πατέρας υπηρέτησε στον στρατό. Μετά, στη Λάρισα, η μαμά, φορτωμένη με εμάς και με ένα σωρό καλούδια, μπήκε σε ένα τρένο, που δεν ξέρω πόσες μέρες έκανε να φτάσει στην Αθήνα. Θυμάμαι ότι οι επιβάτες το ονόμασαν «μαρμάρω» λόγω της βραδύτητάς του. Ο πατέρας μάς περίμενε σε ένα νέο, μεγάλο αστικό σπίτι στον Πειραιά. Μέσα σε έναν χρόνο είχε χάσει τη γιαγιά του την Ευθυμία, που τη λάτρευε, τους γονείς του και δύο αδέλφια. Είχαν απομείνει τρεις αδελφοί του, νέα παιδιά, και η μονάκριβη αδελφή τους, η Αλεξάνδρα. Πολύ σύντομα θα την έχανε κι αυτήν, αφού μετά τον θάνατο των γονιών τους κλείστηκε σε μοναστήρι, παρασυρμένη από επιτήδειους που είχαν σκοπό να της αποσπάσουν τη, σεβαστή ακόμα, εναπομείνασα ακίνητη περιουσία. Ήταν δεκαεπτά χρονών. Το νέο της όνομα: μοναχή Αρτεμία. Κι εγώ έκπληκτη με όλα αυτά και με όσα ακολούθησαν. Στο ωραίο εκείνο σπίτι δεν μείναμε για πολύ. Και ήταν από τα λίγα διαστήματα που ζήσαμε όλοι μαζί. Εκείνα τα χρόνια της Κατοχής, με σκηνικό τους βομβαρδισμούς, τις σειρήνες, τους αντιαεροπορικούς προβολείς, τους κατακτητές, Ιταλούς και Γερμανούς, τους προδότες και τους δωσίλογους, ο κόσμος ανέπτυξε το αίσθημα της συντροφικότητας και ένα αστείρευτο κέφι, μια και δεν ήταν βέβαιος τι θα τον έβρισκε την επόμενη στιγμή. Οι γονείς μου, νέοι και γεμάτοι ζωή, είχαν λίγους καλούς και πολλούς κομματικούς φίλους. Στους πρώτους ανήκε μια ωραία οικογένεια προσφύγων, με τους οποίους έκαναν συχνά παρέα και τους συνέδεσε μια φιλία ζωής. Μας έπαιρναν πάντα μαζί τους, και θυμάμαι τα ωραία μεζεδάκια της 14
text_07.indd 14
18/8/2017 5:32:46 μμ