Titus KAPITEL 1 1 Pawoł, słužownik Boži a japoštoł Jezusa Chrystusa, po wěrje wuzwolenych Božeho a po póznaću prawdy, kotraž je po pobožnosći; 2 W nadźiji na wěčne žiwjenje, kiž njemóže Boha, kiž njemóže łžeć, do spočatka swěta slubił; 3 Wón pak je w datym času swoje słowo přez prědowanje wozjewił, kotrež je mi dowěrjene po Božej kazni, našim Zbóžniku; 4 Na Titusu, mojim synje po zhromadnej wěrje: hnada, smilnosć a měr wot Boha, Wótca, a Knjeza Jezusa Chrystusa, našeho Zbóžnika. 5 Tohodla sym će na Kretu zawostajił, zo by do porjadka přinjesł, štož faluje, a w kóždym měsće najstarši ordinuješ, kaž sym ći to postajił. 6 Hdyž je něchtó bjezporočny, tak je to muž žony, kiž ma swěrne dźěći, kotrež so njeměra abo spjećiwosće njewobwinuja. 7 Přetož biskop dyrbi bjezporočny być jako zarjadnik Boži; nic swojowólnje, nic bórze rozzłobjene, nic winje přichileny, žadyn nadběhowar, nic mazanemu dobytkej njewudaty; 8 Ale lubowar hospodliwosće, lubowar dobrych čłowjekow, strózby, sprawny, swjaty, sudźeny; 9 Wón dźerži na swěrnym słowje, kaž je so wučił, zo by přez strowu wučbu kmany był, hinak prajacych napominać a přeswědčić. 10 Přetož je wjele spjećiwych a hordych bachtaw a wobšudnikow, wosebje tych wot wobrězanja. 11 Komuž dyrbi so huba k mjelčenju přinjesć, cyły dom so podrywa, z tym zo wěcy wuči, kotrež njeměli wučić, mazaneho dobytka dla. 12 Jedyn z nich, samo profet z nich, rjekny: Kreterojo su přeco zełharni, lóze zwěrjata, pomałe brjuchi. 13 Tute swědčenje je wěrne. Tohodla wupokazuje wótrje, zo bychu strowi byli we wěrje; 14 židowskim fabulam a kaznjam ludźi, kotřiž so wot wěrnosće wotwobroćeja, žanu kedźbnosć njedarja. 15 Za čistotych je wšitko čiste, ale za zanjerodźenych a njewěriwych njeje ničo čiste; Ale tež jeje rozum a jeje swědomje stej zanjerodźenej. 16 Wy wuznawaće, zo woni Boha znaja; Ale w skutkach jeho zaprěja, dokelž je žadławy a njeposłušny a kóždy dobry skutk zaćisnje. KAPITEL 2 1 Ty pak rěčiš, štož so k strowej wučbje stanje: 2 Zo su stari strózbi, chutni, poměrni, strowi we wěrje, w lubosći a sćerpliwosći. 3 Te stare žony, zo bychu so tak zadźerželi, kaž so za swjatosć přisteji, nic wopačne wobskóržbnicy, přewjele wina njekłoni, wučerce dobreho; 4 Zo bychu hólcy žony wučili, strózbi byli, swojich mužow lubować, swoje dźěći lubować, 5 Mudry a pócćiwy być, doma wostać, dobry być, swójskim mužam posłušny być, zo njeby Bože słowo hanjene było. 6 hólcow tohorunja namołwja, strózby być. 7 Pokazaj ći na wšitkich wěcach přikład dobrych skutkow: we wučbje njeskaženosć, chutnosć, sprawnosć,
8 Strowa rěč, kotraž njemóže so zasudźić; Zo by tón, kiž by nawopak słyšał, so hańbuje, dokelž nima ničo złeho wot tebje rjec. 9 Napominaše wotročkow, swójskim knjezam posłušny być a jim we wšěm spodobny być; Nic wjace wotmołwić; 10 Njekmudrować, ale wšitku dobru swěru pokazać; Zo bychu Božu wučbu, našeho Wumóžnika, na kóždy pad pyšili. 11 Přetož hnada Boža, kotraž zbože přinjese, je wšitkim ludźom wušła. 12 Wón nas wuči, zo my, z tym zo bjezbóžnosć a swětne žadosće zaprěwamy, w tutym swěće strózby, sprawni a bohabojazni žiwi być dyrbimy; 13 Čakamy na tutu žohnowanu nadźiju a na krasny zjewjenje wulkeho Boha a našeho Wumóžnika Jezusa Chrystusa; 14 Wón je so za nas podał, zo by nas wumóhł wot wšeje njesprawnosće a wučisćił swojorazny lud, kiž horliwje dobre skutki čini. 15 tutych wěcow rěči a napominaja a porokuja ze wšej awtoritu. Nichtó će njezacpěje. KAPITEL 3 1 Mysliće na to, zo su wjerchowstwam a namocy podćisnjeni, zo bychu wyšnosći posłuchali, zo su ke kóždemu dobremu skutkej zwólniwi, 2 Nichtó hubjenje njerěči, žani rženi być, ale ćichomyslni być a wšitkim ludźom wšu miłosć pokazać. 3 Přetož tež my sami běchmy druhdy błazni, njeposłušni, zjebani, słužachu wšelakim požadosćam a zabawam, bydlachu w złósći a zawisće, zažrachmy a hanjechmy jedyn druheho. 4 Po tym pak zjewi so dobrota a lubosć Boža, našeho Wumóžnika k ludźom, 5 Nic přez skutki prawdosće, kotrež smy činili, ale po swojej smilnosći je wón nas wuchował, přez myće wozrodźenja a wobnowjenje Swjateho Ducha; 6 tych bohaće nad nami wulahnył přez Jezusa Chrystusa, našeho Wumóžnika; 7 Dokelž smy přez jeho hnadu woprawnjeni, dyrbimy so namrěwcam sčinić po nadźiji na wěčne žiwjenje. 8 To je swěrne wuprajenje, a ja chcu, zo by to wobstajnje potwjerdźił, zo bychu ći, kotřiž su do Boha wěrili, na to dźiwali, dobre skutki zachować. Tute wěcy su dobre a wužitne za ludźi. 9 Wobeńdź pak sudźe prašenja a genealogije a zwady a prócowanja wo zakonju; Přetož wone su njewužitne a samospetelne. 10 Čłowjek, kiž je kecar, wotpokazuje po prěnim a druhim napominanju; 11 We wědźe, zo tón, kiž je tajki, podpućował a hrěši, dokelž so sam wot so zasudźi. 12 Hdyž Ja Artemas k tebi pósćelu, abo Tychikus, tak budź horliwy, ke mni do Nikopolisa přińć, přetož sym wobzamknył, tam přezymować. 13 wjedźe Zenas, prawicarskeho wučeneho, a Apollos horliwje na swoju jězbu, zo jim ničo njefaluja. 14 A tež ći naši maja wuknyć, dobre skutki za trěbne zaměry wobchować, zo njebychu njepłódne byli. 15 wšěch, kotřiž su pola mje, će strowja. Witajće swojich, kotřiž nas we wěrje lubuja. Hnada budź z wami wšěmi. Amen. (Je so pisało na Titusu, kotryž bu na prěnjeho biskopa cyrkwje kreter wuswjećeny, z Nikopolisa w Makedonskej.)