δεν λυπάται. Η παράταξη έχει πάει καλά, και δεν τον νοιάζει καθόλου που δεν μπαίνει στη Βουλή. Ήταν μια μάλλον ήρεμη εποχή για μας. Στο σπίτι έρχονταν κομματικοί και άλλοι φίλοι. Ο αδελφός μου και εγώ είχαμε πια μεγαλώσει, και μας άφηναν αρκετές φορές στο σπίτι μόνους. Τότε επιδιδόμασταν στο να μαθαίνουμε ολόκληρες συμφωνίες και να τις τραγουδάμε χαλώντας τον κόσμο. Άλλοτε μας έπαιρναν μαζί τους, όπως το βράδυ των εκλογών του 1952, στο σπίτι του Σάββα Παπαπολίτη, ένα αρχοντικό στο Τουρκολίμανο με θέα τον Σαρωνικό. Υπέροχη βραδιά γιορτής για τη νίκη της παράταξης του στρατηγού Νικόλαου Πλαστήρα, που βρισκόταν εκεί. Θυμάμαι την ατμόσφαιρα θριάμβου. Λίγο καιρό μετά όμως, παρακολουθούσαμε με αγωνία τη δίκη και την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη. Επί Πλαστήρα. Επαγγελματικά, ο πατέρας πέρασε από πολλές διευθυντικές θέσεις: αρχικά στην Εταιρεία Λιπασμάτων· μετά, επί Πλαστήρα, στον Τουρισμό, απ’ όπου εκδιώχθηκε επί Παπάγου· και έπειτα στην ΕΤΒΑ, όταν διοικητής ήταν ο θείος Νίκος Πορφυρογένης. Αργότερα έγινε διευθυντής του γραφείου της ΕΤΒΑ στη Γερμανία, με έδρα την Κολωνία, απ’ όπου εκδιώχθηκε από τη Χούντα. Μετά την επιστροφή του από τη Μακρόνησο, ο πατέρας θέλησε να μας δώσει ό,τι καλύτερο μπορούσε. Για τον Θωμά, τον αδελφό μου, που ήταν άτακτος, κρίθηκε κατάλληλο το Α΄ Γυμνάσιο Αρρένων Πειραιά, το οποίο ήταν πρότυπο. Δεν ξέρω όμως πώς οι γονείς μου, σε μια εποχή που τα οικονομικά μας δεν ήταν ανθηρά, αποφάσισαν να στείλουν εμένα στο Λύκειο «Ελληνισμός» του 35
text_07.indd 35
18/8/2017 5:32:47 μμ