CHAPTER 1
1 har dwelt a man in Babylon, ringdi Joacim:
2 Og hann tók eina konu, hvørs navn var Susanna, dóttirin av Chelcias, ein sera rættvísur kvinna, og ein, sum var bangin fyri Harrin.
3 foreldur hennara vóru eisini rættvís, og lærdi dóttur sína eftir lógini hjá Móses.
4 nú Joacim var ein stórur ríkur maður, og hevði ein rættvísur urtagarð við at fara til hansara hús: og til hansara útveg. av tí at hann var meira heiðurligur enn allir onnur.
5 ár vóru útnevndur tvey av fornari av fólkinum at døma, so sum Harrin, sum Harrin kom frá Babylon frá fornari døma, sum tóktist at stjórna fólkið.
6 Hesar/hesar/hesi hildu nógv á Joacim:: og alt, sum hevði nakrar klæðir í lóg, kom til teirra.
7 nú, tá fólk fóru avstað á middegi, Susanna fór inn í garðin hjá manni sínum at ganga.
8 Og teir báðir/tær/tey báðir/báðar/bæði sóu hana fara inn hvønn dag, og ganga; so at teirra ynski var íflamed móti henni.
9 Og teir/tær/tey gjørdu teirra egnu sinni, og vendi eyguni burtur, at teir/tær/tey kanska ikki síggja út til at vera til staðar, ella minnist bara.
10 And albeit tey bæði vóru særd av hennara kærleika, men durst ikki ein honw eina aðra sorg.
11 Fyri at teir/tær/tey skammaðust um at vátta teirra ynski, at teir/tær/tey vildu hava við hana.
12 enn hugdu tey íðin frá degi til dagin at síggja hana.
13 Og tann segði við hin, lat okkum fara heim: til døgurða.
14 So tá ið teir/tær/tey vóru farin út, vóru teir/tær/tey partur av hinum, og vendi aftur, at teir/tær/tey komu aftur til sama stað; og eftir at teir/tær/tey høvdu spurt eina aðra orsøk, viðgekk teir/tær/tey, at teir/tær/tey kundu finna hana einsamallan/einsamøll, tá ið teir/tær/tey kundu finna hana einsamallan/einsamøll.
15 Og tað datt út, sum tey hugdu at eini hóskandi tíð, fór hon inn sum áðrenn við tveimum arbeiðsfólkum, og hon var desirous at vaska seg í garðinum: tí tað var heitt.
16 Og har var eingin kroppur har, sum bjargaði teimum báðum eldri, sum hevði krógvað seg sjálvi, og hugdi at henni.
17 so segði hon við hennara arbeiðsfólk, kom við mær olju og vaska bóltar, og lat urtagarðin aftur, sum eg kann vaska meg.
18 Og teir/tær/tey gjørdu, sum hon var í ringum lag, og lat garðin aftur, og fór út við privy hurðarnar til at fáa tað, sum hon hevði biðið tey: men tey sóu ikki tey eldru, tí tey vóru krógvað.
19 nú, tá ið arbeiðsfólkini vóru farin fram, vóru tveir eldri reistist, og rann til hennara, segði hon, segði, at arbeiðsfólkini vóru farin fram.
20 Behold, urtagarðurin er stongdur, at eingin maður sær okkum, og vit eru forelskað í tær; Tí consent okkum, og lúgva saman við okkum.
21 um tú/vilt/vilja ikki, fara vit at bera vitni ímóti tær/tykkum, at ein ungur maður var saman við tær/tykkum/tygum.
22 Then Susanna suffaði, og segði, eg eri straitened á hvørjum síðu: til um eg geri hetta, er tað deyði fyri meg: og um eg ikki kann flýggja í hondina á tær.
23 tað er betri fyri meg at detta í hendurnar, og ikki gera tað, enn at synd í Harrinum.
24 uttan, at Susanna græt við eini hart rødd: og tey bæði eldru græt út ímóti henni.
25 rann tann, og lat urtagarðin upp.
26 So tá tænastufólkini í húsinum hoyrdu gráta í garðinum, skundaði tey sær inn í privy hurðina, fyri at síggja, hvat var gjørt fyri hana.
27 men tá ið teir/tær/tey høvdu lýst teirra mál, vóru tænastufólkini sera skammast: til har var ongantíð ein sovorðin frágreiðing, sum var gjørdur av Susanna.
28 Og tað kom at standa dagin eftir, tá fólk vóru sett saman til mann sín Joacim, tey bæði eldru komu eisini full av snildum hugflog ímóti Susanna fyri at seta hana til deyða;
29 Og segði áðrenn fólkið, Send til Susanna, dóttirin av Chelcias, Joacim's kona. Og so tey sendu.
30 so hon kom við pápa sínum og mammu síni, børn hennara og øll hennara slag.
31 nú Susanna var ein sera viðkvæm kvinna, og vakur at vera.
32 Og hesi óndu menn boð um at uncover andlitið, (for hon var fjaldur), at tey kundu verið fylt við hennara vakurleika.
33 tí, at vinir hennara og alt, sum sá hana græt.
34, so vóru teir/tær/tey báðir/báðar/bæði upp í miðjuni á fólkinum, og legði hendurnar á høvdið á henni.
35 Og hon græt upp móti himni: tí hon hevði álit á Harrinum.
36 Og tey eldru søgdu, As vit gingu í garðinum einsamallur, henda kvinnan kom inn við tveimum arbeiðsfólkum, og lat urtagarðin aftur, og sendi arbeiðsgarðin burtur.
37 Then ein ungur maður, sum var krógvaður, kom til hennara, og lá við henni.
38, sum stóðu í einum horni av garðinum, sá hetta ónd, rann til teirra.
39 Og tá ið vit sóu teir/tær/tey saman, kundi maðurin ikki halda: tí hann var sterkari enn vit, og lat hurðina upp, og leyp út.
40 men at hava tikið hesa kvinnuna, spurdi vit, hvør ungi maðurin var, men hon vildi ikki siga okkum: hesi tingini gera vit vitna.
41, so tey hildu, at tey vóru tey, sum vóru tey eldru og døma av fólkinum: so tey vrakaði hana til deyða.
42 Then Susanna græt út við eini hart rødd, og segði, O nakrantíðlasting Gud, sum veitest loyndarmálini, og vitaest alt, áðrenn tey eru:
43 tú veitst, at tey eru fødd vitni ímóti mær, og eg má doyggja; Hvar eg ongantíð gjørdi slíkt, sum hesir menn hava gjørt upp ímóti mær.
44 Og Harrin hoyrdi rødd hennara.
45 tí, tá hon var førd til deyða, Harrin lyfti upp holy anda av einum ungum ungdómi, hvørs navn var Daniel:
46, sum græt við eini hart rødd, eri eg greið/greiður frá blóði í hesi kvinnu.
47 So eru øll fólkið, sum gjørdu tey móti honum, og segði, hvat merkir hesi orðini, sum tú/hevur/hava tosað?
48 So hann stendur í teimum, segði tú, at tú/hevur/hava fingið eina so býttlingar, sum uttan at vita, at uttan próvtøkuna ella vitan um sannleikan, sum tú/hevur/hava fingið eina dóttur í Ísrael?
49 kom aftur til staðið: tí tey eru fødd vitni ímóti henni.
50 Hvarfore øll fólkið vendi sær aftur í skundi, og tey eldru søgdu, at hann var komin, setti seg niður millum okkum, og honw tað okkum, síggja Gud, sum hevur givið tær/tykkum/tygum ein eldri.
51 segði Daniel unto tey, legg hesar báðar/hesar/hesi til síðis, og eg fari at kanna teir/tær/tey.
52 So tá ið teir/tær/tey vóru settir/setið teg/tykkum/tygum, tá ið teir/tær/tey vóru
settar/setið teg/tykkum/tygum, tá ið teir/tær/tey vóru settar/setar/setið teg/tykkum/tygum, sum tú//tygum hevur/hava gjørt
53 For tú/hevur/hava borið fram til at hava borið fram, og hevur/hava tú//tygum latið teg/tykkum/tygum um at fara. Albeit Harrin saith, tann óseki og rættvísur skalt tú ikki slay.
54 nú, um tú/hevur/hava sæð hana, sig mær, hvat træið sá teg/tykkum/tygum saman? Hvør svaraði, Undir einum masti træ.
55 And Daniel segði, sera væl; Tú/hevur/hava ikki logið ímóti tær/tykkum sjálvum/tykkum; Fyri sjálvt nú fekk ein eingil hjá Gudi at skera teg í tvey.
56 So hann legði hann til síðis, og bað um at taka hin, og segði, at tú/hevur/hava sæð/sætt, og ikki av tí, vakurleika, vakurleika, og tað, sum hann hevði gjørt, og segði, at hann var í ferð við at gera tað, og segði, at tú/ikki hevur/hava fingið tað, sum hann hevði gjørt.
57 Thus hava tú//tygum tikið við døtur í Ísrael, og teir/tær/tey óttast, at tú/ikki hevði/høvdu verið saman við tær/tykkum/tygum.
58 nú sigur mær tað, under hvat træið gjørdist tú í fyritøkuni saman? Hvør svaraði, Under eitt holm træ.
59 segði Daniel unto hann, væl; Tú/hevur/hava eisini logið ímóti tær/tykkum/tygum, tí at Gud bíðar eftir, at Gud bíðar eftir svørðinum, sum hann kann oyðileggja teg/tykkum.
60 uttan, at øll assembly græt út við eini hart rødd, og rósti Gud, sum spara teimum, sum hava álit á honum.
61 Og teir/tær/tey vóru einrose ímóti teimum báðum eldru, tí Daniel hevði dømdur teimum av false vitni við sínum egnu munni:
62 Og eftir lógini hjá Móses, sum tey gjørdu, sum tey gjørdu, sum tey gjørdu, at tey skuldu gera, og tey settu tey til deyða. Á henda hátt varð ósekur blóð bjargaður sama dag.
63 tí, at Chelcias og kona hansara rósti Gud fyri dóttur sína Susanna, við Joacim manni hennara, og alt tað slagið, tí tað var eingin óærligur, tí tað var eingin óærligur, sum var funnin í henni.
64 From tann dagin var Daniel í stórum umdømi í eygsjón.