Επιλέξατε ως κεντρικό πρόσωπο και ξεναγό μας στο ντοκυμαντέρ τον κο Νίκο Αναστασίου τον πλανόβιο μανάβη του ορεινού όγκου, έναν άνθρωπο του μόχθου. Τι βλέπουμε αλήθεια μέσα από τη ματιά του για την περιοχή της Πίνδου; Βλέπουμε μια εικόνα των ανθρώπων της ούτε ωραιοποιημένη αλλά ούτε και “δραματοποιημένη”. Είναι άνθρωποι με τα προβλήματά τους, που αγωνίζονται να αντεπεξέλθουν σε ένα δύσκολο αλλά όμορφο περιβάλλον, κάνουν χιούμορ, θυμώνουν, έχουν άποψη για τους καιρούς που ζούμε, φοβούνται, χαίρονται, κάνουν σχέδια για το μέλλον. Αναδεικνύοντας την ανθρωπογεωγραφία της Πίνδου μέσα από την κινηματογραφική περιήγηση συνειδητοποιούμε δυστυχώς ,πέρα από την άγρια ομορφιά του τοπίου και την αυθεντικότητα των ανθρώπων, την εγκατάλειψη της υπαίθρου τόσο από την πολιτεία όσο και από τους νέους ανθρώπους. Πώς το σχολιάζετε; Αυτό που προσπάθησα στο ντοκιμαντέρ είναι να μην “σχολιάσω” και πολύ περισσότερο να μην “καταγγείλω”. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει κείμενο εκφώνησης ούτε συνεντεύξεις. Είναι ένα ντοκιμαντέρ παρατήρησης που έχει ως στόχο να αφήσει τον θεατή ελεύθερο να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα σχετικά με αυτό που βλέπει . Η καταγωγή σας από την Πίνδο σας δίνει μια συγκινητική ανάγκη να προβάλλετε τον τόπο, είναι πηγή έμπνευσης ή νιώθετε λίγο ως πρεσβευτής του; Όταν ξεκινάω μια ταινία δεν λέω “α, τώρα θα προβάλλω τον τόπο μου” και πολύ περισσότερο δεν αισθάνομαι εξουσιοδοτημένος από κάπου για κάτι τέτοιο. Κάθε άνθρωπος που ασχολείται με την τέχνη, είτε είναι ζωγράφος, μουσικός, κινηματογραφιστής μέσω του έργου του, το θέλει δεν το θέλει, μιλά συνήθως για τα βιώματά του και τα πράγματα που τον καθόρισαν ως προσωπικότητα. Εγώ γεννήθηκα σ’ ένα πολύ όμορφο χωριό, το Αρματολικό, όπου εκεί έζησα μέχρι τα έξι μου χρόνια και κατόπιν μετακομίσαμε στην Αγία Μονή, στα Τρίκαλα. Η παιδική και εφηβική μου ηλικία είναι γεμάτη από εικόνες και ιστορίες της περιοχής μας. Κι αυτό, ευτυχώς, δεν αλλάζει με τίποτε. Η σημερινή κρίση έχει οδηγήσει και το χώρο σας σε συρρίκνωση, παρόλα αυτά ετοιμάσατε μια αξιόλογη δουλειά με την οικονομική συμπαράσταση του Ιδρύματος Μακρή και τη φιλότιμη προσπάθεια των συνεργατών σας , πως τα καταφέρατε; Ο Μανάβης ανήκει στην κατηγορία των... Guerrila films. Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ζούμε μόνο με την μέθοδο του... αντάρτικου μπορεί κανείς να κάνει ταινίες. Αυτό τι σημαίνει. Βρίσκεται ένα ποσό που εξασφαλίζει το μίνιμουμ της παραγωγής (μετακινήσεις και ενοίκιο μηχανημάτων) κι τα υπόλοιπα είναι... εθελοντική προσφορά όλων όσων
συμμετέχουν! Εμείς είχαμε την τύχη να ενδιαφερθεί για τον “Μανάβη” το Ίδρυμα Μακρή και να μας δώσει το “εναρκτήριο λάκτισμα”, πράγμα για το οποίο τους ευχαριστώ πολύ. Στη συνέχεια είχα άξιους και ταλαντούχους συνεργάτες όπως οι διευθυντές φωτογραφίας Χάρης Φάρρος και Γιώργος Ραχματούλιν καθώς και ο μοντέρ Αποστόλης Αγρογιάννης. Σας ενδιαφέρει η διάκριση που μπορεί να φέρει ένα ντοκυμαντέρ..ή το ταξίδι της δημιουργίας είναι αρκετό; Νομίζω πως κάθε άνθρωπος που προσπάθησε για κάτι χαίρεται όταν αυτό που έκανε διακρίνεται. Παρ’ όλα αυτά με ενδιαφέρει εξίσου, αν όχι περισσότερο, να αρέσει η δουλειά μου στον κόσμο και να τη δουν όσο γίνεται περισσότεροι θεατές, να προκαλέσει συζητήσεις, να προβληματίσει, να συγκινήσει. Τέλος ,θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την προσφορά σας στην προβολή του τόπου μας και να σας ρωτήσω ..αν έχετε προσωπικά βιώματα από τα παιδικά ή εφηβικά χρόνια τα οποία προφανώς αποτελούν ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης. Κοιτάξτε, σχολείο πήγα στο 7ο, στην Αγία Μονή και γυμνάσιο στο 6ο. Άρα όλη μου η παιδική ηλικία και εφηβεία είναι γεμάτη Τρίκαλα! Ήταν ωραία αν και λίγο μελαγχολική και σκληρή, θα έλεγα, περίοδος. Τέλη δεκαετίας του ‘70 αρχές του ’80. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. “Σουίτα”, “Βυζάντιο”, “Μικρό Καφέ”, “Α.Ο Τρικάλων”, “Σπόρτινγκ Τρικάλων”, Ο “Δαναός” στα πρώτα του βήματα... Οι κινηματογράφοι “Αχίλλειον”, “Παλλάς”, “Απόλλων”, “Τηλέμαχος”. Αναπόσπαστο κομμάτι τότε της καθημερινότητας της πόλης ήταν και “οι φυλακές” που τώρα έχουν κλείσει. Οι κρατούμενοι μονίμως κολλημένοι στα κάγκελα... Ποιος θα το φανταζόταν πως αυτό θα ήταν το θέμα της επόμενης ταινίας μου ντοκιμαντέρ. Ο τίτλος είναι “Παλιά Φυλακή Τρικάλων-Σιωπηλός Μάρτυρας” και είναι ένα βιογραφικό πορτρέτο της παλιάς φυλακής Τρικάλων. Τα γυρίσματα έχουν ξεκινήσει και θα ολοκληρωθούν, αν όλα πάνε καλά, τον χειμώνα που μας έρχεται.
ideesmagazine | 25