AŞIK VEYSEL Halk müziği ve edebiyatıyla ilgili hemen herkesin Veysel’le gerek maddi, gerekse manevi bir ilişkisi vardır. Çünkü kendisi; edebiyata kazandırdığı şiirler, müziğe kazandırdığı ezgilerle âşık geleneğinin en önemli isimlerinden birisidir. Âşık Veysel (Şatıroğlu), 1894 yılında Sivas’a bağlı Şarkışla ilçesinin Sivrialan köyünde dünyaya geldi. Annesi Gülizar’ın, Veysel’i meraya koyun sağmaya giderken yol üzerinde doğurduğu söylenir. Yedi yaşında yakalandığı çiçek hastalığı nedeniyle sol gözünü kaybeden Veysel, kısa bir süre sonra bir kaza sonucu sağ gözünü de kaybetti. Geçimini zorlukla sağlayan bir köylü ailesinin çocuğuydu ve ailenin tedavi için olanakları yoktu. Başka çaresi olmayan babası, iki gözünü de kaybeden Veysel’i avutmak için ona halk ozanlarından şiirler okumaya başladı. Veysel; Karacoğlan’ı, Yunus’u, Emrah’ı ve Dertli’yi çok sevdi. Dönem dönem Sivas’ın yerel halk ozanları, Veysel’in evine konuk olup ona türküler de söylemişti. Kısa süre sonra Veysel, bir saz sahibi oldu. İlk derslerini kendi yöresinin âşıklarından Çamşıhlı Ali ve Molla Hüseyin’den aldı. Çalıp söylemeye başladı. Büyüdü, evlendi iki ayrı eşinden birçok çocuğu oldu. Gözleri görmediği için askere alınmadı. Veysel, Kurtuluş Savaşı’nda yer alamayışına çok üzüldü ve bu üzüntüyü uzun yıllar boyunca üzerinden atamadı. Bir âşık bayramında tanıştığı şair Ahmet Kutsi Tecer’in yardımıyla, şiirleri ülke genelinde tanınmaya başladı. 1933 yılında köyünden çıkıp bütün Türkiye’yi dolaştı. Köy enstitülerinde bağlama ve halk türküleri
51
onurlu aydinlar 2.indd 51
11/5/14 8:22 PM
