμο. Με αναφορές σε κοινωνικά και καλλιτεχνικά κινήματα, σε μεγάλα πνεύματα και φιλοσοφικά ρεύματα, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, οι δύο συνομιλητές αναζητούν μέσα από τη διαλεκτική της αρμονίας, το «μονοπάτι προς το μέλλον» σε όλες τις πτυχές του βιόκοσμου. Όπως σημειώνει στο βιβλίο ο μεγάλος μας συνθέτης, «σήμερα με τη επικράτηση της λογικής επί της ψυχής οδηγηθήκαμε στο χάος.
Στη «Διαλεκτική της Αρμονίας» κυριαρχεί, όχι μόνο στη συζήτηση αλλά και σε όλα τα επιμέρους κεφάλαια, το αναλυτικόκριτικό και αντικομφορμιστικό πνεύμα και, παράλληλα, η συμπαντική κοσμοθεωρία του Μίκη Θεοδωράκη, με επίκεντρο την έννοια της Μοναδικότητας: Η «μετάβαση από τη Διαφορετικότητα στη Μοναδικότητα» του Μίκη, γράφει στο επίμετρο του βιβλίου ο Κ. Γουλιάμος, «γίνεται ένα ευάγωγο κίνημα». Έχει μια κινηματική ιδιότητα που –κατά τον πρύτανη του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου– συνδέεται με τη “λογική της φαντασίας”. Και οι δύο πάντως συγγραφείς «στη Διαλεκτική της Αρμονίας» θεωρούν πως μουσική, φιλοσοφία, καθημερινότητα, πολιτική και, γενικά, όλες οι εκφάνσεις του πνευματικού, πολιτισμικού και κοινωνικού βίου συνδέονται με τον λόγο. Ειδικότερα, ο Κ. Γουλιάμος αναφέρεται στην πολυτροπική αρμονία του μεγάλου μας συνθέτη, πιστεύοντας πως «με την αναζήτηση της αρμονίας, η Ηθική – ως αντίληψη και ως πράξη -, αποτελεί ενιαίο σύνολο. Είναι πεποίθηση και ταυτόχρονα ευθύνη».