Έκθεση για τη Ρητορική, Συμπεριφορές και Εγκλήματα Μίσους στην Κύπρο
καθώς και οι ξεχωριστοί δήμοι και η ξεχωριστή εκλογική διαδικασία (Georghallides 1979; Katsourides, 2014). Η ενέργεια αυτή των Βρετανών έχει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα αφού «εκπαιδεύει» τις δύο κοινότητες να λειτουργούν ξεχωριστά και αντιπαραθετικά εντός των θεσμών. Η πολιτικοποίηση της εθνότητας δεν παράγει μόνο αιτήματα: δημιουργεί και ομάδες διεκδίκησης των αιτημάτων αυτών. Ορισμένες από αυτές τις ομάδες ασκούν εχθρική ρητορική έναντι της άλλης κοινότητας, ενώ στη δεκαετία του 1950 εμφανίζονται και οργανωμένα περιστατικά βίας (Πουμπουρής 1993). Η διακοινοτική βία, η οποία ήταν σπάνια και μεμονωμένη πριν την έναρξη του ένοπλου αγώνα της ΕΟΚΑ, αυξήθηκε στα χρόνια αυτά (Simpson; Corum 2012). Η ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία αποδείχτηκε το σπίτι που δεν ήθελε πραγματικά καμία εκ των δύο κοινοτήτων. Η κοινή συνύπαρξη στο κοινό οικοδόμημα άντεξε τρία χρόνια μόνο, ενδεικτική τόσο των δυσλειτουργιών της θεσμικής δομής όσο και της ανυπαρξίας πολιτικής βούλησης για συνύπαρξη. Μετά τα γεγονότα του 1963 ακολούθησε ο διαχωρισμός των δύο κοινοτήτων και η αποχώρηση όλων των Τουρκοκύπριων βουλευτών από το κοινοβούλιο και την κρατική μηχανή. Εξαιτίας αυτού, το κυπριακό κράτος αντιμετώπισε πρόβλημα κατάρρευσης, αφού το δικοινοτικό σύστημα, βάσει του οποίου λειτουργούσε το σύνταγμα, δεν μπορούσε να ισχύσει πλέον. Έτσι τέθηκε σε ισχύ το Δίκαιο της Ανάγκης, σύμφωνα με το οποίο το σύνταγμα συνέχισε να ισχύει παραβλέποντας την ανυπαρξία της Τουρκοκυπριακής κοινότητας από το σύστημα (Χατζηλοϊζου, 2003) . Η συνειδητή επιλογή των Τ/Κ για αποχώρηση από τους θεσμούς της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά και η ευρεία ερμηνεία που δέχτηκε το Δίκαιο της Ανάγκης τόσο από το κράτος όσο και από το δικαστικό σύστημα, απέκλεισε τους Τουρκοκύπριους από ένα σημαντικό αριθμό δικαιωμάτων που είχαν ως πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας τα οποία θα αναφερθούν στην συνέχεια. Πέραν από την κατάργηση των δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων εξαιτίας του Δικαίου της Ανάγκης, διαπιστώνεται, μέσω των ερευνών που έχουν διεξαχθεί μέχρι στιγμής ότι οι Τ/Κ σε κοινωνικό επίπεδο αντιμετωπίζονται με εχθρότητα και μισαλλοδοξία, κυρίως εξαιτίας του γεγονότος ότι θεωρούνται άρρηκτα συνδεδεμένοι με την Τουρκία. Αυτό συμβαίνει παρά τις συγκρούσεις που συχνά έχουν οι Τουρκοκύπριοι, τα τελευταία ειδικότερα χρόνια, με την «μητέρα – πατρίδα» Τουρκία σε μια προσπάθεια να απεξαρτηθούν από αυτή (Trimikliniotis & Demetriou, 2012). Η διαφορετική θρησκεία είναι ένας παράγοντας ο οποίος συμβάλει στην έκφραση μίσους έναντι των Τ/Κ. Η Ισλαμοφοβία είναι ένα ευρέως διαδεδομένο φαινόμενο στην Κυπριακή κοινωνία το οποίo εκφράζεται από την εκκλησία, αλλά και πολιτικά πρόσωπα και οργανισμούς. Η αρνητική τάση έναντι των Μουσουλμάνων που βρίσκονται στην Κύπρο αφορά τόσο τους μετανάστες, οι οποίοι ασπάζονται την μουσουλμανική θρησκεία, όσο και τους Τουρκοκύπριους. Το ανοικτό μέτωπο έναντι των μουσουλμάνων στοχεύει ανάμεσα σε άλλα να ταυτίσει τους μουσουλμάνους με την Τουρκία και την πολιτική που αυτή εφαρμόζει για να αλλάξει ο δημογραφικός χαρακτήρας του νησιού. Αποτέλεσμα αυτού είναι οι Τουρκοκύπριοι να είναι
73