το χτίσιμο του Νέου Παρθενώνα, όπως αποκάλεσε το κολαστήριο της Μακρονήσου ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Χρόνια μετά, απόρησα για την έλλειψη μνήμης της Αριστεράς, που έδωσε άφεση αμαρτιών στον Κανελλόπουλο – και όχι μόνο για τη φράση αυτήν. Ίσως επειδή ζήτησε δημοσίως συγγνώμη. Όλο αυτό τον καιρό εμείς ζούσαμε μια άλλη φοβερή πραγματικότητα. Μας απειλούσαν με έξωση από το σπίτι της Εταιρείας Λιπασμάτων. Και φυσικά δεν είχαμε πού να πάμε, αφού δεν υπήρχε πλέον ούτε μισθός ούτε άλλο περιουσιακό στοιχείο. Τη μέριμνά μας την είχε αναλάβει το κόμμα, με δύο θαυμάσιους ανθρώπους, τους δικηγόρους Γιάννη Σακελλαρίου και Μηνά Γαλέο. Ο Γιάννης Σακελλαρίου φρόντιζε ακόμη και για τα φάρμακα της ετοιμοθάνατης αδελφής του πατέρα μου, της νεαρής καλόγριας, που δεν είχε καμία φροντίδα από το μοναστήρι στο οποίο χάρισε όλη την περιουσία της. Ο Μηνάς Γαλέος, γνωστός κυρίως ως δικηγόρος του Μπελογιάννη, μας στάθηκε σαν πραγματικός συγγενής. Την ίδια εποχή, ούτε έντεκα χρονών ακόμα, ετοιμαζόμουν να δώσω εξετάσεις στο γυμνάσιο. Την ημέρα που η μαμά πήγαινε τα χαρτιά μου στο Ράλλειο Γυμνάσιο, στον Πειραιά, τη συνέλαβαν. Απελπισία... Αρχικά μας ανέ λαβαν κάποιοι παράτολμοι γείτονες. Ο Γαλέος φρόντισε να με γράψει για τις εξετάσεις, τις οποίες έδωσα ενώ η μαμά βρισκόταν στη φυλακή, σε ένα κελί με πόρνες, έχοντας την έννοια μας. Της ζήτησαν να αποκηρύξει τον πατέρα, πράγμα που δεν έκανε. Στον μπαμπά γράψαμε πως ήταν άρρωστη. Με τη φροντίδα του κόμματος και του 30
text_07.indd 30
18/8/2017 5:32:47 μμ