De wedstrijd van je leven… “Wil je voor de jubileumuitgave een stuk schrijven? Tuurlijk wil ik dat.” Bij de eerste ingeving die mijn hersenen produceren, denk ik meteen: “Wow, dat is een hele tijd geleden!” Waarschijnlijk was meer dan de helft van het huidige ledenbestand nog niet eens geboren… Gras Buiten werd korfbal nog op levend, groen en groeiend gras gespeeld. Dat was of een gebobbeld moerasveld waarin je tot je kuiten wegzakte of een keiharde, uitgedroogde betonplaat met scheuren waarop pezen en spieren op brute wijze de botten in je lijf op hun plaats hielden. Je balde op het veld met zijn twaalven. Twaalf? Jazeker, destijds bestond het zogenaamde middenvak nog. Hey, een nieuw woord: middenvak. Voor iedereen van dertig jaar en jonger: het middenvak was een derde vak tussen aanval en verdediging. Een vak zonder korf! De functie van dat vak? Geen flauw benul. In oorlogstermen komt niemandsland het dichtst in de buurt. Een neutrale zone, met als enig doel de bal naar de aanval te brengen. En ja, ik was goed in het middenvak! Volkomen zinloos de brommer zo hard mogelijk laten lopen. Het teveel aan benzine in mijn tank gebruiken. Het zal toeval zijn geweest, maar ik stond vaak in het vak dat als derde ging aanvallen... Doelpunten maken was destijds geen onderdeel van mijn basispakket. Als het een beetje tegenzat, een flinke najaarsstorm, dan gingen we thee slurpen zonder überhaupt een balletje richting de rieten (!) mand te hebben geschoten.
Zaal Wanneer de zaalcompetitie startte, moesten er natuurlijk vier van de twaalf spelers ‘afvallen’. De hal was ten slotte niet groter dan nu. Wegens het absolute gebrek om een balletje binnen te kunnen mikken, belandde ik automatisch in het tweede in die jaren. Naast de reguliere zaalwedstrijden was er de bekercompetitie van Groot-Rotterdam volgens het Engelse principe van de FA-cup. Alle verenigingen in de grabbelton, loten, uit of thuis, een knock-out
Een vak zonder korf! De functie van dat vak? Geen flauw benul. principe en zo door tot er twee overbleven. IJsselvogels was zeker niet de hoogst spelende vereniging in de regio, maar beschikte ook toen al over een aantal spelers dat makkelijk scoorde. Zoals het bij bekerwedstrijden hoort, was de passie en overgave bij de underdog groter dan bij de hoger aangeslagen tegenstander. En zo bereikten wij, of beter IJsselvogels 1, de finale. Finale Die werd vanzelfsprekend in een neutrale hal gespeeld, Wembley in Bodegraven. Ook als vanzelfsprekend werd hij op een door-
1963 2013
33
#2 04.2013
deweekse avond gespeeld en wel in de voorjaarsvakantie! Hele rijtjes uit het eerste waren skiën!! En zo stond ik uit het niets in een finale in een overvolle sporthal, die in mijn herinnering vooral met IJsselvogelssupporters gevuld was. Er waren meer invallers. Als ik het goed heb, speelden Wim Slingerland sr. en Kees Slingerland (A-junior) voor het eerst samen, beiden ook als invaller. De tegenstander was toen De Overkanters. Die acteerden destijds op het een na hoogste niveau en waren absoluut de favoriet. Mijn rol was helder. Zoals een blinde beter hoort, kon ik als erkend non-schutter bovengemiddeld verdedigen. ‘Hullie’ hadden een hoofdaanvaller, die wekelijks een serie treffers produceerde en ik mocht die ontmantelen. Ik stond meer dan logisch naast Wim, die de doelpunten moest maken. Een beetje zoals Adriaan Bassie aanvult, Kokkie bij Peppi hoort en Bert die Ernie laat floreren. Ja, natuurlijk wonnen we. Geen flauw idee meer wat de eindstand was. Echter voor het eerst in mijn korfballeven was ik serieus doeltreffend geweest in een pot die er toe deed. Groet, Edwin Plooster.