τιά σ’ όλη την πόλη. Κι οι πελάτες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα. Εγώ κι ο Τζον Κόουλ καθόμασταν σε δυο καρέκλες, βαλμένες μπροστά σ’ έναν τοίχο. Σαν δυο κορίτσια από καλή οικο-
γένεια, φρόνιμα, ήσυχα, ευγενικά. Δεν κοιτάζαμε καν τους πελάτες, κοιτάζαμε ίσια μπροστά. Δεν είχαμε δει φρόνιμα καλά κορίτσια στη ζωή μας. Αλλά μας ήρθε έμπνευση. Εγώ φορούσα ξανθιά περούκα κι ο Τζον κοκκινομάλλικη. Από το λαιμό και πάνω θα πρέπει να μοιάζαμε με σημαία κι εγώ δεν ξέρω
ποιας χώρας, έτσι όπως καθόμασταν εκεί. Ο κύριος Νουν είχε φροντίσει να παραγεμίσει τα μπούστα των φουστανιών μας με
μπαμπάκι. Όλα στην εντέλεια. Μόνο που ήμασταν ξυπόλυτοι, στο Σεντ Λούις είχε ξεχάσει να πάρει παπούτσια. Θα ’φερνε αργότερα. Μας είπε να προσέχουμε μη μας πατήσουν. Του είπαμε ότι θα προσέχαμε. Είναι περίεργο το πόσο άλλαξαν ξαφνικά όλα μόλις φορέσαμε αυτά τα φουστάνια. Ποτέ πριν δεν είχα νιώσει τόση ευχαρίστηση στη ζωή μου. Όλα τα βάσανα, όλες
οι αγωνίες μου γίνανε καπνός. Από τη μια στιγμή στην άλλη έγινα άλλος άνθρωπος. Άλλο παιδί, καινούργιο – καινούργιο
κορίτσι. Λες κι ελευθερώθηκα, σαν τους δούλους που με τον πόλεμο έγιναν ελεύθεροι. Ένιωσα έτοιμος για όλα. Ένιωσα λε-
πτός, όμορφος, δυνατός. Τέλειος. Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν ξέρω πώς το πήρε ο Τζον Κόουλ, δεν μου είπε ποτέ. Α, δεν μπορούσες να μην τον αγαπήσεις τον Τζον Κόουλ – για όσα διάλεγε να μην πει ποτέ του. Έλεγε ένα σωρό πράματα – σωστά και
χρήσιμα. Αλλά ποτέ δεν μίλησε ενάντια σ’ εκείνη τη δουλειά,
ούτε κι όταν δυσκόλεψε για μας. Ήμασταν τα πρώτα κορίτσια στο Ντάγκσβιλ. Και δεν ήμασταν τα χειρότερα.
Όλοι το ξέρουνε πως οι μεταλλωρύχοι δεν είναι όλοι ίδιοι.
Φτάνουν σ’ ένα μέρος, το ’χω δει χιλιάδες φορές, και το γδέρ21